.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

— Τί εἶναι ἡ προσευχή, Γέροντα;


— Τίποτα, νά, τίποτα. 

— Τίποτα; 

— Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ βάσις. Τὴν προσευχή τὴν δίνει ὁ Θεός. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν   ἀποκτήσεις μόνος σου. Δὲν γίνεται. Σοῦ τὴν δίνει Ἐκεῖνος. 

— Πῶς σοῦ τὴν δίνει, Γέροντα; 

— Ἔ, πρέπει νὰ κάνεις μερικὰ πράγματα. 

— Τί δηλαδή; 

—  Ἔ, νά, αὐτὰ τὰἁπλᾶ: Νὰ μὴν κρατᾶς κακία, νὰ ἔχεις ἁπλότητα, νὰ κάνεις μετάνοιες. Κάτι γίνεται μέσα στὴν καρδιὰ κι ἔρχεται ἡ Χάρη. Ὁ σπόρος δουλεύει μέσα στὴν γῆ καὶ πετάει δυὸ φυλλαράκια. Ἂν δὲν ἔλθει ὅμως ὁ ἥλιος καὶ ἡβροχή, θὰ μαραθοῦν, δὲν θὰ μεγαλώσουν.Ἔτσι, κάτι μέσα μας πρέπει νὰ σπάσει τὸ περίβλημα, τὴν ἄσφαλτο καὶ νὰπετάξει δυὸ φυλλαράκια.Να αποκτήσουμε ταπείνωση. Χωρίς αυτήν, ούτε προσευχή θα έχουμε. Μπορεί βέβαια να προσευχόμαστε αλλά η προσευχή μας θα είναι σαν του Φαρισαίου, άδεια, κενή γεμάτη εμπάθεια και εγωισμό. 

Μόνο με την ταπείνωση θὰἔλθει καὶ Χάρις, θὰ τὰλούσει όλα καὶθὰ μεγαλώσουν και τα φυλλαράκια μας. Και να ξέρετε ἡ Χάρις ἔρχεται πιὸ γρήγορα και ἀπὸτὸν ἥλιο.Ἔρχεται ἀμέσως μόλις ἀρχίσει ἡ προσπάθεια γιὰ νὰσπάσει τὸ σκληρὸ αὐτὸπερίβλημα. 

Για να ανθίσει ένα λουλουδάκι χρειάζεται ήλιο και νερό, έτσι και εμείς εάν δεν έχουμε ταπείνωση δεν θα αποκτήσουμε και προσευχή. 
(γέρων Παίσιος)

http://imverias.blogspot.gr

Μία λέξις· «Ἥμαρτον»!

Πῶς θ᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία;

Ὤ ἡ ἁμαρτία! ὤ ἡ ἁμαρτία μου, ἡ ἁμαρτία σας! Ὅλες αὐτὲς οἱ ἁμαρτίες εἶνε ἕνα φοβερὸ κακό, ῥιζωμένο βαθειὰ μέσ᾿ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Λέει κάποιος φιλόσοφος· Δῶστε μου μιὰ λίμνη ποὺ νὰ εἶνε πεντακάθαρη, μιὰ λίμνη ποὺ τὰ νερά της νὰ εἶνε καθαρὰ καὶ γλυκὰ ὅπως τὰ νερὰ τῆς Πρέσπας. Καὶ μετά, μέσα στὰ γλυκὰ νερὰ τῆς λίμνης, νά ᾿ρθῇ κάποιος καὶ νὰ ῥίψῃ μιὰ σταγόνα δηλητήριο, καὶ αὐτὸ νά ᾿χῃ τέτοια πικράδα, ὥστε ὅλο τὸ νερὸ τῆς λίμνης νὰ γίνῃ φαρμάκι. Τί δύναμι θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ αὐτὴ ἡ σταγόνα, ὥστε νὰ κατορθώσῃ νὰ φαρμακώσῃ τὰ νερὰ ὁλόκληρης τῆς λίμνης;
Τέτοια δύναμι ἔχει ἡ ἁμαρτία. Γλυκὰ ἤτανε τὰ νερὰ τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀλλὰ κατόπιν ἦρθε ἡ ἁμαρτία καὶ τάραξε ὁλόκληρο τὸ σύμπαν καὶ φαρμάκωσε τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ὅλοι ἀναστενάζουμε, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας. Μέσα μας ὑπάρχει τὸ φίδι αὐτό, ὁ ἑπτακέφαλος δράκων.
Τί δὲ᾿ θά ᾿δινε ὁ κόσμος, τί δὲ᾿ θά ᾿δινε ἡ ἀνθρωπότης, τί δὲ᾿ θὰ δίναμε κ᾿ ἐμεῖς, γιὰ γιὰ νὰ βγῇ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὸ κακὸ αὐτό, ποὺ μᾶς βασανίζει! Καὶ τὸ κακὸ αὐτὸ εἶνε ἡ ἁμαρτία.
Καὶ ἂν ἔλεγε ὁ Χριστὸς ὅτι, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῆτε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, πρέπει νὰ πᾶτε κάτω στὸν Ἰορδάνη ποταμό, νὰ γδυθῆτε καὶ νὰ περάσετε τὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἑκατὸ φορές, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε.
Καὶ ἂν ἀκόμα μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστὸς ὅτι, γιὰ νὰ συγχωρεθοῦν τ᾿ ἁμαρτήματά μας, πρέπει νὰ ἀνεβοῦμε ψηλὰ στὰ Ἰμαλάϊα, νὰ γίνουμε ἀλπινισταὶ καὶ ὀρειβάται καὶ νὰ φτάσουμε ἐπάνω στὴν κορυφὴ τῶν Ἰμαλαΐων, καὶ ἐκεῖ ψηλά, μέσ᾿ στὸ κρύο, νὰ σταθοῦμε δέκα χρόνια, ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε.
Καὶ ἂν μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστός, νὰ πᾶμε μέσα σὲ μιὰ σπηλιὰ νὰ κρυφτοῦμε καὶ νὰ ἀσκητεύουμε καὶ νὰ νηστεύουμε σὰν τοὺς ἀσκητάδες ἑκατό χρόνια, ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε.
Μία λέξις· «Ἥμαρτον»!

Μὰ δὲ᾿ μᾶς λέει αὐτὰ τὰ πράγματα ὁ Χριστός. Δὲ᾿ μᾶς λέει ν᾿ ἀνεβοῦμε στὰ Ἰμαλάϊα ὄρη καὶ νὰ παγώσουμε στὰ ψηλὰ ἐκεῖνα βουνά.
Δὲ᾿ μᾶς λέει ὁ Χριστὸς νὰ πᾶμε κάτω στὰ Ἰεροσόλυμα νὰ περάσουμε τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Γιατὶ καὶ χίλιες φορὲς νὰ περάσῃς τὸν Ἰορδάνη ποταμό, οὔτε μιὰ ἁμαρτία σου δὲν ἐξαγνίζεται.
Δὲ᾿ μᾶς λέει ὁ Χριστὸς νὰ πᾶμε στὰ σπήλαια καὶ νὰ κρυφτοῦμε καὶ νὰ γονατίζουμε καὶ νὰ προσευχώμεθα καὶ νὰ ἀσκητεύουμε.
Μᾶς λέει ὁ Χριστός, ποὺ ἀμέτρητο εἶνε τὸ ἔλεός του καὶ ἡ ἀγάπη καὶ οἱ οἰκτιρμοί Του, νὰ κάνουμε κάτι εὔκολο. Πολὺ εὔκολο! Καὶ ἐπειδὴ εἶνε πολὺ εὔκολο, γι᾿ αὐτὸ θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς ἂν δὲν τὸ κάνουμε.
Τί περιμένει ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἐμᾶς; Περιμένει νὰ πλησιάσουμε τὸν σταυρό του καὶ σὰν παιδιά του ἁμαρτωλά, νὰ γονατίσουμε μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ νὰ ποῦμε μία λέξι. Νὰ τὴν ποῦμε ὄχι ἁπλῶς μὲ τὰ χείλη μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὰ φυλλοκάρδια μας, καὶ σὰν πύραυλος καὶ σὰν φωτιὰ νὰ φτάσῃ ἐπάνω στὰ οὐράνια.
Μιά λέξι περιμένει καὶ ἀπὸ μένα καὶ ἀπὸ σᾶς, καὶ ἀπὸ μικροὺς καὶ ἀπὸ μεγάλους, καὶ ἀπὸ παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, καὶ ἀπὸ κοκκίνους καὶ ἀπὸ μαύρους κι ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Περιμένει μιὰ λέξι. Ἂν δὲν τὴν πῇ τὴ λέξι αὐτὴ ὁ κόσμος, δὲν σῴζεται. Τὰ ἄλλα φάρμακα εἶνε ματαιότης.
Ἡ λέξις αὐτή, ποὺ περιμένει ὁ Χριστός μας ν᾿ ἀκούσῃ ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, ἀσχέτως ἰδεολογικῶν κατευθύνσεων, ἡ λέξις αὐτὴ ἡ σωτήριος, ποὺ εἶνε μία ἐπανάστασις, ποὺ εἶνε γκρέμισμα τοῦ διαβόλου, εἶνε τό· «Ἥμαρτον» (Λουκ. 15,21). Θεέ μου, «ἥμαρτον». Εἶπες τὸ «Ἥμαρτον» μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου; παράδεισος θὰ φυτρώσῃ στὴν καρδιά σου.
Μακάρι, ἀγαπητοί μου, νὰ αἰσθανθοῦμε, ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο ἄλλο κακὸ χειρότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Από τὸ βιβλιο «TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;», του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, σελ. 43-44 
(απόσπασμα)

