.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Χωρίς μετάνοια δέν ὑπάρχει Χριστιανισμός καί σωτηρία!





Ὅταν ὁ βασιλιάς τῶν προφητῶν, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἦρθε ἀπό τήν ἔρημο, γιά τήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς του στόν κόσμο αὐτό, φώναζε μέ ὁδύνη: "Μετανοεῖτε"!
Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Βασιλιάς τῶν βασιλιάδων, ἄνοιξε τό θεΪκό Του στόμα γιά νά διδάξει, κάλεσε τόν λαό σέ μετάνοια, λέγοντας: "Μετανοεῖτε γιατί πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν".
Τό πρῶτο ἀποστολικό κήρυγμα, μετά τή φανέρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρχιζε μέ τά παρακάτω λόγια: Μετανοεῖτε (Πράξεις Ἀποστόλων 2, 38).
Καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τά ταραγμένα χρόνια τῶν ἀποστόλων καί τῶν μαρτύρων, μέχρι σήμερα τόνιζε καί τονίζει, πώς ἠ μετάνοια ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τῆς ἀνθρώπινης σωτηρίας.
Μετανοεῖτε κάι πιστέψτε στό Εὐαγγέλιο!
Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ὀποία ἀκούγεται διαμέσου τῶν αἰώνων: Μετανοεῖτε!
Μελετῆστε τή ζωή τῶν μεγάλων Ἁγίων καί Πατέρων τῆς ἐκκλησίας καί θά ἀνακαλύψετε πώς στήν ἀρχή τῆς ἁγιότητάς τους, μετανόησαν. Ὅπως τό παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ χρσιμοποιοεῖται γιά δυό ἀνάγκες: γιά νά βγεῖ ἀπό αὐτό ὁ ἀκάθαρτος ἀέρας καί νά μπεῖ ὁ καθαρός, ἔτσι καί μέ τή μετάνοια ἐξέρχεται ἀπό τόν ἄνθρωπο τό κακό πνεῦμα καί εἰσέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα!...
Ὄπου ὑπάρχει ἁμαρτία ἐκεῖ μπορεῖ νά ὑπάρξει καί μετάνοια. Ὅπου ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ὑπάρχει καί ἁμαρτία. Ἴδιες, εἶναι οἱ ἁμαρτίες καί σήμερα, ὅπως ἦταν καί πρίν δύο χιλιάδες χρόνια· ἴδιο εἶναι καί τό φάρμακο γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες: ἡ μετάνοια! Τό φάρμακο-πρῶτο καί βασικό φάρμακο-γιά ὄλες τίς ἁμαρτίες εἶναι ἡ μετάνοια. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ πρώτη πνευματική ἰατρική, πού παρέχεται στόν ἀσθενῆ γιά τήν ἁμαρτία!
Ἡ μετάνοια εἶναι ἕνα πνευματικό λουτρό στό ὁποῖο "καθαρίστηκαν" οἱ πιό σημαντικοί δημιουργοί, τῶν πιό σημαντικῶν ἔργων τῶν χριστιανικῶν λαῶν. Ὅλοι τους ἐξαγνίστηκαν μέ τή μετάνοια καί γι' αὐτό τό λόγο μποροῦσαν νά βοηθοῦν καί ἄλλους νά ἐξαγνιστοῦν. Ὅλοι τους ταπεινώθηκαν μέχρι ἐσχάτου σημείου καί γι' αὐτό τό λόγο ἀνυψώθηκαν μέχρι τά οὐράνια. Ὁ ἀριθμός τους εἶναι δύσκολο νά μετρηθεῖ, ὅπως δύσκολο εἶναι νά μετρηθεῖ ἡ μεγαλοσύνη τους. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεμελιωμένη πάνω σέ Ἁγίους πού μετανόησαν...
Τά πάθη εἶναι αὐτά πού ἐξαπατοῦν καί δηλητηριάζουν τήν ψυχή μας, τήν καῖνε. Τά πάθη "γκρεμίζουν" ὅλα ὅσα οἱ καλές δυνάμες καί οἰ ἀγαθοεργίες χτίζουν στήν ψυχή μας. Οἱ ἁμαρτίες μας καί τά ἐγκλήματά μας προκαλοῦν ἀταξία στήν ψυχή μας, σκοτεινιάζουν τό νοῦ μας, γεμίζουν τήν καρδιά μας μέ μιά συνεχῆ ἀπληστία καί δυσαρέσκεια. Προκαλοῦν μία "ἀτροφία' τῶν πνευματικῶν μας δυνάμεων. Τό τελειωτικό ὅμως χτύπημα στόν ἀγῶνα μας γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, δίνει τό χέρι τῆς ἀπελπισίας, πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν πλήρη παράδοσή της. Πράγματι, ἡ ἀπελπισία μᾶς ἐξαναγκάζει νά παραδώσουμε τήν ψυχή μας στόν διάβολο!
Ὁ Χριστός εἶναι κοντά στόν καθένα ἀπό ἐσᾶς, εἶναι πιό κοντά καί ἀπό τόν ἀέρα πού εἰσέρχεται στούς πνεύμονές σας, εἶναι πιό κοντά καί ἀπό τό αἷμα στήν καρδιά σας. Σταθεῖτε μπροστά Του ἔχοντας ντροπή καί "ξεπλύνετε" τήν ψυχή σας μέ μετάνοια καί θά Τόν δεῖτε!
Ἄς μετανοήσουμε τόσο βαθιά καί τόσο εἰλικρινά, ἔτσι ὥστε νά ἐξαγνίσουμε ὅλη τή ζωή μας.
Μόνον ἡ μετάνοια, δέν εἶναι ἀρκετή γιά τή σωτηρία, χωρίς αὐτή ὅμως δέν μπορεῖ νά ἀρχίσει ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας.
Καί ὅποιος μετανοήσει, σ' αὐτόν θά φανερωθεῖ τί εἶναι καλό νά κάνει στή συνέχεια.

Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς)
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ταπεινώσου και θα δεις πώς όλες οι συμφορές σου θα μετατραπούν σε ανάπαυση



Τι πρέπει να κάνει κάποιος, για να έχει ειρήνη στην ψυχή και το σώμα;
Πρέπει ν΄ αγαπά όλους τους ανθρώπους, όπως τον εαυτό του, και να είναι κάθε ώρα έτοιμος για το θάνατο. Όταν η ψυχή θυμάται το θάνατο, ταπεινώνεται και παραδίνεται ολόκληρη στο θέλημα του Θεού και επιθυμεί να έχει ειρήνη με όλους και να τους αγαπά όλους.
Όταν έρθει στην ψυχή η ειρήνη του Χριστού, τότε είναι ευχαριστημένη να κάθεται, όπως ο Ιώβ, στην κοπριά και χαίρεται που βλέπει τους άλλους δοξασμένους και η ίδια είναι η πιο ασήμαντη από όλους. Το μυστήριο της κατά Χριστόν ταπεινώσεως είναι μεγάλο και άρρητο. Η ψυχή που αγαπά, επιθυμεί για κάθε άνθρωπο περισσότερα αγαθά παρά για τον εαυτό της, και χαίρεται να βλέπει τους άλλους να είναι πιο ευτυχισμένοι από την ίδια και θλίβεται, όταν τους βλέπει να βασανίζονται…
…Ο Κύριος αγαπά τους ανθρώπους. Εν τούτοις παραχωρεί τις θλίψεις, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αδυναμία τους και να ταπεινωθούν και με την ταπείνωση να λάβουν το Άγιο Πνεύμα. Με το Άγιο Πνεύμα όλα γίνονται ωραία, χαρούμενα, υπέροχα…
… Λες: Με βρήκαν πολλές συμφορές. Εγώ, όμως, θα σου πω -μάλλον ο Κύριος ο Ίδιος λέει: Ταπεινώσου και θα δεις πώς όλες οι συμφορές σου θα μετατραπούν σε ανάπαυση, έτσι πού συ ο ίδιος έκπληκτος θα λες: Γιατί λοιπόν πριν βασανιζόμουν και στενοχωριόμουν τόσο; Τώρα, όμως, χαίρεσαι, γιατί έχεις ταπεινωθεί και ήρθε η χάρη του Θεού. Τώρα, και αν ακόμη μείνεις μόνο εσύ φτωχός στον κόσμο, δεν θα σε εγκαταλείψει η χαρά, γιατί δέχθηκες στην ψυχή σου την ειρήνη εκείνη, για την οποία λέει ο Κύριος: «Ειρήνην την Εμήν δίδωμι υμίν». Έτσι δίνει ο Κύριος σε κάθε ταπεινή ψυχή την ειρήνη Του, που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου.

Ο Κύριος δεν εμφανίζεται στην υπερήφανη ψυχή. Η υπερήφανη ψυχή, ακόμη και αν μελετήσει όλα τα βιβλία, ποτέ δεν θα γνωρίσει τον Κύριο, γιατί με την υπεροψία της δεν αφήνει μέσα της χώρο για τη χάρη του Αγίου Πνεύματος -και ο Κύριος γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα.
… Αν ήμασταν ταπεινοί, ο Κύριος από αγάπη θα μας αποκάλυπτε όλα τα μυστήρια. Αλλά η συμφορά μας είναι πώς δεν είμαστε ταπεινοί, υπερηφανευόμαστε και είμαστε ματαιόδοξοι για κάθε τι ασήμαντο κι έτσι βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους…
… Είναι αξιολύπητοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό, και πονώ γι΄ αυτούς. Υπερηφανεύονται, γιατί πετούν· αλλά τί το αξιοθαύμαστο; Και τα πουλιά πετούν, και δοξάζουν τον Θεό. Και, όμως, ο άνθρωπος, το κτίσμα του Θεού, εγκαταλείπει τον Κτίστη. Αλλά σκέψου, πώς θα σταθείς στην Φοβερή Κρίση του Θεού; Πού θα πορευθείς ή πού θα κρυφτείς από το Πρόσωπο του Θεού;…

ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ

Καθὼς ὁ κόσμος καταρρέει...



Εἶναι χρόνια τώρα ποὺ παρακολουθοῦμε ἐπιδεινούμενη δραματικὰ τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου. Τὴν πα­ρα­κολουθοῦμε μὲ κομμένη τὴν ἀναπνοή.
Τὰ αἰσθήματα ἀλληλοδιάδοχα, συ­χνὰ ἀντικρουόμενα. Ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ στὸ φόβο καὶ τὴν ἀπογοήτευση. Ἀπὸ τὴν ἀγωνία στὴν ἔκπληξη. Ἀπὸ τὴν ἐλπίδα στὴν ἀπελπισία.
Ὁ κόσμος καταρρέει. Παλαιότερα, μέ­χρι πρὶν λίγες δεκαετίες, μὲ βραδύτερο ρυ­θμό. Τὶς τελευταῖες αὐτὲς δεκαετίες μὲ ὁ­­­λοένα καὶ περισσότερο αὐξανόμενη ταχύτητα. Σήμερα πιὰ μὲ φρενήρεις ρυθμοὺς καὶ πάταγο· ἔτσι ὅπως κατεδαφίζον­ται ὁλόκληροι οὐρανοξύστες μὲ πυροδοτούμενα ἐκρηκτικὰ σὲ μιὰ μόνο στιγμή.
Αὐτὴ τὴν παταγώδη κατάρρευση παρα­κολουθοῦμε τώρα. Δὲν τὴν παρακολουθοῦμε ἁπλῶς· τὴν ὑφιστάμεθα. Εἴμαστε καὶ ἐμεῖς μέρος τοῦ καταρρέοντος κόσμου. Καταρρέει ὁ κόσμος μας, καταρρέει ἡ πατρίδα μας, καταρρέει ἡ κοινωνία γύρω μας, καταρρέει ἡ οἰκογένεια, παρασύρονται καὶ χάνονται τὰ παιδιά μας.
Ἡ κατάρρευση συντελεῖται κυρίως σὲ θεσμικὸ ἐπίπεδο. Ἀλλάζουν οἱ ­νόμοι. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν παγκόσμια ἱστορία νομιμοποιεῖται ἡ διαφθορὰ μὲ ταυτόχρονο συμβιβασμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ πιέζεται ἀσφυκτικὰ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτες – καὶ κυρίως τὰ Μέσα Μα­ζικῆς Ἐνημερώσεως – νὰ ὑποχωρεῖ καὶ νὰ προσαρμόζεται στὴν ἀντιευαγγε­λικὴ κοσμικὴ νοοτροπία. Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγωδία!
Ὁ κόσμος καταρρέει... Παραδόσεις αἰ­ώ­νων καὶ χιλιετιῶν καταλύονται σὲ μιὰστιγμὴ ἀπὸ ἐλάχιστους ­ἀδιάφορους βουλευτὲς κάποιου θερινοῦ τμήματος τῆςβουλῆς, ἐξαπατημένους ὑπηρέτες τῶν νεοταξιτῶν ἀόρατων κυβερνητῶν τοῦκαταρρέοντος κόσμου.
Ὁ κόσμος καταρρέει παταγωδῶς... Γιατί; Ποιὸς τὸν σπρώχνει μὲ μανία στὸβάραθρο; Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ σχεδιάζουν τὴν κατεδάφισή του μέσα στὸ σκοτάδι; Γιατί τοὺς ἀφήνει ὁ Θεός; Εἶναι δυνατὸν νὰ περιέρχεται ὅλος ὁ κόσμος στὰ αἱμοβόρα δόντια τοῦ σατανᾶ; Ποῦ βρίσκεται ἡ ἀπάντηση σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπώδυνα καὶ βασανιστικὰ ἐρωτήματα;
Ἡ κατεδάφιση ἑνὸς μεγάλου κτιρίου μὲ ἔκρηξη εἶναι φαινόμενο ἐντυπωσιακό. Ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτοσκοπός. Ἡ κατεδάφιση εἶναι πράξη δημιουργική. Στὴ θέση τοῦ κατεδαφισμένου κτιρίου θὰ ἀνεγερθεῖ καινούργιο, λαμπρότερο.
Ἔτσι θὰ γίνει καὶ μὲ τὸν κόσμο. Ὁ παλιὸς καταρρέει μὲ πάταγο. Ὁ Θεὸς ἀφήνει τὸν διάβολο νὰ ­καταστρέφει. Τὸν ἀ­­­φήνει νὰ ὀργώνει μὲ ­γιγαντιαῖο ἄροτρο ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τοὺς λαούς. Τὸν ἀφήνει ὅμως γιατί; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Τὸν ἀφήνει νὰ καταστρέφει, γιὰ νὰ οἰκοδομήσει πάνω στὰ ἐρείπια τὸν νέο Του κόσμο· τὸν κόσμο στὸν ὁποῖο τὸ Εὐαγγέλιο θὰ ἐπικρατεῖ ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς καὶ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ φωτίζει ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ὅλους τοὺς λαούς. Τὸ 20ὸ κεφάλαιο τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῆς ­Ἀποκαλύψεως φωτίζει δυνατὰ αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς προσωρινῆς κυριαρχίας τοῦ κακοῦ. Τὸ κακὸ προετοιμάζει τὸν θρίαμβο τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν πνευματικὴ ἀνάσταση τοῦ νεκρωμένου ἀπὸ τὴν τωρινὴ πλήμμυρα τῆς ἁμαρτίας κόσμου.
Τώρα ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ­διακρίνει κα­θαρότερα τὸ χρέος του: τὸ χρέος νὰ μένει ἀσυμβίβαστος καὶ τὸ χρέος νὰ ­δίνει τὴ μαρτυρία του στὸν καταρρέοντα ­κόσμο.
Νὰ μένει ἀσυμβίβαστος. Αὐτὸ εἶναι τὸ βα­σικότερο. Τὴν ὥρα ποὺ ὅλοι πέφτουν καταγῆς προσκυνημένοι, αὐτὸς νὰ ­μένει ὄρθιος καὶ ἀσυνθηκολόγητος. Νὰ μὴν πα­ρασύρεται, νὰ μὴν ἐπηρεάζεται, νὰ μὴν κάνει συμβιβασμοὺς μὲ τὴ ­συνείδησή του, ἀλλὰ νὰ μένει ἀκέραιος, πιστός, ­πολεμιστὴς πάνω στὶς ἐπάλξεις τῆς Παραδόσεως!
Καὶ ταυτόχρονα νὰ δίνει τὴ μαρτυρία του. Μαρτυρία πίστεως καὶ ζωῆς. Μαρτυρία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, τὸ μοναδικὸ φῶς τοῦ κόσμου. Μαρτυρία ὅτι μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ σωτηρία. Ὅτι μόνο σ᾿ αὐτὴν βρίσκει ὁ ἄνθρωπος νόημα, τὴ χαρά, τὴν εὐτυχία. Καὶ ὅτι μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴν πορεύεται πρὸς τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ δόξα τῆς εὐλογημένης Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ορθόδοξο περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ

Μην απελπίζεσαι πριν το τέλος…



Κάποιοι γιορτάζουν για αυτά που άφησαν πίσω. Κάποιοι άλλοι για αυτά που έρχονται.
Γιορτάζουν για την ονομαστική εορτή τους, για την ημέρα που ήρθαν στην ζωή.
Οι άνθρωποι θέλουν κάθε ημέρα να εορτάζουν, να χαίρονται, και γι’αυτό κάθε ημέρα προσπαθούν να εφευρίσκουν κάποια γιορτή.
Πολλές φορές όμως οι άνθρωποι παρευρίσκονται σε κάποια γιορτή χωρίς να γιορτάζουν. Ο προσωπικός τους πόνος υπερτερεί της γιορτής. Η δοκιμασία, ο πειρασμός που ήρθε στην ζωή τους δεν τους αφήνει περιθώρια για εορτασμούς.
Είναι στην γιορτή από υποχρέωση και όχι από θέληση. Και αυτό τους στοιχίζει.
Βρίσκονται εκεί, αλλά δεν θέλουν να χαμογελάσουν, δεν μπορούν, όμως υποχρεώνονται. Νιώθουν ξένοι μεταξύ φίλων, νιώθουν περιθωριακοί μέσα στο κέντρο της γιορτής. Σκέφτονται «καλύτερα να μην ερχόμουν» και ίσως έχουν δίκαιο. Δεν θα έπρεπε να βρίσκονται κάπου από υποχρέωση και όχι από θέληση.
Η ζωή μας, είναι γεμάτοι στιγμές χαράς και λύπης. Η ζωή είναι χαρμολύπη. Πολλές φορές καταντά σαν μια ανυπόφορη γιορτή που καλείσαι να παρευρεθείς. Είναι τότε που όλα σου μοιάζουν γελοία, άνοστα, χωρίς νόημα. Τότε που ο πόνος, η απογοήτευση έχουν κυριαρχήσει πάνω σου.
Κι όμως, μπορεί η λύπη να σε έχει τυλίξει όμως δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απελπισία. Παντού και πάντοτε θα υπάρχει κάτι στην ζωή σου που μπορεί να γίνει αφορμή ώστε η ανυπόφορη γιορτή που βιώνεις να γίνει και πάλι πανηγύρι.
Έχεις πολλά και ανυπέρβλητα προβλήματα, λες. Εγώ δεν τα γνωρίζω. Όμως σκέψου πως κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί σου έχουν μεγαλύτερα προβλήματα.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Το καλύτερο φάρμακο για την κάθε δοκιμασία μας είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την φέρουμε στον λογισμό μας. Και αυτό το λέγει ο Άγιος ώστε να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς που πονάμε, δεν είμαστε μόνοι μας στον νοητό κόσμο των δοκιμασιών. Και συγχρόνως να μην γίνουμε αχάριστοι για τα υπόλοιπα καλά που έχουμε στην ζωή μας.
Είναι κάποιοι που γιορτάζουν επειδή είδαν το φως της ημέρας, επειδή τους χαρίστηκε το δώρο της ζωής, επειδή έχουν ένα πιάτο φαΐ κι ας είναι χθεσινό, επειδή έχουν μάτια και βλέπουν, πόδια να περπατούν, χέρια να πιάνουν, πνεύμονες να αναπνέουν…
Είναι αλήθεια ότι κάποιες στιγμές η ζωή φαντάζει χωρίς μέλλον, χωρίς ελπίδα, γεμάτη πόνο και θλίψη. Είναι αυτές οι στιγμές που καλούμαστε να μην σπάσουμε, ίσως να λυγίσουμε για λίγο όπως στα στάρια στον ισχυρό άνεμο.
Δεν είναι εύκολο να ζήσεις με την κάθε ημέρα ως γιορτή, είναι πιο δύσκολο όμως να υπάρχεις χωρίς ελπίδα, να αναπνέεις έχοντας παραιτηθεί από το ζωηφόρο οξυγόνο της ελπίδος.
«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτως σωθήσεται…». Πριν έρθει το τέλος λοιπόν μην αποκάμουμε, πριν έρθει το τέλος μην παραιτηθούμε, πριν τελειώσει η “ανυπόφορη” γιορτή μην φύγουμε…γιατί ποιος ξέρει; εκεί μέσα στο σκοτάδι του πόνου μας μπορεί να εισχωρήσουν μικρές πυγολαμπίδες και να κάνουν το σκότος να μοιάζει μ’έναστρο ουρανό…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος


Πνευματικές νουθεσίες γιά πνευματική προκοπή




Ἡ ἀνάγνωσις φωτίζει τόν νοῦν καί βοηθεῖ εἰς τήν εὐχήν.


Ὁ σωματικός κόπος, ὅταν εἶναι μέ μέτρον καί δέν προξενεῖ ταραχήν, εἶναι πάνυ ὠφέλιμος· σέ ὁδηγεῖ στήν ταπείνωσιν.

Ὅταν συνηθίσῃς νά λέγῃς στόν καθένα· εὐλόγησον! καί εἰς ὅλα παντοῦ ὑβρίζεις τόν ἑαυτόν σου, καί δέν ζητεῖς ποτέ τό δικαίωμα καί τό θέλημά σου, ὀγλήγορα θά γευθῇς καρπόν ταπεινώσεως. Ἀρκεῖ νά κάμνῃς εἰς ὅλα ὑπομονήν.

Μέ τήν ἀγάπην καί τήν ἁπλότητα, χωρίς πολλούς διαλογισμούς, γρηγορώτερα φθάνεις εἰς τόν ἄνω λιμένα.




