Τό ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ και η τιμωρία πού έρχεται επάνω μας…

Τά Σόδομα καίγονται !

Καί ο δίκαιος Λώτ απομακρύνεται με την οικογένειά του γιά να γλιτώση. Καί σώθηκαν όλοι πλήν τής γυναίκας του πού ώς στήλη άλατος καταστράφηκε από τήν περιέργειά της...

«…Έκείνο το βράδυ έβλεπα μιὰ παρέλαση παράδοξη. Τὴν παρακολούθησα ἄφωνος. Ἀξημέρωτα ἀκόμη, λίγο πρὶν σκάσει ὁ Αὐγερινός, ἀνάμεσα στὸν ὕπνο καὶ τὸν ξύπνιο. Δὲν ξέρω ἂν ἦταν ὄνειρο ἢ μοναχὰ τοῦ νοῦ μου φαντασία.

Περνοῦσαν πλῆθος ολόκληρο...

Μὰ ἦταν τὸ πλῆθος μετρητὸ καὶ πρόσωπα τὰ πιὸ πολλὰ γνωστὰ κι ὅλα προβεβλημένα· κάθε λαοῦ καὶ κάθε ἔθνους:

Ναβουχοδονόσορας καὶ Δαρεῖος, Ξέρξης καὶ Ἀρταξέρξης, Ἀντίοχοι καὶ Πτολεμαῖοι, ὁ Ἡρώδης καὶ ὁ Νέρωνας, Δέκιος καὶ Διοκλητιανός.

Θάμπωσα!

Φαραὼ καὶ Τσάροι, βασιλιάδες κι αὐτοκράτορες, τύραννοι καὶ στρατηγοί,Ἰουλιανὸς καὶ Μωάμεθ, Χίτλερ καὶ Μουσολίνι, Λένιν καὶ Στάλιν, Χότζα καὶ Μάο καὶ Πόλ-Πὸτ καὶ τόσοι άλλοι ἀκόμα. Κι ἀκόμα...

Ἔβλεπα τὰ Σόδομα μέσα στὸ θειάφι καὶ τὴ φωτιά, κι ὁ τόπος τους νὰ γίνεται θάλασσα τοῦ θανάτου...

Ἔβλεπα πόλεις τρομερὲς νὰ ὑψώνονται – τὴ Βαβυλώνα – κι ἔπειτα σὲ μιὰ στιγμὴ νὰ πνίγονται στὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου – νεκρικὸ σάβανο!

Εἶδα τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ τὴν ὀργώνουν τοῦ Τίτου οἱ λεγεῶνες, τὴν Πόλη, τὴν Ἁγια-Σοφιὰ νὰ πνίγεται στὸ αἷμα. Εἶδα τὸν Ναζισμό, τὰ Σοβιέτ – τέρατα ἀλλόκοτα – νὰ κείτονται νεκρὰ κι ἀκέφαλα, τὰ πολυκέφαλα.

Καί κάπου ἐκεῖ τὸ ὄνειρο, ἡ φαντασία ἔσβησε...

Ἦταν ἀλήθεια, ἦταν ὄνειρο, ή τοῦ νοῦ μου φαντασία; Ἦταν παρέλαση; Εἴτε ὄνειρο εἴτε φαντασία εἴτε παρέλαση... Ἦταν... Τί ἦταν;

Ἦταν τὸ ἀριστερὸ τιμωρό χέρι τοῦ Θεοῦ !

Μὲς στὴ Γραφὴ ὁ Θεός – γιὰ τὴν ἀκρίβεια οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ – παρουσιάζεται μὲ εἰκόνες ἀνθρωπομορφικές. Ἔτσι, γίνεται συχνὰ ἀναφορὰ στὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὴν καρδιά, τὰ σπλάχνα τοῦ Θεοῦ κ.τ.λ.

Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι πνεῦμα, ἀσώματος, ἀόρατος, ἀσχημάτιστος. Κατὰ συνέπειαν τίποτε ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἔχει. Ὅλα αὐτὰ εἶναι εἰκόνες ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ φανερώσουμε τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται, μιλάει, παρακολουθεῖ, ἐνεργεῖ τὰ πάντα.

Μία λοιπὸν ἀπὸ τὶς πιὸ συχνὰ χρησιμοποιούμενες τέτοιες ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις εἶναι ἐκείνη ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Συνήθως ἀναφέρονται ἀορίστως τὰ χέρια Του, ἀρκετὲς ὅμως φορὲς γίνεται ἀναφορὰ πιὸ συγκεκριμένα στὸ δεξί Του χέρι.

Ἡ ἔκφραση «δεξιὰ τοῦ Κυρίου» χρησιμοποιεῖται πάντοτε γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ δύναμή Του, ἡ συμπαράστασή Του καὶ ἡ προσφορὰ ἀφθονίας εὐλογιῶν στους ανθρώπους.

Ἔτσι ἀφήνεται νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἀντίστοιχα οἱ τιμωρητικὲς ἐνέργειές Του γίνονται ἀπὸ τὸ ἀριστερό Του χέρι: «Ἀποκτέννει μὲν διὰ τῆς ἀριστερᾶς... σῴζει δὲ καὶ εὐεργετεῖ διὰ τῆς δεξιᾶς» (Κλήμης Ρώμης, Ἀμφιβαλλ., Ὁμιλία 20, 3· PG 2, 450).

Μέσα στὴν ἱστορία τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἐπέπεσε ἀρκετὲς φορὲς τιμωρητικό.

Αὐτὸ συνέβαινε ὅταν ἡ ἀσέβεια κάποιου προσώπου ἢ λαοῦ ξεπερνοῦσε τὰ ὅρια τῆς συνηθισμένης ἁμαρτωλότητας καὶ ἔφτανε στὴ μανικὴ θρασύτητα τὴν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι ὀνόμαζαν «ὕβρη».

Σὲ τέτοια κατάσταση εἶχαν φτάσει τὰ πρόσωπα καὶ οἱ λαοὶ ποὺ παρήλασαν στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μας, γι ̓ αὐτὸ καὶ τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ σκόρπισε φωτιὰ καὶ θειάφι, θανάτωσε παραδειγματικά, ἐξαφάνισε σὰν σκόνη στὸν ἄνεμο τὶς αὐτοκρατορίες τους, ταπείνωσε ἐξευτελιστικὰ τὴν ἐπηρμένη καὶ μανικὴ ἀσέβειά τους.

Σὲ τέτοια ὑβριστικὴ ἔπαρση ἔχει ἐκτιναχθεῖ τούτη τὴν ὥρα καὶ ἡ Εὐρώπη, ὁ δυτικὸς λεγόμενος κόσμος γενικότερα.

Περιφρονεῖ τὸν Χριστό, χλευάζει τὸ Εὐαγγέλιο, εὐτελίζει καὶ καταπατεῖ τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ.

Καὶ οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες τοῦ τόπου μας, ἀσπόνδυλοι καὶ δουλικοί, ἐκτελοῦν πρόθυμοι τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀποστάτριας. Μέχρι πότε;

Ἂν συνεχιστεῖ ἡ ἀσεβὴς πορεία, τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ θὰ ὑψωθεῖ δίκαιο καὶ ἀπειλητικό. Θὰ ἐπιπέσει τιμωρητικὸ «ἐπὶ σὲ τὴν ὑβρίστριαν», ὦ Εὐρώπη (Ἱερ. κζ ́ 31)!

Θὰ ραπίσει αὐστηρὰ καὶ τὴ μεθύστρια Ἑλλάδα, τὴν παραδομένη στὴν τοξικομανὴ εὐδαιμονία ἐλάχιστων εὐρωδολαρίων.

Τὸ χτύπημα θὰ εἶναι τρομερό!

Ὄχι γιὰ νὰ ἐξοντώσει ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσει. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι εὔσπλαχνος καὶ ἐλεήμων. Τιμωρεῖ γιὰ νὰ εὐεργετήσει. «Αὐτὸς, μόνος διὰ τῆς ἀριστερᾶς ἀναιρῶν, διὰ τῆς δεξιᾶς ζωοποιῆσαι δύναται» (Κλήμης Ρώμης, PG2, 220).

Αὐτὸ ποὺ μὲ τὸ ἀριστερό Του χέρι ἐξοντώνει, μὲ τὸ δεξί Του ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸ ζωογονήσει. «Ζωοποιῆσαι δύναται». Δύναται!

Ἀλλὰ τὸ ἂν τελικῶς θὰ τὸ κάνει, ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ μᾶς, ἀπὸ τὸν καθένα μας. Ἀπὸ τὴ μαρτυρία καὶ τὸν ἀγώνα μας. Ἀπὸ τὸ ἀσυμβίβαστο φρόνημά μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τούτη τὴ ζοφερὴ ὥρα τὸ ὕψιστο χρέος μας!

Περιοδικό " O ΣΩΤΗΡ"

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Τα οψώνια της “αγάπης”

Ανάμεικτα συναισθήματα άφησε στους απλούς παρατηρητές η πρόσφατη επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στην Κωνσταντινούπολη και οι συναντήσεις του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. 

Και είναι ανάμεικτα καθώς για πολλούς, ίσως τους περισσότερους, αυτές οι συναντήσεις των κκ. Φραγκίσκου και Βαρθολομαίου, που σημειωτέον πληθαίνουν όλο και περισσότερο προϊόντος του χρόνου, αποτελούν μιας πρώτης τάξεως απόδειξη του πνεύματος καταλλαγής και συγκατάβασης, “εν’ ονόματι της αγάπης”, που διακατέχει τις ηγεσίες των δύο θρησκευτικών κέντρων. Αυτό το “πνεύμα της αγάπης” γίνεται ιδιαίτερα έντονο και αισθητό μέσα από κοινές διακηρύξεις, επιστολές, πάσης φύσεως αβροφροσύνες και κοινά ανακοινωθέντα τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, όπως επίσης και με τις δημόσιες τοποθετήσεις και την αρθρογραφία επιφανών συνεργατών του πάπα και του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Στις περισσότερες από αυτές, αν όχι σε όλες, η λέξη που επαναλαμβάνεται συνεχώς και χωρίς μέτρο - σε σημείο ίσως κάποιες φορές να προδίδει περιορισμένο λεξιλόγιο και να καταντά όντως κουραστική - είναι, ασφαλώς, η λέξη “αγάπη”. Επικαλούμενες δηλαδή την επιταγή του Χριστού για αγάπη, οι δυο θρησκευτικές κοινότητες, διά των πνευματικών τους ταγών, κάνουν αλματώδη βήματα προς μία κατεύθυνση. Την πλήρη ενότητα μεταξύ ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών.

Από την άλλη, υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων, μια εμφανής μειοψηφία όπως την αποκαλεί η άλλη πλευρά, που εξακολουθεί να στέκεται πολύ επιφυλακτική στα ανοίγματα του Πατριάρχη, στη δεδηλωμένη πρόθεση του πάπα, στις προσδοκίες πολλών για ενότητα και αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας ανάμεσα σε παπικούς και ορθοδόξους. Σ’ όλους όσους εμφανίζονται διστακτικοί να αποδεχθούν τις “ειλικρινείς προθέσεις” του πάπα και με οποιονδήποτε τρόπο καυτηριάζουν την φιλοπαπική πολιτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποδίδονται απαξιωτικοί και ενίοτε βαρείς χαρακτηρισμοί. Ορθόδοξοι ταλιμπάν, μουτζαχεντίν, φονταμενταλιστές και υπερορθόδοξοι, είναι μόνο μερικοί από αυτούς.

Για να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στο θέμα, πέρα από κάθε θεολογική μεταξύ των δύο “εκκλησιών” διαφορά - άλλωστε είναι πασιφανές ότι οι θεολογικές διαφορές είναι οι τελευταίες που απασχολούν τις αντιπροσωπείες παπικών και ορθοδόξων κατά τους διαχριστιανικούς διαλόγους - πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο γεγονότα.

Πρώτο γεγονός, ότι ο πάπας, διαχρονικά και ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, ποτέ δεν έπαψε να ενεργεί ως πολιτικός (πρώτα) και πνευματικός (έπειτα) ηγέτης της Δύσης. Η ιστορία διδάσκει ότι το Βατικανό επεδίωκε και συνεχίζει να επιδιώκει την άλωση της Ανατολής με κάθε μέσο και σε κάθε καιρό. Τρανταχτό παράδειγμα, όχι βέβαια το μόνο, αποτελεί ακόμη και στις μέρες μας η Ουνία, η προπαγάνδα δηλαδή της παπικής εκκλησίας για τον αναγκαστικό ουσιαστικά προσηλυτισμό των ορθόδοξων πληθυσμών στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μια πιο ενδελεχής ματιά (πέρα από όσα διαβάζουμε σε εφημερίδες ή μας προβάλλει η τηλεόραση) στα τεκταινόμενα στην όχι και τόσο μακρινή Ουκρανία και τον εμφύλιο που μαίνεται εκεί, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Άλλο παράδειγμα, είναι η ξαφνική “αγάπη” του πάπα για την Ανατολή και την Ορθοδοξία, ιδίως τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Δεύτερο γεγονός, η αναμφισβήτητη απόσταση που τηρεί πλέον το Οικουμενικό Πατριαρχείο από αποφάσεις και Κανόνες Οικουμενικών ή τοπικών Συνόδων και η διαφορετική ερμηνεία που αποδίδει σ’ αυτές, κατά το δοκούν, ή καλύτερα κατά το συμφέρον. Εσχάτως μάλιστα, και είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό, προωθείται εντέχνως από τους θεολογικούς κύκλους του Πατριαρχείου μια νέα θεωρία περί του πρωτείου της Επισκοπής Κων/πόλεως - και επαγωγικά του Επισκόπου της - έναντι των άλλων ορθοδόξων πατριαρχείων, μητροπόλεων και επισκοπών, κατά τα πρότυπα της δυτικής πρακτικής. Ένα δεύτερο Πρωτείο, κοντολογίς, αυτή τη φορά στην Ανατολή.

Αν πραγματοποιηθεί τελικά η περιβόητη ένωση, έστω και κατά το πρότυπο αυτής που υπεγράφη μεταξύ καθολικών και μερίδας ορθοδόξων στη Σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας, αυτό που πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά είναι τι έχει να κερδίσει ή να χάσει η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η ενότητα παπικών και ορθοδόξων όπως αυτή προωθείται, και πρέπει να γίνει σαφές αυτό, ισχυροποιεί πρωτίστως την ηγεμονική θέση του πάπα και ολοκληρώνει το έργο που ξεκίνησε ήδη από το Σχίσμα, συνεχίστηκε με τις Σταυροφορίες (όπου “χριστιανοί” έσφαζαν χριστιανούς στο όνομα του Χριστού!) και την Ουνία, και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας με την άνευ προηγουμένου επίθεση “αγάπης” της Δύσης προς την Ανατολή. Αλώνει, δηλαδή, για μια ακόμη φορά και ίσως οριστικά πια την Ορθόδοξη Ανατολή, καταπατά την πνευματικότητά της, ασεβεί στα ιερά της και τα όσια, σβήνει την παράδοσή της, διαλύει την ευσέβειά της και εγκαθιστά ως αρχηγό της τον Ένα, τον Πρώτο, τον Αλάθητο πάπα. Αυτή δυστυχώς είναι η ουσία του πράγματος. Κανένας θεολογικός περιορισμός δεν μπορεί να αναχαιτίσει αυτήν την προσπάθεια του παπισμού, καμμιά εναντίωση στη μαριολατρεία, στα άζυμα, στο filioque. Καμμιά ένσταση στην κακοδοξία δεν φαίνεται ικανή να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτή την πορεία. Καμμιά Οικουμενική Σύνοδος, κανένας Γρηγόριος, κανένας Φώτιος, κανένας Μάρκος. Και ο λόγος είναι περισσότερο από απλός. Οι θεολογικές διαφορές παραμερίζονται έναντι του ηγιασμένου σκοπού της ενότητας, έναντι της “αγάπης”. Ο παπικός ας πιστεύει όπως θέλει, όπου θέλει, ότι θέλει, ο ορθόδοξος επίσης.

Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Η ακολουθούμενη παπική πολιτική επιδιώκει την πνευματική αλλοίωση και καταστροφή της ανατολής. Και θα πετύχει, αν δεν αντιδράσουμε. Τα οψώνια της “αγάπης”, που θα ‘λεγε κι ο Παύλος, θάνατος.

του Δημήτρη Λάσκου

http://aktines.blogspot.gr

Η επερχόμενη θύελλα από το Φανάρι, και οι…«αγρόν αγοράζοντες»!

Είναι φανερό, καί δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης ή προφήτης, για να κατανοήσει πως τα πράγματα έχουν φτάσει πλέον στην τελική φάση τους...

Και πώς παραμονές της ιστορικής όπως χαρακτηρίστηκε, επίσκεψης του Πάπα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, επέρχεται η μεγάλη «θύελλα», με όλες τις συνέπειες που θα έχει σε ολόκληρο το Ελληνορθόδοξο ποίμνιο αλλά και σε Παγκόσμιο επίπεδο...

Ήδη, οι τελευταίες δηλώσεις του Πατριάρχη έχουν ξεκαθαρίσει την κατάσταση και οι προθέσεις του έχουν πλέον εκδηλωθεί χωρίς κανένα πρόσχημα και χωρίς κανένα δισταγμό... 

Ακόμα, κι΄ αν σε αυτή την συνάντηση δεν τεθεί επίσημα ο στόχος της ένωσης, είναι φανερό πως τα θεμέλια έχουν τεθεί και δεν παραμένει παρά ο χρόνος υλοποίησης του «οικοδομήματος» που κάποιοι επιδιώκουν να ολοκληρωθεί με την αναγγελθείσα πανορθόδοξη Σύνοδο για το 2016.

Είναι αλήθεια ότι όλοι μας, ( είτε το έχουμε αντιληφθεί είτε όχι) , ζούμε σε πολύ ιστορικές στιγμές...

Το ζήτημα πια δεν είναι να κατανοήσει κανείς τι επέρχεται και τι εξελίξεις δρομολογούνται από αυτή την συνάντηση στο Φανάρι, αλλά το τι θα επακολουθήσει, το πώς θα εξελιχτεί η Οικουμενιστική κίνηση, και κυρίως τι συνέπειες θα έχει σε ένα ποίμνιο ουσιαστικά έρμαιο των περιστάσεων ( καί άφωνο ).

Η αλήθεια είναι, πως το τι θα γίνει δεν εξαρτάται από όλους όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις, αφού αυτές έχουν προκαθοριστεί, αλλά το ποιες είναι οι θέσεις και οι ευθύνες όλων μας και το πώς θα δεχτούμε αυτό το «ιστορικό γεγονός», δηλαδή την προτιθέμενη ένωση των «εκκλησιών».

Μιά εξέλιξη που ανατρέπει εκ θεμελίων όλα τα μέχρι σήμερα σταθερά και δογματικά δεδομένα που καθόριζαν την ελληνορθόδοξη πίστη και την ελληνορθόδοξη λατρεία στην ιστορία και στο σήμερα.

Όσοι νομίζουν και το υποστηρίζουν δημόσια, πως αυτά δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν, μάλλον έχουν λανθασμένη άποψη από το τι είναι η Εκκλησία και κυρίως ποιες είναι οι ευθύνες όλων μας. 

Αντί να παραθέτουν διάφορα θεολογικά επιχειρήματα αποπροσανατολισμού, θα ήταν καλύτερα να διαβάσουν ξανά και μόνο αυτό που αναφέρει ο Vladimir Lossky στο εξαίρετο έργο του, «Η Μυστική Θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας»: 

«Η Εκκλησία είναι καθολική εις πάντα τα μέρη αυτής. Έκαστον των μελών της, όχι μόνον ο κληρικός αλλά και πας λαϊκός, καλείται να ομολογεί και να υπερασπίζει την αλήθειαν της παραδόσεως και να αντιτάσσεται και προς αυτούς ακόμη τους Επισκόπους εάν ούτοι πίπτουν εις αίρεσιν».

Κανείς σήμερα δεν μπορεί να είναι ούτε τυφλός ούτε κωφάλαλος. 

Πνευματικοί πατέρες που καθοδηγούν εκατοντάδες πιστούς, έχουν την μεγίστη ευθύνη για όσα συμβαίνουν χωρίς να προβάλλουν, όντας οι ίδιοι φυγόδικοι, καμία αντίδραση. 

Ποιμένες, (ευτυχώς όχι όλοι), που ποιμαίνουν μεγάλα ποίμνια, έχουν τεράστια ευθύνη γιατί δεν ενημερώνουν το ποίμνιο στα όσα επέρχονται και το χειρότερο, δίνουν την εικόνα πως όλα βαίνουν καλώς. 

Ελληνορθόδοξα ιδρύματα που έχουν ιδρυθεί για τη προστασία της Ορθοδοξίας, αδιαφορούν, (ευτυχώς όχι όλα ), για την λεηλασία της από αυτούς ακριβώς που τάχτηκαν να την εκπροσωπήσουν και ασχολούνται με αποπροσανατολιστικές ανθρωπιστικές δραστηριότητες.

Ο μη συνειδητοποιημένος Χριστιανός προτιμά την «κάλυψιν», την «απόκρυψιν» και την «παραλαγήν». 

Έτσι τον λόγο λαμβάνουν τα «παραπετάσματα καπνού», που μεταφράζονται επί της θεωρίας και κυρίως επί της «πράξεως», λέγοντας πώς «εμείς είναι αδύνατον να κάνουμε κάτι», ή, «θα μιλήσει ο Θεός» και επίσης το εντελώς εξοργιστικό, «οι εποχές είναι πάντοτε οι ίδιες και αυτά συνέβαιναν πάντοτε»και άλλα συναφή.

Μάλιστα υπάρχουν και ορισμένοι οι οποίοι θεωρούν τον επιβεβλημένο έλεγχοσαν ιεροκατηγορία, κατάκριση, κλπ.

Δυστυχώς ή ευτυχώς για όλους αυτούς, τα γεγονότα έρχονται σαν «χείμαρρος». Κανείς μας δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να κρύβεται και να καλύπτεται από θεολογίζουσες υπεκφυγές.