Τι εννοούμε όταν λέμε "πνευματικός αγώνας";

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ...


...ο θαυμα­τουργός, αποτελεί, στις πενιχρές μέρες του εικοστού αιώνα, ένα δώρο του Θεού στον κόσμο. Απαύγασμα της οσιακής του βιοτής αποτελούν τα γραπτά του κείμενα.
Από την "ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ" της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο του Αγίου Νεκταρίου:...


Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.
Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.
Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σάς πλημμυρίσει το Αγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές.
Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι. Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό.
Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.
Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.
Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σάς ανορθώσει.
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.
Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σάς δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. Τίποτα να μη σας απελπίζει.

-Γέροντα, τι να σκέφτομαι την Σαρακοστή;

- Το Πάθος, την θυσία του Χριστού να σκέφτεσαι.


- Το Πάθος, την θυσία του Χριστού να σκέφτεσαι. Αν και εμείς οι μοναχοί πρέπει συνέχεια να ζούμε το Πάθος του Χριστού, γιατί μας βοηθούν σ’ αυτό κάθε μέρα τα διάφορα τροπάρια, όλες οι Ακολουθίες.

Την Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας δίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αγωνισθούμε και να συμμετέχουμε εντονότερα στο σωτήριο Πάθος του Κυρίου μας, με μετάνοια και με μετάνοιες, με εκκοπή των παθών και με ελάττωση των τροφών, από αγάπη προς τον Χριστό.

Αν αξιοποιήσουμε, όσο μπορούμε, το πνευματικό αυτό στάδιο με τις πολλές προϋποθέσεις και δυνατότητες που μας δίνονται, για να πλησιάσουμε περισσότερο στον Εσταυρωμένο Χριστό, για να βοηθηθούμε από Αυτόν και να χαρούμε την Αγία Ανάσταση αλλοιωμένοι πνευματικά, αφού θα έχουμε ζήσει πνευματικότερα την Μεγάλη Σαρακοστή.

Εύχομαι καλή δύναμη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να ανεβείτε στον Γολγοθά κοντά στον Χριστό, μαζί με την Παναγία και τον Προστάτη σας Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, για να συμμετάσχετε στο φρικτό Πάθος του Κυρίου μας. Αμήν.


Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί Προσευχής, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 199-200.

http://thriskeftika.blogspot.gr/

Λόγος περί νηστείας.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ


Άγιον Όρος...
Μοσχομύριστος, Αγιοβάδιστος τόπος. Σπαρμένος απ' άκρη σ' άκρη με λείψανα Αγίων. Χώρος συνάντησης των απογόνων του Αδάμ με τον ξεχασμένο δημιουργό. Εδώ ο άνθρωπος προσπαθεί, αγωνίζεται. Ο Θεός διαρκώς του προσφέρεται. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Αγία Τράπεζα, θυσιαστήριο ο Άθωνας. Προχωράς και η ψυχή σου αναπνέει. Κάθε συνάντηση πνευματικό διδασκαλείο. Ρίχνεις τα δίχτυα σου και ψαρεύεις τροφή πνευματική από θάλασσες παραδείσιες.


- Ευλογείτε Γέροντα.
- Ο Kύριος να σε ευλογεί χαρά μου.


- Είστε πολλά χρόνια στο Άγιον Όρος;
- Είμαι εξήντα χρόνια, αλλά τι είναι εξήντα χρόνια για το Θεό; Μια ανάσα είναι.


- Γέροντα θα ήθελα να πείτε δύο πράγματα για τη νηστεία.
- Για να πεις κάτι πρέπει να το βιώνεις, να το ζεις. Μόνο ένας που έχει γεννηθεί κοντά σε θάλασσα ή είναι ναυτικός μπορεί να μιλήσει για τη θάλασσα. Αλλά θα κάνω υπακοή στο θέλημά σου και θα σου πω τί λένε οι πατέρες οι οποίοι ήταν φίλοι της νηστείας.


- Η νηστεία Γέροντα είναι σκοπός;
- Η νηστεία δεν είναι σκοπός, είναι μέσο. Να, σκοπός σου ήταν να έλθεις στο Άγιον Όρος, ήταν ο προορισμός σου. Το καραβάκι που σε έφερε είναι το μέσο. Έτσι και η νηστεία, είναι ένα από τα μέσα που μας έδωσε η αγάπη του Θεού για να Τον ποθούμε. Ο Θεός είναι ο προορισμός μας.


- Πότε εμφανίστηκε η νηστεία;
- Η νηστεία είναι συνομήλικη με την ανθρωπότητα. Μέσα στον Παράδεισο δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, μας λέει ο Μ. Βασίλειος.


- Γιατί όμως ο Θεός έδωσε τη νηστεία, για να περιορίσει τον άνθρωπο;
- Όχι, για να τον ελευθερώσει! Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει ότι ο Θεός δημιουργώντας τον άνθρωπο τον έφερε και τον παρέδωσε στο χέρι της νηστείας, η οποία είναι φιλόστοργη μητέρα και άριστος διδάσκαλος. Της εμπιστεύτηκε δηλαδή την σωτηρία του. Άρα η νηστεία είναι παιδαγωγός, δεν περιορίζει αλλά καλλιεργεί τον άνθρωπο.


- Είναι αναγκαία η νηστεία Γέροντα;
- Θα σου απαντήσει πάλι ο Χρυσόστομος: «Αν η νηστεία ήταν αναγκαία στον Παράδεισο, είναι πολύ περισσότερο αναγκαία έξω από τον Παράδεισο. Αν ήταν χρήσιμο το φάρμακο πριν από τον τραυματισμό, είναι πολύ περισσότερο χρήσιμο μετά τον τραυματισμό». Κατάλαβες;


- Τι;
- Η νηστεία μέσα στον Παράδεισο δόθηκε προληπτικά στον άνθρωπο για να μην πέσει. Αφού ο άνθρωπος έπεσε δίδεται θεραπευτικά.


- Τελικά ποιος ο σκοπός της νηστείας
- Η νηστεία μαραίνει τις κακές επιθυμίες, λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, την καρδιά μας την μαλακώνει, συμπληρώνει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Κάθε καλό και αγαθό έργο δια της νηστείας κατορθώνεται και τελειοποιείται, γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Ιερός Χρυσόστομος μας εξομολογείται την αγάπη του προς τη νηστεία. «Αγαπώ τη νηστεία, γιατί είναι μητέρα σωφροσύνης και πηγή κάθε φιλοσοφημένης πράξεως».


