.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατήρ Αρσένιος Μπόκα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατήρ Αρσένιος Μπόκα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Θα πέσουν και οι εκλεκτοί! Γέρων Αρσένιος Μπόκα


«Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Θα πέσουν και οι εκλεκτοί! Ο διάβολος εργάζεται για να διαφθείρει τους ανθρώπους και να καταστρέψει τον κόσμο από την αρχαιότητα και κύριος στόχος του είναι να ελέγξει και να κηδεμονεύσει ολόκληρο τον κόσμο. Θα έλθει η ώρα που θα δείτε και θα καταλάβετε όλη τη βρωμιά γύρω σας: 
«στη δουλειά, στα καταστήματα, στους κρατικούς θεσμούς, στην ηγεσία, στην πολιτική...

η διαφθορά και η ανηθικότητα θα επικρατούν, ακόμη και εντός της εκκλησίας, στους ιερείς και στους επικεφαλής της εκκλησίας. Δυστυχώς, θα μπει κρυφά στην εκκλησία, και θα βρωμίσει μερικές ψυχές. Οι άνθρωποι θα έχουν χάσει την πίστη και οι ναοί θα είναι άδειοι. Θα υπάρξει χάος…

Θα σας κοσκινίσουν, θα βάλουν φόρους, φόρους... και άλλους φράχτες. Θα τα πάρουν όλα! Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους.

Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους! 

Στις έσχατες ημέρες οι θρησκείες όλο και περισσότερο θα ενδιαφέρονται για τον οικουμενισμό, αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αιρέσεις όλων των εποχών. Είναι η αίρεση όλων των αιρέσεων! Η πτώση της Εκκλησίας από τους ιδίους της τους υπηρέτες, τα όργανα της Δύσης. Τα αποτελέσματά του είναι τα σάπια συντρίμμια που πέφτουν, ακόμα κι αν είναι επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί ή λαϊκοί. 

Ας επιστρέψουμε στην αγία παράδοση, στα δόγματα και στους κανόνες των αγίων Πατέρων των 7 Οικουμενικών Συνόδων. Διαφορετικά, θα πάμε στην κόλαση, συμπεριλαμβανομένων και των επισκόπων μας! Θεός φυλάξοι!»


Ιερομόναχος Αρσένιος Μπόκα, 
Ρουμάνος Όσιος Γέροντας, που εκοιμήθη στις 28 Νοεμβρίου του 1989.

Ὁ οἰκουμενισμός; Εἶναι ἡ αἵρεση ὅλων τῶν αἱρέσεων!


Ὁ οἰκουμενισμός; Εἶναι ἡ αἵρεση ὅλων τῶν αἱρέσεων! Ἡ πτῶση τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τούς ἰδίους της τούς ὑπηρέτες, τά ὄργανα τῆς Δύσης. Τά ἀποτελέσματά του εἶνε τά σάπια συντρίμμια πού πέφτουν, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί ἢ λαϊκοί...

Ἂς ἐπιστρέψουμε στήν ἁγία παράδοση, στά δόγματα καί στούς κανόνες τῶν ἁγίων πατέρων τῶν 7 οἰκουμενικῶν Συνόδων. Διαφορετικά, θά πᾶμε στήν κόλαση, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ἐπισκόπων μας! Θεός φυλάξοι!

π. Ἀρσένιος Μπόκα ο θαυματουργός (1910 - 1989)


- Εϊ παπά, άκουσα ότι προλέγεις το μέλλον των ανθρώπων. Για μένα τι ξέρεις;



...Κάποια στιγμή από περιέργεια, και ο Δικτάτορας της Ρουμανίας, 
Νικολάε Τσαουσέσκου, ενδιαφέρθηκε για μιά συνάντηση με τον π. Αρσένιο Μπόκα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τον πήγαν στον Τσαουσέσκου, ο οποίος τον ρώτησε: - Εϊ παπά, άκουσα ότι προλέγεις το μέλλον των ανθρώπων. Για μένα τι ξέρεις;

Η απάντηση όμως χάλασε την διάθεση του Κομμουνιστή Ηγέτη.
- Θα σας σκοτώσουν και τους δύο σε μιά μεγάλη γιορτή.

Αυτός βέβαια δεν τον πίστεψε και ζήτησε από την φρουρά να τον πάρουν από μπροστά του και να μην τον ξαναδεί ποτέ...

(Ο Τσαουσέσκου με την σύζυγό του καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν την ημέρα των Χριστουγέννων του 1989)


π. Ἀρσένιος Μπόκα ο θαυματουργός (1910 - 1989)

Posted by Δημήτρης Ρόδης

Ο Οικουμενισμός οδηγεί στην Κόλαση

«Ὁ Oἰκουμενισμός; 
Εἶνε ἡ αἵρεσι ὅλων τῶν αἱρέσεων! 
Ἡ πτῶσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἰδίους της τοὺς ὑπηρέτες, τὰ ὄργανα τῆς Δύσης. 
Τὰ ἀποτελέσματά του εἶναι τὰ σάπια συντρίμμια ποὺ πέφτουν, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ ἢ λαϊκοί…
Ἂς ἐπιστρέψουμε στὴν ἁγία παράδοσι, στὰ δόγματα καὶ στοὺς κανόνες τῶν ἁγίων πατέρων, τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων. Διαφορετικά, θὰ πᾶμε στὴν κόλασι, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἐπισκόπων μας! Θεὸς φυλάξοι!». 

 π. Ἀρσένιος Μπόκα ο θαυματουργός (1910–1989)


Η φωτιά δεν σβήνει με τη φωτιά



Η πραότητα και η υπομονή έχουν μεγαλύτερη δύναμη απ’ ό,τι ο θυμός και το πείσμα. 

Η φωτιά δεν μπορεί να σβήσει με τη φωτιά αλλά με το νερό, ούτε η οργή νικιέται με την οργή, αλλά με την πραότητα και την πολλή υπομονή. 

Είναι προτιμότερο να κόβεις τον ερεθισμό σου με ένα χαμόγελο, παρά να ορμάς σαν αγριεμένο θηρίο.

Όσιος Αρσένιος Μπόκα

Οι κενόδοξοι άνθρωποι πληρώνονται εδώ απο τους ανθρώπους...



Ἔτσι θέλει ὁ Θεός νά ἀνέλθουμε στήν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν: καθώς δέν εὐχαριστῆς τό παιδάκι σου, τό ὁποῖον σέ ὑπηρετεῖ, παρότι ἐκεῖνο δέν ἔχει κάποιο λόγο νά στενοχωρηθῆ, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἐμεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν θά ἔχουμε τήν ἀξίωσι νά μᾶς εὐχαριστήση ὁ Θεός, ἐπειδή ἐξεπληρώσαμε τίς ἐντολές Του.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι Αὐτός δέν ἀφήνει ἀπλήρωτο οὔτε ἕνα ποτήρι νερό πού θά τό δώσουμε σέ κάποιον διψασμένον μέ ἀγάπη στό ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἰησοῦς δέν δέχεται, οὔτε δόξα ἀπό τούς ἄλλους, οὔτε δόξα ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἦτο δοξασμένος ὁ Ἰησοῦς καί μερικές φορές ἀπέφευγε τήν δόξα τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ὁ Ἰησοῦς, ὅμως, χαίρεται ἀπό μερικούς ἀνθρώπους. Ἡ εὐγνω­μοσύνη ἦτο ἡ καλλίτερη παρηγοριά καί ὁ Ἰησοῦς τήν εἶχε, παρότι τήν ἐπέστρεφε πρός ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δόξα ἀπό τόν ἑαυτό μας καί ἡ δόξα ἀπό τούς ἄλλους εἶναι κενοδοξία καί δέν εἶναι ἔργα ἄξια πληρωμῆς ἀπό τόν Θεό. Οἱ κενόδοξοι ἄνθρωποι πληρώνονται ἐδῶ ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Αὐτοί πού θέλουν νά πάρουν τήν δόξα ἀπό τόν Θεό, ἐργάζονται γιά τούς ἀνθρώπους σάν νά ἐργάζωνται γιά τόν Θεό, ἐνῶ ἀπό τούς ἀνθρώ­πους δέν λαμβάνουν κάλπικη πληρωμή ἤ ἐάν τούς τήν δώσουν, αὐτοί τήν ἐπιστρέφουν στόν Θεό.

Ὁ Ἰησοῦς θέλει τό καλό ἔργο νά πηγάζη φυσιολογικά, μέ τρόπο ἀνιδιοτελῆ, ὅπως αὐξάνει ὁ κόκκος τοῦ σίτου καί ὅπως ἐκπηγάζει τό νερό ἀπό τόν βράχο, χωρίς νά ὑποχρεώνεται ἀπό τήν καλωσύνη τους.

Τό καλό ἔργο εἶναι καλό, ἐάν σκεπάζεται μέ τήν ταπείνωσι. Ὄχι νά σκεπάζεται ἀπό πονηρίες ἤ ἀπό ἄλλα ἐνδιαφέροντα. Ἡ ταπείνωσις, ὅπως καί ἡ ἀγάπη δέν ζητεῖ κάτι δικό της.

Θέλει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος καλός, ἀκόμη κι ἄν δέν ὑπάρχει παρά­δεισος ἤ κόλασις. Ἡ θέλησις μιᾶς καλῆς φύσεως εἶναι νά κάνη τό καλό, ἀφοῦ τό κατανοῆ ἀπό μέσα της.

Μία καλωσυνάτη φύσις ἁπλοποιεῖ γιά τόν ἑαυτό της τά πρωτεῖα καί τά ὅρια. Πλησιάζουν μία τέτοια φύσι ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τά χαρακτηριστικά τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, κυρίως τά παιδιά, τά ὁποῖα καί ἔχουν αὐτή τή ἀπρόσβλητη ἀπό τήν κακία εἰκόνα στήν ζωή τους.

