.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σωτηρία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σωτηρία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ἀπελπίστηκες; Δόξα σοι ὁ Θεός!


Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Εἶναι πολλοὶ οἱ δρόμοι, καλοί μου φίλοι, ποὺ ὁδηγοῦν στὴ λύτρωση καὶ στὴ σωτηρία. 

Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ δρόμος τῆς … ἀπελπισίας! 

Ὁ Θεὸς σεβόμενος τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς ἔδωσε, ἐπιτρέπει κάποτε νὰ βαδίσουμε ἀκόμη κι αὐτὸ τὸν δρόμο, προκειμένου νὰ Τὸν γνωρίσουμε! 

Νὰ τί θέλουμε νὰ ποῦμε …



Κάποιος νέος πῆγε σ’ ἕνα πνευματικό, γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ. 

Τὸν πνευματικὸ αὐτὸ τὸν σεβόταν πάρα πολὺ καὶ τὸν ἤξερε ἀπὸ παιδί. 

Ὥς τὰ μαθητικά του χρόνια τὸν ἐπισκεπτόταν συχνά, ἄκουγε τί συμβουλές του, ἀκολουθοῦσε τὸ πνευματικὸ πρόγραμμα ποὺ τοῦ εἶχε ὁρίσει.

Ὅταν ὅμως ἔγινε φοιτητής, γοητευμένος ἀπ’ τὶς «χαρὲς» τοῦ κόσμου, παρασυρμένος ἀπ’ τὰ «ἔξυπνα» συνθήματα τοῦ 'στὺλ' «ἔτσι κάνουν ὅλοι», «γιατί ἐγὼ νὰ ἀποτελῶ ἐξαίρεση;», «τί θὰ ποῦν γιὰ μένα τὰ παιδιά;», «τὸ νὰ κάνω αὐτὸ κι ἐκεῖνο ἢ νὰ πάω ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἔ δὲν ἔγινε καὶ τίποτα», «ὁ νέος πρέπει νὰ χαίρεται τὰ νιάτα του καὶ νὰ γλεντάει» κ.λπ., θεώρησε ἐχθρό του πλέον τὸν πνευματικὸ καὶ τὸν ἐγκατέλειψε μὲ μιᾶς!

Ἐκεῖνος δὲν ἔπαυσε νὰ ἐπικοινωνεῖ μαζί του, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια του καὶ νὰ προσεύχεται γι’ αὐτὸν πολύ. 

Ὅμως τοῦτο τὸ παιδὶ χάραξε ἄλλο δρόμο. 

Αὐτὸν τῶν ἡδονῶν καὶ τῶν διασκεδάσεων! 

Τὰ ’βαλε καὶ μὲ τοὺς γονεῖς του καὶ μὲ ὅποιον προσπαθοῦσε νὰ τὸν συμβουλεύσει τὸ σωστό!

Ἑπόμενο ἦταν νὰ ἐγκαταλείψει καὶ τὶς σπουδές του καὶ νὰ «καταταγεῖ» στοὺς λεγόμενους «αἰώνιους φοιτητές». 

Κοιμόταν τὴν ἡμέρα γιὰ νὰ … γλεντᾶ τὴ νύκτα! 

Ἔνοιωσε καὶ τὴν σκληρὴ δοκιμασία τῆς λεγόμενης «ἐρωτικῆς ἀπογοήτευσης». 

Ἑπόμενο εἶναι! 

Ἔφθασε ὥς τὴν πόρτα τῶν ναρκωτικῶν, κατάντησε σωματικὰ καὶ ψυχικὰ ράκος!

Καὶ τότε ἔβαλε τέλος στὸν δρόμο τῆς … ἀπελπισίας! 

Ἀπὸ ἕνα συγκλονιστικὸ περιστατικὸ ποὺ τοῦ συνέβη, σκέφτηκε τὸν πνευματικὸ ποὺ εἶχε κάποτε. 

Τὸ πῆρε ἀπόφαση καὶ πῆγε νὰ τὸν συν­αντήσει. 

Κι ἐκεῖ μὲ πόνο ψυχῆς τοῦ εἶπε: «Γέροντα, ἀπελπίστηκα ἀπὸ ὅλα…»! Ἐκεῖνος τότε ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ εἶπε: «Δόξα σοι ὁ Θεός»!

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θυμίζει βέβαια καὶ τὴν γνωστὴ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου. 

Κι ἐκεῖνος ὁ νέος νόμιζε πὼς «δὲν περνοῦσε καλὰ» ἐκεῖ στὸ πατρικὸ σπίτι καὶ τὴν ὅλη θαλπωρὴ τοῦ πατέρα του κι ἤθελε νὰ βρεῖ τὸ καλύτερο, ὅπως νόμιζε, ἐκεῖ στὶς «χαρὲς» τοῦ κόσμου. 

Καὶ ὁ πατέρας του, σεβόμενος ἀπολύτως τὴν ἐλευθερία του, τὸν ἄφησε νὰ βαδίσει αὐτὸ τὸν δρόμο τῆς … ἀπελπισίας! 

Ἕνα σωτήριο δρόμο ποὺ τελικὰ τὸν ἔφερε πάλι στὴν ἀγκαλιά του!!

Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος λέει τοῦτο:

«Νὰ θυμᾶ­σαι πὼς σὲ κάθε ἡδονὴ ἀκολουθεῖ ἀηδία καὶ πίκρα»! 

Ὁπότε μέσα ἀπ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀηδία καὶ τὴν πίκρα, ἀρχίζει ἡ σωτήρια ἀπελπισία! 

Μία ἀπελπισία ποὺ ἀμέσως μᾶς στρέφει στὴν πιὸ μεγάλη ἐλπίδα, τὸν Χριστό!

Εἶναι πάρα πολλὲς οἱ περιπτώσεις τῶν Ἁγίων ποὺ ἔφθασαν στὸν Χριστό, βαδίζοντας αὐτὸ τὸν δρόμο. 

Καὶ τόσο καλὰ τὸν βάδισαν, τόσο πολὺ … ἀπελπίστηκαν ἀπ’ αὐτόν, ποὺ στὸ τέλος ἔγιναν Ἅγιοι καὶ βρίσκονται πλέον αἰώνια μαζί Του.

Ἐνδεικτικὰ θὰ ἀναφέρουμε δύο περιπτώσεις.

Ἡ μία εἶναι τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου. 

Ἀπὸ μικρὸς διακρινόταν γιὰ τὴν εὐφυΐα του.

Ὁ πατέρας του τὸν προόριζε γιὰ ρήτορα καὶ τὸν ἔστειλε νὰ σπουδάσει στὴν περίφημη Καρχηδόνα (371 μ.Χ.). 

Ἐκεῖ, μακριὰ ἀπ’ τοὺς γονεῖς του, ἰδιαίτερα ἀπ’ τὴν εὐσεβεστάτη μητέρα του, ἐπηρεάστηκε πολὺ ἀπ’ τὸ διεφθαρμένο περιβάλλον τῆς πόλεως, ἔζησε ἔκλυτο βίο καὶ σὲ ἡλικία μόλις 18 ἐτῶν ἀπέκτησε ἐξώγαμο παιδί! 

Ἔφθασε νὰ πέσει ἀκόμη καὶ στὴν αἵρεση (τῶν Μανιχαίων), στὴν ὁποία παρέμεινε μαχητικὸς ὀπαδὸς γιὰ ἑπτὰ χρόνια!!

Ἀπ’ ὅλα ὅμως ἀπογοητεύτηκε καὶ ἀπελπίστηκε, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν αἵρεση ποὺ ἀκολούθησε, γιὰ τὴν ὁποία πίστευε ὅτι θὰ τοῦ ἔλυνε ὅλα του τὰ προβλήματα!!!

Σὲ ἡλικία πλέον 32 ἐτῶν, ἄκουσε κάτι σὰν παιδικὴ φωνὴ νὰ τοῦ λέει ἐπίμονα: 

«Πάρε καὶ διάβασε»! 

Τότε ἄνοιξε τὴν Ἁγία Γραφὴ ποὺ ἔτυχε νὰ εἶναι δίπλα του, ἂν καὶ δὲν τὴν εἶχε σὲ καμμιὰ ὑπόληψη, γιατί τὴν θεωροῦσε κατώτερη τῶν φιλοσοφικῶν συγγραμμάτων ποὺ ὥς τότε μελετοῦ­σε καὶ σπούδαζε! 

Ὅπως γράφει ὁ ἴδιος, ἔπεσε σὲ τούτη τὴ φράση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: 

«Ἡ διαγωγή μας ἂς εἶναι κόσμια, τέτοια ποὺ νὰ ταιριάζει στὸ φῶς. Ἂς πάψουν τὰ φαγοπότια καὶ τὰ μεθύσια, ἡ ἀσύδοτη καὶ ἀκόλαστη ζωή, οἱ φιλονικίες καὶ οἱ φθόνοι. 

Ντυθεῖτε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μὴ ἀφήνετε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό σας νὰ σᾶς παρασύρει στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν σας» (Ρωμ.13,13)

Τότε πῆρε σαφῶς τὸ μήνυμα! 

Ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, δὲν ἤθελε νὰ δεῖ κάτι ἄλλο, οὔτε κι ἦταν ἀναγκαῖο. 

Ἔνοιωσε εἰρήνη μεγάλη, φῶς νὰ ξεχύνεται στὴν καρδιά του, καὶ νὰ φεύγει ὅλο τὸ σκοτάδι ποὺ τὸν περιέκλειε.

Ἀμέσως βαπτίστηκε μὲ τὸν 15χρονο γιό του, ἔγινε μοναχός, ἔπειτα ἱερέας καὶ ἀργότερα ἐπίσκοπος. 

Ἔζησε ἀσκητικά, ἀνέπτυξε πολὺ μεγάλο πνευματικὸ καὶ συγγραφικὸ ἔργο καὶ καταπολέμησε ἀποτελεσματικὰ τὶς αἱρέσεις. 

Τὰ κείμενά του εἶναι ὠκεανὸς σοφίας καὶ χάριτος ποὺ τὸν ἀνέδειξαν σὲ Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἄλλη περίπτωση εἶναι μὲ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο, τὸν φιλόσοφο καὶ μάρτυρα. 

Μεγαλωμένος σ’ ἕνα καθαρὰ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον, προσπάθησε μέσα ἀπ’ τὴν μόρφωση καὶ τὴ γνώση νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ λύσει τὰ μεταφυσικά του προβλήματα. 

Πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτό, ὅπως ὁ ἴδιος περιγράφει στὸ ἔργο του «Διάλογος πρὸς Τρύφωνα», περιπλανιέται στὶς διάφορες φιλοσοφικὲς σχολὲς τῆς ἐποχῆς του.

Ἀρχικὰ ἀκολουθεῖ ἕνα φημισμένο στωϊκὸ φιλόσοφο. 

