Θανάσιμο λάθος: Η «Κατάνυξη» βγάζει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια!

Θανάσιμο λάθος ορθοδόξων εξ αιτίας των οικουμενιστών

Tοῦ θεολόγου Nικ. Ἰω. Σωτηροπούλου

Σχόλιο: Ἡ «Κατάνυξη» μὲ τὸ ἄρθρο τοῦ Nικ. Σωτηροπούλου «Θανάσιμο λάθος ὀρθοδόξων ἐξ αἰτίας τῶν οἰκουμενιστῶν»ποὺ χθὲς δημοσίευσε, ὑποστηρίζει τὴν ἀμάρτυρη κακοθεωρία ὅτι μποροῦμε νὰ ἔχουμε κοινωνία μὲ «εὐσεβεῖς» ἱερωμένους. 

Καὶ ποιούς θεωρεῖ «εὐσεβεῖς» ἱερωμένους; Αὐτοὺς ποὺ κοινωνοῦνκαὶ μνημονεύουν τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχτηκαν τὴν ἄνομηΚολυμπάριο Σύνοδο, τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα καὶ καλοῦν στὴν Ἑλλάδα γιὰ συλλείτουργα τοὺς σχισματικοὺς σπρώχνοντας ἔτσι καὶ τὸ ποίμνιο στὴν ἀναγνώρισή τους· αὐτοὺς ποὺ ἀποφάσισαν τὰ ἀντιεκκλησιαστικὰ μέτρα κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ μὲ κορυφὴ τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν καὶ τὴν ἀπαγόρευση τῆς Θ. Κοινωνίας· δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ ὑποτάσσονται στοὺς προϊσταμένους τους ἀνεξαρτήτως, παρόλο ποὺ οἱ Ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἀθετοῦν τοὺς Ι. Κανόνες! 

Δὲν κατανοοῦν ἐκεῖ στὴν «Κατάνυξη» ὅτι αὐτὴ ἡ κακοθεωρία εἶναι ἀποτρεπτικὴ τῆς ἀποτειχίσεως; Μήπως τὸ λέγουν γιὰ νὰ δικαιώσουν τὸν ἱδρυτὴ τῆς «Κατάνυξης» καὶ νὰ συγκρατήσουν τοὺς ὀπαδοὺς αὐτῆς τῆς κακοθεωρίας στὸ ἱστολόγιο τῶν προσοδοφόρων διαφημίσεων; Μάλιστα συμβαίνει καὶ τὸ ἑξῆς παράδοξο/παράλογο: Ἐνῶ ἡ «Κατάνυξη» κοινωνεῖ μὲ τοὺς «εὐσεβεῖς» ἱερωμένους, δὲν θέλει νὰ ἔχει σχέση μὲ τοὺς ἀποτειχισμένους, καὶ δὲν ἔχει νὰ ἐπιδείξει οὔτε ἕνα μήνυμα ἑνότητος καὶ καταπολέμησης τῆς διάσπασης καὶ ὀμαδοποίησης στὸ χῶρο αὐτό. Ἀντιθέτως συμβάλλει κι αὐτὴ τὰ μάλα, ὡσὰν νὰ ἦταν βαλτὴ στὴ συνέχισή της.

Γι' αὐτὸ τὸν λόγο καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχει ἁγιοπατερικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὴν κακοθεωρία της ἡ «Κατάνυξη» (ἡ θέση ἑνὸς πνευματικοῦ, ὅποιος κι ἂν εἶναι, δὲν εἶναι ἁγιοπατερικὴ θέση), ἐπιστρατεύει ἄρθρο τοῦ ἀείμνηστου Nικ. Σωτηροπούλου, ὁ ὁποῖος γράφει: «Mερικοὶ λαϊκοὶ Ὀρθόδοξοι ζωηροὶ καὶ ἀγωνιστικοὶ τύποι, σ' ἔνδειξι διαμαρτυρίας ἔπαυσαν νὰ ἐκκλησιάζωνται καὶ νὰ κοινωνοῦν. Ἀλλὰ τοῦτο εἶνε λάθος, θανάσιμο λάθος».

Ἀλλ' ἐδῶ ἀτύχησε ἡ «Κατάνυξη». Διότι ὁ Σωτηρόπουλος αὐτὰ τὰ εἶπε γιὰ συγκεκριμένο λόγο καὶ γιὰ κάποιους ἐκτὸς Ἑλλάδος, ὅπως ὁ ἴδιος ἐξήγησε, ποὺ δὲν εἶχαν ἱερέα νὰ τελέσει μυστήρια. Ἄρα αὐτὸ δὲν ἰσχύει γιὰ τὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, ὅπου ὑπάρχουν 8-10 ἱερεῖς ἀποτειχισμένοι. Μὴν ξεχνᾶμε δὲ ὅτι καὶ ὁ π. Θ. Ζήσης (τὴν ἐποχὴ τῆς Ἡμερίδας τοῦ Ὡραιοκάστρου) συμβούλευε τοὺς Ρουμάνους (ποὺ τοῦ ὑπέβαλαν ἐρωτήσεις γιά τὴν στάση τῶν ἀποτειχισμένων στὴ Ρουμανία), ὅτι πρέπει νὰ κάνουν καὶ 300 (τριακόσια) χιλιόμετρα, ἂν χρειαστεῖ, γιὰ νὰ κοινωνήσουν ἀπὸ ἀποτειχισμένο ἱερέα!

Νὰ πληροφορήσουμε ἐπίσης τὴν «Κατάνυξη» ὅτι ὁ Σωτηρόπουλος τόλμησε πράγματα ποὺ ἡ Γατζέα καὶ ἡ «Κατάνυξη» οὔτε τόλμησε οὔτε τολμάει (μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δεχθεῖ τὴν ποινὴ τοῦ ἀφορισμοῦ), καὶ ἦταν κατὰ τῶν παλινωδιῶν τῆς Συνάξεως τῆς Γατζέας (τὴν γραμμὴ τῆς ὁποίας δυστυχῶς συνέχισε ὁ π. Ν. Μανώλης καὶ ἡ «Κατάνυξη»), ὅπως φαίνεται στὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἄρθρου του. 

Συμπερασματικά, προβάλλοντας αὐτὴ τὴν θέση ἡ «Κατάνυξη», οὐσιαστικὰ σαμποτάρει τὴν ἀποτείχιση, γιατί σήμερα ὑπάρχουν ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς γιὰ κοινωνήσουν τοὺς ἀποτειχισμένους πιστούς.

Νὰ τί ἔγραφε ὁ Σωτηρόπουλος (Ὀρθόδοξος Τύπος, «Σαθρὰ Ἐπιχειρήματα», φ. 1680, 2007) ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν κακοθεωρία τῆς «Κατάνυξη» (ἀκόμα καὶ ἀναναγνώστρια τῆς «Κατάνυξη» μὲ σχόλιο της διαμαρτύρεται):

«Γι’ αὐτὸ οἱ εὐσεβεῖς ζητοῦν νὰ γίνη κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν κάτι ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες. Καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες εἶνε τὸ νὰ παύσουν κληρικοὶ τὸ μνημόσυνο προϊσταμένων, ἰδίως δὲ τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου. Ἡ παῦσι τοῦ μνημοσύνου θὰ στοιχίση στοὺς ἐνόχους. Καὶ ἴσως σκεφθοῦν τὶς εὐθῦνες καὶ τὴν ἐνοχή τους, καὶ ἀλλάξουν μυαλὸ καὶ τακτική.

Ἀλλ' ἐκτὸς τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καὶ ἑνὸς ἢ δύο ἀκόμη κληρικῶν, θὰ εὑρεθοῦν ἄλλοι ἥρωες κληρικοί, γιὰ νὰ παύσουν καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο ἐνόχων στὸ ὕψιστο ζήτημα τῆς Πίστεως; [Ὁ Σωτηρόπουλος ἐπαινεῖ τὴν ἀποτείχιση τριῶν κληρικῶν ποὺ εἶχαν ἀποτειχιστεὶ τὸ 2007. Ἡ «Κατάνυξη» κρύβει αὐτὲς καὶ προβάλλει ἐκεῖνες τοῦ π. Μανώλη καὶ Ζήση ποὺ ἔγιναν δέκα (10) χρόνια ἀργότερα! Δικαιοσύνη μάθετε...!] Ἡ παῦσι τοῦ μνημοσύνου δὲν στοιχίζει μόνο στοὺς ἐνόχους· στοιχίζει καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ παύουν τὸ μνημόσυνο, στοιχίζει ἀπηνεῖς διωγμούς.

Γι’ αὐτὸ καὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι προηγουμένως ἦταν ὑπὲρ τῆς παύσεως τοῦ μνημοσύνου, τώρα, κατόπιν, ὅπως φαίνεται, καταθλιπτικῶν πιέσεων, καὶ ὑπολογισμοῦ συνεπειῶν, κόστους δηλαδὴ σ’ αὐτούς, λέγουν, ὅτι δὲν πρέπει νὰ παυθῆ τὸ μνημόσυνοτοῦ Πατριάρχου καὶ ἄλλων. Καὶ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν παλινῳδία τους φέρουν δύο ἐπιχειρήματα.

Δὲν πρέπει, λέγουν, νὰ γίνη παῦσι τοῦ μνημοσύνου χάριν τῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας, καὶ γιὰ νὰ μὴ καθαιρεθοῦν οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνο καὶ βρεθοῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας.

Σαθρὰ τὰ ἐπιχειρήματα καὶ ἀντίθετα πρὸς τοὺς Ι. Κανόνες, τὸν ΛΑ΄ Ἀποστολικὸ καὶ τὸν ΙΕ' τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ὁποίων δύναται κληρικὸς νὰ παύση τὸ μνημόσυνο προϊσταμένου γιὰ θέμα πίστεως καὶ δικαιοσύνης».

Παναγιώτη Σημάτης

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Θανάσιμο λάθος ορθοδόξων εξ αιτίας των οικουμενιστών 

Tοῦ θεολόγου Nικ. Ἰω. Σωτηροπούλου

“Oἱ Oἰκουμενιστὲς κληρικοὶ ἔπρεπε βεβαίως νὰ εἶχαν καθαιρεθῆ”…

Ἀναδημοσιεύουμε ἀπό τό Ἰστολόγιο Κατάνυξη

Oἱ Oἰκουμενιστές, παναιρετικοί, ἀντιπατερικοὶ καὶ πανθρησκειακοί, εἶνε οἱ χειρότεροι αἱρετικοὶ ὅλων τῶν αἰώνων, ἔστω καὶ ἂν εἶνε Ἐπίσκοποι, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Πατριάρχες, καὶ παρουσιάζωνται ὡς ἀντιπρόσωποι τοῦ Xριστοῦ, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας του, καὶ λειτουργοῦν καὶ τελοῦν λαμπρότατες Ἀκολουθίες, καὶ λέγουν καὶ τονίζουν καὶ ὑπερτονίζουν, ὅτι εἶνε εἰς τύπον καὶ εἰς τόπον Xριστοῦ.

Στὴν πραγματικότητα εἶνε οἱ πρωτοστάτες τῆς προφητευμένης μεγάλης ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων χαλεπῶν καιρῶν μας. Kαὶ μὲ τὰ φρονήματά τους καὶ τὶς ἐνέργειές τους, παραλλήλως βαίνοντες πρὸς τοὺς Nεοεποχῖτες καὶ Nεοταξῖτες, προετοιμάζουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν Ἀντίχριστο. Kαὶ ἂς μὴ φανῇ ἀπαράδεκτος ὁ λόγος, τὸν ὁποῖο θὰ χρησιμοποιήσωμε γιὰ Oἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες. Δὲν εἶνε ἰδικός μας λόγος, ἀλλὰ τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου.

Γράφει θεοπνεύστως ὁ Ἀπόστολος: «Kαθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι» (A΄ Ἰωάν. β΄ 18). Mὲ τὸν φοβερώτατο χαρακτηρισμὸ «ἀντίχριστοι» ὁ Ἀπόστολος χαρακτηρίζει τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του.

Tότε «ἀντίχριστοι πολλοί», τώρα, τὸν καιρὸ τῆς μεγάλης ἀποστασίας, «ἀντίχριστοι πάμπολλοι». Ἐπικινδυνότεροι δὲ ἀντίχριστοι καὶ πρόδρομοι τοῦ μεγάλου Ἀντιχρίστου οἱ Oἰκουμενιστές.

Mερικοὶ λαϊκοὶ Ὀρθόδοξοι ζωηροὶ καὶ ἀγωνιστικοὶ τύποι, ἐπειδὴ δὲν ὑποφέρουν τοὺς Oἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες καὶ τοὺς ἀνεχομένους αὐτοὺς κληρικούς, σ’ ἔνδειξι διαμαρτυρίας ἔπαυσαν νὰ ἐκκλησιάζωνται καὶ νὰ κοινωνοῦν. Ἀλλὰ τοῦτο εἶνε λάθος, θανάσιμο λάθος.

Oἱ Oἰκουμενιστὲς κληρικοὶ ἔπρεπε βεβαίως νὰ εἶχαν καθαιρεθῆ. Ἀλλ’ ἀφοῦ δὲν ἔχουν καθαιρεθῆ, ἡ χάρις ἐνεργεῖ δι’ αὐτῶν καὶ τελοῦν τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Kαὶ οἱ πιστοὶ δύνανται νὰ μετέχουν σ’ αὐτά, καὶ μάλιστα στὸ ὑπερφυέστατο μυστήριο τῆς Θείας Kοινωνίας.

Ὁ Xριστὸς εἶπε: «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ Yἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. στ΄ 53-54).

Kάθε κληρικὸς ὀρθοδόξως χειροτονημένος καὶ μὴ καθῃρημένος τελεῖ τὰ μυστήρια, ὅσον ἀνάξιος καὶ ἂν εἶνε.

Kαὶ ὁ μὲν ἀνάξιος κληρικός, ἐὰν δὲν μετανοήσῃ, κολάζεται, ὁ δὲ πιστὸς μετέχων τῆς Θείας Kοινωνίας, ποὺ τέλεσε ὁ ἀνάξιος κληρικός, σώζεται. Aὐτὸ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ ἱστορία της διὰ μέσου ὅλων τῶν χριστιανικῶν αἰώνων.

Aὐτὸ στηρίζεται καὶ στὴ Γραφή. Ὁ Ἀρχιερεὺς Kαϊάφας ἀντίχριστος ἦταν. Ἀπέρριψε, καταδίκασε καὶ σταύρωσε τὸ Xριστό. Kαὶ ὅμως, ἐπειδὴ ἦταν Ἀρχιερεύς, φωτίσθηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ εἶπε προφητεία (Ἰωάν. ια΄ 49-51).

Oἱ Ὀρθόδοξοι λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι δὲν δύνανται νὰ ὑποφέρουν τοὺς Oἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες καὶ τοὺς ἀνεχομένους αὐτοὺς κληρικούς, ὀφείλουν νὰ διαμαρτύρωνται μὲ ὅλη τὴ δύναμί τους γιὰ τὸ τεράστιο κακὸ ὡς πρὸς τὴν Πίστι, καὶ νὰ κρατοῦν ἀπόστασι ἀπὸ τοὺς Oἰκουμενιστές, ὄχι ὅμως ἀπόστασι καὶ ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ τὰ μυστήρια.

Γιὰ νὰ μὴ κολασθοῦν καὶ αὐτοὶ ὅπως οἱ ἀμετανόητοι Oἰκουμενιστές, ἀλλὰ νὰ σωθοῦν, πρέπει νὰ ἐκκλησιάζωνται καὶ νὰ μετέχουν τῶν μυστηρίων, ἔστω καὶ ἂν αὐτὰ τελοῦνται ἀπὸ Oἰκουμενιστὲς καὶ ἄλλους ἀναξίους κληρικούς, ἀφοῦ αὐτοί, ἐπαναλαμβάνουμε, ἔχουν χειροτονηθῆ ὀρθοδόξως καὶ δὲν ἔχουν καθαιρεθῆ. 

Σχόλιο στην «Κατάνυξη» 

Βασιλική Οικονόμου 

Δηλαδή, αγαπητή Κατάνυξη, μας προτρέπει ο μακαριστός και αγαπητός Ν.Σωτηρόπουλος να κοινωνούμε με την αίρεση; Και ποιον να ακούσουν τελικά οι πιστοί, τους Αγίους Πατέρες της Ιερής Αποτείχισης που απέφευγαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς και τους πατέρες Ζήση που μάλλιασε η γλώσσα τους να λένε ότι επιτρέπεται κατ' οικονομία ο εκκλησιασμός ΜΟΝΟ σε Ιερείς με ορθόδοξο φρόνημα...ή να ακούσουν τον μακαριστό Σωτηρόπουλο που λέει ότι σωζόμαστε ακόμα και αν κοινωνούμε από το χέρι Οικουμενιστών;;;

Για εμάς είναι ήδη και πολλάκις και αμετάκλητα απαντημένο το ερώτημα, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι κατανοούμε τον σκοπό αυτού του δημοσιεύματος. Έγκυρα τα Μυστήρια, αλλά το κατάκριμα κατάκριμα όταν κοινωνούμε με/από τους υπηρέτες του Αντιχρίστου. Αλλιώς διαψεύδουμε όσα οι ίδιοι πρεσβεύουμε και κηρύττουμε τόσο καιρό περί Ιερής Αποτείχισης. Προσοχή.

Πηγὴ ἐδῶ.

Επώνυμη Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν Πατέρων γιὰ τὴν ἐπικείμενη προσέλευση τοῦ σχισματοαιρετικοῦ Ἐπιφανίου Οὐκρανίας στὶς προγραμματισμένες ἐκκλησιαστικὲς ἐκδηλώσεις τῆς Ἱ.Μητρ.Φιλίππων, Νεαπόλεως & Θάσου, 3-6 Σεπτεμβρίου 2022

Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν Πατέρων γιὰ τὴν ἐπικείμενη προσέλευση τοῦ σχισματοαιρετικοῦ Ἐπιφανίου Οὐκρανίας στὶς προγραμματισμένες ἐκκλησιαστικὲς ἐκδηλώσεις τῆς Ἱ.Μητρ.Φιλίππων, Νεαπόλεως & Θάσου, 3-6 Σεπτεμβρίου 2022.

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 29.7//11.8.2022.

Ἁγίου Καλλινίκου.

Μετὰ μεγάλης ἐκπλήξεως, βαθυτάτης θλίψεως καὶ ἱερᾶς ἀγανακτήσεως ἀναγνώσαμε ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱ.Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου, ποὺ προαναγγέλλει τετραήμερες «ἐκκλησιαστικὲς καὶ πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις» («ἀπὸ 3 ἕως 6 Σεπτεμβρίου 2022»), στὶς ὁποῖες θὰ δεσπόζη τὸ συλλείτουργον τῶν Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου μετά τοῦ σχισματοαιρετικοῦ «μητροπολίτου» Κιέβου Ἐπιφανίου! Ἀνερυθριάστως προσκαλοῦνται πάντες – Μητροπολῖται, Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ ἄρχοντες τοῦ τόπου, Κλῆρος καὶ Λαός- δῆθεν γιὰ νὰ τιμήσουν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ἱδρυτή τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, καὶ τοὺς τοπικοὺς Ἁγίους!

Σὲ παλαιότερον κείμενό μας1 εἴχαμε ἀναλυτικῶς καταδείξει, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τὸν σχισματικὸν χαρακτῆρα τοῦ «μητροπολίτου» Κιέβου καὶ τῆς «ἐκκλησίας» του, ἀλλὰ καὶ τίς σοβαρὲς σωτηριολογικὲς συνέπειες τῶν μυστηριακῶς κοινωνούντων μετ’ αὐτῶν. Κατὰ συνέπειαν, οἱ συμμετέχοντες σὲ παρόμοια ἀνίερα συλλείτουργα διακινδυνεύουν τὴν σωτηρίαν των καὶ δὲν τιμοῦν, ἀλλὰ θλίβουν καὶ ἀτιμάζουν τοὺς Ἁγίους, καὶ δὴ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, τοῦ ὁποίου ἡ σχετικὴ διδασκαλία διὰ τὰς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα εἶναι αὐστηροτάτη.

Σεβαστὸς Γέροντας προεμήνυσε θεϊκὴν παιδαγωγίαν διὰ τὸ Ἔθνος μας (εἰς περίπτωσιν μὴ ματαιώσεως τοῦ ἐν λόγῳ συλλειτούργου), παραλληλίζοντάς το πρός τό ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ μετὰ Λατίνων τελεσθέν, ὀλίγον πρὸ τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (12 Δεκεμβρίου 1452), τὸ ὁποῖον καὶ θεωρήθηκε ὡς τὸ κυριώτερον αἴτιον τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς ἄνωθεν συμμαχίας καὶ τῆς πτώσεως τῆς Πόλεως.

Ἐπιπροσθέτως, θεωροῦμεν ὅτι αἱ ἄδικοι καὶ ἄξιαι γέλωτος τιμαὶ, αἱ ἀποδιδόμενοι εἰς τὸν σχισματοαιρετικὸν Ἐπιφάνιον [στὸ πρόγραμμα ὑπάρχει καὶ ἀναγόρευσίς του εἰς ἐπίτιμον δημότην Ἑλληνικοῦ Δήμου], ἐπιβραβεύουν τὰ ἐγκλήματά του καὶ συνιστοῦν προδοσίαν κατὰ τῆς κατακρεουργουμένης Κανονικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καὶ τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Οὐκρανικοῦ Λαοῦ ποὺ ἀνήκουν εἰς αὐτήν, καὶ μᾶς ἐκθέτουν ἀνεπανόρθωτα στὰ μάτια τους, καὶ ὡς Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὡς Ἑλληνικὸν Ἔθνος· πολλῷ μᾶλλον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Διὰ ταῦτα,

1. Καλοῦμεν εἰς συναγερμὸν προσευχῆς διὰ θείαν ἐπέμβασιν καὶ ματαίωσιν τῶν κακῶς προγραμματισθέντων, πρὸς ἀποφυγὴν τῶν πνευματικῶν καὶ ἐθνικῶν συνεπειῶν-συμφορῶν των.

2. Ἄν, ὃ μὴ γένοιτο, παραχωρήσει Θεοῦ, δὲν ματαιωθοῦν, παρακαλοῦμεν ἰκευτικῶς πάντας (Μητροπολίτας καὶ λοιπόν Κλῆρον καὶ Λαὸν) νὰ ἀπέχουν, ἀλλὰ καὶ ἐγκαίρως νὰ προδηλώσουν τὴν διαφωνία των καὶ τὴν ἀποχή των2· ὅπως, ἐπίσης, καί τήν, εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, μὴ συλλειτουργίαν των εἰς τὸ μέλλον μὲ ὅσους θὰ λάβουν μέρος στὸ ἀνίερον αὐτὸ συλλείτουργον.-

Ἐκφράζοντες τὸν πόνον, τὴν ἱερὰν ἀγανάκτησιν καὶ τὴν ἀγωνίαν πάντων τῶν εὐλαβῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων,

ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ :

-Γέρων Γαβριήλ Μοναχός, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Αγίου Χριστοδούλου.

-Γέρων Αρσένιος Ιερομόναχος και η συνοδεία αυτού, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον «Παναγούδα».

-Γέρων Παντελεήμων Ιερομόναχος, Ησυχαστήριον Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Κατουνάκια.

-Γέρων Κοσμάς Ιερομόναχος, Ιερά Καλύβη Αγίου Αθανασίου, Ιερά Σκήτη Κουτλουμουσίου.

-Γέρων Θεόφιλος Ιεροδιάκονος και η συνοδεία αυτού, Ιερόν Γρηγοριάτικον Κελλίον Αγίων Αναργύρων (Παχωμαίοι).

-Γέρων Νικόλαος Μοναχός, Ιερόν Χιλανδαρινόν Κελλίον Αγίου Δημητρίου.

-Γέρων Δαμιανός Μοναχός, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Εισοδίων της Θεοτόκου.

-Γέρων Νικόδημος Μοναχός, Ιερόν Σταυρονικητιανόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου.

-Γέρων Ευφρόσυνος Μοναχός και η συνοδεία αυτού, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Τιμίου Προδρόμου.

-Γέρων Παΐσιος Μοναχός και η συνοδεία αυτού, Ιερόν Χιλανδαρινόν Κελλίον Αγίων Αρχαγγέλων.

-Γέρων Ιωάννης Μοναχός, Ιερόν Κελλίον Εισοδίων της Θεοτόκου, Βίγλα.

-Γέρων Μιχαήλ Μοναχός, Ιερόν Φιλοθεΐτικον Κελλίον Αγίου Γεωργίου.

-Δοσίθεος Μοναχός Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Αγίου Χριστοδούλου (Νικάνδρου).

-Βλάσιος Μοναχός, Ξηροκάλυβον, Βίγλα.

-Παΐσιος Μοναχός, Ιερόν Κελλίον Αγίων Αρχαγγέλων (Σαββαίοι).

-Αγάθων Μοναχός, Ιερόν Κελλίον Αγίων Αρχαγγέλων (Σαββαίοι).

-Ιλαρίων Μοναχός, Καρυαί.

………………………………………………………………………

Σημειώσεις:

1.«Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱερὰν Κοινότητα διὰ τὸ Οὐκρανικὸν Αὐτοκέφαλον» (17-3-2019). Βλ. ἐπίσης τὰ σχετικά, πλέον ἐμπεριστατωμένα, κείμενα τῶν : Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ, Μητροπολίτου Κύκκου Νικηφόρου, Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, Καθηγητοῦ Δημητρίου Τσελεγγίδη κ.ἄ.

2. Ἡ ἔγκαιρος αὐτὴ προδήλωσις θὰ συντελέση στὴν ὑποβάθμισιν τῶν ἐκδηλώσεων καί, πιθανότατα, στὴν ματαίωσίν των.

πηγη http://aktines.blogspot.com/

Γέρων Γαβριὴλ καὶ «δίπορτο» ἀποτειχίσεως

Κάποιοι, στὸν χῶρο τῶν ἀποτειχισμένων, ἔχουν χρησιμοποιήσει ἢ χρησιμοποιοῦν τὶς θέσεις καὶ τὸ κῦρος τοῦ Ἁγιορείτου Γέροντος Γαβριήλ, γιὰ νὰ πείσουν ὅτι οἱ δικές τους τοποθετήσεις (=ἀποκλίσεις) εἶναι οἱ σωστές. Πλανῶνται ὅμως, γιατὶ ὁ Γέρων Γαβριὴλ ἀκολουθεῖ τὴν ἁγιοπατερικὴ ἀποτείχιση, ὅπως φαίνεται σὲ πρόσφατη ἐπιστολή του. Ἡ ἀποτείχιση εἶναι μία καὶ μοναδικὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, χωρὶς προσαυξήσεις, μειώσεις ἢ τροποποιήσεις. Καὶ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπο τοὺς αἱρετικούς, ἡ διακοπὴ κοινωνίας μὲ αὐτούς. Οὐδεὶς Ἅγιος ἔδειξε ἢ δίδαξε τὸ «δίπορτο» τῆς ἀποτειχίσεως. Δηλαδὴ τὴν θέση ὅτι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ διακόπτουν τὴν κοινωνία κάνουν καλά, καὶ ὅσοι δὲνδιακόπτουν τὴν κοινωνία, κι αὐτοὶ κάνουν καλά!

Αὐτὴ ἡ στάση ‒τὸ νὰ τὸ ἔχει κανεὶς «δίπορτο»‒ εἶναι μεταπατερική. Γιατὶ εἶναι ἄλλο νὰ μὴν εἶναι κάποιος προετοιμασμένος γιὰ τὴν ἀποτείχιση, νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ὑποστεῖ τὴν ἀπομόνωση, τίς θυσίες ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἀποτείχιση, καὶ ἄλλο νὰ εἰσάγουμε καινὲς θεωρίες περὶ δυνητισμοῦ. Πρέπει νὰ λέγεται ἡ ἀλήθεια καί, ὅποιος μπορεῖ, ἀκολουθεῖ τὴν Ἀκρίβεια. Διαφορετικά, σπέρνουμε τὴν σύγχυση καὶ τὸν ἐφησυχασμὸ στὸ στρατόπεδο τῶν πιστῶν πρὸς χαρὰν τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης π.χ., γράφει ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι ὀρθόδοξος, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (Οἰκουμενιστές), διαφορετικὰ ταυτίζεσαι μὲ τοὺς αἱρετικούς. «Καὶ ὀρθόδοξον πίστιν ἔχειν καὶ ψευδοδιδασκάλων τὴν κοινωνίαν φεύγειν. Ὁ μὴ ἀναθεματίζων τὸν κακόδοξον ποιμένα εἶναι τῆς αὐτοῦ μερίδος»(P.G. 99, 1028Β). 

Στὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Γαβριὴλ εἶναι φανερὸ ὅτι ἕνας καὶ μοναδικὸς εἶναι ὁ ἐκκλησιαστικὸς τρόπος ἀποτειχίσεως. «Τὸ νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς ‒λέει ὁ Γ. Γαβριήλ‒ εἶναι σταθερὸ δίδαγμα τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως... Τώρα οἱ πλανεμένοι καὶ οἱ αἱρετίζοντες διαδίδουν στοὺς ἀκατήχητους πιστοὺς ὅτι τὸ νὰ μὴ μνημονεύεις τὸν πατριάρχη ἢ τὸν ἐπίσκοπο, ἡ ἱεροκανονικὴ δηλαδὴ Ἀποτείχιση, σὲ θέτει ἐκτὸς Ἐκκλησίας». 

Ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Γαβριήλ

«Ἐπιστολὴ Γέροντος Γαβριὴλ σὲ Ἁγιορειτικὴ Μονή. Διωγμοὶ Μοναχῶν μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα» (25.6.2022)

Πάνω ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀπὸ τὴν πολυπροβαλλόμενη ἀδιάκριτη ὑπακοὴ στοὺς ἡγουμένους καὶ στοὺς ἐπισκόπους, ἀπὸ τὸν παπικῆς ἔμπνευσης ἐπισκοποκεντρισμό, ἀκόμη καὶ πάνω ἀπὸ τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς σώζουσας Ἀλήθειας, ἡ ἀπουσία τῆς ὁποίας καθιστᾶ ὅλα τὰ ἄλλα ἄχρηστα. Αὐτὸ δὲν λέγει ὁ μέγας μοναστικὸς ἡγέτης Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης ἐπικρίνοντας ὅσους μοναχοὺς τῆς ἐποχῆς του δικαιολογοῦσαν τὶς καινοτομίες καὶ τῆς αἱρέσεις; «Ἐὰν λοιπὸν μοναχοὶ εἰσί τινὲς ἐν τοῖς νῦν καιροῖς δειξάτωσαν ἐπὶ τῶν ἔργων. Ἔργον δὲ μοναχοῦ μηδὲ τὸ τυχὸν ἀνέχεσθαικαινοτομεῖσθαι τὸ εὐαγγέλιον· ἵνα μὴ ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καὶ αἱρετικῆς συγκοινωνίας τῆς ὑπὲρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσιν» (PG 99, 1049).

Τὸ νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς εἶναι σταθερὸ δίδαγμα τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως, καὶ εἶναι ἀναρίθμητες οἱ εὐαγγελικὲς καὶ πατερικὲς θέσεις. Περιορίζομαι νὰ ὑπενθυμίσω ἁπλῶς δύο παραδείγματα, ἑνὸς μεγάλου ἀσκητοῦ ποὺ ἐθεμελίωσε τὸν Μοναχισμὸ καὶ ἀποκαλεῖται καθηγητὴς τῆς ἐρήμου, καὶ τοῦ μεγίστου τῶν θεολόγων τῆς δεύτερης χιλιετίας, ποὺ ἐλάμπρυνε ὡς Ἁγιορείτης καὶ ἐδόξασε ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀναφέρομαι στὸν Μέγα Ἀντώνιο καὶ στὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ. Γιὰ τὸν πρῶτο μᾶς διηγεῖται ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὅτι ἦταν θαυμαστὸς καὶ εὐσεβὴς σὲ θέματα πίστεως. Δὲν ἐπικοινώνησε ποτὲ μὲ τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, οὔτε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Μανιχαίους καὶ τοὺς Ἀρειανούς, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιους τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸ μοναστήρι του, ὅταν ἀπὸ τὴν συζήτηση ἔμαθε πὼς πλανῶνται. Εἶπε μάλιστα πὼς οἱ λόγοι τους εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τὸ δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ: 

«Καὶ τὰ πίστει δὲ πάνυ θαυμαστοὺς ἦν καὶ εὐσεβής. Οὔτε γὰρ Μελιτιανοῖς τοῖς σχισματικοῖς ποτε κεκοινώνηκεν ... οὔτε Μανιχαίοις ἢ ἄλλοις τισὶν αἱρετικοῖς ὡμίλησε φιλικά, ἢ μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς εἰς εὐσέβειαν μεταβολῆς, ἡγούμενος καὶ παραγγέλλων τὴν τούτων φιλίαν καὶ ὁμιλίαν βλάβην καὶ ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς. Οὕτω γοῦν καὶ τὴν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελλέ τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τὴν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν. Ἀπελθόντας γοῦν ποτέ τινας πρὸς αὐτὸν τῶν Ἀρειομανιτῶν, ἀνακρίνας καὶ μαθὼν ἀσεβοῦντας, ἐδίωξεν ἀπὸ τοῦ ὅρους λέγων ὄφεων ἰοῦ χείρονας εἶναι τοὺς λόγους αὐτῶν» (Βίος 68).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς Ἁγιορείτης ἱερομόναχος, διέκοψε τὴν μνημόνευση τοῦ αἱρετίζοντος Πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα. 

Δὲν διστάζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη ἱερομόναχος, νὰ ἐλέγξει τὸν Βαρλααμίτη πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο μὲ αὐστηρή γλώσσα καὶ νὰ γράψει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια. Ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση σὲ βγάζουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τώρα οἱ πλανεμένοι καὶ οἱ αἱρετίζοντες διαδίδουν στοὺς ἀκατήχητους πιστοὺς ὅτι τὸ νὰ μὴ μνημονεύεις τὸν πατριάρχη ἢ τὸν ἐπίσκοπο, ἡ ἱεροκανονικὴ δηλαδὴ Ἀποτείχιση, σὲ θέτει ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐνῶ μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι οἱ αἱρετικοὶ οἰκουμενιστές. Ἦταν λοιπὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ποὺ δὲν μνημόνευε τὸν πατριάρχη; Καὶ ἦσαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας οἱ τρεῖς ἐπίσκοποι καὶ ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὄρος, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ποὺ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐπὶ τρία ἔτη (1969-1972). 

Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ μὲ παρακίνησε νὰ γράψω αὐτὴν τὴν ἐπιστολή, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ δηλώσω τὴν συμφωνία μου γιὰ τὴν ὁμολογητικὴ καὶ ἄξια ἐπαίνων στάση τοῦ ἱερομονάχου Γέροντος Κοσμᾶ, ποὺ στηρίζεται στὴν διαχρονικὴ διδασκαλία καὶ πράξη τῶν Ἁγίων, ἦταν ἡ ἐκτίμησή μου, καὶ τὸ ἐκφράζω αὐτὸ μὲ βαθύτατη θλίψη καὶ πικρία, ὅτι αὐτὸς ὁ χρόνιος καὶ ἀπάνθρωπος διωγμός ἐναντίον του οὐσιαστικὰ στρέφεται καὶ πάλιν πρὸς τὸ ταπεινό μου πρόσωπο. Ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς ταυτίζεται ἀπολύτως πρὸς τὶς θέσεις καὶ ἀπόψεις μου, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό εἶναι ὁ μόνος ἱερεύς τῆς περὶ τὸ Κελλίον μου περιοχῆς, στὸν ὁποῖο μπορῶ νὰ λειτουργοῦμαι καὶ νὰ κοινωνῶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Μὲ τὴν ἐπιβολή λοιπὸν εἰς αὐτὸν τῆς ποινῆς τῆς ἀργίας, οὐσιαστικά ἐπιδιώκετε νὰ μᾶς ἀφήσετε ἀλειτούργητους καὶ ἀκοινώνητους, ἐμένα καὶ τοὺς περὶ ἐμὲ πατέρες.

Μὲ σεβασμὸ καὶ ἐλπίζοντας στὴν παύση τοῦ διωγμοῦ ἐναντίον μας.

Μοναχὸς Γαβριήλ

Πηγή εδώ.

Ἀχειροτόνητες συμμορίες και φταῖχτες μέ ὀνοματεπώνυμο…

Ἡ ἐπίσημη ἔλευση στή χώρα μας ἑνός ἀχειροτόνητου παλιάτσου, πού ὅμως θά γίνει δεκτός μέ τιμές ἐκκλησιαστικοῦ προκαθημένου ἀπό κάποιους ἀδίστακτους ἀποστάτες τῆς πίστης, ἐπιφέροντας μολυσμό καί βεβήλωση, δίνει τήν εὐκαιρία νά ξαναθυμηθοῦμε ἐν τάχει τό ποιόν αὐτῆς τῆς συμμορίας.... Ἑνός πραγματικοῦ συρφετοῦ ἀπό πρώην κληρικούς πού καθαιρέθηκαν συνοδικά καί ἀναθεματίστηκαν, ἀλλά καί ἀπό ἐντελῶς ἀχειροτόνητους λαϊκούς, πού φόρεσαν ἁπλῶς ἕνα ράσο καί ὑποδύονται τούς ἐπισκόπους καί τούς ἱερεῖς. Ἑνός συρφετοῦ, γεμάτου ἀπό νεοναζιστικά σκουπίδια καί ἐπιβαρυμένου μέ πλεῖστα σεξουαλικά καί οἰκονομικά σκάνδαλα, πού πραγματοποιεῖ σφετερισμό καί ἀντιποίηση ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς. Καί αὐτό, ἐπειδή ἔτσι τό θέλησε τό νεοταξικό διευθυντήριο πού ἀνέδειξε αὐτό τό τσίρκο πρός ἀντικατάσταση τῆς νόμιμης Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τελεῖ σέ ἐκκλησιαστική σύνδεση μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας.

Καί φυσικά ὅσα γίνονται στήν Οὐκρανία ὑπό τίς «εὐλογίες» αὐτοῦ τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου καί τῶν συνοδοιπόρων του τά τελευταῖα χρόνια (δηλαδή μία ἀτέλειωτη ἁλυσίδα πιέσεων, διώξεων, κατασχέσεων, ἐκβιασμῶν καί τρομοκρατίας) καθιστοῦν σαφές πῶς ἐννοοῦν αὐτήν τήν ἀντικατάσταση. Ἀφότου μάλιστα ξέσπασε καί ὁ πόλεμος, τό συγκεκριμένο σκυλολόϊ μέ τίς κυβερνητικές πλάτες καί τά ἀκροδεξιά τάγματα ἐφόδου πού τό συνεπικουροῦν, βρῆκε τήν εὐκαιρία (καί τή «δικαιολογία») γιά ἀκόμη μεγαλύτερη βία (μέ βομβαρδισμούς ναῶν, καμένα μοναστήρια, δολοφονίες καί ἐκτοπίσεις). Καί παράλληλα βεβαίως, ἡ στήριξη ἀπό τή διεθνῆ κυνότητα, ἀλλά καί ἡ ἀναγνώριση ἀπό κάποιες τοπικές ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ ἡμετέρα, ἔχει ἐκτοξεύσει στά ὕψη καί τό θράσος αὐτῶν τῶν ἀχρείων. Ἡ ἀπαίτηση π.χ. τοῦ Ἐπιφανίου Ντουμένκο νά γίνουν διεθνεῖς ἐνέργειες γιά τήν ἀνατροπή τοῦ Πατριάρχη Μόσχας εἶναι ἕνα τέτοιο μνημεῖο θράσους. Ἐξίσου ἐξοργιστικό μνημεῖο ἀναίδειας καί στυγνοῦ φασισμοῦ ὅμως εἶναι ἀναμφίβολα ἡ πρόσφατη δημόσια ἀνακοίνωση ἑνός ἄλλου σαλτιμπάγκου, τοῦ δῆθεν ἐπισκόπου Ρόβνο καί Ὀστρόγκ Ἰλαρίωνα, πού καλεῖ τούς Οὐκρανούς πού παραμένουν μέχρι σήμερα πιστοί στή νόμιμη Ἐκκλησία ὑπό τόν ἀρχιεπίσκοπο Ὀνούφριο, ἤ νά ὑποταχθοῦν ἤ νά ἐξαφανιστοῦν. «Ἤ θά προσχωρήσετε στή δική μας Ἐκκλησία ἤ ἀλλιῶς θά πάρετε τίς βαλίτσες σας καί τόν Θεό σας καί θά ξεκουμπιστεῖτε ἀπό τή χώρα» εἶναι τό κεντρικό μήνυμα. Καί καταλήγει μέ ὕφος χιλίων καρδιναλίων: «Αὐτό εἶναι τό δίκαιο καί δέν δέχομαι ἀντίρρηση. Ὁ πόλεμος τῆς Ρωσίας κατά τῆς Οὐκρανίας θά ὁλοκληρωθεῖ δια παντός μόνο ὅταν στήν Οὐκρανία δέν θά μείνει οὔτε ἕνας ρωσόφιλος προδότης».

Αὐτά λοιπόν εἶναι τά ἄτομα πού ἔχει ἀναγνωρίσει ὡς κανονικούς μητροπολῖτες ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία (σιωπηρά καί μετά τίς πραξικοπηματικές ἐνέργειες τοῦ τραγικοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν) καί συγχρωτίζεται μαζί τους, συλλειτουργῶντας καί συμπροσευχόμενη. Ἐπιτείνοντας φυσικά τόν οὐκρανικό ἐμφύλιο διχασμό, πού εἶναι ξεκάθαρο ὅτι φούντωσε πολύ περισσότερο ἀπό τή στιγμή πού ἐμφανίστηκε αὐτή ἡ ψευτοεκκλησία γιά νά ὑποδαυλίσει τά μίση καί νά ἐγκολπώσει σταδιακά Οὐνῖτες καί κάθε λογῆς ἀκόμη αἱρετικούς ὡς θρησκευτικός πυρῆνας ἐνάντια στούς Ὀρθοδόξους (γι' αὐτούς τούς σκοπούς ἐξάλλου δημιουργήθηκε). Γιατί εἶναι καί αὐτό ἀσφαλῶς μία βαρύτατη συνέπεια, πέρα ἀπό τό καθαρά πνευματικό καί ἐκκλησιαστικό πρόβλημα πού ταλανίζει ὄχι μόνο τήν Οὐκρανία, ἀλλά καί τήν παγκόσμια πλέον Ὀρθοδοξία.

Ὅσο γιά τόν βασικό αὐτουργό ὅλων αὐτῶν, ὡς κύριο ἐκτελεστικό ὄργανο τῶν κρυμμένων δαιμονικῶν διευθυντηρίων τοῦ πλανήτη, ἔχει βεβαίως διεύθυνση καί ὀνοματεπώνυμο. Θά τόν βρεῖτε στό Φανάρι. Καί τούς συνεργούς του θά τούς βρεῖτε διεσπαρμένους σέ ἀρκετές μητροπόλεις τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου. Νά τούς χαιρόμαστε...

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος ιστορίας

http://skeftomasteellhnika.blogspot.com

Πυκνώνουν ἐπικίνδυνα τά μαῦρα σύννεφα στόν πνευματικό οὐρανό μας…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Συνεχίζεται ἡ γνωστή πρακτική του (οἷς κρίμασιν Κύριος οἶδεν) προκαθημένου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά μαγαρίζει ὅσους παραπάνω τόπους τῆς πατρίδας μας μπορεῖ, εἴτε περιοδεύοντας αὐτοπροσώπως, εἴτε μέ τήν παρουσία ἄλλων ὁμοφρόνων του (τύπου Ἐλπιδοφόρου), κυρίως δέ σχισματικῶν, μέ τήν παρέα τῶν τελευταίων νά μήν περιορίζεται βεβαίως πλέον μόνο στούς Οὐκρανούς ψευτοκληρικούς, ἀλλά νά διευρύνεται καί μέ τούς ἀλητήριους ρασοφόρους της Ψευτομακεδονίας.

Θυμίζουμε τίς ἐπί τρία χρόνια γυροβολιές διαφόρων ἐκπροσώπων τοῦ Ἐπιφανίου στό Ἅγιο Ὄρος, σέ ἄλλα μοναστήρια τῆς χώρας καί σέ ἀρκετές Ἑλλαδικές μητροπόλεις, μέ τήν ξεκάθαρη ἀπόπειρα νά συλλειτουργοῦν ὅπου τούς δέχονταν (ἤ ἀκόμη καί λανθάνοντες -συνέβη καί αὐτό σέ κάποιες περιπτώσεις) καί μετά νά ἀνακοινώνουν τά γεγονότα ὡς τεκμήρια τῆς ἀποδοχῆς τους ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία. Εἰδικά ὁ ἐκ Βόλου κληρικός πού ὑποδύεται τόν ὑπό τόν Ἐπιφάνιο ἐπίσκοπο Ὀλβίας τό πράττει συστηματικά. Θυμίζουμε ὅμως καί τήν πρόσφατη «Θεία Λειτουργία» πού τελέστηκε (στό λεγόμενο «σλαβομακεδονικό» ἰδίωμα μάλιστα) μέσα σέ ναό τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό ἕναν Ψευτομακεδόνα «ἐπίσκοπο» καί μέ πλῆθος ἀκόμη Σκοπιανῶν, ἔχοντας ἐννοεῖται τήν πλήρη συναίνεση καί συμμετοχή τῆς τοπικῆς Μητρόπολης, ἐνῶ εἶναι ἀσφαλῶς γνωστά καί τά τῆς προγραμματισμένης ἐπίσκεψης τοῦ ἴδιου τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς Οὐκρανικῆς ψευτοεκκλησίας στή Θάσο (μαζί καί μέ Βαρθολομαῖο-Ἱερώνυμο) στό διάστημα 3-6 Σεπτεμβρίου, μίας ἐπίσκεψης πού δέν μπορεῖ παρά νά προκαλεῖ ὀδύνη καί συνάμα ὀργή καί ἀποτροπιασμό σέ ὅσους Χριστιανούς ἀντιλαμβάνονται τήν κρισιμότητα τοῦ θέματος.

Καί ἐπειδή αὐτή ἡ ἐπίσκεψη (μέ ὅλες τίς συμπαρομαρτοῦσες ἰερουργικές πράξεις) θά γίνει, ὑποτίθεται, γιά νά ἑορταστοῦν οἱ τοπικοί Ἅγιοι τοῦ νησιοῦ, μοιραῖα προκύπτουν κάποια πολύ βασανιστικά ἐρωτήματα. Π.χ. ποιό εἶναι τό νόημα νά στήνεις τέτοιες γιορτές, οἱ ὁποῖες κυριολεκτικά θά στιγματιστοῦν ἀπό τήν παρουσία τέτοιων προσκεκλημένων; Νά χαροῦν ποιοί ἀκριβῶς, πέρα ἀπό τά δαιμονικά ἀφεντικά τους, τίς τοπικές στοές, ἴσως δέ καί μερικά παραζαλισμένα πλήθη μασκοφορεμένων «πιστῶν», πού θά σπεύσουν μέσα στήν ἀκατήχητη ἀσχετωσύνη τους νά δοῦν ἀπό κοντά τόν...«Πατριάρχη τοῦ Γένους» (ἴσως δέ καί νά βροντοφωνάξουν καί πάλι κανένα βλάσφημο «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος»); Καί ἀκόμη χειρότερα νά πάρουν...εὐλογία ἀπό τόν Ἐπιφάνιο Ντουμένκο, ἀγνοώντας μέσα στήν ἴδια ἀσχετωσύνη τους (ἤ, ἀκόμη καλύτερα, ἀδιαφορώντας μέσα στήν ἀπερίγραπτη ἀπάθειά τους) ὅτι δέν πρόκειται γιά ἐπίσκοπο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά γιά κοινό γκάγκστερ, λαϊκό μέ ράσα, ἀφορισμένο πού κάνει ἀντιποίηση πνευματικῆς ἀρχῆς, κοινωνό καί «συλλειτουργό» μέ Παπικούς καί Οὐνῖτες, καθώς καί πρωταγωνιστή στίς διώξεις τῶν αὐθεντικῶν Ὀρθοδόξων τῆς Οὐκρανίας; Ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι ὅμως θά χαροῦν; Καί ἐπίσης ποιοί θά ὠφεληθοῦν ἀπό κάτι τέτοιο; Ποιά πνευματική ὠφέλεια θά προκύψει γιά τόν τόπο; Εὐλογία ἀπό τούς Ἁγίους τοῦ νησιοῦ ἤ μήπως πολύ μεγαλύτερος θά εἶναι ὁ μαγαρισμός καί ἡ πνευματική μόλυνση; Καί ἐπειδή ὁ πνευματικός οὐρανός τῆς πατρίδας μας (λόγῳ τῆς εὐρύτερης ἀποστασίας μας, ἀλλά καί εἰδικά τῆς βλασφημίας πού ζήσαμε τήν τελευταία τριετία) εἶναι ἤδη ἀπό καιροῦ φορτωμένος μέ πολλά μαῦρα σύννεφα, πού πύκνωσαν ἀκόμη περισσότερο ἀπό τή σχετικά πρόσφατη ἐπίσκεψη τοῦ τραγικοῦ Ἐλπιδοφόρου στή Θράκη (χώρια τό πρόσφατο ὄνειδος μέ τά gay βαφτίσια τῆς Γλυφάδας), ποιοί ἀκριβῶς αἰσθάνονται ὅτι ἔχουν τό δικαίωμα νά τόν κάνουν ἀκόμη πιό ἀνταριασμένο καί σκοτεινό μέ νέες ζοφερές ἐπισκέψεις;

Τά παραπάνω ἐρωτήματα (ρητορικά ἀσφαλῶς, ἀλλά χωρίς αὐτό νά τά κάνει καί λιγότερα ἀγωνιώδη καί ἀδυσώπητα) ὀφείλουν νά ἀπευθυνθοῦν πολύ σοβαρά πρός ὅλους τούς ἐκπροσώπους τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Καβάλας (καί κυρίως βέβαια πρός τόν ἐπιχώριο μητροπολίτη, γνωστό δυστυχῶς καί γιά τίς οἰκουμενιστικές του παρεκτροπές γενικότερα, ἀλλά καί εἰδικότερα γιά τήν πρό ἑνός ἔτους συμμετοχή του σέ κοινές ἱερουργίες μέ τούς σχισματικούς Οὐκρανούς). Καί ἐπειδή εἶναι ρητορικά, ξεκαθαρίζουμε πρός ὅλους ὅτι ἐδῶ δέν περνᾶνε τά γνωστά στρογγυλέματα καί οἱ ἀκόμη πιό γνωστές ἀγαπολογικές φληναφηματολογίες. Ὁπότε, νά μή βιαστοῦν νά ἀπαντήσουν ἀβασάνιστα μέ ἀπαντήσεις τοῦ τύπου «ἡ χάρη τῶν Ἁγίων εἶναι πάνω ἀπό ὅλα, ὅσο ἁμαρτωλοί κι ἄν εἶναι οἱ ἄνθρωποι». Ἐπειδή ἐδῶ δέν μιλᾶμε ἁπλῶς γιά ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους ἀλλά γιά δαιμονικά συνειδητούς ἐχθρούς τῆς πίστης πού ὑπονομεύουν τήν Ὀρθοδοξία καί προωθοῦν μία νέα παγκόσμια θρησκεία (ὅποιος δέν τό ἀντιλαμβάνεται οὔτε καί τώρα αὐτό, ἐάν δέν εἶναι ξεπουλημένος καί βαλτός, εἶναι ἀσύγγνωστα καί χωρίς καμία δικαιολογία πλέον ἐκτός πραγματικότητας).

