Ὁ Μητρ. Περιστερίου Γρηγόριος εἰς τὰς ἐργασίας τῆς CEC τὸν Δεκέμβριον 2024, εἰς τὴν Βαρσοβίαν, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Συνδιοργανώνει μὲ τοὺς Λατίνους ἐπιστημονικά συνέδρια (καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴν Οὐνιτῶν), συνεργάζεται μὲ αἱρετικούς, σχισματικοὺς καὶ παπαδίνες καὶ εἰσάγει εἰς τὴν Μητρόπολιν Περιστερίου τοὺς ἀχειροτονήτους σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας.
Μήπως ὁ Μητρ. Περιστερίου ἔθεσε τὸν ἑαυτόν του ἐκτὸς Ἐκκλησίας;
«ΓΡΗΓΟΡΙΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΕ, ΤΙ ΜΕ ΔΙΩΚΕΙΣ;»!
Νίτσε: «Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός. Ὁ Θεὸς παραμένει νεκρός. Καὶ ἐμεῖς τὸν σκοτώσαμε».
Κάποιοι, μερικοὶ μεγαλοσχήμονες ρασοφόροι.
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Ἡ ἐπισκοπική ὑπευθυνότητα δέν ἐξαντλεῖται σέ ἕναν διοικητικό ρόλο κοσμικοῦ τύπου, ὁπότε καί δέν θυσιάζεται ἀπό ὁποιαδήποτε σκοπιμότητα, καθώς ἀποκλειστικά κριτήριά της εἶναι ἡ ἀλήθεια, τό δίκαιο καί ἡ ἀγάπη: ἡ ἀλήθεια, ὅπως αὐτή πηγάζει ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο, τό δίκαιο, ὅπως αὐτό διαμορφώθηκε ἀπό τούς θεόπνευστους ἱερούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Τά τρία αὐτά, ἐν ἀπολύτῳ συμπνοίᾳ, ἀποτελοῦν τήν ἑνιαία βάση πού ἀναπτύσσεται καί λειτουργεῖ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἀπαράβατη τήρηση τῶν τριῶν αὐτῶν συνίσταται ἄλλωστε -ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου- ὁ φρικτός ὅρκος πού δίνει ὁ μέλλων ἐπίσκοπος ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου.
Ἡ τρέχουσα ὅμως ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἀποδεικνύει τό πόσο αὐτό πού θά ἔπρεπε νά ἰσχύη ὡς πρός τήν ἐπισκοπική διακονία εἶναι τελείως διαφοροποιημένο ἀπό τήν ἀκολουθούμενη πράξη, ἀφοῦ τίς περισσότερες φορές ἀποκλειστικό κριτήριο τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας ἀποτελοῦν οἱ ἑκάστοτε σκοπιμότητες, πού καθορίζουν τίς ἀντίστοιχες διοικητικές ἀποφάσεις. Ἔτσι ὅμως, ἡ ἐκκλησιολογία θρυμματίζεται, οἱ αἰώνιοι στῦλοι τῶν ἱερῶν κανόνων σωριάζονται, ἡ εὐχαριστιακή σύναξη πληγώνεται καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σκανδαλιζόμενος διαμαρτύρεται, καί ἡ διαμαρτυρία αὐτή ὑψώνεται ὡς κραυγή ἀπογνώσεως εἰς τά ὦτα τοῦ Κυρίου.
Δέν θά ἔπρεπε ἡ Δ.Ι.Σ. νά εἶχε κατονομάσει τόν Σεβ. Γρηγόριον;
Ἡ ἐγκύκλιος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, τόν ὁποῖο εἶχε ἀπομακρύνει μέ ἀπόφασή του ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος καί ἡ ὁποία ἔχει κατασκανδαλίσει τό ποίμνιο τῆς Μητροπόλεως (καί ὄχι μόνον), σέ μία πρώτη ἀνάγνωση χαροποίησε τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, ἡ μή συμμόρφωση τοῦ Μητροπολίτου Γρηγορίου μέ τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου, ὅπως αὐτό ἐπαληθεύεται ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν πιστῶν τῆς Μητροπόλεως, οἱ ὁποῖοι καταγγέλλουν ὅτι ὁ Ἐσταυρωμένος δέν ἔχει εἰσέτι ἀποκατασταθῆ στήν θέση του, παρά τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου καί τῆς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, ἐπιβεβαίωσε τούς φόβους ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτή ἦταν ἀποτέλεσμα σκοπιμοτήτων καί ὄχι ἀπόφαση ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας, σκοπιμότητες ὅμως πού γεννοῦν πολλά ἐρωτήματα…
Δέν θά ἔπρεπε ἡ Δ.Ι.Σ. νά εἶχε κατονομάσει τόν Σεβασμιώτατο Γρηγόριο στήν ἐγκύκλιο πού ἐξέδωσε, ὡς ὑπαίτιο τοῦ σκανδάλου καί νά τόν ἐγκαλέση νά συμμορφωθῆ μέ τήν ἀπόφασή της; Κάτι πού ὅμως δέν ἔκανε, ὁπότε καί ὁ Μητροπολίτης ἔγραψε τήν ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων του!