Στο Βυζάντιο, όπως μας τονίζει με έμφαση ο κορυφαίος βυζαντινολόγος, Στήβεν Ράνσιμαν, στο μνημειώδες έργο του, «Η Βυζαντινή Θεοκρατία»:

«Ο σεβασμός για την θεϊκή εξουσία του Αυτοκράτορα ή του Πατριάρχη δεν εμπόδιζε τους Βυζαντινούς να ξεσηκώνονται σε επανάσταση εναντίον ενός ανθρώπου που τον θεωρούσαν ανάξιο για μια τέτοια θέση».

Ο δε Πάτερ Παΐσιος μας άφησε παρακαταθήκη ότι, «Το ορθόδοξο πνεύμα είναι να λέει και να καταχωρεί ο καθένας την γνώμη του όχι να μην μιλεί γιατί φοβάται, ή να κολακεύει για να τα έχει καλά με τον αρχιεπίσκοπο ή με τον ηγούμενο», (από Πάτερ Παΐσιος ο αγιορείτης, Τόμος Α).

Τέλος ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ μας αναφέρει μέσα από το εξαιρετικά προφητικό, (1975), βιβλίο του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», πως, 

«Ορθόδοξοι θεολόγοι και άλλα επίσημα Ορθόδοξα σωματεία διεξάγουν διαλόγους με Ρωμαιοκαθολικούς και Προτεστάντες και εκδίδουν κοινά ανακοινωθέντα με θέματα όπως η Θεία Ευχαριστία, η πνευματικότητα και τα παρόμοια, χωρίς καν να πληροφορούν τους ετεροδόξους ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η ( μόνη αληθινή ) Εκκλησία του Χριστού.

Στην οποία, όλοι είναι προσκεκλημένοι ! Ότι μόνο τα δικά Της Μυστήρια είναι χορηγοί χάριτος, ότι η Ορθόδοξη πνευματικότητα μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από αυτούς που την ξέρουν εμπειρικά μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησιά, ότι όλοι αυτοί οι διάλογοι και τα κοινά ανακοινωθέντα είναι μια ακαδημαϊκή, συμβατική καρικατούρα της γνήσιας συνομιλίας, μιας συνομιλίας που έχει σκοπό την σωτηρία των ψυχών. Δεν υπάρχει όριο στην προδοσία, την νόθευση και την αυτοκαταστροφή της Ορθοδοξίας ;;;».

Και να κλείσουμε χωρίς να είμαστε ούτε πανεπιστημιακοί θεολόγοι, ούτε θεολογίζοντες εκ του ασφαλούς (δυστυχώς στους δύσκολους καιρούς μας έχουμε «πλημμυρήσει» από δαύτους που συνεχώς ομιλούν χωρίς να λένε τίποτα), παρά μονάχα όντας ανάξιοι, αγωνιούντες για όλες αυτές τις εξελίξεις, την «Β΄ Κορινθ. 6:14-17», που αναφέρει:

«Να μη συνδέεστε με του απίστους γιατί τι σχέση έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; ή τι επικοινωνία μπορεί να έχει το φως με το σκοτάδι; Μπορεί να υπάρχει συμφωνία μεταξύ του Χριστού και του Βελιάλ; Ή τι κοινό έχει ο πιστός με τον άπιστο;…Γι αυτό φύγετε από μέσα από αυτούς και χωριστείτε λέγει ο Κύριος».

Αλήθεια τι δέον γενέσθαι ; 

Νίκος Χειλαδάκης

Όταν οι πρόγονοι των Φραγγο-Λατίνων Τροϊκανών φώναζαν γιά τούς Έλληνες ότι θέλουν:

«Poco pane e molte bastonate»

"Λίγο ψωμί καί πολύ ξύλο..."

Ο Παπικός Ιερομόναχος Fra Paoli Sarpi συμβούλευε τις Αρχές του Ενετικού Κράτους να φέρονται τυραννικώς προς τους υπηκόους του Ανατολικού δόγματος (Ορθοδόξους)

Πρέπει να φέρωνται προς τους άπιστους Έλληνες πάντοτε ως άγρια θηρία και ότι χρειάζονται εις αυτούς Poco pane e molte bastonate ( δηλαδή : Λίγο ψωμί και πολύ ξύλο…)Όπως αναφέρει μάλιστα ο ιστορικός Δ.Πασχάλης, ο τότε Πάπας των Λατίνων στις αρχές του ΙΗ΄αιώνα συμβούλευε τους Βενετούς διοικητάς της Πελοποννήσου :

«…δεν πρέπει να λησμονώμεν ότι οι Έλληνες δεν έχουσι πίστιν… όθεν δέον να μεταχειριζόμεθα αυτούς ως άγρια θηρία , να τους αποσπώμεν τους οδόντας και τους όνυχας, να μην παύωμεν ταπεινούντες αυτούς και ιδίως να τους εμποδίζωμεν από την περί των όπλων άσκησιν. Ουδέν δ’ άλλο να παρέχωμεν εις αυτούς, ή μη μόνον ξύλον και άρτον, άρτον και ξυλον!

( Δ.ΠΑΣΧΑΛΗ, Η Δυτική Εκκλησία εις τας Κυκλάδας. Σελ 18)

Οποιαδήποτε ομοιότης των αναφερομένων με την σήμερον τυγχάνει τυχαία!

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ-ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ

http://thriskeftika.blogspot.gr

Ο εγωϊσμός τυφλώνει τους Παπικούς μπροστά στην Αλήθεια

 (εξ αφορμής άρθρου του π. Διονυσίου Ταμπάκη)

Οι Παπικοί από τους πρώτους κιόλας αιώνες της αποστασίας τους θέλουν να καθυποτάξουν στην δική τους πλάνη και την Ορθοδοξία.

Έτσι, συμπεριφέρονται όπως αυτός που αποστατεί και προδίδει τον άλλον. 

Την πλάνη που κουβαλάει ο Παπισμός προσπαθεί να την εξωραΐσει και να την δικαιολογήσει, προσπαθώντας εναγωνίως και με κάθε εγωϊστικό τρόπο να πείσει τελικά πως έχει “το πάνω χέρι” και την δύναμη, άρα και την αλήθεια.

Σε αυτή του την κατεύθυνση έχουν γίνει “σημεία και τέρατα” προερχόμενα από την αποστασία από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.

Τα συγχωροχάρτια και η Ιερά Εξέταση, βύθισαν την Ευρώπη στον σκοταδισμό και την προκατάληψη.

Οι σταυροφορίες και οι πόλεμοι ανά τους αιώνες που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, υποκινούμενοι από το Βατικανό είναι μια ιστορική πραγματικότητα.

Δυστυχώς όμως σήμερα πολλοί κληρικοί και λαϊκοί διαγράφουν το παρελθόν και γίνονται φιλικά προσκείμενοι σε μια ένωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον Ρωμαιοκαθολικισμό άνευ αγιοπατερικών προϋποθέσεων.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Μ. Βασιλείου για την πονηρία και την αλαζονεία της Δυτικής οφρύς (φρύδι).

Τονίζει ο Μ. Βασίλειος ότι οι υπερήφανοι χαρακτήρες γίνονται περισσότερο εγωϊστές όταν κολακεύονται και τότε όχι μόνο δεν γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά ούτε ανέχονται και να την μάθουν.

Εάν μας ευσπλαχνισθεί ο Θεός τότε ποια άλλη βοήθεια χρειαζόμαστε;

Και αν οργισθεί εναντίον μας ο Θεός, τότε ποια βοήθεια μπορεί να μας προσφέρει μια αίρεση;

Εύλογες οι απαντήσεις στις εύστοχες παραινέσεις του Μ. Βασιλείου.

Ας αναλογιστούν αυτές τις σκέψεις όλοι όσοι θέλουν μια ένωση με το Βατικανό και ας ξαναθυμηθούν την Παπική ευγένεια και λεπτότητα που μεταχειρίστηκαν στους Έλληνες Ορθόδοξους κατοίκους των νησιών του Ιονίου και Αιγαίου Πελάγους, όταν κάποια από αυτά τα κατείχαν την εποχή της Τουρκοκρατίας.

Από τις καταγραφές ενός Έλληνα ιστορικού, οι Ορθόδοξοι πειθαναγκάζονταν από την εξουσία των Φράγκικων στρατευμάτων να ασπασθούν τον Παπισμό.

Υποχρέωναν Ορθόδοξους ιερείς να συνεκκλησιάζονται και να συλλειτουργούν στους δυτικούς ναούς μαζί με Λατίνους επισκόπους τους οποίους και εμνημόνευαν, όπως φυσικά και τον Πάπα της Ρώμης.

Αλλά και όταν Ορθόδοξοι ιερείς λειτουργούσαν σε Ορθόδοξους ναούς, τότε προσερχόταν και παπικοί κληρικοί όπου λειτουργούσαν την ίδια ώρα με τους Ορθόδοξους.

Και από άμβωνος εξευτέλιζαν και κορόιδευαν την Ορθόδοξη Πίστη.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Δύσης και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Η παναίρεση του Πάπα δεν έχει κάνει βήμα πίσω από τις θέσεις της και ο επίσημος Ουκουμενιστικός διάλογος που εδώ και μισό αιώνα διεξάγεται δεν έχει επιφέρει καμία ουσιαστική πρόοδο.

Ο εγωϊσμός και η υπερηφάνεια δεν θα επιτρέψουν στον Πάπα να δει τις πλάνες του.

Σκοπός λοιπόν των “καλοπροαίρετων επαφών” είναι η υποταγή της Ορθοδοξίας στην παπική παντόφλα.

Προσοχή όμως, γιατί όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα!

ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ «ούτε γνωρίζουν την αλήθειαν, ούτε ανέχονται να την μάθουν»

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (4ος αιώνας)

ΙΕΡΕΥΣ π. Διονύσιος Ταμπάκης

Σε μια πανηγυρικών τόνων προσπάθεια από κάποιους ολοπρόθυμους Κληρικούς και λαϊκούς να εξωραϊσουν τον Παπισμό , ο οποίος κάτω από το προσωπείο της ενώσεως των Εκκλησιών κρύβει τεχνηέντως την σφοδρή επιθυμία του ( από τους πρώτους κιόλας αιώνες του Χριστιανισμού) να υποτάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία και Πίστη κάτω από την Παπική εμβαδά (παντόφλα) του, υπενθυμίζουμε λίγα λόγια από τον Μέγα Βασίλειο (4ος αιώνας) για την πονηρία και υπεροψία της Δυτικής οφρύς (φρύδι).

«Πράγματι οι υπερήφανοι χαρακτήρες, όταν κολακεύονται, είναι φυσικό να γίνονται περισσότερον εγωιστικοί από όσον είναι. Εξ άλλου, εάν ο Κύριός μας ευσπλαχνισθεί, ποίαν άλλην βοήθειαν χρειαζόμεθα;. Εάν συνεχισθεί εναντίον μας η οργή Του Θεού ποία βοήθεια μπορεί να μας προσφέρει η Δυτική οφρύς; (φρύδι-αλαζονεία).»

Αυτοι (οι Παπικοί δηλαδή) ούτε γνωρίζουν την αλήθειαν ούτε ανέχονται να την μάθουν…(Μ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,Επιστολή ΣΛΘ΄ PG 32,893BC ).

Επ’ευκαιρία ας πάρουμε και λίγη δόση από την Δυτικο-Παπικη ευγένεια, λεπτότητα και Δημοκρατία από την καταγραφή ενός Έλληνα Ιστορικού:

«Εις τας νήσους των κυκλάδων ο Ορθόδοξοι επειθαναγκάζοντο υπό της εξουσίας των Φράγκων να ασπασθώσι τον Παπισμόν , αναγνωρίζοντες τον ποντίφηκα της Ρώμης ως ύπατον αρχηγόν της Εκκλησία.

Εις κάθεν επίσημον εορτήν οι Ορθόδοξοι Ιερείς ήσαν υποχρεωμένοι να συνεκκλησιάζονται εν τη δυτική εκκλησία και να συλλειτουργώσι μετά των λατίνων.

Ήσαν δε υποχρεωμένοι οι Ορθόδοξοι Ιερείς να μνημονεύωσιν εις τας Εκκλησίας των πλην του Πάπα και τον λατίνον επίσκοπον και να υποδέχονται αυτόν πανηγυρικώς και εν επισήμω περιβολή κατά την εις τον λατινικόν ναόν εγκαθιδρυσίν του.

Το χειρότερο όμως και τυραννικώτερον ήτο ότι: και μέσα εις τους Ορθοδόξους Ναούς δυναστικώς ελειτούργουν οι λατίνοι Ιερείς καθ’ην ώρα και οι Ορθόδοξοι (παράλληλα με τους Ορθοδόξους) κι αναφανδόν από του άμβωνος επροπηλάκιζον (ωνείδηζαν και εξευτέλιζαν) τους Ορθοδόξους και την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.

(Ιστορικού Δ.Π.ΠΑΣΧΑΛΗ έτος1948 - Ανάτυπoν εκ του περιοδ. «ΑΝΔΡΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΑ» σελ. 15-16-17)

Και όπως σοφά το τονίζει η παροιμία:

«Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του»

Ας προσέχει όμως Πάπας μήπως εν τη ακατάσχετη ορέξη του να καταβροχθήσει τους Ορθοδόξους, του καθήσουν βαριά στο στομάχι και παράλληλα του ανέβη και η χοληστερίνη και πεθάνει από έμφραγμα!

http://katanixis.blogspot.gr

Η πνευματική αναζήτηση ενός σύγχρονου Έλληνα

«Εν αρχή ην ο Λόγος… 
και ο Λόγος Του μου αρκεί.» 

Χωρίς περιστροφές, 

προσθέσεις, 

αφαιρέσεις, 

κόψε - ράψε.

Εκείνος που πίστεψε μέχρι θανάτου στο Χριστό, είναι εκείνος που πολλές φορές πρώτος αμφισβήτησε τα λεγόμενα Του.

Που με διάθεση βολική και χαλαρή, είπε μέσα του: «Όχι. Αυτό τώρα εκεί, δεν μπορεί να είναι έτσι, αυτό είναι της «εκκλησίας»...»

Ένιωσε μέσα του το κάλεσμα, δίψασε η ψυχή του για την αλήθεια, όποια και αν ήταν αυτή, άνευ όρων και προϋποθέσεων.

Και σαν τρελός έτρεξε, διψώντας για Εκείνον, Τον Θεάνθρωπο Χριστό…

Η αναζήτηση

Τον έψαξε παντού. Σε μέρη που έμοιαζαν φωτεινά, και αρχικά έδειχναν πως ίσως υπάρχει και εκεί το Φως Του. Έψαξε σε ανατολή και δύση, σε διαλογισμούς και πατρώες θρησκείες, σε αρχαίες θεωρίες και μυσταγωγίες. Για να γευτεί την απάτη των ψεύτικων φώτων που εύκολα πλανεύουν τον αρχάριο, τον εγωπαθή και οδηγούν στην απώλεια.

Ήταν αυτή η τρελή επιθυμία που έγινε αφορμή, να τον σπλαχνιστεί Εκείνος.. που πάντα προσμένει καρτερικά την επιστροφή του άσωτου υιού, του ταλαιπωρημένου και λερωμένου από την λάσπη της αμαρτίας εκπεσόντα ανθρώπου.

Ο σπλαχνικός ποιμένας, ο Σωτήρας Χριστός που τρέχει με αγάπη ανείπωτη, να φωτίσει τον δρόμο της επιστροφής, που ετοιμάζει γιορτή εις τους ουρανούς.

«Σας λέω ότι έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για ένα αμαρτωλό μετανοούντα πάρα για ενενήντα εννιά δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας» (κατά Λουκά 15:7).

Δεν δίστασε να του αποκαλυφθεί, σε μέρος δικό του, σε Όρος ιερό και Άγιο να φωτίσει την οδό της αλήθειας Του. Να του ξεσκεπάσει κάθε πλάνη, κάθε εμπόδιο, βλέποντας την καθάρια, αγνή δίψα της τόσο ανάξιας, αλλά παθιασμένης για Θεό αμαρτωλής ψυχής του.

Και όλα έγιναν τόσο απλά αλλά ευλογημένα λαμπερά! Σαν μικρό παιδί έλαβεν ο Κύριος τον ανάξιο και αμαρτωλό. Ζέστανε με το ατελείωτο μεγαλείο της θεϊκής αγάπης Του την πληγωμένη ψυχή, την φρόντισε σαν στοργικός Πατέρας και φιλάνθρωπος Θεός.

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» [Ματθ. ια' 28-29].

Το Φως της δόξης Του έδιωξε κάθε αμφιβολία που γεννιόταν στο περίεργο ακόμα μυαλό του νέου. Τα ψεύτικα φώτα κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Οι εμπειρίες των ανατολίτικων δοξασιών, τα «νόθα» και ατελή φώτα που συνάντησε εκεί ο νέος, δεν δύναται να συγκριθούν με το Φως Του Χριστού.

Η εξομολόγηση

Έξι ολόκληρους μήνες αμφισβητούσε την εξομολόγηση, μέχρι που πήρε την απόφαση να δοκιμάσει, έσφιξε την καρδιά του και άφησε στο πετραχήλι του πνευματικού, πόσες πτώσεις Θεέ μου!

Λύτρωση! Αγαλλίαση ψυχής, και απαρχή νέας πορείας...

Κάθε φορά ένα νέο βήμα, μια νέα αμφιβολία...Αλλά και μια βιωματική αποκάλυψη. 

Κάθε απορία λυνόταν με τρόπο θαυμαστό.

«Όχι έλεγε ο νέος, αυτό εκεί είναι της «εκκλησίας», δεν μπορεί να είναι έτσι.

Συντριβή! πανωλεθρία! Κάθε του αμφισβήτηση κατέρρεε...

Με τρόπο υπερφυσικό, όσα δεν αποδεχόταν, ένα προς ένα έπεφταν στο κενό.

Έσκυβε το κεφάλι ξανά και ξανά αναφωνώντας «Συγχώρα με Θεέ μου... δεν ήξερα!»

Έτσι άρχισε να συντελείται η μεταστροφή. Δίχως πια να μπορεί να προβάλει καμία αντίρρηση, έγινε υπέρμαχος της αλήθειας, της μίας και μοναδικής! Της Ορθόδοξης εκκλησίας Του Χριστού.

Τα ταξίδια στο Άγιον Όρος

Τα ταξίδια στο Άγιον Όρος έγιναν πια συχνά, διψούσε να μάθει, να κατανοήσει, να συλλάβει ο νους του νέου όλα αυτά που ζούσε σαν παραμύθι. Του φαίνονταν ώρες-ώρες, σαν ταινία.

Ο Αγιορείτης ασκητής τον άκουσε γονατιστό και φορτισμένο, τον άφησε να ολοκληρώσει την αφήγηση του ατάραχος. Μήτε τον «μάλωσε» για τούς λάθος δρόμους που είχε πάρει.

Τι να κάνω γέροντά μου; ρώτησε ο νέος.

«Θα κάνεις πνευματικό αγώνα και ο Χριστός θα σου δείξει...»

Ακούστηκε η νηφάλια φωνή του γέροντα ασκητή...

Η καρδιά του νέου σκίρτησε! Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Λες και... μα δεν μπορεί σκέφτηκε! Τούτο είναι το πιο σωστό που άκουσα ποτέ! Μα ήταν τόσο απλό, τόσο απίστευτο και μεγαλειώδες συνάμα απλοϊκό.

Ο Χριστός θα σου δείξει!

Μα πόσο ανόητος ήταν. Εκείνος δεν του έδειχνε εδώ κι ένα χρόνο;

Όχι... όχι... δεν τον έπεισε ο πνευματικός του, μήτε κανένα βιβλίο που διάβασε... ήταν εκεί γονατιστός στον γέροντα γιατί τον είχε πείσει ο Ίδιος ο Χριστός.

Εκείνος τον «κράτησε».

Πέρασε άλλος ένας χρόνος, ο νέος πλέον μελετούσε ώρες ατελείωτες, ξεδιπλωνόταν μπροστά του το μεγαλείο της αγιορείτικης παράδοσης, τα Πατερικά κείμενα, ο λαμπρός θησαυρός της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών.

Οι εξομολογήσεις στον πνευματικό έγιναν πιο συχνές, μα δεν έπαιρνε απαντήσεις.

Πάτερ μου ψέλλισε μια μέρα... «λέω να κάμω πνευματικό αγώνα, για να κατανοήσω όλα αυτά που έχουν συμβεί. Και ο Χριστός θα μου δείξει.»

Περίμενε με αγωνία την απάντηση. Έλαμψε το πρόσωπο του από χαρά σαν άκουσε το ναι! Απόρησε με την ευκολία που συμφώνησε ο πνευματικός του και πήρε ευλογία να ξεκινήσει.

Ο πνευματικός αγώνας

Είχε πει να κάμει για 40 ημέρες, μα εκείνες πέρασαν γρήγορα. Τίποτα δεν είχε συμβεί.

Πάτερ μου θα συνεχίσω τον αγώνα αναφώνησε! (Ποιος είμαι εγώ σκέφτηκε που θα βάλω περιθώριο 40 μέρες να μου δείξει ο Χριστός;) 

Αγώνας διαρκείας λοιπόν! Μόνιμος, μέχρι να λάβει κάποια απάντηση. Νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση, και αδιαλείπτως συμμετοχή των Άχραντων Μυστηρίων, Σώμα και Αίμα Χριστού.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και η ευσπλαχνία, το ατελείωτο έλεος του Θεού φανερώθηκαν στον αγώνα του. Νέες εμπειρίες αυτή την φορά από το Άγιο Ποτήριο. Πράγματα θαυμαστά! Από εκείνα που διαβάζει κανείς μας σε καλογερικές ιστορίες! Ο πλούτος των Αγιορειτών μοναχών, η αλήθεια της ορθοδοξίας άρχισε να αποκαλύπτεται. 

Είδε τον πνευματικό του αλαλιασμένο από χαρά!

Ο ίδιος ζούσε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ήταν η Χάρις Του Θεού που έκανε την εμφάνιση της. Κάτι που δεν ξέφυγε από το έμπειρο μάτι του πνευματικού του. Του μιλούσε αλλιώτικα πια, διαφορετικά. Λες μπορούσαν πια να συνεννοηθούν, μίλαγαν βλέπεις τώρα την ίδια γλώσσα.

Πέρασαν έτσι έξι μήνες αγώνα, νηστεία, προσευχή, Θεία Κοινωνία, πτώσεις, πόλεμος με τα πάθη.

Το σχέδιο του Θεού 

Ο πνευματικός που πριν ποτέ δεν άφησε κάτι να φανεί, που άκουγε τα βιώματα και δεν αποδεχόταν τίποτα, άρχισε να μιλάει, δίνοντας απαντήσεις. Σιγά-σιγά και στοργικά, άρχισε να ξεδιπλώνει ένα κουβάρι που κρατούσε καλά κρυμμένο δυόμιση ολόκληρα χρόνια. Πλέον ήταν σαφής, και απόλυτος.

«Το σχέδιο του Θεού εξελίσσεται...»

«Τίποτα από όσα έζησες δεν έγινε τυχαία. Υπάρχει κάποιος σκοπός. Είσαι στα χέρια του Θεού, και αγαπημένο παιδί Του Χριστού. Έχουμε να ζήσουμε πολλά θαυμαστά ακόμα που ούτε μπορούμε να τα φανταστούμε...»

Ο νέος συγκλονίστηκε... αδύνατον είπε, αδύνατον να συμβαίνουν αυτά σε μένα!

Πάτερ μου αμαρτωλός είμαι! αναφώνησε.

Για να λάβει την απάντηση: 

«Όλοι είμαστε, ο Θεός σε βοηθά σκανδαλωδώς. Ο τρόπος με τον οποίο σε βοηθά ο Χριστός είναι σκάνδαλο. Και δεν μπορώ να μην λάβω υπόψιν μου την γνώμη Του Θεού.»

Το κάλεσμα στο Ιερό

Ο νέος αμφέβαλε ξανά. Αδυνατούσε να πιστέψει πως όλα αυτά που ζούσε, όλα όσα εξέταζε, πως είχαν έναν απώτερο σκοπό. Πως ο Θεός είχε ένα σχέδιο για εκείνον, τον ανάξιο.

Ο πνευματικός είδε την άρνηση, την αδυναμία του νέου στην αναπάντεχη εξέλιξη, και ας ήταν ο νέος εκείνος που δεν εγκατέλειψε στιγμή, που διψούσε να μάθει, να βρει απαντήσεις.

«Άκουσε παιδί μου, αυτό το σαββατοκύριακο να έρθεις να καθίσεις μέσα στο ιερό την ώρα της Θείας λειτουργίας και ότι δεις να μου το πείς.»

Τα λόγια αυτά λες και του έδωσαν φτερά! Αδύνατον είπε ξανά από μέσα του! Ο πάτερ δεν θα τον καλούσε ποτέ μέσα στο ιερό αν πραγματικά δεν ήταν σίγουρος για όσα έλεγε.

Το πρωινό του Σαββάτου, τον βρήκε εντός του Ιερού. Έλαβε με μεγάλη συγκίνηση το μαύρο ράσο και την ευλογία του ιερέα. Δέος στο: «Ως τον Βασιλέα τον όλων υποδεξόμενοι» με το θυμιατό στο χέρι.

Ήρθε και η Κυριακή. Μέρα γιορτής..! Από νωρίς δίπλα στο ιερό... ζούσε έντονες στιγμές. Απερίγραπτα τα συναισθήματα, βουρκωμένα τα μάτια, κατεβασμένο το κεφάλι, καθώς ο ιερέας ταπεινά ομολογούσε πως: 

«Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.» 

Σήκωσε του βλέμμα του δίχως να το θέλει έβλεπε μόνο το Άγιο Ποτήριο. Όλα τ' άλλα είχαν φύγει από το «πλάνο». Ο ιερέας με το κουτάλι εντός, διαμέλιζε τον Άρτο. Και τότε συνέβη. Ο νέος αισθάνθηκε πως μέσα στο Άγιο Ποτήριο ο ιερέας διαμέλιζε το Σώμα Του Χριστού. 

Η αίσθηση διαπέρασε σαν κεραυνός όλο του το είναι. Τσάκισε την ψυχή του....

«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται... και εμείς τι κάνουμε; »

Συντριβή, οδύνη, σπαραγμός, λυγμοί μετά δακρύων.

Δεν έβλεπε πια τον Άρτο, έβλεπε το Σώμα Του Χριστού να διαμελίζεται.

Ένιωθε πλήρως ανίκανος να ελέγξει την κατάσταση, ποταμός από καυτά δάκρυα... «Συγχώρα με Χριστέ μου... συγχώρα με! Εσύ Χριστέ μου σταυρώθηκες για μας, και διαμελίζεσαι διαρκώς και εμείς ούτε που δίνουμε σημασία»

Και έτσι, ευρισκόμενος σε κατάσταση συντριβής, δέχτηκε και τούτο:

«Nαι, είδες το Σώμα Του Χριστού να διαμελίζεται αλλά δεν είναι μόνο η διαρκής Θυσία Του Χριστού, που είναι ξεχασμένη. Έχει και άλλη ανάγνωση. Το Σώμα Του Χριστού είναι η Εκκλησία...»

Τά ΄χασε... αυτή η σκέψη, δεν ήταν δικιά του!

Βρισκόταν σε κατάσταση συντριβής, δεν μπορούσε να «χωνέψει» καλά-καλά το πρώτο συμβάν. Ένιωθε ανίκανος να αντεπεξέλθει, και δεν είχε καμία διάθεση για περαιτέρω «αναλύσεις» και «αναγνώσεις».

Θυμήθηκε πως βρέθηκε μέσα στο ιερό με τον αγαπημένο του πνευματικό. Τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί, την βοήθεια που λάμβανε σκανδαλωδώς, όντας αμαρτωλός και ανάξιος να ζει, να γεύεται τέτοιο πλούτο βιωμάτων. 

«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται... και εμείς τι κάνουμε;» 

«Το Σώμα Του Χριστού είναι η Εκκλησία.»

«Κατάλαβα πάτερ μου... κατάλαβα.» Ψέλλισε αισθανόμενος την κλήση, το κάλεσμα.

''Ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν.'' [Ματθ. ιβ' 50]

Kαι έγινε εκείνος, το απολωλός πρόβατο, ο άσωτος υιός, που είδε ξεκάθαρα και με ποικίλους τρόπους κάθε φορά την ολοφάνερη αποκάλυψη του Χριστού στη ζωή του. 

Έκτοτε δεν μπορεί πια να λέει «Εγώ είμαι με Τον Χριστό.» Όχι, όχι.

Το «εγώ» καταργείται. Όποιος είναι με τον Χριστό, είναι μέχρις εκεί που μπορεί, μέχρις εκεί που βολεύεται. Το θέμα είναι να μην είμαστε με τον Χριστό, αλλά να είμαστε Του Χριστού.

Άνευ όρων. Να του ανήκουμε ολοκληρωτικά. Δίχως καμία αμφισβήτηση Του Λόγου Του. 

Με οδηγό σε αυτή τη διαδρομή της ζωντανής σχέσης με τον Θεό, την διδασκαλία των Πατέρων της εκκλησίας και την αγιορείτικη εμπειρία των ορθοδόξων μοναχών και ασκητών.

Ο καφές μου είχε τελειώσει... έμεινα να τον κοιτάζω καθώς ξεμάκρυνε. Γύρισε με κοίταξε κοφτά.«Πρόσεχε τις πλάνες αδερφέ! Βρίσκονται ακόμα και εντός της εκκλησίας μας!»

Η ιστορία είναι αληθινή. Δεν αναφέρεται το όνομα του νέου για ευνόητους λόγους.

Τον ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη της αφήγησής του. Εύχομαι ολόψυχα στον αδελφό μας να του δώσει δύναμη ο Δεσπότης Χριστός, να αφεθεί στο θέλημα και στο σχέδιο του Θεού. 

Ο λόγος που σας την μεταφέρω δεν είναι δικό μας θέλημα. Ήταν εντολή του πνευματικού του.

«Αυτό που είδες μέσα στο ιερό, πρέπει να το μάθει ο κόσμος.»

«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται...και εμείς τι κάνουμε;» 

«Το Σώμα Του Χριστού είναι η Εκκλησία...»

Η εκκλησία Του Χριστού, που διώκεται ανά τον κόσμο, διαμελίζεται ακόμα και εντός της, με την διαστροφή των δογμάτων της ορθοδοξίας.

Ο Αγιορείτης ασκητής που άκουσε τον νέο και έδωσε την καταλυτική απάντηση στην εξέλιξη της ιστορίας μας, (τον πνευματικό αγώνα) με νηστεία αγιορείτικη, αλάδωτο τετάρτη - παρασκευή και καθ' υπόδειξη-ευλογία του πνευματικού του, μόνο δυο παξιμάδια αυτές τις δυο μέρες, ειναι ο Γέροντας Γαβριήλ. 

Ας έχουμε την ευχή του.

Ο Γέροντας Γαβριήλ, ασκητής του Άγιου Όρους, 

στο κελί της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, 

πλησίον του κελίου του Γέροντα Παϊσίου.

«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται... κι εμείς τι κάνουμε;» 

Συγγραφή κειμένου Δημήτρης Ρόδης για το ωραίο ιστολόγιο Πνεύματος κοινωνία

http://o-nekros.blogspot.gr

Η μελέτη των ευεργεσιών και της αγάπης του Θεού

Κάθε πράξη ξεκινᾶ ἀπό τήν ἐπιθυμία καί κάθε ἐπιθυμία ἀπό τόν λογισμό. Γι’ αὐτό πρέπει νά προσπαθήσουμε νά ἀποσπάσουμε τόν ὀφθαλμό τῆς ψυχῆς ἀπό τά μάταια καί νά ἔχουμε τήν καρδιά μας γεμάτη καλούς λογισμούς, γιά νά μη μείνη σέ αὐτήν χῶρος γιά τούς κακούς.

Πολλά εἶναι ἐκεῖνα πού ἀξίζει νά γίνουν ἀντικείμενο μελέτης, ἐργασία τῆς ψυχῆς, τρυφή καί ἐνασχόληση τοῦ νοῦ. Τό γλυκύτερο ὅμως καί ὠφελιμώτερο ὅλων – καί νά τό λέμε καί νά τό σκεπτώμαστε – εἶναι τό νόημα τῶν Μυστηρίων καί ὁ πλοῦτος πού λάβαμε ἀπό αὐτά: 

Σέ ποιά κατάσταση βρισκόμασταν πρίν βαπτισθοῦμε καί τί γίναμε μετά τό Βάπτισμα καί τήν μετοχή μας στα Μυστήρια. Ποῦ ἤμασταν ὑποδουλωμένοι καί πῶς ἀπελευθερωθήκαμε καί κερδίσαμε τήν Βασιλεία. Ποια ἀπό τά ἀγαθά μᾶς ἔχουν ἤδη δοθῆ καί ποιά μᾶς ἐπιφυλάσσονται. Καί τό κυριώτερο, ποιός μᾶς τά χορηγεῖ ὅλα αὐτά, πόσο ὡραῖος καί ἀγαθός εἶναι, πῶς ἀγάπησε τό γένος μας καί πόσο μεγάλος εἶναι ὁ ἔρωτάς Του γιά τόν ἄνθρωπο. Ὅταν αὐτά κυριεύσουν τόν νοῦ καί τήν ψυχή μας, δύσκολα θά στρέψουμε σέ κάτι ἄλλο τόν λογισμό μας ἤ τήν ἐπιθυμία μας. Τόσο ὡραῖα, τόσο θελκτικά εἶναι αὐτά.

Γιατί καί οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ ὑπερέχουν σέ πλῆθος καί σέ μέγεθος, καί ἡ ἀγάπη πού Τόν ὤθησε σέ αὐτές εἶναι ἀσύλληπτη ἀπό τόν ἀνθρώπινο νοῦ. Καί, ὅπως ὅταν ἡ άγάπη δέν χωράη μέσα στόν ἄνθρωπο καί ξεχειλίση, τόν βγάζει ἀπό τόν ἑαυτό του, ἔτσι καί τόν Θεό Τόν «ἐκένωσεν» ὁ ἔρωτάς Του γιά τούς ἀνθρώπους. Δέν μένει στό θεϊκό Του ὕψος προσκαλώντας κοντά Του τόν δοῦλο πού ἀγάπησε, ἀλλά κατεβαίνει ὁ Ἴδιος καί τόν ἀναζητεῖ. Φθάνει ὁ Πλούσιος μέχρι τήν τρώγλη τοῦ πτωχοῦ καί ἀπό κοντά τοῦ δείχνει τήν ἀγάπη Του καί τοῦ ζητᾶ τήν δική του. Καί, ἐνῶ ὁ πτωχός ἀπαξιοῖ, Ἐκεῖνος δέν φεύγει οὔτε δυσανασχετεῖ γιά τήν προσβολή. Καί, ἐνῶ Τόν διώχνει, Ἐκεῖνος στέκεται ἐπίμονα ἔξω ἀπό τήν πόρτα καί κάνει τά πάντα, γιά νά τοῦ δείξη τόν ἔρωτά Του: Πάσχει, ὑπομένει, πεθαίνει.

Δύο εἶναι αὐτά πού φανερώνουν καί δοξάζουν τόν ἐραστή: 

Νά εὐεργετῆ μέ ὅποιον τρόπο μπορεῖ τό πρόσωπο πού ἀγαπᾶ, καί νά προτιμᾶ νά πάσχη γι’ αὐτό δεχόμενος, ἄν χρειασθῆ, καί πληγές. Τό δεύτερο ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς πολύ μεγαλύτερη ἀπόδειξη ἀγάπης. Γιά τόν Θεό ὅμως, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀπαθής, ἦταν ἀδύνατον κάτι τέτοιο. Μποροῦσε βέβαια ὡς φιλάνθρωπος νά εὐεργετῆ τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἦταν τελείως ἀδύνατον νά δεχθῆ πληγές γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐνῶ ἦταν ἄπειρη ἡ ἀγάπη Του γιά τόν ἄνθρωπο, δέν ὑπῆρχε ἐκεῖνο πού θα μποροῦσε νά τήν φανερώση. Ἔπρεπε ὅμως νά μη μένη ἄγνωστη ἡ ὑπερβάλλουσα ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά μᾶς δώση νά τήν γευθοῦμε καί νά μᾶς δείξη ὅτι μᾶς ἀγαπᾶ μέ τόν σφοδρότερο ἔρωτα. Γι’ αὐτό προετοιμάζει καί πραγματοποιεῖ τήν κένωση αὐτή. Οἰκονομεῖ νά πάθη καί νά πονέση, γιά νά μᾶς πείση ὅτι ὄντως ἄμετρα μᾶς ἀγαπᾶ καί νά ἐπαναφέρη ἔτσι κοντά Του τόν ἄνθρωπο, πού εἶχε ἀπομακρυνθῆ ἀπό τόν Ἀγαθό Θεό, ἐπειδή εἶχε πιστέψει ὅτι Ἐκεῖνος τόν μισοῦσε.

Ἀλλά τό πιό παράδοξο ἀπό ὅλα εἶναι αὐτό: Ὄχι μόνον ὅταν ἔπασχε καί ἀπέθνησκε μέσα στις πληγές, δέχθηκε ὁ Χριστός τό Πάθος καρτερικά, ἀλλὰ καί μετά τήν ἀνάστασή Του, ὅταν ἐλευθερώθηκε τό Σῶμα Του ἀπό τήν φθορά, ἐξακολουθεῖ νά φέρη τις πληγές καί διατηρεῖ τίς οὐλές. Μέ αὐτές ἐμφανίζεται στα μάτια τῶν Ἀγγέλω­ν· στολίδι Του τις θεωρεῖ καὶ χαίρεται νά δείχνη ὅτι ὑπέμεινε δεινά. Καί, ἐνῶ ἀπέβαλε ὅλα τά τοῦ σώματος – γιατί τό Σῶμα Του εἶναι πλέον πνευματικό καὶ δέν ἔχει οὔτε βάρος οὔτε πάχος οὔτε κάτι ἄλλο σωματικό[1] – , τά τραύματα ὅμως δέν τά ἀπέβαλε οὔτε ἐξήλειψε τις πληγές, ἀλλὰ θέλησε νά τις διατηρήση ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Διότι μὲ αὐτές βρῆκε τόν ἀπωλεσμένο καὶ μὲ τὸ κέντημα τῆς λόγχης κατέκτησε τὸν ἀγαπημένο.

Ἀλλιῶς, πῶς θα ἦταν λογικό νά παραμένουν τά ἴχνη τῶν πληγῶν σέ σῶμα ἀθάνατο, ὅταν ἀκόμη καί ἀπό θνητά και φθαρτά σώματα συχνά τά ἐξαλείφει ἡ ἰατρική καί ἡ φύση; Ἀλλά εἶναι φανερό ὅτι ὁ Χριστός ἐπιθυμοῦσε νά πονέση πολλές φορές γιά χάρη μας. Καί, ἐπειδή αὐτό δέν ἦταν δυνατόν – γιατί τό Σῶμα Του εἶχε μιά γιά πάντα διαφύγει τήν φθορά, ἀλλά καί γιατί λυπόταν τούς ἀνθρώπους πού θα Τόν πλήγωναν – , γι’ αὐτό θέλησε νά διατηρήση τουλάχιστον τά σημεῖα τοῦ σφαγιασμοῦ Του καί νά φέρη πάντοτε τά τραύματα πού, ὅταν σταυρώθηκε, σημάδεψαν τό Σῶμα Του. Καί τό ἔκανε αὐτό, γιά νά εἶναι πάντοτε φανερό ὅτι γιά τούς δούλους σταυρώθηκε καί κεντήθηκε στήν πλευρά, καί νά κοσμοῦν τά τραύματα αὐτά μαζί μέ τήν ἄρρητη ἐκείνη λάμψη τόν Βασιλιά.

Τι θα μποροῦσε νά συγκριθῆ μέ τήν ἀγάπη αὐτή; Τί ἀγάπησε ποτέ ἄνθρωπος τόσο πολύ; Ποιά μητέρα ὑπῆρξε τόσο τρυφερή; Ποιός πατέρας τόσο στοργικός; 

Ποιός καταλήφθηκε ἀπό τόσο μανικό ἔρωτα γιά τήν ὀμορφιά κάποιου, ὥστε γιά τήν ἀγάπη του αὐτήν ὄχι μόνον νά ἀνεχθῆ νά πληγωθῆ ἀπό τόν ἀγαπημένο χωρίς νά παύση νά ἀγαπᾶ τόν ἀχάριστο, ἀλλά καί νά θεωρῆ τά τραύματα αὐτά πολυτιμότερα ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο;

Καί ὅμως, ὅλα αὐτά δείχνουν ὄχι μόνο τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί τήν μεγάλη τιμή πού μᾶς ἔκανε, καθόσον ἀπόδειξη ὕψιστης τιμῆς ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς τό ἑξῆς: Ὄχι μόνο δέν νιώθει ντροπή πού ἀνέλαβε τήν άσθένεια τῆς φύσεώς μας, ἀλλά καί κάθεται στόν βασιλικό θρόνο φέροντας τούς μώλωπες πού κληρονόμησε ἀπό αὐτήν. Καί δέν ἀξίωσε τέτοιας τιμῆς γενικά τήν ἀνθρώπινη φύση ἀδιαφορώντας γιά τόν καθένα χωριστά, ἀλλά μᾶς καλεῖ ὅλους νά λάβουμε τό στέμμα αὐτό. Μᾶς ἐλευθέρωσε ὅλους ἀπό τήν δουλεία, μᾶς κατέστησε ὅλους υἱούς. Ἄνοιξε γιά ὅλους τόν οὐρανό, μᾶς ὑπέδειξε τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε, μᾶς δίδαξε πῶς νά πετάξουμε, καί ἐπιπλέον, μᾶς ἔδωσε καί φτερά. Καί δέν ἀρκέσθηκε σέ αὐτό, ἀλλά καί μᾶς καθοδηγεῖ ὁ Ἴδιος καί μᾶς στηρίζει καί μᾶς παρακινεῖ, ὅταν ραθυμοῦμε.

Καί δέν ἀνέφερα ἀκόμη τό σπουδαιότερο: Ὄχι μόνο βρίσκεται κοντά σ’ ἐμᾶς τούς δούλους ὁ Δεσπότης, ἀλλά καί μᾶς κάνει κοινωνούς τῶν ἀγαθῶν Του. Δέν μᾶς δίνει ἁπλῶς τό χέρι Του, ἀλλά μᾶς προσέφερε ὁλόκληρο τόν Ἑαυτό Του καί μᾶς ἔκανε«ναόν Θεοῦ Ζῶντος»[2]. Χριστοῦ μέλη εἶναι τά μέλη μας. Αὐτῶν τῶν μελῶν τήν Κεφαλή προσκυνοῦν τά Χερουβίμ. Τά πόδια μας, τά χέρια μας ἐξαρτῶνται ἀπό τήν Καρδία Ἐκείνη.

*ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ Λόγοι ἑπτὰ, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 32012, σ. 307, 309, 311, 313.

Ἐπιμέλεια: Μουρατίδης Χρῆστος Δάσκαλος

[1] Ἐδῶ ὁ Ἅγιος ἐννοεῖ τὰ ἀδιάβλητα πάθη, ὅπως πεῖνα, δίψα κ.λπ.

[2] Βλ. Β΄ Κορ. 6,16

http://www.enromiosini.gr

Ο «τυφώνας» έρχεται... «Έκτακτο Δελτίο Ειδήσεων» !

Ο "τυφώνας" έρχεται, έφθασε, κατέφθασε !

Κι΄ εμείς κοιμώμαστε πάνω στόν καναπέ μας περιμένοντας πάντα, κάποιους άλλους νά μάς σώσουν...

«….Πάνε πολλά χρόνια τώρα, πού είχα δεί στην τηλεόραση μιά ωραίαΑμερικάνικη ταινία.

Ή ταινία έδειχνε τίς διαφορετικές αντιδράσεις τριών οικογενειών στό άκουσμα από τό ραδιόφωνο ενός εκτά­κτου δελτίου ειδήσεων ότι επέρχεται ένας καταστρεπτικός τυφώνας καί ότι πρέπει νά εγκαταλείψουν οί κάτοικοι αμέσως τά σπίτια τους !

