Με την ευκαιρία της επίσκεψης ενός Αρχιεπισκόπου στον Πάπα, διαβάσαμε πως οι πιστοί που συνόδευσαν τον «Φορέα της Ελπίδας» χαρακτηρίστηκαν «Προσκυνητές της Ελπίδας» και οι οποίοι έκθαμβοι ανέφεραν πως στα μάτια του Ποντίφικα διέκριναν «την αγάπη».
Ακολούθησε η επίσκεψη ενός Καρδινάλιου στο Φανάρι, ως συνακολουθία του «Φορέα της Ελπίδας», για να τεθεί σε παραθρόνιο εντός του ναού και να αναγνώσουν αμφότεροι οι «Φορείς της Ελπίδας» του οικουμενισμού, το «Σύμβολο της Πίστεως» κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας.
Μάλιστα ο «Φορέας της Ελπίδας» θέλοντας να μιμηθεί τον πρωτεργάτη του κινήματος της αιρέσεως του οικουμενισμού Πατριάρχη Αθηναγόρα, δώρισε «ένα δισκοπότηρο και ένα δισκάριο κοινωνίας, χειροποίητα φτιαγμένα με αγάπη και ευλάβεια».
Και είπε: «αυτή η συνάντηση θα είναι η αυγή εκείνης της ευλογημένης και φωτεινής ημέρας κατά την οποία οι μελλοντικές γενιές, κοινωνώντας από το ίδιο ποτήριο, θα μπορούν να κοινωνήσουν του Αγίου Σώματος και του Τιμίου Αίματος του Σωτήρα μας, και εν αγάπη, ειρήνη και ενότητα, να Τον δοξάζουν και να Τον υμνούν – τον ένα Κύριο και Σωτήρα του κόσμου».
Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα ότι μέσα από την βλάσφημη συμμετοχή στο κίνημα της αιρέσεως του οικουμενισμού, γίνεται η αναφορά και η επίκληση στο όνομα του Αληθινού Θεού και του Αγίου Πνεύματος, σε μία ασυγχώρητη πράξη θεοκαπηλίας, αναμιγνύοντας εαυτούς, με τους εχθρούς της Ορθοδοξίας και τους χωρισμένους αιρετικούς από την Αλήθεια του Τριαδικού Θεού μας.
Ο φίλος του βασιλέως δεν μπορεί να είναι φίλος των εχθρών του βασιλέως. Κατά τους Αγίους Πατέρες, η αίρεση είναι χωρισμός Θεού·ο αιρετικός είναι ο εχθρός του Θεού·διότι δεν αναγνωρίζει και πιστεύει τον Θεόν ως είναι, αλλά ακολουθεί την αίρεση δηλ. την προτίμηση του συμφέροντος, της υπερηφάνειας ή, άλλου πάθους του κατά την υποβολή του θέλοντος να υποκαταστήσει τον Θεόν, διαβόλου. Και όσο να φαίνεται παράδοξο ως γεγονός, οι οικουμενιστές, παραμένουν συνεπείς ως άνθρωποι και συνεχίζουν το έργο τους, πάνω στα βήματα που χάραξαν αυτοί που το 1920 υπέγραψαν την αιρετική εγκύκλιο της εορτολογικής καινοτομίας, που έλαβαν τις ολέθριες αποφάσεις του Κολυμπαρίου και επέλεξαν να σχίσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, χατίρι των αιρετικών αδελφών τους.
Η θλίψη και ο πόνος της ψυχής μας, έγκειται στο γεγονός πως αδελφοί μας χριστιανοί ορθόδοξοι βλέπουν την πλάνη, την αίρεση, την κακοδοξία και όμως επιμένουν να προσκυνούν αυτούς που τους οδηγούν στην αίρεση του οικουμενισμού και την πανθρησκεία, την εγκατάλειψη των επάλξεων της Ορθοδοξίας και προσχώρηση στο χάος του οικουμενιστικού θρησκευτικού συγκρητισμού.
Συγκλονίζει το θέαμα, ορθόδοξοι Ιεράρχες να καταλύουν την κανονική τάξι και αιώνια Παράδοση της Ορθοδοξίας εν’ονόματι δήθεν της Χριστιανικής Αγάπης και να καταφεύγουν στην χρησιμοποίηση κοσμικών μέσων και κριτηρίων, αυταπατώμενοι ότι εν μέσω δεξιώσεων και κοσμικών συναντήσεων, απαράδεκτων προσωπικών προβολών και αντί-χριστιανικών διαφημίσεων προβάλλουν και διαφημίσουν την Ορθοδοξία, ως να ήταν η Ορθοδοξία «εμπορική επιχείρηση» η οποία έχει την ανάγκη τέτοιου είδους διαφημίσεων. Αυτοί δεν είναι «Φορείς Ελπίδας», αλλά αιρετικού σκότους.
Λησμονούν όμως όλοι αυτοί οι ταγοί ότι, με αυτά τα μέσα δεν εκδηλώνεται η αληθινή αγάπη, αλλά ενισχύεται η πλάνη, όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος :
Το Φως είναι ο Χριστός μας, ο Φάρος της Αλήθειας και η μοναδική Ελπίδα των χριστιανών είναι η Αγία μας Ορθοδοξία!
[1] (P.G.54,623)