Ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα σε απογοητεύσει. Οι φίλοι κάποια στιγμή θα παίξουν το ρόλο του Ιούδα κι εσύ θα μείνεις επί ξύλου κρεμμάμενος. Όσο κι αν δεν το θέλεις η υποστήριξη που αναζητάς από τους άλλους θα χαθεί όπως σβήνει ο ήλιος απ'τον ορίζοντα στο τέλος κάθε ημέρας. Οι άνθρωποι όσο καλή διάθεση κι αν έχουν, είναι φθαρτοί, τρεπτοί, αδύναμοι να σε κρατήσουν την στιγμή της πτώσης.
Τον κυμματοθραύστη των θλίψεων, το λιμάνι σε καιρούς φουρτουνιασμένους, τη νηνεμία μέσα στη θύελλα,το χαμόγελο την ώρα της εσωτερικής κραυγής, των αναπάντητων γιατί, θα τα βρεις στον ουρανό,στην προσευχή,στη συνομιλία, στην προσωπική σχέση με τον Χριστό. Τελικά με τον καιρό θα μάθεις εκ πείρας αυτό που ο προφήτης Δαυίδ αναφέρει: "Μονάχα στο Θεό βρίσκει η ψυχή μου τη γαλήνη· γιατί αυτός μου δίνει την ελπίδα μου."- Ψαλμοί (1,6)
Αλέξης Αλεξάνδρου 10/9/19
psihisangigmata.blogspot.com