Ὅταν σέ ὁμόφωνη ἀπόφαση τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας ὑφίσταται ἀνυπακοή, ἡ ὁποία μάλιστα ἐνέχει καί δογματική πλάνη, ὅπως συμβαίνει μέ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὁ ἐν λόγω Μητροπολίτης δέν θά ὄφειλε νά εἶναι ὑπόλογος ἐνώπιον τῆς Δ.Ι.Σ., ὅπως εἶναι ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ;
Τό ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος δέν κατονομάσθηκε, ἀλλά καί δέν ἐγκαλεῖται κἄν νά ἀπολογηθῆ, μήπως μαρτυρεῖ ὅτι προστατεύεται ἀπό ἰσχυρά πρόσωπα καί ὅτι ἡ ἀφαίρεση τοῦ Ἐσταυρωμένου στόχο ἔχει τήν ἀλλοίωση τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας καί παράδοσης μέ ἐπακόλουθο τήν νόθευση τῆς ζωῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος;
Μή μᾶς διαφεύγει ὅτι ὁ Μητροπολίτης Γρηγόριος ἐκτός τῆς ἰδιότητος καί τοῦ ἀξιώματος τοῦ ἐπισκόπου πού κατέχει, τήν ἴδια στιγμή εἶναι καί πανεπιστημιακός διδάσκαλος στό μάθημα τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, τό ὁποῖο φανερώνει τίς αὐξημένες εὐθύνες πού ἔχει ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία ἀλλά καί στόν λαό τοῦ Θεοῦ γιά ὁποιαδήποτε ἀνυπακοή σέ ἀπόφαση τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας, ἀλλά καί σέ ὅποια προσπάθεια ἀλλοίωσης τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας.
Καθ. Μουρατίδης: «οἱ παραβαίνοντες τό καθῆκον των ἐπίσκοποι εἶναι ποινικῶς ὑπεύθυνοι»
Ὁ μακαριστός καθηγητής τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου Κωνσταντῖνος Μουρατίδης στίς πανεπιστημιακές του παραδόσεις γράφει γιά τό Κανονικό Δίκαιο ὅτι «ρυθμίζει τόν ἔννομον βίον τῆς Ἐκκλησίας καί δέον οἱ διοικοῦντες τήν Ἐκκλησίαν νά γνωρίζουν ἐπακριβῶς τάς ὑπό τῶν ἱερῶν κανόνων παρεχομένας αὐτοῖς ἁρμοδιότητας, ὡς καί τάς ὑπ’ αὐτῶν ἐπιβαλλομένας εὐθύνας καί ὑποχρεώσεις. Ἡ ὑπό τῶν διοικούντων ἄγνοια τῶν ἱερῶν κανόνων ἤ μή βαθεῖα γνῶσις τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου» σημειώνει ὁ καθηγητής «ὁδηγεῖ ἀναποφεύκτως εἰς φοβερά ἀποτελέσματα, εἰς κακοδιοίκησιν ἤ καί τήν κατάχρησιν ἐξουσίας… Οἱ κατ’ αὐτόν τόν τρόπον παραβαίνοντες τό καθῆκον των ἐπίσκοποι εἶναι ποινικῶς ὑπεύθυνοι οὐ μόνον ἔναντι τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλά καί τῆς Ἐκκλησίας καθόλου… Πᾶσα περιφρόνησις πρός τούς ἱ. Κανόνας ἀποτελεῖ περιφρόνησιν πρός αὐτήν ταύτην τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία καί δικαιοῦται νά ἐπιβάλη τάς ἀναλόγους κυρώσεις πρός τούς παρανομοῦντας ἐπισκόπους».
