.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Οι επιδιώξεις του οικουμενισμού, Ν. Σωτηρόπουλου

Ο Οικουμενισμός στο Εξωτερικό έχει αλώσει Ελληνισμό

ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ …ΜΗΝ ΔΙΩΧΘΟΥΜΕ!!!



Κάποιοι «ἀντι-Οικουμενιστές», ὑποκρινόμενοι ὅτι ἀκολουθοῦν τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων, κάποιοι δὲ καὶ ψευδόμενοι χωρίς ἴχνος ντροπῆς διὰ τῶν ἰντερνετικῶν τους ἀστέρων (ὅπως ὁ Τελεβάντος) οὐσιαστικὰ δηλώνουν:

Ἀρνούμαστε νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν θεολογικὴ γραμμὴ τῶνἉγίων! Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τὴν γραμμὴ π. Θ. Ζήση– π. Ν. Μανώλη καὶ τῶν σὺν αὐτῷ γιὰ νὰ μὴ μᾶς καθαιρέσουν οἱ Οἰκουμενιστές!!!

Ἔγραψε ὁ κ. Τελεβάντος (ἐδῶ):
Οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες «ανυπερθέτως πρέπει να ενστερνιστούν τη θεολογική γραμμή για τη διακοπή του μνημοσύνου του οικείου αιρετίζοντος ιεράρχη που ακολουθούν ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ πατέρες (ἐγκαταλείποντες τὴν γραμμὴ των Αγίων ποὺ ἤδη ἀκολουθοῦν), επειδή αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, αλλά και επειδή έτσι θα αφαιρέσουν τα προσχήματα από τους Οικουμενιστές οι οποίοι επιδιώκουν να τους καθαιρέσουν, να τους αποσχηματίσουν και να τους εκδιώξουν από το Άγιον Όρος, για να κατοχυρώσουν το κύρος της Συνόδου της Κρήτης». 

Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν γραμμὴ τήρησε μόλις προχθὲς ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης. Καὶ ἐνῶ πρόσφατα εἶχε δηλώσει, ποτὲ δὲν ἤμουν ἀσυνεπὴς στὴ ζωή μου· "ἐγὼ ὅ,τι ἀποφασίζω, ὅ,τι λέγω, ὁ λόγος εἶναι ἀντρίκιος", ἐκτὸς τῶν ἄλλων ὑπαναχωρήσεων περὶ ἀποτειχίσεως καὶ περὶ τῆς διδασκαλίας του περὶ "συγκοινωνούντων δοχείων", προχθές, ὑπανεχώρησε καὶ δὲν μίλησε στὸ Λουτράκι, σὲ ἐκδήλωση ποὺ διοργάνωσε ἡ «Ἑταιρεία» τῆς ὁποίας εἶναι Πρόεδρος! Ἀρνήθηκε τελικὰ νὰ μιλήσει στοὺς ἀνθρώπους ποὺ συγκεντρώθηκαν και περίμεναν νὰ τὸν ἀκούσουν (ὅπως ὑποσχέθηκε) μὲ τὴν δικαιολογία: 
Νὰ μὴν ὑποστεῖ τὶς κυρώσεις τοῦ μητροπολίτη Κορίνθου! Εἶπε: Δὲν θὰ μιλήσω ὁ ἴδιος, διότι ὁ γνωστὸς γιὰ τὰ δρώμενά του, καὶ μὴ ἐξαιρετέος, Μητροπολίτης Κορίνθου μὲ ἀπείλησε μὲ κυρώσεις, ἂν τυχὸν μιλήσω. Καὶ ἐνῶ δὲν μίλησε ὁ ἴδιος, ἔβαλε στὴ θέση του νὰ μιλήσει (καὶ νὰ ὑποστεῖ τὶς τυχὸν συνέπειες;) ὁ γιός του! (Δεῖτε ἐδῶ κιἐδῶ). «Τέλεια» ὑπακοὴ σὲ ἕνα Οἰκουμενιστὴ Ἐπίσκοπο. Παράδειγμα πρὸς "μίμηση" ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἔχουν "πελαγώσει" καὶ περιέλθει σὲ πλήρη σύγχυση μὲ τὰ καμώματα τῶν λεγομένων "ἀντι-Οἰκουμενιστῶν"!

Μὲ ἄλλα λόγια οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές:


Δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς Ἁγίους, ὅπως τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, γιατί ὁ ἅγιος Μάξιμος δὲν ἀκολούθησε τὴν γραμμὴ τοῦ π. Θ. Ζήση καὶ ἀποτειχίστηκε ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό του, ἀλλὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ἢ κοινωνοῦντες μὲ τοὺς αἱρετικούς Ἐπισκόπους ὅλων τῶν Πατριαρχείων! Ἂν ὁ Ἅγιος ἀκολουθοῦσε τὴ μεσοβέζικη ἡμι-αποτείχιση Ζήση, οὔτε θὰ τὸνἐξόριζαν, ἀλλ’ οὔτε θὰ τοῦ ἔκοβαν τὴν γλῶσσα καὶ τὸ χέρι!


Δὲν ἀκολουθοῦν (οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές) τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, γιατί δὲν ἀκολούθησε τὴ γραμμὴ Ζήση καὶ ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τοὺς κακόδοξους Ἐπισκόπους καὶ τὸν νόμιμο Πατριάρχη Καλέκα (τὸν Βαρθολομαῖο τῆς ἐποχῆς του)! 
Ἂν ἀκολουθοῦσε τὴν γραμμὴ Ζήση, δὲν θὰ διωκόταν, οὔτε θὰ φυλακιζόταν, οὔτε θὰ κινδύνευε στὰ χέρια τῶν Μουσουλμάνων!


Δὲν ἀκολουθοῦν τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τοὺς «Ὀρθόδοξους» (ἀλλὰ Λατινόφρονες τῆς ἐποχῆς του), γιατί ὁ ἅγιος Μᾶρκος δὲν ἀκολούθησε τὴν γραμμὴ Ζήση καὶ ἀποτειχίστηκε ἀπὸ ὅλους τοὺς Λατινόφρονες Ἐπισκόπους (καὶ ζήτησε νὰ μὴν παραστοῦν οὔτε στὴν κηδεία του)! 
Ἂν ἀκολουθοῦσε τὴν γραμμὴ Ζήση, δὲν θὰ πέθαινε ἀπὸ τὶς κακουχίες τῆς ἐξορίας!


Δὲν ἀκολουθοῦν (οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές) τὸν ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη, γιατί ἦταν (κατὰ τὸν π. Θεόδωρο, ποὺ μειώνει τὸν Ἅγιο, γιὰ νὰ στηρίξει τὶς ἀντιπατερικὲς θέσεις του) ...ζηλωτής(!) καὶ ὡς ζηλωτὴς δὲν ἀκολούθησε τὴν γραμμὴ τῆς "Οἰκονομίας" Ζήση καὶ ἀποτειχίστηκε ἀπὸ Ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες, καὶ γιὰ τὴν Εἰκονομαχία, ἀλλὰ καὶ γιὰ μιὰ ὄχι καὶ τόσο μεγάλη Παναίρεση (ὅπως ὁ Οἰκουμενισμός), γιὰ μιὰ ἀμφισβητούμενη δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς αἵρεση ποὺ εἶχε σχέση μὲ τὴ μοιχεία τοῦ αὐτοκράτορα! Ἂν ἀκολουθοῦσε τὴν γραμμὴ Ζήση, θὰ γλίτωνε φυλακίσεις, μαστιγώσεις ἐξορίες καὶ λοιπὲς ταλαιπωρίες!


Δὲν ἀκολουθοῦν τὸν ἅγιο Ἰωάνη τὸν Δαμασκηνό, γιατί δὲν ἀκολούθησε τὴν γραμμὴ Ζήση καὶ διέκοψε τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς του. Ἡ ἀντίστασή του στοὺς αἱρετικοὺς εἶχε σὰν συνέπεια νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὰ περίλαμπρα ἀξιώματαποὺ κατεῖχε, νὰ τοῦ κόψουν τὸ χέρι καὶ νὰ ἀναθεματισθεῖ ἀπὸ Σύνοδο παρόμοια τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου! Ἂν ἀκολουθοῦσε τὴν γραμμὴ Ζήση, δὲν θὰ ὑφίστατο ὅλες αὐτὲς τὶς ταλαιπωρίες.


Δὲν ἀκολουθοῦν (οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές) τὸν ἅγιο Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, ποὺ δίδασκε καὶ ἔδινε Ἐντολὴ νὰ μὴν λέτε στοὺς αἱρετικούς οὔτε τὸ «χαίρετε», χωρὶς νὰ ἐξετάζετε σὲ ποιά Ἐκκλησία ὑπάγονται καὶ χωρὶς νὰ περιμένετε κάποια Σύνοδος νὰ τοὺς καταδικάσει! 
Καὶ δὲν τὸν ἀκολουθοῦν, γιατὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς δὲν ἀκολούθησε τὴν γραμμὴ Ζήση καὶ δὲν εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του ἕως τὸ σημεῖο νὰ πεῖ τὸ μνημειώδη λόγο, ὅταν ἔμαθε ὅτι μέσα στὸ βαλανεῖο βρισκόταν ὁ αἱρετικὸς Κήρινθος: «φύγωμεν, μή καί τό βαλανεῖο συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ»!


Δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς προφῆτες καὶ ἰδίως τὸν μεγαλοφωνότατο προφήτη Ἡσαΐα, γιατί δὲν ἀκολούθησε τὴν γραμμὴ Ζήση, ἀλλὰ μετέφερε τὴν Ἐντολὴ τοῦ Κυρίου: «Ἐξέλθετε, ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν» παρευθύς, καὶ δὲν τοὺς ἔλεγε νὰ παραμένουν «ἄχρι καιροῦ» κοντὰ στοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του. Ἂν ἀκολουθοῦσε τὴν γραμμὴ Ζήση, καὶ ἔκανε Οἰκονομίες, δὲν θὰ ὑφίστατο τὶς ταλαιπωρίες ποὺ ὑπέστη καὶ δὲν θὰ τὸν ἔκοβαν μὲ τὸ πριόνι στὰ δύο!
Δὲν ἀκολουθοῦν (οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές) τέλος, τόσους καὶ τόσους Ἁγίους (κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς), οἱ ὁποῖοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς τους, γιατὶ δὲν ἀκολούθησαν τὴν γραμμὴ Ζήση καὶ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ ὅλους τοὺς αἱρετικούς!!! Καὶ δὲν τοὺς ἀκολουθοῦν, διότι κατὰ τὸν π. Θ. Ζήση, δὲν θὰ ἔχουν ποῦ νὰ ἐκκλησιαστοῦν· καὶ μὲ τὸ Τελεβάντιο ἐπιχείρημα ὅτι ἂν ἀποτειχιστοῦν θὰ τοὺς δώσουν τὴν εὐκαιρία"νὰ τοὺς διώξουν, νὰ τοὺς καθαιρέσουν καὶ νὰ τοὺς ἀποσχηματίσουν"!

 

 Κι ὅμως, ὁ κ. Παν. Τελεβάντος, δὲν θεωρεῖ παράλογο νὰ δημοσιεύει στὸ ἱστολόγιό τους τὸ παράδειγμα τοῦ συγχρόνου νεαροῦ ἁγίου Εὐγενίου Ροντιόνωφ, ἀπὸ τὸν ὁποῖο τελικὰ ζήτησαν ὄχι νὰ ἀρνηθεῖ τὰ πιστεύω του καὶ νὰ κοινωνήσει μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλ' ἁπλῶς νὰ βγάλει τὸ σταυρὸ ποὺ φοροῦσε, ὅπως μᾶς διδάσκει τὸ ἱστολόγιο τοῦ Τελεβάντου (ἐδῶ);

Οι οπαδοί του Βολταιρισμού είναι αξιοθρήνητοι

Είναι να απορεί κανείς για τις κρίσεις που κάνουν πολλοί αναφορικά με το πιο ακριβό και πολύτιμο πράγμα που έχουν και από το οποίο πολυτιμότερο και πιο ανεκτίμητο ούτε υπάρχει, ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει· και αυτό είναι η ψυχή, η λογική και αθάνατη. Η ψυχή, για την οποίαν ο Θεός έκανε τόσα, που κανένας λόγος ανθρώπινος δεν μπορεί να περιγράψει. Είναι αρκετό να πει κανείς ότι για αυτήν την ψυχή ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό.

