.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Τά λυπηρά γεγονότα στή ζωή μας εἶναι φάρμακα ψυχῆς



Τά λυπηρά γεγνότα,πού συμβαίνουν στήν ζωή μας, συμβαίνουν
γιά νά παιδαγωγηθοῦμε, 

ἤ γιά νά συγχωρηθοῦν παλιά ἁμαρτήματα, 

ἤ γιά νά διορθωθεῖ κάποια ἀμέλεια πού ὑπάρχει, 

ἤ γιά νά ἐμποδιστεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό μελλοντικά ἁμαρτήματα...

Ἀνάλογα μέ τήν αἰτία τῶν παθῶν, πού βρίσκεται στήν ψυχή μας, 
ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν χορηγεῖ τά φάρμακα μέ τίς παιδευτικές του τιμωρίες.


Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής 

Όποιος από εσάς αδικείται, και θελήσει να ζητήσει το δίκιo του...



ας γνωρίζει ότι...


Δέν κερδίζει ο έξυπνος, ο ευγενής ή ο πλούσιος, αλλά όποιος υβρίζεται και μακροθυμεί, όποιος αδικείται και συγχωρεί, όποιος συκοφαντείται και υπομένει. 

Εκείνος που γίνεται σπόγγος και καθαρίζει ό,τι του λέ­γουν ό,τι ακούει. Αυτός καθαρίζεται και λαμπρύνεται περισσότερον. Αυτός φθάνει εις μέτρα μεγάλα. Αυτός εντρυφά εις θεωρίας μυστηρίων. 

Και τέλος αυτός είναι απ’ έδώ μέσα εις τόν Παράδεισον.

Όθεν, αδελφοί μου καλοί και ηγαπημένοι, όποιος από εσάς αδικείται εις τον κόσμον αυτόν και θελήσει να ζητήσει το δίκαιον, ας γνωρίζει ότι είναι αυτό. 

Να βαστάζει το βάρος του αδελφού του, του πλησίον του, μέχρις εσχάτης πνοής, και να κάμνει υπομονήν εις όλα τα λυπηρά της παρούσης ζωής. 

Διότι η κάθε θλίψις όπου μας γίνεται, αδελφοί μου, είτε εξ ανθρώπων είτε εκ δαιμόνων, είτε εξ αυτής της ι­δίας μας φύσεως, πάντοτε έχει κλεισμένον εντός αυτής το ανάλογον κέρδος... 

Και όποιος την περνά δι’ υπομο­νής λαμβάνει την πληρωμήν· ενταύθα τον αρραβώνα, εις την άλλην ζωήν το τέλειον.

Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού
Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας

Στον κόσμο μέσα θα δοκιμάσετε θλίψη, αλλά μην απελπίζεστε !

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ευεργέτησε την ανθρωπότητα, και ιδιαιτέρως τους συμπατριώτες του Ιουδάιους, με ποικίλες και πολύτροπες ευεργεσίες.

Όμως έλαβε ως αμοιβή από τους ευεργετηθέντες ονειδισμούς, εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, καταφρονήσεις΄ δέχτηκε στο κεφάλι του ένα στεφάνι πλεγμένο με αγκάθια, ποτίστηκε ξίδι και χολή και στο τέλος καταδικάστηκε με το σταυρικό θάνατο, το θάνατο της πιο μεγάλης ντροπής.

Αλλά και στους Μαθητές του λίγο πρίν από το σταυρικό του θάνατο είπε: Αν καταδίωξαν εμένα, και σας θα κυνηγήσουν. Αν ετήρησαν το λόγο μου, και το δικό σας λόγο θα σεβαστούν και θα τηρήσουν…

Επειδή δεν είστε ένα κομμάτι απο τον αμαρτωλό κόσμο, θα σας μισήσει ο κόσμος ο αμαρτωλός.

Στον κόσμο μέσα θα δοκιμάσετε θλίψη, αλλά μην απελπίζεστε η θλίψη θα μεταβληθεί σε χαρά και αυτή τη χαρά κανείς δεν θα μπορεί να σας την αφαιρέσει, γιατί θα είναι διαρκής, παντοτινή.

Λοιπόν μη λυπηθείτε. Μάλλον να χαρείτε, διότι με το που σας καταφρόνησαν οι άνθρωποι που ευεργετήσατε, περισσότερο σας τίμησαν.

Σας ανέδειξαν συναθλητή και συναγωνιστή όλων εκείνων των μεγάλων και επιφανών ανδρών, που έπαθαν για την αγάπη, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την καλοκαγαθία και που ο Κύριος τους εμακάρισε λέγοντας: Μακάριοι θα είστε, όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι και σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν.

Να χαίρεστε τότε, γιατί ο μισθός που θα πάρετε στους ουρανούς θα είναι μεγάλος.

Ο Κύριος, σαν ήταν κρεμασμένος επάνω στο Σταυρό, προσευχόταν για τους σταυρωτές του κι έλεγε : «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσοι», που θα πει «Πατέρα, συγχώρεσε τους, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν».

Όπως ο Κύριος, έτσι και οι περισσότεροι Άγιοι και μεγάλοι σοφοί και σπουδαίοι άνθρωποι, προσεύχονταν για τους εχθρούς, για κείνους που τους μισήσαν και τους αδικούσαν. Αυτούς να μιμηθούμε κι εμείς, για να έχουμε μεγάλο μισθό στους ουρανούς.


Διδαχές πατρικές και Θαυμαστά γεγονότα του Γέροντος ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980)

Οι Επιθυμίες της Ψυχής και η Χαρά της Ζωής

Ζωή χωρίς νόημα και σκοπό. Έτσι νιώθεις κάποιες στιγμές.

Ώρες ώρες πνίγεσαι, κουράζεσαι, βαριέσαι, γερνάς πριν την ώρα σου.

Όμως μη συμβιβάζεσαι. Υπάρχει λύση, υπάρχουν κινήσεις διορθωτικές.

Ομόρφυνε τη ζωή σου, τη σχέση σου, το σπίτι σου, τη δουλειά σου. Κάνε αλλαγές.

Βρες τι σου φταίει, και κάνε κάτι καλύτερο για σένα.

Χωρίς συμβιβασμούς, συνθηκολόγηση και μιζέρια.

Συνήθως δεν ζεις τη ζωή σου, μα τη ζωή που σου επιβάλλεται από άλλους.

Γονείς, κοινωνία, πολιτικοί, δάσκαλοι, ιερείς. Χωρίς να εσωτερικεύεις και να αποδέχεσαι συνειδητά την αγωγή που λαμβάνεις.

Και δείχνεις μεν άνθρωπος κόπου, μόχθου, θυσίας. Μα η καρδιά σου υποφέρει στο βάθος.

Διότι ξέχασες ότι, άλλο αυτοθυσία, και άλλο αυτοκτονία.

Η λύση: Ζήσε τη ζωή που κατά βάθος ποθεί η ψυχή σου, ζήσε τη βαθιά επιθυμία της καρδιάς σου.

Το προσωπικό σου κάλεσμα και χάρισμα.

Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στη γη: για να ζωντανέψει την καρδιά και τους πόθους μας, όχι να μας νεκρώσει.

Ήρθε να νεκρώσει το ψέμα μας, μα όχι τη χαρά της ζωής.

Ο Χριστός καταφάσκει στη ζωή, την ομορφιά, την ικανοποίηση, την ανάπαυση.

Αν νιώθεις να πνίγεσαι, βρες τι πραγματικά ζητάς, και ζήσε το!

Όλα αυτά δεν γίνονται ανώδυνα: Θέλουν αυτογνωσία, ειλικρίνεια, τόλμη, αλλαγές, μετάνοια.

Όχι ως επιστροφή στο ίδιο μίζερο παρελθόν, μα ως άνοιγμα σε ένα χαρισματικό μέλλον.

Δεν ζούμε πάντα τη ζωή μας. Γι’ αυτό μαραζώνουμε.

Μια κοπέλα έγινε κομμώτρια κι έγινε ευτυχισμένη. Ήταν αυτό που ποθούσε.

Μια άλλη μπορεί να γίνει γιατρός, και να μαραζώσει, επειδή δεν το κάνει με μεράκι. 
Δεν είναι η κλίση της.

Μη φοβάσαι να χαρείς. Αρκεί να το κάνεις με δοξολογία κι ευγνωμοσύνη.

Μη φοβάσαι να ευτυχήσεις. Γι’ αυτό ζεις.

Γι’ αυτό πλάστηκες: για να χαρείς!! Να μοιραστείς τη δόξα κι ομορφιά του Θεού.

Σπίτι, σχέσεις, δουλειά: κάνε τα με ζωντάνια, ζήσε τα αυθεντικά. 
Βρες τρόπους να κάνεις διορθώσεις κι αλλαγές.

Πάντως, όχι απλά να φυτοζωείς. Μα να ζεις εκστατικά και χαρούμενα, με ευγνωμοσύνη και δοξολογία στο Θεό!

Παίρνοντας μέσα μας το ¨ζωηρό¨ αίμα του Χριστού, μακάρι να ζωντανέψει και το δικό μας αίμα κι η καρδιά κι η ζωή ολόκληρη!

Το εύχομαι και για σένα, και για μένα, και για τον κόσμο ολόκληρο.

Αφού, Χριστός ανέστη, μας αξίζει μια καλύτερη ζωή, με χαρά και έκσταση.

Ραδιοφωνική εκπομπή «20 λεπτά αρκούν» του π. Ανδρέα Κονάνου με τίτλο «Ζήσε».

Ὦ ἡσυχία



Ὦ ἡσυχία, προκοπὴ μοναζόντων·

ὦ ἡσυχία, κλῖμαξ οὐράνιος·

ὦ ἡσυχία, ὁδὸς βασιλείας οὐρανῶν·

ὦ ἡσυχία, κατανύξεως μήτηρ·

ὦ ἡσυχία, ἔσοπτρον ἁμαρτημάτων, ἡ δεικνύουσα ἀνθρώπῳ τὰ πλημμελήματα αὐτοῦ·

ὦ ἡσυχία, ἡ δάκρυα μὴ ἐμποδίζουσα·

ὦ ἡσυχία, πραότητος γεννήτρια·

ὦ ἡσυχία, ταπεινοφροσύνης σύσκηνε·

ὦ ἡσυχία, φόβῳ Θεοῦ συνεζευγμένη, διανοίας φωταγωγέ·

ὦ ἡσυχία, λογισμῶν κατάσκοπε, καὶ διακρίσεως σύμπονε·ὦ ἡσυχία, γεννήτρια παντὸς ἀγαθοῦ, νηστείας ἑδραίωμα, καὶ γαστριμαργίας ἐμπόδιον·

ὦ ἡσυχία, σχόλασις προσευχῆς καὶ ἀναγνώσεως·

ὦ ἡσυχία, γαλήνη λογισμῶν, καὶ λιμὴν εὔδιος·

ὦ ἡσυχία, ἀμεριμνία ψυχῆς·

ὦ ἡσυχία, ζυγὸς χρηστὸς καὶ φορτίον ἐλαφρὸν, ἀναπαύουσα καὶ βαστάζουσα τὸν βαστάζοντά σε·

ὦ ἡσυχία, εὐφροσύνη ψυχῆς καὶ καρδίας·

ὦ ἡσυχία, ὀφθαλμῶν καὶ ἀκοῆς καὶ γλώσσης χαλινός·

ὦ ἡσυχία περπερότητος ἀναίρεσις, καὶ ἀναιδείας ἐχθρά·

ὦ ἡσυχία, δεσμωτήριον παθῶν·

ὦ ἡσυχία, πάσης ἀρετῆς συνεργὲ, ἀκτημοσύνης πρόξενε, χωρίον Θεοῦ καρποφοροῦν καρποὺς ἀγαθούς·

ὦ ἡσυχία, τεῖχος καὶ ὀχύρωμα τῶν βουλομένων ἀγωνίσασθαι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

Τα κυρτωμένα παπούτσια



Ηταν τόσο χαριτωμένος αυτός ο γηραιός μοναχός. Όλος μια αφιέρωση. Τα μαλλιά αφημένα, τα γένια ξεχασμένα, ρούχα απλά ξεθωριασμένα και όλα κάπου δοσμένα, τα πάντα σε κάποιον αφιερωμένα. Εκείνο όμως που με συγκλόνισε και κέρδισε αρκετά λεπτά από την ματιά μου, στο χώρο και τον χρόνο της καρδιάς μου, ήταν αυτά τα απόλυτα κυρτωμένα παπούτσια του. Από τις συνεχείς μετάνοιες, είχαν πάρει το σχήμα βαρκούλας. Δεν ήταν και ψέμα εάν το καλοσκεφτείς. Αυτά τα παπούτσια τον ταξίδευαν προς την αγάπη του. Γιατί τι άλλο είναι η ζωή ενός χριστιανού από ένα συνεχές ταξίδι. Όπως εκείνη την μοναχή που την ρώτησαν τι έκανε τόσο χρόνια κλεισμένη μέσα στο ερημητήριο της, κι αυτή απάντησε με ένα φως έκπληξης και θαυμασμού στα μάτια, «τίποτε περισσότερο από το να ταξιδεύω…». 
Και να δείτε πως την μέρα εκείνη που αυτός ο όμορφος μοναχός θα φύγει απο τον κόσμο τούτο θα μπει στο παράδεισο κρατώντας στα χέρια του αυτά τα κυρτωμένα και φθαρμένα παπούτσια. Έτσι, σαν σύμβολο ενός έρωτα που του έλιωσε ολάκερη την ζωή…

Ανοιχτό παράθυρο, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη



Έχουμε ξαναπεί πως ο Θεός δεν είναι θυμώδης, τιμωρός και εκδικητής. Αν ήταν έτσι, θα πρέπει να ήταν κακός. Στη θεότητα όμως δεν υπάρχει ίχνος κακότητας.
Η κάθε δοκιμασία είναι θεϊκή παιδαγωγία και αποτελεί μορφή ασκήσεως, την οποία διώξαμε από τη ζωή μας εκούσια. Με διάφορους τρόπους προσπαθεί ο Πανάγαθος Θεός να μας φέρει πιο κοντά του. Ενώπιον του Θεού είμεθα όλοι αγωνιστές.

Η σημερινή οικονομική κρίση είναι μια μεγάλη δοκιμή, δοκιμασία και εκπαίδευση. Ο Θεός είναι ένας άριστος εκπαιδευτής. Μας δοκιμάζει για το καλό μας και για τη νίκη μας. Η πατρίδα μας εξετέθη, μένει ανασφαλής, φοβισμένη και ταραγμένη. Ανοχύρωτη πνευματικά, παρασυρμένη από την ευδαιμονία, τον κορεσμό, την υπερκατανάλωση, τον πλουτισμό και την άσωτη διασκέδαση. Ο μαγνητισμός του ελληνικού βίου στην ύλη έφερε θλίψη και πικρή απογοήτευση. Έμεινε μόνο να νοιάζεται για το τι θα φάει και τι θα πιει. Κυκλοφορούν πολλά βιβλία με εκατοντάδες παράξενες συνταγές φαγητών. Ψάχνοντας επίμονα τη χαρά παντού, βρήκε συντρίμμια της, τη δυστυχία, τη διαφθορά, την ασυδοσία.

Αυξάνεται η ανεργία συνεχώς, μεγαλώνει η φτώχεια, δυναμώνει ο πόνος και ο άνθρωπος αισθάνεται αποτυχημένος, μόνος και απελπισμένος. Δίχως τον Θεό όλα αυτά επιδεινώνονται ανησυχητικά. Με τον Θεό δεν λύνονται ως διά μαγείας όλα μαζί. Έχει όμως ο άνθρωπος αίσθηση της παρουσίας του Θεού, της αγάπης του, της αγιοπνευματικής χάριτος, της παρηγοριάς και της ελπίδος. Έτσι μπορεί και μέσα στις καθημερινές δυσκολίες της ζωής να μη χάνει το θάρρος του. Να ζει μέσα στον κόσμο και να μην παρασύρεται από κάθε τι το ανίερο και αναίσχυντο. Η ακράδαντη πίστη θα δώσει αισιοδοξία. Η ουσιαστική αγάπη θα προσφέρει φιλανθρωπία και ελεημοσύνη. Έτσι θα φωτιστεί και θα θερμανθεί η καρδιά του πληγωμένου ανθρώπου.