- Πώς πρέπει να νηστεύουμε;
- Η νηστεία είναι μέσο και όπλο πνευματικό το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στη διατροφή, πρέπει όλος ο άνθρωπος ψυχοσωματικά να συμμετέχει. Άκου τι μας λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Νηστεύεις; Απόδειξέ το δια μέσου των ίδιων των έργων. Αν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του. Αν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις. Να νηστεύουν τα χέρια, παραμένοντας καθαρά από την αρπαγή και την πλεονεξία. Να νηστεύουν τα πόδια ξεκόβοντας από δρόμους που οδηγούν στην αμαρτία. Δεν τρως κρέας; Να μη φας και την ακολασία δια μέσου των ματιών. Ας νηστεύει και η ακοή. Και η νηστεία της ακοής είναι να μη δέχεσαι κακολογιές και διαβολές. Ας νηστεύει και το στόμα από αισχρά λόγια. Διότι τι όφελος έχουμε, όταν απέχουμε από πουλερικά και ψάρια, δαγκώνουμε όμως και κατατρώγουμε τους αδελφούς μας;


- Πως δαγκώνουμε και κατατρώμε τους αδελφούς μας;
- Με την συκοφαντία και την κατάκριση, που ξεκινούν από την έλλειψη αγάπης για τον αδελφό μας.


- Ευχαριστώ Γέροντα, πολύ με ωφελήσατε.
- Ευχαριστίες πρέπουν στον Θεό που φώτισε του Αγίους μας.


- Την ευχή σας.
- Στο καλό η Χάρις του Θεού να σε σκεπάζει, η Παναγιά μας να σε προστατεύει και οι Άγιοί μας να σε συντροφεύουν. Και μη ξεχνάς νηστεία κυρίως είναι να πεινάσεις για Θεό!!!


http://trelogiannis.blogspot.com

Η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ


«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, Πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς. Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρισαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.» 


Ανάμεσα σ’ όλες τις προσευχές και τους ύμνους τις Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορεί να ονομαστεί η προσευχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Παράδοση την αποδίδει σε έναν από τους μεγάλους δασκάλους της πνευματικής ζωής, τον Άγιο Εφραίμ το Σύρο. Να το κείμενο της προσευχής:

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».

Τούτη η προσευχή λέγεται δύο φορές στο τέλος κάθε ακολουθίας της Μεγάλης Σαρακοστής από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή. Την πρώτη φορά λέγοντας την προσευχή κάνουμε μία μετάνοια σε κάθε αίτηση. Έπειτα κάνουμε δώδεκα μετάνοιες λέγοντας: «Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῷ, καί ἐλέησόν με» . Ολόκληρη η προσευχή επαναλαμβάνεται με μια τελική μετάνοια στο τέλος της προσευχής.1

Γιατί αυτή η σύντομη και απλή προσευχή κατέχει μια τόσο σημαντική θέση στην όλη λατρεία της Μεγάλης Σαρακοστής; 
Διότι απαριθμεί, μ’ ένα μοναδικό τρόπο, όλα τα αρνητικά και τα θετικά στοιχεία της μετάνοιας και αποτελεί, θα λέγαμε, ένα «κανόνα ελέγχου» του προσωπικού μας αγώνα στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Αυτός ο αγώνας σκοπεύει πρώτα απ’ όλα στην απελευθέρωσή μας από μερικές βασικές πνευματικές ασθένειες που διαμορφώνουν τη ζωή μας και μας κάνουν πραγματικά ανίσχυρους ακόμα και για να κάνουμε αρχή στροφής στο Θεό.

Η αργία

Η βασική ασθένεια είναι η αργία. Είναι η παράξενη εκείνη τεμπελιά και η παθητικότητα ολόκληρης της ύπαρξής μας που πάντα μας σπρώχνει προς τα «κάτω» μάλλον παρά προς τα «πάνω» και που διαρκώς μας πείθει ότι δεν είναι δυνατό ν’ αλλάξουμε και επομένως δε χρειάζεται να επιθυμούμε την αλλαγή. Είναι ένας βαθιά ριζωμένος κυνισμός που σε κάθε πνευματική πρόκληση απαντάει με το «γιατί;» και καταντάει την ζωή μας μια απέναντι πνευματική φθορά. Αυτή είναι η ρίζα όλης της αμαρτίας γιατί δηλητηριάζει κάθε πνευματική ενεργητικότητα στην πιο βαθιά της πηγή.

Η λιποψυχία

Το αποτέλεσμα της «αργίας», είναι η «λιποψυχία». Είναι μια κατάσταση δειλίας που όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας τη θεώρησαν το μεγαλύτερο κίνδυνο της ψυχής. Η λιποψυχία, η αποθάρρυνση, είναι η ανικανότητα του ανθρώπου να βλέπει καθετί καλό ή θετικό! Είναι η αναγωγή των πάντων στον αρνητισμό και στην απαισιοδοξία. Είναι στ’ αλήθεια μια δαιμονική δύναμη μέσα μας γιατί ο Σατανάς είναι βασικά ένας ψεύτης. Ψιθυρίζει ψευτιές στον άνθρωπο για το Θεό και για τον κόσμο· γεμίζει τη ζωή με σκοτάδι και αρνητισμό. Η λιποψυχία είναι η αυτοκτονία της ψυχής γιατί όταν ο άνθρωπος κατέχεται απ’ αυτή είναι εντελώς ανίκανος να δει το φως και να το επιθυμήσει.

Η φιλαρχία

Πνεύμα φιλαρχίας! Φαίνεται παράξενο πως η αργία και η λιποψυχία είναι ακριβώς εκείνα που γεμίζουν τη ζωή μας με τον πόθο της φιλαρχίας. Μολύνοντας όλη μας την τοποθέτηση απέναντι στη ζωή, κάνοντας την άδεια και χωρίς νόημα, μας σπρώχνουν ν’ αναζητήσουμε αντιστάθμισμα σε μια ριζικά λανθασμένη στάση απέναντι στα άλλα πρόσωπα.
Αν η ζωή μου δεν είναι προσανατολισμένη προς τον Θεό, αν δεν σκοπεύει σε αιώνιες αξίες, αναπόφευκτα θα γίνει εγωιστική και εγωκεντρική, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνονται τα μέσα για τη δική μου αυτοϊκανοποίηση. Αν ο Θεός δεν είναι ο «Κύριος και Δεσπότης της ζωής μου», τότε το εγώ μου γίνεται ο κύριος και δεσπότης μου, γίνεται το απόλυτο κέντρο του κόσμου μου και αρχίζω αν εκτιμώ καθετί με βάση τις δικές μου ανάγκες, τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου επιθυμίες και τις δικές μου κρίσεις.
Έτσι η επιθυμία της φιλαρχίας γίνεται η βασική μου αμαρτία στις σχέσεις με τις άλλες υπάρξεις, γίνεται μια αναζήτηση υποταγής τους σε μένα. Δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να εκφράζεται η φιλαρχία μου σαν έντονη ανάγκη να διατάζω και να κηδεμονεύω τους «άλλους». Μπορεί επίσης να εκφράζεται και σαν αδιαφορία, περιφρόνηση, έλλειψη ενδιαφέροντος, φροντίδας και σεβασμού. Και είναι ακριβώς η «αργία», μαζί με τη «λιποψυχία» που απευθύνονται αυτή τη φορά προς τους άλλους· έτσι συμπληρώνεται η πνευματική αυτοκτονία με την πνευματική δολοφονία.

Η αργολογία

Τέλος είναι η αργολογία. Απ’ όλα γενικά τα δημιουργήματα μόνον ο άνθρωπος προικίστηκε με το χάρισμα του λόγου. Όλοι οι Πατέρες βλέπουν σ’ αυτό το χάρισμα την ακριβή «σφραγίδα» της θείας εικόνας στον άνθρωπο γιατί ο ίδιος ο Θεός αποκαλύφθηκε σαν Λόγος (Ιωαν. 1:1).
Αλλά όντας ο λόγος το ύψιστο δώρο, έτσι είναι και ο ισχυρότερος κίνδυνος. Όπως είναι η κυρίαρχη έκφραση του ανθρώπου, το μέσο για την προσωπική του πλήρωση, για τον ίδιο λόγο, είναι και το μέσο για την πτώση του, για την αυτοκαταστροφή του, για την προδοσία και την αμαρτία. Ο λόγος σώζει και ο λόγος σκοτώνει· ο λόγος εμπνέει και ο λόγος δηλητηριάζει. Ο λόγος είναι το μέσο της Αλήθειας αλλά είναι και μέσο για το δαιμονικό ψέμα.
Έχοντας μια βασικά θετική δύναμη ο λόγος, έχει ταυτόχρονα και μια τρομακτικά αρνητική. Ο λόγος δηλαδή δημιουργεί θετικά ή αρνητικά. Όταν αποσπάται από τη θεία καταγωγή και το θείο σκοπό του γίνεται αργολογία. «Ενισχύει» την αργία, τη λιποψυχία και τη φιλαρχία και μετατρέπει τη ζωή σε κόλαση. Γίνεται η κυρίαρχη δύναμη της αμαρτίας.
Αυτά τα τέσσερα σημεία είναι οι αρνητικοί «στόχοι» της μετάνοιας. Είναι τα εμπόδια που πρέπει να μετακινηθούν. Αλλά μόνον ο Θεός μπορεί να τα μετακινήσει. Ακριβώς γι’ αυτό και το πρώτο μέρος της προσευχής αυτής είναι μια κραυγή από τα βάθη της καρδιάς του αβοήθητου ανθρώπου.