Ἄσπαζε εἰς τήν ἀγκαλιά σου τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὡς νά εἶναι ζῶσα ἡ Παναγία, ὡσάν τήν Μαννούλα σου ὅταν ἤσουν μικρή. Λέγε της ὅλον τόν πόνον σου, καί βρέχε την μέ τά δάκρυά σου τά ἁγνά καί τά καθαρά, καί θά ἐξαντλῇς παράκλησιν συνεχῆ.

Αὐτή θά μεσιτεύῃ εἰς τόν Υἱόν της, ὅπου εἶναι τόσον καλός, καί ἀγαπᾷ τούς καλούς, καί ἐλεεῖ τούς κακούς, καί συγχωρεῖ τούς μετανοοῦντας ἁμαρτωλούς. Καί θά ἀνοίξῃ τούς νοητούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς σου, θά γεμίσῃ τήν καρδίαν σου ἀπό ἀγάπην καί ἔρωτα θεϊκόν.


Καί τότε θά γίνουν τά μάτια σου δύο πηγές τῶν δακρύων. Σέ εὔχομαι νά τά φθάσῃς αὐτά.


Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής
ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ "ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ"

Η καλλιέργεια της καρδιάς…



Γνωρίζω καλά, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, ότι είσθε ένα ακροατήριο που δεν μπαίνει για πρώτη φορά στην Εκκλησία. Έχετε ακούσει πολλά κηρύγματα και διάφορες ομιλίες.
Έχετε πάρει αποφάσεις, έχετε κάνει αγώνες, έχετε νίκες και ήττες.
Τί να πει απόψε ο ομιλητής , που δεν θέλει να σας κουράσει, αλλά και να σας ψευτοπαρηγορήσει; Σκέφθηκα , λοιπόν, αγαπητοί μου, να σας μιλήσω, όπως πάντα από χρόνια συνηθίζω, απλά, για την καλλιέργεια της καρδιάς.
Η πάροδος των χρόνων δυστυχώς μας κάνει πιο οκνηρούς. Υπάρχει σωματική και ψυχική κόπωση και φθορά. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να δει ο άνθρωπος την καρδιά του, να ελέγξει την σκέψη του, να γνωρίσει καλά τον εαυτό του. Μας τρομάζει το εσωτερικό μας κενό. Φοβόμαστε, όπως έχουμε ξαναπεί, την αντιμετώπιση και την κουβέντα με τον εαυτό μας. Δεν μιλάμε για ένα άσκοπο σεριάνι στο παρελθόν , για μία ονειροπόλα οπισθοδρομική διάθεση. Είναι αναγκαία μια εν επιγνώσει ανάκριση του εαυτού μας. Τί έκανε και τί δεν έκανε, γιατί το έκανε και γιατί δεν το έκανε...
Υπάρχουν άνθρωποι, που δεν τους νοιάζει τί έκαναν και τί δεν έκαναν. Πρόκειται για αδιάφορους , χοντρόπετσους, ασυνείδητους και αδαείς. Είναι κι άλλοι ευαίσθητοι, λεπτολόγοι, σχολαστικοί και φοβισμένοι. Ούτε αυτοί είναι σωστοί. Το παρελθόν πέρασε. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό και να το διορθώσουμε. Μπορούμε όμως να ταπεινωνόμαστε για τα τυχόν καλά μας και να μετανοούμε για τα λάθη μας. Πίνοντας οινοπνευματώδη ποτά, παίρνοντας διάφορες ναρκωτικές ουσίες και υπνωτικά δεν διορθώνεται το παρελθόν, δεν απολησμονιέται, ούτε καλλιεργείται η καρδιά.
Ο άνθρωπος που αληθινά μετανοεί δεν έχει συνεχείς τύψεις και φοβερές ενοχές . Η μετάνοια από τη στενοχώρια, τη ντροπή, την ταραχή και τον φόβο σε οδηγεί στην ηρεμία, τη γαλήνη, τη νηφαλιότητα , την κατάνυξη και τη σωφροσύνη. Τα σημάδια από τα θεραπευμένα τραύματα των αμαρτιών θυμίζουν την αποστασία. Γίνονται τα παθήματα μαθήματα διδακτικά. Η – με τη χάρη του Θεού – μεταμέλεια του ανθρώπου τον μεταμορφώνει. Βλέπει τώρα με χαρά ότι είναι άλλος άνθρωπος , νέος άνθρωπος, πέθανε ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας. Αν ο άνθρωπος νιώσει ότι είναι άλλος άνθρωπος είναι σημαντικό. Σημαίνει ότι βαδίζει καλά την οδό της μετανοίας. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητας και όχι η λήθη της αμαρτίας οδηγεί στη συγχώρηση και τη θεραπεία της καρδιάς μας.
Για να δοκιμάσουμε την καθαρότητα της καρδιάς μας, ας υποβληθούμε στη δοκιμασία. Αν οι αφορμές, τα αίτια, οι εικόνες , τα πράγματα, οι χώροι της αμαρτίας έρχονταν μπροστά μας τί θα κάναμε; Αν τα συμπαθούσαμε, κουβεντιάζαμε μαζί τους, καθυστερούσαμε, τα προσέχαμε, τα παρατηρούσαμε, τότε κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Αν τ’ αποδιώχναμε, τ’ αποστρεφόμαστε και τα μισούσαμε, τότε σίγουρα θα είχαμε μετανοήσει ειλικρινά. Διαφορετικά θα νομίζαμε ότι είμαστε καλά, θα παίζαμε , θα κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας και τον Θεό μας.
Μου έλεγε ένας μοναχός προ ετών: «Αισθάνομαι όλη η ζωή μου να είναι μια μπουνιά στο στομάχι του Θεού κι εκείνος να τη χαϊδεύει». Είχε μισήσει κάθε αντίθεη πράξη της ζωής του. Η αμαρτία δεν τον δελέαζε πια. Δεν ήταν αυτός που κάποτε ήταν. Έφθανε, λέει, να μην αναγνωρίζει πλέον τον παλαιό εαυτό του. Λυπόταν για τον χρόνο που έχασε άσκοπα εδώ κι εκεί. Για τις μάταιες καθυστερήσεις , τις περιττές λύπες, το χάσιμο της αθωότητας και της απλότητας. Αισθανόταν ανάξιος να τον αγαπούν , να τον τιμούν και να τον προσέχουν.
Αν γνώριζαν ποιος πραγματικά είμαι, έλεγε, αταπεινόλογα θα με αποστρέφονταν οι πάντες. Δεν νομίζω ότι ήταν φοβερά τα αμαρτήματά του, όμως έτσι αισθανόταν, γιατί ήταν αληθινά μετανοημένος ο μακάριος. Είχε ξεβοτανίσει καλά τον κήπο της καρδιάς του και είχε καλλιεργήσει ευώδη άνθη αρετών.
Κάθε φορά που ξεβοτανίζουμε κι εμείς τον κήπο της καρδιάς μας θα πρέπει να ‘μαστε ιδιαίτερα επιμελείς. Όχι απλά να θυμόμαστε τις αμαρτίες μας , για να τις εξομολογηθούμε τυπικά, αλλά να δούμε αν ακόμη τις αγαπάμε κι εύκολα θα τις ξαναδιαπράτταμε. Αξίζει να δούμε καλά πώς τις αφήσαμε να ριζώσουν και να θεριέψουν.
Λέγοντας αυτά εννοούμε μια βαθιά εσωτερική παρατήρηση. Να βρούμε το αυθεντικό μας πρόσωπο, την πραγματική μας ταυτότητα, τη μη επιζωγραφισμένη εικόνα μας. Να μην προσέχουμε το φαίνεσθαι αλλά το είναι. Δίχως προσωπείο, μάσκα, επιτήδευση, υποκρισία, ψευτοχαμόγελα, ψευτοευγένειες και ψευτοϋποχωρήσεις. Γενναία , ανυπόκριτα, ολοκληρωμένα, ατόφια, ακέραια και ντόμπρα πράγματα. Όχι μισοκακόμοιρα, μεσοβέζικα, πρόχειρα, επιπόλαια και ρηχά. Αξίζει να γνωρισθούμε και να συμφιλιωθούμε με τον πραγματικό εαυτό μας, ώστε αυτόν να μεταμορφώσουμε και όχι την εξωτερική του επιφάνεια , για να κάνουμε τους καλούς και να μας τιμούν…

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

«ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
παθοκτονία πρόσκληση μετανοίας σε καιρούς κρίσεως»
Εκδόσεις : Εν πλω

Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα ανά πάσα ώρα και στιγμή



Εάν δεν φλερτάρεις με την αποτυχία δεν θα μπορέσεις να επιτύχεις.