Άλλοι άκουσαν τήν είδηση καί εγκατέλειψαν τά σπίτια τους, άλλοι, δεν τής έδωσαν τήν πρέ­πουσα σημασία καί τακτοποιούσαν τίς υποθέσεις τους, καί άλλοι τήν αγνόη­σαν εντελώς στο « άσε τους να λένε…

Τελικά, ήρθε ό τυφώνας καί ισοπέ­δωσε τά πάντα….

Αυτή την ταινία με αυτή την αληθινή ιστορία μού θύμισε ο πρόλογος ενός μικρού βιβλίου τού κ. Μάριου Ν. Δομουχτσή άπό τίς εκδόσεις τής Άδελφότητος «Σωτήρ», με τίτλο :

«Σέ ποιόν θεό νά πιστέψω;».

Στόν πρόλογο λοιπόν γράφονται τά έξής:«Ή εποχή μας μέ τους επισφαλείς διεθνείς συσχετισμούς, τίς αλλοπρόσαλλες ισορροπίες, τίς οικο­νομικές κρίσεις καί ανακατατάξεις, τήν εναγώνια αναζήτηση νέων πηγών ενέρ­γειας, καί πολύ περισσότερο μέ τίς μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών πού έχουν διαφορετικές θρησκευτικές τά­σεις, προμηνύει κοσμογονικές αλλαγές.

Οί θρησκευτικές ανακατατάξεις μάλιστα, καί ιδιαίτερα στή γηραιά ήπειρο, είναιμεγάλες, καί οί εξελίξεις πού θά ακο­λουθήσουν φαίνεται ότι θά είναι ρα­γδαίες.

Τό πρόβλημα αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις όταν υπολογίσει κανείς τήν υπογεννητικότητα τών χριστιανικών πληθυσμών, αλλά και τήν πολυγαμία και πολυτεκνία των Μουσουλμάνων πού μεταναστεύουν ασταμάτητα προς τίς αναπτυγμένες χώρες.

Παράλληλα στην Ευρώπη σήμερα αμέτρητοι ναοί τών παπικών καί τώνπροτεσταντών αδειάζουν σταδιακά,πουλιούνται καί γίνονται τζαμιά.

Σύμφωνα μέ επίσημες στατιστικές, μέχρι τό 2050 στην Αγγλία 4.000 ναοί θά γίνουν τζαμιά, ό Μουσουλμανισμός θά γίνει πρώτη σέ πληθυσμό θρησκεία, όΙνδουισμός δεύτερη καί θά ακολουθούν τά χριστιανικά δόγματα.

Σύμφωνα μέ άλλες στατιστικές σέ 50 χρόνια ο Μουσουλμανισμός θά είναι η πρώτη δύναμη σέ όλη τήν Ευρώπη.

Ποια όμως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα;

Από πλευράς δημογραφικής έχουμε 100.000 γεννήσεις περίπου τόν χρόνο από τις οποίες οι 36.000 περίπου είναι γεννήσεις μεταναστών.

Ταυτόχρονα οί εκτρώσεις καί τά διαζύγια αυξάνονται διαρκώς. Τήν ίδια στιγμή γεννιούνται ετησίως 1.600.000 Τούρκοι, 250.000 Αλβανοί καί 259.000 Βούλγαροι.

Στά σημερινά Ελληνικά σχολεία της Αττικής οί Έλληνες μαθητές συνανα­στρέφονται καθημερινά μέ αλλόδοξους μετανάστες πού σταδιακά σέ ορισμένα σχολεία έχουν γίνει ήδη πλειοψηφία.

Ταυτόχρονα οί σημερινοί 'Έλληνες μαθητές γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα γιατην ιστορία τους καί γιά τήν πίστη τους.

Είναι Θρησκευτικά ακατήχητοι, αλει­τούργητοι, αδιάφοροι.

Τό μάθημα των Θρησκευτικών τείνει νά μετατραπεί σ' ένα άνοστο καί ανούσιο μάθημα θρη­σκειολογίας. Οί σχολικοί εκκλησιασμοί υποβαθμίζονται καί τά νέα παιδιά ζουν σ' ένα χώρο «μηδενικής αγωγής» όπου ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τήν ιστορία τους καί τήν πίστη τους, δέν μαθαίνουν γιατί ζούνε καί πού πηγαίνουν…

Αγωγή χωρίς ιδα­νικά, εορτές χωρίς ουσία, προσευχή παρωδία, εκκλησιασμός γιά τούς ελάχιστους, θρησκευτικά χωρίς πίστη ...».Έχουμε λοιπόν ενα έκτακτο δελτίο ειδήσεων ότι ό τυφώνας έρχεται !

Καί εμείς τώρα, τί κάνουμε;

Όλοι μας, λαός καί πάσης φύσεως εξουσία, μόνον γιά τό ευρώ καί την δραχμή ενδιαφερόμαστε. Όλες οί ομιλίες στή Βουλή, γύρω από οικονομικά προβλήματα περιστρέφονται.

Καμία ομιλία, καμιά σκέψη, καμιά συζήτηση γιά πνευματικά θέματα.

Αυτή είναι ή πραγματικότητα, όσο σκληρή καί άν είναι. Κάτι όμως πρέπει νά γίνει. Κάτι πρέπει νά κάνουμε καί να μή λιποψυχήσουμε περιμένοντας νά πεθάνουμε έτσι.

Πρέπει ή Ελλάδα νά ζήσει.

Καί άν ζήσει, ή πεθάνει αυτό εξαρτάται από όλους μας και από τόν κα­θένα χωριστά.

Αφού οί άρχοντές μας, πολιτικοί καί εκκλησιαστικοί, δέν φαί­νονται νά ενδιαφέρονται γιά τήν πνευ­ματική καί ψυχική κατάσταση των Ελλήνων, αλλά ενδιαφέρονται μόνον γιά τά ευρώ ( για τα οικόπεδα και την περιουσία τους ), άς αναλάβει υπεύθυνα κάθε οικογένεια τήν Ελληνοχριστιανική αγωγή των μελών της.

Άς μή τό θεω­ρήσουμε αυτό ώς κάτι τό ξένο από εμάς.

Κυρίως όσοι γονείς έχουν παιδιά, πρέπει νά γίνουν οί κατηχητές τών παι­διών τους γιά τά Χριστιανικά καί Ελλη­νικά ιδανικά.

Τό σχολείο, όχι μόνον δέν βοηθάει στην ηθική διαπαιδαγώ­γηση τών παιδιών μας, όπως γινόταν κάποτε, αλλά, τώρα, κυριολεκτικά τά γκρεμίζει από κάθε έννοια ηθικού νόμου.

Τό « Έκτακτο Δελτίο Ειδήσεων» μάς είπε γιά τά δεινά πού επέρχονται.

Από εμάς τώρα εξαρτάται, πώς θά αντιδράσουμε…

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Γιατί να βαπτισθούμε Ορθόδοξοι;;;

Πριν από λίγο καιρό και πολύ πριν από την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στον Πατριάρχη και τα όσα πολύ «όμορφα» έγιναν εκεί, ένας γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος με τον οποίο κατά καιρούς επικοινωνώ και για τον οποίο πάντα υποψιαζόμουν ότι ίσως έχει κάποιες κρυπτοχριστιανικές καταβολές, μου έγραψε το εξής που μου είχε έρθει σαν ηχηρό «χαστούκι». «Πως μπορεί κάποιος σήμερα στην Τουρκία να τρέφει συμπάθεια στην Ορθοδοξία και να επιδιώξει να γνωρίσει τα δόγματα της, όταν ο ίδιος Πατριάρχης σας έχει χαρακτηρίσει δημόσια πως το Κοράνι είναι ιερό βιβλίο και μάλιστα δεν χάνει τη ευκαιρία να το δωρίζει με όλες τις τιμές που του προσάπτει;». Προσπάθησα τότε να δικαιολογήσω τον Πατριάρχη όπως έκανα όταν ήμουν στην Τουρκία σαν ανταποκριτής και έγραφα συχνά για την καταπίεση του Πατριαρχείου από τις τουρκικές αρχές, αλλά τότε όλα τα σχετικά μου άρθρα κόβονταν στην Αθήνα από τους σημερινούς όψιμους, ένθερμους υποστηρικτές του Βαρθολομαίου. Μέσα μου όμως κάτι «κρύωνε» συνεχώς για τον προκαθήμενο.

Πριν από λίγες μέρες σε επικοινωνία που έχω με κάποιον Έλληνα φίλο που ζει πολλά χρόνια στην Γερμανία μου έγραψε το έξης που με προβλημάτισε έντονα. Όπως μου ανέφερε, εδώ και τρία χρόνια ένας φίλος Γερμανός, παπικός και πολύ θρησκευόμενος που έρχονταν συχνά να λειτουργηθεί στην δικιά μας ελληνορθόδοξη εκκλησία, είχε δείξει τάση να βαπτιστεί Ορθόδοξος. Δυστυχώς όμως, όπως μου ομολόγησε ο φίλος από την Γερμανία, εδώ και ένα χρόνο ο ιερέας της εκκλησίας μας έχει φορέσει παπικά άμφια, αφήνει τους παπικούς να μπαινοβγαίνουν ελευθέρα μέσα στην εκκλησία, ακόμα και στο ιερό, σαν να έχει ήδη γίνει η ένωση των εκκλησιών και το πιο φρικτό, όπως μου ανέφερε αλλά δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, κάνουν… κοινό ποτήρι. Βουτούν την Όστια στο δισκοπότηρο και κοινωνούν!!! Ο Γερμανός προσήλυτος μετά από όλα αυτά, όπως ανέφερε ο φίλος από την Γερμανία, διστάζει πλέον να βαπτιστεί γιατί όπως αναρωτιέται, αφού δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ Παπικών και Ορθοδόξων, αφού οι Παπικοί και οι Ορθόδοξοι είναι σε διαδικασία ένωσης τότε ποιος είναι ο λόγος να βαπτιστεί Ορθόδοξος ;;

Υπάρχουν Ορθόδοξοι ποιμένες που κηρύττουν, (ακόμα), πως η Ορθοδοξία είναι η μόνη οδός της Αλήθειας, είναι η μόνη Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Πως μπορεί όμως αυτό να καταξιωθεί σήμερα με όλα όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια, με την θρησκευτική αποστασία να οργιάζει, με τον Οικουμενισμό να σαρώνει τα πάντα, με Πατριάρχες να δωρίζουν το Κοράνι σαν ιερό βιβλίο, με Ορθόδοξους ιερείς που εμφανίζονται εν πλήρη σύμπνοια με τους Παπικούς αλλά και ότι άλλο θρησκευτικό μόρφωμα μπορεί να φανταστεί κανείς ;

Ο πάτερ Παΐσιος είχε πει κάποτε πως, «για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού πάμε». Ο διάλογος με τους Παπικούς και τα αλλά χριστιανικά δόγματα είχε αρχίσει με την καλή θέληση να καταδειχτεί πως η μόνη Αλήθεια είναι η Ορθοδοξία και για να τους δοθεί η ευκαιρία να μετανοήσουν και να επιστρέψουν. Σήμερα ο διάλογος γίνεται για να καταδειχτεί πως όλα τα χριστιανικά δόγματα και ακόμα περισσότερο όλες οι θρησκείες, είναι τμήματα μιας «αλήθειας» και πως όλοι έχουν δίκιο και στο τέλος πως η θρησκεία είναι για τον καθένα ότι του αρέσει και ότι του βολεύει, όλα «ωραία» και «όμορφα». Έτσι δεν χρειάζεται να υπάρχει φόβος Θεού γιατί στο τέλος όλα συγχωρούνται και όλα είναι ανεκτά και γιατί όχι και οι ομοφυλόφιλοι ιερείς, οι γυναίκες επίσκοποι και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Η πανθρησκεία της φαντασίας! Για όλους αυτούς δεν υπάρχει καμία Κρίση των πράξεων μας, αλλά όλα είναι μυθεύματα που χρειάζονταν για άλλες καθυστερημένες και σκοτεινές εποχές.