Ἐπίσης νά μή βιαστοῦν νά ἀπαντήσουν μέ εὔκολες ἀπαντήσεις τοῦ τύπου «τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο εἶναι θεσμός καί ὑπερκείμενη πνευματική ἀρχή μας». Γιατί ναί μέν εἶναι θεσμός (καί ὡς τέτοιον τόν τιμοῦμε), ἀλλά παρά ταῦτα (ἤ μᾶλλον ἀκριβῶς ἐξαιτίας αὐτοῦ) δέν εἶναι δυνατόν νά σεβαστοῦμε καί τά πρόσωπα πού ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες δῆθεν τόν ὑπηρετοῦν, ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν τόν τιμοῦν (καί ἀκόμη ἀκριβέστερα τόν μαγαρίζουν). Καί οὔτε καί μποροῦμε νά ἀποδεχτοῦμε τόν συγχρωτισμό μαζί τους, γιατί ἁπλούστατα ἀγωνιοῦμε γιά τίς πνευματικές ἐξελίξεις στόν τόπο μας καί γιά τά μαῦρα σύννεφα πού, ὅπως προαναφέρθηκε, πυκνώνουν συνεχῶς στόν οὐρανό του (σ.σ. αὐτό πρός ἐνημέρωσιν καί κάποιων ὀψίμως ἀντιδρώντων πιστῶν, πού προφανῶς ὅμως δέν θέλουν νά ἐννοήσουν ὅτι ἡ γνωστή παροιμία μέ τόν χορτᾶτο σκύλο καί τήν ἄθικτη πίτα δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν παραμικρή ἐφαρμογή στά τῆς πίστεως).

Ἀκόμη ἄς μή βιαστοῦν νά ἀπαντήσουν μέ ἀβασάνιστες ἀπαντήσεις τύπου «ἄν ὁ Χριστός καί οἱ τοπικοί τιμώμενοι Ἅγιοι δέν θέλουν νά πραγματοποιηθεῖ ἡ ἑορτή, θά τό ἐμποδίσουν». Γιατί ὁ Χριστός πολλές φορές ἐπιτρέπει νά γίνονται πράγματα στά ὁποῖα ἐμεῖς ἐπιμένουμε, σεβόμενος τό αὐτεξούσιόν μας. Τό ὅτι τά ἐπιτρέπει ὅμως, δέν σημαίνει καί ὅτι τά θέλει ἤ τά ἐπικροτεῖ. Καί δέν σημαίνει ὅτι καί ἐμεῖς δικαιούμαστε νά μπερδεύουμε ἑαυτούς καί ἀλλήλους, προβάλλοντας ὡς δικές Του κάποιες ἐπιθυμίες πού τελικά εἴτε μονάχα δικές μας εἶναι (στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων), εἴτε συνήθως ὑποβολιμαῖες ἀπό ἄλλα κέντρα καί ἐξυπηρετοῦσες σκοτεινούς σκοπούς.

Καί κυρίως νά μή βιαστοῦν νά ἀπαντήσουν μέ ἀνοησίες τύπου «ἡ Αὐτοκέφαλη Οὐκρανική Ἐκκλησία εἶναι νόμιμη καί ἔγκυρη». Εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρο ποιά Ἐκκλησία εἶναι πραγματική καί ἔγκυρη στήν Οὐκρανία (αὐτή πού τελεῖ ὑπό ἀπηνῆ διωγμό ἀπό τό ἀντίχριστο φασιστοκαθεστώς Ζελένσκι), ἐνῶ δέν ὑπάρχει οὔτε μισό ἐπιχείρημα πού νά στηρίζει ὅτι τό ἐν λόγῳ συνονθύλευμα εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό μία συμμορία καθῃρημένων καί ἀχειροτόνητων, πού ἀναγνωρίστηκε ἀντικανονικά ἀπό τή φαναριώτικη σφηκοφωλιά μέ ὑπερατλαντικές διαταγές καί ἐπιβλήθηκε στή συνέχεια πραξικοπηματικά σέ μερικές ἀκόμη τοπικές Ἐκκλησίες (μεταξύ αὐτῶν καί στήν Ἑλλαδική) ἀπό τούς προκαθημένους τους μέ τή βοήθεια κολαούζων τύπου Ναυπάκτου, χωρίς κἄν νά τεθεῖ τό θέμα σέ ψηφοφορία (πρᾶγμα φυσικά πού - καί αὐτό μεταξύ πολλῶν ἀκόμη ἄλλων - δέν τιμᾶ καθόλου τήν Ἱεραρχία μας). Ξέρουν πολύ καλά οἱ περισσότεροι μητροπολῖτες μας ποιός εἶναι ὁ πραγματικός ἀρχιεπίσκοπος Κιέβου καί ποιός ὁ κάλπικος, γι' αὐτό καί πολλοί ἀκόμη δέν δέχονται ἐκπροσώπους του στίς ἐκκλησιαστικές τους περιφέρειες καί ἄλλοι (κυρίως ἐξ αὐτῶν πού τελοῦν ὑπό τό γελοῖο καί παράλογα διαιωνιζόμενο ἐκκλησιαστικό καθεστώς τῶν «Νέων Χωρῶν») τρέμουν μήπως τούς ἀσκηθοῦν πιέσεις (καί ἄλλα χειρότερα) ἀπό τόν πατριάρχη τῆς κακοδοξίας, γιά νά δεχθοῦν τούς σχισματικούς στίς μητροπόλεις τους.

Καί ἐπειδή τό πρόβλημα φυσικά δέν ἀφορᾶ μόνο στήν τοπική ἐκκλησία τῆς Καβάλας (δεδομένου ὅτι ἡ ἐπικείμενη φρίκη τῆς 3ης-6ης Σεπτεμβρίου δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται ὡς μεμονωμένο συμβάν, ἀλλά ὡς πράξη πού ἀνοίγει τόν ἀσκό τοῦ Αἰόλου μέ στόχο τήν πλήρη ἐμπέδωση τῆς νομιμοποίησης τῆς οὐκρανικῆς σχισματικῆς συμμορίας), ἀνάλογα ἐρωτήματα ὀφείλουν περαιτέρω νά ἀπευθυνθοῦν καί σέ κάθε ἀκόμη Ἑλλαδικό ἐπίσκοπο πού θά δεχθεῖ στό μέλλον νά συμμετάσχει σέ τέτοιες βέβηλες καί μολυσματικές συνευρέσεις. Καί αὐτό ἀνεξαρτήτως του ἄν θά τό πράξει ἀσμένως καί πανηγυρικῶς (ὅπως ὁ ἐν σκοτασμῷ διατελῶν μητροπολίτης Στέφανος) ἤ μέ...σφιγμένη τήν καρδιά. Ἄν τό συγκεκριμένο ἔγκλημα συντελεστεῖ, δέν θά ἔχει καμία ἀπολύτως σημασία πόσο πολύ ἐνθουσιώδης ἤ λιγότερο πρόθυμος ὑπῆρξε ὁ δράστης. Ἅπαντες ὀφείλουν νά θυμοῦνται ὅτι τά ψέματα τελείωσαν (μαζί μέ τίς περισσότερο ἤ λιγότερο βάσιμες δικαιολογίες) καί ὅτι -μετά καί ἀπό ἕνα πλῆθος ἐκτροπῶν πού ἐπέφεραν ὀλίγον κατ' ὀλίγον ἐδῶ καί πολλά χρόνια τή μιθριδατική ἐξοικείωση μέ τήν πλάνη καί τήν αἵρεση- φτάσαμε πλέον καί στίς ἀνεξίτηλα κόκκινες γραμμές πού δέν μποροῦν νά ξεπεραστοῦν. Ὅσοι ἀποτολμήσουν νά τίς ξεπεράσουν καί αὐτές, ἄς εἶναι ἕτοιμοι γιά νά βρεθοῦν σύντομα ἀντιμέτωποι μέ τίς τρομακτικές πνευματικές συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν τους...

Πηγή εδώ.

Μιὰ ἀπὸ τὰ ἴδια. Περὶ «ἐλέῳ Θεοῦ» Ἐπισκόπων καὶ ἱερέων

Μιὰ ἀπὸ τὰ ἴδια.

Περὶ «ἐλέῳ Θεοῦ» Ἐπισκόπων καὶ ἱερέων.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 

Βλέπουμε μὲ ποιὸν τρόπο προσπαθοῦν οἱ ἐπίσκοποι (καὶ κατ᾿ ἀναλογίαν οἱ ὁμόφρονὲς τους ἱερεῖς) νὰ ἐπιβάλλουν στοὺς ἀνθρώπους τὶς αὐθαίρετες δικὲς τους γνῶμες καὶ ἐπιλογὲς. 

Στὴν παροῦσα περιπέτεια μὲ τοὺς κορωνοϊοὺς καὶ τὰ ἐμβόλια ποὺ τείνῃ νὰ ξεθεμελιώσῃ τὴν ὅποια πίστι μᾶς ἔχει ἀπομείνει, εἶναι κραυγαλέα ἡ προδοτικὴ στάσις τους γιὰ τὴν Ἐκκλησία. 

Τὸ ἀποκαρδιωτικὸ ὅμως εἶναι ὅτι ἀντὶ νὰ ποῦν μιὰ συγνώμη γιὰ ὅσα ἔκαναν, ἤ, ἔστω, νὰ μὴν μιλήσουν καθόλου, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς συνεχίζουν καὶ ἐπιμένουν καὶ θέλουν νὰ βγοῦν καὶ ἀπὸ πάνω. 

Τέτοια τύφλωσις, τέτοια ἔπαρσις καὶ τέτοια ἀνοησία -καὶ μάλιστα δημοσίως κατατεθημένη- προκαλεῖ ἀπορία καὶ ὑποψία, γιὰ νὰ μὴν πῶ βεβαιότητα, ὅτι κάτι ἄλλο συμβαίνει μὲ αὐτούς. 

Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τόσο ἄσχετοι ἤ πλανεμένοι. Μάλλον εἶναι στρατευμένοι. 

Ὑπηρετοῦν ἄλλον ἀφέντη, ἄλλον κύριο· καὶ δὲν διακονοῦν, ἀλλὰ πουλοῦν τὸν λαό τοῦ Θεοῦ.

Κατ᾿ ἀρχὴν δουλειά τους εἶναι νὰ ἐπιβάλλουν τὶς δικὲς τους γνῶμες καὶ ἀπόψεις, ἤ - ἀκόμη χειρότερα - τὶς ἀπόψεις καὶ τὶς μεθόδους ἀνθρώπων προφανῶς ἀντιθέων καὶ ἐωσφορικῶν, ὅπως οἱ νῦν παγκοσμίως κρατοῦντες καὶ οἱ πάτρωνές τους; 

Αὐτοὶ (οἱ δοκοῦντες ἄρχειν καὶ ὅλο τὸ σκυλολόϊ ποὺ τοὺς ἀκολουθῇ) ὡς κοπρῖτες καὶ ὑλιστὲς καὶ σαρκολάτρες μιλοῦν μόνο γιὰ τὰ γήϊνα καὶ μάλιστα διαστρέφοντας τὴν φυσικὴ τάξι τοῦ Θεοῦ. 

Αὐτοὶ, ὡς ἐπίσκοποι, πῶς παπαγαλίζουν τὴν ρητορία τους καὶ λένε αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε καὶ κάνουν αὐτὰ ποὺ ὑφιστάμεθα , χωρὶς καμμιὰ Πατερικὴ μαρτυρία;

«Αὐτοὶ μὲν ὡς ἐκ κοπρίας ὄντες, ἐλάλησαν ἀληθῶς ἀπὸ γῆς· οἱ δὲ ἐπίσκοποι, οὐχ ἑαυτοῖς εὑρόντες τὰς λέξεις, ἀλλ' ἐκ Πατέρων ἔχοντες τὴν μαρτυρίαν, οὕτως ἔγραψαν». ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG26 1040

Ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει, κατ᾿ αὐτοὺς (τοὺς πλανεπισκόπους), νὰ ἐμπιστεύεται οὔτε τὸν ἑαυτό του, οὔτε τὰ μάτια του, οὔτε τ᾿ αὐτία του, οὔτε τὸν νοῦ του, οὔτε τὴν κρίσι του, οὔτε τὸν πνευματικό του -ἄν ἔχει. 

Γιατί τὰ ἔδωσε τὸτε ὁ Θεός; 

Τί τὰ χρειαζόμαστε; 

Γιατὶ δὲν μᾶς εἶπε ὅταν ἦρθε «Τέρμα, ξεχάστε τὰ ὅλα, δὲν χρειάζεται τίποτα, θὰ κάνετε ὅτι σᾶς λένε οἱ ἱερεῖς μου»; 

(Παρεπιπτόντως ἔτσι μιλάει στὸ Κοράνι –τὸ ὁποῖο τὸ θεωροῦν ἱερό- ὁ προφήτης τοῦ ἐωσφόρου, ἀλλὰ εἶναι ἄλλο κεφάλαιο αὐτό) 

Γιατὶ ἔλεγε ὁ Χριστός: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» «Τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε» κλπ; 

Γιατὶ ἐνῷ Αὐτὸς μᾶς λέει φίλους αὐτοὶ μᾶς θέλουν δούλους; Μᾶς θέλουν δούλους γιατὶ οἱ ἴδιοι εἶναι δοῦλοι τῆς ὑπερηφανείας τους καὶ τῆς ἐξουσιομανίας τους καὶ καταλήγουν δοῦλοι τοῦ πατρὸς τῆς ὑπερηφανείας καὶ τοῦ διαχειριστὴ καὶ «δοτῆρος» τῶν ἐξουσιῶν, σὲ ὅσους τὸν προσκυνοῦν. 

Βλέπετε, ἐπειδὴ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα εἶναι πράγμα Θεϊκὸ καὶ ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἀξία καὶ κάθε ἀνθρώπινη πολιτεία, ἀξίζει μόνο σὲ λίγους. 

Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸ θεωροῦν πατρικὴ κηδεμονία καὶ ὄχι τυραννική αὐτονομία. 

Κάποιοι ὅμως τὸ ἔχουν μετατρέψει σὲ ἐξουσία, ἤ -γιὰ νὰ μιλήσουμε μὲ θάρρος, ξεκάθαρα- σὲ τυραννία:

«Τὸ μὲν τῆς ἐπισκοπῆς καὶ ὄνομα καὶ πράγμα θεῖον ὄν, καὶ κρεῖττον πάσης πολιτείας τε καὶ ἀξίας, ὁλίγοις δή τισι πρέπει, τοῖς πατρικὴν κηδεμονίαν, ἀλλ᾿ οὐ τυραννικὴν αὐτονομίαν, εἶναι αὐτὸ οἰομένοις. Ἐπειδὴ δὲ εἰς ἀρχὴν, μᾶλλον δὲ, εἰ χρὴ μετὰ παρρησίας εἰπεῖν εἰς τυραννίδα αὐτὸ μετερρύθμισαν τινες· ...» ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78 564

Αὐτὰ εἶναι, νομίζω, φανερὰ ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ κλείνουν τὰ μάτια τους μπροστὰ στὴν πραγματικότητα ποῦ ζοῦμε , ἀσχέτως ποὺ δὲν θέλουν νὰ τὰ παραδεχτοῦν. 

Αὐτὸ τὸ ξέρουν οἱ πονηροὶ ποὺ βρίσκονται σὲ ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν ἐμπιστεύονται οὔτε τὰ μάτια τους, οὔτε τ᾿ αὐτιά τους, οὔτε τὸ νοῦ τους, παρὰ μόνον τοὺς ἐπισκόπους σὲ ὅσα τοὺς διατάζουν καὶ τοὺς ἐκβιάζουν. 

Ξέρουν ὅμως ὅτι ὁ βίος τους καὶ ἡ μαρτυρία τους, συνήθως, εἶναι ἀποτρόπαια καὶ βδελυκτὴ στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. 

Προσπαθοῦν νὰ τὸ ξεπεράσουν λέγοντας ὅτι ὑπάρχουν «ἐλέῳ Θεοῦ» καὶ ὅτι ἡ ἐξουσία τους εἶναι ἐπιλεγμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. 

Ἐπειδὴ βέβαια ὁ κάθε ἄνθρωπος κάτι γνωρίζει ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ ἐπισκόπου τῆς περιοχῆς του οἱ πονηροὶ δὲν μιλοῦν προσωπικὰ γιὰ τὸν κάθε ἕνα τους ἀλλὰ γιὰ τὸ σύνολο τῶν ἐπισκόπων, τὴν Σύνοδο. 

Λὲς καὶ ἕνα σάπιο μῆλο ἄν τὸ βάλλῃς σὲ ἕνα τελάρο ποὺ ὑπάρχουν πολλὰ καλά θὰ πάψῃ νὰ εἶναι σάπιο.

Ἕνα παράδειγμα :

«Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ αὐτονομεῖται ἀπὸ τὴν «ἐλέῳ Θεοῦ» ἐκλεγμένη καὶ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιλεγμένη Συνοδικὴ ἐξουσία». ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ «Ἀχιλλίου Πόλις» τ. 07, Μάϊος 2022 σελ.37-38

Θέλει νὰ πῇ δηλαδὴ ὅτι ὁ κάθε ἐπίσκοπος εἶναι ἐπιλεγμένος καὶ ἐκλεγμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ὅποιος δὲν ὑπακοῦει στὴν ἐξουσία του στὴν οὐσία δὲν ὑπακοῦει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἀντιθέτως ὅποιος ὑπακοῦει σὲ ὅσα λέει, ὑπακοῦει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα!!! 

Τόσο ἀπλὰ εἶναι γι᾿ αὐτοὺς τὰ πράγματα. 

