.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ασφάλιζε λοιπόν τον εαυτό σου, άνθρωπε. Έχεις τα σημεία του Αντιχρίστου


«Ἀσφάλιζε λοιπόν τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε. Ἔχεις τά σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου. «Νά μήν τό θυμᾶσαι μόνο γιά σένα, ἀλλά νὰ τό λές καί στούς ἄλλους μέ Ζῆλο» (πρβλ. Σοφ. Σολ. 7, 13).

Ἄν ἔχεις παιδί κατά σάρκα, νά τό συμβουλεύεις. Ἄν πάλι μέ τήν Κατήχηση γέννησες κάποιο πνευματικό παιδί, καί αὐτό νὰ τό προφυλάξεις μέ τίς συμβουλές σου, ὥστε νά μἠ δεχτεῖ τόν ἀπατεῶνα ὡς αληθινό. «Διότι τό μυστήριο τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται» (Β΄ Θεσ. 2, 7). Μέ βάζουν σέ σκέψεις καί φόβο οἵ πόλεμοι τῶν ἐθνῶν, μέ φοβίζουν τἁ σχίσματα τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τρομάζει ἡ μισαδελφία τῶν ἀδελφῶν.

Ἄς τά διακηρύττουμε λοιπόν αὐτά, ἀλλά εἴθε νά μή γίνουν στήν ἐποχή μας. Ἄς ἔχουμε ὅμως τὸ νοῦ μας, γιά νά εἴμαστε ἐξασφαλισμένοι. Αὐτά εἶχα νά πῶ γιά τόν Ἀντίχριστο.»

Ἅγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
(Κατήχηση Φωτιζωμένων ΙΕ’, ΙΗ’ σελ, 457. Εκδόσεις Ετοιμασία Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέας 1999)




Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ


"Μη δέχεσαι λοιπόν τον σπόρο της αμαρτίας γιατί θα σου διάλυση την πίστη"!

Η μετάνοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πνευματικής ζωής. Η αναγνώρισης της αμαρτωλότητος μας, ο πόνος επειδή πικράναμε τον Θεό, η απόφασης για μια αλλαγή και η καταφυγή στην εξομολόγηση αποτελούν την απαρχή της σωτηρίας μας.

Ο Τίμιος Πρόδρομος και ο ίδιος ο Κύριος άρχισαν την διδασκαλία τους καλώντας σε μετάνοια. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν δεν μετανοήσει. Ενώ μόνο με την μετάνοια ένας μεγάλος ληστής "λήστεψε" ακόμη και τον παράδεισο.

Είναι λοιπόν δαιμονική πλάνη να παραμελούν οι χριστιανοί την μετάνοια και την εξομολόγηση. Βέβαια δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση των πωρωμένων που ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν τίποτε το αμαρτωλό, ή εκείνων που αυτοσχεδιάζουν τρόπους εξομολογήσεως, επειδή δεν θέλουν να ταπεινωθούν και να σκύψουν στο πετραχήλι του Πνευματικού, όπως η θεόπνευστη εκκλησιαστική τάξις ορίζει.

Αναφερόμαστε κυρίως στην περίπτωση πολλών χριστιανών, που αρκούνται σε άλλα θρησκευτικά καθήκοντα ή σε μια συμμετοχή στο Ιεραποστολικό έργο ή σε νεφελώδεις συζητήσεις με πνευματικούς Γέροντες, χωρίς καμμιά διάθεση να «φυλάξουν οδούς σκληρώς». Έτσι πιστεύουν ότι κατακτούν κορυφές, ενώ πλανώνται σε θανατηφόρα τέλματα αμετανοησίας, αναισθησίας και ναρκισσισμού.

Η αδιαφορία μας για μια αποφασιστική μετάνοια αποδεικνύεται ολοφάνερα από την ενασχόληση με την ζωή και τα σφάλματα των άλλων.

Είθε τα πολλά παραδείγματα μετανοίας, που αναφέρει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, να μας ανανεώσουν τον ζήλο για μια πραγματική μετάνοια. Είθε να μας βοηθήσουν στο να επισημαίνουμε και να εξομολογούμεθα χωρίς καμμιά επιφύλαξη ή συγκάλυψη ή δικαιολογία, όλες τις μυστικές αρρώστιες, τις πληγές και τα πάθη που λυμαίνονται την ψυχή μας, για την καθαρότητα της οποίας έχυσε το αίμα του ο Κύριος. Είθε τέλος η μικρή ντροπή που δοκιμάζουμε μπροστά στον Πνευματικό, να μας απαλλάξει από την απέραντη ντροπή μπροστά σε ανθρώπους και αγγέλους την φοβερή ώρα της Κρίσεως.

Πρόλογος Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής
Η μ ε τ ά ν ο ι α
Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων


Α. Φοβερό κακό και επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής είναι η αμαρτία. Την απονευρώνει με δολιότητα και παράλυτη την παραδίνει ατό αιώνιο πυρ. Είναι όμως κακό που εξαρτάται από την δική μας θέληση. Είναι καρπός της δικής μας προαιρέσεως.
Φοβερό κακό είναι η αμαρτία, αλλά όχι και αθεράπευτο. Το θεραπεύει εύκολα η μετάνοια. Όση ώρα κρατά κανείς στο χέρι του την φωτιά, οπωσδήποτε καίγεται. Μόλις όμως την τινάξει, παύει να καίγεται. Το ίδιο συμβαίνει με την αμαρτία, που είναι κι αυτή μια φωτιά που κατακαίει τον άνθρωπο. Για όσους μάλιστα δεν αισθάνονται αυτό το κάψιμο λέει η Αγ. Γραφή: «θα αγκαλιάσει κανείς την φωτιά και δεν θα κάψει τα ρούχα του;» (Παροιμ. ς' 27).

Β. Η αμαρτία δεν είναι κανένας εχθρός που σε πολεμά απ' έξω, αλλά κακό που φυτρώνει και αναπτύσσεται μέσα σου. «Βλέπε με σωφροσύνη» (Παροιμ. δ' 25) και δεν θα νιώσεις αισχρή επιθυμία. Να θυμάσαι την μέλλουσα κρίση, και ούτε πορνεία, ούτε μοιχεία, ούτε φόνος, ούτε παρανομία θα σε κυρίευση. Όταν όμως ξεχάσεις τον Θεό, τότε θ' αρχίσεις να σκέπτεσαι πονηρά και να ενεργής παράνομα.

Γ. Στην αμαρτία σε σπρώχνει ο παγκάκιστος διάβολος. Σε σπρώχνει, αλλά δεν μπορεί να σε κάνη να αμαρτήσεις, εάν αντίδρασης. Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμη κι αν χρόνια σε σκανδαλίζει, εάν έχεις την καρδιά σου κλειστή. Εάν όμως χωρίς αντίδραση δεχθείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλώτιση και θα σε ρίξει σε βόθρο αμαρτιών.
Άλλ' ίσως να πεις: «Είμαι δυνατός στην πίστη και δεν θα με κυρίευση η αισχρή επιθυμία, όσο συχνά κι αν την δεχθώ». Αγνοείς, φαίνεται, ότι και την πέτρα ακόμη κομματιάζει πολλές φορές μια ρίζα που παραμένει. Μη δέχεσαι λοιπόν τον σπόρο της αμαρτίας γιατί θα σου διάλυση την πίστη. Ξερίζωσε το κακό, πριν άνθηση, μήπως δείχνοντας στην αρχή ραθυμία, αργότερα τιμωρηθείς και δοκιμάσεις το τσεκούρι και την φωτιά. Φρόντισε να θεραπευθείς εγκαίρως, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη του ματιού, για να μη γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν πλέον έχεις τυφλωθεί.

Δ. Ο διάβολος αμάρτησε πρώτος και δημιουργεί όλα τα κακά. Αυτό δεν το λέω εγώ, άλλ' ο Κύριος: «Άπ' αρχής ο διάβολος αμαρτάνει»
(Α' Ίωαν. γ' 8 ). Κανείς δεν είχε αμαρτήσει πριν απ' αυτόν. Αμάρτησε ο διάβολος, χωρίς τίποτε να τον εξαναγκάσει, γιατί τότε υπεύθυνος για την αμαρτία θα ήταν ο Θεός. Πλάσθηκε αγαθός απ' Αυτόν. Αμάρτησε όμως με την δική του προαίρεση και από το έργο του ονομάσθηκε διάβολος. Ενώ ήταν αρχάγγελος κατάντησε να διαβάλλει, δηλαδή να συκοφαντήσει τον Θεό στους πρωτοπλάστους, και γι' αυτό ονομάσθηκε διάβολος. Ενώ ακόμη ήταν πιστός υπηρέτης του Θεού, έγινε Σατανάς, δηλαδή εχθρός και αντίπαλος του Θεού. Διότι η λέξης Σατανάς ερμηνεύεται αντικείμενος, εκείνος που βρίσκεται αντίθετα, δηλαδή ο αντίπαλος.
Ο διάβολος μετά την πτώση του οδήγησε πολλούς στην αποστασία. Αυτός σπέρνει τις αμαρτωλές επιθυμίες σε όσους τον ακολουθούν. απ' αυτόν προέρχεται η μοιχεία, η πορνεία και κάθε άλλο κακό. Αυτός οδήγησε τον προπάτορα Αδάμ στην παρακοή και στην εξορία. Εξ' αίτιας του, ο Αδάμ αντί για τον παράδεισο, που καρποφορούσε άκοπα θαυμάσιους καρπούς, κληρονόμησε την γη, που έβγαζε αγκάθια.

Ε. Τι θα γίνει τώρα; Απατηθήκαμε και χάσαμε τον παράδεισο. Δεν υπάρχει άραγε σωτηρία; Τυφλωθήκαμε. Άραγε δεν θα ξαναδούμε το φως; Γίναμε ανάπηροι. Άραγε δεν θα ορθοποδήσουμε πλέον; Με μια λέξη: πεθάναμε. Άραγε δεν θ' αναστηθούμε;
Αδελφέ μου, Αυτός που ανέστησε από τον τάφο, τετραήμερο τον Λάζαρο, δεν έχει την δύναμη ν' αναστήσει πολύ ευκολότερα εσένα, που είσαι ακόμη ζωντανός; Αυτός που έχυσε το αίμα Του για μας, δεν θα μας σώσει από την αμαρτία; Ας μην απελπισθούμε. Ας μη βυθισθούμε στην απόγνωση. Είναι φοβερό να χάσουμε την ελπίδα της συγχωρήσεως. Όποιος δεν προσδοκά την σωτηρία, αμαρτάνει ασυλλόγιστα. Όποιος όμως ελπίζει σ' αυτήν, σπεύδει να μετανοήσει. Το φίδι εγκαταλείπει το παλαιό δέρμα. Εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε την αμαρτία; Η γη που είναι γεμάτη αγκάθια, εάν καλλιεργηθεί με επιμέλεια, μεταβάλλεται σε καρποφόρα. Εμείς δεν μπορούμε να διορθωθούμε;

ΣΤ. Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, υπερβολικά φιλάνθρωπος. Γι΄ αυτό μη λες: «Επόρνευσα, εμοίχευσα, αμάρτησα. Και μάλιστα όχι μία φορά, αλλά πολλές. Άραγε θα με συγχώρηση; Άραγε θα με απαλλάξει από την καταδίκη;». Άκουσε τι λέει ο ψαλμωδός: «Ως πολύ το πλήθος της χρηστότητας σου, Κύριε» (Ψαλμ. λ' 20).
Τα αμαρτήματα σου δεν νικούν το πλήθος των οικτιρμών του Θεού. Τα τραύματα σου ποτέ δεν ξεπερνούν την θεραπευτική Του δύναμη. Μόνο παραδόσου σ' Αυτόν με πίστη. Εξομολογήσου το πάθος σου. Πες και συ μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαγορεύσω κατ' εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω» (Ψαλμ. λα' 5). Θα ακολουθήσει τότε αυτό που αναφέρει η συνέχεια του στίχου: «Και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου» (Ψαλμ. λα' 5).

Ζ. Θέλεις να γνωρίσεις την φιλανθρωπία του Θεού και το μέγεθος της μακροθυμίας του; Άκουσε τι συνέβη στον Αδάμ. Παρήκουσε ο Αδάμ ο πρωτόπλαστος. Δεν μπορούσε ο Θεός να τον παραδώσει αμέσως στον θάνατο; Ασφαλώς μπορούσε. Τι κάνει όμως ο Φιλάνθρωπος; Τον εξορίζει από τον παράδεισο, (αφού ήταν ανάξιος πλέον να παραμένει εκεί). Τον βάζει όμως να κατοίκηση απέναντι, για να βλέπει από που εξέπεσε και τι έχασε και που κατάντησε, ώστε να μετανοήσει και να σωθεί.
Ό Κάιν, ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε, έγινε αδελφοκτόνος, εφευρέτης κακών, αρχηγός των φθονερών και των ανθρωποκτόνων. Άλλα ενώ σκότωσε τον αδελφό του σε τι καταδικάσθηκε; «Θα ζεις πλέον στενάζοντας και τρέμοντας» (Γεν. δ' 12). Φοβερό το έγκλημα. Μικρή όμως η καταδίκη.

Η. Πραγματικά μεγάλη είναι η φιλανθρωπία που έδειξε ο Θεός στον Κάιν. Μεγαλύτερη όμως είναι αυτή που ακολουθεί: Θυμήσου την εποχή του Νώε. Αμάρτησαν οι γίγαντες και απλώθηκε στην γη υπερβολική παρανομία. Τιμωρία της θα ήταν ο κατακλυσμός. Μ' αυτόν απειλεί ο Θεός. Τον εξαπολύει όμως έπειτα από εκατό ολόκληρα χρόνια!
Βλέπεις το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού; Αυτό που πραγματοποίησε έπειτα από εκατό χρόνια, δεν μπορούσε να το πραγματοποίηση αμέσως; Παράτεινε όμως τόσο πολύ τον καιρό της τιμωρίας για να δώσει χρόνο μετανοίας. Εάν μετανοούσαν οι αμαρτωλοί, ο Θεός δεν θα εξαπέλυε την τρομερή δίκαιη τιμωρία.

Θ. Ας έλθουμε τώρα και σε παραδείγματα αμαρτωλών, που σώθηκαν με την μετάνοια.
Ίσως κάποια από τις γυναίκες να πει: «Εμόλυνα την ψυχή και το σώμα με κάθε είδους ακολασίες. Άραγε μπορώ να σωθώ;» Θυμήσου, γυναίκα, την Ραάθ την πόρνη, και προσδόκησε κι εσύ την σωτηρία. Διότι εάν εκείνη, που αμάρτανε φανερά και ενώπιον όλων, σώθηκε με την μετάνοια, εσύ δεν θα σωθείς με τον ίδιο τρόπο;
Ζήτησε να μάθεις πώς σώθηκε εκείνη. Αυτό μόνο είπε: «Ό Θεός σας είναι ο μόνος αληθινός στον ουρανό και στην γη» (Ίησ. Ν. β' 11). Από την βαθειά συναίσθηση της ακολασίας της δεν τόλμησε να πει «Ο Θεός μου», αλλά είπε «ο Θεός σας». Ολοφάνερη έχεις την έγγραπτη μαρτυρία της σωτηρίας της στον στίχο των Ψαλμών: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος, τοις γινώσκουσί με» (Ψαλμ. πς' 4).
Πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Θεού! Μνημονεύει και την πόρνη μέσα στην Αγ. Γραφή. Και μάλιστα δεν λέει απλώς: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος», αλλά προσθέτει: «τοις γινώσκουσί με (οι όποιες με γνωρίσουν και με λατρεύουν)».
Υπάρχει λοιπόν σωτηρία και για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Σωτηρία, την οποία προκαλεί η μετάνοια.

Ι. Άλλα και αν ένας ολόκληρος λαός αμαρτήσει, η αμαρτωλότητά του δεν ξεπερνά την φιλανθρωπία του Θεού. Ο ισραηλιτικός λαός στην έρημο του Σίνα λάτρεψε το χρυσό μοσχάρι. Ο Θεός όμως δεν έπαψε τις εκδηλώσεις της φιλανθρωπίας Του. Οι άνθρωποι Τον αρνήθηκαν. Ο Ίδιος όμως δεν αρνήθηκε τον εαυτό Του. Ενώ λάτρεψαν το είδωλο, δεν σταμάτησε να τους σώζει.
Και δεν αμάρτησε τότε μόνο ο λαός. Αμάρτησε μαζί του και ο Ααρών ο αρχιερεύς! Καθώς αναφέρει ο Μωϋσής: «Και έπ' Ααρών εγένετο οργή Κυρίου* και έδεήθην υπέρ αυτού και συνεχώρησεν αύτω ο Θεός» (πρβλ. Δευτ. θ' 20).