Πηγή:«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ, ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Οικουμενισμός, π.Αρσένιος Μπόκα ο θαυματουργός, Ο Οικουμενισμός οδηγεί στην Κόλαση

"Ὁ Oἰκουμενισμός; 
Εἶνε ἡ αἵρεσι ὅλων τῶν αἱρέσεων! 
Ἡ πτῶσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἰδίους της τοὺς ὑπηρέτες, τὰ ὄργανα τῆς Δύσης. 
Τὰ ἀποτελέσματά του εἶνε τὰ σάπια συντρίμμια ποὺ πέφτουν, ἀκόμα κι ἂν εἶνε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ ἢ λαϊκοί...
Ἂς ἐπιστρέψουμε στὴν ἁγία παράδοσι, στὰ δόγματα καὶ στοὺς κανόνες τῶν ἁγίων πατέρων, τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων. Διαφορετικά, θὰ πᾶμε στὴν κόλασι, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἐπισκόπων μας! 
Θεὸς φυλάξοι!"

π. Ἀρσένιος Μπόκα ο θαυματουργός (1910 - 1989)

«Χωρίς δυστυχίες μπορεῖς νά εἰσέλθεις στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀλλά χωρίς ἐλεημοσύνη ποτέ!»



Πόσο πολύ σήμερα ὁ κόσμος ἀγωνίζεται νά πλουτίζη σέ ἔργα ἀηδιαστικά καί ἐφήμερα!
Γι᾿ αὐτό εἶναι μεγάλη ἀνάγκη τά παιδιά τοῦ Θεοῦ νά πλουτίζωνται, ὅσο γίνεται περισσότερο, μέ αἰσθήματα καί ἔργα ἐλεημοσύνης. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ νά κάνη τό καλό καί δέν τό κάνει, εἶναι μία ἐλεεινή ὕπαρξις. Ἐάν δέν δίνουμε στόν πτωχό ἀπ᾿ αὐτά πού ἀπομένουν ἀπό τίς ἀνάγκες μας, αὐτό σημαίνει σάν νά ἁρπάζουμε τά καλά τοῦ ἄλλου.
Ὁ Θεός παραχωρεῖ νά ὑπάρχουν πολλές δυστυχίες καί συμφορές στόν κόσμο γιά νά σωθοῦν οἱ παθόντες διά τῆς ὑπομονῆς, ἐνῶ ἐσύ διά τῆς ἐλεημοσύνης.Οἱ πλούσιοι παρέχουν στούς πτωχούς τά μέσα διατροφῆς τους, ἐνῶ οἱ πτωχοί μεσολαβοῦν στόν Θεό 
γιά τήν σωτηρία τῶν πλουσίων.

Χωρίς δυστυχίες ἠμπορεῖς νά εἰσέλθης στήν Βασιλεία τῶν Οὐρα­νῶν, ἀλλά χωρίς ἐλεημοσύνη ποτέ! Εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο νά φθάσης, ἔστω καί στήν πόρτα τοῦ οὐρανοῦ, χωρίς τήν ἐλεημοσύνη.

Χωρίς ἐλεημοσύνη, ἡ ἴδια ἡ προσευχή εἶναι χωρίς καρπό. Μέ τί ἐλπίδα θά προσευχηθῆς στόν Θεό, ὅταν σύ ὁ ἴδιος δέν ἀκούεις τίς προσευχές τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὅμοιοι μέ σένα; Πῶς θά ζητήσης μαζί μέ τούς ἄλλους χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν Χριστό λέγοντας: «Δός μου, Κύριε…», ὅταν ἐσύ ὁ ἴδιος δέν βοηθεῖς τούς πτωχούς, ἐνῶ μπορεῖς νά τούς δώσης; Μέ τί στόμα θά εἰπῆς: «εἰσάκουσόν μου, Κύριε»!, ὅταν ἐσύ δέν ἀκούεις τόν πτωχό, ἤ πιό σωστά νά εἴπω τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος κράζει πρός ἐσένα διά τοῦ πτωχοῦ;

Ἔτσι ὅπως συμπεριφερόμεθα ἐμεῖς πρός τόν πλησίον μας, ἔτσι ἀκριβῶς συμπεριφέρεται καί ὁ Θεός πρός ἐμᾶς. Περιφρόνησες τόν πτωχό καί τόν περιέπαιξες, χωρίς νά τόν προστατεύσης; Καί ὁ Θεός θά περιφρονήση καί σένα. Δέν ἄνοιξες σ᾿ αὐτόν ποῦ σοῦ κτυπᾶ τήν πόρτα; Δέν θά ἀνοιχθοῦν οὔτε καί σέ σένα οἱ πόρτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Δέν ἄκουσες τόν στεναγμό αὐτοῦ πού ὑποφέρει; Οὔτε ὁ Θεός θ᾿ ἀκούση τόν στεναγμό σου στήν ὥρα τῆς προσευχῆς σου.

Τά δάκρυα εὐγνωμοσύνης τῶν πτωχῶν πού ἔχυσαν γιά τίς βοή­θειές σου σ᾿ αὐτούς θά εἶναι γιά σένα ἀστραφτερά μαργαριτάρια στήν πέραν τοῦ τάφου ζωή σου.

Ὅσα δάκρυα θά χύση ὁ πτωχός ἐξ αἰτίας τῆς ψυχρότητος καί ἀδιαφορίας σου, θά πέσουν στήν ψυχή σου σάν μία φλόγα φωτιᾶς μπροστά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ζήτησε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά τῆς ἐλεημοσύνης πρός τούς πτωχούς!

Θά σοῦ δώση ὁ Θεός! Λέγουν μερικοί στόν πτωχό καί δέν θέλουν οὔτε νά τόν κυττάξουν.
Ἀλλά πῶς ἐσύ συμπεριφέρεσαι ἔτσι στόν ἀδελφό σου, ἐνῶ αὐτός εἶναι στήν δυστυχία του; Ὁ Θεός στέλλει τόν Θεό σέ σένα καί σύ τόν στέλλεις πάλι στόν Θεό;

Ὁ Θεός θά τοῦ δώση ὁπωσδήποτε, μέσῳ ἄλλου ἀνθρώπου, ἀλλά τόν στέλλει σέ σένα νά τοῦ δώσης ἐσύ. Αὐτός θά δώση στούς πτωχούς γιά νά δώση καί σέ σένα τό ἔλεός Του, διότι ἐσύ ἔχεις ἀπείρως μεγαλύτερη ἀνάγκη ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, παρά ὁ πτωχός ἀπό τήν ἐλεημοσύνη σου.

Ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει κανέναν, ἀλλά ἐσύ, στέλλοντας ὁ Θεός τόν πτωχό σέ σένα, ἀπογοητεύθηκες γιά τήν τιμή πού σοῦ ἔκανε ὁ Θεός καί ἀπεμάκρυνες τό δῶρο Του πού ἦλθε νά σοῦ δώση μέσῳ τοῦ πτωχοῦ.

Ἀγάπα τούς πτωχούς, διότι δι᾿ αὐτῶν καί ἐσύ θά εὕρης τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία σου. Πρόσφερε μέ ἁπλωχεριά στούς πτωχούς καί αὐτοί θά κάνουν τόν Θεό ἐλεήμονα γιά σένα στήν Δικαία Κρίσι Του.

από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ» – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ
ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)

«Άκουσα πώς υπάρχει ένας άνθρωπος του Θεού..»



Είχα πάει σε ένα μοναστήρι και περίμενα το λεωφορείο.

Δίπλα μου ήταν και δύο σύζυγοι ηλικιωμένοι. Κάποια στιγμή έβγαλα κάποια χαρτιά μου να ψάξω κάτι. Μαζί είχα και μία φωτογραφία του πατρός Αρσενίου.

Η κυρία με ρώτησε αμέσως: Έχετε γνωρίσει τον πατέρα Αρσένιο; Αγαπητέ μου, εγώ τον γνώρισα. Αυτός ο άνθρωπος με έσωσε, με έβγαλε από ψυχικό θάνατο… είχα παθήσεις των ενδοκρινών αδένων. Εδώ και χρόνια έμεινα σε νοσοκομεία και οίκους ευγηρίας σε ολόκληρη την χώρα.

Στο τέλος μου είπαν να πάω σπίτι διότι σε 2-3 μήνες θα πεθάνω…

Μια νοσοκόμα, πρίν την έξοδο από το νοσοκομείο, μου είπε:
«Ματαίως παίρνεις φάρμακα και ελπίζεις στους γιατρούς και νοσοκομεία. Πήγαινε και προσευχήσου στον Θεό… Άκουσα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος του Θεού, Αρσένιος.Πήγαινε και κάνε προσευχή, μήπως και τον βρείς…»

Aλλά αυτή δεν πίστευε στον Θεό, θεωρούσε την πίστη μια βλακεία…

Μένοντας σπίτι και βλέποντας κα πεθάνει σιγά σιγά -είχε χάσει πάρα πολύ βάρος- άρχισε να σκέφτεται με τρόμο τον θάνατο. Ξαφνικά σκέφτηκε ότι είναι αδύνατο ο άνθρωπος να πεθάνει και απλά να εξαφανίζεται. Πρέπει κάτι να γίνει μαζί του. Άρχισε να σκέφτεται με την ψυχή, η ποία είναι αθάνατη, η οποία δεν μπορεί να δεχθεί τον θάνατο.

Έλεγε συνέχεια μέσα της: «Δεν γίνεται να μην υπάρχει Θεός. Δεν γίνεται να πεθάνω και να μην υπάρχω πλέον». Τα έλεγε σχεδόν με απελπισία.

Άρχισε να προσεύχεται με τα λόγια που ήξερε. Θυμήθηκε το όνομα του πατρός Αρσενίου και προσευχόταν: «Ποιος είσαι, πάτερ Αρσένιε; Βοήθησέ με!» Δεν ήξερε ούτε εάν ζει η έχει πεθάνει, ούτε πού είναι.

Και την νύχτα εκείνη είχε ένα όνειρο:

«Ονειρεύθηκα ένα πατέρα σε άσπρο ράσο που μου είπε: Γυναίκα, θα σηκωθείς το πρωί, θα ανεβείς στο τάδε τρένο -και είδε ακριβώς το τρένο- στο τάδε βαγόνι… θα κατεβείς στο τάδε σταθμό, θα πας στο σταθμό των λεωφορείων και θα πάρεις το τάδε λεωφορείο… -και είδε το λεωφορείο με τον οδηγό του- θα κατεβείς στο τάδε σταθμό… θα πάρεις αυτόν τον δρόμο και θα με βρεις σ΄αυτή την εκκλησία».

Είδε στο όνειρο όλη την διαδρομή. Και αποφάσισε να το κάνει… Το πρωί όμως ο άνδρας της είπε: «Τι κάνεις; Τρελάθηκες; Άρρωστη πως είσαι θέλεις να αλητεύεις, με τα όνειρά σου;»

Τελικά την άφησε: 
«Εάν θέλεις να πεθάνεις, να πεθάνεις!»

Σε ένα σταθμό, ένας ζητιάνος παρακάλεσε θερμά τον οδηγό να τον πάρει χωρίς να πληρώσει. Αλλά ο οδηγός του είπε: «Εάν δεν έχεις χρήματα, κάτω!» Η γυναίκα, αν και ξόδεψε μια περιουσία για τα φάρμακα, είπε στον οδηγό: «Άσε τον να ανεβεί διότι πληρώνω εγώ» και του έδωσε τα χρήματα για τα εισιτήρια.

Ο ζητιάνος ανέβηκε και την ευχαρίστησε. Μετά από λίγο όμως η γυναίκα παρατήρησε ότι ο ζητιάνος δεν ήταν πλέον στο λεωφορείο.

Όταν έφτασε στην εκκλησία είδε τον άνθρωπο από τον όνειρο, τον πατέρα Αρσένιο, ακουμπώντας ένα τοίχο της εκκλησίας.

Τον πλησίασε και της είπε: 
«Ε, βλέπεις ότι έφτασες, αφού το είχες πιστέψει;» 
και έπαιζε στα δάκτυλα με το εισιτήριο του λεωφορείου που έδωσε στον ζητιάνο…

Η καημένη γυναίκα έπεσε στα γόνατα.

Την πήρε μέσα, της διάβασε μία ευχή και της είπε ότι θα γίνει καλά, αλλά να αλλάξει την ζωή της.

Και άλλαξε ριζικά το υπόλοιπο της ζωής που της χάρισε ο Θεός διά μέσου του πατρός Αρσενίου…

Μια διήγηση περί του πατρός Αρσενίου Μπόκα. – Πρεσβύτερος Κυπριανός Νεγρεάνου

“Χωρίς δυστυχίες μπορείς να εισέλθεις στην Βασιλεία των Ουρανών, αλλά χωρίς ελεημοσύνη ποτέ!”



Πόσο πολύ σήμερα ὁ κόσμος ἀγωνίζεται νά πλουτίζη σέ ἔργα ἀηδιαστικά καί ἐφήμερα!

Γι᾿ αὐτό εἶναι μεγάλη ἀνάγκη τά παιδιά τοῦ Θεοῦ νά πλουτίζωνται, ὅσο γίνεται περισσότερο, μέ αἰσθήματα καί ἔργα ἐλεημοσύνης. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ νά κάνη τό καλό καί δέν τό κάνει, εἶναι μία ἐλεεινή ὕπαρξις. Ἐάν δέν δίνουμε στόν πτωχό ἀπ᾿ αὐτά πού ἀπομένουν ἀπό τίς ἀνάγκες μας, αὐτό σημαίνει σάν νά ἁρπάζουμε τά καλά τοῦ ἄλλου.

Ὁ Θεός παραχωρεῖ νά ὑπάρχουν πολλές δυστυχίες καί συμφορές στόν κόσμο γιά νά σωθοῦν οἱ παθόντες διά τῆς ὑπομονῆς, ἐνῶ ἐσύ διά τῆς ἐλεημοσύνης.

Οἱ πλούσιοι παρέχουν στούς πτωχούς τά μέσα διατροφῆς τους, ἐνῶ οἱ πτωχοί μεσολαβοῦν στόν Θεό γιά τήν σωτηρία τῶν πλουσίων.

Χωρίς δυστυχίες ἠμπορεῖς νά εἰσέλθης στήν Βασιλεία τῶν Οὐρα­νῶν, ἀλλά χωρίς ἐλεημοσύνη ποτέ! Εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο νά φθάσης, ἔστω καί στήν πόρτα τοῦ οὐρανοῦ, χωρίς τήν ἐλεημοσύνη.

Χωρίς ἐλεημοσύνη, ἡ ἴδια ἡ προσευχή εἶναι χωρίς καρπό. Μέ τί ἐλπίδα θά προσευχηθῆς στόν Θεό, ὅταν σύ ὁ ἴδιος δέν ἀκούεις τίς προσευχές τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὅμοιοι μέ σένα; Πῶς θά ζητήσης μαζί μέ τούς ἄλλους χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν Χριστό λέγοντας: «Δός μου, Κύριε…», ὅταν ἐσύ ὁ ἴδιος δέν βοηθεῖς τούς πτωχούς, ἐνῶ μπορεῖς νά τούς δώσης; Μέ τί στόμα θά εἰπῆς: «εἰσάκουσόν μου, Κύριε»!, ὅταν ἐσύ δέν ἀκούεις τόν πτωχό, ἤ πιό σωστά νά εἴπω τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος κράζει πρός ἐσένα διά τοῦ πτωχοῦ;

Ἔτσι ὅπως συμπεριφερόμεθα ἐμεῖς πρός τόν πλησίον μας, ἔτσι ἀκριβῶς συμπεριφέρεται καί ὁ Θεός πρός ἐμᾶς. Περιφρόνησες τόν πτωχό καί τόν περιέπαιξες, χωρίς νά τόν προστατεύσης; Καί ὁ Θεός θά περιφρονήση καί σένα. Δέν ἄνοιξες σ᾿ αὐτόν ποῦ σοῦ κτυπᾶ τήν πόρτα; Δέν θά ἀνοιχθοῦν οὔτε καί σέ σένα οἱ πόρτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Δέν ἄκουσες τόν στεναγμό αὐτοῦ πού ὑποφέρει; Οὔτε ὁ Θεός θ᾿ ἀκούση τόν στεναγμό σου στήν ὥρα τῆς προσευχῆς σου.

Τά δάκρυα εὐγνωμοσύνης τῶν πτωχῶν πού ἔχυσαν γιά τίς βοή­θειές σου σ᾿ αὐτούς θά εἶναι γιά σένα ἀστραφτερά μαργαριτάρια στήν πέραν τοῦ τάφου ζωή σου.

Ὅσα δάκρυα θά χύση ὁ πτωχός ἐξ αἰτίας τῆς ψυχρότητος καί ἀδιαφορίας σου, θά πέσουν στήν ψυχή σου σάν μία φλόγα φωτιᾶς μπροστά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ζήτησε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά τῆς ἐλεημοσύνης πρός τούς πτωχούς!

Θά σοῦ δώση ὁ Θεός! Λέγουν μερικοί στόν πτωχό καί δέν θέλουν οὔτε νά τόν κυττάξουν.

Ἀλλά πῶς ἐσύ συμπεριφέρεσαι ἔτσι στόν ἀδελφό σου, ἐνῶ αὐτός εἶναι στήν δυστυχία του; Ὁ Θεός στέλλει τόν Θεό σέ σένα καί σύ τόν στέλλεις πάλι στόν Θεό;

Ὁ Θεός θά τοῦ δώση ὁπωσδήποτε, μέσῳ ἄλλου ἀνθρώπου, ἀλλά τόν στέλλει σέ σένα νά τοῦ δώσης ἐσύ. Αὐτός θά δώση στούς πτωχούς γιά νά δώση καί σέ σένα τό ἔλεός Του, διότι ἐσύ ἔχεις ἀπείρως μεγαλύτερη ἀνάγκη ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, παρά ὁ πτωχός ἀπό τήν ἐλεημοσύνη σου.

Ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει κανέναν, ἀλλά ἐσύ, στέλλοντας ὁ Θεός τόν πτωχό σέ σένα, ἀπογοητεύθηκες γιά τήν τιμή πού σοῦ ἔκανε ὁ Θεός καί ἀπεμάκρυνες τό δῶρο Του πού ἦλθε νά σοῦ δώση μέσῳ τοῦ πτωχοῦ.

Ἀγάπα τούς πτωχούς, διότι δι᾿ αὐτῶν καί ἐσύ θά εὕρης τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία σου. Πρόσφερε μέ ἁπλωχεριά στούς πτωχούς καί αὐτοί θά κάνουν τόν Θεό ἐλεήμονα γιά σένα στήν Δικαία Κρίσι Του.

από το βιβλίο: “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ” – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ
ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)

Ο πνευματικός σταυρός σαν σημείο αυταπαρνήσεως



Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώ­μεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα.

Οἱ διάφορες σταυρώσεις εἶναι τά μέσα τῆς αὐταπαρνήσεώς μας.

Ὁ ἑαυτός μας εἶναι ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος ἤ τό στρῶμα τῆς ἐσωτερικῆς μας δυστυχίας, πού τοποθετεῖται μπροστά στήν Μορφή τοῦ Χριστοῦ διά τῆς ψυχῆς μας· ἐνῶ τό ὑποσυνείδητο εἶναι ἡ κληρονομική μας κληρονομιά. Πρέπει ν᾿ ἀπομακρύνουμε τήν πολλή δυστυχία τῆς ψυχῆς μας γιά νά τυπωθῆ μέσα μας ἡ χρυσῆ Μορφή τοῦ Θεοῦ. Ὅμως οἱ ὑπάρχουσες μικρότητες θρυμματίζουν τήν δύναμι καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό καί ἡ παραμικρή ἀκαθαρσία πρέπει νά καθαρισθῆ. Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν συνείδησί σου, ἐάν θέλης νά καθαρισθῆς.

