-Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!
-Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καί δέν τόν λές τόση ὥρα; διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.
- Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει».
Μόνο ἄν ἀνεβοῦμε τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τόν Γολγοθᾶ, θά ἀντισταθοῦμε ὡς λαός καί ὡς κράτος.
.
Τό ᾽21 στά σχολικά βιβλία Γλώσσας: τό ὕπουλο παιδομάζωμα!
Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κ᾽ ἠγαπημένε πάντοτ’ εὐκολόπιστε
καί πάντα προδομένε
(Διονύσιος Σολωμός)
Λίγο πρίν ἀπό την Ἐπανάσταση ὁ ἀπροσκύνητος Κλέφτης, Θεόδωρος Γρίβας, συλλαμβάνεται ἀπό τό «θηρίο» τῶν Ἰωαννίνων, τόν περιβόητο Ἀλῆ πασᾶ καί καταδικάζεται σέ θάνατο δι᾽ ἀπαγχονισμοῦ. Ὁ σπουδαῖος ἀθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου, στό Βιογραφικόν Σχεδίασμα (ἐκδ. «Βεργίνα», Ἀθήνα, σ. 18) γιά τόν ἀγωνιστή τοῦ ᾽21 Θ. Γρίβα, διασώζει ἕνα χαρακτηριστικό ἐπεισόδιο: «Ὅταν ὁ δήμιος ἐπλησίασε κρατῶν τό σχοινίον, ὁ Γρίβας ἐκάλυψε τήν κεφαλήν του διά τοῦ ἐνδύματός του. Ὁ σατράπης διέταξε τότε τόν δήμιον νά σταθῇ, τόν δέ Θεόδωρον νά πλησιάσῃ· καί τῷ εἶπε: Γιατί σκέπασες τό κεφάλι σου, φοβήθηκες τόν θάνατον; Δέν ἤξερες ὅτι ἀφοῦ ἀκολούθησες τή δουλειά τοῦ πατέρα σου αὐτή θά ἦταν ἡ τύχη σου;
Δέν φοβήθηκα τόν θάνατο, ἀπεκρίθη ὁ Θεόδωρος, τόν φόβο τόν ἄφησα στήν κοιλιά τῆς μάνας μου, οὔτε θά μείνω χωρίς ἐκδίκησι· καί πατέρα ἔχω καί τέσσερεις ἀδελφούς· μά ντρέπομαι τόν κόσμο πού θά μέ ἰδῇ νά πεθάνω ἔτσι καί ἀπό τά χέρια τέτοιων παληανθρώπων (καί ἔδειξε τούς Γύφτους, οἵτινες συνήθως μετήρχοντο τό ἐπάγγελμα τοῦ δημίου). Ἐζήτησα τόν θάνατο, ὅπου ἔπρεπε, ἀλλ᾽ αὐτός μέ ἀρνήθηκε. Ἡ ἀπάντησις αὕτη τόσην ἐντύπωσιν ἔκαμεν εἰς τόν Ἀλῆ, ὥστε διέταξε νά μήν τόν ἀπαγχονίσωσι, ἀλλά νά τόν ρίψωσιν εἰς τάς φυλακάς».
Αὐτή εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς σημερινῆς Πατρίδας. Ξακουστή, «ὄμορφη, πλούσια, κι ἄπαρτη καί σεβαστή κι ἁγία», στέκεται ἁλυσοδεμένη ἐνώπιον τῶν δημίων της καί κρύβει το πρόσωπό της, ὄχι ἀπό ντροπή -«τιμιωτέρα ἰδιότης στήν οἰκουμένη» δέν ὑπάρχει, Ἑλλάδα- ἀλλά γιά νά μή βλέπει τούς χα-μαίζηλους σατραπίσκους πού τήν «ἀπαγχονίζουν».
Καί τό «ἰκρίωμα», ἡ ἀγχόνη, ἔχει στηθεῖ μές στίς σχολικές τάξεις, ὅπου γιά πρώτη φορά ἀπό ἱδρύσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους κυκλοφοροῦν «βιβλία» -πανέρια μέ ὀχιές- στα ὁποῖα εὐτελίζονται καί γελοιοποιοῦνται τά πολυτίμητα τζιβαϊρικά τοῦ Γένους, ἡ ἀμώμητος Πίστη, ἡ Πατρίδα, οἱ ἐθνικοί ἀγῶνες, ἡ ἐξαίσια Παράδοσή μας! «Γιατί καί κεῖνα πού σεβάστηκεν ὁ Τοῦρκος, τ’ ἄθεα γράμματα τά πατᾶνε καί πᾶνε νά τά ξεριζώσουνε…
Τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ Γένους» μοιρολογεῖ ὁ Παπουλάκος (Ἰδιοπροσωπία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἐκδ. «Ἵδρυμα Γουλανδρῆ-Χόρν», Ἀθήνα 1999, σ. 397).
Θά περίμενε κανείς ὅτι τό ᾽21, τά γενέθλια τοῦ κράτους μας, τό ἄφραστον θαῦμα τῆς Θεοτόκου -γιατί θαῦμα τῆς Θεομάνας μας ἦταν ἡ λευτεριά- θά τό προσέγγιζαν «οἱ νάνοι καί οἱ ἀρλεκίνοι, οἱ τροπαιοῦχοι τοῦ ἄδειου λόγου» (Παλαμᾶς), θά τό ἀντιμετώπιζαν μέ τήν πρέπουσα ἱερότητα. Νά, ὅπως τά εὐλογημένα γιαταγάνια καί καριοφίλια τῶν κλεφταρματολῶν: Τοῦ ἀντρειωμένου τ᾽ ἅρματα δέν πρέπει νά πουλιῶνται μόν’ πρέπει τους στήν ἐκκλησιά ἐκεῖ νά λειτουργιῶνται.
Γιατί τό ᾽21 εἶναι τό «ἅγιο Βῆμα» τῆς ἱστορίας μας!! «Ἡ ἑλληνική Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιό πνευματική ἐπανάσταση πού ἔγινε στόν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη... Ἡ σκλαβιά πού ἔσπρωξε τούς Ἕλληνες νά ξεσηκωθοῦν καταπάνω στόν Τοῦρκο δέν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κ’ ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ’ ὅλα, τό ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νά χαλάσει τήν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπό τά θρησκευτικά χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καί σφάζοντας ἤ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδή δέν ἀρνιόντανε τήν πίστη τους γιά νά γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιά τοῦτο πίστη καί πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καί τό ἴδιο πρᾶγμα» (Φώτη Κόντογλου, Ἡ Πονεμένη Ρωμιοσύνη, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθήνα 71989, σ. 275). Γιά κάποιους ὅμως, πού κακῇ τῇ ὥρᾳ, γράφουν καί σχολικά βιβλία Γλώσσας, ἡ Ἐπανάσταση δέν εἶναι «ἁγιασμένη», ἀλλά εὐκαιρία γιά -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ φράση- «χαβαλέ», γιά σαχλεπίσαχλες ἐπινοήσεις! Εἶναι δυνατόν νά διακωμωδεῖται τό ᾽21; Ἔχουν δικαίωμα κάποιοι νά γελοιοποιοῦν τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους;
Στήν Νεοελληνική Γλῶσσα Α´ Γυμνασίου (σ. 82-83) περιέχεται κείμενο -ἀφιέρωμα στό ᾽21 μέ τίτλο «Ἡ παράσταση». Ἀντιγράφω ἕνα ἀπόσπασμα: «...τότε ὁ Βαγγελάκης πού ἔκανε τόν Μπότσαρη καί τόν στένευε ἡ στολή του, ἔσκυψε νά πάρει τά τσαρούχια μου νά μοῦ τά δώσει καί φάνηκε τό σώβρακό του καί τά κορίτσια ἔβαλαν τά γέλια κι ἐκεῖνος τά κλάματα...
Καί ὁ κύριος διευθυντής... ἄρχισε νά φωνάζει:
- Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου! καί εἶπε «καί τοῦ χρόνου» κι ὅλοι σηκώσαμε τά χέρια μπροστά καί εἴπαμε καί ζήτω κι ἡ κυρία Οὐρανία φώναξε πάλι προσοχή! καί σταθήκαμε ὅλοι προσοχή καί τραγουδήσαμε τόν ἐθνικό ὕμνο καί γιατί χαίρεται ὁ κόσμος καί χαμογελάει πατέρα; καί φύγαμε νά πᾶμε σπίτι μας νά φᾶμε σκορδαλιά γιά τό καλό τῆς ἡμέρας, νά κοιμηθοῦμε, νά ξυπνήσουμε, νά βάλουμε τά καλά μας καί νά πᾶμε νά ποῦμε χρόνια πολλά τοῦ Βαγγελάκη πού εἶχε τήν ἐθνική ἑορτή του».
(Σέ τέτοια ἀξιοθρήνητη γλῶσσα γραμμένο τό κείμενο - «σπασμένα ἑλληνικά»!! Και στήν ἴδια σελίδα, ἀντί νά μπεῖ μιά εἰκόνα τοῦ ᾽21, ὅπως γιά παράδειγμα ἡ «Ἔξοδος», παρεισέφρησε διαφήμιση γιά το ἐρεβοειδές κινηματογραφικό ἔργο «Ὁ ἄρχοντας τῶν δαχτυλιδιῶν»!!).
Τό ἴδιο χλευαστικό καί ἀνίερο ὕφος συναντοῦμε καί στό «Τετράδιο Ἐργασιῶν» Νεοελληνικῆς Γλώσσας τῆς Β´ Γυμνασίου (σ. 35). Κείμενο μέ τίτλο «Ἀρχίζουμε πρόβες γιά τήν ἐθνική γιορτή». Ἀντιγράφω καί ἀπό αὐτό τό κουρελούργημα ἕνα ἀπόσπασμα (τά ἀποσπάσματα ἐνίοτε εἶναι καί... ἐκτελεστικά! «Ἐκτελοῦν» καί μαγαρίζουν ἀνυποψίαστες, ἀθῶες παιδικές ψυχές!).
«Τέλεια! Σήμερα στό μάθημα τῆς μουσικῆς ἦταν τέλεια! Γιατί ἀπό αὔριο ἀρχίζουμε πρόβες γιά τή γιορτή τῆς 25ης Μαρτίου. Θά κάνουμε πρόβες μέ τή χορωδία, θά χάνουμε μαθήματα! Ἔχουμε μιά κάπως μικρή χορωδία στό σχολεῖο, καμιά τριανταριά ἄτομα καί ἔχει πλάκα. Τό ρεπερτόριο θά 'ναι τό συνηθισμένο: Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι καί δῶσ᾽του... Ἀπό τώρα ὀνειρεύομαι τίς ὧρες μαθημάτων πού θά χαθοῦν στίς πρόβες. Καί ἡ καλλιτεχνικοῦ, ἡ Βαφιώτη, μᾶς λέει ὅτι θέλει μιά ὁμάδα νά σχεδιάσει κάτι σκηνικά καί κάτι Κολοκοτρώνηδες καί κάτι σημαῖες καί δάφνες. Μέσα! Ὑπολογίζω κι ἄλλες χαμένες ὧρες μαθημάτων...».
Ἐρωτῶ: Πῶς θά μάθει ὁ ἄγουρος νέος μαθητής, πῶς θά τοῦ καλλιεργηθεῖ τό σέβας γιά τό ᾽21 καί ἡ ὑπερηφάνεια γιά τόν ἡρωισμό καί τήν αὐτοθυσία τῶν προγόνων του, ὅταν τοῦ «διδάσκουμε» τέτοιες ἀθλιότητες; Γιατί ὕστερα νά μήν καίουν τήν σημαία μας; Ποῦ εἶναι τά γραμμένα μέ αἷμα «ἀπομνημονεύματα» τῶν πολέμαρχων τοῦ Εἰκοσιένα; Τί ἀπέγιναν οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι τοῦ Σολωμοῦ, πού τιτλοφόρησε κατ᾽ ἀρχάς τό ἀριστούργημά του μέ τή λέξη Χρέος; Ὁ μεγάλος ἐθνικός ποιητής μας, τό 1842, στίς 25 Μαρτίου μάλιστα, σέ μιά ἐπιστολή του στόν Γ. Τερτσέτη γράφει τοῦτα τά ἐπικαιρότατα λόγια: «...Τί νά εἴπω διά τό παρόν; Ἡ διαφθορά εἶναι τόσον γενική καί ἔχει τόσας βαθείας ρίζας, ὥστε προξενεῖ κατάπληξιν. Ὅταν οἱ αἴτιοι αὐτῆς παταχθοῦν ἐντελῶς εἶναι δυνατή μία ἠθική ἀναγέννησις. Τότε τό μέλλον μας θά εἶναι μεγάλο, ἄν ὅλα στηριχθοῦν εἰς τήν ἠθικήν, ἄν ἡ δικαιοσύνη θριαμβεύσῃ, ἄν τά γράμματα καλλιεργηθοῦν, ὄχι πρός ματαίαν ἐπίδειξιν, ἀλλά πρός ὠφέλειαν τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκην ἀπό ἀνατροφήν καί ἀπό μόρφωσιν ὄχι σχολαστικήν. Θά ἔχωμεν -ἤ μᾶλλον θά ἔχουν τά παιδιά μας- μίαν ἠθικήν ἀναγέννησιν τότε καί τό μέλλον θά εἶναι μεγάλο» (Δ. Σολωμοῦ, Ἅπαντα, ἐκδ. «Μέρμηγκας», σ. 168). Γιά νά ἀνθίσουν τοῦτοι οἱ τόποι, μᾶς κανοναρχεῖ ὁ ποιητής, πρέπει νά «παταχθοῦν» οἱ αἴτιοι καί νά καλλιεργηθοῦν τά γράμματα «πού διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε» (Ἐλύτης). Μόνο ἡ Παιδεία, πού ἀρδεύεται ἀπό τήν Παράδοση τοῦ Γένους, μπορεῖ νά μᾶς σώσει!! Αὐτή ἡ Παιδεία θά ὁδηγήσει στον Ἐπαναγνισμό μας!! Νά ξαναγίνουμε ἁγνοί, ζώντας μέ τά δικά μας ἤθη καί ἔθιμα, μέ τά ρωμαίικα πλούτη καί ὄχι μέ τίς γουρουνοτροφές, τά ξυλοκέρατα τῶν Φράγκων καί τῶν ἡμετέρων Γραικύλων τῆς σήμερον!!
Παραπέμπω καί σ᾽ ἕνα ἀκόμη πονήρευμά τους, στήν Στ´ Δημοτικοῦ αὐτή τήν φορά, στήν Γλῶσσα (β´ τεῦχος, σ. 105). Ἐδῶ λογοκρίθηκε ὁ περίφημος λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη στήν Πνύκα. Λέει σέ μιά ἀποστροφή τοῦ λόγου ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ: «Οἱ παλαιοί Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τήν διχόνοιαν καί ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καί ἔτσι ἔλαβαν καιρό πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καί τούς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμάνοι. Οἱ ἔμποροι καί οἱ προκομμένοι...». Μετά τήν λέξη «Μουσουλμάνοι», ὁ ἥρωας εἶπε καί κάποια ἄλλα πράγματα: «Καί ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν διά νά ἀλλάξῃ ὁ λαός την πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλούς ἀνθρώπους, ἀλλ᾽ ἐστάθη ἀδύνατο νά το κατορθώσουν. Τόν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τόν σταυρό του ἔκαμνε». Ἀλλά τό κομμάτι αὐτό λογοκρίθηκε, διότι θά πικραθεῖ ὁ ἀπέναντι «φίλος»...
Στά δέ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» τῆς Γ´ Γυμνασίου, στίς σ. 46-48, συμπεριέλαβαν καί ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τά Ἀπομνημονεύματα τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Λές «δόξα σοι ὁ Θεός»! Ὅμως... ἀπό τό ἀκατέργαστο αὐτό διαμάντι, ἐντόπισαν -οἱ τυμπανιαῖοι ἀποφορᾶς πατριδομάχοι- τό σημεῖο ὅπου ὁ Μακρυγιάννης γράφει κάτι ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἀρχηγοί μας ἔγιναν “Ἐκλαμπρότατοι”... ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καί φίλοι, πλούσιοι ἀπό γές (χωράφια), ἀργαστήρια, μύλους... Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπό τή Ζάκυνθο, δέν εἶχαν οὔτε πιθαμή γῆς...». Ὁ Μακρυγιάννης σέ ἄλλα πενήντα σημεῖα ἐπαινεῖ τόν Κολοκοτρώνη, ἀλλά αὐτό ἔπρεπε νά μπεῖ! Γιατί; Γιά νά μειώσουν τούς ἥρωες, νά τούς εὐτελίσουν! Ὁ ἥρωας, ὅπως καί ὁ ἅγιος, πού πολλές φορές στήν ἱστορία μας ταυτίζονται, εἶναι «ἐπικίνδυνα» πρότυπα γιά τούς νέους!! Ὁ δειλός καί πειθήνιος νεοραγιάς τῶν Μνημονίων εἶναι προτιμότερος. Μιλᾶμε σήμερα ὅλοι μας γιά Κρίση. Ὅμως ἡ πραγματική κρίση, αὐτή πού θά κρίνει καί τό μέλλον μας, ὡς λαοῦ ἱστορικοῦ, σοβεῖ μές στίς σχολικές αἴθουσες!! Ἄν συνεχιστεῖ τό κακό θά χαθεῖ μιά ὁλόκληρη γενιά!! Ἡ νέα Τουρκοκρατία, μέσῳ τῆς Ἐκπαίδευσης καί τῶν ἀδιάφορων δασκάλων καί καθηγητῶν -ὑπάρχει πάντοτε ἡ «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη- ἀνδρεῖ τούς Γενίτσαρους τοῦ μέλλοντος, τοῦ πολύ κοντινοῦ μας!! Ἐσχάτη ὥρα ἐστί, «νά μιλήσουμε, νά ’νεργήσουμε κι ὅ,τι θέλουν ἄς μᾶς κάμουν».
«Ἄν ἡ παροῦσα γενεά δέν ἐνδυναμωθεῖ ἀπό ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ καί μάλιστα πρός τόν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καί τῶν ἠθῶν μας, θά εἶναι δυσοίωνο τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος καί ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη» ἔγραφε σέ ἐπιστολή του πρός τόν Μισαήλ Ἀποστολίδη ὁ πρῶτος καί τελευταῖος Ὀρθόδοξος Ρωμιός Κυβερνήτης τῆς πατρίδας μας, Ἰωάννης Καποδίστριας (Ἰω. Τσάγκα, Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική ἀγωγή στό ἐκπαιδευτικό ἔργο τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, ἐκδ. «Κυριακίδη», σ. 174). Καί μιά καί σήμερα τό ἔνδοξο τοῦτο ἁλωνάκι, ἡ κατασυκοφαντημένη πατρίδα μας, εἶναι ζωσμένη ἀπό τίς «ἀλώπεκες τοῦ σκότους» (Εὐ. Βούλγαρης), τούς Φράγκους, καί τό ἐξ ἀνατολῶν θηρίο πάλιν μαίνεται, νά κλείσω μέ τό ἡρωικότερο ἐπεισόδιο τοῦ Ἀγώνα, τήν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, πού μᾶς διδάσκει πῶς σώζονται τά ἔθνη (τό κείμενο δημοσιεύτηκε στό θαυμάσιο περιοδικό «Χριστιανική Βιβλιογραφία», τοῦ πολυσέβαστου Στυλιανοῦ Λαγουροῦ. Εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ν. Βούλγαρη Τό Μεσολόγγι τῶν Ἰδεῶν, ἑρμηνεία τῆς ἀπόφασης τῆς Ἐξόδου):
«Ἦταν πρωί, Σάββατο τοῦ Λαζάρου 10 Ἀπριλίου τοῦ 1826, ὅταν συγκροτήθηκε τό νεκροδόξαστο ἐκεῖνο συμβούλιο ἀποφάσεως. Ἦταν ἕνα συμβούλιο θανάτου. Οἱ καπεταναῖοι εἶχαν ἀναλάβει νά διερευνήσουν μέ ἀνιχνευτές τήν ὕπαρξη μυστικοῦ δρόμου - διόδου γιά ἀκίνδυνο πέρασμα τῶν Ἐλεύθερων Πολιορκημένων στήν ἐλευθερία. Κανένας ὅμως δέν ἔφερε ἐλπιδοφόρα πληροφορία. Οἱ λόχμες καί οἱ στενωποί φυλάγονταν ἄγρυπνα ἀπό τούς πολιορκητές σέ βάθος χώρου καί τόπου. Γενική ἦταν ἡ κατήφεια καί ἡ σιωπηλή θλίψη. Τή σιωπή τῆς στιγμῆς ἔσπασε ἡ βροντώδης καί σταθερή ἔκρηξη τοῦ τρανοδύναμου ἀρχηγοῦ τῆς Φρουρᾶς, τοῦ Θανάση ΡαζηΚότσικα:
- Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!
- Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καί δέν τόν λές τόση ὥρα; διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.
- Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει».
Μόνο ἄν ἀνεβοῦμε τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τόν Γολγοθᾶ, θά ἀντισταθοῦμε ὡς λαός καί ὡς κράτος.
Δημήτρης Νατσιός
25η Μαρτίου: Η γιορτή που ενοχλεί
Η 25η Μαρτίου είναι η ιστορική ημερομηνία με την οποία γιορτάζουμε την επέτειο της απελευθερώσεώς μας αλλά και την ίδρυση ουσιαστικά του Νεοελληνικού Κράτους. Είναι μια ημερομηνία που το νεοελληνικό κράτος αρχίζει να δημιουργείται στη Νότιο Ελλάδα μετά από 400 χρόνια δουλείας, και αργότερα, το 1912 και εξής, επεκτείνεται στην Βόρειο Ελλάδα όπου η δουλεία ήταν 500 χρόνια. Το νεοελληνικό όμως κράτος δεν μπόρεσε να ελευθερώσει τα υπόλοιπα αλύτρωτα εδάφη μας, όπου η δουλεία έφθασε μέχρι και 900 περίπου χρόνια, αφού με τη Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 χάθηκε οριστικά η Καππαδοκία και οι γύρω της περιοχές. Το δε χειρότερο, το 1923, έσβησε κάθε ελπίδα για επανάκτηση των αλυτρώτων εδαφών μας, με την έξοδο των Ελλήνων μια για πάντα από τα εδάφη τους. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να ελευθερώσουμε και την πρωτεύουσά μας την Κων/πολη με μοιραίες συνέπειες για την μετέπειτα πορεία μας.
Είναι λοιπόν ότι πιο ιερό και ότι πιο σημαντικό για τη χώρα μας αυτή η επέτειος. Αν την καταργήσουμε ουσιαστικά καταργούμε το Νεοελληνικό Κράτος, την ταυτότητά μας, την ιστορία μας και βυθιζόμαστε στην λήθη και στην αγνωσία της κρατικής οντότητάς μας και της εθνικής αυτοσυνειδησίας μας.
Μετά την απελευθέρωση κάναμε ένα μεγάλο λάθος· δεν προσέξαμε κι ενώ διώξαμε τους Τούρκους βάλαμε στον τράχηλό μας τους Φράγκους. Για να ισχυροποιηθεί το νέο κράτος και να διασφαλιστεί οριστικά από την επιβουλή των Τούρκων, αγκαλιάσαμε τους Ευρωπαίους παράφορα και τους θεοποιήσαμε. Τον πρώτο ορθόδοξο, πατριώτη, μορφωμένο, ικανό και αφιλάργυρο ηγέτη μας, το Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος θέλησε να διασώσει την ιδιαιτερότητα και την ιδιοπροσωπία του νέου κράτους φροντίσαμε να τον ξαποστείλουμε. Και αρχίσαμε το μεγάλο έργο· το έργο που ήταν μεγαλύτερο και από την απελευθέρωσή μας. Να γίνουμε Ευρωπαίοι! Στα ήθη, στα έθιμα, στον πολιτισμό, στην θρησκεία. Αποκομμένοι πλέον από την καθ’ ημάς Ανατολή αρχίσαμε να καταστρέφουμε τα μοναστήρια μας, να θάβουμε την Ρωμιοσύνη, ν’ αρνούμαστε τον πολιτισμό και την πίστη μας και το σπουδαιότερο αρχίσαμε να δανειζόμαστε από τους μεγάλους ευεργέτες μας τους Φράγκους. Αυτό ήταν και το μόνιμο δηλητήριο που διαπότιζε έκτοτε τον εθνικό οργανισμό μας με αποτέλεσμα να πούμε πολλές φορές το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Κλαίει και οδύρεται ο Ιωάννης Μεταξάς, στο Ημερολόγιο του, διότι ενώ δίναμε στους Άγγλους τόκο 40% το 1936, γι’ αυτά που είχαμε δανεισθεί, και ενώ τους υποσχέθηκε ήδη από το 1939 ότι θα βγει στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μαζί τους, αυτοί παραμονές της εξόδου μας στον πόλεμο ζητούσαν αύξηση του επιτοκίου σε 65% και συγχρόνως λιγοστεύανε συνεχώς τις εισαγωγές προϊόντων από την Ελλάδα. Αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, απείλησε στον βασιλιά ότι θα παραιτηθεί αν τον πιέσουν και μεσούντος του πολέμου αναγκάσθηκε να τους δώσει 43%. Αυτή ήταν και είναι η αγάπη των Ευρωπαίων εταίρων μας. Να μη τα ξεχνάμε αυτά.
Το άλλο όμως που δεν προσέξαμε, το πιο σπουδαιότερο και σοβαρότερο, είναι ότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να ισχυροποιηθούμε και να προοδεύσουμε, αρχίσαμε να πτωχεύουμε και πνευματικά. Άρχισε η ψυχή μας σιγά-σιγά ν’ απομακρύνεται από τις εθνικές και ορθόδοξες παραδόσεις μας. Άρχισε να μπολιάζεται με αλλότρια ήθη και έθιμα. Άρχισε ο πολιτισμός μας να φραγκεύει και εμείς να χαιρόμαστε γι’ αυτό. Κι ενώ ξεπουλούσαμε τα τίμια και ιερά της φυλής μας γεμίζαμε αγαλλίαση και ευφροσύνη.
Έτσι, συνεχίζοντας την προσπάθεια μας να ενταχθούμε στη Δύση, το 1961 μπαίνουμε στο Ν.Α.Τ.Ο., το 1979 στην Ε.Ο.Κ. και το 2001 προσχωρούμε στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Απεμπολήσαμε στην προσπάθεια μας αυτή όλα τα πιστεύω μας και όλα τα δόγματα μας, κρατώντας μόνο ένα, το «ανήκουμε εις την Δύσιν».
Οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες κι αυτοί σιγά-σιγά προσχωρούν στη νέα ιδεολογία. Από το 1902 και κυρίως από το 1920, χάριν της επιδιωκομένης προσεγγίσεως με την Ευρώπη, οι αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού καλούνται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο «μεγάλες του Χριστιανισμού αναδενδράδες». Παραβλέποντας το Πατριαρχείο όλα τα θεολογικά και ιστορικά δεδομένα όπως και τις αντιρρήσεις των άλλων πατριαρχείων και αυτοκεφάλων Εκκλησιών προσπαθεί να προσεγγίσει τους ετεροδόξους χριστιανούς της Δύσεως με κριτήρια καθαρά κοινωνικά, πολιτικά και ωφελιμιστικά. Το 1920 ο τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου Δωρόθεος προτείνει την ίδρυση «Κοινωνίας των Εκκλησιών» στα πρότυπα της «Κοινωνίας των Εθνών» που μόλις έχει ιδρυθεί. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει θεολογική βάση ή εκκλησιαστική αναγκαιότητα. Απλώς για να αντιμετωπισθούν τα δεινά του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και φυσικά, εννοείται χωρίς να λέγεται, τα δεινά του Πατριαρχείου.
Η εκκοσμίκευση του Πατριαρχείου διαβρώνει και την Εκκλησία της Ελλάδος η οποία προσχωρεί σιγά-σιγά στον οικουμενισμό. Φθάνει στο ζενίθ το 2001, όταν η εκκλησία της Ελλάδος για να βοηθήσει το κράτος στον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, επί του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, υποδέχεται τον Πάπα σαν αρχηγό εκκλησίας και αναγνωρίζει τον παπισμό με όλες τις αιρέσεις του ως εκκλησία. Και το 2007 επίσης, όταν σε εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου επί τη επετείω της 25ης Μαρτίου η ένδοξη και εθνική και αγία επανάσταση της 25ης Μαρτίου συσχετίζεται με την ίδρυση της Ε.Ο.Κ. στις 25 Μαρτίου του 1957. Εμβρόντητοι έμειναν οι πάντες όταν άκουσαν την ημέρα της εθνικής και θρησκευτικής μας παλιγγενεσίας να υμνείται η Ε.Ο.Κ. και μάλιστα με εγκύκλιο της Συνόδου. O tempora o mores! Εις «οίους καιρούς τετήρηκας ημάς Κύριε»! Ο εκδυτικισμός της Ελλάδας να προωθείται εν τέλει από την ηγεσία της Εκκλησίας και μάλιστα από αρχιεπίσκοπο που έβαλε συνεχώς εναντίον των Ευρωλιγούρηδων!
Μη ξεχνάμε ότι και η μοιραία σύγκρουση Βαρθολομαίου-Χριστοδούλου ως βασική αιτία είχε ποιος θα εκπροσωπεί την Ορθοδοξία στην Ε.Ο.Κ. και φυσικά ποιος θα χειρίζεται τα εξ αυτής κονδύλια.
Παρόλη αυτή την κατάπτωσή μας και την Ευρωτρέλλα μας, η θρησκευτική και εθνική μας συνείδηση δεν έχει μαραθεί εντελώς. Τα σχολεία μας μέχρι και σήμερα είναι γεμάτα με εικόνες των ηρώων του 1821. Δοξολογίες και παρελάσεις συνεχίζουν να γίνονται και πανηγυρικοί να εκφωνούνται. Οι εθνικές ενδυμασίες μας έχουν την επίσημη παρουσία τους κατά τις μέρες αυτές. Οι υποθήκες των αγωνιστών του ’21 όπως και τα λάθη τους έρχονται να μας φρονηματίσουν και να μας διδάξουν. Το δηλητήριο του εκφραγκισμού μας όμως παραμένει και οι διεθνείς και εγχώριοι βάτραχοι του πλήρους εκδυτικισμού μας κοάζουν συνεχώς. Να καταργηθούν τα βιβλία της ιστορίας μας, οι παρελάσεις μας, οι σχέσεις του Έθνους μας με την Εκκλησία, να μεταρρυθμισθούν τα νεοελληνικά αναγνώσματά μας…
Και φθάσαμε στο σωτήριο έτος 2010. Για άλλη μια φορά ανακαλύψαμε ότι πτωχεύσαμε. Ότι είμαστε υπόδουλοι και εξαρτημένοι από τους Φράγκους αδελφούς της Ε.Ο.Κ. Και αρχίσαμε να προσπαθούμε, όχι πως θα γίνουμε οικονομικά ανεξάρτητοι, αλλά πως θ’ αποκτήσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τους για να μας ξαναδανείσουν. Πως θα συνεχιστεί η υποδούλωσή μας. Και με ευκαιρία την πτώχευσή μας τα ξεπουλούμε όλα σε τιμή ευκαιρίας. Για πρώτη φορά τολμούν οι ιταμοί και αναίσχυντοι ηγέτες μας να καταργήσουν τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στις πρεσβείες και τις κοινότητες του εξωτερικού για…λόγους οικονομικούς. Για πρώτη φορά τολμούν να σταματήσουν τις παρελάσεις των μηχανοκινήτων τμημάτων του στρατού όπως και τις πτήσεις των αεροπλάνων για τον ίδιο λόγο. Για καρναβάλια, για πολιτιστικές εκδηλώσεις χαμηλού επιπέδου, για μεταδόσεις ολυμπιακών αγώνων, καλλιτεχνικού πατινάζ, για διαγωνισμούς τραγουδιών Γιουροβίσιον, για επιχορηγήσεις κομμάτων και πολιτικών, για γιορτές δημοκρατίας και δεν συμμαζεύεται ΕΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ οι αναίσχυντοι. Για την ημέρα της Εθνικής Εορτής μας δεν έχουν;
Αιδώς Έλληνες πολιτικοί! Και αιδώς Έλληνες που αφήνετε τους ηγέτες μας ν’ ασελγούν κατ’ αυτό τον αισχρό και ελεεινό τρόπο πάνω στο ιερό και όσιο και άχραντο Σώμα της πατρίδας μας.
Του Αρχιμανδρίτη Μελέτιου Βαρδαχάνη
Προσευχή υπέρ των εχθρών
Κήρυγμα του Πατρός Νεκταρίου του Αγιορείτου σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Όμιλος Φίλων Αγίου Όρους "Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης", στην Λέσχη Φρουράς Αξιωματικών Θεσσαλονίκης στις 31 Μαρτίου 2014.
-Προσευχή υπέρ των εχθρών, ειρήνη στην καρδιά και αγάπη Χριστού
-Αν δεν μετανοήσουμε, θα μας ταρακουνήσει γερά ο Κύριος
Η πράξη του κακού τυφλώνει τον άνθρωπο, ώστε δεν βλέπει τον Θεό και συχνά ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει Θεός
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
Πίσω από κάθε καλό στέκει ο Αγαθός, ο Πανάγαθος. Αυτός δίνει τις δυνάμεις, Αυτός ωθεί τον άνθρωπο να πράττει το καλό. Εάν κάνει ο άνθρωπος το καλό, είναι σημάδι ότι πνευματικά ενώθηκε με τον Μόνο Αγαθό, με τον Θεό, τόσο ενώθηκε, ώστε μέσα του όλες οι πνευματικές δυνάμεις γεννιούνται από τον Θεό, εκπορεύονται από τον Θεό.
Δεν υπάρχει καλό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον Θεό. Αλλά το αυτόδεν υπάρχει κακό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον διάβολο. Από την πράξη του κακού στην ψυχή σηκώνεται κάποια μαύρη ομίχλη, που επισκιάζει τον Θεό από την πνευματική όραση, ώστε ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Θεό, ούτε στον εαυτό του ούτε επάνω απ’ τον εαυτό του, ούτε στον κόσμο ούτε επάνω από τον κόσμο.
«Ο κακοποιών», ποιεί το κακό επειδή είναι πάντα, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε πνευματική επαφή με τον δημιουργό του κακού. Η πράξη του κακού τυφλώνει τον άνθρωπο, ώστε δεν βλέπει τον Θεό και συχνά ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει Θεός. Οι κακοί άνθρωποι είναι κατά κανόνα άθεοι, δημόσια ή μυστικά. Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί. Αλλά, ο άθεος δεν μπορεί να είναι αληθινά καλός, διαρκώς καλό, βαθειά καλός, αθάνατα καλός, επειδή γι’ αυτό χρειάζεται να είσαι σε πνευματική σχέση, σε πνευματική συγγένεια με τον πραγματικά Μοναδικό Αγαθό και Αιώνια Αγαθό: με τον Θεό και Κύριο Χριστό. Είναι αληθινός δι’ όλων των αιώνων ο θείος λόγος του Σωτήρα: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. Ιε΄, 5).
Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ
Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ
ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΒΡΟΣΙΟ ΛΑΖΑΡΗ
Πρώτος Διάλογος
- Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;
- Είναι ένα ευλογημένο μέρος, χαρούμενο, έχει ποτάμια με νερά μέσα. Τόπος απέραντος, χωρίς κόπο, χωρίς στενοχώρια. Ανάπαυση ψυχής, ελευθερία πνεύματος. Καί θα χαίρεσαι εκεί, δεν θα κλαις, δεν θα πονάς. Χαρά, αγαλλίαση, ευφροσύνη ψυχών. Εκεί μέσα μπαίνουν όσοι φύλαξαν εδώ τη ζωή τους στην καθαρότητα.
- Καί τί είναι ή Χάρις του θεού;
- Δύναμις! Απέραντος δύναμις! Είναι εδώ στη γη καί καλύπτει τον Ουρανό. Ή Χάρις του θεού μπορεί να χτίσει τη γη καί εν ριπή οφθαλμού να τήν γκρεμίσει, να χαθεί. Γιατί ή Χάρις είναι δύναμις καί αλλάζει το Σύμπαν.
- Γι' αυτό βλέπουμε τις μεγάλες καταστροφές από τη μία στιγμή στην άλλη;
- Αυτά να τά προσέχετε, γιατί, όταν ό Κύριος τραβήξει το βλέμμα Του από μία περιοχή, αλλάζει λειτουργία.
- Καί θα γίνουν καί άλλα κακά;
- Καί άλλα ακόμα.
- Γιατί, Γέροντα;
Γιατί αυτό είναι θεϊκό πράγμα. Γι αυτό πρέπει να προσέχουμε τη ζωή μας να μη πέφτουμε σε λάθη απρόσεκτα, ακανόνιστα.
_ Δηλαδή;
Να μη φεύγει ο άνθρωπος από τον εαυτό του του καί πέφτει στη σάρκα.
Μα γέροντα σάρκα είμαστε.
Σάρκα είσαι μα πρέπει αν κανονίσεις ποιος θα μπει σε αυτή τη σάρκα.
Δηλαδή για την μοιχεία και τη πορνεία μου λες;
Ναι στα παράλογα.
Εκεί έρχεται ο θυμός του θεού.
-Ακριβώς! Ακριβώς εκεί έρχεται ό θυμός του θεού.
-Αν κάποιος δεν πέφτει στα σαρκικά, αλλά τά κάνει με το μυαλό του, τί γίνεται;
- Είναι πιο ελαφρύ καί τον συγχωρεί ό θεός. Αλλά, αν μπει στο μυαλό, τότε σίγουρο είναι ότι θα κατεβεί στην καρδιά καί τότε θα κάνουμε την πράξη. Είναι πολύ δύσκολο να μή γίνει, αν κάτσει στο μυαλό. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τούς φεγγίτες τής ψυχής [τά μάτια], γιατί από εκεί μπαίνει ή αμαρτία.
- Γέροντα, τώρα τί συμβαίνει;
- Τώρα είναι κρίση, δεν ακούνε οι άνθρωποι. Κλίνουν περισσότερο στην κακία, είναι δύσκολο να συμμαζευτούμε πάλι, να έχουμε ένα παράθυρο, μια πόρτα στην καλοσύνη, στην Αγάπη. Βλέπεις, είναι πρόβλημα σοβαρό.
-Έρχεται κανένα μεγάλο κακό;
-Οπωσδήποτε θα φανούν καί ουαί καί αλίμονο.
- Καί σέ μάς, στην Ελλάδα;
- Ναι, στην Ελλάδα, θα ’χουμε συμφορά. Αρρώστιες. Μέσα στις πόλεις θα σαρώσουν αρρώστιες.
- Μόνο; Τίποτε άλλο;
- Προς το παρόν. Δεν θέλεις άλλο χειρότερο από αρρώστια.
- Πες μου κάτι ακόμη, σέ παρακαλώ. Αυτή ή διάθεση, να συγχωράμε τούς εχθρούς, έρχεται σιγά-σιγά, με τήν προσευχή;
- Έρχεται. Πρέπει να λες: «Αφού ό Κύριος το βάζει μέσα στην καρδιά μας καί μάς διατάσσει, πρέπει να το εφαρμόζουμε εμείς ανάλογα, δηλαδή να το θεωρούμε κτήμα τής καρδιάς μας». Ότι απρόοπτο καί να συμβεί, εσύ να μην πάρεις ποτέ απόφαση να κάνεις του άλλου κακό, ούτε κουβέντα ούτε βρισιά να μην του πεις, γιατί πέφτει «ξύλο» μετά την απόφαση αυτή καί ηρεμία δεν βρίσκεις. Καί Εκείνος τότε θα θεραπεύσει.
-Αν δεν τοΰ κάνουμε κακό, αλλά το κρατάμε μέσα μας καί ας μάς πικραίνει, δεν είναι συγχωρητικοτητα αυτό;
-Όχι, πρέπει να βγει από μέσα μας. Να πούμε: «θεέ μου, συγχώρησε εμένα πρώτα, γιατί καί εγώ έχω κάτι καί φταίω, καί συγχώρησε καί τον Αμβρόσιο, πού μου έκανε κακό. Μην τον πονέσεις καί συγχώρησε τις αμαρτίες του. Αν το πεις αυτό με τήν ψυχή σου, τότε συντελείται ένα Μυστήριο. Μυστήριο ολόκληρο! Γιατί αυτό θέλει ό θεός, να καθαρίσει ή δική σου καρδιά καί να συγχωρεθεί καί ό άλλος.
- Δηλαδή, ή συγχώρεση πρέπει να είναι από καρδιάς;
- Ακριβώς! Με επίγνωση. Αν το καταλάβεις καί το κάνεις, σώθηκες. Γιατί μπορεί να λες «εγώ δεν θέλω να του κάνω κακό», αλλά μέσα σου να μένει το μίσος καί ή κακία να λες ότι συγχωρείς, αλλά μέσα σου να τον μισείς τον άλλον. Αυτό είναι το χειρότερο. Κατάλαβες; θα πεις: «θεέ μου, βγάλε από μέσα μου το μίσος». Τέρμα.
- Αυτή ή κατάσταση είναι το πιο καλό πού μπορεί να γίνει στον άνθρωπο;
- Βεβαίως! Μέσα στη ζωή οπωσδήποτε θα έρθουν τέτοια πράγματα κακίας. Αλλά εμείς αμέσως θα τά ρυθμίζουμε αλλιώς.
- Γέροντα, αν κάποια στιγμή κάποιος μάς κάνει ένα κακό, δεν είναι ανθρώπινο για κάποιο διάστημα -μία ώρα ή μία εβδομάδα- να νιώθουμε άσχημα απέναντι του;
- Μπορεί εκείνη τήν ώρα να μην έχεις τη δύναμη να τον συγχωρέσεις, αλλά, άμα περάσει ή μπόρα του θυμού, θα βρεις τον δρόμο καί θα πεις: «Ό Κύριος τι λέει; Να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου πού σου έκανε κακό καί να τον συγχωρήσεις». Αυτό είναι εντολή, παράγγελμα από τον Ουρανό. Να συγχωρήσουμε! Δεν σου λέω, εκείνη την ώρα είσαι εξαγριωμένος από θυμό, αλλά, άμα περάσει μία μέρα, περάσουν δύο μέρες καί ειρηνεύσει μέσα το πράγμα καί έρθεις καί δεις τον εαυτό σου, τότε θα πεις: «Αφού ό Κύριος παραγγέλλει καλοσύνη καί Αγάπη, αυτό θα βαδίσω». Όχι στην εκδίκηση! Όχι, άμα σου κάνει ένα κακό, να πάς να του κάνεις δέκα κακά.