ΙΑ. Έσφαλε ο Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε το δειλινό από το κρεβάτι και βημάτιζε στο δωμάτιο, κοίταζε απρόσεκτα και έπεσε στην αμαρτία. Δεν νεκρώθηκε όμως η καλή του διάθεσης να αναγνώριση το σφάλμα του.
Ήλθε ο προφήτης Νάθαν για να τον ελέγξει και να θεραπεύσει το τραύμα. Ο υπήκοος είπε στον βασιλιά: «Αμάρτησες και οργίστηκε ο Θεός εναντίον σου». Ο πορφυροφόρος Δαβίδ δεν αγανάκτησε. Δεν έδωσε προσοχή στο πρόσωπο του προφήτου, άλλ' ύψωσε την σκέψη σ' Αυτόν που τον έστειλε. Δεν τον σκλήρυνε ο εγωισμός της εξουσίας σε τόσο πλήθος στρατιωτών που είχε γύρω του, διότι έφερε στον νου του τον αγγελικό στρατό του Κυρίου. Δοκίμασε αγωνία νοιώθοντας σαν ορατό τον Αόρατο. Και απάντησε στον προφήτη, μάλλον όμως στον Θεό που τον έστειλε: «Αμάρτησα ενώπιον του Κυρίου».
Βλέπεις την ταπεινοφροσύνη του βασιλέως; Βλέπεις την εξομολόγηση του; Μήπως είχε προηγουμένως ελεγχθεί από κανένα; Μήπως είχαν μάθει την αμαρτία του πολλοί; Σε σύντομο χρονικό διάστημα αμάρτησε και αμέσως ο προφήτης παρουσιάσθηκε. Μόλις του απηύθυνε την κατηγορία, ο φταίχτης ομολόγησε το σφάλμα. Και επειδή το ομολόγησε με ειλικρινή μετάνοια, γρήγορα εκδηλώθηκε και η θεραπεία, η συγχώρησης.

ΙΒ. Ο προφήτης Νόθαν παρηγόρησε τον Δαβίδ με την αναγγελία της συγχωρήσεως του Θεού. Εκείνος όμως δεν εγκατέλειψε την μετάνοια. Αντί βασιλική πορφύρα, ντύθηκε πένθιμο δουλικό σάκκο. Αντί σε χρυσοστόλιστο θρόνο, κάθησε σε χώμα και στάκτη. Και δεν κάθησε μόνο πάνω σε στάκτη, αλλά και έφαγε στάκτη, καθώς ο ίδιος λέει: «Σποδόν ώσει άρτον έφαγον και το πόμα μου μετά κλαυθμού εκίρνων» (Ψαλμ. ρα' 10).
Έλιωσε με τα δάκρυα τα μάτια, που έγιναν αφορμή να συλλαβή την αισχρή επιθυμία: «Λούσω καθ' εκάστην νύκτα την κλίνην μου εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. ς' 7). Άρχοντες τον παρακαλούσαν να διακόψει την νηστεία. Αυτός όμως δεν υποχωρούσε. Ολόκληρη εβδομάδα νήστεψε από κάθε τροφή. Εάν λοιπόν ένας βασιλιάς με τέτοιο τρόπο εκδήλωσε την μετάνοια του, εσύ ο απλός άνθρωπος δεν θα εξομολογηθείς;
Αργότερα πάλι, όταν επαναστάτησε ο Αβεσαλώμ, ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι δρόμοι διαφυγής, ο Δαβίδ προτίμησε να γλιτώσει φεύγοντας προς το Όρος των Ελαίων, σαν να προσευχόταν στον Λυτρωτή, που έμελλε από εκεί να αναληφθεί στους ουρανούς. Στην δύσκολη μάλιστα αυτή περίσταση ο Σεμεΐ του ξεστόμιζε υβριστικά λόγια. Ό Δαβίδ όμως τον αντιμετώπισε με ταπείνωση και καρτερία λέγοντας: «Αφήστε τον. Ό Θεός του επιτρέπει να με υβρίζη». Γνώριζε ότι συγχωρούνται ο! αμαρτίες εκείνου που συγχωρεί τους άλλους.

ΙΓ. Βλέπεις την ωφέλεια της εξομολογήσεως; βλέπεις ότι σώζονται όσοι μετανοούν;
Ο Αχαάβ, ο βασιλιάς της Σαμαρείας, υπήρξε υπερβολικά παράνομος ειδωλολάτρης, προφητοκτόνος, ασεβής και άδικος. Όταν όμως με την βασίλισσα Ιεζάβελ σκότωσε τον Ναβουθαί και ήλθε ο προφήτης Ηλίας και τον απείλησε, αμέσως έδειξε μετάνοια. Ξέσχισε τα βασιλικά ενδύματα και φόρεσε τον πένθιμο σάκκο. Τι είπε τότε ό φιλάνθρωπος θεός στον Ηλία; «Βλέπεις την μετάνοια του Αχαάβ; Δεν θα τον τιμωρήσω!».
Συγχωρεί ο φιλάνθρωπος Θεός τον Αχαάβ, καίτοι έμελλε εκείνος να συνέχιση τις αμαρτίες του. Ασφαλώς δεν αγνοούσε το μέλλον του, αλλά τώρα, στον καιρό της μετανοίας, του χαρίζει την ανάλογη συγχώρηση. Είναι χαρακτηριστικό του δικαίου δικαστού να ανταποκρίνεται κατάλληλα σε κάθε εκδήλωση που παρουσιάζεται.

ΙΔ. Ό βασιλιάς Ιεροβοάμ τελούσε θυσίες στο βωμό των ειδώλων. Επειδή διάταξε να συλλάβουν τον προφήτη, που τον κατέκρινε για την ειδωλολατρία, το χέρι του έμεινε ξερό. Μόλις δοκίμασε την τιμωρία του Θεού παρακάλεσε τον προφήτη: «Προσευχήσου για μένα». Αποτέλεσμα της μετανοίας ήταν να θεραπευθεί το χέρι. Εάν ο προφήτης θεράπευσε τον Ιεροβοάμ, άραγε ο Χριστός δεν μπορεί να σε σώσει συγχωρώντας τις αμαρτίες σου;
Υπερβολικά αμαρτωλός υπήρξε και ο Μανασσής. Διάταξε και πριόνισαν τον Ησαία. Μολύνθηκε με την ειδωλολατρία. Πλημμύρισε την Ιερουσαλήμ με αίματα αθώων. Όταν όμως οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα και δοκίμασε την τιμωρία, έσπευσε να θεραπευθεί με την μετάνοια. Λέει η Αγία Γραφή: «Ταπεινώθηκε ο Μανασσής ενώπιον του Κυρίου και προσευχήθηκε. Ο Κύριος δέχθηκε την προσευχή του και του ξαναχάρισε τον θρόνο του». Εάν σώθηκε με την μετάνοια αυτός που πριόνισε τον προφήτη, εσύ, που ασφαλώς δεν αμάρτησες τόσο φρικτά, δεν θα σωθείς; Πρόσεξε, να μην αμφιβάλλεις για την δύναμη της μετανοίας.

ΙΕ. Η εξομολόγησης μπορεί και την φωτιά να σβήσει και τα θηρία να εξημέρωση. Εάν αμφιβάλλεις, θυμήσου τι συνέβη με τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ μέσα στην κάμινο της Βαβυλώνας.
Πόσες βρύσες θα μπορούσαν να σβήσουν την φλόγα που ανέβαινε σε ύψος σαρανταεννέα πήχεων; Εκεί όμως που υψωνόταν η τεράστια φλόγα, εκεί σαν ποτάμι ξεχύθηκε η πίστης των τριών νέων, εκεί ακούσθηκε η προσευχή της μετανοίας: «Δίκαιος είσαι, Κύριε, για όλα όσα επιτρέπεις να παθαίνουμε, γιατί αμαρτήσαμε και ανομήσαμε» (Δαν. γ' 27,29).
Η μετάνοια διέλυσε την φλόγα! Βεβαιώσου απ' αυτό για την δύναμη της να σβήνει την φλόγα της κολάσεως.
Άλλ' ίσως πει κανείς προσεκτικός αναγνώστης: «Ο Θεός έσωσε τους τρεις νέους όχι για την μετάνοια τους, αλλά για την πίστη τους». Εφ' όσον υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, θα σας παρουσιάσω και μια άλλη περίπτωση.

ΙΣΤ. Τι γνώμη έχετε για τον Ναβουχοδονόσορα; Δεν ακούσατε από την Αγ. Γραφή ότι ήταν άγριος, αιμοβόρος, σκληρόκαρδος; Δεν ακούσατε ότι κατάστρεψε τάφους και ξέθαψε οστά βασιλέων; Δεν ακούσατε ότι ολόκληρο λαό έσυρε στην αιχμαλωσία; Δεν ακούσατε ότι τύφλωσε τον βασιλέα, αφού προηγουμένως τον υποχρέωσε να δη την σφαγή των παιδιών του; Δεν ακούσατε ότι συνέτριψε τα Χερουβείμ; (Δεν εννοώ βέβαια τους αγγέλους, μη σκεφθεί κανείς τίποτα τέτοιο. Εννοώ τα γλυπτά, που κάλυπταν την Κιβωτό της Διαθήκης, απ' όπου ακουγόταν η φωνή του Θεού). Ο Ναβουχοδονόσορ βεβήλωσε ακόμη και το καταπέτασμα του ναού. Πήρε το άγιο θυμιατήρι και το έστειλε σε ειδωλείο. Άρπαξε όλες τις ιερές προσφορές. Έβαλε φωτιά και έκαψε τον ναό από τα θεμέλια.
Με πόσες τιμωρίες άξιζε να τιμωρηθεί αυτός που σκότωσε βασιλείς, που έκαψε ιερά, που αιχμαλώτισε τον λαό, που τοποθέτησε άγια σκεύη του ναού μεταξύ των ειδώλων; Δεν θα ήταν άξιος να θανατωθεί χίλιες φορές;

ΙΖ. Γνωρίσατε έως εδώ το πλήθος των εγκλημάτων του Ναβουχοδονόσορος. Ελάτε τώρα να μάθετε και του Θεού την φιλανθρωπία. Τιμωρήθηκε ο θηριώδης βασιλιάς να ζει σαν άγριο θηρίο μέσα στην έρημο. Τιμωρήθηκε όμως για να σωθεί. Έβγαλε νύχια και τρίχες σαν αυτά που έχει το λιοντάρι, γιατί πριν σαν λιοντάρι άρπαζε τα άγια και ούρλιαζε. Έτρωγε χόρτα σαν το βώδι, γιατί πριν ζούσε σαν κτήνος, εφ' όσον αγνοούσε τον αληθινό θεό που του εμπιστεύθηκε το βασιλικό αξίωμα.
Όταν όμως με τις παιδαγωγικές αυτές τιμωρίες αναγνώρισε τον ύψιστο Θεό και προσευχήθηκε και μετανόησε, τότε ο Θεός του χάρισε πάλι το βασιλικό αξίωμα.

ΙΗ. Στον Ναβουχοδονόσορα, που αμάρτησε τόσο φοβερά και μετανόησε, χάρισε ο Θεός την συγχώρηση και την βασιλεία. Εάν λοιπόν και συ μετανοήσεις και ζήσης χριστιανικά, δεν θα σου χαρίσει άφεση των αμαρτιών και την βασιλεία των ουρανών;
Φιλάνθρωπος είναι ο Κύριος. Γρήγορος στην συγχώρηση. Αργός στην τιμωρία. Κανείς λοιπόν ας μην απελπίζεται για την σωτηρία του.
Ό Πέτρος, ο κορυφαίος και ο αρχηγός των αποστόλων, φοβήθηκε μια παιδίσκη και αρνήθηκε τρεις φορές τον Χριστό. Μεταμελήθηκε όμως και έκλαψε πικρά. Το κλάμα φανέρωνε την ολόψυχη του μετάνοια. Γι΄ αυτό δεν έλαβε μόνο την συγχώρηση για την άρνηση, αλλά και την αποκατάσταση στο αποστολικό αξίωμα.

Ιθ. Έχοντας λοιπόν, αδελφοί, τόσα παραδείγματα ανθρώπων που αμάρτησαν και μετανόησαν και σώθηκαν, πρόθυμα και σεις να μετανοείτε και να εξομολογείστε. " Έτσι θα λάβετε την συγχώρηση των αμαρτιών σας και θ' αξιωθείτε να κληρονομήσετε την βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους τους αγίους «εν Χριστώ Ιησού, ω εστίν η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων».

Αμήν.

Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.

Πηγή:www.pigizois.gr

Ἐκεῖνος πού ἀνάστησε τό Λάζαρο, δέν θά μπορέσει, πολύ πιό εὔκολα, νά ἀναστήσει ἐσένα; ~ Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων



Ἐκεῖνος πού ἀνάστησε τό Λάζαρο, ὁ ὁποῖος εἶχε τέσσερις μέρες πεθαμένος καί βρωμοῦσε, δέν θά μπορέσει, πολύ πιό εὔκολα, νά ἀναστήσει ἐσένα, πού εἶσαι βιολογικά Ζωντανός; (Πρβλ. Ἰωάν. 11, 39). Ἐκεῖνος πού ἔχυσε γιά χάρη μας τό Τίμιο Αἷμα Του, Αὐτός καί θά μᾶς γλυτώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. 

῎Ας μήν ἀπελπιστοῦμε, ἀδελφοί μου. ῎Ας μήν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας. Δέν εἶναι σωστό νά βυθιστοῦμε στό τέλμα τῆς ἀπόγνωσης. Γιατί εἶναι φοβερά ἐπικίνδυνο καί ἐγκυμονεῖ πολλά κακά, τό νά μήν ἔχει κανείς βάσιμη ἐλπίδα γιά τή μετάνοιά του.

Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων
(Κατήχηση Β' παράγραφος Ε΄. 
Πατρολογία Migne PG τ. 33 σελ. 413)


H «ΠΟΡΝΗ ΒΑΒΥΛΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου, ὁμιλία στὴν «Ἀποκάλυψη» Ἰωάννου
(Μάρτιος 1983)



Ἀπομαγνητοφώνηση: «Φιλορθόδοξος Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»
3 Μαΐου 2011

Ἡ ἐκκοσμίκευση ποὺ ἐπεκτείνεται στὴν ζωὴ τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας, ἐξομοιώνει προοδευτικὰ τὴν «Ἐκκλησία» μὲ τὴν «πόρνη Βαβυλώνα» τῆς Ἀποκαλύψεως, σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων.
Γιατί, κατὰ τὸν προφητικὸν λόγον τοῦ π. Ἀθανάσιου, δὲν εἶναι μόνο ἡ αἵρεση ποὺ ἀκυρώνει τὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκκοσμίκευση.
Ἂς τὰ δοῦν αὐτὰ οἱ σύγχρονοι ἐπίσκοποι καὶ ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοί, καθόσον ἀποδεχόμαστε τὴν ἐκκοσμίκευση στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, παράλληλα μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς παναρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
…Πολλὲς φορὲς καὶ ἡ Νέα Ρώμη [Κωνσταντινούπολις] ἐρωτοτρόπησε μὲ τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν καὶ πολλὲς φορὲς, χάριν αὐτῆς τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ἐπρόδωσε τὴν ἀποστολή της…Ἔτσι, ἀπεγυμνώθη ἀπὸ τὸ ποίμνιό της σιγά-σιγά, καὶ στὴν ἐποχή μας, πλέον δὲν ἔχει ἔδαφος νὰ ποιμάνει Ἐκκλησίες… Ἔτσι, ἡ Νέα Ρώμη, ἡ Κωνσταντινούπολη, χάνει τὸ ἔδαφός της, χάνει δηλ. τὸ ποίμνιό της, καὶ ὅ,τι τῆς ἔχει ἐναπομείνει· καὶ σήμερα πιά, γίνεται χειραγωγὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτῆς τῆς παναιρέσεως, καὶ τοῦ ἐκκοσμικευμένου χριστιανισμοῦ, γίνεται χειραγωγὸς παρασύρουσα καὶ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες τὶς ὁμόδοξες χριστιανικές. Ὅλα αὐτὰ γίνονται στὶς ἡμέρες μας…
Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ εἰς τὴν τρίτην Ρώμην, τὴν Μόσχα. Καὶ ἐκείνη μὲ τὴν σειρά της, ἔφτασε νὰ διαδεχθεῖ τὴν δευτέραν καὶ τὴν πρώτην Ρώμην, καὶ νὰ ἀποδειχθεῖ στὴ διαγωγὴ ὅ,τι ἦτο ἡ δευτέρα, ἀλλὰ προπαντῶς ἡ πρώτη Ρώμη μὲ τοὺς διωγμοὺς τῶν χριστιανῶν (αὐτὰ στὸν αἰῶνα μας), ὅταν ἐπεκράτησεν ὁ Κομμουνισμός.