Όσοι ακόμη θα ακολουθούν ψεύτικους Θεούς ή θα κάνουν Θεούς ανθρώπους της πολιτικής, της τέχνης, της επιστήμης, θα πλανώνται οικτρά. Δίχως Θεό η κάθε κρίση θα καταδυναστεύει ψυχές και θα τις κάνει να πάσχουν από φοβερές πλάνες και πολλά δεινά.
Όσοι πονηροί σαγηνεύουν τον αφελή κόσμο με ψευδαισθήσεις, μελλοντολογίες και αντιχριστολογίες λαθεύουν και αμαρτάνουν. Χρειάζεται προσοχή, διάκριση και σοβαρότητα.
Είναι καιρός να αποφασίσουμε να συγχωρούμε ειλικρινά και εγκάρδια. Να γίνουμε ταπεινοί ελεήμονες. Να αγαπήσουμε και να ακολουθήσουμε την ευγένεια, την ανεκτικότητα, τη συντροφικότητα και την καλοσύνη. 

Η ανθρωπιά απουσιάζει. Το χαμόγελο κρύβεται. Μια σκληρότητα και σκυθρωπότητα καλύπτει τα πρόσωπα, τις κινήσεις, τα λόγια, τις αποφάσεις. Η δύσκολη κατάσταση του τόπου μας δεν διορθώνεται με περισσότερα βάρη, με πρόσθετα μέτρα, με απόρριψη και εκδικητικότητα. Οι αστυνομικοί μπορούν να συλλαμβάνουν, όταν πρέπει, αλλά όχι να δέρνουν. Οι δικαστές να μην εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε ορισμένους. Παρουσιάζονται ως άτεγκτοι τηρητές των νόμων κι όμως αποδεικνύεται μερικές φορές ότι σφάλλουν σοβαρά. Οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων δεν θα βοηθήσουν τους μαθητές τους με την αγριότητα, την υπερβολική αυστηρότητα και την ειρωνεία. Οι πολιτικοί μάς οδήγησαν στον εξευτελισμό και την ακυβερνησία.

Η παρούσα κρίση είναι μια ευκαιρία να δούμε αυστηρά τον εαυτό μας και με επιείκεια τους άλλους. Η καλοσύνη είναι ωραία. Η αλληλοκατανόηση, ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοεκτίμηση είναι πιο αναγκαία σήμερα. Στο κλειστό σπίτι είναι ένα ανοιχτό παράθυρο. Ένα παράθυρο που φέρνει ήλιο, φως και νέο αέρα. Η άνοιξη είναι μια ωραία εποχή. Μέσα στο σκοτάδι κι ένα κερί αναμμένο γκριζάρει το σκοτάδι. Ας ανοίξουμε και το παράθυρο της καρδιάς μας με την ανθρωπιά και την καλοσύνη, που όλοι έχουν μεγάλη ανάγκη.

ΕΝΑΣ ΑΣΤΕΓΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ… ΑΓΙΟΣ - ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ



Η ματιά του με διαπερνούσε ενοχλητικά στο αργό περπάτημα μου λίγα μέτρα πιο πέρα…
Αναζητούσα κάτι άλλο, αλλά προέκυψε αυτό το βλέμμα, που σαν να μου μιλούσε χωρίς ήχο με καθήλωσε και με γέμισε ενοχές…

Εγώ κρατώντας μια τυρόπιτα και ένα μπουκάλι νερό αμέριμνος αλλά και ψυχρός, εκείνος ένας πεινασμένος και κομματιασμένος ψυχικά περίμενε όχι την τυρόπιτα, αλλά το τέλος που δεν ερχόταν…
Τον κοίταξα άλλη μια φορά και του την πρόσφερα μαζί το νερό…
Την πήρε στα χέρια αλλά δεν την έφαγε…

«Ένα τσιγάρο έχεις να μου δώσεις;»

«Δεν καπνίζω», του λέω, αλλά τρέχω στο περίπτερο δίπλα του και αγοράζω ένα πακέτο, δεν θυμάμαι και ποια μάρκα…
Το προσφέρω χαμογελώντας και καθώς απομακρύνομαι μη έχοντας να δώσω κάτι άλλο, ξεκίνησε η δική του προσφορά!!!
«Το τσιγάρο με σκοτώνει, ενώ η τυρόπιτα ανανεώνει το ραντεβού με την κόλαση για αργότερα…».

