Ὑπάρχει καὶ κάτι χειρότερο ἀπὸ τὴν αμαρτία.
Εἶναι ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀρετῆς
(Ἱερὸς Αὐγουστῖνος)
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες δημοσιεύθηκε ἕνα κείμενο τοῦ π. Ἀγγέλου Ἀγγελακόπουλου (ἐδῶ), ποὺ κατόρθωσε ἄλλοτε ἠθελημένα, ἄλλοτε ἀθέλητα ‒ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ παρακάτω‒ νὰ βλάψει τὴν ἀποτείχιση, νὰ δώσει ψευδοεπιχειρήματα στὸ στόμα τῶν Οἰκουμενιστῶν, νὰ διχάσει βαθύτερα τὸ ἤδη διχασμένο ποίμνιο, νὰ σκανδαλίσει καὶ νὰ παρασύρει στὴν ἀπόλυτη ὑποταγὴ στὸ πρόσωπό του. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ νὰ ἀναδείξει τὴν κατὰ τὸν π. Ἄγγελο μοναδικὴ αὐθεντία στὸν χῶρο τῆς Ἀποτείχισης αὐτὴ τὴν στιγμή: τὸν ἴδιο τὸν π. Ἄγγελο. Εἶναι ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀρετῆς, ποὺ εἶναι χειρότερη καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Θὰ σχολιάσω συνολικὰ τὸ κείμενο τοῦ π. Ἀγγέλου τονίζοντας ἰδιαίτερα κάποια σημεῖα καὶ παράλληλα τὸ ἱστορικὸ τοῦ ἐν λόγῳ ἱερέως γιὰ νὰ φανεῖ ἡ τραγικὴ περίπτωσή του, ποὺ φυσικὰ μᾶς ἐξοργίζει, ἀλλὰ κυρίως μᾶς θλίβει καθὼς δὲν εἶναι πολλοὶ οἱ ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς καὶ εἶναι κρίμα νὰ φτάνουμε σὲ τέτοιο σημεῖο.
Πρὶν ἀρχίσω τὸν σχολιασμὸ πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ὁ π. Ἄγγελος
α) ποτὲ δὲν κάλεσε τοὺς ἀποτειχισμένους σὲ ὁμόνοια καὶ διάλογο, δίνοντας ὁ ἴδιος τὸ καλὸ παράδειγμα
β) ποτὲ δὲν ἐπικοινώνησε μὲ κάποιον, ἀπὸ ὅσους κατηγορεῖ, πρὸς οἰκοδομὴν καὶ διόρθωσή του
γ) ποτὲ δὲν ζήτησε συγγνώμη ἢ δὲν ἔδειξε κάποια ἔστω μετάνοια καὶ αὐτοκριτικὴ γιὰ τὸ ὅτι ἀποτειχίστηκε τόσο ἀργὰ καὶ μάλιστα ὄχι γιὰ τὴν αἵρεση ἀλλὰ γιὰ τὸ σχίσμα
δ) ποτὲ δὲν ἐνημέρωσε τὸ ποίμνιο ποῦ καὶ πότε λειτουργεῖ. Ἀντιθέτως τὰ κρατεῖ ὅλα μυστικὰ καὶ κοινωνεῖ μόνο ὅσους συμφωνοῦν καὶ ὑποτάσσονται σ’ αὐτόν. Ὁ π. Ἄγγελος ἀποδεικνύεται:
1. Ἀναξιόπιστος καὶ ἀνακόλουθος! Ἐνῶ ὁμολογεῖ ὅτι «Ὅποιος, λοιπόν, τούς ἀκολουθεῖ, ἐκκλησιάζεται στούς ναούς ἀπιστίας τους, ἀκούει τά κηρύγματά τους, ὑπακούει στίς ἀποφάσεις τους, συμμετέχει στά μυστήριά τους κλπ., βγάζει κι αὐτός τόν ἑαυτό του ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μολύνεται πνευματικῶς καί καθίσταται ἀκοινώνητος, μέσῳ τῆς μνημονεύσεως τῆς μή ὀρθοτομούσης «ἱερᾶς συνόδου» καί τῶν σχισματοαιρετικῶν οἰκουμενιστῶν καί ὑποτάσσεται στήν αἵρεση, ὑπονομεύοντας φρικτά τήν σωτηρία του», ὅμως αὐτὰ τὰ λέει γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό του. Διότι ὁ π. Ἄγγελος χρειάστηκε σχεδὸν 4 χρόνια μετὰ τὸ Κολυμπάρι γιὰ νὰ ἀποτειχιστεῖ παρόλο ποὺ τόσοι τοῦ ὑποδείκνυαν, τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων (γιὰ τὴν ὁποία κάνει σὰν νὰ τὴν ἀνακάλυψε αὐτὸς πρῶτος), τὸν πονηρὸ ρόλο τοῦ Πειραιῶς, τὴν ἀνακολουθία καὶ δειλία τοῦ Κυθήρων καὶ τὴν διπλογλωσσία τῆς Γατζέας. Καὶ ὅμως ἐκεῖνος κώφευε καὶ λοιδοροῦσε ὅσους τοῦ τὰ ὑπεδείκνυαν.
Ξέχασε ὁ π. Ἄγγελος ποιόν μνημόνευε τόσα χρόνια, ποιανοῦ κηρύγματα ἄκουγε καὶ μὲ ποιόν (συγ)κοινωνοῦσε; Τώρα ἀνακάλυψε ὁ π. Ἄγγελος τὴν παραπάνω διδασκαλία τῶν Πατέρων; Τώρα κατάλαβε ὁ π. Ἄγγελος τί σημαίνουν τὰ παραπάνω λόγια; Καὶ ἂν ναί, γιατί εἶναι τόσο σκληρὸς μὲ τοὺς ἄλλους, ἐνῶ μὲ τὸν ἑαυτό του εἶναι διαλακτικότατος; Γιατί δὲν ψελλίζει ἕνα «συγγνώμη»; Αὐτὸς ποὺ ἀσκοῦσε ἀπεριόριστη οἰκονομία, πῶς ἐμφανίζεται τώρα βασιλικότερος τοῦ βασιλέως;
Λέγει ὁ π. Ἄγγελος: «Ἀπαγορεύεται (ὁ ἀποτειχισμένος) ν’ ἀκούει κηρύγματα, ὁμιλίες κλπ. τῶν ψευδεπισκόπων διά ζώσης ἤ στό διαδίκτυο ἤ νά διαβάζει συστηματικά τά γραπτά τους ἤ καί ἱερέων, πού τούς ἀκολουθοῦν ὑποτακτικά, εἴτε μέ τήν θέλησή τους, εἴτε ἀπό φόβο καί σιωπή, κι ἔτσι νά συμμετέχουν κι αὐτοί καί νά ἐνισχύουν τήν αἵρεση καί τό σχίσμα». Καὶ ποιόν παρουσιάζει στὸ κείμενό του ὡς πηγή; Τὸν π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο, ποὺ οὔτε ἀποτειχισμένος εἶναι, μνημονεύει τὸν Πατρῶν καὶ συμμετέχει στὰ μυστήρια τῆς, ὅπως τὴν ὀνομάζει, σχισματοαιρετικῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος!!!