Ὑπάρχει ἕνα μικρὸ σύγγραμμα τοῦ ρώσου ἐπισκόπου Νοβογορόδ Ἰννοκεντίου [στὸ ὁποῖο] προσπαθεῖ νὰ ἑρμηνεύσει μερικὰ σημεῖα τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ θέλει νὰ δείξει τὴν πραγμάτωση τῶν ὅσων τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρει, ὡς πρὸς τὰ τελεσιουργούμενα εἰς τὴν ἐποχήν μας, μὲ τὸν διωγμὸν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς ἀντίθεες δυνάμεις… Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ κάτι περισσότερο. Μιὰ σχέση ἀνάμεσα στὸ κόκκινο θηρίο καὶ τὴν πόρνη ποὺ ἱππεύει τὸ κόκκινο θηρίο. Καὶ ποιά μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ πόρνη, ἡ ὁποία ἱππεύει τὸ κόκκινο θηρίο. Ἀλλὰ ἀκούσατε καλύτερα νὰ σᾶς διαβάσω καὶ θὰ ἐκπλαγεῖτε.
Σημειώνει λοιπόν, στὴν 96 σελίδα:
«Τί παριστᾶ αὐτὴ αὕτη ἡ καλλωπισμένη γυνή; Τοῦτο δὲν εἶναι θηρίον οὐδὲν κοινὸν ἔχον μὲ ἀνθρώπους, δηλαδὴ δὲν εἶναι ὀργάνωσις, ἡ ὁποία δὲν ἔχει οὐδὲν κοινὸν μὲ τὸν Χριστιανισμόν, ἀλλ’ εἶναι ἄνθρωπος… πολυτελῆ γυνή, ἐστολισμένη μὲ πολυτελῆ στολήν, μὲ πολύτιμα κοσμήματα. Ἡ γυνὴ αὕτη σημαίνει χριστιανικὴν ὀργάνωσιν, ἀλλ’ οὐχὶ γυμνήν, ἄσχημον καὶ παραμορφωμένην, ὄχι αἱρετικὴν ἐν γένει, ὄχι προτεσταντικήν, ἀλλὰ τουναντίον ἐνδεδυμένην μὲ πολυτελῆ ἐνδυμασίαν, ἔχουσαν ἰδικοὺς θεσμούς, περίφημον λατρείαν καὶ τύπους. Ναί, αὕτη εἶναι ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία», ἡ πόρνη δηλαδή. Ναί, ναί, ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία»! Τοιαύτη ὀργάνωσις ἀνεφάνη ἐσχάτως ἐν Ρωσίᾳ ἐπὶ τῆς κυριαρχίας ἐκεῖ τοῦ ἐρυθροῦ δράκοντος. Τί εἶναι αὐτὴ ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία»; Εἶναι ἡ ἕνωσις τοῦ Χριστιανισμοῦ μετὰ τοῦ κοκκίνου ἀθεϊσμοῦ. Δυστυχῶς! Οἱ θεωροῦντες ἑαυτοὺς ἀντιπροσώπους τοῦ Χριστιανισμοῦ, λειτουργοὶ τοῦ Θεοῦ (κληρικοί), ἐγένοντο ὑπηρέται τοῦ σατανᾶ, καθ’ ὃν χρόνον προσποιητῶς παραμένουσι λειτουργοὶ τοῦ Θεοῦ…
Ἡ ζῶσα Ἐκκλησία ἐσχηματίσθη ὡς ἑξῆς: Ὅταν οἱ ἄθεοι σοσιαλισταὶ ἐν Ρωσίᾳ ἐκήρυξαν πόλεμον κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἤρχισαν νὰ κλείουν τὰ μοναστήρια, τὰς Ἐκκλησίας, ἤρχισαν νὰ διώκουν, νὰ βασανίζουν ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ἄνευ διακρίσεως δόγματος, τότε ἱερεῖς τινες, τῆς πρώην ἐπικρατούσης Ἐκκλησίας (Ὀρθοδόξου) ἐν Ρωσίᾳ, ἀπετάθησαν εἰς τὴν ἐρυθρὰν ἐξουσίαν (εἰς τοὺς μποσελβίκους) μὲ τὴν ἐρώτησιν: Διατί διώκεται ὁ κλῆρος; Ἡ ἐρυθρὰ ἐξουσία ἀπήντησε: διότι ὁ κλῆρος ὑπηρέτει τὴν τσαρικὴν ἐξουσίαν καὶ παρουσιάζεται ἐχθρὸς τῆς ἐρυθρᾶς κομμουνιστικῆς ἐξουσίας καὶ ἐχθρὸς τοῦ σοσιαλισμοῦ.
Οἱ παρουσιασθέντες ἱερεῖς ἀπήντησαν, ὅτι οὗτοι εἶναι σύμφωνοι νὰ ἐξυπηρετοῦν καὶ τὴν Σοβιετικὴν ἐξουσίαν, ἀρκεῖ μόνον νὰ δώσωσιν εἰς αὐτοὺς τὰ δικαιώματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶχον καὶ ἐπὶ Τσάρων. Ἡ σοβιετικὴ ἐξουσία τότε ἀπήντησε, ὅτι συμφωνεῖ νὰ δώση εἰς αὐτοὺς ὁποιαδήποτε δικαιώματα, ἀλλὰ μὲ τὴν συμφωνίαν νὰ ἐργάζωνται οὗτοι εἰς ὠφέλειαν τῆς ἐρυθρᾶς ἀθέου ἐξουσίας καὶ πρὸς βλάβην ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς ἐξουσίας ταύτης καὶ πρὸς ἐξάλειψιν καὶ ἐξαφανισμὸν τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Οἱ ἱερεῖς τῆς πρώην ἐπικρατούσης Ἐκκλησίας ἀπήντησαν ὅτι εἰς ὅλα ταῦτα συμφωνοῦσιν.
Μετὰ τοῦτο ἐχωρίσθησαν ἀπὸ τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Τύχωνος καὶ ἀπετέλεσαν ἀφ’ ἑαυτῶν σύλλογον-κοινωνίαν, τὴν ὁποίαν ὠνόμασαν «ζῶσαν Ἐκκλησίαν». Καὶ διὰ τῆς ὁδοῦ ταύτης ἡ ἐστολισμένη γυνὴ ἀπεδείχθη πόρνη, καθημένη ἐπὶ τοῦ ἐρυθροῦ δράκοντος. Οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Χριστοῦ ἔκαμον συμμαχίαν μὲ τοὺς ὑπηρέτας τοῦ διαβόλου, πρὸς ἐξαφάνισιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία» ἐδημιούργησε Σύνοδον, ἡ δὲ ἄθεος Σοβιετικὴ ἐξουσία τὴν ἐπεκύρωσε τὴν Ἀνωτέρα Διοίκησιν Γενικῶν Πολιτικῶν Γραφείων … Τριάς, δηλαδή, ἐπιτροπὴ ἐκ τριῶν ἀθέων διὰ νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὴν Σύνοδον, ἥτις ἦτο ὑποχρεωμένη νὰ ἐκπληρῆ προθύμως, νὰ ἐκτελῆ ὅλα τὰ ἔγγραφα καὶ τὰς ἐπιθυμίας τῶν ἐρυθρῶν ἀθέων, ἤτοι τῆς Σοβιετικῆς ἐξουσίας. Καὶ τὸ ἔργον τῆς καταστροφῆς τῶν χριστιανικῶν κειμηλίων καὶ ἱερῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπῆρεν τὸν κατήφορον, ὡς κοινῶς λέγομεν.
Ἡ τριὰς τῶν ἀθέων π.χ., ἐκφράζει τὴν ἐπιθυμίαν, ὅπως ὅλα τὰ μοναστήρια κλείσωσιν. Ἡ Σύνοδος τῆς «ζώσης Ἐκκλησίας» παρακαλεῖ τὴν Σοβιετικὴν ἐξουσίαν νὰ κλείση ὅλα τὰ μοναστήρια! Ἡ ἐξουσία αὕτη ἀμέσως προβαίνει εἰς τὴν ἐκτέλεσιν τῆς αἰτήσεως τῆς Συνόδου. Ἄρχεται τὸ κλείσιμο τῶν μοναστηρίων, ἡ ἀπόλυσις τῶν μοναζόντων καὶ μοναζουσῶν· τὰς ἐκκλησίας τὰς μεταβάλλουν εἰς νοσοκομεῖα, λέσχας, θέατρα κ.λπ. Θρῆνοι, καὶ ὀδυρμοί, καὶ δάκρυα, καὶ γογγυσμοί, φωναὶ ἀπελπισίας καὶ κατάραι ἀκούονται ἐκ μέρους τῶν πιστῶν. Ἡ ἐρυθρὰ ἐξουσία ἡσύχως ἀπήντησεν. Ἡμεῖς ἐδῶ δὲν πταίομεν, ἡ Σύνοδός σας ἀπαιτεῖ τοῦτο. Ἡμεῖς μόνο ἐκτελοῦμεν τὰς ἐπιθυμίας της.
Διὰ τῆς αὐτῆς, λοιπόν, ὁδοῦ ἔκλεισαν πολλὰς ἐκκλησίας, ἐφυλάκισαν, ἐξόρισαν εἰς βαρείας ἐργασίας, ἐπυροβόλησαν χιλιάδας ἐπισκόπων, ἱερέων καὶ ἁπλῶν χριστιανῶν. Ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία» εἰσήγαγε πολλοὺς νεωτερισμούς: ἐγγάμους ἱερεῖς προαγάγει εἰς ἐπισκόπους, εἰς τοὺς ἐν χηρείᾳ ἱερεῖς ἐπιτρέπει δεύτερον γάμον, διατηρούντων μετὰ ταῦτα τὸν βαθμὸν τῆς ἱερωσύνης των. Ἕκαστος ἐπίσκοπος καὶ ἱερεὺς τῆς «ζώσης Ἐκκλησίας» εἶναι καὶ πράκτωρ καὶ σπιοῦνος τοῦ ἐκτάκτου Συμβουλίου …Ἀνωτέρα Ἐξουσία καὶ ἀναφέρουσιν ὅτι γνωρίζουσι καὶ καταγγγέλλουσι πάντα ἰδικὸν καὶ ξένον, ὅστις ἤθελεν εἰπεῖ τι ἐναντίον τῆς Σοβιετικῆς ἐξουσίας τῶν ἁπλῶν κομμουνιστῶν. Κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐξουσίας ταύτης καὶ ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων, καθήρεσαν τὸν Πατριάρχην Τύχωνα καὶ ἐστέρησαν αὐτὸν καὶ αὐτοῦ τοῦ σχήματος τοῦ μοναχοῦ. Καὶ πόσους οὗτοι παρέδωκαν εἰς τοῦς ὄνυχας τοῦ ἐρυθροῦ δράκοντος εἰς μαρτύριον καὶ θάνατον ἀδύνατον ἀριθμεῖσαι. Ὅλας τὰς αἱμοχαρεῖς πράξεις τῆς Σοβιετικῆς ἐξουσίας ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία» μὲ παρεκκλίσεις ἐπιδοκιμάζει καὶ εὐλογεῖ. Τοὺς δὲ ἐχθροὺς τοῦ ἐρυθροῦ ὄφεως καταρᾶται.
Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ νομίζωμεν ὅτι ἡ διεφθαρμένη γυνή, ἡ καθημένη ἐπὶ τοῦ ἐρυθροῦ θηρίου εἰκονίζει μόνον τὴν «ζῶσαν Ἐκκλησίαν» τῆς Μόσχας καὶ τὰ μέλη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι. Τοῦτο πρέπει νὰ ἐννοῶμεν πολύ εὐρύτερον. Ὑπὸ τὴν πόρνην αὐτὴν ἐννοοῦνται ὅλοι γενικῶς οἱ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι, ὅπου καὶ ἂν εἶναι (ἂν καὶ οὗτοι παραμένουσι χριστιανοί), ἐργάζονται διὰ τὴν καταστροφὴν τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ εἰς ὠφέλειαν τοῦ ἐρυθροῦ θηρίου τῆς ἀθεΐας ἢ καὶ λαϊκοί, ἢ καὶ ἱερεῖς ἢ καὶ ἐπίσκοποι καὶ μητροπολῖται καὶ πατριάρχαι καὶ πάπαι εἶναι οὗτοι. Τοιοῦτοι εὑρίσκονται καὶ ἐν τῇ ἱστορίᾳ καὶ εἰς τὰς ἡμέρας ἡμῶν».
Τί νὰ προσθέσουμε ἀγαπητοί μου σ’ αὐτά; Τὰ βλέπουμε καὶ στὶς μέρες μας. Ἕνα μόνο. Ὅτι κι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα μας ἤδη ἔχουμε κάμει ἀρχή. [σ. Ὑπενθυμίζουμε, ἡ ὁμιλία ἔγινε τὸ 1983]. Καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἐλεεῖ. Τίποτ’ ἄλλο δὲν λέγω. Ὅτι ἡμεῖς οἱ ἴδιοι προδίδουμε τὴν Ἐκκλησίαν. Ὅτι ἡ πόρνη αὐτὴ γυναῖκα γίνεται νὰ εἶναι ὑψηλῷ ὀνόματι λεγομένη Ἐκκλησία· ὅτι δύναται νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ βλέπομεν, ἀλλὰ καὶ δύναται νὰ κατοχυρωθεῖ μὲ πολλὰ ἐπιχειρήματα καὶ νὰ ἐξαχθεῖ ἀπὸ πολλὰ στοιχεῖα καὶ ἁγιογραφικὰ καὶ πατερικά, τὰ ὁποία ἐν συνεχείᾳ σᾶς ἀναφέρω.
Θὰ ἐσημειώναμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν σειρά μας ὅτι μιὰ Ἐκκλησία ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἕνα ἄθεο καθεστώς, ὑπηρετεῖ, ὄχι ἁπλῶς ὑπάρχει, …ὑπηρετεῖ στοὺς σκοπούς του ἕνα ἄθεο καθεστώς, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἐκ Θεοῦ φυτεία. Καὶ ὅπως λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: πᾶσα φυτεία ποὺ δὲν ἐφύτευσε ὁ Θεὸς «ἐκριζωθήσεται» (Ματθ. 15, 13). Αὐτὴ ἡ —ἐντὸς εἰσαγωγικῶν— Ἐκκλησία, καὶ αὐτὴ ἡ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν φυτεία, εἶναι ἐκείνη ποὺ καταπατεῖται ὑπὸ τῶν ἐθνῶν, ποὺ λέγει στὴν Ἀποκάλυψη. Θὰ πατηθεῖ, λέγει, μῆνες τεσσαράκοντα δύο (3,5 χρόνια), θὰ καταπατηθεῖ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν, μὴ τὴν μετρᾶς, δὲν εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν προστασία μου, λέγει ὁ Θεὸς (στὴν Ἀποκάλυψη), μία τέτοια Ἐκκλησία, δὲν εἶναι Ἐκκλησία… Δηλαδή, ἡ εὐλογία καὶ ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει. Εἶναι Ἐκκλησία κατ’ ἐπίφασιν.
Θὰ πῶ τοῦτο: Πρῶτον. Ἐὰν ἦτο ἀληθῶς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ρωσία ἐν προκειμένῳ, τότε, διατί ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία κρύπτεται εἰς τὰς κατακόμβας καὶ διώκεται; Ἔχουμε τὴν «πάνω» Ἐκκλησία καὶ τὴν «κάτω» Ἐκκλησία. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία πράγματι ἦτο ἐλευθέρα, καὶ δὲν ὑπηρέτει τοὺς σκοποὺς τοῦ ἀθέου καθεστῶτος, τότε γιατί ὑπάρχει καὶ δεύτερη Ἐκκλησία κρυπτομένη, γιὰ ποιό λόγο; Αὐτὴ ἡ παρουσία τῆς κρυμμένης Ἐκκλησίας δείχνει ὅτι ὑπάρχει μία Ἐκκλησία ποὺ ἔχει προδώσει, ἔχει προδώσει τὴν ἀποστολή της.
Δεύτερον. Ὁ Κύριος εἶπε: «καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν». Ἀντιληφθήκατε. Σᾶς κατοχυρώνω, γιατί ὁ ἐπίσκοπος Ἰννοκέντιος χαρακτηρίζει ὡς πόρνη ἐπὶ τοῦ κοκκίνου θηρίου, αὐτὴν τὴν λεγομένην —ἐντὸς εἰσαγωγικῶν— Ἐκκλησίαν. Ὁ Κύριος εἶπε, λοιπόν, «διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24, 12). Καὶ μέσα σ’ αὐτοὺς τοὺς πολλοὺς θὰ εἶναι ἀσφαλῶς καὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἐμπνέονται πλέον ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὑλικὸν συμφέρον.
Ἂν ὑπάρχει τὸ ὑλικὸν συμφέρον εἴμεθα ἕτοιμοι γιὰ ὅλα. Τίποτα πλέον δὲν θὰ ἠμπόδιζε αὐτοὺς νὰ στέκονται προδόται καὶ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ θὰ εἶναι οἱ πνευματικοὶ ἀπόγονοι τοῦ Κάϊν καὶ τοῦ Ἰούδα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει: «τοῦτο δὲ γίνωσκε —λέγει στὸν Τιμόθεον— ὅτι ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί. Ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, …ἀνόσιοι (δὲν θάχουνε οὔτε ὅσιο, οὔτε ἱερό), …διάβολοι, προδόται» (Β΄ Τιμ. 3, 1-4). Ὁ Κύριος τὴν προδοσία τὴν ἐννοοῦσε, ὅταν ἔλεγε στοὺς μαθητάς του: «παραδώσει ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς» (Ματθ. 10, 21). Αὐτὴ εἶναι ἡ προδοσία. Προδόται ὁμοίως ἐκαλοῦντο, τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους ποὺ ὑπῆρχαν οἱ διωγμοί, ἐκεῖνοι ποὺ παρέδιδαν τὶς Ἅγιες Γραφὲς στὰ χέρια τῶν διωκτῶν. Ἡ προδοσία εἰς τὸν τομέα αὐτὸν εἶναι ὅ,τι πιὸ σιχαμερό, ὅ,τι πιὸ φοβερό. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, σᾶς εἶπα, ἔχουν τὸν κλῆρο ἑνὸς Ἰούδα.
Τρίτον. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων σημειώνει στὴν 15η Κατήχησή του, ποὺ μιλᾶ γιὰ τὸν Ἀντίχριστον: «φοβεῖ με ἡ μισαδελφία τῶν ἀδελφῶν». Μὲ φοβίζει, λέγει, ἡ μισαδελφία αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν. Καὶ ὅταν λέει ἀδελφούς, ἐννοοῦσε τόσο τοὺς λαϊκοὺς χριστιανούς, ὅσο καὶ τοὺς κληρικούς, καὶ μάλιστα τοὺς ἐπισκόπους… Τί σημαίνει αὐτό;
Σημαίνει ὅτι ἀνάμεσα στοὺς ἀδελφούς μας, ὅλων τῶν βαθμῶν, θὰ ἔχομεν τοὺς προδότας τῆς Πίστεως, ποὺ θὰ ἀποτελοῦν αὐτοὶ πάντοτε τὴν «Ἐκκλησία πόρνη» (νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Θεὸς ποὺ τὸ λέγω αὐτό, τὴν βάζω ἐντὸς εἰσαγωγικῶν τὴν λέξη «Ἐκκλησία» πόρνη) ποὺ συμπλέκεται ἀθεμίτως μετὰ τοῦ κοκκίνου θηρίου, ποὺ δὲν εἶναι μόνο κάθε ἄθεον καθεστώς, ἀλλὰ καὶ κάθε κοσμικὴ κατάστασις. Ὁποιαδήποτε κοσμικὴ κατάστασις αὐτὴ ἡ συμπλοκή, ἡ ἀθέμιτος συμπλοκὴ Ἐκκλησίας καὶ κόσμου.
Τέταρτον. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 56 προφητείαν του… λέγει τὸ ἑξῆς: «θάρθει καιρὸς ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἁρμονία ποὺ εἶναι σήμερα, μεταξὺ λαοῦ καὶ κλήρου». Στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 57 γράφει: «Οἱ κληρικοὶ θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων». Καὶ στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 108 σημειώνει: «Θάρθει καιρὸς ποὺ οἱ χριστιανοὶ θὰ ξεσηκωθοῦν ὁ ἕνας κατὰ τοῦ ἄλλου». Πότε θὰ γίνει αὐτό; Ὄχι μὲ τὴν ἔννοιαν τῶν πολιτικῶν κομμάτων καὶ τῶν πολιτικῶν ἀντιθέσεων, μὲ τὴν ἔννοιαν ὅτι αὐτὸς θὰ μένει πιστὸς καὶ ἐκεῖνος θὰ ἔχει προδώσει, καὶ προδότης χριστιανὸς θὰ καταδιώκει τὸν πιστὸν χριστιανόν.
Πέμπτον. Οἱ ἀρχαῖοι Πατέρες ἔλεγαν ὅτι οἱ κληρικοὶ (ρωτήθηκαν πολλὲς φορές, ἰδίως οἱ ἀσκητὲς Πατέρες: «τί θὰ γίνει μετὰ ταῦτα») καὶ ἔλεγαν ὅτι οἱ κληρικοὶ θὰ εἶναι ὅπως καὶ οἱ λαϊκοί. Δηλαδή, πῶς κινεῖται ἕνας λαϊκός, κυττάει τὰ συμφέροντά του, …ἔτσι θὰ εἶναι, λέει, καὶ οἱ κληρικοί.
Ἕκτον. Αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τὴν διαβάζουμε ἀγαπητοί μου στὴν βιογραφίαν τοῦ π. Δημητρίου Γκαγκαστάθη, ἑνὸς ἱερέως ποὺ ἦταν ἐδῶ στὰ Τρίκαλα …καὶ εἶχε φήμη ἁγίου ἀνθρώπου. Ἂν διαβάσετε ἐκεῖ θὰ δεῖτε τὸ ἑξῆς· ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κοζάνης, αὐτὸς ποὺ ἦταν τότε …συμπλέων μὲ τὴν κατάστασιν τῆς ἐποχῆς, τὸν κατεδίωκε νὰ τὸν φονεύσει! Ποιος; Ὁ ἐπίσκοπος τὸν ἱερέα…
Τί σημαίνουν, ἀγαπητοί μου, ὅλα αὐτά; Σημαίνουν ὅτι ὅλα αὐτὰ δίδουν ὕλη· πράγματι, πλάϊ στὴν ἑρμηνεία «πόρνη Ρώμη» νὰ τίθεται καὶ ἡ ἑρμηνεία ὅτι ἡ πόρνη τῆς Ἀποκαλύψεως νὰ ἀντιπροσωπεύει τὴν ἐκκοσμικευμένην Ἐκκλησίαν. Καὶ τὸ εἶπα αὐτό… γιατὶ πράγματι παρατηροῦμε νὰ τελεσιουργεῖται αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας, κληρικοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ (δὲν λέγω Καθολικοί, δὲν λέγω προτεστᾶνται), νὰ συμφωνοῦν καὶ νὰ συμμαχοῦν μὲ ἄθεες κοσμικὲς καταστάσεις καὶ δυνάμεις καὶ καθεστῶτα, ὁποιαδήποτε…, νὰ συμπλέουν, νὰ συμφωνοῦν καὶ νὰ προδίδουν τὴν Ἐκκλησία. Σημεῖα τῶν καιρῶν. Γιὰ τὸν ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων σημεῖο τῶν καιρῶν, ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, ὅταν φθάνουν οἱ κληρικοὶ νὰ προδίδουν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία. Ἀγαπητοί μου, ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει.