Έτσι νομίζω και στα πνευματικά. Η πνευματική ζωή είναι ένα ρίσκο. Δεν ρισκάρεις απλά την δουλειά σου, ούτε ακόμα και την επίγεια ζωή σου...ρισκάρεις ακόμα πιο πολλά, την αιωνιότητά σου.

Πως; 
Έχοντας ως δικαίωμά σου μόνο την σιωπή και την προσευχή, αγαπώντας χωρίς αντάλλαγμα, συγχωρώντας χωρίς προϋποθέσεις, υπάρχοντας ως μη εκ του κόσμου τούτου.
Είναι μεγάλο ρίσκο. 

Γιατί; 
Διότι μπορεί στην πορεία να αποτύχεις, μπορεί στην πορεία να αποκάμεις και να τα παρατήσεις, να σε πείσουν οι άλλοι ότι δεν αξίζει τον κόπο, ή εάν αντέξεις να πέσεις στο τέλος στην παγίδα της οίησης.

Δεν είναι εύκολη η χριστιανική ζωή, είναι μια ζωή ρίσκου. Ρισκάρεις με το να πάς κόντρα στον κόσμο, να πας κόντρα στο κατεστημένο, να πας κόντρα στην ζωή της υλικής ευμάρειας, των παθών, του «δε βαριέσαι».

Είναι ρίσκο η χριστιανική ζωή, όχι γιατί ο Θεός μπορεί να μετανιώσει για την αγάπη Του για εμάς, αλλά γιατί εμείς οι άνθρωποι αποδεικνυόμαστε πολλές φορές τζογαδόροι, άνθρωποι του γρήγορου κέρδους, του βιαστικού αποτελέσματος και έτσι λιγοψυχούμε, θέλουμε να δούμε γρήγορα και άμεσα αποτελέσματα των «προσπαθειών» μας. Και όταν δεν γίνεται αυτό, τότε τα παρατούμε, απομακρυνόμαστε από τον Θεό θεωρώντας τον υπεύθυνο για την πνευματική μας νωθρότητα.

Θέλουμε πολλές φορές σίγουρα αποτελέσματα των πνευματικών μας ασκήσεων, όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Είναι πλάνη να θεωρείς ότι αν νηστεύεις, αγρυπνείς, κάνεις γονυκλυσίες, εάν τηρείς δηλαδή κάποιο «σενάριο ζωής» τελικά θα έχεις σίγουρα αποτελέσματα.

Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Διότι ανά πάσα ώρα και στιγμή –εάν δεν είσαι σε εγρήγορση- μπορείς ακόμα και με έναν λογισμό υπερηφάνειας να εκπέσεις της Χάριτος. Ακόμα όμως και τότε υπάρχει η μετάνοια η οποία μπορεί και πάλι να μας οδηγήσει δια της ταπεινώσεως στα πνευματικά ύψη που καλούμαστε να ζήσουμε ως άνθρωποι.

Είναι ρίσκο να βαδίζεις αργά και το λέγω αυτό διότι τελικά στην πνευματική ζωή δεν χρειάζεται βιασύνη. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς καθώς βλέπεις τους πάντες να τρέχουν βιαστικά. Να προσπαθούν να πετύχουν γρήγορα.

Το θέμα είναι όμως ότι ο χριστιανός που ξέρει προς τα που βαδίζει δεν αγχώνεται με την βιασύνη των άλλων που τρέχουν στα χαμένα, βαδίζει αργά αλλά βαδίζει στα «σίγουρα», όσο σίγουρο μπορεί να είναι το άγνωστο το οποίο προσπαθεί να κατακτήσει και να κατακτηθεί απ’αυτό αιώνια…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Προσευχή και μνησικακία



"Αν η καρδιά μας τρέφει κάποια αντιπάθεια για οποιονδήποτε άνθρωπο, η προσευχή μας δεν είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Η προσευχή του ανθρώπου που δεν συγχωρεί μένει άκαρπη, χωρίς καθόλου ωφέλεια.
Ένας μεγάλος εργάτης της προσευχής, ο αββάς Ισαάκ, γράφει πολύ παραστατικά: «Αυτός που προσεύχεται και μνησικακεί, μοιάζει με εκείνον που σπέρνει στην θάλασσα και περιμένει να θερίση». 
Η προσευχή, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «είναι καιρός συγχωρήσεως και στεναγμού, όχι οργής. Είναι καιρός δακρύων και όχι θυμού, καιρός κατανύξεως και όχι αγανάκτησης».
Μερικές φορές το αίσθημα της αντιπάθειας και της μνησικακίας γι' αυτόν πού μάς έβλαψε είναι καλά κρυμμένο μέσα στην καρδιά μας. Νομίζουμε ότι δεν έχουμε τίποτε με τον αδελφό, απλά δεν θέλουμε νά έχουμε καμία σχέση μαζί του. Το κριτήριο με το όποιο θά εξετάσουμε τον εαυτό μας αναφέρει οΌσιος Παίσιος: «Αν θυμάσαι το κακό, και λυπάσαι όταν αυτός πού σου το έκανε πάη καλά, ή χαίρεσαι όταν δεν πάη καλά, αυτό είναι μνησικακία. Αν όμως, παρά το κακό που σου έκανε ο άλλος, χαίρεσαι με την προκοπή του, αυτό δεν είναι μνησικακία» .
Οποιοδήποτε μεγάλο και πνευματικό έργο κάνει ο άνθρωπος που δεν συγχωρεί και δεν αγαπά τον πλησίον του, είναι μάταιο και άχρηστο.
Ο απόστολος Παύλος τονίζει στον ύμνο της αγάπης: Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και εάν έχω τα μυστήρια πάντα και πάσαν τήν γνώσιν, και εάν έχω πάσαν τήν πίστιν, ώστε Όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μή έχω, ουδέν είμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τά υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δέ μή έχω, ουδέν ωφελούμαι. Δηλαδή: «Αν υποθέσουμε ότι μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και τών Αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα χαλκός που ηχολογάει ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και εάν έχω προφητικό χάρισμα και γνωρίζω όλα τά μυστήρια και έχω τέτοια πίστη που να μετακινώ βουνά, άλλα δεν εχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Ακόμη και αν διαθέσω όλα μου τα υπάρχοντα και παραδώσω το σώμα για να καεί, άλλα δεν έχω αγάπη, τίποτε δεν ωφελούμαι».

