.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Βαρθολομαίος: «οι Καθολικοί είναι "ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε"» κι εμείς!

Σοβαρή καταγγελία:
Είπε ο Βαρθολομαίος στο Άγιο Όρος πως:
η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταναναπόφευκτη;


Σύμφωνα με την Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πιστεύει ότι μόνο οι ιστορικές διαφορές και όχι τα δόγματα είναι αυτά που χωρίζουν την Ορθοδοξία και τον Καθολικισμό, και ως εκ τούτου η ενότητά τους είναι αναπόφευκτη. 
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, όπως αναφέρει η Ένωση, δήλωσε ότι υπάρχουν μόνο ιστορικές και όχι δογματικές διαμάχες μεταξύ Ορθοδόξων Χριστιανών και Ρ/Καθολικών κατά την τελευταία του επίσκεψη στο Άγιο Όρος. 
Ειδικότερα, σύμφωνα με τις πηγές της Ένωσης, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο αγιορείτικο μοναστήρι Παντοκράτορος,
ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, παρουσία των αδελφών και προσκεκλημένων του μοναστηριού, ισχυρίστηκε ότι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταν αναπόφευκτη. 
Κατά την άποψή του, η διαίρεση που υπάρχει τώρα μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών έχει ιστορικές ρίζες, αλλά δεν είναι στον τομέα του δόγματος. 
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η Ένωση, είναι πεπεισμένος ότιοι Καθολικοί είναι «ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε». Τόνισε επίσης ότι το δώρο του Πάπα Φραγκίσκου, τα ιερά λείψανα του Αγίου Αποστόλου Πέτρου είναι μαρτυρία καλής ευλογίας της Καθολικής Εκκλησίας σε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. 
Οι πηγές της Ένωσης ανέφεραν ότι κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, παρευρέθηκαν ο Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος, ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος, ηγούμενος της μονής Ξενοφώντος, ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, ηγούμενος του Βατοπαιδίου, και μοναχοί πολλών μοναστηριών και φιλοξενούμενοι. Οι περισσότεροι από τους αδελφούς των μοναστηριών μετά από αυτά τα λόγια του επικεφαλής του Φαναρίου βρέθηκαν σε αμηχανία, αλλά κανένας από τους παρόντες δεν διαμαρτυρήθηκε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Επιπλέον, ορισμένοι μοναχοί, μετά από τα λόγια του ότι η ενότητα με τους καθολικούς είναι αναπόφευκτη, έκλαψαν… 
Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, πολυάριθμοι πατριαρχικοί φρουροί δεν επέτρεπαν σε κανέναν από τους αδελφούς να καταγράψει την ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. 
Υπενθυμίζεται ότι στο Βέλγιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Ηγούμενος της αγιορείτικης μονής Ξενοφώντος προσεύχονταν από κοινού με τους καθολικούς…

"Ναι-ναι πόλεμος-πόλεμος..!" Και δώστου αρχινά η μάχη...

Να σε πω για τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη τι έπαθεν μια φοράν; 

Τα πρώτα χρόνια που τον γνωρίσαμε αγωνιζόταν με πολύν ζήλον στην προσευχήν. Μιαν βραδυά έπεσε στο κρεβάτι να ξεκουραστεί λίγο και μετά να σηκωθεί για αγρυπνία...

Οι δαίμονες πολύν φθόνον είχαν μαζί του. Η προσευχή του παπά-Εφραίμ ήταν φωτιά. 

'Ερχονται λοιπόν ένας ολόκληρος λεγεώνας έξω από το κελλί του και αρχίζουν φωνές. Ξυπνά το καλογέρι φοβισμένο. Βάζει αυτί, κατάλαβε, δαίμονες είναι... 

'Ολοι μαζί μια φωνή: "Πόλεμος-πόλεμος..." 

Ενόμισαν ότι θα τρομάξει κι αυτός σαν κι εσένα... (...)

'Ομως τι κάμνει το καλογέρι; 

Σηκώνεται από το κρεβάτι σαν αστραπή. 

Αρπάζει το τρακοσάρι (κομποσκοίνι) και τους απαντά και αυτός δυνατά με θάρρος: 

"Ναι-ναι πόλεμος-πόλεμος..!" 
Και δώστου αρχινά η μάχη... 

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με..." 
"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με..."

'Εβγαλε τέτοια αγρυπνία που τη θυμόταν για χρόνια . 

'Ελεγε μετά αυτός ευχαριστώ στους δαίμονες που τον ξυπνήσανε. 

Ακούς πως αγωνίζονται; 


Ο Γέροντας Αρσένιος ο Σπηλαιώτης, για τον παπα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη 
(Από Το Βιβλίο Του Π. Ιωσήφ Διονυσιάτου, 
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ)

Εἴμαστε ἔνοικοι σέ προσωρινές καλύβες!

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15)

Αδελφοί, οι ψυχές μας είναι ντυμένες με πηλό· και τα πήλινα, χοϊκά. σώματά μας έχουν δοθεί για την υπηρεσία της ψυχής μας.
Είθε οι ψυχές μας να μη βουλιάξουν μέσα στο χώμα! 
Είθε οι ψυχές μας να μη σκλαβωθούν στο πήλινο σαρκίο! 
Είθε η ζωντανή φλόγα να μη σβηστεί μέσα στο χοϊκό τάφο!

Είναι απέραντη και αχανής η χοϊκή γη που μας έλκει προς τον εαυτό της, αλλά απείρως πλατύτερο είναι το απροσμέτρητο βασίλειο του Πνεύματος που καλεί την ψυχή μας, ως δικιά του.
Πράγματι συνδεόμαστε με τη γη με το χοϊκό σώμα, αλλά συνδεόμαστε και με τον ουρανό με την ψυχή. Είμαστε ένοικοι σε προσωρινές καλύβες, είμαστε στρατιώτες που καταλύσαμε σε προσωρινές σκηνές.
Ω Κύριε, «σώσόν με από πηλού ίνα μη εμπαγώ». 
Έτσι προσευχόταν ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ που είχε αρχικώς παραδοθεί στον πηλό, στο χώμα· μέχρι που είδε πως το πήλινο σαρκίο μας έλκει μέσα στην άβυσσο της καταστροφής. Πηλός είναι το σώμα του ανθρώπου, με όλες τις φαντασιώσεις του· πηλός είναι επίσης όλοι οι πονηροί άνθρωποι που πολεμούν τους δικαίους· πηλός είναι οι δαίμονες με τον τρόμο που σκορπούν.
Είθε ο Κύριος να μας σώσει απ’ όλη αυτή τη χοϊκότητα, διότι Εκείνος μόνον είναι ικανός να το κάνει. Θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε πρώτα απ’ όλα για να δούμε τον εχθρό μέσα μας· τον εχθρό ο οποίος προσελκύει τους άλλους εχθρούς.
Η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του!
Απεναντίας, ο δίκαιος άνθρωπος έχει ριζωμένη στον Θεό και στη βασιλεία του Θεού τη δύναμη της ψυχής του και γι’ αυτό δεν φοβάται. 
Δεν φοβάται τον εαυτό του κι επομένως δεν φοβάται και τους άλλους εχθρούς του.
Δεν φοβάται, διότι δεν είναι σύμμαχος ούτε συνεργός των εχθρών της ψυχής του. 
Κατά συνέπεια, ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες μπορούν να τον βλάψουν. Ο Θεός είναι σύμμαχός του και οι άγγελοι του Θεού είναι προστάτες του. Τί μπορεί τότε να του κάνει ένας άνθρωπος; Τί μπορούν να του κάνουν οι δαίμονες; Τί μπορεί να του κάνει ο πηλός;
Ω Κύριε και Θεέ, Τριάς Ομοούσιε, Συ ο Δημιουργός που ενεφύσησες ζώσες ψυχές στα πήλινα σώματά μας, σώσε μας κατά το μέγα Σου έλεος!

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», Έκδοσις Άθως

"Να μην φοβάσαι που είσαι ζωντανός…"

Δεν είμαστε εκείνο που λέμε αλλά αυτό που φαίνεται. 
Γι αυτό όταν λες και πολλές φορές κρυφά επαίρεσαι ότι πας εκκλησία, νηστεύεις και κοινωνάς, πρέπει η ζωή σου να το φανερώνει. 
Δεν λέω να είσαι τέλειος. 
Κανείς δεν είναι, ούτε ακόμη και οι άγιοι, μα ωστόσο στο βίο σου, πρέπει να αποτυπώνεται αυτή η σχέση που λες ότι έχεις με τον Θεό.
Να μυρίζεις αγάπη, ταπείνωση, ελπίδα και θετικότητα. Ενδιαφέρον και νοιάξιμο για τον άλλο, και κυρίως μια βαθιά κατανόηση προς όλους και όλα. 
Όχι αυτό το επικριτικό βλέμμα που είναι πάντα έτοιμο να καταδικάσει κάθε τι διαφορετικό από εσένα, έτοιμο να στείλει στην κόλαση ότι ζει και κινείται επειδή εσύ απλά έχεις επιλέξεις να ζεις ως πεθαμένος. 
Γιατί εκείνος που φοβάται τον εαυτό του, το σώμα και τις επιθυμίες του, τους άλλους και την ζωή κρυπτόμενος πίσω από μεγάλες και υψηλές θρησκευτικές έννοιες, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος, αλλά απλά φοβισμένος. 
Δεν θέλει ο Χριστός να φοβόμαστε την ζωή, να αρνούμαστε τα δώρα της δημιουργίας Του, να είμαστε μίζεροι και αρνητικοί. Να έχουμε ενοχές με κάθε τι που ζει και υπάρχει, ακόμη και με την ίδια μας την ανάσα. 
Δεν είναι όλα αμαρτίες, είναι και ευλογίες ζωής, και πρέπει να τις ζήσουμε. 
Πίστεψε με, εκείνο που θέλει ο Χριστός είναι να μην φοβάσαι που είσαι ζωντανός…

πλ

Ότι μοιράζεται αγιάζεται…

Να μοιράζεσαι το κακό που σκοτεινιάζει την ψυχή σου. 
Να μιλάς, κι ας είναι ακόμη και στο αέρα όπως έλεγε ο ευαίσθητος και εύθραυστος Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος. Ήξερε εκείνος τι σημαίνει μοναξιά του πόνου. 
Όταν πονάμε, όταν ένας λογισμός σκορπά θλίψη, φόβο και ταραχή στην ψυχή μας, νιώθουμε μια απέραντη μοναξιά. «Λες να είμαι μόνο εγώ έτσι; Σε ποιον να πω αυτό που αισθάνομαι; Λες να με περάσουν για τρελό; Για άρρωστο;..». Φτάνουμε στο σημείο να πονάμε περισσότερο από τις σκέψεις παρα από το ίδιο το πρόβλημα μας. 
Γι αυτό και όσοι βασανίστηκαν από μικρά παιδιά ή επι χρόνια πολλά στην ζωή τους, απέκτησαν μια απίστευτη υπαρξιακή όσφρηση, ώστε να μυρίζουν από μακριά τον πονεμένο. 
Έτσι για να σπάει η μοναξιά του "στιγματισμένου", του "καταραμένου", του "κολασμένου". Και σαν τον βρουν, χαίρονται. Μια απίστευτη χαρά, ένα ψυχικό άνοιγμα συντελείτε μέσα τους. 
Όχι επειδή πονά κάποιος άλλος, αλλά γιατί δεν είναι μόνοι πάνω στο Γολγοθά. 
Θέλεις να ξέρεις ότι κάπου υπάρχει κι ένας άλλος που ξέρει τι περνάς, τι νιώθεις, τι σου συμβαίνει. 
Τότε ο πόνος γίνεται πιο λίγος, μικραίνει τόσα δα, και σαν μοιραστεί αλαφρώνει. Γιατί ότι μοιράζεται αγιάζεται…

πλ

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ

Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου.* Αλήθεια υπάρχει πιο μεγάλη παρηγοριά από αυτό, μεγαλύτερη ελπίδα;

Ο Χριστός μας βεβαιώνει πως...
...θα 'ναι πάντα στο πλάι μας.
Στη καθημερινή δυσκολία, στην ανθρώπινη απουσία, την αναπάντεχη προδοσία. Τότε που αποκαμωμένοι πια, δεν θα περιμένουμε από πουθενά τη λύση των προβλημάτων και την επούλωση των τραυμάτων ο Κύριος θα στέκεται στο πλάι μας σιωπηλά, ξαναχτίζοντας τα γκρεμισμένα κι ανασταίνοντας τα όνειρα τα πεθαμένα.

Η προϋπόθεση; Να Τον καλούμε, να Τον φωνάζουμε, να επιζητούμε την παρέμβαση και βοήθεια Του πάνω στα πράγματα. Δική μας φωνή, η προσευχή. 
Μέχρι το τέλος των καιρών μαζί.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...


Αλέξης Αλεξάνδρου 11/10/19
*Η φράση στην αρχή είναι από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Κεφ.28,20)

psihisangigmata.blogspot.com

Ποιός θα μπορούσε να το φανταστεί ότι θα βλέπαμε Αγιορείτες νασυμπροσεύχονται με αιρετικούς;

Αυτά τα αδιανόητα δεν θα συνέβαιναν, αν δεν επικρατούσαν τα κηρύγματα του "αχρικαιρισμού" και του "Δυνητισμού" Γατζέας-Θεσσαλονίκης! -- Και έπεται συνέχεια!


Ηγούμενος Ξενοφώντος Αλέξιος και Ιερομόν. Θεόφιλος Παντοκράτορος

Αδελφοί τα πράγματα στην Εκκλησία άλλαξαν. Περνάνε πια σαν εικόνες μπροστά μας κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε πως και πότε συνέβη όλο αυτό.

Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε Αγιορείτες να παρευρίσκονται σε τελετή παπικών και να συμπροσεύχονται με αιρετικούς μοναχούς. 

Όπως γράφει το dimpnews: «Η είδηση δεν είναι μια ακόμη δι-ομολογιακή συμπροσευχή του Βαρθολομαίου αλλά ότι σε αυτή συμμετείχαν και Αγιορείτες. Συμπροσευχή Αγιορειτών και Βενεδικτίνων έχουμε να δούμε αιώνες... Ραγδαίες οι εξελίξεις...».
Έχει ειπωθεί πολλάκις, όχι μόνο από αυτό το βήμα αλλά και από αλλού, ότι μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ουνία.
Όσοι έχουν ιδρυματοποιηθεί μέσα στην Εκκλησία, όσοι δηλαδή πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους και βλέπουν την Εκκλησία σαν εργοδότρια, δύσκολα θα θελήσουν να το αντιληφθούν και ακόμη πιο δύσκολα θα αντιδράσουν. 
Θα βρίσκουν πάντα δικαιολογίες. Θα πούμε αλήθειες όσο κι αν πληγώνουν. 
Η Εκκλησία πάσχει από την δημοσιο-υπαλληλίστικη σχέση και νοοτροπία που έχουν αναπτύξει αρκετά μέλη Της με Αυτήν. 
Ποιός θα το περίμενε όμως ότι θα έφτανε η μέρα που θα βλέπαμε ακόμη και Αγιορείτες που άφησαν τα εγκόσμια να συμπροσεύχονται με αιρετικούς;


Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους, Αλέξιος [αριστερά του Βαρθολομαίου] Ιερομόναχος Θεόφιλος, εκπρόσωπος Μονής Παντοκράτορος [ο δεξιός Ιερομόναχος στην φωτογραφία, και πολλές φορές αρχιγραμματέας της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, όπως επεσήμανε σχολιαστής ΕΔΩ.

Στο dimpnews τον αναφέρουν ως Ιερομόναχο της ίδιας Μονής (Ξενοφώντος)]. 
Οι πνευματικοί συγγενείς όλων αυτών βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι από το Άγιον Όρος για να μας δασκαλέψουν να υπακούμε στον αιρεσιάρχη «Πατριάρχη του Γένους».
Αδελφοί προσευχηθείτε να δίνει δύναμη και χρόνια ο Τριαδικός Θεός στον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ που απέμεινε, τον Γέροντα Γαβριήλ, η ομολογία του οποίου ήλθε σαν βάλσαμο στην ψυχή μας.

Φαίη.

Στις συννεφιές της ζωής, να θυμάσαι....

Μην περιμένεις να είναι πάντα λιακάδα στην ζωή σου. 
Θα έρθουν και οι δύσκολες μέρες, γεμάτες σύννεφα και υγρασία που τρυπά τα κόκκαλα της ψυχής. 
Έτσι ήταν και θα είναι η ζωή όλων των ανθρώπων. 
Ακόμη και των ηρώων σου, των αγίων που προσκυνάς με τόσο πόνο και ζητάς την βοήθεια τους. 
Τι θαρρείς ότι επειδή λάμπουν μέσα στα φωτοστέφανα ποτέ δεν χλώμιασαν; 
Επειδή ψάλουμε και πανηγυρίζουμε τα πρόσωπα τους, δεν ένιωσαν μοναξιά, πόνο και θλίψη; 
Αυτοί κι αν ένιωσαν τι θα πει παγωνιά της ύπαρξης. 
Όμως γι’ αυτό κι μπορούν να μας νιώσουν απόλυτα. 
Να κατανοήσουν όχι μόνο τις χαρές μα κυρίως τις θλίψεις μας. Όχι τις επιτυχίες μα πρωτίστως τις αποτυχίες μας. 
Γι΄ αυτό μην ακούς εκείνους που λένε ότι ο Θεός ντρέπεται, φεύγει και χάνεται από την ζωή σου, όταν κάνεις λάθη και αμαρτίες, όταν πονάς και κλαις. Τότε είναι μαζί σου, όσο ποτέ άλλοτε. Όσο καμιά άλλη στιγμή. Όταν σε βλέπει λίγο πριν το κενό και την απόλυτη απελπισία. 
Ο Χριστός γι’ αυτό ήρθε στο κόσμο, να κατέρχεται στο Άδη της καρδιάς μας και να ανασύρει τα συντρίμμια μας, να πεθαίνει Εκείνος για να ζήσουμε εμείς….

πλ

"Δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν"!



Τὸ τέλος τῆς Εὐρώπης εἶναι ἀναπόφευκτον!

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ἐπισημάνει πολλὲς φορές, ἡ αἱρετικὴ Δύση ἀργοπεθαίνει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικά. Εἶναι πλέον ἕνα τυμπανιαῖο πτῶμα, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει ἀνυπόφορη ἠθικὴ μπόχα. Ὁ νεοφανὴς ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μέγας θεολόγος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, προβλέποντας τὸ «θάνατο» τῆς Εὐρώπης, ἔγραψε:
«Χωρὶς τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι παρὰ ἑβδομήκοντα κιλὰ αἱμόφυρτης ὕλης. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεόν, ἂν ὄχι τάφος παραπλεύρως εἰς τὸν τάφον; 
Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔχει καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν. Δὲν κατεδίκασεν ὅμως οὕτω καὶ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον ἐκ τοῦ ὁποίου θανάτου δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις; Κάμετε εἰλικρινῶς καὶ ἀμερολήπτως τὸν ἀπολογισμὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτικῆς, κουλτούρας, πολιτισμοῦ, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι αὐταὶ ἔχουν φονεύσει εἰς τὸν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς. Ἐὰν ὅμως προσέξετε σοβαρῶς εἰς τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ὁπωσδήποτε θὰ ἐννοήσετε, ὅτι ἡ θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εἰς τὴν αὐτοκτονίαν. […] Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομηθὲν χωρὶς τὸν Χριστόν, κατ’ ἀνάγκη θὰ καταρρεύση καὶ μάλιστα πολὺ συντόμως, […] Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνας ἀνεγείρετο ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ, καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνηγέρθη πελώριον μηδέν! Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυσις. Ἄνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπον, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος. Ἠγέρθη ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, λαὸς ἐναντίον λαοῦ, ἀκόμη καὶ ἤπειρος ἐναντίον ἠπείρου»! 
Μία μεγάλη ἀλήθεια, ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἄνθρωπο, ἕνα μεγάλο ἅγιο καὶ ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας!
Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος «ἐθεοποίησε» τὸν ἑαυτόν του καὶ δι’ αὐτὸ ἐδαιμονοποιήθη!
ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ προηγουμένου σχολίου μας, ὁ ἁγιασμένος καὶ θεωμένος Γέροντας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θεωρεῖ τὸ «θάνατο» τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀναπόφευκτο, διότι ἀρνήθηκε τὸ Θεὸ καὶ στὴ θέση του ἔθεσε τὸν «θεὸ» ἑαυτό του. 
Ἔγραψε: 
«Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασεν εἰς τὸν μοιραῖον ἴλιγγον, ὡδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ του, θέλων νὰ ἀποπερατώση μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημά του, ἀλλ’ ὁ ὑπερ­άνθρωπος ἐτρελλάθη ἀ­κρι­βῶς ἐπὶ τῆς κορυφῆς καὶ ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ πύργου. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος κρημνίζεται καὶ θρυμματίζεται διὰ τῶν πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθῆ εἰς τὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ γίνη αὐτοκτόνος. 
Νύκτα, βαρειὰ νύκτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Κρημνίζονται τὰ εἴδωλα τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ μείνη οὔτε πέτρα ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν ἀπὸ τὴν κουλτούραν καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, διὰ τῶν ὁποίων αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεψε ψυχάς, ἐθεοποίει τὰ κτίσματα καὶ ἀπέρριπτε τὸν Κτίστην»! 
Κι ὅμως, ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ὀρθόδοξοι «διακηρύσσουμε» μὲ καμάρι καὶ στόμφο, ὅτι «ἀνήκουμε στὴ Δύση» καὶ ἐναποθέτουμε τὴ διάσωσή μας στὸ «πτῶμα» της! 
Δυσ­τυχῶς!

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Τί έπεται μετά την πτώσιν του «οχυρου της Ορθοδοξίας»;



«…Πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια στὴν ἱστοσελίδα ΕΟΔ δημοσιεύτηκε τὸ ἄρθρο «Ἀλλαγὴ φύλου ἢ πολιτιστικοῦ κώδικα; Πῶς ἀγοράζετε ἡ Ὀρθοδοξία στὴν Ἑλλάδα», ὅπου ἀναφερόταν πὼς σὲ μία χώρα ποὺ ὀνομάζεται Ὀρθόδοξη, τὸ κοινοβούλιο (ἀποτελούμενο κυρίως ἀπὸ ἄτομα ποὺ ὀνομάζονται ἐπίσης Ὀρθόδοξοι) ψήφισε νόμο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν. Καὶ αὐτό, παρὰ τὴν ἄμεση ἀπαγόρευση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὄχι μόνο νὰ ἀλλάζεις τὸ φῦλο ἀλλὰ καὶ νὰ φορᾶς ροῦχα διαφορετικοῦ φύλου: «Ἡ γυναίκα δὲν πρέπει νὰ φοράει τὰ ροῦχα τοῦ ἄντρα, οὔτε ὁ ἄντρας τὰ ροῦχα τῆς γυναίκας. Ὅποιος κάνει αὐτὰ τὰ πράγματα, τὸν ἀποστρέφεται ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς σας» (Δευτερονόμιο 22, 5). Ἐνῶ τὸ 2015 τὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο νομιμοποίησε τὰ λεγόμενα συμβόλαια συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων.
Τὸ ἄρθρο ἀναλύει πῶς οἱ δυτικὲς χῶρες, ὁδηγώντας τὴν Ἑλλάδα σὲ τρελλὰ χρέη, τὴν ἀναγκάζουν νὰ λαμβάνειἀποφάσεις ποὺ εἶναι ἄμεσα ἀντίθετες μὲ τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία (σύμφωνα μὲ αὐτούς).