Ἂν κι ἔμεινε μαζί του ἀρκετὸ καιρό, μάταια περιμένει νὰ ἀκούσει κάτι οὐσιαστικὸ γιὰ τὸν Θεό. 

Τοῦ ἔλεγε μάλιστα πὼς δὲν εἶναι ἀναγκαία αὐτὴ ἡ γνώση!!

Τότε ἀπογοητευμένος τὸν ἐγκαταλείπει, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἕνα ἄλλο περιπατητικὸ φιλόσοφο! 

Σ’ αὐτὸν ἡ ἀπογοήτευσή του ἔγινε ἀκόμη μεγαλύτερη, γιατί διαπίστωσε πὼς μέσα ἀπ’ τὴν χρηματικὴ ἀμοιβὴ ποὺ τοῦ ζητοῦσε καὶ τὴν εἶχε ἀναγάγει μάλιστα καὶ σὲ φιλοσοφία, δὲν ἦταν ἀληθινὰ φιλόσοφος!

Τὸν ἐγκαταλείπει κι αὐτόν, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἕνα Πυθαγόρειο φιλόσοφο.

Ἐκεῖνος τοῦ συνέστησε νὰ μάθει μουσική, ἀστρονομία καὶ γεωμετρία. 

Ὅμως στὴν πορεία διαπίστωσε πὼς αὐτὸ ἀπαιτοῦσε πάρα πολὺ χρόνο καὶ θὰ εἶχε ἀβέβαιο ἀποτέλεσμα.

Ὁπότε κατέφυγε στοὺς φημισμένους Πλατωνικούς! 

Τοὺς ἀκολουθεῖ μὲ πολὺ ἐνθουσιασμό. 

Ἀκούει ἀπ’ αὐτοὺς γιὰ τὸν νοητὸ κόσμο, γιὰ τὴν θεωρία τῶν ἰδεῶν κ.λπ. καὶ πιστεύει πὼς μέσα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ θὰ καταλήξει στὴ θέα τοῦ Θεοῦ! 

Οἱ Πλατωνικοὶ ἀρχικὰ τὸν ἱκανοποίησαν, δὲν τοῦ κάλυψαν ὅμως τὰ κενὰ τῶν ἀναζητήσεών του. 

Ὁπότε ἄρχισε καὶ πάλι νὰ ἀναζητᾶ τὸ τελειότερο ποὺ διαπίστωσε πὼς τελικὰ δὲν ὑπῆρχε!

Τὸν Χριστιανισμὸ οἱ φιλόσοφοι τὸν ἀντιμετώπιζαν μὲ σαρκασμὸ καὶ εἰρωνεία, τὸν θεωροῦσαν θρησκεία τῶν ἀγραμμάτων καὶ στοὺς πολλοὺς δὲν ἦταν συμπαθής, λόγῳ τῆς ἠθικῆς του αὐστηρότητας!

Ὡστόσο τὸν Ἰουστῖνο τὸν προβλημάτιζε πολὺ ἡ ἀνώτερη ζωὴ τῶν Χριστιανῶν, ὅπως ἡ καθαρότητα τῆς ζωῆς τους καὶ τὸ θάρρος μὲ τὸ ὁποῖο ἀντιμετώπιζαν τὸν θάνατο. 

Σκέπτεται πὼς κανένα φιλοσοφικὸ σύστημα δὲν μποροῦσε νὰ ἐξασφαλίσει οὔτε τὸ ἕνα οὔτε καὶ τὸ ἄλλο. 

Ἔτσι εἶδε τὸν χριστιανισμὸ ὡς τὴν ὑπέρτατη φιλοσοφία, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει πραγματικὰ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπὸ τὶς σκέψεις αὐτὲς ὁδηγεῖται στὸ νὰ γίνει Χριστιανὸς κι ὕστερα νὰ ἱδρύσει χριστιανικὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ στὴ Ρώμη. 

Εἶχε ἡ σχολὴ αὐτὴ τέτοια ἐπιτυχία, ποὺ ἄδειασαν ὅλες οἱ ἄλλες φιλοσοφικὲς σχολὲς ἐξ αἰτίας της! 

Τότε ἀπὸ φθόνο τὸν κατήγγειλαν ὡς Χριστιανὸ στὸν ἔπαρχο τῆς Ρώμης καὶ ὁδηγήθηκε στὸ μαρτύριο τὸ 165 μ.Χ. μαζὶ μὲ ἕξι ἀπ’ τοὺς μαθητές του.

Ἔτσι στὸν Χριστιανισμὸ ὁ Ἰουστῖνος, πλήρως ἀπογοητευμένος ἀπ’ ὅλα τὰ φιλοσοφικὰ ρεύματα τῆς ἐποχῆς του, βρῆκε τὴν ἀληθινὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ἀφοβία στὸν θάνατο. 

Βρῆκε τὸν ἀληθινὸ Θεό, μὲ τὸν Ὁποῖο πλέον ζεῖ αἰώνια.

Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὁ Χριστὸς γοητεύει πολὺ τὸν κάθε ἄνθρωπο. 

Φαίνεται δὲ πὼς γοητεύει περισσότερο ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἤδη ἀπογοητευτεῖ καὶ πλήρως ἀπελπιστεῖ ἀπ’ ὅλα τὰ «πράγματα» τοῦ κόσμου. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ἐπιτρέπει νὰ ἔλθουν ὅλες τὶς ἀπογοητεύσεις στὴ ζωή μας. 

Ὡστόσο δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ γευτοῦμε ὅλες τοῦτες τὶς ἀπογοητεύσεις. 

Αὐτὲς ποὺ εἶναι κατάμεστες ἀπὸ ἀηδία καὶ πίκρα! 

Ἡ ἐπανάσταση καὶ ἡ ἐξυπνάδα δὲν βρίσκονται στὸ νὰ τρέξουμε πρὸς συνάντησή τους, ἀλλὰ στὸ νὰ μείνουμε πιστοὶ ἐκεῖ στὴν ἀπερίγραπτη θαλπωρὴ τοῦ Πατέρα, μακριά τους…

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

''Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής...''


Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
«Ο Αόρατος Πόλεμος»

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής: Να ξεχάσεις τελειωτικά την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στην σκέψη της μεγάλης και άφατης αγαθότητας του Θεού...

Kαι ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία,όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτή την ζωή με την χάρη του στην δε άλλη, να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνη αιώνια μακάριο.

Και αφού με αυτές και παρόμοιες σκέψεις και στοχασμούς, γαληνέψεις το νου σου, τότε θα επιστρέψεις στην πτώση σου, κάνοντας όπως είπα πιο πάνω... κατόπιν, όταν έρθει ώρα της εξομολογήσεως (την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά), θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες... και με νέο πόνο και λύπη, για την λύπη του Θεού, και με πρόθεση και απόφαση να μη τον λυπήσεις πλέον, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σού ορίσει.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Πηγή: Από το βιβλίο «Ο Αόρατος Πόλεμος»




- Γέροντα, είναι εύκολο νά αγιάσεις;



Ρώτησε μία κυρία τον Άγιο Πορφύριο:

- Γέροντα, είναι εύκολο να αγιάσεις;

- Ου, λέει, πάρα πολύ εύκολο!

- Και τι να κάνω; λέει

-Θα διαβάζεις μια σελίδα από την Καινή Διαθήκη κάθε ημέρα. 

Αλλά κάθε ημέρα!

Και στο βιβλίο του το γράφει αυτό, στο "Βίος και λόγοι" ότι είναι πάρα πολύ σπουδαίο να διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη.

Οι περισσότεροι είμαστε Χριστιανοί, διαβάζουμε τις οδηγίες του καινούργιου μας αυτοκινήτου, του καινούργιου μας πλυντηρίου, αλλά την Καινή Διαθήκη δεν την έχουμε διαβάσει.

Έλεγε λοιπόν ο Άγιος Πορφύριος:

"Μία σελιδούλα κάθε μέρα! Κάθε μέρα να διαβάζουμε".

Μπορεί κάποια μέρα να έχει όρεξη κανείς να διαβάσει 10 σελίδες. 

Να διαβάσει 10 σελίδες αλλά την άλλη μέρα πάλι μία. 

Όχι διάβασα 10 σελίδες και για 10 μέρες δε διαβάζω.

Το θεωρούσε ο Άγιος πάρα πολύ σπουδαίο γι' αυτό και στο βιβλίο του "Βίος και λόγοι" λέει, ότι αν διαβάζουμε μία σελίδα από την Καινή Διαθήκη κάθε μέρα, σε ένα χρόνο θα δούμε αλλαγές στην ψυχή μας που ούτε τις φανταζόμαστε. 

Είναι ο ευκολότερος τρόπος να μπει ο Χριστός στην καρδιά μας.


~ π. Χριστόδουλος Χατζηθανάσης, ιατρός του Αγίου Πορφυρίου.
(ομιλία στην αίθουσα της Μητροπόλεως Λεμεσσού)


Δέν κοινωνούμε γιατί είμαστε καλοί. Κοινωνούμε γιατί είμαστε ΑΝΑΞΙΟΙ, γιατί είμαστε ασθενείς...


Θα με ερωτήσει κάποιος, είμαστε άξιοι να κοινωνούμε τακτικά; 


Όχι! 


Μα γι’ αυτό κοινωνούμε, γιατί είμαστε ανάξιοι.


Δεν κοινωνούμε γιατί είμαστε άξιοι. 


Δεν κοινωνούμε γιατί είμαστε καλοί. 


Κοινωνούμε γιατί είμαστε ανάξιοι, γιατί είμαστε ασθενείς, γιατί θέλουμε να γίνουμε του Χριστού.


Και πως θα γίνουμε του Χριστού; 


Πως γινόμαστε του Χριστού με τα λόγια;


Μας το είπε ο Χριστός: 


«Αυτός που Κοινωνεί του Σώμα και το Αίμα μου είναι ενωμένος με εμένα και εγώ με αυτόν. 
Κατοικώ μέσα στην καρδιά του». 


Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος.


Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

"Έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα....


"Έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα.

Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέει αυτή τήν λέξη.

Όχι από τη μια ημέρα στήν άλλη. 

Πέρασαν χρόνια αυτό τό οποίο ζώ σήμερα. 

Χρόνια!

Με λόγια παχυά, θεωρίες, μπλα, μπλα, μπλα δεν τα μαθαίνεις.

Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου, δεν τριφτείς σαν τήν λεμονόκουπα δεν τα μαθαίνεις. 

Γι'αυτό είπαν και οι πατέρες θα χύσεις αίμα και θα πάρεις πνεύμα."

Γέροντας Αγάθων Κωνσταμονίτης


Η απελπισία καί η απογοήτευση είναι παγίδα του σατανά


Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερα πράγμα. 

Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία, σε αδράνεια και ακηδία. 

Ο άνθρωπος τότε αχρηστεύεται. 

Λέει: ''Είμαι αμαρτωλός, άθλιος, είμαι τούτο, είμαι κείνο... 

Έπρεπε τότε, δεν έκανα τότε, τώρα τίποτα... 

Πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος''. 

Του δημιουργείται ένα αίσθημα κατωτερότητος, ένας άκαρπος αυτοεξευτελισμός. 

Είναι ψευτοταπείνωση. 

Όμως εμείς, να μην γυρίζουμε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. 

Σημασία έχει, τι θα κάνομε τώρα, απ' αυτή τη στιγμή και έπειτα. 

Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: ''Τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος''

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης


Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: Nα είμαστε έτοιμοι και μετανοημένοι


Οι άνθρωποι τρέχουν με προθυμία στον δρόμο της καταστροφής. Σε καμιά εποχή δεν υπήρξε τόση κακία, όση στις ημέρες μας. Ας παρακαλούμε τον πανάγαθο Θεό να δώσει μετάνοια και επιστροφή και σε εμάς και σ’ όλα τα έθνη.

Ο φοβερός κατακλυσμός της αμαρτίας απειλεί να καταποντίσει όλους, λαϊκούς και κληρικούς, πλούσιους και φτωχούς, μεγάλους και μικρούς, άνδρες και γυναίκες, γέροντες, νέους και νήπια, επειδή όλοι σχεδόν έχουμε ξεκλίνει. Όσους δεν έχουν εκκλίνει από τις εντολές του Κυρίου, οι ασεβείς προσπαθούν με πολλούς τρόπους να τους πλανήσουν, για να τους καταστήσουν συνοδοιπόρους στον δρόμο της απωλείας.

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους έχουν μάτια και δεν βλέπουν, έχουν αυτιά και δεν ακούν. Έχουμε δύσκολους καιρούς και πονηρές ημέρες. Όποιος μπορέσει να σώσει τον εαυτό του, θα ονομασθεί μεγάλος· εάν σώσει και άλλους, θα ονομασθεί μέγιστος.

Η οργή του Θεού έφτασε. Την συγκρατούν οι προσευχές και μεσιτείες της Παναγίας Μητέρας Του, των Αγίων στους Ουρανούς και λίγων εκλεκτών, που βρίσκονται στην γη. Οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι και μετανοημένοι, για να σώσουμε τουλάχιστο τις ψυχές μας.

Φοβούμαι ότι πολύ σύντομα θα ακολουθήσει συμφορά στο ανθρώπινο γένος, επειδή οι περισσότεροι από τους άρχοντες και τον λαό, τους κληρικούς και λαϊκούς, βαδίζουν τον ευρύχωρο δρόμο, που οδηγεί στην καταστροφή… Εμείς με υπομονή ας βαδίζουμε τον στενό δρόμο της αρετής, προσβλέποντας στον Αρχηγό της πίστεώς μας και θεωρώντας τα του κόσμου σκουπίδια, για να κερδίσουμε τον Χριστό.

Πράγματι σε χάος μεγάλο βρίσκεται όλη η ανθρωπότητα. Βαδίζει κατά κρημνών. Βαδίζει στο σκοτάδι και χωρίς πυξίδα. Πού τελικά θα καταντήσει; Εκεί που κατάντησαν όλοι οι αμαρτωλοί και παραβάτες των εντολών του Θεού, ανά τους αιώνες… Η γενεά μας είναι πονηρή και προς τους πονηρούς ο Κύριος αποστέλλει ανάλογες τιμωρίες για μετάνοιά τους.

Δύο πράγματα θα αναχαιτίσουν την ορμή του κόσμου προς την κακία και την απώλεια, η μετάνοια και η οργή του Θεού. Αφού μετάνοια αληθινή δεν υπάρχει, μένει η οργή του Θεού και το έλεός Του.

Ο καιρός της πρόσκαιρης ζωής είναι βραχύτατος, οι ημέρες είναι πονηρές, ο θάνατος είναι άδηλος, και η ζωή μετά τον θάνατο είναι αιώνια. Επίσης και η βασιλεία των ουρανών και η κόλαση είναι αιώνια και χωρίς τέλος. Ο Απόστολος Παύλος μας παραγγέλλει: «Μη γίνεσθε άσοφοι αλλά σοφοί· μη γίνεσθε άφρονες αλλά συνιέντες τι το θέλημα του Κυρίου».

Λοιπόν άσοφος και άφρων είναι εκείνος που δεν τα σκέπτεται αυτά και δεν αισθάνεται τις δικές του αμαρτίες για να τις εξαλείψει με την μετάνοια, την εξομολόγηση και τα δάκρυα, αλλά αμελεί, αναισθητεί και περιεργάζεται τις αμαρτίες των άλλων, κρίνοντας, κατακρίνοντας και καταδικάζοντας τους άλλους, ωσάν να είναι αυτός ο κριτής και δικαστής των όλων, και κωφεύει στην εντολή και απειλή του Κυρίου: «Μη κρίνετε, για να μη κριθείτε μη καταδικάζετε, για να μη καταδικασθείτε».

Σοφός και συνετός και φρόνιμος είναι εκείνος που βάζει όλες τις αμαρτίες του μπροστά του, και δεν ασχολείται με τις αμαρτίες των άλλων, αλλά κλαίει στοχαζόμενος πως ελύπησε τον Θεό με τις πολλές αμαρτίες του.

Από το ημερολόγιο των Εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»


«Πᾶνος» 




Οι φυλακισμένοι καί ο Βασιλιάς!...

Κάποτε, λέει μία ωραία ιστορία, ένας βασιλιάς επισκέφθηκε τούς φυλακισμένους κάποιας πόλεως, μέ τήν πρόθεση νά αποφυλακίσει όποιον εύρισκε μετανοημένο.

Οπότε άρχισε νά ερωτά τούς κρατουμένους τί κακό διέπραξαν καί βρίσκονταν στήν φυλακή.

"Τί έκανες εσύ"; ερώτησε τόν πρώτο.

"Τίποτε, βασιλιά μου, είμαι αθώος".

Τό ίδιο απάντησε καί ο δεύτερος καί ο τρίτος καί ο τέταρτος. Ερωτά καί τόν πέμπτο.

"Εγώ κύριέ μου, είμαι ένας κακούργος", απάντησε ταπεινωμένος.

"Πολύ καλά", λέει ο βασιλιάς καί απευθυνόμενος στόν δεσμοφύλακα του λέει:

"Βγάλτε γρήγορα αυτόν εδώ από τήν φυλακή. 

Γιατί νά βρίσκεται ένας κακούργος ανάμεσα σέ τόσους αθώους";

Κι έτσι σώθηκε εκείνος που είχε τήν ανδρεία νά ομολογήσει μέ μετάνοια τά σφάλματά του.



Η Σοφία της Ερήμου...

Ένας στρατιώτης ερώτησε τόν αββά Μιώς, άν άρα γε ο Θεός δέχεται τήν μετάνοια του αμαρτωλού. 

Καί ο αββάς, αφού τόν δίδαξε μέ πολλούς λόγους, είπε:

-Πές μου αγαπητέ, άν σχιστεί τό χιτώνιό σου, τό πετάς;

-Όχι, απάντησε εκείνος. Τό ράβω καί τό χρησιμοποιώ πάλι.

-Άν λοιπόν εσύ λυπάσαι τό ρούχο σου, του είπε ο γέροντας, δέν θα λυπηθεί ο Θεός τό δικό του πλάσμα;

[Από τό Γεροντικόν]


Ένα ΜΠΟΥΜ θα σιμώσει τον κόσμο και θα έλθουν και πάλι στον Χριστό, στην Εκκλησία. Άγιος παπά-Δημήτρης Γκαγκαστάθης


ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ;

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: 
''Πες την ευχούλα μισή ώρα και θα δεις!''
"Αφιέρωσε μισή ώρα το εικοσιτετράωρο για να λες την ευχούλα. Όποτε μπορείς. Καλύτερα το βράδυ. 

Να την λες χωρίς να κρατάς κομποσχοίνι, ικετευτικά, παρακλητικά, κλαψιάρικα. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελεησόν με!». Καλλιέργησε αυτό και θα δεις τι καρπό θα βγάλει!Από μισή ώρα, θα γίνει μια ώρα. Και πρόσεξε εκείνη την ώρα. 
Ή το τηλέφωνο θα χτυπήσει αυτή την δουλειά πρέπει να την κάνω τώρα ή ύπνος θα σου έρθει, ή καμία βλασφημία θα σε κτυπήσει. Τίποτε. 
Κλείσε το τηλέφωνο.

Τελείωσε τις δουλειές σου και κάνε αυτό μισή ώρα και θα δεις! Φύτεψες ένα δενδράκι κι αύριο μεθαύριο θα κάνει καρπό. 
Κι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Άγιος Βασίλειος από αυτό άρχισαν και έγιναν φωστήρες της οικουμένης.

Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος από κοσμικός είχε εμπειρία του ακτίστου Φώτος. 

Κοσμικός ήταν .
Πόσοι κοσμικοί φαίνονται έτσι εξωτερικά, και κατά βάθος είναι καλόγεροι

Πηγή Βαγγελίτσα Βασιλείου 


Άσε τα πολλά χριστιανικά βίντεο και ΒΑΛΕ ΑΡΧΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΩΡΑ !!! - Τί σημαίνει "ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ"; Αποσπάσματα στο βίντεο από ομιλία του πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου († 23/5/2006) περί Μετανοίας:

 

ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΣΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΑΛΛΑ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ 

