.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παλαιά Διαθήκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παλαιά Διαθήκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πιστεύετε ακόμα ότι είναι δύσκολο για τον Θεό να φροντίσει όλες τις ανάγκες σας; Γνωρίστε: γι 'αυτόν τίποτα δεν είναι αδύνατο!



Ο Μωυσής και ο λαός βγήκαν στην έρημο, έπρεπε να τρώνε, και για να τροφοδοτηθούν 2 ή 3 εκατομμύρια ανθρώπους χρειαζόταν αρκετό φαγητό. Σύμφωνα με τα πρότυπα τροφίμων στον στρατό, ο Μωυσής θα έπρεπε να έχει 1.500 τόνους τροφής κάθε μέρα. 

Και γνωρίζετε ότι για να παραδώσετε μια τέτοια ποσότητα φαγητού κάθε μέρα θα χρειαστείτε 2 εμπορευματικές αμαξοστοιχίες μήκους 1,6 χλμ! 

Επιπλέον, πρέπει να θυμάστε ότι ήταν στην έρημο και χρειάζονται καυσόξυλα για να προετοιμάσουν φαγητό. Θα χρειαζόταν 4.000 τόνους ξύλου (υπάρχουν αρκετές εμπορευματικές αμαξοστοιχίες μήκους 1.6 χλμ. 
Η κάθε μια μέσα σε μία μόνο μέρα) Και ήταν 40 χρόνια στην έρημο!

Και ναι! Χρειαζόταν νερό. Υπάρχει μόνο νερό για να πιει το απαιτούμενο ποσό για το καθένα και χρειαζόταν 42.900.000 λίτρα καθημερινά για να πλυθούν μερικά πιάτα και ένα εμπορικό τρένο με δεξαμενές 2.880 χλμ. Μόνο για να παραδώσει νερό! 

Και ένα ακόμα πράγμα: έπρεπε να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα τη νύχτα ...
Αν πήγαιναν μαζί σε ένα στενό μονοπάτι σε μια στήλη 2 ατόμων, θα ήταν 1.280 χιλιόμετρα μήκος και να διαρκέσει 35 ημέρες και νύχτες. 
Έτσι, στην Ερυθρά Θάλασσα, υπήρχε ένα μέρος 4,8 χιλιομέτρων πλάτος έτσι ώστε να μπορούν να περπατήσουν 5.000 άτομα στη σειρά και να περπατήσουν τη νύχτα.

Στη συνέχεια όμως προκύπτει ένα άλλο πρόβλημα: κάθε φορά, στο τέλος της ημέρας, όταν έμεναν στο στρατόπεδο χρειάζονται μια έκταση 2/3 της Ρόουντ Άιλαντ ή 1.200 χλμ. .. και αυτή η περιοχή είναι μόνο για να περάσετε τη νύχτα. 

Μήπως ο Μωυσής βασιζόταν σε όλα αυτά πριν φύγει από την Αίγυπτο Ο Μωυσής πίστευε στον Θεό και δεν παρέμεινε χωρίς τη φροντίδα του Υψίστου. 
Πιστεύετε ακόμα ότι είναι δύσκολο για τον Θεό να φροντίσει όλες τις ανάγκες σας; 

Γνωρίστε: γι 'αυτόν τίποτα δεν είναι αδύνατο!

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΝΙΚΗ - ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΓΕΔΕΩΝ

Ο κριτής Γεδεών με 300 στρατιώτες νίκησε ένα στρατό 135.000 ανδρών !

Η ιστορία του Γεδεών περιγράφεται στο βιβλίο των Κριτών στα κεφάλαια 6-8. Οι Ισραηλίτες είχαν δυσαρεστήσει πάλι τον Κύριο με τις πράξεις τους κι ο Κύριος τους παρέδωσε στους Μαδιανίτες για εφτά χρόνια. Οι Μαδιανίτες καταπίεζαν σκληρά τους Ισραηλίτες κι αυτοί για να προστατευτούν έφτιαξαν κρησφύγετα πάνω στα βουνά, σε σπηλιές και σε απότομους βράχους. Όποτε οι Ισραηλίτες έσπερναν και έρχονταν η ώρα του θερισμού, οι Μαδιανίτες, οι Αμαληκίτες και διάφοροι νομάδες της Ανατολής έκαναν επιδρομές εναντίον τους. 
Ήταν αμέτρητοι και μαζί με τα ζώα τους, στρατοπέδευαν στα χωράφια των Ισραηλιτών και κατέστρεφαν τις καλλιέργειες και τα κοπάδια τους.
Εξαιτίας, λοιπόν, των Μαδιανιτών και των άλλων λαών, οι Ισραηλίτες είχαν τρομερά εξαθλιωθεί και επικαλέστηκαν τον Κύριο. Τότε ο Κύριος τους έστειλε ένα προφήτη να τους θυμίσει τη διαθήκη που έκανε με τους προγόνους τους, την βοήθεια που τους πρόσφερε όταν τους έβγαλε από την Αίγυπτο και την εντολή του Κυρίου να μην λατρεύσουν άλλους θεούς (Κριταί 6,1-10). 


Τότε ήρθε ο άγγελος του Κυρίου στο χωριό Εφραθά και κάθησε κάτω από τη βελανιδιά, που ανήκει στον Ιωάς, γιο του Εσδρί. Την ώρα εκείνη ο Γεδεών έκρυβε το σιτάρι του από τους Μαδιανίτες. Ο άγγελος του Κυρίου εμφανίστηκε στο Γεδεών και του είπε «Ο Κύριος είναι μαζί σου».
Ο Γεδεών του αποκρίθηκε «Μα πώς, κύριε μου, είναι μαζί μας ο Κύριος; Τότε γιατί μας βρήκαν τόσα φοβερά και ατέλειωτα κακά; Που είναι τα θαυμαστά έργα που έγιναν στους προγόνους μας;».
Ο άγγελος του είπε «Με τη δύναμη που έχεις, πήγαινε, και θα ελευθερώσεις τον Ισραήλ από τους Μαδιανίτες».
Ο Γεδεών αποκρίθηκε «Μα πώς, κύριε μου, θα γλιτώσω εγώ τον Ισραήλ; Η οικογένειά μου έχει εξασθενήσει μέσα στη φυλή Μανασσή κι εγώ είμαι ο πιο μικρός της οικογένειας του πατέρα μου».
Τότε του είπε ο άγγελος: «Ναι, αλλά ο Κύριος θα είναι μαζί σου, και θα νικήσεις τους Μαδιανίτες σαν να 'ταν ένας μόνον άνθρωπος».
Ο Γεδεών του απάντησε: «Αν έχω την εύνοιά σου, δώσε μου ένα σημάδι ότι όλα αυτά που λες είναι αλήθεια. Μη φύγεις σε παρακαλώ από δω, ώσπου να ετοιμάσω τη θυσία μου για τον Κύριο».
Έτσι ο Γεδεών πήγε κι ετοίμασε τη θυσία για τον Κύριο, ένα κατσίκι μαζί με άζυμα ψωμιά, και τα έφερε κάτω από τη βελανιδιά και τα πρόσφερε στον άγγελο του Κυρίου.
Ο άγγελος του είπε να τα βάλει πάνω σ' ένα βράχο και μετά άπλωσε το χέρι του και με την άκρη του ραβδιού του άγγιξε το κρέας και τα άζυμα ψωμιά. Και βγήκε φωτιά από το βράχο κι έκαψε εντελώς το κρέας και τα ψωμιά. Μετά ο άγγελος του Κυρίου έγινε άφαντος.
Τότε κατάλαβε ο Γεδεών ότι αυτός ήταν ο άγγελος του Κυρίου και είπε: «Αχ, Κύριε Θεέ, τρομάζω μήπως πεθάνω, γιατί στ' αλήθεια είδα τον άγγελο του Κυρίου πρόσωπο με πρόσωπο».
Και ο Κύριος του απάντησε: «Ηρέμησε μη φοβάσαι, δε θα πεθάνεις». Ο Γεδεών έχτισε σ' εκείνο το σημείο θυσιαστήριο στον Κύριο και το ονόμασε «Ειρήνη Κυρίου» (Κριταί 6,11-24). 

Οι Μαδιανίτες, οι Αμαληκίτες και οι νομάδες της Ανατολής πέρασαν τον Ιορδάνη και στρατοπέδευσαν στην πεδιάδα Ιεζραέλ. Ο Γεδεών σάλπισε με τη σάλπιγγα για να καλέσει τους άντρες της πατριάς του Αβιέζερ να τον ακολουθήσουν. Έστειλε και αγγελιοφόρους στις φυλές Μανασσή, Ασήρ, Ζαβουλών και Νεφθαλί, να τον ακολουθήσουν και οι άντρες τους ήρθαν κι ενώθηκαν μαζί του (Κριταί 6,33-35).

Τότε ο Γεδεών είπε στο Θεό: «Αν θέλεις πράγματι να χρησιμοποιήσεις εμένα για να γλιτώσεις τους Ισραηλίτες, όπως είπες, θα βάλω στο αλώνι μια τούφα μαλλί από πρόβατα. Αν τη νύχτα πέσει η δροσιά μονάχα πάνω στο μαλλί, και το έδαφος τριγύρω μείνει στεγνό, τότε θα καταλάβω ότι θα με χρησιμοποιήσεις για να γλιτώσεις τον Ισραήλ, όπως είπες». Έτσι κι έγινε. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο Γεδεών σηκώθηκε κι έστυψε το μαλλί, βγήκε τόση δροσιά, ώστε γέμισε μια χύτρα νερό.
Τότε ο Γεδεών είπε πάλι στο Θεό: «Μην οργιστείς εναντίον μου, αν σου ζητήσω κάτι για τελευταία φορά. Τώρα, λοιπόν, θέλω να μείνει μόνο το μαλλί στεγνό και να πέσει δροσιά στο έδαφος τριγύρω». Έτσι κι έκανε ο Θεός τη νύχτα εκείνη. Μόνο το μαλλί έμεινε στεγνό, ενώ στο έδαφος τριγύρω έπεσε δροσιά (Κριταί 6,36-40).

Νωρίς το πρωί σηκώθηκε ο Γεδεών κι ο στρατός που ήταν μαζί του και στρατοπέδευσαν κοντά στην πηγή Αράδ, στο όρος Γαλαάδ, ενώ το στρατόπεδο των Μαδιανιτών βρισκόταν βόρεια, στην πεδιάδα της Γαβαάθ Αμωρά.
Ο Κύριος είπε στο Γεδεών: «Ο στρατός σου είναι πάρα πολύς για να σου παραδώσω τους Μαδιανίτες, γιατί οι Ισραηλίτες θα καυχηθούν ότι νίκησαν με τη δική τους δύναμη».
Κατόπιν ο Γεδεών, σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, έδιωξε αυτούς που φοβόντουσαν, περίπου 22.000 κι έμειναν 10.000 άντρες. Μετά τους έβαλε να πιούν νερό από τις όχθες ενός ποταμού. Τότε ο Κύριος είπε στο Γεδεών: «Μόνο με αυτούς τους τριακόσιους άντρες, που ήπιαν νερό με τη γλώσσα τους από το κοίλον της παλάμης και δεν γονάτισαν, θα σας ελευθερώσω και θα σας παραδώσω τους Μαδιανίτες. Όλοι οι υπόλοιποι που γονάτισαν για να πιουν νερό, ας πάνε στα σπίτια τους». Έτσι οΓεδεών κράτησε τους τριακόσιους άντρες και τους άλλους τους έστειλε στις σκηνές τους. Όσοι απόμειναν πήραν τα τρόφιμα και τις σάλπιγγες αυτών που έφυγαν (Κριταί 7,1-8).

Το στρατόπεδο των Μαδιανιτών ήταν σε χαμηλότερο σημείο από των Ισραηλιτών. Οι Μαδιανίτες, οι Αμαληκίτες και οι άλλοι νομάδες από την ανατολή, ήταν πολυάριθμοι και είχαν διασκορπιστεί στην κοιλάδα. Εκείνη τη νύχτα ο Κύριος έστειλε το Γεδεών να κατασκοπεύσει το στρατόπεδο και ν' ακούσει τι λένε. Όταν έφτασε ο Γεδεών, μαζί με το νεαρό υπηρέτη του το Φαρά (Φουρά), στην εμπροσθοφυλακή των Μαδιανιτών, που το αποτελούσαν 50 άνδρες, ένας στρατιώτης διηγόταν στο σύντροφο του ένα όνειρο, που είχε δει. Του έλεγε λοιπόν: «Είδα στ' όνειρο μου, ένα κρίθινο καρβέλι ψωμί που κυλούσε μέσα στο στρατόπεδο μας κι έφτασε στη σκηνή του αρχηγού μας. Τη χτύπησε, την αναποδογύρισε και τη διέλυσε». Ο σύντροφος του του αποκρίθηκε: «Αυτό δεν συμβολίζει τίποτ' άλλο, παρά το ξίφος του Γεδεών, γιου του Ιωάς, του Ισραηλίτη. Ο Θεός του έχει παραδώσει τους Μαδιανίτες και όλο το στρατόπεδο» (Κριταί 7,8-14).

Ο Γεδεών, όταν άκουσε τη διήγηση του ονείρου και τη σημασία του, δόξασε τον Κύριο και γύρισε πίσω στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών. Μοίρασε τους τριακόσιους άντρες σε τρία μέρη, ανά εκατό, και έδωσε στον καθένα τους από μία σάλπιγγα και μία άδεια στάμνα, με μια λαμπάδα μέσα. Μετά τους είπε: «Θα κοιτάζετε εμένα κι ότι κάνω θα κάνετε, από τη στιγμή που θα φτάσω στην άκρη του εχθρικού στρατοπέδου. Όταν σαλπίσω με τη σάλπιγγα εγώ κι αυτοί που είναι μαζί μου, τότε θα σαλπίσετε κι εσείς γύρω από το στρατόπεδο και θα φωνάξετε: "για τον Κύριο και το Γεδεών"» (Κριταί 7,15-18).

Λίγο αργότερα ο Γεδεών και οι εκατό άντρες του έφτασαν στην άκρη του στρατοπέδου, την ώρα που είχαν αλλάξει οι φρουροί. Σάλπισαν τότε με τις σάλπιγγες κι έσπασαν τις στάμνες που κρατούσαν στα χέρια τους. Αμέσως σάλπισαν και τα άλλα δύο τμήματα, έσπασαν τις στάμνες και κρατώντας με το αριστερό τους χέρι τις λαμπάδες και με το δεξί τις σάλπιγγες, σάλπιζαν και φώναζαν: «Για τον Κύριο και το Γεδεών». Πήραν όλοι θέσεις γύρω από το στρατόπεδο, ενώ μέσα, οι Μαδιανίτες νόμιζαν ότι είχαν περικυκλωθεί, φώναζαν και τράπηκαν σε φυγή πανικόβλητοι.
Όταν σάλπισαν και οι τριακόσιοι με τις σάλπιγγες για δεύτερη φορά, ο Κύριος σκόρπισε πανικό μέσα στο εχθρικό στρατόπεδο, έτσι ώστε ο ένας να στρέψει το ξίφος του εναντίον του άλλου και ν' αλληλοσκοτωθούν. Όσοι από τους Μαδιανίτες γλίτωσαν, έφυγαν πανικόβλητοι μέχρι τη Βηθσεεδτά Γαραγαθά και μέχρι την Αβωμεουλά κοντά στην Ταβάθ (Κριταί 7,15-23).


Τότε ο Γεδεών κάλεσε τους Ισραηλίτες των φυλών Νεφθαλί, Ασήρ και Μανασσή για να καταδιώξουν τους Μαδιανίτες. Μετά έστειλε αγγελιοφόρους στη φυλή Εφραίμ για να αποκλείσει τους Μαδιανίτες και να μη διαφύγουν προς τη Βαιθηρά και τον Ιορδάνη.
Έτσι οι άνδρες της φυλής Εφραίμ έπιασαν τα περάσματα του Ιορδάνη και συνέλαβαν αιχμαλώτους τους δύο αρχηγούς των Μαδιανιτών, τον Ωρήβ και τον Ζηβ. 
Τον Ωρήβ τον σκότωσαν στη Σουρ, ενώ τον Ζηβ στην Ιακεβζήφ. Αφού καταδίωξαν τους υπόλοιπους Μαδιανίτες, έφεραν τα κεφάλια των δύο αρχηγών στο Γεδεών, στην άλλη όχθη του Ιορδάνη (Κριταί 7,23-25).

Ο Γεδεών καταλάγιασε το θυμό των Εφραιμιτών, επειδή δεν τους είχε καλέσει από την αρχή, και συνέχισε να καταδιώκει τους Μαδιανίτες (Κριταί 8,1-3). Οι άρχοντες της Σοκχώθ και της Φανουήλ αρνήθηκαν να δώσουν τρόφιμα στο στρατό του Γεδεών που ήταν εξαντλημένοι και πεινασμένοι, φοβούμενοι την επιστροφή και την εκδίκηση των Μαδιανιτών. Όμως ο Γεδεών απείλησε με αφανισμό τις πόλεις αυτές, όταν θα τελείωνε από τους Μαδιανίτες (Κριταί 8,4-9).

Οι βασιλιάδες των Μαδιανιτών, των Αμαληκιτών και των νομάδων της ανατολής, ο Ζεβεέ και ο Σελμανά με τα στρατεύματα τους, περίπου 15.000, βρίσκονταν όλοι στην Καρκάρ. Τόσοι είχαν απομείνει από ολόκληρο το στράτευμα των νομάδων της Ανατολής και είχαν σκοτωθεί περίπου 120.000 ένοπλοι στρατιώτες. 
Ο Γεδεών χτύπησε τον εχθρικό στρατό, την ώρα που αναπαυόταν, από ανατολικά, που βρίσκονται οι πόλεις Ναβαί και Ιεγεβάλ. Οι δυο βασιλιάδες των Μαδιανιτών, Ζεβεέ και Σελμανά, ξέφυγαν αλλά ο Γεδεών τους καταδίωξε και τους αιχμαλώτισε κι έτσι ο στρατός τους κατατροπώθηκε (Κριταί 8,10-12).

Σημ. Εξομολόγηση, Μετάνοια, Μετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας για να είναι "ο Θεός μεθ' ημών και ουδείς καθ' ημών". 


Από την ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου


Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἐπακούσατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἰσχυκότες ἡττᾶσθε.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἐὰν γὰρ πάλιν ἰσχύσητε, καὶ πάλιν ἡττηθήσεσθε.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ ἣν ἂν βουλὴν βουλεύσησθε, διασκεδάσει Κύριος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός,


Καὶ λόγον, ὃν ἐὰν λαλήσητε, οὐ μὴ ἐμμείνῃ ἐν ὑμῖν,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Τὸν δὲ φόβον ὑμῶν οὐ μὴ φοβηθῶμεν, ουδ' οὐ μὴ ταραχθῶμεν.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἡμῶν, αὐτὸν ἁγιάσωμεν, καὶ αὐτὸς ἔσται ἡμῖν φόβος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ ἐὰν ἐπ' αὐτῷ πεποιθὼς ᾧ ἔσται μοι εἰς ἁγιασμόν.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ πεποιθὼς ἔσομαι ἐπ' αὐτῷ, καὶ σωθήσομαι δι' αὐτοῦ.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἃ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ὁ λαὸς ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, ἴδε φῶς μέγα.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ, καὶ σκιᾷ θανάτου, φῶς λάμψει ἐφ' ἡμᾶς.
Ὅτι μεθ΄ ἡμῶν ὁ Θεός.


Ὅτι Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός, καὶ ἐδόθη ἡμῖν,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Θαυμαστὸς σύμβουλος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Θεὸς ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΜΕ;

Πῶς νὰ παρηγοροῦμε;
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

Σὰν κεραυνοὶ ξέσπασαν οἱ θλιβερὲς εἰδήσεις γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς περιουσίας καὶ τὸν αἰφνίδιο θάνατο τῶν παιδιῶν τοῦ Ἰώβ. Ὅλα χάθηκαν τόσο ξαφνικὰ καὶ ἀπρόσ­μενα! Καὶ τώρα καθισμένος ἔξω ἀπὸ τὸ σπιτικό του ὁ θεοσεβὴς καὶ πιστὸς Ἰώβ, μὲ ἕνα κομμάτι ἀπὸ πήλινο δοχεῖο στὰ χέρια του προσπαθεῖ νὰ ἀνακουφίσει τὸν πόνο ποὺ τοῦ προκαλοῦν οἱ πληγὲς τῆς ἀσθένειάς του.

Ὅλα τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ ἄσχημα ποὺ μᾶς συμβαίνουν, σκέφτηκε ὁ Ἰώβ. Καὶ ὁ δίκαιος ἄνδρας τὰ δέχεται ὅλα μὲ πίστη καὶ ὑπομονή. «Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» (Ἰὼβ α´ 21)· αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ ἀν­θρώπου τοῦ Θεοῦ μπροστὰ στὰ τόσα δεινά.

Κι ἐνῶ αὐτὸς δοξάζει τὸν Θεὸ μέσα στὴ θλίψη του, ἡ σύντροφος τῆς ζωῆς του τὸν κακίζει γι’ αὐτὴ τὴ στάση του. Θὰ περίμενε κανεὶς νὰ σταθεῖ δίπλα του καὶ νὰ τὸν παρηγορεῖ στὶς δύσκολες αὐτὲς ὧρες, μὰ ἐκείνη μιλᾶ σὰν ἄφρων, ἀνόητη γυναίκα. Τὸν παροτρύνει νὰ βλα­­σφημήσει τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Θεοῦ καὶ σ’ Αὐτὸν νὰ ρίξει τὸ φταίξιμο ὅλης τῆς συμφορᾶς ποὺ τοὺς βρῆκε, προσ­θέτοντάς του ἀκόμη μεγαλύτερο πόνο. Ἐκείνη ἀπὸ τὴν ὁποία περίμενε νὰ τοῦ συμπαρασταθεῖ, νὰ σηκώσει μαζί του τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων, ἐκείνη γίνεται τώ­ρα νέος πειρασμός.

Ἀκόμη καὶ οἱ φίλοι του Ἐλιφάζ, Βαλ­δὰδ καὶ Σωφὰρ ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκαν, τὸν πλήγωσαν καὶ τὸν ἀπογοήτευσαν. «Παρακλήτορας κακῶν» (Ἰὼβ ιϛ´ [16] 2) τοὺς χαρακτήρισε ὁ ἴδιος ὁ Ἰώβ. Διότι κάθισαν κοντά του ἑπτὰ μερόνυχτα καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν παρηγορήσουν καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν «σὰν τὸν ὁρμητικὸ χείμαρρο ποὺ φεύγει καὶ ρίχνεται στὴ θάλασσα χωρὶς νὰ ποτίζει τὴν πεδιάδα, ἢ σὰν τὸ κύμα, ποὺ μόλις φανεῖ ἐξαφανίζεται», ὅπως γράφεται στὸ βιβλίο τοῦ Ἰὼβ (ς´ 15).

Μόνος καὶ ἀπαρηγόρητος μένει ὁ πολύαθλος Ἰώβ. Ἐπαληθεύονται οἱ στίχοι τοῦ Ψαλμωδοῦ στοὺς ὁποίους τονίζεται ἡ ἀνάγκη αὐτὴ τῆς συμπαραστάσεως μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «καὶ ὑπέμεινα συλλυπούμενον, καὶ οὐχ ὑπῆρξε, καὶ παρακαλοῦντας, καὶ οὐχ εὗρον». Περίμενα κάποιον νὰ μὲ συμπονέσει, καὶ δὲν φάνηκε κανείς· καὶ ἀναζήτησα κάποιους νὰ μὲ παρηγορήσουν καὶ δὲν βρῆκα κανένα (Ψαλ. Ξη´ [68] 21).

Δύσκολες οἱ ὧρες τοῦ πόνου, τῶν θλίψεων, τῶν ἀπροσδόκητων ἀσθενειῶν, τοῦ αἰφνίδιου θανάτου προσ­φιλῶν προσώπων. Ὧρες ποὺ ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι βοήθεια, συμπαράσταση, παρηγοριά.

Ἡ παρηγορία εἶναι χάρισμα. Μὲ πληρότητα μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴ χαρίσει σ’ ὅσους πονοῦν. Αὐτὴ ἡ θεία παρηγοριά, ἡ οὐράνια παράκληση, εἶναι τὸ φάρμακο τὴν ὥρα τοῦ πόνου καὶ ὅσο πιὸ γρήγορα ἔλθει, τόσο πιὸ εὔκολα μαλακώνει ἡ ψυχὴ καὶ στηρίζεται. Ὡς ἄνθρωποι ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη καὶ τῆς ἀνθρώπινης συμπαραστάσεως, τῆς παρηγοριᾶς καὶ βοήθειας τῶν συν­ανθρώπων μας.

Ὅλοι μας τὴ θέλουμε καὶ ὅλοι ὀφείλουμε νὰ προσφέρουμε τὴν παρηγοριά μας στοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας. Πῶς ὅμως; Κάποιες φορὲς προσπαθήσαμε, κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε, μὰ ἀποτέλεσμα δὲν εἶχε ἡ προσπάθειά μας. Δὲν καταφέραμε νὰ διασκεδάσουμε τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἢ καὶ προσθέσαμε ἴσως πό­νο ἐπιπλέον μὲ τὶς φλυαρίες μας, μὲ τὰ πολλά μας λόγια, μὲ τὰ παραδείγματα ἀ­πὸ παρόμοιους δικούς μας πόνους. Ἄλ­λοτε σιωπήσαμε, ἐνῶ περίμεναν λόγια στηριγμοῦ οἱ ἄλλοι ἀπὸ μᾶς. Καταλάβαμε τότε πὼς τὸ νὰ πα­ρη­γο­ρεῖς τὸν ἄλλον δὲν εἶναι εὔκολο πρά­γμα. Εἶναι χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεό. Τὸν ἀπόστολο Βαρνάβα τὸν ὀνομάζει ἡ Ἁ­γία Γραφὴ «υἱὸν παρακλήσεως» (Πράξ. δ΄ 36), δηλαδὴ ἄνθρωπο ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα νὰ παρηγορεῖ καὶ νὰ ἐνισχύει τοὺς ἄλλους.

Θέλει καρδιά, θέλει ἀγάπη ἡ παρηγοριά!

Πρωτίστως νὰ προσπαθήσουμε νὰ καταλάβουμε τὴ δυσκολία τοῦ ἄλλου. Νὰ βάλουμε τὸν ἑαυτό μας στὴ δική του θέση. Νὰ καταλάβουμε τὴν ἀγωνία του, τὴν ψυχολογία του τὴν ὥρα ἐκείνη. Πῶς θὰ θέλαμε νὰ μᾶς συμπεριφερθοῦν σὲ ἀνάλογη στιγμή; Μὴ τὰ θεωροῦμε εὔκολα ὁρισμένα πράγματα καὶ πιέζουμε ἢ μὲ ὕφος εἰδικοῦ ἐπιτιμοῦμε ἢ ἀναζητοῦ­με τὶς εὐθύνες καὶ τὶς αἰτίες τῆς δοκιμασίας.

Σὰν τὸ καλάμι ποὺ τὸ σαλεύουν οἱ ἄ­­νεμοι εἶναι ὁ ἄνθρωπος τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας. Θέλει στηριγμό, ὄχι ἔλεγχο καὶ ἐπιτιμήσεις. Ἂς τὸ κατανοήσουμε. Τὰ λό­­­­για μας νὰ εἶναι λίγα καὶ οὐσιαστικά. Λόγια παρακλητικά, παρηγορητικά, λόγια ἐνθαρρυντικά, λόγια ἁπλὰ καὶ ἁπαλά, ποὺ θὰ ἁπαλύνουν τὸν πόνο καὶ θὰ ἐπουλώνουν τὶς πληγές.

Ὑπάρχουν καὶ στιγμὲς ποὺ συμπαραστεκόμαστε στὸν πάσχοντα ἀδελφό μας μὲ τὴ διακριτικὴ καὶ σιωπηλὴ παρουσία μας. Στὸν πόνο του ὁ ἄλλος μπορεῖ νὰ θέλει νὰ μείνει καὶ μόνος, νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτό του, νὰ μιλήσει μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐκζητήσει τὸ ἔλεός Του. Ἡ σιωπηλή μας παρουσία λέει πολλά, δείχνει τὴν ἀγάπη μας, κι ἂς μὴ μιλᾶμε.

Οὐσιαστική, ἀληθινὴ παρηγοριὰ προσ­­­φέρει καὶ ἡ προσευχή μας. Ὅταν γίνεται μὲ πίστη, μὲ ἀγάπη, μὲ θέρμη ψυχῆς, ἔχει θαυμαστὰ ἀποτελέσματα. Ἀποροῦν πολλοὶ πῶς ἄντεξαν τὴν ὥρα τῆς σκληρῆς δοκιμασίας, πῶς σήκωσαν αὐτὸ τὸν σταυρό. Καταλαβαίνουν πὼς ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὴν προσευχὴ ποὺ οἱ ἄλλοι ἔκαναν γι’ αὐτούς. Αἰσθάνθηκαν τὴ δύναμή της καὶ κατόπιν εὐχαριστοῦν.

Ἂς παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς φωτίζει γιὰ τὸ πῶς νὰ συμπαραστεκόμαστε στὶς ὧρες ποὺ πονοῦν οἱ ἀδελφοί μας καὶ ἂς ἐκδηλώνουμε πρόθυμα καὶ σω­στὰ τὴν ἀγάπη μας.

Μόνο στόν Ἀληθινό Θεό ὑπάρχει ἡ σωτηρία

Όταν αποφάσισε ο Κύριος να καταστρέψει τη Γη!
Έτσι ξεκινάει η μαρτυρία του προφήτη Ησαΐα. Ο Ησαΐας δεν αυτοαποκλήθηκε προφήτης όπως κάνουν πολλοί ψευδοπροφήτες στην εποχή μας και μιλούν έτσι: Θα συμβεί αυτό…, και στη συνέχεια ποτέ δεν συμβαίνει τίποτε.
Ο μεγάλος προφήτης είχε φλόγα θεϊκή στο στόμα προερχόμενη από άγγελο του Θεού, για να είναι καθαρός από κάθε πλάνη, και να μπορεί να προφητεύει την αλήθεια και κάθε τι που προερχόταν από το Θεό.
Ο Ησαΐας είναι ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, επειδή προφήτευσε τα πιο σημαντικά γεγονότα στο θεϊκό έργο της σωτηρίας του ανθρώπου.Προφήτεψε τη γέννηση του Σωτήρα από την Παρθένο Μαρία...
Προφήτεψε το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού Χριστού, το οποίο έχει τις ρίζες του στον Ιεσαί και στον οίκο Δαβίδ. Απόγονοι του Δαβίδ υπήρξαν ο δίκαιος Ιωακείμ και η Άννα, οι γονείς της Παρθένου Μαρίας, και ο δίκαιος Ιωσήφ ο προστάτης της.
Προφήτεψε το έργο του Χριστού. Περιέγραψε τη σεμνότητά Του, την αφοσίωσή Του στο θέλημα του Ουράνιου Πατέρα Του, την πραότητά Του, την ώρα που Τον οδήγησαν στο σταυρό, σαν αμνό για σφαγή.
Προφήτεψε την τελική νίκη Του. Περιέγραψε την ασύγκριτη και άφθαρτή Του δόξα, μάρτυρες των οποίων είμαστε εμείς σήμερα και όλος ο κόσμος.
Ο Ησαΐας περιέγραψε όλα όσα συνέβησαν πραγματικά. Όμως μοχθηροί άνθρωποι βασάνισαν τον Χριστό μέχρι θανάτου, επειδή δεν επιθυμούσαν τη βασιλεία των Ουρανών, αλλά την βασιλεία της γης. Οι άνθρωποι αυτοί δεν προσδοκούσαν τον Μεσσία από τον ουρανό αλλά από τη γη. Όμως με το έγκλημά τους το μόνο που πέτυχαν ήταν να μεγαλώσουν τη δόξα του προφήτη Ησαΐα και τη δική τους αισχύνη.
Ο ονομαστός Ησαΐας ακόμη και αυτό προφήτεψε: Ότι οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι υψηλοί και βλέπουν από υψηλά τα πάντα. Ο άνθρωπος είναι μηδαμινός και θα ταπεινωθεί η αλαζονεία και η έπαρσις των ανθρώπων. Θα υψωθεί δε μόνος ο Κύριος κατά την ημέρα εκείνη της δικαίας κρίσεώς Του. Διότι η μεγάλη αυτή ημέρα Κυρίου του Παντοκράτορος θα έλθη, για να τιμωρήσει κάθε αναιδή και αυθάδη, κάθε υπερήφανο, κάθε υψηλόφρονα, κάθε επηρμένο. Και όλοι θα ταπεινωθούν κατά την ημέραν εκείνην (Ησαΐα Β’, 11-12).
Στα παλιά χρόνια αποφάσισε ο Κύριος να αφανίσει τη γη, εξαιτίας του ότι λατρεύονταν άνθρωποι ως θεοί αντί να λατρεύεται Αυτός, ο μοναδικός Θεός.
Και στα δικά μας χρόνια ο Κύριος πραγματικά «καθάρισε» ολόκληρη τη γη. 
Ήταν δίκαια θυμωμένος και θέλησε να τιμωρήσει την ανθρώπινη αλαζονεία, και την προσποιητή μεγαλοσύνη του ανθρώπου.
Η τιμωρία του Θεού εναντίον των ανθρώπων αναπόφευκτα ήρθε μετά από την επανάσταση των ανθρώπων εναντίον του Θεού. Οι αιρετικοί λαοί στην εποχή μας έβαλαν το Χριστό, το Θεό, στην τελευταία θέση του δείπνου αυτού του κόσμου. Τον άφησαν σαν κακόμοιρο, για να βάλουν στις πρώτες θέσεις του τραπεζιού τους δικούς τους «μεγάλους» ανθρώπους, τους πολιτικούς, τους λογοτέχνες, τους φιλοσόφους, τους παραμυθάδες, τους οικονομολόγους, ακόμη και τους τουρίστες και αθλητές. Όλα τα βλέμματα αυτών των λαών στράφηκαν σ’ αυτούς τους φαινομενικά μεγαλειώδεις και μοντέρνους θεούς, ενώ στον Αναστημένο Χριστό έδωσαν πολύ λίγη σημασία. Τότε καταστράφηκαν πολλοί λαοί της γης μπορστά στα μάτια μας. Όχι μόνο οι ειδωλολατρικές ανθρώπινες μεγαλειότητες έσβησαν, αλλά και κανείς δεν σκέφθηκε πλέον να τις λατρέψει. Συνέβη εκείνο που ο προφήτης Ησαΐας προφήτεψε: Τότε οι άνθρωποι θα κρυφτούν στις πέτρινες σπηλιές και στις τρύπες μέσα στη γη από το φόβο του Κυρίου και από το φόβο της δόξας της μεγαλοσύνης Του.
Ο Κύριος υψώθηκε για να «καθαρίσει» τη γη! Έτσι ακριβώς δεν συνέβη και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Δεν κρύφτηκαν οι άνθρωποι σε πέτρινες σπηλιές και σε τρύπες μέσα στη γη σ’ όλο τον κόσμο, για να βρούνε καταφύγιο από τους Ευρωπαίους που έσπερναν το θάνατο; Αυτοί που έσπερναν το θάνατο ήταν εκείνοι οι μεγαλειώδεις άνθρωποι, τα ανθρώπινα είδωλα, που στο τραπέζι αυτού του κόσμου καθόταν στις πρώτες θέσεις και γελούσαν με τον Χριστό, σαν να ήταν ζητιάνος στην άκρη του τραπεζιού.
Όμως προφητεύει ο Ησαΐας: Οι άνθρωποι και οι λαοί μπροστά στη δόξα του μοναδικού Θεού, θα καταστρέψουν όλα τα είδωλά τους, θα αρνηθούν τους ψεύτικους θεούς και θα πάψουν να προσκυνούν τους τυφλοπόντικες και τις νυχτερίδες. Δηλαδή τους μεγαλομανείς ανθρώπους που αρνούνται να δεχτούν το Θεό και την ουράνια βασιλεία Του, και διδάσκουν στους ανθρώπους να ζούνε στο σκοτάδι αυτού του κόσμου, να σκέφτονται τη γη και να επιβιώνουν τρώγοντας γη· ακόμη δε και τους ανθρώπους που, σαν τις νυχτερίδες, φοβούνται το φως του Χριστού και τρέχοντας κρύβονται στο σκοτάδι.
Τελειώνοντας λέγει ο προφήτης Ησαΐας και την παρακάτω τρομακτική προφητεία: 
Ας αποφεύγετε τον άνθρωπο στον οποίο η αναπνοή είναι στη μύτη. Μιλάει για όσους μπορούν να ακούσουν και να καταλάβουν, δηλαδή για μας, και μας συμβουλεύει να αποφεύγουμε να εμπιστευόμαστε τους θνητούς ανθρώπους.
Ας επιστρέψετε, λοιπόν, στον Αληθινό Θεό, επειδή μόνο σ’ Αυτόν υπάρχει η Σωτηρία. Ποιος σας κορόιδεψε και βάλατε τον Χριστό στην άκρη του τραπεζιού; Θα επιτρέψετε και πάλι να σας κοροϊδέψουν; Επιλέξτε, τη ζωή ή το θάνατο; Να ξέρετε: αν πάλι θα ξεσηκωθείτε εναντίον του Κυρίου, για λογαριασμό των ψεύτικων θεών του πολιτισμού, θα ξεσηκωθεί και ο Θεός εναντίον σας. Τότε τα παιδιά σας θα τρέμουν φοβισμένα στις σπηλιές και στις τρύπες και εκεί θα αποδεχτούν τη δόξα και τη μεγαλειότητα του Κυρίου, του Δημιουργού και Παντοκράτορα. Θα πληρώσουν πολύ ακριβά, πιο ακριβά από σας, την αποστασία τους. Αμήν.

Αγίου Νικολάου Αχρίδος
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

Στόν δρόμο πρός τήν χριστιανική τελειότητα!

Ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη


Διαβάστε τά ἄλλα Μέρη ἐδῶ: Α΄

Δευτερονόμιο:
"Καί τώρα, Ἰσραηλίτες, τί ἄλλο σᾶς ζητᾶ ὁ Κύριος καί Θεός, παρά νά Τόν σέβεσθε καί νά βαδίζετε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του καί νά Τόν λατρεύετε" (Δευτ. ι΄ 12-13).

Ψαλμοί τοῦ Δαυίδ:
"Ὅσοι ἀγαπᾶτε τόν Κύριο, νά ἀποστρέφεσθε τά πονηρά ἔργα" (Ψαλμ. ςστ' 10). 

"Φυλάγει ὁ Κύριος ὅλους ἐκείνους πού Τόν ἀγαποῦν, καί θά ἐξολοθρέψει ὅλους τούς ἁμαρτωλούς" (Ψαλμ. ρμδ΄ 20). 
"Δέν εἶσαι Ἐσύ ὁ Θεός πού θέλει τήν ἀνομία. Δέν θά κατοικήσει κοντά Σου ὁ πονηρός, οὔτε θά σταθοῦν μπροστά στά μάτια Σου ὅσοι παραβαίνουν τόν νόμο" (Ψαλμ. ε΄ 10-11).

Ἡσαΐας:
"Αὐτός ὁ λαός μέ πλησιάζει μέ τό στόμα του καί μέ τιμοῦν μέ τά χείλη τους, ἐνῶ ἡ καρδιά τους βρίσκεται πολύ μακρυά ἀπό ἐμένα" (Ἡσ. ε΄ 5-6, Ματθ. ιε΄ ιε΄ 8).
"Κάθε μέρα ἀναζητοῦν ἐμένα-τόν Θεό-κι ἐπιθυμοῦν νά γνωρίσουν τίς ἐντολές μου, σάν νά εἶναι λαός πού ἔχει ἐφαρμόσει τόν νόμο καί δέν ἐγκατέλειψε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ του, λέει ὁ Κύριος" (Ἡσ. νη΄ 2). 
"Ὅταν ὑψώνετε-ἱκετευτικά-τά χέρια σας σ' ἐμένα, θά γυρίσω ἀλλοῦ τό πρόσωπό μου ἀπό ἐσᾶς...γιατί τά χέρια σας εἶναι βουτημένα στό αἷμα. Λουστεῖτε καί ἐξαγνιστεῖτε. Ἀφαιρέστε τίς κακίες ἀπό τίς ψυχές σας...Μάθετε νά κάνετε τό καλό, ἐπιδεῖξτε τή δικαιοσύνη, γλιτῶστε αὐτόν πού ἀδικεῖται. Ἀποδῶστε τό δίκαιο στό ὀρφανό καί τή δικαιοσύνη στή χήρα, καί τότε ἐλᾶτε νά συζητήσουμε, λέει ὁ Κύριος" (Ἡσ. α΄ 15-18).

Σολομών:
"Εἶναι στόν Κύριο μισητή ἡ διεστραμμένη ζωή" (Παρ. ιε΄ 9), "ἀντίθετα εἶναι εὐπρόσδεκτοι στόν Κύριο ὅσοι ζοῦν ἐνάρετα" (Παρ. ια΄ 20).
"Οἱ ἁμαρτίες καθαρίζονται μέ ἐλεημοσύνες καί πίστη καί μέ τόν φόβο τοῦ Κυρίου ἀποφεύγει καθένας τό κακό" (Παρ. ιε΄ 27α).

Σειράχ:
"Νά μήν πεῖς: Μέ ἔπλασε ὁ Θεός, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, γιατί ὁ Θεός μισεῖ κάθε διαστροφή". 
"Καί νά μήν πεῖς: Μά Ἐκεῖνος εἶναι πολυεύσπλαγχνος καί θά συγχωρήσει τίς πολλές ἁμαρτίες, γιατί Αὐτός ἔχει ἔλεος, ἔχει καί ὀργή καί ἐπάνω στούς ἁμαρτωλούς ξεσπάει ὁ θυμός Του" (Σ. Σειρ. ε΄ 5-7).
Γιατί "καθώς εἶναι μεγάλη ἡ εὐσπλαγχνία Του ἔτσι εἶναι μεγάλη καί ἡ αὐστηρότητά Του καί κρίνει τόν ἄνθρωπο σύμφωνα μέ τίς πράξεις του" (Σ. Σειρ. ιστ΄ 12)
"καί ὁ καθένας θά ἀνταμειφθεῖ σύμφωνα μέ τά ἔργα του" (Σ. Σειρ. ιστ΄ 14).

Τι εξαφανίζει τις αμαρτίες μας;



ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ;

Α΄. Αναφέρει η αγία Γραφή (Γ΄ Βασ. 17ο κεφ.) ότι μετά την ανομβρία που επικράτησε την εποχή του προφήτη Ηλία στο Ισραήλ, τα πάντα ξεράθηκαν και κάηκαν·οι χείμαρροι, όπως ο Χορράθ κοντά στον οποίον ζούσε ο Ηλίας, και αυτοί στερέψανε.

Έτσι φοβερή πείνα επικράτησε στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι και τα ζώα πεθαίνανε συνεχώς λόγω ελλείψεως τροφής και νερού. Τα πάντα καταστρεφόταν.

Πεινούσε και ο προφήτης Ηλίας, ο οποίος έτσι συμμετείχε στη δοκιμασία των συμπατριωτών του, χωρίς ό ίδιος να είναι αμαρτωλός. Ο Θεός δεν επιτρέπει οι άγιοι του να γλιτώνουν εντελώς τις συνέπειες της παιδαγωγίας του, αλλά και οι ίδιοι οι δίκαιοι δεν εξαιρούν τον εαυτό τους από τις δοκιμασίες, που αυτοί οι ίδιοι επιβάλλουν· συγκακοπαθούν και αυτοί με τους αμαρτωλούς αδελφούς τους.

Λοιπόν πεινά και διψά ο Ηλίας. Και ο Θεός του επιβάλλει μια νέα δοκιμασία. Προηγουμένως τον έτρεφε με τα κοράκια, πουλί σιχαμερό και ακάθαρτο για τους Ιουδαίους. Τώρα τον αναγκάζει να πορευθεί στα Σαρεπτά της Σιδωνίας, στον σημερινό Λίβανο, όπου παλαιότερα ζούσανε οι Φοίνικες, σε ξένο λαό και ειδωλολάτρη.

Και κει τον διατάζει να ζητήσει να φιλοξενηθεί από μία χήρα της περιοχής. Μεγάλη δοκιμασία για τον υπερήφανο, αυστηρό και ζηλωτή Ηλία. Ο Ηλίας υπακούει και αφού συνάντησε την χήρα ζήτησε απ’ αυτήν να τον ταΐσει. Εκείνη του απάντησε ότι έχει μόνο μια χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι στο δοχείο του λαδιού. Μ’ αυτό θα κάνει λίγο ψωμί γι’ αυτή και τα παιδιά της και μετά θα περιμένουν να πεθάνουν.

Ο Ηλίας την προστάζει να κάνει μια λαγάνα και να ταΐσει πρώτα αυτόν και μετά να φάνε αυτή και τα παιδιά της. Αλλά της είπε ότι, αν υπακούσει στην εντολή του, το αλεύρι και το λάδι δεν θα λείψουν ποτέ από το σπίτι της μέχρι να σταματήσει η ανομβρία. Η χήρα πίστεψε στον προφήτη Ηλία και εκτέλεσε την εντολή του. Έτσι ζούσανε μαζί χωρίς να έχουν πρόβλημα επισιτισμού.

Κάποια μέρα όμως, ένα από τα παιδία της χήρας αρρώστησε με βαρειά αρρώστια και πέθανε. Η χήρα δεν αγανάκτησε, ούτε τα έβαλε με το Θεό γι’ αυτή τη νέα δοκιμασία που της ήρθε, αν και έκανε ότι της ζητούσε ο Θεός μέσω του Ηλία. Μόνο έκλαψε για τις αμαρτίες της και ελεεινολόγησε τον εαυτό της, που ενώ ήταν ανάξια, φιλοξενούσε τον προφήτη του Θεού.

Ο Ηλίας πήρε στην αγκαλιά του το παιδί, ανέβηκε στο υπερώο όπου έμενε, το ξάπλωσε στο κρεβάτι του και άρχισε να θρηνεί και να παραπονείται προς τον Κύριο, που επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία. Φύσηξε τρεις φορές προς το παιδί, όπως ο Θεός έκανε στον Αδάμ όταν τον έπλαθε, και παρακάλεσε τον Θεό να επιστρέψει η ψυχή του παιδιού, πράγμα το οποίο και έγινε.

Οι πατέρες της Εκκλησίας επαινούν και εγκωμιάζουν την αλλόφυλη και αλλόθρησκη χήρα μέχρι τρίτου ουρανού και την ελεημοσύνη που αυτή παρουσίασε. Την ελεημοσύνη που την έθρεψε όταν όλοι πεθαίνανε και της ανέστησε το παιδί της όταν αυτό πέθανε. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος· Ποιος είναι τόσο φτωχός, που να έχει μόνο μία χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι μόνο στο κελάρι του σπιτιού του; Κανείς. Και όμως η χήρα μ’ αυτή την ελάχιστη τροφή έκανε την πιο μεγάλη και θαυμαστή ελεημοσύνη. Ελεημοσύνη που ανέστησε νεκρό!

Β΄. Επίσης στην αγία Γραφή (Δ΄ Βασ. 4ο κεφ.) αναφέρεται ότι μία γυναίκα, που επέδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τον προφήτη Ελισαίο –μαθητή του προφήτου Ηλία- και τον φιλοξενούσε κατά ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο, ενώ ήταν στείρα, με την βοήθεια του Ελισαίου απέκτησε παιδί.

Το παιδί αυτό όμως, όταν μεγάλωσε, ενώ ήταν στους αγρούς που θέριζε ο πατέρας του, ένοιωσε φοβερό πόνο στο κεφάλι και σε λίγο απέθανε. Η μητέρα του το πήρε και το πήγε στο υπερώο του σπιτιού, σε δωμάτιο που είχε κάνει ειδικά για να φιλοξενεί τον Ελισαίο όταν περνούσε από την περιοχή τους, και το ξάπλωσε στο κρεβάτι του Ελισαίου.

Μετά καβαλίκεψε ένα γαϊδουράκι και με τη συνοδεία ενός υπηρέτη της πήγε στο Καρμήλιο όρος, να βρει τον προφήτη. Αφού τον βρήκε και τον έφερε στο σπίτι της, ο Ελισαίος ανέστησε το παιδί της. Και στο επεισόδιο αυτό φαίνεται ότι η φιλοξενία –που είναι μία μορφή ελεημοσύνης-πέτυχε την ανάσταση του παιδιού της Σωμανίτιδος χήρας.

Γ΄. Στην Καινή Διαθήκη (Πραξ. 9,36-43) ο Πέτρος ανασταίνει την Ταβιθά, μία γυναίκα που ήταν «πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών», επειδή τον ειδοποίησαν και τον παρακάλεσαν με δάκρυα οι χήρες που τις προστάτευε και τις συντηρούσε. Πολλοί χριστιανοί πεθάνανε την εποχή εκείνη· μόνο όμως την Ταβιθά ανέστησε ο Πέτρος, γιατί χρειαζότανε να συνεχίσει την προστασία τόσων και τόσων ενδεών.

Αλλά εκτός από την σωματική ανάσταση η ελεημοσύνη χαρίζει και την πνευματική ανάσταση, η οποία είναι προϋπόθεση για να ζήσουμε την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό. Όταν ο Κύριος ήλεγξε τους Φαρισαίους ότι ενδιαφέρονται για την εξωτερική καθαριότητα και αγιότητα· ότι καθαρίζουν απ’ έξω το ποτήρι τους και το πιάτο τους ενώ μέσα είναι βρώμικα και ακάθαρτα και σιχαμερά, τότε τους είπε· «πλην τα ενόντα (αυτά που έχετε) δότε ελεημοσύνη, και ιδού άπαντα καθαρά υμίν έσται» (Λουκ. 11,41). Επίσης στο Λκ. 12,33-34 συμβουλεύει· «Πωλήσατε τα υπάρχοντα υμών και δότε ελεημοσύνην.

Ποιήσατε εαυτοίς βαλάντια μη παλαιούμενα, θησαυρόν ανέκλειπτον εν τοις ουρανοίς, όπου κλέπτης ουκ εγγίζει ουδέ σης διαφθείρει· όπου γαρ έστιν ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται». Ο δε Ζακχαίος, μόλις τον πλησίασε ο Χριστός, για να δείξει την μετάνοια του, έδωσε τα μισά υπάρχοντά του στους πτωχούς και όποιον αδίκησε υποσχέθηκε να τον αποζημιώσει στο τετραπλούν. Συνεπώς η ελεημοσύνη μας καθαρίζει εσωτερικά!
Λέγει ο Ιώβ (14,4-5) ότι κανείς δεν είναι καθαρός από αμαρτία, ακόμη και μια μέρα αν είναι η ζωή του. Κανείς εκτός από το Χριστό δεν μπορεί να καυχηθεί ότι είναι αναμάρτητος. Άρα όλοι χρειάζεται να βαδίσουμε «τας οδούς της μετανοίας» όπως λέγει ο άγιος Χρυσόστομος· και μία οδός μετανοίας κατά τον ιερό πατέρα είναι η μετάνοια. Γράφει ο ιερός πατήρ·

«Όσες αμαρτίες κι αν έχεις, η ελεημοσύνη σου τις ισοζυγίζει όλες. Αυτή φθάνει στον θρόνο του Θεού και γίνεται συνήγορός σου. Γι’ αυτό λέει ο Θεός στον Κορνήλιο· ‘Κορνήλιε αι προσευχαί σου και αι ελεημοσύναι σου ανέβησαν ενώπιον του Θεού’ (Πραξ. 10,4). Στις 10 παρθένες όμως, που, ενώ κατόρθωσαν την δύσκολη αρετή της παρθενίας, δεν φρόντισαν να αποκτήσουν το έλαιον της ελεημοσύνης, έκλεισε την πόρτα του παραδείσου.

Συνεπώς, ακόμη και η υπερφυσική αρετή της παρθενίας τότε μόνο έχει αξία όταν μαζί της έχει την αδελφή της την ελεημοσύνη. Φθάνει ο ι. πατήρ στο σημείο να πει ότι, εάν επιθυμήσει άνδρα η παρθένος, δεν είναι τόσο μεγάλο έγκλημα, γιατί επιθυμεί ομοούσια ύλη· στην περίπτωση όμως της ασπλαχνίας η κατηγορία είναι μεγάλη, γιατί επιθυμεί ξένη ύλη (πρβλ. Ε.Π.Ε. 30, σσ. 139, 141, 149, 151).

Στην παραβολή της κρίσεως (Ματθ. 25,41) το κριτήριο διαχωρισμού δικαίων και αδίκων είναι η ελεημοσύνη. Στην παραβολή αυτή ο Χριστός δεν κρίνει την αμαρτία, αλλά την απανθρωπιά και την αδιαφορία των ανθρώπων να τους συγχωρηθούν οι αμαρτίες μέσω της ελεημοσύνης (Ε.Π.Ε. 30,279). Είναι τόση η αδυναμία του Θεού προς την ελεημοσύνη, που αυτός ο αδέκαστος κριτής δέχεται να «δωροδοκηθεί» χάριν των πενήτων»

Μετάνοια! Η μόνη λύση στο σημερινό αδιέξοδο



Ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς ὑπομένει ἐθνικὴ συμφορά. Οἱ Χαλδαῖοι, ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀπειλητικοὺς λαοὺς τοῦ Ἰσραήλ, κατάφεραν νὰ αἰχμαλωτίσουν καὶ νὰ ἐρημώσουν τὴν Ἰουδαία. Λεηλάτησαν καὶ ἔκαψαν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν ἅγιο Ναό της. Ἔσφαξαν πλῆθος Ἰσραηλιτῶν. Τύφλωσαν τὸν βασιλιὰ Σεδεκία.

Καὶ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ ὑπομένει ὁ λαός Του τόσα δεινά, γιὰ νὰ τὸν παιδαγωγήσει γιὰ τὴν ἀποστασία του καὶ τὶς ἁμαρτίες του. Αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση ὄχι ἁπλῶς τὴν ὑφίστανται καὶ τὴν γνωρίζουν οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες Ἀνανίας, Ἀζαρίας καὶ Μισαήλ, ἀλλὰ τὴ βιώνουν προσωπικὰ μέσα ἀπὸ τὴ δική τους ταλαιπωρία. Τὴ βιώνουν στὴν ἀποκορύφωσή της μέσα στὴν καιόμενη κάμινο ὅπου βρίσκονται. Ἀλλὰ ἀκριβῶς μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς καιόμενης καμίνου, ὁ Ἀζαρίας ἀπευθύνει τὴ θεόπνευστη ὠδή του. Τὴν προσευχή του στὸν Κύριο. Μιλάει καὶ ἀντιπροσωπευτικὰ ὑπὲρ ὅλου τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Ἔτσι αἰσθάνεται. Γι’ αὐτὸ καὶ σὲ τόνο ἐξομολογητικὸ λέει: «Ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν ἀποστῆναι ἀπὸ σοῦ καὶ ἐξημάρτομεν ἐν πᾶσι» (Δαν. γ΄ 5-6). Ἁ­μαρτήσαμε, Κύριε, λέει, καὶ παρανομήσαμε, διότι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ Σένα. Ἔχουμε ἁμαρτήσει σὲ ὅλα καὶ παραθεωρήσαμε τὶς ἐντολές Σου. «Μὴ δὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος (…) καὶ μὴ ἀ­ποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν» (στίχ. 10-11). Ὅμως, Κύριε, μὴ μᾶς ἀ­φήσεις νὰ ἐξολοθρευθοῦμε τελείως ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μας καὶ μὴν ἀπομακρύνεις τὸ ἔλεός Σου ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἁ­μαρ­τωλούς.

Ἀλήθεια, πόσο εἶχε εὐεργετήσει ὁ Θεὸς τοὺς Ἰσραηλίτες! Τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων. Τοὺς ἔτρεφε ἐπὶ 40 ὁλόκληρα χρόνια στὴν ἔρημο. Τοὺς πότιζε στὸν ἄνυδρο αὐτὸ τόπο. Τοὺς χάρισε τὸν θεῖο Του νόμο. Τοὺς ὁδήγησε τελικὰ θαυματουργικὰ στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας καὶ τοὺς ἐγκατέστησε ἐκεῖ. Ὅμως παρὰ τὶς τόσες θαυματουργικὲς εὐεργεσίες, οἱ Ἰσραηλίτες φάνηκαν ἀγνώμονες πρὸς Αὐτόν. Ἐπηρεάσθηκαν ἀπὸ ἔθνη εἰδωλολατρικά. Λάτρευαν ψεύτικους θεοὺς καὶ εἴδωλα. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ συνέλθουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τοὺς ἔστελνε θλίψεις, δοκιμασίες καὶ ἐθνικὲς συμφορὲς πρὸς παιδαγωγικὸ καταρτισμό τους. Εἰδικὰ αὐτὴ τὴν περίοδο ποὺ ὑποφέρουν καὶ οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες, ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τὴν γιὰ ἑβδομήντα ὁλόκληρα χρόνια αἰχμαλωσία τους στὴ Βαβυλώνα ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ.
Δὲν ὑπῆρξε ὅμως μόνο τὸ ἰσραηλιτικὸ γένος εὐεργετημένο ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἔχει ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖ. Ὑπῆρξε τὸ πρῶτο ἔθνος στὴν Εὐρώπη ποὺ δέχθηκε τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Σὲ ἀρκετὲς ἑλληνικὲς πόλεις πρωτοϊδρύθηκαν Ἀποστολικὲς Ἐκ­κλησίες. Στὴ γλώσσα του γράφτηκε ἡ Καινὴ Διαθήκη καὶ μεταφράσθηκε ἡ Παλαιά. Ἀνέδειξε ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἰκουμενικοὺς διδασκάλους.

Σήμερα, ὅμως, ποῦ βαδίζει τὸ ἔθνος μας; Εἶναι τραγικὴ ἀλήθεια ὅτι ἔχουμε ἀποστατήσει καὶ ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Νομοθετήσαμε ἀντίθετα στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐπιτρέψαμε τὶς ἐκτρώσεις. Τὸν θάνατο δηλαδὴ ἀθώων καὶ ἀνυπεράσπιστων παιδιῶν στὰ σπλάχνα τῶν μητέρων τους. Ὑποτιμήσαμε τὸν θρησκευτικὸ ἐκκλησιαστικὸ γάμο καὶ πλήξαμε τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας διευκολύνοντας τὰ διαζύγια καὶ εἰσάγοντας νέες ψευδομορφὲς οἰκογένειας. Καταργήσαμε τὴν καταγραφὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς προσωπικές μας ταυτότητες. Ἀπορρίψαμε τὴν ἀνάρτηση τῆς εἰκόνος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στὴν αἴθουσα τοῦ ἐθνικοῦ μας Κοινοβουλίου. Μειώσαμε ἢ ἐξαλείψαμε τὶς ὧρες τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας. Ἀναδείξαμε σὲ ἡγετικὲς θέσεις πρόσωπα τὰ ὁποῖα προκλητικὰ δήλωναν ὅτι εἶναι ἄθεοι. Χαρακτηρίσαμε ὑ­περηφάνεια τὴν ντροπὴ καὶ τὴν κατάπτωση, καὶ ἀποδεχθήκαμε βαρύτατες σοδομικὲς ἁμαρτίες ὡς πρόοδο καὶ ἐ­λευθερία τρόπου ζωῆς.

Τὸ ἔθνος μας πράγματι ἀποστάτησε. Στράφηκε μονομερῶς στὴν ὑλιστικὴ εὐ­δαιμονία καὶ στὴ λατρεία τοῦ πλούτου. Ἀπεμπόλησε τὰ ἰδανικά του· γι’ αὐ­τὸ καὶ κατάντησε νὰ ζεῖ μὲ δανεικά.

Γίναμε δοῦλοι τῶν παθῶν μας, καὶ ἐξαιτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τόσα δεινὰ στὴν Πατρίδα μας: Φτώχεια καὶ ἐθνικὴ ὑποτέλεια. Ἔλλειψη ἡγετῶν καὶ προσώπων ποὺ νὰ ἀναπαύουν τὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ, νὰ δικαιώνουν τὶς προσδοκίες του μένοντας πιστοὶ στὴν Παράδοση τοῦ ἔ­θνους μας. Συνεχὴς δανεισμός, συνοδευόμενος μὲ ἀδυναμία παραγωγῆς καὶ ἀνάπτυξης. Ὑψηλοὶ δεῖκτες ἀνεργίας. Ὑποτιμητικὴ ἀντιμετώπιση ἀπὸ τὸ σύν­ολο σχεδὸν τῶν ὑπολοίπων κρατῶν τόσο σὲ εὐρωπαϊκό, ὅσο καὶ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο.
Καὶ τὸ τραγικὰ χειρότερο: Ἡ γενικὴ ἀπελπιστικὴ παραδοχὴ ὅτι δὲν ὑπάρχει λύση, διέξοδος καὶ σωτηρία ἀπὸ τὸ τέλμα στὸ ὁποῖο βρισκόμαστε.
Ὅμως ὄχι! Ὑπάρχει τρόπος ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ τὴν τραγικότητα στὴν ὁποία περιπέσαμε. Ὑπάρχει σωτηρία. Εἶναι ἡ μετάνοια ὁλόκληρου τοῦ ἔθνους μας. Ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ μας. Ὁ Θεὸς ἀπέσυρε τὴ χάρη Του ἐξαιτίας τῶν ἁ­μαρτιῶν μας. «Ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν… ἐξημάρτομεν ἐν πᾶσι». Νὰ ζήσουμε λοιπὸν ἐν μετανοίᾳ. Νὰ παρακαλέσουμε θερμὰ τὸν φιλεύσπλαχνο καὶ ἐλεήμονα Θεὸ νὰ σώσει τὸ ἔθνος μας ὅπως καὶ ἄλλοτε. Ὅπως ἔσωσε τοὺς ἁγίους Τρεῖς Παῖδες μέσα στὴν κάμινο τοῦ πυρός. Ὅπως ἔσωσε τοὺς αἰχμάλωτους Ἰσραηλίτες στὴ Βαβυλώνα.

Ἔτσι νὰ σώσει καὶ νὰ λυτρώσει καὶ τὸ ἔθνος μας σήμερα. Ἀφοῦ πρῶτα ὅμως μετανοήσουμε!

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΛΕΠΕΙ καὶ ΚΡΙΝΕΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ

Ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὴν ἐπιφάνεια

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

Ὁ Σαούλ, ὁ πρῶτος βασιλιὰς τοῦ Ἰσραήλ, ἀποδοκιμάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἂν καὶ δὲν τοῦ ἀφαιρέθηκε ἀμέσως ἡ βασιλικὴ ἐξουσία, ἔστειλε ὅμως ὁ Θεὸς τὸν δίκαιο Σαμουὴλ γιὰ νὰ χρίσει νέο βασιλιά:
–Σαμουήλ, πήγαινε στὸ χωριὸ τῆς Βηθλεέμ, στὴν οἰκογένεια τοῦ Ἰεσσαί, διότι ἀνάμεσα στοὺς γιούς του ἔχω δεῖ κάποιον, ποὺ εἶναι ὅπως τὸν θέλω γιὰ νὰ γίνει βασιλιάς.
Ὁ Σαμουὴλ ὑπάκουσε στὴ θεία ἐντολή. Προσέφερε πρῶτα θυσία καὶ κατόπιν εἰσῆλθε στὸ σπίτι τοῦ Ἰεσσαὶ γιὰ νὰ βρεῖ αὐτὸν ποὺ ἔπρεπε νὰ χρίσει. Τότε εἶδε τὸν μεγαλύτερο γιό, τὸν Ἐλιάβ, καὶ εἶπε μέσα του: «Αὐτὸς ἀσφαλῶς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τὸν θεωρεῖ ἄξιο ὁ Κύριος».
Ὁ Θεὸς ὅμως τοῦ ἀπάντησε μυστικά: «Μὴν ἐπηρεάζεσαι ἀπὸ τὴν ὄψη τοῦ προσώπου του οὔτε ἀπὸ τὴν κορμοστασιά του, διότι ἐγὼ ἀπέρριψα αὐτὸν ποὺ ἐσὺ θεωρεῖς σπουδαῖο. “Ὅτι οὐχ ὡς ἐμ­βλέψεται ἄνθρωπος, ὄψεται ὁ Θεός, ὅτι ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δὲ Θεὸς ὄψεται εἰς καρδίαν”». Ὁ Θεὸς δὲν βλέπει ὅπως βλέπει ὁ ἄνθρωπος, μόνο τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Ὁ Θεὸς βλέπει τὴν καρδιά, τὸ βάθος τοῦ ἀνθρώπου.
Κατόπιν πέρασαν ἕνας-ἕνας καὶ οἱ ἄλ­λοι ἕξι γιοὶ τοῦ Ἰεσσαὶ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Προφήτη, ἀλλὰ δὲν ἦταν οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ.
–Δὲν ἔχεις ἄλλον γιό; ρώτησε ὁ Σαμουὴλ τὸν Ἰεσσαί.
–Εἶναι ἀκόμη ἕνας, ὁ πιὸ μικρός· βόσκει τὰ πρόβατα.
–Στεῖλε κάποιον νὰ τὸν φέρει.
. Ἔτσι, ἦλθε ὁ πιὸ μικρός, ὁ Δαβίδ, ποὺ ὁ πατέρας του δὲν εἶχε κἂν σκεφθεῖ νὰ τὸν φωνάξει. Ἦταν κοκκινωπός, μὲ ὡ­ραῖα μάτια· τὸ σημαντικότερο: ἦταν «ἀ­γαθὸς ὁράσει Κυρίου»· ἀγαθὸς καὶ ὡ­ραῖος στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Σαμουὴλ τὸν ἔχρισε βασιλιὰ τοῦ Ἰσραήλ (Α´ Βασ. ιϚ´ [16] 1-13).
Τὸ γεγονὸς εἶναι σημαδιακὸ γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ περιούσιου λαοῦ. Ἐμεῖς ὅ­μως στὶς λίγες γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν θὰ σταθοῦμε ἁπλῶς σ᾿ ἕνα σημεῖο: στὴν ἀστοχία τοῦ Σαμουήλ. Εἶδε τὸν Ἐλιὰβ ὁ δίκαιος καὶ θεώρησε λανθασμένα ὅτι ἦ­ταν ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ.
Ποιός ἦταν ὁ Σαμουήλ; Ἦταν ὁ ἁγιασμένος, ὁ ἀφιερωμένος στὴ διακονία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ πρῶτα παιδικά του χρόνια. Οἱ Ἰσραηλίτες τὸν ἀποκαλοῦσαν μὲ πολὺ σεβασμὸ «ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ» καὶ «ὁ βλέπων»! (Α´ Βασ. θ´ 6, 9). Ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔβλεπε· ἔβλεπε αὐτὰ ποὺ δὲν ἔβλεπαν οἱ ἄλλοι. Εἶχε καθαρὰ καὶ ἀνοι­χτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του. Ἦταν φωτισμένος.
Καὶ ὅμως, ἔκανε λάθος στὴν κρίση του. Τοῦ εἶπε ὁ Θεὸς ὅτι ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι βλέπετε τὴν ἐπιφάνεια, δὲν βλέπετε τὸ βάθος. Ἐσεῖς· καὶ στὸ «ἐσεῖς» συμ­πε­ρι­έλαβε καὶ τὸν ἐκλεκτό Του. Ἀκόμη καὶ ὁ ἱερὸς Σαμουήλ, «ὁ βλέπων», δὲν βλέπει ὅπως βλέπει ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος «μονώτατος», ἀποκλειστικὰ μόνο Αὐ­τὸς γνωρίζει τὴν καρδιὰ ὅλων τῶν ἀνθρώπων (Γ´ Βασ. η´ 39).
Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ἀπόλυτα βέβαιοι γιὰ τὶς κρίσεις μας· ὅτι δὲν εἶναι συνετὸ νὰ ἐκφέρουμε τελεσίδικες κρίσεις γιὰ πρόσωπα καὶ πρά­γματα.
«Μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε», συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἕως ἂν ἔλ­θῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν, καὶ τότε ὁ ἔπαινος γενήσεται ἑκάστῳ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. δ´ 5). Μὴν κάνετε καμία κρίση πρὶν ἀπὸ τὸν ὁρισμένο καιρό, μέχρι νὰ ἔλθει ὁ Κύριος. Αὐτὸς θὰ ρίξει ἄπλετο φῶς σ᾿ αὐτὰ ποὺ τώρα εἶναι κρυμμένα στὸ σκοτάδι, καὶ θὰ φανερώσει τὶς ἐσωτερικὲς σκέψεις καὶ ἀ­ποφάσεις τῶν καρδιῶν. Καὶ τότε τὸν ἔ­παινο στὸν καθένα θὰ τὸν ἀποδώσει ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Θεός.
Βέβαια ὁ Θεὸς μᾶς προίκισε μὲ τὸ λογικό. Μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ κρίνουμε. Κάποτε ἐπιβάλλεται νὰ κρίνουμε: ποιὸν θὰ κάνουμε συνέταιρό μας, στενό μας φίλο, ποιὸν θὰ βάλουμε στὸ σπίτι μας κ.ο.κ. Ἄλλοτε εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀσκήσουμε κρίση ὑπηρεσιακά: νὰ κρίνουμε ὑφισταμένους μας· ἢ ὁ δικαστὴς τὸν κατηγορούμενο. Σὲ ἄλλες περιστάσεις νιώθουμε ὅτι ἀξίζει νὰ ποῦμε τὸν καλὸ λόγο, νὰ ἐπαινέσουμε, γιὰ νὰ ἐν­θαρρύνουμε κάποιον ἢ γιὰ νὰ στηρίξουμε κάποια καλὴ προσπάθεια.
Τέτοια κρίση, ποὺ ἐπιβάλλεται καὶ μπο­­ροῦμε νὰ κάνουμε, μᾶς τὴ διδάσκει ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφή. «Ὑπερηφάνῳ ὀφθαλ­μῷ καὶ ἀπλήστῳ καρδίᾳ, τούτῳ οὐ συν­ήσθιον», ἔλεγε ὁ προφήτης Δαβίδ. Μὲ ἄν­θρωπο ποὺ ἔβλεπε τοὺς ἄλλους μὲ βλέμμα ἀλαζονικὸ καὶ περιφρονητικό, καὶ μὲ ἄνθρωπο ἄπληστο δὲν ἔτρωγα (Ψαλ. ρ´ [100] 5). Ὁ δὲ Κύριος εἶπε: «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσί». Μὴ δίνετε τὸ ἅγιο μυστήριο τῆς πίστεως σὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν ἀναίσχυντα σὰν τὰ σκυλιά (Ματθ. ζ´ 6).
Κι ἐμεῖς λοιπὸν θὰ κρίνουμε, ὅταν αὐτὸ ἐπιβάλλει ἡ σύνεση καὶ τὸ καθῆκον. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι δὲν εἴμαστε πιὸ φωτισμένοι ἀπὸ τὸν δίκαιο Σαμουήλ. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι, ποὺ ὅση σοφία κι ἂν ἔχουμε, δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ βάθος τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ δεῖ μόνο ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ τελικὴ καὶ δίκαιη κρί­ση ἀνήκει μόνο σ᾿ Ἐκεῖνον.
Ἡ κρίση λοιπὸν ἐπιτρέπεται, κάποτε καὶ ἐπιβάλλεται. Ὁ Κύριος δὲν μᾶς ζητᾶ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κριτικὴ ἱκανότητα ποὺ ὁ Ἴδιος μᾶς ἔδωσε. Μᾶς ζητάει ὅμως νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀλαζονικὴ πεποίθηση γιὰ τὸ ἀλάθητο τῶν κρίσεών μας· ἡ κρίση μας νὰ εἶναι ὄχι μόνο συνετὴ ἀλλὰ καὶ ταπεινή.


ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ.”Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα …



Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα … αλίμονο σ’ εκείνους πού κτίζουν πόλεις με αίμα και θεμελιώνουν τις πόλεις τους στήν αδικία (ΑΒ. 2).

Χρυσό ποτήρι στο χέρι τού Κυρίου ήταν ή Βαβυλώνα πού μεθούσε όλη την οικουμένη, από το κρασί της έπιναν τα έθνη και παραφρονούσαν (Ίερ. 51, 6- 7). Ξαφνικά έπεσε ή Βαβυλώνα και διαλύθηκε. Από το κρασί τού Ευρωπαϊκού πολιτισμού έπιναν οι λαοί και παραφρονούσαν. Για τη Βαβυλώνα είπε ό Κύριος: εσύ είσαι το σφυρί μου, το όπλο μου, μ ’ εσένα συνέτριψα λαούς και κατέστρεψα βασίλεια (Ίερ. 50, 20).

Να, τώρα είμαι ενάντια σου, λέγει ό Κύριος, ό Κύριος των δυνάμεων, αφού έφθασε ή ώρα σου, ή ώρα να σ’ επισκεφτώ (Ίερ. 50, 31). Μάχαιρα ατούς Χαλδαίους, λέγει ό Κύριος, και ατούς κατοίκους της Βαβυλώνας και στους άρχοντες και τούς σοφούς της. Μάχαιρα στους μάντεις της, πού θα χάσουν το μυαλό τους. Μάχαιρα ατούς πολεμιστές της, πού θα καταστραφούν. Μάχαιρα ατά άλογά τους, στις άμαξες κι σ’ όλους όσους τις ακολουθούν, πού θα δειλιάσουν σα γυναίκες. Μάχαιρα στους θησαυρούς της, πού θα λεηλατηθούν επειδή είναι χώρα των ειδώλων (Ίερ. 50, 35-38). Θα ξεσηκώσω και οδηγήσω στη Βαβυλώνα πολλά μεγάλα έθνη από το βορρά, πού θα της επιτεθούν και θα την κυριεύσουν (Ίερ. 50, 9). Και πράγματι στην αλαζονική Βαβυλώνα επιτέθηκαν οι Μήδοι και οι Πέρσες και την κατέκτησαν.

Και ή Βαβυλώνα ή δόξα των βασιλείων θα γίνει όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα όταν τις κατεδάφισε ό Θεός. Δε θα την κατοικήσουν ποτέ πια ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί σ’ όλους τούς αιώνες, νομάδες δε θα στήσουν τις σκηνές τους μήτε βοσκοί θα σταματήσουν τα κοπάδια τους. Μόνο θηρία της ερημιάς θα έχουν εκεί τις φωλιές τους και τα σπίτια τους θα γεμίσουν κουκουβάγιες (Ήσ. 13. 19). Εκπληρώθηκαν όλα κατά γράμμα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα καραβάνια βιάζονται να προσπεράσουν τα μέρη πού βρισκόταν ή Βαβυλώνα, αφού οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κατασκηνώσουν σ’ αυτά τα μέρη λόγω οραμάτων με φαντάσματα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. 
 ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙA

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Φοβερὸ ἐπιτίμιο ὑπερηφανείας

. Ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἐπιτιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴ μεγάλη ὑπερηφάνειά του! 
Τὴν παιδαγωγία αὐτὴ διηγεῖται μὲ αἰσθήματα μετανοίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸ σὲ διακήρυξή του πρὸς ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς (βλ. Δαν. γ´ 31 – δ´):
. «…Ἤμουν στὸ ἀπόγειο τῆς δόξας μου. Καὶ εἶδα μιὰ νύχτα ἕνα φοβερὸ ὄνειρο ποὺ μὲ συντάραξε. Κανεὶς ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλώνας δὲν μπόρεσε νὰ μοῦ τὸ ἑρμηνεύσει.
. Τότε κάλεσα τὸν Δανιήλ, ποὺ ἔχει μέσα του Πνεῦμα Ἅγιο, καὶ τοῦ διηγήθηκα τὸ ὄνειρο: Εἶδα ἕνα δένδρο ποὺ μεγάλωσε πάρα πολὺ καὶ τὰ κλαδιά του ἁπλώθηκαν στὰ πέρατα τῆς γῆς. Καὶ νά, ἕνας ἄγγελος κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε: «Κόψτε καὶ μαδῆστε τὸ δένδρο καὶ δέστε το μὲ δεσμὰ σιδερένια, καὶ ἂς βρίσκεται ἔξω στὴ χλόη καὶ κάτω ἀπὸ τὴ δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἂς συναναστρέφεται τὰ ἄγρια θηρία, μέχρι νὰ περάσουν ἑπτὰ καιροί· ἀφῆστε μόνο τὴ ρίζα του».
. Ὁ Δανιὴλ ἔμεινε ἄφωνος γιὰ μία ὥρα περίπου. Καὶ τοῦ εἶπα: “Πές μου τὴ σημασία του καὶ μὴ διστάσεις”. Κι ἐκεῖνος: “Κύριε, τὸ ὄνειρο μακάρι νὰ ἐπαληθευθεῖ στοὺς ἐχθρούς σου. Τὸ δένδρο ποὺ εἶ­δες, εἶσαι ἐσύ, βασιλιά· διότι ἔγινες πρά­γματι μεγάλος καὶ ἰσχυρὸς καὶ ἡ ἐξουσία σου ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς γῆς.
. Τὰ λόγια τοῦ ἀγγέλου εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑψίστου γιὰ σένα. Δηλαδὴ θὰ σὲ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, θὰ κατοικεῖς μὲ τὰ ἄγρια θηρία· θὰ σὲ ταΐζουν μὲ χορτάρι ὅπως τὸ βόδι καὶ θὰ ζεῖς στὸ ὕπαιθρο. Σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση θὰ εἶσαι γιὰ ἑπτὰ χρονικὲς περιόδους (μᾶλλον 7 χρόνια). Ἀλλὰ ὁ Κύριος θὰ σὲ θεραπεύσει καὶ θὰ ἐπιστρέψεις στὸ θρόνο σου, ἀφότου μάθεις καλὰ ὅτι κύριος τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ Αὐτὸν πηγάζει κάθε βασιλικὴ ἐξουσία. Γι᾿ αὐτό, βασιλιά, ἂν θέλεις, κάνε ἐλεημοσύνες, μήπως βρεῖς ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου”».
. Τὸ ὄνειρο ἐκπληρώθηκε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο. Ὁ Ναβουχοδονόσορ περπατοῦσε στὴν ταράτσα τοῦ παλατιοῦ του καὶ ἀτενίζοντας τὴν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου του εἶπε γεμάτος καύχηση: «Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ποὺ ἐγὼ τὴν ἔχτισα μὲ τὴ μεγάλη μου δύναμη, γιὰ νὰ διακηρύττει τὴ δόξα τῆς μεγαλειότητάς μου;». Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὰ λόγια του αὐτά, καὶ ἀκούστηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό: «Σ᾿ ἐσένα ἀναγγέλλεται, βασιλιά: Σοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ βασιλεία!».
. Πράγματι, ὁ βασιλιὰς τρελάθηκε καὶ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Ζοῦσε στὸ ὕπαιθρο σὲ ἄγρια ζωώδη κατάσταση. Τὸ δέρμα του ἄλλαξε χρῶ­­μα, οἱ τρίχες του ἔγιναν σὰν λιοντα­ριοῦ καὶ τὰ νύχια του σὰν τῶν ἁρπακτικῶν πουλιῶν.
. «Μετὰ τὴ συμπλήρωση τοῦ χρόνου τῆς παιδαγωγίας ξαναπέκτησα τὸ λογικό μου καὶ τὴν ἀνθρώπινη συμπεριφορά μου», συνεχίζει νὰ διηγεῖται ὁ αὐτοκράτορας, «καὶ ἐπανῆλθα στὸ θρόνο μου, μὲ περισσότερη τώρα δόξα καὶ μεγαλεῖο. Τώρα λοιπὸν δοξάζω τὸν Θεό. Ἀναγνωρίζω ὅτι ἡ ἐξουσία Του εἶναι αἰώνια καὶ ἀκατάλυτη· ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι σὰν ἕνα μηδὲν μπροστά Του. Τὰ ἔργα Του εἶναι ἀληθινά, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐνεργεῖ, δίκαιος· “καὶ πάντας τοὺς πορευομένους ἐν ὑπερ­ηφανίᾳ δύναται ταπεινῶσαι”».
. Ὁ Ναβουχοδονόσορ, ὁ πανίσχυρος βα­­σιλιὰς τῆς βαβυλωνιακῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἁπλωνόταν ἀπὸ τὴ Μεσόγειο θάλασσα μέχρι τὸν Περσικὸ κόλπο· αὐτὸς ποὺ ὑπέταξε τόσους βασιλεῖς καὶ κυριάρχησε σὲ ὅλο σχεδὸν τὸν τότε γνωστὸ κόσμο· αὐτὸς στὸν ὁποῖο ὑπάκουαν μὲ τρόμο οἱ λαοί· μ᾿ ἕνα μόνο λόγο τοῦ Θεοῦ ἔχασε τὴ δύναμη καὶ τὴ βασιλεία του καὶ ἐξέπεσε σὲ ζωὴ κατώτερη ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ τελευταίου ὑπηκόου του…
. Στὴν ἱστορία αὐτὴ λάμπει ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ μας, ὁ Ὁ­­ποῖος μ᾿ ἕνα Του νεῦμα μπορεῖ ν᾿ ἀπογυμνώσει καὶ τὸν πιὸ ἰσχυρὸ βασιλιὰ ἀπὸ τὴ δύναμή του. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀλήθεια ποὺ δυναμώνει τὴν πίστη μας καὶ ἀποδιώκει κάθε σκιὰ φόβου καὶ ἀνησυχίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ γῆ μας, γιὰ τὴ συν­εχῶς αὐξανόμενη δύναμη τῶν μεγάλων τῆς γῆς, ποὺ καταδυναστεύουν τοὺς λαούς.
. Ὡστόσο ἡ σημαντικότερη ἴσως ἀλήθεια ποὺ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν ἱερὴ αὐτὴ διήγηση, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτιμᾶ αὐστηρὰ τοὺς ὑπερηφάνους·ὄχι μόνο κυβερνῆτες ἀλλὰ καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι πνευματικὸς νόμος ὅτι «πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις» (Παρ. ιϛ´ [16] 18). Πρὶν ἀπὸ τὴ συντριβὴ καὶ καταστροφὴ προηγεῖται ἡ ἀλαζονεία. Ἡ ὑπερηφάνεια ἀπομακρύνει τὴ θεία Χάρη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔρχονται θλίψεις ποὺ ταπεινώνουν τὸν ὑπερήφανο, μέχρι νὰ ἐμέσει τὸ δηλητήριο τῆς ὑ­περηφανείας του. Κάποτε μάλιστα, σὲ περιπτώσεις σκληρῆς καὶ ἐπίμονης ἐπάρσεως, ὁ ἄνθρωπος τόσο πολὺ ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ὥστε τρελαίνεται ἢ ὑποκύπτει σὲ πάθη ἀτιμίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐξευτελίζεται καὶ πολὺ ταλαιπωρεῖται μέχρι νὰ ἀνανήψει, ἂν ἀνανήψει.
. Γιατί ὅμως ἐπιτιμᾶται τόσο αὐστηρὰ ἡ ὑ­περηφάνεια; Διότι εἶναι ἡ πιὸ σκληρὴ ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, αὐθάδης προσβολὴ κατ᾿ εὐθείαν στὸ πρόσωπό Του, ἄρνηση τῆς θεότητός Του. Εἶναι ἡ πιὸ αὐτοκαταστροφικὴ ἐπιλογὴ γιὰ ἕνα λογικὸ δημιούργημά Του: ἀποξένωση ἀ­πὸ τὸν Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ κάθε ἀγαθοῦ. Εἶναι ἡ αἰτία καὶ ρίζα ὅλων τῶν παθῶν. Μόνη αὐτὴ γκρέμισε τὸν τιμημένο ἄγγελο Ἑωσφόρο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν παράδεισο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν πολλή Του εὐ­σπλαγχνία παιδαγωγεῖ τὸν ὑπερήφανο τό­σο ἐπιμελῶς.
. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σκεπάζει ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφανείας καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειές του. Νὰ μᾶς φωτίζει ὥστε νὰ βλέπουμε τὴν ἀδυναμία καὶ μηδαμινότητά μας καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε εὐγνωμόνως ὅτι κάθε ἀγαθό, προσὸν καὶ ἀρετὴ ποὺ ἔχουμε, εἶναι ὅλα δῶρα τῆς ἀγάπης Του. Τότε θὰ μᾶς πλουτίζει μὲ ἀκόμη μεγαλύτερες εὐλογίες.

ΠΗΓΗ: osotir.org

Η ΑΙΤΙΑ της κάθε ΣΥΜΦΟΡΑΣ! "...Θα επιφέρει καυστικό άνεμο"!


( Ψαλμ. μη΄, 15 )


«Αὐτούς θά τούς ποιμάνει ὁ θάνατος», λέει ὁ Ψαλμωδός. Σύμφωνα μέ τά βιβλικά δεδομένα, δέν πρόκειται ἐδῶ γιά εἰρωνεία στήν ἔκφραση, ἀλλά γιά διαγνωστική προαγγελία.
Ἤδη, στό Δευτερονόμιο τῆς Πεντατεύχου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, παρουσιάζεται ὁ Θεός νά κάνει αὐτή τή διαγνωστική προαγγελία μέ τά λόγια:
 «᾿Ιδοὺ ἐγώ δίδωμι ἐνώπιον ὑμῶν σήμερον τὴν εὐλογίαν καί τὴν κατάραν· τὴν εὐλογίαν, ἐὰν ἀκούσητε τὰς ἐντολὰς Κυρίου τοῦ Θεοῦ ὑμῶν, ὅσας ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν σήμερον, καί τὴν κατάραν, ἐὰν μὴ ἀκούσητε τὰς ἐντολὰς Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν σήμερον, καί πλανηθῆτε ἀπὸ τῆς ὁδοῦ, ἧς ἐνετειλάμην ὑμῖν, πορευθέντες· λατρεύειν θεοῖς ἑτέροις, οὓς οὐκ οἴδατε» [1].

Στήν ἱστορική διαδρομή του, ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ ἔχει ἐπιβεβαιώσει, κατά ἐναλλασσόμενες περιόδους, τήν ἀναντίρρητη πραγματικότητα καί τῶν δύο φάσεων τῆς σχέσης του μέ τόν Θεό.

Σέ κάθε χρονική περίοδο, πού σεβόταν τόν Θεό καί ἐφήρμοζε τίς ἐντολές Του, μεγαλουργοῦσε, εὐημεροῦσε καί ἀντιμετώπιζε τούς ἐχθρούς του νικηφόρα.
Στίς χρονικές περιόδους, πού παρασυρόταν ἀπό γειτνιάζοντα ἔθνη καί ἀπομακρυνόταν ἀπό τήν θεοκρατική πίστη καί κοσμοβιοθεωρία του, σέ σημεῖο, πού ἐγκατέλειπε καί τόν μονοθεϊσμό καί τήν παραδεδομένη λατρεία, ἔχανε τήν ἐθνική κυριαρχία του. Ὑποδουλωνόταν τότε σέ ἄλλους λαούς καί στρεφόταν στόν παγανισμό, στήν δεισιδαίμονα εἰδωλολατρία καί στήν ὑποκουλτούρα τῶν ἀκαλλιέργητων φυλῶν.
Σέ αὐτές τίς περιόδους τῆς παρακμῆς, ὁ Θεός δέν ἄφηνε τό λαό Του ἀβοήθητο. Προνοοῦσε γιά τήν παρουσία ἰσχυρῶν προσώπων, ἱκανῶν νά τόν ἐπαναφέρουν στήν παραδεδομένη πίστη καί λατρεία, ὅπως, γιά παράδειγμα, ὑπῆρξαν οἱ προφῆτες.

Μία τέτοια προσωπικότητα, ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ἔκαμε τότε μία δυνατή παρέμβαση, λέγοντας: «Καὶ δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος· καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ. καὶ ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται· τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα[2]».

Καλεῖ ὁ Θεός, μέ τόν Προφήτη Ἠσαΐα, τούς ἀποστατημένους Ἰσραηλῖτες σέ διάλογο καί, ὅπως θά λέγαμε σήμερα, τούς λέει: «Λοιπόν, ἐλᾶτε, κι ἂς κριθοῦμε μεταξύ μας, λέει ὁ Κύριος. Θέλω νά κάνω διάλογο μαζί σας. Γιατί μέ ἀποφεύγετε; Μήπως μέ φοβόσαστε, γιά τίς ἁμαρτίες πού ἔχετε κάνει; Εἶναι οἱ ἁμαρτίες σας κόκκινες σάν τό αἷμα; Μά θά μποροῦσαν νά γίνουν λευκές, σάν τό χιόνι. Ἔχουν τό χρῶμα τῆς πορφύρας; μά θά μποροῦσαν νά λευκανθοῦν, σάν καθάριο μαλλί».

Ταπεινώνεται ὁ Θεός, μέ Ἀγάπη γιά τόν ἐκλεκτό, ἀλλά ξεπεσμένο Ἰσραηλιτικό λαό, καί τόν καλεῖ σέ ἐπανασύνδεση μαζί Του. Τούς ἀποκαλύπτει τήν μέθοδο τοῦ σατανᾶ, ὁ ὁποῖος βάζει πρῶτα τούς πιστούς νά ἁμαρτάνουν καί μετά τούς ὑποβάλλει τό συναίσθημα τῆς ἀναξιότητας. Τούς κάνει, δηλαδή, νά πιστεύουν πραγματικά, ὅτι δέν εἶναι ἄξιοι νά ἔχουν σχέση μέ τόν Θεό! 

Ὁ Κύριος ὅμως τούς βεβαιώνει ὅτι οἱ ἁμαρτίες τους δέν Τόν δυσκολεύουν νά τούς δεχθεῖ σάν παιδιά Του, ἀρκεῖ αὐτοί νά θέλουν νά εἶναι ἑνωμένοι μαζί Του καί νά ἐφαρμόζουν τίς σωτήριες ἐντολές Του. Ἐκεῖνος, ὡς Θεός, ἔχει τήν δύναμη νά τούς ἀναμορφώσει. Τούς βεβαιώνει, λοιπόν, καί τούς λέει: «Ἂν θέλετε, νά δεχθεῖτε τίς ἐντολές μου καί νά τίς τηρήσετε, νά εἶστε σίγουροι ὅτι θά σᾶς ἀξιώσω νά ἀπολαύσετε ὅλα τά ἀγαθά πού μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά χαρεῖ στήν ἐπίγεια ζωή του. Ἂν ὅμως δέν θελήσετε νά συμμορφωθεῖτε μέ τή συμβουλή μου καί τήν παρακούσετε, τότε, θά σᾶς ἐξαφανίσει ἀπό τή ζωή τό μαχαίρι τοῦ ἐχθροῦ σας»[3].

Τό νόημα αὐτοῦ τοῦ προφητικοῦ λόγου τοῦ Ἠσαΐα, εἶναι ταυτόσημο μέ ἐκεῖνο τοῦ Ψαλμοῦ πού λέει: «θάνατος ποιμανεῖ αὐτούς». Μέ τήν ποιητική αὐτή διατύπωση, ὁ Ψαλμωδός, προσπαθεῖ νά συγκινήσει τούς ἀποστατημένους ἀπό τόν Θεό ἁμαρτωλούς, μέ τρόπο ἐντυπωσιακό. Τούς ζητεῖ νά σκεφτοῦν σοβαρά τήν ἀλήθεια καί τήν πραγματικότητα.
Ἄν, δηλαδή, ἀρνοῦνται νά ποιμανθοῦν ἀπό τόν Θεό, κατά τήν ἐπίγεια ζωή τους, μετά τό θάνατό τους, θά ἔχουν ὑποχρεωτικά γιά ποιμένα τους, τόν θάνατο· τόν σκληρό αὐτό καί μοχθηρό ἄρχοντα τοῦ Ἅδη.

Ὁ ἴδιος Προφήτης, ὁ Ἠσαΐας[4] στήν προσπάθειά του νά προκαλέσει τήν μετάνοια τοῦ ἀποστατημένου Ἰσραήλ, τούς προτρέπει νά συνειδητοποιήσουν ὅτι, μέ τήν ἀποστασία τους αὐτή, ἀναλαμβάνουν ἐπιπλέον τήν εὐθύνη, γιά ἐκείνους πού δέν πλησιάζουν καί δέν ὑποτάσσονται στόν Κύριο. Κι αὐτό, γιατί θεωροῦν τόν Θεό ἀνίκανο νά τούς κρατήσει κοντά Του, ἀφοῦ ἀκόμα καί ὁ ἐκλεκτός λαός Του Τόν ἐγκαταλείπει. Εἶναι κλασσική διαστροφή τῶν ἀπίστων καί τῶν ἀσεβῶν νά μικραίνουν τόν Θεό καί νά μεγαλώνουν τόν ἑαυτό τους.

Ὁ Κύριος, ὅμως, ἔχει τή δύναμη καί τούς τρόπους, ὥστε –τότε πού Ἐκεῖνος θά κρίνει σκόπιμο καί θά ἀποφασίσει– νά κάνει φανερή τήν ἰσχύ καί τήν ἐξουσία Του ἐπί τοῦ σύμπαντος εἰς τόν αἰώνα. Ζημιώνουν τόν ἑαυτό τους ὅσοι δέν καταλαβαίνουν ὅτι τό συμφέρον τους βρίσκεται στήν ἀγκαλιά Του!
Αὐτή ἡ ἀλήθεια διακηρύττεται καί στήν Παλαιά Διαθήκη: «Δίκαιοι δὲ εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ ῾Υψίστῳ»[5].
Ἡ βιωματική ἐμπειρία τῶν πιστῶν ἐπιβεβαιώνει τά θεϊκά λόγια.

Μία παράλληλη προφητεία ἔχουμε καί ἀπό τόν Προφήτη Ὠσηέ σέ μίακοσμογονική, θά λέγαμε, συγκυρία, σέ μία προβολή δύο, μεταξύ των, ἀντιθέτων προοπτικῶν, γιά τόν ἀποστατημένο Ἰσραήλ. Φαίνεται ἐδῶ νά φέρεται τελεσίδικα πρός ἀφανισμό, ἐξαιτίας τῶν τόσο σημαντικῶν παραβάσεών του ἀπέναντι στόν Θεό καί τό Θέλημά Του, ὁ Προφήτης ὅμως, παράλληλα, ἀποκαλύπτει τή Βουλή τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ λαοῦ, ἀλλά ὄχι μέ τόν τρόπο πού οἱ ἀποστατημένοι Ἰσραηλῖτες φαντάζονται καί προτίθενται νά ἐπιδιώξουν!

Παραθέτω, χάριν συντομίας, μόνο τήν μετάφραση τῶν τριῶν αὐτῶν στίχων:
«Διά τοῦτο, θά παραχωρήσω νά ἐπέλθουν ἐναντίον του πόνοι τόσον ἰσχυροί, ὅμοιοι πρός ἐκείνους, τούς ὁποίους ὑποφέρει ἡ γυναίκα, ὅταν γεννᾶ.
Ποιός δέν θά τόν σώσει; Μήπως ὁ υἱός σου, ὁ βασιλιᾶς αὐτός τῆς φυλῆς Ἐφραίμ, τόν ὁποῖο ὡς φρόνιμο ἀνέβασες στό θρόνο;
Δέν πρόκειται ὅμως νά σέ ὠφελήσει σέ τίποτε, διότι αὐτός, ἐνῶ τά τέκνα σου θά συντρίβωνται, δέν θά μπορέσει νά ἀντισταθεῖ στούς ἐχθρούς καί θά συλληφθεῖ αἰχμάλωτος. Ἀλλ’ ἐγώ θά τούς σώσω ἀπό τά χέρια τοῦ ἅδου καί θά τούς λυτρώσω ἀπό τόν θάνατο, δηλαδή ἀπό τήν αἰχμαλωσία.
Ποῦ εἶναι ἡ καταδίκη, ἡ τιμωρία, οἱ πληγές πού ἐπιφέρεις θάνατε; ποῦ εἶναι τό φαρμακερό κεντρί σου, ἅδη;
Μέχρι τότε ὅμως, πού θά σώσω τόν ἰσραηλιτικό λαό, ἡ παρηγορία καί ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας φαίνεται ὅτι ἔχει κρυβεῖ ἀπό τά μάτια μου καί δέν θά σοῦ δοθεῖ· διότι τούς ἀδελφούς, πού εἶναι αἰχμάλωτοι, θά τούς χωρίζει μεταξύ των ὁ θάνατος· ὁ Κύριος θά ἐπιφέρει ἐναντίον τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ καυστικό ἄνεμο ἀπό τήν ἔρημο (ἐχθρούς) καί θά ἀποξηράνει τίς πλουτοφόρες πηγές του καί θά ἐρημώσει ἐντελῶς τίς πηγές τῆς χώρας του. Αὐτός θά ξηράνει ὅλως διόλου τήν χώραν του· οἱ ἐχθροί θά λεηλατήσουν ὅλα τά πολύτιμα ἀντικείμενά του –τά χρυσά καί τά ἀργυρᾶ– τά ὁποῖα πάντοτε ἐπιθυμοῦν καί ὀρέγονται οἱ ἐχθροί» [6].

Ἔχω τήν ἀντίληψη, ὅτι τά σκηνικά τῶν τριῶν αὐτῶν στίχων τοῦ Προφήτου Ὠσηέ, θά μποροῦσαν νά θεωρηθοῦν ἱκανή περιγραφή καί τῆς κατάστασης, πού σήμερα, ἀντιμετωπίζει ὁ ἀποστατημένος ἀπό τόν Θεό, στό μέγιστο ποσοστό του, ἑλληνικός λαός. Ἕνας λαός, γιά τόν ὁποῖο δικαίως θά μποροῦσε νά ἰσχύει τό ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «ἦτε ἐν τῷ καιρῶ ἐκείνω χωρίς Χριστοῦ, ἀπηλλοτριωμένοι τῆς πολιτείας τοῦ Ἰσραήλ καί ξένοι τῶν διαθηκῶν τῆς ἐπαγγελίας, ἐλπίδα μή ἔχοντες καί ἄθεοι ἐν τῷ κόσμω»[7], καί «πέποιθάς τε σεαυτὸν ὁδηγὸν εἶναι τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτὴν ἀφρόνων, διδάσκαλον νηπίων, ἔχοντα τὴν μόρφωσιν τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας ἐν τῷ νόμῳ. ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις; ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν κλέπτεις; ὁ λέγων μὴ μοιχεύειν μοιχεύεις; ὁ βδελυσσόμενος τὰ εἴδωλα ἱεροσυλεῖς; ὃς ἐν νόμῳ καυχᾶσαι, διὰ τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου τὸν Θεὸν ἀτιμάζεις; τὸ γὰρ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δι᾿ ὑμᾶς βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καθὼς γέγραπται»[8].

Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ, ἕνας ἀπό τούς τέσσαρες μεγάλους προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κατ’ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, παρουσιάζει τήν εἰκόνα τῆς ἀποστασίας τοῦ Ἰσραήλ καί τήν εἰκόνα τῆς ἐπιστροφῆς του στόν Κύριο καί τῆς ἀνασύστασης τῆς θεοκρατικῆς καί θεοχαρίτωτης κοινωνίας του, πού ξαναζεῖ μέσα στίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ καί μέσα στήν εὐμάρεια καί εὐπραγία του.

Θεωρῶ σκόπιμο καί διδακτικό τό νά παραθέσω, σέ μετάφραση, ὁλόκληρη αὐτή τήν προφητεία, πού μέ τήν κατανόησή της μπορεῖ νά διώξει τήν ἀγχωτική βίωση τοῦ σύγχρονου κόσμου καί νά βάλει μέσα στίς καρδιές τῶν ἀπελπισμένων τήν θεοδώρητη ἐλπίδα, γιά ἕνα εἰρηνικό καί καρποφόρο μέλλον. Ἂς ἀκούσουμε τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ:
«Ὡμίλησε δέ ὁ Κύριος πρός ἐμέ καί εἶπεν: Ἄνθρωπε, οἱ ἀπόγονοί τοῦ Ἰσραήλ ἐγκαταστάθηκαν στή γῆ τους καί τήν μόλυναν μέ τή συμπεριφορά τους καί μέ τά εἴδωλα τῶν ἐθνῶν πού λάτρευσαν καί αὐτοί, ἀλλά καί μέ τίς ἠθικές ἀκαθαρσίες τους.
Ἡ ζωή τους μοῦ παρουσιαζόταν ἀκάθαρτη ὅπως ἡ ἀκαθαρσία τῆς γυναίκας πού ἔχει τά ἔμμηνά της. Ξέχυσα λοιπόν καί ἐγώ τό θυμό μου ἐναντίον τους καί τούς διασκόρπισα στά διάφορα ἔθνη· τούς σκόρπισα σάν ἄχυρα σέ ἄλλες χῶρες. Τούς καταδίκασα καί τούς τιμώρησα ἀνάλογα μέ τή ζωή τους καί μέ τίς ἁμαρτίες τους. Ἀναμίχθηκαν καί ἔζησαν μέσα στά ἔθνη, διασκορπισμένοι ἀνάμεσά τους, καί βεβήλωσαν καί πρόσβαλαν τό Ὄνομά μου τό ἅγιο· γιατί ἔγιναν αἴτιοι, ὥστε οἱ διάφοροι λαοί, ἀνάμεσα στούς ὁποίους ζοῦσαν σέ κάθε χώρα, νά τούς βλέπουν καί νά λένε: ΄Αὐτοί οἱ ξένοι εἶναι λαός τοῦ Κυρίου καί ὅμως ἔχουν ἐξοριστεῖ ἀπό τή χώρα Του΄. Ὡσάν νά ἔλεγαν: ΄Τί Θεός εἶναι αὐτός, πού δέν τούς προστάτευσε καί ἔχει σάν δικό του λαό τόσο διεφθαρμένους ἀνθρώπους;΄.Τούς λυπήθηκα λοιπόν καί ἀποφάσισα νά τούς βοηθήσω καί νά τούς λυτρώσω, γιά νά ἀποκατασταθεῖ τό κύρος τοῦ ἁγίου Ὀνόματός μου, πού τό βεβήλωσαν καί τό πρόσβαλαν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰσραήλ, ζώντας ὡς ἐξόριστοι καί αἰχμάλωτοι, ἀνάμεσα σέ διάφορους λαούς.
Γιά τοῦτο, νά εἰπεῖς τά ἑξῆς στούς ἀπογόνους τοῦ Ἰσραήλ: Αὐτά λέγει ὁ Κύριος: Δέν ἐνεργῶ ἐγώ γιά σᾶς, ἀπόγονοι τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά γιά τό Ὄνομά μου τό Ἅγιον, πού τό βεβηλώσατε στά διάφορα ἔθνη, πού ζήσατε ἀνάμεσά τους ὡς ἐξόριστοι καί αἰχμάλωτοι. Θά ἁγιάσω λοιπόν τό μέγα Ὄνομά μου, πού βεβηλώθηκε μεταξύ τῶν ἐθνῶν, ἐξαιτίας σας, καί τότε θά γνωρίσουν τά ἔθνη ὅτι Ἐγώ εἶμαι Κύριος τοῦ παντός, μέ αὐτό πού θά κάνω γιά σᾶς μπροστά στά μάτια τους καί πού θά τούς κάνει νά καταλάβουν τήν ἁγιότητα καί τό μεγαλεῖο μου.
Θά σᾶς πάρω δηλαδή μέσα ἀπό τά ἔθνη, θά σᾶς συναθροίσω ἀπό ὅλες τίς περιοχές καί θά σᾶς ὁδηγήσω μέσα στή χώρα σας. Θά σᾶς ραντίσω μέ καθαρό νερό καί θά καθαρισθεῖτε ἀπό ὅλους τούς μολυσμούς σας καί ἀπό ὅλα τά βδελυκτά εἴδωλά σας. Θά σᾶς καθαρίσω ὁπωσδήποτε. Θά σᾶς δώσω ἐπίσης καινούργια καρδιά, θά σᾶς δώσω καί νέο πνεῦμα μέσα σας. Θά βγάλω τή λίθινη καρδιά ἀπό τό σῶμα σας καί θά σᾶς δώσω καρδιά σάρκινη, πού νά αἰσθάνεται καί νά συγκινεῖται. Θά σᾶς δώσω ἀκόμα μέσα σας καί τό Πνεῦμα μου καί ἔτσι θά σᾶς βοηθήσω νά ζεῖτε καί νά συμπεριφέρεστε σύμφωνα μέ τά προστάγματά μου καί νά τηρεῖτε καί ἐφαρμόζετε τίς ἐντολές μου. Θά κατοικήσετε δέ στή γῆ πού ἔδωσα στούς πατέρες σας καί θά εἶστε πλέον δικός μου λαός, καί ἐγώ θά εἶμαι ὁ Θεός σας. Θά σᾶς σώσω, ἐπαναλαμβάνω, ἀπό ὅλους τούς μολυσμούς σας. Θά κάνω δέ τό σιτάρι νά γυρίσει καί νά πολλαπλασιαστεῖ στή χώρα σας. Μέ τή δυναμή μου θά τό πληθύνω καί δέν πρόκειται πλέον νά σᾶς τιμωρήσω μέ πείνα. Θά πληθύνω ἐπίσης κάθε καρπό δένδρου καί τά προϊόντα τῶν ἀγρῶν, γιά νά μή πεινάσετε καί σᾶς ὀνειδίζουν γιά τοῦτο οἱ ἄλλοι λαοί. Τότε, θά θυμηθεῖτε τούς πονηρούς τρόπους τῆς συμεπριφορᾶς σας καί τά ἔργα σας, πού δέν ἦταν καλά, καί θά ἀποστραφεῖτε μέ ἀηδία μπροστά στά μάτια τους τίς παρανομίες σας καί τά βδελυρά εἰδωλολατρικά ἔθιμά τους. Νά γνωρίζετε ὅμως, ἀπόγονοι τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι αὐτά Ἐγώ δέν τά κάνω, λέγει ὁ μόνος Κύριος καί ἐξουσιαστής τοῦ παντός, ἐπειδή τό ἀξίζατε. Σεῖς πρέπει νά αἰσχύνεστε καί νά ντρέπεστε γιά τήν προηγούμενη ζωή σας. Αὐτά λέγει ὁ Κύριός μου, ὁ μόνος ἐξουσιαστής τοῦ παντός: Τότε πού θά σᾶς καθαρίσω ἀπό ὅλες τίς παρανομίες σας, θά γεμίσω μέ κατοίκους τίς πόλεις καί θά οἰκοδομηθοῦν οἱ περιοχές πού εἶχαν ἐρημωθεῖ.
Ἡ γῆ δέ πού εἶχε καταστραφεῖ, θά καλλιεργηθεῖ καί πάλι, γιατί τότε τήν ἔβλεπε ὁ καθένας πού περνοῦσε ἀπό ἐκεῖ καί ἦταν κατεστραμμένη. Τώρα ὅμως οἱ περαστικοί θά λένε: Ἐκείνη ἡ κατεστραμμένη γῆ τώρα ἔγινε σάν κῆπος εὐφροσύνης· οἱ δέ πόλεις πού ἦταν ἔρημες καί κατεστραμμένες ἔγιναν ὀχυρές καί στέκουν ἀκλόνητες».
Ἔτσι, θά γνωρίσουν τά διάφορα ἔθνη, ὅσα θά ἀπομείνουν γύρω σας, ὅτι Ἐγώ, ὁ Κύριος τῶν πάντων, ἀνοικοδόμησα τίς κατεστραμμένες πόλεις καί ἐγέμισα μέ φυτά τίς ἔρημες περιοχές. Τά εἶπα αὐτά Ἐγώ ὁ Κύριος τῶν πάντων, καί θά τά πραγματοποιήσω ὁπωσδήποτε!
Αὐτά λέγει ὁ Κύριός μου, ὁ μόνος ἐξουσιαστής τοῦ παντός. Θά παρακινηθῶ νά κάνω καί αὐτό ἀκόμα γιά τούς ἀπογόνους τοῦ Ἰσραήλ: Θά τούς πληθύνω· θά πληθυνθοῦν οἱ ἄνθρωποι σάν κοπάδια προβάτων.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά εἶναι ἅγιοι, ὅπως τά πρόβατα πού ξεχωρίζονται γιά νά προσφερθοῦν ὡς θυσία εἰς τόν ἅγιο Ναό. Ὅπως γέμιζαν τά πρόβατα τούς δρόμους τῆς Ἱερουσαλήμ κατά τίς ἑορτές της, ὅποτε μαζεύονταν πολλοί Ἰουδαῖοι γιά νά ἑορτάσουν καί νά προσφέρουν θυσίες, ἔτσι θά γεμίσουν οἱ πόλεις, πού ἦταν ἕως τώρα ἔρημες, ἀπό πρόβατα-ἀνθρώπους. Καί θά γνωρίσουν τότε ὅτι Ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος τῶν πάντων» [9].

Ποιός ἀνοιχτομάτης καί καλοπροαίρετος καί ἀπροκατάληπτος ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά ὡραιοποιήσει τήν σύγχρονη πραγματικότητα; Μόνο ὅποιος εἶναι ἀφιονισμένος μέ τό δηλητήριο τῆς ἀθεΐας καί τῆς σαρκολατρίας καί αἰχμάλωτος τῆς ἀνήθικης εἰκόνας, θά μποροῦσε νά θεωρήσει ἐξωπραγματικούς αὐτούς τούς ἰσχυρισμούς. Στό μέγιστο ποσοστό μας, λεγόμαστε χριστιανικός λαός, ἀλλά εἴμαστε χωρισμένοι ἀπό τόν Χριστό καί ἀγνοοῦμε, παντελῶς ἤ μερικῶς, τήν Καινή Διαθήκη πού τήν ἔχει σφραγίσει μέ τή σταυρική θυσία Του. Καθηλωνόμαστε μέ εὐλάβεια μπροστά στίς ἐπαίσχυντες τηλεοπτικές ἐκπομπές καί, ἂν ποτέ βρεθοῦμε μέσα σέ Ναούς, γινόμαστε σκανταλιάρικα νήπια, ἀφοῦ ἀγνοοῦμε, μέ τό θέλημά μας, τί σημαίνουν τά τελούμενα μέσα στό Ναό. Εἶναι δυνατόν νά εἴμαστε δεκτικοί τῆς Χάριτος καί τῆς Εὐλογίας τοῦ Θεοῦ, ἂν δέν θελήσουμε νά μετανοήσουμε καί νά ἀναγεννηθοῦμε; Ἕνας διαφωτισμός, πού ξεριζώνει τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων στόν Θεό, ἀξίζει τό τίτλο τοῦ «διασκοτισμοῦ».

Ἀρχιμ. Αντωνίου Ρωμαίου

[1] Δευτερονόμιο ια΄, 26-28
[2] Ἠσαΐας α΄,18- 20
[3] Ἠσαΐας α΄, 19-20
[4] Ἠσαΐας νβ΄, 5
[5] Σοφία Σολομῶντος ε΄,15
[6] Ὠσηέ ιγ΄, 13-15
[7] Ἐφεσίους, β΄, 12)
[8] Ρωμ. β΄, 19-24
[9] Ἰεζεκιήλ λστ΄, 16-38

Η νηστεία… ανατρέπει Θεϊκές αποφάσεις!



Να τι λέγει περί της νηστείας ο Μακαριστός Γέρων Άνθιμος ο Αγιαννανίτης:

«Εμείς οι απόγονοι τους να μη τους μιμηθούμε και να μη κοπιάσουμε λίγο με τη νηστεία που δυναμώνει το σώμα και ζωογονεί την ψυχή; Είναι δύσκολο αυτό;Βλέπουμε, οι ασκητές που νηστεύουν τρομερά, είναι όλοι μακρόβιοι, ενώ οι τρυφηλοί, που τρώνε ακατάπαυστα, είναι ολιγοχρόνιοι και μαστίζονται από πολλές ασθένειες. Φάρμακο για την καλύτερη υγεία και αύξηση της αρετής που περιφράσει τον άνθρωπο από κάθε επίθεση του κακού είναι η νηστεία.

Οι Νινευίτες με την νηστεία δυσώπησαν το Θεό και καθώς ο προφήτης Ιωνάς αναφέρει, γλύτωσαν την καταστροφή. Ο ίδιος ο προφήτης καθόταν κάτω από μια κολοκυθιά και περίμενε να δει το ξέσπασμα της οργής του Θεού. Ξάφνικα, τότε, ξεράθηκε η κολοκυθιά και ο προφήτης λυπήθηκε βαθύτατα, οπότε άκουσε τον Θεό να τον ελέγχει λέγοντας:

-Βλέπω ότι λυπήθηκες για την κολοκυθιά που ξεράθηκε και για την οποία δεν κοπίασες να την φυτεύσεις. Μόνη της φύτρωσε, ανέβηκε και έκανε σκιά. Εγώ δεν θα λυπηθώ την Νινευί, την πόλη την μεγάλη, που τόσες μυριάδες λαού δεν έγειραν μήτε δεξιά, μήτε αριστερά, από τον Βασιλέα και τους ηλικιωμένους μέχρι τα νήπια και τα ζώα! Όλα έμειναν νηστικά. Πως μπορώ να μην τους λυπηθώ;

Είδατε η νηστεία όχι μόνο παρέχει πλήθος από αγαθά στον άνθρωπο, αλλά εξευμενίζει και τον ίδιο τον Θεό. Η ιδέα που έχουν μερικοί ότι η νηστεία βλάπτει είναι πλανεμένη. Όσοι όμως κάνουν βαριές εργασίες πρέπει να τρώνε κάτι, για να δυναμώνουν, καθώς και οι ασθενείς να ακολουθούν τις υποδείξεις των γιατρών. Σε αυτές τις περιπτώσεις το σώμα μας χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση, αφού είναι «ναός τον εν ημίν αγίου Πνεύματος». (Α’ Κορινθ. στ’ 19).

από το βιβλίο: «Η δίαιτα του Θεού – Η νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας» – Γ.Μ. Σπηλιώτη

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΘΝΟΣ «Ἐξεπόρνευσαν ὀπίσω θεῶν ἑτέρων»

Καθὼς μελετοῦμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὴν ἱστορία τοῦ λαοῦ τῶν Ἑβραίων, διαπιστώνουμε τὴν ἰδιαίτερη στοργὴ καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς, ἰδιαιτέρως κατὰ τὰ 40 χρόνια ποὺ περιπλανιόντουσαν στὴν ἔρημο.

Τώρα πλέον ἔχουν ἐγκατασταθεῖ στὴν πολυπόθητη γῆ Χαναάν, ὕστερα ἀπὸ πολλὲς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις προστασίας τους ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ γεροντότεροι καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, ποὺ διαδέχθηκε τὸν Μωυσῆ στὴν ἡγεσία τοῦ λαοῦ, ἔχουν πεθάνει. Ἔμειναν πλέον οἱ νεώτερη στὴν ἡλικία. «Ἀνέστη γενεὰ ἑτέρα» (Κριτ. β´ 10), γενεὰ ποὺ δὲν ἔζησε τὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στοὺς προγόνους τους.

Ἡ νεώτερη γενιὰ τὰ εἶχε βρεῖ ὅλα ἕτοιμα. Ἐγκαταστάθηκε μὲ ἀσφάλεια σὲ αὐτὴ τὴν περιοχή. Δὲν ἔλαβε ὅμως στὰ σοβαρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐδῶ κατοικοῦσαν πλῆθος εἰδωλολατρικῶν λαῶν –οἱ Χαναναῖοι, οἱ Χετταῖοι, οἱ Ἀμορραῖοι, οἱ Φερεζαῖοι, οἱ Εὐαῖοι καὶ οἱ Ἰεβουσαῖοι –ποὺ εἶχαν τὶς δικές του συνήθειες καὶ θρησκεῖες. Λάτρευαν τὸν Βάαλ καὶ τοὺς ἄλλους ψευδοθεούς. Ἔτσι ἡ καθημερινὴ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς ἀσυναίσθητα ἄρχισε νὰ τοὺς ἐπηρεάζει στὴν ζωή τους, καθὼς καὶ στὴν πίστη καὶ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων τους. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη χρησιμοποιεῖ βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὸ κατάντημα αὐτὸ τῶν Ἑβραίων: «καὶ ἐποίησαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ τὸ πονηρὸν ἐνώπιον Κυρίου καὶ ἐλάτρευσαν τοῖς Βααλίμ» (Κριτ. β´ 11)· ἔκαναν αὐτὸ ποὺ εἶναι πονηρὸ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ λάτρεψαν τὰ ἀγάλματα τοῦ Βάαλ. «Ἐξεπόρνευσαν ὀπίσω θεῶν ἑτέρων» (Κριτ. β´17)· ἐγκατέλειψαν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐξαγριώθηκαν λατρεύοντας ψευδοθεούς. Ὁ ξεπεσμὸς τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραὴλ στὴν εἰδωλολατρία περιγράφεται μὲ τὴν φρικιαστικὴ λέξη «ἐξεπόρνευσαν».

Ἡ συμβίωση μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, οἱ καθημερινὲς συχνὲς συναλλαγὲς μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λαοὺς συνετέλεσαν στὸ νὰ κάνουν στενὲς φιλίες καὶ γνωριμίες μεταξύ τους. «Ἔλαβον τὰς θυγατέρας αὐτῶν ἑαυτοῖς εἰς γυναῖκας καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν ἔδωκαν τοῖς υἱοῖς αὐτῶν» (Κριτ. γ´ 6), δηλαδὴ ἄρχισαν τὰ συνοικέσια. Πῆραν αὐτοὶ γυναῖκες ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τὶς κόρες τους τὶς ἔδωσαν στὰ παιδιὰ τῶν εἰδωλολατρῶν.

Δὲν ἐλάμβαναν ὑπ᾽ ὄψη τους ὅτι αὐτοὶ μὲν πιστεύουν καὶ λατρεύουν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ βρίσκονται στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, ἐνῶ οἱ ἄλλοι τρέχουν στὰ εἴδωλα καὶ βρίσκονται στὸ ψέμα καὶ στὸ σκοτάδι. Τὰ ἀντιμετώπιζαν ἐπιπόλαια καὶ χωρὶς νὰ δίνουν βαρύτητα στὸ τί θὰ ἐπακολουθοῦσε μὲ αὐτὸ τὸν ἄφοβο συγχρωτισμό τους. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ τοὺς ἐγκαταλείπει ὁ Θεὸς στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν τους καὶ νὰ περιέρχονται σὲ κατάσταση σκλαβιᾶς καὶ δυστυχίας γιὰ πολλὰ χρόνια. Ὅταν κάποτε συνειδητοποιοῦσαν τὸ κατάντημά τους καὶ κατέφευγαν μὲ μετάνοια στὸν Κύριο, ἐκεῖνος, φιλεύσπλαγχνος καὶ ἐλεήμων, ἄκουε τὴν κραυγὴ τῆς ἀγωνίας τους καὶ τοὺς ἐλευθέρωνε (Κριτ. γ´ 15).

Ἀσφαλῶς πολλὰ ἔχουν νὰ μᾶς διδάξουν αὐτὰ τὰ γεγονότα καὶ μᾶς τοὺς σημερινοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες. Τὰ τελευταῖα χρόνια τὴν χώρα μας τὴν κατακλύζουν πλήθη ἀλλοεθνῶν προσφύγων καὶ λαθρομεταναστῶν. Πολλοὶ παραμένουν ὡς μόνιμοι κάτοικοι. Ἄλλοι συνεχίζουν τὸ ταξίδι τους στὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Ταυτόχρονα ἡ ἐλεύθερη διακίνηση μεταξὺ τῶν κρατῶν-μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως δίνει τὴ δυνατότητα στοὺς πολίτες της νὰ ἐγκαθίστανται στὴ χώρα τῆς προτιμήσεώς τους καὶ νὰ ἀναπτύσσουν ἐκεῖ ἐπαγγελματικὲς καὶ ὅποιες ἄλλες δραστηριότητες. Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν πρόβλημα στὴν αὐτοσυνειδησία μας ὡς Ἑλλήνων καὶ μάλιστα Ὀρθοδόξων, ὅπως ζήσαμε μέσα ἀπὸ ἀμέτρητες δυσκολίες τόσους αἰῶνες.

Τώρα πιὰ καλούμαστε νὰ συμβιώσουμε καὶ νὰ συνεργαστοῦμε μὲ πλῆθος λαοῦ καὶ μάλιστα ἀλλοδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τὸ λάβουμε πολὺ σοβαρὰ ὑπ᾽ ὄψη μας. Διατρέχουμε κίνδυνο νὰ χάσουμε τὸν προσανατολισμό μας, τὴν πίστη μας, τὴν ἀλήθεια. Τὸ νὰ ἔχεις γνωρίσει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴ βρεφικὴ ἡλικία, ἀπὸ γονεῖς καὶ προγόνους, ποὺ πίστευαν καὶ λάτρευαν τὸν ἀληθινὸ Θεό, νὰ ἔχεις ἀκούσει θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν προστασία τοῦ ἔθνους σου, καὶ τώρα νὰ Τὸν ἀρνεῖσαι καὶ νὰ παρασύρεσαι σὲ ἄλλα ρεύματα, τάχα προοδευτικά, εἶναι βαρὺ καὶ ἀσυγχώρητο σφάλμα. Καὶ θὰ πληρωθεῖ πολὺ ἀκριβά.

Λοιπόν, χρειάζεται πολλὴ προσοχὴ καὶ συνεχὴς ἐπαγρύπνηση. Νὰ μὴν κάνουμε ἀβαρίες στὰ θέματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ λατρείας μας. Νὰ μένουμε πιστοὶ στὴν παράδοση τῶν πατέρων μας, Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες. Μόνο μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιζήσουμε ὡς ἔθνος. Καὶ ὄχι μόνο νὰ ἐπιζήσουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀκτινοβολήσουμε τὴν ἀλήθεια τῆς Ορθοδοξίας μας στὴν Εὐρώπη καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΘΝΟΣ
Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2128, 01.03.16
Ἠλ. στοιχειοθ.: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

Προφητικές προρρήσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ

Ἡ κατά σάρκα γέννηση τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό κορυφαῖο γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, γιατί κατ’ αὐτό ἀνατράπηκε κυριολεκτικά ἡ τάξη τῆς φύσεως μέ τό να γίνει ὁ ἄπειρος καί αἰώνιος Θεός ἄνθρωπος μέ σκοπό νά σωθεῖ ὁ πεπτωκός στήν ἁμαρτία καί τή φθορά ἄνθρωπος καί νά γίνει κατά χάριν Θεός. Ὁ σαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ (Ἰωάν. α΄ 14) ὑπάρχει πλέον ὡς ἀσφαλής γέφυρα σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἡ ὁποία ἄγει τούς πιστούς στήν αἰώνια ζωή.


Τό μεγάλο καί ὑπέρλογο αὐτό γεγονός περιγράφεται στήν Καινή Διαθήκη ἀπό τούς ἱερούς Εὐαγγελιστές Ματθαῖο καί Λουκᾶ. Ὁ ἕνας συγγραφέας συμπληρώνει τή διήγηση τοῦ ἄλλου, ἔτσι ὥστε νά ἔχουμε μία λεπτομερή ἐξιστόρηση τοῦ γεγονότος. Ὁ πρῶτος Εὐαγγελιστής, ὁ Ματθαῖος, γράφοντας, ὅπως εἶναι γνωστό, τό Εὐαγγέλιό του πρός τούς Ἑβραίους παραθέτει πλῆθος προφητειῶν, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στήν προσωπικότητα καί τό ἔργο τοῦ Λυτρωτῆ. Πράγματι ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι γεμάτη ἀπό προφητεῖες, καταπληκτικῆς καθαρότητας καί σαφήνειας γιά τό Μεσσία Χριστό. Ὁλόκληρο ἄλλωστε τό ἱερό αὐτό Βιβλίο ἔχει ὡς στόχο νά ἀναγγείλει καί νά προετοιμάσει τό ἀνθρώπινο γένος γιά τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία.Οἱ ἱεροί συγγραφεῖς της φωτισθέντες ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ἑβρ. α΄ 1-2) διεῖδαν καί προφήτευσαν μέ φανταστική ἀκρίβεια, πρίν ἀπό ἑκατοντάδες ἤ καί χιλιάδες χρόνια, τά σωτηριώδη ἐσχατολογικά γεγονότα, καί ἰδιαίτερα αὐτά πού σχετίζονται μέ τό θεῖο Πρόσωπο τοῦ Μεσσία. Οἱ προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀποτελοῦν πραγματικά τό μόνιμο θαῦμα ὅλῶν τῶν ἐποχῶν, διότι ἔχουν ἐπαληθευτεῖ ὅλες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας.

