Κάποιοι, στὸν χῶρο τῶν ἀποτειχισμένων, ἔχουν χρησιμοποιήσει ἢ χρησιμοποιοῦν τὶς θέσεις καὶ τὸ κῦρος τοῦ Ἁγιορείτου Γέροντος Γαβριήλ, γιὰ νὰ πείσουν ὅτι οἱ δικές τους τοποθετήσεις (=ἀποκλίσεις) εἶναι οἱ σωστές. Πλανῶνται ὅμως, γιατὶ ὁ Γέρων Γαβριὴλ ἀκολουθεῖ τὴν ἁγιοπατερικὴ ἀποτείχιση, ὅπως φαίνεται σὲ πρόσφατη ἐπιστολή του. Ἡ ἀποτείχιση εἶναι μία καὶ μοναδικὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, χωρὶς προσαυξήσεις, μειώσεις ἢ τροποποιήσεις. Καὶ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπο τοὺς αἱρετικούς, ἡ διακοπὴ κοινωνίας μὲ αὐτούς. Οὐδεὶς Ἅγιος ἔδειξε ἢ δίδαξε τὸ «δίπορτο» τῆς ἀποτειχίσεως. Δηλαδὴ τὴν θέση ὅτι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ διακόπτουν τὴν κοινωνία κάνουν καλά, καὶ ὅσοι δὲνδιακόπτουν τὴν κοινωνία, κι αὐτοὶ κάνουν καλά!
Αὐτὴ ἡ στάση ‒τὸ νὰ τὸ ἔχει κανεὶς «δίπορτο»‒ εἶναι μεταπατερική. Γιατὶ εἶναι ἄλλο νὰ μὴν εἶναι κάποιος προετοιμασμένος γιὰ τὴν ἀποτείχιση, νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ὑποστεῖ τὴν ἀπομόνωση, τίς θυσίες ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἀποτείχιση, καὶ ἄλλο νὰ εἰσάγουμε καινὲς θεωρίες περὶ δυνητισμοῦ. Πρέπει νὰ λέγεται ἡ ἀλήθεια καί, ὅποιος μπορεῖ, ἀκολουθεῖ τὴν Ἀκρίβεια. Διαφορετικά, σπέρνουμε τὴν σύγχυση καὶ τὸν ἐφησυχασμὸ στὸ στρατόπεδο τῶν πιστῶν πρὸς χαρὰν τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης π.χ., γράφει ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι ὀρθόδοξος, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (Οἰκουμενιστές), διαφορετικὰ ταυτίζεσαι μὲ τοὺς αἱρετικούς. «Καὶ ὀρθόδοξον πίστιν ἔχειν καὶ ψευδοδιδασκάλων τὴν κοινωνίαν φεύγειν. Ὁ μὴ ἀναθεματίζων τὸν κακόδοξον ποιμένα εἶναι τῆς αὐτοῦ μερίδος»(P.G. 99, 1028Β).
Στὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Γαβριὴλ εἶναι φανερὸ ὅτι ἕνας καὶ μοναδικὸς εἶναι ὁ ἐκκλησιαστικὸς τρόπος ἀποτειχίσεως. «Τὸ νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς ‒λέει ὁ Γ. Γαβριήλ‒ εἶναι σταθερὸ δίδαγμα τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως... Τώρα οἱ πλανεμένοι καὶ οἱ αἱρετίζοντες διαδίδουν στοὺς ἀκατήχητους πιστοὺς ὅτι τὸ νὰ μὴ μνημονεύεις τὸν πατριάρχη ἢ τὸν ἐπίσκοπο, ἡ ἱεροκανονικὴ δηλαδὴ Ἀποτείχιση, σὲ θέτει ἐκτὸς Ἐκκλησίας».
Ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Γαβριήλ
«Ἐπιστολὴ Γέροντος Γαβριὴλ σὲ Ἁγιορειτικὴ Μονή. Διωγμοὶ Μοναχῶν μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα» (25.6.2022)
Πάνω ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀπὸ τὴν πολυπροβαλλόμενη ἀδιάκριτη ὑπακοὴ στοὺς ἡγουμένους καὶ στοὺς ἐπισκόπους, ἀπὸ τὸν παπικῆς ἔμπνευσης ἐπισκοποκεντρισμό, ἀκόμη καὶ πάνω ἀπὸ τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς σώζουσας Ἀλήθειας, ἡ ἀπουσία τῆς ὁποίας καθιστᾶ ὅλα τὰ ἄλλα ἄχρηστα. Αὐτὸ δὲν λέγει ὁ μέγας μοναστικὸς ἡγέτης Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης ἐπικρίνοντας ὅσους μοναχοὺς τῆς ἐποχῆς του δικαιολογοῦσαν τὶς καινοτομίες καὶ τῆς αἱρέσεις; «Ἐὰν λοιπὸν μοναχοὶ εἰσί τινὲς ἐν τοῖς νῦν καιροῖς δειξάτωσαν ἐπὶ τῶν ἔργων. Ἔργον δὲ μοναχοῦ μηδὲ τὸ τυχὸν ἀνέχεσθαικαινοτομεῖσθαι τὸ εὐαγγέλιον· ἵνα μὴ ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καὶ αἱρετικῆς συγκοινωνίας τῆς ὑπὲρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσιν» (PG 99, 1049).
Τὸ νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς εἶναι σταθερὸ δίδαγμα τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως, καὶ εἶναι ἀναρίθμητες οἱ εὐαγγελικὲς καὶ πατερικὲς θέσεις. Περιορίζομαι νὰ ὑπενθυμίσω ἁπλῶς δύο παραδείγματα, ἑνὸς μεγάλου ἀσκητοῦ ποὺ ἐθεμελίωσε τὸν Μοναχισμὸ καὶ ἀποκαλεῖται καθηγητὴς τῆς ἐρήμου, καὶ τοῦ μεγίστου τῶν θεολόγων τῆς δεύτερης χιλιετίας, ποὺ ἐλάμπρυνε ὡς Ἁγιορείτης καὶ ἐδόξασε ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀναφέρομαι στὸν Μέγα Ἀντώνιο καὶ στὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ. Γιὰ τὸν πρῶτο μᾶς διηγεῖται ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὅτι ἦταν θαυμαστὸς καὶ εὐσεβὴς σὲ θέματα πίστεως. Δὲν ἐπικοινώνησε ποτὲ μὲ τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, οὔτε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Μανιχαίους καὶ τοὺς Ἀρειανούς, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιους τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸ μοναστήρι του, ὅταν ἀπὸ τὴν συζήτηση ἔμαθε πὼς πλανῶνται. Εἶπε μάλιστα πὼς οἱ λόγοι τους εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τὸ δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ:
«Καὶ τὰ πίστει δὲ πάνυ θαυμαστοὺς ἦν καὶ εὐσεβής. Οὔτε γὰρ Μελιτιανοῖς τοῖς σχισματικοῖς ποτε κεκοινώνηκεν ... οὔτε Μανιχαίοις ἢ ἄλλοις τισὶν αἱρετικοῖς ὡμίλησε φιλικά, ἢ μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς εἰς εὐσέβειαν μεταβολῆς, ἡγούμενος καὶ παραγγέλλων τὴν τούτων φιλίαν καὶ ὁμιλίαν βλάβην καὶ ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς. Οὕτω γοῦν καὶ τὴν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελλέ τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τὴν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν. Ἀπελθόντας γοῦν ποτέ τινας πρὸς αὐτὸν τῶν Ἀρειομανιτῶν, ἀνακρίνας καὶ μαθὼν ἀσεβοῦντας, ἐδίωξεν ἀπὸ τοῦ ὅρους λέγων ὄφεων ἰοῦ χείρονας εἶναι τοὺς λόγους αὐτῶν» (Βίος 68).
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς Ἁγιορείτης ἱερομόναχος, διέκοψε τὴν μνημόνευση τοῦ αἱρετίζοντος Πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα.
Δὲν διστάζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη ἱερομόναχος, νὰ ἐλέγξει τὸν Βαρλααμίτη πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο μὲ αὐστηρή γλώσσα καὶ νὰ γράψει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια. Ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση σὲ βγάζουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τώρα οἱ πλανεμένοι καὶ οἱ αἱρετίζοντες διαδίδουν στοὺς ἀκατήχητους πιστοὺς ὅτι τὸ νὰ μὴ μνημονεύεις τὸν πατριάρχη ἢ τὸν ἐπίσκοπο, ἡ ἱεροκανονικὴ δηλαδὴ Ἀποτείχιση, σὲ θέτει ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐνῶ μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι οἱ αἱρετικοὶ οἰκουμενιστές. Ἦταν λοιπὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ποὺ δὲν μνημόνευε τὸν πατριάρχη; Καὶ ἦσαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας οἱ τρεῖς ἐπίσκοποι καὶ ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὄρος, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ποὺ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐπὶ τρία ἔτη (1969-1972).
Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ μὲ παρακίνησε νὰ γράψω αὐτὴν τὴν ἐπιστολή, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ δηλώσω τὴν συμφωνία μου γιὰ τὴν ὁμολογητικὴ καὶ ἄξια ἐπαίνων στάση τοῦ ἱερομονάχου Γέροντος Κοσμᾶ, ποὺ στηρίζεται στὴν διαχρονικὴ διδασκαλία καὶ πράξη τῶν Ἁγίων, ἦταν ἡ ἐκτίμησή μου, καὶ τὸ ἐκφράζω αὐτὸ μὲ βαθύτατη θλίψη καὶ πικρία, ὅτι αὐτὸς ὁ χρόνιος καὶ ἀπάνθρωπος διωγμός ἐναντίον του οὐσιαστικὰ στρέφεται καὶ πάλιν πρὸς τὸ ταπεινό μου πρόσωπο. Ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς ταυτίζεται ἀπολύτως πρὸς τὶς θέσεις καὶ ἀπόψεις μου, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό εἶναι ὁ μόνος ἱερεύς τῆς περὶ τὸ Κελλίον μου περιοχῆς, στὸν ὁποῖο μπορῶ νὰ λειτουργοῦμαι καὶ νὰ κοινωνῶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Μὲ τὴν ἐπιβολή λοιπὸν εἰς αὐτὸν τῆς ποινῆς τῆς ἀργίας, οὐσιαστικά ἐπιδιώκετε νὰ μᾶς ἀφήσετε ἀλειτούργητους καὶ ἀκοινώνητους, ἐμένα καὶ τοὺς περὶ ἐμὲ πατέρες.
Μὲ σεβασμὸ καὶ ἐλπίζοντας στὴν παύση τοῦ διωγμοῦ ἐναντίον μας.
Μοναχὸς Γαβριήλ
Πηγή εδώ.