..., εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι θα επιστρέψουμε στον Πατέρα μας και μέσα από την τήρηση των εντολών Του θα δυναμώσει και θα ωριμάσει η τωρινή νηπιακή Πίστη μας.
Σ’ αυτό το επίπεδο ωρίμανσης της Πίστεως λειτουργεί η Χάρις του Θεού.
Η υπομονή στις επικείμενες θλίψεις θα αδρανοποιήσει την παιδευτική ενέργεια του Πνευματικού Νόμου και οι θλίψεις θα μετατραπούν σε πηγή αγαθών, πνευματικών και υλικών.
ΟΤΑΝ όμως ο Θεός “τιμωρεί” λαούς, ή πρόσωπα που βρίσκονται έξω από τη Διαθήκη Του και δεν ανήκουν στο λαό Του (π.χ. Ηρώδης, Φιλισταίοι Ιδουμαίοι, Αμορραίοι… και τώρα οι … ημέτεροι προδότες, οι Τουρκαλάδες, αλλά και οι συνεταίροι τους, απόγονοι των Φράγκων Σταυροφόρων) οι οποίοι λόγω ειδωλολατρίας δεν έρχονται σε θεογνωσία, τιμωρεί ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ και όχι ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ.
Όσοι έφτασαν με τα άνομα έργα και την υπερηφάνειά τους να είναι άξιοι τιμωρίας, ή κακοποίησαν το λαό του Θεού καταδικάστηκαν και εξαφανίστηκαν από την ιστορία. Αυτό θα συμβεί σε λίγο και με τους εχθρούς της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας.
Ο Θεός όμως το λαό Του, όσο σκληρά κι αν τον τιμωρήσει για πλήθος ανομιών, ακόμα και μακροχρόνια, ποτέ δεν τον εξαφανίζει.
Αυτό το δίπολο “τιμωρία – παρηγορία” είναι πολύ σύνηθες στην Αγία Γραφή και φυσικά δεν περιορίζεται στον παλαιό μόνο λαό του Θεού, αλλά επεκτείνεται και στο νέο λαό, την Εκκλησία.
Βιβλιογραφία:
Μοναχού Παϊσίου Καρεώτου
ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ του ασκητού
“ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ”