.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

"Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη...''



Θεόφιλος Καΐρης «διαφωτιστής» της «παρέας» Κοραή.

"Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης
και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη...''

απόσπασμα ομιλίας π. Ευάγγελου Παπανικολάου


....Οι Βαυαροί κλείσαν τα Μοναστήρια όλα. Μεγάλη ιστορία ο Φαρμακίδης.

Εσείς γλιτώσατε γιατί ήσασταν στον Τούρκο. Ο Τούρκος δεν σας τα πείραζε τα Μοναστήρια. Οι Βαυαροί, οι Γερμαναράδες, οι Προτεσταντάδες και οι Καθολικοί, ο Καθολικός ο Όθωνας...

Πού το ‘χατε ξαναδεί;

Ορθόδοξος λαός, Καθολικός βασιλιάς, Προτεσταντική αντιβασιλεία...

Άντε βγάλε άκρη. Καταλάβατε τί βάλανε;

Και σ’ όλα αυτά τί κάναμε; Ποιόν αντιτάξαμε; Τον Παπουλάκο.

Και να ‘ναι ο Φαρμακίδης με τον Καΐρη, και ο ένας ο Καΐρης να λέει βασφημίες.

κατ’ Αυτής της Κυρίας Θεοτόκου. Να αρνείται το Αειπάρθενο της Παναγίας...

Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη, που ήταν παπάς!

Προσέξτε. Έχουμε κι αυτά, έχουμε τους τάχα καλλιεργημένους, τους ''μορφωμένους'', τους λιμοκοντόρους, έχουμε κι αυτούς. Και είπε ότι η Παναγία δεν είναι Αειπάρθενος. Γιατί είχε πάει στις Εσπερίες ο Καΐρης...

Και πάει ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης και τον εσπάνε στο ξύλο και του λένε:

«Αυτό, για την Αειπαρθενία της Παναγίας», του είπανε.

«Εσύ», λέει, «πράγμα τζιβαέρικο που είναι η Πίστη μας, θα πεις εσύ για την Παναγία; Να και τούτη, να και τ’ άλλη...»

Τον εκάμαν τον παπά μαύρο.

Το καταλάβατε; Τον Καΐρη. Τον Θεόφιλο Καΐρη, που του ‘χουνε αδριάντα εκεί στην Άνδρο. Του ‘χουνε μία προτομή με τα γένια του κει πέρα. Τί να τον κάμεις; Φτύσιμο θέλεις αφού είπες για την Παναγία μας. Και είχε κακό θάνατο κιόλας...

Ο Παπουλάκος; Τον εψήσανε ζωντανό τον Παπουλάκο. 

Τον εκλείσανε - η Ιερά Σύνοδος τον έκλεισε, ποιός τον έκλεισε; - γιατί έλεγε απλά...

''ούκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος'', πρέπει να πιστεύουμε στον Χριστό, θέλουμε ο βασιλιάς μας να είναι Χριστιανός, θέλουμε να ‘χουμε χριστιανικούς νόμους, θέλουμε να μας αφήσετε τα Μοναστήρια μας, μην μας πειράζετε τα Μοναστήρια μας, και ν’ αγαπάτε τον λαό...

Αυτά έλεγε ο Παπουλάκος και όλα αυτά θεωρήθηκαν αφορμή ''ανταρσίας'' και τον κλείσανε μέσα τη αδεία της Ιεράς Συνόδου, η οποία έκανε και κάτι χειρότερο. 

Τί έκανε; 

Του απαγόρευσε τη Θεία Κοινωνία.

Γιατί; Τί έκανε; Πόρνος ήτανε; Μοιχός ήτανε; Παλιάνθρωπος ήτανε; Αυτά τα αμαρτήματα κλείνουνε τη Θεία Κοινωνία. Τί έκανε ο άνθρωπος; Αντιστρατεύτηκε την εκκλησιαστική αρχή του τόπου μαζί με τον βασιλέα.

Τ΄ ακούτε; Γι’ αυτό, τί να δει ο Θεός; 

Αυτά δεν είναι μέχρι σήμερα τα ίδια; 

Τα ίδια ακριβώς που είναι και τώρα, και χειρότερα.


Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

Δαιμονική ἐπήρρεια, κατάθλιψη καί ψυχοπάθεια



Ἡ Κατάθλιψη εἶναι δαιμονική ἐπήρρεια

Μέ τήν ὁρολογία τῶν ἁγίων Πατέρων ἡ κατάθλιψη θά μποροῦσε νά
ὁρισθεῖ σάν ἀκηδία, δαιμονική ἐνέργεια, αἰχμαλωσία ἀπό τούς λογισμούς, ἀπώλεια τῆς ὑπόστασής μας (δηλ. τοῦ προσώπου μας).

Ἔλεγε, ὁ μακαριστός π. Πορφύριος, ἀναφερόμενος σέ μία γυναίκα πού εἶχε κατάθλιψη: «Αὐτή τυλιγµένη στό πάπλωµα, σοῦ λέω, ὅπως µοῦ τά ἔλεγε, νηστική, ζοῦσε, ἄς ποῦµε, τήν κατάθλιψη. 

Εἶναι ἕνα αἴσθηµα δυσάρεστο, τό ὁποῖο σέ καταλαµβάνει, καί σέ καθηλώνει. Οὔτε νά σκεφθεῖς, οὔτε... Σκέφτεσαι αὐτό. Νοµίζεις ὅτι ἐσύ σκέφτεσαι σοβαρά πράγµατα. Ἐνῶ ἐσύ εἶσαι αἰχµάλωτος µιᾶς ἰδέας[1]. Ἔχω πολλά νά σᾶς πῶ πάνω σ’ αὐτά πού ἔχω ἰδεῖ στή ζωή µου, ἀπό ἀνθρώπους, πού κατείχοντο ἀπό τέτοια συναισθήµατα, δηλαδή σατανικά συναισθήµατα. Δηλαδή ὁ διάβολος, ὁ κακός ἑαυτός µας, κατορθώνει καί παίρνει ἀπό τή µπαταρία τῆς ψυχῆς µας, πού ἔχει τή δύναµη γιά νά κάνοµε τό καλό, τήν προσευχή, τήν ἀγάπη, τή χαρά, τήν εἰρήνη, τήν ἕνωση µας µέ τό Θεό. Αὐτός κατορθώνει καί µᾶς παίρνει αὐτή τήν ἐνέργεια καί τήν κάνει θλίψη, κατάθλιψη, καί ξέρω πῶς τά λένε οἱ λεγόµενοι ψυχίατροι. 

Ἐµεῖς δέν τά λέµε ἔτσι, τά λέµε σατανική ἐνέργεια. Λέµε ἀκηδία, λέµε λογισµοί, καί λέµε ὁ διάβολος τῆς ἀκηδίας, ὁ διάβολος τῆς πορνείας, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος. Διάφοροι διάβολοι, γιά κάθε σατανική ἐνέργεια πού µᾶς δηµιουργοῦν»[2]. Κατορθώνει ὁ διάβολος νά παραπλανήσει τόν ἄνθρωπο (νά διαβάλει τάς ὁδούς Κυρίου τάς εὐθείας) καί νά τόν ὁδηγήσει στό νά κάνει κακή διαχείρηση τῆς ψυχικῆς του ἐνέργειας. Ὁ ἄνθρωπος «παραδίδει» ἑκουσίως τήν ψυχική του δύναμη στόν ἐχθρό. 

Κάνει κακή χρήση τῆς λύπης πού εἶναι δύναμη δοσμένη ἀπό τόν Θεό γιά νά μετανοήσει. Ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά τήν χρησιμοποιήσει κατά Θεόν καί νά ὁδηγηθεῖ στήν μετάνοια, κλείνεται μέ παρακίνηση τοῦ πονηροῦ στόν ἑαυτό του τρέφοντας τόν ἐγωισμό του καί ὁδηγεῖται στήν κατάθλιψη. Οἱ «λεγόμενοι» ψυχίατροι παραποιοῦν τήν ἀλήθεια ἀφοῦ δέν λένε ὅτι ἡ αἰτία τῆς κατάθλιψης καί των ἄλλων «ψυχολογικῶν» εἶναι οἱ δαίμονες καί τά πάθη.

Ὁ Γέροντας ὀρθά ὁμιλεῖ γιά «λεγόμενους» ψυχιάτρους καί ὄχι ἀληθινούς ψυχιάτρους, ἀφοῦ μόνο ὁ Χριστός καί η Ἁγία Του Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀληθινός ἰατρός τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ «ἄλλη γλώσσα» καί ὁρολογία τῶν «λεγομένων» ψυχιάτρων, ὑπάρχει διότι ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου καί τῶν ἐνεργειῶν του.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης.

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐργασία: Τά πάθη ἡ κύρια αἰτία τῆς κατάθλιψης (Ἱερ. Σάββα Ἁγιορείτου).

[1] Κατάθλιψη εἶναι ἡ αἰχμαλωσία σέ μία ἰδέα, σέ ἕναν λογισμό, σέ μία δαιμονική ὑποβολή.
[2] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 10 καίΣυνομιλία με τον Γέροντα Πορφύριο,

Μόνο με το "μυαλό" δεν ζεις....

Δεν υπάρχει πιο μάταιη προσπάθεια να ψάχνεις απαντήσεις με το μυαλό για θέματα της ζωής. Το μυαλό δεν μπορεί να...
....απαντήσει στην ζωή, γιατί εκείνο θέλει βεβαιότητες ενώ η ζωή δεν έχει καμία. Οπότε μας μένουν δύο επιλογές, να εμπιστευόμαστε την πρόνοια του Θεού, και να αφηνόμαστε στην ροή των πραγμάτων. 
Να μην ξεχνάμε, καμία επιλογή μας, δεν θα είναι τέλεια, ας είναι όμως εκείνη που μας αρέσει και αγαπάμε.

plibyos.blogspot.com

᾿Αδελφοι μου συναμαρτωλοι!… Τα σημεια των καιρων αυξηθηκαν, ο διεθνης οριζωντας θολωνει, μαυρα συννεφα συμπυκνωνονται, κεραυνοι πεφτουν, αστραπαι φαινονται,ακοαι πολεμων ακουονται, τα εθνη αναστατα. Η προθεσμια που μας δινει ο Θεος περνα χωρις μετανοια

Απὸ τὸ βιβλίο 
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης 
π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, 
σελ. 76

Η προθεσμία περνά άπρακτη

Οἱ ἡμέρες μᾶς κυλοῦν «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε! 
Οἱ κήρυκες τοῦ Θείου Λόγου, οἱ ὁποῖοι συνιστοῦν μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴ, ἐμπαίζονται καὶ χλευάζονται, ὅπως ἐνεπαίζετο καὶ ἐχλευάζετο ὁ Νῶε, ποὺ συνιστοῦσε μετάνοια εἰς τοὺς συγχρόνους του. 120 ἔτη προθεσμία εἶχε δώσει ὁ Κύριος γιὰ νὰ μετανοήσῃ ἡ γενεὰ τοῦ Νῶε. ᾿Εν τούτοις οὔτε ἕνας μετανόησε. ῾
Η προθεσμία πέρασε ἄπαρκτη γιὰ τοὺς ἀνθρῴπους ἐκείνους.
᾿Αδελφοί μου συναμαρτωλοί! ῎Ας τὸ καταλάβωμε, ὅτι σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Κυρίου, αἱ ἡμέραι μας εἶνε ὥσπερ αἱ ἡμέραι Νῶε. Δὲν πηγαίνουμε καθόλου καλά. Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν αὐξήθηκαν, ὁ διεθνὴς ὁρίζωντας θολώνει, μαῦρα σύννεφα συμπυκνώνονται, κεραυνοὶ πέφτουν, ἀστραπταὶ φαίνονται, ἀκοαὶ πολέμων ἀκούονται, τὰ ἔθνη ἀνάστατα, νομίζεις ὅτι ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ θ’ ἀνοίξουν οἱ καταρρᾶκτες τοῦ οὐρανοῦ γιὰ νὰ ρίξουν στὰ κεφάλια τῶν ἀνόμων, ὅλων μας, ὄχι πλέον νερό, ἀλλὰ φωτιά ποὺ θὰ καίῃ χίλιες φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὸν ἡλιο…
Ριξτε μια ματια στην κοινωνια
Ῥῖξτε μιὰ ματιὰ στὴν κοινωνία καὶ θὰ δῆτε ὅτι ὅλοι, ἄνδρες, γυναῖκες, μικρὰ νήπια καὶ ἀσπρομάλληδες γέροντες, ποὺ ἔχουν τὸ ἕνα πόδι τους στὸν τάφο, ὅλοι ―λαϊκοὶ καὶ κληρικοί―, εὑρισκόμαστε ἔξω ἀπὸ τὴν τροχιὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅλοι ἁμαρτάνουμε….

Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι



Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια. 
Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι; 
Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα; 
Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα - σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου! Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου. 
Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά; 
Ὄχι δὲν μπορεῖ. 
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι' αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου. 
Ποιὸς εἰσήγαγε τὸν θάνατο σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο; 
Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; 
Στὸν ἄνθρωπο ἀνήκει δυστυχῶς, αὐτὸς ὁ γεμάτος ντροπὴ ρόλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, τῆς εἰσαγωγῆς δηλ. τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο. 
Δὲν τὸ ἔπραξαν αὐτὸ μήτε οἱ τίγρεις μήτε οἱ ἀλεποῦδες, τὸ ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος. 
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ ζώα καὶ ὅλα τὰ φυτά καὶ ὅλα τὰ πετούμενα. 
Πρέπει νὰ ντρέπεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ συγνώμη ἀπὸ τὸ κάθε πουλὶ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔφερε τὸν θάνατο στὸν κόσμο αὐτό, ἔφερε τὸν θάνατο καὶ στὰ πουλιά καὶ στὰ ζῶα καὶ στὰ φυτά. 
Τὰ πάντα φθείρονται καὶ ἀποθνήσκουν. 
Μέχρι πότε ὅμως; 
Μέχρι τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν ὁ Κύριος θὰ κρίνει τὸν κόσμο καί, στὴ θέση τῆς παλαιᾶς γῆς, θὰ δώση καινὴ γῆ, ὅταν ὅλα θὰ γίνουν ἀθάνατα ἐπάνω της. 
Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε μὰ οὔτε καὶ ξέρουμε νὰ τὸ συλλάβουμε, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ καλὴ εἴδηση τοῦ Κυρίου καὶ Χριστοῦ μας. 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Για να μη σκεπτόμαστε μόνο τα εγκόσμια!

Συμβαίνει κάποτε, να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη...



Συμβαίνει κάποτε, να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη...

Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ ή αυτός που κατακρίνεις...

Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Spiegel: «Ο Πάπας Φραγκίσκος είναι ψυχρός, πανούργος και ψεύτης» δηλώνει καρδινάλιος



Σε καταγγελίες κατά του Πάπα Φραγκίσκου προέβη ένας καρδινάλιος, που μιλώντας ανώνυμα στο γερμανικό περιοδικό Spiegel κάνει πολύ σκληρά σχόλια για τον προκαθήμενο της «παπικής εκκλησίας».
Ο Πάπας περιγράφεται ως «ψυχρός, πανούργος μακιαβελλικός» και «ψεύτης». Οι δηλώσεις έγιναν στο πλαίσιο της έρευνας του περιοδικού για το σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, που πλήττει τη «Παπική Εκκλησία».
«Ο πάπας ζητά συγχώρεση, αλλά στην πραγματικότητα είναι ψυχρός, πανούργος μακιαβελλικός και, αυτό που είναι χειρότερο – ψεύδεται» υποστήριξε ο καρδινάλιος, αναφερόμενος στις καταγγελίες ότι ο Πάπας Φραγκίσκος γνώριζε για τις καταγγελίες εναντίον του αμερικανού καρδινάλιου Θίοντορ ΜακΚάρικ πολύ πριν παραδεχτεί ότι έλαβε γνώση και αναλάβει δράση.
Σύμφωνα με πληροφορίες του περασμένου μήνα, ο Πάπας Φραγκίσκος γνώριζε για τον αμερικανό ιερωμένο από το 2013,όμως εξακολούθησε να τον έχει ως σύμβουλό του μέχρι την (αναγκαστική) παραίτησή του τον Ιούλιο.
Πάντως, ο Πάπας αρνήθηκε να σχολιάσει το ρεπορτάζ του Spiegel.
Το σκάνδαλο προκαλεί «τριγμούς» στο Βατικανό
Οι καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και οι αποκαλύψεις περί συγκάλυψης εδώ και δεκαετίες έχει προκαλέσει τριγμούς στη «Παπική Εκκλησία» και σε πολλές χώρες.
Μόνο στη Γερμανία, αναφέρθηκαν 3.700 περιπτώσεις κακοποίησης ανάμεσα στο 1946 και το 2014, όπως ανακοίνωσαν οι Γερμανοί επίσκοποι, ενώ η υπουργός Δικαιοσύνης, Καταρίνα Μπάρλεϊ σχολίασε ότι η μελέτη που έγινε για το ζήτημα είναι «σοκαριστική και πιθανώς απλώς η κορυφή του παγόβουνου». Επίσης, κάλεσε την εκκλησία να αναλάβει την ευθύνη για δεκαετίες απόκρυψης, συγκάλυψης και άρνησης.
Η Γερμανία ζητά από το Βατικανό να συνεργαστεί με τις αρχές
Η Μπάρλεϊ κάλεσε το Βατικανό να συνεργαστεί με τις δικαστικές αρχές κάθε κράτους για να έρθει κάθε υπόθεση στη δικαιοσύνη καθώς και να πάρει μέτρα πρόληψης για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο της κακοποίησης.

Ευχαριστώ τον Θεό πιο συχνά!



ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: 

Έχουμε πάντα κάτι να ευχαριστήσουμε τον Θεό για:
Τα παιδιά που κάνουν θόρυβο στο σπίτι: αυτό σημαίνει ότι έχετε μια οικογένεια.

Για τα πιάτα που χρειάζεστε για πλύση: τότε έχετε φαγητό.

Για χαλιά που πρέπει να υποβληθούν σε σκούπισμα, παράθυρα που χρειάζονται πλύσιμο, σωλήνες που είναι φραγμένοι: τότε έχετε ένα σπίτι.

Για τα παπούτσια που βρέχονται από τη βροχή: σημαίνει ότι εξακολουθείτε να είστε σε θέση να περπατήσετε και να έχετε ό, τι θέλετε να περάσετε.

Για κυκλοφοριακή συμφόρηση: τότε έχετε ένα αυτοκίνητο.

Για τα μαθήματα και τις εξετάσεις στις οποίες πρέπει να προετοιμαστείτε: σημαίνει ότι έχετε την ευκαιρία να αποκτήσετε εκπαίδευση.

Για το αφεντικό που κραυγάζει: τότε είστε ακόμα σε θέση να ακούσετε.

Για το βουνό του πλυσίματος: τότε έχετε ρούχα.

Για δάκρυα και χαμόγελα: τότε μπορείτε ακόμα να αισθανθείτε.

Για εκείνους που σας βλάπτουν: αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να καταλάβετε πώς δεν πρέπει να ενεργείτε και να δώσετε συγχώρεση και αγάπη σε αντάλλαγμα.

Για κόπωση στο τέλος της ημέρας: τότε μπορείτε ακόμα να εργαστείτε για δόξα.

Για ένα ξυπνητήρι που σας ξυπνάει την αυγή: σημαίνει ότι είστε ακόμα ζωντανός.

Εκτιμήστε τι έχετε!

''Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς...''



Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς, ο ένας λέει: «Είσαι άγιος» και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς».

Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους.

Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις αμαρτίες μου».

Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου:

Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος.

Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής.

Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα».

Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».

Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος.

Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.

Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε… και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

''Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς...'' 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Η σχέση με Τόν Θεό ~ μία ''προσωπική'' υπόθεση




Η σχέση με Τόν Θεό  μία ''προσωπική'' υπόθεση
Πριν λίγο καιρό ήμουν παρών στό ξέσπασμα ενός ανθρώπου.

Άρχισε να κατηγορεί την εκκλησία και να λέει τα κλασικά: οι παπάδες μας κλέβουν, οι δεσποτάδες μας θέλουν στην άγνοια υποταγμένους, μας κοροϊδεύουν, μας εκμεταλλεύονται, εγώ αλλιώς τον φανταζόμουν το Θεό. Μάλιστα, για να στηρίξει όλο αυτά τα παράπονά του έφερε και παραδείγματα πολύ ορθά....Και μ'έβαλε σε σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Να εκμυστηριευτώ μερικές...

Κάνουμε πάντα το λάθος να βλέπουμε τα σφάλματα των παπάδων, των δεσποτάδων και αμέσως λέμε: Να, αυτός έκανε αυτό. Και ποιο είναι αμέσως το συμπέρασμα που βγάζουμε; Άρα, καλά κάνω κι εγώ που δεν πάω στην εκκλησία. 