Γίνεται κατανοητό τό μέγεθος τῆς περιφρόνησης τοῦ Μητροπολίτου Γρηγορίου πρός τά θέσμια τῆς Ἐκκλησίας, ἐάν ἀναλογισθοῦμε ὅτι ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου δέν δύναται νά ἐπικαλεσθῆ «ἄγνοια τῶν ἱερῶν κανόνων ἤ μή βαθεῖα γνῶσιν αὐτῶν», καθώς ὡς καθηγητής Πανεπιστημίου, ἔχει πλήρη καί βαθειά ἐπίγνωση τῶν ἱερῶν κανόνων. Ὅμως παρά τίς (ὅποιες) γνώσεις του, τούς περιφρονεῖ, καί ἀρνεῖται νά συμμορφωθῆ στήν Δ.Ι.Σ. καί στίς ὑποδείξεις της, ἐνῶ τήν ἴδια στιγμή χρησιμοποιεῖ τούς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου, γιά νά ἐπιβάλη τήν ἐθεολόγητη ἑτεροδιδασκαλία του, ἐπαληθεύοντας τόν λόγο τοῦ μακαριστοῦ καθηγητοῦ Μουρατίδη, ὅτι ὁ Μητροπολίτης κάνει κατάχρηση ἐξουσίας καί εἶναι ποινικά ὑπόλογος ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, τίθεται τό ἐρώτημα, ποία ἡ εὐθύνη τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία προφανῶς ἀδιαφορεῖ στήν ἐπιβολή τῶν ἰδίων της τῶν ἀποφάσεων, κάνοντας τά «στραβά μάτια», στήν παρανομία του;
Καί σημειώνει περαιτέρω ὁ μακαριστός καθηγητής Μουρατίδης: «Καταπολέμησις τῆς παραβάσεως καί διόρθωσις τοῦ παραβάτου ἀποτελεῖ βασικήν ἀρχήν τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου… Ἡ ἀντίληψης ὑπό τινων τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου ἀπελευθερώσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπό τοῦ γράμματος τοῦ νόμου ὡς σημαινούσης καί τήν κατάργησιν τῆς ἐννόμου τάξεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποτελεῖ πλάνην βαρυτάτην. Ἡ τελείωσις τοῦ νόμου διά τῆς ἀγάπης συνίσταται…Ἡ ἀγάπη οὐ μόνον δέν ἀντιτίθεται πρός τόν νόμον, ἀλλά καί ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεσιν τῆς τελείας ἐφαρμογῆς του. Διά τῆς ἀγάπης ἀναιρεῖται ἡ κυρία αἰτία τῆς παραβάσεως τῶν νόμων καί τῆς ἐν γένει ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀταξίας. Ἐξ ἀντιθέτου διά τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου ἐκλείπει ἡ ἀγάπη. Αἱ ἔννοιαι τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης, ἔχουσαι κοινήν τήν προέλευσίν των ἐξ αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐναρμονίζονται κατ’ ἰδεώδη τρόπον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Τό ὅτι ἡ μή καταπολέμηση τῶν παραβάσεων τοῦ ἐπισκόπου ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία στήν ἀταξία, ἐπιβεβαιώνεται στό ἀκέραιο στήν Μητρόπολη Περιστερίου, ὅπου οἱ σχέσεις τῶν πιστῶν μέ τόν ἐπίσκοπό τους καί τούς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως εἶναι οὐσιαστικά σχέσεις ἀντιπαλότητας, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχη ὁδηγηθῆ ἡ ἐκεῖ τοπική Ἐκκλησία σέ πλήρη σύγχυση.