Ἀρχιμ. Μυτιληναίου Ἀθαν., Ὁμιλίες στὴν Ἱερὰ Ἀποκάλυψης, ἀριθ. ὁμιλ. 71. Στὸ ἱστολόγιο: http://www.pantocrator.info/gr/modules.php?name=Downloads&d_op=viewdownload&cid=24&min=70&orderby=titleA&show=10

Προσθέτουμε καὶ τὸ σχετικό κείμενο τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων:
«Ὁ δὲ σωτήρ φησιν· καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους. ἐὰν ἀκούσῃς ὅτι ἐπίσκοποι κατ’ ἐπισκόπων καὶ κληρικοὶ κατὰ κληρικῶν καὶ λαοὶ κατὰ λαῶν μέχρις αἱμάτων ἔρχονται, μὴ ταραχθῇς. προγέγραπται γάρ. μὴ πρόσεχε τοίνυν τοῖς γινομένοις, ἀλλὰ τοῖς γεγραμμένοις… Προετοιμάζει γὰρ ὁ διάβολος τὰ σχίσματα τῶν λαῶν, ἵνα εὐπαράδεκτος γένηται ὁ ἐρχόμενος… Ἀπέστησαν γὰρ οἱ ἄνθρωποι τῆς ὀρθῆς πίστεως… Καὶ πρότερον μὲν ἦσαν φανεροὶ οἱ αἱρετικοί, νῦν δὲ πεπλήρωται ἡ ἐκκλησία κεκρυμμένων αἱρετικῶν… Βλέπε τοίνυν σεαυτόν, ἄνθρωπε, καὶ ἀσφαλίζου τὴν ψυχήν. ἡ ἐκκλησία νῦν ἐνώπιον Θεοῦ ζῶντος, προδιαλέγεταί σοι τὰ περὶ τοῦ Ἀντιχρίστου πρὶν παραγενέσθαι. καὶ εἴτε ἐπὶ σοῦ γίνεται, οὐκ οἴδαμεν, εἴτε μετὰ σὲ γίνεται, οὐκ οἴδαμεν. καλὸν δέ ἐστι ταῦτα εἰδότα σε προασφαλίσασθαι».

Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατήχησις ιε΄, Φωτιζομένων, TLG, c. 7, l. 2- c. 9, l. 41.

Τό σῶμα εἶναι ἐργαλεῖο καί μοιάζει μέ στολή τῆς ψυχῆς. Μή μολύνεις τήν ὄμορφη αὐτή στολή σου !



''Μή λές ὅτι τό σῶμα εἶναι αἰτία τῆς ἁμαρτίας. Γιατί, ἄν τό σῶμα εἶναι αἰτία τῆς ἁμαρτίας, τότε γιατί ὁ νεκρός δέν ἁμαρτάνει; Βάλε στό δεξί χέρι κάποιου νεκροῦ, πού μόλις πέθανε, ἕνα ξίφος. Φόνος δέν θά γίνει. Ἄς περάσουν πλάι ἀπό νεκρό νεό, μόλις πεθάνει, χίλιες καλλονές. 

Δέν πρόκειται νά τοῦ δημιουργηθεῖ καμιά ἐπιθυμία πορνείας. Γιατί; Ἐπειδή τό σῶμα δέν ἁμαρτάνει ἀπό μόνο του, ἀλλά ἁμαρτάνει ἡ ψυχή, ἐνεργώντας μέ τό σῶμα. Τό σῶμα εἶναι ἐργαλεῖο καί μοιάζει μέ ροῦχο καί στολή τῆς ψυχῆς. Κι ἄν παραδοθεῖ ἀπό αὐτή στήν πορνεία, γίνεται ἀκάθαρτο. 

Ἄν ὅμως συζήσει μέ ἅγια ψυχή, γίνεται ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν τά λέω ἐγώ αὐτά, ἀλλά τά ἔχει πεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Δέν ξέρετε ὅτι τά σώματά σας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού βρίσκεται μέσα σας;» (Α΄ Κορ. 6,19). 

Νά φροντίζεις λοιπόν τό σῶμα σάν νά εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Μή φθείρεις μέ πορνεῖες τή... σάρκα σου. 

Μή μολύνεις τήν ὄμορφη αὐτή στολή σου. Κι ἄν ἔτυχε καί τή μόλυνες, πλύνε την τώρα μέ τή μετάνοια, ἐπειδή τώρα εἶναι καιρός λουτροῦ παλιγγενεσίας.''

Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων
Κατήχηση Δ΄. ΚΓ΄ σελ. 147

«Καί μεταμορφώθηκε μπροστά τους καί ἔλαμψε τό πρόσωπό Του ὅπως ὁ ἥλιος καί τά ροῦχα του ἔγιναν λευκά σάν τό φῶς»ματθ. Ιζ΄ : 2



«Ὁ Θεός εἶπε: «Κανένας ἀπ᾿ ὅσους θά δοῦν τό πρόσωπό μου δέν θά ζήσει» (Ἐξ. Λγ΄ : 20). 

Γι᾿ αὐτό λοιπόν, ἐπειδή κανένας μας δέν μποροῦσε νά ἀτενίσει τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσει, μαζί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση πῆρε καί τήν ἀνθρώπινη μορφή, γιά νά μπορέσουμε μέσα ἀπό αὐτή νά Τόν δοῦμε καί νά ζήσουμε.

Καί ὅταν θέλησε μόλις λίγο νά φανερώσει αὐτό τό Θεανδρικό πρόσωπο δοξασμένο στό ὄρος Θαβώρ, ὅταν ἔλαμψε σάν τόν ἥλιο, οἱ Μαθητές ἔπεσαν καταγῆς ἀπό τόν φόβο τους.

Ἄν τό σωματικό Θεανθρώπινο πρόσωπο ἔλαμψε, ὄχι ὅπως εἶναι φυσικό, ἀλλά ὅπως μποροῦσαν νά τό ἀτενίσουν οἱ Μαθητές καί πάλι ἐκεῖνοι φοβήθηκαν καί δέν μπόρεσαν νά ἀντέξουν, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀντιληφθεῖ κανείς ἤ νά κατανοήσει τήν Ἴδια τή θεία Φύση;»

Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων,
Κατήχηση Φωτιζομένων Ι, σελ. 265

Άρωμα σε όλους μας ας είναι η ευωδία της προσευχής, οι καλές πράξεις και ο αγιασμός των σωμάτων μας



«Ας τρέξουμε όλοι το δρόμο της αγνότητας με τη χάρη του Θεού, νέοι και νέες, ηλικιωμένοι μαζί με τους νεώτερους (Ψαλμ. 148, 12), χωρίς να συμμετέχουμε σε ακολασίες, αλλά υμνώντας το όνομα του Χριστού.
Ας μην αγνοήσουμε τη δόξα της αγνότητας, γιατί το έπαθλό της είναι αγγελικό και το κατόρθωμα υπεράνθρωπο.
Ας ενδιαφερθούμε για τα σώματά μας τα οποία πρόκειται να λάμψουν σαν τον ήλιο.
Ας μην μολύνουμε για μικρή ηδονή το σώμα που έχει τέτοια και τόσο μεγάλη αξία. 
Γιατί η αμαρτία είναι προσωρινή, ενώ η ντροπή είναι πολύχρονη και αιώνια. Αυτοί που διατηρούν την αγνότητά τους είναι άγγελοι που περπατούν πάνω στη γη. 
Οι παρθένες θα βρίσκονται κοντά στην Παρθένο Μαρία.
Ας απορρίψουμε τον καλλωπισμό και κάθε ολέθριο βλέμμα, καθώς και κάθε περίπατο που μας διασύρει και κάθε προκλητικό ντύσιμο και άρωμα.
Άρωμα σε όλους μας ας είναι η ευωδία της προσευχής, οι καλές πράξεις και ο αγιασμός των σωμάτων μας, ώστε ο Κύριος που γεννήθηκε απ’ την Παρθένο να πει και για μας, τους άντρες που ακολουθούμε το δρόμο της αγνότητας και τις γυναίκες που επιβραβεύονται γι’ αυτήν: «Θα κατοικήσω και θα περπατήσω μέσα τους και θα είμαι ο Θεός τους και αυτοί θα είναι ο λαός μου» (Β΄ Κορ. 6, 16. Λευϊτ. 26, 12).
Σε αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».

Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχη Ιεροσολύμων 

"Μίσησον τοίνυν καί φεύγε τους βλασφημούντας το Πνεύμα το Άγιον"!

Ὁ ἅγιος Κύριλλος μᾶς συμβουλεύει νὰ μισήσουμε τοὺς πλανεμένους αἱρετικούς, ποὺ ἀξίζουν ἔχθρας ὡς ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἀλλὰ καὶ νὰφεύγουμε μακριά τους γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεαστοῦμε ἀπὸ τὶς πλάνες τους. Γιατὶ κάθε αἵρεση, ἀποτελεῖ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τοῦτο βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν τοὺς ἀγαπᾶμε καὶ ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία τους, γιατὶ τὸ μῖσος ἀναφέρεται στὰ αἱρετικά τους φρονήματα, καὶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ' αὐτοὺς γίνεται γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν μόλυνση ποὺ ἡ μετ' αὐτῶν ἐπικοινωνία συνεπάγεται. Γράφει:

«Καὶ πολλή τις αὐτῶν ἡ πλάνη, μᾶλλον δὲ ἡ βλασφημία. μίσησον τοίνυν τοὺς τοιούτους καὶ φεῦγε τοὺς βλασφημοῦντας τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ ἄφεσιν οὐκ ἔχοντας. τίς σοι πρὸς τοὺς ἀνελπίστους κοινωνία τῷ βαπτισθησομένῳ νῦν καὶ εἰς πνεῦμα ἅγιον; εἰ ὁ κολλώμενος τῷ κλέπτῃ καὶ συντρέχων ὑπὸ τιμωρίαν ἐστίν, ὁ προσκρούων πνεύματι ἁγίῳ ποίαν ἕξει τὴν ἐλπίδα;
Μισείσθωσαν καὶ Μαρκιωνισταὶ οἱ περιελόντες τὰ ῥήματα τῆς παλαιᾶς διαθήκης ἀπὸ τῆς καινῆς. πρῶτος γὰρ Μαρκίων ὁ ἀθεώτατος, ὁ πρῶτος τρεῖς θεοὺς εἰπών, εἰδὼς ὅτι ἔγκεινται ἐν τῇ καινῇ μαρτυρίαι περὶ Χριστοῦ τῶν προφητῶν, περιέκοψε τὰς ἐκ τῆς παλαιᾶς διαθήκης μαρτυρίας, ἵνα ἀμάρτυρος μείνῃ ὁ βασιλεύς.μισείσθωσαν οἱ προειρημένοι Γνωστικοὶ μὲν ὀνόματι, τῆς δὲ ἀγνωσίας πεπληρωμένοι, τολμήσαντες τοιαῦτα εἰπεῖν περὶ ἁγίου πνεύματος, ἅπερ ἐγὼ λέγειν οὐ τολμῶ… μισήσωμεν τοὺς μίσους ἀξίους, ἀποστραφῶμεν οὓς ἀποστρέφεται ὁ θεός. εἴπωμεν καὶ αὐτοὶ μετὰ παρρησίας πάσης τῷ θεῷ περὶ πάντων αἱρετικῶν· οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε κύριε ἐμίσησα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην; ἔστι γὰρ καὶ ἔχθρα καλή, καθὼς γέγραπται· καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. ἡ γὰρ πρὸς τὸν ὄφιν φιλία ἔχθραν πρὸς τὸν θεὸν καὶ θάνατον κατεργάζεται. Ταῦτα μὲν οὖν ἡμῖν περὶ τῶν ἀποβεβλημένων εἰρήσθω.

(Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατήχησις Α΄ φωτιζομένων).

Μέ αὐτό τό στεφάνι τῆς ὑπομονῆς, λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, «ὁ Ἰησούς συνήθως στεφανώνει τούς ἀθλητές Του»



Με αυτό το στεφάνι της υπομονής, λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, «ο Ιησούς συνήθως στεφανώνει τους αθλητές Του».

Θεωρεί μάλιστα ως Μάρτυρες τους υπομένοντες και λέει ότι ο Χριστός έστεψε τους Μάρτυρες της υπομονής με στεφάνια που ήταν φτιαγμένα με λουλούδια κάθε είδους.

Οι υπομένοντες, λέει, έχουν πάντα προ οφθαλμών την «ημέραν της υπομονής του Κυρίου» και «μετέχοντας στη δική Του ζωή μπορούν και κάνουν υπομονή. Γιατί, με την υπομονή αξιώνονται να βρίσκονται πάντα δίπλα Του».

Και όταν η ψυχή τους συνθλίβεται στις μυλόπετρες του πόνου, ξέρει αυτή που να στραφεί και σε Ποιον να καταφύγει.

Ατενίζει Εκείνον, που «ώσπερ πελεκάν τετρωμένος τη καρδία» («Εγκώμια» του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου), κρέμεται στο Σταυρό της Αγάπης.

Αγκαλιάζει έτσι και τον δικό του σταυρό και πορεύεται να συσταυρωθεί με Εκείνον, «ίνα και συζήση Αυτώ»..

Aυτός που αξιώνεται να λάβει το Άγιο Πνεύμα...



Όπως ακριβώς, όταν κάποιος βρίσκεται...
προηγουμένως στο σκοτάδι, ξαφνικά, μόλις δει τον ήλιο, φωτίζονται τα σωματικά του μάτια και βλέπει εκείνα, που πριν δεν τα έβλεπε καθαρά, έτσι και αυτός που αξιώνεται να λάβει το Άγιο Πνεύμα φωτίζεται στην ψυχή και βλέπει πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα, τα οποία δεν τα είχε γνωρίσει πριν. 

Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.

