Αξιοδάκρυτο θέαμα αληθινά, είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσία της Χριστιανικής πίστεως.
Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού στις ημέρες μας, όπου κι αν στρέψει κανείς τα μάτια του.
Είναι σπάνιο να παρηγορήσει κανείς τους οφθαλμούς του, με ένα αντίθετο φαινόμενο.
Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών», σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου, κατ’ όνομα και κατ’ έργο, αληθινό Χριστιανό.
Παρουσιάζω τώρα την ερώτηση σας:
– «Γιατί δεν μπορούν οι ειδωλολάτρες – αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί – να σωθούν;». Γράφετε ότι «ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι.
Εάν στέλναμε στην απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήταν ενάντια στο έλεος του Θεού… ναι πράγματι μια τέτοια σκέψη, είναι εναντία στην κοινή αντίληψη.
Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Το να λογαριάζετε τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια, είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία».
θα προσπαθήσω να απαντήσω με λίγα λόγια χωρίς να φθαρεί η σαφήνεια της εξηγήσεως λόγω μακρολογίας.
Χριστιανοί. Μυθολογείτε γύρω από τη σωτηρία, αγνοώντας και αυτή και τον λόγο για τον οποίο ο κόσμος έχει ανάγκη σωτηρίας και τελικά εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον Χριστό, ο οποίος είναι ο Μόνος διά του όποιου αποκτούμε τη σωτηρία.
Ιδού λοιπόν ή αληθινή διδασκαλία επί του προκειμένου, η διδασκαλία της Αγίας και Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.
Η σωτηρία συνίσταται στην επιστροφή του ανθρώπου, σε ένωση με τον Θεό. Αυτή η ένωση ήταν χαμένη, από όλο το ανθρώπινον γένος, διά μέσου της πρώτης πτώσης των προπατόρων μας. Έκτοτε η κοινή «μοίρα» όλων των ανθρώπων ήταν η απώλεια ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων.
Συνελήφθημεν εν ανομίαις και εγεννήθημεν εν αμαρτίαις συμφώνως με τον ψαλμωδό [ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου, (Ψαλμ. ν΄ 7)] και ο Πατριάρχης Ιακώβ όσον αφορά τον εαυτό του και τον αγνό και σώφρονα υιό του Ιωσήφ λέει: «καταβήσομαι πρὸς τὸν υἱόν μου πενθῶν εἰς ᾅδου» (Γεν. λζ’ 35).
Οι άνθρωποι μετά το πέρασμα τους επί της γης, κατέβαιναν εις τον Άδη όχι μόνον οί αμαρτωλοί, αλλά ακόμη και οι δίκαιοι της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης.
Αυτή ήταν η δύναμη των καλών έργων της ανθρωπότητας. Αυτή ήταν η αξία των αρετών της ξεπεσμένης μας φύσης. Για να επανέλθει η απωλεσθείσα ένωση, του ανθρώπου με τον Θεό, για τη σωτηρία του ανθρώπου, ήταν αναγκαία η εξαγορά, η απολύτρωση. Η λύτρωση του ανθρωπίνου γένους δεν επιτελέσθηκε από Άγγελο ή Αρχάγγελο ή από κάποιο άλλο ανώτερο ον κτιστό και επομένως περιορισμένο.
Η σωτηρία επιτελέσθηκε από τον ίδιο τον απεριόριστο Θεό. Η τιμωρία του Άδη, η μερίδα της ανθρωπότητας καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε διά μέσου, της του Χριστού καταδίκης. Η έλλειψη της ανθρώπινης αξίας, συμπληρώθηκε με την δική του άπειρη αξία. Ότι ήταν αδύνατον να κατορθώσει το ανθρώπινον γένος, με όλα τα καλά έργα, εν τούτοις όμως τόσο αδύναμα, ώστε κατέβαινε με αυτά στον Άδη, κατορθώθηκε δι’ ενός δυναμικού έργου. Διά της πίστεως στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Οι Ιουδαίοι ρωτούσαν τον Κύριο, και ο Κύριος τους απαντούσε: «εἶπον οὖν πρὸς αὐτόν· τί ποιῶμεν ἵνα ἐργαζώμεθα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστι τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος» (Ιωάν. στ’ 28-29). Ένα λοιπόν καλό έργον είναι αναγκαίο για την σωτηρία μας – ΠΙΣΤΗ -. Η πίστη είναι έργο. με την πίστη και μόνο αυτή μπορούμε να κατορθώσουμε την ένωση με τον Θεό διά μέσου των μυστηρίων της εκκλησίας, τα οποία μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Δεν υπάρχουν θεμέλια πού να στηρίζουν την πίστη σας.
Σφάλλετε όταν λέτε ότι θα σωθούν οι καλοί άνθρωποι, ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους, διότι αυτό σημαίνει ότι και αυτοί θα ενωθούν με τον αληθινό Θεό.
Σπαταλάτε τον χρόνον σας συλλογιζόμενοι, ότι μία ιδέα αντίθετη από την δική σας, είναι καινοτομία, ότι είναι κάποια εσφαλμένη διδασκαλία, πού μόλις τώρα εισχώρησε μέσα στην Εκκλησία. Όχι. Μιά τέτοια διδασκαλία διατηρούσε πάντοτε η αληθινή Εκκλησία και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.
Η εκκλησία δεχόταν πάντοτε ότι υπάρχει μόνο ένα μέσο για τη σωτηρία, ο Λυτρωτής. Επίσης πάντοτε δεχόταν, ότι τα μεγαλύτερα έργα της ξεπεσμένης μας φύσης στο τέλος κατεβαίνουν στον Άδη και μόνον εκεί. Εάν οι δίκαιοι της αληθινής Εκκλησίας, οι φωτισμένοι διά των οποίων ενεργούσε το Άγιο Πνεύμα, οι προφήτες και θαυματουργοί, οι όποιοι πίστευαν στον ερχομό του Σωτήρος και πού πέθαναν πριν από την έλευση του, εάν εκείνοι κατέβαιναν στον Άδη, τότε πώς εσείς τους θέλετε αυτούς τους αλλόθρησκους και μωαμεθανούς, επειδή σας φαίνονται τόσο καλοί, να λάβουν την σωτηρία, χωρίς ποτέ να γνωρίσουν η να πιστέψουν στο Λυτρωτή;
Πώς μπορεί κανείς να τους εγγυηθεί σωτηρία η όποια αποκτάται μόνο και το επαναλαμβάνω – μόνον με ένα τρόπο, πίστη στον Λυτρωτη;
Χριστιανοί! Γνωρίστε τον Χριστό. Θυμηθείτε ότι δεν τον κατανοήσατε, ότι τον απορρίπτετε, όταν πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει σωτηρία χωρίς Αυτόν, βασιζόμενοι στην χάρη κάποιου είδους καλών έργων. Με το να δέχεστε ότι μπορεί να υπάρξει σωτηρία χωρίς πίστη στον Χριστό, τον απορρίπτετε και ίσως χωρίς να το θέλετε πέφτετε στην θανάσιμη αμαρτίαν της βλασφημίας.
«Λογιζόμεθα οὖν…», λέει ο απόστολος Παύλος «πίστει δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου… δικαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή· πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δικαιούμενοι δωρεὰν τῇ αὐτοῦ χάριτι διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ…» (Ρωμ. γ’ 22-25).
Εσείς απαντάτε: ο απόστολος Ιάκωβος παραγγέλλει και υπαγορεύει ότι τα καλά έργα είναι αναγκαία και μας διδάσκει ότι η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή [ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν (Ιακ. β΄20)].
Κοιτάξτε πιο προσεκτικά τι παραγγέλλει ο άγιος Ιάκωβος. Θα δείτε ότι παραγγέλλει – τα έργα της πίστεως – όπως άλλωστε και όλοι οι θείοι και εμπνευσμένοι συγγραφείς της Άγιας Γραφής και όχι τα έργα της ξεπεσμένης μας φύσης, τα οποία είναι μισητά προς την πίστη. Ο απόστολος παραθέτει την ενέργεια του πατριάρχη Αβραάμ, ένα έργο το οποίον αποκάλυπτε την πίστη ενός δικαίου ανδρός. Αυτό το έργο συνίστατο από την θυσία του μονογενούς του υιού, στον Θεό. Το να θυσιάσει κανείς το γιό του. δεν λογίζεται καλό έργο για την ανθρώπινη κρίση. είναι όμως ένα καλό έργο, μόνο επειδή εκπληρώνει την θέληση του Θεού.
Εξετάστε την Καινή Διαθήκη και τις Άγιες Γραφές γενικά και θα δείτε ότι αυτές παραγγέλουν την εκπλήρωση των εντολών του Θεού, και ότι η εκπλήρωση αυτών των εντολών ονομάζεται με μία λέξη έργα. Από την εκπλήρωση αυτών των εντολών η πίστη ζωοποιείται και γίνεται ενεργή.
Θα ανακαλύψετε επίσης μέσα στις γραφές, ότι τα καλά έργα πού προέρχονται από την πεσμένη μας φύση, από συναισθήματα, από πάθη (το αίμα) από μία συγκινημένη καρδία, είναι απαγορευμένα, απορριπτόμενα. Αυτά ακριβώς είναι το είδος των καλών έργων, πού εσείς επιβραβεύετε ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους. Χάριν αυτών των έργων, αν και πράττονται από αυτούς πού απορρίπτουν τον Χριστό, εσείς είστε διατεθειμένοι να τους εγγυηθείτε την σωτηρία.
– «Αληθινά η προσέγγιση σας είναι παράξενη στην κοινή αντίληψη».
Από που παίρνετε το δικαίωμα αυτό, να υιοθετήσετε ένα τέτοιο νόμο; Εάν είστε χριστιανοί, τότε πρέπει να έχετε Χριστιανική αντίληψη γύρω απ’ αυτό το θέμα και όχι μίαν αντίληψη πού την ονειρευτήκατε από το τίποτε.
Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει, ότι εξ αιτίας της πτώσεως του Αδάμ ο νους μας (η λογική, η διάνοια) διαστράφηκε. Όσο και αν προικίσθηκε από την φύση ο πεσμένος μας νους, όσον και αν φωτίστηκε από την μάθηση, δεν παύει να παραμένει σε μιά πεσμένη κατάσταση εσφαλμένος. Πρέπει κανείς να τον απορρίψει και να παραδώσει τον εαυτόν του στην καθοδήγηση της πίστης.
Διαμέσου αυτής της καθοδήγησης και με αξιόλογη προσπάθεια προς την ευσέβεια, στον κατάλληλο χρόνο ο Θεός εγγυάται στους πιστούς δούλους του, αληθινό και πνευματικό νου. Μόνο αυτός ο αληθινός νους πρέπει να αναγνωρίζεται ως υγιής. Αυτός ο νους, ο γεννημένος από την πίστη, είναι υπέρ-νους, όπως τον περιγράφει ο άγιος Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Εβραίους. Το θεμέλιο της πνευματικής συνέσεως είναι ο Θεός, και η πίστη στηριγμένη σ’ αυτήν την σταθερή πέτρα δεν κλονίζεται ούτε πλανάται.
Εμείς οι Χριστιανοί, θεωρούμε αυτό πού εσείς ονομάζετε κοινή αντίληψη, ότι είναι τόσο αρρωστημένη, τόσο σκοτεινή, τόσο παραπλανημένη, πού δύναται να γιατρευτεί μόνον αν αποκοπεί με το μαχαίρι της πίστεως, όλη η γνώση η οποία έχει οικοδομήσει αυτήν την κοινή αντίληψη και να πεταχτεί μακρυά. Εάν κάποιος θεωρεί τον νου του υγιή, βασισμένος σε κάποιο αόριστο κάτι, το οποίο συνεχώς μεταβάλλεται, τότε αυτό το να είναι «υγιής», ενδεχομένως να απορρίψει τον Χριστό. Η πείρα βεβαίωσε ότι έτσι έχει το πράγμα.
Τι ακριβώς σας λέγει «η κοινή αντίληψη σας»; Μήπως σας λέει, ότι προσβάλλεται από την σκέψη, ότι οι καλοί άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στον Χριστόν θα χαθούν; Αυτό είναι όλο; Επί πλέον σας λέει ότι για
τέτοιους ανθρώπους, το να χαθούν θα πήγαινε εναντίον ενός τέτοιου πανάγαθου όντος σαν τον Θεό; Φυσικά θα είχατε μίαν αποκάλυψη άνωθεν, γύρω από το ζήτημα αυτό, δηλαδή ότι αφορά το τι είναι και τι δεν είναι εναντίον στο έλεος του Θεού. Όχι, στην πραγματικότητα όχι; Αλλά όμως η κοινή αντίληψη έτσι λέει. Α! η κοινή αντίληψη σας. Με αφορμή την κοινή αντίληψη σας, από που μάθατε ότι με τον περιορισμένο ανθρώπινο νου, θα μπορούσε κανείς να φθάσει στην γνώση, του τι είναι παραδεκτό και τι δεν είναι παραδεκτό στο έλεος του Θεού; Επιτρέψτε μας να εκφράσουμε τις σκέψεις μας.
Το Ευαγγέλιο που είναι οι διδασκαλίες του Χριστού, οι άγιες Γραφές και το σύνολο της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, έχουν αποκαλύψει σε μας, εκείνα πού θα μπορούσε κανείς να γνωρίζει, γύρω από το έλεος του Θεού. Αυτή η γνώση υπερβαίνει τα όρια του νου, είναι υπεράνω απ’ ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί, απρόσιτη σε μας.
Ο ανθρώπινος νους περιπλανιέται άσκοπα, όταν προσπαθεί να ορίσει ποια είναι τα όρια του Θεού όταν προσπαθεί να εξηγήσει το ανεξήγητο, να το υποτάξει στους δικούς του λογισμούς. Να υποτάξει ποίον; τον Θεό. Μία τέτοια αγέρωχη υπεροψία είναι σατανική.
Φανταστείτε λοιπόν, να ονομάζετε τον εαυτό σας Χριστιανό, χωρίς ακόμη να γνωρίζετε τις διδασκαλίες του Χριστού. Εάν δεν έχετε μάθει για την ακατανοησία του Θεού από την γεμάτη χάρη ουράνια διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε πηγαίνετε στο σχολείο και ακούστε τι μαθαίνουν τα παιδιά…
Οι δάσκαλοι των μαθηματικών, εξηγούν σ’ αυτά, την θεωρία του απείρου, το οποίο επειδή είναι μία απροσδιόριστη αξία, δεν υπόκειται στους κανόνες τους οποίους υπόκεινται οι πεπερασμένες αξίες. Τα
συμπεράσματα πού θα μπορούσε να σχηματίσει κανείς, όσον άφορα το άπειρο, μπορεί να είναι καθ’ ολοκληρίαν τα αντίθετα από εκείνα όσον αφορά το πεπερασμένο.
Από την άλλη πλευρά, εσείς θέλετε να προσδιορίσετε τους νόμους πού ρυθμίζουν την δράση του θείου ελέους. Εσείς λέτε, λοιπόν, αυτό και αυτό είναι ευάρεστο στον Θεό και άλλα πράγματα ότι δεν είναι. Όλα αυτά ταιριάζουν η δεν ταιριάζουν με την κοινή σας αντίληψη, με την κατανόηση σας και την αισθαντικότητα σας. Μήπως ακολουθεί απ’ αυτό, ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να κατανοεί και να αισθάνεται όπως εσείς; Εσείς πραγματικά αυτό απαιτείτε από τον Θεό. Πόσο παράφρων και υπεροπτική αξίωση!
Μην κατηγορείτε την Εκκλησία για έλλειψη κοινής αντιλήψεως και ταπεινώσεως. Αυτά είναι τα δικά σας σφάλματα. Η άγια Εκκλησία, το μόνο που κάνει είναι να υποτάσσεται χωρίς ερώτηση στην διδασκαλία του Θεού, σε ότι άφορα την ενεργητικότητα του Θεού, την οποία Αυτός μας έχει αποκαλύψει. Τα παιδιά της Εκκλησίας, την ακολουθούν στο ζήτημα αυτό υπακούοντας. Είναι φωτισμένα από την πίστη και απορρίπτουν κάθε υπερφίαλο συλλογισμό, ο όποιος εγείρεται εναντίον του Θεού.
Εμείς πιστεύουμε, ότι είναι δυνατόν να γνωρίζουμε περί του Θεού, μόνον εκείνα τα όποια ο Θεός ευδόκησε να μας αποκαλύψει. Εάν υπήρχε ένα άλλο μονοπάτι προς την γνώση του Θεού, το οποίο θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε, σύμφωνα με την δική μας διανοητική δύναμη, τότε η θεία αποκάλυψη δεν θα μας είχε δοθεί. Η αποκάλυψη δόθηκε επειδή είναι αναγκαία. Η περιπλάνηση του ανθρωπίνου νου και οι ρεμβασμοί του, είναι μάταια και λανθασμένα.
Λέτε ακόμη, ότι
– «οι αιρετικοί εντούτοις είναι Χριστιανοί».
Από που το πήρατε αυτό; Θέλετε να πείτε, ότι άνθρωποι πού ονομάζουν τους εαυτούς τους χριστιανούς χωρίς να γνωρίζουν τίποτε περί Χριστού, Από την υπέρμετρη αγνωσία τους, θα αποφάσιζαν να ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς, του ιδίου είδους σαν τους αιρετικούς, εκείνους τους αιρετικούς οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την αγία Ορθόδοξη Πίστη, εξ’ αιτίας της βλάσφημης αιρέσεως τους;
Οι αληθινοί χριστιανοί πραγματικά κρίνουν μ’ αυτόν τον τρόπον; Ένα πλήθος από αγίους, επέλεξε το στεφάνι του μαρτυρίου, προτιμώντας τα χειρότερα και διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες, παρά να συμμετέχει με τους αιρετικούς στις βλάσφημες διδασκαλίες τους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρούσε πάντοτε, ότι η αίρεση είναι θανάσιμη αμαρτία, και τον άνθρωπο τον μολυσμένο με την τρομερή αρρώστια της αιρέσεως, ότι είναι πνευματικά νεκρός, ξένος προς την θεία χάρη και σωτηρία, σε κοινωνία με τον διάβολο και την ολέθρια συνοδεία του.
Η αίρεση είναι αμαρτία του νοός. Η αίρεση είναι πιο πολύ δαιμονική, παρά η ανθρώπινη αμαρτία. Είναι η κόρη του διαβόλου, η κληρονομιά του, η ασέβεια του, σχεδόν ειδωλολατρία. Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν την ειδωλολατρεία ασέβεια και την αίρεση διαφθορά. Στην ειδωλολατρεία ο διάβολος λαμβάνει την λατρεία πού οφείλεται στον Θεό, από τυφλωμένους ανθρώπους, ενώ στις αιρέσεις συσσωματοποιεί την τυφλωμένη ανθρωπότητα, στην κυριώτερη αμαρτία του, την βλασφημία.
Εάν κανείς διαβάσει τις πράξεις των συνόδων με προσοχή, θα πεισθεί ότι ο χαρακτήρας των αιρετικών είναι σατανικός. Διαβάζουμε για την τρομακτική τους υποκρισία, για την άμετρη υπερηφάνεια τους. Βλέπουμε την συμπεριφορά τους να υποκινείται από συνεχή ψέμματα. Παρατηρούμε ότι είναι αιχμάλωτοι στα μεγαλύτερα πάθη. Όποτε είναι δυνατόν σ’ αυτούς διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και τις πιο τρομακτικές θηριωδίες.
Το ασύγκριτο μίσος τους προς τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι ιδιαίτερα παρατηρημένο. Η αίρεσις συνοδεύεται, από μία σκλήρυνση της καρδιάς, Από μία φοβερή σκοτίζουσα βλάβη του νου, Από μία ισχυρογνώμονα επιθυμία της ψυχής να παραμείνει μολυσμένη. Από μία δυσκολία στην θεραπεία, του προσώπου πού πάσχει από αυτή την ασθένεια.
Κάθε αίρεση είναι βλασφημία εναντίον του αγίου Πνεύματος. Η αίρεση δεν βλασφημεί μόνον το δόγμα περί του άγιου Πνεύματος ή την ενέργεια, του αλλά βλασφημεί το άγιο Πνεύμα εις την ολότητα του. Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία. Ο άγιος Φλαβιανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος σφράγισε την ομολογία για την αληθινή πίστη με το αίμα του, προσφέρει την απόφαση της Τοπικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως [το 448 μ.Χ], εναντίον του αιρετικού Ευτυχούς [ο οποίος ισχυριζόταν ότι ο Χριστός διέθετε μόνο τη θεία φύση, η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη], με τα ακόλουθα λόγια:
«Ό Ευτυχής, ο πρώην ιερεύς και αρχιμανδρίτης, έξ’ όλων όσων έχει ήδη πράξει και από τις τωρινές καταθέσεις του, έφανερώθη σαφώς ότι νοσεί την κακοδοξίαν του Απολλιναρίου και Βαλεντίνου και ακολουθεί τάς βλασφημίας των ανυποχωρήτως, ο όποιος επιπροσθέτως ουδέ την ιδικήν μας συμβουλήν εσεβάσθη και διδασκαλίαν και δεν κατεδέχθη να συμμορφωθή με τα ορθά δόγματα. Διά τούτο, μετά δακρύων και στεναγμών διά την ολοκληρωτικήν απώλεια του, ωρίσαμεν διά του Κυρίου του ύπ’ αυτού βλασφημηθέντος, να είναι στερημένος και ξένος από κάθε ιερατικόν τάγμα και από την κοινωνίαν μαζί μας, και από την διακυβέρνησιν μοναστηρίου και ας γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι όποιοι μετά απ’ αυτά θα τον συναντήσουν ή θα του συνομιλήσουν, ότι θα είναι υπεύθυνοι και αυτοί εις το επιτίμιον της ακοινωνησίας διότι δεν απεμακρύνθησαν από την συναναστροφήν του».
Αυτή η απόφαση είναι ένα παράδειγμα από την γενική άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσον άφορα τους αιρετικούς. Η απόφαση αυτή, έγινε δεκτή απ’ όλη την Εκκλησία και κυρώθηκε από την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος [το 451 μ.Χ].
Η Αίρεση του Ευτυχούς συνίστατο, στο ότι δεν ομολογούσε δύο φύσεις στον Χριστό μετά την ενσάρκωση του, όπως κάνει η Εκκλησία. Παραδεχόταν μόνον μία φύση την θεία. Εσείς λοιπόν λέτε: Μόνον αυτό;…
Διαβάζουμε την αντίδραση ενός συγκεκριμένου προσώπου της εξουσίας, προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σχετικά με την Αρειανική αίρεση. Η αντίδραση του είναι διασκεδαστική, για την έλλειψη γνώσεως και άξια οίκτου στην ουσία της. Αυτό το πρόσωπο παραγγέλλει στον Πατριάρχη να διατηρεί ειρήνη και να μη δημιουργεί συγχύσεις, πράγματα πού είναι τόσον ξένα προς το Πνεύμα της χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος με δύο τρεις λέξεις. Γράφει ότι δεν βρίσκει τίποτε το εσφαλμένο στην διδασκαλία του Αρείου και ότι η διαφορά ευρίσκεται μόνον στην αλλαγή μιας φράσεως.
[…] Μόνο! Είναι μόνο ή άρνηση της όλης χριστιανικής πίστεως. […]
– Αυτοί οι οποίοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες και βλασφημούν, δεν είναι κακοποιοί, δεν κλέβουν και ακόμη κάνουν και καλά έργα (της πεσμένης μας φύσης) είναι θαυμάσιοι άνθρωποι. Πώς θα μπορούσε ο Θεός σας να τους αρνηθεί την σωτηρία;…
Η όλη έλλειψη της κατανόησης σας, είναι μιά βαθιά αγνωσία της χριστιανοσύνης. Μη νομίσετε ότι μία τέτοια αγνωσία είναι ασήμαντη. Όχι. τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καταστρεπτικά, προπαντός τώρα πού τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω με χριστιανικό τίτλο και σατανικό περιεχόμενο. Ευρισκόμενος κανείς σε άγνοια της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας, μπορεί να δεχθεί μία εσφαλμένη και βλάσφημη σκέψη σαν αληθινή και δεχόμενος αυτήν, να απωλεσθεί για πάντα. Οι βλάσφημοι δεν σώζονται.
Αυτές οι αμφιβολίες πού εκφράζετε, σημαδεύουν εναντίον σας και κατά της σωτηρίας σας. Η ουσία της απορίας σας είναι χωρισμός από τον Χριστό. Μην παίζετε με την σωτηρίαν σας, μην το ρισκάρετε. Διαφορετικά θα θρηνείτε στην αιωνιότητα.
Να μελετάτε την Καινή Διαθήκη και τους Αγίους Πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και παρακαλώ όχι τις Τερέζες και τους Φραγκίσκους και άλλους Δυτικούς παράφρονες, τους οποίους η Δυτική «Εκκλησία» παρουσιάζει ως αγίους. Μελετήστε τους Αγίους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για να κατανοήσετε σωστά τις Γραφές, για να μάθετε να ζείτε όπως πρέπει, για να σκέπτεστε και να αισθάνεστε όπως αρμόζει σε χριστιανό. Πριν έλθει η φοβερή ώρα κατά την οποία πρόκειται να παρουσιαστείτε για κρίση ενώπιον του Θεού, κερδίστε την δικαίωση, η οποία δίνεται δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους από τον Θεό δια μέσου της χριστιανοσύνης.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Γίνεται εμφανές από την ανάγνωση του ανωτέρω κειμένου ότι εάν κάποιος υποστηρίξει, ότι θα σωθούν οι διάφοροι άπιστοι ή αλλόθρησκοι ή αιρετικοί, αυτό ισοδυναμεί με βλασφημία στο Πνεύμα το Άγιο διότι:
α) Δια μέσου αυτής της πεποιθήσεως κατελέγχει μάταιη και αχρείαστη την όλη οικονομία της ενσαρκώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
β) Προσβάλλει αυθαδώς όλους τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι εν Αγίω Πνεύματι συνέγραψαν τους Κανόνες των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και οι οποίοι αποκαλούν τους διαφόρους αιρετικούς ολετήρες, λύκους, ψυχολέθρους, κλέπτας, ασεβείς, δυσεβείς, προδότες, όφεις, κλπ., και την αίρεση τους και την επικοινωνία μαζί τους αιώνια απώλεια.
γ) Υπερυψώνει εωσφορικά τον άνθρωπο ως δυνάμενο να βρει την σωτηρία του εξ ιδίων δυνάμεων σύμφωνα με τον προτεσταντικό ανθρωποκεντρισμό, το οποίο ισοδυναμεί με άρνηση και απόρριψη του Θεού.
Για όλα αυτά η Εκκλησία δια των αγίων Οικουμενικών Συνόδων προστάζει «αναθεματισθήναι πάσαν αίρεσιν» (α’ Κανών, Β’ Οικουμενικής) και «όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα» (πρακτικά Ζ’ Οικουμενικής). Επίσης, στέλνει στο ανάθεμα, όποιον προσπαθεί να υπερασπίζεται τους κάθε είδους αιρετικούς λέγουσα εις τα πρακτικά της ιδίας Συνόδου: «Ει τις χριστιανοκατηγορικής αιρέσεως όντα τινά η εν αυτή τον βίον απορρήξαντα, διεκδικεί (δηλαδή, δικαιώνει ή υπερασπίζεται) ανάθεμα«, καθώς επίσης και «ο μη λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω«.
Ας φοβηθούμε, λοιπόν, διότι εμείς δεν είμαστε περισσότερο εύσπλαχνοι από τον Θεό, ο οποίος έτσι προστάζει.