Είναι, λοιπόν, πράγματι άξιο απορίας το γεγονός ο άνθρωπος να δείχνει τόση λίγη φροντίδα για την επιμέλεια αυτής της λογικής ψυχής, για την οποία δεν είναι άξιο αντάλλαγμα ο κόσμος ολόκληρος, κατά τον Δεσποτικό λόγο. Απεναντίας μάλιστα, την περιφρονεί, την προδίδει, την ανταλλάσσει με τις πιο χυδαίες και αισχρές ηδονές, κάτι που δεν κάνει για κανένα από τα επίγεια αγαθά. Το ασήμι, το χρυσάφι, τους πολύτιμους λίθους, τα λεγόμενα «τζεβαερικά» (θησαυρούς) φροντίζουν να τα φυλάσσουν μέσα σε ασφαλή θησαυροφυλάκια, ακόμα και σιδερένια και αν συμβεί να κλαπούν ή να υποστούν κάποια ζημιά -οι ιδιοκτήτες τους- αγανακτούν, οργίζονται, ξεσηκώνουν τα πάντα, τρέχουν στα δικαστήρια και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να επανακτήσουν τα απολεσθέντα, μολονότι είναι πράγματα μάταια, προσωρινά και ευτελή. Την ψυχή όμως, που δεν συγκρίνεται με κανένα πράγμα του κόσμου τούτου, ούτε και ο κόσμος ολόκληρος· «τι γαρ δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. ΙΣΤ’, 26), αυτήν την ψυχή λοιπόν, για την οποία πέθανε ο Υιός του Θεού, αυτοί οι ταλαίπωροι την παραδίνουν στην αιώνια απώλεια με τη δική τους θέληση και προαίρεση, για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις της σάρκας. 
Για να απολαύσουν τις κακές τους επιθυμίες! Τι αφροσύνη! Τι ψυχόλεθρη ανταλλαγή!
Διότι, για ποιον άλλο λόγο και για ποιον σκοπό πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν τα άλογα ζώα πίσω από τον άθεο Βολταίρο;Ασφαλώς όχι για κάποιον άλλο λόγο, παρά γιατί έκεινος ο θεοκατάρατος διώχνει τον φόβο της Μελλούσης Κρίσεως, κηρύττοντας ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ανάσταση νεκρών. Είναι όμως δυνατόν, ανόητοι άνθρωποι, να ψεύδονται και να μην ξέρουν τι λένε οι Προφήτες, τα Ευαγγέλια, οι Απόστολοι και οι θείοι Διδάσκαλοι των περάτων της οικουμένης, για να μην τους αναφέρω ονομαστικά έναν-έναν, πράγμα αδύνατον· και γιατί να μην πω και για τα εκατομμύρια των Μαρτύρων και τα πλήθη των θεοφόρων Ασκητών; Είναι δυνατόν να πλανήθηκαν όλοι αυτοί οι ουράνιοι νόες, οι οποίοι, άλλοι κήρυξαν και άλλοι πίστεψαν ότι υπάρχει και κοινή Ανάσταση των νεκρών και κρίση όλων και ανταπόδοση των πεπραγμένων, και μόνον έναν νεωτεριστή, ένα βέβηλο, ασελγέστατο και κατάπτυστο ανθρωπάριο κρίνεται αξιόπιστο όταν λέει το ακριβώς αντίθετο και θεωρεί ανόητους όσους πιστεύουν ότι υπάρχει ανάσταση και κρίση και ανταπόδοση μετά τον θάνατο;
Όχι, λέει, νέοι μου, τίποτε δεν υπάρχει μετά. Λοιπόν, φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν. Και θεωρείται αληθινή η μαρτυρία ενός, ή δύο, ή τριών διεφθαρμένων· και η μαρτυρία πλήθους αναρίθμητου και μάλιστα ανθρώπων σοφοτάτων και αγιοτάτων να θεωρείται ψευδής και να απορρίπτεται; Ποιο κριτήριο προβαίνει σε τέτοιου είδους κρίση; Ασφαλώς κανένα. Αλλά, όπως λέει ένας αρχαίος σοφός, τα σύννεφα σκοτίζουν το φως του ήλιου και τα πάθη της σάρκας, της γαστρός και των υπογαστρίων ηδονών, σκοτίζουν τον λογισμό, αιχμαλωτίζουν τον ορθό λογισμό και τον κάνουν να κρίνει ως καλά εκείνα που έχουν κριθεί από όλους τους αγίους και σοφούς άνδρες ως βλαβερά και επιζήμια για την ψυχή και για το σώμα.
Έτσι, πρώτη τους κίνηση είναι η αδιαφορία προς τα έθιμα της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει, λένε, νόμος για τις τροφές (Νηστεία). Ο Θεός δεν εξετάζει τι έφαγες, αλλά τι έκανες. 
Και επομένως, σαν να κατορθώσαμε πλέον όλες τις αρετές, με όλο το θάρρος, ή μάλλον το θράσος, για να το πω καλύτερα, με όλη την αναισχυντία, σαν να ήταν δικαιότεροι από τον Αριστείδη και σωφρονέστεροι από τον πάγκαλο Ιωσήφ, πραότεροι από τον Μωυσή, πιο φιλόθεοι κι από τον Αβραάμ και ευσπλαχνικότεροι κι από τον Τωβίτ, έτσι, με θάρρος και παρρησία, άφοβα και χωρίς την παραμικρή συστολή, επιδίδονται στην παράβαση των διατεταγμένων από την Εκκλησία του Χριστού νηστειών. Όχι από κάποια εύλογη αιτία, αλλά μόνον επειδή διδάσκονται από τον Βολταίρο ότι αυτά είναι δεισιδαιμονίες και τους αρέσει αυτή η «ελευθερία της συνειδήσεως», για να υπηρετούν την κοιλιά τους, Θεόν την κοιλίαν ηγούμενοι. Ων ο θεός η κοιλία, κατά τον Απόστολο, και η δόξα αυτών εν τη αισχύνη αυτών (Φιλιπ. Γ’, 19).
Σύνετε δη άφρονες εν τω λαώ, και μωροί ποτέ φρονήσατε (Ψαλμ. 93, 8)! Προς εσάς, τους νέους απευθύνομαι με το στόμα του Δαβίδ, σε σας που ακόμα συναισθάνεστε και δεν στερεωθήκατε στην ασέβεια. Γιατί, όπως λέει ο Σολομώντας, «όταν έλθη ο ασεβής εις βάθος κακών, καταφρονεί» (Παροιμ. ΙΗ’, 3). Γίνεται δηλαδή αναίσθητος, περιφρονεί και Προφήτες και Αποστόλους και Ευαγγέλια.
Εσείς λοιπόν, που σας λογαριάζω ότι δεν φθάσατε ακόμα στα βάθη της κακίας και η συνείδησή σας συνεχίζει να σας μιλά και συναισθάνεστε, ακούστε τι λέει το Πνεύμα το Άγιο, ο αληθινός Θεός: «Φύλασσε υιέ νόμους πατρός σου και μη απώση θεσμούς μητρός σου» (Παροιμ. ΣΤ’, 20).
Δεν είναι βέβαια δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι Πατέρα το Πνεύμα το Άγιο ονομάζει τον Θεό, τον κοινό Πατέρα όλων, και νόμους τις Εντολές που έδωσε στον κόσμο, παλαιότερα με τον Μωυσή και κατόπιν με τα Ευαγγέλια. Προστάζει λοιπόν το Άγιο Πνεύμα όχι μόνον τους νόμους του Πατέρα να τηρούμε και να μην τους παραβαίνουμε, αλλά να μην αθετούμε και τους θεσμούς της Μητέρας μας· και Μητέρα εννοεί την Εκκλησία, που ίσως αυτό δεν είναι εύκολο στον καθένα να το καταλάβει. Και με τον όρο Εκκλησία δεν εννοούμε τους τοίχους και τα στασίδια, αλλά το σύνολο και το άθροισμα των πιστών σε όλη την οικουμένη, όπως ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως, ότι πιστεύουμε «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Αυτήν οι άγιοι Απόστολοι την ονομάζουν Νύμφη του Νυμφίου Χριστού και Σώμα της Κεφαλής και Μητέρα για μας τους πιστούς. Και η Εκκλησία εκπροσωπείται από την Οικουμενική Σύνοδο. Και τα θεσπίσματα και δόγματά της (της Οικουμενικής Συνόδου), το Άγιο Πνεύμα τα ονομάζει θεσμούς, δηλαδή νόμους, τους οποίους συνηθίζεται να τους αποκαλούμε Κανόνες.
Όποιος λοιπόν θέλει να έχει και να αναγνωρίζει την Εκκλησία ως Μητέρα του, πρέπει να τηρεί τα θεσπίσματά Της, καθώς και τους νόμους του Νυμφίου της Εκκλησίας, δηλαδή του Πατέρα μας: «Φύλασσε υιέ νόμους πατρός σου και μη απώση θεσμούς μητρός σου». 
Αυτό σε προστάζει το Άγιο Πνεύμα· υιέ φύλασσε και τους θεσμούς της Μητρός σου, δηλαδή τα θεσπίσματα και τους κανόνες της Εκκλησίας, όπως τηρείς τους νόμους του Ευαγγελίου.
Τα θεσπίσματα της Εκκλησίας είναι πολλά και διάφορα και μεταξύ των άλλων είναι και οι Κανόνες που αφορούν στη Νηστεία. Ο γνήσιος και καλός γιος, όπως προσέχει και δεν θέλει να πικράνει τον πατέρα του, το ίδιο αποφεύγει να μη λυπήσει και τη μητέρα του, γιατί το ένα κινεί σε οργή και το άλλο και ο πατέρας τιμωρεί και παιδαγωγεί για την προσβολή που γίνεται στη μητέρα.
Γιε -της Εκκλησίας-, Ορθόδοξε και θεοσεβή Χριστιανέ, μην ακούς τον Βολταίρο, τον ασεβέστατο εχθρό του Θεού. Το Πνεύμα το Άγιο να ακούς, το Οποίο σου λέει «Υιέ φύλασσε νόμους πατρός σου και μη απώση θεσμούς μητρός σου». Αν δεν ήξερες ως τώρα τι πράγμα είναι ο Βολταίρος, ιδού που μέχρι τώρα είπαμε αρκετά γι’ αυτόν. Ωστόσο, για να καταλάβει ακόμη καλύτερα, και να τον μισείς ως εχθρό της ψυχής σου [1] στην Ανασκευή του σοφότατου Κλήμη, που είπαμε παραπάνω, εκεί θα πάρεις αρκετές πληροφορίες και από τον Κλήμη και από τον δικό μας, τον ευσεβέστατο ιερό Θεοτόκη σε πολλά σημεία του βιβλίου αυτού (της Ανασκευής). Ιδιαίτερα μάλιστα στον λεπτό πίνακα [2] θα βρεις αναλυτικά και κατά λέξη τα ίδια τα λόγια του Βολταίρου, στα οποία φαίνεται όλη η δολιότητα και η πονηρία του και η διαστρέβλωση, η συκοφαντία και η ξεδιάντροπη παραφθορά των Θείων Γραφών, καθώς και η αναίρεσή τους (από τον Νικηφόρο Θεοτόκη).
Για να το πούμε απλά, κανένας από τους καλούμενους Χριστιανούς δεν στάθηκε μεγαλύτερος εχθρός των ιερών βιβλίων της θρησκείας του, όσο αυτός ο παμμίαρος (Βολταίρος). Υπήρξαν ασφαλώς και άλλοι πολέμιοι της Αγίας Γραφής, αλλά όχι Χριστιανοί. Ήταν εθνικοί, ειδωλολάτρες, όπως ο Κέλσος, ο Πορφύριος από την Τύρο και άλλοι. Εκείνοι όμως είχαν λόγο να πολεμήσουν το Ευαγγέλιο, γιατί ανέτρεπε την εθνική θρησκεία, όπως και όλη η Αγία Γραφή άλλωστε. Τη θρησκεία αυτή πρέσβευαν εκείνοι, δηλαδή την πολυθεΐα και την ειδωλολατρία και τη στήριζαν όχι μόνο με λόγους και συγγράμματα, αλλά και με διωγμούς και αίματα – κατά των Χριστιανών. Αυτός όμως ο επάρατος γεννήθηκε Χριστιανός και από την παιδική του ηλικία μόνον τον Έναν Τρισυπόστατο Θεό διδάχθηκε. Δεν είχε επομένως κανένα λόγο να στρέφεται εναντίον του Χριστιανισμού και να αναιρεί τα ιερά του βιβλία, παρά μόνον το μεγάλο μίσος του κατά του Ιησού Χριστού, σαν να του είχε κάνει τα μεγαλύτερα κακά.
Αδελφέ Χριστιανέ, το αντέχει η καρδιά σου, η ψυχή σου, η συνείδησή σου να διώξεις τον Αγαθό, τον Φιλάνθρωπο, τον γλυκύτατο Σωτήρα σου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Οποίον κηρύττουν οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ιεράρχες και να προσκολληθείς σε έναν βλάσφημο που μεγαλύτερός του δεν υπήρξε ακόμα στον κόσμο, έναν βρωμερότατο και μοχθηρότατο εχθρό του Χριστού, και να οδηγηθείς μαζί του στην αιώνια απώλεια;


Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος

[1] Σε πολλά σημεία του βιβλίου, όπως και στη «Χριστιανική Απολογία», ο αναγνώστης θα πρόσεξε, ασφαλώς, ότι ο ιερός Διδάσκαλος του Γένους καταφέρεται εναντίον του Βολταίρου με χαρακτηρισμούς ιδιαιτέρως οξείς, θέλοντας μάλιστα να προφυλάξει τους απλούστερους από συναναστροφές με φορείς των ιδεών του Β. που θα τους οδηγούσαν στην αθεΐα. Είναι εμφανές ωστόσο από αυτή του τη διευκρίνιση, ότι ο Άγιος καλεί να μισούν τις ιδέες του Βολταίρου, όχι το πρόσωπο: «να τον μισείς ως εχθρό και πολέμιο της ψυχής σου», προτρέπει, να μισείς δηλαδή και να αποφεύγεις τις ιδέες του, που οδηγούν στην απώλεια την ψυχή.
[2] Ο Νικηφόρος Θεοτόκης στη μετάφρασή του, παραθέτει έναν λεπτομερή πίνακα στον οποίον αποτυπώνονται όλα τα σφάλματα και οι αντιφάσεις του Βολταίρου, που απαριθμούνται σε τέσσερα φύλλα.

(Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο “Αλεξίκακον Φάρμακον” των εκδόσεων “Γρηγόρη”)
από : ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Η Μνημονιακή Βουλή αφαιρεί από το Σύνταγμα, την φράση «στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και της Αδιαίρετης Τριάδας»

Έλληνες… Είμαστε εν τέλει, συνένοχοι στην ασέβεια 
που διαπράττεται ενάντια στο Θεό και στην πατρίδα μας


Είμαστε συνένοχοι στην ασέβεια που διαπράττεται στους νεκρούς της χώρας, που υπερασπίστηκαν την ελευθερία και τα Ιερά χώματα αυτού του τόπου. Η Μνημονιακή Βουλή αφαιρεί από το Σύνταγμα, την φράση «στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και της Αδιαίρετης Τριάδας». Το αποτέλεσμα η χώρα μας, σε λίγο καιρό να μην είναι το Ορθόδοξο Κράτος που ξέραμε . Να μην έχει ένα στράτευμα συμπαγές, αλλά πλέον να μπορεί να υπηρετεί όποιος προσέρχεται σε αυτή την χώρα. Ίσως κάποιοι από εμάς να προλάβουν να δουν Πρόεδρο Δημοκρατίας έναν μη Έλληνα, εφόσον αφαιρείται και από τον Όρκο...
Έλληνες ντροπή μας… Πλέον η ασέβεια απέναντι στο Θεό και τους ήρωες μας… θα γίνει χωρίς καμία διαμαρτυρία…. ντροπή σε όλους αυτούς που σφετερίζονται την πολιτική και που συντόμως θα έρθουν να μας ζητήσουν την ψήφο μας… ως δήθεν μη μνημονιακοί…
Ντροπή στον Κλήρο και στους Μονάχους…. που δέχονται την ασέβεια αυτή προς το Θεό…. που εν τέλει επί της ουσίας αθετούμε όλοι μαζί την υπογραφή για την Ελευθερία που έβαλε η Παναγία το 1821... Βλέπετε εν τέλει διαλέξαμε όλοι μαζί το Μαμμωνά και όχι τον Θεό…
ΝΡΟΠΗ ΜΑΣ…. Θεέ μου ας πέσει το «κακό» τουλάχιστον στην γενιά μας και όχι στις επόμενες που δεν θα έχουν καμία ευθύνη…

ΣΜΡΟΣ ΠΝ. Τσάκαλης Αθανάσιος..


« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»
[ Ανδρέας Κάλβος "Εις Σάμον"]

Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν...



«Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν, ὅπως στὴν πόρνη καὶ τὸν τελώνη, ἐνῷ ἀπὸ τοὺς δικαίους ζητάει καὶ τόκους. 
Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγε ὁ Κύριος στοὺς Ἀποστόλους: 

Ἐὰν ἡ εὐσέβειά σας δὲν ξεπεράσει τὴν εὐσέβεια τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων, δὲν θὰ μπεῖτε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Γεροντικό

«Εν εστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των πατρικών παραδόσεων» (Μ. Βασίλειος, επιστολή 243).

«Φοβούμεθα, μήπως το κακόν, αυξανόμενον σαν φλόγα που προχωρεί δια μέσου του καιομένου δάσους, όταν καταφάγη τα κοντινά, εγγίση και τα μακρυνά. Διότι το κακόν της αιρέσεως επεκτείνεται…», παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος στην επιστολή του. Η επιστολή αυτή (243) του Μ. Βασιλείου (εποχή αρειανισμού) αναφέρεται διαχρονικά και στην αίρεση του οικουμενισμού, η οποία εκτυλίσσεται στον Ορθόδοξο χώρο. Συνεισφέρει, η επιστολή αυτή, στην ανάπτυξη της Ορθόδοξης εκκλησιολογικής συνείδησης. Μια τέτοια συνειδησιακή ανάπτυξη στους Εκκλησιολογικούς άξονες, που αναφέρει ο Μ. Βασίλειος, θα συνέτριβε γρήγορα τον οικουμενισμό στα θεμέλιά του.

Η έλλειψη αυτής της συνείδησης, σε κλήρο και λαό, τους κάνει «ανεύθυνους» (όπως νομίζουν), γα την πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιουργούν.

Αναμφίβολα, η ορθότερη αντίληψη των Εκκλησιαστικών θεμάτων – προβλημάτων είναι η Πατερική αντίληψη, η οποία προβάλλει καθολικά την αλήθεια της Εκκλησίας.

Τα τελευταία εκατό χρόνια, σταδιακά, έγινε ενσωμάτωση οικουμενιστικών ιδεών – πρακτικών στη ζωή της Εκκλησίας. Η Πατερική σφαίρα μίκραινε αναλόγως. Για παράδειγμα, δυο βασικά κλειδιά της πνευματικής ζωής, επίσκοπος και πνευματικός, αναπροσδιορίσθηκαν σε οικουμενιστική προοπτική. Γι’ αυτό και η τροχιά αντίδρασης του Ορθοδόξου πληρώματος έναντι του οικουμενισμού είναι φθίνουσα, προς τον Άδη και όχι προς τον ουρανό. Έγινε, η Ορθόδοξη άμυνα, επιλεκτική, μια συστηματική εκκλησιαστική ορθολογικότητα.

Οι Αγιορείτες Πατέρες, πολλοί συνακόλουθοι αγωνιστές λαϊκοί και μοναχοί – ιερομόναχοι, έδωσαν στην Ορθόδοξη άμυνα πατερική στροφή.

Δυστυχώς, πάρα πολλοί κληρικοί – πνευματικοί, σε νέο-πατερική έκφανση, συνεχίζουν σε εκκλησιαστικό επίπεδο το πνεύμα του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου. Μια καθαρά δηλ. συστημική εκκλησιαστική ορθολογικότητα, που ευνοεί την αίρεση. Στη συγκεκριμένη ιστορική φάση, η αναδρομή στο Μ. Βασίλειο έχει στρατηγική σημασία, για να καταδειχθεί το λάθος της συστημικής εκκλησιαστικής ορθολογικότητας και η ορθότητα των Αγιορειτών Πατέρων.

Στην επιστολή 243 (προς Ιταλούς και Γάλλους επισκόπους) ο Μ. Βασίλειος υπογραμμίζει τους εκκλησιολογικούς κινδύνους από την παρουσία αιρετικών – αρειανών επισκόπων στα ηνία της Εκκλησίας: «Παρασύρονται τα αυτιά των απλοϊκωτέρων· τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετική δυσέβειαν. Τα νήπια της Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασέβειας.

Τι ημπορούν τάχα να κάμουν; Όλα είναι εις τα ιδικά των χέρια. Βαπτίσματα, προπομπαί των αποθνησκώντων, επισκέψεις ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθειαι προς τους ταλαιπωρουμένους, ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά καθώς επιτελούνται όλα από τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης, μεταξύ λαού και αυτών. Ώστε, έπειτα από ολίγον ακόμη καιρόν, και αν ακόμη εκλείψει κάθε φοβία, δεν θα υπάρχει ελπίς ν’ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που κατελήφθησαν από την πολυχρόνιον απάτην (αίρεση)».

Είναι σαφές στην επιστολή, ότι ο Μ. Βασίλειος στρέφεται κατά του εργαλειακού αρειανισμού (χειρισμός της λειτουργία της Εκκλησίας), κατά του βιώματος και της εναίσθησης που δημιουργούνται στον απλό λαό από την συνύπαρξη Ορθοδόξων – αιρετικών (Μολυσμός) και κατά της δογματικής βάσης της αίρεσης. Φανεροί οι πνευματικοί άξονες των Πατέρων, που τους ακολουθούσαν σε καιρό αιρέσεως. 
Συνοψίζουμε τους τρεις αυτούς πνευματικούς άξονες που αναφέρει ο Μ. Βασίλειος: Καταδίκη της αιρέσεως, άρνηση του εργαλειακού χειρισμού της όλης Εκκλησίας από τους αιρετικούς (διακοπή κοινωνίας) και όχι στο βίωμα, που δημιουργεί η συνύπαρξη με τους αιρετικούς (Μολυσμός).

Η πρακτική της επιστολής αυτής ακυρώνει κάθε συνεργασία Ορθοδόξων – αιρετικών σε επίπεδο λατρείας, στα όρια μιας διευρυμένης «εκκλησίας».

Η συνύπαρξη Ορθοδοξίας – αίρεσης δημιουργεί, όπως παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος, μια μη ανακατασκευάσιμη Εκκλησιαστική ανθρώπινη βάση.

Ερώτημα: Ο Μ. Βασίλειος, που καταγγέλλει την επίσημη αρειανική εκκλησία, σχίζει την (πραγματική) Εκκλησία ή την προστατεύει; Κάθε συνύπαρξη με την αίρεση, διδάσκει ο άγιος, ευνοεί την αίρεση, τη «χρόνια απάτη», όπως την χαρακτηρίζει στο αρχαίο κείμενο. Ας μη ξεχνάμε, ότι στη συνύπαρξη οι οικουμενιστές Πατριάρχες – επίσκοποι παίζουν ως Ορθόδοξοι και κερδίζουν ως οικουμενιστές!

Η απλή διακοπή μνημοσύνου με ταυτόχρονη Εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς, εμπλέκει τις Ορθόδοξες δυνάμεις σε καθεστώς αγωνιστικής πεδήσεως και αιχμαλωτίσεως σε κατώτερο εκκλησιολογικό επίπεδο, από αυτό που οριοθετεί η επιστολή (243). Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δημιουργεί «σύνδεσμο ομοφροσύνης» μεταξύ λαού και αιρετικών ποιμένων όπως επισημαίνει ο Ιερός Πατέρας.

Οι ευθυγραμμισμένοι με την δυνητική ερμηνεία του 15ου κανόνα της ΑΒ συνόδου και οι απλά διακόψαντες τα μνημόσυνα οικουμενιστών επισκόπων, αδυνατούν να επαναλάβουν τα λόγια του Μ. Βασιλείου: «Δεν καταπολεμούμεθα δια χρήματα ούτε δια δόξαν ούτε δι’ οτιδήποτε άλλο από τα πρόσκαιρα, αλλά ιστάμεθα εις το στάδιον αγωνιζόμενοι δια το κοινόν κτήμα, τον πατρικόν θησαυρόν της υγιούς πίστεως».

Για τα σημερινά εκκλησιαστικά φαινόμενα αρμόζει η έκκληση του αγίου προς τους «Ιταλούς και Γάλλους επισκόπους»: «Συμπονέσατέ μας, ω φιλάδελφοι, διότι εδώ εις ημάς των ευσεβών τα στόματα έχουν κλεισθεί, ενώ έχει ανοιχθή κάθε θρασεία και βλάσφημος γλώσσα ανθρώπων που προφέρουν δυσσεβείς λόγους κατά του Θεού».

Η «συνοδική» κατοχύρωση του οικουμενισμού βρίσκει το σύνολο των Ορθοδόξων να αυτοεγκαταλείπεται και να δέχεται τις εκκλησιολογικές εξελίξεις με αδράνεια και παθητικότητα, σ’ αντίθεση με το σφριγηλό Ορθόδοξο πλήρωμα της εποχής του Μ. Βασιλείου. Γράφει ο Ι. Πατήρ: «φυγαί πρεσβυτέρων, φυγαί διακόνων και λεηλασίαι όλου του κλήρου, διότι είναι ανάγκη ή να προσκυνήσουν την εικόνα ή να παραδοθούν εις την πονηράν φλόγα των μαστίγων. Στεναγμοί πληθυσμών, συνεχές δάκρυον είτε ιδιωτικώς είτε δημοσίως».

Όπως την εποχή του Μ. Βασιλείου, παρόμοια θα ισχύσει και σήμερα διωγμός όλων εκείνων, που κρατούν την ακρίβεια της πίστεως. «Εν εστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των πατρικών παραδόσεων» 
(Μ. Βασίλειος, επιστολή 243).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Διωγμοί στό Άγιον Όρος

Η Ι.Μ. Κουτλουμουσίου από καιρό έχει ξεκινήσει διωγμούς κατά τών πατέρων τής Μονήςπού δέν συμφωνούν μέ τήν Σύνοδο τής Κρήτης καί τόν Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος τήν συγκάλεσε, καί έχει προχωρήσει σέ εξώσεις από τά κελλιά τους.

Αγαπητοί μου Πατέρες, γιατί νά φορτώνεστε ξένες αμαρτίες; 
Οποίον κι΄άν ρωτήσεις, κανείς δέν δέχετε ότι είναι οικουμενιστής, κι΄άς είναι βουτιγμένος ώς τόν λαιμό στόν οικουμενισμό. 
Αλλά δέν γίνεστε χειρότεροι από τούς οικουμενιστές όταν διώκετε τούς αντιοικουμενιστές πατέρες; 

Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας όταν τού έλεγαν ότι δέν τόν μνημονεύουν οί Αγιορείτες, έλεγε «Άσε τούς πατέρες, μπορεί νά έχουν δίκαιο» καί δέν τούς εδίωκε – καί εσείς αναλαμβάνετε τήν προάσπιση τού Βαρθολομαίου, διώκοντας όσους αντιδρούν; 

Δέν αφήνετε καλύτερα τήν κρίση στόν Θεό, διότι: 
- άν μέν έχει δίκαιο ο Πατριάρχης, θά δικαιωθείτε πού τόν ακολουθείτε, 
- άν όμως έχει άδικο, γιατί νά επιβαρυνθείτε; Καθώς είπε καί ο Γαμαλιήλ: «άνδρες Ισραηλίται προσέχετε εαυτοίς επί τοίς ανθρώποις τούτοις τί μέλλετε πράσσειν· ότι εάν ή έξ ανθρώπων τό έργον τούτο, καταλυθήσεται· εί δέ έκ Θεού εστίν, ού δύνασθε καταλύσαι αυτό, μή ποτε καί θεομάχοι ευρεθήτε»(Πραξ. 5,34). 

Άν όμως ο Πατριάρχης είναι αιρετικός καί μάλιστα παναιρετικός, τότε τί κάνουμε; Πολλοί παπικοί δέν συμφωνούν μέ τόν Πάπα, όμως παραμένουν ενωμένοι μέ τόν Πάπα. Είναι ή δέν είναι παπικοί; 

Ο Πατριάρχης αυτός καί οί προηγούμενοι είπαν τόσες βλασφημίες καί έκαναν αμέτρητες εκκλησιαστικές παρανομίες πού δέν χρειάζεται νά τής απαριθμήσουμε, διότι τίς γνωρίζουν καί οί πέτρες, κι΄εσείς, άγιοι Καθηγούμενοι, Αντιπρόσωποι καί Προϊστάμενοι τών Ιερών Μονών τού Αγίου Όρους, επαναπαύετε τήν συνείδησή σας μέ μία εγκύκλιο πού αναφέρει μέν πολλά στραβά καί ασεβή τής Συνόδου, αλλ΄ ώ τού παραδόξου θαύματος, εξυψώνει έως τρίτου ουρανού τόν υπαίτιο όλης αυτής τής ασεβείας, αλλ΄«ο Θεός ού μυκτηρίζεται», εξ΄άλλου βλέπουμε τ΄ αποτελέσματα τής Ιεροκοινοτικής παρέμβασης, ο Πατριάρχης έτι καί έτι έν ειρήνη τούς ορθοδόξους παροργίζει. 

Άν όμως υλοποιήσετε τά σχέδια πού ακούγονται περί διώξεως 44 κελλίων πού δέν μνημονεύουν τόν Πατριάρχη, μή νομίζετε ότι θά σβύσετε τήν φλόγα τού αντιοικουμενισμού, αλλά θά τήν φουντώσετε καί μακάρι νά συμβεί αυτό, γιά νά σταματήσει αυτή η γάγγραινα πού εξαπλώνεται μέσα στήν Εκκλησία μας, αλλά δέν είναι κρίμα και αλοίμονο σέ σάς πού θά τό κάνετε;

Είθε ο Θεός νά σάς φωτίσει νά πράξετε τό θέλημά Του γιά νά μήν εκπληρωθεί ο λόγος τού Κυρίου «δόξη λατρείαν προσφέρειν τώ Θεώ» (Ιω. 16,2), δηλ. αυτοί πού θά σάς διώκουν θά νομίζουν ότι προσφέρουν λατρεία στόν Θεό, ενώ στήν πραγματικότητα θά εξυπηρετούν τό έργο τού διαβόλου καί θά γίνονται συνεργοί του.


Κύριε Ιησού Χριστέ, λυπήσου τήν αφιέρωση τών Πατέρων 
καί σώσε αυτούς από τήν φοβερή κρίση τών διωκτών.

Υπεραγία θεοτόκε, φώτισε τούς Πατέρες τού Περιβολιού Σου, νά κάνουν ομολογία 
ορθοδόξου πίστεως καί όχι συγκαταβάσεις μέ «προφάσεις έν αμαρτίαις» (Ψαλμ. 140,4).

Μοναχός Παΐσιος Αγιορείτης

Οικουμενισμός • Κείμενο καταπέλτης γιά τόν οἰκουμενισμό καί τούς θιασῶτες του!



Ἡ ἀνωτέρω σεπτή ἱερά εἰκόνα τῶν Πατέρων καί ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἦλθε στήν κατάλληλη καί μοιραία ὥρα γιά τό ἔθνος μας. Τά ἱστορούμενα στήν εἰκόνα φρικτά μαρτύρια τῶν Πατέρων πού σφαγιάσθηκαν ὑπό τῶν λατινοφρόνων καί Λατίνων χτυποῦν μέ ἕνα τσεκούρι τήν ψυχή καί ὅλες μας τίς αἰσθήσεις, τίς νεκρωμένες ἀπό τήν ἀποστασία∙ γιά νά συγκλονίσουν, γιά νά μᾶς ξυπνήσουν, γιά νά μᾶς θυμίσουν πώς οἱ ὁμολογηταί αὐτοί προτίμησαν τά μαρτύρια καί τόν θάνατο ἀπό τόν ἐκλατινισμό, ἔστω καί στό ἐλάχιστο, λέγοντας «ἡμεῖς βουλόμεθα ἀποθανεῖν ἤ λατινῖσαί ποτε».

Σέ ὅσους ὀρθοδόξους ἔμειναν ἀκατήχητοι, ἀμόρφωτοι, ἀκόμη καί μέ masters καί ντοκτορά, σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν χάσει τόν πνευματικό τους προσανατολισμό μέσα στή σύγχυση καί τήν πολυγνωμία, πού τόν βύθισαν οἱ συντελεστές τῆς πανθρησκειακῆς δαιμονικῆς συνάξεως στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016, ἡ παραπάνω συγκλονιστική ἁγία εἰκόνα διαμηνύει τήν ἀντίθεση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τόν Παπισμό∙ τήν ἀπόσταση πού εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἡ ἀπόσταση ἡ ὁποία χωρίζει τόν Παράδεισο ἀπό τήν Κόλαση.

Στήν ἀέναη διαδρομή τοῦ χρόνου ἐπί αἰῶνες μακρούς ἐργάστηκε ἡ «Ἁγία Ἕδρα» μέ τό εἰρηνόφιλο προσωπεῖο της καί τούς ἐργάτες τοῦ παπικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ νὰ καθυποτάξει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία.

Τά ὅσα λοιπόν ἀπίστευτα συνέβησαν μέ τή διεξαγωγή αὐτῆς τῆς Συνέλευσης τῶν προκαθημένων στό Κολυμπάρι, βεβαίωσαν σχεδόν ὅλο τόν λαό ὅτι «ὅλες οἱ μεγάλες αἱρέσεις πού ἐμφανίστηκαν στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὠχριοῦν μπροστά στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ».

Ἐσήμανε λοιπόν ἡ ὥρα, μέ τή Σύναξη αὐτήν, ἐπειδή οἱ ἐμπνευστές της καί ὀργανωτές της συνεχίζουν τό πονηρό τους ἔργο, νά φωνάξουμε «urbietorbi», ἀφοῦ «ὁ παπικός θρόνος μερίμνησε νά μήν παραλείψει οὔτε μία ἀνήθικη, βδελυρή, ἐγκληματική ἀποτροπιαστική κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐνέργεια»∙ Πῶς πράγματι ὁ τόπος αὐτός πρίν πολλές δεκαετίες παραδόθηκε σέ μία «ἀνελέητη αἰχμαλωσία πού ἤδη μέχρι τώρα ἔκανε τόση ζημιά ὅσο καμμιά ἄλλη συμφορά στή Νεώτερη Ἱστορία»; Ὁ χῶρος δέν ἐπιτρέπει ἀνάλυση, ἡ ὁποία ἄλλωστε περιττεύει, ἀφοῦ ἡ βιβλιογραφία ἡ ὁποία ὑπάρχει εἶναι φοβερή.

Ἡ Ὕβρις

Ὕβρις = ἔπαρσις, αὐθάδεια, θρασύτης, ἀναισχυντία. Ὅλα αὐτά πού εἶναι τό περιεχόμενο τῆς ὑπερηφανείας ὁδήγησαν στήν πτώση ἀπό τήν ἀλήθεια καί τήν κατάπτωση στό βάραθρο τῆς αἱρέσεως, τήν παπική «ἐκκλησία». Αὐτό ἐπεφύλαττε καί γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ οἰκουμενιστική σύναξη στό Κολυμπάρι. Τά ἴδια συστατικά στοιχεῖα χαρακτηρίζουν καί τήν περίεργη στήν Κρήτη —τήν παναίρεση τοῦ πανθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ— «Σύνοδο». Ὡστόσο ἀποδείχθηκε καί μέ τίς χιλιάδες ὑπογραφές πού συγκεντρώθηκαν —δηλώνοντας ὅτι ἀκυρώνουν τή «Σύνοδο»— πώς τά πραγματικά πνευματικά ἀντισώματα τοῦ λαοῦ μας, πού ζεῖ τήν ἡσυχαστική παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δέν χάθηκαν. Ἔτσι ὡς ἀπότοκο εἶχε ὅλη αὐτή ἡ ἀναστάτωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας νά ἀνακαλύψει ὁ λαός πώς ὁ πολυκέφαλος ὄφις τῆς πλάνης «ὅ,τι δέν κατάφερε ἀνά τούς αἰῶνες μπορεῖ πλέον νά τό πραγματοποιήσει διά τοῦ οἰκουμενισμοῦ»!

Ἡ ὑψηλοφροσύνη, πού ὡς πύργος ὑψώθηκε καί ἐμπόδισε τότε τούς ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια, κατέρρευσε. «Δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν τήν γλῶσσαν». Τά σκεφθήκαμε αὐτά γιατί ἡ σύγχυση πού ἐπικρατεῖ μεταξύ αὐτῶν πού ἀποβλέπουν σ’ ἕναν ἀλλόκοτο συγκρητισμό τῶν λαῶν μᾶς φέρνει πίσω στήν ἐποχή του πύργου τῆς Βαβέλ. Ὅπως τότε, τό ἔργο τους σκόρπισε καί διαλύθηκε.

Σύγχυση γλωσσῶν, ἀσυνεννοησία, ὅπως συμβαίνει καί στίς μέρες μας. Σύγχυση, ταραχή, πρό καί μετά προπαντός τή διεξαγωγή, τήν πραγματοποίηση τῆς «Συνόδου», ἡ ὁποία μοναδικό στόχο εἶχε τήν ἑδραίωση, τήν ἐπίσημη ἀναγνώριση τῆς καταφρόνησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοῦ ὀρθοῦ φρονήματος καί ἤθους ὀρθόδοξου ἐκκλησιαστικοῦ, ἐκ μέρους τῶν κληρικῶν μας.

Ὅμως ἡ «νέμεσις» παροῦσα καί σ’ αὐτήν τήν ἱστορική στιγμή τῆς ἀνθρωπότητος. Γιατί ἕναν νέο πύργο πού ὀνομάζεται πανθρησκεία, ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, πού συμπορεύεται μέ τόν οἰκουμενισμό καί ὑπηρετεῖται ἀπ’ αὐτόν, προσπάθησαν ὅλοι αὐτοί νά ὑψώσουν.

Ὅμως «πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ κρημνίζεται». Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ἀκυρώθηκε στή συνείδηση τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ καί θεωρεῖται ὡς μή γενόμενη. Καί διαπιστώσαμε, μέσα στόν ἀνεκλάλητο πόνο μας γιά τήν πίστη καί τή σωτηρία μας, πού κινδυνεύουν, πώς τά ἐννιακόσια ἑξήντα τόσα χρόνια παπισμοῦ, τά ὁποῖα διέβρωσαν τό γένος τῶν Ἑλλήνων, στάθηκαν ἱκανά νά διαβρώσουν ὥς καί τόν κλῆρο μας. Ἔγραψε πρό πολλῶν ἐτῶν ὁ ἀείμνηστος Κώστας Σαρδελῆς:

«Ὁ ἀγώνας τῶν γραικύλων πέρασε στήν τελευταία καί ἀποφασιστική φάση τοῦ σατανικοῦ τους σχεδίου καί ἀπεργάζεται ὑπό τούς ἐκκωφαντικούς τυμπανισμούς κάποιου μανιακοῦ ὄχλου τόν πνευματικό μας θάνατο».

Μέσα στήν πλάνη μας ὅμως δέν κατανοοῦμε πώς βοηθᾶμε τούς γραικύλους. Γι’ αὐτό καί οἱ πλεῖστοι ἀπό τούς Μητροπολίτες μας κωφεύουν ἤ σιωποῦν. Γι’ αὐτό καί δέν ξεσηκώθηκαν, ἐνῶ τούς περιμένουμε ἐναγωνίως νά μᾶς εἰποῦν: «Φωνάξτε “ὁ Θεός ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν».

Τί εἶναι ὅμως πλάνη;
Μᾶς ἀπαντᾶ ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ἡ ἔλλειψη συνείδησης τῆς ἁμαρτωλότητας».

Γι’ αὐτό καί ἔννιοι ὑψηλόβαθμοι ὀρθόδοξοι ἱερωμένοι ἐφησυχάζουν ἀκόμη. Γι’ αὐτό ἐξακολουθοῦν νά διαπραγματεύονται (παζαρεύουν) τά Ἱερά τῆς Ὀρθόξοξης Ἐκκλησίας. Διότι δέν ἀντελήφθησαν οὔτε σ’ αὐτήν τήν κομβική στιγμή τῆς Ἱστορίας ὅπου διακυβεύονται οἱ τύχες τῶν λαῶν καί τῶν Ἐθνῶν πώς ὁ Οἰκουμενισμός πού προωθεῖ τήν πανθρησκεία συνδράμει καί στήν ταχύτατη ἐπέλευση τῆς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, τῆς Παγκόσμιας δηλαδή Δικτατορίας πού εἶναι ἐπί θύραις!

Ἀκόμη καί ἀπό τά βάθη τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος, ὁ τραγικός μας ἔρχεται ἀπό τήν Ε΄ π.Χ. ἑκατονταετηρίδα καί μᾶς φωνάζει:

«εἰδυίαι γάρ
καί οὐκ ἐξαίφνης οὐδέ λαθραίως

εἰς ἀπέραντον δίκτυον ἄτης

ἐμπλεχθήσεσθ’ ὑπό ἀνοίας»
(Γνωρίζοντας καλά κι ὄχι ἔξαφνα

ἤ ἀπατηλά στό ἀπέραντο μπλεχτήκατε

δίχτυ τοῦ κακοῦ ἀπό ἄνοια).

Ἐν τούτοις τόσες καί τόσες σθεναρές ἀντιδράσεις καί κραυγές ἔναντι τοῦ «θηρίου τῆς Ἀποκάλυψης» ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀντιμετωπίζονται χλιαρά ἀπό τούς πλείστους τῶν Ἱεραρχῶν, γιατί... προφασίζονται τόν φόβο «διαρρήξεως» τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος!

Ὁποία εἰρωνεία!
Ὅταν οἱ ἴδιοι μέ τά ὅσα διέπραξαν στούς Οἰκουμενιστικούς κύκλους, διακυβεύουν τήν σωτηρία μας. Ὅταν μέ ὅσα ἀκόμη ἐξακολουθοῦν νά πραγματοποιοῦν1, γίνονται ἡ αἰτία νά ἐπαληθεύεται ὁ προφητικός λόγος «κεκορεσμένος ἔρωτος θείας καί χριστιανικῆς ὀδύνης λόγος» τοῦ Σέρβου Καθηγητοῦ τοῦ Βελιγραδίου καί Ἀθηνῶν, ἁγίου μας Ἰουστίνου Πόποβιτς:

«Τίποτε καλό νά μήν περιμένουμε ἀπό μία τέτοια Σύνοδο παρά μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα».

Προβάλλουμε τόν γραπτό λόγο τοῦ καθηγητοῦ π. Ἰουστίνου, ὄχι γιατί τόν εἴδαμε ὡς δογματικό μόνον, ἀλλά, ἀπό τότε καί ὡς ὅσιον καί ὡς προφήτη, διότι ζῆ μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ τήν τραγωδία τῶν ἀνθρώπων, πρός τούς ὁποίους μέσα ἀπό τά ἔργα του ἐξαγγέλει τήν μοναδικότητα τοῦ Θεανθρώπου, τήν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐκτροπή τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀπό τῆς Ἀληθείας2 .

Ἀγαπητοί μας πλανηθέντες πατέρες

Μέ τίς συνάξεις καί τίς ἐγκυκλίους τίς ὁποῖες παρά τίς καταγγελίες τοῦ λαοῦ ἐξακολουθεῖτε νά πραγματοποιεῖτε καί νά ἐκδίδετε, θεωρεῖστε ἐσεῖς, οἱ ἀποκλειστικῶς ὑπεύθυνοι γιά τά σχίσματα καί τήν πρόκληση τόσο κακοῦ.

Ὅμως, ἡ γνωστή παραβολή τοῦ Χριστοῦ (ἡ ἐπιστροφή τοῦ Ἀσώτου) ἐπειδή ἀποτελεῖ ἀπό κάθε ἄποψη τήν κορωνίδα τῶν παραβολῶν, καί ὡς ἡ ἀνακεφαλαίωση τῆς διδασκαλίας Του, θεωρήσαμε ὅτι ὑπεύθυνοι καί ἔνοχοι εἴμαστε καί ἐμεῖς, ὁ λαός. 
Γιατί εἴμαστε καί ἐμεῖς ὡς ὁ «ἄσωτος» υἱός τῆς παραβολῆς. Τά σκεφτήμακαμε αὐτά, διότι ὁ φιλόσοφος τῆς Ἑλλάδος Ἀριστοτέλης, πού μέ τόν δικό του τρόπο ἑρμηνεύει σέ μεγάλο βάθος τήν ἔννοια τῆς λέξεως «ἄσωτος» γράφει:» τούς γάρ ἀκρατεῖς καί εἰς ἀκολασίαν δαπανηρούς, ἀσώτους καλοῦμεν». ( ἀκρατής = ὁ ἀνίσχυρος, ὁ μή ἐλέγχων, ἀδύναμος.

Ἡ ἀξία τῆς λογοτεχνικῆς αὐτοτέλειας τῆς παραβολῆς, ἔγκειται στήν παραστατικότητα τῆς διηγήσεως μιᾶς ἱστορίας ὑψηλῶν ἐννοιῶν. Αὐτές τίς ὑψηλές ἔννοιες ἀναλύοντας καί αὐτοανακρινόμενοι ἐμεῖς ὁ λαός, πού ἀποτελοῦμε μαζί σας (τόν κλῆρο) τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, αὐτοχαρακτηριοστήκαμε καί ὡς ἀνίσχυροι καί ἀδύναμοι στήν πίστη, ἀφοῦ τόσα χρόνια ἀφήσαμε νά γίνονται ἀποδεκτά τά τετελεσμένα τῆς πεπλανημένης πορείας ὑμῶν τῶν οἰκουμενιστῶν Ἱεραρχῶν. Γιατί δέν κινήσαμε τίς σειρῆνες νά σᾶς ξυπνήσουν, γιά νά ἀφουγκραστεῖτε τόν ἀχό τῆς σεισμικῆς καταστροφῆς πού προκάλεσε ἡ ἐκκλησιαστική ἐκτροπή σας, ἀγαπητοί μας Ἱεράρχες, καί γενικῶς ὁ κλῆρος μας.

Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ

Συντάκτης: Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ 
Πηγή: ΑΚΤΕ- ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ -ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

1. Περιοδ. (ἔκδοση Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ»Τ.Θ. 107 Τ.Κ. 421 32 Τρίκαλα Σεπτέμβριος 2016 σελ 27) «Ἀποτελεῖ , πραγματικά, τεράστια πρόκληση γιά τό ὀρθόδοξο αἴσθημα τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἡ ἐπιμονή πλέον τῆς Ι. Συνόδου νά ὁρίζει τούς συγκεκριμένους ἀντιπροσώπους στούς διαλόγους, ἐνῶ γνωρίζει τίς ἐκπεφρασμένες οίκουμενιστικές ἀντιλήψεις τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ἀποτελοῦν οἱ Μητροπολῖτες Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος καί Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος»κ.λ.π. Καί φιλοϊσλαμιστής ὁ κ. Ἰγνάτιος!!!
2. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» Ἔκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη ( Ἀρχιμ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ Θεσ/κη 1974 «Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα» κ. ἄ.

Αὐτογνωσία - Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης



Δοκίμασόν με, ο Θεός, και γνώθι την καρδίαν μου, 
έτασόν με και γνώθι τας τρίβους μου. 
Και ίδε ει οδός ανομίας εν εμοί, 
και οδήγησόν με εν οδώ αιωνία.» 
Ψαλμ. 138, 23-24

Από τότε που ο πρώτος άνθρωπος αμάρτησε, οι άνθρωποι σκοτίστηκαν τόσο πολύ στο ίδιο το κέντρο της ύπαρξής τους (την καρδιά), που πολύ συχνά δεν έχουνε συνείδηση ή συναίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού· κι έτσι, έχουνε την εντύπωση πως τέσσερεις τοίχοι με μια οροφή από πάνω, τους κρύβουνε από Εκείνον, που όλα τα γεμίζει με την παρουσία Του και που βλέπει ακόμη και όποιον κρύβεται σε κάποιο τόπο μυστικό. «Ει κρυβήσεταί τις εν κρυφαίοις, και εγώ ουκ όψομαι αυτόν; Μη ουχί τον ουρανόν και την γην εγώ πληρώ; λέγει Κύριος» Ιερεμ. 23,24″Γυμνός ειμι, και εκρύβην» Γεν. 3, 10 είπε ο Αδάμ κρυπτόμενος από τον Θεό. Ωστόσο, όχι, αυτό σε τίποτα δεν τον ωφέλησε· ο Θεός τον έβλεπε.

Να παρακολουθείς τα όσα συμβαίνουν μέσα στην καρδιά σου· να κοιτάς και ν” ακροάσαι για να βρεις τι είναι αυτό που την εμποδίζει να ενωθεί με τον παμμακάριο Κύριο και Θεό μας. Αυτό ας γίνει για σένα επιστήμη επιστημών· τότε, με τη βοήθεια του Θεού εύκολα μπορείς να αντιληφθείς τι είναι αυτό που σε απομακρύνει από τον Θεό και τι σε πλησιάζει σ” Εκείνον και σ” ενώνει μαζί Του. Γι” όλα αυτά μιλάει η ίδια η καρδιά, που άλλοτε ενώνεται με τον Θεό και άλλοτε αποσπάται κι αποχωρίζεται απ” Αυτόν. Ο πονηρός στέκει προπάντων ανάμεσα στην καρδιά μας και τον Θεό· εκείνος είναι που μας απομακρύνει από το Θεό με διάφορα πάθη ή με την σαρκική επιθυμία, με τη λαγνεία των οφθαλμών και τη γήϊνη υπερηφάνεια.

Δοκίμαζε τον εαυτό σου πιο συχνά: πού είναι στραμμένοι και κοιτάζουν οι οφθαλμοί της καρδιάς σου· προς το Θεό και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος, προς τις υπερκόσμιες, μακάριες και φωτοφόρες ουράνιες δυνάμεις και στους αγίους που ενδιαιτώνται στους ουρανούς, ή προς τα γήϊνα αγαθά, δηλαδή στην βρώση και την πόση, στα ενδύματα και τις κατοικίες, σ” ανθρώπους αμαρτωλούς και τις μάταιες ασχολίες τους; 

Ω! Αν τα μάτια μας ήτανε αδιάκοπα προσηλωμένα στο Θεό! Στην πραγματικότητα όμως μονάχα στις ανάγκες και τις συμφορές μας στρέφουμε τα μάτια μας προς τον Κύριο, ενώ όταν ευημερούμε, τα μάτια μας είναι στραμμένα προς τον κόσμο και τις μάταιές του υποθέσεις. Αλλά θα πεις· «και τι θα μου αποφέρει το να ατενίζω έτσι τον Κύριο;» Βαθιά ειρήνη και γαλήνη στην καρδιά σου, φως στο νου σου, άγιο ζήλο στη βούλησή σου και την απελευθέρωσή σου από τις παγίδες του εχθρού. «Οι οφθαλμοί μου διαπαντός προς τον Κύριον», λέγει ο Δαβίδ και εξηγεί γιατί· «ότι αυτός εκσπάσει εκ παγίδος τους πόδας μου» Ψαλμ. 24,15

Λέγει ακόμη· «Λαλήσει ειρήνην Κύριος ο Θεός επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ” αυτόν» Ψαλμ. 84,9

Η αμαρτία κλείνει τα μάτια της καρδιάς· έτσι, ο κλέφτης νομίζει πως δε βλέπει· το ίδιο και ο μοιχός κι ο ακόλαστος άνθρωπος παραδίδεται στις αισχρές του πράξεις και νομίζει ότι ο Θεός δεν τον βλέπει· έτσι κι ο φιλάργυρος, ο άνθρωπος-παράσιτο κι ο μέθυσος φαντάζονται πως κρύβονται κι εκείνοι οι ίδιοι και τα πάθη τους. Ο Θεός όμως βλέπει και κρίνει· «γυμνός ειμί, και εκρύβην» Γεν. 3, 10 Έτσι μιλάει με τα έργα του κάθε αμαρτωλός άνθρωπος, που κρύβεται από τον πανταχού παρόντα Θεό.

Η μεγαλύτερη, η παντοτινή πλάνη της καρδιάς, ενάντια στην οποία είναι ανάγκη να αγωνιζόμαστε αδιάκοπα σ” όλη μας τη ζωή, είναι ένας κρυφός λογισμός πως τάχα μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς το Θεό ή έξω από το Θεό σ” οποιοδήποτε τόπο ή για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, έστω και για μια στιγμή. Είναι ανάγκη να στεριώνουμε και να ενισχύουμε την καρδιά μας μέσα στο Θεό, από τον Οποίο αδιάκοπα στρέφεται αλλού με το νου· μεγάλη δε προκοπή θα πραγματοποιούσε στη Χριστιανική ζωή, όποιος μπορεί με ειλικρίνεια να αναφωνήσει με την Άννα, τη μητέρα του Σαμουήλ: 

«Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου· επλατύνθη επ” εχθρούς μου το στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρία σου» Α’Βασ. 2,1

Είναι ανάγκη να καθαριζόμαστε από τον ρύπο· η δε προσευχή, ιδιαίτερα η προσευχή των δακρύων, απολούζει τον πνευματικό ρύπο, δηλαδή τον ρύπο των αμαρτιών.

Αμαρτάνουμε με την σκέψη, με το λόγο και με την πράξη. 

Για να μεταβληθούμε σε καθαρές εικόνες της Υπεραγίας Τριάδας, πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθειες, ώστε να είναι φορείς και έκφραση αγιότητας και οι λογισμοί μας και οι λόγοι μας και οι πράξεις μας. Η σκέψη, μέσα στο Θεό, αντιστοιχεί στον Πατέρα, οι λόγοι αντιστοιχούνε στον Υιό και τα έργα στο Άγιο Πνεύμα, τον τελειωτή των πάντων. Δεν είναι μικρή η σημασία των αμαρτημάτων των λογισμών στο Χριστιανό, γιατί στους λογισμούς μας, καθώς μαρτυρεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, βρίσκεται όλη η ευαρέστησή μας προς το Θεό: 

Γιατί οι λογισμοί αποτελούν την αρχή, από την οποία προέρχονται οι λόγοι μας και τα έργα μας· οι λόγοι, γιατί αυτοί είτε μεταδίδουν χάρη στους ακούοντες είτε είναι λόγοι σαπροί και γίνονται πειρασμός για ορισμένους ή διαφθείρουν τις σκέψεις και τις καρδιές άλλων· πιο πολύ από τα λόγια ασκούν επίδραση τα έργα, γιατί το παράδειγμα επιδρά στους ανθρώπους περισσότερο από κάθετι άλλο, με το να προσελκύουν τους ανθρώπους σε μίμησή τους.

Η συνείδηση στους ανθρώπους δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωνή του πανταχού παρόντος Θεού, ο Οποίος εμπεριπατεί μέσα στις καρδιές τους. Ως Εκείνος, που δημιούργησε τα πάντα, και όντας Ένας, ο Κύριος γνωρίζει τους πάντες, όπως γνωρίζει τον Εαυτό Του· γνωρίζει όλες τις σκέψεις, τα θελήματα και τις προθέσεις τους, τα λόγια τους και τα έργα τους τόσο τα παρόντα, όσο και τα παρελθόντα και τα μέλλοντα. Όσο κι αν προτρέχω κάπου με τις σκέψεις μου και τη φαντασία μου, Εκείνος είναι εκεί πριν από μένα· εγώ δε πάντοτε αναπόφευκτα τρέχω μέσα Του και πάντα Τον έχω μάρτυρα των τρίβων μου και των διαβημάτων μου: 

«Οι οφθαλμοί (Αυτού) εις τας οδούς των υιών των ανθρώπων…» ερεμ. 39,19 «Πού πορευθώ από του Πνεύματός σου και από του προσώπου Σου πού φύγω»;Ψαλ. 138,7

Ω! Αν στρέφαμε την προσοχή μας για να δούμε τα επακόλουθα των αμαρτιών μας ή των καλών μας έργων! Πόσο προσεκτικοί θα ήμασταν τότε αποφεύγοντας την αμαρτία και πόσο ζηλωτές θα ήμασταν του καλού· γιατί θα βλέπαμε τότε καθαρά ότι κάθε αμαρτία που δεν αποβλήθηκε έγκαιρα και ενδυναμώθηκε με την συνήθεια, ριζώνει βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και πού και πού τον παρενοχλεί, τον τραυματίζει και τον βασανίζει μέχρι τον θάνατό του. Ξυπνάει, για να το πούμε έτσι, και αναζωπυρώνεται μέσα του σε κάθε περίσταση που θυμίζει την αμαρτία, που κάποτε διαπράχθηκε, και μ” αυτό τον τρόπο μολύνει τη σκέψη, το συναίσθημα και τη συνείδησή του. 

Χρειάζονται ποταμοί δακρύων για να ξεπλύνει ο άνθρωπος το βόρβορο της αμαρτίας που πάλιωσε και σκληρύνθηκε μέσα του· τόσο άρρηκτα και διαβρωτικά προσκολλάται σ” αυτόν! Αντίθετα, κάθε καλή πράξη, που κάναμε οποτεδήποτε στο παρελθόν με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια ή που επαναλαμβανόμενη μας έγινε συνήθεια, χαροποιεί την καρδιά μας και αποτελεί παρηγοριά και χαρά της ζωής μας, δίνοντάς μας την συναίσθηση πως τη γεμάτη από αμαρτίες ζωή μας τη ζήσαμε όχι ολότελα μάταια κι ανώφελα, πως μοιάζουμε με ανθρώπινα όντα και όχι με θηρία, πως κι εμείς δημιουργηθήκαμε κατ” εικόνα Θεού και μέσα μας καίει σπίθα θείου φωτός και αγάπης και πως έστω και μερικά καλά μας έργα θα αντισταθμίσουν τις κακές μας πράξεις στη ζυγαριά της αδιάφθορης και αδέκαστης θείας δικαιοσύνης.

Αν η καρδιά είναι καθαρή, τότε ολόκληρος ο άνθρωπος είναι καθαρός· κι αν ακάθαρτη είναι η καρδιά, τότε όλος ο άνθρωπος είναι ακάθαρτος: «Εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» Ματθ. 15,19 Όλοι όμως οι άγιοι με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και θεοφροσύνη, με την ανάγνωση του λόγου του Θεού, με το μαρτύριο, με κόπους και ιδρώτες αποκτούσανε καθαρή καρδία κι έτσι το Άγιο Πνεύμα ενοίκησε μέσα τους, τους καθάρισε από κάθε ρύπο και τους εξαγίασε με αγιασμό αιώνιο. Να προσπαθείς λοιπόν κι εσύ περισσότερο από κάθετι άλλο να επιτύχεις τον καθαρμό της καρδιάς: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός» Ψαλμ. 50,12

Πόσο μ” έχει τραυματίσει η αμαρτία! Οτιδήποτε το κακεντρεχές, το κακό ή ακάθαρτο το σκέφτομαι και την ίδια στιγμή το συναισθάνομαι στην καρδιά μου· όμως, το αγαθό, το καλό, το καθαρό και το άγιο συνήθως το σκέφτομαι μονάχα και μιλώ γι” αυτό, αλλά δεν το συναισθάνομαι μέσα μου. Αλλοίμονο σε μένα. Ακόμα το κακό είναι πιο κοντά στην καρδιά μου παρά το καλό. Πέρα απ” αυτά, μόλις που το σκέφτεσαι η το συναισθάνεσαι το κακό, την ίδια στιγμή είσαι και έτοιμος να το κάνεις πράξη· και θα το κάνεις πράξη σύντομα και άνετα, αν δεν έχεις φόβο Θεού μέσα σου· σ” ό,τι δε αφορά το αγαθό «το θέλειν παράκειταί μοι, το δε εργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω» Ρωμ. 7,18 δεν βρίσκω εντός μου τις δυνάμεις να το κάνω πράξη κι έτσι η καλή πράξη, που σκέφτηκα, συχνά αναβάλλεται για τις Ελληνικές καλένδες, δηλαδή στο ποτέ.

Πηγή: Από το βιβλίο: «Η μετάνοια και η Θεία Μετάληψη» Εκδόσεις ΤΗΝΟΣ

Γιά τούς Ἁγίους (ἀπό τίς προσωπικές σημειώσεις τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ)

«Εγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ, τους δε δοξάζοντας με δοξάσω», λέγει ο Κύριος.

Ο Θεός δοξάζεται με τους Αγίους του και οι Άγιοι δοξάζονται από το Θεό.
Η δόξα που δίνει ο Θεός στους Αγίους είναι τόσο μεγάλη, που, αν έβλεπαν οι άνθρωποι τον Άγιο όπως είναι, από την ευλάβεια και τον φόβο θα έπεφταν καταγής, γιατί ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει τη δόξα της ουράνιας εμφανίσεως.
Μην θαυμάζετε γι αυτό. Ο Κύριος αγάπησε τόσο πολύ το πλάσμα Του, ώστε έδωσε Άγιο Πνεύμα με αφθονία στον άνθρωπο , και με το Άγιο Πνεύμα ο άνθρωπος έγινε όμοιος με το Θεό...
Γιατί, λοιπόν, αγαπά ο Κύριος τόσο τον άνθρωπο; Γιατί είναι η Αυτοαγάπη και η αγάπη αυτή γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα.
Με το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει ο άνθρωπος τον Κύριο, το Δημιουργό του, και το Άγιο Πνεύμα γεμίζει με τη χάρη Του όλο τον άνθρωπο: και την ψυχή και το νου και το σώμα.Ο Κύριος έδωσε στους Αγίους τη χάρη Του κι εκείνοι Τον αγάπησαν και προσκολλήθηκαν ολοκληρωτικά σ Αυτόν , γιατί η γλυκύτητα της αγάπης του Θεού υπερνικά την αγάπη για τον κόσμο και την ομορφιά του.
Κι αν έτσι γίνεται στη γη, τότε στον ουρανό οι Άγιοι είναι ακόμα πιο πολύ ενωμένοι με τον Κύριο με την αγάπη. Κι η αγάπη αυτή είναι ανείπωτα γλυκιά και εκχύνεται από το Άγιο Πνεύμα κι όλες οι επουράνιες δυνάμεις μ αυτήν τρέφονται.
Ο Θεός είναι αγάπη και το Άγιο πνεύμα στους Αγίους είναι αγάπη.
Με το Άγιο Πνεύμα γνωρίζεται ο Κύριος. Με το Άγιο Πνεύμα μεγαλύνεται ο Κύριος στους ουρανούς. Με το Άγιο Πνεύμα δοξάζουν οι Άγιοι τον Θεό και με το Άγιο Πνεύμα δοξάζει ο Κύριος τους Αγίους και αυτή η δόξα δεν έχει τέλος.
Σε πολλούς φαίνεται πως οι Άγιοι είναι μακριά μας. Αλλά μακριά είναι από εκείνους που οι ίδιοι απομακρύνθηκαν, ενώ είναι πολύ κοντά σ εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού κι έχουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Στους ουρανούς τα πάντα ζουν και κινούνται από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό ζει στην εκκλησία μας, Αυτό ενεργεί στα μυστήρια, Αυτό πνέει στην Αγία γραφή , Αυτό ζει στις ψυχές των πιστών. Τα Άγιο Πνεύμα ενώνει τους πάντες και γι αυτό οι Άγιοι είναι κοντά μας. Κι όταν προσευχόμαστε σ αυτούς τότε ακούνε αυτοί με το Άγιο Πνεύμα τις προσευχές, κι οι ψυχές μας αισθάνονται την πρεσβεία τους για χάρη μας.
Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί, που μας χάρισε ο Κύριος ζωή με το Άγιο Πνεύμα , και ευφραίνονται οι ψυχές μας. 
Πρέπει όμως να φυλάμε με σύνεση το Άγιο Πνεύμα, γιατί αρκεί κι ένας άσκοπος λογισμός για να εγκαταλείψει την ψυχή, και τότε στερούμαστε την αγάπη του Θεού, εξαφανίζεται η παρρησία από την προσευχή, χάνεται και η σίγουρη ελπίδα πως θα λάβουμε αυτό που επιζητούμε.
Οι Άγιοι ζουν σ άλλο κόσμο κι εκεί βλέπουν με το Άγιο Πνεύμα, τη θεία δόξα και την ομορφιά του προσώπου του Κυρίου. Αλλά με το ίδιο Άγιο Πνεύμα βλέπουν και τη ζωή και τα έργα μας . Γνωρίζουν τις θλίψεις μας κι ακούνε τις θερμές προσευχές μας. 
Ζώντας στη γη διδάχθηκαν την αγάπη του Θεού από το Άγιο Πνεύμα. Κι όποιος απέκτησε στη γη την αγάπη διαβαίνει μαζί της στην αιώνια ζωή στη Βασιλεία των Ουρανών, όπου η αγάπη αυξάνει ωσότου γίνει τέλεια. 
Κι αν στη γη η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει τον αδελφό, πολύ περισσότερο στους ουρανούς οι Άγιοι δεν μας λησμονούν και δέονται για μας.
Ο Κύριος χάρισε το Άγιο Πνεύμα στους Αγίους κι αυτοί μας αγαπούν με το Άγιο Πνεύμα. Οι ψυχές των Αγίων γνωρίζουν τον Κύριο και την αγαθοσύνη Του για τον άνθρωπο, γι αυτό και καίγονται πνευματικά από αγάπη για το λαό. Όσο ζούσαν στη γη δεν μπορούσαν να ακούσουν να γίνεται λόγος για αμαρτωλό άνθρωπο, χωρίς πόνο στην καρδιά, κι έχυναν δάκρυα στην προσευχή τους γι αυτούς. 
Το Άγιο Πνεύμα τους εξέλεξε για να προσεύχονται για όλο τον κόσμο και τους έδωσε πηγές δακρύων. Το Άγιο Πνεύμα σκορπίζει στους εκλεκτούς του τόσο μεγάλη αγάπη, ώστε οι ψυχές καίγονται από την επιθυμία να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να δουν την δόξα του Κυρίου.
Οι Άγιοι περιβάλλουν, με το Άγιο Πνεύμα , με την αγάπη τους όλο τον κόσμο. 
Βλέπουν και ξέρουν πως αποκάνομε από τις θλίψεις πως ξεράθηκαν οι καρδιές μας, πως παρέλυσε η ακηδία τις ψυχές μας και γι αυτό μεσιτεύουν ακατάπαυστα στο Θεό για μας.
Οι Άγιοι χαίρονται για τη μετάνοιά μας και στενοχωριούνται όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον Θεό κι εξομοιώνονται έτσι με τα άλογα ζώα. Λυπούνται γιατί γνωρίζουν πως οι άνθρωποι ζουν στην γη χωρίς να ξέρουν πως, αν αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, θα υπήρχε ελευθερία από την αμαρτία. Κι όπου δεν υπάρχει αμαρτία εκεί υπάρχει χαρά και αγαλλίαση που δίνει το άγιο Πνεύμα, κι έτσι όπου και να στραφεί το βλέμμα, τα πάντα είναι αγαπημένα και η ψυχή απορεί και αναρωτιέται «γιατί νοιώθω τόσο καλά», και δοξολογεί το Θεό.
Να επικαλείστε με πίστη τη Θεοτόκο και τους Αγίους . Αυτοί ακούνε τις προσευχές μας και ξέρουν και τους διαλογισμούς μας
Και μη θαυμάζετε γι αυτό . Όλος ο ουρανός των Αγίων ζει με το Άγιο Πνεύμα και τίποτα δεν είναι κρυφό σ όλο τον κόσμο για το Άγιο Πνεύμα. Εγώ δεν καταλάβαινα πιο πριν πώς οι ουρανοπολίτες Άγιοι μπορούν να βλέπουν τη ζωή μας. Όταν όμως με ήλεγξε η Κυρία Θεοτόκος για τις αμαρτίες μου, το έμαθα πως οι άγιοι μας βλέπουν με το Άγιο Πνεύμα και γνωρίζουν όλη τη ζωή μας.
Οι άγιοι ακούνε τις προσευχές μας και έχουν από το Θεό τη δύναμη να μας βοηθούν . Αυτό είναι γνωστό σ όλο το γένος των χριστιανών.
Ο πάτερ Ρωμανός, ο γιος του πάτερ Δοσίθεου, μου διηγιόταν πως όταν ήταν ακόμα στον κόσμο πολύ νέος , έτυχε να διαβεί σε εποχή χειμώνα το Δον. Ξαφνικά ράγισαν οι πάγοι του ποταμού και το άλογο του έπεσε μέσα στην τρύπα που άνοιξε και σε λίγο όλο το έλκηθρο και το άλογο βυθίζονταν στους πάγους. Αυτός μικρό παιδί φώναξε : «Άγιε Νικόλα βοήθησε με να σύρω έξω το έλκηθρο» και τραβώντας τα χαλινάρια είδε αμέσως έλκηθρο και άλογο έξω από τους πάγους.
Κι ο πάτερ Ματθαίος που ήταν συγχωριανός μου, όταν ήταν παιδί έβοσκε, σαν τον προφήτη Δαυίδ τα πρόβατα του πατέρα του. Ο ίδιος είχε ανάστημα ίσα με πρόβατο. Ο μεγαλύτερος αδελφός του εργαζόταν στην άλλη άκρη του κάμπου. 
Ξαφνικά βλέπει να ορμούν λύκοι καταπάνω στον Μίσα- έτσι ονομαζόταν ο πάτερ Ματθαίος κατά κόσμον – κι ο μικρός Μίσα άφησε κραυγή: «Άγιε Νικόλα, βοήθα με» και μόλις φώναξε οι λύκοι γύρισαν πίσω και δεν έκαναν ούτε σ αυτόν κακό ούτε στα πρόβατα.
Και για πολύν καιρό γελούσαν οι κάτοικοι του χωριού μας κι έλεγαν: «Ο Μίσα ετρόμαξε φοβερά από τους λύκους αλλά ο Άγιος Νικόλας τον γλίτωσε». Κι όλοι μας ξερομε πλήθος περιπτώσεων που οι Άγιοι έρχονται παρευθύς να βοηθήσουν. Απ αυτά είναι λοιπόν φανερό πως ακούγονται οι προσευχές μας στους ουρανούς.
Οι Άγιοι ήταν άνθρωποι όμοιοι με μας. Πολλοί απ αυτούς είχαν μεγάλες αμαρτίες αλλά με τη μετάνοια πέτυχαν την Ουράνια Βασιλεία . Κι όλοι όσοι έρχονται σ αυτήν με τη μετάνοια έρχονται που μας χάρισε ο Ελεήμων Κύριος με τα πάθη Του.
Όλοι οι άγιοι ζουν στην βασιλεία των Ουρανών, εκεί που είναι ο Κύριος και η Πανάχραντη Μητέρα Του. Εκεί είναι οι Άγιοι Προπάτορες και Πατριάρχες, που κράτησαν με ανδρεία και παρέδωσαν την πίστη τους .Εκεί είναι οι Προφήτες , που έλαβαν Πνεύμα Άγιο και με το λόγο τους καλούσαν το λαό προς το Θεό. Εκεί είναι οι Άγιοι Απόστολοι, που πέθαναν για το κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Εκεί βρίσκονται οι μάρτυρες που έδωσαν με χαρά τη ζωή τους από την αγάπη για τον Χριστό. Εκεί είναι οι Άγιοι Ιεράρχες, μιμητές του Κυρίου, που βάσταξαν τα βάρη των πνευματικών τους προβάτων. Εκεί είναι οι όσιοι ασκητές και οι κατά Χρίστον σαλοί, που νίκησαν με την άσκηση τον κόσμο. Εκεί βρίσκονται όλοι οι Δίκαιοι, όσοι τήρησαν τις εντολές του Θεού και κατανίκησαν τα πάθη.
Προς τα εκεί σ εκείνη τη θεσπέσια Αγία Σύναξη, που συγκάλεσε το Άγιο Πνεύμα , ελκύεται η ψυχή μου. Αλλά αλίμονο σε μένα! Αφού δεν έχω ταπείνωση, ο Κύριος δεν μου δίνει δύναμη για την άθληση. Και το ασθενικό μου πνεύμα σβήνει σαν μικρό κερί, ενώ το πνεύμα των Αγίων έκαιγε σαν φλόγα φωτιάς, κι όχι μόνο δεν το έσβηνε ο άνεμος των πειρασμών αλλά άναβε ακόμη περισσότερο.
Περπατούσαν στη γη και τα χέρια τους εργάζονταν, αλλά το πνεύμα τους έμενε πάντα κοντά στο Θεό κι ο νους τους δεν ήθελε ν αποσπασθεί από τη μνήμη του Θεού. Για χάρη της αγάπης του Θεού υπέμειναν όλες τις θλίψεις στη γη και δεν φοβόνταν κανένα πόνο, κι έτσι δόξαζαν τον Κύριο. Γι αυτό κι ο Κύριος τους αγάπησε και τους δόξασε και τους χάρισε την αιώνια βασιλεία Του.

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρόνιου Σαχάρωφ, “Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”

Περί Αντιχρίστου • Όταν η Ορθοδοξία δεν θα στέκεται πια στο ύψος της, τότε θα έλθει ο Αντίχριστος



Τώρα που φτάσαμε στον 8ο αιώνα, έχουμε ανάγκη από προσευχή. 
Μέρα-νύχτα προσευχή στο Θεό για να μας φωτίσει το μυαλό και να μην δεχτούμε όπως οι εχθροί της Ορθοδοξίας να μας γκρεμίσουν.
Αυτά που ξέρουμε, με τη βοήθεια του Θεού να προσπαθούμε να τα εφαρμόζουμε. 
Θα έλθουν δύσκολοι καιροί και μεγάλες αλλαγές. Οι άνθρωποι θέλουν να διαμορφώσουν την Ορθοδοξία σύμφωνα με τα πάθη τους. 
Τα πάθη δηλαδή των ανθρώπων να είναι ελύθερα (ανθρώπινα δικαιώματα). 
Αυτή είναι η πιο δόλια επινόηση του σατανά για να κυριαρχήσει στους ανθρώπους, δηλαδή να προστατεύει τα πάθη δια νόμου.
Η Αλήθεια είναι η Εκκλησία. Η Αλήθεια είναι η Ορθοδοξία. 
Η Αλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός που κατέβηκε από τους ουρανούς.
'Όταν η Ορθοδοξία δεν θα στέκεται πια στο ύψος της, τότε θα έλθει ο Αντίχριστος, μέχρι τότε δεν θα μπορεί να βασιλεύσει. 
Εμείς κρατιόμαστε από την Αλήθεια, που είναι η Ορθοδοξία, και από τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων.

Γέροντας Διονύσιος της Κολιτσού(+2004)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ και ΠΡΑΞΕΙΣ!

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ ὅσους νομίζουν, 
ὅτι ἀρκεῖ ἡ ὁμολογία κατὰ τῆς αἱρέσεως 
καὶ ἀμελοῦν τὴν ἀναγκαιότητα τῶν ἀναλόγων πράξεων 
καὶ τὸν ἀγώνα ποὺ ἐπιφέρει αὐτή.


Ὁ καιρὸς τῆς ἐπικράτησης τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ζοῦμε, δὲν διακατέχεται ἀπὸ σύγχυση μόνο στὰ θέματα τῆς πίστεως ἀλλὰ καὶ στὸ θέμα τῆς ὁμολογίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπικρατοῦν πολλὲς γνῶμες, ὡς πρὸς τὸ πῶς πρέπει νὰ ὁμολογεῖ κανεὶς καὶ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη πίστη του. 
Ὁδηγὸς καὶ φανάρι σὲ αὐτὲς τὶς -λόγῳ τῆς σύγχυσης- δυσδιάκριτες ἀτραποὺς μπορεῖ νὰ εἶναι μόνο ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του.

Εἶπε ὁ Κύριος μας: «ὅποιος ὁμολογήσει μὲ ἐμένα, (ἢ μὲ τὴ δική Μου βοήθεια) ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ αὐτὸν ἐμπρὸς στόν Πατέρα μου στοὺς οὐρανούς» (Ματθ. 10, 32). 
Αὐτὸς ὁ λόγος ὁδηγεῖ ἀπὸ λάθος κατανόηση πολλοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν, ὅτι ἀρκεῖ νὰ Τὸν ὁμολογήσουν μὲ τὰ λόγια χωρὶς νὰ χρειάζεται ἡ συνέχεια καὶ συνέπεια τῶν ἔργων. Δηλαδὴ ἐνῶ τὸν ὁμολογοῦν μὲ τὰ λόγια, Τὸν ἀρνοῦνται μὲ τὶς πράξεις τους. 
Καὶ σὲ περίπτωση ποὺ οἱ λόγοι συνοδευτοῦν ἀπὸ τὶς πράξεις, οἱ πράξεις αὐτὲς δὲν συμβαδίζουν μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ ἐπιφέρουν δυσάρεστα ἀποτελέσματα. 
Τὸ γεγονός, ὅτι δυστυχῶς αὐτὸς ὁ τρόπος ὁμολογίας, ἰδίως σὲ καιροὺς αἱρέσεως καὶ διωγμῶν, ὄχι μόνο δὲν ἐπιφέρει τὸ σωστὸ ἀποτέλεσμα, ἀλλὰ καὶ δὲν εἶναι θεάρεστος μᾶς τὸ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Ρωτάει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ποῦλοιπόν, εἰπέμου, θὰ κατατάξουμε αὐτοὺς ποὺ ὁμολογοῦν καὶ συγχρόνως ἀρνοῦνται τὸν Θεό; Μὲ τοὺς πιστούς; 
Μὲ τὰ ἔργα ὅμως τὸν ἀρνοῦνται. Μὲτοὺς ἀπίστους; 
Ἀλλὰ μὲ τὴν γλῶσσα τὸν ὁμολογοῦν…

Ἀπὸ ποῦ θὰ διακρίνουμε τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸν ἄπιστο τὸν φωτισμένο ἀπὸ τὸν ἀφώτιστο, μὲ ἄλλα λόγια, τὸν βαπτισμένο κατὰ Χριστὸν καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν ἀβάπτιστο καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν διάβολο; 
Ὄχι ἀπὸτοὺς λόγους, ὄχι ἀπὸ τὰ ἔργα, ὄχι ἀπὸ τοὺς τρόπους; Ἐὰν λοιπὸν κάποιος ἐξομοιώνεται σ’αὐτὰ μὲ τοὺς ἀφώτιστους, ἂν καὶ λέγει, ὅτι εἶναι βαπτισμένος κατὰ Χριστόν, εἶναι σαφές, ὅτι δὲν ἔχει πάψει νὰ ἀνήκει στὴν συμμορία ἐκείνων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἀπόστολος λέγει: «Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι (δηλ. ὅτι τὸν γνωρίζουν), τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς, καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι» (Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁμιλίαμὲ θέμα τοὺς τυφλούς).

Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ὁμολογία μόνο μὲ λόγια ἢ βαρύγδουπες δηλώσεις ἄνευ ὅμως ἔργων ποὺ εἶναι στηριγμένα στὴν πατερικὴ παράδοση καὶ διδασκαλία καὶ κατ’ἐπέκταση στοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ ἢ μὲ τὴν συνοδεία αὐθαιρέτων καὶ διακατεχομένων ἀπὸ πάθη ἔργων, δὲν εἶναι ὀρθὴ ὁμολογία καὶ δὲν θὰ ὁδηγήσει στὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα. 

Ἀντιθέτως θὰ προκαλέσει ἔριδες, ἀνταγωνισμούς, προσωπολατρεῖες, φατρεῖες καὶ διασπάσεις, καρποὺς δηλ. τῶν πειρασμῶν καὶ ὄχι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ πολλὲς φορὲς τὸ ποίμνιο θὰ παρακολουθεῖ ἄφωνο ἀνθρώπους, ποὺ ἐπιζητοῦν ἡγετικὸ ρόλο στὰ τῆς Πίστεως, νὰ ἐκφράζουν διαφορετικὲς ἀπόψεις πάνω σὲ θεμελιώδεις θέματα τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ εἴτε ἔχουν λυθεῖ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, εἴτε ἔχουν ἀποφανθεῖ γιὰ αὐτὰ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι οἱ πραγματικοὶ Θεόπτες καὶ Θεολόγοι τῆς Ἑκκλησίας, οἱ Ἅγιοι Πατέρες· ἀποφάσεις καὶ καταστάσεις δηλαδὴ ποὺ ἐνῶ ὑποτίθεται, ὅτι συμβαίνουν γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐκκλησίας, στὴν πραγματικότητα ἀντιτίθενται στὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς προειδοποιεῖ μὲ τὴν ἐμπειρία του γιὰ αὐτὲς τὶς καταστάσεις: «Ὅλα αὐτὰ τὰ δυσάρεστα (δηλ. ἔριδες, ἀνταγωνισμούς, προσωπολατρεῖες, φατρεῖες καὶ διασπάσεις) δημιουργεῖ τὸ μίσος καὶ ἡ μεταξύ μας ἔχθρα. 

Αὐτὰ παθαίνουν ἐκεῖνοι ποὺ ἀγωνίζονται διὰ τὸ ἀγαθὸν καὶ τὴν εἰρήνη μὲ λάθος τρόπο καὶ ἀγαποῦν τὸν Θεὸν μὲ ἄλλον τρόπο ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ συμφέρει. Καὶ δὲν ἐπιτρέπεται μὲν νὰ παλεύει κανεὶς ἔξω ἀπὸ τὰ κεκανονισμένα ὅρια, οὔτε νὰ ἀγωνίζεται παρὰ τὸν νόμο. Διότι θὰ ἀποδοκιμασθεῖ, καὶ θὰ ντροπιασθεῖ, καὶ θὰ χάσει τὴν νίκη ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια καὶ ἀγωνίζεται κατ’ ἄλλον τρόπον, χωρὶς νὰ ἐφαρμόζει τοὺς ὅρους τοῦ ἀγῶνος, ἔστω κι ἂν εἶναι γενναῖος καὶ πολὺ τεχνίτης. 

Ἐὰν δὲ ἀγωνισθεῖ κάποιος διὰ τὸν Χριστόν, ἀλλὰ κατὰ τρόπον ἀντίθετον μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, μήπως προσφέρει τίποτε στὴν εἰρήνη μὲ τὸ νὰ ἀγωνίζεται γι’ αὐτὴ κατὰ τρόπον μὴ ἐπιτρεπόμενον;» (Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου «Ἀπολογητικὸς περὶ τῆς φυγῆς εἰς τὸν Πόντον ἢ περὶἹερωσύνης», 85).