2. Πονηρὸς καὶ ἄδικος ὁ π. Ἄγγελος.
Στὸ παρακάτω κείμενό του καταδικάζει τὴν ὅποια οἰκονομία, τὴν κοινωνία μὲ ἱερεῖς ποὺ μνημονεύουν τήν ‒ὅπως τὴν ὀνομάζει‒ σχισματοαιρετικὴ Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμα καὶ τὴν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἀκοὴ κηρυγμάτων ἢ τὴν ἀνάγνωση κειμένων ἀπὸ μὴ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς. Καὶ παράλληλα παρουσιάζει ὡς τοὺς μοναδικοὺς ὀρθῶς ἀποτειχισμένους φυσικὰ τὸν ἑαυτό του (ὦ τῆς ταπεινώσεως) καὶ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ, ποὺ εἶναι ὑπὲρ τῆς Οἰκονομίας καὶ συνεχίζουν νὰ ἔχουν ἐκκλησιαστικὲς σχέσεις π.χ. μὲ τὸν Κυθήρων ἀπὸ τὸν ὁποῖον ὁ π. Ἄγγελος ἀποτειχίστηκε λόγῳ τοῦ σχίσματος (ἐδῶ)!!!
Πόσο ὑποτιμάει τὴν νοημοσύνη μας ὁ ἱερέας αὐτός; Καὶ πῶς τολμάει νὰ κάνει τὸν τόσο αὐστηρό, ὅταν ὁ ἴδιος καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος στὴν ἡμερίδα ποὺ διοργάνωσε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης στὴν Θεσσαλονίκη, δὲν διάβασαν τὴν ὁμιλία τους προσωπικὰ ἀλλὰ διὰ μέσου ἄλλων ἀτόμων, διότι τοὺς τὸ ἀπαγόρεψε ὁ ἐπίσκοπός τους (ἐδῶ)!!! Δηλαδὴ γιὰ τοὺς παραπάνω ἱερεῖς ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὸν Κυθήρων (καὶ ἐννοεῖται μαζὶ μὲ τοὺς τόσους λαϊκούς, ἱστολόγους κλπ.) δὲν ἰσχύουν τὰ παρακάτω ποὺ ὁ π. Ἄγγελος ἔγραψε γιὰ τὸν Κυθήρων:
«Ἡ Ἱερά Σύνοδος, μέ τήν ἐκκλησιοποίησιν τοῦ σχίσματος, γίνεται ἀκοινώνητη, βάσει τοῦ 2ου Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου (341 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος λέγει: "…μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας"[45]. Ἔχοντας, λοιπόν, Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά τῆς ἀκοινωνήτου Ἱερᾶς Συνόδου, τήν ὁποίαν μνημονεύετε, γίνεσθε κι ἐσεῖς δυστυχῶς ἀκοινώνητος, ἔστω καί ἄν δέν συμφωνεῖτε θεωρητικά μόνο μέ τήν ἀναγνώριση τῶν σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας» (ἐδῶ); Καὶ αὐτοὶ ἀποκαλοῦνται ἀπὸ τὸν π. Ἄγγελο «ὀρθῶς ἀποτειχισμένοι»; (Πρέπει φυσικὰ νὰ ἀπαντηθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο καὶ Σεραφεὶμ Ζήση, πῶς γίνεται νὰ μὴν καταδικάζεται ἀπὸ αὐτοὺς ὁ π. Ἄγγελος, ποὺ ἀνακηρύσσει ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σχισματοαιρετική, ὅταν ὁ π. Σεραφεὶμ τόσες φορὲς δημόσια εἶπε, ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ καταδικάσουμε ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος;).
3. Ὁ π. Ἄγγελος ψεύδεται συνειδητὰ καὶ μὲ γνώμονα τὸ συμφέρον. Διότι ἐνῶ λέει τὰ παραπάνω γιὰ τὸν Κυθήρων ὡς αἰτία ἀποτειχίσεως καὶ μάλιστα ἀναγνωρίζοντας «ἔστω καί ἄν δέν συμφωνεῖτε θεωρητικά μόνο μέ τήν ἀναγνώριση τῶν σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας», ὅταν δικαιολογοῦσε τὸν ἑαυτό του, γιατὶ δὲν ἀποτειχίζεται ἀπὸ τὸν Πειραιῶς ἔλεγε: «Ἐάν κάποιος ρωτοῦσε τήν ἐλαχιστότητά μας, γιατί δέν προβαίνουμε σέ διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, θά τοῦ ἀπαντούσαμε ὡς ἑξῆς: Δέν προβαίνουμε στήν διακοπή μνημονεύσεως τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου μας, διότι θεωροῦμε ὅτι στήν περίπτωσή του δέν συντρέχουν οἱ ἀπαραίτητοι λόγοι καί ὅροι, πού θέτει ὁ 15οςΚανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου περί διακοπῆς μνημοσύνου. Καί οἱ ἀναγκαῖοι αὐτοί ὅροι εἶναι τό νά κηρύττει συνεχόμενα καί ἀμετανοήτως, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, δημοσίᾳ, παρρησίᾳ, ἀνερυθριάστως καί χωρίς ντροπή, αἵρεση, πού εἶναι κατεγνωσμένη ἀπό τίς ἅγιες Συνόδους ἤ ἀπό Πατέρες, ἐπ’ Ἐκκλησίαις. Αὐτό -δόξα τῷ Θεῷ- δέν τό ἔχει κάνει ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς… Ὁ Σεβ. Πειραιῶς, ὡς Μητροπολίτης τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, πού ἀνήκει στήν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί δή στίς λεγόμενες Παλαιές Χῶρες, ὅταν λειτουργεῖ, δέν μνημονεύει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, ἀλλά τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, λέγοντας "…τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου…". Ἄρα, οὐδόλως ἰσχύει αὐτό, πού τοῦ καταμαρτυροῦν, ὅτι δηλ. εἶναι αἱρετικός καί μολυσμένος, ἐπειδή δῆθεν μνημονεύει οἰκουμενιστές» (ἐδῶ). Ὁ Κυθήρων, π. Ἄγγελε, κηρύττει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, δημοσίᾳ, παρρησίᾳ, ἀνερυθριάστως καί χωρίς ντροπή» τὴν αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα; Φυσικὰ ὄχι. Καὶ φυσικὰ ἐμεῖς συμφωνοῦμε μὲ τὴν ἀποτείχισή σας, ἀλλὰ ὄχι νὰ λέτε ἄλλα τότε καὶ ἄλλα τώρα, ὄχι νὰ βάζετε στοὺς πιστοὺς βάρη καὶ ἀπαγορεύσεις καὶ νὰ καταδικάζετε τοὺς ἀδελφούς σας ἱερεῖς, ὅταν ἐσεῖς εἶστε ὁ πρῶτος ὑπόλογος καὶ ἔνοχος; Τί νὰ πεῖ κανεὶς γιὰ τὸ πῶς ἀλλάζει στάση ὁ π. Ἄγγελος;
Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ στὸ θέμα τῆς δυνητικότητος τοῦ 15ου Κανόνος. Ἐνῶ στοὺς πιστοὺς ἀπαγορεύει ἀκόμα καὶ ραδιοφωνικὲς ὁμιλίες νὰ ἀκοῦν ἀπὸ μὴ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς, ὁ ἴδιος ἔγραφε: «Σύμφωνα μέ τόν ἔγκριτο καί ἐξαίρετο κανονολόγο μακαριστό ἀρχιμανδρίτη π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ὁ 15οςἹερός Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου εἶναι δυνητικός καί ὄχι ὑποχρεωτικός… Ἄν, ὅμως, ἄλλος Κληρικός δέν τό πράξει αὐτό, ἀλλά, χωρίς νά ἀσπάζεται τίς διδασκαλίες τοῦ Ἐπισκόπου, συνεχίσει τό μνημόσυνό του, ἀναμένοντας συνοδική διάγνωση καί καταδίκη, καθόλου δέν κατακρίνεται ἀπό τόν Ἱερό Κανόνα».
Καὶ ἀκολουθεῖ ἡ κορυφὴ τῆς ὑποκρισίας ποὺ θὰ κάνει τὸν ἀναγνώστη ποὺ θὰ διαβάσει ἢ διάβασε τὸ παρακάτω τωρινὸ κείμενο τοῦ π. Ἀγγέλου νὰ κοκκινίσει ἀπὸ θυμὸ ἀγανάκτηση:
«Ἐσφαλμένες θέσεις περί ἀποτειχίσεως καί σχισματικές, ζηλωτικές τάσεις. Δέχονται α) τό ὑποχρεωτικό τοῦ 15ου Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, β) τήν θεωρία τῶν συγκοινωνοῦντων δοχείων, γ) τήν θεωρία τοῦ μολυσμοῦ τῶν μυστηρίων, λόγῳ μνημόνευσης… ε) ὅτι οἱ μνημονεύοντες δεν ἔχουν Χάρη, ἱερωσύνη, μυστήρια, στ) ἔχουν ὡς αὐτοσκοπό τήν διακοπή μνημοσύνου, ζ) κατηγοροῦν, κρίνουν καί ἐξουθενώνουν τούς μνημονεύοντες, ἀκόμη καί τούς μή μνημονεύοντες, πού δέν ἀκολουθοῦν τήν δική τους ἀποτείχιση, η) ἔχουν διακόψει τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία, δηλ. βρίσκονται σε ἀκοινωνησία, μέ ὅλη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, τούς ὁποίους θεωροῦν αἱρετικούς καί οἰκουμενιστές, ἐπειδή δέν προχωροῦν στή διακοπή μνημοσύνου» (ἐδῶ). Λίγη ντροπή π. Ἄγγελε. Ἀποφάσισε τελικὰ τί θέλεις καὶ στηρίζεις, γιατὶ ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ ἀναίρεσες καὶ τώρα λὲς ἄλλα! Τώρα μιλᾶς ὀρθῶς γιὰ μόλυνση, τώρα ὀνομάζεις ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σχισματοαιρετική, τώρα καταδικάζεις ὅσους δὲν ἔχουν ἀποτειχιστεῖ καὶ διατάζεις τοὺς πιστοὺς νὰ μὴν ἀκοῦν οὔτε τὰ κηρύγματά τους. Τότε κατηγοροῦσες ὡς σχισματικούς, ὅσους ἔλεγαν αὐτὰ ποὺ ἐσὺ τώρα λές. Ἐπαναλαμβάνω: Λίγη ντροπή.
4. Ὁ π. Ἄγγελος καταργεῖ τὴν Ἱ. Διδασκαλία καὶ τοὺς Ἱ. Κανόνες.
Ὁ π. Ἄγγελος στὸ παρακάτω κείμενο κατηγορεῖ ὀνομαστικῶς καὶ ἄνευ παρουσιάσεως τῆς ἑκάστης αἰτίας ὅλους!!! (ἐκτὸς τοῦ π. Θεοδώρου καὶ τοῦ κύκλου του) τοὺς ἀποτειχισμένους ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ φυσικὰ καὶ λαϊκούς, ἀφοῦ αὐτοὶ ἐκκλησιασιάζονται σ’ αὐτοὺς ὡς «μὴ ὀρθῶς ἀποτειχισμένους» καὶ ὡς ἐκ τούτου «σχισματικούς»! Ὅμως ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοί Του μᾶς δίδαξαν, ὅτι πρὶν καταδικάσεις κάποιον πρέπει πρῶτα ὁ ἴδιος νὰ προσπαθήσεις νὰ ἀκούσεις τὴν γνώμη του καὶ ἂν αὐτὴ δὲν σὲ ἱκανοποιεῖ, νὰ τὸν πείσεις νὰ ἀλλάξει, μετὰ μὲ μάρτυρες, καὶ ἂν τότε δὲν ἀλλάξει, τότε δικαίως νὰ κατηγορηθεῖ. Τὰ χωρία εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστὰ καὶ δὲν χρειάζεται νὰ κουράζω μὲ τὴν ἀναφορά τους.
Τὰ παραπάνω ἰσχύουν ἰδίως γιὰ τοὺς ἱερεῖς. Οἱ. Ἱ. Κανόνες, π.χ. ὁ Κανὼν θ´ τοῦ Θεοφίλου Ἀλεξανδρείας «Περὶ τοῦ μὴ παιδεύεσθαί τινα κληρικὸν χωρὶς ἀξιοπίστων μαρτύρων», ἀπαγορεύουν τὴν καταδίκη καὶ δημόσια διαπόμπευση ἱερέως ἄνευ ἀξιόπιστων μαρτύρων καὶ ἀπολογία τοῦ ἱερέως. Ποιούς μάρτυρες παρουσιάζει ὁ π. Ἄγγελος;
Ἀντιθέτως ὁ ἄδικος καὶ ἐξουσιομανὴς αὐτὸς ἱερέας, ποὺ νομίζει ὅτι μὲ ἕνα μάστερ θεολογίας μεταμορφώνεται σὲ αὐθεντία, θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζει, ὅτι π.χ. στὴν περίπτωση τοῦ ἱερέως ποὺ ὁ π. Ἄγγελος κατηγορεῖ ὅτι ἐξομολογεῖ ἄνευ ἀδείας ἐπισκόπου, αὐτὸ γίνεται κατ’ οἰκονομία σὲ καιροὺς αἱρέσεως γιὰ ποιμαντικοὺς λόγους. Στὴν συγκεκριμένη δὲ περίπτωση, γίνεται μετὰ ἀπὸ τὴν σύμφωνη γνώμη τριῶν ἀποτειχισμένων ἱερέων, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὁ π. Ἄγγελος ὀνομάζει «ὀρθῶς ἀποτειχισμένο». Ὤ, τῆς ἀλαζονείας!
Ὁ π. Ἄγγελος ὅμως γιὰ τὸν ἑαυτό του κρύβει ὅτι, π.χ. ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, σὲ πολλὲς ἐπιστολές του βάζει ἐπιτίμιο, δύο καὶ παραπάνω χρόνια ἀκοινωνησία, σὲ ἱερεῖς ποὺ δὲν ἀποτειχίστηκαν ἀμέσως, ἀλλὰ κοινωνοῦσαν ἀπὸ συμβιβασμὸ ἢ φόβο μὲ τὴν αἵρεση (π.χ. ἐπιστ. 294, Φατοῦρος). Ὅμως κατ’ οἰκονομία καὶ ἐξ αἰτίας τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν ἡ ἀκοινωνησία διαγράφεται. Ἀντὶ νὰ σκεφθεῖ ὁ π. Ἄγγελος τὴν θυσία τοῦ ἀδελφοῦ του ἱερέως ποὺ βάζει παραπάνω κόπο στὸ ἤδη κουρασμένο σῶμα του, τὸν καταδικάζει καὶ ἀπὸ πάνω. Καὶ ἀντὶ νὰ σκεφθεῖ, ὅτι ὁ κατηγορούμενος συγκεκριμένος ἱερέας γνωρίζει τὶς συκοφαντίες καὶ τὶς ἄδικες κατηγορίες τοῦ π. Ἀγγέλου καὶ ποτὲ δὲν παραπονέθηκε ἢ ἀνταπέδωσε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, πράγμα ποὺ φανερώνει τὸ χριστιανικό του πνεῦμα, ὁ π. Ἄγγελος ἐπειδὴ κατέχει μάστερ (σὲ σχέση μὲ τὸν ἱερέα αὐτόν), κάνει τὸν δικαστή.
Ἀφοῦ νοιάζεται τόσο πολὺ γιὰ τὸ ποίμνιο ὁ π. Ἄγγελος, γιατί δὲν σταματάει τὴν μυστικότητα καὶ τὸ κρυφτὸ καὶ δὲν προσφέρεται ὡς ποιμὴν στὴν ὑπηρεσία τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀντιθέτως μάλιστα, ὅταν κατὰ σύμπτωση μάθουν ποῦ αὐτὸς λειτουργεῖ καὶ προσέλθουν γιὰ νὰ κοινωνήσουν, αὐτὸς τοὺς διώχνει, λὲς καὶ τὰ μυστήρια ἢ τὰ πρόβατα εἶναι δικά του; Ὁ Κύριος εἶπε: «Πέτρο ποίμανε τὰ πρόβατά ΜΟΥ» ὄχι τὰ πρόβατά Σου π. Ἄγγελε!
Καὶ σχολιάζει ὁ ἅγ. Χρυσόστομος στὸν «περὶ Ἱερωσύνης» λόγον του: «Ποίμανε τὰ πρόβατά μου. Καίτοι δὲ θὰ μποροῦσε νὰ πῆ πρὸς αὐτόν, ἂν μὲ ἀγαπᾶς, νήστευσε, κοιμήσου χάμω στὴ γῆ, κάνε συχνὲς ἀγρυπνίες, ὑπεράσπιζε τοὺς ἀδικουμένους, γίνε πατέρας τῶν ὀρφανῶν παιδιῶν καὶ σύζυγος τῆς μητέρας αὐτῶν, ὅμως, ἀντὶ αὐτῶν τί λέγει; Ποίμανε τὰ πρόβατά μου».
Ὁ ἱερέας ποὺ κατηγορεῖς, ἂν καὶ φτωχὸς, ἂν καὶ χωρὶς μάστερ καὶ μὲ λίγες δυνατότητες, τὸ πράττει αὐτὸ μὲ αὐτοθυσία. Ἐσὺ ποῦ εἶσαι, ὅταν σὲ χρειαζόμαστε; Ὁ ἱερέας ποὺ κατηγορεῖς τὴν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἔκανε τὰ μεσάνυχτα Ἀνάσταση μὲ καμπάνες καὶ δυνατὰ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, λέγοντας, ἂς μὲ πιάσουν, ἐγὼ δὲν προδίδω! Ἐσὺ ποὺ ἦσουν, π. Ἄγγελε; Ποιό κάλεσμα γιὰ κοινὴ καὶ ὁμολογιακὴ Ἀνάσταση ἔκανες;
Καὶ κάτι ἀκόμα πιὸ παράδοξο: Ὅσα ἱστολόγια μᾶς κατηγοροῦσαν καὶ μᾶς κατηγοροῦν χωρὶς λόγο ὡς ἀκραίους ‒καὶ χωρὶς νὰ ἔχουμε πεῖ αὐτὰ ποὺ λέει τώρα ὁ π. Ἄγγελος‒, ὑποστήριζαν τυφλὰ τὸν ἱερέα αὐτόν. Τώρα τί θὰ κάνουν; Θὰ αὐτοκαταδικαστοῦν;
Γι’ αὐτό ἐπαναλαμβάνω τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου:
Ὑπάρχει καὶ κάτι χειρότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Εἶναι ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀρετῆς!
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Ἀκολουθεῖ τὸ κείμενο τοῦ π. Ἀγγέλου
Τί εἶναι ἡ ἀποτείχιση, τί ἐπιτρέπεται καί τί ἀπαγορεύεται σ’ αὐτήν.
Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
29-08-2022
Ὁ ἀληθινά πιστός καί εὐσυνείδητος Ὀρθόδοξος Χριστιανός στά ζητήματα, πού ἀφοροῦν τήν ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή του ζωή, δέν εἶναι ὀρθόν νά ἐμπιστεύεται ποτέ τόν δικό του λογισμό καί τήν ἰδία του κρίση, γιατί μπορεῖ νά σφάλλει κραυγαλέα καί νά ριψοκινδυνεύσει τήν σωτηρία του, ἀλλά ὀφείλει νά ἀκολουθεῖ πάντοτε μέ ταπείνωση καί ὑπακοή τίς ὀδηγίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεώς μας. Αὐτές δηλαδή πού καθόρισαν ἁγιοπνευματικά οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἀνά τούς αἰώνες μέ τό μαρτύριο καί τήν μαρτυρία τους, τήν ἁγία βιωτή καί τά θεόπνευστα γραπτά τους.
Τί, λοιπόν, ὁρίζει ἡ Ἐκκλησιαστική μας Παράδοση στήν περίπτωση, πού ἕνας ἤ πολλοί ἐπίσκοποι ἤ πρεσβύτεροι ἤ καί ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ πρεσβύτεροι μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας δέν ὀρθοτομοῦν τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἔχουν, ἔργοις καί λόγοις, ἐνστερνιστεῖ καί διδάσκουν φρικτές καί τρομερές αἱρέσεις καί σχίσματα, δηλαδή πράγματα ἐκτός Εὐαγγελίου καί Γραφῆς, ὅπως συνέβη γιά παράδειγμα, τόν καιρό τοῦ πρωτομάχου καί θεομάχου Ἀρείου, ὅταν ὅλη σχεδόν ἡ οἰκουμένη ὑποτάχθηκε στήν αἵρεσή του; Οἱ ὀδηγίες τῶν Ἁγίων μας εἶναι σαφεῖς: Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, μέ τά λόγια καί τίς πράξεις τους, ἔχουν θέσει τόν ἑαυτό τους ἐκτός Ἐκκλησίας Χριστοῦ καί κινδυνεύουν μέ ἀπώλεια, ἄν δέν μετανοήσουν ἐγκαίρως. Ὅπως χαρακτηριστικά μᾶς λέγουν οἱ Γραφές, ἀπό ἐπίσκοποι κατήντησαν ψευδεπίσκοποι, ἐπίσκοτοι (κάθονται ἐπί τοῦ σκότους) καί ψευδοδιδάσκαλοι.
Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ κάθε ἁπλό πιστό, ὁ ὁποῖος, ὄντας μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δέν φροντίσει ἄμεσα νά χτίσει νοερό τείχος προστασίας γύρω του καί νά μήν ἐπιτρέψει σ’ αὐτούς, πού μέ τήν αἵρεσή τους εἶναι ἀπ’ ἔξω, νά μποῦν μέσα καί ν’ ἀρχίσουν νά τόν ἐπηρεάζουν καί νά τόν μολύνουν πνευματικά. Καί τελικά, βρίσκοντάς τον ἀπροστάτευτο, χωρίς τείχος καί καμμία ἀντίσταση, νά τόν παρασύρουν μέ τά λόγια, τίς ἀποφάσεις καί τίς πράξεις τους καί νά τόν βγάλουν κι αὐτόν ἔξω ἀπό τό τείχος προστασίας καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστού! Χρειάζεται, συνεπῶς, πάρα πολύ μεγάλη προσοχή!
Ἡ πράξη αὐτή τῆς κατασκευῆς ἑνός τείχους προστασίας μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως λέγεται στήν ἐκκλησιαστική καί θεολογική γλώσσα ἀποτείχιση. Προβλέπεται ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες, πού θεσπίστηκαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (31ος Ἀποστολικός Κανών, 15ος Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου), ἐφαρμόστηκε ἀνά τούς αἰώνες ἀπό Ἁγίους, ἐκκλησιαστικούς ἄνδρες, κληρικούς καί λαϊκούς καί ἐφαρμόζεται καί στήν ἐποχή μας. Συνεπῶς, ἡ ἀποτείχιση εἶναι Ἁγιοπνευματική, Ἱεροκανονική καί Ἁγιοπατερική, καί ὄχι, ὅπως πολλοί ἀθεολόγητοι, θολολόγοι, ἀνειδίκευτοι καί οἰκουμενιστές, ἀγραμμάτως, ἀνοήτως καί ἑσφαλμένως, νομίζουν, λόγῳ ἐλλείψεως κατηχήσεως καί διαφόρων σκοπιμοτήτων, μιά αὐθαίρετη ἐνέργεια διαμαρτυρίας γιά τά διαδραματιζόμενα ἤ δημιουργία μιᾶς σέκτας ἤ σχίσματος κλπ.
Ἡ σημερινή κατάσταση τῶν ψευδεπισκόπων τῆς σχισματοαιρετικῆς Κρατικῆς Διοικούσας Ἑλλαδικῆς «ἐκκλησίας» δέν εἶναι καί πολύ μακριά ἀπό αὐτήν, πού περιεγράφη ἀνωτέρω γιά τούς αἱρετικούς ψευδεπισκόπους τόν καιρό τοῦ αἱρετικοῦ Ἀρείου. Τά τελευταία χρόνια μέ τά κηρύγματα, τίς ἀποφάσεις καί τίς ἐνέργειές τους [α) διαχριστιανικός καί διαθρησκειακός οἰκουμενσμός, β) ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης (2016), γ) Οὐκρανικό ἐκκλησιαστικό ζήτημα (2019), δ) βέβηλα μέτρα γιά τήν ἐπιδημία τοῦ κορώνα ἰοῦ ἐντός τῶν ναῶν (2020), ὅπως μάσκες, ἀποστάσεις, ἀλλαγή τοῦ τρόπου μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας, ὑποχρεωτικό τεστάρισμα, ὑποχρεωτικός ἐμβολιασμός, ἀπαγόρευση ἤ περιορισμός τῶν ἐκκλησιαζομένων πιστῶν, ἀπαγόρευση λιτανειῶν ἁγίων Εἰκόνων και ἱερῶν Λειψάνων, διώξεις κληρικῶν κλπ., ε) ἀλλαγή τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα τοῦ 2020 καί τοῦ 2021, στ) μή ἀντίδραση καί ἀδιαφορία στούς ἀντιχριστιανικούς νόμους τῆς Πολιτείας, ζ) Καισαροπαπισμός, η) παραβίαση Ἱερῶν Κανόνων Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, θ) ἀλλοίωση τῶν Μυστηρίων, ι) ἐκκοσμίκευση τῶν λαϊκῶν καί κληρικῶν, ια) τρίτη ἔλευση τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης στήν Ἑλλάδα (Δεκέμβριος 2021), ιβ) Σκοπιανό ἐκκλησιαστικό ζήτημα (2022) κ.ἄ.] διδάσκουν ἀλλότρια, δηλαδή ἀντι-ἁγιοπνευματικά καί ἀντι-χριστιανικά πράγματα ἐκτός Εὐαγγελίου καί Γραφῶν. Ἔχουν μεταλλαχθεῖ σέ ψευδεπισκόπους καί ψευδοϊερεῖς καί ἡ σύναξή τους εἶναι πλέον ψευδοεκκλησία.
Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά τονιστεῖ ὅτι ἡ ἐπίσημη καί μέ συνοδική ἀπόφαση ἀναγνώριση καί ἐκκλησιοποίηση τῶν σχισματοαιρετικῶν, ἀχειροτονήτων, αὐτοχειροτονημένων, ἐθνικιστῶν καί οὐνιτῶν Οὐκρανῶν μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Ἐπιφάνιο Ντουμένκο ἀπό τό 2019 κι ἔπειτα εἶναι κομβικῆς σημασίας. Διότι, οἱ συγκεκριμένοι Οὐκρανοί α) εἶναι συνοδικά καί πανορθόδοξα καταδικασμένοι, μέ συνοδική ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ὑπό τόν Πατριάρχη Ἀλέξιο τό 1992, τό 1997 καί τό 2018, ἡ ὁποία ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό ὅλες τίς Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀκόμη καί ἀπό τό Φανάρι τοῦ Βαρθολομαίου[1], β) εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας Χριστοῦ, σχισματοαιρετικοί, ἀχειροτόνητοι, λαϊκοί, καί γ) εἶναι ἑνωμένοι μέ τούς Οὐνῖτες τοῦ Βατικανοῦ στήν Οὐκρανία. Ἔχουμε ἑπομένως πλήρη ἐκκλησιαστική κοινωνία τεσσάρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν (Κωνσταντινουπόλεως, Ἐλλάδος, Ἀλεξανδρείας καί Κύπρου), δηλαδή κοινό συλλείτουργο καί κοινό ποτήριο, μέ πανορθοδόξως καί συνοδικῶς καταδικασμένους, πού ἐπισύρει τίς προβλεπόμενες ποινές καί ἐπιτίμια τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική κατάσταση μετά τό Οὐκρανικό εἶναι πολύ πιό χειρότερη ἀπ’ ὅ,τι πρίν ἀπ’ αὐτό μέ τόν οἰκουμενισμό καί τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Ἡ κατάσταση βέβαια χειροτέρεψε ἀκόμη περισσότερο μέ τήν πλήρη ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μέ τούς σχισματοαιρετικούς τῶν Σκοπίων.
Ὅποιος, λοιπόν, τούς ἀκολουθεῖ, ἐκκλησιάζεται στούς ναούς ἀπιστίας τους, ἀκούει τά κηρύγματά τους, ὑπακούει στίς ἀποφάσεις τους, συμμετέχει στά μυστήριά τους κλπ., βγάζει κι αὐτός τόν ἑαυτό του ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μολύνεται πνευματικῶς καί καθίσταται ἀκοινώνητος, μέσῳ τῆς μνημονεύσεως τῆς μή ὀρθοτομούσης «ἱερᾶς συνόδου» καί τῶν σχισματοαιρετικῶν οἰκουμενιστῶν καί ὑποτάσσεται στήν αἵρεση, ὑπονομεύοντας φρικτά τήν σωτηρία του.
Ἑπομένως, εἶναι ἀναγκαῖο ἐδῶ καί τώρα νά προστατευτεῖ καί νά ἀπομακρυνθεῖ τελείως ἀπό αὐτούς, νά μείνει σταθερά μέσα στό τείχος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί νά μήν πηδήξει ἔξω μαζί μέ αὐτούς τούς ψευδεπισκόπους καί ψευδοϊερεῖς, ἀλλά νά ἀποτειχιστεῖ. Νά ἐκκλησιάζεται καί νά συμμετέχει μόνον στά Μυστήρια, πού τελεῖ ἕνας ὀρθῶς ἀποτειχισμένος ἱερεύς, πού κι αὐτός ἔχει φροντίσει, ἀκολουθῶντας πιστά, καί ὄχι αὐτοσχεδιάζοντας, τήν ἱεροκανονική καί ἁγιοπατερική ἀποτείχιση, νά προστατευτεῖ ἀπό τήν αἵρεση καί τό σχίσμα τῶν ψευδεπισκόπων καί ψευδοϊερέων καί νά παραμείνει μέ αὐτοθυσία, μαρτυρία καί μαρτύριο στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Διότι, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό Ἅγιο Σῶμα Του μέ Κεφαλή Ἐκεῖνον, εἶναι ἐκεῖ, ὅπου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ Ἀλήθειά Του. Διότι, ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός κι ὅπου διαστρεβλώνεται ἡ Ἀλήθειά Του μέ τήν αἵρεση, τό σχίσμα καί τήν κατάλυση τῆς διδασκαλίας Του, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει ὁ γνήσιος καί αὐθεντικός Χριστός, ἀλλά ἕνα κακέκτυπο, ἕνα νόθο εἴδωλό του, ἕνας ἀντί–Χριστοῦ, δηλαδή ἀντίχριστος.
Ὑπό αὐτό τό πνεῦμα, ὁ πιστός, πού φροντίζει γιά τήν σωτηρία του καί ἀποφασίζει νά προστατεύσει τόν ἑαυτό του, προχωρώντας στήν Ἁγιοπνευματική καί Ἱεροκανονική ἀποτείχιση, εἶναι αὐτονόητο ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά πράξει τά ἀκόλουθα:
1) Ἀπαγορεύεται νά ἐκκλησιάζεται στούς ναούς ἀπιστίας τῆς σχισματοαιρετικῆς Κρατικῆς Διοικούσας «ἐκκλησίας» τῆς Ἑλλάδος. Διότι, τότε ὑπηρετεῖ δύο Κυρίους, καί τήν ἀποτείχιση καί τήν αἱρετίζουσα ψευδοεκκλησία καί στήν οὐσία ἐμπαίζει καί προσβάλλει τόν Θεό. Περαιτέρω, μέ τήν παρουσία, συνδρομή καί συμμετοχή του στήν Θεία Λειτουργία, ὅπου μνημονεύεται ἡ μή ὀρθοτομοῦσα «ἱερά σύνοδος» ἤ ὁ ψευδεπίσκοπος καί ἀκούγονται ἤ πράττονται καί τά ἄλλα αἱρετικά και βέβηλα, καθίσταται καί ὁ ἴδιος ἀκοινώνητος, μολύνεται πνευματικά, συναινεῖ καί ἐνισχύει κι αὐτός τήν αἵρεση καί τό σχίσμα, ἀντί νά τά πολεμᾶ.
Ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Ἀθανάσιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ὁ Μέγας λέγει χαρακτηριστικά: «Ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτούς ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός»[2]. Δηλ. «ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, πού (πρέπει νά) εἶναι τά μάτια τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν κακές συναναστροφές καί σκανδαλίζουν τόν λαό, πρέπει νά ἐκβληθοῦν. Γιατί, συμφέρει νά συναθροίζονται οἱ πιστοί χωρίς αὐτούς σέ κάποιο εὐκτήριο οἶκο, παρά νά ἐμβληθοῦν μαζί μ’ αὐτούς, ὅπως μέ τόν Ἄννα καί τόν Καϊάφα, στήν γέεννα τῆς φωτιᾶς.
2) Ἀπαγορεύεται, ἐπίσης, νά ἐκκλησιάζεται σέ ναούς, οἴκους, αἴθουσες μή ὀρθῶς ἀποτειχισμένων ἱερέων (π. Εὐθυμιος Τρικαμηνάς, π. Γεώργιος Ἀγγελακάκης, Γέρων Εὐστράτιος πρώην Λαυριώτης, μοναχός Σάββας πρώην Λαυριώτης, π. Ἐμμανουήλ Σαρρής, π. Σπυρίδων Δαμανάκης, π. Παΐσιος Παπαδόπουλος, π. Εὐφρόσυνος πρώην Σαββαΐτης, π. Χαράλαμπος Τσάντος, π. Ἰγνάτιος Σέρρας, π. Σταῦρος Βαΐου, π. Βασίλειος Τσολάκης). Διότι, ἡ μή ὀρθή ἐφαρμογή τῆς ἀποτειχίσεως ἀποτελεῖ σχισματική κατάσταση. Ἡ παρουσία, συνδρομή καί συμμετοχή του στήν Θεία Λειτουργία τῶν μή ὀρθῶς ἀποτειχισμένων ἀποτελεῖ συναίνεση καί ἐνίσχυση τοῦ σχίσματος, τό ὁποῖο σέ καμμία περίπτωση δέν ταυτίζεται μέ τήν ἀποτείχιση.
3) Ἀπαγορεύεται νά συμμετέχει στό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας στούς ναούς ἀπιστίας τῆς σχισματοαιρετικῆς Κρατικῆς Διοικούσας «ἐκκλησίας» τῆς Ἑλλάδος. Διότι, ὅταν κοινωνεῖ, τήν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή ἑνώνεται, μέσῳ τῆς κοινῆς λήψεως τοῦ Σώματος και Αἴματος τοῦ Χριστοῦ, μέ τόν κλήρο καί τό ὑπόλοιπο ἐκκλησίασμα, πού κοινώνησαν, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, ἔχουν ἀλλοιωμένη πίστη, εἶναι ἐμβολιασμένοι μέ δαιμονικά προϊόντα, προβαίνουν σέ βέβηλες ἐνέργειες (μασκοφορία) καί γίνεται ἕνα μ’ αὐτούς. Ἔτσι, φεύγει ἡ Χάρις καί ἀφήνει στόν κοινωνοῦντα, ὄχι τήν φωτιστική καί καθαρτική ἐνέργειά της, ἀλλά μόνο τήν καυστική.
Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἰσχύει καί γιά τήν μή λήψη τῆς Θείας Κοινωνίας ἀπό μή ὀρθῶς ἀποτειχισμένους ἱερεῖς, λόγῳ κοινωνίας καί ἑνώσεως μέ σχισματική κατάσταση.
Ὁ ἀποτειχισμένος πιστός ἐκκλησιάζεται καί λαμβάνει τήν Θεία Κοινωνία μόνο ἀπό ὀρθῶς ἀποτειχισμένο ἱερέα.
Σέ περίπτωση, πού αὐτό δέν εἶναι ἐφικτό, τότε ἰσχύει αὐτό, πού λέγει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «Ἀλλά καί ὅσοι συχνά καί ὅταν θέλουν, δέν μποροῦν νά λάβουν τήν μυστηριώδη κοινωνία, δηλαδή νά μεταλάβουν τόν Χριστό, πού βρίσκεται στά μυστήρια, ἤ διότι βρίσκονται σέ ἔρημο τόπο, ὅπου οὔτε ἱερεύς ὑπάρχει, οὔτε θυσιαστήριο, οὔτε ἐκκλησία˙ ἤ διότι βρίσκονται μέν στόν κόσμο, ἐμποδίζονται ὅμως ἀπό τούς πνευματικούς, ὄχι ἐξ αἰτίας κάποιου σφάλματος, ἀλλά λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης πονηρῆς καί διαστρεμμένης συνηθείας˙ αὐτοί, λέγω, ἐπειδή ἔχουν ἐπιθυμία καί ἀγάπη νά κοινωνήσουν μυστηριωδῶς τόν Χριστό, ἐξ αἰτίας ὅμως τῶν προειρρημένων (ἤ ἄλλων ἀναγκαίων αἰτιῶν) δέν μποροῦν νά λαμβάνουν νοερῶς καί πνευματικῶς τόν Χριστό στόν ἑαυτό τους, καθώς λέγει ὁ ἱερός Νικόλαος ὁ Καβάσιλας στήν ἑρμηνεία τῆς Λειτουργίας (κεφ. μβ’)˙ διότι, ὁ Χριστός, πού βρίσκεται στά μυστήρια, νοερῶς καί ἀφανῶς καί ἀοράτως μεταδίδει σ’ αὐτούς τόν ἁγιασμό ἀπό τά μυστήρια, κατά τόν τρόπο, πού Αὐτός ξέρει»[3].
4) Γιά τούς ἴδιους προαναφερθέντες λόγους, ἀπαγορεύεται νά τελεῖ βάπτιση, γάμο, κηδεία ἤ ἄλλες ἱεροπραξίες σέ ναούς ἀπιστίας τῆς σχισματοαιρετικῆς Κρατικῆς Διοικούσας «ἐκκλησίας» τῆς Ἑλλάδος ἀπό ἱερεῖς, πού εἴτε ἀκολουθοῦν πιστά ἤ συναινοῦν διά τῆς μή ἀντιδράσεώς τους στήν αἵρεση καί τό σχίσμα, μνημονεύοντας τόν ψευδεπίσκοπο ὡς ἐπίσκοπό τους καί ὑποτασσόμενοι ἄκριτα στίς ἐντολές του. Ἕνας ἱερεύς, γιά νά εἶναι ὀρθόδοξος, δέν ἀρκεῖ νά ἔχει μόνον ὀρθή «δόξα», πίστη, ἀλλά καί ὀρθή πράξη, δηλαδή πρέπει νά ἀντιδρᾶ στήν αἵρεση καί τό σχίσμα μέ πράξεις. Διότι, διά τῆς ἱερωσύνης, πού τοῦ δόθηκε ἀπό τόν Χριστό, ἔχει τήν εὐθύνη τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν καί ὄχι τῆς ἐγκαταλείψεώς τους στήν πλάνη καί τίς ραδιουργίες τοῦ Διαβόλου.
Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἰσχύει καί γιά τήν μή τέλεση ἱεροπραξιῶν ἀπό μή ὀρθῶς ἀποτειχισμένους ἱερεῖς.
5) Ἀπαγορεύεται νά ἐξομολογεῖται σέ μή ἀποτειχισμένο, μνημονεύοντα ἱερέα. Διότι, αὐτοί οἱ πνευματικοί – ἐξομολόγοι εἶτε ἔχουν προσχωρήσει φανερά στήν αἵρεση, εἴτε, ἄν δέν τό ἔχουν κάνει, τελικά ἀπό φόβο καί κακή ὑπακοή ὑποχρεώνονται ν’ ἀκολουθοῦν τίς κατευθυντήριες ὁδηγίες καί τίς νόθες ἀντιλήψεις τῶν ψευδεπισκόπων σχετικά μέ τήν ἐξομολόγηση, τήν βαρύτητα τῶν διαφόρων ἁμαρτημάτων καί τό περιεχόμενο τῆς πίστεως. Ἑπομένως, ὁ πιστός κινδυνεύει νά μήν καθοδηγεῖται κατά Χριστόν ἀπό αὐτούς καί νά παρασύρεται βαθμιαία στήν αἵρεση.
Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἰσχύει καί γιά τούς μή ὀρθῶς ἀποτειχισμένους πνευματικούς–ἐξομολόγους.
Χρειάζεται, ἐπίσης, μεγάλη προσοχή, διότι κυκλοφοροῦν κάποιοι «ἀποτειχισμένοι», οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δέν εἶναι χειροθετημένοι ὡς πνευματικοί–ἐξομολόγοι, παρουσιάζονται ὡς τέτοιοι. Φυσικό ἑπόμενο εἶναι ἡ ἐξομολόγηση αὐτῶν νά τυγχάνει ἀχαρίτωτη καί γι’ αὐτό ἄκυρη.
Ὁ ἀποτειχισμένος πιστός ὁφείλει νά ἐξομολογεῖται στόν ὀρθῶς ἀποτειχισμένο πνευματικό–ἐξομολόγο, στόν ὁποῖο ἐκκλησιάζεται καί ἀπό τόν ὁποῖο λαμβάνει τήν Θεία Κοινωνία.
Ὁ ἀποτειχισμένος πιστός, πού ἐνδιαφέρεται πραγματικά γιά τήν ψυχή του, ὀφείλει νά διανύσει δεκάδες ἤ ἑκατοντάδες ἤ καί χιλιάδες ἀκόμη χιλιόμετρα, γιά νά βρεῖ ἕναν ἀποτειχισμένο ἱερέα καί πνευματικό, γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Ὁ ἅγιος ἔνδοξος ἐθνοϊερομάρτυς καί ἱσαπόστολος, μέγας διδάχος τοῦ Γένους, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε: «Θά κάνετε χιλιόμετρα, γιά νά βρεῖτε ἕναν σωστό ἱερέα». Ἐάν χρειαστεῖ, θά ταξιδέψει κανείς καί ἀπό τό ἤ στό εξωτερικό ἀκόμη, γιά νά βρεῖ πνευματικό ἀποτειχισμένο ἱερέα, γιά νά ἐξομολογηθεῖ, ἀρκεῖ νά ἐνδιαφέρεται γιά τήν ψυχή του. Ὅπως ψάχνει κανείς γιά τόν σωματικό ἰατρό καί σέ ἄλλες περιοχές, ἐκτός τοῦ τόπου διαμονῆς του, καί κάνει χιλιόμετρα, γιά νά τόν βρεῖ, ἔτσι θά κάνει χιλιόμετρα, γιά νά βρεῖ τόν πνευματικό ἰατρό, γιά νά ἐξομολογηθεῖ.
6) Ἀπαγορεύεται ν’ ἀκούει κηρύγματα, ὁμιλίες κλπ. τῶν ψευδεπισκόπων διά ζώσης ἤ στό διαδίκτυο ἤ νά διαβάζει συστηματικά τά γραπτά τους ἤ καί ἱερέων, πού τούς ἀκολουθοῦν ὑποτακτικά, εἴτε μέ τήν θέλησή τους, εἴτε ἀπό φόβο καί σιωπή, κι ἔτσι νά συμμετέχουν κι αὐτοί καί νά ἐνισχύουν τήν αἵρεση καί τό σχίσμα. Διότι, μέσα ἀπό αὐτά τά κηρύγματα καί τά γραπτά, ἄν ὁ πιστός δέν ἔχει ἀναπτύξει ἀκόμα μέσα του τά ἀπαραίτητα πνευματικά ἀντανακλαστικά, μπορεῖ σιγά-σιγά νά κλονιστεῖ καί νά μολυνθεῖ ἡ πίστη του, νά ἀμβλυνθεῖ τό γνήσιο χριστιανικό φρόνημά του καί ν’ ἀρχίζει νά ρέπει πρός τήν αἵρεση καί τό σχίσμα.
Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἰσχύει καί γιά τά κηρύγματα καί τίς ὁμιλίες τῶν μή ὀρθῶς ἀποτειχισμένων ἱερέων.
Φυσικά ἐννοεῖται ὅτι ὁ ὀρθῶς ἀποτειχισμένος πιστός ὀφείλει νά εἶναι ἀνεμβολίαστος.
Κατακλείουμε, ὑπογραμμίζοντας, ὅτι ὁ ὀρθῶς ἀποτειχισμένος πιστός πρέπει νά εἶναι φοβερά προσεκτικός καί νά μήν ἀκυρώνει μέ αὐθαίρετες καί ἐπιπόλαιες ἐνέργειές του τήν ἴδια τήν ἀποτείχισή του, πού εἶναι τό τεῖχος προστασίας καί ἡ διασύνδεσή του μέ τόν ἀληθινό Χριστό, ἀλλά νά ὑπακούει πιστά στίς ὀδηγίες καί συμβουλές τοῦ ὀρθῶς ἀποτειχισμένου ἱερέως, ἐξομολόγου καί πνευματικοῦ του.
[1] Σχ, βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, «Οὐκρανικό σχίσμα: καθαιρέσεις καί …αὐτοχειροτονίες» ἐν Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο˙ συμβολή στόν διάλογο, ἐκδ. Τό Παλίμψηστον, Θεσ/κη 2019, σσ. 52-61.
[2] ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, Ἐκ τοῦ κατὰ αἱρέσεων, P.G. 35, 33, ΒΕΠΕΣ 33, 199.
[3] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἀόρατος πόλεμος, κεφ. Δ΄, Περί πνευματικῆς καί νοερᾶς κοινωνίας˙ ἤτοι, πῶς κοινωνεῖται νοερῶς καί πνευματικῶς ὀ Χριστός, ἐκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Ἀθήνα 2003, σ. 236.https://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:yIxx7nITpQMJ:https://www.ekklisiaonline.gr/nea/katefthyntiries-nouthesies-pros-apotichismenous-pistous/&cd=1&hl=el&ct=clnk&gl=gr