Στη συνέχεια η προσευχή κινείται στους θετικούς σκοπούς της μετάνοιας.

Η Σωφροσύνη

Σωφροσύνη! Αν δεν περιορίσουμε –πράγμα που συχνά και πολύ λαθεμένα γίνεται- την έννοια της λέξης «σωφροσύνη» μόνο στη σαρκική σημασία της, θα μπορούσε να γίνει κατανοητή σαν το θετικό αντίστοιχο της λέξης «αργία». «Αργία», πρώτα απ’ όλα, είναι η αδράνεια, τα σπάσιμο της διορατικότητας και της ενεργητικότητάς μας, η ανικανότητα να βλέπουμε καθολικά, σφαιρικά. Επομένως αυτή η ολότητα είναι το εντελώς αντίθετο από την αδράνεια.
Αν συνηθίζουμε με τη λέξη σωφροσύνη να εννοούμε την αρετή την αντίθετη από τη σαρκική διαφθορά είναι γιατί ο διχασμένος χαρακτήρας μας, πουθενά αλλού δεν φαίνεται καλύτερα παρά στη σαρκική επιθυμία, που είναι η αλλοτρίωση του σώματος από τη ζωή και τον έλεγχο του πνεύματος. Ο Χριστός επαναφέρει την «ολότητα» (τη σωφροσύνη) μέσα μας και το κάνει αυτό αποκαθιστώντας την αληθινή κλίμακα των αξιών, με το να μας οδηγεί πίσω στο Θεό.

Η Ταπεινοφροσύνη

Ο πρώτος και υπέροχος καρπός της σωφροσύνης είναι η ταπεινοφροσύνη. Πάνω απ’ όλα είναι η νίκη της αλήθειας μέσα μας, η απομάκρυνση του ψεύδους μέσα στο οποίο ζούμε. Μόνο η ταπεινοφροσύνη είναι άξια της αλήθειας· μόνο μ’ αυτή δηλαδή μπορεί κανείς να δει και δεχτεί τα πράγματα όπως είναι και έτσι να δει το Θεό, το μεγαλείο Του, την καλωσύνη Του και την αγάπη Του στο καθετί. Να γιατί, όπως ξέρουμε, ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Η Υπομονή

Μετά τη σωφροσύνη και την ταπεινοφροσύνη, κατά φυσικό τρόπο, ακολουθεί η υπομονή. Ο «φυσικός» ή «πεπτωκώς» άνθρωπος είναι ανυπόμονος, γιατί είναι τυφλός για τον εαυτό του, και βιαστικός στο να κρίνει και να καταδικάσει τους άλλους. Με διασπαρμένη, ατελή και διαστρεβλωμένη γνώση των πραγμάτων που έχει, μετράει τα πάντα με βάση τις δικές του προτιμήσεις και τις δικές του ιδέες. Αδιαφορεί για τον καθένα γύρω του εκτός από τον εαυτό του, θέλει η ζωή του να είναι πετυχημένη τώρα, αυτή τη στιγμή.
Η υπομονή, βέβαια, είναι μια αληθινά θεϊκή αρετή. Ο Θεός είναι υπομονετικός όχι γιατί είναι «συγκαταβατικός» αλλά γιατί βλέπει το βάθος όλων των πραγμάτων, γιατί η εσωτερική πραγματικότητά τους, την οποία εμείς με την τυφλότητά μας δεν μπορούμε να δούμε, είναι ανοιχτή σ’ Αυτόν. Όσο πιο κοντά ερχόμαστε στο Θεό τόσο περισσότερο υπομονετικοί γινόμαστε και τόσο πιο πολύ αντανακλούμε αυτή την απέραστη εκτίμηση για όλα τα όντα, πράγμα που είναι η κύρια ιδιότητα του Θεού.

Η Αγάπη

Τέλος, το αποκορύφωμα και ο καρπός όλων των αρετών, κάθε καλλιέργειας και κάθε προσπάθειας, είναι η αγάπη. Αυτή η αγάπη που, όπως έχουμε πει, μπορεί να δοθεί μόνο από το Θεό, είναι το δώρο που αποτελεί σκοπό που αποτελεί σκοπό για κάθε πνευματική προετοιμασία και άσκηση.

Η υπερηφάνεια

Όλα αυτά συγκεφαλαιώνονται στην τελική αίτηση της προσευχής του Αγίου Εφραίμ με την οποία ζητάμε: «…δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου…». Εδώ τελικά δεν υπάρχει παρά μόνο ένας κίνδυνος: η υπερηφάνεια. 
Η υπερηφάνεια είναι η πηγή του κακού και όλο το κακό είναι η υπερηφάνεια. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετό για μένα να βλέπω τα «ἐμά πταίσματα» γιατί ακόμα και αυτή η φαινομενική αρετή μπορεί να μετατραπεί σε υπερηφάνεια.
Τα πατερικά κείμενα είναι γεμάτα από προειδοποιήσεις για την ύπουλη μορφή ψευτοευσέβειας η οποία στην πραγματικότητα με το κάλυμμα της ταπεινοφροσύνης και της αυτομεμψίας μπορεί να οδηγήσει σε μια πραγματικά δαιμονική υπερηφάνεια. Αλλά όταν βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα και δεν κατακρίνουμε τους αδελφούς μας, όταν με άλλα λόγια, η σωφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη, η υπομονή και η αγάπη γίνονται ένα σε μας, τότε και μόνο τότε ο αιώνιος εχθρός –η υπερηφάνεια- θ’ αφανιστεί μέσα μας.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν
από το βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή»,
εκδόσεις «Ακρίτας»

Υποσημειώσεις:
1) Κάθε φορά που λέμε ένα στίχο της ευχής του Οσίου Εφραίμ, κάνουμε μία μεγάλη μετάνοια. Σύνολο τρεις. Όταν τελειώσουμε αυτές, κάνουμε δώδεκα μικρές μετάνοιες λέγοντας σε καθεμία από αυτές: «Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῷ, καί ἐλέησόν με». Στο τέλος επαναλαμβάνουμε άλλη μία φορά τον τελευταίο στίχο της ευχής (Ναι, Κύριε Βασιλεύ...) και πραγματοποιούμε άλλη μία μεγάλη μετάνοια. (Ωρολόγιον το Μέγα, εκδ. Αποστολική Διακονία, 2003). 
2) Ο συγγραφέας μεταφράζει από το ελληνικό κείμενο τη λέξη «περιέργεια» με την αγγλική λέξη faint-heartedness που σημαίνει λιποψυχία, δειλία. 


Μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα...


Η Προσευχή της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής

Η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου 


«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, Πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς. 
Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. 
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρισαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, 
ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. 
Ἀμήν.»

Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν τὴ νικάῃ ὁ Χριστός·


ΠΟΛΕΜΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ



Ὅλοι ἁμαρτήσαμε, καὶ ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας. Ἂν μπορῆτε νὰ μοῦ βρῆτε στὸ χάρτη ἕνα νησάκι ποὺ νὰ μὴν τὸ βρέχῃ ἡ θάλασσα, ἄλλο τόσο θὰ μπορέσετε νὰ βρῆτε καὶ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ νὰ μὴν τὸν βρέχουν τὰ ἄγρια κύματα τῆς ἁμαρτίας. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸ Θεό.

Ὁ ἕνας λοιπὸν σατανᾶς λέει· Δὲν ἔχεις ἀνάγκη τῆς μετανοίας ἐσύ… Φεύγει αὐτὸς κ᾿ ἔρχεται ὁ ἄλλος σατανᾶς.

