.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γερόντισσα Μακρίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γερόντισσα Μακρίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Έτσι και ο ύπνος θα έρχεται και θα σας δίνει πολύ χαρά η Παναγία...



Όταν δεν έχετε ύπνο και σας έρχονται λογισμοί διάφοροι μέσα στην διάνοιά σας, συνεχώς να λέτε το:

«Θεοτόκε Παρθένε» 

και ο ύπνος θα έρχεται και θα σας δίνει πολύ χαρά η Παναγία.


Γερ. Μακρίνα Βασσοπούλου, Καθηγ. Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς Βόλου

Δεν ζουν οι άνθρωποι μόνο με την τροφή, αλλά και με τη χάρη του Θεού...



Αν αγαπήσουμε το Χριστό και δώσουμε την καρδιά μας σ' Εκείνον θα μας τα δώσει όλα δωρεάν... Δεν ζουν οι άνθρωποι μόνο με την τροφή, αλλά και με τη χάρη του Θεού. 
Η εγκράτεια και η προσευχή μάς κάνει πολύ καλό· και όταν αφήσει κανείς τον εαυτό του στο Θεό ολοκληρωτικά, ο Θεός τον ταΐζει, τον ποτίζει, το Θεό γεύεται και πολλά ουράνια μεγαλεία του Θεού αισθάνεται η ψυχή του ανθρώπου… 
Ο Χριστός θέλει όλη την αγάπη μας να την δώσουμε σ' Εκείνον και ύστερα Αυτός δωρίζει τα θεία Του δώρα... Όταν θα έχουμε την ένωση με το Θεό, όλα τα πράγματα θα είναι γαλήνια μέσα μας.

Γερόντισσας Μακρίνας

Η ΑΔΕΛΦΗ ΒΡΥΑΙΝΗ



«Και το λεπτό ακόμη να το εκμεταλλεύεστε, να βαδίζετε με την ώρα, με το λεπτό, κομποσχοινάκια πιο πολλά, μετανίτσες πιο πολλές, ανάγνωση περισσότερη. Να αποφεύγετε την αργολογία, διότι με την αργολογία χάνει ο άνθρωπος, σβήνει το μεγαλείο από την ψυχή του ανθρώπου. Και ένα κόμπο ακόμη αν έχουμε παραπάνω, κι αυτόν μας τον γράφει ο Άγγελος. Ένα κομποσχοινάκι, ένα καλό λογισμό να τον βάλουμε στην άκρη. Όλα αυτά ο Χριστός μάς τα αποταμιεύει κι όταν θα ’ρθεί η ώρα για να φύγεις, έχεις τις βαλίτσες σου έτοιμες, τις φορτώνεσαι χωρίς κόπο και μόχθο και περνάς ανεμπόδιστα τα τελώνια. Να μη φεύγει ο νους μας από την μνήμη του Θεού ούτε δευτερόλεπτο.

»Να βλέπουμε μόνο και μόνο τον εαυτό μας. Τον νου μας να τον πηγαίνουμε συνέχεια στον θρόνο του Θεού. Θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας; Να πηγαίνουμε συνέχεια στον θρόνο του Χριστού. Απ’ τον θρόνο του Χριστού, στον θρόνο της Παναγίας· και να λέμε λογάκια στην Κυρία Θεοτόκο, να την ευχαριστούμε που μας ανέχεται, που μας δίνει το φαγάκι μας, τον ύπνο μας. Αυτό το μεγαλείο πού θα το βρούμε; Πουθενά.


