.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Το ψέμα που μουδιάζει τον πόνο

Ο Χριστός αρνείται να καταδικάσει τους ανθρώπους για τα λάθη τους, διότι γνωρίζει ότι κανείς δεν αμαρτάνει χάριν γούστου, ακόμη κι όταν έτσι φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Ξέρει καλά ότι κάθε αμαρτία είναι μια προσπάθεια για να γεμίσει ένα βαθύτερο κενό της ύπαρξης μας
Μια βαθιά έλλειψη νοήματος. Μια φυγή απο εκείνα που μας τρομάζουν και δεν θέλουμε να δούμε μέσα μας. 
Ο Χριστός δεν μας κατακρίνει διότι γνωρίζει, ότι τα πάθη και οι αμαρτίες είναι υποκατάστατα μια Απουσίας. 
Επιλέγουμε στιγμές ευφορίας για να μουδιάσουμε τον κρυφό μας πόνο…

πλ