Τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ τὸ λέμε ἀδιαλείπτως καὶ νὰ δῆτε πώς θὰ μᾶς σκεπάσει ὁ Θεός. Νὰ μὴν ἀργολογοῦμε, νὰ κυνηγοῦμε τὴν «Εὐχὴ» (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον με). Αὐτὴ θὰ μᾶς μάθει νὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὸν νοῦ του στὸν Θεὸ καὶ στὸν Παράδεισο καὶ δὲν τὸν ἔχει στὰ γήϊνα καὶ λατρεύει τὸν Δεσπότη Χριστό, οἱ πειρασμοὶ καὶ λογισμοὶ παραμερίζονται καὶ λαμβάνει χαρά, ἀγαλλίαση καὶ ὑπομονή. Μέχρι νὰ πεθάνουμε, θὰ ἔχουμε ἀγώνα, ἐπειδὴ τὰ πάθη εἶναι ζυμωμένα μὲ τὸ αἷμα μας καὶ πρέπει νὰ ξερριζωθοῦν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει διαρκῶς τὸν νοῦ του στὸν Θεὸ λέει: «Γιατί νὰ συζητῶ καὶ νὰ μὴν ἔχω τὸν νοῦ μου στὸν Θεό;». Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κυνηγάει τὸν Θεό, τὴν «εὐχή», δὲν ἀγαπάει τὰ λόγια, τὶς συζητήσεις. Τότε ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ μακαριότητα καὶ ὅτι καὶ νὰ ἀκούει, φωνὲς κλπ, εἶναι σὰν νὰ μὴ ἀκούει καὶ νομίζει ὅτι βρίσκεται σὲ ἄλλο τόπο. Ὅταν λέμε τὴν «εὐχή», ὁ Χριστὸς γίνεται χειραγωγὸς καὶ μᾶς λέει πῶς νὰ βαδίζουμε, πῶς νὰ τρῶμε, πῶς νὰ καθώμαστε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν πιστεύει τὸν λογισμό του καὶ ταπεινώνεται, ἔχει εἰρήνη στὴν ψυχή του. Τὰ πάθη δὲν θὰ παύσουν νὰ μᾶς πολεμοῦν, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς νὰ τὰ πολεμοῦμε...
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Γερόντισσα Μακρίνα, Λόγια Καρδιᾶς, Ι.Μονὴ Παναγίας Ὁδηγήτριας, Πορταριὰ Βόλου».