Ὁ δαίμων τῆς ἀπελπισίας

Ποιός εἶνε ὁ ἄλλος; Εἶνε ὁ σατανᾶς τῆς ἀπελπισίας. Τί λέει αὐτός·
―Καλὴ εἶνε ἡ μετάνοια…
Καταλαβαίνετε τί κάνει; Διπλωμάτης μεγάλος εἶνε ὁ διάβολος. (Καὶ ἀκριβῶς ἡ διπλωματία εἶνε ἔργο τοῦ διαβόλου. Μαζεύονται ἐκεῖ στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη οἱ διπλωμάται καὶ ἄντε νὰ συνεννοηθῇς. Δυὸ τσοπάνηδες καὶ δυὸ χωρικοὶ μποροῦν νὰ συνεννοηθοῦν, ἀλλὰ οἱ διπλωμάται, ποὺ μεταχειρίζονται δεκαπέντε γλῶσσες καὶ μιλοῦν μὲ διάφορες γλῶσσες, εἶνε ἀδύνατον νὰ συνεννοηθοῦν· γιατὶ ἄλλα ἔχουν στὴν καρδιά, καὶ ἄλλα λένε μὲ τὸ στόμα. Εἶνε δίγλωσσοι καὶ «δίψυχοι», ὅπως λέει ἡ ἁγία Γραφή (Ἰακ. 1,8· 4,8).
Ἔρχεται λοιπὸν ὁ σατανᾶς αὐτὸς καὶ λέει·
―Καλὴ ἡ μετάνοια, ἀλλὰ εἶνε γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐσύ; Ἐσὺ εἶσαι κολασμένος. Γιατὶ αὐτὰ ποὺ ἔκανες ἐσύ, πώ πω πω, δὲν τὰ ἔκανε κανένας ἄλλος στὸν κόσμο…
Θέλει νὰ ῥίξῃ τὸν ἁμαρτωλὸ στὴν ἀπόγνωσι καὶ στὴν ἀπελπισία.
Τί ἔχουμε νὰ ποῦμε;
Ὁ σατανᾶς αὐτὸς διώχνεται, ἐὰν διαβάσῃς τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Στοὺς βίους τῶν ἁγίων βλέπουμε ἁμαρτωλοὺς μεγάλους, ποὺ ἦταν βουτηγμένοι μέσα στὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα, ἀλλὰ κατώρθωσαν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Νὰ ἀναφέρω παραδείγματα; Κορυφαῖα παραδείγματα εἶνε·
Τὸ ἕνα εἶνε ὁ Δαυΐδ. Τί ἔκανε; Ἔπεσε σὲ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα· τὸ πρῶτο, ἀτίμασε τὴ γυναῖκα τοῦ ἄλλου, καὶ τὸ δεύτερο, τὸν σκότωσε. Ἔτσι ἔπεσε σὲ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα καὶ ἔδωσε τὸ κακὸ παράδειγμα.
Ὑπάρχουν ἁμαρτήματα μεγαλύτερα ἀπ᾿ αὐτά; Καὶ ὅμως σώθηκε, ἐπειδὴ μετανόησε πραγματικῶς. Τὰ μεσάνυχτα, ἐνῷ κοιμόνταν ὅλοι, καὶ τὰ πουλιὰ κοιμόταν στὰ κλαδιά τους καὶ οἱ φυλακισμένοι στὶς φυλακές τους καὶ τὰ νήπια στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας των, ἕνας δὲν κοιμόταν. Ἔβγαινε στὴν ταράτσα τῶν ἀνακτόρων του καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα ἔλεγε τὸν πεντηκοστὸ (Ν΄) ψαλμὸ τῆς μετανοίας. Μετανόησε ὁ Δαυΐδ, καὶ ἐσώθη. Κάθε βράδυ μούσκευε τὸ προσκέφαλό του μὲ τὰ δάκρυά του.
Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Εἶνε ὁ Πέτρος. Τὸν βλέπουμε τὴ Μεγάλη Πέμπτη νὰ ἀρνῆται μὲ ὅρκο τὸ Χριστό· ὄχι μπροστὰ σ᾿ ἕνα βασιλιᾶ, ἀλλὰ μπροστὰ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια. Ἀλλὰ μετανόησε, ἔκλαψε πικρά, καὶ τὸν συνεχώρησε ὁ Χριστός· καὶ ἔμεινε πάλι κορυφαῖος ἀπόστολος.
Θέλετε ἄλλο; Ἰδέστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ἦταν διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἀλλὰ μετανόησε κι αὐτὸς καὶ εἶπε, «ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
Καὶ ὁ Ἰούδας πρόδωσε τὸ Χριστό, ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων, ἀλλὰ δὲν μετανόησε. Καὶ λέγει ὁ Χρυσόστομος· Ἐὰν ὁ Ἰούδας πήγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ καὶ ἔλεγε στὸ Χριστὸ τὸ «Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον» (Ματθ. 27,4), καὶ ὄχι στοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, ὁ Χριστὸς θὰ τὸν συγχωροῦσε. Γιατὶ ὁ Ἰούδας αὐτοκτόνησε προτοῦ νὰ πῇ ὁ Χριστὸς τὸ «τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30). Θὰ μποροῦσε λοιπὸν νὰ πέσῃ στὰ γόνατα κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ ν᾿ ἀσπασθῇ τὰ πανάχραντα πόδια του καὶ νὰ πῇ, «Κύριε, ἡμάρτησα· συχώρα με»· καὶ ὁ Χριστὸς θὰ τὸν συγχωροῦσε. Ἀλλὰ ἀπελπίστηκε. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπελπισίας εἶνε ἡ αὐτοκτονία. Δέθηκε μὲ ἕνα σχοινὶ καὶ κρεμάστηκε. «Καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. 27,5), λέει τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἡ ἀπελπισία εἶνε ἡ παγίδα τοῦ διαβόλου. Γιατὶ καὶ γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἁμαρτωλὸ ὑπάρχει συγχώρησις, ὑπάρχει ἔλεος. Μάλιστα, ὑπάρχει.
Σ᾿ ἕνα μοναστήρι πῆγε ὁ διάβολος τὰ μεσάνυχτα καὶ χτύπησε τὴν πόρτα ἑνὸς κελλιοῦ.
―Ποιός εἶνε; ρώτησε ὁ μοναχός.
―Ἐγὼ εἶμαι, εἶπε τὸ δαιμόνιο καὶ γελοῦσε.
―Τί θέλεις, τὸν ρωτᾷ, καὶ γιατί γελᾷς;
―Κακομοίρη, λέει στὸ μοναχό, ἄδικος ὁ κόπος σου. Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει μετάνοια. Κακῶς ἦρθες στὸ μοναστήρι. Ἔβγα ἔξω στὴν κοινωνία, γλέντησε τὴ ζωή σου, καὶ ἄσ᾿ τα αὐτά. Γιὰ ἄλλους εἶνε τὰ κομποσχοίνια, ὄχι γιὰ σένα…
Ἀνοίγει τὴν πόρτα ὁ μοναχός, παρουσιάζεται μπροστά του τὸ δαιμόνιο καὶ τοῦ ξαναλέει·
―Πῶς; Ἐσὺ ἐδῶ στὸ μοναστήρι; Σοῦ εἶπα, δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα σωτηρία.
―Γιατί δὲν ὑπάρχει γιὰ μένα σωτηρία; ἀπαντᾷ ὁ μοναχός.
Βγάζει ὁ διάβολος ἀμέσως τὸ τεφτέρι του.
―Ἐδῶ, τοῦ λέει, εἶνε γραμμένα τ᾿ ἁμαρτήματά σου (κι ἄρχισε ν᾿ ἀραδιάζῃ τὰ χρέη, τὰ ὁποῖα εἶχε δημιουργήσει διὰ τῶν ἁμαρτιῶν του ὁ μοναχός). Δὲν ἔκανες, τοῦ λέει, ἐκείνη κ᾿ ἐκείνη κ᾿ ἐκείνη τὴν ἁμαρτία; Τὶς ἔκανες. Ἔ, λοιπόν, ἐσὺ δὲν μπορεῖς νὰ σωθῇς…
Γεμᾶτο ἦταν τὸ τεφτέρι τοῦ διαβόλου ἀπὸ ἁμαρτίες. Κι ὁ μοναχὸς ἔκλαιγε σὰ᾿ μικρὸ παιδί.
Ξαφνικά, ἄστραψε τὸ κελλὶ ἀπὸ φῶς. Ἐμφανίσθηκε ὁ Ἐσταυρωμένος! Καὶ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, τρυπημένα καὶ ματωμένα, ἅρπαξαν τὸ τεφτέρι καὶ τό ᾿καναν χίλια κομμάτια. Κι ἀκούστηκε ἡ φωνή του·
―Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου!
Ἔτσι λύθηκε τὸ δρᾶμα τοῦ ταπεινοῦ μοναχοῦ καὶ ὁ διάβολος κατατροπώθηκε.
Αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα παραβολικῶς δὲν εἶνε δικό μου. Εἶνε γραμμένο στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, στοὺς Χαιρετισμούς, στὸ γράμμα Χῖ·
«Χάριν δοῦναι θελήσας
ὀφλημάτων ἀρχαίων
ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων
ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ
πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὑτοῦ χάριτος·
καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον
ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως·
Ἀλληλούϊα».
Χριστέ, λέει, ἦρθες νὰ μᾶς δώσῃς συγχώρεσι γιὰ ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας, γιὰ ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματα τῶν αἰώνων· καὶ κατέβηκες ἐδῶ κάτω στὴ γῆ καὶ πῆρες τὸ χειρόγραφο, πῆρες τὰ χρέη μας, καὶ τὰ ἔσχισες. Καὶ ἔτσι ἀπ᾿ ὅλα τὰ στόματα ἀκοῦς τὸ «Ἀλληλούϊα», αἰνεῖτε τὸν Θεόν.
Βλέπετε τί μεγάλα πράγματα λέει ἡ Ἐκκλησία μας; Συνεπῶς καμμία ἀπελπισία.
Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν τὴ νικάῃ ὁ Χριστός· ὅπως ἡ θάλασσα, ὅταν παλεύῃ μὲ τὴ φωτιά, τὴ νικάει. Πάρτε ἕνα μεγάλο μαγκάλι μὲ ἀναμμένα κάρβουνα καὶ ῥίξτε το στὴ θάλασσα· ἀμέσως θὰ σβήσῃ. Πάρτε ἕνα βουνὸ ὅπως τὸ Βίτσι καὶ κάντε το ὁλόκληρο κάρβουνα ἀναμμένα, καὶ πάρτε κατόπιν αὐτὸ τὸ ἀναμμένο βουνὸ καὶ ῥίξτε το στὸν ὠκεανό· θὰ σβήσῃ ἀμέσως. Ἡ θάλασσα νικάει τὴ φωτιά. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ τιμίου αἵματος, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, εἶνε θάλασσα ἀγάπης καὶ οἰκτιρμῶν. Κάρβουνα ἀναμμένα εἶνε τ᾿ ἁμαρτήματά μας. Ὁ ἕνας ἔχει ἁμαρτίες ἕνα μαγκάλι, ὁ ἄλλος ἔχει ἕνα καμίνι, κι ὁ ἄλλος ἔχει ἕνα βουνό.
Ῥῖξε, Χριστιανέ μου, τ᾿ ἁμαρτήματά σου, ὅσα καὶ ἂν εἶνε, στὴ θάλασσα. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ἔχει μέτρο, θὰ συχωρέσῃ ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά σου. Πρὸς τί, λοιπόν, ἡ ἀπελπισία;
Ὁ ἕνας διάβολος, τῆς ὑπερηφανείας, λέει· Δὲν ἔχεις ἐσὺ ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια… Ὁ ἄλλος διάβολος, τῆς ἀπελπισίας, λέει· Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει μετάνοια… Ἔρχεται κι ὁ τελευταῖος ὁ διάβολος· φεύγει ἕνας κ᾿ ἔρχεται ἄλλος…..

Απόσπασμα βιβλίου: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ, 
του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ σελ 108-111)

"Ἂν θέλεις νὰ δώσεις λύσεις στὰ προβλήματά σου, βρὲς τὰ πρῶτα μὲ τοὺς Ἁγίους"

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ


"Αὔριό σου ἔχω μία ἔκπληξη, ἔλα καὶ θὰ δεῖς". Ὁ φίλος μου μὲ καλοῦσε νὰ μεταναστεύσω ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας στὸ ἄλλο ἄκρο της, νὰ ἀφήσω τὴν Κυριακάτικη βολή μου καὶ νὰ ἐκκλησιασθῶ στὴν δικιά του γειτονιά. Τοῦ τηλεφωνῶ πάλι, δὲν ὑπῆρχε τότε ἡ ἄνεση τῶν κινητῶν, ἦταν ἀρχὲς δεκαετίας τοῦ 90."Ἄφησε τὶς ἐκπλήξεις καὶ πές μου ἂν ὑπάρχει σοβαρὸς λόγος, τοῦ λέω" καὶ αὐτὸς μὲ ἀνταπαντάει: "Ἔρχου καὶ ἴδε".
Πρωὶ-πρωὶ τῆς Κυριακῆς βρέθηκα ἀνάμεσα στὸ Ἐκκλησίασμα ἑνὸς ταπεινοῦ ἱεροῦ ναοῦ στὶς δυτικὲς περιοχὲς τῆς Ἀττικῆς. Ὁ χῶρος εὐωδίαζε λιβάνι καὶ κατάνυξη, ἀλλὰ στὰ αὐτιά μου ἐρχόταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, ἦταν μία καλλικέλαδη ψαλμωδία ποὺ γλύκαινε τὸ μέσα μου δίχως νὰ ἔχω ὀπτικὴ ἐπαφή, λὲς καὶ ὁ ψάλτης ἀνέβηκε στὴν θέση τοῦ Δεσπότη. Ἀναμέρισα στὸ πλῆθος καὶ ἀντίκρισα ἕναν Ἀρχιερέα νὰ ψέλνει ὑπερκόσμια. Δὲν τὸν γνώριζά , μου ἦταν ἄγνωστος, ὅμως κάπου στὸ μέσο τοῦ κόσμου γνώρισα τὸν φίλο μου. Ἡ Θεία Λειτουργία τελείωσε μὲ ἀρχιερατικὸ κήρυγμα.
Μετὰ τὸ ἀντίδωρο συνάντησα τὸν φίλο μου. "Καλὰ ποῦ εἶναι ἡ ἔκπληξη;" τὸν ρώτησα καὶ αὐτός... μου ἀπάντησε: 
"Για νὰ δεῖς τὸν Μητροπολίτη Πατρὼν πρέπει νὰ πᾶς στὴν Πάτρα, σήμερα ἡ Πάτρα ἦρθε ἐδῶ". Κατάλαβα ὅτι ὁ καλλικέλαδος ἀρχιερέας ἦταν ὁ τότε Μητροπολίτης Πατρὼν καὶ νῦν μακαριστὸς κυρὸς Νικόδημος. Μέχρι νὰ τὸ συναισθανθῶ ὁ φίλος μὲ ὁδήγησε στὸν ἁπλὸ βοηθητικὸ χῶρο τῆς κουζίνας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ γιὰ νὰ μὲ κεράσει καφὲ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπιτρόπου τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ ἄτομα ἐλάχιστα γιατί τὸ Κυριακάτικο πρωινὸ ἦταν ἡλιόλουστο καὶ ὄμορφο γιὰ βόλτα καὶ γὶ αὐτὸ εἶχαν φύγει οἱ περισσότεροι. Ἀπὸ ὑποχρέωση κάθησα καὶ ἐγὼ γιὰ τὸν φίλο μου ἂν καὶ βιαζόμουν. Ὅμως σὲ λίγο ἄνοιξε ἡ πόρτα τῆς κουζίνας καὶ μπῆκε ὁ ὑπεύθυνος ἱερέας τοῦ Ναοῦ μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη. Οἱ ἐλάχιστοι στὰ δάκτυλα παρευρισκόμενοι σηκωθήκαμε, πήραμε τὴν εὐλογία του καὶ ψάχναμε νὰ βροῦμε τὴν καλλίτερη καρέκλα γιὰ νὰ καθίσει ὁ Δέσποτας.
Ἕνας Παππούλης μειλίχιος καὶ ἁπλὸς , ταπεινὸς καὶ καθημερινὸς ποὺ δὲν ἐμοίαζε μὲ Δεσπότη ἀλλὰ ὅμως ἦταν, βρέθηκε ἀνάμεσά μας. Φαινόταν κουρασμένος ἀπὸ τὸν κόπο τῶν χρόνων τῆς σεβάσμιας ἡλικίας του, δὲν μιλοῦσε καὶ ὁ λόγος πηγαινοερχόταν ἀνάμεσα στοὺς ὑπόλοιπους ,περιμένοντας μὲ προσδοκία νὰ ἀκούσουμε "λόγο Ἀρχιερέα". Καὶ αὐτὸς ἦρθε. Τότε σιγήσαμε ὅλοι ἀπὸ σεβασμό."Τί πιστεύεται παιδιά μου, ἡ ἕνωση τῶν δύο Γερμανιῶν θὰ κάνει καλὸ στὴν Ἑλλάδα μας;" Τί ξαφνικὸ ἦταν αὐτὸ ἀναρωτήθηκα: "Ὁ Δεσπότης νὰ ἀσχολεῖται μὲ γεωπολιτικὰ θέματα;" Ἀπὸ ποῦ καὶ ἕως ποῦ ὁρμώμενος νὰ κάνει τέτοια ἐρώτηση; Οὐδεὶς ἀπάντησε γιατί πιστεύω αἰφνιδιασθήκαμε ὅλοι, ἀλλὰ καὶ κανεὶς δὲν ρώτησε γιατί οἱ μετέπειτα ἐπεξηγήσεις ἐκ μέρους τοῦ ἦταν καταιγιστικές.
"Σᾶς ἔκανα αὐτὴ τὴν ἐρώτηση γιατί τὸ ἀπόγευμα χθὲς στὸν ἡμερήσιο τύπο ἔπεσε στὴν προσοχή μου κείμενο ποὺ ἀναφερόταν στὰ ὀφέλη τῆς ἕνωσης τῶν δύο Γερμανιῶν γιὰ τὴν Εὐρώπη, μπορῶ νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι προβληματίσθηκα ἀμέσως μόλις τὸ διάβασα, καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ γιατί" . Τότε ἔβγαλε ἕνα κιτρινισμένο χαρτὶ καὶ εἶπε σὲ κάποιον νὰ τὸ διαβάσει. Αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε ἦταν ἀνατριχιαστικὰ καὶ συγκινητικά. Ἦταν τὸ διάγγελμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ ἡμερομηνία 6 Ἀπριλίου τοῦ 1941 τὶς ἡμέρες ποὺ μᾶς ἐπιτέθηκε ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία. Αὐτὸ τὸ κείμενο φρόντισα καὶ τὸ βρῆκα μεταγενέστερα καὶ τὸ παραθέτω αὐτολεξεί: «Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, ἀπὸ τῆς σήμερον ἡμέρας καὶ ἕτερος ἐχθρός, ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία, ἀδίκως καὶ ἀνανδρως ἐπιτίθεται κατὰ τῆς ἱερᾶς ἠμῶν Χώρας... Αἳ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους συνώμοσαν κατὰ τῆς δυνάμεως τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ φωτός. Ἀλλ' ὁ μέγας Θεός, ὅστις εἶναι Πνεῦμα, Φῶς καὶ Ζωή, δὲν θὰ ἐπιτρέψη τὴν Βασιλείαν τοῦ σκότους... θὰ συντρίψει καὶ τὸν ἐκ Γερμανίας Ἑκατόχειρα Τυφυέα (sic), καὶ θὰ ἀνατείλη καὶ πάλιν... τὸν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καὶ Ἀληθείας...»