»Θα σας πω και κάτι άλλο που είδα. Τα δίνει ο Θεός, για να ξέρω να σας κυβερνήσω και να δούμε πώς θα σωθούμε. Έφθασα σε μια μάνδρα που ήταν ατελείωτη. Μέσα ήταν όλο γραφεία. Γραφεία εδώ, γραφεία εκεί, όλο γραφεία. Κι εκεί λοιπόν μου ’κάναν έλεγχο τα κομποσχοινάκια μου. Προτού μπω, είδα ότι είχα τρεις λίρες χρυσές στα χέρια μου και τις έπαιζα και μου λέει ο λογισμός ότι είναι τα τάλαντα αυτά, η Χάρις του Θεού. Αυτό το χρυσάφι το έχει αυτός που θα κάνει το θέλημα του Θεού. Μπαίνω λοιπόν μέσα και άρχισαν να μου τα κάνουν όλα έρευνα, την αγρυπνία μου, την νηστεία μου, τα κομποσχοίνια. Άλλος σφράγιζε, άλλος δεν σφράγιζε. Και με καθυστερούσαν και ήθελα να φύγω. Μετά λοιπόν έφυγα με δυσκολία και βρέθηκα σε μια εξέδρα μετέωρη που δεν είχε βάσεις. Κρεμόταν στον ουρανό. Από ’δω να είναι ο “βρυγμός των οδόντων”, μια κόλαση απέραντη, ούτε να την φανταστεί κανείς· κι απ’ την άλλη ήταν ένα τάγμα Αγγέλων και Αγίων και στην μέση ήταν ο Χριστός μας, που καθόταν σ’ ένα μαρμάρινο θρόνο και το πρόσωπό Του από την λάμψη δεν μπορούσα να το αντικρίσω. Κι εγώ καθόμουν απ’ την δεξιά πλευρά. Κάτω δε ήταν χάος μαύρο. Κι έβλεπες λοιπόν τσουβαλιές οι δαίμονες να ρίχνουν ψυχές σ’ αυτό το στόμιο μέσα. Εν ριπή οφθαλμού ’πέφταν οι τσουβαλιές. Να ρίχνουν καλογέρους, να βλέπεις αρχιερείς, χίλιοι δυο· και λέω με τον νου μου, πόσοι δαίμονες υπήρχαν και πόσες τσουβαλιές έριχναν μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο! Έρχονταν ένας-ένας να κριθούν στον Χριστό, παπάδες, δεσποτάδες, και ξεπηδούσαν λέοντες απ’ το χάος εκείνο και τους άρπαζαν από τα πόδια και τους έριχναν μέσα στην αφάνεια. Κι έλεγα: “Αχ, Χριστέ μου! Τι θα γίνει;”. Φοβόμουν κιόλας, επειδή βρισκόμουν μεταξύ αφάνειας και στεριάς· και ξύπνησα. Είχα μια βδομάδα να φάω απ’ το κλάμα και τον οδυρμό. Πόσο έκλαψα, πόσο θρήνησα, τι να σας πω! Μετά απ’ αυτό που είδα, δεν κοιτούσα τίποτα γύρω μου. Ήρθε μια αλλοίωση στην ψυχή μου, σαν να έσβησε ο κόσμος από μπροστά μου. Σκέψου, ο Δίκαιος Κριτής! Όλα είναι μια πραγματικότητα. Μας τα δείχνει αυτά ο Θεός, μόνο και μόνο για να μας συνεφέρει…


»Η ώρα του θανάτου είναι πολύ δύσκολη. Εκείνη την ώρα τρέχουν οι Άγγελοι να πάρουν την ψυχή, τρέχουν και οι δαίμονες με τα χειρόγραφα και γίνεται πόλεμος, γίνεται μάχη. Παρουσιάζει ο Άγγελος τα δικά του χειρόγραφα, λέει: “Έχει εξομολογηθεί, έχει τόσες αρετές, έχει εκείνο, έχει το άλλο”. Πηγαίνει και ο δαίμονας με τα δικά του και ανάλογα παίρνουν την ψυχή ή οι Άγγελοι ή οι δαίμονες.