Συστηματική διάδοσις τῶν κακόδοξων ἀπόψεών του καί εἰς τό Πανεπιστήμιον;
Σύμφωνα μέ καταγγελίες πού ἔχουν ὑποβληθῆ στόν Ο.Τ. ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου κατά τήν παράδοση τοῦ μαθήματός του στό Πανεπιστήμιο προβαίνει στήν συστηματική διάδοση τῶν κακόδοξων ἀπόψεών του σχετικά μέ τόν Ἐσταυρωμένο. Ἐάν ὄντως εὐσταθοῦν οἱ καταγγελίες αὐτές, δέν ἐγείρεται τό ἐρώτημα, τόσο πρός τόν ἴδιον, ὅσο καί πρός τήν Σύγκλητο τοῦ ΕΚΠΑ, ἀπό πότε τό Πανεπιστήμιο καί μάλιστα τό τμῆμα τῆς Θεολογίας εἶναι ἐλευθεριάζων χῶρος ἀσύλου ἰδεῶν; Ὁ Σεβασμιώτατος δέν ὀφείλει νά συμμορφωθῆ μέ τήν ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. ὄχι μόνον ὅσον ἀφορᾶ τήν Μητρόπολη Περιστερίου, ἀλλά καί τόν χῶρο τοῦ Πανεπιστημίου; Ἐάν δέν συμμερίζεται τήν ἐν λόγω ἀπόφαση πρέπον δέν εἶναι νά παραιτηθῆ; Πληροφορούμεθα ὅτι ἐκκλησιαστικοὶ ἀναλυτὲς προτείνουν στὸν Μακαριώτατο νὰ ἐνεργοποιήση τὸν ἀντικανονικὸ μέν, ἀλλὰ ἐν ἰσχύει νόμο Κακλαμάνη. Μέσω αὐτοῦ ὁ ἐπίσκοπος, ὅταν προκαλῆ σκανδαλισμὸ καὶ ἐξέγερση τοῦ λαοῦ, ἀποπέμπεται συνοδικῶς, μετὰ ἀπὸ ἑξάμηνη διαθεσιμότητα.
Ὁ Σεβασμιώτατος συνεπής ὀπαδός τῆς «θεολογίας τοῦ Προσώπου»
Τό βασικό πρόβλημα ὅμως εἶναι ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος στήν προσπάθειά του νά δικαιολογήση τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἐσταυρωμένου προέβη στήν παράθεση μίας σειρᾶς κακοδοξιῶν περί Χριστοῦ, Σταυροῦ, Ἀναστάσεως καί ἐσχάτων, οἱ ὁποῖες ἀλλοιώνουν καίρια τό ὀρθόδοξο δόγμα καί συνεπακόλουθα καί αὐτήν τήν ὀρθόδοξη θεώρηση τῆς λατρείας. Βέβαια ὁ Σεβασμιώτατος ὡς συνεπής ὀπαδός τῆς «θεολογίας τοῦ Προσώπου» προβάλλει τόσο θέσεις, ὅσο καί συνέπειες τῆς ἐν λόγω «θεολογίας»…
Ἄς θυμήσουμε ὅτι ἡ Δ.Ι.Σ. στήν ἐγκύκλιό της ἀνέφερε ὅτι, «Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν θεολογίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐκφράζεται εἰς τά ἔργα τῶν Πατέρων καί εἰς τήν ἱεράν ὑμνογραφίαν, εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένος μέ τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ καί δέν διαχωρίζονται». Τίθεται ἑπομένως τό ἐρώτημα: δέν θά ἔπρεπε ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία νά προβῆ σέ περαιτέρω παρουσίαση τῶν θεολογικῶν παρεκτροπῶν τοῦ Σεβασμιωτάτου καί τῶν ἀλλοιώσεων πού αὐτές ἐπιφέρουν στήν ζωή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, καί μάλιστα ὀνομαστί;
Θά παραθέσουμε ὀλίγες ἐκ τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Σεβασμιωτάτου, τίς ὁποῖες προέβαλλε, γιά νά δικαιολογήση τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου, ὥστε νά ἀντιληφθοῦμε τό μέγεθος τοῦ προβλήματος. Ὑποστήριξε, ὅτι ἡ θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι κανονικά στήν κορυφή τοῦ τέμπλου καί ὄχι πίσω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα, ὅτι ἡ παρουσία του στό Ἱερό Βῆμα ἀποδεικνύει τήν ἀλλοίωση τῆς ὀρθόδοξης λατρείας ἀπό τούς παπικούς καί τούς προτεστάντες, ὅτι ὁ ἐσταυρωμένος προκαλεῖ ἀλλοίωση στήν ἐσχατολογική προοπτική τῶν πιστῶν, ὅτι ὁ θρόνος τοῦ Μητροπολίτη εἶναι ἕνας καί βρίσκεται κανονικά στήν κόγχη τοῦ Βήματος, ἡ σταύρωση τοῦ Κυρίου αὐτονομεῖται, σύμφωνα μέ τόν Μητροπολίτη Γρηγόριο καί θεωρεῖται στιγμιαῖο γεγονός καί ὡς μέσο πρός τήν Ἀνάσταση, ἡ ὁποία ἀντιδιαστέλλεται ὡς αἰώνια, διασπώντας ἔτσι τό ἑνιαῖο τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς ἑνότητας δηλαδή σταυροῦ καί ἀναστάσεως.