Ὅταν πηγαίνης στήν ἐξομολόγησι, βάλε τόν ἑαυτό σου στήν ζυγα­ριά τῆς συνειδήσεώς σου, τῆς σοβαρότητος, τῆς εὐθύνης, τῆς εἰλικρινείας σου καί λέγε: Ποιόν ὑπερασπίζεις;

-τόν παλαιό ἄνθρωπο ἤ τόν Νέο πού ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό τόν Ὁποῖον ἐνδυθήκαμε, δι᾿ Αὐτοῦ ἀναγεννηθήκαμε, Τόν ὁμολογοῦμε, Τόν ζοῦμε μ᾿ ἕνα ἄλλο τρόπο ὑπάρξεως, μέ τήν ἀρετή τῆς διακρίσεως καί μέ τήν συμβουλή;

-τόν Νέο Ἄνθρωπο πού ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό νά μᾶς βοηθήση, νά μᾶς δεχθῆ, νά μᾶς θρέψη, νά μᾶς ἀναθρέψη, νά μᾶς μεταφέρη σ᾿ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο ὑπάρξεως, ἤ αὐτόν πού σέ τραβᾶ σίγουρα στόν θάνατο;

Ἡ μάχη μέ τήν φύσι εἶναι δύσκολη. Τί πρέπει νά κάνουμε; Πρέπει νά ἐπανέλθουμε μέ ὅλη μας τήν ὕπαρξι, μέ ὅλη μας τήν λογική, μέ ὅλη μας τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ περίληψις τῆς Γραφῆς.

από το βιβλίο: “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ” – 
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ
ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)

Όσο ακούς τον Θεό, τόσο ακούει και σένα ο Θεός!



ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ

Ή πίστις είναι ένας κίνδυνος γιά τήν λογική” ουδέ­ποτε είναι μία άκύρωσις, άλλά ένας φωτισμός. Εΐναι μία άπορρόφησις τής “ψυχής γιά τά έπέκεινα τού κό­σμου αύτου πράγματα, κατά τόν θειο τρόπο τής ύπάρ- ξεώς τους.

Ή πίστις περιέχει άποκάλυψι τήν όποία καλείται ό πιστός νά γευθή.

Ό Θεός μάς συνοδεύει πάντοτε καί, στό μέτρο στό ό­ποιο Τόν γνωρίζουμε, ή βιολογική καί ψυχολογική ζωή μας διέρχεται μέσα άπό τήν άλήθεια καί τό φώς τής γνώσεως. Αύτό είναι μιά έμπειρία πού άποκτά ό πιστός μέσα άπό τή θεϊκή γνώση, στήν όποία ό κατά κόσμον σοφός δέν ημπορεί νά προσπελάση, παρά μόνο έάν ύ- ποτάξη έξ ολοκλήρου τήν δική του γνώσι στήν θεία καί άναγνωρίση τήν μηδαμινότητά του.

Ή θρησκεία θεμελιώνεται έπάνω στό βράχο τής πί­στεως. Μόνο μέ αύτή τήν πίστη μπορούμε νά έπικοινω- νήσουμε μέ τόν Θεό.

Ό Ιησούς άπήντησε κάποτε στούς μαθητές Του, οί ό­ποιοι Τού ζητούσαν περισσότερη πίστι: Ν’ άρχίσουν νά πιστεύουν ότι έχουν πίστι καί θά γίνη σταδιακώς πραγ- ματικότης αύτή μέσα τους.

Ό πιστός στόν Θεό υπερβαίνει τά όρια τού άνθρώ­που, πού είναι δημιουργός μόνο στήν τάξη τών ιδεών, άλλά δέν υπερβαίνει τόν Θεό, διότι ό Θεός είναι στήν τάξη τής πραγματικότητος.

Ή πίστις είναι ένας κίνδυνος: ξεπερνά τά άνθρώπινα όρια τής λογικής, κάποτε είναι άντίθετη μέ τήν ζωή, άκό­μη καί μέ κάποιο έργο κανονικό καί άνθρωπίνως σωστό. Οί άγιοι άπέφευγαν νά κάνουν θαύματα, παρά μόνο σέ περιπτώσεις γιά νά δείξουν τήν άγάπη τους πρός τόν κό­σμο καί γιά τήν άνακούφισι τού άνθρωπίνου πόνου. Ή πίστις είναι καρπός ψυχικής καθαρότητος.

Ή φροντίδα γιά τόν επιούσιο άρτο είναι καθημερινά πιεστική. Όταν ώδήγησε τούς Ισραηλίτες στήν έρημο ό Θεός, δέν τούς έξησφάλισε ψωμί καί γιά τίς επόμενες ή- μέρες, διότι τό έξ ούρανού «μάννα» χαλούσε. Όπότε νά ζητάμε άπό τόν Κύριο μόνο τόν σημερινό άρτο, μάς έ­χει συμβουλεύσει. Άκόμη κι όταν δέν έχουμε νά φάμε, νά ζούμε καί πάλι μέ τήν πίστι.

Οί ερημίτες άγιοι έζησαν μέ μόνη προύπόθεσι τήν πί­στι. Αύτοί έπίστευσαν στόν λόγο τού Κυρίου, έχοντας πρώτα τήν φροντίδα γιά τήν σωτηρία τους καί σέ δεύ­τερη θέσι φροντίζοντας γιά τά άναγκάία τής ζωής τους. Γι’ αύτό έφθασαν νά λάμπουν σάν τά κρίνα τού άγρού στόν ούράνιο κόσμο.

Ό Ιησούς προσκλήθηκε κάποτε άπό τόν πόνο κά­ποιου πατέρα γιά νά τοϋ έπαναφέρη στήν ζωή τήν κο­ρούλα του, ήλικίας 12 έτών.

Ό Ιησούς άγαποϋσε τά παιδιά, γι’ αύτό καί έπήγαι- νε κοντά τους μέ τόν πόνο τής άγάπης. Επίσης καί μία άσθενής γυναίκα τόν πλησίασε καί τοϋ «έκλεψε», θά έ- λέγαμε, τήν προσοχή. Νά σταθούμε έπάνω σ’ αύτό τό γεγονός, πού είναι μοναδικό στήν ζωή τοϋ Ίησοϋ. Άρα­γε άπό πού έγνώριζε αύτή ή γυναίκα, ότι άγγίζοντας, σάν τόν κλέπτη, τό άκρο τοϋ ιματίου τοϋ Ίησοϋ, θά θε­ραπευόταν; Τό έγνώριζε άπό τήν πίστι πού είχε στόν Χριστό καί τελικά δέν έξαπατήθηκε. Όπότε ή δύναμις τής θεραπείας της προερχόταν άπό τήν πνευματική της κατάστασι καί μέ τό άγγιγμα σέ κάτι τό υλικό (φόρεμα τού Χριστού), έλαβε κάτι τό πνευματικό.

Ό δούλος τοϋ έκατοντάρχου θεραπεύεται έξ αποστά­σεως χάρις στήν πίστι του, πού έκδηλώθηκε μέσιρ τών πρεσβυτέρων καί τών φίλων πού έστειλε στόν Ίησοϋ. Έ­δώ ό Χριστός δέν αισθάνθηκε κάποια δύναμι νά εξήλθε άπ’ Αύτόν. Αύτό σημαίνει ότι ή άσθένεια έπαυσε, τήν στιγμή πού ό οργανισμός τοϋ δούλου επανήλθε διά τής πίστεως τοϋ έκατοντάρχου στό πλήρωμα τής πνευματι­κότητος. Ό Χριστός ήθελε γιά τήν πίστι τής γυναίκας νά τής δώση τό ποθούμενο καί μόνη της νά ίδή ότι διά τής άγάπης της έγινε ό πρωτοφανής κλέπτης τής χάρι­τος Του.

Ό Ιησούς έπιθυμεΐ άπό τούς πιστούς τού κόσμου μία βαθειά ειρήνη: τήν ειρήνη τής πίστεως στόν Θεό. Αύτό μάς δίνει νά καταλάβουμε ότι στόν κύκλο ένός ειρηνι­κού άνθρώπου, πού έχει τίς ρίζες του στόν ούρανό, γί­νεται καί ειρήνη στήν γή.

Άν καί είσαι έπίγειος, γιά ν’ άποφασίσης νά όμολο- γήσης τόν Θεό, θά πρέπει νά ύπομένης τά πάντα, ό- ποιαδήποτε θυσία καί κάθε εμπαιγμό, μέ μεγάλη χαρά, μέχρις ότου σοϋ άνοιξη ό Θεός τους οφθαλμούς τής πί­στεως, νά σοϋ άποκαλυφθή ό Ιησούς, ό Υιός τού Θεοϋ. Αύτός ό όποιος είναι μαζί μας, μέχρι τό τέλος τών αιώ­νων.

Νά ίδής τόν Ίησού είναι μία μακαριστής, ή όποία δέν συγκρίνεται μέ καμία έπίγεια χαρά, καί αύτό συμ­βαίνει πότε πότε γιά νά μή σβήση μέσα άπό τούς άν­θρώπους τό φώς τοϋ Θεοϋ.

Ή πίστις στόν Θεό καί ή ομολογία Του είναι ή έξο­δος τής ψυχής άπό τό σκοτάδι στό θειο φώς, ή έξοδος στό φώς τοϋ μέλλοντος αιώνος.

Όσο άκους τόν Θεό, τόσο άκούει καί σένα ό Θεός!

από το βιβλίο: ΒΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ (1910-1989)

*(Μετάφρασις άπό τά ρουμανικά ύπό μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου)

Η συνείδηση και η γνώση του εαυτού μας



“Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος νικητής στήν γῆ, 
παρά ἐκεῖνος, πού ἐνίκησε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του 
καί κυριαρχεῖ ἐπάνω στά πάθη του”.

Νά μήν εἶσαι φοβισμένος ἐξ αἰτίας κάποιου, οὔτε φυσικά καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου. Στά βάθη τῆς ὑπαρξεώς μας ζῆ ἕνα κριτής, ὁ ὁποῖος δέν μᾶς ἐξαπατᾶ καί ἡ φωνή του εἶναι πολύ σπουδαιότερη ἀπό τήν γνώμη ὅλου τοῦ κόσμου.