»Μια αδελφή δυσκολεύτηκε, γιατί ένα βράδυ δεν είπε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Σκεφτείτε! Η αδελφή Βρυαίνη, όταν κόντευε να πεθάνει, ανακάθισε στο κρεβάτι και εμείς της κρατούσαμε την πλάτη κι έλεγε:
–Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον μεγάλο μου αδελφό.
–Ποιος είναι; Τι σου έκανε; τη ρωτάω.
–Είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Πολύ με βοήθησε, πάρα πολύ. Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω και τον μικρό μου αδελφό.
–Ποιος είναι ο μικρός σου αδελφός;
–Ο φύλακας Άγγελος της ψυχής μου. Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον Γέροντά μου, δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω την Γερόντισσά μου. Ένα πράγμα μόνο δεν βλέπω μπροστά μου, Γερόντισσα· που δεν μ’ άφηνες να πλένω τα πιάτα.
»Επειδή ήταν ασθενής, δεν την άφηνα. Όλες οι εργασίες που έκανε πέρασαν από μπροστά της και ήταν όλες διαμαντένιες.
»Μετά λέει:
–Πες τις αδελφές να μην οκνεύουν (=να μην τεμπελιάζουν), γιατί η οκνηρία είναι το μεγαλύτερο θανάσιμο αμάρτημα.

»Όλα, ό,τι κάνει κανείς, όλα τα βλέπει μπροστά του διαμαντένια. Ό,τι εργάζεται κανείς δεν πάει χαμένο. Ο Θεός όλα τα πληρώνει. Όσο κοπιάζει κανείς περισσότερο, άλλο τόσο παίρνει Χάρη. Είχε πολλή αγάπη η αδελφή Βρυαίνη στον φύλακα Άγγελο της ψυχής, πολλή αγάπη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και στην Παναγία. Μας είπε πολλά πράγματα και τελείωσε με το “Ιησού! Ιησού!”. Όλες οι νοσοκόμες έλεγαν πως, “τέτοιο θάνατο δεν είδαμε μέχρι τώρα!”».


ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ
(ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ, 1921–1995)

[«Λόγια Καρδιάς»
–Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου
(1921–1995)–
Μέρος 2ο, Λόγος 36ος και 40ος,
(Παραμονή Αγίων Πάντων 1986
και 26 Δεκεμβρίου 1987),
σελ. 349–350 και 383–385,
Έκδοση Ιεράς Μονής
Παναγίας Οδηγητρίας
Πορταριά Βόλου, 2013.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]

«ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ 1980»

«ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ 1980»
–Κεφάλαια Αναληπτικά–


     Όταν δεν έχουμε το νου μας στον Θεό, αλλά στο «γιατί», τότε θα μας φταίει ο ένας κι ο άλλος. Όμως φταίει ο εαυτός μας, κανείς άλλος δεν φταίει. Δεν έχουμε καλή πνευματική κατάσταση, αυτή είναι η αιτία. Όποιος κυνηγάει την Ευχή σαν το χρυσάφι και εκμεταλλεύεται (ακόμη) και το λεπτό (που περνάει), όλα τα υπερπηδά, όλα τα δέχεται και τα υπομένει. Τότε ο Θεός και η Παναγία τον σκεπάζουν. Τότε (αυτός ο άνθρωπος) θα προσέξει την κατάκριση, την παρακοή, (και όλα) τα ανευλόγητα (πράγματα). Χρειάζεται ταπείνωση. Όταν κανείς βλέπει εσωτερικά τον εαυτό του, θα τα βλέπει γύρω του όλα καλά. Όταν ο άνθρωπος έχει τον Θεό στη ψυχή του, δεν κακολογεί· και όταν βλέπει κάποιον να υποφέρει, τον πονάει και κλαίει μαζί του και ικετεύει τον Θεό να τον ελεήσει.

     Διά της προσευχής θα θεραπεύσουμε και του αδελφού την πληγή και την κάθε δύσκολη κατάσταση. Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι είναι ένα Μηδέν, ούτε θυμώνει, ούτε κακολογεί, ούτε συζητάει (ανώφελα), αλλά κάνει προσευχή για τους άλλους. […] Το όνομα του Θεού πρέπει να το λέμε αδιαλείπτως και να δείτε πώς θα μας σκεπάσει ο Θεός. Να κυνηγούμε πολύ την Ευχή,  σαν αυτόν που κυνηγάει ένα διαμάντι. Αυτή θα μας μάθει να αγαπούμε τον Χριστό. Αν σκεφτόμαστε ότι και για ένα αργό λόγο θα δώσουμε λόγο στον Θεό (πρβλ. Ματθ. 12, 36) κι αν έχουμε προσοχή, δεν θα αργολογούμε. Θα δούμε τότε τα ελαττώματά μας, τις ατέλειές μας και θα λέμε ότι «οι άλλοι είναι άγγελοι κι εγώ είμαι ένα τίποτε». Κι έτσι έρχεται ο φόβος του Θεού.