- ΓΙ ΑΥΤΟ ΞΕΚΙΝΑ ΤΩΡΑ, ΚΑΝΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ !!! 
ΒΑΛΕ ΑΡΧΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΩΡΑ !!! 
ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΖΩΗ 
- ΤΡΕΞΕ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ, ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ !!! 
ΚΑΙ ΑΝ, ΕΝΩ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ, ΞΑΝΑΠΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΠΑΛΙ ΒΑΛΕ ΞΑΝΑ ΑΡΧΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ !!! 
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ !!! 
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ, ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΣΟΥ !!! 
ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΟΥ !!! 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ "ΔΩΡΕΑΝ" ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ" ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ (με την Άδεια του Συγγραφέα) 
ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΔΡΟΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" https://dromosorthodoxias.blogspot.gr 
Το ορθόδοξο αυτό έργο είναι ένα μακρόχρονο αποτέλεσμα, κατόπιν Ευλογίας Πνευματικού και δεν έχει κερδοσκοπικό σκοπό. 
ΞΕΦΥΛΙΣΤΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ: https://dromosorthodoxias.blogspot.co... ===== Αποσπάσματα στο βίντεο από ομιλία του πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου († 23/5/2006) περί Μετανοίας: "Τις έσχατες ημέρες το βασικό κήρυγμα θα είναι ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. 
Γι αυτό ακριβώς αγαπητοί μου ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ. Και η υπόθεσις δεν είναι υπόθεσις (της μετανοίας εννοείται) συναισθηματική, αλλά ένα γεγονός, μια αλλαγή του ανθρώπου, μια μετάθεση του ανθρώπου από το δικό του το θέλημα εις το θέλημα του Θεού. ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Αλλάζω νου, αλλάζω σκέψη, γυρίζω πίσω, αντελήφθηκα οτι ο δρόμος μου ήταν λανθασμένος και τώρα επιστρέφω... 
Και το κήρυγμα του Κυρίου μας δεν άρχισε έτσι; "μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν"... Και ο Κύριος δεν είπε "μετανοήσατε", ο Κύριος είπε "ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ", που δείχνει οτι η μετάνοια είναι ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. 
Δεν είναι μια κατάστασις της στιγμής, αλλά κάτι που διαρκεί... Πρέπει κάθε μέρα να βάζουμε μιαν αρχή, κάθε στιγμή, μια αρχή, αρχίζω να μετανοώ... 
ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΑΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Όχι μετανόησα και τώρα είμαι σε μια κατάσταση ασφαλείας... 
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, να μην το ξεχνούμε αυτό αγαπητοί μου ποτέ... Ο Άγιος Ιωάννης (ο συγγραφέας της Κλίμακος) ονομάζει την αληθινή μετάνοια, "μεμεριμνημένην"... μεμεριμνημένη, μετοχή του ρήματος μεριμνώ, που θα πει φροντίζω μετά πολλής επιμελείας, λοιπόν είναι η μετάνοια η φροντισμένη, η μετάνοια που δεν λέγω "ε καλά, δε βαριέσαι τώρα αυτό..." 
ΟΧΙ, πολλή φροντίδα θα καταβάλλω εις τον εαυτόν μου για να επιτύχω αυτήν την μετάνοια. Γιατι η μετάνοια δεν είναι μια υπόθεσις μιας συγκινήσεως - πολλές φορές λέμε "άκουσα ένα κήρυγμα και συγκινήθηκα... ούτε ακόμη είναι μια κρίση συνειδησιακή, αλλά μια μόνιμη κατάσταση, η οποία αποφέρει καρπούς. Σκεφτείτε οτι ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής έλεγε... "ποιήσατε καρπούς αξίους της μετανοίας"... 
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΡΠΟΣ; Αν ήμουν θυμώδης, να είμαι πράος, καρπός η πραότητα της μετανοίας, αν ήμουν ανελεήμων και άσπλαχνος, τώρα να γίνω ελεήμων, καρπός λοιπόν της μετανοίας κ.ο.κ. Είναι μερικοί που λέγουν οτι εγώ δε θα συγχωρεθώ ποτέ. 
ΕΝΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟ, εκείνο που ο Κύριος είπε που είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος... αλλά εδώ είναι το αμάρτημα... 
ΤΟ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟ, διότι αν πω οτι έκανα μια αμαρτία και δεν είναι δυνατόν να συγχωρεθώ, τότε σημαίνει οτι αποδίδω ασθένεια, αδυναμία εις το Αίμα του Χριστού, που συγχωρεί τις αμαρτίες... 
Ακόμη να προσέξουμε πάρα πολύ την απόγνωση, την απελπισία γιατί αποτελεί ένα ισχυρό όπλο του διαβόλου... δηλαδή (οι δαίμονες) αποκαλούν το Θεό οτι είναι φιλάνθρωπος πριν από την πτώση... όταν όμως πέσεις σου λένε: "Ααα, ο Θεός τώρα δε σε συγχωρεί, ήτανε μεγάλη σου η πτώση". Μή τους πιστέψεις, παραμέλησέ τους και πες, όπως λέγει ένας άλλος μεγάλος διδάσκαλος, ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, θα πεις: 

"ΕΧΩ ΚΥΡΙΟΝ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ !!!"


Ναι, θα πληρώσουμε και πολύ ακριβά. Μόνο η μετάνοια καταργεί ή μεταθέτει το σχέδιο του Θεού



Μόνο η μετάνοια καταργεί ή μεταθέτει το σχέδιο του Θεού. 

Αν προσέχαμε όλα αυτά τα σημάδια που μας δίνονται, θα είμαστε και προσεκτικότεροι στη ζωή μας…

Εγώ δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι, τρέμω ότι ο λαός μας θα πληρώσει, γιατί αποδώσαμε με την αρχαία έννοια της λέξεως την ύβριν στον Ιησού Χριστό.

Ναι, θα πληρώσουμε και πολύ ακριβά. 

Δεν ξέρουμε πότε....

(†) π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

Μην πεις: «Δεν έχω αμαρτίες»!


Θα ήθελες να μάθης αν η Εξομολόγηση είναι τόσο απαραίτητη;
Παλαιότερα πήγαινες πιο συχνά στην εξομολόγηση μα σταμάτησες επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να διακόψεις. Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι;
Ξέρεις τι είπε ο διορατικότερος όλων: « ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε…» (Λουκ.6,25).

Μου γράφεις ότι εκτός από την τέχνη σου έχεις και ένα αμπέλι, που σου δίνει καλή παραγωγή, επειδή το καλλιεργείς πολύ. Αν κάποιος εγκατέλειπε το αμπέλι του και ειρωνευόταν εσένα που φροντίζεις με επιμέλεια το δικό σου, μήπως θα σήκωνες τα χέρια σου από το αμπέλι και θα σταματούσες να το καλλιεργείς; Σίγουρα, δεν θα το έκανες αυτό.
Πως μπορείς λοιπόν να ταλαντεύεσαι αναφορικά με την καλλιέργεια της ψυχής σου η οποία είναι σημαντικότερη απ’ όλα τα αμπέλια του κόσμου; Επειδή όταν πεθάνεις, την ψυχή σου θα την πάρεις ενώ το αμπέλι θα το αφήσεις. Απ’ όλες τις καλλιέργειες, η σημαντικότερη είναι η καλλιέργεια της ψυχής. Και απ’ όλους τους κόπους που ο άνθρωπος καταβάλλει πάνω στη γη, ο κόπος για την ψυχή είναι ο πιο συνετός. Για τούτο, γύρνα στην προηγούμενη προσπάθειά σου γύρω από τη ψυχή σου και ξεκίνα πάλι να εξομολογήσαι. Λέει ο απ. Ιάκωβος: « εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα…» (Ιακ.5,16).

Οι αμαρτίες θεριεύουν και πολλαπλασιάζονται μέσα στη μυστικότητα. Μόλις όμως βγουν στο φως, ξηραίνονται και πεθαίνουν.
Μην πεις: «Δεν έχω αμαρτίες»! διάβασε αυτό που λέει ο δίκαιος στα Ψαλτήρι: «εν ανομίας συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» (Ψ.50,7).
Μην πεις πάλι: « εγώ εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου στον ίδιο τον Θεό και δεν χρειάζεται να εξομολογούμαι σε ανθρώπους».
Ποιος ήταν περισσότερο δίκαιος από τον Απόστολο Παύλο; Και ο Παύλος αυτός , είχε μια αμαρτία πριν από την αποστολική του κλήση ως Σαύλος και την αμαρτία του αυτή την εξομολογήθηκε δημόσια, όχι μία φορά αλλά πολλές και όχι μονάχα μπροστά σε πιστούς αλλά και σε ειδωλολάτρες. Γράφει στους βαπτισμένους Γαλάτες: « ηκούσατε γαρ την εμήν αναστροφήν ποτε εν τω Ιουδαϊσμώ, ότι καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και επόρθουν αυτήν» (Γαλ.1,13). Το ίδιο αποκαλύπτει και μπροστά στον αβάπτιστο βασιλιά Αγρίπα.

Αφού λοιπόν ο Άγιος Παύλος ενεργούσε έτσι, εσύ γιατί να κρατάς τα τραύματα της ψυχής σου κρυμμένα; Γιατί να αφήνεις τα φίδια να πολλαπλασιάζονται στον κόρφο σου; Μήπως επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε; Και αν σε ειρωνεύτηκε μία φορά, μήπως θα σε ειρωνεύεται αιώνια; Προσευχήσου μυστικά γι’ αυτόν στο Θεό. Ίσως μετανοήσει και με δάκρυα εκθέσει το αμάρτημά του. Τι είναι πιο ασταθές από την ανθρώπινη σκέψη; Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν μετανιώνουν το βράδυ για λόγια που ξεστόμισαν την ημέρα; Γι’ αυτό ,σε ότι αφορά την ψυχή σου, μην ακούς τον καθένα που σου λέει περιστασιακά κάτι άλλα άκουε αυτό που η Εκκλησία του Θεού κηρύττει.
Κάνε συζήτηση με πνευματικούς που εξομολογούν ανθρώπους και θα ακούσεις από εκείνους πολλά παραδείγματα για το πόση ψυχική ανακούφιση έλαβαν όσοι από καρδιάς εξομολογήθηκαν.

Δεν είναι κανένα παραμύθι αλλά η ωμή αλήθεια, ότι πολλοί ετοιμοθάνατοι, όντες σε πολύωρη αγωνία, μπόρεσαν να ξεψυχήσουν μονάχα τότε, όταν εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους στον ιερέα. Θα μπορούσα και εγώ ο ίδιος να σου αναφέρω κάποια τέτοια παραδείγματα στα οποία ήμουν αυτόπτης. Ο Θεός μας είναι Θεός ελέους και καλοσύνης και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Πως όμως θα σωθεί κάποιος άνθρωπος, αν ξεκάθαρα και συνειδητά δεν κάνει διάκριση μεταξύ αμαρτίας και δικαιοσύνης του Θεού, αν δεν απορρίψει την αμαρτία και δεν αναγνωρίσει τη δικαιοσύνη του Θεού;

Με αυτό που ο άνθρωπος κουβαλά στην ψυχή του κατά την ώρα θανάτου, με τούτο απέρχεται στην κρίση του Θεού. Αν αυτό είναι αμαρτία, με την αμαρτία, και αν είναι δικαιοσύνη, τότε με τη δικαιοσύνη. Ο Θεός περιμένει από κάθε θνητό άνθρωπο τη μετάνοια και η μετάνοια περιλαμβάνει την εξομολόγηση των ιδίων αμαρτημάτων. Και επειδή κάθε ώρα και ημέρα, μπορεί ο άγγελος του θανάτου να έρθει για να παραλάβει την ψυχή μας, γι’ αυτό η Εκκλησία συνιστά στους πιστούς, συχνή εξομολόγηση και ακόμη συχνότερη Μετάληψη.
Επιστολή: "Στον τεχνίτη Παύλο Τ. για την εξομολογηση"
από το βιβλίο: "Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος"

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
εκδόσεις: Ορθόδοξος Κυψέλη






Ποια αμαρτήματα δεν μας εμποδίζουν από την Θεία Κοινωνία



Περί τής Συνεχούς Μεταλήψεως τών Αχράντων τού Χριστού Μυστηρίων
Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας

«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του Άρτου εσθιέτω και εκ του Ποτηρίου πινέτω» (Αʹ Κορινθ. ιαʹ 28)

Οι άγιοι Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης, οι γνωστοί αυτοί υπέρμαχοι της Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων, στο περίφημο σχετικό βιβλίο τους αντιμετωπίζουν την ένστασι και απορία των καλοπροαιρέτων κατά τα άλλα εκείνων Χριστιανών, οι οποίοι διαμαρτύρονται και λέγουν για όσους μεταλαμβάνουν συχνά: 

«Τάχα και αυτοί ως άνθρωποι δεν ενοχλούνται από τα πάθη γαστριμαργίαν, κενοδοξίαν, γέλωτα, αργολογίαν και όσα όμοια; Πώς λοιπόν θέλουν να κοινωνούν συχνά;» (Ενστασις Ηʹ).

