.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Τα «όπλα» του Πατρο-Κοσμά!



Ελάχιστες φορές σκεφτόμαστε το πόσο συνέβαλε στην απελευθέρωση του Έθνους μας από τον τουρκικό ζυγό ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Δεν είχε όπλα. Δεν οδηγούσε στρατεύματα. Δεν έκανε πολέμους και μάχες....
Είχε όμως τα όπλα του πνεύματος, την αγιότητα της ζωής του και το κήρυγμα, με το οποίο αφύπνιζε τις συνειδήσεις των σκλάβων Ελλήνων, που έτσι μάθαιναν για την πίστη τους την ορθόδοξη και για την ένδοξη ιστορία της πατρίδας τους: 
«Πρέπον και εύλογον είνε, χριστιανοί μου, καθώς μανθάνομεν από το άγιον Ευαγγέλιον και από τας θείας Γραφάς, ν’ αρχίζωμεν την διδασκαλίαν μας από τον Θεόν, και όταν τελειώσωμεν, να ευχαριστήσωμεν τον Θεόν» (Α Διδαχή). 
«Εγώ εδιάβασα και περί ιερέων, και περί ασεβών, αιρετικών και αθέων · τα βάθη της σοφίας ηρεύνησα· όλαι αι πίστεις είνε ψεύτικες· τούτο εκατάλαβα αληθινόν, ότι μόνη η πίστις των ορθοδόξων χριστιανών είνε καλή και αγία… 
Να ευφραίνεσθε οπού είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί, και να κλαίετε δια τους ασεβείς και αιρετικούς οπού περιπατούν εις το σκότος» (Α Διδαχή). 
Εξ άλλου, σε διάφορα μέρη της υπόδουλης Ελλάδος, στο κήρυγμά του συνήθιζε να λέη: «Αυτό μια μέρα θα γίνη Ρωμαίϊκο και καλότυχος όποιος ζήση σε κείνο το βασίλειο» (προφητεία). Πολλές φορές μιλούσε για τα περασμένα μεγαλεία του Ελληνισμού.

Έκανε τέσσερις (4) ιεραποστολικές περιοδείες σ’ ολόκληρο σχεδόν τον Ελλαδικό χώρο, ιδιαίτερα όμως στην Ήπειρο και στο κομμάτι που σήμερα ονομάζεται Βόρειος Ήπειρος. 
Κι’ αυτό, γιατί η Βόρειος Ήπειρος κινδύνευε από τους εξισλαμισμούς, οι οποίοι παρουσίαζαν ανησυχητική έξαρση. Είναι δε γνωστό, ότι όσοι εξισλαμίζονταν έχαναν και την εθνική τους ταυτότητα, κάτι που συνιστούσε θανάσιμη απειλή για τον Ελληνισμό. Έτσι ο Άγιος Κοσμάς, γυρνώντας από χωριό σε χωριό, έφερνε το μήνυμα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Και εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, οι Έλληνες έμειναν σταθεροί στα πιστεύω τους για την Θρησκεία και την Πατρίδα.

Ένας άνθρωπος, φλογερός και ανιδιοτελής, κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Την σωτηρία του Ορθοδόξου Ελληνισμού, αλλά και την προετοιμασία του για την εθνική του παλιγγενεσία. Αλλά τα κηρύγματα του φλογερού Εθναποστόλου, καθώς και ορισμένες ενέργειές του, όπως η μετάθεση των παζαριών από την Κυριακή την ημέρα του Σαββάτου, προκάλεσαν, όπως ήταν φυσικό, αντιδράσεις, κυρίως εκ μέρους των Εβραίων. Τον κατέδωσαν, λοιπόν, στον Κουρτ πασά του Βερατίου, τον οποίο και δωροδόκησαν. Ο Άγιος συνελήφθη και κατεδικάσθη εις θάνατον. Έτσι στις 24 Αυγούστου 1779 απαγχονίσθηκε στο Καλικόντασι της Βορείου Ηπείρου. Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, προσευχήθηκε, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του προφητάνακτος Δαβίδ: «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (Ψαλμ. ξε 12), προφητεύοντας, ασφαλώς, την απελευθέρωση του Έθνους.

Εγκύκλιος της Ι. Μ. Δρυϊνουπόλεως

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΧΞΣ΄



Aκόμη να στοχάζεσθε και την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, καθώς γράφουν τα βιβλία της Εκκλησίας μας και λέγουν εις τον όγδοον αιώνα έχει να γένη το τέλος του κόσμου.Μα πρωτύτερα έχει να γεννηθεί ο Αντίχριστος και να κάμει τόσα κακά εις τον κόσμον και έχει να ονομάσει του λόγου του υιόν Θεού και θέλει σταθή βασιλεύς να ορίσει τον κόσμον όλον και να κάνη θαύματα κατά φαντασίαν, δια να πλανά τους ανθρώπους να τον ομολογήσουν διά Χριστόν και όσοι τον πιστύεουν να τους τάζει τόσα αγαθά και ύστερα να τους βουλώνει εις το μέτωπον, μάλιστα οι Εβραίοι όλοι έχουν να τον πιστεύσουν.

Διά ημάς τους χριστιανούς έχει να στείλη ο Θεός τον προφήτην Ηλίαν διά να παραγγείλει και να διδάξει όσοι έχουν άγιον Βάπτισμα, την βόυλαν του Ιουσού Χριστού, να φυλάγωνται να μην πιστεύουν εκείνον τον πλάνον Αντίχριστον και εκείνα όπου τάξει είναι όλα ψεύτικα διά να τους γελάσει, να τους βουλώσει. Και καλύτερα να τυραννισθούν και να θανατωθούν παρά να τον πιστεύουν και να βουλωθούν.

Αυτά και άλλα έχει να διδάξει ο προήφτης Ηλίας. Και ύστερα εκείνος ο πλάνος ακούοντας το κήρυγμα του προφήτη Ηλία έχει να λυσσάξει από τον θυμό του και να τυραννεί και να παιδεύει όσους δεν τον πιστεύουν με τα πλέον χειρότερα βασανιστήρια και καλότυχος και τρισμακάριος όποιος υπομείνη και δεν βουλωθει, εκείνος βέβαια θέλει στεγανωθει και θέλει σταθει εις τον χορόν των μαρτύρων.

Και πάλιν άθλιος και ταλαίπωρος όποιος πλανεθεί και τον πιστεύσει και βουλωθεί, εκείνος έχει να καίεται πάντοτε εις την αιώνιον κόλασιν μαζί με τον πλάνον Αντίχριστον.

Αυτά λογιάζω, αδελφοί μου, σας ετρόμαξαν την καρδίαν και αληθινά φοβερά πράγματα είναι και εγώ όπου τα λέγω τρέμω και δειλιώ, μα τί να κάμω όπου έχω χρέος να σας τα φανερώσω. Λοιπόν ύστερα από αυτά τα κακά του κατηραμένου Αντιχρίστου θέλει λάμψει ο Πανάγιος σταυρός επάνω εις τον ουρανόν…

«… Καθώς εις τον καιρόν του Νώε οι άνθρωποι δεν επίστευον αλλά τον επεριγελούσαν, έως όπου ήλθεν εξάφνως η οργή του Θεού και ο κατακλυσμός και έπνιξεν όλον τον κόσμον, ομοίως και τώρα χριστιανοί μου εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Χριστού μας δεν έχουν να πιστεύσουν οι άνθρωποι καθώς και τότε δεν επίστευσαν. 

Το ηξεύρω και εγώ χριστιανοί μου πως με περιγελούν και λέγουν: Τώρα ήλθες εσύ παλαιοκαλόγερε, να μας ειπείς λόγια εδικά σου. Τα λόγια οπού σας λέγω δεν είναι εδικά μου, είναι λόγια του Παναγίου Πνεύματος, οι αμαρτίες είναι εδικές μου, και όποιος θέλει να πιστεύσει, πλην είναι ο καθένας ελεύθερος και όπως θέλει να κάμει.

ΔΙΔΑΧΑΙ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ


http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΔΙΑ ΤΑΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΜΑΣ



Νὰ ἔχετε εὐλάβειαν εἰς ὅλους τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, καὶ περισσότερον εἰς τὴν Δέσποιναν Μαρίαν, διότι ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, ἡ δὲ Θεοτόκος εἶναι Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἥτις παρακαλεῖ τὸν εὔσπλαγχνον Χριστὸν διὰ τὰς ἁμαρτίας μας. Διὰ τοῦτο πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ τιμῶμεν τὴν Δέσποινάν μας μὲ νηστείας καὶ ἐλεημοσύνας.

Ἕνας ἄνθρωπος ὀνομαζόμενος Ἰωάννης ἐνικήθη καὶ ἔγινε κλέπτης, ἔγινε καὶ καπετάνιος εἰς 100 κλέπτας· ἀλλὰ εἶχε πολλὴν εὐλάβειαν εἰς τήν Θεοτόκον καὶ κάθε πρωΐ καὶ ἑσπέρας ἔλεγε τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας. Θέλων ὁ πανάγαθος Θεὸς νὰ τὸν σώσῃ διὰ τὴν εὐλάβειαν ὁποὺ εἶχεν εἰς τὴν Θεοτόκον, ἔστειλεν ἕνα ἅγιον ἀσκητήν, τὸν ὁποῖον ἅμα εἶδον οἱ κλέπται τὸν ἔπιασαν. Τοὺς λέγει ὁ ἀσκητής: Σᾶς παρακαλῶ, νὰ μὲ ὑπάγετε εἰς τὸν καπετάνιον σας, διότι ἔχω νὰ σᾶς εἰπῶ λόγον διὰ τὸ καλόν σας. Τὸν ὑπῆγαν εἰς τὸν καπετάνιον καὶ τοῦ λέγει: Κράξε μου ὅλα τὰ παλληκάρια νὰ ἔλθουν νὰ σᾶς εἰπῶ ἕνα λόγον. Τοὺς κράζει ὁ καπετάνιος καὶ ἦλθαν. Λέγει ὁ ἀσκητής: Δὲν ἔχεις ἄλλον; Ἔχω, λέγει, ἕνα μάγειρον. Λέγει του ὁ ἀσκητής: Κράξε τον νὰ ἔλθη. Καὶ ἅμα ἦλθε, δὲν ἠδύνατο νὰ ἰδῆ τὸν ἀσκητὴν ὁ μάγειρος, ἀλλ᾿ ἐγύριζε τὸ πρόσωπόν του εἰς ἄλλο μέρος. Τότε λέγει ὁ ἀσκητὴς εἰς τὸν μάγειρον: Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ σὲ προστάζω νὰ μὲ εἰπῆς ποῖος εἶσαι καὶ τὶς σὲ ἔστειλε καὶ τί κάμνεις ἐδῶ ποὺ κάθεσαι; Ἀπεκρίθη ὁ μάγειρος καὶ λέγει: Ἐγὼ εἶμαι ψεύστης καὶ πάντοτε τὸ ψεῦδος λαλῶ· ἀλλὰ τώρα, ἐπειδὴ μὲ ἔδεσες μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἠμπορῶ παρὰ νὰ εἰπῶ τὴν ἀλήθειαν. Ἐγὼ λοιπὸν εἶμαι διάβολος, καὶ μὲ ἔστειλεν ὁ μεγαλύτερός μου νὰ δουλεύω τοῦτον τὸν καπετάνιον καὶ νὰ τὸν φυλάγω νὰ τὸν εὕρω καμμίαν ἡμέραν ὁποὺ νὰ μὴ διαβάζη τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας, νὰ τὸν βάλω εἰς τὴν κόλασιν. Καὶ ἔχω τώρα 14 χρόνους ὁποὺ τὸν φυλάγω, καὶ δὲν εὗρον καμμίαν ἡμέραν ὁποὺ νὰ μὴ διαβάζη τὸ «Ἄγγελος πρωτοστάτης». Τότε λέγει ὁ ἀσκητής: Σὲ προστάζω εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος νὰ γίνης ἄφαντος καὶ πλέον νὰ μὴ πειράξης τοὺς χριστιανούς. Καὶ εὐθὺς ἔγινεν ἄφαντος ὁ διάβολος ὡσὰν καπνός.
Τότε ἐδίδαξεν ὁ ἀσκητὴς τοὺς κλέπτας καὶ ἄλλοι ἔγιναν καλόγηροι καὶ ἄλλοι ὑπανδρεύθηκαν καὶ ἔκαμαν καλὰ ἔργα καὶ ἐσώθησαν. Διὰ τοῦτο σᾶς συμβουλεύω ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νὰ μάθετε τὸ «Ἄγγελος πρωτοστάτης», νὰ τὸ λέγετε εἰς τὴν προσευχήν σας.

Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
(Ἀπὸ τὶς “Διδαχές” του)

Θάρθη καιρός...



Θάρθη καιρός να σας πάρουν οι εχθροί σας 
και τη στάχτη από τη φωτιά, 
αλλά σεις να μην αλλάξετε την πίστη σας, 
όπως θα κάμνουν οι άλλοι.


Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός


Στα άδυτα του Βατικανού, ( λίγο ιστορία…!)



Το εγκληματικό παρελθόν του Παπισμού

Τα αρχεία του Βατικανού κρύβουν έναν μεγάλο όγκο στοιχείων, τα οποία αντανακλούν διαφθορά και εγκληματικότητα: ερωτικά σκάνδαλα, δολοφονίες και δολιοφθορές συνθέτουν την ιστορία των περισσότερων Παπών των μεσαιωνικών χρόνων, αποκαλύπτοντας το σκοτεινό παρασκήνιο του «ενάρετου» Παπικού θρόνου. Ένα αποκρουστικό κεφάλαιο της Ιστορίας έχει αρχίσει να έρχεται στην επιφάνεια, το οποίο η Καθολική Εκκλησία για αιώνες διατηρούσε επιμελώς στο....
σκοτάδι...
Πίσω από το ηθικό περιτύλιγμα που περιβάλλει την ιστορία του Παπισμού, υπάρχει ένα σαθρό περιεχόμενο, γεμάτο βιαιότητα και ανηθικότητα, το οποίο οι περισσότεροι αγνοούν. Η δε αποκάλυψή του φέρνει συχνά σε αμηχανία τους εκκλησιαστικούς κύκλους, καθώς αναποδογυρίζει την καθιερωμένη στους πιστούς αντίληψη για τον Καθολικισμό, φανερώνοντας μία δυσάρεστη πλευρά των στυλοβατών του, των Παπών.

Παρόλο που -σήμερα είναι δύσκολο να το διανοηθεί κανείς- τα στοιχεία δείχνουν ότι το καθιερωμένο ενάρετο μοντέλο του Πάπα έχει χτιστεί πάνω στα λείψανα «στυγνών δολοφόνων, που θεωρούσαν εσχάτη προδοσία τα εγκλήματα κατά της πίστης και τα τιμωρούσαν με Θάνατο...» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., xiv, p.768), «...που διάβαιναν ποταμούς αίματος για να διατηρήσουν τη Θέση και τον πλούτο τους, και οδηγούσαν οι ίδιοι τα στρατεύματά τους στο πεδίο της μάχης...» (Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826).
Ο επίσκοπος Frotheringham, ένας θεοσεβής καθολικός ιστορικός και συγγραφέας του τέλους του 19ου αιώνα, αναφέρει: «Πολλοί από τους Πάπες έκαναν την πλέον έκλυτη ζωή. Μερικοί από αυτούς ήταν μυοτικιστές-μάγοι. Άλλοι είχαν σημειωθεί για ανταρσία, αιματοχυσία και ακολασία, πλεονεξία και σιμωνία... Κάποιοι ήταν αληθινά παιδιά του Διαβόλου» (The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877).
Τα στοιχεία αυτά ήταν γνωστά στους καθολικούς ιστορικούς ανά τους αιώνες, ωστόσο πολλοί υπήρξαν ανειλικρινείς προς τους χριστιανούς αναγνώστες τους, προσπαθώντας να διατηρήσουν ακλόνητη την πίστη τους στους «ενάρετους Πάπες, με το βαθιά Θρησκευτικό πνεύμα», κάτι που βέβαια εξυπηρετούσε την εκκλησιαστική εξουσία. Υπήρξαν όμως και κάποιοι συνάδελφοί τους ιστορικοί, οι οποίοι φρόντισαν να καταγράψουν τις αληθινές πληροφορίες και να τις κάνουν γνωστές στο ευρύ κοινό.
Έτσι, στον πρόλογο ενός επίσημου παπικού εγγράφου, προορισμένου για δημοσίευση από την έδρα του Πάπα το 1964, με τίτλο Οι Πάπες: Μια Συνοπτική Βιογραφική Ιστορία, ο χριστιανός αναγνώστης προετοιμάζεται πριν από την ανάγνωση, με την παρακάτω απολογητική δήλωση: «Μερικοί καθολικοί μπορεί να εκπλαγούν διαβάζοντας τις παπικές βιογραφίες που υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο. Ίσως, όμως, η αντίληψή μας για τη θέση του Πάπα στην Εκκλησία θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί» (The Popes. A concise Biographical History, Eric John ed., Burns & Oates, publishers to the Holy See, London, 1964, p. 19).
To γεγονός ότι η παπική Αρχή αποφάσισε να εκδώσει τις αποκρουστικές λεπτομέρειες της ζωής των Παπών ίσως φανερώνει την προσπάθεια της να απαλλαγεί από την ευθύνη μιας εγκληματικής ιστορίας, η οποία που αρχίζει σιγά-σιγά να βγαίνει στην επιφάνεια.
Στο παρόν κείμενο θα ξεδιπλώσουμε σημαντικά κομμάτια της ιστορίας αυτής, ξεκινώντας από το έτος 896 μ.Χ., όταν «ένα σώμα ευγενών με κτηνώδη και ωμή δίψα, από τους οποίους πολλοί δεν ήταν ικανοί ούτε το όνομά τους να γράψουν» (.Annals ofHincmar, Archbishop of Reims, pub.c.905) κατέλαβαν την παπική εξουσία. Για τους επόμενους έξι αιώνες, το παπικό αξίωμα θα βυθιζόταν στο έγκλημα και την ακολασία.

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ
Ο επίσκοπος Λουιτπράνδος της Κρεμόνα, του οποίου η Ανταπόδοσις εκθέτει την παπική ιστορία από το 886 ως το 950, περιγράφει με γλαφυρότητα -ίσως και με μία δόση ζήλιας- την ηδυπάθεια των Παπών και των επισκόπων: «Κυνηγούσαν με άλογα στολισμένα με χρυσά χαλινάρια, έκαναν πλούσια γλέντια με χορεύτριες όταν τελείωνε το κυνήγι και, ύστερα, αναπαύονταν μαζί με ιερόδουλες σε κρεβάτια με μεταξωτά σεντόνια και χρυσοκέντητα σκεπάσματα. Όλοι οι Ρωμαίοι επίσκοποι ήταν παντρεμένοι και οι γυναίκες τους έφτιαχναν κρυφά μεταξωτά φορέματα...».
Σε άλλο σημείο, διαβάζουμε: «Οι ερωμένες τους ήταν οι πρώτες αριστοκράτισσες της πόλης... ενώ δύο φιλήδονες αυτοκράτειρες, η Θεοδώρα και η κόρη της Μαρότζια, κανόνιζαν την παπική εξουσία του 10ου αιώνα.»

Ο Αουιτπράνδος μαρτυρά πώς η Θεοδώρα έκανε έναν όμορφο νεαρό ιερέα να ενδώσει στο ερωτικό πάθος της, δωρίζοντας του ως αντάλλαγμα την αρχιεπισκοπή της Ραβένα. Αργότερα, του δώρισε και τον παπικό θρόνο, χρίζοντάς τον «Πάπα Ιωάννη Γ». Πρόκειται για το γεγονός, το οποίο ο ξακουστός ιστορικός του Βατικανού, καρδινάλιος Καίσαρας Μπαρόνιους (1538-1607), ονόμασε Νόμο της Πόρνης.
Ο Ιωάννης Ι' (914-928) υπήρξε αιμοσταγής στρατιωτικός διοικητής, παραδομένος στον νεποτισμό, του οποίου η διαγωγή προετοίμασε το έδαφος για τον βαθύτερο εκφυλισμό του παπισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία, γρήγορα απαρνήθηκε τη Θεοδώρα και έπεσε στην αγκαλιά μιας νεαρής αριστοκράτισσας. Η Θεοδώρα, προσβεβλημένη, παντρεύτηκε τον Γουίντο, Μαρκήσιο της Τοσκάνης, εξαπολύοντας με την υποστήριξή του πόλεμο κατά του Ιωάννη Ι'. Μετά τη μυστηριώδη δηλητηρίαση της Θεοδώρας, τη διαμάχη πήρε στα χέρια της η κόρη της Μαρότζια, η οποία κατάφερε τελικά να τον καθαιρέσει και να τον θανατώσει.
Παρόλο που η Μαρότζια ήταν γυναίκα αδίστακτη και αγράμματη, διοικούσε τον Χριστιανισμό για δεκαετίες. Οι κάτοικοι της Ρώμης την αποκαλούσαν «Πόρνη των Παπών», καθώς ευθυνόταν για την επιλογή και την καθαίρεση τουλάχιστον τεσσάρων εκπροσώπων του παπισμού - εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν εραστές της. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, το 910, έδωσε τον παπικό θρόνο στον γιο της, Ιωάννη ΙΑ’ (910-936), του οποίου πατέρας ήταν ένας πρώην Πάπας, ο Σέργιος Γ'.
Αν και οι σύγχρονοι απολογητές συμφωνούν ότι οι προθέσεις της -και οι προθέσεις των συντρόφων της, βεβαίως- υπήρξαν πράγματι σκανδαλώδεις, η Εκκλησία συνεχίζει να τιμά αυτούς τους Πάπες ως γνήσιους και ενάρετους διαδόχους του Αγίου Πέτρου!

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ IB’ ΚΑΙ Ο... ΣΑΤΑΝΑΣ
Μεταξύ των διεφθαρμένων ανδρών που κατέλαβαν το παπικό αξίωμα τον 10ο αιώνα, ο Πάπας Ιωάννης IB’ (955-964) υπήρξε σίγουρα πρωταγωνιστής. Ο ίδιος ξεκίνησε την παπική καριέρα του επικαλούμενος παγανιστικές θεότητες, ενώ δοκίμαζε και την τύχη του στον τζόγο. Λέγεται μάλιστα ότι, κατά τη διάρκεια ενός γλεντιού με ποτό, έκανε πρόποση στον ίδιο τον... Σατανά! Ο Ιωάννης IB’ υπήρξε τόσο αθεόφοβος, ώστε έφτιαξε τον δικό του οίκο ανοχής στο παλάτι του Λατερανού, αναθέτοντας τη διοίκησή του στην ερωμένη του, την ιερόδουλη Μάρσια. «Του άρεσε να έχει γύρω του πολλές ιερόδουλες», θα επιβεβαιώσει αργότερα ένας μοναχός χρονογράφος (Benedict of Soracte).
Όταν έφτασε δε να δικαστεί για τον φόνο ενός αντιπάλου του, ο κλήρος μαρτύρησε ότι διατηρούσε αιμομικτικές σχέσεις με τις αδελφές του και ότι βίαζε συστηματικά τις μοναχές του! (Annals of Beneventum, Monumenta Germaniae).
Αφού έμεινε στον θρόνο για δέκα χρόνια, οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι τον σκότωσε ο Σατανάς, όταν τον έπιασε να βιάζει μια γυναίκα στα περίχωρα. Στην πραγματικότητα, ο απατημένος σύζυγος της γυνής, ξυλοκόπησε τόσο πολύ τον «άγιο πατέρα« Ιωάννη IB’, με αποτέλεσμα εκείνος να υποκύψει στα τραύματά του οκτώ ημέρες μετά. Για καιρό ο κλήρος αναζητούσε έναν ενάρετο ιερέα για να ανέβει στο παπικό αξίωμα και δεν μπορούσε να βρει ούτε έναν...

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Το 1032, την παπική εξουσία κατέλαβε ο Πάπας Βενέδικτος Θ’. Αμέσως αφόρισε τους αντιπάλους του, δημιουργώντας ένα πραγματικό βασίλειο του τρόμου, ενώ παράλληλα άνοιξε επίσημα τις πόρτες του παπικού παλατιού στους ομοφυλόφιλους, ιδρύοντας έναν ανδρικό οίκο ανοχής. (The lives of the popes in the early middle ages, Horace K. Mann, Kegal Paul, London, 1925). Παρόλο που ο λαός της Ρώμης, ενοχλημένος από τη στάση του, θέλησε να τον αντικαταστήσει, τα αδέρφια του Βενέδικτου εξολόθρευσαν τον νέο υποψήφιο. Στη συνέχεια, εκείνος πούλησε το παπικό του αξίωμα στον νονό του, Τζιοβάνι Γκατζιάνο, για να το ξαναδιεκδικήσει αργότερα με τη βία.
Σύμφωνα με μαρτυρία του επισκόπου Μπρούνο, στο τέλος της θητείας του «ολόκληρη η εκκλησία βρισκόταν υπό το καθεστώς της διαφθοράς, η ευλάβεια είχε εξαφανιστεί, η δικαιοσύνη είχε χαθεί και η αλήθεια είχε θαφτεί... το ηθικό επίπεδο των παπών ήταν πολύ χαμηλό ... τα μέλη του Κλήρου προκαλούσαν αίσθημα απέχθειας ... η πολυτέλεια και η διαστροφή κυρίευαν τη ζωή τους...» (Catholic Encyclopedia, vi, pp.793-4, xii, pp.700-03)

EΓKΛHMATA ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ TOY ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο 12ος αιώνας, που ακόμα και σήμερα δοξάζεται από την Καθολική Εκκλησία ως χρυσός αιώνας μέσα στη σκοτεινή εποχή της πίστης, εγκαινιάστηκε με τον μακάβριο θεσμό της Ιεράς Εξέτασης και τη μακρόχρονη σταυροφορία εναντίον των Καθαρών. Σκοπός της Ιεράς Εξέτασης και των σταυροφοριών ήταν η βίαιη καταστολή των αιρέσεων ή, αλλιώς, των διαφορετικών απόψεων πάνω σε θέματα πίστης. Σύμφωνα με την Εκκλησία, η αίρεση είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο του Θεού και είναι καθήκον κάθε χριστιανού να σκοτώνει τους αιρετικούς Ένα καθήκον φρικιαστικό που, όμως, απέκτησε ιερές διαστάσεις.

Το κυνήγι των Καθαρών ξεκινά το 1209, αποτελώντας μία ανηλεή επίδειξη του εκκλησιαστικού στρατού και της βιαιότητας που τον χαρακτήριζε. Κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, εκατοντάδες χιλιάδες αθώων σφαγιάζονται από τα εκλεκτά στρατεύματα του Ιησού Χριστού, υπό τις οδηγίες των Παπών. Η πόλη Beziers ήταν η πρώτη στάση των σταυροφόρων, για την οποία οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι έχασε 40.000 κατοίκους μέσα σε μια εβδομάδα...
Ωστόσο, η εξόντωση των Καθαρών σπάνια σχολιάζεται από τους εκκλησιαστικούς κύκλους. Και είναι ιδιαίτερα θλιβερό το γεγονός ότι οι επίσημες εκκλησιαστικές πηγές προσπαθούν να καλύψουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της δράσης των σταυροφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως άνδρες με βαθιά θρησκευτικό πνεύμα. Στην πραγματικότητα, ο Καθολικός Στρατός ήταν η φοβερότερη μηχανή θανάτου που είχε ποτέ γνωρίσει η Ευρώπη. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι πάνω από 500 πόλεις και χωριά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, ως αποτέλεσμα της επέλασης των αδίστακτων εκείνων στρατιωτών.
Ύστερα από μακροχρόνια μελέτη, ο Άγγλος ιστορικός Lord Acton (1834-1902) συνοψίζει εύστοχα την παπική εγκληματική συμπεριφορά, όταν παρατηρεί στη Μοντέρνα Ιστορία του
Cambridge: «Οι Πάπες δεν ήταν μόνο μεγάλοι δολοφόνοι, αλλά και υπεύθυνοι της νομιμοποίησης του εγκλήματος στους κόλπους της Χριστανικής Εκκλησίας, ως ενός μέσου σωτηρίας.»Βαθύτερα στοχαζόμενοι, κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η συμπεριφορά αυτή ίσως βρίσκει τις ρίζες της στα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού: «Φέρτε εδώ τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν θέλουν να βασιλεύσω, και σκοτώστε τους μπροστά μου» (Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, MS437225, 1934). Παρόμοια, αν και ηπιότερη εκδοχή δίνει η καθολική Βίβλος: «Αλλά αυτούς, τους εχθρούς μου, που δεν θέλουν να γίνω βασιλιάς τους, φέρτε τους εδώ και σκοτώστε τους πριν από εμένα»...

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ
Ένας από τους κύριους σκοπούς του παπισμού φαίνεται πως ήταν η επέκταση της κυριαρχίας του σε όλη την Ευρώπη και η δημιουργία μιας παπικής αυτοκρατορίας, στην οποία θα υποτάσσονταν όλοι οι βασιλείς και οι πρίγκιπες. Και, καθώς ο Καθολικός Στρατός ήταν συνήθως απασχολημένος στις σταυροφορίες εναντίον των αιρετικών, οι Πάπες επιδίδονταν συνεχώς σε συλλογή νέων στρατιωτών.
Πού τους έβρισκαν; Ιδού πού τους βρήκε ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' με τη συμβολή του στρατιωτικού του σύμβουλου, επισκόπου Grosseteste: «Μέσα από τον καθολικό πληθυσμό, τους οπαδούς του Χριστού, ένα πλήθος σε διαρκή συνεργασία με τον Διάβολο» (.Diderot's Encyclopedie). Οι πηγές αναφέρουν ότι ο Ιννοκέντιος επέλασε στη Γερμανία και την Κωνσταντινούπολη, συναντώντας τελικά την πανωλεθρία. Ωστόσο, το ιμπεριαλιστικό του σχέδιο υιοθέτησαν και οι διάδοχοί του Πάπες.Το 1243 καταλαμβάνει με βία το παπικό αξίωμα ο Sinisbaldo Fieschi και αυτοανακηρύσσεται Πάπας Ιννοκέντιος Δ’ (1243-54). Ακολούθως, στρέφει τον Καθολικό Στρατό εναντίον του πρώτου Ρωμαίου γερουσιαστή και τελευταίου μεγάλου ηγέτη της δυναστείας των Hohenstaufen, Φρειδερίκου Β’, τον οποίο θεωρούσαν «Θαύμα του Κόσμου». Ο Φρειδερίκος μάχεται εναντίον του Πάπα, τον οποίο αποκαλεί «δηλητηριώδη δράκο που λιγουρεύεται την μοναρχία όλης της Ευρώπης».
Στα χρόνια που ακολουθούν, ο Παπικός Θρόνος αλλάζει συνεχώς εκπροσώπους, ενώ η μάχη για την επικυριαρχία της Ευρώπης συνεχίζεται' μία μάχη που ενίοτε υπήρξε τόσο άδικη και βυθισμένη στο μίσος, που μόνο βαθύ προβληματισμό μπορεί να προκαλέ-σει για τους -καθ' όλα ειρηνοποιούς- σκοπούς της Καθολικής Εκκλησίας.
Απαντήσεις στον παραπάνω προβληματισμό βρίσκουμε διάσπαρτες στα ίδια τα εκκλησιαστικά κείμενα, όπως π.χ. στο Διάταγμα των Δυο Ξιφών. Εκεί συνοψίζεται ο πυρήνας του καθολικού δόγματος και των αληθινών σκοπών του: «Και τα δυο ξίφη (ενν. εξουσίες), το πνευματικό και το επίγειο, ανήκουν στην Εκκλησία. Το πνευματικό εκπροσωπείται από τον Κλήρο. Το επίγειο ασκείται για λογαριασμό της Εκκλησίας, από τα χέρια των στρατιωτών της... και η πνευματική εξουσία έχει το δικαίωμα να διαμορφώνει και να διοικεί την κοσμική εξουσία, καθώς και να την κρίνει, όταν δεν λειτουργεί σωστά... Συνεπώς, όποιος αντιτίθεται στα δυο ξίφη της Εκκλησίας, αντιτίθεται στον Νόμο του Θεού» (Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302, Catholic Encyclopedia, xv, p. 126).
Καθώς ο παπισμός συνεχίζει την πορεία του διαμέσου των αιώνων, φτάνουμε στην περίπτωση του Πάπα Ιουλίου Β’ (1503-1513), ο οποίος βρέθηκε μπλεγμένος σε ίντριγκες ως κοσμικός πρίγκηπας, και έμεινε ξακουστός για τις αιματηρές μάχες του. Ο ιστορικός Francesco Guicciardini αναφέρει ότι ο Ιούλιος ήταν «ένας στρατιώτης με ιερατικά άμφια, που έπινε και μεθούσε καθώς οδηγούσε τον στρατό του, που ήταν ξεροκέφαλος και κακότροπος... που μπορούσε να δέσει το άλογό του έξω από την παπική του κρεβατοκάμαρα... που δεν είχε ίχνος ελέους μέσα του» (Istoria d'ltalia, Fran. Guicciardini, 1537).
Ο Ιούλιος πίστευε ότι «οι χριστιανοί είναι μια ασταθής, αγράμματη και προληπτική μάζα» (DiterotEncyclopedie, 1759). Για να προκαλέσει, συμβούλευε διαρκώς τον γραμματέα του να συνευρίσκεται με τρεις ερωμένες ταυτόχρονα «στη μνήμη της Ιεράς Τριάδας» και παραδεχόταν ανοιχτά ότι λάτρευε τους τίτλους «Πολεμιστής της Ρώμης» και «Πάπας του Τρόμου», που του είχαν προσδώσει οι σύγχρονοί του.
Το 1508 κάλεσε στο Βατικανό τον διάσημο γλύπτη Μιχαήλ Άγγελο, προκειμένου να του λαξεύσει έναν μαρμάρινο ανδριάντα. Όταν ο Ιούλιος είδε το γλυπτό, ρώτησε με έκπληξη :
- Τι είναι αυτό κάτω από τον ώμο μου;
- Μία Βίβλος, στην Αγιότητά σας, απάντησε ο Μιχαήλ Άγγελος.
- Και τι ξέρω εγώ από Βίβλους; Εγώ είμαι άρχοντας του πολέμου. Φτιάξε ένα ξίφος στη θέση της

«...το να σκοτώσεις έναν αιρετικό δεν είναι δολοφονία» Πάπας Γρηγόριος Ζ' (1073-85)

Η ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στις αρχές του 13ου αιώνα, στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216). Αμέοως μετά την εκλογή του, και αφού απαίτησε πρώτα όρκο υποταγής από τη Ρωμαϊκή Γερουσία, θέσπισε τα Κρυφά Αρχεία, μέσα στα οποία έθαψε σημαντικά κομμάτια της εκκλησιαστικής ιστορίας. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι 200 και πλέον χρόνια της ιστορίας του παπισμού κρύβονται ακόμα σε σφραγισμένες κρύπτες του Βατικανού, περιμένοντας καρτερικά την έκδοσή τους. Εντούτοις, η Καθολική Εκκλησία εξακολουθεί να δοξάζει τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ’ ως πρωταγωνιστική μορφή στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ωστόσο, η ιστορία δεν έχει μόνο ανέκδοτα μέρη, αλλά ενίοτε και παραλλαγμένα από την ίδια, ως φαίνεται, την Εκκλησία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πάπα Βονιφάτιου Η’ (1294-1303). Στην 3η έκδοση της Βρετανικής Εγκυκλοπαίδειας το 1797, ο διακεκριμένος καθηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας Rockwell, αναφέρει για τον Βονιφάτιο: «Πλεονεξία, επηρμένοι ισχυρισμοί και συχνές επιδείξεις αλαζονείας, τον έκαναν αξιομίσητο... πολλοί πίστευαν ότι συνεργαζόταν με τον Διάβολο» (.Encyclopedia Britannica, 3rd ed., 1797). Η παραπάνω αναφορά λείπει από τις μεταγενέστερες εκδόσεις της εγκυκλοπαίδειας. Γιατί;
Το 1898, η Καθολική Εκκλησία εξαγοράζει την Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια και, μέσα σε λίγα χρόνια, κυκλοφορούν εκδόσεις απαλλαγμένες από ανάλογο -δυσφημιστικό για τον Παπισμό-υλικό, ενώ οι παλαιότερες εκδόσεις, ως εκ θαύματος, καταστρέφονται (History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N.L. Torrey, N. York, 1947 /The good news of the Kingdoms, N. Segal, Australia, 1995).
To 1966, η εγκυκλοπαίδεια προσχωρεί στο ρωμαϊκό καθολικό πανεπιστήμιο του Σικάγο (Encyclopedias: their history throughout the Ages, 1966) και, τις επόμενες δεκαετίες, ιεραπόστολοι της Εκκλησίας αλωνίζουν την υφήλιο, πουλώντας την αποστειρωμένη ιστορική της έκδοση...

ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΕΞΟΡΙΑ
Η αντιδημοτικότητα των Παπών υπήρξε τέτοια ανά τους αιώνες, ώστε πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν άγρια ή εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη από τα οργισμένα πλήθη ή τους αυτοκρατορικούς εχθρούς. Από τον 12ο αιώνα και μετά, το φαινόμενο πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε οι Πάπες δημιούργησαν οχυρωμένα καταφύγια σε διάφορες τοποθεσίες και κατοίκησαν σε αυτά.
Η Αβινιόν, πόλη της νότιας Γαλλίας, έγινε τον 14ο αιώνα τόπος συγκέντρωσης ανεπιθύμητων Παπών. Εκεί, μέσα σε πολυτελή παλάτια και περιτρυγυρισμένοι από απροσπέλαστα τείχη, δημιούργησαν μία πολύπλοκη γραφειοκρατική κυβέρνηση, αλλά και έναν παράδεισο καλοπέρασης για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Ο Ιταλός λόγιος και πολιτικός Francesco Petrarch έζησε τον 14ο αιώνα στα προάστεια της Αβινιόν, και γράφει στα Γράμματα χωρίς τίτλο: «Η παπική αυλή στην Αβινιόν ήταν ταραγμένη, άσεμνη, φοβερή... ένας τόπος όπου ο Ιησούς Χριστός ήταν αντικείμενο χλευασμού, το χρήμα αντικείμενο πόθου, η ειλικρίνεια ονομαζόταν “βλακεία” και η πανουργία “σοφία”... Οι Πάπες παραδομένοι στην πιο άσεμνη ζωή, βυθισμένοι στην ακολασία... το πιο μεγάλο και ολοκληρωτικό ναυάγιο της αγνότητας... ένας παράδεισος απολαύσεων, μία επίγεια κατοικία, όπου ζούσαν χωρίς ιερό και όσιο, σαν να επρόκειτο να ζήσουν εκεί για πάντα.»

Η Αβινιόν υπήρξε και ο παράδεισος της παραπληροφόρησης. Εκεί οι Πάπες φέρονται να συνέθεταν πλαστά γράμματα με προγενέστερες χρονολογίες, σύμφωνα με τα οποία η Εκκλησία εμφανιζόταν ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου.Έτσι, παράχθηκε μια σειρά κίβδηλων εγγράφων, γνωστά ως Ψευδή Ισιδωριανά Θεσπίσματα, τα οποία ο Βολτέρος αργότερα χαρακτήρισε ως «την πιο θρασύτατη και μεγαλειωδέστερη πλαστογραφία που εξαπάτησε ποτέ τον κόσμο».
Σε αυτό το σημείο, αξίζει ν' αναφερθεί κάτι ακόμα: ο Πάπας Βενέδικτος IΓ', ο οποίος διέμεινε επίσης στην Αβινιόν τον 14ο αιώνα, πήρε την πρωτοβουλία να καταστρέψει όλα τα αντίγραφα βιβλίων που κάλυπταν δύο και πλέον αιώνες της Ιστορίας. Σύμφωνα με τις πηγές, αυτά τα βιβλία περιείχαν το «πραγματικό όνομα του Ιησού Χριστού» (Encyclopaedia Britannica, 1797).

ΟΡΓΙΑ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ
Το 1414, η Εκκλησία συγκάλεσε Γενικό Συμβούλιο προκειμένου να αποκαταστήσει τη διαφθορά, η οποία είχε αμαυρώσει το παπικό αξίωμα όσο ποτέ άλλοτε, κατά τον 14ο και 15ο αιώνα. Το συμβούλιο κράτησε τέσσερα χρόνια και ήταν μια μεγαλειώδης επίδειξη «της σεξουαλικής ακράτειας των μελών της Εκκλησίας, που σκανδάλισε ολόκληρη την πόλη» (Samuel Edgar's, The Variations of Popeiy, London, 1838). Λέγεται ότι οι ιερείς προσέλαβαν... 1500 ιερόδουλες για να τους «αναζωογονούν» μετά από τις κουραοτικές συνεδριάσεις τους, με τις οποίες φαίνεται ότι υπήρξαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι: μια πόρνη πολυτελείας κέρδιζε έως και 800 φλορίνια - ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή. Μετά από αυτό, είναι μάλλον αστείο να αναρωτηθεί κανείς εάν το συμβούλιο κατάφερε, τελικά, να... αποκαταστήσει τη διαφθορά!

Το 1484, αφού εξαγόρασε τις ψήφους των καρδιναλίων, ο Giovanni Batista Cibo ανέβηκε στον παπικό θρόνο ως Πάπας Ιννοκέντιος Η' Βασικό του ενδιαφέρον ήταν οι γυναίκες, με αποτέλεσμα το Βατικανό να γεμίσει από τις ερωμένες και τους νόθους απογόνους του, τους οποίους εκείνος φρόντιζε να συντηρεί ξοδεύοντας ολόκληρες περιουσίες. Λέγεται, μάλιστα, ότι είχε πάνω από 100 παιδιά!
Ο Ιταλός εκκλησιαστικός ιστορικός Valore αναφέρει ότι τέτοια ήταν η αδυναμία του στις γυναίκες, ώστε ο Ιννοκέντιος κατάντησε «μία μάζα από σάρκα, ανίκανη να απορροφήσει οποιαδήποτε άλλη τροφή, παρά λίγες σταγόνες γάλα από ένα νεαρό γυναικείο στήθος» (Historia Ecclesiastica, MS 151, ρ.1181).

Μετά τον θάνατό του, τον παπικό θρόνο πολιορκεί ο καρδινάλιος Ροντρίγκο Βοργίας. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης για την εκλογή του νέου Πάπα, εκείνος δωροδοκεί τους ψηφοφόρους και κάνει επίδειξη δυνάμεως με τα στρατεύματά του, σκοτώνοντας 200 αθώους πολίτες στους δρόμους της Ρώμης. Τελικά, ανακηρύσσεται Πάπας Αλέξανδρος Στ’. Η Εκκλησία σήμερα παραδέχεται ότι «ο Βοργίας διασφάλισε την εκλογή του μέσω της πιο αισχρής σιμωνίας είναι αυθεντικό γεγονός και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε» {Catholic Encyclopedia, Pecci ed.,ii, p.309).
Ο Βοργίας ήταν φημισμένος για την άσωτη ζωή του προτού ανέβει στον παπικό θρόνο. Φυσικά, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις συνήθειές του* αντιθέτως, η θητεία του προίκισε την εκκλησιαστική ιστορία με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συνέβησαν ποτέ στο Βατικανό. Σύμφωνα με τις πηγές, ο Αλέξανδρος είχε φτάσει να κοιμηθεί μέχρι και με μία από τις νόθες κόρες του, τη δόνα Λουκρέτζια. Γι' αυτό και ένα ευφυές ρωμαϊκό σχόλιο την ονομάζει «η κόρη, η σύζυγος και η νύφη του Πάπα» (The History of the Popes).

Σύμφωνα με τον Βενετό γερουσιαστή Σανούτο, ο Αλέξανδρος πλήρωσε τον θησαυροφύλακά του, προκειμένου εκείνος να του επιτρέψει να κοιμηθεί με την όμορφη και παντρεμένη κόρη του. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε έναν νόθο γιο, τον δον Καίσαρα Βοργία, ο οποίος στην εφηβεία του μαχαίρωσε τον παππού του μπροστά στον Αλέξανδρο, για να τον εκδικηθεί «που εκπόρνευσε την κόρη του στον Πάπα». (A History of the Popes, op.cit).
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί ότι η απερίγραπτη διαστροφή στους κόλπους της Εκκλησίας είχε οδηγήσει στην αμφισβήτησή της όχι μόνο από τους λόγιους κοσμικούς, αλλά, ενίοτε, και από τους ίδιους τους κληρικούς. Ωστόσο, ο Αλέξανδρος θέσπισε το 1501 διάταγμα, με το οποίο απαγόρευε το τύπωμα κάθε βιβλίου σχετικού με τη χριστιανική θρησκεία, χωρίς τη συγκατάθεση των αρχιεπισκόπων και του Πάπα. Έτσι, γεννήθηκε ένας Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων και ξεκίνησε η καταπίεση της βιβλιογραφίας που αμφισβητούσε το εκκλησιαστικό δόγμα...