Δηλαδή, αμέσως βγάζουμε τον εαυτό μας απ'την εξίσωση, επειδή κάπου, κάποτε, κάποιος έκανε συγκεκριμένο σφάλμα. Και ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι υπόθεση όχι του παπά που έκλεψε, αλλά του καθενός μας προσωπικά. Η πίστη είναι βίωμα. 

Είναι εμπειρία προσωπική, μυστική, εσωτερική. Είναι σχέση με το Θεό. Και σε μια τόσο προσωπική σχέση δε χωράνε ενέργειες ή παραλείψεις τρίτων. Για παράδειγμα, όταν ερωτευτείς, δε σε νοιάζει τίποτε άλλο παρά το ερώμενο πρόσωπο. Βλέπεις το πρόσωπο αυτό παντού και πάντα.

Είμαστε πολύ εύκολοι στο να κατακρίνουμε. Αλλά, είδαμε ποτέ τα δικά μας σφάλματα; Είδαμε ποτέ το δοκάρι στο δικό μας μάτι; Του έφταιγε ο παπάς που έκανε κάτι. Γιατί όχι; Και εκείνος άνθρωπος σαν και σένα και μένα δεν είναι; Ας μήν ξεχνάμε ότι μέσα στους 12 μαθητές του Χριστού (που ο ίδιος τους διάλεξε) υπήρξε και ένας μετέπειτα προδότης...

Θυμήσου, αδερφή/έ, ότι τον Ιούδα τον αγάπησε πιο πολύ απ'όλους ο Χριστός! Του έδωσε ευκαιρίες που σε κανέναν άλλον δεν έδωσε. 

Ο Χριστός μας τίμησε με το υπέρτατο, χαοτικό, ασύλληπτο δώρο: την απόλυτη ελευθερία μας.... Απόλυτη ως την αιωνιότητα!

Άν δε σ'αρέσει ο παπάς ο ''εγωίσταρος'' ή ο ψάλτης που τα τσεπώνει, διάλεξε μια άλλη ενορία και πήγαινε εκεί. Άμα -όπως λες- δε σ'αρέσει ο παπάς αυτός, πήγαινε σε κάποιον άλλον να εξομολογηθείς. Αλλά να θυμάσαι ότι ακόμη και ο πιο αμαρτωλός ιερέας όταν κάνει Λειτουργία κατεβάζει το Θεό τον ίδιο στη γη. Γι'αυτό καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό πριν πάμε να κρίνουμε...

Η πίστη δεν είναι θεωρίες. Μυστικά μέσα σου θα την βιώσεις την επικοινωνία με το Χριστό. Ό,τι και αν ακούς, όσα επιχειρήματα και να σου πουν, άμα δε το νιώσεις, είναι χαμένος χρόνος...

Και θυμήσου ότι ο Χριστός δεν υποχρεώνει κανένα. Δέχεται ακόμα και εκείνους που μετανιώνουν έστω και στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Τόσο αρχοντική και άπειρη είναι η αγάπη του. 

Τους βάζει στη Βασιλεία του έστω και μ'ένα ύστατο ήμαρτον(θυμήσου: ληστές, πόρνες, απατεώνες, κλπ.) Άρα, αυτός που τώρα κρίνουμε και βρίζουμε, μπορεί να καταλήξει στην αγκαλιά του Θεού κι εμείς -λόγω της κατάκρισής μας- να αποξενωθούμε απ'την αγάπη Του...

Άσε τους άλλους να φωνάζουν και να ουρλιάζουν και να τους φταίνε όλα. Άσε ακόμα και τα μεγαλόστομα κηρύγματα. Άσε με κι εμένα που πήρα φόρα…

Εσύ, πήγαινε κάπου ήσυχα, και με όση δύναμη ψυχής έχεις πες Του: Χριστέ μού, ακούω τόσα και τόσα... Δεν ξέρω τι να πρωτοπιστέψω....

Γνωρίζω όμως πώς υπάρχεις! έλα στην ψυχή μου… 
Έλα να σε νιώσω. 
Και, αν το πράξεις αυτό με πίστη και ταπείνωση, τότε Εκείνος σίγουρα θα σε επισκεφτεί... 

aoratigonia.blogspot.gr

Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε....



Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε.... 
… καμμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο από πολλή αγάπη. 
Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει, τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου και εσύ απορροφημένος με τις ασχολίες σου ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. 
Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει και όταν πλέον αργήσεις πολύ σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι είσαι τόσο απασχολημένος που του απαντάς από το παράθυρο. 
Δεν έχεις καιρό ούτε ν’ανοίξεις. 

Αγίου Αμφιλοχίου Μακρή

Κατάλαβες τώρα γιατί κλαίω;



ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. Στο δωμάτιο 109. Τέταρτος όροφος. 
-Τον πλησίασε και είδε ένα δάκρυ να κυλά. 
-Κλαις αγάπη μου; 
-Ναι.
-Φοβάσαι που φεύγεις;
-Όχι.
-Τότε; 
-Είδα ένα φώς!!! 
-Ένα φώς;
-Ναι!!
-Ωραίο; 
-Υπέρλαμπρο. Σαν δέκα χαραυγές και δειλινά μαζί. Μου μίλησε. 
-Σου μίλησε; Πως; 
-Όμως μιλάνε οι ερωτευμένοι. 
-Τι σου είπε; 
Δάκρυσε ξανά….. 
-«Γιατί με φοβήθηκες;» 
-Δεν σε φοβήθηκα Κύριε του είπα. Απλά για να μην σε χάσω κλείστηκα και απομονώθηκα από την «αμαρτία». 
-«Γιατί» μου είπε η φωνή του Φωτός, «Δεν άκουσες τον λόγο μου; Ότι όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του, πρέπει να την χάσει πρώτα;. Σας το είχα πει πολλές φορές, αρετή δεν είναι να μην ζεις και να αποστρέφεσαι τα δώρα της ύπαρξης. Δεν είναι μαθητές μου αυτοί που κρύφτηκαν μα εκείνοι που άσκησαν την ματιά τους να βλέπει παντού την παρουσία μου. Σας έδωσα την ζωή όχι για να της κρυφτείτε, μα για να μπορέσει, εσύ άνθρωπε, το κάθε φθαρτό και αδύναμο κτιστό δημιούργημα μου, να το μεταμορφώνεις κάθε μέρα μέσα στην ματιά της σχέσης σου, σε δρόμο ένωσης μαζί μου. Τίποτα δεν είναι κακό από μόνο του. Εσύ θα του δώσεις το όνομα. Εσύ θα συνδεθείς μαζί του, είτε δοξολογικά είτε χρηστικά. Το τριαντάφυλλο μου είναι εκεί, άλλος το θαυμάζει και το χαίρεται, και άλλος το κόβει και το ποδοπατά. 
Εγώ όλα τα έδωσα για να ζείτε. Να γελάτε. Να ευφραίνεστε. Όλα τα δημιούργησα για να συνδέεστε μαζί μου στην χαρά και την δοξολογία. Δεν ασκήθηκες για να με συναντήσεις, μα γιατί φοβόσουν να ζήσεις. Τον φόβο σου τον είπες αρετή».
-Κατάλαβες τώρα γιατί κλαίω; Όχι γιατί θα πεθάνω μα γιατί δεν έζησα.

Πάτερ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Προβολές και παραστάσεις...



Συνήθως βλέπουμε και υποθέτουμε για τον "άλλον", αυτό που εμείς φοβόμαστε περισσότερο. Οι "άλλοι" ειναι καθρέπτες εκείνων που ζουν ακόμη μέσα μας. Ας το εξηγήσουμε λιγάκι. Κατηγορώ αυθαίρετα τον "άλλον" και διαβάζω την σκέψη του, για πράγματα που εγω ακόμη δεν εχω λύσει και τακτοποιήσει μέσα μου. Νομίζω οτι όλοι σκέφτονται και ενεργούν κατα τον δικό μου τρόπο ή πράττουν αυτό που θα έκανα εγω σε ανάλογες περιστάσεις. Οπότε βγάζω λάθος συμπεράσματα στις σχέσεις μου. Τέλος, δεν είναι λίγες οι φορές που κατηγορώ και επικρίνω στον "άλλον" εκείνα που θα επιθυμούσα κι εγώ να ζήσω, αλλα για διαφόρους συλλογικούς και ατομικούς λόγους δεν έζησα. Προβάλω στο "άλλον" δικές μου ταινίες και παραστάσεις.