Το επόμενο περιστατικό επιβεβαιώνει τους λόγους αυτούς του αποστόλου Παύλου:
Κάποιος Ιερέας, ονομαζόμενος Σαπρίκιος, ήταν πολύ φίλος με κάποιον λαϊκό, τον Νικηφόρο. Από κάποια παρεξήγηση όμως η φιλία τους μετατράπηκε σε άσβεστο μίσος. Ο Νικηφόρος γρήγορα συνήλθε από το πάθος και, παρόλο που δεν έφταιγε, προσπάθησε με κάθε τρόπο να πετύχη τήν συμφιλίωση, παίρνοντας όλο το σφάλμα επάνω του. Δυστυχώς όμως ο Σαπρίκιος δεν ήθελε ούτε να ακούση για συμφιλίωση. Σε λίγο καιρό ξέσπασε διωγμός και ο Σαπρίκιος συνελήφθη. Άρχισαν οι ανακρίσεις, τα βασανιστήρια, ο Σαπρίκιος όμως δεν αρνούνταν τήν πίστη και έτσι αποφασίσθηκε η εκτέλεσή του. Ο Νικηφόρος, μαθαίνοντας ότι ο Σαπρίκιος βαδίζει τον δρόμο του μαρτυρίου, θεώρησε ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για τήν συμφιλίωση πού ποθούσε.
Παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά του, έπεσε στα πόδια του, τον Ικέτευε. Εκείνος όμως ούτε γύρισε να κυττάξη τον πεσμένο φίλο του. Τότε πλέον ή χάρις του Θεού τον εγκατέλειψε. Φθάνοντας στον τόπο της εκτελέσεως, σαν να σκοτίσθηκε και ρωτούσε γιατί θα τον θανατώσουν. «Διότι δεν θυσιάζεις στους θεούς», ήταν η απάντηση. Και τότε ό Σαπρίκιος αρνήθηκε μπροστά σε όλους τον Χριστό, για να σώση τήν ζωή του. Μάταιες στάθηκαν οι Ικεσίες του μακάριου Νικηφόρου, πού με σπαραγμό ψυχής προσπαθούσε να συνεφέρη τον φίλο του. Η ψυχή τού Σαπρικίου είχε γίνει σκληρότερη από τήν πέτρα. Ο Νικηφόρος τότε ομολόγησε μπροστά σε όλους τον Χριστό, έσκυψε το κεφάλι στο ξίφος του δημίου και κέρδισε μέσα σε λίγη ώρα το στεφάνι του μαρτυρίου

Του Ιερομόναχου Γρηγορίου Αγιορείτου
Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον"Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος
Καρυές Αγιον Όρος 

http://ahdoni.blogspot.gr

Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα



Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα.
Στην τελείωση οδηγεί ο Κύριος που έρχεται και κατοικεί μέσα μας, όταν εμείς εκτελούμε τις εντολές Του.
Και μία από τις πρώτες εντολές είναι να γίνεται στη ζωή μας το θέλημα όχι το δικό μας, αλλά του Θεού. Και να γίνεται με την ακρίβεια που γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους.
Για να μπορούμε κι εμείς να λέμε: «Κύριε, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως Εσύ·
«γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης»».
Χωρίς λοιπόν το Χριστό μέσα μας, οι προσευχές και οι δεήσεις οδηγούν στην πλάνη.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Η σημασία της Προσευχής στον αγώνα εναντίον των εμπαθών λογισμών



Την περασμένη φορά σου περιέγραψα την όλη διαδικασία της μεταβάσεως από τον απλό λογισμό στην εμπαθή επιθυμία κι από εκεί στην εφάμαρτη πράξη.
Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο αργά όσο φάνηκε από την περιγραφή μου. Συχνά, αν όχι τις περισσότερες φορές, όλες οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη αστραπιαία.Έτσι, πριν καλά-καλά προλάβει να εμφανιστεί ο λογισμός, τελείται η πράξη. Αυτό συμβαίνει κατεξοχήν στην περίπτωση του προφορικού λόγου. Δεν μπορείς, αλλά και δεν χρειάζεται ν’ αναλύεις όλα αυτά τα απρόβλεπτα και αλλεπάλληλα περιστατικά. Κάνε μόνο τούτο:

Όταν αντιλαμβάνεσαι μιαν εμπαθή κίνηση, να στρέφεσαι αμέσως εναντίον της με όπλο το θυμό. Πώς θ’ αντιδράσεις, αν ένας κακοποιός σου επιτεθεί και σε χτυπήσει; Θα του ανταποδώσεις το χτύπημα μ’ όλη σου τη δύναμη. Με τον ίδιο τρόπο ν’ αντιδράς, όταν σου επιτίθεται ένας κακός λογισμός: Να τον χτυπάς με θυμό. Βέβαια, όπως ο κακοποιός δεν το βάζει πάντα στα πόδια μόλις τον χτυπήσεις, έτσι και ο λογισμός δεν φεύγει πάντα μόλις θυμώσεις. Κι αυτό γιατί στον πόλεμο των λογισμών εμπλέκονται συχνά και οι δαίμονες, που, όπως ξέρεις, είναι πείσμονες και ανυποχώρητοι. Όσο κι αν θυμώνεις μαζί τους, δεν κάνουν πίσω. Χρειάζεται, λοιπόν, πέρα από το θυμό, να χρησιμοποιήσεις κι ένα άλλο όπλο εναντίον τους. Ποιο είν’ αυτό;

Για πες μου, τί κάνει το θύμα της επιθέσεως ενός κακοποιού, αν δεν κατορθώσει να τον τρέψει σε φυγή με χτυπήματα; Καλεί σε βοήθεια. Τότε τα όργανα της τάξεως ανταποκρίνονται στο κάλεσμά του, τρέχουν και τον σώζουν. Αυτό πρέπει να γίνεται και στον πόλεμο με τα πάθη. Θα θυμώνεις εναντίον τους, αλλά και θα ζητάς τη θεία βοήθεια: «Κύριε, βοήθησέ με! Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, σώσε με!». «Θεέ μου, άκουσέ με και στείλε μου την βοήθειά σου! Κύριε, μην αργήσεις να με βοηθήσεις!» ( Ψαλμ. 69:2 ).

 Όταν προσφεύγεις στον Κύριο, μην κοιτάς τί γίνεται μέσα σου. Κράτα την προσοχή σου προσηλωμένη σ’ Εκείνον και ικέτευε Τον για βοήθεια. Με τ’ όνομά Του μαστίγωνε τον εχθρό, όπως λέει ένας άγιος (Όσιος Ιωάννης ο Σιναϊτης, Κλίμαξ , Κ΄, στ΄ ). Γιατί, όπως λέει ο ψαλμωδός , «ο Κύριος είναι κοντά σ’ όλους όσους τον επικαλούνται με ειλικρίνεια. Τα αιτήματα των πιστών Του τα εκπληρώνει. Ακούει τη δέησή τους και τους σώζει» ( Ψαλμ. 144: 18-19 ). Ο Ίδιος υπόσχεται σ’ όποιον Τον επικαλείται με ελπίδα την ώρα της ανάγκης του: «Θα τον σώσω, επειδή ελπίζει σ’ εμένα. Θα τον προστατέψω, επειδή γνωρίζει ποιος είμαι. Θα μου κραυγάσει, και θα του αποκριθώ. Μαζί Του είμαι στη θλίψη του. Θα τον λυτρώσω και θα τον δοξάσω» ( Ψαλμ. 90: 14-14 ). Με το θυμό, λοιπόν, και με την προσευχή θ’ αντιμετωπίζεις πάντοτε αποτελεσματικά τα πάθη που σε πολεμούν.

Μπορείς, πέρα απ’ αυτά, να κάνεις και κάτι άλλο, που μας συστήνουν οι άγιοι πατέρες: Μόλις αντιλαμβάνεσαι την κίνηση κάποιου πάθους στην ψυχή σου, ν’ αποκαλύπτεις – ή μάλλον να υπενθυμίζεις- στον εαυτό σου την αισχρότητά του. Αν σε προσβάλει, π.χ. ένας λογισμός υπερηφάνειας, άρχισε να λες μέσα σου: 
“Η υπερηφάνεια είναι βδελυκτή. Δεν ντρέπεσαι, ενώ είσαι χώμα και στάχτη, και φουσκώνεις από έπαρση; Συλλογίσου τις αμαρτίες σου…” και άλλα παρόμοια. 
Θα εξουδετερώνεις, δηλαδή, τον λογισμό με την επινόηση σκέψεων που καταστέλλουν την υπερηφάνεια. Πολλές φορές, πάντως, η μέθοδος αυτή η αντιρρητική, όπως λέγεται, αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Ακόμα και όταν ο κατανοούμε την αισχρότητα του εμπαθούς λογισμού, τον διατηρούμε στο νου μας τόσο, όσο του χρειάζεται για να μολύνει την ψυχή μας, ξεσηκώνοντας το συναίσθημα και ξυπνώντας την επιθυμία. 
Πιο αποτελεσματική είναι η μέθοδος της άμεσης προσφυγής στη βοήθεια του Θεού. Όταν δεν εμπλεκόμαστε σε φραστικό πόλεμο με το πάθος, αλλά επικαλούμαστε τον Κύριο με φόβο, ευλάβεια, ελπίδα και πίστη, ο λογισμός φεύγει από το νου. Σε νου, βλέπεις, προσηλωμένο στον Κύριο, εμπαθής λογισμός δεν μπορεί να σταθεί. Αν, μάλιστα, αυτός έχει υποβληθεί από τον νοητό εχθρό, μόνο με την επίκληση και τη δύναμη του Θεού μπορείς να τον αποδιώξεις. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι πιο δυνατός από τους δαίμονες…

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή»

Μήπως η πρόνοια του Θεού αναιρεί την ελευθερία μας;

Η πρόνοια του Θεού δεν αναιρεί την ελευθερία μας. Ο πατέρας σου αναιρεί την ελευθερία σου, όταν από αγάπη σε βοηθά ή καμιά φορά σε μαλώνει και σε τιμωρεί; Όχι βέβαια. Όταν βλέπουμε τις ευλογίες του Θεού στη ζωή μας, συγκινούμαστε και γεμάτοι ευγνωμοσύνη Τον ευχαριστούμε.
Ο Θεός κάθε στιγμή μάς προστατεύει και μας καθοδηγεί. Στην άλλη ζωή ο άγγελός μας θα μας δείξει τις πολλές παρεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας. Τότε θα δούμε πως οι δυσκολίες και οι θλίψεις αυτής της ζωής μάς ωφέλησαν κι αυτές.
Είχε πει ο Χριστός (Ιωάν. 15,22): «ο Πατέρας μου κάθε κλήμα που φέρει καρπό το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό». Ένα παράδειγμα της ευεργεσίας του πόνου μάς το δίνει καθαρά ο απόστολος Παύλος στη Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του (12,7). Εκεί γράφει ότι ο Χριστός επέτρεψε να έχει ο ίδιος, αν και απόστολος, αρρώστια αθεράπευτη, για να μην υπερηφανεύεται λόγω των πολλών αποκαλύψεων του Θεού σ’ αυτόν.

Όπως στο σκάκι η κάθε κίνηση του ενός παίχτη έχει πολλές δυνατότητες απάντησης από τον άλλο παίχτη, έτσι κι ο Θεός πίσω από κάθε κίνηση και απόφασή μας έχει πολλές δυνατότητες να εκδηλώσει την αγάπη Του. Ήσουν π.χ. καλύτερος στη θετική κατεύθυνση κι όμως διάλεξες να σπουδάσεις τη θεωρητική, ο Θεός και τότε δε σε εγκαταλείπει, αλλά σε βοηθά και σε ενισχύει να πετύχεις.

Ο Θεός μας προστατεύει εκεί που δε φθάνουν οι δυνάμεις μας. Όσα ζητήματα εμείς μπορούμε να τα επηρεάσουμε τα αφήνει στη δική μας ελευθερία. Ο Θεόςδε μας θέλει αδρανείς και παθητικούς δέκτες των αποφάσεών Του, αλλά συνεργάτες Του. Δεν υπάρχει η μοίρα ή το μουσουλμανικό κισμέτ. Αν κάποιος γίνει αλκοολικός ή ναρκομανής και πεθάνει, τότε ο Θεός φταίει;

Ο Θεός προγνωρίζει τη Μετάνοια κάποιων και γι’ αυτό τους βοηθά. Στην Κόρινθο π.χ. ο Θεός είπε στον απόστολο Παύλο, που φοβήθηκε από τις απειλές των Ιουδαίων, να παραμείνει εκεί να συνεχίσει την ιεραποστολή, γιατί Αυτός θα είναι κοντά του και γιατί εκεί υπάρχει πολύς λαός δικός Του (Κορ. 18,10).


Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.70-71), 
Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

Ἡ ἄπιστη πίστη τῶν πολλῶν!



Πόσοι Χριστιανοί λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό, χωρίς πραγματικά νά πιστεύουν! Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά, ὅταν εἶναι ἀνάγκη νά ὐπερασπισθοῦν τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του ἐνώπιον τῶν"υἱῶν τοῦ αἰῶνος τούτου", πού τή βλασφημοῦν!
Πολλοί λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό, ἀλλά ὅταν ἔρχεται ὁ πειρασμός, ἡ πίστις τους ἐξανεμίζεται! Ἡ πίστις αὐτήν λοιπόν ἦταν μόνο λόγια. Ἡ ὥρα τοῦ πειρασμοῦ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ὥρα νά δείξη κανείς τήν ὑπακοή του στίς βουλές τοῦ Κυρίου καί νά Τοῦ πῆ: "Γεννηθήτω τό θέλημά Σου". Ἤ νά ἀναφωνήση: "Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον" (Ἰώβ α΄ 21). 
Ἄν δέν γίνεται ἔτσι, τότε πρόκειται γιά πίστι πού ἀνθεῖ στόν καιρό τῶν ἀνέσεων, ἀλλά ἀπαρνεῖται τόν Κύριο στόν καιρό τῆς δοκιμασίας. 


Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης
Ἐκδόσεις: ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

Ἡ γυναικεῖα ἀμφίεση καί ἡ Παναγία

Δέν βλέπετε καί τό ἄλλο; Γυναῖκες ἀτιμάζουν τήν Παναγία μας μέ τήν προκλητική τους ἐμφάνισι καί τήν γύμνια τους τά καλοκαίρια. Ἀπό τό ἕνα μέρος ἀσπάζονται τήν εἰκόνα τῆς σεμνῆς Θεοτόκου καί ἀπό τό ἄλλο μέρος σκανδαλίζουν, κρημνίζουν καί κολάζουν μέ τήν προκλητικότητά τους. Καί δέν τό ἀντιλαμβάνονται αὐτό νά τό ἐξομολογηθοῦν ὡς ἁμάρτημα.

Ἡ Παναγία μας θλίβεται γιά ὅλη αὐτήν τήν ἀσέβεια τοῦ λαοῦ. Ὅσοι πιστοί, ἄς μετανοήσουμε, ἄς τιμήσουμε σωστά τήν Παναγία μας κι ἄς λέμε μέ πόνο, μέ πόθο κι ἀγάπη γιά τόν ἑαυτό μας καί τόν πλησίον:"Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς τά παιδιά Σου". Ἀμήν.


Πνευματικά μηνύματα καί νουθεσίες
Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Όταν το άγιο Πνεύμα αρχίζει να σε επισκιάζει



Όταν η νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου.

Εάν βλέπεις, σε κάθε λογισμό πού κινείται στην ψυχή σου, και σε κάθε ενθύμηση, και στις πνευματικές σου ενατενίσεις την ώρα της ησυχίας σου, να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα, και να βρέχουν τις παρειές σου, χωρίς εσύ να βιάζεις τον εαυτό σου, να ξέρεις ότι, σ’ αυτή την περίπτωση, άρχισε να ανοίγει ο φράχτης μπροστά σου, για να έρθει η χάρη του Θεού και να καταστραφεί ο εχθρός.

Μπορεί πάλι, να βρίσκεις, από καιρού εις καιρόν, ότι βυθίζεται ο νους σου στην καρδιά σου, χωρίς εσύ να το επιδιώκεις κατά τη συνήθεια σου, και να διαμένει εκεί (ο νους σου) για κάποιο μικρό διάστημα.

Μετά απ’ αυτό, πράγμα πού είναι σύνηθες, μπορεί να βλέπεις τα μέλη του σώματος σου σαν να πέρασαν από μεγάλη αρρώστια, και να βασιλεύει η ειρήνη του Θεού στους λογισμούς σου, και αυτό να κρατάει πολύ. Σ’ αυτή την περίπτωση, να ξέρεις ότι η νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου
«Περί Θείας Χάριτος»

Ἀγὼν κατὰ τῆς ἁμαρτίας



Ζοῦμε σέ μία δύσκολη ἐποχή ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Θεό καί περιφρονοῦν τίς ἐντολές. Τώρα πιά σχεδόν κανένας δέν μιλάει γιά ἠθική. Ντρέπονται νά ποῦν τό παραμικρό. Καί ὅταν τά τραγικά ἀποτελέσματα τῆς ἀνήθικης ζωῆς εἶναι αἰσθητά καί ἐπώδυνα, τά ἐξηγοῦν μέ τό δικό τους διεστραμμένο νοῦ, χωρίς καμία ἀναφορά στό Θεό. Πιεζόμενοι καταφεύγουν στούς εἰδικούς ἐπιστήμονες, γιά νά τούς βοηθοῦν καί ἐλπίζουν σέ μία καλύτερη ζωή. Μάταια ὅμως. Πυκνό τό πνευματικό σκοτάδι. Παντοῦ ὀσμή θανάτου. Οἱ ἄνθρωποι δυστυχοῦν μέσα στήν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Δέν ὑπάρχουν πιά ὁράματα. Καί πῶς νά ὑπάρχουν, ἀφοῦ ὅλοι εἶναι φιλήδονοι, φιλοχρήματοι καί φιλόδοξοι;
Ὁ συνειδητός χριστιανός μέσα σέ αὐτή τήν κοινωνία αἰσθάνεται ἄβολα καί ἀποπνικτικά. Ἐνοχλεῖται ἀπό παντοῦ. Ἀπογοητεύεται ἀπό ὅλους. Ἡ ἐλπίδα βελτίωσης εἶναι σχεδόν ἀνύπαρκτη. Ὡστόσο, τά πράγματα πρέπει νά ἀλλάξουν. Νά γίνουν προσπάθειες γιά κάτι καλύτερο. Μόνο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στήν κατρακύλα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Χρειάζεται ὅμως συναγερμός καί πνευματική ἀνύψωση τῶν χριστιανῶν, ὅπως μᾶς διδάσκει καί ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία. Ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, γνωστός γιά τούς μεγάλους ἀγῶνες του κατά τῆς ἁμαρτίας πού ἐπικρατεῖ στόν κόσμο, ἐμπνεόταν ἀπό τό παράδειγμα τῶν παλαιοτέρων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν συμβιβάζονταν μέ τόν κόσμο καί κινητοποιοῦνταν γιά τήν περιστολή τῆς ἁμαρτίας. Ἔγραφε σχετικά:«Οἱ χριστιανοί μέ ἐπί κεφαλῆς τούς κληρικούς καί δή τούς ἐπισκόπους εἶνε οἱ εὐγενεῖς ὑπό τήν ἱπποτικήν, τήν ἡρωικήν τῆς λέξεως ἔννοιαν. Καί ἦσαν ἐποχαί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κατά τάς ὁποίας τό εὐγενές, τό ἐνθουσιαστικόν, τό ἡρωικόν στοιχεῖον ἐπεκράτει καί ἔδιδε μάχας σκληράς κατά τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας καί ἐνίκα καί διέλυεν ὠργανωμένα συγκροτήματα διαφθορᾶς καί ἐθριάμβευε. Δάκρυα ἔρχονται εἰς τούς ὀφθαλμούς τοῦ πιστοῦ, ὅταν ἀνοίγῃ τήν Ἱστορίαν καί ἀναγινώσκῃ σελίδας τῶν ἡρωικῶν ἐποχῶν τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς ἔφθασε μέχρις ἡμῶν ὁ Χριστιανισμός, καί δή ἐν τῇ καθαρᾷ καί ἀμιάντῳ μορφῇ τῆς Ὀρθοδοξίας; Δι᾿ ἀφθάστων ἡρωισμῶν!
«Ἀλλά τώρα, ὤ τώρα! Δειλία ἐπέπεσεν εἰς τάς τάξεις τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Οἱ χριστιανοί πλέον δέν ἀγωνίζονται, πλήν ἐλαχιστοτάτων ἐξαι- ρέσεων. Ἡ πανοπλία ἠχρηστεύθη λόγῳ ἀμελείας καί μή ἐξασκήσεως εἰς τά ὅπλα τοῦ φωτός. Τό ξίφος δέν κόπτει πλέον. Τό ἔφαγεν ἡ σκωρία εἰς τήν θήκην του. Ὁ εὐγενής ἐν τῇ ὑψηλῇ χριστιανικῇ ἐννοίᾳ κατήντησεν εὐγενής ἐν κοσμικῇ ἐννοίᾳ. Γλοιώδης εὐγένεια! Ὁ εὐγενής τῶν ἡμερῶν μας ἐφόρεσε κλάκ καί γάντια, κάμνει συνεχῶς ὑποκλίσεις πρό τοῦ κοσμοκράτορος καί τῶν ὀργάνων αὐτοῦ καί χειρίζεται ὅλας τάς ὑποθέσεις τῆς Ἐκκλησίας “μέ τό γάντι”! Διαρκῶς ὑποχωρεῖ πρό τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Διατηρεῖ σχέσεις ἁβροφροσύνης μέ ὅλους. Καί μέ ὑλιστάς καί μέ ἀθέους κομμουνιστάς καί μέ μασόνους καί μέ πνευματιστάς καί μέ μοντερνιστάς καί μέ οἰκουμενιστάς, ἵνα παρά πάντων ἀκούῃ τό “εὖγε”» («Ἐκκλησιαστικός στρουθοκαμηλισμός», 1973, σελ. 44-45).
Τόν ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας ὁ χριστιανός τόν διεξάγει μέ τό δικό του φωτεινό παράδειγμα, μέ τόν καθαρό καί ἀνυπόκριτο λόγο του καί μέ τή θερμή του προσευχή. Ὅταν αὐξηθοῦν οἱ πραγματικοί χριστιανοί, τότε θά βελτιωθεῖ ἡ κοινωνία. Δέν ὑποστηρίζουμε ὅτι θά ἐξαλειφθεῖ ἡ ἁμαρτία. Εἶναι ὅμως βέβαιο ὅτι θά ἐμπεδωθεῖ στούς πολλούς ὅτι μακριά ἀπό τό Θεό ὁ ἄνθρωπος βυθίζεται στή δυστυχία.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Ορθόδοξος Τύπος, 30/01/2015