Ὅταν τελείωσε ἡ ἀνάγνωση ἀντίκρισα τὸν Δεσπότη νὰ δακρύζει καὶ τότε μᾶς εἶπε συγκινημένος: "ἐκείνη τὴν χρονιὰ τοῦ 1941 ἤμουν ἀρχιδιάκονος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου, ἐγὼ μετέφερα καὶ παρέδωσα στὰ τυπογραφεῖα τῶν τότε ἐφημερίδων αὐτὸ τὸ Διάγγελμα".Παγώσαμε ὅλοι μας γιατί ὁ Σεβασμιότατος μᾶς πῆγε πίσω στὴν ζωντανὴ ἱστορία τῆς Πατρίδας . Ποῦ νὰ ξέρω ὅμως τότε, ὅτι μὲ τὰ λεγόμενά του θὰ μᾶς περιέγραφε καὶ κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας σχεδὸν μετὰ ἀπὸ εἴκοσι καὶ χρόνια;
Ὁ σεβαστὸς ΓΕΡΟΝΤΑΣ δὲν μᾶς ἄφησε νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἔκπληξη καὶ συνέχισε μὲ ἄλλες ἱστορικὲς προσωπικὲς ἐμπειρίες του. "Αὐτὸ τὸ κείμενο-διάγγελμα , παιδιά μου, εἶναι διαχρονικὸ γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸ ἔχω βιώσει γιὰ τὰ καλὰ στὴν ζωή μου καὶ ξέρω τί σημαίνει ἡ ἔννοια- οἱ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους- ὅταν καὶ σὰν στρατιωτικὸς ἱερέας στὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου εἶδα ἀδέλφια νὰ σφάζονται ἀναμεταξύ τους, δίχως νὰ γνωρίζουν ὅτι ἐξυπηρετοῦσαν τὰ ὕπουλα σχέδια αὐτῶν τῶν καταχθονίων δυνάμεων καὶ μάλιστα σὲ βάρος τοῦ καλοῦ της κοινῆς πατρίδας τους. Μάλιστα ἀπὸ τὰ μέρη ποὺ πέρασε ὁ Πατρο-Κοσμᾶς στὴν Μακεδονία ἀντίκρισα μὲ ὀδύνη ρημαγμένες Ἐκκλησίες, τραγικὲς συνέπειες τοῦ ἐμφυλίου πολέμου. Ξέρετε πόσες φορὲς ἔδεσε μὲ τὴν οὐρὰ τοῦ ὁ ἐξωαποδῶ τὴν πατρίδα μας γιὰ νὰ τὴν καταστρέψει ἀλλὰ ὅμως δὲν τὸ ἐπέτρεπε ὁ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;"
Κάποιος τὸν διέκοψε: "Σεβασμιότατε ζήσατε δύσκολες στιγμές, ἐμεῖς εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσουμε ποτὲ τέτοιες;" - "Ποῦ ξέρεις παιδί μου; Αὐτὸ τὸ ξέρει Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ποὺ πάντα ὅτι δίνει τὸ κάνει γιὰ νὰ μᾶς διαπαιδαγωγήσει καὶ μάλιστα ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἰδιαιτέρως καθότι μᾶς ἀπέστειλε ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ὄχι μόνο μὲ Ἑλληνικὴ Παιδεία ἀλλὰ καὶ μὲ Ἑλληνικὰ ὀνόματα γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν, ὅπως τὸν ἀγαπημένο φίλο μου τὸν ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ".
Αὐτὴ τὴν φορὰ τὸν διέκοψα ἐγὼ γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγήσει πὼς αἰσθάνεται τόσο οἰκεῖο τὸν ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ. "Μὰ παιδί μου ἂν θέλεις νὰ δώσεις λύσεις στὰ προβλήματά σου , βρὲς τὰ πρῶτα μὲ τοὺς ΑΓΙΟΥΣ, ἔτσι ἁπλὰ ὅπως σου τὸ λέω, νὰ τοὺς πιάσεις φίλους".
Ἡ ὥρα εἶχε περάσει καὶ ὁ Μητροπολίτης Πατρὼν Κύρος Νικόδημος σηκώθηκε γιὰ νὰ ἀναχωρήσει ἀφοῦ μᾶς εὐλόγησε. Βοήθησα καὶ ἐγὼ νὰ μεταφερθοῦν οἱ ἀποσκευὲς μὲ τὰ ἀρχιερατικὰ ἄμφια μέχρι τὸ αὐτοκίνητο. Ὅταν ἄνοιξα τὴν πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου γιὰ νὰ εἰσέλθει, ἔσκυψα γιὰ νὰ πάρω τὴν εὐχή του καὶ τοῦ εἶπα: "ὅλα ὅσα μᾶς εἴπατε ἦταν συγκλονιστικά, ὅμως ἀναρωτιέμαι καὶ πάλι πῶς μποροῦμε νὰ κάνουμε τοὺς ΑΓΙΟΥΣ φίλους μας;" Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἦταν ἀκαριαία: "δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθήσεις καθόλου ἀρκεῖ νὰ βιώνεις ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ταπεινὰ καὶ ἁπλὰ τὶς ἡμέρες σου γιατί θὰ ἔρθουνε ἐποχὲς ποὺ κανένας δὲν θὰ μιλάει καθαρὰ καὶ μὲ εἰλικρίνεια ἐπειδὴ θὰ φοβοῦνται τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τῆς ὕλης ποὺ ἀκούσατε στὸ κείμενο τοῦ διαγγέλματος ποὺ σᾶς ἔδωσα, τότε σὲ ἐκείνη τὴν συγκυρία οἱ ΑΓΙΟΙ θὰ εἶναι οἱ μόνοι πραγματικοὶ φίλοι καὶ ἡ ζωντανὴ παρηγοριά σας καὶ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀποζητᾶτε τὴν φιλία τους. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ φιλία γιατί ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ποὺ εἶναι Πνεῦμα , Φῶς καὶ Ζωή. Ὅταν τὸ κατορθώσετε αὐτὸ θὰ λυθοῦν καὶ τὰ προβλήματα τῆς πατρίδας καὶ θὰ ἀνατείλει ὁ Νοητὸς ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀλήθειας. Γιὰ αὐτό σου τονίζω ἂν ἐπιθυμεῖς νὰ δώσεις ἀληθινὲς λύσεις στὴν ζωὴ ΒΡΕΣ ΤΑ ,ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ". 



ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ.

Ευχαριστούμε τον φίλο του ιστολογίου Χ.Α, για την αποστολή του κειμένου.

Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός...

''ΧΑΘΗΚΕΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ...''



...εσύ πες του:
- Εγώ έχω Θεό εύσπλαχνο και μακρόθυμο, γι' αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου. Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας «εως έβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ' όλη τους την ψυχή".
Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθείς από τον πόλεμο.





...μετάνοια!

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ



Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Σισώη: 

- Τί νὰ κάνω, ἀββᾶ, ποὺ ἔπεσα; 

Τοῦ λέει ὁ γέροντας: 

- Νὰ σηκωθεῖς. 

- Σηκώθηκα καὶ ξανάπεσα. 

- Νὰ σηκωθεῖς πάλι καὶ πάλι. 

- Μέχρι πότε; 

- Μέχρι ποὺ νὰ σὲ βρεῖ ὁ θάνατος εἴτε στὸ καλὸ εἴτε στὴν πτώση. 
Γιατὶ σ᾿ ὅποια κατάσταση βρεθεῖ τότε ὁ ἄνθρωπος, σ᾿ αὐτὴ καὶ φεύγει. 

Σ᾿ ἕναν ἀδελφό, ποὺ ἔπεσε σὲ ἁμαρτία, φανερώθηκε ὁ σατανᾶς καὶ τοῦ λέει: 

- Δὲν εἶσαι χριστιανός! 

Μὰ ὁ ἀδερφὸς τοῦ ἀποκρίθηκε: 

- Ὅ,τι καὶ νά᾿ μαι, τώρα σ᾿ ἀφήνω καὶ φεύγω! 

- Σοῦ τὸ λέω, θὰ πᾶς στὴν κόλαση! Ἐπέμεινε ὁ σατανᾶς. 

- Δὲν εἶσαι σὺ ὁ κριτής μου οὔτε ὁ Θεός μου! τοῦ λέει ὁ ἀδελφός. 

Ἔτσι, καθὼς δὲν κατόρθωνε τίποτα ὁ σατανᾶς, σηκώθηκε κι ἔφυγε. 
Ὁ ἀδελφός, πάλι, μετανόησε εἰλικρινὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἔγινε ἀγωνιστής. 

Ἄλλος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἴδιο γέροντα: 

- Πάτερ, τί ἐννοεῖ ὁ προφήτης λέγοντας, «οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ;» 
(Ψαλμ. 3:3). 

- Ἐννοεῖ τοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπελπισίας, εἶπε ὁ γέροντας, ποὺ ὑποβάλλουν οἱ δαίμονες σ᾿ ὅποιον ἁμάρτησε. Τοῦ λένε, δηλαδή, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν πρόκειται πιὰ νὰ τὸν σώσει, καὶ ἔτσι προσπαθοῦν νὰ τὸν γκρεμίσουν στὰ βάραθρα τῆς ἀπογνώσεως. Τέτοιους λογισμοὺς ὅμως πρέπει νὰ τοὺς διώχνει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ λόγια: 

«Κύριος καταφυγή μου, ὅτι αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου» 
(πρβλ. Ἔξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με


Η μνημόνευση των αμαρτημάτων, μας γεμίζει με παρρησία και με πολλή δικαιοσύνη.

«ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΕΝΘΥΜΗΘΩ, ΣΥ ΟΜΩΣ ΘΑ ΤΑ ΕΝΘΥΜΕΙΣΑΙ»


Ακούγοντας λοιπόν ο Παύλος ότι αυτά τα αμαρτήματα δεν τα θυμάται ο Θεός ο ίδιος συνεχώς τα μνημόνευε, λέγοντας τα εξής· «Δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι απόστολος, διότι κατεδίωξα την εκκλησία του Θεού» και «Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει τούς αμαρτωλούς, μεταξύ των οποίων πρώτος είμαι εγώ». Δεν είπε ήμουν, αλλά είμαι.
Η συγχώρηση των αμαρτημάτων έγινε από το Θεό και η ενθύμηση των συγχωρηθέντων αμαρτημά­των δεν εξαφανιζόταν από τον Παύλο.

Εκείνα που ο Δεσπότης εξάλειψε, αυτά αυτός εξέθετε σε κοινό όνειδος. Διότι ακούσατε τον προφήτη που λέει, «και δεν θα τα ενθυμηθώ», συ όμως να τα ενθυμείσαι». Ο Θεός τον ονομάζει σκεύος εκλογής, και αυτός ονομάζει τον εαυτόν του πρώτον εξ όλων των αμαρτωλών.

Εάν δε δεν λησμονούσε τα συγχωρημένα αμαρτήματα, αναλογίσου πως ενθυμείτο τις ευεργεσίες του Θεού. Και γιατί λέω ότι δεν ντροπιάζει η ενθύμηση των αμαρτημάτων;

Δεν μας κάμει τόσον λαμπρούς η μνημόνευση των κατορθωμάτων, όσον η μνημόνευση των αμαρτημάτων μάλλον δε η μεν μνημόνευση των κατορθωμάτων όχι μόνον δεν μας κάμει λαμπρούς αλλά μας γεμίζει και από ντροπή και περιφρόνηση, η δε μνημόνευση των αμαρτημάτων μας γεμίζει με παρρησία και με πολλή δικαιοσύνη.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Έχει ο Θεός...

ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΣ.



Νὰ ξέρεις, παιδί μου, ὅτι ὁ πονηρὸς ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς νικήσει ἐσωτερικά, τότε μᾶς κάνειαὐτὲς τὶς ἐξωτερικὲς ἐπιθέσεις μὲ διάφορα συμβάντα, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς φοβίσει.
Δὲν ὑπάρχει ἀπελπισία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅ,τι καὶ νὰ ἔχεις κάνει, ὅ,τι καὶ νὰ ἔχεις ὑποστεῖ. Δὲν ὑπάρχει ἀπελπισία. Στενοχώρια μπορεῖ νὰ ἔχεις, ἀλλὰ ἀπελπισία ὄχι. Ὁ Θεὸς, μέσα ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση σὲ βοηθᾶ καὶ ξεπερνᾶς αὐτὰ τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ σὲ ὁδηγήσουν στὰ ἔσχατα ὅρια τῆς ἀπελπισίας.
Ἔχει ὁ Θεός. Ἐκεῖ ποὺ ἀπελίζεσαι, σοῦ στέλνει κάτι ποὺ δὲν τὸ περιμένεις… Αρκεῖ νὰ Τὸν πιστεύεις καὶ νὰ Τὸν ἀγαπᾶς.