     Ο άνθρωπος που δεν συγκεντρώνεται στη δουλειά του και στην προσευχή, αισθάνεται αμέλεια και δυσφορία. Όταν ο νους είναι αργός, τότε και το χέρι είναι αργό. Το εργόχειρο για τον Θεό το κάνουμε, όχι για κανέναν άνθρωπο. Είδατε κάτι; Θα το βολέψουμε, δεν θα περιμένουμε να το κάνει ο άλλος. Όταν δεν αργολογούμε όλη τη μέρα, το βράδυ θα απολαμβάνουμε (και) την προσευχή. Όταν έχουμε υπομονή και επιμονή στην Ευχή, θα την απολαύσουμε. Όταν δώσουμε στον Χριστό την αγάπη μας, κι Εκείνος θα μας δώσει όλη Του την αγάπη.

     Η προσευχή θα πάρει όλα τα ελαττώματα κι όλα τα πάθη μας. Όταν αμέσως μετανοήσουμε και κλαύσουμε, ο Χριστός θα ’ρθεί αμέσως κοντά μας και θα νομίζει κανείς ότι είναι μέσα σ’ ένα περιβόλι κι όχι στο Μοναστήρι (ή στην Εκκλησία). Όταν έχει προσευχή ο άνθρωπος, γίνεται ως Άγγελος· όλα τα παίρνει ο Χριστός και φεύγουν. Φεύγει και η μεμψιμοιρία και το θέλημα και το «γιατί». Θα κοπιάσουμε και (τότε) θα απολαύσουμε. Δυστυχώς, περνάει (όλη) η μέρα (μας) με την πολυλογία και ξεφεύγουμε. Εκείνον που θα μας βοηθήσει, Εκείνον που θα μας γλυκάνει, Τον ξεχνάμε. Κι έρχεται η ώρα που φεύγουμε και δεν έχουμε να παρουσιάσουμε έργα στον Χριστό, τίποτε!

     Όταν ο άνθρωπος έχει το νου του στον Θεό και στον Παράδεισο και δεν τον έχει στα γήινα και λατρεύει τον Δεσπότη Χριστό, οι πειρασμοί και οι λογισμοί παραμερίζονται και λαμβάνει χαρά, αγαλλίαση και υπομονή. Μέχρι να πεθάνουμε, θα έχουμε αγώνα, επειδή τα πάθη είναι ζυμωμένα με το αίμα μας και πρέπει να ξεριζωθούν. Όταν ο άνθρωπος έχει διαρκώς το νου του στον Θεό, λέει: «Γιατί να συζητώ (για μάταια και ανούσια πράγματα) και να μην έχω το όνομα του Θεού (στα χείλη μου); Γιατί να κατακρίνω (τον αδελφό μου) και να μην έχω το νου μου στον Θεό;». Όταν ο άνθρωπος κυνηγάει τον Θεό και την Ευχή, δεν αγαπάει τα λόγια και τις συζητήσεις. Τότε έρχεται (στη ψυχή) η Χάρις του Θεού, η μακαριότητα· και ό,τι και να ακούει (φωνές κλπ.), είναι σαν να μην ακούει και νομίζει ότι βρίσκεται σε άλλον τόπο.

     Όταν κυνηγάμε την Ευχή, ο Χριστός γίνεται χειραγωγός και μας λέει πώς να βαδίζουμε, πώς να τρώμε, πώς να καθόμαστε. Όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει τον λογισμό του και ταπεινώνεται, έχει ειρήνη και γαλήνη στη ψυχή του. Τα πάθη δεν θα παύσουν να μας πολεμούν, αλλά κι εμείς να τα πολεμούμε. Όλοι οι Άγιοι και οι Άγγελοι μάς αγαπούν και μας φρουρούν όλη μέρα, αλλά εμείς δεν τους αγαπούμε όσο πρέπει και ούτε τους ικετεύουμε όπως πρέπει…
     Το νου μας στον Θεό, στον Γέροντα (και στον Πνευματικό μας).