Αλήθεια για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού πήγαμε! Η ευθύνη την ποιμένων που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ είναι τεράστια, αλλά και η ευθύνη του ποιμνίου που δεν αντιδρά γιατί θεωρεί πως κάνει «υπακοή» και πως δεν πρέπει να κάνουμε «κατάκριση» σε αυτούς τους ποιμένες, είναι επίσης τεράστια 

Τι έχουμε να πούμε τώρα σε όλους αυτούς τους αλλόδοξους, ακόμα και αλλόθρησκους, (όπως γνώρισα προσωπικά πολλούς στην Τουρκία), που διψούν να ακούσουν από εμάς την γλώσσα της Αλήθειας ;

Νίκος Χειλαδάκης

http://aktines.blogspot.gr

Θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό;

Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση 

στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, 

θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. 

Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ 

του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο 

χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί. 

Τι αν λέγει ο Χριστός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ’ ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλαδή χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα. Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα... Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνωμα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλαδή στο ν’ αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι’ όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»; Τι παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ’ αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι’ αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι’ αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη. Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του. Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία. Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι’ όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί. Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιο του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ’ όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ’ η πνευματική χαρά που είναι κ’ οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ’ όνομα του Χριστού. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν’ αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νά “μαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες. Τι θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τι θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών! Αν έλεγες «κ’ εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας. Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς, σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή. «Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νά “σαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νά “σαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θά ρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ’). Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι’ αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!). Κείνο που δεν θα σου συγχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους. Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του να “ναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ’ αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας». 

Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι’ ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και της αναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά ο Χριστιανός. Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ’ έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ’ έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερμηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι’ όλες τις ψυχές σαν να ναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν να ναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.

του Φώτη Κόντογλου

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Πως αποκτάται η καρδιακή πίστη

Εάν επιθυμείς να σου δώσει ο Θεός γρήγορα καρδιακή πίστη στην προσευχή, αγωνίσου με όλη την καρδιά σου να μιλάς και να κάνεις το κάθε τι ειλικρινώς και ουδέποτε να είσαι ψεύτικος στις δοσοληψίες σου με τους άλλους ανθρώπους. Εάν είσαι ευθύς και αληθινός με τους άλλους, τότε ο Θεός θα σου δώσει αμέσως αληθινή πίστη.

Αυτός που δεν είναι τίμιος στις δοσοληψίες με τους άλλους ανθρώπους, ο Θεός δεν τον δέχεται εύκολα, όταν προσεύχεται. Τον κάνει να αισθανθεί ότι είναι ανειλικρινής με τους άλλους και γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι τελείως ειλικρινής με το Θεό...

H καρδιακή πίστη είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο, διότι το φως της διάνοιας μας είναι πολύ περιορισμένο, αφού δεν μπορεί αυτή να περιέχει πολύ διανοητικό φως. 

O Kύριος ο Θεός μας είναι άπειρο Φως και ο κόσμος είναι μία άβυσσος της Παντοδυναμίας Tου και της Σοφίας Tου, διότι μόνο τόσο και όχι περισσότερο, μπορεί να περιέχεται από αυτά στη φθαρτή μας σάρκα.

O Xριστός εισέρχεται στην καρδιά με την πίστη και κατοικεί σ’ αυτή με ειρήνη και χαρά. Δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο από το Θεό ότι “Aυτός είναι Άγιος και αναπαύεται εν τοις αγίοις”.

Αγίου Iωάννη της Kρονστάνδης

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Γιά ὅλα νά λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!»

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Τα βάσανα σας είναι πολλά.

Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. Αλλά μην απελπίζεστε.

Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας.

Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη.

Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο. Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το εργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία...

Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη σκάφη, για να τα λευκάνει, έτσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς, για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει.

Αυτή είναι η αλήθεια. Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός. Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου. Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας.

Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!».

Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.

Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:

1). Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία. Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.

2). Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος.

Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ενα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.

3). Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.

4). Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σας αδίκησαν.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Γίνε κι εσύ παιδί… και κέρδισε...

Ένα παιδί ποτέ του δεν μισεί, μονάχα ψευτοθυμώνει κι όταν πραγματικά πεισμώνει, πάλι γρήγορα το ξεχνά. Γιατί ένα παιδί ξέρει να συγχωρεί και να ζητάει συγγνώμη. 

Ένα παιδί δεν ξέρει τι θα πει ντροπή, ούτε και περηφάνια κι έτσι μπορεί ελεύθερα να κλαίει κι ελεύθερα να γελάει. Γιατί ένα παιδί ξέρει να είναι αυθεντικό κι αυθόρμητο. 

Ένα παιδί ποτέ του δεν φθονεί, μονάχα λαχταράει κι ίσως και λιγάκι να ζηλεύει, μα πάλι σπάνια παραπονιέται. Γιατί ένα παιδί ξέρει να κάνει υπομονή, φτάνει να του λες αλήθεια. 

Ένα παιδί ποτέ του δεν θα πει λόγια πίσω απ’ την πλάτη σου μα κι αν παρασυρθεί, πάλι να ξέρεις πως δεν θα το εννοεί. Γιατί, το είπαμε και πριν, ένα παιδί ποτέ του δεν μισεί. 

Ένα παιδί μπορεί με μια κούκλα ή ένα τρενάκι να χαρεί κι έναν κόσμο ολόκληρο γύρω τους να χτίσει και παντού να ταξιδέψει. Γιατί ένα παιδί έχει φαντασία αμόλυντη από τις βρωμιές του κόσμου μας. 

Ένα παιδί ξέρει να χτίζει μια φιλία δυνατή, γεμάτη αγάπη και με κάθε τρόπο να την στηρίζει και να την προστατεύει. Γιατί ένα παιδί ξέρει να μοιράζεται τον κόσμο με τους γύρω του.

Ένα παιδί μπορεί με τη χαρά σου να χαρεί, χωρίς να το κεράσεις κι αν σου πάρει κάποιο δώρο, μέσα απ’ την καρδιά του θα ‘ναι. Γιατί ένα παιδί ξέρει να είναι πλούσιο στην ψυχή και όχι στο ασήμι. 

Ένα παιδί ποτέ του δεν αδιαφορεί στον πόνο και δίπλα σου θα σταθεί και πάντα θα σε ρωτήσει τι έχεις κι είσαι λυπημένος και τα πάντα θα κάνει για σένα. Γιατί ένα παιδί έχει καρδιά ευαίσθητη στις δονήσεις που στέλνουνε τα μάτια. 

Ένα παιδί ξέρει πραγματικά να ζει κι ό,τι νιώθει να το εκφράζει, τη λύπη, τον πόνο, τη συμπόνια, το γέλιο, τη χαρά, την ευγένεια, την αγάπη. Ένα παιδί… πόσο ευτυχισμένο είναι!!! 

Όλοι εμείς παίρνουμε μαθήματα για δύναμη και θάρρος, ελπίδα, χαρά από τα παιδιά που μας κάνουν κάθε στιγμή καλύτερους ανθρώπους, σε μια κοινωνία που επικρατεί το ψέμα και η υποκρισία! Τα παιδιά είναι η αλήθεια μας και το μέλλον αυτού του κόσμου! 

Γίνε κι εσύ παιδί… και κέρδισε... 

Η αγάπη θέλει ηρωισμό, θυσίες και όχι μόνο σε μια στιγμή ενθουσιασμού, αλλά κάθε μέρα και κάθε ώρα!

http://o-nekros.blogspot.gr

"Ούτε τα πλούτη να σας κάνουν εντύπωση, ούτε οι δόξες, αλλά πάντοτε να βαδίζετε δίκαια"

Έλεγε ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης: 

Έλεγε ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης. Ούτε τα πλούτη να σας κάνουν εντύπωση, ούτε οι δόξες, αλλά πάντοτε να βαδίζετε δίκαια. Το ψωμί σας να το τρώτε με τον τίμιο ιδρώτα σας κι όχι με αδικίες. Αυτά που θα κερδίζεται με την τιμιότητα σας, να μην τα σκορπίζεται άσκοπα. Να ζείτε τίμια και ταπεινά και όσο μπορείτε να απλώνεται το χέρι σας στην ελεημοσύνη. Να μην σκέπτεστε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα κτίσετε. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων και όχι των χαρούμενων. εάν κάνετε έργα καλά, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ` αξιωθείτε να δείτε θαύματα και στην άλλη ζωή, θα έχετε απέραντη αγαλλίαση.

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

http://tostavroudaki.blogspot.gr

...σας λέω ό,τι και να δείτε να μην απελπίζεσθε

"Θα περάσουμε μια μπόρα. Αυτοί που θα περάσουν την μπόρα θα δούνε και τις καλύτερες μέρες. Ας ευχηθούμε όμως να μη συμβούν στις μέρες τις δικές μας γιατί εμείς πολλά περάσαμε (ο κόσμος επέμενε να μάθει τι είδους μπόρα είναι αυτή). Παλαιότερα ο κόσμος πίστευε κι αν άκουγε κάτι το δεχόταν και συνετιζόταν. Τώρα τι να σας πω. Εσείς ξέρω ότι πιστεύετε κι αν σας πω θα στενοχωρεθείτε. Εξ' άλλου αφού πιστεύετε αγωνίζεσθε και δεν έχετε ανάγκη. Αν πάλι το πω σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν θα το ρίξουν έξω. Αλλά σας λέω ό,τι και να δείτε να μην απελπίζεσθε...

Θα δείτε να εφαρμόζονται διατάξεις αλλά μην απελπίζεσθε μετά θα αποσύρονται. Άλλες πάλι δεν θα προλάβουν να βγουν.

Το έθνος θα μεγαλώσει. Η Τουρκία θα καταστραφεί. Η θρησκεία τους είναι όλη μια αμαρτία. Την Ελλάδα θέλουν να την εξαφανίσουν.
Οι "φίλοι" της θέλουν να την τσαλακώσουν.
(Στην ερώτηση αν οι άνθρωποι θα χαθούν απαντάει):

Για εμάς τους Χριστιανούς δεν υπάρχει θάνατος. Το κλειδί της αιωνιότητας

βρίσκεται κάτω από την πόρτα του τάφου μας.

Τότε όλοι οι άνθρωποι θα πιστεύσουν. Αλλά τότε δεν θα έχουν μισθό."

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

http://www.ioannis-kapodistrias.gr