Σήμερα εἴδαμε τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς ἱστορίας. Τοὺς Ἕλληνες ἀνάγκασαν νὰ λάβουν μία ἀπόφαση ποὺ ἔρχεται ἀντίθετη, ὅπως εἰπώθηκε προηγουμένως, καὶ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὴν κοινὴ λογική. Ἂν κάποιος δὲν θυμᾶται, στὴν Ἑλλάδα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐντοιχισμένη στὸ σύστημα τῶν κρατικῶν ὀργάνων καὶ ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς παίρνουν μισθοὺς ἀπὸ τὸν προϋπολογισμὸ τοῦ κράτους… 
Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδας σημαίνει ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐγκατέλειψαν τὴν ἀλήθεια γιὰ χάρη τῆς πολιτικῆς. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν ἐξουσία μποροῦν νὰ τοὺς ἀναγκάσουν νὰ λάβουν τὶς ἀποφάσεις ποὺ τοὺς ὠφελοῦν. Οἱ Ἕλληνες ἔδειξαν τὴν ἀδυναμία τους. 
Εἶναι πολὺ λυπηρό, τουλάχιστον. Ὅλοι κάπως συν­ήθισαν μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Φανάρι ἐκτελεῖ τὴ βούληση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη του κάτι ἰδιαίτερο. 
Μετὰ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα σὲ συν­έντευξη στὸ περιοδικὸ Evening Independent, ποὺ εἰπώθηκαν λίγο μετὰ τὴν ἐκλογή του: «Θὰ προωθῶ πάντα τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα, θὰ ζήσω μὲ ἀμερικανικὰ ἰδεώδη καὶ θὰ τὰ κηρύσσω. Δὲ θὰ ξεχάσω ποτὲ αὐτὴ τὴ τρανὴ χώρα», δὲν ἐκπλήσσεται κανεὶς μὲ τίποτα πιά. Ἀλλὰ ὅλοι θεωροῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία ἕνα εἶδος πυλώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική.
Τί ἕπεται;
Ὅπως ἔχει ἀναφερθεῖ, τὸ σχίσμα στὴν Ὀρθοδοξία ἔγινε καὶ στὸ ἑξῆς μόνο θὰ βαθαίνει. 
Δὲν χρειάζεται νὰ μαντέψουμε ποῖες ἄλλες Τοπικὲς Ἐκκλησίες θὰ ὑποστηρίξουν τὸ Φανάρι. 
Ἂς ἀναφέρουμε μόνο ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν. εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. 6, 66-67).
Ἀλλὰ ἕνα πρᾶγμα εἶναι ἤδη ἀπολύτως σαφὲς –οἱ ἐκκλησίες θὰ χωρίζονται σύμφωνα μὲ τὸ κριτήριο τῆς στάσης τους πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης. Κάποιες θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἄλλοι θὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν ἀρχὴ τῆς καθολικότητας. Ἡ ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση: ἀπὸ ποία πλευρὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια, θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
Ἐκεῖνοι ποὺ σήμερα ἀναγνωρίζουν τὶς ἄδικες ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου γιὰ τὴν Οὐκρανία, αὔριο θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ ἀναγνωρίσουν ἄλ­λες, καθόλου λιγότερο ἄνομες ἀποφάσεις. Πιθανότατα θὰ εἶναι ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν προσέγγιση, μέχρι τὴν πλήρη ἑνότητα μὲ τὴν «Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία». Αὐτὸ ἔχει ἤδη ἀνακοινωθεῖ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὸν Πάπα Φραγκίσκο…

Τοῦ κ. Κυρὶλ Ἀλεξάντροφ

Tι κάνουμε όταν εμπαίζεται η Θεία Λειτουργία με σχισματικούς;

Όταν επιτρέψει σε έναν αιρετικό ένας παπάς, ένας δεσπότης Ορθόδοξος.., Όταν επιτρέψει σε έναν αιρετικό, γιατί αυτοί είναι αιρετικοί δεν είναι Ορθόδοξοι, γι’ αυτό και είναι και ακοινώνητοι... 

«Ακοινώνητος», δηλαδή δεν του δίνουμε Θεία Κοινωνία, άσχετα αν στο εξωτερικό -το ξέρω πολύ καλά- τους δίνουν. Κακός κάκιστα. Λοιπόν. Αν του δώσει να κάνει κάτι, αυτός πρέπει να καθαιρεθεί. Ο ιερέας που επιτρέπει σε κάποιον αιρετικό να κάνει κάτι. Βάσει τους Κανόνες.

Όπως και αυτοί που τώρα συλλειτουργούν με τους Ουκρανούς, οι οποίοι σας είπα, όχι παπάδες δεν είναι, όχι δεσποτάδες, επίσκοποι δεν είναι, είναι αβάπτιστοι οι άνθρωποι. Θέλουν βάπτισμα και παριστάνουν τον παπά. Είναι δηλαδή μαϊμού παπάς και μαϊμού δεσπότης.

Όταν λοιπόν ο επίσκοπός μας τον στήνει μπροστά στην Αγία Τράπεζα και κάθεται δίπλα του, ξέρετε τι λένε οι Ιεροί Κανόνες γι’ αυτό το πράγμα; 

Πρέπει να καθαιρεθεί αυτός που επιτρέπει αυτό το πράγμα. Βάζει έναν αβάπτιστο να παριστάνει τον παπά και να κάνει μια κωμωδία.

Ενα θέατρο και να το λέει Θεία Λειτουργία. Και να εμπαίζει τον Θεό και τους ανθρώπους. 

Αυτός πρέπει να καθαιρεθεί και ο λαϊκός που κάθεται από κάτω πρέπει να αφοριστεί. Προσέξτε. Φταίει και ο λαϊκός γιατί πρέπει να γνωρίζει, πρέπει να ενδιαφέρεται. Εγώ τα ‘μαθα. Πως τα ‘μαθα; Και πολλοί από εσάς τα μαθαίνουνε...

Εγώ ξέρω λαϊκούς που τα ξέρουν αυτά που σας λέω τώρα. Να έχουμε ενδιαφέρον να τα μάθουμε. Μπορούμε. Υπάρχει πηγή. Στο διαδίκτυο μπορείτε να τα βρείτε αυτά που σας λέω. Υπάρχουν οι Ιεροί Κανόνες που το λένε αυτό το πράγμα...

Αν συλλειτουργήσεις και ακόμη και αν μνημονεύεις έναν αιρετικό, έναν σχισματικό. Πολύ περισσότερο έναν αβάπτιστο και να τον θεωρείς παπά. Πρέπει να καθαιρεθείς αν είσαι κληρικός. Και αν είσαι λαϊκός αφορίζεσαι όταν συμμετέχεις σε αυτήν την λειτουργία. 

Γι’ αυτό θα έχετε κι εσείς το νου σας να μην πηγαίνετε πλέον απρόσεκτα σε όποια λειτουργία πηγαίνετε.

Αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι δηλαδή που λειτουργούν εκεί και το καταλάβετε, θα πρέπει πάραυτα να φύγετε γιατί δεν γίνεται Λειτουργία. Και ένας κληρικός -γιατί μπορεί να βρεθεί και ένας κληρικός και ένας δεσπότης ακόμα- και στην ώρα της λειτουργίας να του πούνε, ξέρεις αυτός είναι Ουκρανός, είναι σχισματικός, είναι αβάπτιστος...

Πρέπει επί τόπου να βγάλει τα άμφιά του και να φύγει. 

Γιατί δεν υπάρχει Λειτουργία. Υπάρχει εμπαιγμός του Θεού. Καταλάβατε; Και μάλιστα να φύγει επιδεικτικά. Να τον δει όλος ο κόσμος. Όχι αθόρυβα. Να διαμαρτυρηθεί δηλαδή…

 Αρχιμ. Σάββας Αγιορείτης

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΩΝ ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΩΝ

Προσευχή από το λειτουργικό οπλοστάσιο της Ορθοδόξου Εκκλησία μας για να προστατεύσει και πάλι ο Ιησούς Χριστός και η Παναγία Μητέρα Του το Ελληνορθόδοξο γένος μας από τις πολεμικές απειλές των νεοοθωμανών.


Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦἉγίου Πνεύματος.

Τῇ θαυμαστῇ σου Πορταΐτισσα σκέπῃ δι ἧς λυτροῦται ἡμᾶς πάσης ἀνάγκης προστρέχομεν ἑκάστοτε κραυγάζοντες θερμῶς· ὥσπερ πάλαι ἔδειξας, ἐφ᾽ ἡμῖν τὴν σὴν χάριν, οὕτω καὶ νῦν Δέσποινα, μὴ ἐλλείπῃς εἰς τέλος, ὡς ἐπηγγείλω σκέπειν καὶ φρουρεῖν, τοὺς ἀδιστάκτῳ ψυχῇ, προσιόντάς σοι.

Ψαλμός 73
(Όπως τον είχε ορίσει ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης για του κινδύνους από τους Οθωμανούς Τσέτες.)

«ΙΝΑΤΙ ἀπώσω, ὁ Θεός, εἰς τέλος; 
ὠργίσθη ὁ θυμός σου ἐπὶ πρόβατα νομῆς σου; μνήσθητι τῆς συναγωγῆς σου, ἧς ἐκτήσω ἀπ᾿ ἀρχῆς· ἐλυτρώσω ράβδον κληρονομίας σου, ὄρος Σιὼν τοῦτο, ὃ κατεσκήνωσας ἐν αὐτῷ. ἔπαρον τὰς χεῖράς σου ἐπὶ τὰς ὑπερηφανίας αὐτῶν εἰς τέλος, ὅσα ἐπονηρεύσατο ὁ ἐχθρὸς ἐν τοῖς ἁγίοις σου. καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές σε ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς σου, ἔθεντο τὰ σημεῖα αὐτῶν σημεῖα καὶ οὐκ ἔγνωσαν. ὡς εἰς τὴν ἔξοδον ὑπεράνω, ὡς ἐν δρυμῷ ξύλων ἀξίναις ἐξέκοψαν τὰς θύρας αὐτῆς ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν πελέκει καὶ λαξευτηρίῳ κατέρραξαν αὐτήν. ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου, εἰς τὴν γῆν ἐβεβήλωσαν τὸ σκήνωμα τοῦ ὀνόματός σου. εἶπαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν αἱ συγγένειαι αὐτῶν ἐπὶ τὸ αὐτό· δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς. τὰ σημεῖα αὐτῶν οὐκ εἴδομεν, οὐκ ἔστιν ἔτι προφήτης, καὶ ἡμᾶς οὐ γνώσεται ἔτι. 
ἕως πότε, ὁ Θεός, ὀνειδιεῖ ὁ ἐχθρός, παροξυνεῖ ὁ ὑπεναντίος τὸ ὄνομά σου εἰς τέλος; ἱνατί ἀποστρέφεις τὴν χεῖρά σου καὶ τὴν δεξιάν σου ἐκ μέσου τοῦ κόλπου σου εἰς τέλος; ὁ δὲ Θεὸς βασιλεὺς ἡμῶν πρὸ αἰώνων, εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς. σὺ ἐκραταίωσας ἐν τῇ δυνάμει σου τὴν θάλασσαν, σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος. σὺ συνέθλασας τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος, ἔδωκας αὐτὸν βρῶμα λαοῖς τοῖς Αἰθίοψι. σὺ διέρρηξας πηγὰς καὶ χειμάρρους, σὺ ἐξήρανας ποταμοὺς ᾿Ηθάμ. σή ἐστιν ἡ ἡμέρα, καὶ σή ἐστιν ἡ νύξ, σὺ κατηρτίσω φαῦσιν καὶ ἥλιον. σὺ ἐποίησας πάντα τὰ ὡραῖα τῆς γῆς· θέρος καὶ ἔαρ, σὺ ἔπλασας αὐτά. μνήσθητι ταύτης· ἐχθρὸς ὠνείδισε τὸν Κύριον, καὶ λαὸς ἄφρων παρώξυνε τὸ ὄνομά σου. μὴ παραδῷς τοῖς θηρίοις ψυχὴν ἐξομολογουμένην σοι, τῶν ψυχῶν τῶν πενήτων σου μὴ ἐπιλάθῃ εἰς τέλος. ἐπίβλεψον εἰς τὴν διαθήκην σου, ὅτι ἐπληρώθησαν οἱ ἐσκοτισμένοι τῆς γῆς οἴκων ἀνομιῶν. μὴ ἀποστραφήτω τεταπεινωμένος καὶ κατῃσχυμένος· πτωχὸς καὶ πένης αἰνέσουσι τὸ ὄνομά σου. ἀνάστα, ὁ Θεός, δίκασον τὴν δίκην σου· μνήσθητι τοῦ ὀνειδισμοῦ σου τοῦ ὑπὸ ἄφρονος ὅλην τὴν ἡμέραν. μὴ ἐπιλάθῃ τῆς φωνῆς τῶν ἱκετῶν σου· ἡ ὑπερηφανία τῶν μισούντων σε ἀνέβη διὰ παντός».

Τους εκ της Άγαρ δυσμενείς, τάχιον ολλύουσα ξίφει των προσευχών σου Μαριάμ, τον λαόν και την ποίμνην σου φύλαττε τω υιώ σου κραυγάζοντα, ο Θεός των Πατέρων ευλογητός ει.

Λαόν σου άχραντε Δέσποινα ανόρθωσον πεσόντα εις βάραθρον καταδουλώσεως, εχθρών απίστων, αλλ’ οίκτειρον, συ γαρ ελπίς απάντων και η βοήθεια.

Θεομήτωρ Πάναγνε προστασία των Χριστιανών, περίζωσε σον λαόν πάσης απειλής και πάσης αλώσεως βαρβαρικής, οργής και θυμού, πάσης κακώσεως και εκ πάσης κατακρίσεως


Χαίρε Ορθοδόξων αγνή, το θάρσος το ανίκητον. Χαίρε κλέος των πιστών σου την σεπτήν Εικόνα προσκυνούντων. Χαίρε δαιμόνων πτώσις, και των ανθρώπων η ανόρθωσις.