Οι Άγιοι απαντούν στην ένστασι αυτή, επικαλούμενοι ένα θαυμάσιο κείμενο του Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας, το οποίο παραθέτουν πρώτα αυτούσιο και κατόπιν απλοποιημένο γλωσσικώς.

Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως την γνώμη αυτή του Αγίου Αναστασίου, η οποία εκφράζει με συντομία μία βαθειά πτυχή της Ορθοδόξου Πνευματικότητος:

Διάκρισις τών αμαρτημάτων σε «ευσυγχώρητα» και «βαρέα», ύπαρξις «διαφόρων θυσιών», που μάς «προκαθαίρουν» για να προσέλθουμε στα Ιερά Μυστήρια...

Και βίωσις της Συνεχούς Μετανοίας, ως απαραιτήτου προϋποθέσεως της Συνεχούς Μεταλήψεως.

Ας εντρυφήσουμε όμως στο ευλογημένο κείμενο του Αγίου Αναστασίου:

"Είναι πολλοί, οι οποίοι επειδή κοινωνούσιν αργά, κρημνίζονται εις αμαρτίας, άλλοι δε πάλιν, μεταλαμβάνοντες συχνότερα, φυλάττουσιν εαυτούς πολλάκις από πολλά κακά, επειδή φοβούνται από την Αγίαν Μετάδοσιν («το κρίμα της Μεταλήψεως»).

Λοιπόν, ανίσως σφάλλωμεν με κάποια παραμικρά και συγγνωστά αμαρτήματα καθό άνθρωποι («μικρά τινα και ευσυγχώρητα»), λόγου χάριν κλεπτόμεθα ή με την γλώσσαν ή με την ακοήν ή με τούς οφθαλμούς ή απατώμενοι πίπτομεν εις κενοδοξίαν ή λύπην ή θυμόν ή άλλο τοιούτον, ας κατακρίνωμεν τον εαυτόν μας και ας ομολογώμεν ενώπιον τού Θεού την αμαρτωλότητά μας («καταμεμφόμενοι εαυτούς και εξομολογούμενοι τω Θεώ») και ούτως ας μεταλαμβάνωμεν, πιστεύοντες ότι η Θεία Κοινωνία μάς γίνεται εις άφεσιν αμαρτιών και αποκάθαρσιν.

Ει δε και κάμνομεν αμαρτήματα βαρέα τινά πονηρά σαρκικά και ακάθαρτα και έχομεν με τον αδελφόν μας μνησικακίαν, μέχρις ου μετανοήσωμεν από τα τοιαύτα αμαρτήματα, ας μη τολμήσωμεν να πλησιάσωμεν εις τα θεία Μυστήρια («έως αξίως μετανοήσωμεν, μηδαμώς εφαψώμεθα»).

Αλλ' επειδή και είμεθα άνθρωποι σαρκικοί και ασθενείς και μολυνόμεθα με πολλά αμαρτήματα, έδωκεν εις ημάς ο Θεός διαφόρους θυσίας εις άφεσιν των αμαρτιών μας, τας οποίας ανίσως και τας προσφέρωμεν εις Αυτόν, μάς καθαρίζουσι και μάς κάμνουσιν επιτηδείους δια να μεταλάβωμεν («προκαθαίρουσιν ημάς εις το προσελθείν τοις Μυστηρίοις»).

Δια τούτο η ελεημοσύνη είναι «θυσία», ήτις καθαρίζει τον άνθρωπον από αμαρτίας. Είναι και άλλη «θυσία» σωτηριώδης εις άφεσιν αμαρτιών, δια την οποίαν λέγει ο Προφήτης Δαβίδ: 

«θυσία εις τον Θεόν ευάρεστος είναι η ταπεινή του ανθρώπου προαίρεσις και διάθεσις· την καρδίαν την ταπεινήν και συντετριμμένην με την κατάνυξιν ο Θεός ποτέ δεν την παραβλέπει».

Ανίσως αυτάς τας «θυσίας» προσφέρωμεν εις τον Θεόν, έστω και αν έχωμεν μικρά τινα ελαττώματα ως άνθρωποι, θέλομεν δυνηθή να πλησιάσωμεν εις την Αγίαν Κοινωνίαν με φόβον και τρόμον, κατάνυξιν και ομολογίαν της αμαρτωλότητός μας, καθώς η αιμορροούσα επλησίασεν εις τον Χριστόν κλαίουσα και τρέμουσα.

Διότι υπάρχει αμαρτία προς θάνατον («θανάσιμος»). 

Και υπάρχει αμαρτία προς μετάνοιαν («συγγνωστή»).

Και υπάρχει αμαρτία προς έμπλαστρον.

Η αληθινή όμως μετάνοια όλα δύναται να τα ιατρεύση.

Διότι, άλλην συγχώρησιν έχει εκείνος, όστις με φόβον και τρόμον και ομολογίαν της αμαρτωλότητός του και κατάνυξιν πλησιάζει εις τα Μυστήρια και μεταλαμβάνει· και άλλην τιμωρίαν έχει, όστις μεταλαμβάνει χωρίς φόβον και με καταφρόνησιν.

Εις εκείνους, όσοι καταφρονητικώς και αναξίως μεταλαμβάνουσιν, όχι μόνον δεν δίδεται άφεσις αμαρτιών, αλλά και ο διάβολος περισσότερον πηδά εναντίον των («αλλά και επί πλείον ο διάβολος αυτοίς επεισπηδά»).

Οσοι δε με φόβον μεταλαμβάνουσιν, όχι μόνον αγιάζονται και λαμβάνουσιν άφεσιν αμαρτιών, αλλά και τον διάβολον διώκουσιν από λόγου των («αλλά και τον διάβολον εξ εαυτών διώκουσιν»)."

[Π.κοινωνία] Συμπληρωματικά σχόλια: Απάντηση στο θέμα αυτό έχουν δώσει, και οι άγιοι Κολλυβάδες (αγ. Αθανάσιος ο Πάριος). Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να την αναζητήση στο ομώνυμο του αγίου (Αθανασίου) βιβλίο "Δήλωσις της εν τω Αγείω Όρει ταραχών Αληθείας", το οποίο επιμελήθηκε ο μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος.

Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ." (1Κρ. ια΄)

Όπως σημειώνει ο αγ. Αθανάσιος ο Πάριος "δεν χρειάζεται πάρα πολύ δια να καταλάβωμεν, πώς το οσάκις, δεν θέλει να ειπή τοσάκις ... το οσάκις ομολογουμένως αδιώριστον καρόν δηλοί " ( βλέπε σελ. 117 του αναφερθέντο βιβλίου "Δήλωσις της εν τω Αγείω Όρει ... "). 

Βεβαίως και οσάκις (όσες φορές) δεν σημαίνει τοσάκις (τόσες φορές, συγκεκριμένο αριθμό δηλαδή). 

Κριτήριο της προσέλευσης στη Θεία Ευχαριστία είναι η καθαρή συνείδηση κατά τους Πατέρες. Ακριβώς για αυτό έγραψε και ο Ιερός Χρυσόστομος πως "κύριον εποίησε τον προσιόντα, πάσης ημερών παρατηρήσεως απαλλάξας αυτόν".

Πηγή: Περιοδικό «Αγιος Κυπριανός», 
Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1994, σελ. 202-203.

www.oodegr.com 

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ


"Μη δέχεσαι λοιπόν τον σπόρο της αμαρτίας γιατί θα σου διάλυση την πίστη"!

Η μετάνοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πνευματικής ζωής. Η αναγνώρισης της αμαρτωλότητος μας, ο πόνος επειδή πικράναμε τον Θεό, η απόφασης για μια αλλαγή και η καταφυγή στην εξομολόγηση αποτελούν την απαρχή της σωτηρίας μας.

Ο Τίμιος Πρόδρομος και ο ίδιος ο Κύριος άρχισαν την διδασκαλία τους καλώντας σε μετάνοια. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν δεν μετανοήσει. Ενώ μόνο με την μετάνοια ένας μεγάλος ληστής "λήστεψε" ακόμη και τον παράδεισο.

Είναι λοιπόν δαιμονική πλάνη να παραμελούν οι χριστιανοί την μετάνοια και την εξομολόγηση. Βέβαια δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση των πωρωμένων που ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν τίποτε το αμαρτωλό, ή εκείνων που αυτοσχεδιάζουν τρόπους εξομολογήσεως, επειδή δεν θέλουν να ταπεινωθούν και να σκύψουν στο πετραχήλι του Πνευματικού, όπως η θεόπνευστη εκκλησιαστική τάξις ορίζει.

Αναφερόμαστε κυρίως στην περίπτωση πολλών χριστιανών, που αρκούνται σε άλλα θρησκευτικά καθήκοντα ή σε μια συμμετοχή στο Ιεραποστολικό έργο ή σε νεφελώδεις συζητήσεις με πνευματικούς Γέροντες, χωρίς καμμιά διάθεση να «φυλάξουν οδούς σκληρώς». Έτσι πιστεύουν ότι κατακτούν κορυφές, ενώ πλανώνται σε θανατηφόρα τέλματα αμετανοησίας, αναισθησίας και ναρκισσισμού.

Η αδιαφορία μας για μια αποφασιστική μετάνοια αποδεικνύεται ολοφάνερα από την ενασχόληση με την ζωή και τα σφάλματα των άλλων.

Είθε τα πολλά παραδείγματα μετανοίας, που αναφέρει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, να μας ανανεώσουν τον ζήλο για μια πραγματική μετάνοια. Είθε να μας βοηθήσουν στο να επισημαίνουμε και να εξομολογούμεθα χωρίς καμμιά επιφύλαξη ή συγκάλυψη ή δικαιολογία, όλες τις μυστικές αρρώστιες, τις πληγές και τα πάθη που λυμαίνονται την ψυχή μας, για την καθαρότητα της οποίας έχυσε το αίμα του ο Κύριος. Είθε τέλος η μικρή ντροπή που δοκιμάζουμε μπροστά στον Πνευματικό, να μας απαλλάξει από την απέραντη ντροπή μπροστά σε ανθρώπους και αγγέλους την φοβερή ώρα της Κρίσεως.

