Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ Θ' ΑΡΓΗΣΕΙ!

Εξαιρετικό κείμενο για αυτά που συμβαίνουν στη σύγχρονη κοινωνία, από την Χριστιανική Εστία Λαμίας:

Είναι απορίας άξιο, αυτοί οι άνθρωποι που αποφασίζουν για τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την συνέχιση της καταβολής του χαρατσιού μέσω ΔΕΗ, την ψυχρή αναζήτηση της οικονομικής εξισορρόπισης, όπως λένε, σε βάρος όμως της πραγματικής οικονομίας και της επιβίωσης του λαού μας, δεν ζούνε εδώ;

Δεν πάνε σε μια ενορία των Αθηνών ή της επαρχίας, να ρωτήσουν ένα απλό ιερέα, τι αντιμετωπίζει κάθε μέρα... Από το πρωί μέχρι το βράδυ κλαίει μαζί με το ποίμνιό του για την εξαθλίωση και τον εξευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου. Κάθε μέρα παρελαύνουν από τα γραφεία των ναών και τα σπίτια των ιερέων, άνθρωποι, οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους απλήρωτους λογαριασμούς, ζητούν για την καταβολή του ενοικίου τους, δεν έχουν φάρμακα, τρόφιμα, δεν έχουν χρήματα να στείλουν στα παιδιά τους, που σπουδάζουν σε άλλη πόλη. Δεν μπορούν να κάνουν μια μαγνητική τομογραφία, γιατί το Νοσοκομείο τους στερείται μαγνητικού τομογράφου. Δεν έχουν εισιτήρια να πάνε στη διπλανή πόλη για ιατρικές εξετάσεις.

Ας ρωτήσουν οι άσπλαγχνοι πολιτικοί, που αρκούνται απλά σε ευχολόγια, δηλώσεις και διαπιστώσεις, τους πνευματικούς ιερείς που δεν έχουν άλλα μαντήλια να σκουπίζουν τα δάκρυα των μανάδων και των γιαγιάδων, των οποίων η πενιχρή σύνταξη δεν φτάνει να καλύψει μια ολόκληρη άνεργη οικογένεια κι έρχονται και λένε τον πόνο τους.

Τους ερωτούμε: φτωχές νεαρές μητέρες και φοιτήτριες πως θα αντιμετωπίσουν τον πειρασμό του «πεζοδρομίου» εν μέσω κρίσης; Γνωρίζουν οι βουλευτές οι οποίοι στήριξαν όλα αυτά τα μέτρα με τις επαίσχυντες ψηφοφορίες τους, οι ασυναισθήτως υποταγμένοι στην κομματική τους πειθαρχία, την αισχύνη των πλατειών στις επαρχίες τους και τις ηθικές πτώσεις των συνταξιούχων από το δηλητηριώδες πλησίασμα των αλλοδαπών γυναικών, οι οποίες και αυτές πλέον απελπιστικά πεινούν; Δεν ντρέπονται λίγο;

Πώς ανέχονται, ένα ολόκληρο κράτος να αλλοιθωρίζει και να προσπερνά σφυρίζοντας ανέμελα μπροστά από τις ουρές των συσσιτίων, το "ουραίον φαινόμενον", που δεν είναι καθόλου ωραίο βεβαίως, και νάρχονται με δάκρυα στα μάτια αξιοπρεπείς μητέρες να ζητούν λίγη σάλτσα και λίγο λάδι για να μη φτιάξουν έτσι σκέτη τη μανέστρα, τη στιγμή μάλιστα που τα μεγαλοκάναλα των Αθηνών προβάλλουν την πολυτέλεια των τουρκικών χαρεμιών και τους διαγωνισμούς μαγειρικής; Παίζουν με τον πόνο του λαού μας;

Ξέρουν οι καθήμενοι πάνω στους παχυλούς μισθούς τους(Σ.Σ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!!!) και στις από ετών μαζεμένες καταθέσεις τους ότι κόβουν οι ιερείς τα εναπομείναντα πρόσφορα της λειτουργίας στη μέση κάθε Κυριακή για να δοθούν ξανά πίσω σε χριστιανούς και άλλους που πεινάνε; Γνωρίζουν οι ασφυκτικώς αστυνομικά φυλασσόμενοι, ότι δεν έχουν αφήσει ναό, μοναστήρι, μαγαζί, πρατήριο καυσίμων, περίπτερο και σπίτι, χωρίς να τα ανοίξουν στο κέντρο και την επαρχία κλέφτες, όπως επίσης ότι δεν υπάρχει και σούπερ μάρκετ «απείραχτο» από κάποιους πτωχευμένους. Καλά είναι τα καλάθια φιλανθρωπίας στα σούπερ μάρκετ…(Προστατεύονται έτσι και τα ράφια από επίδοξους «δωρεάν» αναλήπτες). Τι να πρωτοκάνουν τα κοινωνικά παντοπωλεία και ιατρεία…Πολλοί τέλος προβληματίζονται για να πάρουν από ένα κυνηγητικό όπλο στο σπίτι τους για οικογενειακή ασφάλεια…

Τα κατηχητικά των ενοριών φροντίζουν πάντοτε νάχουν κάποιο κέρασμα ή κάποιο πρωϊνό για τα παιδιά και το οποίο πράγματι γίνεται ανάρπαστο. Έλεος! Έχει γίνει η Εκκλησία μας «επαίτις» (=ζητιάνα) για τον Χριστό και το λαό του, αλλά το απαίσιο κράτος το οποίο στηρίζεται από δήθεν πατριώτες, δήθεν σοσιαλιστές και δήθεν αριστερούς, όλους αυτούς δηλαδή που μας έφεραν σ΄ αυτό το χάλι, χρησιμοποιεί την καλή, αλλά άφωνη και μη διαμαρτυρόμενη έντονα εκκλησία μας, για να συμπληρώνει την ανεπάρκειά του και να μη γίνει κοινωνική έκρηξη.

Δυστυχώς εκάθησαν στο σβέρκο του λαού μας με την επιπόλαιη ψήφο των αφελών Νεοελλήνων Παγκοσμιοποιητές, Νεοταξίτες, Νεοεποχίτες, οι οποίοι φαινομενικά πιστεύουν, όσοι πιστεύουν, και ουσιαστικά εκδικούνται ένα λαό που τόσα χρόνια τους ψήφιζε "καλή τη πίστει". Βγήκαν και οι μαρξιστές εκπαιδευτικοί με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου και έχυσαν το διαχρονικό δηλητήριο της ψυχής τους στη Μάνα Εκκλησία, η οποία δίνει ψωμί στο λαό μας ανέκαθεν και ιδιαίτερα σήμερα.Τους λυπούμαστε για την εθελοτυφλία τους. Ευτυχώς που από το υστέρημα των ορθοδόξων χριστιανών μαζεύεται κάτι και γι΄ αυτούς. Γιατί αν περιμένουν από την φιλανθρωπία των κομμάτων τους, πρέπει νάχουν άπειρα αποθέματα υποδόριου λίπους και υπομονής.

Η Ορθοδοξία μας προχωρεί όμως στο δρόμο του Χριστού. Ασφαλώς και το αίμα της θα δώσει για τον λαό μας. Αλλά αυτοί οι άλλοι τι κάνουν; Κλείνονται σ΄ ένα γραφείο και δυστυχώς παίζουν με τις λέξεις και κάνουν συμφωνίες πολιτικής επιβίωσης και μαθήματα καλής συμπεριφοράς προς τους ξένους. Προς το λαό μας όμως; Ανέχονται οι ανεκδιήγητοι πολιτικοί μας τους εφοπλιστές και τους βιομηχάνους από τη μια μεριά να χαμηλώνουν εγκληματικά τους μισθούς κι από την άλλη να εκθειάζουν την δήθεν κοινωνική τους ευαισθησία. Υπάρχουν εργοστάσια και βιοτεχνίες που συνεχίζουν το ρυθμό παραγωγής τους σχεδόν αμείωτο ακόμη και σήμερα και την ίδια στιγμή εκμεταλλευόμενοι την γενική οικονομική κρίση έχουν απλήρωτους τους εργαζομένους επί μήνες, αμείβοντας όμως την ίδια στιγμή πλούσια τους προϊσταμένους τους στους διάφορους τομείς της εργασίας τους.

Κάποιοι ελεούν ταπεινωτικά το περήφανο Έλληνα και οι ίδιοι οι αρμόδιοι δεν τολμούν να σκεφθούν με όραμα εναλλακτικές λύσεις όντας απόλυτα εγκλωβισμένοι στις εντολές της τρόϊκα. Δεν τους στενοχωρεί που σήμερα δεν τολμούν να παντρευτούν οι νέοι μας και να τεκνοποιήσουν; Να ξέρουν όμως ότι η συσσωρρευμένη οργή του λαού θα ξεσπάσει. Μπορεί κάπου να φταίει και ο λαός μας, αλλά αυτοί οι "διορατικοί και προορατικοί" πολιτικοί δεν τον προφύλαξαν, αλλά επένδυσαν πολιτικά στην βουλιμία των νεοελλήνων και άφησαν τις αιμοδιψείς τράπεζες και το αιμοβόρο χρηματιστήριο να αφαιμάξουν τις όποιες οικονομίες των πολιτών. Τώρα ζητούν από πάνω και τα ρέστα!

Ύστερα λίγο φιλότιμο και ειλικρίνεια δεν έχουν; Τόσα ψέματα, τόσες ανακολουθίες, τόσα πισωγυρίσματα; Τί είμαστε δηλαδή εμείς; Δεν καταλαβαίνουμε; Αλλά θάρθει η ώρα! Η ώρα του Θεού και η ώρα του λαού. Τους διαβεβαιώνουμε όμως τώρα, υπεύθυνα, ότι όλος ο λαός μας κάθε φορά που τους βλέπει στην τηλεόραση τους «στολίζει» κανονικά. Δεν φοβούνται λοιπόν τις κατάρες του λαού μας; Δε λυπούνται τα παιδιά τους; Σήμερα βεβαίως λείπει η προφητική γλώσσα, η οποία ήταν φοβερό ξυπνητήρι τότε για τον παραπαίοντα Ισραήλ και τους άρχοντές του. Αλλά μήπως θα έπρεπε να ακουστούν και πάλι τα λόγια της Γραφής: "Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά, τοις ενδόξοις της γης" (Ησαϊας 26,15). Και το άλλο: "Εκλίποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι ώστε μη υπάρχειν αυτούς" (Ψαλμός 103, 35). Ας διαβάσουν την ερμηνεία των αγιογραφικών αυτών λόγων, μήπως και συνετισθούν κάπως, πρίν είναι αργά για όλους μας τελικά.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

Σχετικά με το να μην απελπιζόμαστε..

Όταν αδελφέ μου ντρέπεσαι να σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό, 

και νιώθεις την ψυχή σου ξεγραμμένη από το βιβλίο της ζωής, 

διάβασε αυτούς τους λόγους του αγίου Αμφιλοχίου 

και θα βρεις νέα δύναμη στον κατά Χριστόν αγώνα σου. Συνέχισε τον αγώνα, 

και έχει ο Θεός για όλους μας!

Κάποιος αδελφός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και έκανε την αμαρτία καθημερινά., αλλά και καθημερινά ζητούσε έλεος από τον Κύριό του με δάκρυα και προσευχές. Ενεργώντας λοιπόν έτσι, τον ξεγελούσε η κακή συνήθεια, και έκανε την αμαρτία· έπειτα πάλι, μετά την αμαρτία, πήγαινε στην εκκλησία, και βλέποντας την ιερή και σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έπεφτε μπροστά της με πικρά δάκρυα και έλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, και πάρε από επάνω μου αυτόν τον ύπουλο πειρασμό, γιατί με ταλαιπωρεί φοβερά και με τραυματίζει με τις πικρές ηδονές. Δεν έχω πρόσωπο, Κύριε, να αντικρύσω και να δω την αγία εικόνα σου και την υπέρλαμπρη μορφή του προσώπου σου, ώστε να γλυκαθεί η καρδιά μου».