Επέγνωσαν Δέσποινα, γόνοι της Άγαρ την δυναστείαν σου κατατρέχοντες μάτην, της φίλης ποίμνης σου και πεπτώκασιν εν εξαισίω θανάτω φθειρόμενοι, ενδίκω όντως αγνή θεομακάριστε.

Ματαίωσον παρθένε εχθραινόντων τας βουλάς και αθέμιτα ένεδρα, των συνεχώς επιτιθεμένων ημίν δεινώς, τούτους αποδιώκουσα, πόρρω μετ’ αισχύνης αφανισμώ τελείω, ίνα γνώσι την Θείαν δυναστείαν και εξουσίαν σου θεόνυμφε.

(Απολυτίκιον Παναγίας της Πορταϊτίσσης)

Τὴν θείαν Σου Εἰκόνα δεδεγμένοι ἐν θαύματι, Πυλωρὸν Παρθένε καὶ σκέπην καὶ Προστάτιδα ἔχομεν, τοῦ κλήρου σου οἱ τρόφιμοι ἀεί, καὶ Σοῦ ὡς ἀφομείωμα ἡμεῖς, τὴν Αὐτήν Σου προσκυνοῦντες ἀπὸ ψυχῆς, βοῶμεν σοι Θεοτόκε· δόξα τῇ παναγάθῳ Σου βουλῇ, δόξᾳ τῇ προστασίᾳ Σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Ἁγνὴ θείᾳ προνοίᾳ Σου.

Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε ἸησοῦΧριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς

Προφητικός ὁ λόγος τοῦ γέροντος Αθαν. Μυτιληναίου:

Ισλαμοποίηση της Ευρώπης


Σημασία έχει ότι ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων δεν θέλουν σήμερα τον Ιησού Χριστό. 
Δεν Τον θέλουν. Όπως τότε οι Γεργεσηνοί δεν ήθελαν τον Κύριο Ιησού. Ήθελαν να ζουν στην ησυχία της αμαρτωλότητάς τους. Αισθάνονται ότι θα στερηθούν αυτούς τους ποικίλους ηδονισμούς τους. Αφού το Ευαγγέλιο είναι ασκητικό. 
 Γι' αυτό και σήμερα δεν θέλουν οι άνθρωποι να δεχθούν το Ευαγγέλιο. Ξαναλέγω, γιατί το Ευαγγέλιο είναι ασκητικό. Ασκητικό. Και τι προτιμούν; Θα τρομάξετε. Τον Ισλαμισμό! Ξέρετε ότι η Ευρώπη κοντεύει να γίνει ισλαμική; Ναι, ναι. Η χριστιανική Ευρώπη. 
Η χριστιανική Δύση. Το ξέρετε ότι κοντεύει να γίνει ισλαμική; Γιατί όλα αυτά τα συγχωρεί ο Ισλαμισμός. Τα δέχεται. Συνεπώς;
Γιατί να πάω στον Χριστιανισμό, που είναι ασκητικός; Και αν ο Ισλαμισμός-προσέξατε αυτό το σημείο- νικήθηκε έξω από τη Βιέννη, το θυμόσαστε από την Ιστορία, από το σχολείο, που οι Τούρκοι φτάσανε έξω από τη Βιέννη; Νίκησαν τότε τελικά τους Τούρκους. 
Και νικήθηκε ο Ισλαμισμός. Όμως σήμερα ο Ισλαμισμός νικά και διεισδύει στην Ευρώπη και στην Αμερική με τον τρόπο του. Κατά τρόπο ειρηνικό. Ναι. Γιατί; Γιατί απλούστατα οι χριστιανοί μας διαρκώς υποβαθμίζονται πνευματικώς. Και αφήνουν περιθώρια, ναι περιθώρια να μπαίνει ο Ισλαμισμός. Ύστερα, μην ξεχνάτε, αυτός ο άνθρωπος πώς δαιμονίστηκε, ξέρετε; Άφησε παράθυρα στον διάβολο. Και σήμερα οι Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί γενικώς, αφήνουν παράθυρα στον διάβολο, υποβαθμίζεται η πνευματική τους ζωή, για να φτάσουν να δεχτούν τελικά αυτόν τον ισλαμισμό ο οποίος όλα τα συγχωρεί.
Έτσι λοιπόν οι Χριστιανοί της Δύσεως, διαρκώς και διαρκώς απωθούν τον Χριστό από τις κοινωνίες τους. «Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν (μας λέει ο ευαγγελιστής, προσκάλεσαν τον Κύριο) ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Να φύγει από κοντά τους γιατί, λέει, είχαν κυριευτεί από πάρα πολύ μεγάλο φόβο. Τι λέει; Να φύγει. Να φύγει... Και ο Κύριος τι έκανε; Ακούστε. «Αὐτὸς δὲ (ο Ιησούς) ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν». Ξαναγύρισε πίσω. 
Μπήκε στο πλοίο και γύρισε πίσω. Δηλαδή έφυγε ο Ιησούς. Ο Κύριος αφήνει εκείνους που αγαπούν περισσότερο τους χοίρους τους και φεύγει.
Τι σημαίνει όμως ότι ο Κύριος φεύγει; Αίρει την χάρη Του από τον λαό αυτόν. Και τότε έρχονται όλα τα δεινά. Προπαντός ο δαιμονισμός. Βασιλεύει πλέον ο διάβολος. Ο Κύριος είπε σαφώς: «ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι(το βάρος πέφτει στο Εγώ ειμί. Ποιος; 
Ο Υιός του Θεού ο Ενανθρωπήσας), ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν». Είναι βαρύς, τρομερός, απόλυτος λόγος αυτός. «Εάν δεν πιστέψετε ότι είμαι εγώ, θα χαθείτε». Αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας.
Αλλά αν η πόλη εκείνη δεν δέχτηκε τον Κύριο, όπως ο θεραπευθείς αυτός, «ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ», δηλαδή Τον παρακαλούσε τον Κύριο, ο πρώην δαιμονισθείς, να είναι μαζί Του. «Να έρθω κι εγώ Κύριε μαζί Σου». 
Τρομερή αντίθεση, αλήθεια, για την ημέρα της Κρίσεως. Θα πει ο Κύριος: «Αυτός ήθελε να έρθει μαζί μου. Εσείς, ολόκληρη πόλη, δεν θελήσατε». Αλλά τι λέει ο Κύριος; «Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Πήγαινε στο σπίτι σου και να διηγείσαι όσα αγαθά και σπουδαία έκανε για σένα ο Θεός. 
Ναι. Ο Κύριος έφευγε αλλά άφηνε ένα ζωντανό μνημείο της αγάπης Του και της ευεργεσίας Του, αυτόν τον άνθρωπο, μέσα σ’ αυτήν την αμαρτωλή πόλη.
Αλλά τι σημαίνει «ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου», «γύρνα στο σπίτι σου;» Σημαίνει, «γύρισε πίσω στον εαυτό σου». Διότι ήσουν μέχρι τώρα εκτός εαυτού. Γυρίζω στον εαυτό μου σημαίνει πρώτον αυτογνωσία. Δεύτερον, ανάκληση των δυνάμεων της ψυχής, επειδή υπήρχε μέχρι τώρα σκορπισμός της προσωπικότητος. Τρίτον, σύνδεση του εαυτού σου, του εαυτού μου με τον Θεό, ώστε να μην υπάρχουν ανοίγματα στον διάβολο, παράθυρα, μπουκαπόρτες για να μπαίνει ο διάβολος μέσα στη ζωή μου. Και τέταρτον: εξωραϊσμός του οίκου του εαυτού μου. Δηλαδή θα προσπαθήσω να ζω την αγιότητα. Να στολίζομαι. 
Και επιπρόσθετα: Γίνου ιεραπόστολος στην πόλη αυτή· που αρνήθηκε Εμένα, τον Κύριο, να με δεχτεί. Και ο άνθρωπος έπραξε όπως του ειπώθηκε. Είναι πολύ συγκινητικό.
Αγαπητοί, έχουμε πολλά να πάρουμε από μία πόλη που αρνήθηκε να δεχτεί τον Χριστό. 
Κι επειδή και σήμερα δεν γίνεται αποδεκτός ο Χριστός στην πατρίδα μας, λίγο-λίγο αποχριστιανοποιούμαστε, ας αναλογιστούμε τι τρομερές συνέπειες θα μπορούσαμε να έχουμε, εάν δεν μετανοήσουμε… Ναι. Από μας εξαρτάται.

(Απόσπασμα ομιλίας που έκανε στις 22-10-2000)

Τότε, …Θα είναι πολύ αργά για δάκρυα!



➤ Όταν θα ζητάτε την άδεια τους για να βγάλετε
σε περιφορά τον Επιτάφιο.

➤ Όταν θα ζητάτε την άδεια τους
για να ψήσετε σουβλάκια στο πάρτι των γενεθλίων σας.

➤ Όταν θα κάνετε μπάνιο το καλοκαίρι
με ολόσωμη μπούργκα.

➤ Όταν 7 φορές την ημέρα θα ακούτε το μουεζίνη
και οι καμπάνες θα έχουν σιωπήσει.

➤ Όταν... όταν…  
Τότε θα είναι αργά φίλοι μου.


Θα είναι πολύ αργά για δάκρυα και για μετάνοιες και οι υπεύθυνοι θα έχουν φύγει....

Ούτε η Δεξιά, ούτε η Αριστερά, θα είναι ακόμα εδώ, αφού το Ισλάμ θα τα καταπιεί όλα με τον πολιτικό θεοκρατισμό του και καμία από τις ξεφτισμένες δυτικές ιδεολογίες δεν είναι αποδεκτή.
Ούτε Τσίπρας, ούτε Μητσοτάκης, ούτε Φώφη, ούτε Κουτσούμπας, ούτε τίποτα.
Μόνο εξισλαμισμός και σκοτάδι, υποχώρηση του πολιτισμού και πλήρης εξάρτηση από την Τουρκία.
Εικόνα από το μέλλον για παθητικούς θεατές και για τραγικούς αυτόχειρες, από μια Ελλάδα που χάνεται από την προδοσία των λίγων και από την αδιαφορία των πολλών.

Γ.Γ.Γ 

Μεγάλη η ευθύνη των Επισκόπων και της σκανδαλωδώς σιωπώσας εκκλησιαστικής διοίκησης.

Τον κόσμον, μόνον ο πόλεμος θα τον διορθώσει

Τον κόσμον, μόνον ο πόλεμος θα τον διορθώσει, όπου ήδη θα έλθη η και έρχεται μετά καλπασμού.

Η δυστυχία θα φέρει πολλούς εις συναίσθησιν, οι δε αμετανόητοι, αναπολόγητοι.

Αγίος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Απολέσαμε κι αυτό το αίσθημα της αυτοσυντηρήσεως;

ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΛΩΣΗΣ


Δεν είναι το πρώτο κρούσμα και βέβαια σίγουρα δεν θα είναι και το τελευταίο.
Αυτή όμως ειδικά η καμένη Αγία Τράπεζα στην εκκλησία της Χίου αποτελεί βασανιστικά χαρακτηριστικό τεκμήριο του ζοφερού παρόντος μας και κυρίως εξόχως εύγλωττο οιωνό ενός εφιαλτικά μακάβριου μέλλοντος, αν και εφόσον δεν συμβεί επιτέλους κάτι δραστικό.
Η χώρα δεν τελεί απλώς υπό την άμεση απειλή ασύμμετρου και υβριδικού πολέμου, βρίσκεται ξεκάθαρα πλέον σε συνθήκες εν εξελίξει άλωσης από δαιμονικά αποκτηνωμένες ορδές βασιβουζούκων.
Ορδές που τις βάζουν εντός των τειχών οι δούρειοι ίπποι των καλοπληρωμένων συμμοριών του Σόρος, των εθνομειοδοτικών κυβερνήσεων του άθλιου προτεκτοράτου, αλλά και όλων επίσης των υπολοίπων γηγενών ευτελισμένων και ξεχαρβαλωμένων επίσημων θεσμών.
Ορδές που τις προστατεύει κι ένα ολόκληρο δίκτυο από ξεπουλημένα ΜΜΕ, εγκάθετους γραφιάδες, μίσθαρνους «δικαιωματάδες», επαγγελματίες «προοδευτικούς» και κάθε λογής ακόμη καθεστωτικά μαντρόσκυλα, που (έχοντας τη συναίνεση ενός πραγματικά τεράστιου αριθμού από ισοκρατούντες «χρήσιμους ηλίθιους», οι οποίοι αυτοφαντασιώνονται τους…ευαίσθητους δημοκράτες) ασκούν την πιο ακραία φασιστική ιδεολογική τρομοκρατία απέναντι σε όποιον τολμά να υψώσει τη φωνή της λογικής και να ψιθυρίσει απλώς τα προφανή και αυτονόητα.
Και αυτήν την κατάσταση τη συντηρεί βεβαίως και η δική μας ευθύνη:
η αδιαφορία ή η φοβική αδράνεια του λαού, που πλην κάποιων εξαιρέσεων αρνείται ακόμη να αντιδράσει.
Σε αυτήν την ευθύνη έγκειται όμως πραγματικά και η μείζων σημασία.
Γιατί απλούστατα κανείς από τους προαναφερθέντες φορείς και θιασώτες της μισελληνικής και θεομαχικής αθλιότητας δεν θα συνετιστεί, δεν θα εξαναγκαστεί σε αλλαγή πλεύσης και δεν θα μας απαλλάξει από την εθνοκτόνα δράση του, εάν εμείς δεν το επιβάλλουμε.
Και αυτό θα γίνει πρωτίστως με πνευματικά όπλα (γιατί εδώ που βρισκόμαστε, η κατάσταση στην καταρρέουσα πατρίδα δεν είναι αναστρέψιμη ανθρωπίνως και δίχως μεγάλο Θαύμα άνωθεν).
Η ανάγκη λοιπόν για μετάνοια και για πνευματικό αγώνα είναι πιο έντονα έκδηλη από κάθε άλλη φορά.
Μαζί όμως βέβαια οφείλουμε να δράσουμε και με όποιες ακόμη ενέργειες χρειαστούν.
Η αντίδραση λοιπόν των τοπικών κοινωνιών απέναντι στο σχέδιο του εποικισμού της πατρίδας με τις ανοιχτές κάνουλες της ισλαμιστικής λαθροπλημμύρας αποτελεί μονόδρομο.
Αυτό απαιτείται επομένως.
Να ζητήσουμε πρωτίστως τη βοήθεια του Θεού και την προστασία της Παναγιάς και των Αγίων μας απέναντι στον εφιάλτη που βρίσκεται επί θύραις.
Συνάμα όμως να αντισταθούμε και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο απέναντι στον επερχόμενο και προγραμματισμένο αφανισμό μας.
Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου πια.
Είναι επιτακτικό και άμεσο θέμα επιβίωσης.
Αν δεν έχουμε το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης ούτε και τώρα……..

Νεκτάριος Δαπέργολας
Διδάκτωρ Ιστορία

Δεν γίνεται πάντα να γελάς....

Δεν γίνεται πάντα να γελάς επειδή το ζητάει η μόδα της «θετικότητας». Υπάρχουν και στιγμές που τα μέσα σου ζητούν να ουρλιάξουν και να κλάψουν. 
Κι αυτό δεν είναι αρρώστια, αλλά συναισθηματική υγεία. 
Δεν μπορείς πάντα να είσαι ήρεμος και νηφάλιος, είσαι μεταβλητός και ευάλωτος γιατί πολύ απλά είσαι άνθρωπος. Δεν είναι έλλειψη πίστης ο φόβος, γιατί και ο Χριστός φοβήθηκε και δάκρυσε.
Δεν αλλάζουν όλα στην ζωή μας, υπάρχουν κι εκείνα που θέλουν χρόνο, υπομονή και αποδοχή. 
Στο τέλος μαθαίνουμε να τα διαχειριζόμαστε και παύουν να βάζουν τρικλοποδιές στην χαρά μας. 
Στο κάτω κάτω κανείς δεν έφτασε στην δοξολογία δίχως να βραχνιάσει στην γκρίνια, μήτε μπήκε στο παράδεισο χωρίς να θρηνήσει στην κόλαση.

πλ

Άγιος Λουκάς ο ιατρός: "Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί ο Θεός τους στέλνει θλίψεις και σοβαρές δοκιμασίες!!!"

Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, ο Κύριος ο Θεός τούς στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες; Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μας αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο.

Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρία για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τις οδούς μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στον Θεό.

Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από τον Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος.

Ο Θεός όμως συχνά απαντά στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ’ αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.
Αν ζητάνε, για παράδειγμα, να τους χαρίσει ο Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ότι σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα η ταπείνωση υπό την ευεργετική επίδραση του Θεού θα μεγαλώνει στις καρδιές τους.

Ο Κύριος όμως συχνά το κάνει με έναν διαφορετικό τρόπο: τους στέλνει ένα απροσδόκητο σκληρό χτύπημα, το οποίο πληγώνει την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους και τους ταπεινώνει.

Συχνά ο Θεός μάς στέλνει κάποια ασθένεια και εμείς παραπονιόμαστε και καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι τις περισσότερες φορές αυτή είναι μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού, είναι ίσως η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας, με τις οποίες τον παρακαλούμε να δυναμώσει την πίστη μας.

Δεν γνωρίζετε ότι πολλές φορές ο Κύριος μάς στέλνει φοβερές σωματικές ασθένειες και πληγώνει το σώμα μας για να μας δυναμώσει πνευματικά;

Αυτό έγινε και με τον όσιο Ποιμένα τον πολύαθλο, ο οποίος ασκήτευε στη μονή των Σπηλαίων και όλη την ζωή του βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου υποφέροντας από μία αθεράπευτη ασθένεια και μ’ αυτό τον τρόπο έφτασε στην αγιότητα. Άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στα γήινα αγαθά, ζητάνε από τον Κύριο να αυξηθούν τα πλούτη τους.

Και ο Κύριος τους απαντά με την καταστροφή των κτημάτων τους ή με πυρκαγιές και μ’ αυτόν τον τρόπο τους αποστρέφει από την προσκόλληση στα γήινα και από την φιλαργυρία και έτσι διορθώνει τις αποκλίσεις τους από την σωστή οδό, την οποία μας διδάσκουν οι μακαρισμοί.

Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς του, τους οποίους τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ» (Α’ Πετρ. 5:6).

Αν δεν μπορούμε, παρ’ όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για ποιο λόγο μας στέλνονται από τον Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να καταλάβουμε τις οδούς του, με τις οποίες μας οδηγεί σ’ αυτόν τον σκοπό.

Πρέπει με πολλή ταπείνωση και χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις που μας στέλνονται από τον Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ’ αυτά ο Θεός μάς κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή του. Διότι ο ίδιος δια του στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ’ αυτό οργισμένος» (Ησ. 27:4).

Ενώ εμείς συνήθως νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και γι’ αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στον Θεό δεν υπάρχει οργή. «Ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιω. 4:8). Και η τέλεια αγάπη είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.

Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μάς δίνει ένα σοβαρό χτύπημα δια του οποίου μας ταπεινώνει για να μας υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του Θεού. Καταλαβαίνετε όμως πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού;

Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό σημαίνει ότι τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μας φέρεται σωστά και θα έπρεπε να μας φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι βαριά αμαρτία να κατηγορούμε τον Θεό για αδικία και να τον συκοφαντούμε;

Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι’ αυτό «εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α’ Πετρ. 1:17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς την Βασιλεία των Ουρανών.

Αλλά περισσότερο απ’ όλα τα άλλα πρέπει να φοβόμαστε να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7:1). Και γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή Του.

Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ’ εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί επειδή είναι αδιόρθωτοι και αθεράπευτοι.

Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά Του για το δρόμο της σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

Από το περ. «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου», τ. 4, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 6

Εγέρθητε Χρυσόστομοι και Γρηγόριοι..!

...Εγέρθητε Χρυσόστομοι, Γρηγόριοι, Γερμανοί, Ταράσιοι, Νικηφόροι, Φώτιοι και λοιποί, παλαιοί και νεώτεροι Άγιοι Πατριάρχαι Κων/πόλεως, οι θυσιασθέντες υπέρ των προβάτων υμών, να ίδητε ποίοι κατέχουν τον Θρόνον υμών! 

Υμείς μεν ως καλοί Ποιμένες εθύσατε τας ψυχάς υμών υπέρ των ιδίων προβάτων υμών, οι δε σημερινοί θύουσι τα πρόβατα υπέρ εαυτών και ανοίγουν τας θύρας και καλούν τους λύκους διά να εισέλθουν και κατασπαράξουν τα πρόβατα...

Πόθεν ο πατριάρχης εκπέπτωκεν εις τοιούτον όλισθον, ώστε εκουσίως ν αγωνίζεται να παραδώση το ποίμιόν του εις τους λύκους να το κατασπαράξουν; 

Η αιτία είναι η υπερηφάνεια, η ρίζα και η αιτία όλων των αμαρτιών, όλων των κακών, όλων των αιρέσεων, των συμφορών και των θλίψεων, και περισσότερον από όλους τας συμφοράς και δυστυχίας η στέρησις της χάριτος του Θεού...

Τους λυκοποιμένας, ψευδοδιδασκάλους, ψευδοπροφήτας και ψευδοχρίστους αιρετικούς οι Άγιοι Πατέρες, οι μιμηταί του Αρχιποίμενος Χριστού και διάδοχοι των μαθητών Αυτού, οι καλοί, οι αληθείς και θείοι ποιμένες, οι συγκροτήσαντες τας σεπτάς και αγίας επτά Οικουμ. Συνόδους, απεδίωξαν μακράν της ποίμνης του Χριστού και, ως αμετανοήτους, εις το αιώνιον ανάθεμα παρέδωκαν...

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΩΝ

Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν συνηθίζει να κάμνη καινοτομίας, ως η των Δυτικών και Διαμαρτυρομένων, αι οποίαι αφ' ότου απεσχίσθησαν έργον ακατάπαυστον έχουν να ποιούν καινοτομίας και μεταρρυθμίσεις, αφού και εις τοιαύτην ασέβειαν και παραφροσύνην έφθασαν να μεταρρυθμίσουν και καινοτομήσουν πάντα τα μυστήρια και τας ιεράς παραδόσεις και πολλά να καταργήσουν...

Δύο είναι τα αίτια διά τα οποία πολλοί εκ των σημερινών Αρχιερέων τολμούν να ποιούν καινοτομίας ή μεταρρυθμίσεις εις τα της Εκκλησίας, η υπερηφάνεια, με το να νομίζουν οι πλείστοι των Ιεραρχών, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, ότι είναι σοφώτεροι και ανώτεροι των Αγίων Πατέρων, και δεύτερον η κοιλιοδουλεία και η φιλαυτία... 

Με το να έγιναν οι πλείστοι εξ αυτών σαρκολάτραι τους εγκατέλειπεν η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Εάν ο πατριάρχης, τας συστάσεις της Κυβερνήσεως και της Ιεράς Συνόδου και Ορθοδόξων Αρχιερέων, Ιερέων και λαϊκών, δεν τας δεχθή, τας απορρίψη και επιμείνη εις την ένωσιν, τότε να τον αποκηρύξουν. Διότι εν ή περιπτώσει δεν αντιπούν, αλλ' υποχωρήσουν και είπουν ότι ημείς θα ακολουθήσωμεν τον πατριάρχην, τότε θα επανέλθη αυθωρεί η καταστροφή...

Τότε ουκ έχω τι άλλο ειπείν, ειμί ουαί τη Ορθοδόξω Εκκλησία της Ελλάδος! Ουαί και τω Ελληνικώ Έθνει! Διότι η υποδούλωσις της Εκκλησίας της Ελλάδος εις τον Παπισμόν θα είναι υποδούλωσις και του Έθνους. Θα είναι δε ασυγκρίτως χειροτέρα της υποδουλώσεως εις τον Μωαμεθανισμόν και τον ψευδοπροφήτην Μωάμεθ...

Εάν ο Πάπας θέλη ένωσιν να αναγνωρίση και ομολογήση όλας τας πλάνας, αιρέσεις και καινοτομίας τας οποίας έκαμον, απ' αρχής οι κατά καιρούς Πάπαι, αποσχισθέντες από την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, να μετανοήση, να κλαύση πικρώς, να ταπεινωθή και τότε είναι δεκτός.

Εάν δεν αποβάλλουν την υπερηφάνεια και ο Πατριάρχης και ο Πάπας και εάν δεν ταπεινωθούν, μιμούμενοι τον Κύριον, όχι μόνον δεν θα επιτύχουν έναν αλλά θα αυξήσουν την διαίρεσιν και θα προξενήσουν μεγάλα σκάνδαλα, ταραχάς, συγχύσεις, μεγάλην βλάβην και ζημίαν εις τα εαυτών ποίμνια. Εάν μιμηθούν τον Κύριον και ταπεινωθούν, θα επιτύχουν την ένωσιν, θα ωφελήσουν εαυτούς και τα εαυτών ποίμνια και θα δοξασθή και δι΄αυτών, ως εδοξάσθη και υπό των Αγίων Αποστόλων το Όνομα του Ουρανίου μας Πατρός, επειδή «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», και «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτό υψωθήσεται» (Λουκ.18, 14).