Πρόλογος Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής
Η μ ε τ ά ν ο ι α
Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων


Α. Φοβερό κακό και επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής είναι η αμαρτία. Την απονευρώνει με δολιότητα και παράλυτη την παραδίνει ατό αιώνιο πυρ. Είναι όμως κακό που εξαρτάται από την δική μας θέληση. Είναι καρπός της δικής μας προαιρέσεως.
Φοβερό κακό είναι η αμαρτία, αλλά όχι και αθεράπευτο. Το θεραπεύει εύκολα η μετάνοια. Όση ώρα κρατά κανείς στο χέρι του την φωτιά, οπωσδήποτε καίγεται. Μόλις όμως την τινάξει, παύει να καίγεται. Το ίδιο συμβαίνει με την αμαρτία, που είναι κι αυτή μια φωτιά που κατακαίει τον άνθρωπο. Για όσους μάλιστα δεν αισθάνονται αυτό το κάψιμο λέει η Αγ. Γραφή: «θα αγκαλιάσει κανείς την φωτιά και δεν θα κάψει τα ρούχα του;» (Παροιμ. ς' 27).

Β. Η αμαρτία δεν είναι κανένας εχθρός που σε πολεμά απ' έξω, αλλά κακό που φυτρώνει και αναπτύσσεται μέσα σου. «Βλέπε με σωφροσύνη» (Παροιμ. δ' 25) και δεν θα νιώσεις αισχρή επιθυμία. Να θυμάσαι την μέλλουσα κρίση, και ούτε πορνεία, ούτε μοιχεία, ούτε φόνος, ούτε παρανομία θα σε κυρίευση. Όταν όμως ξεχάσεις τον Θεό, τότε θ' αρχίσεις να σκέπτεσαι πονηρά και να ενεργής παράνομα.

Γ. Στην αμαρτία σε σπρώχνει ο παγκάκιστος διάβολος. Σε σπρώχνει, αλλά δεν μπορεί να σε κάνη να αμαρτήσεις, εάν αντίδρασης. Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμη κι αν χρόνια σε σκανδαλίζει, εάν έχεις την καρδιά σου κλειστή. Εάν όμως χωρίς αντίδραση δεχθείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλώτιση και θα σε ρίξει σε βόθρο αμαρτιών.
Άλλ' ίσως να πεις: «Είμαι δυνατός στην πίστη και δεν θα με κυρίευση η αισχρή επιθυμία, όσο συχνά κι αν την δεχθώ». Αγνοείς, φαίνεται, ότι και την πέτρα ακόμη κομματιάζει πολλές φορές μια ρίζα που παραμένει. Μη δέχεσαι λοιπόν τον σπόρο της αμαρτίας γιατί θα σου διάλυση την πίστη. Ξερίζωσε το κακό, πριν άνθηση, μήπως δείχνοντας στην αρχή ραθυμία, αργότερα τιμωρηθείς και δοκιμάσεις το τσεκούρι και την φωτιά. Φρόντισε να θεραπευθείς εγκαίρως, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη του ματιού, για να μη γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν πλέον έχεις τυφλωθεί.

Δ. Ο διάβολος αμάρτησε πρώτος και δημιουργεί όλα τα κακά. Αυτό δεν το λέω εγώ, άλλ' ο Κύριος: «Άπ' αρχής ο διάβολος αμαρτάνει»
(Α' Ίωαν. γ' 8 ). Κανείς δεν είχε αμαρτήσει πριν απ' αυτόν. Αμάρτησε ο διάβολος, χωρίς τίποτε να τον εξαναγκάσει, γιατί τότε υπεύθυνος για την αμαρτία θα ήταν ο Θεός. Πλάσθηκε αγαθός απ' Αυτόν. Αμάρτησε όμως με την δική του προαίρεση και από το έργο του ονομάσθηκε διάβολος. Ενώ ήταν αρχάγγελος κατάντησε να διαβάλλει, δηλαδή να συκοφαντήσει τον Θεό στους πρωτοπλάστους, και γι' αυτό ονομάσθηκε διάβολος. Ενώ ακόμη ήταν πιστός υπηρέτης του Θεού, έγινε Σατανάς, δηλαδή εχθρός και αντίπαλος του Θεού. Διότι η λέξης Σατανάς ερμηνεύεται αντικείμενος, εκείνος που βρίσκεται αντίθετα, δηλαδή ο αντίπαλος.
Ο διάβολος μετά την πτώση του οδήγησε πολλούς στην αποστασία. Αυτός σπέρνει τις αμαρτωλές επιθυμίες σε όσους τον ακολουθούν. απ' αυτόν προέρχεται η μοιχεία, η πορνεία και κάθε άλλο κακό. Αυτός οδήγησε τον προπάτορα Αδάμ στην παρακοή και στην εξορία. Εξ' αίτιας του, ο Αδάμ αντί για τον παράδεισο, που καρποφορούσε άκοπα θαυμάσιους καρπούς, κληρονόμησε την γη, που έβγαζε αγκάθια.

Ε. Τι θα γίνει τώρα; Απατηθήκαμε και χάσαμε τον παράδεισο. Δεν υπάρχει άραγε σωτηρία; Τυφλωθήκαμε. Άραγε δεν θα ξαναδούμε το φως; Γίναμε ανάπηροι. Άραγε δεν θα ορθοποδήσουμε πλέον; Με μια λέξη: πεθάναμε. Άραγε δεν θ' αναστηθούμε;
Αδελφέ μου, Αυτός που ανέστησε από τον τάφο, τετραήμερο τον Λάζαρο, δεν έχει την δύναμη ν' αναστήσει πολύ ευκολότερα εσένα, που είσαι ακόμη ζωντανός; Αυτός που έχυσε το αίμα Του για μας, δεν θα μας σώσει από την αμαρτία; Ας μην απελπισθούμε. Ας μη βυθισθούμε στην απόγνωση. Είναι φοβερό να χάσουμε την ελπίδα της συγχωρήσεως. Όποιος δεν προσδοκά την σωτηρία, αμαρτάνει ασυλλόγιστα. Όποιος όμως ελπίζει σ' αυτήν, σπεύδει να μετανοήσει. Το φίδι εγκαταλείπει το παλαιό δέρμα. Εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε την αμαρτία; Η γη που είναι γεμάτη αγκάθια, εάν καλλιεργηθεί με επιμέλεια, μεταβάλλεται σε καρποφόρα. Εμείς δεν μπορούμε να διορθωθούμε;

ΣΤ. Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, υπερβολικά φιλάνθρωπος. Γι΄ αυτό μη λες: «Επόρνευσα, εμοίχευσα, αμάρτησα. Και μάλιστα όχι μία φορά, αλλά πολλές. Άραγε θα με συγχώρηση; Άραγε θα με απαλλάξει από την καταδίκη;». Άκουσε τι λέει ο ψαλμωδός: «Ως πολύ το πλήθος της χρηστότητας σου, Κύριε» (Ψαλμ. λ' 20).
Τα αμαρτήματα σου δεν νικούν το πλήθος των οικτιρμών του Θεού. Τα τραύματα σου ποτέ δεν ξεπερνούν την θεραπευτική Του δύναμη. Μόνο παραδόσου σ' Αυτόν με πίστη. Εξομολογήσου το πάθος σου. Πες και συ μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαγορεύσω κατ' εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω» (Ψαλμ. λα' 5). Θα ακολουθήσει τότε αυτό που αναφέρει η συνέχεια του στίχου: «Και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου» (Ψαλμ. λα' 5).

Ζ. Θέλεις να γνωρίσεις την φιλανθρωπία του Θεού και το μέγεθος της μακροθυμίας του; Άκουσε τι συνέβη στον Αδάμ. Παρήκουσε ο Αδάμ ο πρωτόπλαστος. Δεν μπορούσε ο Θεός να τον παραδώσει αμέσως στον θάνατο; Ασφαλώς μπορούσε. Τι κάνει όμως ο Φιλάνθρωπος; Τον εξορίζει από τον παράδεισο, (αφού ήταν ανάξιος πλέον να παραμένει εκεί). Τον βάζει όμως να κατοίκηση απέναντι, για να βλέπει από που εξέπεσε και τι έχασε και που κατάντησε, ώστε να μετανοήσει και να σωθεί.
Ό Κάιν, ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε, έγινε αδελφοκτόνος, εφευρέτης κακών, αρχηγός των φθονερών και των ανθρωποκτόνων. Άλλα ενώ σκότωσε τον αδελφό του σε τι καταδικάσθηκε; «Θα ζεις πλέον στενάζοντας και τρέμοντας» (Γεν. δ' 12). Φοβερό το έγκλημα. Μικρή όμως η καταδίκη.

Η. Πραγματικά μεγάλη είναι η φιλανθρωπία που έδειξε ο Θεός στον Κάιν. Μεγαλύτερη όμως είναι αυτή που ακολουθεί: Θυμήσου την εποχή του Νώε. Αμάρτησαν οι γίγαντες και απλώθηκε στην γη υπερβολική παρανομία. Τιμωρία της θα ήταν ο κατακλυσμός. Μ' αυτόν απειλεί ο Θεός. Τον εξαπολύει όμως έπειτα από εκατό ολόκληρα χρόνια!
Βλέπεις το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού; Αυτό που πραγματοποίησε έπειτα από εκατό χρόνια, δεν μπορούσε να το πραγματοποίηση αμέσως; Παράτεινε όμως τόσο πολύ τον καιρό της τιμωρίας για να δώσει χρόνο μετανοίας. Εάν μετανοούσαν οι αμαρτωλοί, ο Θεός δεν θα εξαπέλυε την τρομερή δίκαιη τιμωρία.

Θ. Ας έλθουμε τώρα και σε παραδείγματα αμαρτωλών, που σώθηκαν με την μετάνοια.
Ίσως κάποια από τις γυναίκες να πει: «Εμόλυνα την ψυχή και το σώμα με κάθε είδους ακολασίες. Άραγε μπορώ να σωθώ;» Θυμήσου, γυναίκα, την Ραάθ την πόρνη, και προσδόκησε κι εσύ την σωτηρία. Διότι εάν εκείνη, που αμάρτανε φανερά και ενώπιον όλων, σώθηκε με την μετάνοια, εσύ δεν θα σωθείς με τον ίδιο τρόπο;
Ζήτησε να μάθεις πώς σώθηκε εκείνη. Αυτό μόνο είπε: «Ό Θεός σας είναι ο μόνος αληθινός στον ουρανό και στην γη» (Ίησ. Ν. β' 11). Από την βαθειά συναίσθηση της ακολασίας της δεν τόλμησε να πει «Ο Θεός μου», αλλά είπε «ο Θεός σας». Ολοφάνερη έχεις την έγγραπτη μαρτυρία της σωτηρίας της στον στίχο των Ψαλμών: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος, τοις γινώσκουσί με» (Ψαλμ. πς' 4).
Πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Θεού! Μνημονεύει και την πόρνη μέσα στην Αγ. Γραφή. Και μάλιστα δεν λέει απλώς: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος», αλλά προσθέτει: «τοις γινώσκουσί με (οι όποιες με γνωρίσουν και με λατρεύουν)».
Υπάρχει λοιπόν σωτηρία και για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Σωτηρία, την οποία προκαλεί η μετάνοια.