Στήν ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἐλέγχεται ἀπό τήν συνεί­δησί του, ἐνωρίτερα ἤ ἀργότερα, θά ἔλθουν ὅμως στιγμές, πού ἡ φωνή τῆς συνειδήσεώς του θά διαμαρτυρηθῆ μέ ὅλη τήν δύναμί της. Αὐτές εἶναι στιγμές βασανιστικές, στιγμές οἱ ὁποῖες θά κρατήσουν χρόνια καί οἱ ὁποῖες θά εἶναι μόνο ἡ ἀρχή, χωρίς τέλος. Ἀλλοίμονο σ᾿ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος κλίνει περισσότερο πρός τό κακό καί στό βάθος τῆς ψυχῆς του φωλιάζει ἡ ἁμαρτία.

Ἄνθρωπος λέγεται μόνο ἐκεῖνος πού ξέρει τόν ἑαυτό του. Γιά νά γνωρίσης τόν ἑαυτό σου, εἶναι ἡ δυσκολώτερη καί ἡ ὠφελιμώτερη γνῶσις. Ὁ ἐγωϊσμός μεγαλύνει πάντοτε, ἐσφαλμένα βέβαια, τόν ἑαυτό μας καί τά χαρίσματά μας πρῶτα στά ἰδικά μας μάτια! Δέν εἶναι τίποτε εὐκολώτερο ἀπό τό νά ἀπατᾶσαι ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου καί καπνιζόμενος μέ τήν κενοδοξία νά νομίζης ὅτι εἶσαι κάτι, ἐνῶ δέν εἶσαι τίποτε.

Μή καταπιάνεσαι νά κρίνης τούς ἄλλους, ὅσο νά ἐξετάζης τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου...δεκαπλασίασε τό κλᾶμμα καί τόν στεναγμό τῆς καρδίας σου γιά τίς ἁμαρτίες σου, διότι εἶναι δυνατόν αὐτές νά εἶναι δέκα φορές χειρότερες ἀπό ὅ,τι ἐσύ πιστεύεις καί ταπείνωσε ἑκατό φορές τήν δῆθεν καλωσύνη τῶν καλῶν σου ἔργων, διότι ἴσως πράγματι νά εἶναι ἔτσι. Αὐτή ἡ διδασκαλία περιλήφθηκε ἀπό τόν ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο.

Βίαζε νά γνωρίσης τόν ἑαυτό σου καί τότε θά γνωρίσης πολλά πράγματα. Ὅποιος βλέπει τίς ἁμαρτίες του θά ἰδῆ νά μπαίνη μέσα του ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Πολλοί θέλουν νά ξέρουν τί γίνεται στίς ξένες χῶρες, ἀλλά τί εὑρίσκεται στήν ψυχή τους δέν θέλουν νά ἐξετάσουν.

Δέν ὑπάρχει τίποτε μεγαλύτερο ἀπό τό νά γνωρίζης τήν ἀδυναμία καί ἀμάθειά σου. Τό πρῶτο σημεῖο τῆς σοφίας σου εἶναι νά ἀναγνωρίσης τά λάθη σου. Ἡ γνῶσις τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν σφαλμάτων μας εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας μας. Ὅποιος ἐγνώρισε τίς ἁμαρτίες του, ἔφθασε στό μέσον τοῦ δρόμου γιά τήν δικαίωσί του, ἀλλά ὅποιος ὅμως δέν τίς ἐγνώρισε, ἐκεῖνος ἀκόμη δέν ἄρχισε οὔτε τήν νηστεία, οὔτε τήν προσευχή.

Γιά νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας, πρέπει νά καλοῦμε κάθε ἡμέρα τήν ψυχή μας σέ δικαστήριο καί νά ζητοῦμε λογαριασμό γιά τήν ζωή καί τήν συμπεριφορά του ἀπέναντί μας, ἀπέναντι τοῦ κόσμου καί ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Νά μή κοιμούμεθα, προτοῦ νά σκεφθοῦμε τίς ἁμαρτίες τίς ὁποῖες ἐπετελέσαμε στόν διάβα τῆς ζωῆς μας.

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος νικητής στήν γῆ, παρά ἐκεῖνος, πού ἐνίκησε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί κυριαρχεῖ ἐπάνω στά πάθη του.

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἐχθρός γιά τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί ἀπό τίποτε δέν πρέπει νά φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Ὅποιος ἐξουσιάζει τίς αἰσθήσεις του, αὐτός διέρχεται τήν ζωή του μέ εἰρήνη.

Ἡ ἀπόκτησις τῆς εἰρήνης δέν πρέπει νά ἀναζητηθῆ πρῶτα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πρῶτα στό σῶμα σου, στό πνεῦμα σου καί στήν ψυχή σου. Ἐάν δέν γίνης βασιλεύς ἐπάνω στίς ἐπιθυμίες καί τούς λογι­σμούς σου, δέν θά κληρονομήσης τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἐπειδή δημιουργήθηκες ἐλεύθερος καί κλήθηκες στήν ἐλευθερία, μήν ἀνέχεσαι νά γίνης δοῦλος τῶν ἀκαθάρτων παθῶν σου.

από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ» – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ,
ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, (1910-1989)

Ο αληθινός Χριστιανός



“Νά εἶσαι πρῶτα ἐσύ ὁ ἴδιος, αὐτό πού θέλεις νά κάνεις στόν ἄλλον. Ἐάν θέλης νά διδάξης τά παιδιά, δίδαξε πρῶτα τά ἰδικά σου ἐν πνεύματι τοῦ Θεοῦ”.

Χριστιανός νά εἶσαι καί ὄχι μόνο νά φαίνεσαι! Ἰδού ἕνα ἀπό τά πρωταρχικά σου καθήκοντα. Τό ὄνομα Χριστιανός χωρίς χριστιανική ζωή εἶναι μία ὑποκρισία.

Χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο, μιμεῖται τόν Κύριο Ἰησοῦ: μέ τά λόγια του, μέ τά ἔργα του καί μέ τίς σκέψεις του. Γιά τήν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ χρειάζεσαι τήν ἁπλότητα.

Καθώς τό ὄνομα Ἀπόστολος μέ τό ὁποῖο ὠνομάσθηκε ὁ Ἰούδας, ὁ
ὁποῖος εἶχε λογισμούς, σχέδια καί ἄλλα κακά δέν τοῦ ἐμφανίσθηκαν, ὅταν ζοῦσε, ἐνώπιόν του τά αἰώνια βάσανα, ἔτσι ἀκριβῶς οὔτε καί ἐμεῖς δέν θά ἐξαγοράσουμε μέ μία παρόμοια παίδευσι τό ὄνομα Χριστιανός, ἐάν δέν ζήσουμε τήν ζωή μας κατά τόν νόμο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πτωχός εἶναι ὁ Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ζητεῖ πολλά καί τά προμη­θεύεται στόν κόσμο αὐτόν.

Κάθε Χριστιανός πρέπει νά σηκώνει τόν σταυρό του.

Ὁ πραγματικός χριστιανός ἠμπορεῖ νά λέγη μέ μία γεμάτη ἀπό χαρά καί τόλμη καρδιά, ἀκόμη καί στό κατώφλιο τοῦ θανάτου, πού πλησιάζει, νά λέγη: «Ποῦ εἶναι ἄδη τό κεντρί σου;»(Α΄Κορ.15,55). Ἐπειδή ζώντας στήν γῆ ὁ ἀληθινός χριστιανός ἀρνεῖται τίς ἀπολαύσεις, τά αἰσθήματα, ἀλλά ἀντίθετα μετά θάνατον αὐτός θά ἀξιωθῆ στόν οὐρανό τῶν θείων εὐεργεσιῶν πού τίς περιγράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι: «μάτι δέν τίς εἶδε καί αὐτί δέν τίς ἄκουσε καί στήν καρδία ἀνθρώπου δέν ἀνέβηκαν». (Α΄Κορ.2,9). Αὐτά δέν εἶναι δυνατόν οὔτε ἐμεῖς νά τά φαντασθοῦμε, οὔτε νά παρουσιασθοῦν μπροστά μας.

Ὁ χριστιανός στήν γῆ δέχεται τήν παρηγορία τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἀδύνατον νά κυριαρχῆ κάποιος στά πάθη τῶν ἄλλων, ἐάν ὁ ἴδιος δέν ἐνίκησε τά ἰδικά του. Ἐάν εἶσαι κυβερνήτης τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, νά ἐνθυμῆσαι ὅτι γιά σένα εἶναι κυβερνήτης ὁ Θεός. Νά συμπεριφέρεσαι μ᾿ ἐκείνους πού σέ ὑπηρετοῦν, ὅπως θά ἐπιθυμῆς νά εἶναι ἀπέναντί σου ὁ Θεός.

Εἶναι καλλίτερα οἱ ὑπήκοοί σου νά σέ ἀγαποῦν, παρά νά σέ φοβοῦνται, διότι ἀπό τόν φόβο γεννᾶται ἡ ὑποκρισία καί τό ψέμμα, ἐνῶ ἀπό τήν ἀγάπη γεννᾶται ἡ ἀλήθεια.

Τό καθῆκον τῶν κυβερνώντων εἶναι νά σώζουν καί ὄχι νά παιδεύ­ουν. Αὐτός πού ὑποτάσσεται στόν κυβερνήτη του ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὑποτάσσεται στόν Θεό.

Ὀνομάζεσαι πατήρ τῶν παιδιῶν σου κατά σάρκα, νά εἶσαι καί πατήρ τους κατά πνεῦμα. Ὄχι μόνο νά κάνης τήν ἁπλῆ γέννησι σάν πατέρας, ἀλλά προπαντός νά τούς δώσης τήν καλή ἀγωγή στό πνεῦμα τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἔμαθες νά γεννᾶς παιδιά; Τώρα νά τά παιδαγωγήσης, ὅπως πρέπει γιά νά φέρης μέ ἀξία τό ὄνομα τοῦ πατρός.

Ὄχι μόνο ἡ κυοφορία τοῦ παιδιοῦ στήν κοιλιά σου σέ κάνει μητέρα, ἀλλά μία καλή χριστιανική ἀγωγή τῶν παιδιῶν σου. Ὁ πρῶτος λόγος πού πρέπει νά εἰπῆς στό παιδί σου νά εἶναι γιά τόν Θεό, στόν Ὁποῖον χαρίζεται καί τό πρῶτο χαμόγελο τοῦ παιδιοῦ σου.

Ὅταν γεννᾶται ἕνα παιδί, ἡ μητέρα δίνει στόν κόσμο ἕνα ἄνθρωπο καί στήν συνέχεια πρέπει δι᾿ αὐτῆς νά δώση ὁ οὐρανός ἕνα ἄγγελο. Ἡ πρώτη ἰδανική κατάστασις τῶν παιδιῶν ἐξαρτᾶται κατά μέγα μέρος ἀπό τήν ἠθική ἐπίδρασι τήν ὁποία ἔχει ἡ μητέρα ἐπάνω τους.

Δώστε μας τίς καλύτερες μητέρες (ταπεινές καί πιστές στόν Θεό) καί θά σᾶς δώσουμε τούς καλλίτερους ἀνθρώπους.

Δέν ὑπάρχει καμμία ἀνώτερη τέχνη ἀπό τήν τέχνη τῆς ἀγωγῆς. Ὅ,τι ἀγωγή θά δώσουν οἱ γονεῖς στά παιδιά τους, στήν νηπιακή τους ἡλικία, ἀπ᾿ αὐτή συνήθως θά ἐξαρτηθῆ, ἄν θά γίνουν εὐάρεστα ἤ μισητά στόν Θεό, ἀγγελικά ἤ διαβολικά, μ᾿ αὐτό τόν τρόπο καί θά ζήσουν. Οἱ γονεῖς θά τιμωρηθοῦν ὄχι μόνο γιά τίς ἁμαρτίες τους, ἀλλά καί γιά τά παιδιά τους, τά ὁποῖα δέν τά ἀνέθρεψαν μέ τόν πνεῦμα τῆς εὐλαβείας καί τῆς πίστεως στόν Χριστό. Γονεῖς οἱ ὁποῖοι δέν μεγαλώνουν τά παιδιά τους ὅπως πρέπει, δηλαδή χριστιανικά, τά γεννοῦν μόνο γιά μία παροδική ζωή, σωματική καί τούς ἀνοίγουν τήν πόρτα γιά τόν αἰώνιο θάνατο, τήν κόλασι.

Νά εἶσαι πρῶτα ἐσύ ὁ ἴδιος, αὐτό πού θέλεις νά κάνης στόν ἄλλον. Ἐάν θέλης νά διδάξης τά παιδιά, δίδαξε πρῶτα τά ἰδικά σου ἐν πνεύματι τοῦ Θεοῦ.

από το βιβλίο: “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ” – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ,
ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, (1910-1989)

Ο πόθος του Θεού για τον μεγαλύτερο αμαρτωλό είναι ανώτερος από τον πόθο της αγάπης του μεγαλύτερου αγίου για τον Θεό



– Ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί Θεάνθρωπος τρέχει παντοῦ ἀοράτως ζητῶντας πάντοτε τούς ἀδελφούς Του (Ματ.28,10) μέχρι νά τούς ὁδηγήση ὅλους στήν σωτηρία καί στόν Πατρικό Οἶκο. Αὐτό τό ἔργο θά τό κάνη μέχρι τέλος τοῦ κόσμου.

-Ἐάν αἰσθανώμεθα πόνο στήν ζωή αὐτή, ἀσύγκριτα πονᾶ γιά ἐμᾶς ὁ Σωτῆρας μας Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἐπιτρέπει αὐτό τόν πόνο γιά νά μᾶς καθαρίση ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Ὁ Χριστός ἦλθε νά βάλη φωτιά στήν γῆ, πού εἶναι ἡ ἀγάπη Του, ἡ ὁποία καίει τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ καί ἀκτινοβολεῖ μέ θεῖο φῶς τούς ταπεινούς ὁπαδούς τοῦ Ἰησοῦ πού ἔχουν ἐπιστρέψει στόν Πατρικό Οἶκο.

-Ὁ πόθος τοῦ Θεοῦ γιά τόν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό εἶναι ἀνώτερος ἀπό τόν πόθο τῆς ἀγάπης τοῦ μεγαλυτέρου Ἁγίου γιά τόν Θεό.

-Ὅταν φθάσουμε στήν γνῶσι περί τοῦ τί εἴμεθα ἀκριβῶς, ὅτι ἔχουμε μία συγγένεια μέ τόν Θεό, ὅτι κατοικεῖ πνευματικά μέσα στήν ὕπαρξί μας, ὅτι εἴμεθα στό κατώφλιο τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς μιᾶς ἀντιλήψεως γιά τήν ζωή, τότε ὁ Θεός ἀνάβει τό καντήλι καί φωτίζεται ὅλη ἡ ζωή μας μέ τήν χριστιανική ἀντίληψι πού ἔχουμε γιά τόν κόσμο καί γιά τήν ζωή.

-Σέ περίπτωσι πού ὁ παλαιός ἄνθρωπος πού εἶναι μέσα μας ἀποθρασυνθῆ μέ στήριγμα τά βιολογικά του «δικαιώματα» εἰς βάρος τοῦ πνεύματος τοῦ Θεοῦ πού ζητεῖ νά κατοικήση μέσα μας, τότε ἡ παρουσία αὐτῶν τῶν δύο ἀντιθέτων δυνάμεων συντηρεῖται μέσα μας καί φθάνει σέ ἕνα ἀγεφύρωτο χάσμα. Τελικά, ὅταν ὑπερτερήσουν τά θελήματα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ἀναχωρεῖ τό Ἄγιο Πνεῦμα ἀπό τόν ἄνθρωπο καί ἔρχονται οἱ παιδεύσεις, πού εἶναι καρπός τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό. Ἔτσι ἔχουμε τήν αἰτία τοῦ κατακλυσμοῦ: «Οὐ μή καταμείνη τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας» (Γεν.6,3).

-Σ᾿ ὅλη τήν πορεία ἀπό τίς ἐντολές στήν γνῶσι καί ἀπό τήν ἄσκησι στήν μυστική ζωή δέν ἠμποροῦμε μόνοι μας νά κάνουμε οὔτε ἕνα βῆμα.

-Αὐτή εἶναι ἡ μυστική λογική τῆς Θείας πρόνοιας: Ὅλος ὁ κόσμος, μετά ἀπό τίς πειρασμικές του περιπέτειες, νά «συγκρουσθῆ» μέ τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

-Γνωρίζοντας ὁ Θεός τήν ἀδυναμία τῶν πιστῶν καί τήν ροπή πρός τήν κακία, ἔρχεται καί ἐπανέρχεται συχνά μέ διάφορα φοβερά συμβάντα μέσα στήν ζωή τους γιά νά τούς συνετίση καί διδάξη τήν μετάνοια.

-Ὁ Θεός δέν παιδεύει ὅλα τά κακά ἐδῶ καί ἀμέσως, ὅπως ἐπίσης δέν πληρώνει ὅλα τά καλά. Ἐάν ὁ Θεός ἐπαίδευε ἐδῶ ὅλα τά κακά, αὐτό ἠμποροῦσε νά σημαίνη ὅτι ὁ κόσμος αὐτός εἶναι ὁ μόνος πού ὑπάρχει ἐδῶ καί δέν ὑπάρχει ἄλλος στήν ἄλλη ζωή. Ἀκόμη, ἐάν ἐπαίδευε ἐδῶ ὅλα τά κακά, αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι φοβᾶται ὁ Θεός τήν δύναμι τοῦ κακοῦ, τό ὁποῖο ἀτιμώρητο θά ἠμποροῦσε νά κυριαρχήση σ᾿ ὅλο τόν κόσμο.

-Ἐάν ὁ Θεός ἐπλήρωνε ὅλα τά καλά ἐδῶ, αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι ὑπάρχει μόνο αὐτός ὁ κόσμος καί ὄχι ἄλλος. Καί πάλι, ἐάν ἐπλήρωνε τό ἀγαθόν ἐδῶ, θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ ψυχή ὑπάρχει μόνο γι᾿ αὐτόν τόν κόσμο, στόν ὁποῖον ὁ Θεός πρέπει νά ξεκαθαρίση γρήγορα τίς ὑποχρεώσεις Του πού ἔχει μέ τόν ἄνθρωπο. Ἐνίοτε ὁ Θεός παιδεύει ἐδῶ τό κακό καί ἀμείβει τό ἀγαθό, γιά νά γίνεται σ᾿ ὅλους γνωστό ὅτι καί τό κακό τιμωρεῖται καί τό καλό ἀμείβεται. Ἐάν αὐτό τό ἔργο τό κάνει σπάνια ὁ Θεός στόν κόσμο, εἶναι σημεῖο ὅτι ὑπάρχει σίγουρα καί μία ἄλλη ζωή, ὅπου θά γίνη πλήρης δικαίωσις τῶν πάντων.

-Ἐάν ἐνίοτε ὁ Θεός δέν παιδεύει τόν ἁμαρτωλό, εἶναι διότι περιμένει τήν μετάνοιά του. Ἐάν δέν ἀνταμείβει τά καλά ἔργα ἑνός δικαίου, αὐτό εἶναι σημεῖο γιά νά τόν βοηθήση περισσότερο στήν ὑπομονή. Καί στίς δύο περιπτώσεις περιμένει τό τέλος τοῦ ἀνθρώπου καί ἀσφαλῶς θά δώση στόν καθένα κατά τά ἔργα του.

-Μία πλήρης πληρωμή ἐδῶ ἑνός δικαίου ἀνθρώπου θά ἔβλαπτε ἀνεπανόρθωτα τήν ἐλευθερία του.

-Νά μή γίνεται τό κακό ἀπό τόν φόβο τῆς τιμωρίας, ἐνῶ τό καλό νά ἐπιτελῆται ἀπό τήν ἐλπίδα τῆς μελλοντικῆς ἀνταποδόσεως. Ἐάν σμικρυνθῆ κάτι ἀπό τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, θά σμικρυνθῆ καί τό κῦρος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.

-Ἰδού, λοιπόν, σέ ποιό κλῖμα ἀνιδιοτελοῦς ἐλευθερίας καί ἀγάπης θέλει ὁ Θεός νά ὑψωθοῦν τά παιδιά Του, σέ μεταφυσικό καί μυστικό πεδίο, ὅπου εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο εἶναι ἡ Ἀγάπη καί ἡ Ἀλήθεια. Καί αὐτό κάνουν οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καί γνωστοί μεταξύ τους μέ μιά τέτοια ἀγάπη.

από το βιβλίο: “ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ – ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΣΟΦΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΕ 500 ΚΕΦΑΛΑΙΑ” – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (+1910-1989)

Μόνος του δεν σώζεται κανείς, από την σωτηρία του ενός κρέμεται ένα πλήθος ανθρώπων

– Ἡ σωτηρία εἶναι ἔργο τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ ὁποίου μᾶς βγάζει ἀπό τήν ἁμαρτία, ἐάν θέλουμε καί κοπιάσουμε καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

Ἐάν ὅμως δέν θέλουμε, μέ τήν βία δέν σώζεται κανείς. Ἔτσι εὐδοκεῖ ὁ Θεός, διότι τό δῶρο τῆς σωτηρίας (Ἑφεσ.2,8) Του νά εἶναι ταυτόχρονα καί καρπός τῆς γνώσεως, τῆς θελήσεως καί τῆς ἀγάπης μας. Ὁ Θεός εἶναι τόσο ἐλεήμων, ὥστε πάντοτε Αὐτός μᾶς βοηθεῖ καί στό θέλημά μας καί στίς πράξεις μας.

– Ἐμεῖς δέν γνωρίζουμε τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ: Ποιόν σώζει ἀπό τόν κόσμο καί ποιόν τιμωρεῖ. Ἐάν αὐτός πού ἐξαγριώνεται ἐναντίον σου ἐξ αἰτίας τοῦ σκότους του, τόν γνωρίζει ὁ Θεός καί γιά νά τόν σώση, τήν σωτηρία του θά τήν ἐπιτύχη καί μέ τήν βοήθειά σου, διά τῆς ὁποίας σοῦ ἔδωσε τό χάρισμα τῆς ὑπομονῆς καί τῆς συγχωρήσεως ἀπό τήν καρδιά σου (Ματ.18,35) καί τῆς προσευχῆς. Ἔτσι, γιά τήν ταπείνωσί σου θά τόν προσελκύση ὁ Θεός καί θ᾿ ἀπομακρύνη τό ἐχθρικό πνεῦμα ἀπ᾿ αὐτόν. Ἐάν ὅμως ὁ ἀδελφός αὐτός συνεχίζει νά βασανίζεται στήν ξένη αὐτή σκλαβιά ἤ ἀκόμη καί νά χαθῆ ἡ ψυχή του, γιά τήν κατά Θεόν συμπεριφορά σου, ἡ κακία του θά προοδεύση μέσα του κιαί θά ἀγριέψη τελείως ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων καί ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, μέ κανένα τρόπο μή ξεχνᾶμε ὅτι εἴμεθα στρατιῶτες τοῦ Θεοῦ (Β΄Τιμ.2,3). Ὁπότε, ἄξιοι υἱοί, Ψυχές μου, γνωρίζετε σέ ποιόν πιστεύετε (Β΄Τιμ.1,12) καί μέ ποιοῦ τ᾿ ἅρματα πηγαίνετε στόν πόλεμο (Β΄Κορ.10,4) καί ποιός σᾶς βοηθεῖ, γιά νά μή χάση κανέναν ὁ Θεός ἐξ αἰτίας τῆς ἀπειρίας σας. Γι᾿ αὐτό εἶπαν καί οἱ Πατέρες ὅτι αἰτία τῆς σωτηρίας μας εἶναι ὁ πλησίον μας.

– Ἡ σωτηρία μας δέν κερδίζεται ἀπό ἕνα ἔργο ἀπομονωμένο ἀπό τά ἄλλα, ἀλλά προϋποτίθεται καί ἡ κοινωνική ὄψις· μόνος του δέν σώζεται κανείς· ἀπό τήν σωτηρία τοῦ ἑνός κρέμεται ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων.

– Τό δῶρο τῆς σωτηρίας ἀποκτᾶται, παρότι εἶναι δῶρο, μέ μεγάλη μάχη…

– Ἡ σωτηρία ἔρχεται διά τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι γνωστός ἱστορικά, δογματικά καί μυστικά. Ἡ σωτηρία εἶναι ἕνα χάρισμα τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί τό ἀποτέλεσμα μιᾶς ἐλευθερίας καί γνώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

– Σημειώνω ἐδῶ τήν σκέψι μιᾶς ἁπλῆς γυναίκας, πού ἔχει μεγάλη σημασία.
«Ἐάν μ᾿ ἀφήση λίγο ὁ Θεός νά ἰδῶ τόν παράδεισο, μοῦ ἀρκεῖ». Δέν ἔχουμε σιγουριά γιά τήν σωτηρία μας, διότι δέν εἶναι καρπός τῆς ἰδικῆς μας δυνάμεως. Στόν ἄνθρωπο εἶναι νά ὁμολογῆ τήν ἀδυναμία του ὅτι δέν ἔχει ἐξασφαλίση τήν αἰωνιότητα τῆς ψυχῆς του στόν παράδεισο. Ἀλλά εἶναι δυνατόν μόνο μέ τόν Θεό. Ἀκόμη κι ἄν λάβουμε διαβεβαίωσι ὅτι μᾶς σώζει ὁ Θεός καί ἀκόμη δέν ἐλυτρωθήκαμε ἀπό τόν κίνδυνο, ἐπειδή αὐτή ἡ βεβαιότητα δέν δόθηκε σέ κανέναν.

– Κερδίζουμε τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, ὅταν ἐκτιμήσουμε τήν ἀξία της. Τήν ἀξία τήν ὁποία ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς καί ὅλοι οἱ ἅγιοι.

από το βιβλίο: “ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ” – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ, ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (†1910-1989)

“Είναι προτιμότερη η λύπη σ’ αυτόν που υποφέρει αδίκως, παρά η χαρά σε αυτόν που εργάζεται με αδικία”



Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη φιλίας εἶναι ἡ σχέση μέ ἕνα πιστό χριστιανό. Ἕνας καλός καί εἰλικρινής φίλος εἶναι πλησιέστερα ἀπό τόν ὁποιονδήποτε συγγενῆ.

Μή κάνεις γνωριμία μέ πονηρό ἄνθρωπο. Ἡ φιλία μέ τέτοιο ἄνθρωπο εἶναι φιλία μέ τόν διάβολο.

Μ᾿ αὐτούς οἱ ὁποῖοι σέ ἐπισκέπτονται γιά νά μή σκοτώνεις τόν χρόνο σου καί τόν ἑαυτό σου, μίλησε μαζί τους γιά τόν Χριστό, γιά τόν θάνατο, γιά τήν μέλλουσα ζωή καί τήν Κρίση, γιά τόν παράδεισο καί τήν κόλαση καί τότε, εἴτε θά φύγουν ἀπό τό σπίτι ὠφελημένοι, εἴτε δέν θά ἔλθουν πάλι νά σοῦ κλέψουν τόν πολύτιμο χρόνο σου.
Νά στέκεσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιον τῆς συνειδήσεώς σου διαυγής, σάν ἕνας ποταμός μέ γάργαρο νερό, ἀλλά μήν ἀφήνης τούς διεφθαρμένους καί κακούς νά κοιτάζουν μέσα στήν ψυχή σου, διότι ἡ ματιά τοῦ φαύλου ἀνθρώπου σκοτίζει τήν ψυχή.

Μέ τούς ἀνθρώπους νά εἰρηνεύεις, ἀλλά μέ τίς ἁμαρτίες σου νά εὑρίσκεσαι σέ διαρκῆ μάχη. Ὁ χριστιανός, ὁ ὁποῖος πληρώνει μέ κακό τό κακό, αὐτός εἶναι χειρότερος κι ἀπό τόν εἰδωλολάτρη. Τί θά εἶναι ἄραγε ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος πληρώνει μέ τό κακό τήν καλωσύνη τοῦ συνανθρώπου του;

Ἐάν κάποια λοιδορία εἰσέλθει μέσα στήν καρδιά σου γιά κάποιον, ἐνθυμήσου τόν Χριστό καί τίς πληγές Του, σκέψου ὅτι αὐτά πού ἐσύ ὑπομένεις εἶναι ἀπείρως μικρότερα ἀπ᾿ αὐτά, τά ὁποῖα ὑπέφερε ὁ Χριστός, καί τότε σβήνει σάν μέ νερό ἡ σιχαμερή κακία πού μπῆκε μέσα σου.

Ὁ ἐχθρός σου δέν ἀξίζει συγχωρήσεως; Ἀλλά, ἄραγε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν ἀξίζει, ἀπό ἀγάπη γι᾿ Αὐτόν, νά συγχωρήσης καί ἐσύ τόν πλησίον σου, τόν ὁποῖον προσέβαλλες;
Εἶναι προτιμώτερο νά ὑποφέρης τό κακό, παρά νά γίνης αἰτία τοῦ κακοῦ. Εἶναι προτιμώτερη ἡ λύπη σ᾿ αὐτόν πού ὑποφέρει ἀδίκως, παρά ἡ χαρά σ᾿ αὐτόν πού ἐργάζεται μέ ἀδικία.

Αὐτός πού ἐκδικεῖται τόν ἄλλον, σίγουρα θά λάβει τήν ἐκδίκησι ἀπό τόν Θεό. Γι᾿ αὐτό συγχώρεσε αὐτόν πού σέ ὑβρίζει, διότι καί ἐσύ ἔχεις ἀνάγκη συγχωρήσεως ἀπό τόν Θεό. Ἐάν ἐμεῖς συγχωροῦμε, θά συγχωρηθοῦμε. Ὁ Κύριος εἶπε καί δέν ἀρνεῖται τόν λόγο Του. Ὅπως ἐμεῖς συμπεριφερώμεθα πρός τούς συναθρώπους μας, ἔτσι θά συμπεριφερθῆ καί σ᾿ ἐμᾶς ὁ Θεός. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τήν κρίσι μας στά χέρια μας. Ἐάν ἐμεῖς εἴμεθα κρεμασμένοι ἀπό ἐδῶ, ἀπ᾿ αὐτή τήν γῆ, νά ἀποφασίσουμε ἀπό πρωτύτερα τήν καταδίκη μας καί τήν ἐναντίον μας δικαστική ἀπόφασι.

Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ νά λέγη μαζί μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης: «Κύριε, κάνε σέ μένα αὐτό πού ἐγώ κάνω στούς ἄλλους».

Συμπαθῆστε οἱ μέν τούς δέ γιά νά σᾶς συμπαθήσει καί ἐσᾶς ὁ Θεός. Νά εἴμεθα ἀνεκτικοί μέ τούς ἐχθρούς μας, γιά νά κερδίσουμε τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι τόσο ἀνεκτικός ἀπέναντί μας.

Μή κρατᾶς κακία ἐναντίον κανενός ἀνθρώπου, ἔστω νά εἶναι κακός, διότι ἡ προσευχή σου δέν θά εἰσακουσθῆ ἀπό τόν Θεό. Πῶς θά εἰπῆς: «Κύριε ἐλέησόν με», ἐάν ἐσύ δέν ἐλεεῖς τόν φίλον ἤ τόν ἀδελφό σου;

Μάταιες εἶναι οἱ προσευχές καί οἱ ἀσκήσεις τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ὁ ὁποῖος διατηρεῖ στήν καρδιά του κακία ἐναντίον τοῦ πλησίον του. Ἡ προσευχή αὐτοῦ πού ἔχει μέσα του κακία γιά τόν ἄλλον ὁμοιάζει μέ τόν σπόρο πού ἔπεσε στήν πέτρα. Ὅπου δέν ὑπάρχει ἡ εἰρήνη, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει ὁ Θεός!

Αὐτός πού διατηρεῖ τήν κακία μέσα στήν καρδιά του, ὁμοιάζει μ᾿ ἐκεῖνον πού διατηρεῖ φωτιά στά ἄχυρα. Ὅποιος κρύβει τήν κακία στήν καρδιά του, κρύβει τό φίδι στόν κόρφο του. Ἐάν στό σπίτι σας μπῆκε ἕνα φίδι, τί δέν κάνετε γιά νά γλυτώσετε ἀπ᾿αὐτό! Ἀλλά τό μῖσος καί ἡ ἐχθρότης εἶναι χειρότερα ἀπό τά ζῶα καί παρ᾿ ὅλα αὐτά δέν θέλετε νά καθαρίσετε τήν καρδιά σας ἀπ᾿ αὐτά, ἡ ὁποία καρδία εἶναι οἶκος τοῦ Θεοῦ.

Νίκησε τό κακό μέ τό καλό! Μεῖνε πρόβατο καί μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ θά νικήσεις τούς λύκους!

Ὅταν ὑποφέρης κάποια ἀτιμία ἐκ μέρους τῶν ἄλλων, σκέψου τήν ὠφέλεια τήν ὁποία ἠμπορεῖς νά λάβης, ἐάν ὑπομείνης μέ μία πραεῖα καρδιά. Ὅταν δέχεσαι ἀτιμίες ἀπό τούς ἀνθρώπους, νά ξέρης ὅτι αὐτές σοῦ τίς στέλλει ὁ Θεός γιά νά σέ δοξάση.

Πρέπει νά προσευχώμεθα καί γιά τούς ἐχθρούς μας. Στό μεγαλύτερο μέρος τους αὐτοί εἶναι πτωχοί, μόνοι τους, δέν ἀντιλαμβάνονται τί κάνουν, μάλιστα, τό βασικώτερο, εἶναι καί εὐεργέτες μας, διότι μέ τίς ἐπισκέψεις τους, μᾶς ἐνισχύουν στίς ἀρετές, μᾶς ταπεινώνουν τό πνεῦμα μέχρις ἐδάφους, ἐνῶ στούς οὐρανούς μᾶς ἑτοιμάζουν τό στεφάνι τοῦ παραδείσου. Τούς ἐχθρούς, λοιπόν, πρέπει νά τούς θεωροῦμε σάν τούς καλύτερους εὐεργέτες μας. Πῶς νά μή τούς εὐχαριστήσουμε, πῶς νά μή προσευχηθοῦμε γι᾿ αὐτούς γιά νά τούς διαφυλάττει ὁ Κύριος καί νά τούς ὁδηγήση στήν σωτηρία. Ὅταν προσευχώμεθα, ἡ προσευχή μας νά εἶναι περισσότερη γι᾿ αὐτούς, παρά γιά τούς ἀληθινούς εὐεργέτες μας.

Ὅμως τό αἴσθημα τῆς τιμῆς θά ἔπρεπε καί πρέπει νά μᾶς προτρέπη πρός τήν ἐκπλήρωσιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἀγάπα τούς ἐχθρούς σου καί θά γίνης φίλος τοῦ Θεοῦ.

από το βιβλίο: “Πνευματικά μαργαριτάρια” – ΓΕΡΟΝΤΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΠΟΚΑ , ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989).

Αντιμετώπιση της δοκιμασίας

Η Εκκλησία επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά, να είναι υγιείς και να μακροημερεύουν. 
Αυτή δεν ενθαρρύνει τη δοκιμασία, αλλά μας διδάσκει να την υπομένουμε, να αποδεχόμαστε το δικό μας κομμάτι της δοκιμασίας και να το δεχόμαστε για το καλό μας. Να μην επιθυμούμε τη δοκιμασία, αλλά να την αποδεχόμαστε ,όταν έρχεται. 
Μερικοί απαλλάσσονται, άλλοι μπορούν να την αποδεχτούν εύκολα, ενώ για άλλους είναι αληθινό βασανιστήριο.
Λέγοντας αυτά, αναλογιζόμαστε τη φυσική, εκ γενετής δοκιμασία. Γνωρίζω κάποια πρόσωπα που υπομένουν μία μεγάλη δοκιμασία που δεν μπορούν μετακινηθούν από το κρεβάτι της αρρώστιας και τα οποία , παρά ταύτα, ακτινοβολούν από χαρά. Μία χαρά την οποία οι άλλοι, παρότι υγιείς εκ φύσεως, δεν την έχουν. Μερικοί επαναστατούν μπροστά στην δοκιμασία, ενώ άλλοι την αγνοούν.
Σε καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την ένταση της δοκιμασίας και τούτο, γιατί υπάρχουν δοκιμασίες που μπορούν ν’ αφανίσουν έναν άνθρωπο. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουμε ότι υποφέρουν, αλλά αυτοί ξέρουν πώς ν’ αντιμετωπίζουν τη δοκιμασία μέχρι του σημείου να την εκμηδενίζουν. Ένας Ρουμάνος γιατρός που πιστεύει στο Θεό έλεγε ότι υπάρχουν δύο πράγματα τα οποία δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος χωρίς πίστη στον Θεό: ν’ αναθρέψει καλά παιδιά και να υπομείνει μία μεγάλη δοκιμασία. Εγώ επίσης πιστεύω ότι αυτοί που καλούνται να σηκώσουν ένα βαρύ σταυρό έχουν και μία δύναμη να τον σηκώσουν με κάποια ευκολία , επειδή είναι πρόσωπα που πιστεύουν στο Θεό. Αυτοί δέχονται ότι ένα κομμάτι του σταυρού τους προέρχεται από το Θεό και ξέρουν ότι , αφού το επέτρεψε ο Θεός, δεν είναι κάτι ανώφελο. Ο άγιος Μάρκος ο ασκητής έλεγε ότι δεν είναι σημαντικό να γνωρίζουμε από πού προέρχεται η δοκιμασία , αλλά να ξέρουμε πώς θα τη δεχτούμε χωρίς να επαναστατήσουμε. Ο π. Αρσένιος Μπόκα έλεγε: «Αν ωστόσο είναι απαραίτητο να υποφέρουμε, τουλάχιστο να μην υποφέρουμε μάταια».
Προκειμένου ο άνθρωπος να μπορέσει να θεωρήσει ότι η δοκιμασία είναι για το καλό του, πρέπει να πιστέψει ότι η δοκιμασία έχει ένα νόημα γι’ αυτόν, έστω και αν προς στιγμήν δεν το καταλαβαίνει. Πραγματικά, όποιος κατανοεί τη δοκιμασία και ξέρει πώς να την αντιμετωπίζει, τελικά δεν υποφέρει πλέον.

Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν- Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια: Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης -Εκδόσεις ΑΘΩΣ

orthodoxos.com.gr

αφ’ ότου σκοτεινιάσει υπερβολικά ο νους των ανθρώπων,ώστε να αρνούνται με τη θέλησή τους τη Θεία Λειτουργία...



«Το Αίμα του Αμνού της Θείας Μεταλήψεως συντηρεί την ψυχή βαθύτατα και στηρίζει τον κόσμο να στέκεται στα πόδια του. (…)

Ιδού γιατί όλος ο κόσμος θα έπρεπε να είναι στη Θεία Λειτουργία, διότι η παράταση της ζωής του είναι δώρο της Θείας Λειτουργίας. (…)

Συνεπώς όσο καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζητούν τη μετάνοια και τη Θεία Κοινωνία, ο σατανάς δεν θα έχει δύναμη. Τον εμποδίζει η δύναμη του Θεού. 

Αλλά, αφ’ ότου σκοτεινιάσει υπερβολικά ο νους των ανθρώπων, ώστε να αρνούνται με τη θέλησή τους τη Θεία Λειτουργία, λόγω της απιστίας τους, τις ημέρες εκείνες θα καταπαύσει να τελείται η θυσία αυτή και θ’ αρχίσει το “βδέλυγμα της ερημώσεως”».


Γέροντος Αρσενίου Μπόκα, Βίος, Λόγοι, Νουθεσίες εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2004.