Φοβερό κακό & επικίνδυνη αρρώστια της· η αμαρτία



Φοβερό κακό και επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής είναι η αμαρτία. Την απονευρώνει με δολιότητα και την παραδίνει παράλυτη στην αιώνια κόλαση. Είναι όμως κακό που εξαρτάται από τη δική μας θέληση. Είναι καρπός της δικής μας προαιρέσεως.
Φοβερό κακό είναι η αμαρτία, αλλά όχι και αθεράπευτο. Το θεραπεύει εύκολα η μετάνοια. Όση ώρα κρατάει κανείς στο χέρι του τη φωτιά, οπωσδήποτε καίγεται. Μόλις όμως την τινάξει, παύει να καίγεται. Το ίδιο συμβαίνει και με την αμαρτία· γιατί είναι κι αυτή μια φωτιά που κατακαίει τον άνθρωπο. Για όσους μάλιστα δεν αισθάνονται αυτό το κάψιμο, λέει η Γραφή: «μπορεί κανείς να βάλει φωτιά μέσα στον κόρφο του, δίχως τα ρούχα του να κάψει;» (Παροιμ. 6:27)...
Η αμαρτία δεν είναι κανένας εχθρός που σε πολεμάει απ’ έξω, αλλά κακό που φυτρώνει και αναπτύσσεται μέσα σου. «Βλέπε με σωφροσύνη» (Παρ. 4:25), και δεν θα νιώσεις αισχρή επιθυμία. Να θυμάσαι τη μέλλουσα κρίση, και ούτε πορνεία ούτε μοιχεία ούτε φόνος ούτε άλλη παρανομία θα σε κυριέψει ποτέ. Όταν όμως ξεχάσεις τον Θεό, τότε θ’ αρχίσεις να σκέφτεσαι πονηρά και να ενεργείς παράνομα.
Στην αμαρτία σε σπρώχνει ο παγκάκιστος διάβολος. Σε σπρώχνει, μα δεν μπορεί να σε αναγκάσει ν’ αμαρτήσεις, αν εσύ αντιδράσεις. Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμα κι αν χρόνια σε σκανδαλίζει, αν εσύ έχεις την καρδιά σου κλειστή. Αν όμως χωρίς αντίδραση δεχθείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλωτίσει και θα σε ρίξει σε βάραθρο αμαρτιών.
Ίσως όμως να πεις: Είμαι δυνατός στην πίστη και δεν θα με κυριέψει η αισχρή επιθυμία, όσο συχνά κι αν τη δεχθώ. Αγνοείς, φαίνεται, ότι και την πέτρα ακόμα την κομματιάζει πολλές φορές μια ρίζα που είναι μέσα στη γη. Μη δέχεσαι λοιπόν το σπόρο της αμαρτίας, γιατί θα σου διαλύσει την πίστη. Ξερίζωσε το κακό πριν ανθήσει, μήπως, δείχνοντας στην αρχή ραθυμία, αργότερα τιμωρηθείς και δοκιμάσεις το τσεκούρι και τη φωτιά. Φρόντισε να γιατρευτείς έγκαιρα, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη τού ματιού, για να μη γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν θα έχεις πια τυφλωθεί.
Ο διάβολος, που αμάρτησε πρώτος, δημιουργεί όλα τα κακά. Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά ο Κύριος: «Ο διάβολος αμαρτάνει εξαρχής» (Α’ Ιωάνν. 3:8). Κανείς δεν είχε αμαρτήσει πριν απ’ αυτόν. Αμάρτησε ο διάβολος χωρίς τίποτα να τον αναγκάσει, γιατί τότε υπεύθυνος για την αμαρτία θα ήταν ο Θεός. Απ’ Αυτόν πλάστηκε αγαθός. Αμάρτησε όμως με τη δική του προαίρεση, και, από το έργο του, ονομάστηκε διάβολος. Γιατί, ενώ πρώτα ήταν αρχάγγελος, κατάντησε ύστερα να διαβάλει, δηλαδή να συκοφαντήσει τον Θεό στους πρωτοπλάστους. Επίσης, ενώ στην αρχή ήταν πιστός υπηρέτης τού Θεού, έπειτα έγινε σατανάς, δηλαδή εχθρός και αντίπαλος Του. Γιατί η λέξη σατανάς ερμηνεύεται αντικείμενος, δηλαδή αυτός που βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά, ο αντίπαλος.
Ο διάβολος, μετά την πτώση του, οδήγησε πολλούς στην αποστασία. Αυτός σπέρνει τις αμαρτωλές επιθυμίες σε όσους τον ακολουθούν. Απ’ αυτόν προέρχονται η μοιχεία, η πορνεία και κάθε άλλο κακό. Αυτός οδήγησε τον προπάτορα στην παρακοή και στην εξορία. Εξαιτίας του ο Αδάμ, αντί για τον παράδεισο, που καρποφορούσε θεσπέσιους καρπούς, κληρονόμησε τη γη, που έβγαζε αγκάθια.
Τι θα γίνει τώρα;
Απατηθήκαμε και χάσαμε τον παράδεισο. Δεν υπάρχει άραγε σωτηρία;
Τυφλωθήκαμε. Δεν θα ξαναδούμε άραγε το φως;
Γίναμε ανάπηροι. Δεν θα ξανασταθούμε άραγε στα πόδια μας;
Με μια λέξη, πεθάναμε. Άραγε δεν θ’ αναστηθούμε;
Αδελφέ μου, Αυτός που ανέστησε από τον τάφο τον δίκαιο Λάζαρο, δεν έχει τη δύναμη ν’ αναστήσει πολύ ευκολότερα εσένα, που είσαι ακόμα ζωντανός; Αυτός που έχυσε το αίμα Του για μας, δεν θα μας σώσει από την αμαρτία; Ας μην απελπιστούμε. Ας μη βυθιστούμε στην απόγνωση. Είναι φοβερό να χάσουμε την ελπίδα της συγχωρήσεως. Οποίος δεν προσδοκά τη σωτηρία, αμαρτάνει ασυλλόγιστα. Όποιος όμως ελπίζει σ’ αυτήν, σπεύδει να μετανοήσει.
Το φίδι εγκαταλείπει το παλιό του δέρμα. Εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε την αμαρτία; Η άκαρπη γη, αν καλλιεργηθεί με επιμέλεια, μεταβάλλεται σε καρποφόρα. Εμείς δεν μπορούμε να διορθωθούμε;
Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, απέραντα φιλάνθρωπος. Γι’ αυτό μη λες: Πόρνευσα, μοίχευσα, αμάρτησα. Και μάλιστα όχι μια φορά, αλλά πολλές. Άραγε θα με συγχωρήσει; Άραγε θα με απαλλάξει από την καταδίκη; Άκουσε τι λέει ο ψαλμωδός: «Πόσο μεγάλη, Κύριε, είναι η αγαθότητα σου!» (Ψαλμ. 30:20).
Τα αμαρτήματά σου ποτέ δεν νικούν το μέγεθος της ευσπλαχνίας τού Θεού. Τα τραύματά σου ποτέ δεν ξεπερνούν τη θεραπευτική Του δύναμη. Μόνο παραδόσου σ’ Αυτόν με πίστη. Εξομολογήσου το πάθος σου. Πες κι εσύ μαζί με τον Προφήτη Δαβίδ: «Θα εξομολογηθώ με ειλικρίνεια την ανομία μου στον Κύριο». Θ’ ακολουθήσει τότε αυτό που αναφέρει στη συνέχεια ο ίδιος στίχος: «Κι εσύ, Κύριε, συγχώρεσες την ασέβεια της καρδιάς μου» (Ψαλμ. 31:5).
Θέλεις να γνωρίσεις τη φιλανθρωπία τού Θεού και το μέγεθος της μακροθυμίας Του; Άκουσε τι έγινε με τον Αδάμ: Έκανε παρακοή ο πρωτόπλαστος. Δεν μπορούσε ο Θεός να τον παραδώσει αμέσως στο θάνατο; Και βέβαια μπορούσε. Τι κάνει όμως ο Φιλάνθρωπος; Τον εξορίζει από τον παράδεισο, αφού ήταν ανάξιος να παραμένει πια εκεί, αλλά τον βάζει να κατοικήσει απέναντι, για να βλέπει από που ξέπεσε και τι έχασε και που κατάντησε, ώστε να μετανοήσει και να σωθεί.
Ο Κάιν, ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε, έγινε αδελφοκτόνος, εφευρέτης κακών, πρόδρομος όλων των φθονερών και των φονιάδων. Ενώ όμως σκότωσε τον αδελφό του, σε τι καταδικάστηκε; «Θα ζεις πλέον στενάζοντας και τρέμοντας» (Γεν. 4:12). Φοβερό το έγκλημα. Μικρή όμως η καταδίκη.
Πραγματικά, μεγάλη είναι η φιλανθρωπία που έδειξε ο Θεός στον Κάιν. Μεγαλύτερη όμως είναι τούτη: Θυμήσου την εποχή τού Νώε. Αμάρτησαν οι γίγαντες και απλώθηκε στη γη υπερβολική παρανομία. Τιμωρία της θα ήταν ο κατακλυσμός. Μ’ αυτόν απειλεί ο Θεός. Τον εξαπολύει όμως ύστερ’ από εκατόν είκοσι ολόκληρα χρόνια (Γεν. 6:3)!
Βλέπεις το μέγεθος της φιλανθρωπίας τού Θεού; Αυτό που πραγματοποίησε ύστερ’ από εκατόν είκοσι χρόνια, δεν μπορούσε να το πραγματοποιήσει αμέσως; Παράτεινε όμως τόσο πολύ τον καιρό της τιμωρίας, για να δώσει χρόνο μετάνοιας. Αν μετανοούσαν οι αμαρτωλοί, ο Θεός δεν θα έστελνε την τρομερή και δίκαιη τιμωρία.
Ας έρθουμε τώρα και σε παραδείγματα αμαρτωλών που σώθηκαν με τη μετάνοια.
Ίσως κάποια από τις γυναίκες να πει: Μόλυνα την ψυχή και το σώμα μου με κάθε είδους ακολασίες. Άραγε μπορώ να σωθώ;. Θυμήσου, γυναίκα, τη Ραάβ την πόρνη, και προσδόκησε κι εσύ τη σωτηρία. Γιατί αν εκείνη, που αμάρτανε φανερά και μπροστά σε όλους, σώθηκε με τη μετάνοια, δεν θα σωθείς κι εσύ με τον ίδιο τρόπο;
Ζήτησε να μάθεις πώς σώθηκε εκείνη. Αυτό μόνο είπε: «Ο Θεός σας είναι ο μόνος αληθινός Θεός στον ουρανό και στη γη» (Ιησ. Ναυή 2:11). Από τη βαθειά συναίσθηση της ακολασίας της, δεν τόλμησε να πει, ο Θεός μου, αλλά ο Θεός σας. Ολοφάνερη έχει τη μαρτυρία της σωτηρίας της στο στίχο των Ψαλμών: «Θα θυμηθώ τη Ραάβ και τη Βαβυλώνα και θα τις συγκαταλέξω ανάμεσα σ’ εκείνους που μ’ αναγνωρίζουν» (Ψαλμ. 86:4).
Πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία τού Θεού! Μνημονεύει και την πόρνη μέσα στην Αγία Γραφή. Και μάλιστα δεν λέει απλά, «Θα θυμηθώ τη Ραάβ και τη Βαβυλώνα», αλλά προσθέτει «που μ’ αναγνωρίζουν», οι οποίες δηλαδή με γνωρίζουν και με λατρεύουν.
Υπάρχει λοιπόν σωτηρία και για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Σωτηρία, την οποία προκαλεί η μετάνοια.
Αλλά κι αν ακόμα ένας ολόκληρος λαός αμαρτήσει, η αμαρτωλότητά του δεν ξεπερνάει τη φιλανθρωπία τού Θεού. Ο Ισραηλιτικός λαός στην έρημο τού Σινά λάτρεψε το χρυσό μοσχάρι. Ο Θεός όμως δεν έπαψε τις εκδηλώσεις της φιλανθρωπίας Του. Οι άνθρωποι Τον αρνήθηκαν. Ο Ίδιος όμως δεν αρνήθηκε τον εαυτό Του. Μολονότι λάτρεψαν το είδωλο, δεν σταμάτησε να τους ευεργετεί.
Και τότε δεν αμάρτησε μόνο ο λαός. Αμάρτησε μαζί του και ο Ααρών, ο αρχιερέας! Αναφέρει ο προφήτης Μωυσής: «Ήταν πάρα πολύ οργισμένος ο Κύριος και εναντίον τού Ααρών τόσο, που ήθελε να τον εξοντώσει. Τότε, στη δύσκολη αυτή ώρα, προσευχήθηκα και για τον Ααρών, και ο Θεός τον συγχώρησε» (παράβαλλε Δευτ. 9:20).
Έσφαλε ο Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε το δειλινό από το κρεβάτι και βημάτιζε στο δωμάτιο, κοίταζε απρόσεκτα κι έπεσε σύντομα στο διπλό αμάρτημα της μοιχείας και του φόνου. Δεν νεκρώθηκε όμως η καλή του διάθεση ν’ αναγνωρίσει το σφάλμα του.
Ήρθε ο προφήτης Νάθαν, για να τον ελέγξει και να γιατρέψει το τραύμα του. Ο υπήκοος είπε στο βασιλιά πώς αμάρτησε βαριά και πώς ο Θεός ήταν οργισμένος μαζί του. Ο πορφυροφόρος Δαβίδ δεν αγανάκτησε. Δεν στάθηκε στο πρόσωπο του Προφήτη, αλλά ύψωσε τη σκέψη σ’ Αυτόν που τον έστειλε. Δεν τον σκλήρυνε ο εγωισμός της εξουσίας πάνω σε τόσο πλήθος στρατιωτών, που είχε γύρω του, γιατί έφερε στο νου του τον αγγελικό στρατό τού Κυρίου. Δοκίμασε αγωνία, νιώθοντας σαν ορατό τον Αόρατο. Και απάντησε στον Προφήτη, ή μάλλον στον ίδιο τον Θεό, που τον έστειλε: «Αμάρτησα στον Κύριο!» (Β’ Βασ. 12:13).
Βλέπεις την ταπεινοφροσύνη του βασιλιά; Βλέπεις την εξομολόγηση του; Μήπως είχε ποτέ πριν ελεγχθεί από κανένα; Μήπως είχαν μάθει την αμαρτία του πολλοί; Αμάρτησε, κι αμέσως ο προφήτης παρουσιάστηκε. Μόλις τού απήγγειλε την κατηγορία, ο φταίχτης ομολόγησε το σφάλμα του. Και επειδή το ομολόγησε με ειλικρινή μετάνοια, γρήγορα εκδηλώθηκε και η θεραπεία, η συγχώρηση.
Ο προφήτης Νάθαν παρηγόρησε τον Δαβίδ με την αναγγελία της συγχωρήσεως τού Θεού. Εκείνος όμως δεν εγκατέλειψε τη μετάνοια. Αντί για βασιλική πορφύρα, ντύθηκε πένθιμο δουλικό σάκκο. Αντί σε χρυσοστόλιστο θρόνο, κάθησε πάνω σε χώμα και στάχτη. Και δεν κάθησε μόνο πάνω σε στάχτη, αλλά και έφαγε στάχτη, καθώς ο ίδιος λέει: «Τρώω στάχτη αντί για ψωμί και το νερό που πίνω το ανακατεύω με τα δάκρυα μου» (Ψαλμ. 101:10).
Έλιωσε απ’ τα δάκρυα τα μάτια του, που έγιναν αφορμή να συλλάβει την αισχρή επιθυμία: «Κάθε νύχτα λούζω το κρεβάτι μου και βρέχω το στρώμα μου με δάκρυα» (Ψαλμ. 6:7).
Οι άρχοντες τον παρακαλούσαν να διακόψει τη νηστεία. Αυτός όμως δεν υποχωρούσε. Ολόκληρη εβδομάδα νήστεψε από κάθε τροφή. Αν λοιπόν ένας βασιλιάς με τέτοιο τρόπο εκδήλωνε τη μετάνοια του, εσύ, ο ΑΠΛΌΣάνθρωπος, δεν θα εξομολογηθείς;
Αργότερα πάλι, όταν επαναστάτησε ο Αβεσσαλώμ, ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι δρόμοι διαφυγής, ο Δαβίδ προτίμησε να γλυτώσει φεύγοντας προς το όρος των Ελαιών. Σαν να προσευχόταν έτσι στο Λυτρωτή, που έμελλε από κει να αναληφθεί στους ουρανούς. Στη δύσκολη μάλιστα εκείνη περίσταση, ο Σεμεί άρχισε να βρίζει και να καταριέται το βασιλιά. Ο Δαβίδ όμως τον αντιμετώπιζε με ταπείνωση και μακροθυμία, λέγοντας: «Αφήστε τον! Ο Κύριος τού είπε να με καταριέται» (Β’ Βασ. 16:10). Γιατί ήξερε πώς συγχωρούνται οι αμαρτίες εκείνου που συγχωρεί τους άλλους.
Βλέπεις την ωφέλεια της εξομολογήσεως; Βλέπεις ότι σώζονται όσοι μετανοούν;
Ο Αχαάβ, ο βασιλιάς της Σαμάρειας, υπήρξε υπερβολικά παράνομος, ειδωλολάτρης, προφητοκτόνος, άσεβης και άδικος. Όταν όμως με τη Βασίλισσα Ιεζάβελ σκότωσε τον Ναβουθαί και ήρθε ο προφήτης Ηλίας και τον απείλησε, αμέσως έδειξε μετάνοια. Ξέσκισε τη βασιλική ενδυμασία και φόρεσε τον πένθιμο σάκκο. Τι είπε τότε ο φιλάνθρωπος Θεός στον Ηλία; «Βλέπεις τη μετάνοια τού Αχαάβ; δεν θα τον τιμωρήσω!» (παράβαλλε Γ΄ Βασ. 20:29).
Συγχωρεί ο φιλάνθρωπος Θεός τον Αχαάβ, μολονότι έμελλε εκείνος να συνεχίσει τις αμαρτίες του. Ο Κύριος, βέβαια, δεν αγνοούσε το μέλλον του, αλλά τώρα, στον καιρό της μετάνοιας, του χαρίζει την ανάλογη συγχώρηση. Είναι χαρακτηριστικό τού δίκαιου δικαστή να ανταποκρίνεται κατάλληλα σε κάθε περίσταση που παρουσιάζεται.
Ο βασιλιάς Ιεροβοάμ τελούσε θυσίες στο βωμό των ειδώλων. Επειδή πρόσταξε να συλλάβουν τον Προφήτη, που τον κατέκρινε για την ειδωλολατρία, το χέρι του έμεινε ξερό. Μόλις δοκίμασε την τιμωρία τού Θεού, παρακάλεσε τον Προφήτη: «Προσευχήσου στον Κύριο για μένα» (Γ’ Βασ. 13:6). Αποτέλεσμα της μετάνοιας ήταν να γιατρευτεί το χέρι του. Αν ο προφήτης γιάτρεψε τον Ιεροβοάμ, ο Χριστός δεν μπορεί να σώσει εσένα, συγχωρώντας τις αμαρτίες σου;
Υπερβολικά αμαρτωλός υπήρξε και ο Μανασσής. Πρόσταξε και πριόνισαν τον Ησαΐα. Μολύνθηκε με την ειδωλολατρία. Πλημμύρισε την Ιερουσαλήμ με αίματα αθώων. Όταν όμως οδηγήθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα και δοκίμασε την τιμωρία, έσπευσε να θεραπευθεί με τη μετάνοια. Λέει η Γραφή: «Ταπεινώθηκε βαθιά ο Μανασσής ενώπιον τού Θεού των πατέρων του και ζήτησε το έλεος Του. Ο Κύριος άκουσε τη θερμή του προσευχή, τον επανέφερε στην Ιερουσαλήμ και τού ξαναχάρισε το θρόνο του» (Β’ Παραλ. 33:12-13). Αν σώθηκε με τη μετάνοια αυτός που πριόνισε τον Προφήτη, εσύ, που ασφαλώς δεν αμάρτησες τόσο φρικτά, δεν θα σωθείς; Πρόσεξε, να μην αμφιβάλλεις για τη δύναμη της μετάνοιας.
Η εξομολόγηση μπορεί και τη φωτιά να σβήσει και τα θηρία να ημερέψει. Αν αμφιβάλλεις, θυμήσου τι έγινε με τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ μέσα στο καμίνι της Βαβυλώνας. Πόσες βρύσες θα μπορούσαν να σβήσουν τη φλόγα που ανέβαινε σε ύψος σαράντα εννέα πήχεων; Όπου όμως υψωνόταν η τεράστια φλόγα, εκεί σαν ποτάμι ξεχύθηκε η πίστη των τριών νέων και εκεί ακούστηκε η προσευχή της μετάνοιας: «Δίκαιος είσαι, Κύριε, για όλα όσα επέτρεψες να πάθουμε, γιατί αμαρτήσαμε και ανομήσαμε» (Δαν., Προσ. Άζαρ. : 3, 5).
Η μετάνοια διέλυσε τη φλόγα! Βεβαιώσου απ’ αυτό για τη δύναμη της να σβήνει και τη φλόγα της κολάσεως.
ίσως όμως να πει κάποιος προσεκτικός αναγνώστης: Ο Θεός έσωσε τους τρεις νέους όχι για τη μετάνοια τους, αλλά για την πίστη τους. Επειδή υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο, θα σας παρουσιάσω και μιαν άλλη περίπτωση.
Τι γνώμη έχετε για τον Ναβουχοδονόσορ; δεν μάθατε από την Αγία Γραφή ότι ήταν άγριος, αιμοβόρος, σκληρόκαρδος; δεν ακούσατε ότι κατέστρεψε τάφους και ξέθαψε λείψανα βασιλιάδων; δεν ακούσατε ότι ολόκληρο λαό έσυρε στην αιχμαλωσία; δεν ακούσατε ότι τύφλωσε το βασιλιά, αφού πρώτα τον υποχρέωσε να δει τη σφαγή των παιδιών του; δεν ακούσατε ότι συνέτριψε τα Χερουβείμ; (δεν εννοώ, βέβαια, τους αγγέλους μη σκεφτεί κανείς τίποτα τέτοιο. Εννοώ τα γλυπτά, που κάλυπταν την Κιβωτό της Διαθήκης, απ’ όπου ακουγόταν η φωνή τού Θεού). Ο Ναβουχοδονόσορ βεβήλωσε ακόμα και το καταπέτασμα του Ναού. Πήρε το άγιο θυμιατήρι και το έστειλε σε ειδώλειο. Άρπαξε όλες τις ιερές προσφορές. Έβαλε φωτιά κι έκαψε το Ναό από τα θεμέλια (Β’ Παραλ. 36:11-21).
Με πόσες τιμωρίες άξιζε να τιμωρηθεί αυτός που σκότωσε βασιλιάδες, που έκαψε ιερά, που αιχμαλώτισε το λαό, που τοποθέτησε άγια σκευή τού Ναού ανάμεσα στα είδωλα; δεν θα ήταν άξιος να θανατωθεί χίλιες φορές;
Γνωρίσατε ως εδώ το πλήθος των εγκλημάτων τού Ναβουχοδονόσορ. Ελάτε τώρα να μάθετε και τού Θεού τη φιλανθρωπία.
Τιμωρήθηκε ο θηριώδης βασιλιάς να ζει σαν άγριο θηρίο μέσα στην έρημο. Τιμωρήθηκε όμως μ’ αυτόν τον τρόπο για να σωθεί. Έβγαλε νύχια και τρίχες σαν αυτά που έχει το λιοντάρι, γιατί πριν σαν λιοντάρι άρπαζε τα άγια και ούρλιαζε. Έτρωγε χόρτα σαν το βόδι, γιατί πριν σαν βόδι ζούσε, αγνοώντας τον αληθινό Θεό, που τού είχε χαρίσει το βασιλικό αξίωμα. Όταν όμως με τις παιδαγωγικές αυτές τιμωρίες αναγνώρισε τον ύψιστον Θεό και προσευχήθηκε και μετανόησε, τότε Εκείνος τού χάρισε πάλι το αξίωμά του (Δαν. 4:26-34).
Στον Ναβουχοδονόσορ, που αμάρτησε τόσο φοβερά και μετανόησε, χάρισε ο Θεός τη συγχώρηση και τη βασιλεία. Αν λοιπόν κι εσύ μετανοήσεις και ζήσεις χριστιανικά, δεν θα σου χαρίσει την άφεση των αμαρτιών και τη βασιλεία των ουρανών;
Φιλάνθρωπος είναι ο Κύριος. Γρήγορος στη συγχώρηση. Αργός στην τιμωρία. Κανείς λοιπόν ας μην απελπίζεται για τη σωτηρία του.
Ο Πέτρος, ο κορυφαίος των Αποστόλων, φοβήθηκε μια δούλη κι αρνήθηκε τρεις φορές το Χριστό. Μεταμελήθηκε όμως κι έκλαψε πικρά (Ματθαίος 26:69-75). Το κλάμα φανέρωνε την ολόψυχη του μετάνοια. Γι’ αυτό δεν έλαβε μόνο τη συγχώρηση για την άρνηση, αλλά και την αποκατάσταση στο αποστολικό αξίωμα. Έχοντας λοιπόν, αδελφοί, τόσα παραδείγματα ανθρώπων που αμάρτησαν και μετανόησαν και σώθηκαν, πρόθυμα κι εσείς να μετανοείτε και να εξομολογείσθε. Έτσι θα λάβετε τη συγχώρηση των αμαρτιών σας και θ’ αξιωθείτε να κληρονομήσετε τη βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους τους αγίους.

 Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων

Τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα ως απαιτούμενο σημείο πριν τον ερχομό του Αντιχρίστου



«…Να μη σκανδαλισθούμε και χάσουμε την ψυχή μας από την διαγωγή του Κλήρου αναλογιζόμενοι, ότι και μεταξύ των μαθητών του Χριστού βρέθηκε προδότης…»

Άλλο χαρακτηριστικό σημάδι, που θα προμηνύει τον ερχομό του Αντιχρίστου, θα είναι η υποχώρηση της αγάπης και το φούντωμα του μίσους. «Τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί και αλλήλους παραδώσουσι και μισήσουσιν αλλήλους» (Ματθ. ΚΔ.10), είπε ο Κύριος. Ο σκανδαλισμός αυτός, το μίσος αυτό αναφέρεται μεταξύ των Χριστιανών. Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων μάλιστα τονίζει, ότι το σημείο αυτό είναι «εκκλησιαστικό», εννοεί δηλαδή το κλίμα μίσους μεταξύ των κληρικών.
Όχι μόνο οι λαϊκοί θα κυριευθούν από μίσος, αλλά και οι Κληρικοί. Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν αμέλεια για τα πρόβατά τους και αντί για ποιμένες θ’ αποδεικνύονται λύκοι και «το ψεύδος ασπάσονται». Από την διαγωγή τους ο λαός θα έχει προς τους Ιερείς ανυπότακτη διάθεση.
Τα σκάνδαλα και τα εμπόδια για την σωτηρία των χριστιανών θα προέρχονται από τους ίδιους και από τους εκκλησιαστικούς τους ταγούς, διότι πολλοί θα σκανδαλισθούν την εποχή εκείνη και θα μισηθούν θανάσιμα αναμεταξύ τους.
Θα ξεσηκωθούν, όπως λέγει ο Κύριλλος Ιεροσολύμων, «επίσκοποι κατ’ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων»(ΒΕΠΕΣ 39,188).
Μας εφιστά την προσοχή όμως ο Κύριλλος να μη ταραχθούμε από αυτά, διότι έχουν προφητευθεί. «Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις, αλλά τοις γεγραμμένοις» τονίζει. Κι ακόμα λέγει ο Άγιος Πατήρ να μη σκανδαλισθούμε και χάσουμε την ψυχή μας από την διαγωγή του Κλήρου αναλογιζόμενοι, ότι και μεταξύ των μαθητών του Χριστού βρέθηκε προδότης: «Ει εν Αποστόλοις ευρέθη προδοσία, θαυμάζεις ει εν επισκόποις ευρίσκεται μισαδελφία;».(Κυρίλλο Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39,188).
Γεγονότα μισαδελφίας κληρικών και λαϊκών χριστιανών έχουμε πολλά στο πέρασμα των αιώνων. Η μισαδελφία όμως λίγο λίγο πριν έλθει ο Αντίχριστος θα ενταθεί. Το φούντωμα αυτό του κακού θα αποτελεί «σημείον», σημάδι του ερχομού του Αντιχρίστου.
Γεγονός είναι, ότι σε μερικές εποχές, όχι μόνο απλοί ιερείς κατασκανδαλίζουν τον λαό, αλλά και επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες. Αντί να οδηγούν τους ανθρώπους στην Πίστη, τους σκανδαλίζουν, είτε με τις αιρετικές δοξασίες τους, είτε με τις φιλαιρετικές διδασκαλίες τους και απειλούν έτσι με απώλεια και τις ψυχές του Ποιμνίου τους. (Μήπως αυτό δεν συμβαίνει εδώ τελευταία με τον Οικουμενισμό;)
Το Πνεύμα του Θεού τα προείπε βέβαια όλα αυτά, για να ξέρουν οι πιστοί και να μη σκανδαλισθούν. Είδαμε πόσο ωραία και ψυχοσωτήριαμάς προτρέπει ο Άγιος Κύριλλος.


Πηγή: «Ο Αντίχριστος», Αρχ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (Σελ. 105-107)

Mετάνοια...