Ι. Άλλα και αν ένας ολόκληρος λαός αμαρτήσει, η αμαρτωλότητά του δεν ξεπερνά την φιλανθρωπία του Θεού. Ο ισραηλιτικός λαός στην έρημο του Σίνα λάτρεψε το χρυσό μοσχάρι. Ο Θεός όμως δεν έπαψε τις εκδηλώσεις της φιλανθρωπίας Του. Οι άνθρωποι Τον αρνήθηκαν. Ο Ίδιος όμως δεν αρνήθηκε τον εαυτό Του. Ενώ λάτρεψαν το είδωλο, δεν σταμάτησε να τους σώζει.
Και δεν αμάρτησε τότε μόνο ο λαός. Αμάρτησε μαζί του και ο Ααρών ο αρχιερεύς! Καθώς αναφέρει ο Μωϋσής: «Και έπ' Ααρών εγένετο οργή Κυρίου* και έδεήθην υπέρ αυτού και συνεχώρησεν αύτω ο Θεός» (πρβλ. Δευτ. θ' 20).

ΙΑ. Έσφαλε ο Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε το δειλινό από το κρεβάτι και βημάτιζε στο δωμάτιο, κοίταζε απρόσεκτα και έπεσε στην αμαρτία. Δεν νεκρώθηκε όμως η καλή του διάθεσης να αναγνώριση το σφάλμα του.
Ήλθε ο προφήτης Νάθαν για να τον ελέγξει και να θεραπεύσει το τραύμα. Ο υπήκοος είπε στον βασιλιά: «Αμάρτησες και οργίστηκε ο Θεός εναντίον σου». Ο πορφυροφόρος Δαβίδ δεν αγανάκτησε. Δεν έδωσε προσοχή στο πρόσωπο του προφήτου, άλλ' ύψωσε την σκέψη σ' Αυτόν που τον έστειλε. Δεν τον σκλήρυνε ο εγωισμός της εξουσίας σε τόσο πλήθος στρατιωτών που είχε γύρω του, διότι έφερε στον νου του τον αγγελικό στρατό του Κυρίου. Δοκίμασε αγωνία νοιώθοντας σαν ορατό τον Αόρατο. Και απάντησε στον προφήτη, μάλλον όμως στον Θεό που τον έστειλε: «Αμάρτησα ενώπιον του Κυρίου».
Βλέπεις την ταπεινοφροσύνη του βασιλέως; Βλέπεις την εξομολόγηση του; Μήπως είχε προηγουμένως ελεγχθεί από κανένα; Μήπως είχαν μάθει την αμαρτία του πολλοί; Σε σύντομο χρονικό διάστημα αμάρτησε και αμέσως ο προφήτης παρουσιάσθηκε. Μόλις του απηύθυνε την κατηγορία, ο φταίχτης ομολόγησε το σφάλμα. Και επειδή το ομολόγησε με ειλικρινή μετάνοια, γρήγορα εκδηλώθηκε και η θεραπεία, η συγχώρησης.

ΙΒ. Ο προφήτης Νόθαν παρηγόρησε τον Δαβίδ με την αναγγελία της συγχωρήσεως του Θεού. Εκείνος όμως δεν εγκατέλειψε την μετάνοια. Αντί βασιλική πορφύρα, ντύθηκε πένθιμο δουλικό σάκκο. Αντί σε χρυσοστόλιστο θρόνο, κάθησε σε χώμα και στάκτη. Και δεν κάθησε μόνο πάνω σε στάκτη, αλλά και έφαγε στάκτη, καθώς ο ίδιος λέει: «Σποδόν ώσει άρτον έφαγον και το πόμα μου μετά κλαυθμού εκίρνων» (Ψαλμ. ρα' 10).
Έλιωσε με τα δάκρυα τα μάτια, που έγιναν αφορμή να συλλαβή την αισχρή επιθυμία: «Λούσω καθ' εκάστην νύκτα την κλίνην μου εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. ς' 7). Άρχοντες τον παρακαλούσαν να διακόψει την νηστεία. Αυτός όμως δεν υποχωρούσε. Ολόκληρη εβδομάδα νήστεψε από κάθε τροφή. Εάν λοιπόν ένας βασιλιάς με τέτοιο τρόπο εκδήλωσε την μετάνοια του, εσύ ο απλός άνθρωπος δεν θα εξομολογηθείς;
Αργότερα πάλι, όταν επαναστάτησε ο Αβεσαλώμ, ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι δρόμοι διαφυγής, ο Δαβίδ προτίμησε να γλιτώσει φεύγοντας προς το Όρος των Ελαίων, σαν να προσευχόταν στον Λυτρωτή, που έμελλε από εκεί να αναληφθεί στους ουρανούς. Στην δύσκολη μάλιστα αυτή περίσταση ο Σεμεΐ του ξεστόμιζε υβριστικά λόγια. Ό Δαβίδ όμως τον αντιμετώπισε με ταπείνωση και καρτερία λέγοντας: «Αφήστε τον. Ό Θεός του επιτρέπει να με υβρίζη». Γνώριζε ότι συγχωρούνται ο! αμαρτίες εκείνου που συγχωρεί τους άλλους.

ΙΓ. Βλέπεις την ωφέλεια της εξομολογήσεως; βλέπεις ότι σώζονται όσοι μετανοούν;
Ο Αχαάβ, ο βασιλιάς της Σαμαρείας, υπήρξε υπερβολικά παράνομος ειδωλολάτρης, προφητοκτόνος, ασεβής και άδικος. Όταν όμως με την βασίλισσα Ιεζάβελ σκότωσε τον Ναβουθαί και ήλθε ο προφήτης Ηλίας και τον απείλησε, αμέσως έδειξε μετάνοια. Ξέσχισε τα βασιλικά ενδύματα και φόρεσε τον πένθιμο σάκκο. Τι είπε τότε ό φιλάνθρωπος θεός στον Ηλία; «Βλέπεις την μετάνοια του Αχαάβ; Δεν θα τον τιμωρήσω!».
Συγχωρεί ο φιλάνθρωπος Θεός τον Αχαάβ, καίτοι έμελλε εκείνος να συνέχιση τις αμαρτίες του. Ασφαλώς δεν αγνοούσε το μέλλον του, αλλά τώρα, στον καιρό της μετανοίας, του χαρίζει την ανάλογη συγχώρηση. Είναι χαρακτηριστικό του δικαίου δικαστού να ανταποκρίνεται κατάλληλα σε κάθε εκδήλωση που παρουσιάζεται.

ΙΔ. Ό βασιλιάς Ιεροβοάμ τελούσε θυσίες στο βωμό των ειδώλων. Επειδή διάταξε να συλλάβουν τον προφήτη, που τον κατέκρινε για την ειδωλολατρία, το χέρι του έμεινε ξερό. Μόλις δοκίμασε την τιμωρία του Θεού παρακάλεσε τον προφήτη: «Προσευχήσου για μένα». Αποτέλεσμα της μετανοίας ήταν να θεραπευθεί το χέρι. Εάν ο προφήτης θεράπευσε τον Ιεροβοάμ, άραγε ο Χριστός δεν μπορεί να σε σώσει συγχωρώντας τις αμαρτίες σου;
Υπερβολικά αμαρτωλός υπήρξε και ο Μανασσής. Διάταξε και πριόνισαν τον Ησαία. Μολύνθηκε με την ειδωλολατρία. Πλημμύρισε την Ιερουσαλήμ με αίματα αθώων. Όταν όμως οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα και δοκίμασε την τιμωρία, έσπευσε να θεραπευθεί με την μετάνοια. Λέει η Αγία Γραφή: «Ταπεινώθηκε ο Μανασσής ενώπιον του Κυρίου και προσευχήθηκε. Ο Κύριος δέχθηκε την προσευχή του και του ξαναχάρισε τον θρόνο του». Εάν σώθηκε με την μετάνοια αυτός που πριόνισε τον προφήτη, εσύ, που ασφαλώς δεν αμάρτησες τόσο φρικτά, δεν θα σωθείς; Πρόσεξε, να μην αμφιβάλλεις για την δύναμη της μετανοίας.

ΙΕ. Η εξομολόγησης μπορεί και την φωτιά να σβήσει και τα θηρία να εξημέρωση. Εάν αμφιβάλλεις, θυμήσου τι συνέβη με τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ μέσα στην κάμινο της Βαβυλώνας.
Πόσες βρύσες θα μπορούσαν να σβήσουν την φλόγα που ανέβαινε σε ύψος σαρανταεννέα πήχεων; Εκεί όμως που υψωνόταν η τεράστια φλόγα, εκεί σαν ποτάμι ξεχύθηκε η πίστης των τριών νέων, εκεί ακούσθηκε η προσευχή της μετανοίας: «Δίκαιος είσαι, Κύριε, για όλα όσα επιτρέπεις να παθαίνουμε, γιατί αμαρτήσαμε και ανομήσαμε» (Δαν. γ' 27,29).
Η μετάνοια διέλυσε την φλόγα! Βεβαιώσου απ' αυτό για την δύναμη της να σβήνει την φλόγα της κολάσεως.
Άλλ' ίσως πει κανείς προσεκτικός αναγνώστης: «Ο Θεός έσωσε τους τρεις νέους όχι για την μετάνοια τους, αλλά για την πίστη τους». Εφ' όσον υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, θα σας παρουσιάσω και μια άλλη περίπτωση.

ΙΣΤ. Τι γνώμη έχετε για τον Ναβουχοδονόσορα; Δεν ακούσατε από την Αγ. Γραφή ότι ήταν άγριος, αιμοβόρος, σκληρόκαρδος; Δεν ακούσατε ότι κατάστρεψε τάφους και ξέθαψε οστά βασιλέων; Δεν ακούσατε ότι ολόκληρο λαό έσυρε στην αιχμαλωσία; Δεν ακούσατε ότι τύφλωσε τον βασιλέα, αφού προηγουμένως τον υποχρέωσε να δη την σφαγή των παιδιών του; Δεν ακούσατε ότι συνέτριψε τα Χερουβείμ; (Δεν εννοώ βέβαια τους αγγέλους, μη σκεφθεί κανείς τίποτα τέτοιο. Εννοώ τα γλυπτά, που κάλυπταν την Κιβωτό της Διαθήκης, απ' όπου ακουγόταν η φωνή του Θεού). Ο Ναβουχοδονόσορ βεβήλωσε ακόμη και το καταπέτασμα του ναού. Πήρε το άγιο θυμιατήρι και το έστειλε σε ειδωλείο. Άρπαξε όλες τις ιερές προσφορές. Έβαλε φωτιά και έκαψε τον ναό από τα θεμέλια.
Με πόσες τιμωρίες άξιζε να τιμωρηθεί αυτός που σκότωσε βασιλείς, που έκαψε ιερά, που αιχμαλώτισε τον λαό, που τοποθέτησε άγια σκεύη του ναού μεταξύ των ειδώλων; Δεν θα ήταν άξιος να θανατωθεί χίλιες φορές;

ΙΖ. Γνωρίσατε έως εδώ το πλήθος των εγκλημάτων του Ναβουχοδονόσορος. Ελάτε τώρα να μάθετε και του Θεού την φιλανθρωπία. Τιμωρήθηκε ο θηριώδης βασιλιάς να ζει σαν άγριο θηρίο μέσα στην έρημο. Τιμωρήθηκε όμως για να σωθεί. Έβγαλε νύχια και τρίχες σαν αυτά που έχει το λιοντάρι, γιατί πριν σαν λιοντάρι άρπαζε τα άγια και ούρλιαζε. Έτρωγε χόρτα σαν το βώδι, γιατί πριν ζούσε σαν κτήνος, εφ' όσον αγνοούσε τον αληθινό θεό που του εμπιστεύθηκε το βασιλικό αξίωμα.
Όταν όμως με τις παιδαγωγικές αυτές τιμωρίες αναγνώρισε τον ύψιστο Θεό και προσευχήθηκε και μετανόησε, τότε ο Θεός του χάρισε πάλι το βασιλικό αξίωμα.