Γι’αὐτὸν τὸν λόγο καὶ ὁ Κύριος μᾶς εἶπε «εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε ἄν» (Ἰω. η΄39) καὶ χαρακτήρισε αὐτὸν ποὺ ἀκούει μὲν τοὺς λόγους Του ἀλλὰ δὲν τοὺς πράττει ἢ λανθασμένα τοὺς ἐφαρμόζει, ὡς μὴ ἀληθινὸ μαθητήΤου (Ἰω. η΄ 31).Ὁ δὲ Παῦλος ἀκολουθώντας τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἔγραψε: «Οὐχ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῶ, ἀλλὰ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται» (πρὸςΡωμ. 2,13), κα ὶ«ὃς ἐννόμῳ καυχᾶσαι, διὰ τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου τὸν Θεὸν ἀτιμάζεις;» (πρὸς Ρωμ. 2, 23). 
Πολλοὶ Ἅγιοι μᾶς προειδοποίησαν, ὅτι πραγματικοὶ ὁμολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ πράξουν ὀρθῶς καὶ ἁγιοπατερικῶς καὶ θὰ κρατήσουν μὲ συνέπεια καὶ πίστη μέχρι τέλους καὶ ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ θέση τους τόσο αὐξάνει καὶ ἡ εὐθύνη τους, γιατὶ τὸ ποίμνιο αὐτοὺς ἀκολουθεῖὡς παράδειγμα.

Γράφει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: Καὶ αὐτὸς ποὺ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ ὁμολόγησε μὲ παρρησία σὰν ἅγιος πλὴν ὁλοκληρωθεῖ ἡ αἵρεση, ἐὰν τώρα, μετὰ τὴν αἵρεση ὑποχωρήσει, πῶς κάποιος ἄλλος θὰ τολμήσει νὰ πεῖ ἔστω καὶ κάτι» (Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου, Ἐπιστολή (39) Θεοφίλω Ηγουμένω, PG 99, 1049Α.Β, μετάφραση).

Ὅσο γιὰ τοὺς ἄλλους; Λέει ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς (De Catholicae Ecclesiae unitate 20-21, μετάφραση): «Μὴν ἀπορεῖτε καὶ μὴν ἐκπλήσεστε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ποὺ ἀκόμα καὶ μερικοὶ ὁμολογητὲς φθάνουν στὰ ἄκρα, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι ὑποπίπτουν σὲ τόσο σοβαρὰ κι ἀνόσια ἁμαρτήματα. Διότι καμία ὁμολογία δὲν ἀπαλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, οὔτε προστατεύει ἕναν ἄνθρωπο ποὺ βρίσκεται ἀκόμα σὲ τοῦτο τὸν κόσμο μὲ μία μόνιμη ἀσπίδα ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, τοὺς κινδύνους, τὶς προσβολὲς καὶ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ κόσμου… 
Ἡ ὁμολογία εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς δόξας· δὲν εἶναι ἡ δίκαιη ἀμοιβὴ τοῦ στεφάνου, δὲν τελειοποεῖ τὸν αἶνο μας, ἀλλὰ εἶναι ἡ μύηση στὴν ἀξιοπρέπειά μας. Καὶ ἀφοῦ ἔχει γραφεῖ·ῖ «Αὐτὸς ποὺ θὰ ὑπομείνει μέχρι τέλους, αὐτὸς καὶ θὰ σωθεῖ», ὅ,τι ὑπῆρξε πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος, εἶναι ἕνα σκαλὶ μέσῳ τοῦ ὁποίου ἀνερχόμαστε στὴν κορυφὴ τῆς σωτηρίας, ὄχι ἕνας ἀκραῖος σταθμὸς μὲ τὸν ὁποῖο ἔχει κερδίσει ἤδη κάποιος τὸ πλῆρες ἀποτέλεσμα τῆς ἀνόδου. 
Εἶναι ὁμολογητής. Ἀλλὰ μετὰ τὴν ὁμολογία ὁ κίνδυνός του εἶναι μεγαλύτερος, γιατὶ εἶναι μεγαλύτερη πρόκληση γιὰ τὸν ἀντίπαλο. Εἶναι ὁμολογητής. Γι’ αὐτὸ ὀφείλει νὰ στέκει στὸ πλευρὸ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου, διότι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο ἔχει λάβει τὴν δόξα τοῦ Κυρίου. Διότι ὁ Κύριος λέει: «Ἀπὸ αὐτόν, στὸν ὁποῖο δόθηκαν περισσότερα, θὰ ζητηθοῦν περισσότερα. Καὶ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ δόθηκε περισσότερο κῦρος θὰ ζητηθεῖ περισσότερο ἔργο…».

Ἀκολούθως ἡ ὁμολογία ποὺ λαμβάνει μέρος μόνο μὲ λόγια ἄνευ ἢ μετὰ λανθασμένων πράξεων, ἄνευ ἀνάλογης συνέχειας καὶ συνέπειας, ἄνευ ὑπακοῆς στὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, ἄνευ συνειδητοποίησης τῆς εὐθύνης ποὺ φέρει ὁ κάθε Χριστιανός, δὲν θὰ ἐπιφέρει τὸν στέφανο τῆς δόξης, ἀλλὰ ἀντιθέτως κατὰ πάσα πιθανότητα θὰ ὁδηγήσει στὴν πτώση. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο κατηχοῦσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὸ ποίμνιο νὰ μὴν ἔχει ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία ὄχι μόνο μὲ τοὺς αἱρετικοὺς κάθε εἴδους ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἐπιφανειακοὺς ἢ ἀσυνεπεῖς «ὁμολογητὲς» κάθε εἴδους.

Ὁμολογεῖ μὲ συνέπεια ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: «... Ποτὲ δὲν θὰ δεχθῶ σὲ κοινωνία ὅσους τόλμησαν νὰ προσθέσουν στὸ Σύμβολο τὴν καινοτομία περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…
Γιατὶ ὅποιος ἔχει κοινωνία μὲ τὸν ἀκοινώνητο ἂς εἶναι καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος... εἶναι φανερὴ ἔκπτωση τῆς πίστεως καὶ κατηγορία γιὰ ὑπερηφάνεια, τὸ νὰ ἀθετεῖς κάτι ἀπὸ τὰ γεγραμμένα ἢ νὰ εἰσάγεις κάτι ποὺ δὲν εἶναι γεγραμμένο… αὐτοὶ ποὺ προσποιητὰ ὁμολογοῦν τὴν ὑγιῆ πίστη, ἔχουν ὅμως κοινωνία μὲ ὅσους φρονοῦν διαφορετικά, ἂν δὲν ἀκούσουν τὶς νουθεσίες μας, ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζουμε....» (Ὁμολογία περὶ τῆς ὀρθῆς Πίστεως)
Ὁδηγοί μας ἂς εἶναι λοιπὸν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ποὺ ὑπηρέτησαν μὲ συνέπεια καὶ αὐταπάρνηση καὶ ὄχι μὲ διπλωματίες, κοσμικὲς φιλοδοξίες καὶ αὐταρέσκεια τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις...» (Β´ Κορ. 6, 4-5) καὶ θυσιάστηκαν πολλὲς φορὲς ἀπομείναντες μόνοι ἀλλὰ πιστοί, ὡς ἄλλοι Τιμόθεοι, στὶς παρακαταθῆκες ποὺ παρέλαβαν, κηρύσσοντας Χριστόν ἐσταυρωμένον καὶ ἀναστάντα, τοῦ ὁποίου ὁ Λόγος μένει αὐτὸς εἰς τὸν αἰῶνα.

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς, καὶ δίνει τὴ λαμπρότητά Του σ΄ ἐκείνους πού καθαρίζουν τὴ σβησμένη λαμπάδα τῆς ψυχῆς τους



Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς, καὶ δίνει τὴ λαμπρότητά Του σ΄ ἐκείνους πού καθαρίζουν τὴ σβησμένη λαμπάδα τῆς ψυχῆς τους κι’ ἑνώνονται μὲ τὸ «Θεῖον πῦρ». 

Θαῦμα παράδοξο! Ὁ ἄνθρωπος νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό ὄχι μόνο πνευματικά, ἀλλά καὶ σωματικά. Ἄνθρωπος καὶ Θεὸς νὰ γίνονται ἕνα, ὅπως ἕνα εἶναι καὶ τὸ ζωντανὸ ἀνθρώπινο σῶμα μὲ τὴν ψυχή. Μὲ τὴν ἕνωση αὐτή ὁ ἄνθρωπος γίνεται «κατὰ χάριν Θεός», ὅπως λέει ὁ ψαλμωδὸς Δαβίδ: «Ἐγώ εἶπα, θεοὶ ἐστε καὶ υἱοί Ὑψίστου πάντες». 

Ὁ Χριστὸς βεβαίωσε: «Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν. Ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὸν καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι. Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν». 
Πῶς ὅμως μένουμε ἐμεῖς στὸν Χριστὸ κι’ Αὐτός σέ μᾶς; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν ἔδωσε ὁ Ἴδιος, ὅταν, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος Του, προσευχήθηκε στὸν Πατέρα: «Σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοί ἐν ἡμῖν ὦσιν…κἀγώ τὴν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν, ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν…». 
Ἀλλά καί στούς μαθητές Του μέ σαφήνεια εἶπε: «Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί … ἐγώ ἐν τῷ πατρί μου καί ὑμεῖς ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν». Ἐναργέστατα εἶναι τὰ θεϊκὰ κι’ ἀλάθητα λόγια τοῦ Κυρίου. 

Ὅπως ὁ Πατέρας εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Υἱό Του, ἔτσι κι’ ἐμεῖς εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅπως ὁ Πατέρας μένει «κατὰ φύσιν ἐν τῷ Υἱῷ», ἔτσι καὶ ὅσοι πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ ἀναγεννήθηκαν «διὰ Πνεύματος Ἁγίου», μένουν «κατὰ χάριν ἐν τῷ Θεῷ» καὶ ὁ Θεὸς μένει σ’ αὐτούς ὡς «κατὰ χάριν υἱούς» Του. Τί θαυμαστή, θεανθρώπινη ἕνωση! 
Ἡ ἕνωση ὅμως Πατέρα καὶ Υἱοῦ δὲν εἶναι παρὰ ἕνωση ἄπειρης καὶ ἄφατης ἀγάπης. 
Καὶ ἡ ἀγαπη τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα φανερώνεται μὲ τὴν «ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσῃ» ἄρνηση τοῦ θελήματός Του καὶ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ πατρός. Αὐτό ἀκριβῶς χαρακτηρίζει πρωταρχικὰ τὴν Θεία Ἕνωση. Αὐτό ὅμως πρέπει νὰ χαρακτηρίζει καὶ τὴ δική μας ἀγαπητική ἕνωση μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ εἶναι γνήσια: ἡ ταπεινή ἐκπλήρωση τοῦ ἁγίου θελήματός Του, δηλαδή ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Τό εἶπε ὁ ἴδιος: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τά ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε… Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με… Ἐάν τις ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσῃ αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσωμεν». 
Ὁ Θεός ἔρχεται καί «ποιεῖ μονήν παρ’ ἡμῖν», -μέ ἄλλα λόγια: ἑνώνεται μαζί μας- μόνον ἄν Τόν ἀγαπᾶμε ἔμπρακτα, τηρώντας τό νόμο Του. Τότε ζοῦμε τήν παρουσία Του μέσα μας. Τότε πραγματοποιεῖται ὁ λόγος Του: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι». Τότε προγευόμαστε τή μυστική καί ἀπερίγραπτη γλυκύτητα τῆς βασιλείας Του, τήν ἄρρητη ἀπό τό φθαρτό σῶμα. Γιατί, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἴδιος, «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι ‘Κύριε, Κύριε’ εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». 
Μέ ὅλα ὅσα εἴπαμε ὡς τώρα, δείξαμε τόν ἕνα τρόπο ἑνώσεώς μας μέ τόν Θεό: τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλος, παράλληλος, πού συμπληρώνει καί ἐνισχύει τόν πρῶτο. Αὐτός εἶναι ἡ συχνή συμμετοχή μας στό μυστικό δεῖπνο Του, ἡ μετάληψη τῶν ἀχράντων μυστηρίων Του. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός πάλι εἶπε: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ… Ἐγώ εἰμί ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσει εἰς τόν αἰώνα… Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα». Γιά νά εἴμαστε λοιπόν ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο καί νά ἔχουμε ζωή αἰώνια, πρέπει νά κοινωνοῦμε συχνά τό Σῶμα καί τό Αἷμα Ἐκείνου, πού εἶναι ἡ Πηγή τῆς ζωῆς. 
Ἀλλιῶς, ὄχι μόνον εἴμαστε χωρισμένοι ἀπ’ Αὐτόν, ἀλλά καί νεκροί: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς». Ἄς προσέξουμε ὅμως, νά μήν κοινωνοῦμε χωρίς βαθειά μετάνοια, συντριβή καρδιᾶς, καθαρή ζωή καί πνευματική προετοιμασία, γιατί τότε ἡ Θεία Κοινωνία ὄχι μόνο δέν συντελεῖ στήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, ἀλλά, ἀντίθετα, μᾶς καταδικάζει καί μᾶς κατακαίει. «Ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει». Γι’ αὐτό «δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω». 
Ἂς φυλάξουμε λοιπὸν μὲ προθυμία καὶ ἐπιμέλεια τὶς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί ἄς προσερχόμαστε μέ συναίσθηση καί ἀκατάκριτη συνείδηση στά πανάγια μυστήριά Του, γιά νά ἑνωθοῦμε μαζί Του· γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια βασιλεία Του· γιά νά μήν ὑποστοῦμε στήν παρούσα ζωή ὅ,τι λέει ὁ Τίμιος Πρόδρομος: «Ὁ ἀπειθών τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν». Γιά νά μήν ἀκούσουμε στήν ἄλλη ζωή τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἀπέλθετε ἀπ’ ἐμοῦ… Οὐκ οἷδα ὑμᾶς!…». 
Γιά νά δεχθοῦμε, τέλος, τήν πανευφρόσυνη πρόσκληση: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου».

Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου