«Περιπλανήθηκα Θεέ μου, πολύ μακριά από Εσένα,
το στήριγμά μου, κι έγινα για τον εαυτό μου άγονη γη..»
(Αγ. Αυγουστίνος)
«Ήμουν ναρκομανής 18 χρόνια, τα 15 πρεζάκιας, εξαρτημένος στην ηρωίνη.
Θα προσπαθήσω να πω λίγα πράγματα για την εμπειρία μου αυτή την οδυνηρή που με στιγμάτισε, σακατεύοντας το μυαλό μου και διαλύοντας την ψυχή και το σώμα μου. Ας μου συγχωρεθεί κατά την εξιστόρηση η τυχόν αγοραία περιγραφή η η ωμότητα των λέξεων, αλλά η ηρωίνη και όλα όσα την αφορούν, δεν είναι κόσμος όμορφος αγγελικά πλασμένος. Εν περιλήψει λοιπόν (γιατί το υλικό είναι τεράστιο):
Έκανα περιπετειώδη και τυχοδιωχτική ζωή, βιώνοντας καταστάσεις μυθιστορηματικές, παράξενες για την ορθή λογική. Κι’ αυτό το λέω από την άποψη των εμπειριών που απεκόμισα ευρισκόμενος μακράν του δρόμου και της Χάριτος του Θεού. Πολλά χρόνια μέσα στην αμαρτία έχω νταραβεριστεί με όλων των ειδών τους ανθρώπους, καλούς μα κι αλήτες. Έχω ζήσει στο πεζοδρόμιο, έχω συναντήσει αλανιάρηδες, καιροσκόπους, κλεφτρόνια, λαμόγια, ναρκομανείς, τραβεστί, νταβατζήδες, τρελαμένους, αναρχικούς. Έχω τραβηχτεί με κάθε είδους γυναίκες. Έφθασα στα όρια πολλές φορές, μερικές τα ξεπέρασα και βρέθηκα μπροστά στον θάνατο… Ήμουν πολύ εμπαθής άνθρωπος, ακόρεστος, επιρρεπής σε πολλά, ήθελα να τα ζήσω όλα στη ζωή μου. Από μικρός με μαγκιές και διάφορα τέτοια, γυναίκες, ποτά, ξενύχτια, χασίς καί LSD στην αρχή, όλα αυτά ανακατωμένα με περίεργες ευαισθησίες και προσωπικούς κώδικες τιμής. Ατίθασος τύπος δεν μου πήγαινε το χαλινάρι στον λαιμό, νόμιζα ότι είχα όλον τον κόσμο στα πόδια μου, κι αυτό μου φούσκωνε επικίνδυνα τον εγωισμό.
Όμως ήρθε η ώρα που ο Κύριος (χωρίς να μπορέσω τότε να το υποπτευθώ) μου έριξε δυνατή σφαλιάρα και επέτρεψε για να ταπεινωθώ, να μπλέξω πολύ χειρότερα, να χάσω τον έλεγχο και την αξιοπρέπειά μου, μαζί και τον εγωισμό μου τον υπερφίαλο. Το τι πέρασα 15 χρόνια δεν μπορείτε να φανταστείτε. Με ποιούς απίθανους τύπους τραβήχτηκα, σε ποιά μέρη βρέθηκα τρέμοντας από την αρρώστια να περιμένω η σε ποιά άθλια μέρη χώθηκα σε παρανοϊκή κατάσταση από την στέρηση για να κάνω την ένεση δεν περιγράφεται. Είχα πει σε κάποιον φίλο μου παλαιότερα: «στο όνειρό σου να έβλεπες κάποιες στιγμές της ζωής μου θα πάθαινες έμφραγμα» και αυτό δεν είναι υπερβολή.Είναι φοβερά αυτά που πέρασα· μαρτύριο, εφιάλτης σκέτος, μόνον οι δύστυχοι ομοιοπαθείς μπορούν να το καταλάβουν. Γνώρισα όλη την σαπίλα του δρόμου και εξέκλινα μαζί της, γινόμενος έρμαιο των παθών μου και διαλύοντας τις σχέσεις με τους ανθρώπους που με αγαπούσαν, διαλύοντας και τον εαυτό μου τον ίδιο.
Για δε την οικογένειά μου· αφήστε τα! Ζωντανοί-νεκροί, να σέρνουν τα βήματά τους από τη θλίψη, παρακολουθώντας εμένα, αλλόφρονα, να πλησιάζω τον θάνατο. Με έπιασαν μερικές φορές με τη σύριγγα στο χέρι, τρελό και αλλοπαρμένο από το σύνδρομο στέρησης να γαζώνω το σώμα μου ολόκληρο, χέρια, πόδια, λαιμούς, γεννητικά όργανα, για να βρω ένα φλεβίδιο να ρίξω το δηλητήριο, να καλμάρω το πάθος μου. Για λίγες ώρες· και μετά τα ίδια για την επόμενη φορά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να βλέπεις το παιδί σου να πεθαίνει και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Πάνω από 10 φορές έπαθα over-dose, φάτσα- κάρτα με τον θάνατο. Φρίκη, φρίκη σκέτη. Έχω χάσει καί αρκετούς φίλους από υπερβολική δόση. Χάθηκαν! Έτσι απλά, μέσα σε δευτερόλεπτα, με τη σύριγγα καρφωμένη στο μπράτσο κι ένα μάτσο πόνο, φρίκη κι ανεκπλήρωτα όνειρα.
Τότε λοιπόν, στην εξαθλίωση, μετά από μία σειρά νεκραναστάσεις από τα κώματα των over-dose, ατυχημάτων με αυτοκίνητα, μηχανές σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, δείχνει ο Κύριος το άφατο έλεός Του και με τραβά πετώντας το αγκίστρι της αγάπης Του. Ήταν τότε θυμάμαι που βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση, κουλουριασμένος μέσα σε μία βρώμικη τουαλέτα υπεραστικού σταθμού και τρελαμένος, μέσα στα αίματα, προσπαθούσα να βρω που να ρίξω την πρέζα για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Έτρεμα από την χαρμάνα, ήμουν ιδρωμένος κι αλαφιασμένος και μου είχαν φύγει και κόπρανα από πίσω, λόγω ακατάσχετης διάρροιας· θρίλερ κατάσταση. Τότε, δεν ξέρω πως, ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πόσο ξεφτίλας είχα καταντήσει, πόσο πάτο είχα πιάσει, και με έπιασε το παράπονο· άρχισα να κλαίω με καυτά δάκρυα και λυγμούς για τα χάλια μου. Τότε δεν είχα καμμία σχέση με τον Θεό, τον είχα εξορίσει από τη ζωή μου, ούτε φυσικά πήγαινα στην εκκλησία Του. Πως όμως πάνω στη μιζέρια και την απελπισία που βρισκόμουν έγινε το κλικ στην καρδιά μου και τον επικαλέστηκα, ενώ δεν Τον πίστευα, δεν το κατάλαβα. Όμως του είπα με αναφιλητά: «Θεέ μου, λένε ότι υπάρχεις. Αφού υπάρχεις καί είσαι καλός, εμένα γιατί δεν με λυπάσαι; Γιατί με αφήνεις να ζω έτσι μέσα στον βούρκο; Γιατί δεν με παίρνεις; Τι με αφήνεις να κάνω εδώ; Τι τυραννία, τι θητεία είναι αυτή που βγάζω εδώ στην γη; Τι φρίκη περνάω τόσα χρόνια κάθε μέρα Θεέ μου; Βοήθησέ με Παναγιά μου».