Καὶ, εἶναι ἀξιοπρόσεχτο, χρησιμοποιεῖ τὴν λέξι «αὐτονομεῖται», ἐνῷ αὐτοὶ (οἱ ἐπίσκοποι) εἶναι ποὺ ἔχουν αὐτονομηθῇ, ὅπως λέγει παραπάνω ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης καὶ ἔχουν μετατρέψει τὴν διακονία σὲ τυραννία (τυραννικὴν αὐτονομίαν) . Ἔτσι ἀντιστρέφουν τὴν πραγματικότητα αὐτοὶ οἱ «ποιμένες».

Ἄς κάνουμε ὅμως τὸν προφανὴ, ἀλλὰ ἀναγκαῖο διαχωρισμό. 

Ἄλλο πράγμα ἡ ἱερωσύνη, ἄλλο αὐτοὶ ποὺ τὴν μεταχειρίζονται κακῶς. 

Ἡ ἱερωσύνη εἶναι Θεία καὶ τὸ τιμιώτερο ἀπὸ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν. 

Καὶ περισσότερο ἀπὸ ὅλους τὴν ὑβρίζουν αὐτοὶ ποὺ τὴν μεταχειρίζονται κακῶς, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ χειροτονοῦνται καθόλου, γιὰ νὰ μὴν τολμοῦν οἱ διάφοροι ἀνόητοι, ἤ βαλτοί, τὰ ἐγκλήματα ποὺ αὐτοὶ διαπράττουν (οἱ ὑβρίζοντες κληρικοί) νὰ τὰ ἀποδίδουν στὴν ἱερωσύνη.

«Θεῖον μὲν χρῆμα ἡ ἱερωσύνη, καὶ τῶν ὅντων ἀπάντων τὸ τιμιώτατον. Ὑβρίζουσι δὲ εἰς αὐτὴν μάλιστα πάντων οἱ κακῶς αὐτὴν μεταχειριζόμενοι· οὕς ἱερᾶσθαι παντάπασιν οὐκ ἐχρῆν ἵνα μὴ οἱ ἀνόητοι τὰ τῶν κακῶν αὐτὴν μετιόντων ἐγκλήματα εἰς αὐτὴν τρέπειν τολμῷεν.» ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78 493 

(Στὶς ἡμέρες μας βλέπουμε νὰ σκανδαλίζονται ἄνθρωποι ἀλλόθρησκοι καὶ νὰ κλαῖνε γιὰ τὸ κατάντημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ λαοῦ μας. 

Φαντάζομαι θὰ εἴδατε τὸν Μπακντί νὰ κλαίει καὶ νὰ ρωτάει «Γιατὶ Ἕλληνες; Ἐσεῖς ἔχετε ἁγίους ποὺ ἐμεῖς οἱ ἰνδουϊστὲς δὲν ἔχουμε. Γιατί τὸ κάνετε αὐτό;»)

Ἐμεῖς μιλοῦμε γιὰ τοὺς προδότες ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ ἔκλεισαν τοὺς ναοὺς, ποὺ μασκοφόρεσαν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς προτρέπουν καὶ τοὺς ἐκβιάζουν νὰ γίνουν πειραματόζωα μὲ τοὺς ἐμβολιασμοὺς, ποὺ καλλιεργοῦν τὸν φόβο, ποὺ ἔγιναν συνεργάτες τῶν νεοεποχιτῶν σατανοφασιστῶν ἐναντίον τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ ἅγιοι λένε ὅτι αὐτοὶ δὲν ἔπρεπε κἄν νὰ ἔχουν χειροτονηθῇ. 

Δυστυχῶς ἔχουν χειροτονηθῇ. Πάντα συνέβαινε αὐτὸ. 

Καὶ πάντα οἱ τοιοῦτοι ἰσχυριζόταν ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τοὺς χειροτόνησε. 

Καὶ πάντα ἀποροῦσαν ὅσοι τοὺς ἔβλεπαν: Καλὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἔχει χειροτονήσει ὁ Θεός; Καὶ τοὺς ἀνάξιους; 

Καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἀντιμετώπιζε τέτοιες ἀπορίες: Δὲν τοὺς χειροτονεῖ ὅλους ὁ Θεὸς, ἀλλὰ δι᾿ὅλων ἐνεργεῖ, ἀκόμα καὶ ἄν εἶναι ἀνάξιοι, γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ σωθῇ ὁ λαός.

«Τί οὖν; φησί· πάντας ὁ Θεὸς χειροτονεῖ, καὶ τοὺς ἀναξίους; Πάντας μὲν ὁ Θεὸς οὐ χειροτονεῖ, διὰ πάντων δὲ αὐτὸς ἐνεργεῖ, εἰ καὶ αὐτοὶ εἶεν ἀνάξιοι, διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG62.610

Καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ θεία ἀνοχή γίνεται γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ λαοῦ. 

Διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν. 

Διότι ἄν ἔχεις ἕναν τέτοιο παπά ἤ Δεσπότη τί θὰ κάνῃς; 

Θὰ σταματήσῃς νὰ κοινωνᾶς, νὰ μετέχης στὰ μυστήρια; Ἄντε τώρα παίρνεις καὶ τὸ ἀμάξι καὶ πᾶς ἀλλοῦ (ὅσο ἀκόμη θὰ ἐπιτρέπεται). 

Παλαιώτερα; Τὸ «διὰ πάντων ἐνεργεῖ» ἀναφέρεται βέβαια στὴν τέλεσι τῶν Θείων μυστηρίων. 

Αὐτὰ δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τοῦ ἱερέως. Ἀλλοίμονό μας, ἀλλοιῶς...

«Οὐκ ἔστι τοιαῦτα ἃ χαρίζεται ὁ Θεὸς, ὡς ὑπὸ ἱερατικῆς ἀρετῆς ἀνύεσθαι· τὸ πᾶν τῆς χάριτός ἐστι· τούτου ἐστὶν ἀνοῖξαι μόνον τὸ στόμα, τὸ δὲ πᾶν ὁ Θεὸς ἐργάζεται· σύμβολον οὗτος πληροῖ μόνον». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.612

Ὅλα γίνονται ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ ἅγιον Πνεῦμα. 

Ὁ Θεὸς κάνει τὰ πάντα. 

Ὁ ἱερεῦς δανείζει τὸ σῶμα του καὶ τὸ στόμα του.

Εἶναι σύμβολο ὁ ἱερεῦς.

Ὅποιος καὶ νὰ λειτουργήσῃ ἡ προσφορὰ εἶναι ἡ ἴδια μὲ αὐτὴν ποὺ ἔδωσε ὁ Κύριος στοὺς μαθητὲς κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. 

Δὲν ὑστερεῖ σὲ τίποτα ἀπὸ ἐκείνη διότι καὶ αὐτὴν δὲν τὴν ἁγιάζουν ἅνθρωποι, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἁγίασε τὴν προσφορὰ στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο.

«Ἡ προσφορὰ ἡ αὐτή ἐστι, κἂν ὁ τυχὼν προσενέγκῃ, κἂν Παῦλος, κἂν Πέτρος· ἡ αὐτή ἐστιν, ἣν ὁ Χριστὸς τοῖς μαθηταῖς ἔδωκε, καὶ ἣν νῦν οἱ ἱερεῖς ποιοῦσιν· οὐδὲν αὕτη ἐλάττων ἐκείνης, ὅτι καὶ ταύτην οὐκ ἄνθρωποι ἁγιάζουσιν, ἀλλ' αὐτὸς ὁ καὶ ἐκείνην ἁγιάσας». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.612

Αὐτὸς ποὺ ἁγίασε τὴν προσφορὰ κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, Αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ καὶ ἀγιάζει διὰ τῶν -ἔστω καὶ κάποιων ἀναξίων- ἱερέων σήμερα στοὺς ναούς μας, 

Αὐτὸς τιμᾶται στοὺς ναοὺς μας, ἡ Χάρις του πληρεῖ ὅλο τὸν ναό, τὶς ἅγιες εἰκόνες τὰ ἱερὰ σκεύη. 

Αὐτὸν ὑβρίζουμε ὅσοι μπαίνουμε στὸν ναό του μὲ ἔγνοιες καὶ φόβους γήϊνους ἐνῷ ὑποτίθεται ὅτι «πάσαν τὴν βιοτικὴν ἀποθώμεθα μέριμνα ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι». 

Αὐτὸν προσβάλουμε ὅταν στεκόμαστε μὲ τὰ μουρόπανα μπροστὰ στὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ κάνουμε ὑποκλίσεις. Αὐτὸν προσβάλουν καὶ οἱ ἱερεῖς ποὺ λειτουργοῦν ἤ κοινωνοῦν τοὺς ἀνθρώπους φορῶντας «μάσκες». 

Αὐτὲς εἶναι σύμβολα τῆς ὑποταγῆς στὸ ἀλλότριον πνεῦμα, ἀλλὰ αὐτοὶ (οἱ ἱερεῖς) εἶναι σύμβολα τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης. 

Πῶς μποροῦν νὰ συμβολίζουν τὸν Θεὸ καὶ ταυτοχρόνως νὰ φέρουν πάνω τους τὰ σύμβολα τοῦ διαβόλου; 

Πως μποροῦν νὰ ἐργάζονται σὲ δύο κυρίους; 

Ποιὸν θὰ προτιμήσουν τελικά; 

Ἤ μᾶλλον, δείχνουν ξεκάθαρα ποιὸν προτιμοῦν ἀφοὺ καινοτομοῦν τέτοιες βέβηλες πρακτικές, ἄν ἔχουν συναίσθησι τῶν πράξεῶν τους.

Ὁπότε οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἄς κοιτάξουν καὶ ἄς ἀναλογιστοῦν τὶς πράξεις τους συγκρίνοντάς τις μὲ τὸν λόγο καὶ τὰ ἔργα τῶν Πατέρων γιὰ νὰ δοῦν τί ἔχουν διαπράξει. 

Ἄλλὰ καὶ πιὸ ἀπλά, ἄν δὲν ἔχουν διάθεσι γιὰ τέτοιους ἐλέγχους, ἄς ἀναλογιστοῦν τὶ ἀποτέλεσμα ἔφεραν στὴν ἐκκλησία μὲ τὶς πράξεις τους. 

Εἶναι τὰ πράγματα καλύτερα ἤ χειρότερα συγκρινόμενα μὲ τὴν κατάστασι πρὶν τρία χρόνια. 

Αὐξήθηκαν ἤ λιγόστεψαν οἱ χριστιανοί; Αὐξήθηκε ἤ μειώθηκε ἡ πίστις δηλαδὴ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Δὲν νομίζω νὰ δυσκολευτοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν πραγματικότητα.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀβασάνιστα, ἀπερίσκεπτα, δίκην τετραπόδων, ἀκολουθοῦν τὸν κάθε καινοτόμο ἱερωμένο στὴν ὁποιαδήποτε ἀλλόκοτη προτροπή του. 

Διότι πράγματι, ὅπως εἴδαμε, ἡ ἱερωσύνη εἶναι τὸ μέγιστο τῶν ἐπὶ γῆς πραγμάτων. 

Τὰ μυστήρια τελοῦνται ὑπὸ τοῦ ἁγίου πνεύματος ἀναξαρτήτως τῆς πιθανῆς ἀναξιότητος τοῦ ἱερέως. Δὲν χρειάζεται νὰ πολυπραγμονῇ κανεὶς γιὰ τὸν βίο τοῦ ἱερέως, ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ. 

Δὲν χρειάζεται νὰ τὸν καταφρονῇ διότι καταφρονεῖ τὴν ἱερωσύνη, δηλαδὴ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ τὸν χειροτόνησε.

«Οὐκ οἶδας τί ἐστιν ὁ ἱερεύς; Ἄγγελος Κυρίου ἐστί. Μὴ γὰρ τὰ ἑαυτοῦ λέγει; Εἰ καταφρονεῖς αὐτοῦ, οὐκ αὐτοῦ καταφρονεῖς, ἀλλὰ τοῦ χειροτονήσαντος αὐτὸν Θεοῦ». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.610

Ἀπὸ ἐδὼ ξεκίνησε ὁ προβληματισμὸς, ποὺ παρουσιάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, καὶ ἡ ἀπορία κάποιων ἄν ὁ Θεὸς χειροτονεῖ καὶ τοὺς ἀναξίους -ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω- καὶ κατέληξε ὅτι δὲν τοὺς χειροτονεῖ ὅλους, ἀλλὰ δι᾿ὅλων ἐνεργεῖ.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ τὰ ὅρια, μέχρι ποὺ δηλαδὴ καὶ μέχρι πότε θὰ πείθεσαι καὶ θὰ ἀκολουθῇς αὐτὰ ποὺ λένε οἱ ἱερωμένοι. 

Ἄν οἱ περὶ πίστεως καὶ ζωῆς ἀπόψεις του, τὸ «δόγμα» του, εἶναι διεστραμμένες, μὴν πείθεσαι σ᾿ αὐτὸν ἀκόμη καὶ ἄν φαίνεται ἄγγελος. 

Ἄν ὅμως διδάσκει σωστὰ τότε νὰ ἀκολουθῇς τὰ λόγια του καὶ μὴν πολυπραγμονῇς περὶ τοῦ βίου του.

«Εἰ μὲν γὰρ δόγμα ἔχει διεστραμμένον, κἂν ἄγγελος ᾖ, μὴ πείθου· εἰ δὲ ὀρθὰ διδάσκει, μὴ τῷ βίῳ πρόσεχε, ἀλλὰ τοῖς ῥήμασιν». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.610

Τί πιὸ ξεκάθαρο χρειάζεται; 

Ἡ πίστις διώκεται, ὁ κιναιδισμὸς καὶ ἡ διαφθορὰ διαφημίζονται ἀπὸ δεσποτάδες ἐντὸς τῶν ναῶν, οἱ ἐκτρώσεις-δολοφονίες τῶν παιδιῶν ἔχουν γίνει καθεστῶς καὶ ἱερωμένοι προτρέπουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ χρησιμοποιοῦν ἀνεπιφύλακτα τὰ «προϊόντα» τέτοιων φόνων, τὰ σχολεία διδάσκουν κάθε ἀνωμαλία καὶ ἀπιστία, οἱ ναοὶ θεωροῦνται μολυντήρια, οἱ αἱρετικοὶ θεωροῦνται ἐκκλησίες, ὅλα ἔχουν γίνει ἄνω κάτω. 

Τί δόγμα ἔχουν ὅσοι διαπράττουν ἤ ἀνέχονται ὅλα αὐτά. Πῶς τὸ βλέπετε; 

Ὀρθὸν ἤ διεστραμμένον δόγμα; Ἀπαιτοῦν ὅμως νὰ τοὺς ὑπακοῦμε. 

Διαφορετικὰ λένε ὅτι «αὐτονομούμεθα». 

Καὶ ποιοὶ τὸ λένε; 

Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν οἱ ἴδιοι αὐτονομηθῇ ἀπὸ τὴν πίστι, ἔχουν τελείως ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ ὁτιδήποτε ὀρθὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἔχουν εἰσάγει κάθε καινοτομία στὴν ἐκκλησία καὶ καμαρώνουν κιόλας καὶ κατηγοροῦν ὅσους δὲν τοὺς ἀκολουθοῦν ὡς ὁπισθοδρομικοὺς καὶ συντηρητικοὺς καὶ φονταμενταλιστὲς καὶ παληομοδὶτες. 

Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἀπαιτοῦν πλήρη ὑπακοὴ καὶ ὑποταγή. 

Αὐτοὶ ποὺ δὲν θἄπρεπε κἄν νὰ ἔχουν χειροτονηθῇ καὶ ποὺ ἀποτελοῦν στίγματα δυσέκπλητα στὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας. 

Αὐτοὶ ποὺ ἔπρεπε νὰ ὀρθοτομοῦν, δηλαδὴ νὰ ἀποκόβουν τὰ νόθα μὲ μεγάλη σφοδρότητα μὲ τὴν μάχαιρα τοῦ πνεύματος.

«Ὀρθοτομοῦντα· τουτέστι, Τέμνε τὰ νόθα, καὶ τὰ τοιαῦτα μετὰ πολλῆς τῆς σφοδρότητος ἐφίστασο καὶ ἔκκοπτε· καθάπερ ἐπὶ ἱμάντος τῇ μαχαίρᾳ τοῦ πνεύματος πάντοθεν τὸ περιττὸν καὶ ἀλλότριον τοῦ κηρύγματος ἔκτεμνε». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.626

Αὐτοὶ ἀντὶ νὰ κάνουν αὐτὸ, νὰ ὀρθοτομοῦν, διδάσκουν ὅλες τὶς σιωνιστικομασονικὲς καὶ σατανικὲς διδασκαλίες ἐν ἐκκλησίαις καὶ ξεδιάντροπα κάνουν τὰ κηρύγματά τους γιὰ νέες ἐποχὲς καὶ νέες ἀντιλήψεις καὶ ὅλα τὰ νέα καὶ καινὰ ποὺ ἐτοιμάζουν τὰ ἀνὰ τὴν οἰκουμένη ἐργαστήρια τῶν σατανιστῶν. 

Λὲς καὶ δὲν ξέρουν ὅτι ὅταν κάτι καινὸ εἰσαχθῇ θὰ γεννᾶ συνεχῶς καινοτομίες. 

Καὶ θὰ εἶναι ἀτελείωτη ἡ πλάνη ὅποιου βγεῖ ἀπὸ τὸ καλὸ λιμάνι καὶ δὲν θὰ σταματήσῃ πουθενά. 

Ἡ ἀσέβειά τους συνεχῶς θὰ αὐξάνει καὶ ὁ ἀσεβὴς λόγος τους σὰν γάγραινα θὰ προχωρεῖ. Κακὸ ἀκάθεκτο, μὲ τίποτα δὲν θὰ μπορεῖ νὰ γιατρευτῇ ἀλλὰ θὰ μολύνει τὸ πᾶν.

«Ὅταν γάρ τι καινὸν ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει· καὶ ἄπειρος ἡ πλάνη τοῦ ἐξελθόντος τὸν λιμένα τὸν εὔδιον, καὶ οὐδαμοῦ στήσεται. Ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, φησὶ, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν, ὡς γάγγραινα, νομὴν ἕξει. Ἀκάθεκτον κακὸν, οὐκέτι ἰατρείᾳ κατασχεθῆναι δυνάμενον, ἀλλὰ τὸ πᾶν λυμαίνεται». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.626

Δὲν βρισκόμαστε σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάστασι ἔτσι τυχαία, διότι κάτι πῆγε κακὰ, κάπου φάγαν .. μιὰ νυχτερίδα ποὺ εἶχε φάει κάτι ἄλλο καὶ ... δυστυχῶς ἁρρωστήσαμε ὅπως μᾶς δουλεύουν τὰ χαλκεῖα τῶν νεοεποχιτῶν γιὰ τὸ ὑγειονομικὸ ζήτημα ποὺ δημιούργησαν. 

Δὲν βρέθηκε ἡ ἐκκλησία σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀθλία κατάστασι ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη. 

Τώρα γιὰ πάνω ἀπὸ ἕναν αἰώνα δουλεύουν μεθοδικὰ μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα μεταξάκηδες καὶ ἀθηναγόρες καὶ βαρθολομαῖοι καὶ ὅλος ὁ ὑπόλοιπος ἐσμὸς τῶν καινοτόμων καὶ τῶν πουλημένων. Τώρα νοιώθουν ὅτι πατοῦν καλὰ στὰ πόδια τους καὶ στήνουν κολυμπάρια καὶ σπρώχνουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴν νεοεποχήτικη πανθρησκεία, ὅσους ἐπιζήσουν ἀπὸ τὴν ἐκτελούμενη γενοκτονία. 

Καὶ καλὰ αὐτοὶ τὴν δουλειά τους κάνουν. 

Ἐμεῖς τί κάνουμε; 

Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ δὲν εἴμαστε στρατευμένα ὄργανα ἤ χαφιέδες τῶν σχεδιασμῶν τοῦ κάθε προδρόμου τοῦ ἀντιχρίστου ἤ χρήσιμοι ἡλίθιοι.

Ποτέ δὲν εἶναι ἀργά. 

Χρειάζεται ἀληθὴς μετάνοια καὶ προσευχή (ὅπως λένε οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ποὺ φυσικά ὑπάρχουν) καὶ ἀπόλυτη ἀνυπακοὴ στὶς προσταγὲς τῶν καινοτόμων (ὅπως ἐπιβάλλει ἡ λογικὴ καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες). 

Ἐπίσης χρειάζεται μὲ θάρρος καὶ πεποίθησι νὰ καταγγέλεται μὲ λόγια καὶ πράξεις ἡ συνοδοιπορία τῶν ποιμένων μας μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἐκκλησίας ὥστε νὰ διαφωτίζονται ὅσοι συνάνθρωποί μας ἀγνοοῦν τὰ ἰσχύοντα, νὰ ἐνισχύονται οἱ ἀμφιταλανευόμενοι καὶ νὰ παίρνουν θάρρος ὅσοι πτοοῦνται ἀπὸ τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας. 

Γιὰ νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο μάλλον χρειάζεται νὰ ξεχάσουμε χρήματα, κτήματα, θελήματα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωή μας, ἐνδεχομένως. 

Δύσκολο; Φυσικά, ἀλλὰ μὴν ξεχνᾶμε 

Αὐτὸν ποὺ εἶπε: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη' 20) Θὰ εἶμαι μαζί σας κάθε μέρα τῆς ζωῆς σας καὶ μὴν φοβάστε αὐτοὺς ποὺ μποροῦν νὰ σᾶς σκοτώσουν. «Μή φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτενόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι» (Ματθ.ι΄ 28) Ὁ χωρῶν χωρεῖτο. 

Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας. 

Οἱ πατέρες μᾶς ἄφησαν παραδείγματα ἀντιστάσεως, ἀγώνων καὶ θυσιῶν. Μᾶς ἔχουν δείξει τὸν δρόμο...

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 17 Αὐγούστου 2022

http://aktines.blogspot.com

Ἡ Θεοτόκος

Ὅταν ἡ ψυχή κατέχεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε, ὤ, πῶς εἶναι ὅλα εὐχάριστα, ἀγαπημένα καί χαρούμενα. Αὐτή ἡ ἀγάπη ὅμως συνεπάγεται θλίψη· κι ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγαλύτερη εἶναι κι ἡ θλίψη.

Ἡ Θεοτόκος δέν ἁμάρτησε ποτέ, οὔτε κἄν μέ τό λογισμό, καί δέν ἔχασε ποτέ τή Χάρη, ἀλλά κι Αὐτή εἶχε μεγάλες θλίψεις. Ὅταν στεκόταν δίπλα στό Σταυρό, τότε ἦταν ἡ θλίψη Της ἀπέραντη σάν τόν ὠκεανό κι οἱ πόνοι τῆς ψυχῆς Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτεροι ἀπό τόν πόνο τοῦ Ἀδάμ μετά τήν ἔξωση ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί κι ἡ ἀγάπη Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Ἀδάμ στόν Παράδεισο. Κι ἄν ἐπέζησε, ἐπέζησε μόνο μέ τή Θεία δύναμη, μέ τήν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου, γιατί ἦταν θέλημά Του νά δῆ τήν Ἀνάσταση κι ὕστερα, μετά τήν Ἀνάληψή Του, νά παραμείνη παρηγοριά καί χαρά τῶν Ἀποστόλων καί τοῦ νέου χριστιανικοῦ λαοῦ.

Ἐμεῖς δέν φτάνουμε στήν πληρότητα τῆς ἀγάπης τῆς Θεοτόκου, καί γι᾽ αὐτό δέν μποροῦμε νά ἐννοήσωμε πλήρως τό βάθος τῆς θλίψεώς Της. Ἡ ἀγάπη Της ἦταν τέλεια. Ἀγαποῦσε ἄπειρα τό Θεό καί Υἱό Της, ἀλλ᾽ ἀγαποῦσε καί τό λαό μέ μεγάλη ἀγάπη. Καί τί αἰσθανόταν τάχα, ὅταν ἐκεῖνοι, πού τόσο πολύ ἀγαποῦσε ἡ Ἴδια καί πού τόσο πολύ ποθοῦσε τή σωτηρία τους, σταύρωναν τόν ἀγαπημένο Υἱό Της;

Αὐτό δέν μποροῦμε νά τό συλλάβωμε, γιατί ἡ ἀγάπη μας γιά τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους εἶναι λίγη. Κι ὅμως ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας ὑπῆρξε ἀπέραντη καί ἀκατάληπτη, ἔτσι ἀπέραντος ἦταν κι ὁ πόνος Της πού παραμένει ἀκατάληπτος γιά μᾶς.

Ἄσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πές σ᾽ ἐμᾶς τά παιδιά Σου, πῶς ἀγαποῦσες τόν Υἱό Σου καί Θεό, ὅταν ζοῦσες στή γῆ; Πῶς χαιρόταν τό πνεῦμα Σου γιά τό Θεό καί Σωτῆρα Σου; Πῶς ἀντίκρυζες τήν ὀμορφιά τοῦ προσώπου Του; Πῶς σκεφτόσουν ὅτι Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος, πού Τόν διακονοῦν μέ φόβο καί ἀγάπη ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν;

Πές μας, τί ἔνοιωθε ἡ ψυχή Σου, ὅταν κρατοῦσες στά χέρια Σου τό Θαυμαστό Νήπιο; Πῶς τό ἀνέτρεφες; Πῶς πονοῦσε ἡ ψυχή Σου, ὅταν μαζί μέ τόν Ἰωσήφ Τόν ἀναζητοῦσες τρεῖς μέρες στήν Ἱερουσαλήμ; Ποιάν ἀγωνία ἔζησες, ὅταν ὁ Κύριος παραδόθηκε στήν σταύρωση καί πέθανε στό Σταυρό;

Πές μας, ποιά χαρά αἰσθάνθηκες γιά τήν Ἀνάσταση ἤ πῶς σπαρταροῦσε ἡ ψυχή Σου ἀπό τόν πόθο τοῦ Κυρίου μετά τήν Ἀνάληψη;

Οἱ ψυχές μας λαχταροῦν νά γνωρίσουν τή ζωή Σου μέ τόν Κύριο στή γῆ· ἀλλά Σύ δέν εὐδόκησες νά τά παραδώσης ὅλ᾽ αὐτά στή Γραφή, ἀλλά σκέπασες τό μυστήριό Σου μέ σιγή.

Πολλά θαύματα καί ἐλέη εἶδα ἀπό τόν Κύριο καί τή Θεοτόκο, ἀλλά μοῦ εἶναι τελείως ἀδύνατο ν᾽ ἀνταποδώσω κάπως αὐτή τήν ἀγάπη.

Τί ν᾽ ἀναταποδώσω ἐγώ στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πού δέν μέ περιφρόνησε ἐνῶ ἤμουν βυθισμένος στήν ἁμαρτία, ἀλλά μ᾽ ἐπισκέφθηκε σπλαγχνικά καί μέ συνέτισε; Δέν Τήν εἶδα, ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νά Τήν ἀναγνωρίσω ἀπό τά γεμάτα χάρη λόγια Tης καί τό πνεῦμα μου χαίρεται κι ἡ ψυχή μου παρασύρεται τόσο ἀπό τήν ἀγάπη πρός Αὐτήν, ὥστε καί μόνη ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Tης γλυκαίνη τήν καρδιά μου.

Ὅταν ἤμουν νεαρός ὑποτακτικός, προσευχόμουν μιά φορά μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καί μπῆκε τότε στήν καρδιά μου ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ κι ἄρχισε ἀπό μόνη της νά προφέρεται ἐκεῖ.

Μιά ἄλλη φορά ἄκουγα στήν ἐκκλησία τήν ἀνάγνωση τῶν προφητειῶν τοῦ Ἡσαΐα, καί στίς λέξεις «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε» (Ἡσ. α ́ 16) σκέφτηκα: «Μήπως ἡ Παναγία ἁμάρτησε ποτέ, ἔστω καί μέ τό λογισμό;». Καί, ὤ τοῦ θαύματος! Μέσα στήν καρδιά μου μιά φωνή ἑνωμένη μέ τήν προσευχή πρόφερε ρητῶς: «Ἡ Θεοτόκος ποτέ δέν ἁμάρτησε, οὔτε κἄν μέ τήν σκέψη». Ἔτσι τό Ἅγιο Πνεῦμα μαρτυροῦσε στήν καρδιά μου γιά τήν ἁγνότητά Της.

Ἐν τούτοις κατά τόν ἐπίγειο βίο Tης δέν εἶχε ἀκόμα τήν πληρότητα τῆς γνώσεως καί ὑπέπεσε σ᾽ ὁρισμένα ἀναμάρτητα λάθη ἀτέλειας. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο· ὅταν ἐπέστρεφε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ, δέν ἤξερε ποῦ εἶναι ὁ Υἱός Της καί Τόν ἀναζητοῦσε τρεῖς μέρες μέ τόν Ἰωσήφ (Λουκ. β ́ 44-46).

Ἡ ψυχή μου γεμίζει ἀπό φόβο καί τρόμο, ὅταν ἀναλογίζωμαι τή δόξα τῆς Θεομήτορος.

Εἶναι ἐνδεής ὁ νοῦς μου καί φτωχή κι ἀδύναμη ἡ καρδιά μου, ἀλλά ἡ ψυχή μου χαίρεται καί παρασύρομαι στό νά γράψω ἔστω καί λίγα λόγια γι᾽ Αὐτήν.

Ἡ ψυχή μου φοβᾶται νά τό ἀποτολμήση, ἀλλά ἡ ἀγάπη μέ πιέζει νά μήν κρύψω τίς εὐεργεσίες τῆς εὐσπλαγχνίας Tης.

Ἡ Θεοτόκος δέν παρέδωσε στή Γραφή οὔτε τίς σκέψεις Tης οὔτε τήν ἀγάπη Tης γιά τόν Υἱό καί Θεό Tης οὔτε τίς θλίψεις τῆς ψυχῆς Tης, κατά τήν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατί οὔτε καί τότε θά μπορούσαμε νά τά συλλάβωμε. Ἡ ἀγάπη Tης γιά τό Θεό ἦταν ἰσχυρότερη καί φλογερότερη ἀπό τήν ἀγάπη τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ κι ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μ᾽ Αὐτήν.

Παρ᾽ ὅλο ὅμως πού ἡ ζωή τῆς Θεοτόκου σκεπαζόταν, θά λέγαμε, ἀπό τήν ἅγια σιγή, ὁ Κύριος ὅμως φανέρωσε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πώς ἡ Παναγία μας ἀγκαλιάζει μέ τήν ἀγάπη Tης ὅλο τόν κόσμο καί βλέπει μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς καί, ὅπως καί ὁ Υἱός Tης, ἔτσι κι Ἐκείνη σπλαγχνίζεται καί ἐλεεῖ τούς πάντες.

Ὤ, καί νά γνωρίζαμε πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους, ὅσους τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί πόσο λυπᾶται καί στενοχωριέται γιά κείνους πού δέν μετανοοῦν! Αὐτό τό δοκίμασα μέ τήν πείρα μου.

Δέν ψεύδομαι, λέω τήν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πώς γνωρίζω πνευματικά τήν Ἄχραντη Παρθένο. Δέν Τήν εἶδα, ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νά γνωρίσω Αὐτήν καί τήν ἀγάπη Tης γιά μᾶς. Χωρίς τήν εὐσπλαγχνία Tης ἡ ψυχή θά εἶχε χαθῆ ἀπό πολύν καιρό. Ἐκείνη ὅμως εὐδόκησε νά μ᾽ ἐπισκεφθῆ καί νά μέ νουθετήση, γιά νά μήν ἁμαρτάνω. Μοῦ εἶπε: «Δέν μ᾽ ἀρέσει νά βλέπω τά ἔργα σου». Τά λόγια Της ἦταν εὐχάριστα, ἤρεμα, μέ πραότητα καί συγκίνησαν τήν ψυχή. Πέρασαν πάνω ἀπό σαράντα χρόνια, μά ἡ ψυχή μου δέν μπορεῖ νά λησμονήση ἐκείνη τή γλυκειά φωνή καί δέν ξέρω πῶς νά εὐχαριστήσω τήν ἀγαθή καί σπλαγχνική Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Ἀληθινά, Αὐτή εἶναι ἡ βοήθειά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μόνο τ᾽ ὄνομά Της χαροποιεῖ τήν ψυχή. Ἀλλά κι ὅλος ὁ οὐρανός κι ὅλη ἡ γῆ χαίρονται μέ τήν ἀγάπη Tης.

Ἀξιοθαύμαστο κι ἀκατανόητο πράγμα. Ζῆ στούς οὐρανούς καί βλέπει ἀδιάκοπα τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν λησμονεῖ κι ἐμᾶς τούς φτωχούς κι ἀγκαλιάζει μέ τήν εὐσπλαγχνία Της ὅλη τή γῆ κι ὅλους τούς λαούς.

Κι Αὐτή τήν Ἄχραντη Μητέρα Του ὁ Κύριος τήν ἔδωσε σ᾽ ἐμᾶς.

Αὐτή εἶναι ἡ χαρά καί ἡ ἐλπίδα μας.

Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική μας Μητέρα καί βρίσκεται κοντά μας κατά τή φύση σάν ἄνθρωπος καί κάθε χριστιανική ψυχή ἑλκύεται ἀπό τήν ἀγάπη πρός Αὐτήν.

Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης

Πηγή

Ο βίος μας αβίωτος χωρίς την παρέα της Παναγίας μας

Παύλος Σαββίδης, Θεολόγος

Τούτος ο λόγος του ιερού Δαμασκηνού περίτρανα επιβεβαιώνεται σε τούτες τις δίσεχτες ημέρες που παρακλητικά και ικετευτικά οδηγούμε τα βήματά μας σέ κατανυκτικότατους Ναούς ή πανέμορφα εξωκλήσια για ν’ αποθέσουμε ευλαβικά μύρο ευωδιαστό όλη μας την ύπαρξη.

Και ο λόγος είναι απλός γιατί η Κοίμηση της Θεοτόκου στην καρδιά του αυγουστιάτικου καλοκαιριού πλημμυρίζει τις καρδιές των πιστών με συναισθήματα ευλαβητικής αγάπης και βαθειάς ευγνωμοσύνης. Mα πιότερο μας καλεί να αποθέσουμε ευλαβικά στα πόδια της ό,τι υπαρξιακά προβλήματα μας βαραίνουν. Και είναι τόσα πολλά! Και τούτο επειδή η Κυρία Θεοτόκος γίνεται η αλληλοπεριχώρηση της αγάπης του Θεού με το δυστυχισμένο πλάσμα τον άνθρωπο και κατά συνέπεια αυτού ο ελεύθερος δίαυλος της επικοινωνίας του ανθρώπου με τον κόσμο του ουρανού, «φρικτό συναπτήριο».

Πολύ δροσιστικός και ο αγιορείτικος Θεομητορικός στοχασμός. «Η Μαρία με τον Ιησούν, ο Ιησούς με την Μαρίαν τα δύο αυτά πάνσεπτα και γλυκύτατα ονόματα, ιδού ο Παράδεισος» (Αθανάσιος Ιβηρίτης).

Πάντοτε η ανοιχτή μητρική αγκαλιά που κράτησε βρέφος τον Κύριο είναι έτοιμη να αγκαλιάσει και να προστατεύσει κάθε πιστό που καταφεύγει πονεμένος στην προστασία της. Έτσι καθώς την ατενίζουμε μεγαλόπρεπη μεταξύ ουρανού και γής θαρρούμε πως γρήγορα φτάνουν οι πρεσβείες της στον Υιό και με εμπιστοσύνη ψελλίζουμε: «τας χείρας Σου τας θείας προτείνασα Παρθένε Παναγία δυσώπησον Αυτόν».

Τον δεκαπενταύγουστο έχουμε μια ζωοποιό κηδεία που μας χαροποιεί αφάνταστα γιατί η Κυρία Θεοτόκος εξεπλήρωσε και αυτή το κοινό χρέος. Εκοιμήθη και ετάφη. Ο τάφος είναι η πλέον αδιαμφισβήτητη διακήρυξη του αληθινού θανάτου της όχι όμως ότι έχει και την παντοδυναμία να κρατήσει τη ζωή της Ζωής.

Η Παναγία δεν εγκατέλειψε τη γή παρ’ όλο που «μετέστη» στους ουρανούς. Είναι κοντά μας. Παρακολουθεί με ενδιαφέρον τη ζωή μας. Ακούει τους ύμνους και τις προσευχές μας. Φθάνουν στην ψυχή οι θερμές δεήσεις και παρακλήσεις μας και μεσολαβεί προς χάρη μας προς τον Υιό και Θεό Της. Γι’ αυτό και όσοι πιστεύουν την «αισθάνονται» δίπλα την Παναγία. Την νιώθουν κοντά τους γεύονται τη γλυκύτητα της επικοινωνίας μαζί της οσφραίνονται τη μυστική ευωδία των αρετών της. Ακούουν βαθειά μέσα τους τις μητρικές συμβουλές της. Ασπάζονται ευλαβικά τις ιερές Εικόνες της και νιώθουν σαν να έχουν εμπρός τους την «Υπέραγνη Μητέρα του Εμμανουήλ». Νιώθουν αισιόδοξοι για το μέλλον, αντιμετωπίζουν με τη βοήθειά της νικηφόρα κάθε δυσκολία της ζωής, Δεν τους φοβίζει τίποτε.

Τέλος λόγου. Στην πληθωρική παρουσία και προστασία για το ορθόδοξο πλήρωμα η Αυγούστα του αυγούστου ποιο μικρό όφλημα αγάπης χρέους περιμένει; Ή μήπως οι προκλητικές μας αμαρτίες την αποκαρδιώνουν αφού καθημερινά οι βλασφημίες μικρών και μεγάλων του Ονόματός της και του Ονόματος του Υιού της μολύνουν τον αέρα; Πώς να μην πληγώνεται η μητρική της καρδιά όταν την αποκαλούμε μάνα και τροφοδότρα της ζωής και εμείς σκοτώνουμε πρόωρα, ανελέητα την κυοφορούμενη ζωή και μάλιστα το δικαίωμα του άνανδρου αυτού φόνου, έτρεξαν να υπερασπιστούν όλοι οι πολιτειακοί και πολιτικοί αρχηγοί όλων των κομμάτων ως αναφαίρετο δικαίωμα της φόνισσας «μάνας»; Πώς το πιό γλυκό βλέμμα της να μην το αποστρέφει από το σοδομικό και καταραμένο αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας το οποίο δυστυχώς προβάλλεται ως άλλος τρόπος φυσιολογικής ζωής: Και το τραγικότερο όλοι οι παραπάνω εμπλεκόμενοι πολιτικοί θα παρευρεθούν για να τιμήσουν(!) τις γιορτές της Μεγαλόχαρης έτσι ανερυθρίαστα γιατί και οι εκλογές πολύ στοιχίζουν!

Και ύστερα από όλα αυτά έχουμε και την αναίδεια να παραπονούμαστε :«γιατί Θεέ μου οι φωτιές; μέχρι πότε ο αδιόρατος ιός της πανδημίας θα στέλνει απρόοπτα τόσους νέους ανθρώπους στην γειτονιά των αγγέλων; Και τι θα κάνουμε με τις διαφαινόμενες επισιτιστικές κρίσεις και την εμπλοκή μας με τον σουλτάνο γείτονά μας;».

Και όμως υπάρχει η σωτήρια λύση. Την έχουμε στα χέρια μας και μπορούμε να ανατρέψουμε και να αντιστρέψουμε όλα αυτά τα θλιβερά και να φέρουμε και πάλι την χαρά και την ειρήνη. Μία απλή κίνηση χρειάζεται: να κάνουμε το δικό μας επαναστατικό Restart! Επανεκκίνηση, με εφαλτήριο την ειλικρινή Μετάνοια τις προσευχές και τα δάκρυά μας. Αυτά θα δεί Η Μητέρα του Κυρίου μας και θα είναι η μεγαλύτερη χαρά που θα της δώσουμε, και την περιμένει. Έτσι θα κάνουμε παρέα μαζί της στη γή και στον ουρανό!

Πηγή εδώ.

Προς αγιομάχους...

ΕΝΑΝΤΙΟΦΑΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΪΣΤΑΜΕΝΕΣ ΓΝΩΜΕΣ ΑΓΙΩΝ. 

‒Η λανθασμένη διατύπωση σε θέματα Πίστεως ή Παραδόσεως αποτελεί αίρεση;

(Κείμενα τῶν π. Εἰρ. Δεληδήμου, π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ)

Τελευταῖα γίναμε ἀποδέκτες κάποιων ἐρωτημάτων, σχετικὰ μὲ τὶς ἐναντιοφάνειες στὰ κείμενα κάποιων Ἁγίων, μὲ τὸ ἂν οἱ Ἅγιοι κάνουν λάθη σὲ θέματα Πίστεως, ἂν αὐτὸ τοὺς καθιστᾶ αἱρετικοὺς καί, ἐπίσης, ἂν κάποιους εὐσεβεῖς καὶ καταρτισμένους σύγχρονους θεολόγους, θὰ τοὺς βλέπουμε ὡς αἱρετικούς, ὅταν διαπιστώσουμε ὅτι κάπου σφάλλουν.

Καταθέτουμε κείμενα, ποὺ δίνουν ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ καὶ στοὺς παρακάτω συναφεῖς προβληματισμούς:

Εἶναι πραγματικὰ οἱ ἅγιοι ἀλάθητοι;

τοῦ ἀρχιμ. Εἰρηναίου Δεληδήμου

Εἶναι πραγματικὰ οἱ ἅγιοι ἀλάθητοι; Ἡ θεωρία περὶ τοῦ ἀλαθήτου τῶν «θεουμένων» ποὺ ἀναπτύσσεται ...φαίνεται πειστικὴ καὶ εἶναι πραγματικὰ ὡραία. Θὰ θέλαμε εἰλικρινὰ ἔτσι νὰ εἶναι τὰ πράγματα. Ὅμως πρέπει νὰ ἐρευνήσουμε ἂν εἶναι ὄντως ἔτσι. Ἡ θεωρία φαίνεται πολὺ λογική, ἀλλὰ σ’ αὐτὰ τὰ θέματα ὑπεισέρχεται τὸ μυστήριο, ποὺ εἶναι ὑπὲρ λόγον.

Δὲν θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ δογματίσουμε γιὰ τὴ θέωσι ἐμεῖς ποὺ βρισκόμαστε πολὺ μακριὰ ἀπ’ αὐτή. Οὔτε ὅμως θὰ στηριχτοῦμε σὲ συγχρόνους εἰδικοὺς τῆς δογματικῆς θεολογίας, ἀφοῦ πρὸς τὸ παρὸν δὲν γνωρίζουμε ἂν ἀνήκουν στοὺς «θεουμένους». Θὰ ἀφήσουμε νὰ μιλήσουν οἱ μόνοι εἰδικοί, οἱ ἴδιοι οἱ ἀναχθέντες στὸ στάδιο τῆς θεοπτίας, οἱ ἀνεγνωρισμένοι ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, ἕνας ἀπὸ τοὺς «τρεῖς μεγάλους φωστῆρας τῆς τρισηλίου θεότητος», ἀναγνωρίζει ὅτι μποροῦν οἱ ἅγιοι νὰ διαπράξουν λάθη, ὄχι βεβαίως ἀπὸ «πονηρία γνώμης». Λέγει περι τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Μεγάλου ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας (+264, μνήμη 3η Ὀκτωβρίου), ὅτι στὸν ἀγῶνα του κατὰ τοῦ αἱρετικοῦ Σαβελλίου ἔφθασε στὸ ἀντίθετο ἄκρο καὶ ὑπεστήριξε αἱρετικὲς ἰδέες ποὺ ἀργότερα χρησιμοποίησαν οἱ Ἀρειανοὶ καὶ Ἀνόμοιοι:

«Οὐ πάντα θαυμάζομεν τοῦ ἀνδρός· ἔστι δὲ ἃ καὶ παντελῶς διαγράφομεν. Σχεδὸν γὰρ ταυτησὶ τῆς νῦν περιθρυλουμένης ἀσεβείας, τῆς κατὰ τὸ Ἀνόμοιον λέγω, οὗτός ἐστιν, ὅσα γε ἡμεῖς ἴσμεν, ὁ πρῶτος ἀνθρώποις τὰ σπέρματα παρασχών. Αἴτιον δέ, οἶμαι, οὐ πονηρία γνώμης, ἀλλὰ τὸ σφόδρα βούλεσθαι ἀντιτείνειν τῷ Σαβελλίῳ. Εἴωθα γοῦν ἀπεικάζειν ἐγὼ φυτοκόμῳ νεαροῦ φυτοῦ διαστροφὴν ἀπευθύνοντι, εἶτα τῇ ἀμετρίᾳ τῆς ἀνθολκῆς διαμαρτόντι τοῦ μέσου καὶ πρὸς τὸ ἐναντίον ἀπαγαγόντι τὸ βλάστημα. Τοιοῦτόν τι καὶ περὶ τὸν ἄνδρα τοῦτον γεγενημένον εὕρομεν. Ἀντιβαίνων γὰρ σφοδρῶς τῇ ἀσεβείᾳ τοῦ Λίβυος, ἔλαθεν ἑαυτὸν εἰς τὸ ἐναντίον κακὸν ὑπὸ τῆς ἄγαν φιλοτιμίας ὑπενεχθείς» (Ἑλλ. Πατρολ. Migne τόμ. 32, 268-269).

Ἐλεγχθεὶς τότε ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἀπὸ τὸν σύγχρονό του ἐπίσκοπο Ρώμης Διονύσιο κατενόησε καὶ διόρθωσε τὰ λάθη του.

Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου Ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης (μνήμη τὴν 10η Ἰανουαρίου), τὸν ὁποῖον ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεκάλεσε «ἄνδρα μετὰ τὸν ἀδελφὸ δεύτερον ἔν τε λόγοις καὶ τρόποις» προειδοποιεῖ ὅτι ὅσα ὁ ἴδιος γράφει στὸν «Ἀπολογητικὸν περὶ τῆς Ἑξαημέρου» δὲν πρέπει νὰ θεωροῦνται ἀλάθητα:

«Τὰ δὲ ἡμέτερα ὡς ἐν γυμνασίῳ τινὶ σχολαστικῶς ἐπιχειρούμενα τοῖς ἐντυγχάνουσι προκείσθω, μηδεμιᾶς μηδενὶ διὰ τούτων βλάβης προσγινομένης, εἴ τι παρὰ τὴν κοινὴν ὑπόληψιν ἐν τοῖς λεγομένοις εὑρίσκοιτο. Οὐ γὰρ δόγμα τὸν λόγον ποιούμεθα, ὥστε ἀφορμὴν δοῦναι τοῖς διαβάλλουσιν· ἀλλ' ὁμολογοῦμεν ἐγγυμνάζειν μόνον ἑαυτῶν τὴν διάνοιαν, τοῖς προκειμένοις νοήμασιν, οὐ διδασκαλίαν ἐξηγητικὴν τοῖς ἐφεξῆς ἀποτίθεσθαι» (Ἑλλ. Πατρολ. Migne τόμ. 44, 68).

Ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ἰδιαιτέρως ἀνέπτυξε τὸ θέμα αὐτὸ ὑπῆρξε ὁ Ἅγιος Φώτιος ὁ Μέγας, ἀντικρούοντας τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν Φράγκων ὅτι ὁ κάθε ἅγιος εἶναι ἀλάθητος.

Ὅσο κι ἂν φανῆ παράξενο, τὴν ἄποψι περὶ τοῦ ἀλαθήτου τῶν ἁγίων ὑπεστήριξαν πρῶτοι οἱ αἱρετικοὶ Φράγκοι. Ἐπειδὴ πίστευαν ὅτι στὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων Ἀμβροσίου, Ἱερωνύμου καὶ Αὐγουστίνου βρῆκαν τὴν διδασκαλία περὶ τοῦ Filioque, καὶ ἐπειδὴ θεωροῦσαν τοὺς ἁγίους ἀλαθήτους ὑπεστήριξαν ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Filioque εἶναι ἀλάθητη καὶ πρέπει τὸ Filioque νὰ προστεθῆ ὁπωσδήποτε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως!

Ὁ Ἅγιος Φώτιος ἀπάντησε στοὺς ἰσχυρισμοὺς αὐτοὺς μὲ δύο περίφημα συγγράμματα: τὴν Ἐπιστολὴ «Τῷ Θεοφιλεστάτῳ, ἱερωτάτῳ ἀρχιερεῖ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ τῷ θαυμασιωτάτῳ καὶ περιωνύμῳ ἀρχιεπισκόπῳ καὶ μητροπολίτῃ Ἀκυλείας» (Ἑλλ. Πατρολ. Migne τόμ. 102, 793-821) καὶ τὸν «Λόγον περὶ τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μυσταγωγίας» (Ἑλλ. Πατρολ. Migne τόμ. 102, 280-400).

Οἱ ἀρχὲς ποὺ διατύπωσε ὁ μέγας Πατὴρ καὶ στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας μποροῦν νὰ συνοψιστοῦν στὰ ἑξῆς:

α) Πολλοὶ ἅγιοι συνέβη νὰ πέσουν σὲ δογματικὰ σφάλματα· γι’ αὐτὸ ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας δὲν στηρίζεται σὲ μεμονωμένες γνῶμες ὡρισμένων ἁγίων, ἀλλὰ πρῶτα στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ κατόπιν στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδος καὶ τὴν ὁμοφωνία τῆς πλειοψηφίας τῶν Πατέρων.

β) Οἱ ἅγιοι ποὺ ἔπεσαν σὲ σφάλματα διαφέρουν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, διότι ἔσφαλαν μὲν ὡς ἄνθρωποι, δὲν ἐφιλονείκησαν ὅμως πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν ὅταν συνέβη νὰ ἐλεγχθοῦν. Ἀντιθέτως οἱ αἱρετικοὶ ἐμμένουν μὲ πεῖσμα στὴν πλάνη τους.

Ἂς δοῦμε ὅμως τὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου Φωτίου:

«Ἡμεῖς δέ, ἐπεὶ καὶ ἄλλους τινὰς τῶν μακαρίων ἡμῶν Πατέρων καὶ διδασκάλων ἐν πολλοῖς τε ἄλλοις τῆς ἀκριβείας τῶν ὀρθῶν δογμάτων παρενεχθέντας καταλαμβάνοντες, τὸ μὲν παρενεχθὲν οὐ προσθήκην δεχόμεθα, τοὺς ἄνδρας δε ἀσπαζόμεθα...

Καὶ γὰρ καὶ Διοονύσιον τὸν Ἀλεξανδρείας τῷ χορῷ τῶν ἁγίων πατέρων συντάττοντες, τὰς ὑπ’ αὐτοῦ λεχθείσας πρὸς τὸν Λίβυν Σαβέλλιον Ἀρειανικὰς φωνὰς οὐμενοῦν οὐ συναποδεχόμεθα, ἀλλὰ καὶ παντελῶς ἐκτρεπόμεθα. Καὶ τὸν ἐν μάρτυσι μέγαν Μεθόδιον, ὃς τοὺς ἀρχιερατικοὺς τοῦ Πατάρων θρόνου ἐπηδαλιούχησεν οἴακας· ἔτι μὲν καὶ Εἰρηναῖον τοῦ Λουγδούνων ἐπίσκοπον, καὶ Παπίαν τὸν τῆς Ἱεραπόλεως· τὸν μέν, τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον ἀναδησάμενον·τοὺς δέ, ἄνδρας ὄντας ἀποστολικούς, καὶ τοῖς τοῦ βίου τρόποις θαυμάσιον ἐξαστράπτοντας. Ἀλλ’ οὔν, εἴ τί γε τῆς ἀληθείας ὠλιγώρησαν, καὶ παρηνέχθησαν φθέγξασθαι ἀπεναντίας τοῦ κοινοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος, ἐν τούτοις μὲν οὐχ ἑπόμεθα· τῆς πατρικῆς δὲ τιμῆς καὶ δόξης οὐμενοῦν οὐδὲν αὐτῶν περικόπτομεν.