Τον κοίταζα σιωπηλός και ακίνητος δείχνοντάς του το ενδιαφέρον που ζητούσε για να συνεχίσει…
«Δεν με παίρνει ρε φίλε η Παναγιά, με αφήνει εδώ να ταλαιπωρούμαι, να βλέπω την πατρίδα, να στοιχειώνει και να μη μπορώ να τη βοηθήσω…
Τα παιδιά και τους νέους να χάνονται στην απελπισία, χωρίς προοπτική και όνειρα και λιώνω…
Τους αρρώστους αβοήθητους, τους γέροντες πεταμένους και εκείνα τα ορφανά ξεχασμένα στα ιδρύματα και μαυρίζει η καρδιά μου…
Ο Χριστός είναι εδώ συνέχεια δίπλα μου και όσο τον παρακαλάω να με πάρει μαζί του με αφήνει να κοιμηθώ και ξανάρχεται μόλις ξυπνήσω… Δεν έχω και άλλη παρέα αλλά ούτε και παράπονο…Όποτε Τον φωνάξω τρέχει συνέχεια να με ακούσει…

Αν ζητήσεις από τον πρωθυπουργό ακρόαση δεν θα τον δεις ποτέ…
Ο άρχοντας όμως όλου του κόσμου έρχεται αμέσως…»
Δακρύζει και σταματάει να μιλάει κοιτώντας αλλού…
Κάθισα δίπλα του και περίμενα να συνεχίσει, ήταν τόσο ζεστά, παρά το κρύο, που νόμιζες ότι έχει σόμπα κοντά του… Τώρα με κοιτάζει και χαμογελάει…
«Δώρο από τον Χριστό είναι η σόμπα, μη σου πω ότι το βράδυ ξεσκεπάζομαι».
Χλόμιασα γιατί διάβασε τη σκέψη μου…! Κατάλαβα ότι δεν είναι τυχαίος άνθρωπος…
«Η δικαιοσύνη του Θεού είναι πιο μεγάλη από ότι φαντάζεσαι…
Αν κάνεις φόνο, η ανθρώπινη επιείκεια του δικαστηρίου θα σε βγάλει από τη φυλακή σε λίγα χρόνια, ενώ για το ίδιο αδίκημα σου λένε ότι θα πας στην κόλαση αιώνια…
Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι ποιο επιεικής από τον Θεό;
Αν μετανοήσεις για τις πράξεις που σε βαραίνουν, θα συγχωρεθείς αμέσως από τον Χριστό, γι’ αυτό να μην είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου…
Δώσε του την ευκαιρία να διορθωθεί και μη καταδιώκεσαι από τους τύπους και το καθήκον… Κάνε την προσευχή σου πάντα και μην αφήνεις τον εαυτό σου έξω από την ευλογία του Χριστού…»

«Θέλω αν μπορείς να προσευχηθείς για εμένα», του ζητώ…
«Αν εγώ φάω την τυρόπιτα που μου πρόσφερες, εσύ θα χορτάσεις; 
Να προσεύχεσαι στον Χριστό όπως και εγώ και να έχεις πίστη…»
Καθώς σηκώνομαι να φύγω, ενώ εκείνος πήρε την τυρόπιτα στα χέρια με κοιτάζει χαμογελώντας και μου λέει:«Τόση ώρα οι τρεις μας θα μπορούσαμε να παίξουμε και ξερή (παιχνίδι με χαρτιά), αλλά μάλλον εσύ ήθελες μόνο να ακούσεις…

Ο φίλος μου θα σε βοηθήσει να βρεις αυτό που ζητάς…»
Ποτέ δεν περίμενα ότι παίρνοντας ένα πακέτο τσιγάρα και μια τυρόπιτα θα δεχόμουν σαν αντίτιμο την σοφία ενός άγνωστου άστεγου, τη δωρεάν ακτινογραφία των ανησυχιών μου και τη διαβεβαίωση ότι ο φίλος του ο Χριστός θα μου τις απαλύνει…

Οι άνθρωποι του Θεού βρίσκονται ανάμεσα μας και όποιος έχει ανοικτά μάτια μπορεί να δει το θέλημα Του, αλλά και την χάρη Του, αυτήν που μεταμορφώνει έναν άστεγο σε σοφό, έναν άγνωστο σε φίλο, έναν άνθρωπο σε αδελφό !!!

Τέσσερα ἐκπληκτικὰ περιστατικὰ ποὺ δείχνουν τὴν ξεκάθαρη θέση τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη ἀπένταντι στοὺς ετερόδοξους, δηλαδή, τούς αἱρετικούς

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ: 
 Μήπως επιτέλους... πρέπει να συντονίσουμε 
την στάση μας με την στάση των Αγίων Πατέρων?
π. Φώτιος Βεζύνιας.

1. Ἅγιος Ἰάκωβος Tσαλίκης: Ἡ θέση του γιὰ τὶς συμπροσευχες μὲ ετεροδόξους 


«Ὅ­ταν ἔ­μει­νε γι­ά δι­α­νυ­κτέ­ρευ­ση στό Μο­να­στή­ρι ἕ­νας πα­πι­κός, ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ φέρ­θη­κε μέ ἀ­γά­πη. Ὁ ἐ­πι­σκέ­πτης ἦ­ταν κα­λο­προ­αί­ρε­τος καί εἶ­χε πολ­λές ἀ­πο­ρί­ες. Ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ ἐ­ξη­γοῦ­σε μέ κα­λωσύ­νη καί πρα­ό­τη­τα. Τό­τε τό Μο­να­στή­ρι δέν εἶ­χε τήν με­γά­λη τρά­πε­ζα πού ἔ­χει τώ­ρα, καί ἔ­τρω­γαν ὅ­λοι μα­ζί (μο­να­χοί, κλη­ρι­κοί, λα­ϊ­κοί) σέ μι­ά μι­κρή τράπε­­ζα (τρα­πε­ζα­ρί­α) στό ἰ­σό­γει­ο, δί­πλα στή βρύ­ση. Εἶ­χαν προ­πο­ρευ­θῆ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι. Κά­θησαν στήν τρά­πε­ζα καί πε­ρί­με­ναν τόν Γέ­ρον­τα. Ὅ­ταν μπῆ­κε ὁ Γέ­ρον­τας μέ­σα, ὅ­λοι ση­κώ­θη­καν ἀ­πό σε­βα­σμό ἀλ­λά καί γι­ά νά γί­νη ἡ συ­νη­θι­σμέ­νη προ­σευ­χή τῆς τρα­πέ­ζης. Ὁ Γέ­ρον­τας κά­θησε, εἶ­πε καί στούς ἄλ­λους νά κα­θή­σουν, ἔ­κα­νε τό σταυ­ρό του καί ἄρ­χι­σε νά τρώ­η. Ὁ πα­πι­κός ἦ­ταν πι­στός. Παίρ­νει τό λόγο καί λέ­ει στό Γέ­ρον­τα: ”Γέροντα, δέν θά κά­νω­με προ­σευ­χή;”. 
Καί ὁ Γέ­ρον­τας ἤ­ρε­μα τοῦ ἀ­παν­τᾶ:....
”Καλύ­τε­ρα νά κά­νω­με σι­ω­πή­”. Καί συ­νέ­χι­σε τό φα­γη­τό του. Ἄς κα­τα­νο­ή­σουν τό πνεῦ­μα τοῦ ἁ­γί­ου Γέ­ρον­τος ὅ­σοι ἐ­πι­μέ­νουν στίς συμ­προ­σευ­χές μέ ἑ­τε­ρο­δό­ξους».


2. Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης γιὰ τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὸ Βάπτισμα τῶν ετεροδόξων. 


Διηγεῖται ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μᾶς ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ἱερέας τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης».
Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη.
Ὅταν στὸ Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό το μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:
- Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζω εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται». Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος.
Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Καθολικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ ὁ Γέροντας τὸν προέτρεψε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίσκοπό τῆς περιοχῆς του, ἀπ’ ὅπου ἐπέστρεψε μὲ τὴ σύσταση ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα ἄλλα μόνο χρίσμα, χωρὶς νὰ....
σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγω ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπη.



Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωάννη Κωστὼφ «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι», σέλ. 55-56

πηγή από Σάλπισμα Ζωή

Οὕτως ἔστω σοι πᾶς βαπτιστής

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐλέγχει αὐστηρά κάθε Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, πού ἀναγνωρίζει ὡς ἔγκυρο τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν (παπικῶν, προτεσταντῶν κλπ): …ἔστω τις τῶν ἐγκρίτων καί μή τῶν προδήλως κατεγνωσμένων μηδέ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλότριος… (…νά εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἀναγνωρισμένους καί ὄχι ἀπό ἐκείνους πού ἔχουν καταδικασθῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία, οὔτε ξένος πρός τήν Ἐκκλησία…)

Οὕτως ἔστω σοι πᾶς βαπτιστής.

(Ἔτσι νά βλέπης τόν κάθε βαπτιστή)

‘’Μή εἴπῃς, ἐπίσκοπος βαπτισάτω με καί οὗτος μητροπολίτης ἤ Ἱεροσολυμίτης –οὐ γάρ τόπων ἡ χάρις, ἀλλά τοῦ Πνεύματος-, καί οὗτος τῶν εὖ γεγονότων…

Σοί δέ πᾶς ἀξιόπιστος εἰς τήν κάθαρσιν. Μόνον ἔστω τις τῶν ἐγκρίτων καί μή τῶν προδήλως κατεγνωσμένων μηδέ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλότριος…’’

Δηλαδή:

‘’Μήν πῆς, ‘νά μέ βαπτίση ἐπίσκοπος, καί νά εἶναι μητροπολίτης ἤ ἀπό τά Ἱεροσόλυμα καί ἀποδεδειγμένα ἄξιος’. Γιατί ἡ Χάρις δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τόν τόπο, ἀλλ’ ἀπό τό Πνεῦμα…

Γιά σένα , ὅμως, ὁ καθένας ἀπό αὐτούς (τούς βαπτιστές) εἶναι ἀξιόπιστος γιά τόν καθαρισμό σου. Μόνον νά εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἀναγνωρισμένους καί ὄχι ἀπό ἐκείνους πού ἔχουν καταδικασθῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία, οὔτε ξένος πρός τήν Ἐκκλησία…

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος,
(Λόγος Μ’, Εἰς τό Ἅγιον Βάπτισμα.
ΕΠΕ 4,332-334. ΒΕΠΕΣ 60,98. PG 36,396Β- D)


ΠΗΓΗ:
ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ
Τοῦ ἱερομονάχου Βενεδίκτου, Ἁγιορείτου.

Φίλε μου αληθινέ, πήγαινε στον Κύριο Ιησού Χριστό !



Φίλε μου αληθινέ, πήγαινε στον Κύριο Ιησού Χριστό. Πλησίασε Τον από τον δρόμο των ευαγγελικών εντολών. 

Γνώρισε Τον μέσα σ’ αυτές. 

Με την τήρησή τους φανέρωσε και απόδειξε την αγάπη σου σ’ Εκείνον. 

Ο Ίδιος τότε θα σου αποκαλύψει τον εαυτό Του και θα πλημμυρίσει την καρδιά σου από ανέκφραστη αγάπη, την αγάπη του Θεού. 

Η αγάπη αυτή δεν προέρχεται από σένα, τον πεσμένο άνθρωπο, αλλά αποτελεί δώρο του Αγίου Πνεύματος. 

Το δίνει ο μοναδικός αληθινός Θεός στα «δοχεία» που καθαρίστηκαν με τη μετάνοια και στολίστηκαν με την ταπείνωση και τη σωφροσύνη.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Αμάρτησες; Μην καθυστερείς. Σήκω.....



Έχεις κάνει ένα λάθος. 
Το ότι το κατάλαβες είναι πολύ καλό. 

Μην το παιδεύεις όμως πολύ. Μην αρχίζεις να το αναλύεις. Μην μπαίνεις στην διαδικασία συζήτησης με τον λογισμό σου. 

Έκανες το λάθος και το κατάλαβες. Τώρα πάνε παρακάτω. Μην μένεις στο λάθος, στην αμαρτία σου. Μην αρχίζεις να μιζεριάζεις. Αυτό δεν είναι μετάνοια. 

Η μετάνοια έχει αρχοντιά, όχι μιζέρια. Μετανόησε και άσε το λάθος σου πίσω. 

Πολλές φορές δυστυχώς ακόμα και την μετάνοιά μας την κάνουμε επιτηδευμένη. Μπαίνουμε δηλαδή σε μία διαδικασία διεξοδικής ανάλυσης της αμαρτίας με αποτέλεσμα να μένουμε στην αμαρτία, να ασχολούμαστε με την πτώση μας και δεν προχωρούμε στην ανάστασή μας. 

Ασχολούμαστε με την πληγή μας, την ξύνουμε, την περιεργαζόμαστε και δεν προχωρούμε στην ίασή της. Πολλοί είναι εκείνοί που ενώ έχουν καταλάβει την αμαρτία τους, ενώ λένε ότι έχουν μετανοήσει δεν επισφραγίζουν την μετάνοιά τους με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. 

Και αυτό συμβαίνει διότι ενώ συνειδητοποιούν το σφάλμα τους δεν έχουν την ταπείνωση να ζητήσουν βοήθεια και έλεος. 

Προφασίζονται ότι δεν είναι άξιοι να προσέλθουν στο Μυστήριο, ότι είναι τόσες πολλές και βαριές οι αμαρτίες τους που ο πνευματικός δεν θα τις αντέξει, ότι ο Θεός δεν μπορεί να τις συγχωρήσει. 

Πλάνη. Εγωισμός. 

Είναι κρίμα οι άνθρωποι αυτοί που ενώ κατάλαβαν την αμαρτία τους να μένουν στην αμαρτία τους από ντροπή και εγωισμό απαριθμώντας δικαιολογίες για να μην βγούνε από το σκοτάδι στο φως. 

Όταν συνηθίσεις να ζεις μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο είναι επίπονο να βγεις έξω στην ηλιόλουστη φύση. Στην αρχή τα μάτια σου δεν θα αντέχουν το φως, μπορεί να νιώσεις δυσφορία και πόνο όμως μετά από μερικά λεπτά θα δεις τι έχανες τόσο καιρό, θα δεις τα χρώματα της ζωής, θα νιώσεις την θέρμη του φωτός. 

Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, κάποιοι ταπεινώνονται και ομολογούν την αμαρτία τους και καθαρίζονται δια του Μυστηρίου και κάποιοι άλλοι απλά συνεχίζουν να ζούνε μέσα στην μιζέρια της ταπεινοσχημίας τους, έχοντας αναγάγει την μετάνοια σε μία συναισθηματική κατάσταση. 

Αμάρτησες; Μην καθυστερείς. Σήκω. 
Έκανες ένα λάθος, χίλια λάθη. Ε, και; 

Υπάρχει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Υπάρχει ελπίδα. 
Ο Θεός πάντα μας δέχεται. Πάντα μας περιμένει. Αρκεί να θέλεις και εσύ να γυρίσεις πίσω σ’ Αυτόν. 

Γι’αυτό πάψε να μιλάς για την αμαρτία σου. Πάψε να είσαι κολλημένος στο παρελθόν. Η ζωή σου ανοίγεται μπροστά σου. 

Είσαι αυτός που θα γίνεις. Όχι αυτός που ήσουν.

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς - Τό φάρμακο στήν τρέλα τῶν σκέψεων



Για μένα η σκέψη, η κάθε σκέψη, είναι το μεγαλύτερο βάσανο που υπάρχει κάτω από τον ουρανό, μέχρι να μεταμορφωθεί σε Θεο-σκέψη, σε Χριστο-σκέψη, δηλαδή μέχρι να λογοποιηθεί, να νοηματοδοτηθεί.

Αλήθεια η σκέψη είναι κόλαση, αν δεν μεταμορφωθεί σε Χριστο-σκέψη.

Χωρίς τον λόγο η ανθρώπινη σκέψη βρίσκεται συνέχεια στην άλογη παραφροσύνη, στο παραλήρημα, στη σατανική ανόητη αυτοβεβαίωση, σε εκείνο το σατανικό: η σκέψη για τη σκέψη, σε αναλογία με το l' art pour l' art.

Η ανθρώπινη σκέψη μωραίνεται με την αμαρτία, όπως και η αίσθηση.

Ο μοναδικός γιατρός και το μοναδικό φάρμακο από αυτή την τρέλα είναι ο Θεάνθρωπος, διότι Αυτός είναι ο Θεός Λόγος που έγινε άνθρωπος.

Σε Αυτόν και με Αυτόν δόθηκε και εξασφαλίστηκε στην ανθρώπινη σκέψη η δυνατότητα της άπειρης θείας τελειοποίησης.

Αυτός έγινε άνθρωπος ακριβώς για να μη καταντήσει τελικά και ανεπανόρθωτα αυτός ο πλανήτης, αν οδηγηθεί από το γυμνό και «καθαρό» ανθρώπινο λόγο, ένα πλήρες τρελοκομείο.

Αρχ. Ιουστίνου Πόποβιτς. Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.
Ε' Εκδ. Αστήρ, Αθήνα. 1987. σελ. 34-35

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀρρώστια στόν κόσμο ἀπό τόν λογισμό»

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια στον κόσμο 
από τον λογισμό, όταν δηλαδή πείση ο διάβολος 
τον άνθρωπο με λογισμούς ότι δεν είναι καλά. 

Όπως δεν υπάρχει και ανώτερος γιατρός σ΄αυτές τις περιπτώσεις από τον έμπειρο Πνευματικό που εμπνέει εμπιστοσύνη με την αγιότητα του και πετάει αυτούς τους λογισμούς από τα ευαίσθητα πλάσματα τού Θεού και θεραπεύει ψυχές και σώματα δίχως φάρμακα, με την Χάρη τού Θεού, και τις εξασφαλίζει και τον Παράδεισο.

Από το βιβλίο: Γέρων Παΐσιος - Επιστολές, σελ 103-104.

https://paraklisi.blogspot.gr/

«Χρησιμοποιούν τα Ιερά προσκυνήματα και τους Ιερούς Ναούς για να περνάνε μηνύματα "συνύπαρξης" και "συμβιώσεως" με τους αιρετικούς»!!!

Τα δύο είδη προσκυνητών


Στις μέρες μας θα πρέπει να διακρίνουμε δύο βασικά είδη προσκυνητών. Ο λόγος; 
Η Εκκλησία αλλοτριώνεται από τους Οικουμενιστές και δεν νοείται να λέμε ότι είμαστε μέλη της Εκκλησίας από την μία και από την άλλη να σφυρίζουμε αδιάφορα. Η Εκκλησία είναι ΕΝΑ Σώμα και εν καιρώ αιρέσεων ομολογούσε, έχυνε ποτάμια αίμα.
Από τη μία έχουμε τους Οικουμενιστές ρασοφόρους οι οποίοι χρησιμοποιούν τα Ιερά προσκυνήματα και τους Ιερούς Ναούς για να περνάνε μηνύματα «συνύπαρξης» και «συμβιώσεως» με τους αιρετικούς. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια εδώ, η κοινή δημόσια εμφάνιση και συμπροσευχή με τους αιρετικούς είναι το ισχυρότερο μήνυμα για το ακατήχητο ποίμνιο. Έχουμε και τα διάφορα οικουμενιστικά/διαχριστιανικά «θεολογικά» σεμινάρια, συνέδρια ούτω καθεξής, τα οποία πάντα συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμα επίσκεψη σε κάποιο προσκύνημα ή/και κοινή προσευχή. 
Τα προσκυνήματα και οι Ιεροί Ναοί υποβιβάζονται έτσι σε χώρους «κοινωνικής συνάντησης» για την προώθηση του οικουμενιστικού μηνύματος, ενώ η προσευχή υποβιβάζεται σε μία θεατρινίστικη πρακτική για να προσδώσει μια δήθεν ιερότητα και πνευματικότητα στο φαύλο αυτό εγχείρημα.
Από την άλλη έχουμε και τους Ορθόδοξους πιστούς οι οποίοι τρέχουν στους Ιερούς Ναούς και στα Ιερά προσκυνήματα για να θρέψουν την ψυχή τους και να πιουν από το γάργαρο νερό της Ορθοδοξίας. Να γεμίσουν τις μπαταρίες τους. Δεν τους κατηγορεί κανείς γι’ αυτό, καλά κάνουν. Συμβαίνει όμως μεγάλη μερίδα εξ’ αυτών να μην αναρωτιόνται ή/και να μην τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι για να έχουν αυτοί αυτό το γάργαρο νερό κάποιοι άλλοι ομολόγησαν και μαρτύρησαν. Σα να σταμάτησε η ιστορία της Εκκλησίας επειδή γεννήθηκαν αυτοί άρα δεν έχουν και υποχρεώσεις, σα να μην γνωρίζουν ότι η Εκκλησία μέχρι το τέλος του κόσμου τούτου θα διώκεται από τις αντίχριστες δυνάμεις. Και επειδή ακριβώς ο Οικουμενισμός καλπάζει μέσα στην Εκκλησία αυτήν την στιγμή, θα πρέπει να ειπωθεί ότι η στάση τους είναι, επιεικώς, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. 
Οι παρούσες συνθήκες κάνουν την πράξη τους αυτή -και αναφέρομαι σε εκείνους που γνωρίζουν τα περί οικουμενισμού και δεν κάνουν κάτι, ό,τι περνάει από το χέρι τους βρε αδελφέ- να μοιάζει με επίσκεψη σε ένα ξενοδοχείο για «αναψυχή». Δεν διαφέρουν δηλαδή και τόσο πολύ από τους Οικουμενιστές που περιέγραψα πιο πάνω, διότι λειτουργούν εγωιστικά, για την πάρτη τους και μόνο για την πάρτη τους.

Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.