.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Περὶ ἱερωσύνης, καθαρότητος τῶν ἱερέων καὶ ἡ φοβερὰ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ ποὺ δίνει συμμαρτυρία



Μὲ ἀφορμὴ ἀνάρτηση σχετικὰ μὲ τὴν πρόσφατη χειροτονία πρώην μέντιουμ θυμήθηκα ἄλλη μία συνομιλία ποὺ εἶχα στὴν Ἁγία Γῆ τὸ 1993 μὲ τὸν τελευταῖο μεγάλο πνευματικό της Παλαιστίνης τὸν Γέροντα Σεραφεὶμ τὸν Ἁγιοσαβαΐτη (φῶτο). 
Ἡ συζήτηση γιὰ τὰ κωλύματα, ἄμεσα καὶ ἔμμεσα, ὅποτέ μου εἶπε τὸ παρακάτω περιστατικό.
Νεανίας τις προσῆλθε στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα ὁρμώμενος ἐκ Θεσσαλονίκης, παιδὶ ποὺ μεγάλωσε μὲ φόβο Θεοῦ καὶ διατηρήθηκε καθαρὸς ὅπως τὸν γέννησε ἡ μητέρα του μὲ σκοπὸ κάποια στιγμὴ νὰ ἱερωθεῖ. Ἐξομολογήθηκε λοιπὸν στὸν Γέροντα Σεραφεὶμ ὁ ὁποῖος περιχαρής του εἶπε πὼς ἔχει τὴν εὐλογία του νὰ διακονήσει τὸ φρικτὸ θυσιαστήριο. Πρὶν διαβάσει τὴν συγχωρετικὴ εὐχὴ ὁ Γέροντας, ὁ νέος του εἶπε..."Γέροντα ξέχασα νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι τελευταῖο"...
"Πρὶν μερικοὺς μῆνες ἡ ἀδελφή μου σύναψε σχέση ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμεινε ἔγκυος. Μόλις τὸ κατάλαβε καὶ ἀφοῦ πέρασαν λίγες μέρες ἡ σχέση της τὴν ἐγκατέλειψε καὶ βρίσκονταν σὲ δύσκολη κατάσταση. Ἕνα πρωϊνὸ ἑτοιμαζόμουν νὰ πάω μὲ τὸ ἁμάξι στὴν δουλειὰ ὅταν ἐκείνη μὲ βρῆκε στὶς σκάλες καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὴν πάω στὸ γυναικολόγο. Προσπάθησα νὰ τὴν πείσω νὰ μὴν κάνει ἔκτρωση ἐκείνη ὅμως ἦταν ἀνένδοτη. Τελικὰ τὴν....συνόδευσα στὸ νοσοκομεῖο."
Ὁ Γέροντας Σεραφεὶμ τινάχθηκε σὰν ἐλατήριο καὶ τοῦ εἶπε... "Συμμέτοχος σὲ φόνο ἔγινες, ἱερέας δὲν μπορεῖς νὰ γίνεις, μὲ συγχωρεῖς παιδί μου δὲν μπορῶ νὰ σοὺ δώσω συμμαρτυρία."
Ὁ νέος ἔκλαιγε γονατιστός ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς ἦταν ἀνένδοτος. Συμμέτοχος σὲ φόνο ἔγινες ἱερέας κωλύεσαι δὲν μπορεῖς νὰ γίνεις. Ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Σεραφεὶμ δὲν εἶχε ἐξομολογήσει πιὸ καθαρὸ παληκάρι στὴν ζωή του καὶ ὅμως ἔχασε τὴν ἱερωσύνη.
Αὐτὲς οἱ λίγες γραμμὲς γιὰ τὴν βιομηχανία χειροτονιῶν ποὺ στήνουν διάφορες μητροπόλεις,κάνοντας ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς ἄτομα μὲ κωλύματα ἱερωσύνης καὶ πᾶμε μετὰ ὅλοι μαζὶ κατὰ βαρβάρων.

εμμανουήλ παπάς