Ἐπιλείψει με ἡ ἡμέρα τοὺς ἄνδρας ἀπαριθμούμενον, οὓς τῇ μὲν τῶν Πατέρων τιμῇ σεμνύνομεν· ἐν οἷς δὲ τῆς ἀληθείας παρηνέχθησαν, οὐ μιμούμεθα» (Ἑλλ. Πατρολ. Migne τόμ. 102, 813-816).

Ὁ Ἅγιος Φώτιος γνώριζε πολὺ καλὰ τὰ συγγράμματα παμπόλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ εἶχε περιγράψει στὴν Μυριόβιβλό του. Γι’ αὐτό, ἀναφέροντας τὰ ἀνωτέρω παραδείγματα καὶ πολλὰ ἄλλα, κατώρθωσε ἐπιτυχῶς νὰ ἀντικρούση τὸν ἰσχυρισμὸ τῶν Φράγκων ὅτι οἱ ἅγιοι εἶναι ἀλάθητοι.

Οἱ ὀρθολογιστὲς Φράγκοι προέβαλλαν τὸ σόφισμα: ἂν ἀναγνωρίζουμε κάποιον ὡς ἅγιο Πατέρα, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε σ’ ὅ,τι εἶπε: ἂν δεχθοῦμε ὅτι εἰσηγήθη «δυσσεβῆ δόγματα», πρέπει νὰ τὸν ἀποκηρύξουμε ὡς αἱρετικό.

«Καὶ δεῖ», ἔλεγαν, «τοὺς ἱεροὺς Πατέρας μὴ δυσσεβείας ὑπάγειν ἐγκλήματι. Ἢ γὰρ εὐσεβῶς ἐδογμάτισαν καὶ χρὴ τοὺς ὅσοι Πατέρας αὐτοὺς ἐπιγράφονται, συμφρονεῖν αὐτῶν τῷ φρονήματι, ἢ τῶν δυσσεβῶν εἰσηγητὰς δογμάτων γεγονότας κἀκείνους μετὰ τοῦ φρονήματος ὡς ἀσεβεῖς ἀποπέμπεσθαι» (Ἑλλ. Πατρολ. Migne τόμ. 102, 344).

Τὸ σόφισμα ἔλεγε ὅτι ἂν ἀποδοκιμάσουμε ὡρισμένες διδασκαλίες κάποιων ἁγίων, πρέπει νὰ ἀποδοκιμάσουμε καὶ τοὺς ἴδιους:

«Ἢ δεῖ τοὺς ἄνδρας τιμῶντας καὶ ἃ τούτοις γέγραπται μὴ παραγράφεσθαι, ἢ παραγραφομένους τῶν ρημάτων ἔνια καὶ αὐτοὺς ἐκείνους συμπαραγράφεσθαι» (τόμ. 102, 357)...

Ἂν θέλεις νὰ βρῆς τὴν ἀλήθεια, «τὸν Δεσπότην αὐτὸν ἔχεις (δηλ. τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μέσα στὴν Ἁγία Γραφή)· τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων τὰς ψήφους· χορὸν θεοφόρων Πατέρων ἀριθμοῦ κρείττονα»(102, 817).

Θὰ ἔπρεπε, λέγει, νὰ ἀποδοκιμάσουμε τοὺς Πατέρες αὐτοὺς ὡς αἱρετικούς, μόνον ἂν τοὺς ἔγινε ἔλεγχος γιὰ τὰ σφάλματα καὶ δὲν μετενόησαν. Διότι αὐτὸ εἶναι τὸ γνώρισμα τῶν αἱρετικῶν: ἡ πείσμων ἐμμονὴ στὴν πλάνη.

Θὰ τοὺς θεωρούσαμε λοιπὸν αἱρετικούς,

«εἰ μὲν διδαχθέντες μὴ μετέθεντο, εἰ τοῖς δικαίοις ἐλέγχοις οὐ μετεβάλλοντο». «Εἰ δὲ οἷα τὰ ἀνθρώπινα καίτοι τὰ ἄλλα τοῖς ἀρίστοις ἐνευθυμοῦντες ἢ ἀγνοίᾳ τινὶ περιέπεσαν ἢ παροράμασι ὐπηνέχησαν, οὐκ ἀντεῖπον δὲ διδασκόμενοι οὐδὲ πρὸς τὸ νουθετοῦν ἀπηυθαδειάσαντο, τί τοῦτο πρὸς σέ;» (102, 348).

Καὶ ἀλλοῦ ὁ Μέγας Φώτιος: «Ἔτι δέ, εἰ μὲν ὐπομνησθέντες περὶ τοῦ προκειμένου κεφαλαίου, τῶν εἰρημένων Πατέρων ἀντεῖπε τὸ σύνταγμα, καὶ πρὸς ἔνστασίν τινα καὶ ἀπείθειαν ἀπεθρασύναντο διέτεινάν τε τῇ αὐτῇ παρατροπῇ τῆς δόξης, καὶ ἐπ’ αὐτῆς τὸν βίον μετὰ τοὺς ἐλέγχους κατέστρεψαν, ἀνάγκη τούτους συναποβάλλεσθαι τῷ φρονήματι».

Ἂν δὲ γιὰ κάποια αἰτία ποὺ ἀγνοοῦμε ξέφυγαν ἀπὸ τὴν αὐθύτητα, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἤλεγξε κανείς, δὲν θὰ δεχθοῦμε τὰ σφάλματά τους, ἀλλὰ τοὺς ἀναγνωρίζουμε ὡς Πατέρες.

Ἀπὸ ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ

σὲ θέσεις τοῦ κ. Ἰ. Καρδάση

...Είναι ανάγκη προκειμένου να αποδείξωμε ότι δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν σύγχυσι και αντίθεσις μεταξύ των αγίων, ούτε αμφισβήτησι των κειμένων της Αγ. Γραφής, αλλά σύγχυσις υπάρχει κατ’ ουσίαν μόνο μέσα μας, να αναφερθούμε σε δύο βασικές αρχές της Ορθοδόξου Παραδόσεως.

1) Γνησία ιερά Παράδοσις είναι ο,τι επιστεύετο παντού, πάντοτε και υπό πάντων. Το παντού έχει τοπική έννοια και σημαίνει τη γενική πίστι και αντίληψι της Εκκλησίας, έστω δηλαδή αν σε κάποιο σημείο της γης υπάρχει αντίθετη άποψις επί του θέματος από κάποιους. Δηλαδή η γενικά επικρατούσα πίστις και αντίληψις υπερισχύει της μερικής. Το πάντοτε έχει διαχρονική έννοια και σημαίνει την γενική πίστι και αντίληψι της Εκκλησίας στο πέρασμα του χρόνου, έστω και αν σε κάποιες χρονικές περιόδους εισήλθε δια της πλάνης άλλη αντίληψις, η οποία εν συνεχεία καταπολεμήθηκε υπό των ομολογητών Ορθοδόξων, όπως π.χ. στο θέμα του Αρειανισμού, του Μονοθελητισμού, της Εικονομαχίας κλπ. Το υπό πάντων έχει ειδική έννοια και σημαίνει την πίστι και αντίληψι της Εκκλησίας όπως διασώθηκε δια μέσου των αγίων εν τω συνόλω των, έστω και αν κάποιος μεμονωμένος άγιος έχει αντίθετη άποψι επί του θέματος.

2) Επί οιουδήποτε θέματος υπερισχύει η διδασκαλία της Οικουμενικής Συνόδου από την εγκεκριμένη τοπική, και της εγκεκριμένης τοπικής Συνόδου από την διδασκαλία των μεμονωμένων αγίων, και των αγίων από την διδασκαλία οιωνδήποτε άλλων θεολόγων, κληρικών κλπ. και, τέλος, η διδασκαλία και η γνώμη των πλειόνων από τους μεμονωμένους, έστω και αν αυτοί οι μεμονωμένοι είναι θεολόγοι, κληρικοί κλπ. Αυτό το τονίζει στην εισαγωγή του Πηδαλίου ο αγ. Νικόδημος, προκειμένου να λύση εκ των προτέρων κάποιες εναντιοφάνειες.

Θα πρέπει επίσης να τονίσωμε ότι η Παράδοσις της Εκκλησίας δεν εθεώρησε ποτέ τους αγίους ως αλανθάστους, αλλά μόνο τις εγκεκριμένες Οικουμενικές Συνόδους. Όταν λοιπόν υπάρχει διισταμένη γνώμη για κάποιο θέμα μεταξύ των αγίων, με βάσι τις δύο προαναφερθείσες αξιωματικές αρχές επιλύεται αυτομάτως, αν αναζητήσουμε την διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας επί του εν λόγω θέματος.

Η διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας ως γνωστόν ετίθετο ως βάσις και ωμολογείτο πίστις εις αυτήν, προκειμένου, όχι να εκφέρη γνώμη κάποια Οικουμενική Σύνοδος, αλλά να αρχίση τις εργασίες της. Έτσι λοιπόν προκειμένου να λύσουμε οιοδήποτε πρόβλημα, το οποίο έχει σχέσι είτε με την πίστι και την διδασκαλία της Εκκλησίας, είτε με τους αγίους, είτε με την Αγ. Γραφή κλπ., είναι αρμόδιο να γνωρίζωμε την διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας επί του θέματος και με αυτή να συνταυτιστούμε έστω και αν διαφωνούν κάποιοι άγιοι η θεολόγοι, κληρικοί κλπ.

Αυτή η διδασκαλία είναι κατά τον απόστολο ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας και βάσει αυτής γνωρίζουμε ακριβώς τι πιστεύει η Εκκλησία για τον Αγ. Θεόδωρο τον Στουδίτη, τον Αγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Αγ. Κύριλλο κλπ.

Αν τώρα κάποιος άγιος η πολύ περισσότερο θεολόγος κλπ. διαφωνή και έχει αντίθετο γνώμη, εμείς θεωρούμε τη γνώμη του λανθασμένη και προσωπική, όχι εκκλησιαστική και ουδόλως δύναται να αντιπαρατεθή στην διαχρονική πίστι και διδασκαλία της Εκκλησίας, πολύ δε περισσότερο να την υποσκελίση.

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσέξωμε είναι το ότι οι άγιοι ερμηνεύουν τους αγίους και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ορθόδοξα τα δυσνόητα κείμενά τους, ώστε να μην υπάρξη εις αυτά εναντιοφάνεια με την διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας. Και εμείς πρέπει να προσπαθούμε να κάνωμε το ίδιο και όχι να τους παρουσιάζωμε ως διαφωνούντας και έχοντας διαφορετικές απόψεις και διδασκαλίες, διότι τότε δεν οικοδομούμε τους πιστούς αλλά τους γκρεμίζουμε και δεν ορθοτομούμε, αλλά διχοτομούμε, τον λόγο της αληθείας. Έτσι ερμηνεύει ο Αγ. Μάξιμος ο ομολογητής τον Αγ. Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, τον οποίο οι σύγχρονοι θεολόγοι μας χαρακτηρίζουν ως αρειανίζοντα. Έτσι ερμηνεύουν οι πατέρες το χωρίον του Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας «μία φύσις του Χριστού σεσαρκωμένη», το οποίο οι Μονοφυσίτες ερμηνεύουν με αιρετικό τρόπο. Έτσι ερμηνεύει ο Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης τον Αγ. Γρηγόριο Νύσσης εις τον οποίο οι σημερινοί θεολόγοι προσάπτουν πλήθος αιρέσεων.

Άκουσε αδελφέ, και θαύμασε πώς ο όσιος ερμηνεύει τον Αγ. Γρηγόριο φέροντας μάλιστα ως συνήγορο και τον Αγ. Μάρκο τον ομολογητή, εις την κατηγορία που οι σημερινοί θεολόγοι του προσάπτουν, ότι δηλαδή ήτο υπέρμαχος της θεωρίας των Παπικών «περί της των πάντων αποκαταστάσεως» με την διεστραμμένη έννοια του τέλους της κολάσεως του καθαρτηρίου πυρός, των αξιομισθιών των αγίων κλπ.(2)

Κατά τον ίδιο επίσης τρόπο ερμηνεύει ο Αγ. Νικόδημος ο αγιορείτης εις το Πηδάλιο πλήθος ιερών κανόνων, οι οποίοι φαίνονται να είναι ενάντιοι σε άλλους και με θαυμάσιο τρόπο αποδεικνύει την μεταξύ των συμφωνία παρά την εξωτερική εναντιοφάνεια. Η βάσις δηλαδή σε όλα αυτά είναι να στηριχθούμε στην διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας επί οιουδήποτε θέματος και προς αυτήν να κατευθύνουμε τις ερμηνείες των αγίων.

Αν όμως ερμηνεύσωμε αυτόνομα τους αγίους ανεξάρτητα από την διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας, και μάλιστα κατά το δοκούν εις ημάς, τότε και τους αγίους θα παρουσιάσωμε ως διαφωνούντας μεταξύ των και σύγχυσιν εις την Εκκλησίαν θα προξενήσωμε και ανάπαυσι ψυχική δεν θα έχωμε, διότι η ερμηνευτική μας μέθοδος θα στηρίζεται εις τον εγωϊσμό. Βλέπεις αδελφέ, ότι εις την Εκκλησία δεν έχει κανείς το δικαίωμα να διδάσκη τίποτε δικό του, ούτε και οι άγιοι, αλλά όλοι οφείλουν να ακολουθούν την άπαξ παραδοθείσα πίστι της Εκκλησίας.

Αυτή η πίστις της Εκκλησίας υπαρχει και για τους αγίους, και για τα πατερικά κείμενα και για τα υμνολογικά κείμενα και για την Ορθόδοξο λατρεία κλπ. Αν τώρα κάποιος άγιος με κάτι από αυτά διαφωνή εμείς απλούστατα θεωρούμε ότι ως άνθρωπος έκανε λάθος και ακολουθούμε την διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας με την οποία συμφωνούν όλοι οι άλλοι άγιοι. Εδώ δηλαδή ευρίσκει αρίστη εφαρμογή το «η γνώμη των πλειόνων κρατείτω», που έχει ειπωθή στις Οικουμενικές Συνόδους και σε διαφόρους ιερούς κανόνες την στιγμή μάλιστα που είναι σύμφωνος με όλη την ιερά Παράδοσι.

Πηγή εδώ. 

Οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι δυνατόν να σφάλουν, όταν δεν καλούνται εκ των επειγόντων εκκλησιαστικών καταστάσεων να εκφράσουν τον λόγο της Εκκλησίας

Όπως είδαμε λοιπόν, σύμφωνα με τον Μέγα Φώτιο οι Πατέρες είναι δυνατόν να σφάλουν. Σύμφωνα με τον Στυλ. Παπαδόπουλο, οι θέσεις του εξέχοντα ιεράρχη επάνω στο ζήτημα του Πατερικού σφάλματος αποτελούν μια απόλυτα ρεαλιστική θεώρηση[113].

Καταρχάς, για τον Μέγα Φώτιο, «το ανθρώπινο ολίσθημα δεν μπορεί να το αποφεύγει πάντοτε αυτός που αποτελείται από πηλό και ρευστή ύλη· κάποτε μάλιστα και στους άριστους εκδηλώνονται κάποια ίχνη κηλίδας»(ΑΠΜ)[114] (πρβλ. Α' Ιωάν. 1,8: «εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν»).

Στην περίπτωση αυτή, «την παρέκκλιση βέβαια από τον λόγο του Κυρίου δεν την δεχόμαστε, εκείνους όμως δεν τους αποχωρίζομε από τον χορό των Πατέρων» (Επ.ΚΔ΄)[115].

Υπάρχει όμως μία σπουδαία παράμετρος, την οποία αναλύει εξαιρετικά ο Στυλ. Παπαδόπουλος και γι’ αυτό παραθέτουμε το κείμενο του:

«Το σφάλμα οφείλεται κατ’ αυτόν [δηλ. τον Μέγα Φώτιο] στους εξής λόγους: Στην "άγνοια", στο ότι "ανθρώπινον" η πλάνη. Προσθέτει όμως ο Φώτιος ότι πλανήθηκαν οι Πατέρες για θέματα που δεν υπήρχε "ζήτησις", που δε ζητήθηκε η γνώμη τους [Στο πρωτότυπο: «ουδεμία δε ζήτησις αυτοίς προσενήνεκται»]. Η παρατήρηση του Φωτίου έχει τεράστια σημασία. Οι Πατέρες σε κάποιες περιπτώσεις πλανήθηκαν, μα δε θα συνέβαινε τούτο, αν επρόκειτο για πρόβλημα καίριο της εποχής, αν το θέμα ήταν εκείνο που προκαλούσε την κρίση της εποχής, αν οι πιστοί των χρόνων εκείνων συνέδεαν την απάντηση στο θέμα με τη σωτηρία τους, αν "παρακαλούσαν" για την απάντηση [Στο πρωτότυπο: «ουδ’ εις μάθησιν της αληθείας ουδείς αυτούς παρεκάλεσε»[116]]. Κάτω από τις τελευταίες προϋποθέσεις δηλαδή, το άγιο Πνεύμα, διακονία του οποίου είναι η σωτηρία του ανθρώπου, θα φώτιζε το Διδάσκαλο της Εκκλησίας να φανερώση γνήσια την αλήθεια κι όχι εσφαλμένα»[117] (βλ. Επ.ΚΔ΄)[118].

Πηγή εδώ.