«οὐ βραδύνει ὁ Κυριος τῆς ἐπαγγελίας ὥς τινες βραδυτῆτα 
ἡγοῦνται, ἀλλά μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, μή βουλόμενός τινας 
ἀπολέσθαι, ἀλλά πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι».
(Β΄ Πέτρου 3:9)

Φοβερό κακό καί ἐπικίνδυνη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τήν ἀπονευρώνει μέ δολιότητα καί τήν παραδίνει παράλυτη στήν αἰώνια κόλαση. εἶναι ὅμως κακό πού ἐξαρτᾶται ἀπό τή δική μας θέληση, εἶναι καρπός τῆς δικῆς μας προαιρέσεως.

Φοβερό κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλά ὄχι καί ἀθεράπευτο. Τό θεραπεύει εὔκολα ἡ μετάνοια. Ὅση ὥρα κρατάει κανείς στό χέρι του τή φωτιά, ὁπωσδήποτε καίγεται. Μόλις ὅμως τήν τινάξει, παύει νά καίγεται. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἁμαρτία· γιατί εἶναι κι αὐτή μιά φωτιά πού κατακαίει τόν ἄνθρωπο. Γιά ὅσους μάλιστα δέν αἰσθάνονται αὐτό τό κάψιμο, λέει ἡ Γραφή: «Μπορεῖ κανείς νά βάλει φωτιά μέσα στόν κόρφο του, δίχως τά ροῦχα του νά κάψει;» (Παροιμ. 6:27).

Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι κανένας ἐχθρός πού σέ πολεμάει ἀπ᾿ ἐξω, ἀλλά κακό πού φυτρώνει καί ἀναπτύσσεται μέσα σου. Βλέπε μέ σωφροσύνη» (Παρ. 4:24), καί δέν θά νιώσεις αἰσχρή ἐπιθυμία. Νά θυμᾶσαι τή μέλλουσα κρίση, καί οὔτε πορνεία οὔτε φόνος οὔτε ἄλλη παρανομία θά σέ κυριέψει ποτέ. Ὄταν ὅμως ξεχάσεις τό Θεό, τότε θ᾿ ἀρχίσεις νά σκέφτεσαι πονηρά καί νά ἐνεργεῖς παράνομα.

Στήν ἁμαρτία σέ σπρώχνει ὁ παγκάκιστος διάβολος. Σέ σπρώχνει, μά δέν μπορεῖ νά σέ ἀναγκάσει ν᾿ ἁμαρτήσεις, ἄν ἐσύ ἀντιδράσεις. Δέν μπορεῖ νά σέ βλάψει, ἀκόμα κι ἄν χρόνια σέ σκανδαλίζει, ἄν ἐσύ ἔχεις τήν καρδιά σου κλειστή. Ἄν ὅμως χωρίς ἀντίδραση δεχθεῖς κάποια κακή ἐπιθυμία, πού σοῦ σπέρνει, θά σέ αἰχμαλωτίσει καί θά σέ ρίξει σέ βάραθρο ἁμαρτιῶν.

Ἴσως ὅμως νά πεῖς: "Εἵμαι δυνατός στήν πίστη καί δέν θά μέ κυριέψει ἡ αἰσχρή ἐπιθυμία, ὅσο συχνά κι ἄν τή δεχθῶ". Ἀγνοεῖς φαίνεται, ὅτι καί τήν πέτρα ἀκόμα τήν κομματιάζει πολλές φορές μιά ρίζα πού εἶναι μέσα στή γῆ. Μή δέχεσαι λοιπόν τό σπόρο τῆς ἁμαρτίας, γιατί θά σοῦ διαλύσει τήν πίστη. Ξερίζωσε τό κακό πρίν ἀνθήσει, μήπως, δείχνοντας στήν ἀρχή ραθυμία, ἀργότερα τιμωρηθεῖς καί δοκιμάσεις τό τσεκούρι καί τή φωτιά. Φρόντισε νά γιατρευτεῖς ἔγκαιρα, ὅταν βρίσκεται στήν ἀρχή ἡ βλάβη τοῦ ματιοῦ, γιά νά μή γυρεύεις ἄσκοπα γιατρούς, ὅταν θά ἔχεις πιά τυφλωθεῖ.

Ὁ διάβολος, πού ἁμάρτησε πρῶτος, δημιουργεῖ ὅλα τά κακά. Αὐτό δέν τό λέω ἐγώ, ἀλλά ὁ Κύριος: «Ὁ διάβολος ἁμαρτάνει ἐξαρχῆς»( Α΄Ἰω. 3:8).Κανείς δέν εἵχε ἁμαρτήσει πρίν ἀπ᾿ αὐτόν. Ἁμάρτησε ὁ διάβολος χωρίς τίποτα νά τόν ἀναγκάσει, γιατί τότε ὑπεύθυνος γιά τήν ἁμαρτία θά ἦταν ὁ Θεός. Ἀπ᾿ Αὐτόν πλάστηκε ἀγαθός. Ἁμάρτησε ὅμως μέ τή δική του προαίρεση, καί, ἀπό τό ἔργο του, ὀνομάστηκε "διάβολος". Γιατί, ἐνῶ πρῶτα ἦταν ἀρχάγγελος, κατάντησε ὕστερα νά διαβάλει, δηλαδή νά συκοφαντήσει τό Θεό στούς πρωτοπλάστους. Ἐπίσης, ἐνῶ στήν ἀρχή ἦταν πιστός ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ, ἔπειτα ἔγινε σατανάς, δηλαδή ἐχθρός ἀντίπαλος Του. Γιατί ἡ λέξη "σατανάς" ἑρμηνεύεται "ἀντικείμενος", δηλαδή αὐτός πού βρίσκεται στήν ἀντίθετη πλευρά, ὁ ἀντίπαλος.

Ὁ διάβολος, μετά τήν πτώση του, ὁδήγησε πολλούς στήν ἀποστασία. Αὐτός σπέρνει τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες σέ ὅσους τόν ἀκολουθοῦν. Ἀπ᾿ αὐτόν προέρχονται ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία καί κάθε ἄλλο κακό. Αὐτός ὁδήγησε τόν προπάτορα στήν παρακοή καί στήν ἐξορία. Ἐξαιτίας του ὁ Ἀδάμ, ἀντί γιά τόν παράδεισο, πού καρποφοροῦσε θεσπέσιους καρπούς, κληρονόμησε τή γῆ, πού ἔβγαζε ἀγκάθια.

Τί θά γίνει τώρα;

Ἀπατηθήκαμε καί χάσαμε τόν παράδεισο. Δέν ὑπάρχει ἄραγε σωτηρία;

Τυφλωθήκαμε. Δέν θά ξαναδοῦμε ἄραγε τό φῶς;

Γίναμε ἀνάπηροι. Δέν θά ξανασταθοῦμε ἄραγε στά πόδια μας;

Μέ μιά λέξη, πεθάναμε. Ἄραγε δέν θ᾿ ἀναστηθοῦμε;

Ἀδελφέ μου, Αὐτός πού ἀνέστησε ἀπό τόν τάφο τόν δίκαιο Λάζαρο, δέν ἔχει τή δύναμη ν᾿ ἀναστήσει πολύ εὐκολότερα ἀσένα, πού εἵσαι ἀκόμα ζωντανός;

Αὐτός πού ἔχυσε τό αἵμα Του γιά μᾶς, δέν θά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία;

Ἄς μήν ἀπελπιστοῦμε. Ἄς μή βυθιστοῦμε στήν ἀπόγνωση. εἶναι φοβερό νά χάσουμε τήν ἐλπίδα τῆς συγχωρήσεως. Ὅποιος δέν προσδοκᾶ τή σωτηρία, ἁμαρτάνει ἀσυλλόγιστα. Ὅποιος ὅμως ἐλπίζει σ᾿ αὐτήν, σπεύδει νά μετανοήσει.

«οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες·
οὐκ ἥλθον καλέσαι δικαίος, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν».
(Μαρκ. β΄17)

Τό φίδι ἐγκαταλείπει τό παλιό του δέρμα. Ἐμεῖς δέν θά ἐγκαταλείψουμε τήν ἁμαρτία; 
Ἡ ἄκαρπη γῆ, ἄν καλλιεργηθεῖ μέ ἐπιμέλεια, μεταβάλλεται σέ καρποφόρα. Ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά διορθωθοῦμε;

«τούς μέν οὕν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδών ὁ Θεός τανῦν 
παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν,
διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾕ μέλλει κρίνειν τήν οἰκουμένῃ 
ἐν δικαιοσύνῃ, ἐν ἀνδρί ᾥ ὥρισε, πίστιν παρασχών πᾶσιν 
ἀναστήσας αὐτόν ἐκ νεκρῶν».
(ΠΡΑΞΕΙΣ ΙΖ΄ 30 - 31)

Ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος, ἀπέραντα φιλάνθρωπος. Γι᾿ αὐτό μή λές: 
Πόρνευσα, μοίχευσα, ἁμάρτησα. Καί μάλιστα ὄχι μιά φορά, ἀλλά πολλές. Ἄραγε θά μέ συγχωρήσει;". 
Ἄκουσε τί λέει ὁ ψαλμωδός: «Πόσο μεγάλη, Κύριε, εἶναι ἡ ἀγαθότητά σου!» (Ψαλμ. 30:20).

«ὡς πολύ τό πλῆθος τῆς χρηστότητός σου, Κύριε, 
ἥς ἔκρυψας τοῖς φοβουμένοις σε, ἐξειργάσω τοῖς 
ἐλπίζουσιν ἐπι σέ ἐναντίον τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων».
(Ψαλμ. 30:20)

Τά Ἁμαρτήματά σου ποτέ δέν νικοῦν τό μέγεθος τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ. Τά τραύματά σου ποτέ δέν ξεπερνοῦν τή θεραπευτική Του δύναμη. Μόνο παραδόσου σ᾿ Αὐτόν μέ πίστη. Ἐξομολογήσου τό πάθος σου. Πές κι ἐσύ μαζί μέ τόν Δαβίδ: «Θά ἐξομολογηθῶ μέ εἰλικρίνεια τήν ἀνομία μου στόν Κύριο». Θ᾿ ἀκολουθήσει τότε αὐτό πού ἀναφέρει στή συνέχεια ὁ ἴδιος στίχος: «Κι ἐσύ, Κύριε, συγχώρεσες τήν ἀσέβεια τῆς καρδιᾶς μου». (Ψαλμ. 31:5).
«τήν ἁμαρτίαν μου ἐγνώρισα καί τήν ἀνομίαν μου οὐκ ἐκάλυψα· 
εἵπα · ἐξαγορεύσω κατ᾿ ἐμοῦ τήν ἀνομίαν μου τῷ Κυρίῷ· 
καί σύ ἀφῆκας τήν ἀσέβειαν τῆς καρδίας μου.
(Ψαλμ. 31:5)

Θέλεις νά γνωρίσεις τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί τό μέγεθος τῆς μακροθυμίας Του; Ἄκουσε τί ἔγινε μέ τόν Ἀδάμ: 
Ἔκανε παρακοή ὁ πρωτόπλαστος. Δέν μποροῦσε ὁ Θεός νά τόν παραδώσει ἀμέσως στό θάνατο; Καί βέβαια μποροῦσε. Τί κάνει ὅμως ὁ Φιλάνθρωπος; 
Τόν ἐξορίζει ἀπό τόν παράδεισο, ἀφοῦ ἦταν ἀνάξιος νά παραμένει πιά ἐκεῖ, ἀλλά τόν βάζει νά κατοικήσει ἀπέναντι, γιά νά βλέπει ἀπό ποῦ ξέπεσε καί τί ἔχασε καί ποῦ κατάντησε, ὥστε νά μετανοήσει καί νά σωθεῖ.

Ὁ Κάιν, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού γεννήθηκε, ἔγινε ἀδελφοκτόνος, ἐφευρέτης κακῶν, πρόδρομος ὅλων τῶν φθονερῶν καί τῶν φονιάδων. Ἐνῶ ὅμως σκότωσε τόν ἀδελφό του, σέ τί καταδικάστηκε; «Θά ζεῦς πλέον στενάζοντας καί τρέμονας» ( Γέν. 4:12). Φοβερό τό ἔγκλημα. Μικρή ὄμως ἡ καταδίκη.
Πραγματικά, μεγάλη εἶναι ἡ Φιλανθρωπία πού ἔδειξε ὁ Θεός στόν Κάιν. Μεγαλύτερη ὅμως εἶναι τούτη: Θυμίσου τήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Ἁμάρτησαν οἱ γίγαντες καί ἁπλώθηκε στή γῆ ὑπερβολική παρανομία. Τιμωρία της θά ἦταν ὁ κατακλυσμός. Μ᾿ αὐτόν ἀπειλεῖ ὁ Θεός. 
Τόν ἐξαπολύει ὅμως ὕστερ᾿ ἀπό ἑκατόν εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια (Γεν. 6:3).
Βλέπεις τό μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ; Αὐτό πού πραγματοποίησε ὕστερ᾿ ἀπό ἑκατόν εἴκοσι χρόνια, δέν μποροῦσε νά τό πραγματοποιήσει ἀμέσως; Παράτεινε ὅμως τόσο πολύ τόν καιρό τῆς τιμωρίας, γιά νά δώσει χρόνο μετάνοιας. Ἄν μετανοοῦσαν οἱ ἁμαρτωλοί, ὁ Θεός δέν θά ἔστελνε τήν τρομερή καί δίκαιη τιμωρία.

Ἄς ἔρθουμε τώρα καί σέ παραδείγματα ἁμαρτωλῶν πού σώθηκαν μέ τή μετάνοια.

Ἴσως κάποια ἀπό τίς γυναῖκες νά πεῖ: "Μόλυνα τήν ψυχή καί τό σῶμα μου μέ κάθε εἴδους ἀκολασίες. Ἄραγε μπορῶ νά σωθῶ;". Θυμήσου, γυναίκα, τή Ραάβ τήν πόρνη, καί προσδόκησε κι ἐσύ τή σωτηρία. Γιατί ἄν ἐκείνη, πού ἁμάρτηνε φανερά καί μπροστά σέ ὅλους, σώθηκε μέ τή μετάνοια, δέν θά σωθεῖς κι ἐσύ μέ τόν ἴδιο τρόπο;
Ζήτησε νά μάθεις πῶς σώθηκε ἐκείνη. Αὐτό μόνο εἶπε: 
«Ὁ Θεός σας εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός στόν οὐρανό καί στή γῆ» (Ἰησ. Ναυή 2:11). 
Ἀπό τή βαθειά συναίσθηση ττῆς ἀκολασίας της, δέν τόλμησε νά πεῖ, "ὁ Θεός μου", ἀλλά "ὁ Θεός σας". Ὁλοφάνερη ἔχει τή μαρτυρία τῆς σωτηρίας της στό στίχο τῶν Ψαλμῶν: «Θά θυμηθῶ τή Ραάβ καί τή Βαβυλώνα καί θά τίς συγκαταλέξω ἀνάμεσα σ᾿ ἐκείνους πού μ᾿ ἀναγνωρίζουν» (Ψαλμ. 86:4).

«μνησθήσομαι Ραάβ καί Βαβυλῶνος τοῖς γινώσκουσί με· 
καί ἰδού ἀλλόφυλοι καί Τύρος καί λαός τῶν Αἰθιόπων, 
οὕτοι ἐγενήθησαν ἐκεῖ.
(Ψαλμ. 86:4)

Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ! Μνημονεύει καί τήν πόρνη μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Καί μάλιστα δέν λέει ἁπλά, «Θά θυμηθῶ τή Ραάβ καί τή Βαβυλώνα»,ἀλλά προσθέτει «πού μ᾿ ἀναγνωρίζουν», οἱ ὁποῖες δηλαδή μέ γνωρίζουν καί μέ λατρεύουν.

Ὑπάρχει λοιπόν σωτηρία καί γιά τούς ἄνδρες καί γιά τίς γυναῖκες. Σωτηρία, τήν ὁποία προκαλεῖ ἡ μετάνοια.

«Τά ἐλέη σου, Κύριε, εἰς τόν αἰῶνα ᾄσομαι, εἰς γενεάν 
καί γενεάν ἀπαγγελῶ τήν ἀλήθειαν σου ἐν τῷ στόματί μου».
(Ψαλμ. 88:2)

Ἀλλά κι ἄν ἀκόμα ἕνας ὁλόκληρος λαός ἁμαρτήσει, ἡ ἁμαρτωλότητά του δέν ξεπερνάει τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἰσραηλιτικός λαός στήν ἔρημο τοῦ Σινᾶ λάτρεψέ τό χρυσό μοσχάρι. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἔπαψε τίς ἐκδηλώσεις τῆς φιλανθρωπίας Του. Οἱ ἄνθρωποι Τόν ἀρνήθηκαν. Ὁ Ἴδιος ὅμως δέν ἀρνήθηκε τόν ἑαυτό Του. Μολονότι λάτρεψαν τό εἴδωλο, δέν σταμάτησε νά τούς εὐεργετεῖ.