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Την Ορθοδοξίαν εστερέωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι θεσπέσιοι πατέρες δια των Ζ' (7) Οικουμενικών Συνόδων, φωτισθέντες από το Άγιον Πνεύμα.

Ο παπισμός είναι πρόδρομος του Αντιχρίστου, διότι κυριευθείς ο πάπας υπό αλαζονείας και επάρσεως και θέλων να γίνη ανώτερος εξουσιαστής της Εκκλησίας και πολιτείας έσχισε την Εκκλησίαν του Χριστού...

Οι παπολάτραι υπέπεσαν εις πολλάς κακοδοξίας και αιρέσεις μεταστρέψαντες όλα τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. αντί του βαπτίσματος μεταχειρίζονται το ράντισμα, αντί του μυστηρίου της μεταλήψεως μεταχειρίζονται εβραϊκά άζυμα. Ανέτρεψαν τας νηστείας, ούτε ευχέλαιον , ούτε αγιασμόν δύνανται να ποιήσουν, διότι είναι αφορισμένοι, δι' αυτό και ο αγιασμός των δεν διατηρείται...

Δεν παραλείπω δε να αναφέρω και εκείνο το οποίον είδον ιδίοις όμμασιν ότε μετέβην εις Άγιον Όρος χάριν προσκυνήσεως. Ότε ο αυτοκράτωρ Κων/πόλεως Μιχαήλ και πατριάρχης Βέκκος παπολάτραι μετέβησαν κατά το έτος 1170-1200 εις το Άγιον Όρος εβίαζαν τους μοναχούς να δεχθούν τον παπισμόν και να συλλειτουργήσουν με τους παπιστάς. 

Όσοι εδέχθησαν και συλλειτούργησαν τα σώματά των μένουν άλυτα ως αφορισμένα πνέοντα δυσωδίαν. όσοι δε δεν εδέχθησαν και εθανατώθησαν υπό των παπιστών, τούτων τα σώματα πνέουν άρρητον ευωδίαν. Εύχομαι όπως η χάρις του Παναγίου Πνεύματος να φωτίση τον νουν σας, σας ενισχύση και αποτινάξητε τον ύπνον της πλάνης και ραθυμίας και προσέλθετε εις τας αγκάλας της Εκκλησίας.

Εάν οι σημερινοί Αρχιερείς, δεν σεβασθούν τας αποφάσεις, τους κανόνας και τας παραδόσεις των θείων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά τας καταφρονούν, ποίος που καλώς φρονεί θα σεβασθή τας ιδικάς των;

«...Και η Εκκλησία και η Πολιτεία και οι τούτων άρχοντες εις τας παρούσας πονηράς ημέρας κοιμώνται τον βαρύτατον ύπνον της αμελείας και της ραθυμίας, και εάν δεν εξυπνήσουν, εξυπνήσουν δε και τον κλήρον και τον λαόν εις μετάνοιαν, εις εργασίαν των εντολών του Θεού, των αρετών και των καλών έργων, θα δώσουν λόγον εν ημέρα κρίσεως και θα τιμωρηθούν».

ΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΣΤΕΡΕΑΝ

Κρατείτε, αδελφοί μου, την πίστιν στερεάν και μένετε ασάλευτοι εις τας παραδόσεις των θείων Πατέρων, διότι εφθάσαμεν εις εποχήν κατά τη οποίαν και οι δυνατοί θα σαλευθούν. Αγωνιστείτε με κάθε σπουδή διότι τα καλά με κόπο και πόνο κατωρθώνονται. Δεν θα αισθανόμεθα δε τους κόπους της αρετής όταν αποβλέπωμεν εις το νέφος των μαρτύρων και οσίων και εις την μέλλουσαν να μας αποκαλυφθή δόξαν.

Πόσον ευτυχείς και μακάριοι θα είμεθα, εάν δι' ολίγον κόπον αξιωθούμε να κατασκηνώσωμεν εις τα αγαπητά σκηνώματα του Παραδείσου και κληρονομήσουμε τα αγαθά της ουρανίου Βασιλείας του Θεού. Αμήν.

Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού παραγγέλλει: Μη συγκοινωνήτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Εις περιστάσεις κατά τας οποίας περιφρονείται και υβρίζεται η Αγία Ορθόδοξος Πίστις ημών επιτρέπεται έλεγχος ακόμη και θυμός δίκαιος δικαιώτατος, απαγορεύεται δε η σιωπή. Αλλά και ο έλεγχος να γίνεται με διάκρισιν και σύνεσιν, όχι, με ταραχήν και θυμόν υπερβολικόν, να γίνεται με θυμόν θεϊκόν...

Ο Θεός δεν εγκαταλείπει την Εκκλησίαν Του, και εκείνους που την πολεμούν θα τους ταπεινώση και θα τους συντρίψη ως σκεύη κεραμέως, και μακάριοι εκείνοι οι οποίοι μέχρι θανάτου θα μείνουν πιστοί εις την Ορθόδοξον πίστιν, εις την ορθόδοξον ομολογίαν.

ΟΥΔΕΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ
ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Σας εύχομαι από καρδίας ποτέ να μην δειλιάτε αγωνιζόμενος, έστω και αν ίδητε τους εχθρούς της Εκκλησίας ενίοτε ισχύοντας...Ο αγωνιζόμενος υπέρ της αληθούς και ορθοδόξου πίστεως και της Αγίας ημών Εκκλησίας έχει σύμμαχον το παντοδύναμον Θεόν, ο δε αγωνιζόμενος υπέρ της πλάνης έχει σύμμαχον τον παμπόνηρον διάβολον, αλλά ανίσχυρον άρχοντα του σκότους, του ψεύδους και πάσης αιρέσεως, πλάνης και κακίας.

Δεν είναι άλλο τιμιώτερον, σεμνότερον, αγιώτερον από το να αγωνίζεται κανείς υπέρ της πίστεως, ο τοιούτος εάν αγωνιζόμενος θανατωθή σωματικώς υπό των εχθρών, χωρίς να καμφθή είναι ο λαμπρότατος νικητής, και θα λάβη το βραβείον της άνω κλήσεως και τον αμάραντον εν ουρανοίς στέφανον. Λοιπόν μάχου υπέρ πίστεως και αγώνισαι άχρι θανάτου δια να αξιωθής να γίνης κληρονόμος της Βασιλείας των ουρανών...

Εις την σημερινήν εποχήν, κατά την οποίαν η Εκκλησία πολυειδώς και πολυτρόπως πολεμείται υπό πολλών και διαφόρων πολεμίων, η προσπάθειά σας, αντιπαρατασσόμενη και αντιπολεμούσα, θα δυνηθή, Θεού βοηθούντος, να διασώση μερικούς εκ του σημερινού κατακλυσμού της αμαρτίας...

Σας συγχαίρω δια τον ζήλον σας προς διάδοσιν των χριστιανικών αληθειών και ωφέλειαν των χριστιανών. Πρέπει να γνωρίζομεν, ότι, αναλόγως του κόπου και της προθυμίας που ο καθένας εργάζεται, θα δοθούν και αι αμοιβαί παρά του μισθαποδότου Χριστού. Έως υπάρχει καιρός, ας εργασθώμεν πνευματικώς, ας σπείρωμεν με κόπον, δια να θερίσωμεν εν αγαλλιάσει...

Μετά πατρικής αγάπης και ευχών εγκαρδίων
ο πνευματικός σας Πατήρ
Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος

ΠΕΡΙ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ
(ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ)

Ευλόγησον Πάτερ


«ΠΡΕΠΕΙ ο ιερεύς να ήναι άγιος και ψυχή και σώματι. Να ήναι στύλος πυρός να φωτίζη την Εκκλησίαν, τουτέστι τον λαόν του Θεού, και να ήναι καθαρότερος από τας ακτίνας του ηλίου, δια να μη τον αφήση έρημον το Πνεύμα το Άγιον. Η ιερωσύνη γίνεται εις την γην, και τάξιν έχει επουρανίων Ταγμάτων. 
Διότι όχι άνθρωπος, ουδέ Άγγελος, ουδέ άλλη καμία δύναμις κτιστή δύναται να ενεργήση, αλλ’ αυτό το Πανάγιον Πνεύμα αυτήν την λειτουργίαν τελειοί, και ο Ιερεύς κάμνει την υπηρεσίαν των Αγγέλων. Δια τούτο πρέπει και ο Ιερωμένος να βάνη εις τον νουν του, όταν λειτουργή, πως στέκεται με τους Αγγέλους εις τον ουρανόν, έμπροσθεν του Θεού, και πρέπει να ήναι καθαρός ωσάν και τους Αγγέλους. 
Ή δεν ηξεύρετε πως δεν ήθελε δυνηθή ποτέ ανθρωπίνη ψυχή να βαστάξη εκείνο το πυρ της Θυσίας, εάν δεν ήτον πολλή της χάριτος του Θεού η βοήθεια; διότι, εάν γνωρίση τις τον άνθρωπον όπου είναι σαρκί και αίματι συμπεπλεγμένος, πώς δύναται να πλησιάση της μακαρίας φύσεως και ακηράτου; τότε θέλει ιδεί καλά, πόσης τιμής ηξίωσε τους Ιερείς η χάρις του Παναγίου Πνεύματος. 
Την Ιερωσύνην λοιπόν και αυτοί οι Άγιοι και Θεοφόροι Πατέρες πολύ την ευλαβήθησαν, ως υψηλήν, ουρανίαν, και ένθεον και μετά βίας πρέπει και αρμόζει μόνον των Αγίων να την έχουν, και δια τούτο όποιος Ιερεύς δεν είναι Άγιος ας φεύγη μακράν από την Λειτουργίαν, να μη καή και ψυχικά και σωματικά.

Τόσον είναι υψηλοτέρα η Ιερωσύνη από την Βασιλείαν, όσον είναι εις το μέσον της ψυχής και του σώματος η διαφορά. Εκείνοι οι Ιερείς όπου πηγαίνουν να λειτουργήσουν, την φρικτήν Ιερουργίαν, πρέπει να καθαρίζουν και τας μικράς φαντασίας της ψυχής, και κατά το δυνατόν εισιέναι κατά μίμησιν των Σεραφίμ και των Χερουβίμ.

Διότι είναι τινές των Ιερέων, όπου ούτε πράξη, ούτε λόγω, ούτε γνώσει πολιτεύονται, κατά τους Θείους Κανόνας, αλλά προφάσει φιλοδοξίας και φιλοτιμίας, ήτοι δια να τους τιμούν, και να έχουν οφφίκια έγιναν Ιερείς, και δια τούτο μήτε του λόγου των, μήτε άλλους ηδυνήθησαν να σώσουν.

Άλλοι δε πάλιν, δια να ήναι αμελείς και φυγόπονοι, και δεν δύνανται να κυβερνήσουν την ζωήν τους, έγιναν Ιερείς.

Είναι δε και άλλοι, όπου δεν ηξεύρουν το κρίμα της υπηρεσίας ταύτης της Εκκλησίας, μηδέ εις νουν βάνοντες της αξίας το μέγεθος, εσέβηκαν εις το θυσιαστήριον, καθώς έτυχαν, αγράμματοι και απαίδευτοι. Και μη γνωρίσαντες το τοιούτον φοβερόν Μυστήριον, αποκοπίαν λέγουσιν είναι την Ιερωσύνην. 
Άλλοι δε πάλιν ήσαν ενάρετοι, και ανέβηκαν εις Αγιωσύνην, και τω βαθμώ της Ιερωσύνης, αξιωθέντες, εθάρρησαν πολλά εις αυτό το αξίωμα, όπου τους εδόθη και ούτω κλαπέντες και γελασθέντες, αμέλησαν της αρετής αυτών, και έπεσαν εις πάθη και πτώματα, και εκολάσθησαν. 
Έτεροι δε δια ταπεινώσεως και καθαράς συνηδήσεως λειτουργούσι τω θυσιαστηρίω, και παντυχαίνουν την ανταπόδοσιν παρά του Κυρίου.

Εκείνος δε, όπου είναι ανάξιος, και λειτουργεί, δεύτερος Ιούδας είναι, και περισσότερον θέλει κολασθή από τον Ιούδαν τον προδότην, διότι τον Δαθάν και Αβειρών εσχίσθη η γη και τους εκατάπιε ζώντας, μόνον διότι ετόλμησαν να θυμιάσουν εις τον Ναόν του Κυρίου αναξίως.

Πόσον σας φαίνεται εκείνος όπου καταπατεί το Σώμα και Αίμα του Σωτήρος Χριστού; Εκείνος βέβαια με χειρότερην τιμωρίαν και κόλασιν θέλει παιδευθή.

