.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Δεν γίνεται πάντα να γελάς....

Δεν γίνεται πάντα να γελάς επειδή το ζητάει η μόδα της «θετικότητας». Υπάρχουν και στιγμές που τα μέσα σου ζητούν να ουρλιάξουν και να κλάψουν. 
Κι αυτό δεν είναι αρρώστια, αλλά συναισθηματική υγεία. 
Δεν μπορείς πάντα να είσαι ήρεμος και νηφάλιος, είσαι μεταβλητός και ευάλωτος γιατί πολύ απλά είσαι άνθρωπος. Δεν είναι έλλειψη πίστης ο φόβος, γιατί και ο Χριστός φοβήθηκε και δάκρυσε.
Δεν αλλάζουν όλα στην ζωή μας, υπάρχουν κι εκείνα που θέλουν χρόνο, υπομονή και αποδοχή. 
Στο τέλος μαθαίνουμε να τα διαχειριζόμαστε και παύουν να βάζουν τρικλοποδιές στην χαρά μας. 
Στο κάτω κάτω κανείς δεν έφτασε στην δοξολογία δίχως να βραχνιάσει στην γκρίνια, μήτε μπήκε στο παράδεισο χωρίς να θρηνήσει στην κόλαση.

πλ