Ο ΛΕΩΝ Ι' ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ
Ο Λέων Ι, κατά κόσμον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, πριν ανέβει στον παπικό θρόνο, ήταν διοικητής του στρατού του Πάπα Ιουλίου Β’ και «βαθιά αφοσιωμένος στη σάρκα, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις σαρκικές απολαύσεις που δεν μπορούν, ειλικρινά, ν' αναφερθούν» (Istoria d'ltalia, 1832 ed., lib.xvi, ch.v, p.254). Σήμερα, η Εκκλησία τιμά τον «ενάρετο χαρακτήρα του» που υπήρξε, κατ' αυτήν, η αφορμή για την εκλογή του από τους καρδιναλίους το 1513. Ωστόσο, οι πηγές μαρτυρούν το αντίθετο:
«Όταν ο Πάπας Ιούλιος Β’ πέθανε, ο Τζιοβάννι ντε Μέντιτσι είχε αρρωστήσει βαριά από αφροδίσιο νόσημα και, από τη Φλορεντία όπου βρισκόταν, μεταφέρθηκε στη Ρώμη πάνω σε φορείο [...] Οι καρδινάλιοι συνεδρίασαν με τους γιατρούς... και οι γιατροί, που είχαν δωροδοκηθεί προηγουμένως από τον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, δήλωσαν ότι του έμενε μόνο ένας μήνας ζωής. Αυτό παρουσιάστηκε ως επιχείρημα για να τον εκλέξουν Πάπα και, έτσι, ο Τζιοβάνι, 38 χρονών τότε, ανέβηκε στον παπικό θρόνο. Κι όπως η χαρά είναι το πιο δυνατό φάρμακο, εκείνος γρήγορα ανάρρωσε και οι καρδινάλιοι γρήγορα μετάνιωσαν για την απόφασή τους» (Encyclopaedia Britannica, 3rd ed., op.cit, vol. Ix, p.788).
Μόλις ο Τζιοβάννι κάθησε στον θρόνο του, είπε: «Ο Θεός μού έδωσε το παπικό αξίωμα, αφήστε με τώρα να το απολαύσω» (Encyclopaedia Britannica, 13rd ed., xix, pp.926-7). Έχοντας ως ακολούθους του ένα σμήνος από κόλακες και χυδαίους διασκεδαστές (εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν και θεατρικοί δημιουργοί ακατάλληλων κωμωδιών, οι οποίες παίζονταν στο Βατικανό με ηθοποιούς τους καρδινάλιους), αλλά και οργανώνοντας τις μεγάλεπήβολες σταυροφορίες, ο Λέων υπήρξε ένα από τα χειρότερα παραδείγματα στην ιστορία του παπισμού της αναγεννησιακής περιόδου.
Ο βιογράφος του, καρδινάλιος Τζιόβιο, κάνει λόγο ακόμα και για ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, αναφέροντας ότι « διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με κάποιους από τους αυλικούς του, που ανήκαν σε ευγενείς ιταλικές, οικογένειες» (De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, Paolo Giovio, 1897, lib.iv, pp.96-99).Ωστόσο, ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τον οποίο ο Λέων Ι' έμεινε στην Ιστορία ήταν τα συγχωροχάρτια του, τα οποία έδιναν άφεση αμαρτιών στους πιστούς. Όχι όμως χωρίς το ανάλογο τίμημα, το οποίο αντιστοιχούσε είτε σε χρηματικό ποσό, είτε σε ακίνητη περιουσία. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε κανείς να εξαγοράσει τη συγχώρεση και να εξαγνίσει την ψυχή του από εγκλήματα ή αμαρτήματα που είχε διαπράξει. Τόση ήταν η κερδοφορία από την παραπάνω δραστηριότητα, ώστε αποτέλεσε μία από τις κύριες πηγές πλούτου της Εκκλησίας, από όπου όλοι, από τον Πάπα και τους κληρικούς μέχρι τους πλούσιους κοσμικούς, είχαν το μερίδιό τους: «...εκκλησιαστικοί αντιπρόσωποι αντλούσαν λεφτά από τους αφελείς πιστούς, υποσχόμενοι διαρκή ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο και αιώνια ευτυχία στον επόμενο» (Catholic Encyclopedia, vii, p.787).
Προκειμένου να επεκτείνει την επιχείρησή του, ο Λέων και οι συνεργάτες του άρχισαν περιοδείες σε πολλές περιοχές. Στην 3η έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας του Ντιντερό (1759), την καταστροφή της οποίας διέταξε αργότερα ο Πάπας Κλήμεντας ΙΓ' (1758-69), περιλαμβάνεται η εξής χαρακτηριστική περιγραφή: «...οι αναζητητές αγοραστών για τα συγχωροχάρτια περιόδευαν σε όλη τη χώρα με άμαξες, συνοδευόμενοι από τριάντα άλογα, σαν μι& υπέρμετρης πολυτέλειας πομπή... Ο αρχηγός-πωλητής ακολουθούσε με την ομάδα του... και η πομπή προχωρούσε με ωδές και θυμιάματα. Μόλις ο σταυρός ανυψωνόταν και οι άνθρωποι του Πάπα συνασπίζονταν γύρω του, ο Τέτζελ (πρώην στρατιωτικός διοικητής του Πάπα) ανέβαινε στον άμβωνα και, μπροστά στο πλήθος, εξύψωνε τη δύναμη των συγχωροχαρτιών. Ο Πάπας ήταν ο τελευταίος ομιλητής και έκραζε ((Φέρτε λεφτά, λεφτά, λεφτά!” ».
Όσο γι' αυτούς που αντιτίθεντο στα συγχωροχάρτια, όπως οι Προτεστάντες και ο περίφημος Μαρτίνος Λούθηρος, τους περίμενε ο αφορισμός και ο θάνατος: «Ανάθεμα σε αυτούς που διαδίδουν ότι τα συγχωροχάρτια είναι άχρηστα και αρνούνται το δικαίωμα της Εκκλησίας να τους τα παρέχει» (Catholic Encyclopedia, vii, pp. 783-4).
Τέλος, στον Λέοντα ανήκει και μία από τις πιο δυσφημιστικές δηλώσεις, η οποία αποκάλυψε στον κόσμο το αληθινό πρόσωπο του Παπισμού, καθώς και τη θεωρία του περί Ιησού Χριστού και Χριστιανισμού: το 1514, κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στο Βατικανό, ο Λέων σήκωσε το ποτήρι, λέγοντας: «Γνωρίζουμε πλέον πόσο κερδοφόρο υπήρξε το παραμύθι του Χριστού για εμάς και τους προκατόχους μας!»
Η δήλωση αυτή έχει καταγραφεί από τον αυτόπτη μάρτυρα Καίσαρα Μπαρόνιο, έναν από τους πιο απρόβλεπτους ιστορικούς του Βατικανού, ο οποίος συγκαταλέγεται και στους λίγους που απέρριψαν δις την προσφορά του παπικού θρόνου. Στη 12τομη Εκκλησιαστική Ιστορία του, γράφει: « Ο Ποντίφικας (Λέων Γ) κατηγορήθηκε για αθεΐα, για άρνηση του Θεού και γιατί αποκάλεσε τον Χριστό, παρουσία των καρδιναλίων, “παραμύθι”... κι αυτό χρειάζεται διόρθωση» (Annales Ecclessiastici, op.cit, t.viii/xi).
Έτσι, σε πρόσφατη έκδοση της Καθολικής Εγκυκλοπαίδειας, η Εκκλησία διόρθωοε τη δήλωση του Λέοντα, με τον εξής τρόπο: με τη λέξη «κερδοφόρα» ο Πάπας εννοούοε «επικερδή» και, με τη λέξη «παραμύθι», εννοούοε «παράδοση». Τελικά, οι θεολόγοι κατέληξαν στην παρακάτω επεξήγηση της φράσης: «Πόσο πολύ έχουν κερδίσει οι Χριστιανοί από τη Θαυμάσια παράδοση του Ιησού Χριστού!»

Ο γραμματέας του Λέοντα, καρδινάλιος Μπέμπο, αποκαλύπτει: «...ήταν γνωστό ότι ο Πάπας Λέων αμφισβητούσε τον Χριστιανισμό. Ενεργούσε αντίθετα με την πίστη και αναθεμάτιζε το Ευαγγέλιο, γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί αιρετικός. Υπήρξε ένοχος για σοδομισμό με τους ακολούθους του. Ήταν εθισμένος στην απόλαυση, την πολυτέλεια, την οκνηρία, τη φιλοδοξία, την ακολασία και τη φιληδονία... και τα εγκλήματά του κατέστρεψαν τον κόσμο» (Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.).

ΠΑΠΕΣ EIΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ
Σε αυτό το σημείο, ας κάνουμε μια βουτιά στο αρχαιότερο παρελθόν. Ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι του Παπισμού -και, κατ' επέκταση, του Χριστιανισμού- στους πολύ πρώιμους αιώνες (προ του 8ου αιώνα);
Η απάντηση δεν είναι ευρέως γνωστή και ίσως πολλοί να εκπλαγούν: την κεφαλή του Χριστιανισμού πρωτοτίμησαν κατ' επανάληψη οι άσπονδοι εχθροί του, οι ειδωλολάτρες, και αυτοί ήταν «οι Μιθραϊκοί Πατέρες, ένα είδος Παπών, που ζούοαν πάντα στη Ρώμη» (Catholic Encyclopedia, χ, pp. 402-404). Μεταξύ τους υπήρχαν αρκετοί που πίστευαν ακόμη σε ζοροαστρικές θεότητες, κι αυτό φανερώνεται εύκολα από τα ονόματα που έφεραν, όντες ηγέτες του Παπισμού, π.χ. Πάπας Χορμίσδας (514-523), του οποίου ο τίτλος προήλθε από το περσικό Αχούρα Μάζντα. Η Εκκλησία υποστήριξε ότι «το όνομά του παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον πρόβλημα». Πρόβλημα που, φυσικά, δικαιολόγησε με το εξής σχόλιο: « Ο Άγιος Χορμίσδας οφείλει τον τίτλο του σε ανεπίσημες παραδόσεις» (The Popes. A Concise Biographical History, Burns & Oates, London, 1964).

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ... ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Πάντως, ειδωλολάτρες και μη, προγενέστεροι και μεταγενέστεροι, μερικοί Πάπες αποδεικνύεται ότι δεν είχαν βαθιά χριστιανική συνείδηση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς, οι οποίοι σήμερα παρουσιάζονται ως ευβλαβείς Πατέρες της Εκκλησίας, απαλλαγμένοι από τα επίγεια ενδιαφέροντα, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι. Αντιθέτως, στη μακρά πορεία του Παπισμού, πολλοί από τους εκπροσώπους του υπήρξαν αποφασισμένοι να διατηρήσουν το επίγειο βασίλειό τους - και δεν το έκαναν με τον... σταυρό στο χέρι.
Ωστόσο, η Εκκλησία προνόησε για τη φήμη της και δύο από τα πιο χαρακτηριστικά χονδροειδή πονήματα που αποδεικνύουν το γεγονός αυτό είναι το Liber Pontificalis και το Liberian Catalogue, δυο επίσημες εκκλησιαστικές πραγματείες, γραμμένες και φυλαγμένες στο Βατικανό. Στην εισαγωγή του Liber Pontificalis υποστηρίζεται ότι σκοπός του βιβλίου είναι «να διατηρήσει στη μνήμη των μεταγενέστερων τις ιερές ζωές και τα θαυμαστά επιτεύγματα των ηγετών της Οικουμενικής Εκκλησίας» (Catholic Encyclopedia, ix, ρ.224). Παρόλα αυτά, πολλές από τις -ομολογουμένως ωραιοποιημένες- πληροφορίες που δίνονται τόσο στο Liber Pontificalis, όσο και στο Liberian Catalogue, δεν επιβεβαιώνονται από άλλες πηγές.Και είναι γεγονός ότι οι αμφιβολίες των ιστορικών σχετικά με την αξιοπιστία των παραπάνω πραγματειών υπήρξαν τόσο έντονες, ώστε η Εκκλησία αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «η αξιοπιστία τους δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί» (Catholic Encyclopedia, ix, ρρ.224-225).
Αναμφιβόλως, τα εν λόγω βιβλία αποτελούν μέρος της φανταστικής λογοτεχνίας που εξυπηρετεί τη φήμη της Εκκλησίας. Ο Άγγλος θεολόγος Anthony Collins τα έχει σχολιάσει με καυστικό τρόπο στις Ομιλίες Ελεύθερης Σκέψης: «Εν συντομία, τέτοιου είδους ψέματα είναι κοινά σε όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί από κληρικούς. Είναι βέβαιο ότι απαντούν σε προγενέστερες γραφές -που, με τη σειρά τους, υπήρξαν ψευδείς, πλαστές, ελλιπείς ή διεφθαρμένες-και δίνουν ένα σωρό επιχειρήματα για να υπερασπίσουν τα γραφό-μενά τους για την πίστη, με απειλητική επινοητικότητα.»
Το ταξίδι στις σκοτεινές πλευρές της παπικής ιστορίας δεν μπορεί να τελειώσει, χωρίς μια αναφορά στο παρόντα Πάπα, τον Βενέδικτο ΙΣΤ. Ο ευσεβής Πατέρας επιτέθηκε πρόσφατα στα σατανικά ήθη του σημερινού ανθρώπου και προσευχήθηκε για τη σωτηρία της ανθρωπότητας: «Κύριε, έχουμε χάσει την αίσθηση της αμαρτίας.»
»Σήμερα, μια επιδέξια προπαγάνδα εξαπλώνει την ανόητη απολογία του διαβόλου, την ασυνείδητη λατρεία του Σατανά, την απερίσκεπτη επιθυμία για αμαρτία, την άτιμη και επιπόλαιη ελευθερία και εξυψώνει την παρόρμηση, την ανηθικότητα και τον εγωισμό. Κύριε, η αφθονία μας έκανε λιγότερο ανθρώπους, η διασκέδαση κατάντησε το ναρκωτικό μας, μια πηγή αλλοτρίωσης, ενώ το συνεχές, μονότονο μήνυμα της κοινωνίας μας είναι μια πρόσκληση να πεθάνεις από εγωισμό...» (www.usaAfricaonline.com/-Morality and Society/Pope speaks 2006).
Γνωρίζει, άραγε, ο Πάπας Βενέδικτος την πραγματική ιστορία των περισσότερων προκατόχων του; Αν ναι, ας κάνει μία προσευχή για τη σωτηρία και των δικών τους ψυχών... ΗΝ


ΠΗΓΕΣ
* Tony Bushby, The Criminal History of The Papacy, Nexus, November/December 2006 · Catholic Encyclopedia, Farley ed. · The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877 · Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826 · Eric John ed., The Popes. A concise Biographical History, Burns&Oates, London, 1964) · Annals of Hincmar, Archbishop of Reims,pub.c.905 · Horace K. Mann,77}e lives of the popes in the early middle ages, Kegal Paul, London, 1925 · Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, 1934 · Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302 · Istoria d'ltalia, Fran.Guicciardini, 1537 · Diterot'Encyclopedie, 1759 · Encyclopedia Britannica,3rd ed., 1797 · History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N. York,1947 · The good news of the Kingdoms, N.Segal, Australia, 1995 · Samuel Edgar's, The Variations of Popery, London, 1838 · Catholic Encyclopedia, Pecci ed. · Historia Ecclesiastica, MS 151 · Istoria d'ltalia, 1832 ed. · Paolo Giovio, De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, 1897 · Letters and Comments of Pope Leo X, ibid. · Liber Pontificalis · Liberian Catalogue
• www.usaAfricaonline.com/Morality and Society/Pope speaks 2006 ww.inthesetimes.com/article/2059
ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ ΙΕΡΕΙΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Ο P. Patrick υπήρξε έναs από τους ιερείς που το Βατικανό έστελνε ως αντικαταστάτη παιδεραστών ιερέων, προκειμένου να συγκαλύπτει το σκάνδαλο. Η συνείδησή του όμως δεν το άντεξε, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να γίνει δικηγόρος των θυμάτων. Όπως ο ίδιος υποστηρίζει, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να αποδοθεί η δικαιοσύνη, καθώς οι μυστικές διαδικασίες της Εκκλησίας κλείνουν τον δρόμο. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν οι ένοχοι ομολογούν το έγκλημά τους. Στην ουσία, το διάταγμα που παραπέμπει σε όλες τnς περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκων στο Βατικανό μπερδεύει τις Αρχές και τους κοινωνικούς λειτουργούς. Μερικά παραδείγματα είναι τα παρακάτω:
Ο πάτερ Ταρσίσιο, είχε κατηγορηθεί κατ' επανάληψη για παιδεραστία. Ως αποτέλεσμα, το Βατικανό τον έστειλε σε μια απομακρυσμένη ενορία, στο Σαν Πάολο ms Βραζιλίας. Εκεί, προσφέρθηκε να κάνει μαθήματα κιθάρας σε ένα 13χρανο αγόρι. Μετά από λίγες μέρες, το αγόρι εκμυστηρεύθηκε στη γιαγιά του ότι ο πάτερ Ταρσίσιο τού είχε μάθει να κάνει έρωτα,..
Η οικογένεια αποφάσισε να μηνύσει τον ιερέα, ωστόσο η πίεση της Εκκλησίας και η περιθωριοποίηση που αντιμετώπισε το ανήλικο θύμα στο Σαν Πάολο ήταν τόσο έντονες, ώστε ανάγκασαν τους γονείς να αποσύρουν την κατηγορία. Μέχρι που έπεσε στα χέρια των Αρχών το ημερολόγιο του πατέρα Ταρσίσιο - ο onoios, φυσικά, είχε μεταφερθεί σε άλλη ενορία.
Τα γραφόμενά του ήταν τόσο αποκαλυπτικά, ώστε να τον καταδικάσουν σε 15 χρόνια κάθειρξη: «...μαθήματα κιθάρας, χορωδία, παπαδάκι Πολύ σημαντικό: να αποκτήσω την εύνοια της οικογένειας. Πιθανότητες: ένα αγόρι που είναι συναισθηματικό και ήρεμο. Να χρειάζεται έναν πατέρα και να μην έχει σεξουαλικούς ενδοιασμούς. Η συμπεριφορά μου: αφού ψυχολογήσω το αγόρι να του ζητήσω να μου δοθεί ως αντάλλαγμα για το δώρο που του προσφέρω.»
Ωστόσο,, η δικαιοσύνη δεν βρίσκει πάντα τον δρόμο τns. Όταν διορίστηκε στο Φοίνιξ της Αριζόνα, ο πάτερ Χερν γνώρισε το 14χρονο παπαδάκι Ρικ Ριβέζο, 0 Ρικ σήμερα αποκαλύπτει: «Ήταν σαν μέλος της οικογένειας... Με πήγαινε σε διάφορα μέρη... σε γιορτές, κηδείες και άλλοτε, για κολύμπι. Μετά με πήγαινε σπίτι του και μου έλεγε να βγάλω το μαγιό μου για να το βάλει στο στεγνωτήριο. Έβγαζε κι αυτός το δικό του... Μετά μου έλεγε να ξαπλώσω στο κρεβάτι., καθόταν πάνω μου κοιτάζοντάς με, και μου έκανε μαλάξεις στο στήθος... Κατέβαινε: με χάιδευε... κι ανέβαινε και ξανακατέβαινε... Το έκανε ξανά και ξανά... Δεν ήθελα να τον κοιτάξω... Έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν ότι ήμουν κάπου αλλού και., περίμενα να τελειώσει..».

Την υπόθεση του Ρικ Ριβέζο, όπως και άλλες περιπτώσεις παιδεραστών ιερέων, ανέλαβε ο δικηγόρος Ρικ Ρόμλεϊ, ο onoios διαπιστώνει: «Τη μυστικότητα και την παρεμπόδιση που συνάντησα σε αυτή την έρευνα δεν την έχω βιώσει ποτέ, σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου. Ήταν πολύ δύσκολο να αποσπάσω οποιαδήποτε πληροφορία από την Εκκλησία... Επιπλέον, ανάμεσα στους κανόνες της βρήκα και κάποιους που ήταν μυστικοί και οι οποίοι δεν έπρεπε, κατ' ουδένα λόγο, να δοθούν στις Αρχές. Είχα και κάηοιες πληροφορίες ότι ο διπλωματικός αντιπρόσωπος του Πάπα Ονούνσιο, είχε διατάξει να πηγαίνουν σε εκείνον όλα τα αποδεικτικά στοιχεία... Άρα, σύμφωνα με τον νόμο, δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτό το υλικό...»
»..Ήξερα ότι ιερείς, όπως ο πάτερ Χερν, είχαν δώσει όρκο υποταγής στο Βατικανό. Έτσι αποφάσισα να γράψω στη Ρώμη, για να τους ενημερώσω για τις επίσημες κατηγορίες εναντίον αυτών των ιερέων, αλλά και να τους τονίσω πως έπρεπε να επιστρέφουν για να δικαστούν. Είχα στείλει το γράμμα στον Γραμματέα του Κράτους, καρδινάλιο Σοντάνο. Ο φάκελος επέστρεψε σφραγισμένος... και βέβαια, ούτε και έλαβα ποτέ απάντηση.»
Ο πάτερ Χερν καταζητείται για 13 κακοποιήσεις ανηλίκων από Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Ο ίδιος κατέφυγε στη Ρώμη και τέθηκε υπό την προστασία του Βατικανού. Όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, κατάφερε και πάλι να διαφύγει, και τώρα κρύβεται κάπου στην Ιταλία.
Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε σε αμερικανική εφημερίδα υπό τον τίτλο Διαφυγόντες Ιερείς φανερώνει σειρά ερευνών, σύμφωνα με ns οποίες πάνω από επτά ιερείς παιδεραστές προστατεύονται σήμερα από το Βατικανό και γλιτώνουν την τιμωρία...
[Πηγή: Ντοκιμαντέρ Σεξ στο Βατικανό, αναμετάδοση στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ (uuw.bbc.co.uk/panorama)']
του Tony Bushby
* Ο Tony Bushby διατελεί επί σειρά ετών ερευνητής θεολογικών και μεταφυοικών θεμάτων, ενώ είναι ιδρυτής ποικίλων περιοδικών στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

Επιμέλεια-Προσαρμογή: Λίλα Σταμπούλογλου
Από το περιοδικό HELLENIC NEXUS Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2007

Συγκινητική αποκάλυψη ομοφυλόφιλου, “Να μοιραστώ μια ιστορία;”



Σχόλιο των διαχειριστών του Ιστολογίου Κατάνυξης
Λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μια πυρηνική βομβα, λάβαμε μια συγκλονιστική επιστολή που μας αποκαλύπτει τον αγώνα και την αγωνία μιας ψυχής, που παλεύει ενάντια στο πάθος της ομοφυλοφιλίας. Ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη και τη δημοσιεύουμε ευχόμενοι να μιλήσει στις καρδιές όλων, να αγγίξει, να ενημερώσει, να πληροφορήσει και να αφυπνίσει. Καλόν αγώνα, μέχρι τέλους. Ακολουθεί το κείμενο που συνόδευε το ηλεκτρονικό γράμμα που λάβαμε και στη συνέχεια η συγκλονιστική του “ιστορία”.

Η ανοχή στην διαφορετικότητα έχει γίνει το πολυφορεμένο σλόγκαν των ημερών μας, που εξιλεώνει οποιαδήποτε ακρότητα ηθικής παρεκτροπής και εκφυλιστικής αποχαύνωσης.
Από το να ανεχτώ μέχρι το να αποδεχτώ, ή να συμφωνήσω, πολλώ δε μάλλον να συμπράξω και να αναπαράγω το εκ των έξω επιβαλλόμενο πρότυπο που μου φορμάρουν σε μέτρα στενού καλοραμμένου κουστουμιού, υφίσταται χάσμα βαθύ.
Και θα το πω απλά , όπως το βιώνω στην καθημερινότητα των υστερικών ημερών μας. Ε!! δεν μπορώ να καταπιώ αμάσητο αυτό που με μπουκώνουν. Δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που με συγκαταβατικότητα προσπαθώ να ανεχτώ στα πλαίσια μιας ειρηνικής συνύπαρξης με τους ανθρώπους γύρω μου.
Το ότι λυπούμαι τα πρόσωπα και στενοχωρούμαι για την πλάνη τους, δεν σημαίνει ότι θα τους χαϊδέψω τα αυτιά στο όνομα μιας δήθεν ελεύθερης και τάχα μου φυσιολογικής επιλογής. Γιατί ,δυστυχώς, κάπως έτσι σκέφτονται ,και πολύ περισσότερο πράττουν, όλοι εκείνοι οι δυστυχισμένοι που ακροβατούν επικίνδυνα στο τεντωμένο σκοινί της, πολλαπλώς από τους ιδίους βιασθείσης, σεξουαλικότητάς τους.
Ποιοι και γιατί επιβάλλουν συνθήκες κοινωνικής οργάνωσης , κατά τις οποίες η φυσιολογική σεξουαλικότητα του ανθρώπινου είδους να προσανατολίζεται και τεχνηέντως να κατευθύνεται , σε στενωπούς που οδηγούν στην καταρράκωση του ανθρώπινου προσώπου, σε μοναξιά και δυστυχία περιφερόμενων σαρκίων που έρπουν ,αναζητώντας μια ηδονή εφήμερη, παράτυπη ,αφύσικη;
Με αφορμή τις πρόσφατες παρελάσεις υπερηφάνειας των gay που έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ,τα διάφορα ευτράπελα που συνέβησαν από τις ρόζ εμφανίσεις και τις όλο «φτερά και πούπουλα» φωτογραφήσεις των συμμετεχόντων ,αλλά και τις ατέρμονες συζητήσεις περί ανοχής, δικαιωμάτων και ισότητας των ομοφυλοφίλων ,θέλω να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω κείμενο ,που με την πρόνοια του Θεού έφτασε στα χέρια μου.
Πρόκειται για κατάθεση ψυχής ενός νεαρού ατόμου (δεν θα διευκρινίσω το φύλο με το οποίο πλάστηκε από τον Δημιουργό μας… θα καταλάβετε όμως πώς το κατάντησε) που αποτυπώνει το δράμα της συγχύσεως και δη πνευματικής που βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι, την ψυχική απομόνωση που γεύονται , όχι από τους άλλους ,αλλά από τον ίδιο τους τον εαυτό, με την προϋπόθεση όμως, ότι αντέχουν να δουν την αλήθεια τους. Με προαπαιτούμενο να στηθούν μπροστά στον καθρέπτη της ψυχής τους και να κάνουν «ξεμπάζωμα» για να μην πω «πνευματικό χαρακίρι» .
Και εδώ είναι το ευαίσθητο σημείο που χρήζουν βοηθείας με λόγια Αλήθειας και Αγάπης και όχι με δήθεν ελευθεριάζουσες απόψεις και ευκολοχώνευτα μοδάτα τσιτάτα και ρήσεις αμφιλεγομένων για την ειλικρίνεια τους περσόνων.
Ομολογώ πως με καθήλωσε ο χειμαρρώδης λόγος και το εκ βαθέων ξέσπασμα μιας ψυχής που πορεύτητκε αναζητώντας (τί άραγε;) έως την τρίτη δεκαετία της ζωής της ,προκειμένου να αρχίζουν να ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα αυτής της ψυχής στο αληθινό Φως .
Παρακαλώ να αναρτήσετε αυτή την ιστορία στο ιστολόγιό σας , δίνοντας έτσι αφορμή σε κάποιους να προβληματιστούν, ίσως πάνω σε δεδομένα για τα οποία δεν ακούμε συχνά να γίνεται λόγος.
Ευχαριστώ για η φιλοξενία.
“Να μοιραστώ μια ιστορία ;”
Ο ιερός Χρυσόστομος λέει: «Εν τω θέλειν και τω μη θέλειν κείται το παν». Μου το είχαν πει, μέσα σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα κάνει, στην προσπάθειά μου να καταλάβω, ν’αποκοπώ από την αμαρτία και ν’αγωνιστώ σωστά. Την απέφευγα πάντα αυτή τη σκέψη, σαν να μην τη καταλάβαινα, σαν να μην με βοηθούσε. Μέχρι τη στιγμή που με φώτισε ο Θεός και συνειδητοποίησα την ωμή αλήθεια. Δεν ήθελα ουσιαστικά!
Όπως λέει ο Άγιος Αυγουστίνος στο βιβλίο του «Εξομολογήσεις» για τις δυο βουλήσεις : «Το πρώτο μου άρεσε σαν σκέψη και μ’ έπειθε, το δεύτερο μ’ ευχαριστούσε και με νικούσε». Γνώριζα την αλήθεια, την πίστευα, θα ήθελα να την ζω σωστά, αλλά απ΄ την άλλη αυτό που ήθελα ήταν προφανώς η κατάσταση που ζούσα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παραδεχτώ, το πόσο βαθιά ήμουν μέσα σ’ όλο αυτό και στην προσευχή μου ζήτησα απ’ τον Θεό να με βοηθήσει, λέγοντάς Του : «Δεν θέλω να θέλω, σε παρακαλώ». Είχε γίνει τόσο παγιωμένη αυτή η κατάσταση, που ήταν και η θέληση μου, ένα απ’ τα μεγάλα «στελέχη» της διαστροφής μου. Και ακόμα και σ’ αυτό το τόσο άδικο αίτημα μου, ο Θεός δεν με αποστράφηκε. Αλλοίωσα, «χάλασα» το δώρο που μου πρόσφερε και κατόπιν, Του το έδειξα και Του ζήτησα να το «ξαναφτιάξει», γιατί δεν το σεβάστηκα όπως έπρεπε. Την ίδια μου την ζωή!
Δυστυχώς όπως και κάθε πάθος είναι υπερβολικά πολύπλοκο. Μπορεί να φαίνεται μια «τάση», ή μια αδυναμία, ή μια μεγάλη αμαρτία, αλλά όσο ο Θεός σε θεραπεύει σου δείχνει, σου φανερώνει πόσα πράγματα κρύβονται πίσω απ’ αυτό το πάθος και με πόσους διαφορετικούς τρόπους εγκλωβίζεσαι, έτσι ώστε όταν προσπαθείς να ξεφύγεις έχεις μπροστά σου μια «Λερναία Ύδρα» λογισμών, αντιδράσεων εσωτερικών και εξωτερικών, πειρασμών και το χειρότερο κατ’ εμέ, δικαιολογιών που προέρχονται είτε από τον ίδιο σου τον εαυτό, είτε από τρίτους. Αυτές τις δικαιολογίες θα ήθελα να μοιραστώ γιατί είναι ένα στάδιο που με τη χάρη του Θεού πρέπει να ξεπεράσουμε, για να αφήσουμε χώρο να μας γιατρέψει ο Κύριος.
Σκεφτόμουν και αντιδρούσε όλο μου το «είναι»:
Μα είναι «αγάπη», δεν κάνω κάτι κακό.
Αγάπη; Έτσι είναι η αγάπη; Όχι, έτσι είναι μια αρρωστημένη, φορτισμένη, λανθασμένη, γεμάτη τοξίνες μορφή συναισθηματισμού. Είναι ένας διεστραμμένος ερωτισμός, σαρκικός, εμμονικός και εγωιστικός. Πόσο σκληρά λόγια για κάτι που έζησα τόσα χρόνια. Κι όμως, όσο και να νόμιζα ότι αγαπάω και ότι το νιώθω, δεν έπεισα τελικά ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν είδα κάτι σ’ αυτές τις σχέσεις να κρατάει χρόνια, αλλά είδα – βίωσα μια πολύ εύκολη εναλλαγή συντρόφων, αλλά ακόμα και να υπήρχαν σχέσεις μακροχρόνιες, κάθε φορά που τελείωναν, δεν υπήρχε πουθενά ούτε ίχνος αυτής της αγάπης, που με τόσο στόμφο πρέσβευα. Αντίθετα. Η ζήλεια σ’ όλο της το μεγαλείο. Το πάθος στο έπακρό του. Και δυστυχώς όλοι θεωρούμε τη λέξη «πάθος» πλέον, σε ότι αφορά την ερωτική μας ζωή, σαν κάτι υπέροχο, σαν κάτι που μας εξιτάρει. Δεν είναι έτσι. Το πάθος έχει σαν συνέπεια ό,τι χειρότερο, όπως ακριβώς μεταφράζεται και στην πνευματική ζωή.
Γιατί όμως, είναι τόσο δυνατό όλο αυτό που θεωρείται «αγάπη»; Τί μας δένει τόσο; Πρώτα απ’ όλα ο εχθρός κάθε ανθρώπου, που μάχεται μέρα νύχτα να χάσουμε τη σωτηρία μας. Ο διάβολος έχει πείρα χρόνων και γνωρίζει πολύ καλά να βάζει στους ανθρώπους, πειρασμικούς λογισμούς σύμφωνα με όσα «παρατηρεί» στην ζωή του καθενός. Αν βρει έδαφος (και έδαφος σημαίνει μη πνευματική ζωή) πειραματίζεται και βάζει ζιζάνια απ΄ τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του ανθρώπου. Εμπνέει την συμπάθεια σε πρόσωπα του ίδιου φύλου και όταν έρθει η ώρα, μέσα από κάποια εμπειρία, μέσα από μια αμαρτωλή βραδιά σε δένει σε όλο αυτό. Σε δένει γιατί είχε κάνει την προεργασία από πριν και την κατάλληλη στιγμή, χτυπάει. Έτσι όπως κάνει και σε όλες τις αμαρτωλές τάσεις σε όλους τους ανθρώπους. Τίποτα δεν γίνεται έτσι ξαφνικά. Όλα είναι μεθοδευμένα με τον πιο «πονηρό» τρόπο. Και αφού πέσεις στην παγίδα τότε έχει δικαίωμα πάνω σου και σε οδηγεί όλο και πιο βαθιά. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι παράνομες σχέσεις χαρακτηρίζονται από μια τόσο, μα τόσο δυνατή «αγάπη». Ποτέ τίποτα δεν έγινε χωρίς να μας έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό, και σίγουρα δεν ήταν δικές μας αυτές οι σκέψεις, αλλά έγιναν όταν τις καλλιεργήσαμε και δυστυχώς τις οικειοποιηθήκαμε εξ ολοκλήρου όταν τις ζήσαμε.
Αλλά ακόμα και σε κάποιον που μπορεί να μην δέχεται την ύπαρξη ή έστω την ανάμειξη του πονηρού, υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που μεταμορφώνουν μια συμπάθεια σε μια παρά φύσιν αμαρτία, και κατ’ επέκταση σε «αγάπη». Ένα απ’ αυτά είναι η «συνωμοσία». Κάνουμε κάτι που είναι κρυφό και όλο αυτό μας φέρνει πιο κοντά, αλλά συνωμοτικά, όχι από αγάπη. Δενόμαστε γιατί μοιραζόμαστε ένα μυστικό που το ξέρουμε εμείς και η παρέα μας που ζει ίδια ζωή. Όπως κάποιος συναρπάζεται με μια περιπέτεια, έτσι συναρπάζεται με κάτι περίεργο, διαφορετικό και ιδιαίτερο, χωρίς δυστυχώς όμως να γνωρίζει τις συνέπειες. Σ’ όλη αυτή τη πορεία, περνάς με τον άλλον άνθρωπο στιγμές, έρχεται η συνήθεια, γεμίζει λανθασμένα το συναισθηματικό κενό (που υπάρχει στον άνθρωπο, αλλά για να γεμίσει με το άλλο φύλο), έρχεται η σαρκική συνήθεια, και πολύ συχνά και η εξάρτηση, δηλαδή η αρρωστημένη αυτή «αγάπη» .
Καλά συναισθήματα σίγουρα υπάρχουν, γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος μόνο για το καλό, αλλά αν είναι απ’ τη βάση τους λάθος, είναι κι αυτά λάθος και τελικά το καλό που έχουμε, το διαστρεβλώνουμε και πέφτουμε μόνοι μας στην παγίδα του ίδιου μας του εαυτού. Πόσες φορές έχω σκεφτεί πόσους ανθρώπους έχασα απ΄ τη ζωή μου, γιατί ξεκίνησε λάθος όλη η κατάσταση και μετά τα πάντα είναι μονόδρομος. Δεν μπορεί να καταλήξει σε κάτι καλό κάτι που είναι τόσο μακριά απ’ τη Αλήθεια και απ’ το Φως, γιατί πολύ απλά δεν είναι αγάπη. 
Μα όλα αυτά τα αρνητικά δεν μπορούν να συμβούν και στα φυσιολογικά ζευγάρια; Μπορούν να συμβούν, όταν κι εκεί υπάρχει αμαρτωλή διάθεση , αλλά το θεμέλιο δεν παύει να είναι το σωστό, απ’ τη φύση, δηλ. απ’ τον Δημιουργό τον ίδιο και εκεί είναι πολύ πιο εύκολο να διορθωθεί η κατάσταση με τη χάρη του Θεού, όπως και γίνεται. Αντίθετα ποτέ δεν είδα ή δεν άκουσα τόσα χρόνια που, ο Θεός να με συγχωρήσει, ζούσα σ’ αυτή τη παράνοια, να διορθώνεται κάτι. Μα πώς να διορθωθεί η αμαρτία; Πώς γίνεται να μπει η πραγματική Αγάπη σε κάτι σκοτεινό και παρά φύσιν; Και μην ξεχνάμε ότι εκατομμύρια φυσιολογικά ζευγάρια ζουν άρτια ζωή και με πραγματική αγάπη, πράγμα που δεν υφίσταται στην αντίθετη περίπτωση.
Και μιας και ανέφερα την φύση:
Μα είναι η φύση μου έτσι. 
Από μικρός/η καταλάβαινα ότι είχα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Πρώτα απ’ όλα δεν αναφέρομαι σε κάτι ορμονικό όπως λένε, γιατί αυτό είναι θέμα ιατρικό το οποίο ακόμα κι αυτό με την Χάρη του Θεού, του Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων, θεραπεύεται και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι κάτι το ορμονικό έχει αντίκτυπο καθαρά και μόνο στην σεξουαλική ζωή, ώστε να δικαιολογεί τα πάντα. Αλλά δεν μιλάμε για αυτό, γιατί το ποσοστό του είναι απειροελάχιστο κι όμως χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα για ένα, δυστυχώς, πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό που ζει με αυτόν τον τρόπο και θεωρεί ότι έτσι γεννήθηκε.
Τα χαρακτηριστικά μας, τα όποια έχουν δοθεί στον καθένα, είναι δοσμένα απ’ τον Θεό και είναι στοιχεία που εν δυνάμει, αν τα αξιοποιήσουμε σωστά, θα μας οδηγήσουν σε κάτι πολύ καλό, όπως και αν τα διαστρεβλώσουμε μπορεί να μας καταστρέψουν. Γιατί η δυναμικότητα στις γυναίκες και η ευαισθησία στους άντρες να θεωρείται στοιχείο ομοφυλοφιλίας, ακόμα κι αν ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας; Γιατί οι παρέες των αγοριών με κορίτσια και το αντίθετο να σημαίνει κάτι τέτοιο, ενώ βλέπουμε ότι και άτομα που είχαν ακριβώς αυτά τα «χαρακτηριστικά» ζουν μια φυσιολογικότατη ζωή, ή και το αντίθετο, άτομα που δεν «έδειχναν» κάτι από μικροί πλέον ζουν μια παρά φύσιν ζωή;
Επειδή προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τ’ αδικαιολόγητα και επειδή όλοι μας έχουμε συνείδηση δοσμένη απ’ τον Θεό και δεν αντέχουμε τον εαυτό μας εάν δεν βρούμε, αρχικά, «προφάσεις εν αμαρτίαις». Στην πορεία, βέβαια, «η συνείδησή μας ,πιάνει πουρί» όπως έλεγε και ο Πάτερ Παϊσιος και δεν συναισθανόμαστε τα λάθη μας. Τα χαρακτηριστικά με τα οποία γεννιόμαστε σίγουρα μας δόθηκαν για καλό, για βοήθεια σύμφωνα με τον χαρακτήρα μας στην πνευματική ζωή, για την οποία είμαστε φτιαγμένοι και είναι ο λόγος που ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο Θεός δεν κάνει λάθος ΠΟΤΕ. Για αυτό και βάζω το χέρι μου στη φωτιά, πως οτιδήποτε μας δόθηκε είναι για να το αξιοποιήσουμε στον αγώνα μας σ’ αυτήν τη ζωή. Εάν εμείς πήραμε το «μαχαίρι» και αντί να καθαρίσουμε το δρόμο απ΄ τα χόρτα για να προχωρήσουμε, το στρέψαμε εναντίον μας και πληγώνουμε και χαράσσουμε τους εαυτούς μας, σίγουρα δεν φταίει ο Θεός και το πως γεννηθήκαμε.
Έχω ροπή - έλξη προς το ίδιο φύλλο.
Έλξη; Δηλαδή ερωτική έλξη. Για να πει κάποιος κάτι τέτοιο σίγουρα έχει προηγουμένως μια εμπειρία τέτοιου είδους και κατόπιν έρχεται αυτή η «συνειδητοποίηση», το συμπέρασμα. Αυτό όμως είναι που συμβαίνει σε κάθε αμαρτία. Εάν δεν πιω ποτέ μου αλκοόλ, δεν ξέρω τι είναι και δεν το σκέφτομαι. Εάν δοκιμάσω και μ’ αρέσει και δεν έχω φραγμούς, ότι είναι κάτι που μπορεί να με καταστρέψει, μπορεί να καταλήξω στον αλκοολισμό ή έστω να γίνω ένας κοινωνικός πότης. Έτσι και σ’ αυτό το πάθος. Αν το δοκιμάσω και δεν θεωρώ ότι είναι κάτι κακό, θα αφεθώ, θα μ’ αρέσει και θα το συνεχίσω. Θα μπω δηλαδή σε μια κατάσταση που επειδή την έχω ζήσει πρακτικά είναι πολύ εύκολο να την ζω ξανά και ξανά. Γιατί τότε ο παραμικρός λογισμός συμπάθειας σε άτομα του ίδιου φύλου, μεταφράζεται σαν έλξη ερωτική, έχοντας παρόμοιες εμπειρίες. Μα έτσι κι αλλιώς ποτέ κανένας απλός λογισμός δεν σημαίνει κάτι. Αν όμως τον καλλιεργήσω, σύμφωνα με τις εμπειρίες μου, καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα που «θέλω» και τότε ναι, σε κάθε περίπτωση θα έχω αυτή τη ροπή. Ροπή όμως που δημιούργησα και καλλιέργησα εγώ, όχι ροπή που προΰπήρχε.
Στο να δημιουργήσω αυτή τη κατάσταση και να φτάσω στο σημείο να πω ότι νιώθω έλξη, πέρα απ΄ τη δική μου πρακτική συγκατάθεση, παίζουν ρόλο και πολλοί εξωτερικοί παράγοντες, που μπορεί να είναι είτε αιτία, είτε αφορμή. Όπως η οικογένεια. Έχω παρατηρήσει το οικογενειακό περιβάλλον και πολλές φορές, για να μην πω τις περισσότερες, χαρακτηρίζεται απ’ την απουσία του ενός απ’ τους δυο γονείς. Απουσία είτε κυριολεκτική είτε μεταφορική, και η έλλειψη αυτή συνοδεύεται από υποτίμηση και κατάκριση του γονέα που μένει πίσω. Αυτό λειτουργεί περίεργα σ’ ένα παιδί και αν ποτέ, μεγαλώνοντας, φτάσει μπροστά σ’ ένα τέτοιο πάθος σαν αυτό που αναφέρουμε, θα παίξει ρόλο στην ψυχολογία του. Δεν είναι απόλυτο, αλλά επηρεάζει. Να σας πω ένα παράδειγμα που μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα, αλλά μπορεί να σημαίνει και πολλά. Μια γνωστή μου, πάνω σε μια κρίση ειλικρίνειας, μου είχε πει : «Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω άλλο δρόμο, θυμάμαι από μικρή τη μαμά μου να κατηγορεί τον πατέρα μου και όλους τους άντρες, ακόμα και τώρα. Δεν μπορώ να ερωτευτώ κανέναν άντρα». Και κάθομαι και σκέφτομαι τελικά πόσο ρόλο παίζει η σωστή οικογενειακή ζωή κατά Θεόν, η ειρήνη στο σπίτι, η αγάπη, τα σωστά πρότυπα. Όχι μόνο στο να πάρει το παιδί λάθος δρόμο... αλλά και σ’ αυτό. Αν έχει βάσεις, βάσεις Θεού και να πέσει στην μεγαλύτερη παγίδα, αργά ή γρήγορα θα συνέλθει. Δεν μπορεί εκεί που υπάρχει έστω και μια ηλιαχτίδα από το Φως, να παραμείνει το σκοτάδι. 
Άλλος ένας εξωτερικός παράγοντας είναι οι παρέες και φυσικά το ότι πλέον δεν θεωρείται κάτι κακό. Από πάντα υπήρχε αυτή η αμαρτία, αλλά όσο γίνεται πιο διαδεδομένη και θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό, τότε ακόμα περισσότεροι το ενστερνίζονται και παίρνουν «δύναμη» ο ένας απ΄ τον άλλον. Η αλληλοϋποστήριξη που υπάρχει σ΄ αυτές τις παρέες είναι κάτι το αξιοσημείωτο. Ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλον ότι «έτσι είναι» και μάλιστα θεωρούν ότι και ο περισσότερος κόσμος απ’ τους υπόλοιπους έχει κάτι τέτοιο μέσα του που δεν το έχει καταλάβει ακόμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, κάθε φορά που έλεγα ότι δεν το θεωρώ φυσιολογικό, παρ’ όλο που το ζω, τι πόλεμο είχα. «Αρνείσαι τη φύση σου, τον εαυτό σου, φοβάσαι να το αποδεχτείς» μου έλεγαν.
Τελικά ναι, και αυτό είναι που μ’ έσωσε. Το ότι αρνιούμουν τον εαυτό μου, αλλά τον αμαρτωλό μου εαυτό. Την αμαρτωλή μου φύση. Μα, η αμαρτία η επαναλαμβανόμενη, γίνεται συνήθεια, δηλ. «δευτέρα φύσις» όπως λένε οι Πατέρες, άρα έγινε μέσα μου κατάσταση, τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς. Πόσο εύκολο είναι όλο αυτό να το θεωρήσω «φύση μου» ή ροπή, αν δεν συνειδητοποιήσω ότι εγώ τα οδήγησα εκεί τα πράγματα ,επειδή απλά δοκίμασα και τελικά ήθελα. Καταναγκαστικά ό Θεός δεν οδηγεί τον άνθρωπο ούτε καν στο καλό, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι μέσα μας που να μας οδηγεί στο κακό; Και αν κάποιος βιαστεί να πει γιατί να είναι «κακό», γιατί άσχετα απ΄ το πόσο μεγάλη αμαρτία είναι, φαίνεται απ’ τις συνέπειες και την «ευτυχία» στην ζωή που έκανα δυστυχώς και εγώ για πολλά χρόνια.
Τί μου έμεινε σαν ανάμνηση; Άνθρωποι μόνοι, συνεχείς παρεξηγήσεις, υπερβολικές καταστάσεις, συνεχόμενες διασκεδάσεις (γιατί δεν αντέχουμε να μείνουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας), πολύ αλκοόλ, άπειρες συζητήσεις με μοναδικό ενδιαφέρον γύρω απ΄ την ερωτική μας ζωή, υποτίμηση όλων των υπολοίπων, λες και εμείς ήμασταν οι έξυπνοι και όλοι οι άλλοι οι χαζοί, απομόνωση από όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους και κοινωνικοποίηση μόνο στους «κύκλους» μας, αποκοπή απ΄ την οικογένεια και το εργασιακό περιβάλλον γιατί δεν θα μας καταλάβαιναν... και πόσα άλλα. Και ως «καλή» ανάμνηση; Στιγμές που κάλυπτα το συναισθηματικό μου κενό με λάθος τρόπο και μια τόσο επιφανειακή αποδοχή που προφανώς είχα ανάγκη σε μια κατάσταση που βόλευε και που στη πορεία φάνηκε ότι τίποτα απ΄ αυτά δεν ήταν έτσι όπως φαινόταν!
Κάποιες ασχολίες επίσης οδήγησαν πολύ κόσμο στο να «γνωρίσει» αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν γνωρίζω παλιότερα, αλλά για περίπου 10 – 15 χρόνια πριν, μπορώ να πω ότι οι χώροι της μουσικής, του θεάτρου, της τηλεόρασης και του αθλητισμού ήταν από τους πιο «ύποπτους». Και ξέρετε, δεν είναι τυχαίο νομίζω. Γιατί απ’ τους χώρους αυτούς ο σημερινός κόσμος, έχει όλα του τα πρότυπα. Πόσο πιο ωραία προώθηση; Και ξέρουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά ότι τίποτα δεν προωθείται τυχαία! Έχω ακούσει να λένε «πρόβατα» και «άβουλα όντα» τους ανθρώπους της Εκκλησίας, γιατί τους καθοδηγούν. Άραγε η Εκκλησία, η οποία κατηγορείται και δέχεται τόσο πόλεμο, είναι αυτή που καθοδηγεί άβουλα όντα ή η μαζική προώθηση συγκεκριμένων καταστάσεων οδηγεί σε μια αποδοχή τάσεων που είναι τόσο επικίνδυνη τελικά; Εκτός αν θεωρήσουμε ότι από όλα αυτά που μας «περνούν» και τα δεχόμαστε, κάποια που μας συμφέρουν είναι σωστά και κάποια που δεν μας συμφέρουν όχι. Πράγμα που κάθε νοήμων άνθρωπος δεν πιστεύω ότι θα συμφωνούσε.

Όλα αυτά δεν είναι παρά απαντήσεις στον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν προσπαθώ ν’ αντικρούσω κανέναν. Και ο μόνος λόγος που αποφάσισα να «σκεφτώ δυνατά» είναι, ότι ίσως υπάρχει έστω και ένας, που μπορεί να έχει παρόμοιες ανησυχίες και ερωτηματικά. 
Ο «διάλογος» ήταν καθαρά προσωπικός. Γιατί πολλές φορές χρησιμοποίησα αυτούς και άλλους λόγους για να κάνω το αρρωστημένο θέλημα μου. Πολλές φορές ανέβαλλα να το σταματήσω λόγω αδυναμίας.
Πολλές φορές προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά μια στιγμιαία συγκατάβαση μου στοίχιζε κάθε φορά χαμένο χρόνο απ’ τη ζωή μου. Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν αντιδράς μέσα σου, αν αντιδράς στον ίδιο σου τον εαυτό, που έμαθε το κακό και πιστέψεις πραγματικά ότι ο Χριστός μπορεί ν’ αλλάξει ακόμα κι αυτή την ίδια σου την θέληση, η οποία κατάντησε έρμαιο των παθών σου, τότε γίνεται. Τότε είναι εκεί και βοηθάει κάθε φορά με τον δικό Του τρόπο και όσο χώρο δίνουμε, τόσο βοηθάει…


Η συγκλονιστική εξομολόγηση πρώην ναρκομανή,που βρήκε τον Χριστό μετά από 18 χρόνια εξάρτησης στην ηρωϊνη



«Περιπλανήθηκα Θεέ μου, πολύ μακριά από Εσένα,
το στήριγμά μου, κι έγινα για τον εαυτό μου άγονη γη..»

(Αγ. Αυγουστίνος)

«Ήμουν ναρκομανής 18 χρόνια, τα 15 πρεζάκιας, εξαρτημένος στην ηρωίνη. 
Θα προσπαθήσω να πω λίγα πράγματα για την εμπειρία μου αυτή την οδυνηρή που με στιγμάτισε, σακατεύοντας το μυαλό μου και διαλύοντας την ψυχή και το σώμα μου. Ας μου συγχωρεθεί κατά την εξιστόρηση η τυχόν αγοραία περιγραφή η η ωμότητα των λέξεων, αλλά η ηρωίνη και όλα όσα την αφορούν, δεν είναι κόσμος όμορφος αγγελικά πλασμένος. Εν περιλήψει λοιπόν (γιατί το υλικό είναι τεράστιο):

Έκανα περιπετειώδη και τυχοδιωχτική ζωή, βιώνοντας καταστάσεις μυθιστορηματικές, παράξενες για την ορθή λογική. Κι’ αυτό το λέω από την άποψη των εμπειριών που απεκόμισα ευρισκόμενος μακράν του δρόμου και της Χάριτος του Θεού. Πολλά χρόνια μέσα στην αμαρτία έχω νταραβεριστεί με όλων των ειδών τους ανθρώπους, καλούς μα κι αλήτες. Έχω ζήσει στο πεζοδρόμιο, έχω συναντήσει αλανιάρηδες, καιροσκόπους, κλεφτρόνια, λαμόγια, ναρκομανείς, τραβεστί, νταβατζήδες, τρελαμένους, αναρχικούς. Έχω τραβηχτεί με κάθε είδους γυναίκες. Έφθασα στα όρια πολλές φορές, μερικές τα ξεπέρασα και βρέθηκα μπροστά στον θάνατο… Ήμουν πολύ εμπαθής άνθρωπος, ακόρεστος, επιρρεπής σε πολλά, ήθελα να τα ζήσω όλα στη ζωή μου. Από μικρός με μαγκιές και διάφορα τέτοια, γυναίκες, ποτά, ξενύχτια, χασίς καί LSD στην αρχή, όλα αυτά ανακατωμένα με περίεργες ευαισθησίες και προσωπικούς κώδικες τιμής. Ατίθασος τύπος δεν μου πήγαινε το χαλινάρι στον λαιμό, νόμιζα ότι είχα όλον τον κόσμο στα πόδια μου, κι αυτό μου φούσκωνε επικίνδυνα τον εγωισμό. 

Όμως ήρθε η ώρα που ο Κύριος (χωρίς να μπορέσω τότε να το υποπτευθώ) μου έριξε δυνατή σφαλιάρα και επέτρεψε για να ταπεινωθώ, να μπλέξω πολύ χειρότερα, να χάσω τον έλεγχο και την αξιοπρέπειά μου, μαζί και τον εγωισμό μου τον υπερφίαλο. Το τι πέρασα 15 χρόνια δεν μπορείτε να φανταστείτε. Με ποιούς απίθανους τύπους τραβήχτηκα, σε ποιά μέρη βρέθηκα τρέμοντας από την αρρώστια να περιμένω η σε ποιά άθλια μέρη χώθηκα σε παρανοϊκή κατάσταση από την στέρηση για να κάνω την ένεση δεν περιγράφεται. Είχα πει σε κάποιον φίλο μου παλαιότερα: «στο όνειρό σου να έβλεπες κάποιες στιγμές της ζωής μου θα πάθαινες έμφραγμα» και αυτό δεν είναι υπερβολή.Είναι φοβερά αυτά που πέρασα· μαρτύριο, εφιάλτης σκέτος, μόνον οι δύστυχοι ομοιοπαθείς μπορούν να το καταλάβουν. Γνώρισα όλη την σαπίλα του δρόμου και εξέκλινα μαζί της, γινόμενος έρμαιο των παθών μου και διαλύοντας τις σχέσεις με τους ανθρώπους που με αγαπούσαν, διαλύοντας και τον εαυτό μου τον ίδιο. 

Για δε την οικογένειά μου· αφήστε τα! Ζωντανοί-νεκροί, να σέρνουν τα βήματά τους από τη θλίψη, παρακολουθώντας εμένα, αλλόφρονα, να πλησιάζω τον θάνατο. Με έπιασαν μερικές φορές με τη σύριγγα στο χέρι, τρελό και αλλοπαρμένο από το σύνδρομο στέρησης να γαζώνω το σώμα μου ολόκληρο, χέρια, πόδια, λαιμούς, γεννητικά όργανα, για να βρω ένα φλεβίδιο να ρίξω το δηλητήριο, να καλμάρω το πάθος μου. Για λίγες ώρες· και μετά τα ίδια για την επόμενη φορά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να βλέπεις το παιδί σου να πεθαίνει και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Πάνω από 10 φορές έπαθα over-dose, φάτσα- κάρτα με τον θάνατο. Φρίκη, φρίκη σκέτη. Έχω χάσει καί αρκετούς φίλους από υπερβολική δόση. Χάθηκαν! Έτσι απλά, μέσα σε δευτερόλεπτα, με τη σύριγγα καρφωμένη στο μπράτσο κι ένα μάτσο πόνο, φρίκη κι ανεκπλήρωτα όνειρα. 

Τότε λοιπόν, στην εξαθλίωση, μετά από μία σειρά νεκραναστάσεις από τα κώματα των over-dose, ατυχημάτων με αυτοκίνητα, μηχανές σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, δείχνει ο Κύριος το άφατο έλεός Του και με τραβά πετώντας το αγκίστρι της αγάπης Του. Ήταν τότε θυμάμαι που βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση, κουλουριασμένος μέσα σε μία βρώμικη τουαλέτα υπεραστικού σταθμού και τρελαμένος, μέσα στα αίματα, προσπαθούσα να βρω που να ρίξω την πρέζα για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Έτρεμα από την χαρμάνα, ήμουν ιδρωμένος κι αλαφιασμένος και μου είχαν φύγει και κόπρανα από πίσω, λόγω ακατάσχετης διάρροιας· θρίλερ κατάσταση. Τότε, δεν ξέρω πως, ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πόσο ξεφτίλας είχα καταντήσει, πόσο πάτο είχα πιάσει, και με έπιασε το παράπονο· άρχισα να κλαίω με καυτά δάκρυα και λυγμούς για τα χάλια μου. Τότε δεν είχα καμμία σχέση με τον Θεό, τον είχα εξορίσει από τη ζωή μου, ούτε φυσικά πήγαινα στην εκκλησία Του. Πως όμως πάνω στη μιζέρια και την απελπισία που βρισκόμουν έγινε το κλικ στην καρδιά μου και τον επικαλέστηκα, ενώ δεν Τον πίστευα, δεν το κατάλαβα. Όμως του είπα με αναφιλητά: «Θεέ μου, λένε ότι υπάρχεις. Αφού υπάρχεις καί είσαι καλός, εμένα γιατί δεν με λυπάσαι; Γιατί με αφήνεις να ζω έτσι μέσα στον βούρκο; Γιατί δεν με παίρνεις; Τι με αφήνεις να κάνω εδώ; Τι τυραννία, τι θητεία είναι αυτή που βγάζω εδώ στην γη; Τι φρίκη περνάω τόσα χρόνια κάθε μέρα Θεέ μου; Βοήθησέ με Παναγιά μου».

Αυτό ήταν! Αυτό ήθελε ο Θεός από εμένα, να τον επικαλεστώ, να του ανοίξω την πόρτα, να του ζητήσω βοήθεια, μακάρι να το ήξερα νωρίτερα ο άθλιος. Αλλά έπρεπε φαίνεται να ξεφτιλιστώ τελείως, να ταπεινωθώ, να σπάσει ο τσαμπουκάς μου για να συμβεί αυτό, αλλιώς σε μένα δεν θα πετύχαινε. Ήμουν πολύ επιρρεπής, πολύ άστατος, πολύ άρρωστος, πολύ εξαρτημένος, η πρέζα είχε ποτίσει όλο το σώμα μέχρι το μεδούλι μου, κι είχε κολλήσει και το μυαλό μου τόσο που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω με τίποτα. Ούτε άνθρωποι μπορούσαν να με βοηθήσουν, ούτε ομάδες, ούτε θεραπευτικές κοινότητες, ούτε τίποτα, ούτε καν έκανα τον κόπο να απευθυνθώ σ’ αυτές. Είχα προσπαθήσει άπειρες φορές να καθαρίσω και πάλι αμέσως ξαναέπεφτα, είναι φοβερό, κανένας που δεν έχει μπλέξει χοντρά με την ηρωίνη δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Μιλάμε για το χειρότερο πάθος που μπορεί να υπάρξει στον άνθρωπο, για το ισχυρότερο δαιμόνιο, σκέτη κόλαση. 

Όμως ο Κύριος ήταν εκεί και 15 ολόκληρα χρόνια, καρτερικά με περίμενε παρ’ ότι Τον είχα τόσο πικράνει με τις αμαρτίες και τις αλητείες, κι άρχισε να βάζει μπροστά το σχέδιο της σωτηρίας μου. Επειδή δεν επαρκεί ο χώρος, ελάχιστα πράγματα αναφέρονται. Πως τα κατάφερε λοιπόν ο Θεός, πως τα έφερε έτσι τα πράγματα και μου πετάει το αγκίστρί Του που το δαγκώνω, τσιμπάω και τρελαίνομαι. Εγώ που νόμιζα ότι είχα γνωρίσει τα πάντα στη ζωή μου, γνωρίζω απρόσμενα και ξαφνικά αυτό που περιφρονούσα τελείως, τον αληθινό Θεό, τον Θεό της αγάπης και των οικτιρμών και την Παναγία Μητέρα Του. Αυτόν που από την αρχή έπρεπε να ψάξω για να βρω και να κρατηθώ κι όχι να πέσω με τα μούτρα στη δίνη της αμαρτίας. Στα έσχατα λοιπόν, στην εξαθλίωση και σχεδόν χαμένο στη δυστυχία της πρέζας, με παίρνει από το χέρι, με τραβά από τον βούρκο και δρομολογεί καταστάσεις που ακόμα και τώρα μου φαίνονται απίστευτες. Αφού γνωρίζοντας πως ζούσα, βλέπω τι γίνεται σήμερα και τρελαίνομαι. Μόνον ο Θεός μπορεί να τα κάνει αυτά. Δεν ξέρω τι βρήκε σε μένα και μου επέτρεψε ν’ αγωνισθώ για την αληθινή μετάνοια, μα θα τον ευγνωμονώ αληθινά κι όσο μπορώ γι’ αυτό, και θα δοξολογώ αιωνίως το άγιο όνομά Του που τόσες φορές με έσωσε λυτρώνοντας την ψυχή μου από το στόμα του βύθιου δράκοντα. 

Τώρα που είμαι καλύτερα από κάθε άλλη φορά, κοιτώ πίσω και σκέφτομαι πόσο αλλοπρόσαλλη υπήρξε η ζωή μου, γεμάτη τρέλες και ακραία περιστατικά. Επέτρεψε ο Θεός – για τους λόγους που Αυτός γνωρίζει – ευρισκόμενος τόσα χρόνια μακριά Του, να ψάξω μανιωδώς την ευτυχία σε λάθος πράγματα. Να αναλώσω τη ζωή μου ψάχνοντας ψεύτικες εμπειρίες και ηδονές· και στο τέλος, αντί να ευτυχήσω, να αρρωστήσω. Να αρρωστήσω άσχημα, φρικτά, σέρνοντας πάνω μου τη χειρότερη εξάρτηση. Ο Κύριος με τράβηξε, κι αφού σιγά – σιγά έκλεινε τις χαίνουσες πληγές μου, επούλωνε τα τραύματά μου, μου έδινε να γευτώ και τις ηδονές της άλλης πλευράς, της πνευματικής. Άλλο μυστήριο κι αυτό. Όχι μόνο να με κάνει καλά, να με βγάλει από τον εφιάλτη, αλλά να με καλεί κοντά Του μ’ ένα τρόπο θαυμαστό, μυστικό, πρωτόγνωρο για μένα και το κυριότερο να μην μπορώ να Του το αρνηθώ. Ο Κύριος, ο γλυκύτατος Ιησούς είναι ο Μέγας Θεραπευτής που με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Μητρός Του και των Αγίων Του, μέσα από τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας Του και τον αγώνα τον καθημερινό για την μετάνοια και την ταπείνωση, ανακαινίζει και λαμπρύνει την ψυχή που αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές Του. 

Ω! Πόσο γλυκύτατος είναι ο Ιησούς, ο Σωτήρας μας, πόσο νηφάλια και μεθυστικά πυρπολεί τις καρδιές των ανθρώπων! Πως ξανακεντά την ευγένεια της ψυχής με πανέμορφο τρόπο! Αυτή είναι η Ορθοδοξία μας, η Αλήθεια που μας παρεδόθη, ο πολύτιμος μαργαρίτης που ανακαινίζει και στολίζει την ψυχή που θρηνεί τον χωρισμό από τον γλυκύτατο Νυμφίο, με το πρωτόκτιστο κάλλος μέσα από το μέγα μυστήριο της μετάνοιας και της συντριβής της αμαρτωλής καρδιάς. Έτσι κι εγώ δεν ξέρω τι να πω· τάχω χαμένα. Στέκομαι όρθιος, ψηλά και κοιτάζω τις δυό πλευρές της ζωής μου, ταξινομώ και εκθέτω τις εμπειρίες μου, αναρωτιέμαι τι και γιατί συνέβη στη ζωή μου. Μερικές φορές, μέσα από την οθόνη της διάνοιάς μου, περνά και κυλά η ζωή μου σαν ταινία, πως ήταν πριν από τη γνωριμία μου με τον Λυτρωτή μου. Όπως εκτυλίσσονται οι σκηνές τόσα χρόνια πριν και αναμοχλεύεται το παρελθόν, ένας κόμπος συγκίνησης μου πνίγει τον λαιμό. Με θάμβος παρατηρώ και αναλογίζομαι ότι δεν μπορεί να είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής αυτής της ταινίας.


Εν κατακλείδι, θα μου επιτρέψετε να σας παρακαλέσω κάτι: Προσευχηθείτε γι’ αυτά τα παιδιά στον φιλεύσπλαχνο Κύριο και τη γλυκιά μας Παναγία. Δεν φαντάζεστε τι πόνο κρύβουν μέσα τους, παρά τη σκληρότητα της ζωής τους. Τα «θολωμένα» σοκάκια που περπάτησαν και περπατούν μέρα-νύχτα αυτές οι ταλαίπωρες ψυχές, ανακυκλώνοντας και στροβιλίζοντας το πάθος τους για την πρέζα, έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Κανείς από αυτούς που γλύτωσαν δεν θέλει να τις θυμάται. Ήταν και είναι σκληρή η νύχτα τα χρόνια της εξάρτησης.. 
Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος!
Αμήν.

Η ΓΥΜΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ!



Και πάλι η γύμνια του καλοκαιριού. 
Το σκανδαλώδες φαινόμενο έχει παραγίνει. 
Ο Ιερός Ναός, ως τόπος προσευχής και λατρείας, δεν πρέπει να παραμείνει άβατος στη γυμνότητα;
-Γιατί προσέρχονται οι γυναίκες στο Ναό; 
Για να επιδειχτούν; Είναι «πασαρέλα» μόδας οι Ναός του Θεού, και θέλουν να επιδείξουν τα κοσμήματά τους και τα φτιασίδια τους;
-Γιατί προσέρχονται στον ιερό χώρο οι γυναίκες;
Για να προσευχηθούν ή για να σαγηνέψουν, όσο γίνεται περισσότερα αντρικά βλέμματα;
-Φρικτότερο το ερώτημα, όταν πρόκειται για τα μυστήρια του Γάμου και της Βαπτίσεως.
Εκεί φτάνει στο ζενίθ η σατανική όντως μανία των γυναικών για … γυμνισμό.
-Η νύφη δεν συμβουλεύεται τον νόμο του Θεού ούτε σέβεται υποδείξεις σοβαρών συγγενών. 
Προσέρχεται στο Ναό, με πομπή, ξεγυμνωμένη «έμπροσθεν» και «όπισθεν».
-Θέλει να βεβηλώσει τον ιερό χώρο.
Να προκαλέση με τα γυμνά της «κάλλη»!. 
Μετατρέπει δηλαδή, το Ναό σε … πορνείο! Δεν είναι δική μας η εκτίμησις και η λέξις. Είναι του αγίου Ιωάννου του Χρυστοστόμου.
-Στο κείμενο, που παραθέτουμε, μιλάει ο ιερός πατήρ αυστηρά για τους άντρες, που επιζητούν και μέσα στο Ναό πορνικά θεάματα:
(μετάφρασις): «Τι κάνεις, άνθρωπε; Περιεργάζεσαι τα κάλλη των γυναικών και δεν φρίττεις που προβαίνεις σ’ αυτού του είδους τις αμαρτίες μέσα στο Ναό; Για πορνείο την πέρασες την εκκλησία και ατιμότερη από την αγορά; ‘Έξω μεν στον κόσμο φοβάσαι και ντρέπεσαι να περιεργάζεσαι μια γυναίκα, ενώ στο ναό του Θεού, την ώρα μάλιστα που σου μιλάει ο θεός και σε απειλεί, πορνεύεις και μοιχεύεις;».
-Στην περίπτωση Γάμων και Βαπτίσεων συνένοχοι είναι και οι λειτουργοί του Θεού.
-Ο επίσκοπος ας οπλίσει τους πρεσβυτέρους της περιφέρειας του με θάρρος, ώστε να υπερασπίζονται την ιερότητα του χώρου λατρείας, χωρίς το φόβο, ότι κάποιος θα τους καταγγείλει στη …Μητρόπολη, επειδή απαγόρευσαν την είσοδο στο Ναό ασέμνων και αναιδών γυναικών. 

π. Δανιήλ Αεράκης
περιοδικό "ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ" 
τ. Αύγουστος 2014

Ό δρόμος για τον Αντίχριστο βρίσκεται στην ιδεολογία, στα πιστεύω μας


Πατήρ Δανιήλ: «…Πολλοί άνθρωποι για κάποιο λόγο πιστεύουν oτι ό Αντίχριστος δεν θα είναι σε θέση χωρίς την σφραγίδα του να αναγνωρίσει έναν άνθρωπο…
Αλλ΄ όμως, μέσα στον Αντίχριστο θα ζει ό ίδιος ο Σατανάς, όπως αναφέρεται στην Επιστολή προς τούς Θεσσαλονικείς…
Τα πονηρά πνεύματα έτσι και αλλιώς όλο μάς ακολουθούν, και έχουν ενοχοποιητικά στοιχεία για μας. Όπως περιγράφεται μάλιστα και στην δοκιμασία της μακάριας Θεοδώρας, αυτοί καταγράφουν κάθε κακή πράξη πού κάνουμε.
Στ’ αλήθεια λοιπόν, θα είναι άραγε δύσκολο στον Αντίχριστο να καλέσει το πονηρό πνεύμα ( πού έχει υπό παρακολούθηση τον άνθρωπο ) και να ζητήσει να του πεί, πού βρίσκεται κανείς;
Ναι, θα είναι εύκολο για αυτόν να το ρωτήσει. Και για αυτό δεν του χρειάζεται να μάς καταδιώξει...

Στον Αντίχριστο θα είναι σημαντικό να γνωρίζει, όχι, το πού βρίσκεται ό άνθρωπος, ή με τί ασχολείται καί τί εμπορεύεται.

Για αυτόν θα είναι σημαντικό ό άνθρωπος να έχει «υπογράψει» συμβόλαιο μαζί του. Να έχει κάνει συμμαχία μαζί του. Αλλά θα του κάνει εκβιασμό χρησιμοποιώντας την πείνα.
Γι’ αυτό είναι ή απαγόρευση για το εμπόριο ( οπότε ) και ό κανόνας θα είναι απλός. Δέν με προσκυνάς, θα σέ πεθάνω λοιπόν της πείνας !
Αυτή είναι ή όλη λογική, το καταλαβαίνετε;…

Και για ποιό λόγο ό Σατανάς εξαπλώνει όλα αυτά; Για τον λόγο, ότι, όταν εμφανισθεί ό πραγματικός Αντίχριστος, όλοι αυτοί οι άνθρωποι πού φοβούνται να πάρουν την σφραγίδα, όλοι θα πάρουν με επιτυχία την πραγματική.

Επειδή θα ψάχνουν την σφραγίδα, όχι εκεί πού θα βρίσκεται. Αυτοί θα την ψάχνουν σέ κάποια τεχνικά μέσα τα οποία στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται στον Αντίχριστο. Ό διάβολος θέλει να μάθει στους ανθρώπους, όταν θα έρθει ό αληθινός εχθρός, αυτοί να μην τον φοβούνται πλέον.
Αλλά ό άγιος Ιππόλυτος λέει το έξης: «Τί θα λέει ό άνθρωπος, λαμβάνοντας την σφραγίδα του Αντίχριστου; Θα πει: αποτάσσομαι τον Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, τον Μοναδικό Του Υιό τον Ιησού Χριστό, το Άγιο Πνεύμα, την Αγία Εκκλησία και παραδίνομαι σέ σένα μόνος μου».

Κοιτάξτε ό άγιος Ιππόλυτος είχε δίκιο. Το βασικό σήμερα, το οποίο ό Αντίχριστος παίρνει για δικό του, είναι ή απάρνηση της δημιουργίας του σύμπαντος. Ή εξέλιξη, αυτό δεν είναι ή προετοιμασία του ερχομού του Αντίχριστου; Και βέβαια είναι ή προετοιμασία, ή θεϊστική εξέλιξη ιδιαίτερα.

Όταν ισχυρίζονται ότι ό Θεός δημιουργούσε τον κόσμο με τη βοήθεια του κακού, και του θανάτου, αυτό οδηγεί στον Αντίχριστο.
Ό ισχυρισμός ότι ό Χριστός δεν είναι ό μοναδικός δρόμος για τον Θεό, αυτός είναι ό δρόμος για τον Αντίχριστο.
Ό ισχυρισμός ότι υπάρχει σωτηρία έκτος της Εκκλησίας, αυτός είναι ό δρόμος για τον Αντίχριστο.
Ό ισχυρισμός ότι εμείς πρέπει να βολευόμαστε εδώ στην γη.
Και όπως ό Απόστολος Παύλος λέει: « όταν θα λένε ότι τώρα έχουμε ειρήνη και ασφάλεια, τότε έρχεται ή καταστροφή !»
Ό δρόμος λοιπόν για τον Αντίχριστο βρίσκεται στην ιδεολογία, στα πιστεύω μας, και όχι στην τεχνική. Με την πνευματική έννοια, πολλοί άνθρωποι σήμερα ήδη έχουν υιοθετήσει τις ιδέες του Αντίχριστου, και συμμερίζονται τις ιδέες του Αντίχριστου.
Ή ιδέα, για το ότι ό Θεός είναι ένας, αλλά οι δρόμοι είναι πολλοί, αυτή είναι ιδέα του Αντίχριστου. Αλλά κανείς δεν γράφει ενάντια σέ αυτό.

Ενάντια σέ αυτό δεν πολεμάνε. Καταπολεμάνε ενάντια σέ αυτά τα πράγματα, τα όποια εδώ και πολύ καιρό παλιώσανε….
Προσέξτε, oσο περισσότερο ό άνθρωπος άρχιζε να ασχολείται με την καταπολέμηση του ΑΦΜ, ή των Βιομετρικών διαβατηρίων, τόσο περισσότερο αγχώδης γίνεται, γίνεται εκνευρισμένος, οργισμένος, επιθετικός...
Μήπως αυτό είναι από το Άγιο Πνεύμα; Μήπως το Άγιο Πνεύμα είναι ό Θεός της σύγχυσης, της ακαταστασίας; Όπως είπε ό Απόστολος Παύλος «ό Θεός δεν είναι Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης» (Α’Κορινθ. 14, 33).

Άλλ’ εγώ δεν έχω δει ακόμη έναν ήσυχο και ήρεμο άνθρωπο πού θα συμμετάσχει ενεργά στην καταπολέμηση του ΑΦΜ. Όλοι τους είναι υστερικοί…
Εμείς είχαμε έναν Αρχιμανδρίτη με κύρος, σέ ένα μεγάλο μοναστήρι, δεν θα αναφέρω το όνομα του, ώστε να μην τον προσβάλω, αυτός καταπολεμούσε ενεργά το ΑΦΜ και ως αποτέλεσμα είχε τρελαθεί. Στην πραγματική έννοια της λέξης. Άρχισε να τρέχει γυμνός γύρω από το μοναστήρι, ουρλιάζοντας μέ διάφορους παραλογισμούς, και κατέληξε σέ ένα ψυχιατρείο. Τέτοια πνευματική σύγχυση, ή οποία έβλαψε τον άνθρωπο ολοκληρωτικά.
Ό λαός μας άρχισε να καταφεύγει στις σπηλιές. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του ίδιου πειρασμού. Είναι αυτό από το Θεό;
Όχι, αυτό είναι από τον Σατανά ! Και αυτό είναι από τον Σατανά, ακριβώς, γιατί ό διάβολος θέλει τούς ανθρώπους να τούς φέρει σέ σύγχυση. Τούς σύγχυσε ακόμα και με αυτό, έτσι πού αυτοί ξέχασαν τον Χριστό και θυμούνται μόνο το διάβολο.
Μιλήσατε για τον πατέρα Παΐσιο, και εγώ θυμήθηκα μία ιστορία την οποία γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Το 1980 στον γέροντα Παΐσιο τον ‘Αγιορείτη ήρθαν κάποιοι προσκυνητές και άρχισαν να ρωτάνε, πότε θα έρθει ό Αντίχριστος.
Και εκείνος τούς ρώτησε: «Γιατί ( είστε τόσο ανυπόμονοι ; ), εσείς τον περιμένετε πολύ ;»

Νεομάρτυρος Δανιήλ Σισόεβ(+2009
Από το βιβλίο του διακόνου Γεωργίου Μαξίμωβ«Να λάμπεις σαν ένα αστέρι»
Πνευματικές συζητήσεις με τον νεομάρτυρα ιερέα Δανιήλ Σισόεβ
Εκδ.''Ορθόδοξος Κυψέλη''