Τοις ασιγήτοις ύμνοις και απαύστοις δοξολογίαις έν τοις υψίστοις υπό των νοερών Δυνάμεων ανευφημούμενος• ό και τήν κοινήν τών φύσεων χοροστασίαν κατά τους ενυπάρχοντας αυταίς λόγους, εναρμονίως συμπληρών προς σέ τήν υμνωδίαν παρασκευάζων ό και υπό Αγγέλων και ύπ' ανθρώπων και ύπ' άλογων ζώων και υπό στοιχείων κατά πάσαν ώραν υμνούμενος, και υπό πάσης πνοής και κτίσεως αξιοπρεπώς δοξαζόμενος συν τω μονογενεί σου Υιώ και τω παναγίω σου Πνεύματι, ή πηγαία δύναμις και ανέκλειπτος, και πρώτη αιτία πηγών αεννάων της θεότητος και του φωτός ό υπερπλήρης έν πάσι τοις ούσι τοις ανωτάτω ανεξιχνίαστος της απάντων εξηρημένος γνώσεως, τοις κατωτάτω ακατανόητος και έν τοις μεταξύ παντελώς ανεπίγνωστος, ή ακατάληπτος και αίδιος αγαθότης, ό πάντα προς τό συμφέρον αγαθαρχικώς επιστρέφων και αγαθύνων και προς τήν οικείαν αγαθότητα διασώζων, ό κραταιάν αγάπησιν αγαπήσας ημάς, ώστε τόν Υιόν σου τόν μονογενή εις τό γένος ημών αποστείλαι και σαρκωθήναι, και διά τής έν σταυρώ και θανάτω αυτού φρικτής οικονομίας, έκ τής φθοράς του θανάτου καί τών του άδου άλυτων δεσμών ημάς λυτρωσάμενος ό χρηστός ών επί τους αχάριστους και ευφραινόμενος επί σωτηρία τών απολωλότων ό πάντας τους κατ' έμέ αμαρτωλούς διά μόνης ελπίδος ελέει περιτείχιζων, καί παντός πατρός φιλοστοργότερον προς αυτούς διακείμενος.
Ύψιστε, ακατάληπτε, ύπεράγαθε Πάτερ, παντοποιέ, παντοδύναμε, πάντες σέ προσκυνούμεν καί σου δεόμεθα, τά ελέη σου καί τους οικτιρμούς σου επικαλούμενοι εις βοήθειαν καί αντίληψιν. Ενώτισαι, Κύριε, τήν οικτράν δέησίν μου του αχρείου καί αναξίου δούλου σου, ίδε τόν τρεπτόν νουν μου, κείμενον ενώπιον τής σής αγαθότητος καί τήν άνωθεν αναμένοντα βοήθειαν παρά τής σής παντοκρατορικής δεξιάς καί τήν σωτηρίαν ζητούντα. Συ γινώσκεις, Δέσποτα, ό ετάζων καρδίας καί νεφρούς, όπως καί έν τοίς δεξιοίς καί έν τοις αριστεροίς διά τε τής εμής φύσεως, διά τε τών αοράτων έχθρων, άσπονδον έχων αεί τόν πόλεμον. Εάν γάρ έν τοίς δεξιοίς διέρχωμαι, ευθύς επληθύνθη έπ' εμέ αδικία υπερήφανων καί γίνομαι βέβηλος καί βδέλυγμα εναντίον σου, Κύριε καί ώς ράκος αποκαθημένοι ελογίσθη πάσα ή δικαιοσύνη μου. Εάν το αθλιόν μου σώμα προς βραχύ θεραπεύσω διά τήν τούτου ασθένειαν, ευθύς ώς ηγριωμένη θάλασσα και ό νους και ή καρδία γίνεται, και της άσχετου τής γαστρός μανίας περιγενέσθαι ού δύνομαι* και ειρήνη ού γίνεται έν έμοί, άλλα πανταχόθεν τοις λογισμοίς προς επιθυμίας άτοπους έλκομαι, και λοιπόν όλως ειμί έν τοις αριστεροίς.
Άλλ' ώς ερρύσω με, Κύριε, διά τους πολλούς σου οικτιρμούς από τής ματαιότητος και τής πλάνης του κόσμου, ουτω και νυν, Κύριε, Κύριε, ή δύναμις τής σωτηρίας μου, και ό Θεός μου, εις τέλος ελευθέρωσαν με τόν δείλαιον, έν εμαυτω άεί κλυδωνιζόμενον από πάσης μου κακίας κρυπτής και τών ποικίλων παραπτωμάτων μου. Γενηθήτω μοι προθυμία και ισχύς έν τη δυνάμει σου, ότι καύχημα τής δυνάμεως ημών σύ ει, Κύριε, ότι κατελείφθη ή προθυμία μου ολιγοστή, και εξερρύην ώς φύλλα ό τάλας διά τήν αμέλειάν μου και διά τήν αθέτησιν τής καρδίας μου. Στάξον ούν έν τή ψυχή μου, Κύριε, σταγόνα μίαν έκ τών ναμάτων τής χάριτος σου, καθαίρων τήν ραθυμίαν ταύτης, και τήν αχλύν και τήν πώρωσιν, και επαλείφων αυτήν εις αγώνας πνευματικούς. Έν πελάγει άχανει τών ηδονών είμι, Κύριε, και έν ποικίλοις τρόποις τών παθών ό ταλαίπωρος κινδυνεύω. Επικαλούμαι τήν άβυσσον τών σών οικτιρμών, Κυβερνήτα του παντός αγαθέ, σώσον τό πλάσμα σου, και μή αύθις καταλάβη με ή κάμινος τών παθών. Νεύσον επί καρδίαν άσωτον, ό νεύμασί σου παραγαγών τά σύμπαντα, και ποίησον ταύτην επιστραφήναι και αλλοιωθήναι αλλοίωσιν ζωής κρείττονος. Κατάπεμψόν μοι τω ραθύμω και αμαρτωλώ, τω λέγοντι και μή ποιούντι, προθυμίαν καί φωτισμόν και ισχύν ίνα οίς λέγω ακολουθήσω ρύσαί με έκ τών παγίδων του αντικειμένου και φθορέως, και σώσόν με διά μόνην τήν σήν αγαθότητα. Πρεσβείαις τής πανάχραντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και πάντων σου τών αγίων.Ότι σον έστι τό έλεείν και σώζειν ημάς ό Θεός, και σοι τήν δόξαν και ευχαριστίαν και προσκύνησιν αναπέμπομεν σύν τω μονογενεί σου Υιώ και τω παναγίω και αγαθω και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.