ΙΗ. Στον Ναβουχοδονόσορα, που αμάρτησε τόσο φοβερά και μετανόησε, χάρισε ο Θεός την συγχώρηση και την βασιλεία. Εάν λοιπόν και συ μετανοήσεις και ζήσης χριστιανικά, δεν θα σου χαρίσει άφεση των αμαρτιών και την βασιλεία των ουρανών;
Φιλάνθρωπος είναι ο Κύριος. Γρήγορος στην συγχώρηση. Αργός στην τιμωρία. Κανείς λοιπόν ας μην απελπίζεται για την σωτηρία του.
Ό Πέτρος, ο κορυφαίος και ο αρχηγός των αποστόλων, φοβήθηκε μια παιδίσκη και αρνήθηκε τρεις φορές τον Χριστό. Μεταμελήθηκε όμως και έκλαψε πικρά. Το κλάμα φανέρωνε την ολόψυχη του μετάνοια. Γι΄ αυτό δεν έλαβε μόνο την συγχώρηση για την άρνηση, αλλά και την αποκατάσταση στο αποστολικό αξίωμα.

Ιθ. Έχοντας λοιπόν, αδελφοί, τόσα παραδείγματα ανθρώπων που αμάρτησαν και μετανόησαν και σώθηκαν, πρόθυμα και σεις να μετανοείτε και να εξομολογείστε. " Έτσι θα λάβετε την συγχώρηση των αμαρτιών σας και θ' αξιωθείτε να κληρονομήσετε την βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους τους αγίους «εν Χριστώ Ιησού, ω εστίν η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων».

Αμήν.

Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.

Πηγή:www.pigizois.gr

Βάζε μετάνοια συνεχώς όταν σφάλλεις και μη χάνεις καιρό


Ἔλαβα, παιδί μου, τήν ἐπιστολή σου, καί εἶδα σ’ αὐτή τήν ἀνησυχία σου.

Ὅμως μή λυπᾶσαι, παιδί μου. Μήν ἀνησυχεῖς τόσο. Καί ἄν πάλι ἔπεσες, πάλι σήκω. Ὀνομάσθηκες οὐρανοδρόμος. Δέν εἶναι, παράξενο νά σκοντάφτει ἐκεῖνος πού τρέχει. Μόνον χρειάζεται νά ἔχει ὑπομονή καί μετάνοια κάθε στιγμή.

Βάζε λοιπόν μετάνοια συνεχῶς, ὅταν σφάλλεις, καί μή χάνεις καιρό. Γιατί, ὅσον ἀργεῖς νά ζητήσεις συγχώρηση, τόσον δίνεις ἄδεια στόν πονηρό νά ἁπλώνει μέσα σου ρίζες. Μήν τόν ἀφήνεις νά ἀποκτᾶ δικαιώματα εἰς βάρος σου.

Λοιπόν μήν ἀπελπίζεσαι ὅταν πέφτεις, ἀλλά ἀφοῦ σηκωθείς πρόθυμα βάζε μετάνοια λέγοντας· – Συγχώρησέ με, Χριστέ μου, ἄνθρωπος εἶμαι καί ἀσθενής.

Δέν εἶναι ἐγκατάλειψη αὐτό. Ἀλλά, ἐπειδή ἔχεις ἀκόμα μεγάλη ὑπερηφάνεια κοσμική, κενοδοξία πολλή, σέ ἀφήνει ὁ Χριστός μας νά σφάλλεις, νά πέφτεις. Νά μαθαίνεις κάθε μέρα αἰσθητά τήν ἀδυναμία σου καί νά ὑπομένεις τούς φταῖχτες. Νά μήν κατακρίνεις τούς ἀδελφούς, ἐάν σφάλλουν, ἀλλά νά τούς ὑπομένεις.

Ὥστε, ὅσες φορές πέφτεις, πάλι νά σηκώνεσαι, καί ἀμέσως νά ζητᾶς τή συγχώρηση.

Μήν ἀφήνεις λύπη στήν καρδιά σου. Διότι ἡ χαρά τοῦ πονηροῦ εἶναι ἡ λύπη, ἡ ἀθυμία, ἀπό τήν ὁποία γεννιοῦνται πολλά καί μέ τά ὁποῖα γεμίζει πικρία ἡ ψυχή αὐτοῦ πού τά ἔχει. Ἐνῶ ἡ διάθεση τοῦ μετανοοῦντος λέει: «Ἥμαρτον, συγχώρησον, Πάτερ»! καί διώχνει τή λύπη. «Μήπως, λέει, δέν εἶμαι ἄνθρωπος ἀσθενής; Λοιπόν, τί πρέπει νά κάνω»; Πράγματι, παιδί μου, ἔτσι εἶναι. Ἔχε θάρρος.

Μόνον ὅταν ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τότε στέκει στά πόδια του ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλιῶς, χωρίς χάρη, πάντοτε παρασύρεται καί πάντοτε πέφτει. Νά ἔχεις ἀνδρεία λοιπόν καί μή φοβᾶσαι καθόλου.

Εἶδες πῶς ὑπέμεινε τόν πειρασμόν ὁ ἀδελφός πού γράφεις; Τό ἴδιο κάνε καί σύ. Ἀπόκτησε γενναῖο φρόνημα στούς πειρασμούς πού ἔρχονται ἐναντίον σου. Πάντως θά ἔλθουν. Ἔχεις ἀνάγκη ἀπ’ αὐτούς. Γιατί ἀλλιῶς δέν καθαρίζεσαι. Ἄφησε τί λέει ἡ ἀκηδία καί ἡ ραθυμία σου. Μήν τούς φοβᾶσαι. Καθώς μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ πέρασαν οἱ προηγούμενοι, ἔτσι θά περάσουν καί αὐτοί, ἀφοῦ κάνουν τό ἔργο τους.

Φάρμακα εἶναι οἱ πειρασμοί καί βότανα ἰατρικά, πού θεραπεύουν τά πάθη τά φανερά καί τίς ἀόρατες πληγές μας.

Ἔχε λοιπόν ὑπομονή γιά νά κερδίζεις καθημερινά, νά ἀποταμιεύεις μισθό, ἀνάπαυση καί χαρά στήν οὐράνια Βασιλεία. Γιατί ἔρχεται νύχτα, δηλ. ὁ θάνατος, πού τότε κανείς πλέον δέν μπορεῖ νά ἐργασθεῖ. Γι’ αὐτό τρέξε. Εἶναι λίγος ὁ καιρός.

Γνώριζε δέ καί αὐτό· ὅτι καλλίτερα εἶναι μιά ἡμέρα ζωῆς γεμάτη νῖκες μέ βραβεῖα καί στεφάνια, παρά χρόνια πολλά καί νά ζεῖς μέ ἀμέλεια. Γιατί μιᾶς ἡμέρας ἀγῶνας μέ γνώση καί αἴσθηση ψυχῆς, ἰσχύει γιά πενήντα χρόνια κάποιου ἄλλου, χωρίς γνώση ἀλλά πού ἀγωνίζεται μέ ἀμέλεια.

Χωρίς ἀγῶνα καί χωρίς νά χύσεις αἷμα μήν περιμένεις νά ἐλευθερωθείς ἀπό τά πάθη. Ἀγκάθια καί τριβόλια φυτρώνει ἡ γῆ μας μετά τήν παράβαση. Πήραμε ἐντολή γιά κάθαρση· ἀλλά μέ πόνο πολύ, μέ ματωμένα χέρια, καί μέ πολλούς ἀναστεναγμούς ξεριζώνονται. Κλάψε λοιπόν, χῦσε δάκρυα ποταμούς, καί μαλακώνει ἡ γῆ τῆς καρδιᾶς σου. Καί, ἀφοῦ τό χῶμα βραχεῖ, εὔκολα ξεριζώνεις τά ἀγκάθια.


Όσιος Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής
«Ἔκφρασις Μοναχικῆς ἐμπειρίας»

ἐκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Ἅγ. Ὄρος

σ. 127-129


Γι' αυτό είπαν καί οι Πατέρες, θά χύσεις ΑΙΜΑ καί θά πάρεις ΠΝΕΥΜΑ


"Έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα, έπεσα σηκώθηκα.

Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου, να λέει αυτή τήν λέξη.

Όχι από τη μια ημέρα στην άλλη. 

Πέρασαν χρόνια αυτό το οποίο ζω σήμερα. 

Χρόνια! 

Με λόγια παχυά, θεωρίες, μπλα, μπλα, μπλα δεν τα μαθαίνεις. 

΄Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου, δέν τριφτείς σάν τήν λεμονόκουπα δέν τά μαθαίνεις. 

Γι'αυτό είπαν και οι Πατέρες θα χύσεις αίμα και θα πάρεις πνεύμα."

Γέροντας Αγάθων Κωνσταμονίτης

Αμάρτημα ε ξ ο μ ο λ ο γ η μ έ ν ο καί μ ι σ η μ έ ν ο σβήνεται από τό βιβλίο της Δικαιοσύνης Του Θεού


«Αμάρτημα εξομολογημένο και μισημένο σβήνεται από το βιβλίο της δικαιοσύνης του Θεού. 

Έτσι, δεν θα καταλογιστεί στην τελική Κρίση. 

Αυτό έχοντας στο νου μας, ας φρονηματίζουμε πάντα τη ψυχή μας με την ελπίδα της σωτηρίας, διατηρώντας όμως αμείωτο μέσα μας το αίσθημα της αμαρτωλότητος.

Ο Χριστός, με τη σταυρική του θυσία, έσκισε το χρεόγραφο όλων των ανομιών μας. 

Από μας ζητάει ζωντανή πίστη, ειλικρινή Εξομολόγηση, αγώνα εναντίον της αμαρτίας και μίσος για το κακό».

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
(Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 101)