Αυτό ήταν! Αυτό ήθελε ο Θεός από εμένα, να τον επικαλεστώ, να του ανοίξω την πόρτα, να του ζητήσω βοήθεια, μακάρι να το ήξερα νωρίτερα ο άθλιος. Αλλά έπρεπε φαίνεται να ξεφτιλιστώ τελείως, να ταπεινωθώ, να σπάσει ο τσαμπουκάς μου για να συμβεί αυτό, αλλιώς σε μένα δεν θα πετύχαινε. Ήμουν πολύ επιρρεπής, πολύ άστατος, πολύ άρρωστος, πολύ εξαρτημένος, η πρέζα είχε ποτίσει όλο το σώμα μέχρι το μεδούλι μου, κι είχε κολλήσει και το μυαλό μου τόσο που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω με τίποτα. Ούτε άνθρωποι μπορούσαν να με βοηθήσουν, ούτε ομάδες, ούτε θεραπευτικές κοινότητες, ούτε τίποτα, ούτε καν έκανα τον κόπο να απευθυνθώ σ’ αυτές. Είχα προσπαθήσει άπειρες φορές να καθαρίσω και πάλι αμέσως ξαναέπεφτα, είναι φοβερό, κανένας που δεν έχει μπλέξει χοντρά με την ηρωίνη δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Μιλάμε για το χειρότερο πάθος που μπορεί να υπάρξει στον άνθρωπο, για το ισχυρότερο δαιμόνιο, σκέτη κόλαση.
Όμως ο Κύριος ήταν εκεί και 15 ολόκληρα χρόνια, καρτερικά με περίμενε παρ’ ότι Τον είχα τόσο πικράνει με τις αμαρτίες και τις αλητείες, κι άρχισε να βάζει μπροστά το σχέδιο της σωτηρίας μου. Επειδή δεν επαρκεί ο χώρος, ελάχιστα πράγματα αναφέρονται. Πως τα κατάφερε λοιπόν ο Θεός, πως τα έφερε έτσι τα πράγματα και μου πετάει το αγκίστρί Του που το δαγκώνω, τσιμπάω και τρελαίνομαι. Εγώ που νόμιζα ότι είχα γνωρίσει τα πάντα στη ζωή μου, γνωρίζω απρόσμενα και ξαφνικά αυτό που περιφρονούσα τελείως, τον αληθινό Θεό, τον Θεό της αγάπης και των οικτιρμών και την Παναγία Μητέρα Του. Αυτόν που από την αρχή έπρεπε να ψάξω για να βρω και να κρατηθώ κι όχι να πέσω με τα μούτρα στη δίνη της αμαρτίας. Στα έσχατα λοιπόν, στην εξαθλίωση και σχεδόν χαμένο στη δυστυχία της πρέζας, με παίρνει από το χέρι, με τραβά από τον βούρκο και δρομολογεί καταστάσεις που ακόμα και τώρα μου φαίνονται απίστευτες. Αφού γνωρίζοντας πως ζούσα, βλέπω τι γίνεται σήμερα και τρελαίνομαι. Μόνον ο Θεός μπορεί να τα κάνει αυτά. Δεν ξέρω τι βρήκε σε μένα και μου επέτρεψε ν’ αγωνισθώ για την αληθινή μετάνοια, μα θα τον ευγνωμονώ αληθινά κι όσο μπορώ γι’ αυτό, και θα δοξολογώ αιωνίως το άγιο όνομά Του που τόσες φορές με έσωσε λυτρώνοντας την ψυχή μου από το στόμα του βύθιου δράκοντα.
Τώρα που είμαι καλύτερα από κάθε άλλη φορά, κοιτώ πίσω και σκέφτομαι πόσο αλλοπρόσαλλη υπήρξε η ζωή μου, γεμάτη τρέλες και ακραία περιστατικά. Επέτρεψε ο Θεός – για τους λόγους που Αυτός γνωρίζει – ευρισκόμενος τόσα χρόνια μακριά Του, να ψάξω μανιωδώς την ευτυχία σε λάθος πράγματα. Να αναλώσω τη ζωή μου ψάχνοντας ψεύτικες εμπειρίες και ηδονές· και στο τέλος, αντί να ευτυχήσω, να αρρωστήσω. Να αρρωστήσω άσχημα, φρικτά, σέρνοντας πάνω μου τη χειρότερη εξάρτηση. Ο Κύριος με τράβηξε, κι αφού σιγά – σιγά έκλεινε τις χαίνουσες πληγές μου, επούλωνε τα τραύματά μου, μου έδινε να γευτώ και τις ηδονές της άλλης πλευράς, της πνευματικής. Άλλο μυστήριο κι αυτό. Όχι μόνο να με κάνει καλά, να με βγάλει από τον εφιάλτη, αλλά να με καλεί κοντά Του μ’ ένα τρόπο θαυμαστό, μυστικό, πρωτόγνωρο για μένα και το κυριότερο να μην μπορώ να Του το αρνηθώ. Ο Κύριος, ο γλυκύτατος Ιησούς είναι ο Μέγας Θεραπευτής που με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Μητρός Του και των Αγίων Του, μέσα από τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας Του και τον αγώνα τον καθημερινό για την μετάνοια και την ταπείνωση, ανακαινίζει και λαμπρύνει την ψυχή που αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές Του.
Ω! Πόσο γλυκύτατος είναι ο Ιησούς, ο Σωτήρας μας, πόσο νηφάλια και μεθυστικά πυρπολεί τις καρδιές των ανθρώπων! Πως ξανακεντά την ευγένεια της ψυχής με πανέμορφο τρόπο! Αυτή είναι η Ορθοδοξία μας, η Αλήθεια που μας παρεδόθη, ο πολύτιμος μαργαρίτης που ανακαινίζει και στολίζει την ψυχή που θρηνεί τον χωρισμό από τον γλυκύτατο Νυμφίο, με το πρωτόκτιστο κάλλος μέσα από το μέγα μυστήριο της μετάνοιας και της συντριβής της αμαρτωλής καρδιάς. Έτσι κι εγώ δεν ξέρω τι να πω· τάχω χαμένα. Στέκομαι όρθιος, ψηλά και κοιτάζω τις δυό πλευρές της ζωής μου, ταξινομώ και εκθέτω τις εμπειρίες μου, αναρωτιέμαι τι και γιατί συνέβη στη ζωή μου. Μερικές φορές, μέσα από την οθόνη της διάνοιάς μου, περνά και κυλά η ζωή μου σαν ταινία, πως ήταν πριν από τη γνωριμία μου με τον Λυτρωτή μου. Όπως εκτυλίσσονται οι σκηνές τόσα χρόνια πριν και αναμοχλεύεται το παρελθόν, ένας κόμπος συγκίνησης μου πνίγει τον λαιμό. Με θάμβος παρατηρώ και αναλογίζομαι ότι δεν μπορεί να είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής αυτής της ταινίας.
Εν κατακλείδι, θα μου επιτρέψετε να σας παρακαλέσω κάτι: Προσευχηθείτε γι’ αυτά τα παιδιά στον φιλεύσπλαχνο Κύριο και τη γλυκιά μας Παναγία. Δεν φαντάζεστε τι πόνο κρύβουν μέσα τους, παρά τη σκληρότητα της ζωής τους. Τα «θολωμένα» σοκάκια που περπάτησαν και περπατούν μέρα-νύχτα αυτές οι ταλαίπωρες ψυχές, ανακυκλώνοντας και στροβιλίζοντας το πάθος τους για την πρέζα, έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Κανείς από αυτούς που γλύτωσαν δεν θέλει να τις θυμάται. Ήταν και είναι σκληρή η νύχτα τα χρόνια της εξάρτησης..
Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος!
Αμήν.