Ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς ὑπομένει ἐθνικὴ συμφορά. Οἱ Χαλδαῖοι, ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀπειλητικοὺς λαοὺς τοῦ Ἰσραήλ, κατάφεραν νὰ αἰχμαλωτίσουν καὶ νὰ ἐρημώσουν τὴν Ἰουδαία. Λεηλάτησαν καὶ ἔκαψαν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν ἅγιο Ναό της. Ἔσφαξαν πλῆθος Ἰσραηλιτῶν. Τύφλωσαν τὸν βασιλιὰ Σεδεκία.
Καὶ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ ὑπομένει ὁ λαός Του τόσα δεινά, γιὰ νὰ τὸν παιδαγωγήσει γιὰ τὴν ἀποστασία του καὶ τὶς ἁμαρτίες του. Αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση ὄχι ἁπλῶς τὴν ὑφίστανται καὶ τὴν γνωρίζουν οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες Ἀνανίας, Ἀζαρίας καὶ Μισαήλ, ἀλλὰ τὴ βιώνουν προσωπικὰ μέσα ἀπὸ τὴ δική τους ταλαιπωρία. Τὴ βιώνουν στὴν ἀποκορύφωσή της μέσα στὴν καιόμενη κάμινο ὅπου βρίσκονται. Ἀλλὰ ἀκριβῶς μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς καιόμενης καμίνου, ὁ Ἀζαρίας ἀπευθύνει τὴ θεόπνευστη ὠδή του. Τὴν προσευχή του στὸν Κύριο. Μιλάει καὶ ἀντιπροσωπευτικὰ ὑπὲρ ὅλου τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Ἔτσι αἰσθάνεται. Γι’ αὐτὸ καὶ σὲ τόνο ἐξομολογητικὸ λέει: «Ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν ἀποστῆναι ἀπὸ σοῦ καὶ ἐξημάρτομεν ἐν πᾶσι» (Δαν. γ΄ 5-6). Ἁμαρτήσαμε, Κύριε, λέει, καὶ παρανομήσαμε, διότι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ Σένα. Ἔχουμε ἁμαρτήσει σὲ ὅλα καὶ παραθεωρήσαμε τὶς ἐντολές Σου. «Μὴ δὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος (…) καὶ μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν» (στίχ. 10-11). Ὅμως, Κύριε, μὴ μᾶς ἀφήσεις νὰ ἐξολοθρευθοῦμε τελείως ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μας καὶ μὴν ἀπομακρύνεις τὸ ἔλεός Σου ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς.
Ἀλήθεια, πόσο εἶχε εὐεργετήσει ὁ Θεὸς τοὺς Ἰσραηλίτες! Τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων. Τοὺς ἔτρεφε ἐπὶ 40 ὁλόκληρα χρόνια στὴν ἔρημο. Τοὺς πότιζε στὸν ἄνυδρο αὐτὸ τόπο. Τοὺς χάρισε τὸν θεῖο Του νόμο. Τοὺς ὁδήγησε τελικὰ θαυματουργικὰ στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας καὶ τοὺς ἐγκατέστησε ἐκεῖ. Ὅμως παρὰ τὶς τόσες θαυματουργικὲς εὐεργεσίες, οἱ Ἰσραηλίτες φάνηκαν ἀγνώμονες πρὸς Αὐτόν. Ἐπηρεάσθηκαν ἀπὸ ἔθνη εἰδωλολατρικά. Λάτρευαν ψεύτικους θεοὺς καὶ εἴδωλα. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ συνέλθουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τοὺς ἔστελνε θλίψεις, δοκιμασίες καὶ ἐθνικὲς συμφορὲς πρὸς παιδαγωγικὸ καταρτισμό τους. Εἰδικὰ αὐτὴ τὴν περίοδο ποὺ ὑποφέρουν καὶ οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες, ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τὴν γιὰ ἑβδομήντα ὁλόκληρα χρόνια αἰχμαλωσία τους στὴ Βαβυλώνα ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ.
Δὲν ὑπῆρξε ὅμως μόνο τὸ ἰσραηλιτικὸ γένος εὐεργετημένο ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἔχει ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖ. Ὑπῆρξε τὸ πρῶτο ἔθνος στὴν Εὐρώπη ποὺ δέχθηκε τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Σὲ ἀρκετὲς ἑλληνικὲς πόλεις πρωτοϊδρύθηκαν Ἀποστολικὲς Ἐκκλησίες. Στὴ γλώσσα του γράφτηκε ἡ Καινὴ Διαθήκη καὶ μεταφράσθηκε ἡ Παλαιά. Ἀνέδειξε ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἰκουμενικοὺς διδασκάλους.
Σήμερα, ὅμως, ποῦ βαδίζει τὸ ἔθνος μας; Εἶναι τραγικὴ ἀλήθεια ὅτι ἔχουμε ἀποστατήσει καὶ ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Νομοθετήσαμε ἀντίθετα στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐπιτρέψαμε τὶς ἐκτρώσεις. Τὸν θάνατο δηλαδὴ ἀθώων καὶ ἀνυπεράσπιστων παιδιῶν στὰ σπλάχνα τῶν μητέρων τους. Ὑποτιμήσαμε τὸν θρησκευτικὸ ἐκκλησιαστικὸ γάμο καὶ πλήξαμε τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας διευκολύνοντας τὰ διαζύγια καὶ εἰσάγοντας νέες ψευδομορφὲς οἰκογένειας. Καταργήσαμε τὴν καταγραφὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς προσωπικές μας ταυτότητες. Ἀπορρίψαμε τὴν ἀνάρτηση τῆς εἰκόνος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στὴν αἴθουσα τοῦ ἐθνικοῦ μας Κοινοβουλίου. Μειώσαμε ἢ ἐξαλείψαμε τὶς ὧρες τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας. Ἀναδείξαμε σὲ ἡγετικὲς θέσεις πρόσωπα τὰ ὁποῖα προκλητικὰ δήλωναν ὅτι εἶναι ἄθεοι. Χαρακτηρίσαμε ὑπερηφάνεια τὴν ντροπὴ καὶ τὴν κατάπτωση, καὶ ἀποδεχθήκαμε βαρύτατες σοδομικὲς ἁμαρτίες ὡς πρόοδο καὶ ἐλευθερία τρόπου ζωῆς.
Τὸ ἔθνος μας πράγματι ἀποστάτησε. Στράφηκε μονομερῶς στὴν ὑλιστικὴ εὐδαιμονία καὶ στὴ λατρεία τοῦ πλούτου. Ἀπεμπόλησε τὰ ἰδανικά του· γι’ αὐτὸ καὶ κατάντησε νὰ ζεῖ μὲ δανεικά.
Γίναμε δοῦλοι τῶν παθῶν μας, καὶ ἐξαιτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τόσα δεινὰ στὴν Πατρίδα μας: Φτώχεια καὶ ἐθνικὴ ὑποτέλεια. Ἔλλειψη ἡγετῶν καὶ προσώπων ποὺ νὰ ἀναπαύουν τὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ, νὰ δικαιώνουν τὶς προσδοκίες του μένοντας πιστοὶ στὴν Παράδοση τοῦ ἔθνους μας. Συνεχὴς δανεισμός, συνοδευόμενος μὲ ἀδυναμία παραγωγῆς καὶ ἀνάπτυξης. Ὑψηλοὶ δεῖκτες ἀνεργίας. Ὑποτιμητικὴ ἀντιμετώπιση ἀπὸ τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν ὑπολοίπων κρατῶν τόσο σὲ εὐρωπαϊκό, ὅσο καὶ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο.
Καὶ τὸ τραγικὰ χειρότερο: Ἡ γενικὴ ἀπελπιστικὴ παραδοχὴ ὅτι δὲν ὑπάρχει λύση, διέξοδος καὶ σωτηρία ἀπὸ τὸ τέλμα στὸ ὁποῖο βρισκόμαστε.
Ὅμως ὄχι! Ὑπάρχει τρόπος ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ τὴν τραγικότητα στὴν ὁποία περιπέσαμε. Ὑπάρχει σωτηρία. Εἶναι ἡ μετάνοια ὁλόκληρου τοῦ ἔθνους μας. Ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ μας. Ὁ Θεὸς ἀπέσυρε τὴ χάρη Του ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. «Ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν… ἐξημάρτομεν ἐν πᾶσι». Νὰ ζήσουμε λοιπὸν ἐν μετανοίᾳ. Νὰ παρακαλέσουμε θερμὰ τὸν φιλεύσπλαχνο καὶ ἐλεήμονα Θεὸ νὰ σώσει τὸ ἔθνος μας ὅπως καὶ ἄλλοτε. Ὅπως ἔσωσε τοὺς ἁγίους Τρεῖς Παῖδες μέσα στὴν κάμινο τοῦ πυρός. Ὅπως ἔσωσε τοὺς αἰχμάλωτους Ἰσραηλίτες στὴ Βαβυλώνα.
Ἔτσι νὰ σώσει καὶ νὰ λυτρώσει καὶ τὸ ἔθνος μας σήμερα. Ἀφοῦ πρῶτα ὅμως μετανοήσουμε!