Ἰδιαίτερα ἡ ἀναφορά στήν «ἐσχατολογική προοπτική τῶν πιστῶν» μᾶς ὑπενθυμίζει τό εὖρος τῆς ἀλλοίωσης πού ἔχει ἐπιφέρει στήν ὀρθόδοξη διδασκαλία περί ἐσχάτων, ὁ ἐκλιπών Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, ἐπί τῆς ὁποίας θεμελιώνει τήν τόσο πεφιλημένη στούς Οἰκουμενιστές «εὐχαριστιακή ἐκκλησιολογία», πού μέ τήν σειρά της, παραπέμπει εὐθέως στήν -δυστυχῶς- ἐπικρατοῦσα «θεολογία τοῦ Πρωτείου»…
Ἐπιπλέον, ὁ θεολόγος κ. Παῦλος Τρακάδας στενός συνεργάτης τοῦ Ο.Τ. σέ τεκμηριωμένη σειρά ἄρθρων του μέ τίτλο «Ἀπάντηση στήν ἐγκύκλιο τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου» μεταξύ τῶν πολλῶν σπουδαίων πού γράφει σημειώνει ὅτι꞉
«Ὁ Σεβασμιώτατος δὲν κατανοεῖ ὅτι ἡ νίκη ἐπὶ τοῦ θανάτου ἐπῆλθεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ὅπως τὴν ἀναλύει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἐνῶ ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ ἀπόρροια τῆς συντριβῆς τοῦ θανάτου. Δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι καίτοι ὁ θάνατος ἦτο πραγματικός, ἦταν ὁ Χριστὸς ὁ ὁποῖος ἐνήργησε τὸν θάνατον ἑκουσίως καὶ αὐτεξουσίως, ἐμπαίζων τὸν θάνατον, δεικνύων ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι κύριος τοῦ θανάτου καὶ τῆς ζωῆς. Ὁ ἐπὶ Σταυροῦ κρεμάμενος δὲν εἶναι ἕνας πεθαμένος ἄνθρωπος, ὡς θεωρεῖ αὐτὸν ὁ Μητρ. Περιστερίου (ἢ ἀκόμη χειρότερα ἕνας νικημένος ἀπὸ τὸν θάνατο Χριστός), ἀλλὰ ὁ Θεάνθρωπος, ὁ ὁποῖος παραμένει παντοδύναμος, εἶναι ὁ Ζῶν Θεός, ἡ Αὐτοζωή…
Ὁ Χριστός, ἑπομένως, δὲν εἶναι «νεκρός», ὅπως τὸν θέλει ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου, ἀλλὰ εἶναι ὁ «ἀεὶ ζῶν», ὅπως τὸν δέχεται ἡ Ὀρθοδοξία. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ «Ἐσταυρωμένος» εἰς τὴν Ὀρθόδοξον εἰκονογραφίαν ποτὲ δὲν ἁγιογραφεῖται συντετριμμένος καὶ καταβεβλημένος ὑπὸ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ ἁπλῶς ὡς κοιμώμενος, ἐνίοτε δὲ καὶ μὲ ἀνοικτοὺς ὀφθαλμούς. Ὁ «Ἐσταυρωμένος» εἶναι ὄντως ὁ «Βασιλεὺς τῆς Δόξης», διότι τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ σημάνη τὸν ἀφανισμὸν του ἀποδεικνύεται θρόνος στέψεώς του ὡς νικητοῦ τοῦ θανάτου…
Ὁ λόγος τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἐπεξηγεῖ πὼς ὅλο τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ συντριβὴ τοῦ θανάτου καὶ ὅτι ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν εἶναι ὁ τόπος, ὅπου ὁ Χριστὸς φανερώνεται ὡς ἡ Ζωή, ἀποκαλύπτεται ὡς πραγματικὸς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ «Ἐσταυρωμένος» ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ σώζει τὴν κτίσιν!».
Ἔτσι, τίθεται τό ἐρώτημα, ποιές μπορεῖ νά εἶναι οἱ -περαιτέρω- ἀλλοιώσεις πού ἐπιφέρουν οἱ κακοδοξίες τοῦ Σεβασμιωτάτου στήν ζωή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος;
Εἶναι φανερό ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἀπό τό ἱερό Βῆμα καί ἡ τοποθέτηση τοῦ σύνθρονου στήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ, τό ὁποῖο σέ πολλές περιπτώσεις, λόγω ἔλλειψης χώρου, δέν εἶναι παρά ἕνας θρόνος -αὐτός τοῦ οἰκείου Μητροπολίτη-, δηλώνει τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐπιβολή τοῦ βικαρίου του. Πράξη πού σκοπό ἔχει τήν ἐμπέδωση ἀπό τούς πιστούς ἑνός Πρώτου, καί μάλιστα ἑνός πρώτου ἄνευ ἴσων. Πρόκειται δηλαδή ἐν τῇ πράξει, γιά τήν ἐπιβολή τῆς παπικῆς «θεολογίας τοῦ Πρωτείου»… Ἰδού λοιπόν ποιός εἰσάγει παπικές πλάνες ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ἔτσι ὅμως, ἐπωάζεται μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μία ἀτμόσφαιρα ὁλοκληρωτισμοῦ, ὅπου κατά τήν ζηζιούλειο «θεολογία», τήν ὁποία ἀκολουθεῖ ὁ Σεβασμιώτατος, ἀποκλειστικῶς καί μόνον μέσῳ τοῦ ἐπισκόπου πραγματοποιεῖται ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν Ἐκκλησία, καί μόνον μέσῳ αὐτοῦ ἐκφράζεται ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι ὅπως οἱ οἰκουμενικές Σύνοδοι εὐαγγελικῶς ἀναγνωρίζουν, μέσῳ τῆς σωτηριώδους κοινῆς ὀρθοδόξου πίστεως, πού ἑνώνει εἰς ἕν Σῶμα τούς πιστούς, ἀνεξαρτήτως βαθμοῦ… Τήν ἴδια στιγμή, στόν Λαό τοῦ Θεοῦ ἀναγνωρίζεται ἁπλά, ἕνας παθητικός ρόλος, τίποτε περισσότερο ἀπό μία συμβολική χειρονομία συναίνεσης στά δρώμενα τῆς θείας λατρείας καί ὄχι μόνον, ἀποδίδοντας στόν Λαό τόν ρόλο τῆς ὑποταγῆς καί τοῦ νά ἀκολουθῆ ἀδιακρίτως. Ὅμως οἱ Πατέρες εἶναι ἀπόλυτοι καί τονίζουν ὅτι μοναδικός μεσίτης μεταξύ Γῆς καί Οὐρανοῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπολύτως παρόν τόσο στήν Ἐκκλησία ὅσο καί σέ ὅλη τήν δημιουργία του. Γιά δέ τόν Λαό τοῦ Θεοῦ οἱ θεῖοι Πατέρες ὁρίζουν ὅτι ναί μέν ἡ διοίκηση τῶν ἐκκλησιῶν πραγματοποιεῖται ἀπό ἐκείνους πού τούς ἔχουν ἐμπιστευθῆ τά ἀνώτερα ἀξιώματα, ὄχι ὅμως χωρίς τήν ἐπικύρωση τοῦ λαοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει εἰς ἄλλον Χριστόν, ἀπό ἐκεῖνον πού πιστεύει ὁ Μητρ. Περιστερίου;
Ἡ προσπάθεια τοῦ Σεβασμιωτάτου νά διασπάση τήν ἑνότητα σταυροῦ καί ἀναστάσεως καί νά θεωρήση τήν σταύρωση τοῦ Κυρίου στιγμιαῖο γεγονός καί ὡς ἁπλοῦν «μέσο» πρός τήν Ἀνάσταση, ἡ ὁποία ἀντιδιαστέλλεται ὡς αἰώνια, ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν θεολογία τῶν Πατέρων, πού θέλει τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ ἀρρήκτως συνδεδεμένο μέ τήν ἀνάστασή του. Ἄλλωστε τό ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία εἶναι ἄρρηκτα πάντα συνδεδεμένη μέ τήν θεία φύση, ἀνέβηκε στόν οὐρανό «καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ», φέροντας μάλιστα τά στίγματα τῶν ἥλων, δέν ἐπιβεβαιώνει αὐτήν τήν ἀδιασάλευτη ἑνότητα;