Καί τότε δέν ἁμάρτησε μόνο ὁ λαός. Ἁμάρτησε μαζί του καί ὁ Ἀαρών, ὁ ἀρχιερέας ! Ἀναφέρει ὁ προφήτης Μωϋσῆς: «ἦταν πάρα πολύ ὀργισμένος ὁ Κύριος καί ἐναντίον τοῦ Ἀαρών· τόσο, πού ἤθελε νά τόν ἐξοντώσει. Τότε, στή δύσκολη αὐτή ὥρα, προσευχήθηκα καί γιά τόν Ἀαρών, καί ὁ Θεός τόν συγχώρησε» (πρβλ. Δευτ. 9:20).

Ἔσφαλε ὁ Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε τό δειλινό ἀπό τό κρεβάτι καί βημάτιζε στό δωμάτιο, κοίταζε ἀπρόσεκτα κι ἔπεσε σύντομα στό διπλό ἁμάρτημα τῆς μοιχείας καί τοῦ φόνου. Δέν νεκρώθηκε ὅμως ἡ καλή του διάθεση ν᾿ ἀναγνωρίσει τό σφάλμα του.

Ἤρθε ὁ προφήτης Νάθαν, γιά νά τόν ἐλέγξει καί νά γιατρέψει τό τραῦμα του. Ὁ ὑπήκοος εἶπε στό βασιλιά πώς ἁμάρτησε βαριά καί ὁ Θεός ἦταν ὀργισμένος μαζί του. 
Ὁ πορφυροφόρος Δαβίδ δέν ἀγανάκτησε. Δέν στάθηκε στό πρόσωπο τοῦ προφήτη, ἀλλά ὕψωσε τή σκέψη σ᾿ Αὐτόν πού τόν ἔστειλε. Δέν τόν σκλήρυνε ὁ ἐγωισμός τῆς ἐξουσίας πάνω σέ τόσο πλῆθος στρατιωτῶν, πού εἵχε γύρω του, γιατί ἔφερε στό νοῦ του τόν ἀγγελικό στρατό τοῦ Κυρίου. Δοκίμασε ἀγωνία, νιώθοντας σάν ὁρατό τόν Ἀόρατο. Καί ἀπάντησε στόν προφήτη, ἤ μᾶλλον στόν ἴδιο τό Θεό, πού τόν ἔστειλε: «Ἁμάρτησα στόν Κύριο!» (Β΄ Βασ. 12:13).
Βλέπεις τήν ταπεινοφροσύνη τοῦ βασιλιᾶ; 
Βλέπεις τήν ἐξομολόγησή του; 
Μήπως εἵχε ποτέ πρίν ἐλεγχθεῖ ἀπό κανένα; 
Μήπως εἵχαν μάθει τήν ἁμαρτία του πολλοί; 
Ἁμάρτησε, κι ἀμέσως ὁ προφήτης παρουσιάστηκε. Μόλις τοῦ ἀπήγγειλε τήν κατηγορία, ὁ φταίχτης ὁμολόγησε τό σφάλμα του. Καί ἐπειδή τό ὁμολόγησε μέ εἰλικρινή μετάνοια, γρήγορα ἐκδηλώθηκε καί ἡ θεραπεία, ἡ συγχώρηση.
Ὁ προφήτης Νάθαν παρηγόρησε τόν Δαβίδ μέ τήν ἀναγγελία τῆς συγχωρήσεως τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ὅμως δέν ἐγκατέλειψε τή μετάνοια. Ἀντί γιά χρισοστόλιστο θρόνο, κάθησε πάνω σέ χῶμα καί στάχτη. Καί δέν κάθησε μόνο πάνω σέ στάχτη, ἀλλά καί ἔφαγε στάχτη, καθώς ὁ ἴδιος λέει: «Τρώω στάχτη ἀντί γιά ψωμί καί τό νερό πού πίνω τό ἀνακατεύω μέ τά δάκρυά μου» (Ψαλμ. 101:10).

«ὅτι σποδόν ὡσεί ἄρτον ἔφαγον καί τό πόμα μου μετά κλαυθμοῦ ἐκίρνον».
(Ψαλμ. 101:10)

Ἔλιωσε ἀπ᾿ τά δάκρυα τά μάτια του, πού ἔγιναν ἀφορμή νά συλλάβει τήν αἰσχρή ἐπιθυμία: 

«Κάθε νύχτα λούζω τό κρεβάτι μου καί βρέχω τό στρῶμα μου μέ δάκρυα» 
(Ψαλμ. 6:7).

Οἱ ἄρχοντες τόν παρακαλοῦσαν νά διακόψει τήν νηστεία. Αὐτός ὅμως δέν ὑποχωροῦσε. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα νήστεψε ἀπό κάθε τροφή. Ἄν λοιπόν ἕνας βασιλιάς μέ τέτοιο τρόπο ἐκδήλωνε τή μετάνοιά του, ἐσύ, ὁ ἁπλός ἄνθρωπος, δέν θά ἐξομολογηθεῖς;
Ἀργότερα πάλι, ὅταν ἐπαναστάτησε ὁ Ἀβεσαλώμ, ἐνῶ ὑπῆρχαν πολλοί ἄλλοι δρόμοι διαφυγῆς, ὁ Δαβίδ προτίμησε νά γλυτώσει φεύγοντας πρός τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Σάν νά προσευχόταν ἔτσι στό Λυτρωτή, πού ἔμελλε ἀπό κεῖ νά ἀναληφθεῖ στούς οὐρανούς. Στή δύσκολη μάλιστα ἐκείνη περίσταση, ὁ Σεμεΐ ἄρχισε νά βρίζει καί νά καταριέται τό βασιλιά. Ὁ Δαβίδ ὅμως τόν ἀντιμετώπιζε μέ ταπείνωση καί μακροθυμία, λέγοντας: «Ἀφῆστε τον! Ὁ Κύριος τοῦ εἶπε νά μέ καταριέται» (Β΄ Βασ. 16:10). Γιατί ἥξερε πώς συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες ἐκείνου πού συγχωρεῖ τούς ἄλλους.

Βλέπεις τήν ὠφέλεια τῆς ἐξομολογήσεως; 
Βλέπεις ὅτι σώζονται ὅσοι μετανοοῦν; 

Ὁ Ἀχαάβ, ὁ βασιλιάς τῆς Σαμάρειας, ὑπῆρξε ὑπερβολικά παράνομος, εἰδωλολάτρης, προφητοκτόνος, ἀσεβής καί ἄδικος. Ὅταν ὅμως μέ τή βασίλισσα Ἰεζάβελ σκότωσε τόν Ναβουθαί καί ἥρθε ὁ προφήτης Ἠλίας καί τόν ἀπείλησε, ἀμέσως ἔδειξε μετάνοια. Ξέσκισε τή βασιλική ἐνδυμασία καί φόρεσε τόν πένθιμο σάκκο. Τί εἶπε τότε ὁ φιλάνθρωπος Θεός στόν Ἠλία; «Βλέπεις τή μετάνοια τοῦ Ἀχαάβ; Δέν θά τόν τιμωρήσω!» (πρβλ. Γ΄ Βασ. 20:29).
Συγχωρεῖ ὁ φιλάνθρωπος Θεός τόν Ἀχαάβ, μολονότι ἔμελλε ἐκεῖνος νά συνεχίσει τίς ἁμαρτίες του. Ὁ Κύριος, βέβαια, δέν ἀγνοοῦσε τό μέλλον του, ἀλλά τώρα, στόν καιρό τῆς μετάνοιας, τοῦ χαρίζει τήν ἀνάλογη συγχώρηση. εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ δίκαιου δικαστῆ νά ἀνταποκρίνεται κατάλληλα σέ κάθε περίσταση πού παρουσιάζεται.

Ὁ βασιλιάς Ἱεροβοάμ τελοῦσε θυσίες στό βωμό τῶν εἰδώλων. Ἐπειδή πρόσταξε νά συλλάβουν τόν προφήτη, πού τόν κατέκρινε γιά τήν εἰδωλολατρία, τό χέρι του ἔμεινε ξερό. Μόλις δοκίμασε τήν τιμωρία τοῦ Θεοῦ, παρακάλεσε τόν προφήτη: «Προσευχήσου στόν Κύριο γιά μένα» (Γ΄Βασ. 13:6). Ἀποτέλεσμα τῆς μετάνοιας ἦταν νά γιατρευτεῖ τό χέρι του. Ἄν ὁ προφήτης γιάτρεψε τόν Ἱεροβοάμ, ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά σώσει ἐσένα, συγχωρώντας τίς ἁμαρτίες σου;

Ὑπερβολικά ἁμαρτωλος ὑπῆρξε καί ὁ Μανασσῆς. Πρόσταξε καί πριόνισαν τόν Ἡσαΐα. Μολύνθηκε μέ τήν εἰδωλολατρία. Πλημμύρισε τήν Ἱερουσαλήμ μέ αἵματα ἀθώων. Ὅταν ὅμως ὁδηγήθηκε αἰχμάλωτος στή Βαβυλώνα καί δοκίμασε τήν τιμωρία, ἔσπευσε νά θεραπευθεῖ μέ τή μετάνοια. Λέει ἡ Γραφή:«Ταπεινώθηκε βαθιά ὁ Μανασσῆς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων του καί ζήτησε τό ἔλεός Του. Ὁ Κύριος ἄκουσε τή θερμή του προσευχή, τόν ἐπανέφερε στήν Ἱερουσαλήμ καί τοῦ ξαναχάρισε τό θρόνο του»(Παραλ. 33:12-13). Ἄν σώθηκε μέ τή μετάνοια αὐτός πού πριόνισε τόν προφήτη, ἐσύ, πού ἀσφαλῶς δέν ἁμάρτησες τόσο φρικτά, δέν θά σωθεῖς; Πρόσεξε, νά μήν ἀμφιβάλλεις γιά τή δύναμη τῆς μετάνοιας.

Ἡ ἐξομολόγηση μπορεῖ καί τή φωτιά νά σβήσει καί τά θηρία νά ἡμερέψει. Ἄν ἀμφιβάλλεις, θυμήσου τί ἔγινε μέ τόν Ἀνανία, τόν Ἀζαρία καί τόν Μισαήλ μέσα στό καμίνι τῆς Βαβυλώνας. Πόσες βρύσες θά μποροῦσαν νά σβήσουν τή φλώγα πού ἀνέβαινε σέ ὕψος σαράντα ἐννέα πήχεων; Ὅπου ὅμως ὑψωνόταν ἡ τεράστια φλόγα, ἐκεῖ σάν ποτάμι ξεχύθηκε ἡ πίστη τῶν τριῶν νέων καί ἐκεῖ ἀκούστηκε ἡ προσευχή τῆς μετάνοιας: «Δίκαιος εἵσαι, Κύριε, καί γιά ὅλα ὅσα ἐπέτρεψες νά πάθουμε, γιατί ἁμαρτήσαμε καί ἀνομήσαμε» (Δαν., Προσ. Ἀζαρ.:3, 5).
Ἡ μετάνοια διέλυσε τή φλόγα! Βεβαιώσου ἀπ᾿ αὐτό γιά τή δύναμή της νά σβήνει καί τή φλόγα τῆς κολάσεως.

Ἴσως ὅμως νά πεῖ κάποιος προσεκτικός ἀναγνώστης:"Ὁ Θεός ἔσωσε τούς τρεῖς νέους ὄχι γιά τή μετάνοιά τους, ἀλλά γιά τήν πίστη τους". Ἐπειδή ὑπάρχει κι αὐτό τό ἐνδεχόμενο, θά σᾶς παρουσιάσω καί μιάν ἄλλη περίπτωση.

Τί γνώμη ἔχετε γιά τόν Ναβουχοδονόσορ; 
Δέν μάθατε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ὅτι ἦταν ἄγριος, αἱμοβόρος, σκληρόκαρδος; 
Δέν ἀκούσατε ὅτι κατέστρεψε τάφους καί ξέθαψε λείψανα βασιλιάδων; 
Δέν ἀκούσατε ὅτι ὁλόκληρο λαό ἔσυρε στήν αἰχμαλωσία; 
Δέν ἀκούσατε ὅτι τύφλωσε τό βασιλιά, ἀφοῦ πρῶτα τόν ὑποχρέωσε νά δεῖ τή σφαγή τῶν παιδιῶν του; 
Δέν ἀκούσατε ὅτι συνέτριψε τά Χερουβείμ; (Δέν ἐννοῶ, βέβαια, τούς ἀγγέλους - μή σκεφτεῖ κανείς τίποτα τέτοιο. Ἐννοῶ τά γλυπτά, πού κάλυπταν τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης, ἀπ᾿ ὅπου ἀκουγόταν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ). Ὁ Ναβουχοδονόσορ βεβήλωσε ἀκόμα καί τό καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ.Πῆρε τό ἅγιο θυμιατήρι καί τό ἔστειλε σέ εἰδωλεῖο. Ἅρπαξε ὅλες τίς ἱερές προσφορές. Ἔβαλε φωτιά κι ἔκαψε τό Ναό ἀπό τά θεμέλια (Β΄ Παραλ.36:11-21).

Μέ πόσες τιμωρίες ἄξιζε νά τιμωρηθεῖ αὐτός πού σκότωσε βασιλιάδες, πού ἔκαψε ἱερά, πού αἰχμαλώτισε τό λαό, πού τοποθέτησε ἅγια σκεύη τοῦ Ναοῦ ἀνάμεσα στά εἴδωλα; Δέν θά ἦταν ἄξιος νά θανατωθεῖ χίλιες φορές;

Γνωρίσατε ὥς ἐδῶ τό πλῆθος τῶν ἐγκλημάτων τοῦ Ναβουχοδονόσορ. Ἐλᾶτε τώρα νά μάθετε καί τοῦ Θεοῦ τή φιλανθρωπία.

Τιμωρήθηκε ὁ θηριώδης βασιλιάς νά ζεῖ σάν ἄγριο θηρίο μέσα στήν ἔρημο. Τιμωρίθηκε ὅμως μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο γιά νά σωθεῖ. Ἔβγαλε νύχια καί τρίχες σάν αὐτά πού ἔχει τό λιοντάρι, γιατί πρίν σάν λιοντάρι ἅρπαζε τά ἅγια καί οὔρλιαζε. Ἔτρωγε χόρτα σάν τό βόδι, γιατί πρίν σάν βόδι ζοῦσε, ἀγνοώντας τόν ἀληθινό Θεό, πού τοῦ εἵχε χαρίσει τό βασιλικό ἀξίωμα. Ὅταν ὅμως μέ τίς παιδαγωγικές αὐτές τιμωρίες ἀναγνώρισε τόν ὕψιστο Θεό καί προσευχήθηκε καί μετανόησε, τότε Ἐκεῖνος τοῦ χάρισε πάλι τό ἀξίωμά του (Δαν. 4:26-34).

Στόν Ναβουχοδονόσορ, πού ἁμάρτησε τόσο φοβερά καί μετανόησε, χάρισε ὁ Θεός τή συγχώρηση καί τή βασιλεία. Ἄν λοιπόν κι ἐσύ μετανοήσεις καί ζήσεις χριστιανικά, δέν θά σοῦ χαρίσει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν;

Φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Κύριος. Γρήγορος στή συγχώρηση. Ἀργός στήν τιμωρία. Κανείς λοιπόν ἄς μήν ἀπελπίζεται γιά τή σωτηρία του.

Ὁ Πέτρος, ὁ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων, φοβήθηκε μιά δούλη κι ἀρνήθηκε τρεῖς φορές τό Χριστό. Μεταμελήθηκε ὅμως κι ἔκλαψε πικρά (Ματθ. 26:69-75). Τό κλάμα φανέρωνε τήν ὁλόψυχή του μετάνοια. Γι᾿ αὐτό δέν ἔλαβε μόνο τή συγχώρηση γιά τήν ἄρνηση, ἀλλά καί τήν ἀποκατάσταση στό ἀποστολικό ἀξίωμα.

Ἔχοντας λοιπόν, ἀδελφοί, τόσα παραδείγματα ἀνθρώπων πού ἁμάρτησαν καί μετανόησαν καί σώθηκαν, πρόθυμα κι ἐσεῖς νά μετανοεῖτε καί νά ἐξομολογεῖσθε. Ἔτσι θά λάβετε τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν σας καί θ᾿ ἀξιωθεῖτε νά κληρονομήσετε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους.


«οὕτω, λέγω ὑμῖν, χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων 
τοῦ Θεοῦ ἐπί ἐνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι».
(Λουκ. ιε΄10)

Φωνή τῶν ΠατέρωνΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

«ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ·
πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου·»
(Λουκ. ιε΄18)



 (Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων)