(εξ αφορμής άρθρου του π. Διονυσίου Ταμπάκη)
Οι Παπικοί από τους πρώτους κιόλας αιώνες της αποστασίας τους θέλουν να καθυποτάξουν στην δική τους πλάνη και την Ορθοδοξία.
Έτσι, συμπεριφέρονται όπως αυτός που αποστατεί και προδίδει τον άλλον.
Την πλάνη που κουβαλάει ο Παπισμός προσπαθεί να την εξωραΐσει και να την δικαιολογήσει, προσπαθώντας εναγωνίως και με κάθε εγωϊστικό τρόπο να πείσει τελικά πως έχει “το πάνω χέρι” και την δύναμη, άρα και την αλήθεια.
Σε αυτή του την κατεύθυνση έχουν γίνει “σημεία και τέρατα” προερχόμενα από την αποστασία από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.
Τα συγχωροχάρτια και η Ιερά Εξέταση, βύθισαν την Ευρώπη στον σκοταδισμό και την προκατάληψη.
Οι σταυροφορίες και οι πόλεμοι ανά τους αιώνες που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, υποκινούμενοι από το Βατικανό είναι μια ιστορική πραγματικότητα.
Δυστυχώς όμως σήμερα πολλοί κληρικοί και λαϊκοί διαγράφουν το παρελθόν και γίνονται φιλικά προσκείμενοι σε μια ένωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον Ρωμαιοκαθολικισμό άνευ αγιοπατερικών προϋποθέσεων.
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Μ. Βασιλείου για την πονηρία και την αλαζονεία της Δυτικής οφρύς (φρύδι).
Τονίζει ο Μ. Βασίλειος ότι οι υπερήφανοι χαρακτήρες γίνονται περισσότερο εγωϊστές όταν κολακεύονται και τότε όχι μόνο δεν γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά ούτε ανέχονται και να την μάθουν.
Εάν μας ευσπλαχνισθεί ο Θεός τότε ποια άλλη βοήθεια χρειαζόμαστε;
Και αν οργισθεί εναντίον μας ο Θεός, τότε ποια βοήθεια μπορεί να μας προσφέρει μια αίρεση;
Εύλογες οι απαντήσεις στις εύστοχες παραινέσεις του Μ. Βασιλείου.
Ας αναλογιστούν αυτές τις σκέψεις όλοι όσοι θέλουν μια ένωση με το Βατικανό και ας ξαναθυμηθούν την Παπική ευγένεια και λεπτότητα που μεταχειρίστηκαν στους Έλληνες Ορθόδοξους κατοίκους των νησιών του Ιονίου και Αιγαίου Πελάγους, όταν κάποια από αυτά τα κατείχαν την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Από τις καταγραφές ενός Έλληνα ιστορικού, οι Ορθόδοξοι πειθαναγκάζονταν από την εξουσία των Φράγκικων στρατευμάτων να ασπασθούν τον Παπισμό.
Υποχρέωναν Ορθόδοξους ιερείς να συνεκκλησιάζονται και να συλλειτουργούν στους δυτικούς ναούς μαζί με Λατίνους επισκόπους τους οποίους και εμνημόνευαν, όπως φυσικά και τον Πάπα της Ρώμης.
Αλλά και όταν Ορθόδοξοι ιερείς λειτουργούσαν σε Ορθόδοξους ναούς, τότε προσερχόταν και παπικοί κληρικοί όπου λειτουργούσαν την ίδια ώρα με τους Ορθόδοξους.
Και από άμβωνος εξευτέλιζαν και κορόιδευαν την Ορθόδοξη Πίστη.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Δύσης και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Η παναίρεση του Πάπα δεν έχει κάνει βήμα πίσω από τις θέσεις της και ο επίσημος Ουκουμενιστικός διάλογος που εδώ και μισό αιώνα διεξάγεται δεν έχει επιφέρει καμία ουσιαστική πρόοδο.
Ο εγωϊσμός και η υπερηφάνεια δεν θα επιτρέψουν στον Πάπα να δει τις πλάνες του.
Σκοπός λοιπόν των “καλοπροαίρετων επαφών” είναι η υποταγή της Ορθοδοξίας στην παπική παντόφλα.
Προσοχή όμως, γιατί όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα!
ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ «ούτε γνωρίζουν την αλήθειαν, ούτε ανέχονται να την μάθουν»
ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (4ος αιώνας)
ΙΕΡΕΥΣ π. Διονύσιος Ταμπάκης
Σε μια πανηγυρικών τόνων προσπάθεια από κάποιους ολοπρόθυμους Κληρικούς και λαϊκούς να εξωραϊσουν τον Παπισμό , ο οποίος κάτω από το προσωπείο της ενώσεως των Εκκλησιών κρύβει τεχνηέντως την σφοδρή επιθυμία του ( από τους πρώτους κιόλας αιώνες του Χριστιανισμού) να υποτάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία και Πίστη κάτω από την Παπική εμβαδά (παντόφλα) του, υπενθυμίζουμε λίγα λόγια από τον Μέγα Βασίλειο (4ος αιώνας) για την πονηρία και υπεροψία της Δυτικής οφρύς (φρύδι).
«Πράγματι οι υπερήφανοι χαρακτήρες, όταν κολακεύονται, είναι φυσικό να γίνονται περισσότερον εγωιστικοί από όσον είναι. Εξ άλλου, εάν ο Κύριός μας ευσπλαχνισθεί, ποίαν άλλην βοήθειαν χρειαζόμεθα;. Εάν συνεχισθεί εναντίον μας η οργή Του Θεού ποία βοήθεια μπορεί να μας προσφέρει η Δυτική οφρύς; (φρύδι-αλαζονεία).»
Αυτοι (οι Παπικοί δηλαδή) ούτε γνωρίζουν την αλήθειαν ούτε ανέχονται να την μάθουν…(Μ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,Επιστολή ΣΛΘ΄ PG 32,893BC ).
Επ’ευκαιρία ας πάρουμε και λίγη δόση από την Δυτικο-Παπικη ευγένεια, λεπτότητα και Δημοκρατία από την καταγραφή ενός Έλληνα Ιστορικού:
«Εις τας νήσους των κυκλάδων ο Ορθόδοξοι επειθαναγκάζοντο υπό της εξουσίας των Φράγκων να ασπασθώσι τον Παπισμόν , αναγνωρίζοντες τον ποντίφηκα της Ρώμης ως ύπατον αρχηγόν της Εκκλησία.
Εις κάθεν επίσημον εορτήν οι Ορθόδοξοι Ιερείς ήσαν υποχρεωμένοι να συνεκκλησιάζονται εν τη δυτική εκκλησία και να συλλειτουργώσι μετά των λατίνων.
Ήσαν δε υποχρεωμένοι οι Ορθόδοξοι Ιερείς να μνημονεύωσιν εις τας Εκκλησίας των πλην του Πάπα και τον λατίνον επίσκοπον και να υποδέχονται αυτόν πανηγυρικώς και εν επισήμω περιβολή κατά την εις τον λατινικόν ναόν εγκαθιδρυσίν του.
Το χειρότερο όμως και τυραννικώτερον ήτο ότι: και μέσα εις τους Ορθοδόξους Ναούς δυναστικώς ελειτούργουν οι λατίνοι Ιερείς καθ’ην ώρα και οι Ορθόδοξοι (παράλληλα με τους Ορθοδόξους) κι αναφανδόν από του άμβωνος επροπηλάκιζον (ωνείδηζαν και εξευτέλιζαν) τους Ορθοδόξους και την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.
(Ιστορικού Δ.Π.ΠΑΣΧΑΛΗ έτος1948 - Ανάτυπoν εκ του περιοδ. «ΑΝΔΡΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΑ» σελ. 15-16-17)
Και όπως σοφά το τονίζει η παροιμία:
«Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του»
Ας προσέχει όμως Πάπας μήπως εν τη ακατάσχετη ορέξη του να καταβροχθήσει τους Ορθοδόξους, του καθήσουν βαριά στο στομάχι και παράλληλα του ανέβη και η χοληστερίνη και πεθάνει από έμφραγμα!