Όχι! Συγγνώμη καί συγχώρεση, καί εμείς θα βρεθούμε μέσα στην ανάπαυση τής ψυχής, θα μάς δικαιώσει ό θεός. Δεν είναι δύσκολο αυτό, αλλά δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Δεν είναι δύσκολο. Επειδή είμαστε μπλεγμένοι μέσα στα πράγματα τής γης, δεν συγχωρούμε εύκολα. Κατάλαβες;
Αν μαλώνεις, παιδάκι μου, πάς το βράδυ καί λες : «Συγχώρεσε με, πού σου έκανα κακό, πού σέ έβρισα, είπα λόγια για σένα». Εκεί είναι το μυστικό, αυτό να καταλάβεις. Αν δεις που θα πάς, θα τρίβεις τά μάτια σου από εδώ καί πέρα. Εσύ δεν θα κλαις καθόλου μετά. Ανάπαυση τής ψυχής σου από εδώ, καί μέσα στον Παράδεισο τραβάει ή ψυχούλα σου.
-Όταν γίνεται κάτι βαρύ καί δεν αντέχω, είναι καλό να πω: «θεέ μου, δεν μπορώ, βοήθα με»;
- Ναι, αυτό θα πεις: «θεέ μου, βοήθησέ με». Καί θα σέ βοηθήσει ή Χάρις του θεού καί θα βρεις τον δρόμο. Μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα χωρίς τη Χάρη του θεού. Πες: «Έλα, Κύριε, γιατί έχω αυτή τήν ώρα τρικυμία μέσα στα πάθη μου». 'Άμα είναι σοβαρό το θέμα, ό εχθρός, πού είναι εκεί, σου λέει στον λογισμό: «Πήγαινε, κάνε του κακό! Σκότωσέ τον!».'Άμα τον ακούσεις, καταστράφηκες. Έχασες τον στόχο σου.
- Πες μου κάτι για τη φιλανθρωπία.
- Πάς κάτω στην Αθήνα σέ κάποιον καί του προσφέρεις ένα φύλλο από το δέντρο. Καί του λες: «Πάρε αυτό το φύλλο». Τούτο να είναι βγαλμένο μέσα από τήν καρδιά σου, γιατί αλλιώς δεν έχει άξια. Κατάλαβες; Σου λέει να εκτελείς τήν εντολή του θεού, πού είναι ή εντολή τής αγάπης. Δεν έχει άξια αν είναι μία δεκάρα, αλλά ή διάθεση εκείνου πού κάνει τήν κίνηση, ή διάθεση τής καρδιάς.
- Δηλαδή, όλα έχουν ουσία, όταν γίνονται καρδιακά;
- Ναι, από τήν καρδιά, δηλαδή από τον θεό ξεκινά. Καί να, γι’ αυτό το πορτοκάλι πού μάς έφερε αυτός, ό θεός θα του δώσει εκατό πορτοκάλια. Για σκέψου, παιδί μου!
- Πάτερ μου, να σου δώσω με τήν καρδιά μου ένα εκατομμύριο, να βρω εκατό;
- Ακριβώς, εκατό θα σου δώσει ό Κύριος, αν δώσεις ένα με τήν καρδιά σου. Όμως χωρίς τήν αίσθηση συμφέροντος, να το θυμάσαι. Δεν είναι ψέματα, ούτε παραμύθια. Όχι! Όχι!
- Ή Γερόντισσα Παρθενία αυτά τά ήξερε;
- Τί ήταν αυτή! Είχε τόση επίγνωση, για να βοηθήσει τον συνάνθρωπό της, πού δεν λέγεται. Εγώ δεν τήν έφτανα ούτε στα νύχια της. Αλλά αυτή είχε έργο. Τήν ήξερα τήν πορεία της.
- Γέροντα, ποιός άκουγε πιο πολύ τον άλλο καί έκανε υπακοή, εσύ ή εκείνη;
-Εγώ πιο πολύ, τις περισσότερες φορές. Είχε ένα πνεύμα σοφίας, πού σπάνια μέσα στους χριστιανούς να βρεις τέτοια κατάσταση, να ταιριάζει ή θεότης με τον άνθρωπο. Δεν είχε δεκάρα στην τσέπη της, αλλά δεν πέρασε φτωχός πού να μην του δώσει. Καί να σου πω ένα πράγμα μυστήριο; Ποτέ δεν τής έλειψαν τά λεφτά. Τά σκορπούσε, αλλά είχε καλοσύνη, φιλανθρωπία, ελεημοσύνη. Έτσι ήταν από παιδί ή ψυχή της. Αυτά είναι γεγονότα, τήν έχω ζήσει σαράντα χρόνια! Ποτέ δεν είχε λεφτά, αλλά κάθε μέρα ήταν φορτωμένη. Πίστευε τόσο πολύ, πού δεν λέγεται ή πίστη της στον Χριστό καί στη χριστιανική πορεία.
- Γέροντα, υπάρχουν σήμερα Άγιοι;
- Ναι, παιδί μου, καί βέβαια υπάρχουν. Υπάρχουν λίγοι. Αυτοί μόνο μάς κρατάνε με τις προσευχές τους.
- Καί ποιός είναι Άγιος;
-Άγιος είναι αυτός πού συγχωρεί από καρδιάς. Γιατί οι Άγιοι, πού τούς έχουμε μέσα στην εκκλησία καί τούς προσκυνούμε, ξέρεις αυτό το έργο τής συγχώρεσης πώς το μεταχειρίζονταν; Δεν λέγεται. Αυτοί συγχωρούσανε καί αγωνίζονταν κιόλας, κάνανε προσευχή καί αγώνα συμφιλίωσης με επίγνωση θεϊκή, όχι ανθρώπινα πράγματα. 'Άμα ξέρεις γιατί γίνεται ή διόρθωσης, απαλλάσσεσαι εσύ από όλα τά γήινα πράγματα τής κακίας καί έρχεται ή Χάρις καί αγιάζει.
- Αν σκοτώσουν τον αδελφό σου, πώς γίνεται να συγχωρείς τον φονιά από καρδιάς;
- Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά έχουμε παραδείγματα στην εκκλησία προς μίμηση: τον Άγιο Διονύσιο.
- Ναι, αλλά αυτός ήταν Άγιος. Εμείς;
- Ναι, αυτός ήταν προχωρημένος πνευματικά. Αλλά καί εμείς εκεί πρέπει να βλέπουμε. Όχι, επειδή είμαστε σέ πιο κάτω επίπεδο, αν ένας έκανε κακό, εμείς να μή θέλουμε να συγχωρήσουμε καί να θέλουμε εκδίκηση. Όχι εκδίκηση! Ακοής; θέλεις να εκδικηθείς; Άσε στον θεό το έργο αυτό. Χωρίς όμως να του το ζητήσεις, γιατί τότε περιέχει τήν κακία. Απλά, άσε τον θεό. Ό Κύριος θα το τακτοποιήσει καί θα σέ βγάλει εσένα κύριο τής κατάστασης. Καί σου λέει: «Ας’ το εσύ καί εγώ είμαι έδώ». Αν πιστεύεις, βέβαια, γιατί, αν δεν πιστεύεις... Έ! Τόσο είναι λεπτά τά πράγματα αυτά. Βέβαια, ταράσσεσαι εσύ από το μίσος, όμως όχι, θα το βγάλεις από μέσα σου, γιατί εσύ κανονίζεις αυτό για τήν ψυχή σου. Κατάλαβες; Να δεις πόση είναι ή διαφορά μεταξύ καλοσύνης καί μίσους.
- Εκείνος πού συγχωρεί πραγματικά τί αισθάνεται μέσα στην καρδιά του;
- Αγαλλίαση ψυχική. Δεν λέγεται ή ικανοποίηση. Σαν να του δώσανε πεντακόσια εκατομμύρια καί τον Παράδεισο να μπει. Εκείνος πού συγχωρεί τον πταίοντα, αυτό γίνεται. Ακούς; Δοκίμασέ το καί θα το δεις. Αλλά με τήν καρδιά σου. Γιατί ό Κύριος είναι μες στην ψυχή μας, ό Δημιουργός ό ίδιος πού μάς έπλασε καί ξέρει αν είναι αλήθεια ότι θέλεις να συγχωρήσεις. 'Άμα έχεις κρυφό εγωισμό καί λες «θέλω να τον συγχωρέσω, αλλά δεν μπορώ», εκεί είσαι μπερδεμένος ακόμα μέσα σου, κατάλαβες; θέλει καθαρά να συγχωρήσεις τον εχθρό σου.
Ο άγιος Νεκτάριος ήταν ένας. Συγχωρούσε τους πάντες . αυτός έτσι ήταν. Συγχωρούσε πραγματικά τους πάντες.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΑΝΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ ΤΟΜΟΣ 2
Με αγάπησες τόσο που δεν άξιζα
Σε ευχαριστώ Κύριε γι΄αυτόν τον χρόνο.
Με αγάπησες τόσο που δεν άξιζα. Με ελέησες τόσο που με συγκλονίζει η ελεημοσύνη Σου. Τα σφάλματά μου ήσαν αρκετά και σ’ αυτόν τον χρόνο.
Δεν τα κράτησα πολύ, Κύριέ μου. Κάθε ημέρα, κάθε φορά δεν τ’ άφηνα να ριζώσει το σφάλμα.
Μου έδωσες τον πνευματικό στην τσέπη μου. Σου το έλεγα και Συ μου έλεγες: Εχε θάρρος, παιδί μου. Το Αίμα μου σε λούζει.
Ω, αυτό το Αίμα, το Άγιο του Χριστού μου.
Και Συ, Μεγάλη Μου Μητέρα, δεν έφυγες από κοντά μου.Σε νοιώθω σιμά μου. Μην παύσεις να προστατεύεις το αδύνατο παιδί σου.
Η καλή Μητέρα τα αδύνατα παιδιά Της τα προσέχει.
Μητροπολίτης Χαλκίδας
+ Νικόλαος Σελέντης
Ἐπιστολὴ περὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ
Ἐπιστολὴ στὸν ἐπαγγελματία Σίμο Μ.,
τὸν ὁποῖο βασανίζει ἡ ἐκδοχὴ ὅτι αὐτὴ
ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ τὴ Δίκη τοῦ Θεοῦ.
Ἄκουσες ἀπὸ κάποιον ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ ἤδη τὴ δίκη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δεύτερη κρίση δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει. Αὐτὴ ἡ σκέψη σὲ βασάνιζε ἀρκετὸ καιρὸ καὶ δὲν μποροῦσες νὰ ἀποφασίσεις ἂν θὰ τὴν ἀποδεχθεῖς ἤ θὰ τὴν ἀπορρίψεις.
Φαντάσου ἕναν πολὺ κακὸ ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ κακίες εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλη τὴν πόλη. Οἱ γείτονες τὸν ἀποφεύγουν καὶ μεταξύ τους κατακρίνουν τὶς ἀδικίες του.
Κανεὶς δὲν τὸν ἐπισκέπτεται, κανεὶς δὲν τὸν δέχεται στὸ σπίτι του. Ἔτσι κρίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι τὸν τιμωροῦν. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁδηγεῖται στὸ δικαστήριο καὶ τὸ δικαστήριο ἀποφασίζει νὰ τὸν τιμωρήσει μὲ φυλάκιση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη νομικὴ κρίση. Καὶ ἔτσι, λοιπόν, βλέπεις δύο δίκες: μία κατὰ συνθήκη καὶ ἔκτακτη, καὶ μία νομικὴ καὶ ὁριστική.
Ἢ ἀκόμα πιὸ ξεκάθαρα, πάρε τὸ παράδειγμα κάποιου ἄτακτου μαθητῆ, τὸν ὁποῖο ὁ δάσκαλος πολλὲς φορὲς τιμωρεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους γιὰ νὰ τὸν συνετίσει καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους τὸν ἀποβάλλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὡς μὴ προσαρμόσιμο.
Ἔτσι εἶναι οἱ δύο κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Μία κατὰ συνθήκη, πρόσκαιρη, καὶ μία ὁριστική. Ἀποκαλοῦμε ἐκπαιδευτικὴ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὸ σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἡ δεύτερη κρίση θὰ εἶναι δίκαιη καὶ ὁριστική.
Αὐτὸ ἔχει καταστεῖ σαφὲς ἀπὸ πολλὰ παραδείγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τὸν δίκαιο Μωυσῆ τιμώρησε ὁ Θεὸς γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, μὲ τὴν ἀπαγόρευση νὰ μπεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὴν ὁποία ὁδήγησε τὸν λαὸ του ἐπὶ σαράντα χρόνια. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ συνθήκη, ἡ πρόσκαιρη καὶ ἐκπαιδευτικὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.
Γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ φοβισμένοι νὰ λένε: ὅταν ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἕνα ἁμάρτημα σὲ ἕναν τόσο δίκαιο ἄνθρωπο, πῶς θὰ κάνει ἄραγε μέ μᾶς, ποὺ εἴμαστε φορτωμένοι μὲ πολλὰ καὶ βαριὰ ἁμαρτήματα; Ἀλλὰ ἡ τιμωρία τοῦ Μωυσῆ δὲν εἶναι ἡ ἔσχατη καὶ ὁριστικὴ γι’ αὐτόν. Οὔτε σημαίνει ὅτι ὁ Μωυσῆς δὲν θὰ μπεῖ στὸ βασίλειο τῶν οὐρανῶν.
Γνωρίζεις ὅτι αὐτὸς ὁ μεγάλος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἠλία κατὰ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Αὐτὸ μᾶς μαρτυρεῖ ὅτι, ἂν καὶ τιμωρήθηκε γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, δὲν ἀποκλείσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ οὔτε ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ παιδαγωγικὲς τιμωρίες ἢ οἱ ἐκπαιδευτικὲς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, ὑπηρετοῦν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, δηλαδὴ νὰ προετοιμαστοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Κοίταξε τὸν ἀσθενῆ τῆς Βηθεσδᾶ, ποὺ ἦταν κατάκοιτος τριάντα ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη. Ἂν ἡ ἀρρώστια του προερχόταν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος ὅταν τὸν θεράπευσε: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοὶ τι γένηται» (Ἰωάν. 5,14). Καὶ τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ συμβεῖ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Βασίλειο τῆς Ζωῆς κατὰ τὴ φοβερὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ, λόγῳ νέων ἁμαρτιῶν;
Καὶ περὶ τῆς τελευταίας Κρίσης, περὶ τῆς φοβερῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς ἡμέρας ἡ ὁποία «ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος» (Μαλ. 4,1), μᾶς μίλησε ξεκάθαρα ὁ Σωτήρας μας. Ὅταν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη σκοτεινιάσουν, ὅταν τ’ ἀστέρια σαλέψουν καὶ ἀρχίσουν νὰ πέφτουν, ὅταν μέσα στὸ καθολικὸ σκότος φανεῖ «σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,30), τότε θὰ ἐμφανισθεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ δύναμη καὶ δόξα, νὰ κρίνει δίκαια ζώντας καὶ νεκρούς.
Κρατήσου ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑγιῆ ἐπιστήμη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ διῶξε ἀπὸ μέσα σου ὅ,τι αὐτὸ τὸ διάστημα σοῦ ἔριξε στὴν ψυχὴ αὐτὸς ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος.
Ὁ Θεὸς νὰ σὲ εὐλογήσει μὲ εἰρήνη καὶ ὑγεία.
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
"Διακυβεύεται ἡ πίστις ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ οἰκουμενισμοῦ"
"Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ πνευματικοὶ ἀγῶνες καὶ οἱ ἀδιάλειπτες προσευχὲς τῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θὰ διώξουν πολὺ μακριὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ μαῦρα σύννεφα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως".
Η ΕΙΣΟΔΟΣ στὴ Μ. Τεσσαρακοστή μᾶς καλεῖ ἐπάνω ἀπ᾽ ὅλα γιὰ ἐξομολόγηση καὶ μετάνοια. Ἀλλὰ ὅταν ἡ πίστη μας κινδυνεύει, ἀπὸ τὰ πυκνὰ καὶ μαῦρα οἰκουμενιστικὰ σύννεφα, ἡ ἐξομολόγηση ἀρχίζει ἀπὸ τὰ ὅσα παράνομα γίνονται στὸ χῶρο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, ἀπὸ τὶς συχνὲς παράνομες καὶ προκλητικὲς συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς. Σὰν ἐξομολόγηση ἀναφέρουμε ὅτι μικρὴ μερίδα ρασοφόρων πατέρων ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς γίνονται, διότι ὁ Πατριάρχης δέχεται πιέσεις ἀπὸ τὸ παρασκήνιο, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὶς κάνει γιὰ λόγους πολιτικῆς, καὶ ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτὰ ἐγίνοντο καὶ παλαιότερα.
Σὲ αὐτὲς τὶς προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις ἡ ἀπάντησή μας εἶναι ἡ ἑξῆς.
Πρῶτον σὲ ὅλο τὸ διαρρεῦσαν χριστιανικὸ παρελθόν, οἱ Νεομάρτυρες, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὁμολογητές, οἱ Ἱεράρχες, οἱ Ὅσιοι, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Δίκαιοι καὶ οἱ Προφῆται, ἐδέχοντο ἀφόρητες πιέσεις, ἀπὸ τὸ προσκήνιο καὶ τὸ παρασκήνιο, ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῆς ἀνομίας καὶ τοῦ σκότους, ἀλλὰ δὲν ἐνέδιδαν σὲ ὅ,τι ἐπίστευαν στὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ τῆς καρδιᾶς τους, καὶ μᾶς ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη τὴν ἁγία καὶ ἀμώμητο ὀρθόδοξο πίστη. «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως».
Δεύτερον ἡ χριστιανική μας πίστη δὲν εἶναι ἀδύναμη, ὥστε νὰ προσφεύγουμε στὴν πολιτική· αὐτὸ ὅποιος τὸ ὑποστηρίζει εἶναι μεγάλη βλασφημία. Ἡ χριστιανικὴ ἀλήθεια ποὺ ἐσφραγίσθη μὲ τὴν θυσία καὶ τὴν ἔνδοξο Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἐσπάρη ἐπὶ τῆς γῆς, μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ἀντικείμενο πολιτικῆς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστάς. Τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο μᾶς διδάσκει «Ἔστω ὁ λόγος ἡμῶν ναί, ναὶ καὶ οὔ, οὔ.
Καὶ τρίτον, τὸ φρόνημα τῶν παλαιῶν Χριστιανῶν ἦτο πολὺ πιὸ ἀκμαῖο ἐν σχέσει μὲ τὸ φρόνημα τὸν σημερινῶν χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς τῆς ἀποστασίας καὶ τῶν ἐσχάτων χρόνων, ποὺ μὲ τὶς συχνὲς καὶ παράνομες συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν, ἔχει κατὰ πολὺ ἀμβλυνθεῖ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά τους.
Δὲν πρέπει ἐμεῖς ὡς μοναχοὶ νὰ ὑψώσουμε φωνὴ διαμαρτυρίας γιὰ τὰ ὅσα παράνομα λαμβάνουν χώρα στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας; Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ μεγά- λα σημεῖα τῶν καιρῶν τῆς ἀποστασίας ποὺ ζοῦμε, εἶναι καὶ ἡ βάπτιση σχεδὸν κάθε παρανομίας, μὲ καθησυχαστικὰ καὶ ὡραιοποιημένα ὀνόματα!
Πρῶτον, πῶς ἐξηγεῖτε ἐσεῖς οἱ προφασιζόμενοι τὶς σημερινὲς συμπροσευχὲς τῶν μεγαλόσχημων οἰκουμενιστῶν, ὅταν σὲ ὀρθόδοξη πατριαρχικὴ θεία Λειτουργία μνημονεύουν τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο;
Πῶς ἐξηγεῖτε τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμὸ στὸ σύμβολο τῆς Πίστεως;
Ὁ λειτουργικὸς ἀσπασμὸς σημαίνει ἴδια πίστη, κοινὸ ποτήριο.
Πῶς ἐξηγεῖτε τὴν ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς ἀπὸ αἱρετικό, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας;
Πῶς ἐξηγεῖτε νὰ τοῦ ψάλη τοῦ αἱρετικοῦ δοξολογία καὶ πολυχρόνιο;
Μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ποιὲς τελικὰ εἶναι οἱ διαφορὲς τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας ἀπό τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ;
Ὅλα τὰ παραπάνω μαρτυροῦν ὅτι ἡ οἰκοδομὴ τῆς ἑνότητος τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μὲ τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ ἔχει σχεδὸν ἐπιτευχθῆ. Ἡ μνημόνευση στὸ Φανάρι γιὰ πρώτη φορά τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στὰ εἰρηνικά τῆς Θείας Λειτουργίας, εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ τεθεῖ καὶ ἡ σκεπή τῆς οἰκοδομῆς τῆς ἑνότητος τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας μὲ τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ. Ἀπομένει ἡ σύνδεση τῆς οἰκοδομῆς μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, δηλαδὴ τὸ κοινὸ ποτήριο. Ἀφοῦ δὲν ἀντιδράσαμε στὰ πέντε σημεῖα τῆς οἰκοδομῆς, θὰ ἀντιδράσουμε στὸ τελευταῖο;
Τὰ ὅσα παράνομα λαμβάνουν χώρα στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας σήμερα, ποὺ εἶναι πολὺ μεγάλα σὲ ἔκταση, καὶ σὲ μορφὴ πολὺ τολμηρά, θὰ ἦταν ἀκατανόητα πρὶν λίγα χρόνια καὶ θὰ δημιουργοῦσαν σεισμὸ ἀπὸ διαμαρτυρίες. Ἂν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔπραξε τὰ ἐλάχιστα ἐν σχέσει μὲ τὸ σήμερα καὶ ὑπῆρξε σεισμὸς ἀπὸ διαμαρτυρίες καὶ διακοπή μνημοσύνου, σήμερα ποὺ ἔχουν φθάσει στὸ ζενὶθ τῆς ποσότητας καὶ προκλητικότητας, ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τοὺς προπάτορας ἡμῶν θὰ ἦταν πολὺ ὑποδειγματική. Ἀλλὰ σήμερα οἱ προφάσεις καὶ ἡ ἀπάθεια τῆς σιωπῆς, τρέφουν καὶ αὐξάνουν κατὰ πολὺ τὴν οἰκουμενιστικὴ λαίλαπα. Πῶς γίνεται αὐτὰ ποὺ οἱ προπάτορες ἡμῶν τά εἶχαν ὡς παρανομία, σήμερα οἱ οἰκουμενιστὲς πατέρες νὰ μᾶς τά ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμα, χωρὶς ἐκ μέρους μας νὰ ὑπάρχη ἡ ἀνάλογη ἰσχυρὴ ἀντίδραση; Μήπως ἐκεῖ ποὺ μεσουρανεῖ ἡ ἠθικὴ κρίση, ἀκολουθεῖ ἀναγκαστικὰ καὶ ἡ δογματικὴ κρίση;
Δεύτερον, στὴν προηγούμενη ἐπίσκεψη στὸ Φανάρι τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ´ τὸ 2006, ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους μεταξὺ τῶν ἄλλων ἔγραφε: «Ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀγωνιζώμεθα διά βίου νὰ φυλάξουμε τὴν παρακαταθήκην τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὴν ὁποίαν μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ ἅγιοι κτίτορες τῶν Ἱερῶν Μονῶν μας καὶ οἱ πρό ἡμῶν ἀοίδιμοι πατέρες. Ζοῦμε ὅσον ἠμποροῦμε τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀμώμητο ὀρθόδοξο πίστη σύμφωνα μὲ ὅσα καθημερινῶς διδασκόμεθα ἀπὸ τὶς ἱερὲς ἁκολουθίες, τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα καὶ τὴν ἐν γένει διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ εἶναι διατυπωμένη στὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Περιφρουροῦμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν δογματική μας συνείδηση, τὴν ὁποία οἰκοδομεῖ ἡ ἐντρύφηση στοὺς φιλοθέους ἀγῶνες καὶ τὰ κατὰ τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων κατορθώματα τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν Πατέρων. Ἰδίως ἐν προκειμένῳ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τῶν Ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων καὶ τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, τοῦ ὁποίου τὰ ἱερὰ λείψανα παντίμως ἀσπαζόμεθα καὶ τὴν ἱερὰ μνήμη πανηγυρίζουμε. Φοβούμεθα νὰ σιωπήσουμε, ὁσάκις τίθενται ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν παρακαταθήκη τῶν Πατέρων. Αἰσθανόμεθα βαρειὰ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῶν εὐλαβεστάτων Πατέρων καὶ ἀδελφῶν τῆς παναγιορειτικῆς ἀδελφότητος καὶ ἔναντι τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος προσβλέπει στὸν ἀθωνικὸ μοναχισμὸ ὡσὰν σὲ ἀδιαπραγμάτευτο φύλακα τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων».
Τὰ ὅσα ἐπικαλείται ἡ Ἱ. Κοινότης στὸ ὁμολογιακὸ κείμενο ἰσοπεδώθηκαν γιὰ μία ἀκόμη φορά τὸν περασμένο Νοέμβριο, ἀπὸ τὰ ὅσα παράνομα ἔλαβαν χώρα στὸ Φανάρι ἀπὸ τὴν ἐκεῖ ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα. Ἀμαυρώθηκε ἡ ἱερά μνήμη, πού συνέπεσε μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα, τοῦ ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, ποὺ ὑπέστη φρικτὸ μαρτύριο γιὰ τὴν ὀρθόδοξο ἀλήθεια. Ἐφ᾽ ὅσον τὰ παράνομα στὸ χῶρο τῆς ὀρθοδοξίας μας ἐπαναλαμβάνονται μὲ μεγαλύτερη ἔνταση καὶ προκληρικότητα, πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ καὶ νὰ ὑποστοῦμε καὶ ἐμεῖς τὸν κόπο καὶ τὸ κόστος μιᾶς ἀποτελεσματικῆς καί πρακτικῆς διαμαρτυρίας, γιὰ ἐλπιδοφόρα ἀποτελέσματα, ἂν θέλουμε καὶ ἔχουμε τὴν εὐθύνη, ὅπως γράφουμε νὰ φυλάξουμε τὴν παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὴν ὁποία μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ Ἅγιοι κτίτορες τῶν ἱερῶν μονῶν μας καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν ἀοίδιμοι Πατέρες. Φυσικὰ σήμερα αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἀκούγωνται πολὺ παράδοξα, γιὰ νὰ γίνουν πράξη. Ὅταν ὅμως τὸ αὐτοκίνητο δὲν ἔχει φρένα καὶ τὸ πλοῖο πυξίδα, ὁδηγοῦνται ἀμφότερα στὴν καταστοφή. Τὸ ἴδιο θὰ συμβῆ καὶ στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, ὅταν δὲν ὑπάρχουν φρένα πρακτικῆς διαμαρτυρίας, γιὰ νὰ σταματήσουν τὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο, καὶ ὁμολογιακὴ πυξίδα, γιὰ τὴν ἀκριβῆ φύλαξη τῆς παρακαταθήκης τῶν Πατέρων. Ἡ διαίρεση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν καὶ ἡ εὐθύνη ἡ δική μας θὰ εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ θὰ κατακριθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἁγιορεῖτες περισσότερο ἀπὸ τοὺς πλανεμένους οἰκουμενιστάς. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ πνευματικοὶ ἀγῶνες καὶ οἱ ἀδιάλειπτες προσευχὲς τῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θὰ διώξουν πολὺ μακριὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ μαῦρα σύννεφα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Καὶ τρίτον, τὸν περασμένο Μάϊο στὰ Ἱεροσόλυμα ἔλαβον χώρα μεγάλες παράνομες καὶ προκλητικὲς συμπροσευχὲς τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα. Ὁ οὐρανὸς ὠργίσθη ἀπὸ τὴν συνάντηση, μὲ τὸ φοβερὸ σημεῖο τοῦ μεγάλου σεισμοῦ. Εἶναι μὲν ἡ ἀφορμὴ τοῦ σεισμοῦ γιὰ ὅ,τι παράνομο ἐλάμβανε χώρα στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ ὁ ἰσχυρὸς σεισμὸς δὲν ἔγινε στὸν τόπο τῆς παρανομίας, ἀλλὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ νὰ μᾶς προτρέψη νὰ κάνουμε τὸ αὐτονόητο καθῆκον μας.
Μὲ ὅλα τὰ παραπάνω ποὺ περιγράψαμε, ἐὰν θελήσουμε νὰ βάλουμε τὸν δάκτυλόν μας ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, μὲ τὴν σημερινὴ στάση μας, στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο τοῦ 2015, κατακρίνουμε μὲ τὴν συμπεριφορὰ μας αὐτὴ τοὺς προπάτορες ἡμῶν τοῦ 1965 ὡς φανατικούς. Καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει μεγάλος κίνδυνος, διότι διακυβεύεται ἡ πίστις ἡμῶν, ἂν δὲν ὑπάρξη καρποφόρος ἀλλαγὴ στάσεως, θὰ κατακριθοῦμε τὸ λιγότερο ὡς ἀδιάφοροι.
Καὶ τέλος τὸ 2014 ἡ παναγιορετικὴ ἀδελφότητα καὶ ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Ἐκκλησίας, αἰσθάνθηκε μεγάλη λύπη καὶ σκανδαλισμό, βλέποντας τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ συμπροσεύχεται στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὸ Φανάρι, μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα. Τὰ βλέμματα τῆς παναγιορειτικῆς ἀδελφότητος καὶ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντοτε στραμμένα πρὸς τὴν ἀκρόπολη καὶ τὸ φάρο τῆς ὀρθοδοξίας, τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ περιμένουν ἀπὸ τὴν ἀντίδρασή τους τὴν θεραπεία τῶν παρανόμων αὐτῶν φαινομένων στὸ χῶρο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας καὶ τὴν ἀποτροπὴ μελλοντικῶν παρανόμων προκλήσεων.
Ἡ ἐξομολόγηση ἔφτασε στὸ τέλος μὲ τὴν εὐχή: «Στερεῶσαι Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν τὴν ἁγίαν καὶ ἀμώμητον πίστιν τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων Χριστιανῶν». Μὲ ὑγεία καὶ μετάνοια τὸ ὑπόλοιπον τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.
Τοῦ μοναχοῦ Νικολάου, Ἁγιορείτου
Ορθόδοξος Τύπος, 20/3/2015
Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι
Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν.
Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω».
Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια .
Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.
Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.
Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους.Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής.
Για όλους εκείνους που βαπτίζουν αρετές τα πάθη και τις κακίες τους. Αυτούς που ζουν την κατά Χριστώ ζωή με σκοπό και στόχο, δίχως αγάπη, έρωτα και ελευθερία. Που περιμένουν πάντα κάτι να πάρουν, που αισθάνονται ότι κάποιος πάντα τους χρωστά.
Δεν είναι χριστιανικά στήθη αυτά που μετρούν τι δίνουν και τι παίρνουν, μα εκείνα που αγαπούν δίχως να περιμένουν.
Δεν είναι χριστιανή ψυχή εκείνη που νιώθει αυτοδικαιωμένη και ναρκισσιστικά ολοκληρωμένη στην ζάλη της αρετής και της θρησκευτικής δικαίωσης της. Ο χριστιανός δεν είναι δικαιωμένος, αλλά αγαπητικά σωσμένος. Η σωτηρία του, είναι καρπός αγάπης, και όχι κατορθωμάτων. Αίσθηση και εμπειρία ότι κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα χάλια μου, κι ας είμαι αδύναμος και ας μην έχω τίποτε να καυχηθώ πέρα της αγάπης του Θεού.
Ο παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Είναι καρπός σχέσης και όχι κατάκτηση ισχυρών και υψηλών θρησκευτικών επιδόσεων.
Δεν σώζομαι επειδή κάτι σπουδαίο έκανα, αλλά επειδή κάποιον αγάπησα και με αγάπησε.
Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου. Ας κάνουμε όσες νηστείες θέλουμε, αγρυπνίες και προσευχές, ας έχουμε Γέροντα τον πιο γνωστό πνευματικό της ορθοδοξίας, ας βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε με στάρετς και οσίους, η χάρις δεν θα έρθει εάν δεν σταματήσουμε να την ζητούμε με την εσωτερική αδιάγνωστη πολλές φορές σκοπιμότητα, να κτίσουμε την εικόνα μας, το αυτοειδωλό μας, το εγωιστικό θρησκευτικό προφίλ μας. Για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε και κάποιοι είμαστε.
Η χάρις δεν εκβιάζεται, ούτε εξαγοράζεται, δωρίζεται και εκχέεται αγαπητικά στους ταπεινούς, αφανοίς, πληγωμένους και αγαπητικά στραμμένους προς τον Θεό. Εκείνους που απογυμνώθηκαν και ξαρματώθηκαν από όλες τις αυταπάτες του κόσμου, όλες τις δυνάμεις και εξουσίες, από όλα τα είδωλα ακόμη και το ίδιου τους του εαυτού.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Στοιχειώδης λογικὴ… Ἀπομακρυνθῆτε ἀπὸ τὸ ναυάγιο!
Ἀκοῦμε γιὰ ναυάγια –ὅπως κι αὐτὲς τὶς ἅγιες μέρες γιὰ τὸ «Νόρμαν Ἀτλάντικ» στὴν Ἀδριατική–, καὶ ἡ ψυχὴ συνέχεται. Ὅλοι ἀπὸ τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις παρακολουθοῦν, ἀγωνιοῦν μαζὶ μὲ τοὺς ἐπιβάτες ποὺ κινδυνεύουν, προσεύχονται, παρακαλοῦν τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους νὰ σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι – οἱ ψυχές, νὰ βγοῦν γεροὶ στὴ στεριά. Τί ἄλλο νὰ κάνουν, ἀφοῦ μὲ ἄλλο τρόπο δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν; Κ᾽ εἶνε ἀλήθεια, ὅτι χάρις σὲ τέτοιες προσευχὲς τὰ θύματα μειώνονται καὶ πολλοὶ διασῴζονται. Ἕνα ἄψυχο σκάφος τέλος πάντων ἂς χαθῇ.
Τί κρίμα! Εἶνε συγκλονιστικό, εἶνε τρομακτικό, ἐνῷ ἕνα ἐξωτερικὰ ὡραῖο πλοῖο ξεκινᾷ μὲ χαρὰ καὶ καλὲς ἐλπίδες πὼς θὰ φτάσῃ μὲ ἀσφάλεια στὸ λιμάνι τοῦ προορισμοῦ του, στὸ δρόμο νὰ τὸ περιμένῃ μιὰ τόσο μεγάλη περιπέτεια, ποὺ τὸ ἀποδεικνύει ἀνήμπορο νὰ τὴν ξεπεράσῃ, κάνει ἐπικίνδυνη τὴν παραμονὴ τῶν ἀνθρώπων πάνω σ᾽ αὐτό, τὸ μεταβάλλει τελικὰ σὲ πλοῖο – παγίδα γιὰ ὅσους τὸ ἐμπιστεύθηκαν κ᾽ἐπιβιβάσθηκαν. Τότε τὸ μόνο ποὺ σῴζει εἶνε νὰ τὸ ἐγκαταλείψουν ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα.
Ὅταν ὅμως ἕνα πλοῖο βυθίζεται, τότε στὰ νερὰ ποὺ τὸ καταπίνουν δημιουργεῖται δίνη. Καὶ ἡ δίνη παρασύρει μαζί του στὸ βυθὸ ὅ,τι ἄλλο βρεθῇ ἐκεῖ κοντά. Γι᾽ αὐτὸ προσπάθεια τῶν ναυαγῶν ποὺ ἐγκαταλείπουν τὸ σκάφος εἶνε, νὰ βρεθοῦν γρήγορα σὲ ἀρκετὴ ἀπόστασι, ὥστε νὰ μπορέσουν ν᾽ἀποφύγουν τὴν ὀλέθρια ῥουφίχτρα καὶ νὰ διασωθοῦν. Τέτοια ὥρα εἶνε ἀφροσύνη, ἀπὸ λόγους συναισθηματικούς, ἀπὸ μιὰ ἀγάπη στὸ ὄμορφο σκαρί, νὰ μένουν δεμένοι μὲ τὸ πλεούμενο ποὺ τοὺς ἔφερε ὣς ἐκεῖ, ἐλπίζοντας πὼς κάτι θὰ γίνῃ καὶ τὰ πράγματα πάλι θ᾽ἀλλάξουν, θὰ ἐξελιχθοῦν αἰσίως, θὰ ξεπεραστῇ ἡ περιπέτεια καὶ τὸ ταξίδι θὰ συνεχισθῇ ὅπως μέχρι τώρα. Ἡ πραγματικὴ ἀγάπη στὶς ἀνεκτίμητες ἀνθρώπινες ζωές, ἐπιβάλλει, νὰ μὴ ἀφεθοῦν σὲ συναισθηματισμούς, νὰ βάλουν κατὰ μέρος τὸ συναίσθημα καὶ νὰ σκεφθοῦν ψύχραιμα, μὲ ὀρθοφροσύνη. Ἂς χαθῇ τὸ κουφάρι, νὰ σωθῇ τὸ ψυχομέτρι!
Στὴν πνευματικὴ σφαῖρα τώρα. Ὁ Κύριος μᾶς συνιστᾷ νὰ μὴ ῥίχνουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας σὲ πειρασμὸ ἀπερίσκεπτα, ἀλλὰ μὲ κάθε τρόπο ν᾽ἀποφεύγουμε τὶς παγίδες κάνοντας ἐν ἀνάγκῃ θυσία καὶ τῶν πιὸ οἰκείων καὶ ἀναγκαίων μελῶν μας, ὅπως εἶνε τὸ πόδι ἢ τὸ μάτι ἢ τὸ δεξί μας χέρι, ἂν αὐτὰ μᾶς σκανδαλίζουν καὶ θέτουν σὲ κίνδυνο τὴ σωτηρία μας (βλ. Ματθ. 5,29· 18,8. Μᾶρκ. 9,45-47). Μᾶς δίδαξε ἀκόμα, νὰ ζητοῦμε νὰ μᾶς γλυτώνῃ ἀπὸ κάθε ἀκούσιο πειρασμὸ ποὺ ἔρχεται ἀπ᾽ἔξω· «καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ» (Ματθ. 6,13). Οἱ δὲ ἔμπειροι στὰ ζητήματα σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἅγιοι πατέρες συμβουλεύουν, νὰ βοηθοῦμε μὲν τοὺς ἀδελφούς μας νὰ σωθοῦν κάνοντας γι᾽ αὐτοὺς τὸ πᾶν, ἂν ὅμως βλέπουμε ὅτι οἱ δυνάμεις μας εἶνε μικρές, νὰ ἔχουμε αὐτογνωσία καὶ νὰ μένουμε ταπεινὰ στὰ ὅριά μας, γιὰ νὰ μὴ γίνῃ μεγαλύτερο κακό, διπλῆ ζημιά. Ἂν κάποιος πνίγεται, λένε, μὴ τοῦ δίνεις τὸ χέρι σου, δός του τὸ μπαστούνι σου· καὶ ἂν δῇς ὅτι σὲ παρασύρει κάτω, ἄφησε τὸ μπαστούνι ἀπὸ τὸ χέρι σου, νὰ μὴν πνιγῆτε καὶ οἱ δύο ἀλλὰ νὰ γλυτώσῃ τοὐλάχιστον ὁ ἕνας. Ὡς σπάνιες ἐξαιρέσεις ἀναφέρονται στοὺς βίους τῶν ἁγίων παραδείγματα δυνατῶν Χριστιανῶν ποὺ ῥιψοκινδύνευσαν γιὰ νὰ σώσουν ψυχὲς ἁρπάζοντάς τις μέσα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ λύκου, μέσα ἀπὸ οἴκους ἀνοχῆς καὶ ἄλλα καταγώγια διαφθορᾶς καὶ ἀκολασίας.
Καὶ στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωὴ τέλος. Εἶδες ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἐπηρεάζεται ἀπὸ ἐξωχριστιανικὲς ἰδέες καὶ ἀρχίζει νὰ παρασύρεται ἀπὸ αἱρετικὲς διδασκαλίες καὶ προχωρεῖ σὲ ἐρωτοτροπίες μὲ ἀντιχριστιανικὲς κοινότητες καὶ ἐν γένει ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἁγία ποίμνη τοῦ Χριστοῦ; Μὴ διστάσῃς, ἀφοῦ νηστέψῃς καὶ προσευχηθῇς ἐκτενῶς γι᾽ αὐτόν, νὰ τοῦ μιλήσῃς· μὲ ἀγάπη καὶ πόνο, μὲ γνῶσι τῶν Γραφῶν καὶ τῶν δογμάτων, καλώντας καὶ ἄλλους δοκίμους στὴν πίστι ἀδελφοὺς εἰς βοήθειαν. Καὶ ἂν μὲν ἀκούσῃ, ἔχει καλῶς. Ἂν ὅμως φανῇ ἀμετάπειστος, τότε «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3,11).
Τί γίνεται δὲ ὅταν ὁ καινοτομῶν περὶ τὴν πίστι καὶ τὴν κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξι καὶ τὶς παραδόσεις τῶν πατέρων καὶ τῶν ἁγίων Συνόδων δὲν εἶνε ἕνας ἀδελφός σου, ἕνα ἁπλὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ κατέχῃ ἐξέχουσα ἡγετικὴ θέσι, εἶνε ποιμένας λαοῦ; Εἶδες δηλαδὴ ὅτι ὁ ἐφημέριός σου ἢ ὁ πνευματικός σου ἢ ὁ ἐπίσκοπός σου ἢ ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἢ ὁ πατριάρχης σου, ὄχι μόνο δὲν σὲ ἀσφαλίζει, ὄχι μόνο δὲν σὲ οἰκοδομεῖ καὶ δὲν σὲ στηρίζει, ἀλλὰ καὶ σὲ σκανδαλίζει μὲ ὅσα λέει καὶ ὅσα τολμᾷ, μὲ τὶς ἀλλόκοτες ἀπόψεις καὶ τὶς καινοτόμες ἐνέργειές του; Μήπως ἐδῶ, λόγῳ τῆς ὑπεροχῆς τῆς θέσεώς του, δικαιολογεῖσαι νὰ σιωπήσῃς καὶ νὰ ἀνεχθῇς;
Τὴν ἀπάντησι παίρνουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἀπὸ τὰ παραδείγματα τῶν ἁγίων καὶ τῶν πατέρων μας, ποὺ ἀντιμετώπισαν παρόμοιες περιστάσεις. Εἶχε λόγον ὁ πιστὸς λαός, τὸ κάθε λαϊκὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας; ἢ ἔμενε ἄφωνο καὶ ἀνέκφραστο παρακολουθώντας παθητικὰ τὶς κινήσεις τοῦ παραπαίοντος ποιμένος;
Τὸ ποίμνιο εἶνε λογικό, ὄχι ἄλογο. Μιλάει καὶ ἐκφράζει τὸ φρόνημά του· καὶ ἐν τέλει, ὅπως εἶνε γνωστό, αὐτὸ ἐπικυρώνει ἢ ἀποδοκιμάζει τὶς ἀποφάσεις τῶν ποιμένων του ἀκόμη καὶ ἐν συνόδοις. Καὶ ὅταν ὁ ποιμὴν θίγεται ἀπὸ τὴν ἔκφρασι τοῦ φρονήματος τοῦ ποιμνίου καὶ δὲν εἰσακούῃ ἀλλὰ κωφεύῃ στὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ του καὶ φιμώνῃ τὸ στόμα τῶν πιστῶν οὔτε προωθῇ τὰ αἰτήματά του στὰ ἀνώτερα θεσμικὰ ὄργανα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας –ὅπως γίνεται σήμερα–, τότε τὸ πλήρωμα βρίσκει ἄλλους τρόπους νὰ ἐκφράζεται, πειθαρχημένα καὶ «συνοδικά». Καὶ δὲν εἶνε αὐτοὶ οἱ τρόποι καθόλου «τυρεία»–ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε μέσα στὸ πνεῦμα καὶ ὄχι ἁπλῶς στὸ γράμμα τῶν ἱερῶν κανόνων. «Τυρεία», ἀντιθέτως, ξέρετε ποιοί κάνουν; Οἱ μυστικῶς κινούμενοι ἀριστοκράτες τῶν ἀτελείωτων διαλόγων, οἱ ὁποῖοι ἀπαξιοῦν νὰ ἐνημερώνουν γιὰ τὶς κινήσεις τους καὶ δὲν ἀνακοινώνουν οὔτε στὴν ἱεραρχία οὔτε στὸ πλήρωμα ἀλλὰ κρύβουν ἐπιμελῶς ἀπὸ τοὺς ἁρμοδίους τὰ ὅσα οἱ ἴδιοι ἀπεργάζονται δεσμεύοντας τὶς τοπικὲς ἐκκλησίες ποὺ αὐτοὶ ἀντιπροσωπεύουν στοὺς διαλόγους.
Ἂν λοιπὸν σὺ ἀγαπᾷς σωστὰ τὸν ποιμένα σου, μὴ σιωπᾷς. Στεῖλε του τὸ μήνυμα ὅτι δὲν συμφωνεῖς. Πές του μὲ σεβασμὸ ἀλλὰ εἰλικρινὰ ὅτι σκανδαλίζεσαι. Κροῦσε του τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Προειδοποίησέ τον ὅτι δὲν θὰ μπορέσῃς νὰ συνεχίσῃς νὰ τὸν ἐμπιστεύεσαι καὶ νὰ τὸν ἀκολουθῇς. Πλοῖο εἶνε καὶ αὐτός, ποὺ ξεκίνησε ἴσως καλά, ἀλλὰ τώρα ἔχασε τὸν προσανατολισμό του, παραπαίει καὶ πάει γιὰ ναυάγιο. Φώναξε! Ἴσως ἡ φωνή σου, τὸ σωτήριο S.O.S., εἰσακουσθῇ! Ἀλλὰ καὶ ἂν δὲν εἰσακουσθῇς, ἐσὺ ἔκανες τὸ καθῆκόν σου. Μόνο μὴν ἐπαναπαυθῇς· μεῖνε ἄγρυπνος στὶς ἐπάλξεις (πρβλ. Μᾶρκ. 14, 38), διότι τὰ γεγονότα ἐξελίσσονται ραγδαίως. Ὁπωσδήποτε θὰ χρειασθῇ νὰ κάνουμε κάτι πιὸ γενναῖο!
Χριστιανική Σπίθα, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015
Προσευχή διά μέσου τῆς Θεοτόκου Μαρίας
Ἀγαπητέ, νά μελετᾶς καί νά προσεύχεσαι μέ τό μέσον τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, στρέφοντας τόν νοῦν σου πρῶτον εἰς τόν οὐράνιον Πατέρα, δεύτερον εἰς τόν Γλυκύτατον Ἰησοῦ, τρίτον καί τελευταῖον, εἰς αὐτήν ταύτην τήν ἐνδοξοτάτην Αὐτοῦ Μητέρα.
Στρέφοντας εἰς τόν Θεόν, συλλογίσου πρῶτον τήν μεγάλην χαράν, ὁποῦ ἀπό αἰῶνος ἐλάμβανεν ὁ Θεός στοχαζόμενος τό ὑποκείμενον τῆς Θεοτόκου Μαρίας· δεύτερον τάς ἀρετάς κάι πράξεις αὐτῆς, ἀφ' οὗ ἐγννήθη εἰς τόν κόσμον, ἕως οὗ ἐκοιμήθη.
Ὕψωσε τόν λογισμόν σου ὑπεράνω ἀπό κάθε καιρόν καί χρόνον κάι ὑπεράνω ἀπό κάθε κτίσμα νοητόν καί αἰσθητόν. Καί ἐμβαίνοντας, διά νά εἴπω ἔτσι, μέσα εἰς τήν ἰδίαν αἰωνιότητα καί τόν νοῦν τοῦ Θεοῦ, συλλογίσου τάς ἀρρήτους ἀγαλλιάσεις, ὁποῦ ἐλάμβανεν ἐν ἑαυτῷ ὁ Θεός διά τήν Ἀειπάρθενον Μαρίαν.
Μέ κάθε δίκαιον ἔχαιρε καί ὑπερέχαιρε πρό τοῦ αἰῶνος ἡ ἁγία Τριάς, προγινώσκουσα κατά τήν θεαρχικήν της ἰδέαν τήν ἀειπάρθενον Μαριάμ…
Διατί αὐτή μόνη ἀσυγκρίτως ἠγάπησεν τόν Θεόν ὑπέρ πάντα· διατί αὐτή μόνη ὑπέρ πάντα ὑπήκουσεν εἰς τό θέλημά Του· καί διατί αὐτή μόνη ἐστάθη χωρητική καί δεκτική ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν, τῶν προαιρετικῶν καί τῶν ὑπερφυσικῶν χαρισμάτων, ὁποῦ ὁ Θεός διεμοίρασεν εἰς ὅλην τήν κτίσιν.
Ἐν συντομίᾳ διατί αὐτήν ἔγινεν ἕνας ἄλλος δεύτερος κόσμος, ἀσυγκρίτως καλύτερος ἀπό ὅλον τόν νοητόν καί αἰσθητόν κόσμον καί ἀρκετός μόνος νά δοξάζῃ αἰωνίως τόν Ποιητήν, ἐκ τῆς καλλονῆς καί ποικιλίας τῶν χαρισμάτων Του, περισσότερον ἀπό ὅλην τοῦ παντός τήν Δημιουργίαν...
Συνάγεται λέγω ἐκ τούτων, ὅτι καθώς τό περιβόλι γίνεται διά νά φυτευθῆ τό δένδρον καί πάλιν τό δένδερον φυτεύεται διά τόν καρπόν, τοιουτοτρόπως ὅλος ὁ νοητός καί αἰσθητός κόσμος ἔγινε διά τό τέλος τοῦτο: ἥτοι διά τήν Κυρίαν Θεοτόκον· καί πάλιν ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διά τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· καί οὔτως ἐτελειώθη ἡ ἀρχαία βουλή καί ὁ σκοπός ὁ πρῶτος τοῦ Θεοῦ μέ τό νά ἀνεκεφαλαιώθησαν τά πάντα ἐν τῷ Χριστῷ κάι ἡνώθη ἡ κτίσις μέ τόν Κτίστην, οὐχί φυσικῶς, οὐχί προαιρετικῶς καί κατά χάριν, ἀλλά κατ' αὐτήν τήν ὑπόστασιν ὅστις εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμός τῆς ἑνώσεως, ὕστερα ἀπό τόν ὁποῖον ἄλλος ἀνώτερος οὔτε εὑρέθη οὔτε εὑρεθήσεται.
(Ἀόρατος Πόλεμος)
Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
Ἔκδοσις: Συνοδεία Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη Ἅγιον Ὄρος
H ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ''ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ". ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΤΟΝ ΕΚΑΜ ΚΑΙ ΜΕΤΑ."
Κάποτε ο Γερμανός Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ και ο υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Ρόμπερτ Σούμαν προώθησαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας άνθρακα και χάλυβα. Την ιδέα αυτή υπόγραψαν τον Απρίλιο του 1961 η Γαλλία, η Δυτ. Γερμανία,η Ιταλία και οι χώρες της Μπένελουξ. Στις 25 Μαρτίου 1957 οι χώρες αυτές προχώρησαν και προσυπόγραψαν την Συνθήκη της Ρώμης δημιουργόντας την ΕΟΚ, με θεσμοθετημένα όργανα και μηχανισμούς λήψεων αποφάσεων, η οποία σταδιακά διευρύνθηκε περιλαμβάνοντας 27 χώρες και μετονομάστηκε σε Ενωμένη Ευρώπη. Από το 1980 με την κυβέρνηση Καραμανλή εισήλθε και η χώρα μας ως μέλος στην ΕΟΚ. Περνόντας από διάφορα στάδια με νόμους και Συνθήκες όπως η περιβόητη Σέγκεν και την νομισματική ενοποίηση με το Ευρώ, φτάσαμε στην σημερινή οικονομική κρίση. Δεσμεύτηκαν λοιπόν οι πολιτικοί μας χωρίς να ακούνε τον Ελληνικό λαό. Γι αυτό όσο κι αν διαμαρτύρεστε και διαδηλώνετε για κάποιο δίκαιο αίτημα σας, θα ακούτε πλέον επί μονίμου βάσεως από τους πολιτικούς:'' Είναι κοινοτική οδηγία και είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε. γι αυτό δεν μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά."
Μπορείτε αδερφοί να φανταστείτε τις ολέθριες επιπτώσεις αυτής της αλλαγής;"
Στους δρόμους να ξεψυχάτε τους Γερμανούς δεν θα τους ενδιαφέρει και θα πιέζουν για να εφαρμοστεί η οδηγία τους.
''Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγγελόγλου στο βιβλίο του ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ειλικρινά ανατρίχιασα βλέποντας την σημερινή κατάσταση με τις αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κρίσης. Κάποτε ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γεράσιμος Αρσένης είχε πει: ''Θα αισθανθείτε όμως δυνατά το βαρύ χέρι ενός Γερμανού Τραπεζίτη'' στις 27 Ιουλίου 1992 στη β' Συνεδρίαση της Βουλής. Συνεχείζει ο Ιερομόναχος Χρ. Αγγελόγλου: Eμείς θα λέγαμε το βαρύ πόδι ή η μπότα του χρηματιστικού κεφαλαίου της Γερμανίας. Σε λίγο θα αισθανθούμε την μπότα των Γερμανών εάν βεβαίως, δεν έχουμε ήδη αρχίσει να την αισθανόμαστε, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του λαού μας. Παρακάτω ο Ιερομόναχος Χρ. Αγγελόγλου αναφέρει: ''Προνοούν αυτοί γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή θα καταλάβετε ότι εξαπατηθήκατε και θα θελήσετε να αντιδράσετε και θα υλοποιήσουν την εγκατάσταση μιας υπέρτατης εποπτείας, για να ασκούν έναν παγκόσμιο ηλεκτρονικό έλεγχο. Μερικοί με ρώτησαν να βγούμε ή να μείνουμε; Tότε θυμήθηκα αυτό που κάποτε ρώτησαν την καμήλα: Aνήφορο θέλεις ή κατήφορο; Και η καμήλα τους είπε -Βρε παιδιά χάθηκε το ίσιωμα;
Και μεις με την σειρά μας το ίδιο λέμε. Τόσο δύσκολο είναι να φορέσουμε ένα ζευγάρι παντόφλες; Γιατί να μας θέτουν συνέχεια το δίλλημα: ''ή μέσα πεθαίνοντας ή έξω ξεψυχώντας; Γιατί δεν μας θέλουν μέσα ζωντανούς; Εδώ βρίσκεται και η δική μας διαφωνία. Eιλικρινά είναι ένα κείμενο γραμμένο το 1997 από τον υποτακτικό του Γέροντα Πα'ί'σιου ιερομόναχο Χριστόδουλου Αγγελόγλου, που μιλάει σαν να γράφτηκε στις μέρες μας για τις καταστάσεις που ζούμε. Πόσες φορές δεν ακούμε σήμερα μέσα ή εξω από το Ευρώ. Ευρώ ή δραχμή. Ο Χριστός μας κατηγοριματικά μας υποδεικνύει την αιτία που πλανιώμαστε.Αυτή η αιτία είναι η άγνοια των Γραφών. Όταν η Αγία Γραφή έχει "πιάσει σκόνες και αράχνες" και ως αποκλειστική πηγή ενημερωσής μας έχουμε τα ΜΜΕ, είναι επόμενο να πλανιώμαστε από δω κι από κει και να κινδυνεύουμε να τρελαθούμε. Τα ΜΜΕ εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα των αφεντικών τους και είναι αντίθετα με όσα μας παραγγέλνει ο Χριστός μας. Μόνο η Αγία Γραφή εξυπηρετεί και επιδιώκει το δικό μας σωματικό και ψυχικό συμφέρον. Η Αγία Γραφή και τα συναξάρια έχουν ως σκοπό να καθαρίσει τον άκακο νου μας και να τον καταστήσει υγιή. Τα ΜΜΕ επιτυγχάνουν τον σκοτισμό του νου που τον γεμίζουν με σκουπίδια. Αναφερόμαστε σε ορισμένα χαρακτηριστικά μιάς προφητείας, που στις μέρες μας πραγματοποιείται, ότι δηλαδή υπάρχει πλέον η τεχνολογική δυνατότητα -με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές- για εξάσκηση παγκόσμιου ελέγχου. Στη Συνθήκη Σέγκεν και το νόμο 2472/97, για την επεξεργασία δεδομένων φαίνεται ολοκάθαρα η πολιτική βούληση για την επιβολή του παγκόσμιου ελέγχου και την κατάργηση της προσωπικής ζωής. Σήμερα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα σύστημα της αχρήματης κοινωνίας.Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα επέβαλε σε όλους τους κατοίκους της γης να πάρουν έναν Ε.Κ.Α.Μ. (Ενιαίος Κωδικός Αριθμού Μητρώου) με την μορφή χαράγματος, με τον γνωστό γραμμωτό κώδικα. Αυτά τα σημεία είναι που μας απασχολούν ενώ βλέπουμε ότι και κάποιες άλλες προφητείες και κάποια σημεία των καιρών πολύ σπουδαιότερα και χαρακτηριστικότερα και άμμεσα συνδεδεμένα με τα πρώτα. Κι όμως ούτε τα βλέπουμε, ούτε τα λαμβάνουμε υπόψιν μας. Κι αυτό επειδή αγνοούμε τις Γραφές. Οταν όμως δούμε πως εκπληρώνονται όλες μαζί οι προφητείες τότε θα καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει.
Στο βιβλίο ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΗ ΤΙΣ ΥΜΑΣ ΠΛΑΝΗΣΗ (Δεν κυκλοφόρησε ποτέ άγνωστο για ποιό λόγο)) θα έχετε ξεκάθαρα τη δυνατότητα να δείτε ποιά ήταν όλα αυτά τα γεγγονότα και τα ξεκάθαρα σημεία που έβλεπε η καθαρή ψυχή του Αγίου Πα'ί'σιου να πραγματοποιούνται και τότε θα καταλάβετε γιατί φωνάζουμε κι ανησυχούμε. Τότε θα δείτε μόνοι σας πως εξελίσσονται τα γεγγονότα και πως στις μέρες μας αποκαλύπτονται τα από αιώνων κεκρυμμένα μυστικά της συντελείας. Κάποιοι μας ρώτησαν: "Αφού είναι γραμμένα ότι όλα αυτά θα γίνουν, ποιός ο λόγος να αντιδράσουμε;" Αυτή είναι μία πρόφαση και μία δικαιολογία για να καλύψουμε το πεσμένο μας ηθικό (μετά από 5 χρόνια Μνημόνια).
Ο Χριστός μας είπε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε, γι αυτό είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι. Αφού λοιπόν θα πεθάνουμε γιατί δεν καθόμαστε να περιμένουμε μοιρολατρικά να έρθει αυτή η ώρα αλλά τρώμε και πίνουμε για να ζήσουμε;
Εν όψει θανάτου τρώμε, πίνουμε, γλεντάμε, μαζεύουμε χρήματα, αγοράζουμε σπίτια, χωράφια, εργοστάσια κλπ. ενώ είμαστε πεπεισμένοι ότι θα πεθάνουμε. Γιατί λοιπόν, τώρα για την ελευθερία, ενώ μας έχει προειπωθεί ότι θα έρθει κάποιος και θα μας την στερήσει δεν κάνουμε καμμία απολύτως ενέργεια και καθόμαστε μοιρολατρικά να μας βάλουν τις χειροπέδες; Αυτό δείχνει ανθρώπους χωρίς ιδανικά, χωρίς διάθεση για αγώνα υπέρ ενός ιδανικού, ενός αγώνα για τον Χριστό μας, αλλά κοιτάμε την φαρδυά πολυθρόνα, το καλό φαγητό και το φουσκωμένο πορτοφόλι. Ο Κύριος μας έχει δώσει εντολές τι πρέπει να πράξουμε όταν θα εκπληρώνονται όσα εκείνος προείπε. Αυτές τις εντολές οφείλουμε να τις τηρούμε όποια εξέλιξη κι αν έχουν τα πράγματα. Κάποιοι απερίσκεπτοι λένε πως έξω από την Βουλή αντέδρασαν μια μικρή ομάδα φανατικών χριστιανών. Συνεπώς δεν μπορούν να ασχολούνται με τη μειοψηφία του Ελληνικού λαού. Αυτοί που θα το πουν αυτό θα είναι βαθυά νυχτωμένοι, γιατί προυπάρχει το παράδειγμα του Πολυτεχνείου που μιά μικρή μερίδα κόσμου (οι φοιτητές) αντέδρασαν και κατάφεραν να βγάλουν όλο το λαό στο δρόμο. Τότε τα ΜΜΕ έλεγαν ότι είναι μιά χούφτα τεντιμπόιδες. Κι όμως πήγαν κόντρα στο χουντικό καθεστώς και στα τανκς. Ετσι κατέβηκαν όλοι οι Έλληνες στο δρόμο και έγινε η αρχή. Μετά οι "τεντιμπόιδες και οι αλήτες" έγιναν ήρωες και οι πολιτικοί καθιέρωσαν την εορτή του Πολυτεχνείου. Σήμερα ωφείλουμε να ομολογήσουμε ότι χάρη στους λίγους "φανατικούς" μαθαίνει ο λαός τι έχουν κάνει. Τώρα θα δούμε τι σημαίνει "η μικρά ζύμη όλο το φύρωμα ζυμοί". Να μην ξεχνάμε ότι ο Θεός πάντα διάλεγε τους λίγους και αδυνάτους για να καταισχύνει τους δυνατούς, τους πολλούς και τους σοφούς. Εχοντας όλα αυτά υπόψιν, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον ας δείξουμε την απαιτούμενη συναίσθηση. Μην έχετε πεσμένο ηθικό, το οποίο δεν αρμόζει ούτε σε Χριστιανούς, ούτε σε Ελληνες, μην λέτε «Ε, τι να κάνουμε εμείς μπροστά σε μιά Ευρώπη Ενωμένη» ή «Πως μπορούμε εμείς να αντισταθούμε σε όλες αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις;» Εδώ ακριβώς είναι το λάθος, στο οποίο έχουμε όλοι μας υποπέσει και το οποίο οι πρόγονοί μας σε ανάλογες περιπτώσεις δεν έκαναν. Εμείς τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας χωρίς την βοήθεια του Θεού. Και ο Θεός δεν μας ζητά να κάνουμε τίποτα επειδή γνωρίζει την αδυναμία μας. Ζητά μόνο να Του δείξουμε ότι δεν θέλουμε όλα αυτά που δεν αρέσουν σ 'Εκείνον και να πούμε με κάθε τρόπο ΟΧΙ . Και από εκεί και πέρα είναι δική Του δουλειά…
Εκείνος θα υπερασπίσει τη χώρα μας με τον Πάνσοφο τρόπο Του. Για το λόγο αυτό μην βλέπετε τα προβλήματα μπροστά σας σαν βουνά και αδρανοποιείστε…
Δική μας δουλειά είναι να δείξουμε την καλή μας διάθεση, ότι δεν συμφωνούμε με όλα αυτά και συνεπώς δεν τα αποδεχόμαστε. Εμείς σαν μικροί που είμαστε θα έχουμε κάνει το καθήκον μας κι ο Μεγάλος Θεός, που ποτέ ως Εθνος δεν μας εγκατέλειψε, θα κάνει το δικό Του μεγάλο καθήκον και θα μετακινήσει τα υψωμένα βουνά από μπροστά μας, όπως έχει υποσχεθεί.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΒΛΙΟ «ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΣ»
του Ιερομ. Χρ. Αγγελόγλου.
ΕΝΤΙΜΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ;
ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΠΩΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (ΠΕΡΙ ΤΟ 60%)!!! ΠΡΟΤΙΜΑ ΕΝΑΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩ!!!
ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ(!!!) ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΥΤΟΥ (ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΙΘΑΝΟΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΖΕΙ...Ή ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ) ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΒΙΩΝΕΙ.
ΕΝΑ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΠΟΥ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟΥΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΒΑΣΑΝΟΥΣ.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΔΕ ΘΥΜΑΤΑ ΣΥΓΚΑΤΑΛΕΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΩΣ ΛΑΟΣ. ΕΧΟΝΤΑΣ ΥΠΟΣΤΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ "ΓΕΥΟΜΑΣΤΕ" ΟΣΑ "ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ" ΣΕ "ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ" ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΛΟΓΙΣΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΕΝΟΣ "ΝΕΟΥ" ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ, ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΘΗΚΕ ΚΑΚΕΚΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΜΑΣ , ΚΑΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΤΑΥΤΙΣΗΣ, ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΑΦ ΕΑΥΤΟΥ (ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΝ ΘΕΟ).
ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΜΕ ΣΤΙΣ ΗΔΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ "ΒΟΛΕΣ" ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΞΕΘΡΕΨΕ ΑΘΕΙΑ, ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΦΕΛΕΙΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΟΥΣΑΜΕ ΠΩΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΟΠΑΔΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΧΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ (ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ) ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ(!!!)...ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ(!!!).
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΞΑΥΛΩΘΗΚΑΝ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΑΛΛΟΙΩΘΗΚΕ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΥΛΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ… ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ…
ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΕΧΘΡΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟ(!!!).
Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ, ΑΦΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ...
ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΟΜΩΣ ΛΙΓΟ ΕΠΗΡΡΕΑΣΤΗΚΕ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ...
ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΠΡΩΤΕΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ, ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ, ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΠΙΠΛΑΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΑΣ ΕΙΣΑΓΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΓΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΑΠΛΟΧΕΡΑ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΥΜΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΑΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΘΕΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΗΔΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΕΝΤΙΜΟΥΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ ΣΑΝ ΛΑΟ. ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΕΙΤΕ ΟΛΟΘΕΡΜΑ ΕΙΤΕ ΨΥΧΡΑ ΕΙΤΕ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΣΗΨΗ.
ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΜΕ ΠΩΣ Η ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΟΝ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ "ΠΟΝΟ" ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΠΕΥΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΓΙΑΤΡΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ… ΚΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ.
ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΠΙΑ ΠΑΡΑΜΕΡΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΚΙ ΑΣ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟ "ΓΟΛΓΟΘΑ" ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΘΑΡΣΗΣ.
ΝΑΙ… ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΤΑΥΡΩΣΗ (ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ)… ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΩΡΑ ΛΟΙΠΟΝ....
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!
Ἀκολουθοῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ μας οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀρνοῦνται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί μιλοῦν μόνο γιά δικαιώματα. Πιστεύουν ὅτι οἱ ἐντολές δυσκολεύουν τή ζωή καί ἐμποδίζουν τή δημιουργικότητα. Τίς ἐκλαμβάνουν ὡς ἐμπόδια πού πρέπει νά ἐκλείψουν, γιατί καταργοῦν τήν ἐλευθερία τους! Αὐτό, ὡστόσο, συμβαίνει μόνο στήν περίπτωση πού οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν τό κακό, τό ἄδικο, τό ἰδιοτελές καί κάθε ἐγωιστική καί προκλητική ἐνέργεια. Ἀντίθετα, οἱ δίκαιοι, οἱ ταπεινοί, οἱ ἐργατικοί καί ἀγαθοεργοί δέχονται ὅτι οἱ ἐντολές, ὄχι μόνο δέν ἐμποδίζουν, ἀλλά ἀνοίγουν τό δρόμο, γιά νά προχωρήσουν ἐλεύθερα, δραστηριοποιούμενοι μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις στά ἔργα πού ἐπιλέγουν καί ἀποφασίζουν νά πραγματοποιήσουν.
Τήν ἀλήθεια αὐτή οἱ κοσμικοί καί ἀδιάφοροι περί τήν πίστη προσπαθοῦν νά τήν ξεχάσουν, γιατί ἔχουν χάσει κάθε πνευματικό προσανατολισμό. Δέν τούς ἐνδιαφέρει πιά ἡ ἠθική καί ἡ δικαιοσύνη. Δέν νοιάζονται γιά τό κοινό καλό. Δέν θέλουν νά προσφέρουν. Μιλοῦν συνεχῶς γιά δικαιώματα, γιά συμφέροντα, γιά ἡδονές, γιά πλοῦτο, γιά δόξα, γιά ἐπιτυχίες κοσμικοῦ περιεχομένου. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους εἶναι δύσκολο νά τούς μεταπείσεις, γιά νά ἀποδεχτοῦν καί νά τηρήσουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσπάθεια βέβαια πρέπει νά γίνεται, παρόλο πού τά ἀποτελέσματα δέν πρόκειται νά φανοῦν γρήγορα.
Τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι πολύ ἀρνητικό καί ἀπογοητεύει ἐκεῖνον πού θέλει νά συμβάλλει στή διόρθωση τῶν πραγμάτων. Εἶναι δύσκολο νά ἀνακόψεις τήν ὁρμή τῶν ὑδάτων σ᾿ ἕνα φουσκωμένο χείμαρρο, μετά ἀπό ραγδαία βροχή. Ὑπάρχουν ὅμως καί διάφορα συγκλονιστικά γεγονότα στή ζωή, τά ὁποῖα ταρακουνοῦν τίς πωρωμένες καρδιές καί τίς μαλακώνουν. Τότε ὁ ἄνθρωπος συνέρχεται καί εἶναι πιθανό νά δεχτεῖ τήν ἀξία πού ἔχουν οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ στήν προσωπική του ζωή, ἀλλά καί στή βελτίωση τῆς κοινωνίας γενικότερα.
Πάντως ἀντίσταση στό κακό καί ἄδικο, πού καθημερινά παρατηροῦμε, δέν μπορεῖ νά κάνει ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει ἠθικές ἀρχές καί ἡ πίστη του στό Θεό εἶναι ἄτονη ἕως ἀνύπαρκτη. Οἱ κοινωνικοί καί πνευματικοί ἀγῶνες προϋποθέτουν ἠθική θωράκιση καί ὑψηλά ὁράματα. Οἱ συμβιβασμοί μέ τόν κόσμο δέν ἔχουν τήν ἀναγκαία ψυχική δύναμη, γιά νά πρωτοστατήσουν σέ εὐγενικούς ἀγῶνες.
Εἶναι μεγάλη ἡ ἔλλειψη ἠθικῶν ἀνθρώπων στίς μέρες μας. Ἀκόμα καί στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτό καί ἡ κοινωνία μας μοιάζει μέ ἀποπνικτικό τέλμα, ἀπό τό ὁποῖο ἀκούγονται μόνο κοασμοί βατράχων… Κάτι πρέπει νά γίνει. Πῶς θά γίνει ὅμως; Χρειάζονται ἀποφασιστικοί καί δυναμικοί ἄνθρωποι, μέ ἠθικές ἀξίες καί ὁράματα.
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2062, 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)