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ
(ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ, 1921–1995)

Οταν ο άνθρωπος λέει την «ευχή» δεν μπορεί να εκδηλώνεται



Όταν ο άνθρωπος λέει την «ευχή» (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), δεν μπορεί να εκδηλώνεται, να φωνάζει και να μιλάει.
Η Χάρις του Θεού τον κάνει πράο, ταπεινό. Είναι αδύνατον ο Θεός να μην μαλακώσει την καρδιά του.

Όταν λέει την «ευχή», πόση γλυκύτητα αισθάνεται! 
Η αργολογία, η μεμψιμοιρία, οι συζητήσεις διακόπτουν την επικοινωνία με τον Θεό και φέρνουν ταραχή.

Δεν συγκρατείται η μια και λέει τον λογισμό της στην άλλη και η άλλη φορτωμένη σπέρνει το κακό και μετά δεν μπορεί ούτε προσευχή ούτε τα καθήκοντά της να κάνει ούτε το κελλί (σπίτι) της της αρέσει ούτε μπορεί ν’ αναπαυθεί πουθενά. Χρειάζεται ταπείνωση στην ψυχή μας. 

Δια της ταπεινώσεως θα σωθούμε. Ο Θεός θα δώσει πολλή Χάρι. Ο άνθρωπος διά τής «ευχής» αισθάνεται θεία παρηγοριά, ουράνια μεγαλεία. 

Από το βιβλίο «Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου», Λόγια Καρδιάς
Ιερά Μονή Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριά Βόλου

Να ''κυνηγάμε''την ευχη

Στήν ώρα τής διακονίας (εργασίας) μας, ή οτιδήποτε άλλο κάνουμε, αντί νά αργολογήσουμε, αντί νά συζητήσουμε, αντί να πούμε ιστορίες, αντί νά πούμε πνευματικά, καλύτερα είναι νά λέμε τήν "ευχή". Γιατί μέσα καί στά πνευματικά ακόμη θά υπάρχει καί μία κατάκριση, ένα κουτσομπολιό, μία αργολογία, μία μεμψιμοιρία,, θά υπάρξουν αστεϊσμοί, διάφορα.
Όταν μάς έρχεται διάθεσις γιά συζήτηση, όταν μάς πιάνει πλήξη, μάς πιάνει στενοχώρια, νά ξέρετε είναι γιατί δέν κυνηγάμε τήν "ευχή". Νά τήν κυνηγήσουμε, όπως τήν κυνηγούσαν οί Πατέρες οί άγιοι, όπως τήν κυνήγησαν πνευματικοί άνθρωποι στόν κόσμο καί αισθάνθηκαν τήν Χάρι τού Θεού. Γιορτές καί Κυριακές πού έχουμε περισσότερο χρόνο νά λέμε τήν "ευχή" (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), νά τόν εκμεταλευώμαστε τόν χρόνο.


Από τό βιβλίο: Γερόντισα Μακρίνα - Λόγια Καρδιάς, εκδόσεις Ιεράς Μονής Παναγίας οδηγήτριας Πορταριά Βόλου. 

«Νὰ μὴν ἀργολογοῦμε, νὰ κυνηγοῦμε τὴν "Εὐχὴ", αὐτὴ θὰ μᾶς μάθει νὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό»



Τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ τὸ λέμε ἀδιαλείπτως καὶ νὰ δῆτε πώς θὰ μᾶς σκεπάσει ὁ Θεός. Νὰ μὴν ἀργολογοῦμε, νὰ κυνηγοῦμε τὴν «Εὐχὴ» (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον με). Αὐτὴ θὰ μᾶς μάθει νὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὸν νοῦ του στὸν Θεὸ καὶ στὸν Παράδεισο καὶ δὲν τὸν ἔχει στὰ γήϊνα καὶ λατρεύει τὸν Δεσπότη Χριστό, οἱ πειρασμοὶ καὶ λογισμοὶ παραμερίζονται καὶ λαμβάνει χαρά, ἀγαλλίαση καὶ ὑπομονή. Μέχρι νὰ πεθάνουμε, θὰ ἔχουμε ἀγώνα, ἐπειδὴ τὰ πάθη εἶναι ζυμωμένα μὲ τὸ αἷμα μας καὶ πρέπει νὰ ξερριζωθοῦν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει διαρκῶς τὸν νοῦ του στὸν Θεὸ λέει: «Γιατί νὰ συζητῶ καὶ νὰ μὴν ἔχω τὸν νοῦ μου στὸν Θεό;». Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κυνηγάει τὸν Θεό, τὴν «εὐχή», δὲν ἀγαπάει τὰ λόγια, τὶς συζητήσεις. Τότε ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ μακαριότητα καὶ ὅτι καὶ νὰ ἀκούει, φωνὲς κλπ, εἶναι σὰν νὰ μὴ ἀκούει καὶ νομίζει ὅτι βρίσκεται σὲ ἄλλο τόπο. Ὅταν λέμε τὴν «εὐχή», ὁ Χριστὸς γίνεται χειραγωγὸς καὶ μᾶς λέει πῶς νὰ βαδίζουμε, πῶς νὰ τρῶμε, πῶς νὰ καθώμαστε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν πιστεύει τὸν λογισμό του καὶ ταπεινώνεται, ἔχει εἰρήνη στὴν ψυχή του. Τὰ πάθη δὲν θὰ παύσουν νὰ μᾶς πολεμοῦν, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς νὰ τὰ πολεμοῦμε...

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Γερόντισσα Μακρίνα, Λόγια Καρδιᾶς, Ι.Μονὴ Παναγίας Ὁδηγήτριας, Πορταριὰ Βόλου».

Κάποτε ζήτησε με δάκρυα από τον Θεό να της δείξη πως πρέπει να προσεύχεται...

Αρετές και πνευματικές εμπειρίες στην Μοναχική παλαίστρα.

(απόσπασμα),
Η Γερόντισσα Μακρίνα είχε, επίσης, το χάρισμα της προσευχής, την οποία ήδη από μικρό παιδί είχε «εγκολπωθή». Στην προσευχή η ψυχή της εύρισκε την ανάπαυσι και σε αυτήν εμπιστευόταν όλα τα αιτήματά της. Κάποτε ζήτησε με δάκρυα από τον Θεό να της δείξη πως πρέπει να προσεύχεται, ούτως ώστε η προσευχή ενώπιον Του να είναι καθαρή και απηλλαγμένη από την οίησι, για να μπορή ανεμπόδιστα ο προσευχόμενος να ενώνεται με τον Θεό. Εκείνο το βράδυ της παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου με ολόλευκη στολή, ο οποίος την δίδαξε πως πρέπει να προσεύχεται ο άνθρωπος αναλόγως προς τις πνευματικές καταστάσεις του. Συμφώνως με τις υποδείξεις του Αγγέλου, όταν η ψυχή αισθάνεται την τελεία αγάπη προς τον Θεό, ο άνθρωπος υψώνει τα χέρια του ψηλά. Όταν κυριαρχούν εντός του η ταπείνωσι και η μνήμη των Παθών του Κυρίου, ο άνθρωπος σταυρώνει τα χέρια και σκύβει το κεφάλι. Όταν η ψυχή από τον πόλεμο των παθών νοιώθη την άκρα ταπείνωσι, τότε ο άνθρωπος προσεύχεται με τα χέρια πίσω, σαν κατάδικος. Κατόπιν ο Άγγελος άρχισε να προσεύχεται γονατισμένος και να κλαίη σαν να αγκάλιαζε τα πόδια του Χριστού, δεικνύων πως, όταν ο άνθρωπος συναισθάνεται την μηδαμινότητά του, προσεύχεται έτσι και βιώνει ανεκλάλητη χαρά και παράκλησι από τον Θεό.