Ο καλός και αληθινός Ιερεύς πρέπει να ήναι ευσεβής, σώφρων, διδακτικός, ταπεινός, να μη ήναι μέθυσος, να κρατή την γλώσσαν του, να μη ήναι μνησίκακος, μήτε φιλάργυρος, αλλά ελεήμων και από όλα φιλόξενος. Με όλους μικρούς και μεγάλους ηγαπημένος και ειρηνικός. Να μη πέρνη κέρδος από εκείνους όπου δανείζει, να μη βλασφημά και αφορίζει τινά, μηδέ πραγματευτής να γένη δια να μη λέγη ψέματα. Κατάκρισιν να μη δέχεται, να μη μετωρίζεται και να κάμνη τους άλλους να γελούν. Να μη αργολογή, αλλά να ομιλή εις ωφέλειαν των ακουόντων, και αυτά να ήναι από την Θείαν Γραφήν. 
Να μη ήναι γαστρίμαργος και φιλήδονος, δια να λυπήται το Πνεύμα το Άγιον. Να μη απομακρύνεται μετά θυμού και οργής, αλλά ταπεινά εις όλους. Να μη καλλωπίζεται, μηδέ να φθονή προκοπήν άλλου. 
 
Τον υβρίσαντα αυτόν να συγχωρή εξ’όλης του της καρδίας, και έμπροσθεν πάντων πριν να βασιλεύση ο ήλιος, να εξετάζη μετά πραότητος τους αμαρτάνοντας, και με φόβον Θεού να ελέγχη, ουδέ πρέπει να σκανδαλίση τινά, ή πλούσιον ή πτωχόν.

Αυτά όλα όπου είπαμεν, χρεωστεί ο Ιερεύς να φυλάγη μετά πολλής ακριβείας και προσοχής, ίνα μετά παρρησίας και καθαράς καρδίας και άλλους διδάσκη. Εάν αμελή τα λεγόμενα, και δεν τα φυλάγη καλώς προς ωφέλειαν των διδασκομένων υπ’αυτού, συμφέρει μυλόλιθον να κρεμάσουν εις τον λαιμόν του, να τον ρίξουν εις την θάλασσαν, διότι παρέβη και ημέλησε της τοιαύτης διδασκαλίας.» (Ιωάνν.Χρυς.ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΙ,σελ.291,Εκδ.Βας.Ρηγοπούλου)

Βλέπουμε εδώ αδελφοί μου, ότι ο Άγιος δεν αμελεί να συμβουλεύσει, ούτε διστάζει ακόμα και να καυτηριάσει σκληρά, τους αμαρτάνοντας συνδούλους του.

Τι αδελφός άλλωστε θα ήταν αν εθελοτυφλούσε και οδηγούσε τους αδελφούς του δια της σιωπής στην απώλεια;

Τι μαχόμενος Ορθόδοξος θα ήταν αν ασχολείτο μόνο με τον εαυτόν του αδιαφορώντας για τα μέλη της Εκκλησίας που σφαγιάζονται υποτασσόμενα σε ανάξιους;

Ή μήπως ο Άγιος παραμελούσε την προσευχή; Ούτε να το διανοηθούμε. Ούτε όμως περιοριζόταν μόνο σε αυτήν, αλλά τι έκανε; Έκανε αυτό που έπρεπε γιατί το άκουσε από τον ίδιο τον Θεό! …: «Σήκωσε τον Σταυρό σου και ακολούθησέ Με». 

Τι σημαίνει;

Να τηρούμε όσα μας έχει παραγγείλει και να πράττουμε όσα μπορούμε από αυτά που Εκείνος έπραξε ….την προσευχή, τη διδασκαλία, τα «θαυμαστά έργα» ( φιλανθρωπία) και το ζήλο προς τον οίκο του Πατρός Του (μέχρι φραγγέλιο) ακόμα φτάνοντας και μέχρι μαρτυρίου.

Μήπως ο Άγιος Νικόλαος δεν Τον ακολούθησε μέχρι φραγγέλιον επί του Αρείου;

Μήπως ο προφήτης Δαυίδ θα συνετιζόταν όταν του χάιδευαν τα αυτιά, λέγοντάς του: «ορθώς πράττεις Βασιλέα»;

Αλλά τι έγινε; 

«’Εμπηξε το μαχαίρι» εκεί που έπρεπε ο άλλος Προφήτης, λέγοντάς του: «εσύ είσαι αυτός που «σφάζεις» (παίρνεις τη γυναίκα) το μονάκριβο πρόβατο του άλλου ενώ έχεις τόσο πολλά δικά σου. Και έπιασε τόπο η συμβουλή γιατί ήταν Θεάρεστη.

Έτσι ο 50ος Ψαλμός θα μείνει εις τους αιώνες να μας συγκινεί και να μας συντρίβει την καρδιά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε συμβουλή θα πιάσει τόπο, κάνε όμως εσύ το καθήκον σου ως μέλος της Αγιασμένης Εκκλησίας του Θεού.


Πλησίασαν μερικώς οι αρχαίοι ημών πρόγονοι με το : «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», τους οποίους διάλεξε ο Θεός, διότι αναζητούσαν και έλαβαν. Τους έδωσε την ευλογία να κηρύξουν το Ευαγγέλιο Του. Εμείς, ως συνέχεια αυτών έχουμε άπαντες Ιερή υποχρέωση να συνεχίσουμε την ευλογία αυτήν, διότι «το να υπηρετούμεν τον Κύριον,  είναι καθήκον όλων μας.»

Αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος ότι ο Άγιος μιλάει για αμαρτίες περί βίου, θεωρώντας ανάξιους όσους είναι υπό την επήρεια αυτών. Δεν αναφέρεται καθόλου σε αυτούς που διδάσκουν ΑΛΛΟΤΡΙΑ, προφανώς διότι τους θεωρεί ξένους και το θέμα εντελώς διαφορετικό. 

Οι πρώτοι είναι επιρρεπείς στα πάθη τους, θέλουν βοήθεια, στήριξη, για να ξεπεράσουν αυτά που τους καθιστούν ανάξιους, χωρίς να σημαίνει ότι απαλλάσσονται της ευθύνης που βαραίνει πρωτίστως τους ίδιους και κατ’επέκτασιν τους υποκείμενους σε αυτούς ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ….ΚΑΙ ΣΙΩΠΟΥΝ! 
Καλύτερα γι’αυτούς να μπουν στις τρύπες της γης κλαίγοντας και μετανοώντας νυχθημερόν μήπως ο Φιλεύσπλαχνος Θεός τους συγχωρέσει.

Επ’ ουδενί όμως λόγο να λειτουργούν στο ΙΕΡΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ. Αυτά μας διδάσκουν οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες.

Οι δεύτεροι (οι διδάσκοντες ΑΛΛΟΤΡΙΑ) είναι «ξένοι», μη έχοντες ουδεμίαν συγγένειαν με τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Είναι «απατεώνες», ενορχηστρώνουν δηλαδή την απάτη της προδοσίας ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Το ίδιο το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού τους ονομάζει «ξένους, κλέπτες και απατεώνες».

Είναι όπως χαρακτηρίζονται εκ των Αγίων-στο Πηδάλιο αλλά και στο Ευαγγέλιο -ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ και ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ. Είναι δηλαδή ΨΕΥΤΙΚΟΙ ρασοφόροι (γι’αυτό και ο Άγιος δεν αναφέρεται καθόλου σε αυτούς), υποδύονται τον Ιερέα και Αρχιερέα !

Ενεδύθησαν ή τους ενέδυσαν το τιμημένο ράσο για άλλους λόγους, αντίθετους εντελώς της Αποστολικής διαδοχής. Πώς τώρα γίνονται αντιληπτοί;


Μα …από τα έργα που κάνουν και τα βλάσφημα λόγια που εκστομίζουν εναντίον της Αγιασμένης Εκκλησίας του Ιησού Χριστού μας! Εάν τώρα κανείς δεν μπορεί να τους αντιληφθεί, ιδιαίτερα την σήμερον ημέρα, όπου οι μάσκες έπεσαν και οι ίδιοι έχουν κατατάξει τους εαυτούς τους ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ και ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ (βλέπε ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ Κρήτης-Κολυμπαρίου), στην παράταξη που ανήκουν, ε!! ....τότε το πρόβλημα είναι παντελώς δικό του και ουδείς άλλος ευθύνεται για την τυχόν παραπλάνησή του.

Όταν ο Πατροκοσμάς, Άγιος και Ισαπόστολος (που θέλουν να περιθωριοποιήσουν οι σκοτισμένοι….) ανέφερε στις Προφητείες ότι: «Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και ασεβέστεροι των όλων» (57η σελ.39), εννοούσε τους αυθαιρέτως εισερχόμενους στην Ιεροσύνη και όχι τους κληθέντες από τον Θεό –ευλογημένους ποιμένες που θέτουν το στήθος τους έμπροσθεν των λύκων κατηχώντας επαρκώς το ποίμνιο!


Στο «ΑΣΕΒΕΣΤΕΡΟΙ» προφητεύει την θέση των «κληρικών» έναντι της Ορθής Δόξας (Πίστης) προς τον Κύριο. Αυτό ακριβώς δηλαδή που απέδειξε η διοικούσα «εκκλησία» στην ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ Κρήτης.

Στο δε «ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ» προφητεύει και εννοεί ότι η ζωή τους στα περί βίου αμαρτήματα θα είναι «πλουσία».

Τα βλέπουμε καθημερινά όπως και κάποια άλλα που περνούν ασχολίαστα, για τα οποία μίλησαν οι Απόστολοι και εμείς κωφεύουμε, μολονότι είναι πολύ σοβαρά (κατά τα άλλα «ακολουθούμε»… την Αποστολική διαδοχή)!

Μας λέει ο Απόστολος:

«Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταις του βίου πραγματείαις, ίνα τω στρατολογήσαντι αρέση».(Τιμ.Β’β’4.)

Γεννάται τώρα το ερώτημα, πώς είναι δυνατόν, τόσο εύκολα να πέσουν τόσο χαμηλά οι κληρικοί που τους κάλεσε ο Κύριος (ο στρατολογήσας αυτούς), αξιολογώντας την κλίση τους προς Αυτόν; Και πώς πριν την κλήση τους, ήταν άμεμπτοι και μετά την κλήση που τους έκανε ο Θεός, έχοντας μάλιστα λάβει εξουσίες προς επιβεβαίωση του κηρύγματός τους, έπεσαν τόσο χαμηλά έχοντας επιπλέον γνώση της Δόξας του Κυρίου,  καθώς ηδύναντο; 

(Να λάβουμε υπόψιν μας πως όποιος γνωρίσει τον Κύριο, δύσκολα τον απαρνείται!)

Φυσικά υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις, διότι μας λέει ότι «το καλόν δεν είναι αμετάβλητον..», είναι όμως σαφώς λιγότερες. 

Ακούστε τώρα από μία αμαρτωλή ψυχή, άλλον έναν λόγο για το πώς φτάσαμε-πνευματικά-τόσο χαμηλά.

Τόσα χρόνια στους κόλπους της εκκλησίας, δεν άκουσα ούτε μία φορά (τουλάχιστον η αναξιότητά μου) να φωνάξει έστω και ένας… «ανάξιος».

Όσοι επομένως χειροτονούνταν, ήταν άξιοι και οι πλέον κατάλληλοι για το τόσο σπουδαίο λειτούργημα της Ιεροσύνης. Αφού λοιπόν όλοι αυτοί ήταν κατάλληλοι και άξιοι ιεροσύνης, πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται τους εχθρούς της Ορθοδοξίας, γενόμενοι μάλιστα οπαδοί αυτών; Τι φώτιση και τι πνεύμα Άγιον έχουν, όταν δεν μπορούν να διακρίνουν τον γλυκύτατο Ιησού Χριστό από τον «επινοητή του ψεύδους»;

Άκουσα όμως να φωνάζουν όλοι «Άξιος-άξιος!!»

Άκουσα επίσης, πολλές φορές να λένε με θαυμασμό και δέος ότι: 

«Ο τάδε ιερέας έκανε …τόσους παπάδες». Ο δε ιερέας να κομπάζει, αφού κατόρθωσε και αντικατέστησε τον Θεό, κρίνοντας αυτός την κλίση του άμυαλου και ακατήχητου ενδιαφερομένου, καλώντας αυτόν αναξίως εκεί όπου ούτε τα Σεραφείμ δεν τολμούν να αγγίξουν. Είναι τόσο μεγάλο το πράγμα της ιεροσύνης, λέγει ο Ιερ. Χρυσόστομος, που αν δεν σε έχει καλέσει (στρατολογήσει) ο ίδιος ο Κύριος, δεν μπορείς να αντέξεις τέτοιο «φορτίο»!

