τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Ἀνείπωτα ἐξοργιστική, ἀλλά συνάμα καί ἀπολύτως συνάδουσα μέ τούς δαιμονικούς καιρούς στούς ὁποίους βουλιάζουμε ἡ ἐκδίωξη τοῦ μητροπολίτη Πάφου Τυχικοῦ ἀπό τήν ἐκκλησιαστική του ἕδρα. Τό ὅτι ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη κατά συνοδική πλειοψηφία πού πόρρω ἀπέχει τοῦ νά θεωρηθεῖ συντριπτική (10-6), ἀλλά καί τό ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἐν λόγῳ ἀρχιερέα ἀπό τήν διοίκηση τῆς μητρόπολης Πάφου δέν συνοδεύθηκε (κατ’ ἀρχάς τοὐλάχιστον) καί ἀπό καθαίρεση ἤ ἀργία, θέτουν πέραν πάσης ἀμφιβολίας αὐτό πού ἅπαντες πιστέψαμε ἅμα τῷ ἀκούσματι τῆς εἴδησης καί πρίν μαθευτεῖ κἄν τό κατηγορητήριο: ὅτι δηλαδή ὁ Τυχικός ἁπλῶς πληρώνει τό μάρμαρο τῆς ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξης στάσης του, πού ἐνόχλησε καί σταδιακά ἐξαγρίωσε τόν ἀτυχῶς φερόμενο ὡς Ὀρθόδοξο ἀρχιεπίσκοπο καί τό περί αὐτόν ἐπίορκο δεσποταριό τῆς οἰκουμενιστικῆς καταισχύνης.
Ἀκόμη μεγαλύτερη ἀπόδειξη βεβαίως προέκυψε μόλις πληροφορηθήκαμε ὅτι ἡ πρώτη κατηγορία ἦταν ἡ σχέση του μέ ὁμάδα ἀποτειχισμένων πιστῶν, ἐνῷ ἡ δεύτερη ἡ ἄρνησή του νά ἀποδεχθεῖ ὡς ἔγκυρο τό παπικό ψευτοβάπτισμα καί νά τελέσει μεικτούς γάμους (δηλαδή νά ἀποδεχθεῖ πράγματα πού ἀπαγορεύουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, ἐνῷ ἐκεῖνοι πού οὐσιαστικά παρανομοῦν εἶναι ὅσοι τά ἀποδέχονται – καί ἐπειδή κάποιοι θά ὑποστηρίξουν ὅτι αὐτά ὑπάρχουν ἐδῶ καί δεκαετίες καί ἔχουν διευθετηθεῖ συνοδικά, ἄς ξεκαθαρίσουμε στό σημεῖο αὐτό ὅτι ἀποφάσεις πού ἀναγνωρίζουν Θεία Χάρη στά αἱρετικά ψευτομυστήρια μᾶς εἶναι παγερά ἀδιάφορες, ἐνῷ τίς συνόδους πού τίς λαμβάνουν τίς ἀποκαλοῦμε ἀπερίφραστα κακόδοξες καί ληστρικές).
Ὅσο γιά τήν τρίτη κατηγορία, ὅτι ἔχτισε ἐκκλησάκι πρός τιμήν μή ἁγιοκαταταχθέντος κληρικοῦ, ἀρνοῦμαι κἄν νά τήν σχολιάσω (γιατί θά μοῦ ξεφύγουν ἀνεπίτρεπτα βαριές χοντράδες γιά τούς ξεδιάντροπους φαρισαίους πού ψάχνουν λυσσωδῶς νά βγάλουν ἀπό τήν μύγα ξύγκι, τήν ὥρα πού οἱ ἴδιοι εἶναι ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἄμεσα καθαιρετέοι γιά τίς συμπροσευχές, γιά τίς ἀγκαλιές μέ κάθε λογῆς αἱρετικό καί γιά ὅλο γενικότερα τόν οἰκουμενιστικό τους βοῦρκο).
Ὅλα αὐτά ἐναρμονίζονται ἀπολύτως καί μέ τήν εὐρύτερη στάση τοῦ μητροπολίτη Τυχικοῦ ἔναντι τῆς παπικῆς διαβολοκακοδοξίας, ὅπως ἀποτυπώθηκε στήν ἄρνησή του νά παραλάβει ἅγια λείψανα ἀπό τά χέρια τῶν αἱρετικῶν, σέ κρίσεις του περί τοῦ Πάπα καί σέ ἄλλα περιστατικά, πού ἅπαντα συνιστοῦν πράξεις ἀπολύτως ὀρθές καί ἐπαινετέες. Καί τεκμηριώνουν πέραν τῆς παραμικρῆς ἀμφιβολίας ὅτι ἡ ἔκπτωση τοῦ μητροπολίτη εἶναι ἔργο τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, στό ὁποῖο ὑπηρετοῦν λόγοις καί ἔργοις ὅλοι αὐτοί οἱ κακομοίρηδες πού διαγκωνίζονται γιά τό ποιός θά πρωτοφιλήσει τήν παπική παντόφλα (χαρακτηριστικές οἱ εἰκόνες) καί ἐργάζονται πυρετωδῶς γιά τήν ἔλευση τῆς Παγκόσμιας Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐκκωφαντικά εὔγλωττο καί πλήρως ἀποκαλυπτικό εἶναι ἐξάλλου καί τό ὅτι ἡ καθαίρεση ἔγινε κατ’ ἐντολήν τοῦ γνωστοῦ Φαναριώτη ἀρχιλυκοποιμένα, καθώς καί μέ διαβολές ἀπό διάφορους πολιτικά καί ἐκκλησιαστικά συστημικούς μασονοκύκλους τοῦ κυπριακοῦ ἀλλά καί ἑλλαδικοῦ χώρου. Τί ἔτι λοιπόν χρείαν ἔχομεν μαρτύρων;
Ἡ ὑπόθεση συνεπῶς εἶναι κυριολεκτικά ὀρθάνοιχτο βιβλίο ὡς πρός τίς αἰτίες της, ἀλλά καί ὡς πρός τά λοιπά συμπεράσματα πού προκύπτουν ἐξ αὐτῆς. Ὁ μητροπολίτης Τυχικός ἔδρασε ὡς αὐθεντικός Ὀρθόδοξος ποιμένας καί πληρώνει τό τίμημα τῆς προσήλωσής του στά ὀρθά δόγματα, τήν Ἱερά Παράδοση καί τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, πέφτοντας «θῦμα» μιᾶς ἀπόφασης πραγματικά πρωτοφανοῦς, καθότι δέν θυμᾶμαι ἄλλη Σύνοδο νά ἐκδιώκει ἐπίσκοπο πού νά μήν μπορεῖ οὐσιαστικά νά ἐγκληθεῖ γιά ὁτιδήποτε ἄλλο πέρα ἀπό τήν αὐστηρή του ὀρθόδοξη στάση (καί ἴσως χρειαστεῖ νά ἀνατρέξουμε στίς ἐποχές κυριαρχίας μεγάλων αἱρέσεων τύπου Εἰκονομαχίας, γιά νά βροῦμε κάτι παραπλήσιο).
Τό ἴδιο αὐτό γεγονός καθιστᾶ ἐπίσης ξεκάθαρο ὅτι οἱ ἐξαγριωμένοι προβατόσχημοι (ἕως πρόσφατα) οἰκουμενιστικοί λύκοι ἔχουν φτάσει σέ τέτοιο θράσος καί τόσo καταλυτική δαιμονική ἐπήρεια, πού ἔχουν πετάξει τίς προβιές, ἐπιτίθενται ὀρυόμενοι καί δέν νοιάζονται κἄν γιά τό ὅτι κινοῦνται πλέον ὡς σκέτοι λύκοι, ἄνευ καλυμμάτων καί προσχημάτων.
Καί τό ἄλλο πού ἐπίσης καθίσταται ξεκάθαρο εἶναι βεβαίως καί τό μήνυμα πού περνᾶ ἡ ἐν λόγῳ αἰσχρή ἀπόφαση, ἡ ὁποία δέν ἐλήφθη μόνο πρός τιμωρίαν του Τυχικοῦ ἀλλά καί πρός παραδειγματισμό τῶν ὑπολοίπων. Δηλαδή τῶν ἐλαχίστων ὑπολοίπων, γιά τούς ὁποίους ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι μπορεῖ νά σκέφτονται καί νά φρονοῦν παρόμοια μέ τόν Τυχικό. Καί τό μήνυμα εἶναι ὅτι ὅποιος ἀντιστέκεται στόν αἱρετικό κατήφορο, θά κυνηγηθεῖ ἀνελέητα. Ὅποιος ἀρνηθεῖ νά ὑποταχθεῖ στούς διαστροφείς τῆς πίστης καί προτάξει τήν ὑπακοή στούς Ἱερούς Κανόνες ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις πατράσιν, θά παταχθεῖ ἀλύπητα. Καί ὅποιον τολμήσει νά σηκώσει κεφάλι ἔξω ἀπό τόν ἀπόπατο τῆς νεοεποχίτικης μεταπατερικῆς τους δυσωδίας, θά τόν τσακίσουν. Αὐτό ἰσχύει ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ὄχι μόνο τῆς κυπριακῆς, ἀλλά καί τῆς ἑλλαδικῆς χωματερῆς.
Αὐτό ὅμως φυσικά δέν ἀποτελεῖ ἔκπληξη. Γι’ αὐτό καί εἶπα ἐξ ἀρχῆς ὅτι ἡ ἐκδίωξη Τυχικοῦ ἀπό τήν ἐκκλησιαστική του ἕδρα εἶναι ἀπολύτως συνάδουσα μέ τήν γύρω μας πραγματικότητα. Ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία παραπάνω ἀπόδειξη ὅτι βρισκόμαστε πιά ἀκριβῶς σέ αὐτά τά σκοτεινά χρόνια, πού ὅποιος θά λέει τήν ἀλήθεια καί θά κηρύσσει τήν Ὀρθοδοξία, θά διώκεται ἀπηνῶς. Ἐπειδή ὅμως δέν ἀποτελεῖ ἔκπληξη, ὀφείλουν νά τό γνωρίζουν καί νά τό ἐμπεδώσουν καλά οἱ ὀρθοφρονοῦντες κληρικοί μας καί νά εἶναι προετοιμασμένοι γιά τήν στενή καί μαρτυρική ὁδό την ἀπάγουσαν πρός τήν ζωήν καί ἔχοντας πάντα στόν νοῦ τους τήν φράση τοῦ Χριστοῦ ὅτι «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν». Καί ἀφοῦ διῶκτες τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ εἶναι στήν πραγματικότητα ὅλοι αὐτοί οἱ ρασοφόροι ὀλετῆρες τῆς νεοεποχίτικης ἐκκλησιαστικῆς ἐκτροπῆς, πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν κυνηγήσουν καί τούς πραγματικούς πιστούς Του (εἴτε εἶναι λειτουργοί, εἴτε καί λαϊκοί);
Ἐμεῖς εὐχόμαστε (καί προσευχόμαστε) ὁ μητροπολίτης Τυχικός νά μήν λυγίσει ἀπό τίς λυσσώδεις ἐκβιαστικές πιέσεις τοῦ ἀνόμου συνεδρίου καί νά παραμείνει ὄρθιος καί ἀκλόνητος στόν θεάρεστο δρόμο πού ἀκολουθεῖ ἐδῶ καί χρόνια, δίνοντας ἐλπίδα σέ ὅλους ὅσους ὑποφέρουμε γιά τήν κατάπτωση τῶν ποιμένων μας, ἀλλά καί παρέχοντας παράδειγμα γιά τήν ἀνάδειξη καί ἄλλων μιμητῶν του. Πού ἴσως χάσουν τούς θρόνους τους, ἀλλά θά κερδίσουν τόν Χριστό καί θά γίνουν ὁδοδεῖκτες, φωτεινοί φάροι καί στυλοβάτες ὅλων μας μέσα στόν ἀπερίγραπτο ζόφο τῶν δαιμονικῶν καιρῶν μας…
