Μερικά ἀποφθέγματα Ἁγίων Πατέρων περί τῶν αἱρέσεων-αἱρετικῶν:
1)Οι Άγιοι Απόστολοι: (την αποτειχιση διδάσκουν όταν λέγουν) «…για να μην πει ποτέ ο λαικός, ότι εγώ πρόβατο είμαι και όχι ποιμένας και δεν μου πέφτει λόγος. Ο ποιμένας είναι υπεύθυνος και αυτός μόνος θα δώσει λόγο και για μένα, όταν θα με κρίνει ο Θεός (στην Β’ Παρουσία) διότι όπως το πρόβατο που δεν ακολουθεί τον καλό ποιμένα το τρώνε οι λύκοι, έτσι και αυτό (το πρόβατο) που ακολουθεί τον πονηρό ποιμένα έχει προφανή τον θάνατό του, διότι θα το καταφάγει. Γι’ αυτό να φεύγετε από φθοροποιούς ποιμένες» (Διαταγαί Αποστόλων Β’19) [Οι φθοροποιοί ποιμένες είναι αυτοί που φθείρουν είτε κυρίως την πίστη (κακόδοξοι-αιρετικοί), είτε (και) τα ήθη].
2)Ὁ Εὐγγελιστής Ἰωάννης : ‘‘εἲ τις ἒρχεται προς ἡμᾶς και ταύτην την διδαχήν μη φέρει, χαίρειν αὐτῶ μη λέγετε και εἰς οἰκίαν μη λαμβάνητε’’ (β’Ἰωάννου 10)
3) Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: ‘‘ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὂντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρῆ αὐτούς ἐκβάλλετε. Συμφέρον γάρ ἂνευ αὐτῶν συναθροίζεσθε εἰς εὐκτήριον οἲκον, ἢ μετ’αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετά Ἂννα και Καϊάφα εἰς την γέεννα τοῦ πυρός (ΒΕΠΕΣ 33, 199).
4) Ὁ Ἃγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος : ‘‘κάθε κληρικό τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι και τα ἒργα, δεν συμφωνοῦν με τις διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων, να τον ἀποστρεφόμεθα και να τον μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἒστω κι ἂν ἀνασταίνει νεκρούς και κάνει ἂλλα μύρια θαύματα’’.
5) Οἱ Ἃγιοι Ἀπόστολοι: ‘‘πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις’’ (Πράξ.5,39)
6) Ὁ Μέγας Φώτιος: ‘‘αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; λύκος ἐστί. Φεῦγε την κοινωνίαν αὐτοῦ ὡς ἰόν ὃφεως’’.
7) Ἐπίσης: ‘‘Ἐν τοῖς περί πίστεως και το παρεκκλῖναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν την πρός θάνατον’’ (Μ.Φώτιος P.G. 102, 604C)
8) Ὁ Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός: ‘‘ὁ λατινοφρονῶν, μετά τῶν λατίνων κριθήσεται και ὡς παραβάτης τῆς πἰστεως λογισθήσεται’’ (Μάρκου Εὐγενικοῦ, Ἐπιστολή προς Θεοφάνην, P.G. 160, 1097D, 1100A).
9) Ὁ Ἃγιος Γερμανός Πατριάρχης Κων/πόλεως: ‘‘Ὃσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὃλῳ ποδί τῆ λατινικῆ ὑποταγῆ και μηδέ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν την τυχοῦσαν.Κρεῖσσον γαρ ἐστιν ἐν τοῖς οἲκοις ὑμῶν τῶ Θεῶ προσεύχεσθε κατά μόνας, ἢ ἐπ’ἐκκλησίαις συνάγεσθε μετά λατινοφρόνων’’.
10) Ο Πανόσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Διότι το να επικοινωνεί κάποιος με αιρετικό ή φανερά διεστραμμένο στη ζωή του, τον κάνει να γίνεται αλλότριος του Θεού, και τον προσοικοιώνει με τον διάβολο…Πλην (να ξέρεις) ότι μολυσμό έχει η κοινωνία και μόνο με το να τον μνημονεύει, ακόμα και αν αυτός που τον μνημονεύει είναι ορθόδοξος» (Επιστολή 553. Προς την σπαθαρέαν, ης το όνομα Μαχαρά, Φατούρος σελ. 846, στιχ. 16, P.G. 99, 1668c).
11) O Πατριάρχης Κων/πόλεως και Πρόεδρος της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου Άγιος Ταράσιος: «θεωρώ τον πλανώμενον εν τη πίστει ως αιρετικόν, μάλλον από την στιγμή κατά την οποία, αρνούμενος την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, προβάλλει την ίδια (του αιρετική) δοξασία ως την σώζουσα αλήθεια και επομένως η επίσημη υπο της Εκκλησίας αποκοπή (του, δια του αφορισμού), αποτελεί απλώς μία τυπική πράξη» (Β.Ν.Γιανννόπουλος, Η αποδοχή των αιρετικών κατά την Ζ’ Οικουμ. Σύνοδον υπ. 74, σ. 5).
12) «Γι’ αυτό σας υπενθυμίζω, να μη σιγήσουμε, για να μη γίνουμε κραυγή των Σοδόμων. μη λυπηθούμε τα κάτω, για να μη χάσουμε τα άνω. μη θέτουμε σκάνδαλο στην Εκκλησία του Θεού, η οποία ορίζεται και σε τρεις (3) Ορθοδόξους, κατά τους Αγίους, για να μη καταδικαστούμε με την απόφαση του Κυρίου» (Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου Επιστολή προς Ηγούμενο Θεόφιλο, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β, σελ.201) και (PG 99, 1049 B).