Εἶναι φανερό ὅτι ἡ ἀλλοίωση πού ἐπιφέρει ἡ κακοδοξία αὐτή στήν ζωή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, εἶναι ἡ ἐπιβολή σέ αὐτό τῆς ἄποψης, ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι ἕνα δῶρο ὅπου ὁ πνευματικός ἀγώνας (ἀσκητική) τοῦ ἑκάστοτε πιστοῦ Χριστιανοῦ συνιστᾶ -κατά τήν τόσο ἀγαπημένη ἔκφραση τῶν νεωτεριστῶν- «εὐσεβισμό». Ἡ ἐν λόγω κακοδοξία ἀποτελεῖ κατ’ οὐσίαν ἄλλο ἕνα στοιχεῖο τῆς ζηζιούλειας «εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας», ὅπου ἡ ἄνευ προϋποθέσεων μετοχή στό μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ἐξαντλεῖ τό ὅλον τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἄς μή διαφεύγη ὁ κοινός στόχος τῶν Οἰκουμενιστῶν, πού ὑπηρετεῖ τήν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῶν «μεσαιωνικῶν» ἀντιλήψεων καί ἡ «ἀπελευθέρωση» τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν στρεβλή ἐπιρροή τοῦ Μοναχισμοῦ! Τόσο ὁ Σεβασμιώτατος, ὅσο καί ἡ (ἀκραία οἰκουμενιστική) Θεολογική Ἀκαδημία τοῦ Βόλου, ἔχουν πεῖ πολλά ἐπ’αὐτοῦ…
Ὁ ὅσιος Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης γράφει σέ ἐπιστολή του σχετικά μέ τήν σχέση πού ὑφίσταται μεταξύ σωτηρίας καί ἀγώνα, δοξολογίας καί ἄσκησης ὅτι «Δυστυχῶς σήμερα ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, παρότι καυχιόμαστε ὅτι εἴμαστε γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθόδοξης καί πρωτότοκης Ἐκκλησίας, ἐντούτοις εἴμαστε, ὡς πρός τό ἠθικό κομμάτι, οἱ μόνοι πού ἀνατρέπουμε καί πολεμοῦμε τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Γιατί; Διότι, ἐνῶ ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς ρητά μᾶς διδάσκει νά εἰσερχόμαστε ἀπό τήν στενή πύλη καί νά ἀποφεύγουμε τήν πλατιά καί εὐρύχωρη, ἐμεῖς, ἀντίθετα, ἐπινοοῦμε ἐπιπλέον διάφορους τρόπους πρός καταπολέμηση αὐτῆς τῆς οὐράνιας καί ἐπωφελοῦς διδασκαλίας. Ἔτσι δυστυχῶς σβήστηκε ἡ προσήκουσα πίστη στόν Θεό, ἀποδιώχθηκαν ὁ εὐαγγελικός τρόπος ζωῆς πού εἶχε Θεό μέσα του καί ἡ σωφροσύνη».
Εὐαγγέλιο, Σύνοδοι καί Πατέρες, ἀποτελοῦν στήν Ὀρθοδοξία ἕνα ἀδιαίρετο ὅλον, καὶ διαμορφώνουν τήν ἑνιαία συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ ἐπί Σταυροῦ Μέγας Ἀρχιερεύς, εἶναι ὁ μόνος αἰώνιος Ἀρχιερεύς, διότι ἅπαξ προσέφερε ἐπί τοῦ σωτηριώδους Σταυροῦ τήν ὑπέρτατη Θυσία, ὅπου μόνον μέσῳ αὐτῆς σώθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση. Σέ ἀντίθεση πρός αὐτό, ὁ Σεβασμιώτατος Γρηγόριος μιλᾶ «περί πεθαμένου Θεοῦ». Ἆραγε ἡ Ἐκκλησία πιστεύει σέ ἄλλο Χριστό, ἀπό ἐκεῖνον πού πιστεύει ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου; Μήπως τελικά ὁ Σεβασμιώτατος ἔχει θέσει τόν ἑαυτό του ἐκτός Ἐκκλησίας;