Το αποτέλεσμα; Δείτε την προδοσία τους, στα κείμενα της ΨΕΥΔΟ συνόδου Κρήτης όπου έβαλαν την υπογραφή τους!

Και γίνεται πλήρως κατανοητό του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου το:

«…Προέρχονται και εμπνέονται από τον μακράν του Θεού κόσμον. Δι’ αυτό διδάσκουν σύμφωνα με το πνεύμα του κόσμου και ο κόσμος τους ακούει και τους δέχεται». (Α’Ιωάν.5’)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ανάξιοι ρασοφόροι… χειροτονούν επιπόλαιους και φιλόδοξους «ιερείς» και το κακό… διαιωνίζεται.
Ως εκ τούτου, ποιός θα ποιμάνει ποιόν;

Ο τυφλός θα οδηγεί… τυφλούς και πάει …λέγοντας!

(Βλέπε: Εάν δε ένας τυφλός οδηγή άλλον τυφλόν, θα πέσουν και οι δύο εις βαθύν λάκκον.


Η απόδειξη;…. 

Πώς με τόσους «ΑΞΙΟΥΣ ιερείς» φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;

Πώς τόσο «ΑΞΙΟΙ ιερείς» δέχτηκαν την ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ στην ΨΕΥΔΟ σύνοδο Κρήτης;

ΟΥΑΙ-ΟΥΑΙ-ΟΥΑΙ…. Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟΝ!

Έτσι επιβεβαιώνεται του Αποστόλου το: «…Ποτέ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΓΝΗΣΙΟΙ Χριστιανοί..»

Εάν οι πνευματικοί ηγέτες πρόδωσαν μη μπορώντας να μας προσφέρουν πνεύμα, νομίζουμε ότι θα το κάνουν οι πολιτικοί;

Είμαστε άμεσα υπεύθυνοι. Αφεθήκαμε στις ορέξεις των διεστραμμένων, αδυνατώντας να διακρίνουμε ο καλό από το κακό. Έχουμε ακριβώς και μετά βεβαιότητας, αυτό που μας αξίζει, ζυγισμένο πολύ καλά από τον Παντοδύναμο δημιουργό μας. Από εμάς εξαρτάται η μετάνοια και η όποια αλλαγή. Μόνη της δεν έρχεται, ούτε θα βοηθηθούμε ποτέ από ξένο. Ούτε αρκεί μόνο η προσευχή γιατί αν ήταν έτσι, ματαίως έχυσαν το αίμα τους οι Μάρτυρες.

Αδελφοί μου, από τη στιγμή που ο άνθρωπος μεγαλώσει και καταλαβαίνει, αρχίζει μέσα του η υπαρξιακή αναζήτηση, οδηγούμενη από τη συνείδηση που αναζητά ανάπαυση, στους κόλπους του δημιουργού Της.

Είναι ευλογημένοι όσοι έχουν δίπλα τους ανθρώπους να τους βοηθούν σε αυτές τις αναζητήσεις τους, με τον πλέον Ορθό τρόπο νουθεσίας. Είναι όμως τρις ευλογημένοι όσοι μόνοι τους ,πάντα με τη βοήθεια του Θεού, αγωνίστηκαν και βρήκαν τον δρόμο της Αλήθειας που οδηγεί στη Σωτηρία. Ο Θεός προνοεί για όλους. Ενδιαφέρεται για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων, γι’ αυτό και δεν ξεχνά κανέναν. Είναι πανταχού παρών, είναι δίπλα μας, βλέποντας μέχρι και «το εσωτερικό απόκρυφο βάθος των νεφρών και της καρδιάς μας», πράγμα που αδυνατούμε να κάνουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Αυτήν την αναζήτηση προς τα Ουράνια παρακολουθεί ο Θεός με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς και την καλή προαίρεση. Όταν με τον καιρό γίνει κλίση, δηλαδή Θείος Ζήλος προς μίμησή Του, τότε με μυστικό, συγκλονιστικό και βέβαιο τρόπο, χωρίς να αφήσει καμία αμφιβολία καλεί την ψυχή (την στρατολογεί) και μάλιστα πλέον της μίας φοράς, να ανέβει σε θέση ανώτερη του Βασιλέως και αμέσως κατώτερη Αυτού και της Θεοτόκου Μητέρας μας.

Έτσι αγαλλιάζει η ψυχή, αφού της δόθηκε άνωθεν εντολή να πράξει αυτά που ποθούσε.

Μυστήρια πράγματα που δεν εξηγούνται με τη λογική, παρά μόνο τα αποδέχεσαι!

Ζητούσε με Ζήλο και έλαβε ( «Αιτείται και δοθήσετε»)

Ερεύνησε και βρήκε ( «Ερευνάτε τας Γραφάς και θα βρείτε την Αλήθεια η οποία θα σας ελευθερώσει από τα πάθη», «Εγώ ειμί η Αλήθεια» )

Δοκιμάστηκε η Πίστη του ( «και μετά αξιώθηκε της ευλογίας») λαμβάνοντας την κλήση (την στρατολόγηση) από τον ίδιο τον Θεό.

«(…Με άλλας λέξεις είναι κλέπτης και ληστής εκείνος, που χωρίς να κληθή και αναβιβασθή από τον Θεόν εις το Αξίωμα του Ποιμένος και Οδηγού των προβάτων του Θεού, ζητεί να το σφετερισθή και να το αρπάση,…)»(Ιωαν.Ι’1’)

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΠΙΝΕΙ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΗΓΗ, ΣΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ, ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙ ΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ, ΘΟΛΟ ΚΑΙ ΒΡΩΜΙΚΟ ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΡΚΟΥ; ….ΜΑΛΛΟΝ, ΔΥΣΚΟΛΟ!

Στο στάσιμο, θολό και βρώμικο νερό του βούρκου, δηλαδή στον βόρβορο των χοίρων, μόνο οι χοίροι έχουν θέση. Διότι «ενώ εκκαθαρίστηκαν και ελούστηκαν, εκυλήσθηκαν μέσα στην λάσπην και με τα συνεχή κυλίσματά των έγιναν περισσότερο ακάθαρτοι».(Β’Πετρ.β’22.),αφού ….εμμένουν στο πείσμα τους να κυλιούνται στο βούρκο.

«…τα ιδικά Του πρόβατα Τον ακολουθούν, διότι γνωρίζουν την φωνήν Του… και δεν θα παραπλανηθούν από τους απατεώνας, οι οποίοι θα επιζητήσουν να τα αποσπάσουν από εμέ. (Αυτόν)». (Ιωαν.Ι’4-5)

Γι’ αυτούς «τους εκλεκτούς θα κολοβώσει τον χρόνο». Πριν όμως έρθει ο χρόνος αυτός οι ψυχές εκλεκτών και μη εκλεκτών «φεύγουν» με την ανάλογη Πίστη που αποκόμισαν ευρισκόμενοι μέσα στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας. Γι’ αυτό άλλοι κεκοιμημένοι, μας βοηθούν περισσότερο απ’ ότι όταν ήταν εν ζωή παραμένοντας αξέχαστοι, διαχρονικοί , εργαζόμενοι αδιαλείπτως ολοζώντανοι στη Θριαμβεύουσα Εκκλησία, για το δικό μας ψυχικό όφελος, αρκεί να τους επικαλεσθούμε και να τους παρακαλέσουμε. 

Και άλλοι πήραν τη δόξα και το μισθό που αναζητούσαν από τον κόσμο για τον οποίο εργάστηκαν. Πέθαναν για δεύτερη φορά και ξεχάστηκαν εντελώς. Έμειναν πίσω τα κακά τους έργα για να μας γίνονται παραδείγματα προς αποφυγή (όπως στην παραβολή του πλουσίου που ούτε το όνομά του δεν αναφέρεται στη Γραφή, ενώ ο Λάζαρος πολλά μας διδάσκει.) Εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να φωτίσει το νου μας έστω και τώρα να αντιληφθούμε την Παν-αίρεση στην οποία μας οδήγησαν οι «ξένοι» της Ορθοδοξίας ΨΕΥΔΟ διδάσκαλοι και ΨΕΥΔεπίσκοποι, οι οποίοι θα φέρουν τον ΑΝΤΙχριστο και σε εμάς θα συνεχίζουν να λένε … «δεν βλέπω κάτι κακό να γίνεται στην εκκλησία».

Να είστε σίγουροι ότι μιλάνε για μια άλλη «εκκλησία» που ονομάζεται «παράταξη» ή «σέκτα» ,η οποία κατευθύνεται από τον πρώτο επινοητή του ψεύδους και της υποκρισίας. 
Σε αυτή τη «σέκτα» τα μέλη διακρίνονται ως «τέκνα διαβόλου» αφού προσπαθούν αδιαλείπτως να διαβάλουν καθετί Ορθόδοξο που επί 2000 έτη είναι και θα είναι απαρασάλευτο ως τη συντέλεια του αιώνος. 

Αυτό βεβαίως δεν αρέσει γι’ αυτό και ωρύονται.

Αυτή η σέκτα που αυτοπροσδιορίζεται ως «εκκλησία» από τους διεστραμμένους, στρέφεται εναντίον της Αγιασμένης Εκκλησίας του Χριστού, σχίζει και διαιρεί Αυτήν. Ταυτοχρόνως, ξεπουλάει και υποδουλώνει την Ελλάδα μας! Δεν χρειάζονται πολλές γνώσεις για να κατανοηθεί ότι επιβάλλεται να πολεμηθεί με κάθε τρόπο.

Οι προδότες της Πατρίδας μας αναμείχθηκαν με τους προδότες της Εκκλησίας με απώτερο σκοπό να αφανίσουν κάθε ΙΕΡΟ και ΟΣΙΟ και πολλοί ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί.


(Στην φωτογραφία υπογράφεται το λαθρο-μεταναστευτικό)

Οι εχθροί της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος είναι και δικοί μου εχθροί!

Ποιό είναι χειρότερο; Το να εντάξεις έναν σχισματικό ακανόνιστα χωρίς μετάνοια στην Εκκλησία του Χριστού, κάνοντας εισπήδηση σε χώρο άλλης δικαιοδοσίας ή να ενώσεις όλους τους αιρετικούς αποδίδοντάς τους, μάλιστα, μυστήρια χωρίς τη μετάνοιά τους; Ταυτοχρόνως δε, να αποδεχθείς σωτηρία ψυχής και μέσω άλλων θρησκειών αγκαλιάζοντας την ΠΑΝθρησκεία; Σαφώς ,είναι κολάσιμο το πρώτο, αλλά το δεύτερο είναι εντελώς εωσφορικό!

Γιατί λοιπόν μεγαλύτερη αντίδραση για το Ουκρανικό σε σχέση με τα προδοτικά ψηφίσματα της ληστρικής ΨΕΥΔΟ συνόδου Κρήτης;

Εκεί στο θέμα περί «αυτονόμου και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού» (αξίζει να το ερευνήσετε, το ψήφισαν στην ΨΕΥΔΟ σύνοδο!!), ψήφισαν πολύ πιο νωρίς το Ουκρανικό και έπεται η συνέχεια. Στο θέμα δε, «η αποστολή της ορθοδόξου εκκλησίας εις τον σύγχρονον κόσμον», ΞΕΚΑΘΑΡΑ αναδεικνύεται η συμμετοχή της διοικούσας εκκλησίας στην εισβολή των λαθρομεταναστών, σε συνεργασία με τις μασονικές «σκοτεινές» δυνάμεις.

Είναι όλα προσχεδιασμένα και γραμμένα με έντεχνο-σατανικό τρόπο στα κείμενα της ΨΕΥΔΟ συνόδου.

Πόσοι όμως Ορθόδοξοι Χριστιανοί τα έχουν ερευνήσει, προκειμένου να έχουν ορθή άποψη; 

Γιατί επομένως διερωτόμαστε για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Ας αποκτήσουμε τις ανάλογες γνώσεις που χρειάζονται και ας ενεργήσουμε διότι μόνο με την προσευχή δε θα σωθούμε.

Οι υποκριτές –ψευτο ρασοφόροι προσποιούνται σε εμάς ότι τάχα αντιδρούν… και στο τέλος, πάντα συμμορφώνονται στις υπαγορεύσεις των αφεντικών τους, μασόνων πολιτικών και μη, αδιαφορώντας παντελώς για τη δογματική ακρίβεια και ευταξία της Εκκλησίας.

ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ, ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ και ΣΗΜΑΔΕΨΑΤΕ ΤΟΥΣ, ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΜΑΚΡΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ!

ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΣΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!

Αγαπούν ό,τι είναι ξένο, διεστραμμένο και μισούν ό,τι είναι ευλογημένο, ελληνικό και Ορθόδοξο!!!

«ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΠΙΣΩ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ!» (Γ. Παισίου)

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον
Γεώργιος Φλώρος