Τέτοια έλεγε, και όταν έβγαινε από την εκκλησία έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως και πάλι δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του, αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε στην εκκλησία και έλεγε τα παρόμοια προς τον φιλάνθρωπο Κύριο και Θεό: «Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή, ότι από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω αυτή την αμαρτία· μόνο, αγαθέ, συγχώρησε μου όσες αμαρτίες σου έκανα από την αρχή μέχρι τώρα». Και αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στη βαριά αμαρτία του. Και έβλεπε κανείς τη γλυκύτατη φιλανθρωπία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού να ανέχεται καθημερινά και να υπομένει την αδιόρθωτη και βαριά παράβαση και την αχαριστία του αδελφού και να θέλει από πολλή ευσπλαχνία τη μετάνοιά του και την οριστική επιστροφή του. Γιατί αυτό δεν γινόταν για ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά για δέκα και περισσότερο.

Βλέπετε αδελφοί, την άμετρη ανοχή και την άπειρη φιλανθρωπία του Κυρίου; Πως κάθε φορά δείχνει μακροθυμία και καλοσύνη, υπομένοντας τις βαριές ανομίες και αμαρτίες μας; Γιατί αυτό που συγκλονίζει και προκαλεί θαυμασμό σχετικά με την πλούσια ευσπλαχνία του Θεού είναι ότι ο αδελφός, ενώ υποσχόταν και συμφωνούσε να μην ξανακάνει την αμαρτία, αποδεικνυόταν ψεύτης.

Μια μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αυτό, ο αδερφός, αφού έκανε την αμαρτία, πήγε τρέχοντας στην εκκλησία, θρηνώντας και στενάζοντας και κλαίγοντας και βιάζοντας της ευσπλαχνία του αγαθού Θεού να τον λυπηθεί και να τον γλυτώσει από τον βούρκο της ασωτείας. Καθώς λοιπόν ο αδελφός παρακαλούσε τον φιλάνθρωπο Θεό, ο αρχέκακος διάβολος, η καταστροφή των ψυχών μας, είδε ότι τίποτε δεν κάνει, αλλά όσο αυτός έραβε με την αμαρτία, ο αδελφός τα ξήλωνε με τη μετάνοια. Με θράσος λοιπόν του παρουσιάστηκε φανερά και, στρέφοντας το πρόσωπο του προς τη σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κραύγαζε και έλεγε: «Τι θα γίνει μ’ εμάς τους δύο, Ιησού Χριστέ; Η άπειρη συμπάθειά σου με νικά και με ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αυτόν τον πόρνο, τον άσωτο, που κάθε μέρα σου λέει ψέματα και δεν λογαριάζει την εξουσία σου. Γιατί λοιπόν δεν τον καις, αλλά μακροθυμείς και τον ανέχεσαι; Εσύ πρόκειται να δικάσεις του μοιχούς και τους πόρνους και να εξολοθρεύσεις όλους τους αμαρτωλούς. Πράγματι, δεν είσαι δίκαιος κριτής, αλλά όπου νομίσει η εξουσία σου, κρίνεις άδικα και παραβλέπεις. Εμένα, για τη μικρή παράβαση της υπερηφάνειας, με έριξες από τον ουρανό κάτω· και αυτός είναι ψεύτης και πόρνος και άσωτος, και επειδή πέφτει μπροστά σου, του χαρίζεις ατάραχος την ευμένειά σου. Γιατί λοιπόν σε λένε δίκαιο κριτή; Όπως βλέπω, και εσύ χαρίζεσαι σε πρόσωπα από την πολλή σου αγαθότητα και παραβλέπεις το δίκαιο». Και αυτά ο διάβολος τα έλεγε πνιγμένος από την πολλή πίκρα του και βγάζοντας φλόγες και καπνό από τα ρουθούνια του.

Αφού τα είπε αυτά ο διάβολος, σώπασε· και αμέσως ακούστηκε μία φωνή σαν από το άγιο βήμα να λέει: «Παμπόνηρε και ολέθριε δράκοντα, δεν χόρτασε η κακία σου που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά και αυτόν που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας μου πασχίζεις να τον αρπάξεις και να τον καταπιείς; Έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο αίμα που έχυσα γι’ αυτόν επάνω στον σταυρό; Μάθε ότι η σταύρωση και ο θάνατος μου συγχώρησαν τις αμαρτίες του. Και εσύ βέβαια, όταν αυτός πηγαίνει στην αμαρτία, δεν τον διώχνεις, αλλά τον δέχεσαι με χαρά και δεν τον αποστρέφεσαι, ούτε τον εμποδίζεις, γιατί ελπίζεις να τον κερδίσεις. Εγώ λοπόν, που είμαι τέτοιος σπλαχνικός και φιλάνθρωπος, που έδωσα εντολή στον κορυφαίο μου απόστολο Πέτρο να συγχωρεί ως εβδομήντα φορές το επτά αυτόν που αμαρτάνει καθημερινά, άραγε δεν θα συγχωρήσω και δεν θα τον σπλαχνιστώ; Ναι, σου λέω· και επειδή καταφεύγει σ’ εμένα, δεν θα τον αποστραφώ, ώσπου να τον πάρω δικό μου· γιατί εγώ για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα και γι’ αυτούς άπλωσα τα άχραντα χέρια μου, έτσι ώστε όποιος θέλει να σωθεί, να καταφεύγει σ’ εμένα και σώζεται. Κανέναν δεν αποστρέφομαι ούτε διώχνω· ακόμη και μύριες φορές τη μέρα να αμαρτήσει κάποιος και μύριες φορές να έρθει σ’ εμένα, δεν θα φύγει λυπημένος. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους ενάρετους αλλά τους αμαρτωλούς».

Μόλις ακούστηκαν αυτά τα λόγια, ο διάβολος έμεινε στη θέση του τρέμοντας, χωρίς να μπορεί να φύγει. Και ακούστηκε πάλι η φωνή: « Άκουσε, απατεώνα, και σχετικά με αυτό που είπες, ότι δηλαδή είμαι άδικος. Γιατί εγώ είμαι δίκαιος σε όλους, και σε όποια κατάσταση βρω κάποιον, σύμφωνα με αυτή τον κρίνω. Δες, λοιπόν· αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια και επιστροφή, πεσμένο μπροστά στα πόδια μου και νικητή σου. Θα τον πάρω λοιπόν και θα σώσω την ψυχή του, επειδή δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Και εσύ, βλέποντας την τιμή που του κάνω, να σουβλιστείς από τον φθόνο σου και να καταντροπιαστείς».

Και όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα και θρηνούσε, παρέδωσε την ψυχή του· και αμέσως ήρθε οργή μεγάλη σαν φωτιά και έπεσε επάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε. Από αυτό λοιπόν ας μάθουμε, αδελφοί, την άμετρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού και πόσο καλό Κύριο έχουμε, και ποτέ να μην απελπιστούμε ή να αμελήσουμε τη σωτηρία μας.

Κάποιος άλλος πάλι που μετανόησε μετά την αμαρτία αποσύρθηκε στην ησυχία· συνέβη όμως τότε να χτυπήσει σε πέτρα και να πληγωθεί στο πόδι, και τόσο αίμα να τρέξει από την πληγή, ώστε να ξεψυχήσει από τον αιμοραγία. Ήρθαν λοιπόν οι δαίμονες θέλοντας να πάρουν την ψυχή του· και τους λένε οι άγγελοι: «Κοιτάξτε στην πέτρα και δείτε το αίμα του που έχυσε για τον Κύριο». Και με αυτό που είπαν οι άγγελοι, αφέθηκε ελεύθερη η ψυχή.

Σε κάποιον αδερφό που έπεσε σε αμαρτία, παρουσιάστηκε ο σατανάς και είπε: «Δεν είσαι χριστιανός». Ο αδελφός του αποκρίθηκε: «όποιος και να είμαι, πάντως είμαι καλύτερός σου». Ο σατανάς είπε πάλι: «Σου λέω, θα πας στην κόλαση». Και ο αδελφός του απάντησε: «Δεν είσαι εσύ κριτής μου ούτε ο Θεός μου». Έτσι ο σατανάς έφυγε άπρακτος, ενώ ο αδελφός έδειξε ειλικρινή μετάνοια στον Θεό και έγινε άξιος.

Ένας αδελφός που είχε κυριευθεί από λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: «Τι να κάνω; Οι λογισμοί μου λένε ότι άδικα απαρνήθηκα τον κόσμο και ότι δεν μπορώ να σωθώ». Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Ακόμη και αν δεν μπορούμε να μπούμε στη Γη της επαγγελίας, μας συμφέρει να αφήσουμε τα κόκκαλα μας στην έρημο παρά να γυρίσουμε πίσω στη Αίγυπτο».

Άλλος αδελφός ρώτησε τον ίδιο γέροντα: «Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης όταν λέει: ‘‘ Δεν υπάρχει γι’ αυτό σωτηρία από τον Θεό του’’;» και ο γέροντας είπε: «Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας που σπέρνονται από τους δαίμονες σε αυτόν που αμάρτησε και του λένε· ‘‘Δεν υπάρχει πια για σένα σωτηρία από τον Θεό’’, και προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στην απελπισία. Αυτούς πρέπει κανείς να τους αντιμάχεται λέγοντας· ‘‘ Καταφύγιό μου είναι ο Κύριος, και αυτός θα ελευθερώσει από την παγίδα τα πόδια μου’’».

Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα ασκητήριο παρθένων. Μία από αυτές, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε όμως, με τη βοήθεια του φιλάνθρωπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο κοινόβιό της. Και φτάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή.

Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιον άγιο, ο οποίος είδε τους αγίους αγγέλους που ήρθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν. Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι άγιοι άγγελοι έλεγαν ότι γύρισε με μετάνοια. Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν: «Τόσο καιρό είναι υποδουλωμένη σ’ εμάς και είναι δική μας· άλλωστε δεν πρόλαβε ούτε να μπει στο κοινόβιο, και πώς λέτε ότι μετανόησε;» και είπαν οι άγγελοι: «Από τη στιγμή που είδε ο Θεός την πρόθεσή της να έχει κλίση στον σκοπό αυτό, δέχτηκε τη μετάνοιά της· και η μετάνοια βέβαια ήταν στην εξουσία της, λόγω του σκοπού που έβαλε, η ζωή της όμως ήταν στην εξουσία του Κυρίου του σύμπαντος». Με τα λόγια αυτά ντροπιάστηκαν οι δαίμονες και έφυγαν. Και αυτός που είδε την αποκάλυψη, τη διηγήθηκε στους παρόντες.

Ο αββάς Αλώνιος είπε ότι, αν θέλει ο άθνρωπος, μπορεί από το πρωί ως το βράδι να φτάσει σε θεία μέτρα.

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Μωυσή: «Έστω ότι κάποιος δέρνει τον δούλο του για κάποιο σφάλμα που έκανε· τι θα πει ο δούλος;». Αποκρίθηκε ο γέροντας: «Αν είναι δούλος καλός, θα πει· ‘‘Σπλαχνίσου με έσφαλα’’». «Δεν λέει τίποτε άλλο;» ξαναρώτησε ο αδελφός. «Τίποτε», απάντησε ο γέροντας· «γιατί από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει το σφάλμα του και θα πει ότι έσφαλε, αμέσως τον σπλαχνίζεται ο κύριος του».

Κάποιος αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα: «Αν πέσω σε αξιοδάκρυτο παράπτωμα, με κατατρώει ο λογισμός μου και με κατηγορεί που έπεσα». Ο γέροντας απάντησε: «Αν, την ώρα που άνθρωπος πέσει σε σφάλμα, πει ‘‘αμάρτησα’’, αμέσως παύει ο λογισμός».

http://www.oodegr.com

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ

Δεν άντεχα άλλο φίλε μου αυτή την κατάσταση, ένας μόνιμος κόμπος έχει σταθεί στο λαιμό μου και πνίγει την αναπνοή μου. Δεν ζούμε πλέον στις μεγαλουπόλεις, περπατάς και βλέπεις ζωντανούς - νεκρούς, κάποιοι φρόντισαν και μας άνοιξαν τους τάφους μας. Έτσι πριν μπω... στο δικό μου τάφο... αποφάσισα ένα πρωινό να δραπετεύσω να πάω στη Αίγινα, να προσκυνήσω τον Τάφο του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ.

Άκουγα αποσβολωμένος τον φίλο μου που μας ένωναν καλές στιγμές από τον Στρατό. Πήγα να τον παρηγορήσω με τα... ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα...αλλά μάλλον με παρηγόρησε αυτός με τα παράδοξα που έζησε και άκουσε σε αυτό το μυροβόλο νησί του Αργοσαρωνικού.

Αγουροξυπνημένος μου λέει βρέθηκα στο σαλόνι του πλοίου του πρώτου πρωινού δρομολογίου για την Αίγινα. Κουβαλούσα τους εφιάλτες τις προηγούμενης νύκτας και ούτε την ματιά μου άφηνα να κοιτάζει τα φωτεινά αιγαιοπελαγίτικα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού, αλλά το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε ένα απλό γεροντάκι που μασουλούσε αμέριμνα το παξιμαδάκι του.

Και αυτός ακόμα ο θόρυβος με ενοχλούσε, το πλησίασα και πριν ακόμη το μιλήσω αυτό έβγαλε ένα παξιμάδι και μου το έδωσε...«κάνει καλό, θα σου χρειασθεί για την ναυτία που έχεις», μου είπε... που να εξηγήσω στο παππού ότι την μόνη ναυτία που είχα ήταν η αηδία που αισθανόμουν για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Εκείνο που με πλήγωνε περισσότερο ήταν τα μεγάλα πατριωτικά λόγια δίχως πράξη, ο ψευτοσυνδικαλισμός από τα κομματικά κουφάρια της μεταπολίτευσης και οι αγαπητικοί λόγοι εν μέσω κοινωνικής διάλυσης κάποιων δημοφιλών εκκλησιαστικών ταγών μας.

«...πάρε παλληκάρι μου το παξιμάδι θα το χρειασθείς, αυτό σε λίγο θα ικανοποιεί την πείνα μας!!»

Είπα ένα ξερό ευχαριστώ και ασυναίσθητα το πήρα και από τότε έγινε βάρος στην τσέπη μου. Το πλοίο έφτασε στην ώρα του και στην ανηφοριά του δρόμου για το μοναστήρι ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ δίπλα στις καστροεκκλησιές της Παλαιοχώρας δεν περίμενα και άφησα το συγκινησιακό μου φορτίο να μετασχηματισθεί σε προετοιμασία παράκλησης και προσευχής στον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ. Και τι δεν έλεγα μέσα μου... όμως ο λογισμός μου είχε επικεντρωθεί σε πονεμένες σκέψεις που έβγαιναν με τον αναστεναγμό μου...

Εσύ Άγιε μπορείς να καταλάβεις την αδικία, την εξαθλίωση και τον κατατρεγμό που συμβαίνει σε μένα, στην οικογένεια μου και στη πατρίδα μου, γιατί ΕΣΥ τα ένιωσες όλα αυτά μαζί με την αχαριστία και τον διωγμό που εξαπέλυσε το τότε κατεστημένο της εποχής γιατί δεν άντεχε την ταπεινή Αγιότητα ενός κατασυκοφαντημένου Ιεράρχη. Είναι τόση άραγε δυσβάστακτη η αμαρτία μας Άγιε που μας κατάντησε άνευρη κρεάτινη μάζα που δεν αντιδρά στα κελεύσματα ακόμη και αυτού του ένδοξου ηρωικού παρελθόντος μας; Που άλλοι το διαφημίζουν και άλλοι το πολεμούν φυσικά προς ίδιον όφελος, δίχως να τους ενδιαφέρει ότι η ΕΛΛΑΔΑ μας έγινε ένα απέραντο πνευματικό νεκροταφείο; Μήπως Άγιέ μου τα οικονομικά πακέτα τα εκπορευόμενα εκ της Ευρώπης ταπώσανε πνευματικά στόματα σε τέτοιες δύσκολες στιγμές που το Ορθόδοξο κατασκανδαλισμένο Ποίμνιο προσμένει με λαχτάρα να αντικρύσει αναστήματα σαν το δικό ΣΟΥ;

Και φυσικά ΑΓΙΕ μου δεν παρακαλάμε για συνηθισμένους Εθνοσωτήρες αλλά για ζωντανούς Αγίους Ηγέτες που θα ξαναζεστάνουν το παγωμένο αίμα του ταλαιπωρημένου γένους μας.

Μέχρι να φτάσω στο Προσκύνημα και στον Τάφο του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ τα είχα πει σχεδόν όλα. Ήταν καθημερινή και ο κόσμος στην Ιερά Μονή ήταν λιγοστός. Από την είσοδο άρχισα να αισθάνομαι πιο ανάλαφρος, αν και με ενοχλούσε το παξιμάδι του παππού στην τσέπη μου. Πολλές φορές στο παρελθόν ζήτησα την βοήθεια του Αγίου και πολλές φορές τον επισκέφθηκα, όμως αυτή την φορά όταν πλησίασα στον μαρμάρινο τάφο του άνοιξα όσο δυνατόν τα χέρια μου και τον αγκάλιασα.

«Βρέ παλληκάρι μου πως κάνεις έτσι, σκέπτεσαι να μπεις μέσα;» Ακούσθηκε μια φωνή από πίσω μου, τρόμαξα και γύρισα να δω ποιος αθεόφοβος δεν υπολόγιζε την προσωπική μου αυτή στιγμή της κατάνυξης. Ποίον άραγε αντίκρισα; Τον παππού που μασουλούσε το πρωί τα παξιμάδια στο πλοίο. Τι να του πω από σεβασμό προς το χώρο του Προσκυνήματος, σιώπησα, αλλά δακρυσμένος του είπα...«παππού χάνεται η πατρίδα μας» ... έκανα τον Σταυρό μου και πήγα να φύγω. Ο παππούς κάθισε μπροστά μου και με εμπόδισε να απομακρυνθώ λέγοντας μου αυστηρά.

«Ποία Πατρίδα ρε χάνεται; Η βλακεία και η προδοσία μας θα χαθούν στο τέλος. Και αν χαθεί κάτι θα είναι αυτό το βρωμοσύστημα μέσα στο οποίο ζήσαμε όλοι μας και ήταν αυτό το σύστημα που κατηγόρησε άδικα αυτό τον ΑΓΙΟ που ήρθαμε σήμερα να προσκυνήσουμε. Άκου να σου πω, εγώ έχω ρίζα από την Αίγινα και η γιαγιά μου εξομολογιότανε στον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ και γνώριζε καλά τους κατατρεγμούς του.

Όταν ήμουν παιδάκι αυτή η καλή γιαγιά μου έλεγε ότι θα έρθει καιρός που η πατρίδα μας θα περάσει αυτά που πέρασε αυτός ο Άγιος δηλ. την προδοσία, την συκοφαντία και την αδικία και μετά θα ζήσει τρείς συνεχόμενες ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ μέσα στην ίδια χρονιά.»

«Τι είναι αυτά που λες παππού του είπα έκπληκτος. Άντε για την συκοφαντία και την αδικία τα καταλαβαίνω αλλά που κολλάνε οι τρείς συνεχόμενες Πασχαλιές;»

«Άκου να δεις πρώτα θα κάνουμε Πασχαλιά στις Εκκλησιές μας, μετά θα κάνουμε Πασχαλιά στους δρόμους από την χαρά μας που θα ξεκουμπισθεί αυτό το βρωμοσύστημα που ταλαιπωρεί τις ζωές μας εδώ και χρόνια και μετά όταν λειτουργηθεί η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ θα αισθανόμασθε πάλι μέσα στις ψυχές μας Πασχαλιά.»

Φίλε μου έμεινα κάγκελο από αυτά που μου είπε ο παππούς και τα έλεγε μάλιστα αυστηρά. Μόλις πρόλαβα να τον ρωτήσω πως τον έλεγαν και μου απάντησε κοφτά «...Νεκτάριο με ονομάζουν και κοίτα κακομοίρη μου να μην πετάξεις το παξιμάδι που σου έδωσα, σε λίγο και αυτό θα είναι δυσεύρετο!!!»

Ο παππούς κατηφόρισε προς τον κάτω μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό προς τιμήν του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, εκεί τον έχασα. Στάθηκα και έβγαλα μια φωτογραφία με τα ανθισμένα λουλούδια για να θυμάμαι αυτό το θρύλο που έμαθα με τις ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ.

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ 

ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr

Tο "πίπτ' έγειραι"...

ΜΗΠΩΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

-Ο άγιος Νικόδημος μας συμβουλεύει...

Ας μη σε πλενέσει όμως ο λογισμός, αδελφέ, λέγοντας σου: "Να που οι Πατέρες λένε «Πιπτ' έγειραι». Δηλαδή όσες φορές πέσεις, σήκω και σώζεσαι".

Λοιπόν αυτή είναι η μετάνοια, το να πέφτει κάποιος και πάλι να σηκώνεται, και το να σηκώνεται και πάλι να πέφτει; Πλενεμένη, αδελφέ και κακή εξήγηση είναι αυτή, όπου κάνεις εσύ σε αυτό το ρητό. Διότι οι Πατέρες το είπαν αυτό, για να βγάλουν από τους ανθρώπους τον φόβο της απόγνωσης και όχι για να τους κάνουν να αμαρτάνουν με την ελπίδα της εξομολόγησης και μετάνοιας. Μακριά από μάς! Γι' αυτό λέγει ο Άγιος Ισαάκ. «Την ανδρίαν ην οι Πατέρες εν ταις θείαις Γραφές αυτών τεθείκασι... περί της μετανοίας, ου χρή ημάς εκλαμβάνειν προς βοήθειαν του αμαρτάνειν... Ίνα γαρ ελπίδα μετανοίας σχώμεν, εμηχανήσαντο υποκλέπτειν εκ της αισθήσεως τον φόβον της απογνώσεως». (Λογ. Ο΄ Σελ. 405).

Έπειτα οι Πατέρες είπαν «Πίπτ' έγειραι». Πέσε και σήκω, και όχι σήκω και πέσε, καθώς αντιστρόφως το ερμηνεύεις εσύ. Γιατί πολύ διαφέρει το ένα από το άλλο. ώστε το να πέφτει κάποιος και να σηκώνεται, και έπειτα, αφού σηκωθεί, πάλι να πέφτει, αυτή ούτε είναι ούτε ονομάζεται μετάνοια, καθώς την ονομάζεις εσύ, αλλά είναι και ονομάζεται από τον Απόστολο Πέτρο, "σκύλος όπου γυρίζει στον εμετό του, και γουρούνι που κυλιέται πάλι στην προηγούμενη λάσπη του". «Κύων επιστρέψας επί το ίδιον εξέραμα, και υς λουσάμενη εις κύλισμα βορβόρου» (Β΄ Πέτρ. 2/β: 22).

Το αληθινό όμως νόημα του «Πίπτ' έγειραι» είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει με όλες του τις δυνάμεις να απέχει από την αμαρτία και να φυλάγεται να μην πέσει. Εάν όμως από ασθένεια ανθρώπινη, τύχει και πέσει και όχι με τέλεια προαίρεσή του, πρέπει να μην απελπίζεται, αλλά να σηκώνεται αμέσως και να εξομολογείται και να μετανοεί χωρίς να χάσει καιρό. Επειδή κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «Αγγέλων εστί το μη πίπτειν, ίσως ουδέ δυναμένων... ανθρώπων δε το πίπτειν, και θάττον ανίστασθαι οσάκις αν τούτο συμβαίνη» (Λογ. 4/δ΄ περί Υπακοής).

Λοιπόν και εσύ, αδελφέ, αν ίσως και για μεγάλη σου δυσυχία και ασθένεια έπεσες, μη γελαστείς και πεις στον εαυτό σου: "Εγώ τώρα έπεσα και έπεσα, λοιπόν ας ξαναπέσω ακόμη μία φορά και ας πράξω πάλι και πάλι την αμαρτία, επειδή και μία φορά λασπώθηκα. Και ύστερα εξομολογούμαι και μετανοώ για όλα και κάνω αποχή από το κακό πλέον". Μη αδελφέ, για τον Κύριο, μην ακούσεις τον λογισμό αυτό, διότι φανερά, φανερά είναι του διαβόλου, που ζητά την απώλειά σου. Αλλά αμέσως που μία φορά αμάρτησες, μη κάνεις δεύτερη, μην αργοπορήσεις, μήτε να υπομένεις και να περιστρέφεσαι και να κυλιέσαι μέσα στην λάσπη. «Μη ανάμενε επιστρέψαι πρός Κύριον. Και μη υπερβάλου ημέραν εξ ημέρας» (Σοφ. Σειρ. 5/ε: 7). Αλλά σήκω και πήγαινε στον Πνευματικό και εξομολογήσου. Διότι όσο είναι νεαρή η πληγή, τόσο ευκολότερα γιατρεύεται. Όσο όμως παλιώνει, τόσο και δύσκολα θεραπεύεται, κατά τον Ιωάννη της Κλίμακος. «Ως έτι νεαρόν και ζέον εστί το τραύμα, ευΐατον είναι πέφυκε. Τα γαρ ως ημελημένα και κεχερσωμένα δυσίατα εστί» (Λόγ. 5/ε΄ περί Μετανοίας).

Αν όμως και δεν βρεις καιρό προς το παρόν, μετανόησε στον Θεό χωρίς να προσμένεις τον καιρό της Εξομολόγησης, και γύρευε να κάνεις καταλλαγή και ειρήνη με τον Θεό, δια μέσου πολλών πράξεων πόνου και συντριβής, και μετανοόντας σύμφωνα προς την δύναμή σου.

Και μην ευχαριστηθείς μήτε μια μόνο νύκτα να κοιμηθείς χωρίς να πέσεις και να μετανοήσεις στον Θεό έως ότου να πας να την εξομολογηθείς στον Πνευματικό σου. Γιατί αυτή είναι μια ανυπόφορη αυθάδεια, ενώ είσαι εκτεθειμένος κάθε ώρα στον θάνατο, να σταθείς έστω και μία μόνη στιγμή σε θανάσιμη αμαρτία και να κρεμαστείς από μια κλωστή, όπως είναι η ζωή σου, πάνω στην άβυσσο όλων των κακών, όπως είναι ο Άδης. Αχ! αλλά εσύ, ταλαίπωρε, όχι μόνο μία στιγμή στέκεις στην αμαρτία αμετανόητος, αλλά στέκεις μήνες και καιρούς. και για να βγεις από τέτοιο κίνδυνο, περιμένεις την ημέρα της Λαμπρής ή των Αποστόλων ή των Χριστουγέννων, για να εξομολογηθείς, και παίζεις και γελάς και κοιμάσαι αμέριμνος, σαν να ήθελες να βλάψεις όχι την λογική και αθάνατη ψυχή σου, αλλά ένα αναίσθητο δαυλό, που δεν αισθάνεται την βλάβη, που του κάνεις, ούτε μπορεί να σε εκδικηθεί. Λοιπόν άκουσε το φοβερό αυτό παράδειγμα, που διαβάζεται στις ιστορίες.

Από το Εξομολογητάριον του Οσίου Πατρός ημών:

Νικοδήμου του Αγιορείτου

http://www.oodegr.com

Ο πρώην μηχανόβιος και νῡν Μοναχός Σοφρώνιος...

... ζούσε την τρέλα της νεότητός του με μοτοσυκλέτα πολλών κυβικών και από ταχύτητα μέγιστη 150 χιλιόμετρα ανά ώρα πού ήταν ρυθμισμένη, μετά από μεταποίηση της μηχανής, έφτασε να τρέχει με 230 χιλιόμετρα ανά ώρα.

Επιδιδόταν δε και σε αυτοσχέδιους συναγωνισμούς με άλλους παρομοίους του με μεγάλα χρηματικά στοιχήματα 400 και 500 χιλιάδες δραχμές.

Όμως ένα απόγευμα στους είδικούς δρόμους πού επέλεγαν να τρέξουν (τους υποτίθεται χωρίς μεγάλη κυκλοφορία αυτοκινήτων), κατά την ώρα ενός αυτοσχέδιου συναγωνισμού παρά την προσπάθειά του να αποφύγει ένα αυτοκίνητο, έγινε σφοδρή σύγκρουση και πετάχτηκε 10 μέτρα μακριά μέσα σε ένα χαντάκι έξω από το δρόμο.

Η μοτοσυκλέτα βεβαίως διαλύθηκε και ο ίδιος υπέστη θανάσιμα τραύματα. Τον περισυνέλεξαν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Μετά από την επιβεβαίωση των ιατρών, τον οδήγησαν κατευθείαν στο νεκροτομείο, όπου ένας νοσοκόμος – νεκροτόμος ανέλαβε να τον πλύνει και να τακτοποιήσει τα εγχυμένα σπλάχνα του προκειμένου να τον παραλάβει το γραφείο τελετών πού είχαν στείλει οι συγγενείς του.

Είχαν περάσει περίπου 8 ώρες από το συμβάν. Εκείνη την στιγμή ανοίγει τα μάτια του, σηκώνεται και κάθεται στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροτομείου. Ο νοσοκόμος έντρομος βάζει τις φωνές και αρχίζει να τρέχει προς την έξοδο πανικόβλητος.

Αμέσως καταφθάνουν οι ιατροί, τον παραλαμβάνουν και τον οδηγούν στο χειρουργείο όπου μετά από τις απαιτούμενες προσπάθειες «συναρμολόγησης» άρχισε να παρουσιάζει σημεία βελτίωσης.

Παρέμεινε αρκετό χρονικό διάστημα εως ότου θεραπεύτηκε πλήρως και εξήλθε από το νοσοκομείο υγιής. Στη συνέχεια δι΄ αγνωστους δι΄ ημάς λόγους, γνωστούς όμως εις τον ίδιον, εξεδήλωσε την επιθυμία να γίνει μοναχός!

Ο ίδιος διηγείται:… όταν μετά την σύγκρουση τραυματίστηκα θανάσιμα (κατά την δήλωση των ιατρών) ένοιωσα ότι βγήκα από το σώμα μου και αιωρούμενος πέρασα κατά περίεργο τρόπο ανάμεσα από μία κολόνα της ΔΕΗ χωρίς να συγκρουστώ μαζί της.

Στη συνέχεια βρέθηκα σε ένα περιβάλλον με μισοσκόταδο και τελείως κενό.

Ένοιωθα πανάλαφρος σαν πούπουλο να αιωρούμαι σ΄ αυτό το κενό και πολύ περίεργος για το πού βρισκόμουν και τι μου ειχε συμβεί.

Ενώ περιπλανιόμουνα για αρκετό χρόνο, άρχισα να διακρίνω μία φωτεινή γυναικεία μορφή να με πλησιάζει μέσα σ΄ ένα ολόφωτο λευκό νέφος. Όταν πλησίασε αρκετά διέκρινα ότι είχε μία υπερκόσμια γλυκιά έκφραση.

Αμέσως την συνέκρινα με τις αγιογραφίες πού είχα δει στους ιερούς ναούς όταν με πήγαινε μικρό παιδί η μητέρα μου και συμπέρανα ότι ήταν η μορφή της Ύπεραγίας Θεοτόκου.

… ήρθα για τα δάκρυα της μάνας σου…. εσύ θα ζήσεις, θα ζήσεις και θα Μας υπηρέτησης….

μού είπε με γλυκό και ειρηνικό ύφος και σιγά σιγά άρχισε να χάνεται.

Μετά από αυτό όλα σαν να έσβησαν, ένοιωσα να διαλύομαι και μία δύναμη να με απορροφά με ορμή και να με κατευθύνει κάπου.

Αμέσως ένοιωσα σαν να ξύπνησα από λήθαργο. Βρέθηκα γυμνός με ένα πολυτραυματισμένο σώμα στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροτομείου, ενώ ταυτόχρονα άκουγα κάτι (σαν ουρλιαχτά) από έναν άνθρωπο καθώς απομακρυνόταν τρέχοντας προς την πόρτα…

Ο νέος αυτός μετά την πλήρη θεραπεία του, ηρθε στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, όπου συνάντησε τον ηγούμενο πατέρα Χριστόδουλο και αφού του διηγήθηκε το περιστατικό του ατυχήματός του εξεδήλωσε την επιθυμία να γίνει μοναχός.

Πράγματι εκεί ο γέροντας μετά την απαραίτητη δοκιμασία τον έκειρε μοναχό και του έδωσε το πατερικό όνομα «Σωφρόνιος».

Σήμερα είναι ένας ευλαβής μοναχός, ο οποίος δεν έπαυσε ποτέ να διηγείται την παράξενη συνάμα και ψυχωφελή αυτή ιστορία της ζωής του.

Στη συνέχεια αναχώρησε για ένα ησυχαστήριο στην Καστοριά όπου ήταν και η ιδιαίτερη πατρίδα του.

http://vatopaidi.wordpress.com

Κύριε...

Αυτός που αγαπάς ...

Τι πιο υπέροχο ,

 από το να μιλάς όλη νύκτα ,

μ΄ Αυτόν που αγαπάς .

Και να μιλάς όλη μέρα ,

γι΄ Αυτόν που αγαπάς !

 Τον Ιησού Χριστό !

                                                                             ( π. Α . Κονάνος )

http://odevontas.blogspot.gr

Ευχή ικετήριος εις τήν άγίαν Τριάδα

Η πανσθενής και ζωοποιός αγία Τριάς και αρχίφωτος, ή τήν έγκόσμιον άπασαν και υπερκόσμιον κτίσιν δια μόνην αγαθότητα έξ ουκ όντων παραγαγούσα και προμηθουμένη και συνέχουσα, ή μετά των λοιπών σου ανέκφραστων περί τό βρότειον γένος ευεργεσιών, και τήν μετάνοιαν διά τό της σαρκός ασθενές έως θανάτου χαρισάμενη μή εάσης με τόν δείλαιον ταίς πονηραίς πράξεσί μου συναποθανείν μηδέ τω αρχεκάκω και φθονερώ λυμεώνι επίχαρμα χρηματίσαι. Οράς γάρ, Εύσπλαγχνε, όση μέν ή εκείνου καθ' ημών επιβουλή και δυσμένεια, όση δέ ή εμή ταλαιπωρία και χαύνωσις και αμέλεια άλλα τη ασυγκρίτω χρηστότητί σου χρήσαι, δέομαι έπ' εμέ τόν καθ' εκάστην ημέραν και ώραν σέ παροργίζοντα τη των σεπτών σου και ζωηρών εντολών παραβάσει. 

Και πάντα μέν τά διά πάσης μου της ζωής και μέχρι της παρούσης ώρας πλημμεληθέντα μοι έν πράξεσιν ή ρήμασιν ή διανοήμασιν, άφες και συγχώρησον αξίωσον δέ τό έξης με διανύσαι τόν βίον έν μετάνοια και κατανύξει και τηρήσει των αγίων σου προσταγμάτων. Είτε ούν ηδονή δελεασθείς πολυτρόπως ημάρτηκα, είτε κοσμικαίς επιθυμίαις ανοήτοις καί βλαβεραίς εξαπατηθείς ενδιέτριψα, είτε οργή και θυμώ κινηθείς αλόγω τινά των αδελφών μου λελύπηκα, είτε ταίς διά τής γλώττης αφύκτοις καί ποικίλαις καί ισχυραίς παγίσιν εάλων, είτε διά τίνος των αισθήσεων μου ή καί διά πασών, εκών ή άκων, ειδώς ή αγνοών, έκ συναρπαγής ή καί μελέτης άφρόνως ωλίσθησα, είτε δέ πονηροίς διαλογισμοίς καί ματαίοις τό συνειδός κατεμόλυνα, είτε τινί τρόπω εξήμαρτον, υπό προλήψεως καί συνήθειας τυραννούμενος φαύλης, σύγγνωθί μοι καί άφες άπαντα, πανοικτίρμων καί υπεράγαθε, καί χάρισαί μοι του λοιπού προθυμίαν καί δύναμιν εις τό ποιήσαι τό θέλημα σου τό αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον, ίνα της νυκτερινής και ζοφεράς κακίας, διά φωτοειδούς μετανοίας απαλλαγείς, και ως έν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσας, κεκαθαρμένος εποφθώ τη φιλανθρωπία σου ο ανάξιος, ανυμνών σε και μεγαλύνων εις τους αιώνας. 

Αμήν.

Ιησού...

Ιησού, Σύ που δημιούργησες τούς Αγγέλους, καί είσαι Κύριος αυτών των άυλων όντων, που σε δοξολογούν ασίγητα, Σε ...δοξολογώ, Ιησού, πού καλλώπισες όλα τα κτίσματα, Σ΄ευχαριστώ, γιατί με το λογικό που μου έδωσες τα βλέπω και τα χαίρομαι.

Ιησού, που μ΄ ένα Σου νεύμα έφτιαξες τον ουρανό, εξομολογούμαι ότι με το βάρος των αμαρτιών μου δεν μπορώ να σηκώσω το βλέμμα να τον δω. 

Ιησού, που κατασκεύασες τον ...ήλιο και τη σελήνη, φώτισε την ψυχή μου. 

Ιησού, που διακόσμησες τον ουρανό με τ΄άστρα, κόσμησέ με, με τα χαρίσματά Σου.

Ιησού, που ζωγράφισες τη γη με τα πολύχρωμα κι ευωδιαστά λουλούδια, κάνε να βλαστάνει κι η ψυχή μου άνθη των αρετών.

Ιησού, που έκανες να βγάζουν τα δέντρα διάφορους ωραίους καρπούς, πλούτισέ με, με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος

( Toυ Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου )

Προσευχὴ ὑπὲρ τῆς ἐσωτερικῆς γαλήνης

Θεέ μου, κᾶνε με νὰ ἔχω εὐγένεια.

Ὅταν οἱ πόρτες δίπλα μου βροντοῦν, βοήθησέ με νὰ μιλῶ ἤρεμα.

Ὅταν οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἄλλων ξεπερνοῦν τὴν ἀντοχή μου, δῶσε γλυκύτητα στὴ φωνή μου.

... Ὅταν ἔχω νὰ κάνω μὲ τοὺς ἄλλους ποὺ μὲ πληγώνουν, δῶσε μου τὴ σιωπὴ τῆς ταπεινοφροσύνης.

Νἆναι ἡ φωνή μου ἁπαλὴ ὅταν ὑπογραμμίζει, νἆναι τρυφερὴ ὅταν ὑποδεικνύει, ἔτσι ποὺ νὰ ἐγγίζει χωρὶς νὰ ξεσκίζει. Νὰ εἰσχωρεῖ στὴν καρδιὰ χωρὶς νὰ ματώνει.

Ἂς ἔχω θεέ μου, ἰσορροπία στὶς μικρὲς ἀναποδιὲς καὶ στὰ μεγάλα προβλήματα. Ἂς συνειδητοποιήσω πῶς ἡ εὐγένεια εἶναι ἡ δύναμη καὶ ὄχι ὁ πόλεμος ποὺ καταρρακώνει τὴν ἀξιοπρέπεια τῶν ἄλλων καὶ θάβει τὴν δική μου ὑπόληψη.

Ἂς μὴν καταναλίσκω πολύτιμη ἐνέργεια μὲ τὴν διαπεραστική, ἄγρια φωνή μου, ποὺ μόνο θύελλες ξεσηκώνει καὶ καμία λύση δὲν δίνει.

Μαλάκωσε, Σὲ παρακαλῶ, τὶς τραχιὲς ἄκρες τοῦ χαρακτῆρα μου, ποὺ ἀπομακρύνουν τοὺς δικούς μου ἀπὸ τὴ φωλιά τους.

Προτοῦ σερβίρω τὴν συνταγὴ τοῦ σωστοῦ, ἂς ἔρθω στὴ θέση τοῦ ἄλλου γιὰ νὰ προλάβω τὸν ἑαυτό μου νὰ μὴ χειρονομεῖ ἀνεξέλεγκτα, ἀλλὰ νὰ κατανοεῖ γιὰ νὰ βοηθήσει.

Οἱ εὐγενικοί μου τρόποι, ἂς δημιουργοῦν κλίμα εὔκρατο στὸ σπιτικό μου γιὰ νὰ εὐδοκιμοῦν οἱ καρποὶ τοῦ Παναγίου Σου Πνεύματος.

Σὲ παρακαλῶ, Θεέ μου, γέμισε τὸ εἶναι μου μὲ τὴν Παρουσία Σου, γιὰ νὰ μπορῶ ἀληθινὰ νὰ χαμογελῶ καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ἐκτονώνονται ἀπὸ τὴν ἔνταση ποὺ τοὺς δημιουργεῖ ἡ καθημερινὴ ζωή.

Βοήθησέ με νὰ ἔχω τὴν δύναμη, εἰλικρινὰ νὰ ἐπαινῶ τὰ σωστὰ τῶν ἄλλων, γιὰ ν᾿ ἀρχίσουν ν᾿ ἀγαποῦν τὸ τέλειο, τὸ σεμνό, τὸ ὡραῖο.

Ἂς μποροῦσα νἄχω ἔντονη πνευματικότητα ἀλλὰ διακριτικὴ παρουσία γιὰ νὰ διψάσουν τὸ Ἅγιο καὶ νὰ ἀναζητήσουν Ἐσένα!

Ἂς μὴν ἐξάπτωμαι ὅταν δὲν συμφωνοῦν μαζί μου, ἀλλὰ νὰ χαίρωμαι τὴν ὀντότητα ποὺ ἀποκτοῦν.

Ἂς μὴν ἀπομακρύνωμαι ἀπὸ ἀγαπημένα μου πρόσωπα, ὅταν ζοῦν τὴν ἀνεξαρτησία ποὺ δικαιοῦνται, ἀλλὰ μέσα στὸν δρόμο Σου.

Ἂς μὴν ὑπενθυμίζω, Κύριε, λάθη παλιά, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ξαναρχίζουν τὸν ὡραῖο τους ἀγῶνα.

Ἂς ἔχω τὴν σοφία νὰ μὴν κάνω συγκρίσεις, γιὰ νὰ μὴν μειώνω τὴν αὐτοπεποίθησή τους.

Καὶ ὅταν τὸ πρόγραμμα τῆς ἡμέρας μου παραβιάζεται, ἂς ἔχω τὴν εὐελιξία νὰ προσαρμόζωμαι χωρὶς νὰ στενοχωρῶ. Μοῦ εἶπες, Κύριε, πὼς ἡ εὐγένεια εἶναι συνώνυμη τῆς ἀγάπης. Δὲν μοῦ μένει, λοιπόν, παρὰ μέτρο ἀναφορᾶς μου νἆναι ὁ Ὕμνος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀποστόλου Σου, κι ἔτσι μὲ τὴν ψυχὴ γεμάτη ἀπὸ τὴ δική Σου ἀγάπη, νὰ φέρωμαι εὐγενικά.

Βοήθησε, Κύριε!

Εύχομαι σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής μια όμορφη κι΄ ευλογημένη μέρα !

( Η πιο πάνω προσευχὴ ποὺ βοηθᾷ στὸν αὐτοέλεγχο, τὴν ἠρεμία καὶ τὴν γαλήνη της ψυχής )

(Από το περιοδικὸ Διακονία καὶ Μαρτυρία, ἔκδ. Ἱ.Μ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας.)

http://odevontas.blogspot.gr

Σωτήρια σαλπίσματα μετανοίας...

...ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΑΤΡΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

...Καί ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πολιτεία καί οἱ ἄρχοντες αὐτῶν στίς τωρινές ἡμέρες κοιμοῦνται τόν βαρύτατον ὕπνο τῆς ἀμελείας καί τῆς ραθυμίας, καί ἐάν δέν ξυπνήσουν οἱ ἴδιοι καί δέν ξυπνήσουν τόν κλῆρο καί τόν λαό σέ μετάνοια, σέ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν ἔργων, θά δώσουν λόγο κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως καί θά τιμωρηθοῦν.

Μεγάλη θλίψη πρόκειται νά ἔλθη στούς κατοικούντας τήν γῆ, ὅταν πολλοί ἀπό τούς ἄρχοντες τους εἶναι ὑπηρέτες καί δοῦλοι τοῦ Ἀντιχρίστου!...Ὡς φαίνεται ὁ μυστικός καί ὕπουλος πόλεμος τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῶν ὑπηρετῶν αὐτοῦ Ἑβραιομασόνων ὅλο καί περισσότερο γίνεται φανερός κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἰδίως κατά τοῦ τελευταίου ὀχυροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Ὄρους....

... Πρίν ἐπιπέση τό τσεκούρι τῆς θείας δικαιοσύνης, γιά τίς ἁμαρτίες μας, διασώσατε τήν λογική ποίμνη σας, διασώσατε τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί εἰρηνεύσατε αὐτήν· ἀποδιώξτε δέ ἀπό Αὐτήν κάθε ἐχθρό, κάθε καινοτόμο καί νεωτεριστή, ὁ ὁποῖος ἐναντιώνεται στίς Ἀποστολικές καί πατρικές παραδόσεις, καί θά εἶναι πολύς ὁ μισθός σας στούς οὐρανούς.

... Ἡ Κυβέρνηση καί ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἐάν θέλουμε τήν σωτηρία μας θά τήν βροῦμε μόνο στήν μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Θεό, ἀπό τόν ὁποῖο ἀπομακρυνθήκαμε... Τά δεινά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί Ἕλληνες Χριστιανοί, πού δοκιμάζουμε σήμερα προέρχονται ἀπό ἐμᾶς. Ἐμεῖς μόνοι μας τά ἐπισωρεύσαμε στούς ἑαυτούς μας καί τήν πατρίδα μας. Οἱ πολλές μας ἁμαρτίες ἐκίνησαν τόν Ἀγαθό, Φιλάνθρωπο καί Εὔσπλαχνο Θεό σέ ὀργή, θυμό καί ἀγανάκτηση, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «θυμός καί ὀργή, θλίψεις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργάζομένου τό κακόν...» (Ρωμ. 2. 9)

...Ἐάν θέλωμε νά διαφύγουμε τόν κίνδυνο, πού διατρέχουμε καί πού ἀπειλεῖ νά μᾶς καταστρέψη· ἐάν θέλουμε νά σωθοῦμε, τότε νά μετανοήσουμε ὅλοι, ἀπό τόν βασιλέα (σημ. ἐκδ. Πρόεδρο Δημοκρατίας τώρα) μέχρι τόν τελευταῖο ἰδιώτη, ἀπό τόν στρατηγό μέχρι τόν τελευταῖο στρατιώτη, καί ἀπό τόν πατριάρχη μέχρι τόν τελευταῖο καλόγηρο, ἐπειδή ὅλοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί. Ἀπειθεῖς, παραβᾶται. Νά μετανοήσουν πρῶτα οἱ ἄρχοντες τῆς πολιτείας, ὑπουργοί, βουλευταί, στρατηγοί, ἀξιωματικοί καί ὅλοι ὅσοι ὑπερέχουν σέ ἀξιώματα, διότι, ἐκτός ἀπό λίγες ἐξαιρέσεις, πολλοί ἀπό αὐτούς εἶναι ἀσεβεῖς, ἄπιστοι καί βλάσφημοι

...Ὀφείλουν νά μετανοήσουν ὅσοι ἀπό τούς ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας, πατριάρχαι, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἡγούμενοι, παραβαίνουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ... Ἐπίσης πρέπει νά μετανοήσουν ὅλοι οἱ κληρικοί καί λαϊκοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, μικροί καί μεγάλοι, καί νά παύσουν τήν ὑπερηφάνεια, τόν φθόνο, τήν ἔχθρα, τήν μνησικακία, τήν φιλαργυρία, τήν πλεονεξία, τήν ἁρπαγή, τήν ἀδικία, τό ψεῦδος, τήν συκοφαντία, τήν κατάκριση, τήν καταλαλιά, τήν μέθη, τήν κραιπάλη, τήν ἀσωτία... 

Ἡ στροφή ὅλων μας πρός τόν Χριστόν, ἀποτελεῖ σανίδα σωτηρίας γιά τό Ἔθνος πού κινδυνεύει. Μία μόνη ἐλπίδα μᾶς ἀπομένει, ἐάν θέλουμε καί ἐμεῖς νά σωθοῦμε ἀπό τόν κίνδυνο καί τήν πατρίδα μας νά ζήση, νά μετανοήσουμε

...Ἐάν οἱ ἄνθρωποι τοῦ παρόντος αἰῶνος μετανοήσουν, θά σωθοῦν· ἐάν ὅμως δέν μετανοήσουν, θά ἀπολεσθοῦν. Ὁ Κύριος νά μᾶς δώση ἀληθινή μετάνοια γιά νά λυτρωθοῦμε καί ἀπό τίς πρόσκαιρες ἀλλά καί ἀπό τίς μελλοντικές αἰώνιες θλίψεις. 

...Ἐχοντες φίλο, σύμμαχο καί συμβοηθό τόν Χριστό, καί τά ὅπλα τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς ταπεινώσεως, θά νικήσωμε τούς ἀοράτους καί ὁρατούς ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς κτυποῦν ἀπό παντοῦ, ἡμέρα καί νύκτα καί σέ κάθε ὥρα καί στιγμή. Καιρός νά ἀποτινάξουμε τόν ὕπνο τῆς ἀμελείας καί νά ἐνδυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός, τά ὅπλα τῆς Πίστεως, τῆς Ἀγάπης, τῆς Ταπεινοφροσύνης καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Πρίν ὅμως ἀρχίσουμε τόν πόλεμο μέ τούς ἐξωτερικούς καί ὁρατούς ἐχθρούς, νά πολεμήσωμε πρῶτα τούς ἐσωτερικούς ἐχθρούς. Ἐσωτερικοί ἐχθροί εἶναι τά πάθη μας, ὅπως ἡ φιλαυτία, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καί ἡ ἀμέλεια, ἀπό τά ὁποῖα ἀκολουθοῦν καί ἄλλα πολλά μεγάλα καί μικρά.

...Κάθε παράβαση, κάθε παρακοή καί κάθε ἁμαρτία ἔλαβε τήν πρέπουσα τιμωρία, πῶς ἐμεῖς, μέ τόσες ἁμαρτίες καί βλασφημίες, μέ φθόνο καί κακία, μέ ἀπιστία καί αἰσχρές ἁμαρτίες, θά τήν ἀποφύγουμε;... Ἡ Παναγία μέ τούς Ἁγίους Πάντας βαστοῦν τόν θυμόν τοῦ Θεοῦ, συγκρατοῦν τήν ὀργήν. Καιρός, ὅμως, νά ἐξυπνήσουμε, διότι ἔφθασε ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ

... Λοιπόν, ἄς σκεφθοῦμε καλά καί σάν λογικοί ἄνθρωποι νά μετανοήσουμε. Μιά μετάνοια σάν τῶν Νινευϊτῶν, σάν τοῦ ληστοῦ, σάν τοῦ ἀσώτου, σάν τήν μετάνοια τῆς πόρνης καί ἄλλων ἁμαρτωλῶν, καί τότε θά μᾶς σώση ἀπό τόν μέγα κίνδυνον. Ἐάν μετανοήσουμε θά σωθοῦμε, ἐάν δέν μετανοήσουμε θά ἀπολεσθοῦμε. Ὁ Θεός νά μᾶς εὕρη σέ ἀληθινή μετάνοια.

http://exomologistetokirio.blogspot.gr

Φόβος, σιωπή, βουβαμάρα, μήπως ήρθε η ώρα για ...

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΑΡΜΟ...

Οι εγχώριοι εργολάβοι της τρόικα αφού επέβαλλαν με δαιμονική μανία δυσβάσταχτους φόρους και απειλούν ήδη και με άλλους περισσότερους, δίνουν εντολές για φορολογικές φυλακές, απειλούν με άρση της απαγόρευσης κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας ενώ την ίδια ώρα με την ίδια δαιμονική μανία κουκουλώνουν τα σκάνδαλά τους και δημιουργούν άλλα καινούργια. 

Τα λόγια είναι ανεπαρκή να εκφράσουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής του δόγματος του σοκ στην στην χιλιοματωμένη πατρίδα μας. 

Στα περισσότερα ελληνικά σπιτικά επικρατεί σιωπή και βουβό κλάμα ενώ την ίδια ώρα οι δέκτες των τηλεοράσεων συνεχίζουν ακάθεκτοι να ξερνάνε βία κι απειλές, προσπαθώντας να προκαλέσουν φόβο γνωρίζοντας ότι ακριβώς ο φόβος είναι ό,τι πιο εκφοβιστικό... 

Όμως η λύση είναι στα χέρια μας και την γνωρίζουμε. 

Την γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει την σταυραναστάσιμη δύναμη της Πίστης μας. Την γνωρίζουμε γιατί η Παναγία ήταν πάντα εκεί όταν Της το ζητήσαμε.

Ας κλείσουμε λοιπόν τις τηλεοράσειςκαι τους υπολογιστές μας έστω για λίγη ώρα κι ας ανάψουμε το καντήλι του σπιτιού μας. 

Ας πάρουμε τα μικρά παιδιά μας και να τα εξηγήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών. 

Ας στενοχωρεθούν τώρα, δεν πειράζει, για να μην στενοχωρεθούν όταν μεγαλώσουν. Σε πολλά σπίτια ήδη τα παιδιά έχουν καταλάβει πολύ καλύτερα από εμάς ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά... 

Ας τα οδηγήσουμε μαζί με εμάς μπροστά στο καντήλι και την εικόνα της Παναγίας κι ας Την παρακαλέσουμε όλοι μαζί να πάρει επιτέλους την 

σκούπα της γιατί αρκετοί έχουμε αρχίσει και λυγάμε. 

«ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ»

Πάρε την σκούπα σου και καθάρισε την αυλή της πατρίδας μας από τα σκουπίδια των αμαρτιών μας. Τώρα καταλαβαίνουμε πόσο μας στοίχισε αυτό που χάσαμε 

δηλ. την αγάπη προς το ΥΙΟΝ ΣΟΥ και ΘΕΟ μας. Να πάρει την σκούπα Της όπως την πήρε το 1830 στην Ι.Μ. Ιβήρων και ξεπάστρεψε τους Τούρκους από το Μοναστήρι. Αρκεί να το ζητήσουμε με πόνο. 

Ακριβώς εκεί, στην μεγαλύτερη απελπισία μας - όπως έλεγε κι ο γ. Πορφύριος - να στραφούμε σε Αυτήν για να κάνει το θαύμα Της και νά 'στε σίγουροι πως θα το κάνει γιατί ο ελληνικός λαός πέρασε τον κανόνα του όπως μας διαβεβαίωσε η άλλη μεγάλη μορφή του σύγχρονου αγιορείτικου μοναχισμού, ο γ. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός.

Απλά θα χρειαστεί να ζητήσουμε την άρση του Σταυρού μας και σε αυτό, τα μικρά παιδιά είναι οι καλύτεροι αντιπρόσωποί μας για να το αιτηθούν από την Παναγία μας. 

Έλεγε ο γέροντας Παΐσιος : 

«Προσέχετε τα μικρά παιδιά τί αθωότητα έχουν στη σκέψη. Με τις προσευχές των μικρών παιδιών μπορούμε να κάνουμε θαύματα, γιατί ό Κύριος ακούει τίς αθώες τους προσευχές». 

Ποιανού άλλου θέλουμε την διαβεβαίωση, αν όχι αυτού που προέβλεψε με την παραμικρή λεπτομέρεια την δαιμονική μπόρα που βιώνουμε σήμερα;

Και μην ξεχνάτε αυτό που έχουμε αναφέρει πολλές φορές : όπως ο γέροντας προέβλεψε την δαιμονική μπόρα, προέβλεψε και μας διαβεβαίωσε και για την θεϊκή λιακάδα που ακολουθεί. 

Κι αυτό «χάρη στην προσευχή των μοναχών και των μικρών παιδιών» όπως έχει αναφέρει καθώς και γιατί «ο κανόνας του Έθνους μας τελείωσε...»

http://antiparakmi.blogspot.com

Περί μετανοίας...

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Αναφερθήκαμε στη μετάνοια και το πνευματικό πένθος, στην κάθαρση από τα πάθη και την πάλη για την υπέρβασή τους. Τονίσαμε ότι στη μετάνοια, όπως και στον αγώνα για τον εξαγνισμό μας, δεν αποβλέπουμε σε τίποτε άλλο από την «ενεργοποίηση» όλων των χαρισμάτων, τα οποία μας μεταδόθηκαν στο άγιο Βάπτισμα. Όλες μας οι προσπάθειες συνθέτουν τον εντατικό αγώνα για την ανάκτηση της σφραγίδας της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, η οποία μας χαρίσθηκε εκείνη τη μεγάλη ημέρα. Στο άγιο Βάπτισμα μάς κληροδοτήθηκαν όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Από αυτή την άποψη την ημέρα εκείνη δεν διαφέρουμε σε τίποτε από τους μεγαλύτερους Αγίους: Λάβαμε τις ίδιες δωρεές όπως εκείνοι και τίποτε λιγότερο.

Στο άγιο Βάπτισμα γινόμαστε ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού, επειδή μετέχουμε στη ζωή της Κε­φαλής του Σώματος, η οποία ρέει άφθονα δι’ Αυτού σε όλα τα μέλη του. Είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό· «Χριστόν ενεδύθημεν!». Δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, αυτή η χάρη θάβεται μέσα μας εξαιτίας της εμμονής μας στην κατάχρηση της ελεύθερης προαιρέσεως. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο όλη η προσπάθεια και ο ασκητικός αγώνας μας να κατευθυνθούν προς τον επιμελή καθαρισμό, την απάλειψη του «επικαλύμματος» της ρυπαρότητας που συσσωρεύθηκε στην πνευματική καρδιά. Όπως διαπιστώσαμε προηγουμένως, αυτή η πάλη για την κάθαρση ελευθερώνει σταδιακά χώρο μέσα στην καρδιά για την ανάπτυξη πνευματικών δραστηριοτήτων, όπου καθένας από μας έχει τη δυνατότητα να καλλιεργήσει το χάρισμα της βασιλικής ιερωσύνης -ένα από τα πολυτιμότερα δώρα που μας παρέχονται στο άγιο Βάπτισμα. Ιερατεύουμε δηλαδή την προσωπική τελείωση και σωτηρία του εαυτού μας και τελικά εκείνην του σύμπαντος κόσμου.

Ένας φίλος μου εμπιστεύθηκε κάποτε με ποιόν τρόπο ανακάλυψε τη δυναμική αυτού του θησαυρού, ο οποίος συνιστά το βασίλειο ιεράτευμα, και απαλλάχθηκε από κάθε πιθανή σκέψη και διάθεση για τη χειροτονία του σε ιερέα. Εισέδυσε στο νόημα της αληθινής Λειτουργίας με τη μετάνοια· η μετάνοιά του είχε αποβεί γι’ αυτόν η λειτουργία του. Τα δάκρυα που έχυνε κάθε νύκτα στο κελλί του συνέθεταν τη φλογερή δοξολογία και ικεσία του ενώ­πιον του Θεού. Πιστεύω ότι όταν μετανοούμε, όταν πενθούμε και αγωνιζόμαστε να εξαγνίσουμε τον εαυτό μας από τα πάθη, προσφέρουμε πράγματι ευάρεστη θυσία στον Θεό. Αυτή είναι η λογική μας λατρεία, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, η οποία δεν συμμορφώνεται με την υλική πραγματικότητα του ορατού κόσμου, αλλά μέσα από την επίπονη προσπάθεια της μετανοίας απεργάζεται τον ανακαινισμό της υπάρξεώς μας, την ανάπλασή μας ως εικόνων Εκείνου ο Οποίος μας δημιούργησε. Ας εξετάσουμε στο σημείο αυτό τη διαφορά μεταξύ μετανοίας και πνευματικού πένθους. Η μετάνοια συμπεριλαμβάνει το παν: περικλείει πνευματικό πένθος και δάκρυα. Με έναν γενικό τρόπο ορίζεται από τους Πατέρες ως η οριστική απομάκρυνση από την αμαρτία. Τα έργα της μετανοίας είναι γι’ αυτό τον λόγο πολλά. Μεταξύ αυτών υπερέχει το πνευματικό πένθος το οποίο είναι πολύ ευάρεστο στον Θεό. Η ευδοκία Του εκδηλώνεται με τα πνευματικά δάκρυα που μας χαρίζει, αφού αυτά αποτελούν ασφαλές σημείο της ενέργειας της θεϊκής αγάπης σε ένα πρόσωπο. Όπως διαβεβαιώνει ο Γέροντας Σωφρόνιος, δεν υπάρχει αγάπη χωρίς δάκρυα.

Όταν ο άνθρωπος ανταποκρίνεται στην αγάπη, συνειδητοποιεί ότι πάνω από όλα είναι ον λατρευτικό. Η χάρη του Θεού που έχει αγγίξει την καρδιά του τον καθιστά ικανό να συλλάβει την Εικόνα του Θεού, ο Οποίος είναι το αληθινό υπόδειγμα της ζωής του, και εντείνει μέσα του τον πόθο να ζήσει για άλλη μια φορά σύμφωνα με τον αρχικό σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Η χάρη πυροδοτεί βέβαια αυτή την εσωτερική αλλοίωση, για να μπορέσει όμως να καρποφορήσει ο άνθρωπος, οφείλει να ζήσει ως μέλος του λατρευτικού Σώματος της Εκκλησίας που είναι η σύναξη των Αγίων, διά των οποίων ομιλεί ο Θεός και στους οποίους αντικατοπτρίζεται. Η κοινή μας μετοχή στο Σώμα της, ως μελών Της, μας συναρμόζει με τους αδελφούς μας που παρίστανται αδιαλείπτως ενώπιον του Θεού. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να ελέγχουμε τον εαυτό μας με ασφάλεια, αφού οι Άγιοι έχουν οι ίδιοι διανύσει την οδό της καθάρσεως. Ως μέλη του λατρευτικού Σώματος της Εκκλησίας συμμετέχουμε στη θεϊκή καθαρότητα, που δεν μπορεί να ανευρεθεί πουθενά αλλού έξω από το Σώμα αυτό, και έτσι επιτυγχάνουμε την κάθαρσή μας.

Η κάθαρση αυτή δεν συντελείται μηχανικά· είναι θέμα συνέργειας. Η ανθρώπινη θέληση πρέπει να συνεργή­σει με τη χάρη του Θεού. Για να γίνει κάποιος μέλος ενός συλλόγου (ζητώ συγγνώμη για την αναλογία!), πρέπει κανονικά να έλθει σε επαφή με τη γραμματεία του. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν ποθούμε να μυηθούμε στο επίμοχθο έργο της μετανοίας, απευθυνόμαστε σε κάποιον από τους «γραμματείς» της Εκκλησίας, δηλαδή επιδιώκουμε τη συνάντηση μας με έναν ιερέα, ο οποίος διακονεί το μυστήριο της συμφιλιώσεώς μας με τον Θεό. Μας δίδεται έτσι στην εξομολόγηση η δυνατότητα να αποκαλύψουμε ή να ομολογήσουμε την αλήθεια για τις αμαρτίες μας. Μέσω αυτής της πράξεως βάζουμε το χέρι μας στο άροτρο που διαπερνά το έδαφος της ψυχής οργώνοντας βα­θιά τη γη της καρδιάς μας. Καθώς κοπιάζουμε, τα αγκάθια και τα τριβόλια της καρδιάς μας εκριζώνονται, και το έδαφος της ψυχής ετοιμάζεται για να υποδεχθεί τον υετό της χάριτος. Και αν συνεργασθούμε σύμφωνα με την πρακτική της Εκκλησίας, ο σπόρος αυτός στον κατάλληλο καιρό θα καρποφορήσει, και ο καρπός του δεν θα είναι άλλος από την αιώνια σωτηρία.

Ως εκ τούτου η μετάνοια είναι προαπαιτούμενο για τη συμμετοχή μας σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας. Τα μυστήρια αποτελούν τον μυστικό εκείνο τόπο, Όπου η ανθρώπινη θέληση συναντάται με τη θέληση του Θεού, και η σωτηρία μας έγκειται στη συνάντηση και στη συνέργεια με αυτή. Προηγουμένως τονίσαμε ότι η μετάνοια συμπεριλαμβάνει όλες τις αρετές, και ως τέτοια συνιστά το ασφαλές θεμέλιο της ζωής μας μέσα στην Εκκλησία. Στο μυστήριο του Βαπτίσματος, για παράδειγμα, διά της καταδύσεως στο νερό ο άνθρωπος υπόσχεται στον Θεό -και αυτή είναι η διαθήκη μαζί Του- ότι στο εξής θα είναι νεκρός για την αμαρτία. Στο Βάπτισμα διενεργείται μια νέκρωση, ένας πραγματικός θάνατος. Ο άνθρωπος πεθαίνει, στην πραγματικότητα, για την αμαρτία, για όλη τη ματαιότητα της ζωής του, για τις ορέξεις της σαρκός, για τα πάθη, για όλη τη σαρκική νοοτροπία του. Τα εγκαταλείπει όλα πίσω του μια για πάντα, με την απόφαση που εμπεριέχει η συμβολική πράξη της καταδύσεώς του στο νερό. Και εφόσον νεκρωθεί για την αμαρτία με πραγματικό θάνατο, όταν αναδύεται από την κολυμβήθρα, λαμβάνει την καινότητα της ζωής, την αληθινή ζωή της Αναστάσεως. Πράγματι, νεκρωνόμαστε για όσα στερούνται νοήματος και αξίας, για να αξιωθούμε να αναστηθούμε για όλα τα πολύτιμα και αιώνια. Το σύνολο της χριστιανικής μας ζωής συνίσταται στην απόδειξη της πιστότητάς μας στη διαθήκη που συνάπτεται στο άγιο Βάπτισμα και στην προσπάθειά μας να ζήσουμε κατά τρόπο αντάξιο της τιμής που μας απονεμήθηκε από τον Θεό.

Η διαθήκη του Βαπτίσματος ανανεώνεται στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Στην εξομολόγηση στρεφόμαστε προς την Εκκλησία, φέροντας όλη την ασχήμια μας, τις αστοχίες και τις παρεκκλίσεις μας. Εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας γυμνό μπροστά στην Εκκλησία, με πολλή ταπείνωση, και Εκείνη μας παρέχει ελεύθερα ό,τι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να επιτύχουμε μόνοι μας. Το τονίζω· η Εκκλησία προσφέρει γενναιόδωρα. Είναι το Σώμα των Αγίων, τόσο στον ουρανό όσο και στη γη, και μεταδίδει ελεύθερα τον θησαυρό της αγιότητας και της καθαρότητάς Της στα μέλη Της. Στο μυστήριο της εξομολογήσεως λαμβάνουμε τη χάρη του Χριστού μέσα από τη συναναστροφή μας με τους Αγίους Του.

Η Θεία Ευχαριστία, το επισφράγισμα της διαθήκης μας με τον Θεό, έχει στην πραγματικότητα ως βάση τον λόγο του Κυρίου. Και το πλήρωμα του λόγου Του εντοπίζεται ασφαλώς στην Αρχιερατική Προσευχή, στο 17ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, που έχει τώρα σφραγισθεί με το Αίμα Του. Στο 6ο κεφάλαιο του ίδιου Ευαγγελίου ο Κύριος ομιλεί για τον ζώντα λόγο της διαθήκης Του και την αιώνια παρουσία Του στο μυστήριο: «Καθώς απέστειλε με ο ζων Πατήρ καγώ ζω διά τον Πατέρα, και ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι’ εμέ». Εντούτοις οι Απόστολοι είχαν καθαρθεί από τον Κύριο πριν από τη μετοχή τους στον Μυστικό Δείπνο. Ο Κύριος είχε κατά νου την Καινή Διαθήκη, όταν ζήτησε να πλύνει τα πόδια του Πέτρου. Ο Πέτρος, με τον συνήθη αυθορμητισμό του, είπε στον Κύριο: «Ου μη νίψης τους πόδας μου εις τον αιώνα». Και ο Κύριος αποκρίθηκε: «Εάν μη νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ’ εμού». Ο Πέτρος, ταραγμένος από το ενδεχόμενο αυτό, πρόσθεσε: «Κύριε, μη τους πό­δας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν».Στο ίδιο Ευαγγέλιο ακούμε τον Κύριο να βεβαιώνει τους Αποστόλους Του: «Ήδη υμείς καθαροί έστε διά τον λόγον ον λελάληκα υμίν».

Είδαμε ότι δεν είναι δυνατόν να μυηθούμε αληθινά στα μυστήρια, χωρίς προηγουμένως να προετοιμασθούμε κατάλληλα. Γι’ αυτό τον λόγο οι Ευχές πριν από τη Θεία Μετάληψη είναι γεμάτες από το ταπεινό πνεύμα της μετανοίας, γιατί ποτέ δεν θα κατορθώσουμε να φανούμε αντάξιοι της μεγαλειώδους δωρεάς της θείας ζωής που μας προσφέρεται. Μπορούμε μόνο να δασωθούμε τον Κύριο ικετεύοντάς Τον να μας καθαρίσει, ώστε να μπορέσουμε να ανανεώσουμε τη διαθήκη μας μαζί Του και να μετέχουμε πλήρως στην αγιότητά Του. Κάθε φορά που ανανεώνεται η υπόσχεσή μας προς τον Κύριο, Αυτός μας καθιστά ικανούς να βαδίζουμε επάξια της κλήσεώς μας για την αιώνια ζωή. Υπάρχουν φορές που ακόμη και μια απεγνωσμένη υπόσχεση προσευχής προς τον Κύριο αποδεικνύεται αρκετή, για να επιφέρει έναν τέτοιον ανακαινιστό: «Κύριε, βοήθησέ με να βάλω καινούργια αρχή». «Κύριε, βοήθησέ με σε αυτή τη δυσκολία, και θα αγωνι­σθώ για τη διόρθωσή μου στο μέλλον». Βεβαίως ο άνθρωπος πάντοτε αποδεικνύεται «ψεύστης», αλλά μια ταπεινή κίνηση της καρδιάς ποτέ δεν αποτυγχάνει να συγκινήσει τον Κύριο, ο Οποίος συγκαταβαίνει να μας μεταδώσει όση χάρη χρειαζόμαστε, για να αρχίσουμε πάλι τον αγώνα μας.

Στο πέρασμα του χρόνου παρατηρούμε ότι ορισμένοι άνθρωποι αξιώθηκαν μεγάλης χάριτος μετά από μια απλούστατη ταπεινή σκέψη ή προσευχή, και αυτή η χάρη τους έδωσε τη δύναμη να κόψουν τελείως ένα πάθος και ποτέ να μην επιστρέψουν σε αυτό. Πώς συμβαίνει να ανταποκρίνεται ο Κύριος τόσο «δυσανάλογα» σε παρόμοιες κινήσεις της καρδιάς; Η αλήθεια είναι ότι είναι πιστός στις υποσχέσεις Του, πιστός στη διαθήκη Του με μας, και «αρνήσασθαι Εαυτόν ου δύναται». Το όνομά Του είναι «Πιστός». Στο βιβλίο τής Αποκαλύψεως καλείται «ο μάρτυς ο πιστός». Είναι πιστός, διότι είναι ο αεί ων, ωσαύτως ων, και οι υποσχέσεις Του μένουν εις τον αιώνα και εκπληρώνονται αμετάθετα. Ο λόγος του Κυρίου προς τον προπάτορά μας Αβραάμ πιστοποιεί την αλήθεια του πράγματος: «Και στήσω την διαθήκην μου ανά μέσον σου και ανά μέσον του σπέρματός σου μετά σε, εις τας γενεάς αυτών, εις διαθήκην αιώνιον, είναι σου Θεός και του σπέρματός σου μετά σε». Αν αποτυγχά­νουμε, η ευθύνη βαραίνει εμάς που είμαστε αναξιόπιστοι, χωρίς αφοσίωση και πιστότητα, και δεν τιμούμε το δικό μας μερίδιο στη διαθήκη μαζί Του. Αυτός ωστόσο είναι βέβαιος και αληθής. Κάθε ημέρα της ζωής μας είναι μία χάρη, γιατί μας δίδεται για να προσφέρουμε μετάνοια, και δι’ αυτής να εισέλθουμε στο πλήρωμα της ζωής, αφού η διαθήκη του Κυρίου με τον λαό του είναι ατελεύτητη.

(Αρχιμ. Ζαχαρία, Ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας σ. 208-215)

http://www.pemptousia.gr

Καιρός για...

ΜΕΤΑΝΟΙΑ

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ελεημοσύνη στον φτωχό
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ προσευχή για τον φτωχό
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ προσευχή για την πατρίδα
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ξεσκόνισμα της ψυχής μας
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ αυτοκατάκριση
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ αυτομεμψία
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ αυτοκατηγορία
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ απόδοση ευθυνών…στον εαυτό μας
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ επιστροφή του ασώτου
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ αποτίναξη του εντός μας Φαρισαίου
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ καλλιέργεια της γης
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ σπορά του σιταριού
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ αναμονή για τη σοδειά
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ νηστεία σώματος και ψυχής
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ την κηδεία μας, του παλαιού ανθρώπου
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ τα παιδιά μας
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ τους πεινώντες
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ τους γέροντες
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ τη στενή και τεθλιμμένη οδό
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ μπάζωμα της πλατιάς οδού
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ συναπάντημα στην εκκλησιά
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ξύπνημα στην Αγρυπνία
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ άφεσιν αμαρτιών ξένων και δικών
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ το "πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα"
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ την εντός μας Βασιλείας του Θεού
ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ δίνω, όχι του παίρνω
ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ καθήκοντος, όχι του δικαιώματος
ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ σιωπής, όχι της φλυαρίας
ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ υπομονής, όχι της βλασφημίας
ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ επιμονής, όχι της απόγνωσης
ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ελπίδας, όχι της απελπισίας
ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ φωτός, όχι του σκότους
ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ σταύρωσης
ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ταφής
ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Οι Θλίψεις έρχονται
Αλλά... Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον (Ιωαν. 16,33)

Νέαρχος Παναγή, Λεμεσός

http://lllazaros.blogspot.gr

Ευχή εις τόν φιλάνΘρωπον Θεόν και Πατέρα

Τοις ασιγήτοις ύμνοις και απαύστοις δοξολογίαις έν τοις υψίστοις υπό των νοερών Δυνάμεων ανευφημούμενος• ό και τήν κοινήν τών φύσεων χοροστασίαν κατά τους ενυπάρχοντας αυταίς λόγους, εναρμονίως συμπληρών προς σέ τήν υμνωδίαν παρασκευάζων ό και υπό Αγγέλων και ύπ' ανθρώπων και ύπ' άλογων ζώων και υπό στοιχείων κατά πάσαν ώραν υμνούμενος, και υπό πάσης πνοής και κτίσεως αξιοπρεπώς δοξαζόμενος συν τω μονογενεί σου Υιώ και τω παναγίω σου Πνεύματι, ή πηγαία δύναμις και ανέκλειπτος, και πρώτη αιτία πηγών αεννάων της θεότητος και του φωτός ό υπερπλήρης έν πάσι τοις ούσι τοις ανωτάτω ανεξιχνίαστος της απάντων εξηρημένος γνώσεως, τοις κατωτάτω ακατανόητος και έν τοις μεταξύ παντελώς ανεπίγνωστος, ή ακατάληπτος και αίδιος αγαθότης, ό πάντα προς τό συμφέρον αγαθαρχικώς επιστρέφων και αγαθύνων και προς τήν οικείαν αγαθότητα διασώζων, ό κραταιάν αγάπησιν αγαπήσας ημάς, ώστε τόν Υιόν σου τόν μονογενή εις τό γένος ημών αποστείλαι και σαρκωθήναι, και διά τής έν σταυρώ και θανάτω αυτού φρικτής οικονομίας, έκ τής φθοράς του θανάτου καί τών του άδου άλυτων δεσμών ημάς λυτρωσάμενος ό χρηστός ών επί τους αχάριστους και ευφραινόμενος επί σωτηρία τών απολωλότων ό πάντας τους κατ' έμέ αμαρτωλούς διά μόνης ελπίδος ελέει περιτείχιζων, καί παντός πατρός φιλοστοργότερον προς αυτούς διακείμενος. 

Ύψιστε, ακατάληπτε, ύπεράγαθε Πάτερ, παντοποιέ, παντοδύναμε, πάντες σέ προσκυνούμεν καί σου δεόμεθα, τά ελέη σου καί τους οικτιρμούς σου επικαλούμενοι εις βοήθειαν καί αντίληψιν. Ενώτισαι, Κύριε, τήν οικτράν δέησίν μου του αχρείου καί αναξίου δούλου σου, ίδε τόν τρεπτόν νουν μου, κείμενον ενώπιον τής σής αγαθότητος καί τήν άνωθεν αναμένοντα βοήθειαν παρά τής σής παντοκρατορικής δεξιάς καί τήν σωτηρίαν ζητούντα. Συ γινώσκεις, Δέσποτα, ό ετάζων καρδίας καί νεφρούς, όπως καί έν τοίς δεξιοίς καί έν τοις αριστεροίς διά τε τής εμής φύσεως, διά τε τών αοράτων έχθρων, άσπονδον έχων αεί τόν πόλεμον. Εάν γάρ έν τοίς δεξιοίς διέρχωμαι, ευθύς επληθύνθη έπ' εμέ αδικία υπερήφανων καί γίνομαι βέβηλος καί βδέλυγμα εναντίον σου, Κύριε καί ώς ράκος αποκαθημένοι ελογίσθη πάσα ή δικαιοσύνη μου. Εάν το αθλιόν μου σώμα προς βραχύ θεραπεύσω διά τήν τούτου ασθένειαν, ευθύς ώς ηγριωμένη θάλασσα και ό νους και ή καρδία γίνεται, και της άσχετου τής γαστρός μανίας περιγενέσθαι ού δύνομαι* και ειρήνη ού γίνεται έν έμοί, άλλα πανταχόθεν τοις λογισμοίς προς επιθυμίας άτοπους έλκομαι, και λοιπόν όλως ειμί έν τοις αριστεροίς. 

Άλλ' ώς ερρύσω με, Κύριε, διά τους πολλούς σου οικτιρμούς από τής ματαιότητος και τής πλάνης του κόσμου, ουτω και νυν, Κύριε, Κύριε, ή δύναμις τής σωτηρίας μου, και ό Θεός μου, εις τέλος ελευθέρωσαν με τόν δείλαιον, έν εμαυτω άεί κλυδωνιζόμενον από πάσης μου κακίας κρυπτής και τών ποικίλων παραπτωμάτων μου. Γενηθήτω μοι προθυμία και ισχύς έν τη δυνάμει σου, ότι καύχημα τής δυνάμεως ημών σύ ει, Κύριε, ότι κατελείφθη ή προθυμία μου ολιγοστή, και εξερρύην ώς φύλλα ό τάλας διά τήν αμέλειάν μου και διά τήν αθέτησιν τής καρδίας μου. Στάξον ούν έν τή ψυχή μου, Κύριε, σταγόνα μίαν έκ τών ναμάτων τής χάριτος σου, καθαίρων τήν ραθυμίαν ταύτης, και τήν αχλύν και τήν πώρωσιν, και επαλείφων αυτήν εις αγώνας πνευματικούς. Έν πελάγει άχανει τών ηδονών είμι, Κύριε, και έν ποικίλοις τρόποις τών παθών ό ταλαίπωρος κινδυνεύω. Επικαλούμαι τήν άβυσσον τών σών οικτιρμών, Κυβερνήτα του παντός αγαθέ, σώσον τό πλάσμα σου, και μή αύθις καταλάβη με ή κάμινος τών παθών. Νεύσον επί καρδίαν άσωτον, ό νεύμασί σου παραγαγών τά σύμπαντα, και ποίησον ταύτην επιστραφήναι και αλλοιωθήναι αλλοίωσιν ζωής κρείττονος. Κατάπεμψόν μοι τω ραθύμω και αμαρτωλώ, τω λέγοντι και μή ποιούντι, προθυμίαν καί φωτισμόν και ισχύν ίνα οίς λέγω ακολουθήσω ρύσαί με έκ τών παγίδων του αντικειμένου και φθορέως, και σώσόν με διά μόνην τήν σήν αγαθότητα. Πρεσβείαις τής πανάχραντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και πάντων σου τών αγίων.Ότι σον έστι τό έλεείν και σώζειν ημάς ό Θεός, και σοι τήν δόξαν και ευχαριστίαν και προσκύνησιν αναπέμπομεν σύν τω μονογενεί σου Υιώ και τω παναγίω και αγαθω και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.