Ἡ προσμονή ὅμως κάποιου διακεκριμένου μελλοντικοῦ λυτρωτῆ δέν ἦταν προνόμιο μόνον τῶν Ἑβραίων, αὐτοί ἁπλά εἶχαν πιό ξεκάθαρες περιγραφές γι’ Αὐτόν, λόγω τῆς ἀποκεκαλυμένης ἀλήθειας μέσω τῶν Προφητῶν. Ὅλοι σχεδόν οἱ λαοί περίμεναν ἕναν θεϊκό σωτήρα, ὁ ὁποῖος θά τούς ἐλευθέρωνε ἀπό τό κακό καί τήν ἀνθρώπινη δυστυχία (βλ. Λάμπρου Σκόντζου, Ἡ Προσμονή τῶν Ἐθνῶν τῆς ἐν Χριστῷ Ἀπολυτρώσεως, στήν Ἐφημ. «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια», 16-12-1989). Πιθανότατα ὡς μακρυνή ἀνάμνηση τῆς μεγάλης ὑπόσχεσης τοῦ Θεοῦ στούς πεπτωκότες πρωτοπλάστους, τό «Πρωτοευαγγέλιο» (Γέν. γ΄ 15).

Πρώτη λοιπόν προφητική πρόρρηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τόν Χριστό εἶναι αὐτή πού βγαίνει ἀπό τό στόμα τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ ἀμέσως μετά τήν μοιραία πτώση τοῦ πρώτου ἀνθρωπίνου ζεύγους, τῆς ἐθελουσίας ἐνέγειας τοῦ ἀνθρώπου νά ἀποστατήσει ἀπό τό Δημιουργό του καί νά γίνει φορέας τοῦ κακοῦ, καί πού περιγράφεται στό τρίτο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως παραστατικότατα. Ἀπευθυνόμενος ὁ Θεός πρός τόν ἀρχέκακο ὄφι στόν ὁποῖο ἐκρύπτετο ὁ διάβολος τοῦ εἶπε: «Καί ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σοῦ καί ἀναμέσον τῆς γυναικός, καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Καί αὐτός σοῦ τηρήσει κεφαλήν καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γέν. γ΄ 15). Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη ἀναλαμπή τῆς ἐλπίδος γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ταυτόχρονα ἄρχισε ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου καί τῆς δύναμης τοῦ κακοῦ. Σύμφωνα μ’ αὐτή ὁ μελλοντικός Γιός τῆς Γυναίκας ἔμελλε νά συντρίψει τό κακό καί τόν ἐφευρέτη καί ἐνσαρκωτή του διάβολο. Ἡ μητέρα αὐτοῦ τοῦ μεγάλου καί μυστηριώδους λυτρωτοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, τήν Θεοτόκο, ἡ ὁποία «ἀσπόρως», «ἐν γαστρί ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» (Ματθ. α΄ 18), χωρίς τή φυσική μεσολάβηση ἄρρενος, «ἔτεκεν τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον, καί ἐκάλεσε τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Ματθ. α΄ 25), «ὅς ἐστί Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ» (Λουκ. β΄11). Ἡ νίκη Του ἐπί τοῦ διαβόλου ὑπῆρξε καίρια ἐπάνω στό φρικτό Γολγοθᾶ, ὁ Ὁποῖος διά τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ του Πάθους, τοῦ θανάτου, τῆς εἰς Ἅδου καθόδου Του καί διά τῆς θριαμβευτικῆς του Ἀναστάσεως νίκησε κατά κράτος τό διάβολο καί κατήργησε γιά τούς πιστούς του τό μεγαλύτερό του ὅπλο τό θάνατο. Αὐτή ἡ καταπληκτική προφητεία κατέστη ἡ ἀρχή τῆς ὑλοποίησης τοῦ προαιωνίου σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τό ὁποῖο προέβλεπε τήν κλήση τοῦ «περιουσίου» λαοῦ, τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ, τήν ἐκλογή ἀπό αὐτόν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ὡς ὀργάνων Του καί διά μέσω αὐτοῦ τοῦ λαοῦ νά προετοιμαστοῦν τά ἔθνη νά ὑποδεχτοῦν τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία.

Οἱ πρῶτες μεγάλες προσωπικότητες, οἱ ὁποῖες κατεστάθησαν ὄργανα τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξαν οἱ πατριάρχες Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ. Αὐτοί εἶναι οἱ γενάρχες τοῦ «περιουσίου» λαοῦ, καί ἔλαβαν τήν διαβεβαίωση ἀπό τό Θεό ὅτι μέσω αὐτῶν «ἐνευλογηθήσονται» «πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς» (Γέν. ιβ΄1-3, κστ΄4, κη΄14), διότι ὁ μελλοντικός λυτρωτής τοῦ κόσμου θά εἶναι κάποιος μακρινός τους ἀπόγονος. Ὁ ἐθνικός Βαλαάμ προφήτευσε πώς «ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ, ἀναβήσεται ἄνθρωπος ἐξ Ἰσραήλ˙ θραύσει τούς ἀρχηγούς Μωάβ καί προνομεύσει πάντας υἱούς Σήθ» (Ἀριθμ. κδ΄17-18). Ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης Ἰακώβ εὐλογώντας τά παιδιά του στήν ἐπιθανάτια κλίνη, προφήτευσε, εὐλογώντας τόν υἱό του Ἰούδα, ὅτι ὁ μεγάλος λυτρωτής θά προέλθει ἀπό τή γενιά του. «Οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καί ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἄν ἔλθῃ ὧ ἀπόκειται (ὁ Σηλώ = ὁ εἰρηνοποιός Μεσσίας) καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γέν. μθ΄ 8-10). Πράγματι τόσο ὁ Ματθαῖος ὅσο καί ὁ Λουκᾶς μέ τήν παράθεση τῶν γενεαλογιῶν τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. α΄, κεφ. Λουκ. γ΄ 21-36) ἐπιβεβαιώνουν αὐτή τή σημαντική προφητεία, ὁ Χριστός κατήγετο ἀπό τό γένος τοῦ Ἰούδα.

Ὁ Κύριος ὅμως ἦλκε τήν καταγωγή του καί ἀπό μία ἄλλη ἔνδοξη προσωπικότητα, τόν μεγάλο βασιλέα Δαυΐδ. Ὁ προφήτης Νάθαν ἀπευθυνόμενος πρός τόν Δαυΐδ προφήτευσε πώς «ἀναστήσω τό σπέρμα σου μετά σέ, ὅς ἔσται ἐκ τῆς κοιλίας σου, καί ἐτοιμάσω τήν βασιλείαν αὐτοῦ˙ αὐτός οἰκοδομήσει μοι οἶκον τῷ ὀνόματί μου, καί ἀνορθώσω τόν θρόνον αὐτοῦ ἕως εἰς τόν αἰῶνα» (Α΄ Βασ. ζ΄ 12). Ὁ ἴδιος ὁ προφητάναξ Δαυΐδ ὁμιλώντας ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ, προφήτευσε «διαθέμην διαθήκην τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὤμοσα Δαυΐδ τῷ δούλῳ μου ἕως τοῦ αἰῶνος ἑτοιμάσω τό σπέρμα σου καί οἰκοδομήσω εἰς γενεάν τόν θρόνον σου» (Ψαλμ. πθ΄5). Ἐπίσης ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἀργότερα προφήτευσε πώς «Ἰδού ἡμέραι ἔρχονται λέγει Κύριος, καί ἀναστήσω τῷ Δαυΐδ ἀνατολήν δικαίαν, καί βασιλεύσει βασιλεύς καί στήσει καί ποιήσει κρίμα καί δικαιοσύνην ἐπί τῆς γῆς» (Ἱερ. κγ΄5). Πράγματι ὁ Χριστός ἀνῆκε στόν «οἶκο καί τῆς πατριᾶς Δαυΐδ» (Λουκ. β΄4), κι αὐτό ἦταν πασίγνωστο, διότι ακόμα καί ὁ θεραπευθείς τυφλός ἀπό τόν Κύριο τόν ἀπεκάλεσε «υἱό Δαυΐδ» (Λουκ. ιη΄36) καθώς καί οἱ ὄχλοι τόν προσφωνοῦσαν «Κύριος Υἱός Δαυΐδ» (Ματθ. η΄ 31). Ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη ὅμως εἶναι ὅτι ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Μαρία ὑποχρεώθηκαν ἀπό τίς ρωμαϊκές ἀρχές νά μεταβοῦν «εἰς τήν ἰδίαν πόλιν...εἰς τήν Ἰουδαίαν εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ...ἀπογράψασθαι» (Λουκ. β΄ 3-5).

Ὁ μεγάλος προφήτης Δανιήλ προφήτευσε περί το 550 π.Χ. καί καθόρισε ἐπακριβῶς τό χρόνο τῆς γεννήσεως τοῦ Μεσσία «καί γνώσῃ καί συνήσεις ἀπό ἐξόδου λόγον τοῦ ἀποκριθῆναι καί τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλήμ ἕως Χριστοῦ ἑβδομάδες ἑπτά καί ἑβδομάδες ἑξήκοντα δύο» (Δαν. θ΄ 25). Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μέ κατάλληλο ὑπολογισμό μέ βάση τήν προφητεία τοῦ Δανιήλ ἔφτασαν στό ἔτος 4 π.Χ. πού θεωρεῖται τό πραγματικό ἔτος τῆς γέννησης τοῦ Κυρίου.

Αὐτός πού προεῖδε ξεκάθαρα τόν Μεσσία παντός ἄλλου εἶναι ὁ προφήτης Ἠσαΐας (περ. 750 π.Χ.). Ὁ θεηγόρος αὐτός προφήτης περιέγραψε μέ καταπληκτικές λεπτομέρεις τή φύση, τήν προσωπικότητα καί τό ἔργο τοῦ Μεσσία. Προεῖπε τήν ὑπερφυσική γέννησή του ἀπό τήν Παρθένο χωρίς τή μεσολάβηση ἀνδρός, «Δώσει λέγει Κύριος αὐτός σημεῖον˙ ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἔξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» (Ἠσ. ζ΄14). Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος καταχώρησε αὐτούσια τήν προφητεία αὐτή στή διήγησή του γιά τή γέννηση τοῦ Σωτῆρα, ὡς ἐκπλήρωση τοῦ ρηθέντος «ὑπό τοῦ Κυρίου διά τοῦ προφήτου» (Ματθ. α΄ 22) καί στή συνέχεια ἀναλύει τό ὄνομα Ἐμμανουήλ «ὅ ἔστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (στ. 23). Καί συνεχίζει ὁ μεγάλος προφήτης περιγράφοντας τή θεία φύση τοῦ Μεσσία, «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν˙ οὗ ἡ ἀρχή ἐγεννήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἠσ. θ΄ 6) καί «Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι ὅριον. Ἐπί τόν θρόνον Δαυίδ καί τήν βασιλείαν αὐτοῦ κατορθῶσαι αὐτήν καί ἀντιλαβέσθαι αὐτῆς κρίματι καί ἐν δικαιοσύνη ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τόν αἰῶνα» (Ἠσ. θ΄ 7). Εἶναι τόσο σαφής ὁ προφήτης πού δέ χρειάζεται κανένα σχόλιο, ὁ Μεσσίας εἶναι ὁ σαρκωμένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ (Ἰωάν. α΄ 14). Ἡ γέννηση τοῦ Λυτρωτή – Μεσσία κατά τόν Ἠσαΐα θά γίνει ἀθόρυβα, χωρίς διαγγελεῖς καί τυμπανοκρουσίες, ὅπως ταιριάζει σέ ἕνα τόσο σημαντικό πρόσωπο, ὅπως τό φύτρωμα ἑνός φυτοῦ, «ἐξελεύσεται (ὡς) ράβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί καί ὡς ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται» (Ἠσ. ια΄ 1) κάτι ἀνάλογο μέ τήν προφητεία τοῦ Ψαλμωδοῦ, περί τοῦ ἀθορύβου ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία, «ὡς ὑετός ἐπί πόκον καί ὡσεί σταγών ἡ στάζουσα ἐπί τῆς γῆν» (Ψαλμ. οα΄6).

Ὁ προφήτης Μιχαίας (περ. 730 π.Χ.) προφήτευσε τόν τόπο τῆς γεννήσεως τοῦ Μεσσία Χριστοῦ. «Καί σύ Βηθλεέμ, οἶκος Ἐφραθά, ὀλιγοστός εἶ τοῦ εἶναι ἐν χιλιάσιν Ἰούδα˙ ἐκ σοῦ μοι ἐξελεύσεται τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα ἐν τῷ Ἰσραήλ, καί αἱ ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ’ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος» (Μιχ. ε’ 1). Ὁ Ματθαῖος ὁμιλεῖ γιά τήν ἐκπλήρωση αὐτῆς τῆς προφητείας, παραθέτοντάς την ἐλαφρῶς παραφρασμένη (Ματθ. β’ 6).

Ἡ προσκύνηση τῶν Μάγων τῆς Ἀνατολῆς προφητεύτηκε ἀπό τόν Ἠσαΐα ἐπακριβῶς καί μάλιστα ἀντλοῦμε πληρέστερες πληροφορίες γι’ αὐτούς (π.χ. γιά τήν καταγωγή τους) γιά τίς ὁποῖες σιωποῦν τά Εὐαγγέλια. «Βασιλεῖς θαρσεῖ καί νῆσοι δῶρα προσοίσουσι, βασιλεῖς Ἀράβων καί Σαβᾶ δῶρα προσάξουσι. Καί προσκυνήσουσιν αὐτῷ πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς. Καί δοθήσεται αὐτῷ ἐκ τοῦ χρυσίου τῆς Ἀραβίας» καί «πάντες ἐκ Σοβᾶ ἤξουσι φέροντες χρυσίον καί λίβανον οἴσουσι καί λίθον τίμιον καί τό σωτήριον Κυρίου εὐαγγελιοῦνται» (Ἠσ. ξ΄ 6). Ὁ Ματθαῖος ἐπαληθεύει τό γεγονός πώς «Ἰδού μάγοι ἀπό ἀνατολῶν παρεγένοντο...καί ἐλθόντες εἰς τήν οἰκίαν εἶδον τό παιδίον μετά Μαρίας τῆς μητρός αὐτοῦ, πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καί ἀνοίξαντες τούς θησαυρούς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν» (Ματθ. β’ 1-11).

Ὁ προφήτης Ἱερεμίας (περ. 620 π.Χ.) προφήτευσε τή φοβερή σφαγή τῶν ἀθώων νηπίων ἀπό τό θηριώδη βασιλιά Ἡρώδη, τονίζοντας τόν τρομερό θρῆνο καί κοπτετό πού ἐπακολούθησε κατόπιν, «Φωνή ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη θρήνου καί κλαυθμοῦ καί ὀδυρμοῦ Ραχήλ ἀποκλαιομένη οὐκ ἤθελε παύσασθαι ἐπί τοῖς υἱοῖς αὐτῆς ὅτι οὐκ εἰσίν» (Ἱερ. λη’15). Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ὁ ὁποῖος διέσωσε τό τραγικό αὐτό γεγονός, παραθέτει τήν καταπληκτική αὐτή προφητεία (Ματθ. β’ 16-18). Ἐπίσης ὁ προφήτης Ὠσηέ (περ. 750 π.Χ.) προφήτευσε τή φυγή τῆς ἁγίας οἰκογενείας στήν Αἴγυπτο, ὕστερα ἀπό τήν προειδοποίηση τοῦ Ἀγγέλου, γιά νά μή κατασφαχθεῖ τό θεῖο Βρέφος, λέγοντας «ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου» (Ὠσ. ια’ 1), τήν ὁποία προφητεία ἐπαναλαμβάνει καί ὁ Ματθαῖος «ἵνα πληρωθῇ τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου διά τοῦ προφήτου λέγοντος» (Ματθ. β’ 15).

Αὐτές εἶναι οἱ βασικές προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τή γέννηση τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ, ἀλλά δέν εἶναι οἱ μόνες γι’ Αὐτόν. Ὁλόκληρο τό ἱερό αὐτό βιβλίο εἶναι ἕνα προοίμιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τά γεγονότα τά ὁποῖα ἔλαβαν χώρα, σχετίζονται μέ τήν ἱερή ἱστορία τῆς σωτηρίας καί τῆς πραγματώσεως τοῦ θείου σχεδίου, καί ἐκτίθενται σ’ αὐτό ἀπό τούς θεόπνευστους συγγραφεῖς, ὁδήγησαν τήν ἀνθρώπινη ἱστορία στό μεγαλύτερό της συμβεβηκός, στήν Ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ὁ προσανατολισμός τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς πρός τό κορυφαῖο αὐτό γεγονός, εἶναι ἄξιος θαυμασμοῦ ἀπό κάθε σοβαρό μελετητή, διότι ἐνῶ στήν οὐσία ὑλοποιήθηκε τό περί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου σχέδιο τοῦ Θεοῦ, σέ καμία περίπτωση δέν παραβιάστηκε ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία.

Τό θεῖο Πρόσωπο τοῦ Μεσσία – Λυτρωτή ὑπῆρξε γιά τόν ἀρχαῖο κόσμο καί ἰδιαίτερα γιά τόν Ἰσραηλιτικό λαό ἡ ἰσχυρότερη «προσδοκία» (Γέν. μθ’ 10) ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἡ εὐλογημένη γέννησή Του χώρησε στήν ἀνθρώπινη ἱστορία στά δύο, στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή τῆς πτώσεως, ἀλλά καί τῆς προετοιμασίας τοῦ κόσμου γιά τή σωτηρία, καί στήν μετά Χριστόν ἐποχή τῆς χάριτος, τῆς εὐλογίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ. 

Τοῦ Θεολόγου – Καθηγητῆ κ. Λάμπρου Σκόντζου
Πηγή: Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.