«ΞΕΡΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΕΥΓΩ… ΜΕ ΑΦΑΝΙΣΕ Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΟΥ» - Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Σε κάποια Σκήτη αγίων μοναχών είχαν λάβει χώρα πολλά θαυμαστά γεγονότα. Η φήμη αυτών διαδόθηκε πολύ γρήγορα στη γύρω περιοχή. Έτσι, κάποιος ταλαίπωρος Πατέρας οδήγησε το δαιμονισμένο παιδί του στους γέροντες, προκειμένου να το θεραπεύσουν. Οι άγιοι όμως Πατέρες, από ταπείνωση απέφευγαν τη θεραπεία του νέου. Και ο δυστυχισμένος εκείνος νέος βασανιζόταν αρκετό καιρό από το δαιμόνιο.

Μία μέρα ένας εκ των γερόντων τον σπλαχνίστηκε. Τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που είχε πάντα στη ζώνη του και ανάγκασε το ακάθαρτο πνεύμα να εγκαταλείψει τον νέο. Μα

μόλις βγήκε αγρίεψε και φρύαξε: «Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου θα έλθω να μείνω μέσα σου», λέγει στον γέροντα. Και ο γέροντας απαντά: Έλα.

Έτσι το δαιμόνιο μπήκε μέσα στον ασκητή και παρέμεινε εκεί βασανίζοντας τον δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Και ο άξιος εκείνος μοναχός υπέμεινε καρτερικά τον πόλεμο και αγωνιζόταν συνεχώς να καταβάλει τον εχθρό. Τα όπλα του ήταν μια υπεράνθρωπη νηστεία και μια ακατάπαυστη προσευχή. Δεν έβαζε τίποτα σχεδόν στο στόμα του, το βράδυ μασούσε λίγα κουκούτσια από φοίνικες και κατάπινε το ζωμό τους.

Σαν είδε και απόειδε το δαιμόνιο κίνησε να φύγει νικημένο.

- Ξέρεις γέροντα, του λέγει, εγώ φεύγω.

- Και γιατί φεύγεις ; Δε σε διώχνει κανένας από δω.

- Με αφάνισε η νηστεία σου, αποκρίθηκε το δαιμόνιο και έγινε άφαντο.

Τόση πράγματι δύναμη έχει η νηστεία. Διώχνει ακόμη και δαίμονες.

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Κ. ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΛΑΪΚΩΝ, 

εκδ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΛΟΥ, 

2002, σ. 25.

http://tribonio.blogspot.gr

Πίστις: Ἡ μεγάλη δύναμις τῆς ψυχῆς

Η ΠΙΣΤΗ στό Χριστό, ἡ μεγάλη καί σταθερή, δίνει στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ δίπλα του, γεγονός πού τόν εἰρηνεύει ἐσωτερικά καί τόν χαροποιεῖ. Νιώθει τό Χριστό ἀχώριστο συνοδοιπόρο του. Ὅπου καί ἄν βρίσκεται, εἶναι κοντά του, γι᾿ αὐτό κάνει θερμότερη προσευχή καί μπορεῖ νά ξεπερνάει τά ἐμπόδια τῆς ζωῆς, νά μένει ἀνεπηρέαστος ἀπό τούς πειρασμούς καί νά διώχνει ἀπό τήν ψυχή του τούς διάφορους φόβους.

Σέ ἀντίθεση μέ τόν πιστό, ὁ ὀλιγόπιστος ταλαιπωρεῖται, ἀνησυχεῖ ὑπερβολικά καί ἀγωνιᾶ γιά τήν ἐξέλιξη καί τήν πορεία τῶν προβλημάτων πού ἀντιμετωπίζει.

Ὁ Γέροντας Γερμανός ὁ Σταυροβουνιώτης ἔλεγε: «Αὐτός, πού ἔχει δυνατή πίστη στό Θεό, αἰσθάνεται σέ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς του τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί νιώθει ἀπέραντη χαρά καί εἰρήνη μέσα στήν ψυχή του. Ἀντίθετα ὁ ὀλιγόπιστος μεμψιμοιρεῖ, λυπᾶται γιά τά γήινα, γογγύζει εὔκολα, ταράσσεται, γεμίζει ἄγχος».

Πάντα μιλᾶμε γιά τήν ἀληθινή πίστη, πού στήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ὅταν ἡ θάλασσα εἶναι τρικυμισμένη, ὅταν οἱ κίνδυνοι καί οἱ ἀπειλές εἶναι ἐνώπιόν μας, ὅταν ὅλοι μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει, ἐμεῖς μένουμε σταθεροί, ἔχοντας τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός ρυθμίζει τή ζωή μας. Γι᾿ αὐτό καί ἀποφεύγουμε τό ναυάγιο. Αὐτό δέν συμβαίνει στούς κοσμικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ρηχή πίστη καί μόλις ἀντιμετωπίσουν δυσκολίες καί ἀνεπιθύμητες καταστάσεις λησμονοῦν τό Θεό.

Πολλοί χριστιανοί ζητοῦν ἀπό τό Χριστό νά κάνει ὑπακοή καί νά ἱκανοποιήσει ὅλα τά θελήματά τους. Θά ἔλεγα ὅτι ἀπαιτοῦν, ξεχνοῦν ὅμως ὅτι προηγεῖται ἡ δική τους ὑπακοή στό Χριστό, πού σημαίνει συνεπής τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Στήν περίπτωση αὐτή οἱ προσευχές μένουν ἀνικανοποίητες, γιατί ὑπάρχει ὀκνηρία καί δόλος. Εἶναι σάν νά μπαίνει κάποιος σέ ἕνα κατάστημα, γιά νά ψωνίσει χωρίς νά ἔχει χρήματα. Εἶναι φυσικό ὁ καταστηματάρχης νά μή τοῦ δώσει αὐτά πού θέλει. Ἡ προσευχή μας γίνεται θεοπειθής μόνο ὅταν εἴμαστε πιστοί καί συνεπεῖς στή διδασκαλία καί τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Δέν πρέπει νά λείπουν ἀναβαθμοί στήν κλίμακα πού μᾶς ἑνώνει μέ τό Χριστό. Οἱ ὀκνηροί καί ράθυμοι ποτέ δέν θά γευθοῦν τούς καρπούς τῆς προσευχῆς. Αὐτοί πού θυμοῦνται μία μέρα τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί δέκα μέρες τίς ξεχνοῦν, δέν πρόκειται νά δοῦν τήν ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων τους. Μόνο ὅσοι προσεύχονται συνεχῶς καί τηροῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ βλέπουν νά πραγματοποιοῦνται τά θεάρεστα αἰτήματά τους.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης

Ορθόδοξος Τύπος, 18/07/2014

http://aktines.blogspot.gr

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΙΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Άγγελος Κυρίου παραλαμβάνει την ψυχή Μοναχού - Ιερά Μονή Διονυσίου. 

Στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης ήταν τον παλιό καιρό ένα ησυχαστήριο γυναικών. Κάποτε η προεστώσα έστειλε μια νέα μοναχή στην πόλη για υπηρεσία. Εκείνη από συνεργεία διαβολική έπεσε σε βαρύ σφάλμα. 'Ύστερα, απελπισμένη από την πτώση της, δε γύρισε αμέσως στο ησυχαστήριο. Έμεινε στον κόσμο και παρασύρθηκε σ' έκλυτη ζωή. Γρήγορα όμως αηδίασε την αμαρτία και, μετανοημένη ειλικρινά για το κατάντημα της, πήρε το δρόμο της επιστροφής. δεν ξέρουμε όμως γιατί ο Θεός δεν επέτρεψε να πατήσει το πόδι της μέσα στον Παρθενώνα. Μόλις έφθασε στην εξώθυρα, έπεσε κάτω νεκρή.

Το γεγονός έκανε μεγάλη εντύπωση στις μοναχές και στους Πατέρες που ασκήτευαν εκεί γύρω. ΄Όλοι αμφέβαλλαν για τη σωτηρία της. Ένας άγιος Ερημίτης όμως που έμενε σε μια σπηλιά στην κορυφή του βουνού διηγήθηκε αργότερα το δράμα που είδε, καθώς προσευχόταν, τη στιγμή ακριβώς που η μετανοημένη μοναχή έπεσε νεκρή. Άγγελοι από τον Ουρανό κατέβαιναν να παραλάβουν την ψυχή της, αλλά και πλήθος πονηρά πνεύματα μαζεύονταν από παντού για να την αρπάξουν. Τότε έγινε μεγάλη φιλονικία ανάμεσα στα αγαθά και στα πονηρά πνεύματα. Οι δαίμονες απαιτούσαν την ταλαίπωρη ψυχή που τόσον καιρό δούλευε στην αμαρτία. Οι Άγιοι Άγγελοι βεβαίωναν πώς είχε μεταμεληθεί και γι' αυτό ήταν άξια σωτηρίας.

- Πού είναι η μετάνοιά της; αντιλογούσαν τα πονηρά πνεύματα. Αφού ούτε να μπει στο Μοναστήρι της πρόλαβε και τη βρήκε ο θάνατος έξω από την πόρτα.

- Άφ' ότου είδε ο Πανάγαθος Θεός τη θέλησή της να κλίνει στη διόρθωση, δέχτηκε την μετάνοιά της, αποκρίθηκαν οι Άγγελοι. Η ψυχή είναι κυρία της θελήσεώς της, της δε ζωής και του θανάτου ο πάντων Δημιουργός και κυρίαρχος Θεός.

Έτσι οι δαίμονες έφυγαν νικημένοι, ενώ οι Άγιοι Άγγελοι με χαρά οδήγησαν την ψυχή στα Ουράνια.

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Κ. ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ, 

ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΛΑΪΚΩΝ, 

εκδ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΛΟΥ, 

2002, σ. 59.

http://tribonio.blogspot.gr

Και εις τα Ιεροσόλυμα;

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ 1956 

ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 187

«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ;

«Ἀγαπᾶ Κύριος τὰς πύλας Σιὼν ὑπὲρ πάντα τὰ σκηνώματα

Ἰακώβ. Δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ σοῦ ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ»

(Ψαλμ. 86, 3)

Ζoῦμε, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ζοῦμε εἰς ἐποχὴν φρικτῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἀποστασίας. Σημεῖα εἶνε αἱ ἀντιχριστιανικαὶ ἰδέαι καὶ ροπαί˙ εἶνε τὰ πρωτοφανῆ ἐγκλήματα˙ εἶνε τὰ τεράστια σκάνδαλα τῶν ἡμερῶν μας. Ὡς κύματα ἀφριζούσης θαλάσσης ἐφορμοῦν καὶ ζητοῦν νὰ πνίξουν, νὰ καταποντίσουν εἰς τὸν Ἅδην, εἰς τὰ πέταυρα τοῦ Ἅδου, ψυχάς. Ποῖον ἐκ τῶν συγχρόνων ἐγκλημάτων καὶ σκανδάλων ἐδῶ νʼ ἀναφέρωμεν καὶ νὰ στηλιτεύσωμεν; Τὸ ἕν διαδέχεται τὸ ἄλλο ὄχι εἰς ἀραιὰ χρονικὰ διαστήματα, ὡς παλαιότερον, ἀλλὰ μὲ ταχύτητα ἵππου τρέχοντος ἐν καλπασμῶ, εἰς τὰ πλευρὰ τοῦ ὁποίου βυθίζει τὰ ὀξέα κέντρα, τοὺς πτερνιστῆρας, σκληρὸς ἀναβάτης. Μέγα σκάνδαλον διὰ τὴν συνείδησιν τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας ἧτο τὸ Βασιλικὸν ἐκεῖνο Διάταγμα, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ Μασονία ἐπισημοποιεῖτο καὶ ἐνισχύετο οἰκονομικῶς, ἵνα, ὡς ἄλλη Λερναία Ὕδρα, ἐξαπλώση τοὺς πλοκάμους της ἀκόμη περισσότερον καὶ κατακτήση πᾶν τὸ Ἑλληνικόν. Εὐτυχῶς τὸ Β.Δ. ἀνεκλήθη. Ἀλλὰ δὲν ἐπρόλαβεν ὁ εὐσεβὴς λαὸς νʼ ἀναπνεύση καὶ νὰ χαρῆ διὰ τὴν ἥτταν αὐτὴν τοῦ Μασονικοῦ θηρίου καὶ ἰδοὺ ἐκρήγνυται νέον σκάνδαλον, σκάνδαλον εἰς βάθος καὶ ἔκτασιν φοβερώτερον, σκάνδαλον, ὅπερ διὰ τοῦ τύπου διετυμπανίσθη καὶ ἐγνώσθη εἰς εὐρύτατα στρώματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὅσοι πιστοὶ ἀνέγνωσαν ἤ ἤκουσαν τὴν φρικτὴν εἴδησιν ἠπόρησαν σφόδρα, ἠσθάνθησαν τὸν ψυχικόν των κόσμον σειόμενον, ὡς νὰ ἔβλεπον ἐνώπιόν των εἰκόνας Ἀποκαλύψεως, τὰ ὄρη κλονιζόμενα, τοὺς ποταμοὺς ξηραινομένους, τοὺς ἀστέρας ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντας…

Ποῖον τὸ σκάνδαλον; Νέα τοῦ θηρίου ἐξόρμησις. Ἡ Ἀντίχριστος Μασονία μὲ γιγαντιαῖα βήματα προχωρεῖ, κατακτᾶ νέα ἐδάφη, ὑποκρίνεται τὸν εὐσεβῆ, τὸν εὐλαβέστατον προσκηνυτήν, φορεῖ τὴν φορὰν αὐτὴν ράσον, καλυμμαύχιον, σταυρόν, ἐγκόλπιον Ὀρθοδόξου κληρικοῦ, καὶ ἰδοὺ ἔφθασε πρὸ πυλῶν Σιών, εὗρεν αὐτὰς ἀφύλακτους, διέβη τὰς πύλας καὶ διεκδικεῖ ἤδη ὑπὲρ ἑαυτῆς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων! Ὕψιστε Θεέ! Ἔως ἐκεῖ ἔφθασεν ὁ Ἀντίχριστος; – Δυστυχῶς αἱ ἐκεῖθεν εἰδήσεις φέρουν, ὅτι ἐκ τῶν ὑποψηφίων τοῦ Θρόνου ἐκεῖνος ποὺ συγκεντρώνει τὰς περισσοτέρας ἐλπίδας διὰ νὰ ἐκλεγῆ Πατριάρχης εἶνε μασόνος κληρικός.

* * *

Ἄνδρες ἀδελφοί! Εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἡ Μασονία ἑτοιμάζεται νὰ δώση μάχην, νὰ καταγάγη τὸν θρίαμβον καὶ ἡμεῖς θὰ μείνωμεν ἀδιάφοροι; Καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ ὡς Ἕλληνες πρέπει νὰ ἐνδιαφερθῶμεν, νὰ κινήσωμεν πάντα λίθον, νὰ καταβάλωμεν πᾶσαν προσπάθειαν, ἵνα μὴ μασόνος ἐκλεγῆ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων. Ὄχι! Εἶνε ἡΜήτηρ Σιῶν, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, εἶνε ἡ πόλις ἡ ἱερὰ καὶ ἁγία, ἡ ὁποία πρέπει νὰ προκαλῆ τὸ ἐνδιαφέρον, τὴν συγκίνησιν, τὸ ρῖγος παντὸς Ὀρθοδόξου Ἕλληνος.

Πῶς νʼ ἀδιαφωρήσωμεν; Ὡς χριστιανοὶ δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ λησμονήσωμεν τὴν ἱστορίαν τῆς πόλεως. Νὰ δώσωμεν ταύτας ἀμυδρὰν τινα εἰκόνα; Ἐν τῆ πόλει ταύτη διεδραματίσθησαν τὰ μέγιστα ἐκεῖνα γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ προκαλοῦν τὰ θάμβη τῶν αἰώνων, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, καὶ διὰ τῶν ὁποίων γεγονότων ἡ ἀνθρωπότης ἐλυτρώθη ἐκ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ εἰσῆλθεν εἰς νέαν περίοδον ζωῆς, τῆς ὄντως θείας καὶ μακαρίας διὰ τοὺς εἰλικρινῶς πιστεύοντας τὸ μέγα μυστήριον. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν διὰ πρώτην φορὰν ἀνῆλθε δωδεκαετὴς ὁ Ἰησοῦς μετὰ τῆς Παναγίας Μητρός Του καὶ ἐπεσκέφθη τὸν περίφημον Ναὸν καὶ ἐν μέσω τῶν διδασκάλων τοῦ Ἰσραὴλ ἐπερωτῶν καὶ ἀπαντῶν ἐξέπληξε τοὺς σοφοὺς πρεσβυτέρους, πρὸς δὲ τὴν ἐναγωνίως ἀναζητοῦσαν Αὐτὸν μητέρα ἔδωκεν ἀπάντησιν ἐγκλείουσαν ὁλόκληρον τὸ μυστήριον: «Τὶ ὅτι ἐζητεῖτε με; Οὐκ ἤδειτε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ Πατρός μου δεῖ εἶναι με;». Αὐτὴν τὴν πόλιν κατὰ τὸ διάστημα τῆς δημοσίας δράσεώς Του, ἐπʼ εὐκαιρία μεγάλων ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἑορτῶν ἐπεσκέφθη κατʼ ἐπανάληψιν καὶ κάτω ἀπὸ τὰς στοὰς τοῦ Ναοῦ ἠκούσθησαν αἱ ὑψηλότεραι ἐκεῖναι διδαχαὶ τῶν ὁποίων περίληψιν διέδωσε κυρίως ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Πρὸς αὐτὴν διὰ τελευταίαν φορὰν μὲ ἀκλόνητον ἀπόφασιν διὰ τὸ Μαρτύριον ἐβάδισεν ὁ Θεάνθρωπος προσκαλέσας τοὺς μαθητάς Του μὲ τό: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεύσι καὶ γραμματεύσι καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτω, καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν εἰς ἔθνεσιν εἰς τὸ ἐμπαῖξαι καὶ μαστιγώσαι καὶ σταυρῶσαι, καὶ τῆ τρίτη ἡμέρα ἀναστήσεται». Τῆς πόλεως ταύτης ἡ μεγαλοπρεπὴς θέα ἐκ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν κατὰ τὸν Βαϊοφόρον προϋκάλεσε τὰ δάκρυά Του, καὶ πρὸς αὐτὴν μετὰ δύο ἡμέρας ἀπευθυνόμενος μὲ πόνον ψυχῆς εἴπε τὸ συγκινητικώτατον ἐκεῖνο: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν˙ ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἴκος ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ. 23, 37). 

Ἐν τῆ πόλει ταύτη διῆλθε τὰς τελευταίας ἡμέρας τῆς ζωῆς Του. Ἀλλὰ τὶς δύναται ἐπαξίως νὰ διηγηθῆ τὰ γεγονότα τῆς Μ. Ἑβδομάδος; Σταματοῦν αἱ γλῶσσαι τῶν ρητόρων. Θραύονται οἱ χρωστήρες τῶν ζωγράφων. Ἕκαστον λεπτὸν τῆς ἑβδομάδος ἐκεῖνης εἰς τὴν πλάστιγγα τῆς Ἱστορίας ζυγίζει περισσότερον ἀπὸ χίλια ἔτη. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν ἐξετυλίχθη τὸ Θεῖον Δρᾶμα. Εἰς αὐτὴν τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον. Εἰς αὐτὴν ἐδικάσθη καὶ κατεδικάσθη ὑπὸ ἀνόμων κριτῶν καὶ ὀλίγον τι ἔξωθεν τῆς πόλεως ἐπὶ τοῦ λόφου τοῦ Γολγοθᾶ ὑψώθη Ἐσταυρωμένος, μετέωρος μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁ ἀμόλυντος Υἱὸς τῆς Παρθένου καὶ προσέφερε τὴν ἱλαστήριον θυσίαν ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας καὶ κατελθὼν εἰς τὰ ζοφερὰ τοῦ Ἅδου βασίλεια, ἐνίκησε τὸν θάνατον καὶ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέστη τριήμερος, Φῶς ἀνέσπερον, ἔνδοξος Νικητὴς καὶ Θριαμβευτὴς τῶν αἰώνων. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν ἡ Πεντηκοστή, ἡ γεννέθλιος τῆς Ἐκκλησίας ἡμέρα, καθʼ ἥν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὡς φλόγες πυρὸς κατῆλθε καὶ μετέβαλε τοὺς ἀγραμμάτους εἰς πανσόφους κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου ἔως τῶν περάτων τῆς Οἰκουμένης.

Ἱερουσαλήμ! Μήτηρ Σιών! Ἐρεῖ ἄνθρωπος καὶ Ἄνθρωπος ἐγεννήθη ἐν αὐτῆ καὶ Αὐτὸς ἐθεμελίωσεν αὐτὴν ὁ Ὕψιστος.

Ἀλλʼ ἡ πόλις αὐτή, ὡς πόλις συνδεομένη μὲ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου, ἐμισήθη ἀγρίως ὑπὸ Ἰουδαίων καὶ Ἐθνικῶν. Εἰς τὰς ὁδοὺς αὐτῆς ἔρρευσε τὸ πρῶτον μαρτυρικὸν αἵμα τῶν ὀπαδῶν τῆς νέας θρησκείας. Εἰς αὐτὴν ἐμαρτύρησεν ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος, λιθοβοληθείς, ὁ Ἰάκωβος ἀδελφόθεος, ριφθεὶς ἐκ τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ. Τῆς Πόλεως ταύτης οἱ πρῶτοι ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοὶ ὐπέστησαν ὑπὸ τῶν ὁμοφύλων τὸν πρῶτον διωγμόν. Τὰ ὑπάρχοντά των ἡρπάγησαν, αἱ οἰκείαι των ἐκάησαν, αὐτοὶ δὲ συνελήφθησαν καὶ ἐρρίφθησαν εἰς τὰς φυλακάς. Μάρτυρες τοῦ Ἰησοῦ! 

Πρὸς αὐτοὺς κυρίως ἐγράφη ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου διὰ πίστεως παρηγοροῦσα καὶ ἀναπτερώνουσα τὸ φρόνημα τῶν δεδιωγμένων ἕνεκεν ἀλήθειας καὶ δικαιοσύνης. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν διωγμῶν ὑπὸ τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων πολὺ αἵμα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἔρρευσεν ὑπὲρ τῆς νέας πίστεως. Ὡς ὁ μάρτυς Δομνῖνος ἐκαίοντο ζῶντες. Ἀδριανὸς ὁ αὐτοκράτωρ διὰ νὰ ὑβρίση καὶ ἐξευτελίση, ὡς ἐνομίζε, τὴν πίστιν τῶν χριστιανῶν, ἐκεῖ ὅπου ἐμαρτύρησε καὶ ἐνέπνευσεν ὁ Κῆρυξ τῆς πλέον ἀγνῆς καὶ ἁγίας ζωῆς ὕψωσε τὸ ἄγαλμα τῆς αἰσχροτέρας θεότητος τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, τὸ ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης καὶ διέταξεν ὁ ἄφρων τὴν γενικὴν προσκύνησίν του! Ἀλλʼ ἀνέτειλε διὰ τὴν ἱερὰν πόλιν ἡ ἡμέρα τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἀγαλλιάσεως. Ἧτο ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ αὐτοκράτειρα Ἑλένη ἧλθε καὶ ἐνήργησεν ἀνασκαφὰς καὶ ἀνεῦρε τὸ Τίμιον Ξύλον καὶ ἀνήγειρε τρεῖς μεγαλοπρεπεὶς Ναούς, τὸν ἐπὶ τοῦ Γολγοθᾶ, τὸν ἐπὶ τῆς εὑρέσεως τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Σωτῆρος, ὅστις καὶ Ναὸς Ἀναστάσεως ἐκαλεῖτο καὶ ἀπλῶς Ἀνάστασις.

Νέας θλίψεις ἐδοκίμασεν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐκ μέρους τῶν πυρολατρῶν Περσῶν. Αὐτοὶ ἐπέδραμον κατὰ τῆς ἱερᾶς πόλεως, τὴν ἐπολιόρκησαν καὶ τὴν ἐκυρίευσαν, ἐτὐφλωσαν κληρικούς, ἀπήγαγον ὡς ἀγέλας κτηνῶν εἰς αἰχμαλωσίαν τοὺς κατοίκους, ἥρπασαν τὸν Τίμιον Σταυρόν. Ἀλλʼ ἐξῆλθε κατʼ αὐτῶν ὁ εὐσεβὴς καὶ γενναῖος αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος, ὅστις νικήσας τοὺς Πέρσας μετέφερεν τῶ 630 εἰς τὴν Ἱερὰν Πόλιν ἐν θριάμβω τὸν Τίμιον Σταυρόν. Ἀλλʼ ἡ μαρτυρικὴ Ἐκκλησία δὲν διῆλθε μακρὰν περίοδον εἰρήνης. Διότι μετʼ ὀλίγον ἐκ τῆς Ἀραβικῆς ἐρήμου ἐξῆλθε πρὸς κατάκτησιν ὅλης τῆς γῆς ἕτερον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ Μωάμεθ, τοῦ ὁποίου οἱ φανατικοὶ ὀπαδοὶ ἐκήρυξαν κατὰ τῶν χριστιανῶν ἀπηνῆ διωγμόν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Σιών, ἡ ἀμέσως μετὰ τῆς Ἀραβίας γειτονεύουσα, ἐδέχθη τὰ πρῶτα πλήγματα τοῦ θηρίου. Νέον αἵμα. Νέοι μάρτυρες. Νέοι ἆθλοι τῆς πίστεως. Ἡ Ἁγία Γῆ σφαδάζει κάτω ἀπὸ τὸ βαρὺ πέλμα τοῦ θηρίου. 

Ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ὑπερασπιστὴς καὶ φρουρὸς τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ, ἀνίσχυρος νʼ ἀντιμετωπίση τὴν δύναμιν τῶν ἀραβικῶν λεγεώνων. Ἀλλὰ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς προκαλοῦν συγκίνησιν εἰς ὅλον τὸν χριστιανικὸν κόσμον. Ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῆς ἱερᾶς πόλεως ἐκ τῶν υἱῶν τῆς Ἄγαρ ἠκούσθησαν τότε βροντόφωνα κηρύγματα εἰς τοὺς ναούς. Ἡ Δύσις κινεῖται. Πλήθη λαοῦ ἐθελοντικῶς κατατάσσονται, συγκροτοῦνται εἰς στρατιάς, καὶ ἐνεργοῦν τὰς ἐκστρατείας ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι εἰς τὴν ἱστορίαν εἶνε γνωστοὶ ὑπὸ τὸ ὄνομαΣταυροφορίαι. 

Οἱ Σταυροφόροι νικοῦν. Οἱ Ἀγαρηνοὶ ἐκδιώκονται. Οἱ ἅγιοι Τόποι ἀνακτῶνται. Αἱ σημαῖαι τοῦ Σταυροῦ κυματίζουν ἐν τῆ Ἱερᾶ Πόλει. Ἀλλὰ παραδόξως οἱ ὀρθόδοξοι τώρα πάσχουν χειρότερα κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν τῶν «χριστιανῶν» ἡγητόρων τῆς Δύσεως. Διότι οὖτοι, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, φορεῖς καὶ ἐνσαρκωταὶ τῆς Παπικῆς ἀπολυταρχίας, τοῦ Παπικοῦ κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων μίσους, ὄχι ὡς χριστιανοί, ἀλλʼ ὡς ἄγρια θηρία συμπεριφέρθησαν ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν των. Ἡσυχαστήρια, μοναστήρια, λαῦραι, προσκυνήματα, ναοὶ Ὀρθοδόξων ποὺ ἐσεβάσθησαν οἱ Ὀθωμανοί, ἐκλείσθησαν ἤ κατελήφθησαν ὑπὸ τῶν μοναχικῶν ταγμάτων τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων περιῆλθε τότε εἰς ἐσχάτην ἔνδειαν.

Ἀλλʼ ἄς τελειώνωμεν τὴν σύντομον αὐτὴν ἐπισκόπησιν τῆς Ἱστορίας τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἡ πλήρης ἐξιστόρησις τῶν δραματικῶν ἡμερῶν ποὺ διῆλθε κάτω ἀπὸ διαφόρους δυνάστας θʼ ἀπήτει τόμους πολλούς. Μετὰ τὴν δυναστείαν τῶν Σταυροφόρων ἦλθε καὶ πάλιν ἡ δυναστεία τῶν Ὀθωμανῶν, ἥτις διήρκησε μέχρι τοῦ 1918, ὅτε ἡ Παλαιστίνη ὡς πρεκτοράτον παρεδόθη εἰς τὴν Ἀγγελικὴν αὐτοκρατορίαν. Μετὰ δὲ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἀπεφασίσθη ἡ ἵδρυσις ἐλευθέρου κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ἡ δὲ ἱερὰ πόλις, ἡ πρώτη αὕτη κοιτὶς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀντί, ὡς ἔπρεπε, νὰ γίνη διεθνὴς πόλις τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου καὶ εἰς τοὺς πύργους αὐτῆς νὰ κυματίζουν ἀδελφωμέναι αἱ σημαῖαι τῶν κρατῶν τῶν Χριστιανικῶν λαῶν, παρεδόθη ἐξ ἡμισείας εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας καὶ τοὺς Ἄραβας τῆς Ἰορδανίας, οἱ ὁποῖοι διήρεσαν τὴν πόλιν εἰς ζώνας ἐπιρροῶν καὶ οὕτω τὰ Ἱερὰ Προσκυνήματα εὑρίσκονται μεταξὺ τῶν πυρῶν τῶν δύο ἀντιμαχομένων κρατῶν καὶ αἱ ὀβίδες τῶν πυροβόλων ὁσάκις συγκρούονται συρίζουν ὑπὲρ τὸν θόλον τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Μεγάλου Εἰρηνοποιοῦ τῆς ἀνθρωπότητος!

Ἀλλʼ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων πρέπει νὰ ἐλκύη καὶ διʼ ἕνα ἀκόμη λόγον τὴν προσοχὴν καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἑλλήνων. Καὶ ὁ λόγος αὐτὸς εἶνε ὅτι τὸν φρικτὸν Γολγοθάν, τὸν Πανάγιον Τάφον, τὰ Ἱερὰ Προσκυνήματα, εἰς τὰ ὁποῖα συρρέουν χιλιάδες προσκυνητῶν ἐξ ὅλας τῆς ὑφηλίου, φυλάσσει ἡ περιώνυμος ΑΓΙΟΤΑΦΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἐξ Ἑλλήνων, Ἁγιοταφικὴ ἀδελφότης! Τιμητικὴ φρουρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἱερὰ κουστωδία, τάγμα ἡρώων, τὸ ἐν Κυρίω καύχημα τοῦ ἡμετέρου Γένους, ἡ ὁρατὴ καὶ διαιωνίζουσα ἔκφρασις καὶ εἰκὼν τῶν πρὸς τοὺς Ἕλληνας λόγων τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ: «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰωάν. 12, 23).

* * *

Ἡ Ἱερὰ πόλις, ἡ Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότης μὲ τὴν ἔνδοξον αὐτῶν ἱστορίαν περισφίγγονται ὑπὸ θανάσιμον τῆς πίστεως ἐχθροῦ. Ἡ Ἀντίχριστος Μασονία διέβη τὰς πύλας Σιών, εἰσῆλθεν ἐντὸς τῆς πόλεως καὶ διεκδικεῖ τὸν ἱστορικὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων. Μικρὸς ὁ κίνδυνος; Ὄχι. Ὁ κίνδυνος εἶναι τεράστιος. Ἐὰν μασόνος κληρικὸς ἐκλεγῆ πατριάρχης κινδυνεύει ὄχι μόνον νʼ ἀμαυρωθῆ καὶ νὰ σβύση ὁ πνευματικὸς φάρος, ὁ ρίπτων τὰς ἀκτῖνας του εἰς ὅλην τὴν Ἀνατολήν, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότης κινδυνεύει νὰ διαλυθῆ ἤ νὰ πάθη πνευματικὴν συμφορὰν ἀπείρως χειρότεραν τῆς διαλύσεως, διὰ τῆς ἐγγραφῆς μασόνων ὡς μελῶν τῆς Ἀδελφότητος ἡ Ἀδελφότης νὰ μετατραπῆ εἰς Τεκτονικὴν Στοάν, ἡ ὁποία καὶ νὰ συνεδριάζη ἐν καιρῶ νυκτὸς ὑπὸ τοὺς θόλους τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, μία δὲ τοιαύτη πλέον Ἀδελφότης ὑπὸ μασόνον Πατριάρχην μόνον τὸ ἔνδοξον σχῆμα τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχουσα, ἀλλὰ καὶ νοῦν μασονικόν, θὰ εἶνε ἡ ἐνσάρκωσις τῆς προδοσίας, «βδέλυγμα ἐρημώσεως ἑστὼς ἐν τόπω ἁγίω».

Ἀλλʼ εἶνε τόσον φρικτῆ, τόσον συνταρακτικὴ ἡ εἴδησις, ὅτι ἡ Μασονία ἐπιζητεῖ νὰ καταλάβη τὴν Ἀκρόπολιν αὐτὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὥστε νὰ μὴ θέλη εἰς νὰ πιστεύση, ὅτι ἡ εἴδησις εἶνε ἀληθής.

Καὶ ὅμως ἡ εἴδησις εἶνε ἀληθής! Δυστυχῶς μετὰ θρήνον πολλοῦ ἀναφέρομεν τὸ γεγονός, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Τιβεριάδος Βενέδικτος Παπαδόπουλος, ὁ ὡς ἰσχυρότερος ὑποψήφιος τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου φερόμενος εἶνε δεδηλωμένος μασόνος. Τὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα τὸ ἐκκλησιαστικὸν περιοδικὸν «Ἐνορία» παρουσίασεν ὡς ἀποδεικτικὰ τῆς κατηγορίας καίτοι παρῆλθεν δίμηνον δὲν διεψεύσθησαν οὔτε παρὰ τοῦ ἰδίου οὔτε παρʼ ἑτέρου τινός. Καταγγέλεται δημοσίως ὅτι ὅτε ὁ εἰρημένος κληρικὸς ὡς ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου εὑρίσκετο ἐν Ἀθήναις ἐμυήθη εἰς Α΄ συμβ.˙ βαθμόν, τὴν 11 Μαΐου 1930, μετὰ τινας δὲ ἡμέρας εἰς Β΄ καὶ Γ΄ βαθμόν. Ἀλλʼ εἰς τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἡ «Σπίθα» ἔρχεται σήμερον νὰ προσθέση καὶ ἕτερον ἀποδεικτικὸν στοιχεῖον. Ὡς ὅτε πρὸ διετίας ἠμφεσβητήθη ἡ ὑπὸ τῆς «Σπίθας» ἀναφερθεῖσα εἴδησις, ὅτι ὁ τότε Πρύτανις τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου κ. Βλησίδης εἶνε μασόνος, ἠναγκάσθημεν νὰ δημοσιεύσωμεν τὴν φωτογραφίαν αὐτοῦ ἐν μέσω ἐπιτελῶν τῆς Μασονίας, οὕτω καὶ σήμερον πράττοντες δημοσιεύομεν φωτογραφίαν, ἥτις καὶ θέτει τέρμα εἰς πᾶσαν τυχὸν ἀμφισβήτησιν. Ἡ φωτογραφία παρουσιάζει τὸν κληρικὸν τοῦτον ἐν μέσω τῶν μελῶν τῆς ἐν Ἀθήναις Μασονικῆς Στοᾶς «ἡ Ἀδελφοποίησις». 

Ἡ φωτογραφία αὕτη εὑρίσκετο καὶ ἐφυλάσσετο ἐπιμελῶς εἰς τὸ ἀρχεῖον τοῦ ἀξιοτίμου κ. Π. Βαρυπομπιώτου, Προέδρου τοῦ Ὀρθοδόξου Συλλόγου Ἀθηνῶν «οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι» τοῦ ὁποίου τὴν πεντηκονταετηρίδα καὶ θρησκευτικῆς δράσεως κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο ἐχαιρέτησε τὸ Πανελλήνιον. Ἡ φωτογραφία περιήλθεν αὐτῶ ὑπὸ τὰς ἐξῆς συνθήκας: Πρὸ 25ετίας ἔζη καὶ ἔδρα ἐν Ἀθήναις ζηλωτὴς μοναχὸς τοῦ Ἀγίου ὌρουςἈθανάσιος Βαλσαμάκης, ἱδρυτὴς ἀντιμασονικοῦ σωματείου ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν «Μέγας Κωνσταντῖνος». Κατὰ τὸν κ. Βαρυπομπιώτην ὅτε ὁ μοναχὸς οὕτος ἐπληροφορήθη ὅτι ὁ ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου ἀρχ. Βενέδικτος ἐμυήθη εἰς τὴν Μασονίαν ἔσπευσεν εἰς τὸ Μετόχιον, συνήντησε τὸν ἀρχιμανδρίτην καὶ ἤλεγξε τοῦτον διὰ τὴν προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλʼ οὗτος ἐξεμάνη διὰ τὸν ἔλεγχον καὶ ἐξεδίωξε βιαίως ἐκ τοῦ οἰκήματος τὸν θαραλλέον μοναχόν. Τότε ὁ ἀείμνηστος μοναχὸς πεισθεὶς ὅτι ὁ ἀρχιμ. Βενέδικτος ἐμμένει εἰς τὴν σατανικὴν πλάνην καὶ αἵρεσιν ἐδημοσίευσεν εἰς φυλλάδιον τὴν φωτογραφίαν ταύτην, τὴν ὁποίαν καὶ ἡμεῖς φωτοτυπήσαντες δημοσιεύομεν, ἵνα ζωηρότερον κρούσωμεν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου.

Καὶ τώρα τὶ πρὸς ἀποσόβησιν τοῦ κινδύνου πρέπει νὰ γίνη; Αὐστηρὰ μέτρα, ἡρωϊκὰ φάρμακα πρέπει νὰ ληφθοῦν, διὰ νὰ σωθῆ ἡ κατάστασις. Ποῖα ταῦτα; Ὑποδεικνύει ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅτε τῶ 1893 ὁ ἐψηφισμένος ὡς ἐπίσκοπος Χαλκίδος ἀρχιμ. Εὐγένιος Δεσπάτας κατηγορήθη ὅτι ἀνήκων εἰς τὴν Μασονικὴν Στοάν, ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνεδριάσασα ἀπεφάσισεν, ἵνα μὴ προβῆ εἰς τὴν χειροτονίαν πρὶν ἡ οὖτος κληθῆ καὶ δώση γραπτὴν δήλωσιν, λίβελλον κατὰ τῆς μασονίας. 

Ὁ λίβελλος ἐδόθη καὶ εὑρίσκεται εἰς τὰ Ἀρχεῖα τῆς Ἱ. Συνόδου. Ἐν αὐτῶ δηλοῖ ὅτι ἡ κατηγορία εἶνε ψευδὴς καὶ ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε μέλος Μασονικῆς Στοᾶς. Τὸ ἱστορικὸν τοῦτο παράδειγμα πρέπει νὰ μιμηθῆ ἡ Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότης. Αὕτη, ἀκοίμητος φρουρὸς ὄχι ἀπλῶς τῶν ὑλικῶν κτιρίων, ἀλλὰ τοῦ Πνεῦματος τῆς ἀθανάτου Ἰδέας, τῆς Ὄρθοδοξίας, ἔχουσα ἐνώπιον τῆς τοιούτου εἴδους κατηγορίαν κατʼ ἐπιφανοῦς μέλους αὐτῆς, ὀφείλει νὰ καλέση ἐνώπιόν της, τὸν εἰρημένον κληρικὸν καὶ νὰ θέση ἐνώπιόν του ὧμον τὸ ἐρώτημα: Βενέδικτε, εἶσαι μασόνος ὡς σὲ καταγγέλουν οἱ ἐν Ἀθήναις ἐκκλησιαστικοὶ κύκλοι; 

Ναὶ ἤ ὄχι; Ἐὰν ναί, πρέπει νὰ κρούσουν πενθίμως ὅλα τὰ σήμαντρα τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, διότι ἕνας ἀδελφὸς διὰ τῆς προσχωρήσεώς του εἰς τὴν Ἀντίχριστον ὀργάνωσιν τῶν Μασόνων ἀπέθανε πνευματικῶς, ἀπεχωρίσθη οἰκειοθελῶς τοῦ ἱεροῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐὰν μὲν ὑπὸ τὴν γενικὴν αὐτὴν κατάκρισιν καὶ κατακραυγὴν συναισθᾶνθη τὴν πτῶσιν του καὶ δείξη σημεῖα τινὰ μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς πρέπει νὰ κληθῆ νὰ δώση λίβελλον, ἐν τῶ ὁποίω σαφῶς θὰ δηλοῖ ὄχι μόνον ὅτι ἀποχωρίζεται τῆς Μασονίας, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἡ Μασονία μὲ τὰ δόγματά της, τὰ μυστήριά της καὶ τοὺς καταχθονίους σκοπούς της ἀποτελεῖ φοβερόν, ἀντιχριστιανικὸν συγκρότημα, τοῦτʼ αὐτὸ λατρείαν τοῦ Σατανᾶ. Δίδα τοιοῦτον λίβελλον ὁ Βενέδικτος; Ἄς κρούσουν χαρμοσύνως οἱ κώδωνες τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέστη, ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη… Ἄς γίνη καὶ πάλιν δεκτὸς εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἀδελφότητος, ἀλλʼ ὑπὸ ὅρους, ἀλλʼ ὑπὸ αὐστηρὰν παρακολούθησιν, ἀλλʼ ὑπὸ ἐπίτιμον πνευματικόν, ἵνα ἐν τοῖς πράγμασι διαπιστωθῆ ἡ γνησιότης, καὶ ἡ σταθερότης τῆς μετανοίας του. Ἀλλὰ δὲν δίδει λίβελλον κατὰ τῆς Μασονίας ὁ Βενέδικτος; Τότε ὡς ἐμμένων εἰς τὴν φρικτὴν πλάνην, νὰ δικασθῆ, καὶ νὰ καθαιρεθῆ ὡς προδότης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὡς ἀπλοὺς μοναχὸς νὰ ἀποσταλῆ εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν Ἁγίου Σάββα, ἵνα ἐν σπηλαίω ὑπὸ αὐστηρὸν Γέροντα διέλθη τὰς ὑπολοίπους ἡμέρας τῆς ζωῆς του, ἵνα μὴ τὸ κακὸν ὡς φαγέδαινα ἐξαπλωθῆ εἰς ὅλον τὸν ὀργανισμὸν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας.

Ἀλλὰ κατὰ τοιοῦτον τρόπον – θὰ εἴπουν ἴσως τινὲς – πολεμοῦντες ἐρχόμεθα εἰς σύγκρουσιν μὲ τὴν τεραστίαν διεθνῆ τῶν μασόνων ὀργάνωσιν, ἡ ὁποία διὰ Πατριάρχου μασόνου ἤ συμπαθῶς ἔχοντος πρὸς τὴν Μασονίαν, θὰ ἠδύνατο νὰ βοηθήση οἰκονομικῶς τὸ πάμπτωχον Πατριαρχεῖον μας! Τὶ εἴπατε; Νὰ λάβη τὸ Πατριαρχεῖον οἰκονομικὴν ἐνίσχυσιν παρὰ τῶν Μασόνων; Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐλάχιστος πιστὸς ποὺ ἔχει ὑπὲρ τὴν ὕλην τὸ πνεῦμα θʼ ἀπαντήση: Καὶ ἐὰν ἀκόμη ὑποτεθῆ ὅτι ἡ Μασονία πρόκειται πρὸ τῶν ποδῶν ἑνὸς ἑκάστου μέλους τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος νὰ ρίψη σφαίρας χρυσοῦ καὶ νὰ κυλίση ποταμὸν δολλαρίων, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, δὲν πρέπει νʼ ἀποστῶμεν τῆς πατρῶας εὐσεβείας. Διʼ ἡμᾶς, διὰ τὴν ὀρθόδοξον συνείδησιν ἕνας ρακένδυτος ἀλλὰ εὐλαβὴς μοναχὸς τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα, μὴ ἔχων εἰς τὰ θυλάκιά του οὔτε ἕν δίδραχμον, ζυγίζει ἀπείρως περισσότερον κληρικοῦ πλουσίου, ἐνδεδυμένου μὲ πορφύραν καὶ βύσσον, ζῶντος λαμπρῶς, ἀλλʼ ἀμφιβόλου πίστεως καὶ ἠθικῆς. Ἡ ἔντιμος πενία εἶνε ὁ λαμπρότερος στέφανος τοῦ κληρικοῦ, τῆς ἀδελφότητος, τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Πατριαρχείου. – Ὅτε πρὸ 60ετίας περίπου ἐπεσκέφθη τοὺς Ἁγίους Τόπους ὁ ἀείμνηστος ἀπολογητὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ Ἱ. Σκαλτσούνης, ἐκ τῶν ἐν θησαυροφυλακίω ἱερῶν κειμηλίων, τὰ ὁποῖα τῶ ἐπεδέχθεισαν ὑπὸ τοῦ Σκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου, ἕν ὑπὲρ πάντα εἵλκυσε τὴν προσοχὴν καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ἀοιδίμου ἀνδρὸς μία ἐκ ξύλου Πατριαρχικὴ ράβδος, ἡ ὁποία ἀπεδείκνυε τὴν ἐσχάτην πενίαν, εἰς ἥν περιῆλθε τὸ Πατριαρχεῖον κατὰ τοὺς σκοτεινοὺς αἰῶνας τῶν ἐπιδρομῶν τῶν βαρβάρων.

Ὦ ξύλινη πατριαρχικὴ ράβδος ποὺ σὲ ἐκράτουν χεῖρες ἁγίων Πατριαρχῶν, ὡς ἄλλη ράβδος τοῦ Ἀαρῶν, ποίησον τὸ θαῦμα σου, ἐκβλάστησον τὰ ἄνθη τῆς εὐσεβείας καὶ δίδαξον τοὺς περὶ τὸν περιμάχητον θρόνον ἀγωνιζομένους, μνηστῆρας ποὺ ἔγκειται τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ μεγαλεῖον καὶ ἀπομάκρυνον ἐκεῖθεν τοὺς σπουδαρχίδας, τοὺς ἀσεβεῖς, τοὺς ἀπίστους, ὦν Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ὁ μαμμωνᾶς.

* * *

Πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Ἱερᾶς Πόλεως καὶ ἰδίως πρὸς τοὺς σεβαστοὺς πατέρας καὶ ἀδελφοὺς τοὺς ἀποτελοῦντας τὴν Ἁγιοταφικὴν Ἀδελφότητα στρέφει τὰ βλέμματά του ὁ εὐσεβὴς λαός. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Κατὰ τὰς ἐπικειμένας ἐκλογὰς μὴ λησμονεῖτε ὅτι δίδετε ἐξετάσεις ἐνώπιον ὅλων τῶν ὀρθοδόξων λαῶν. Σταθμήσατε καλῶς τὰ πράγματα. Οὔτε ὑποσχέσεις, οὔτε ἀπειλαί, οὔτε λάμψις χρυσίου, οὔτε τὶ ἄλλο ἐπίγειον πρέπει νὰ σᾶς ἐπηρεάσουν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἐκλογῆς. Ὑψηλὰ τὰ λάβαρα! Ἔλεγχος καὶ κριτήριον τῆς ἀξίας ἤ ἀπαξίας ἑνὸς ἑκάστου ὑποψηφίου ἔστω ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου: «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα˙ μαρὰν ἀθᾶ» (Α΄ Κορινθ. 16, 22). Καὶ εἶνε βέβαιον, ὑπερβέβαιον, ὅτι οἱ Μασόνοι δὲν ἀγαποῦν τὸν Κύριον τῆς δόξης, ἀλλὰ μισοῦν θανασίμως Αὐτὸν καὶ τοὺς ὀπαδούς Του, τοὺς ὁποίους καλοῦν βεβήλους οἱ καθαροὶ αὐτοὶ καὶ ἄμωμοι! Μὴ δώσητε τὴν ψῆφον ὑπὲρ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἵνα μὴ ἔλθουν ἡμέραι κατάρας καὶ κλαύσητε πικρῶς καὶ συνυπεύθυνοι ἀρνήσεως καὶ προδοσίας. Ψηφίζοντες τυχὸν μασόνον Πατριάρχην πνευματικῶς ἐτάφητε! Ἐὰν δὲ παρʼ ὅλας τὰς προειδοποιήσεις ἐκλεγῆ μασόνος Πατριάρχης, ὅλος ὁ ὀρθόδοξος λαὸς τῆς Ἱερᾶς Πόλεως καὶ τῶν περιχώρων μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν πιστὴν καὶ ὀρθόδοξον μερίδα τοῦ κλήρου ἄς συγκεντρωθῆ ἔξωθεν τοῦ Πατριαρχείου καὶ ἄς φωνάξη, ἄς μὴ παύση φωνάζων: Ἀνάξιος! Ἴσως φοβηθῆ καὶ ἀπέλθη εἰς τὴν ἔρημον πέραν τοῦ Ἰορδάνου τὸ θηρίον. Ἀλλʼ ἐὰν χαλκοπρόσωπος, ἀναιδής, ἀναίσθητος τολμήση νʼ ἀνέλθη εἰς τὰς βαθμίδας τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Ἱεροσολύμων, τὸν ὁποῖον ἐκλέϊσαν μεγάλαι καὶ ἡρωϊκαὶ φυσιογνωμίαι τοῦ παρελθόντος, τότε ὁ πιστὸς κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἱεροσολύμων νὰ παύση τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου ὡς δεδηλωμένου μασόνου καὶ νὰ προβῆ εἰς ἐκλογὴν ἑτέρου Πατριάρχου ἀδιαβλήτου κατὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, ἵνα ὁδηγήση τὸ ποίμνιον εἰς νομὰς σωτηρίους.

ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ

Όταν ένας αποφασίσει να κάνει πνευματική ζωή, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να πάρει διαζύγιο από την λογική, εάν θέλει να προκόψει. Λογική και πνευματική ζωή είναι δυο καταστάσεις εντελώς αντίθετες, που αντίκεινται η μία στην άλλη. 

Αυτός που ζει πνευματικά δεν χρησιμοποιεί την λογική του. Από φυσικού τους οι γυναίκες χρησιμοποιούν πολύ την καρδιά τους και λίγο την λογική. Βλέπουμε, οι Απόστολοι μετά την σύλληψη του Χριστού κάθισαν και σκέφθηκαν με την λογική και φοβούμενοι δεν ακολούθησαν τον Χριστό στη Σταύρωση, ενώ οι γυναίκες με την αγάπη της καρδιάς τους ακολούθησαν τον Χριστό μέχρι το Σταυρό. Κι όταν ο Κύριός μας κάλεσε τον Πέτρο να περπατήσει πάνω στην θάλασσα και να πάει κοντά Του, ο Πέτρος άρχισε να σκέπτεται με την λογική κι άρχισε να βουλιάζει.

Να ενδιαφέρεστε μόνο για τη Θεία δικαιοσύνη κι όχι για την ανθρώπινη. 

Εγώ, όταν πολεμούσα, δεν υπολόγιζα ούτε τα κρυοπαγήματα ούτε τις ασθένειες ούτε το θάνατο.γι΄ αυτό και πήγαινα πάντα μπροστά στη πρώτη γραμμή. Οι άλλοι κρυβόντουσαν και με κορόϊδευαν, εγώ όμως ένιωθα μέσα μου την χαρά της θυσίας.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, 

ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ, εκδ.,

ΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΠΑΝΑΓΙΑ, Η ΦΟΒΕΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ», 

1996, σ. 245.

http://tribonio.blogspot.gr

...όποιος όμως βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος , δεν θα συγχωρηθεί...

Καθώς και αυτός οπού λέει ότι δεν μπορεί κάποιος στην παρούσα γενιά να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, αλλά και αυτός που δυσφημεί τις ενέργειες του Πνεύματος και τις αποδίδει στο αντίθετο πνεύμα, εισάγει νέα αίρεση στην Εκκλησία του Θεού. Αγαπητοί μου αδελφοί το ιερότατο απόφθεγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού λέει, ότι « Κάθε αμαρτία και βλασφημία θα συγχωρηθεί στους ανθρώπους , όποιος όμως βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος , δεν θα συγχωρηθεί ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα» . 

Ας εξετάσουμε λοιπόν ποια είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. 

Βλασφημία λοιπόν κατά του Αγίου Πνεύματος είναι το να αποδίδουμε τις ενέργειές του στον αντίθετο Πνεύμα, καθώς αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος. Πώς όμως το κάνει κάποιος αυτό; 

Όταν ή ενώ γίνονται θαύματα δια του Αγίου Πνεύματος, ή ενώ βλέπει κάποιο άλλο θείο χάρισμα σε έναν από τους αδελφούς του -εννοώ δηλαδή , κατάνυξη, δάκρυα, ταπείνωση, θεία γνώση, λόφο της άνωθεν σοφίας ή κάποιο άλλο που χαρίζεται από το Άγιο Πνεύμα σε όσους αγαπούν τον Θεό- ισχυρίζεται ότι αυτό προέρχεται από απάτη του διαβόλου . 

Αλλά και όποιος λέει ότι ότι πλανώνται από τους δαίμονες όσοι οδηγούνται από το θείο Πνεύμα ως υιοί του Θεού, και πράττουν τις εντολές του πατέρα τους και Θεού, και αυτός βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα που ενεργεί σε αυτούς, όπως ακριβώς δηλαδή έπραξαν κάποτε και οι Ιουδαίοι στον Υιό του Θεού. Εκείνοι έβλεπαν δαίμονες να διώχνονται από τον Χριστό, και βλασφημούσαν κατά του Αγίου Πνεύματος κι έλεγαν οι αναιδείς με αναίδεια: «Δια του Βεελζεβούλ του άρχοντα των δαιμονίων , βγάζει τα δαιμόνια».

Αλλά μερικοί ενώ τα ακούνε αυτά, δεν τα ακούνε, και ενώ τα βλέπουν, και όλα τα έργα που αναφέρει η θεία Γραφή ότι γίνονται από το Άγιο Πνεύμα και από θεία ενέργεια- σαν να έχασαν τα λογικά τους και απέρριψαν όλη τη θεία Γραφή από την ψυχή τους και απέβαλαν τη γνώση της διανοίας τους που προέρχεται από αυτή -δεν φρίττουν να λένε ότι γίνονται από μέθη και δαιμονική ενέργεια. 

Όπως λοιπόν οι άπιστοι και τελείως αμύητοι στα θεία μυστήρια, κι αν ακόμη ακούσουν περί θείας έλλαμψης, κι αν περί φωτισμού της ψυχής και του νου, κι αν περί θεωρίας και απαθείας, κι αν περί ταπείνωσης και δακρύων που ρέουν με την ενέργεια και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αμέσως, σαν να μην μπορούν να αντέξουν την υπερβολική αίγλη και δύναμη των λόγων, επειδή μάλλον σκοτίζονται, παρά φωτίζονται τα μάτια της καρδιάς, αποφαίνονται με θράσος ότι αυτά προέρχονται από την πλάνη των δαιμόνων. 

Και δεν φρίττουν ούτε με την κρίση του Θεού, ούτε για την βλάβη που προκαλούν σε όσους την ακούν, αλλά οι θρασείς σε όλους με αναίδεια διακηρύσσουν ότι τίποτε τέτοιο δεν γίνεται από τον Θεό σε κανέναν από τους πιστούς. Αυτό είναι ασέβεια μάλλον παρά αίρεση. Αίρεση είναι μεν το να παρεκκλίνει ένας σε κάποιο από τα υπάρχοντα δόγματά μας σχετικά με την ορθή πίστη μας, το να λέει όμως ότι στα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αυτοί που αγαπούν τον Θεό, ούτε αξιώνονται να λάβουν το Άγιο Πνεύμα και να βαπτιστούν `από αυτό ως υιοί του Θεού, ώστε να γίνουν θεοί με γνώση και εμπειρία και θεωρία, ανατρέπει ολόκληρη την οικονομία του Θεού και σωτήρα μας Ιησού Χριστού, και αρνείται φανερά την ανακαίνιση και ανάκληση της φθαρμένης; 

Και θανατωμένης εικόνας, που πλάστηκε για να μείνει άφθαρτη και να κληθεί στην αθανασία. Και όπως δεν είναι ποτέ δυνατόν να σωθεί εκείνος που δεν βαπτίσθηκε δι΄ύδατος και Πνεύματος, έτσι ούτε αυτός που μετά το βάπτισμα αμάρτησε, αν δεν βαπτισθεί άνωθεν και δεν αναγεννηθεί, καθώς ο Κύριος βεβαιώνοντας αυτό, είπε στον Νικόδημο: 

« Εάν δεν γεννηθεί κανείς άνωθεν, δεν θα εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών» και προς τους αποστόλους πάλι: 

« ο Ιωάννης βάπτισε με νερό εσείς όμως θα βαπτισθείτε με το Άγιο Πνεύμα». 

Αυτός λοιπόν που αγνοεί και το βάπτισμα που έλαβε σε νηπιακή ηλικία μέσα στο νερό, και δεν γνωρίζει καν ότι βαπτίσθηκε, αλλά δέχθηκε με το βάπτισμα με την πίστη μόνο και το αποδυνάμωσε με μύριες αμαρτίες, και αρνείται το δεύτερο -εννοώ αυτό που δίνεται άνωθεν από το Πνεύμα με την φιλανθρωπία του Θεού σε όσους το ζητούν με μετάνοια-, με ποιόν άλλον τρόπο θα μπορέσει ποτέ να σωθεί; 

Με κανέναν. 

Για αυτό σας λέγω, και δεν θα πάψω να λέγω: «Όσοι μολύνατε το πρώτο βάπτισμα με την παράβαση των εντολών του Θεού, να μιμηθείτε την μετάνοια του Δαυίδ και των άλλων αγίων, και με κάθε προσπάθεια με ποικίλα έργα και λόγια να επιδείξετε άξια μετάνοια, ώστε να προσελκύσετε πάνω σας την χάρη του Πνεύματος». 

Διότι αυτό το Πνεύμα, αφού κατέλθει πάνω σας, θα γίνει για σας κολυμπήθρα φωτόμορφη, και αφού αγκαλιάσει όλους σας με ανείπωτο τρόπο, θα σας αναγεννήσει και θα σας καταστήσει, από φθαρτούς, άφθαρτους και από θνητούς αθάνατους, και από παιδιά ανθρώπων υιούς του Θεού και θεούς δια της υιοθεσίας και της χάριτος -αν βέβαια και θέλετε να αναδειχθείτε συγγενείς και συγκληρονόμοι των αγίων, και να εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους αυτούς. Όσα θαυμάσια του Θεού είδα, και γνώρισα έμπρακτα και με την πείρα, τα διακηρύσσω ως ευρισκόμενος ενώπιον του Θεού και φωνάζω με δυνατή φωνή: 

«Τρέξτε όλοι πριν κλειστεί για σας με το θάνατο η θύρα της μετανοίας. 

Τρέξτε για να προλάβετε πριν από το θάνατο. 

Βιαστείτε, για να λάβετε. 

Κτυπήστε ώστε, πριν πεθάνετε, να σας ανοίξει ο Δεσπότης τις πύλες του Παραδείσου και να σας εμφανιστεί.

Βιαστείτε να αποκτήσετε μέσα σας συνειδητά τη βασιλεία των ουρανών, η οποία είναι το Άγιο Πνεύμα, και να μη φύγετε από δω χωρίς αυτήν, και μάλιστα, όσοι φαντάζεστε ότι την έχετε μέσα σας χωρίς να το γνωρίζετε, ενώ δεν έχετε τίποτα εξαιτίας της υπερηφάνειας σας». Πώς λοιπόν, πες μου σε παρακαλώ, μπορεί να δει τον Πατέρα του Χριστού αυτός που δεν απέκτησε νου Χριστού; 

Διότι λέει: « Εμείς έχουμε νου Χριστού, και με τούτο ξέρουμε ότι ο χριστός είναι μέσα μας, από το Πνεύμα το οποίο μας έδωσε. Διότι δεν λάβαμε πνεύμα δουλείας που φέρει πάλι την κατάσταση του φόβου, αλλά πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου φωνάζουμε αββά, Πατέρα», και «ο Θεός που είπε να λάμψει φως από το σκοτάδι, αυτός έλαμψε μέσα μας».

Και πάλι «Αν ζητάτε απόδειξη για τον Χριστό ο οποίος μιλά δι' εμού» διότι όπως η γυναίκα δεν χρειάζεται να πληροφορηθεί από άλλον ότι συνέλαβε στην κοιλιά της, αλλά αυτή η ίδια μέσα της αντιλαμβάνεται από το σταμάτημα των αιμάτων, από τα σκιρτήματα του βρέφους εντός της και από την ανορεξία για πολλές τροφές, ότι έχει συλλάβει, έτσι και η ψυχή, όταν ο Χριστός δια του Αγίου Πνεύματος κατοικήσει μέσα της, δεν χρειάζεται να το πληροφορηθεί από άλλον. Η ίδια βλέπει ευθύς να σταματούν τα ακάθαρτα αίματα των συνηθισμένων της παθών και να κόβεται η όρεξη για πολλές τροφές και να μισεί υπερβολικά κάθε ηδονή. Τότε και αυτή που έγινε πνευματοφόρος, μαζί με τον προφήτη λέει στον Θεό: 

«Για τον φόβο σου Κύριε, συνελάβαμε και νιώσαμε τους πόνους του τοκετού και γεννήσαμε πνεύμα σωτηρίας σου πάνω στη γη.» 

Αυτός όμως που δεν βλέπει μέσα του τον Χριστό να λαλεί, δια μέσου ποιού ή πως θα πει «Αββά ο Πατήρ»; Και αυτός που δεν απέκτησε ενσυνείδητα μέσα του την βασιλεία των ουρανών, πως θα εισέλθει σε αυτήν μετά τον θάνατο;

Αυτός που δεν βλέπει να μένει μέσα του δια του Πνεύματος ο Υιός μαζί με τον Πατέρα, πως είναι δυνατόν στον μέλλοντα αιώνα να βρεθεί μαζί τους, καθώς ο Κύριος είπε: 

«Πατέρα , θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι μαζί μου και εκείνοι που μου έδωσες», και πάλι 

«Δεν παρακαλώ μόνο για αυτούς αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν με το κήρυγμά τους σε μένα, για να είναι όλοι ένα, καθώς εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα κι εγώ με σένα, να είναι ενωμένοι και εκείνοι με εμάς. Κι εγώ τους έδωσα τη δόξα που μου έδωσες, για να είναι ένα μεταξύ τους, όπως είμαστε εμείς ένα. Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα, κι έτσι ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι με έστειλες εσύ και τους αγάπησες όπως αγάπησες εμένα.» 

Απαντήστε μου, παρακαλώ στην ερώτηση: 

«Τι λοιπόν, ο Πατήρ αγαπά τον Υιό χωρίς να τον γνωρίζει και να τον βλέπει;» 

Ασφαλώς θα απαντούσατε «Όχι». Γιατί αν παραδεχθούμε αυτό και δογματίσουμε ότι ο πατέρας και ο υιός δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, η πίστη μας εξαφανίζεται και χάνεται. Και αν εκείνοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι κι εμείς δεν τους γνωρίζουμε καθόλου. Αν συμβαίνει αυτό, τότε είμαστε άθεοι μη έχοντας γνώση. Εάν όμως -καθώς εκείνος λέει- «γνωρίζει ο Πατέρας τον υιό και ο Υιός γνωρίζει τον Πατέρα» και ως Θεός συνυπάρχει με τον Θεό και Πατέρα, και ο Πατέρας ομοίως συνυπάρχει με τον Υιό, όπως όταν λέει: « Όπως εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα και εγώ με εσένα, έτσι και αυτοί να μείνουν ενωμένοι μαζί μου και εγώ μαζί τους» δηλώνει ότι στη μεταξύ τους ένωση είναι καθ΄ όλα ίσοι. Με την διαφορά ότι η μεν ένωση του Υιού με τον πατέρα είναι φυσική και συνάναρχη, ενώ η δική μας ένωση με τον Υιό γίνεται δια της υιοθεσίας και της χάριτος, όμως όλοι είμαστε ενωμένοι με τον Θεό και αχώριστοι επί το αυτό, καθώς ο ίδιος πάλι λέει: «Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα» διατί; « για να γνωρίζει ο κόσμος ότι συ με έστειλες και ότι τους αγάπησα καθώς εσύ αγάπησες εμένα» και ο Παύλος λέει:

«Τώρα δεν υπάρχει πια Έλληνας και Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά ο Χριστός είναι τα πάντα και εις πάντας». Αυτά λοιπόν να τα ακούσετε όσοι νομίζετε ότι είστε πνευματικοί, και να πιστεύετε σε εκείνον που τα λέει, και εμένα που σας μιλώ με τα λόγια της χάριτος και τις δωρεές τις οποίες λαμβάνουν από τον Θεό όσοι με πίστη θερμή προστρέχουν σε αυτόν και πράττουν τις εντολές του, να με απαλλάξετε από κάθε κατηγορία. «Εάν όμως», λέει, « δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος στους σημερινούς καιρούς, τι απαντάς;»

Γιατί δεν υπάρχει, πες μου; «Διότι, λέει «και να θέλει κάποιος δεν μπορεί να γίνει τέτοιος στους σημερινούς καιρούς, αλλά και εκείνος που δεν θέλει , δεν μπορεί να γίνει». Εάν λοιπόν ισχυρίζεται ότι και αν θέλει δεν μπορεί, τότε που θα αποδώσουμε το «Όσοι όμως τον δέχτηκαν, τους έδωσε την εξουσία να γίνουν υιοί του Θεού» και το «Εγώ είπα, είσαστε θεοί και υιοί του Υψίστου όλοι σας» και το « Να γίνεσθε άγιοι, διότι εγώ είμαι άγιος»; 

Εάν όμως αυτός που δεν θέλει δεν γίνεται, βλέπε ότι συ καταδίκασες τον εαυτό σου, με το να μην θέλεις και να μην έχεις την προαίρεση να γίνεις. Γιατί αν θέλεις, μπορείς να γίνεις. Κι αν εσύ δεν συγκαταλέγεσαι στους αγίους, όμως υπάρχουν πάρα πολλοί, Θεού θέλοντος, τους οποίους εσύ δεν γνωρίζεις. Γιατί αν στην εποχή του Ηλία ο Θεός είχε επτά χιλιάδες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, πολύ περισσότερο τώρα, που σκόρπισε πλουσιοπάροχα πάνω μας το Άγιο Πνεύμα του. 

Αν κάποιος δεν πετάξει από πάνω του, όλα όσα τον εμποδίζουν να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών και δεν προσέλθει γυμνός και δεν ζητήσει να λάβει, η αιτία έγκειται σε αυτόν που δεν θέλει κι όχι στον Θεό. Διότι όπως ακριβώς η φωτιά με σφοδρότητα και φυσιολογικά πλησιάζει τα ξύλα και τα ανάβει, με τον ίδιο τρόπο και η χάρις του Παναγίου και προσκυνητού Πνεύματος, ζητεί να αγγίξει τις ψυχές μας για να φωτίσει όσους βρίσκονται στον κόσμο και, δια μέσου των φωτιζόμενων, να κατευθύνει τα βήματα των πολλών, ώστε προχωρώντας και αυτοί καλά να πλησιάσουν στη φωτιά, και ένας ένας ή όλοι μαζί, εάν είναι δυνατόν, να ανάψουν μαζί και να λάμψουν ως θεοί ανάμεσά μας, για να ευλογείται και πληθύνεται το σπέρμα του Θεού του Ιακώβ και πάντα να υπάρχει ο θεοειδής άνθρωπος που θα λάμπει ως φως επάνω στη γη. 

Γι΄ αυτό λοιπόν, όπως βλέπετε, φωνάζω προς εσάς, χρησιμοποιώντας τα προφητικά λόγια: «Προσέλθετε προς αυτόν και φωτισθείτε και τα πρόσωπα των συνειδήσεων σας, δεν θα καταισχυνθούν». 

Γιατί αφού παραδώσατε τους εαυτούς σας στην ραθυμία και στην αμέλεια και στις επιθυμίες και ηδονές της σάρκας, ισχυρίζεστε ότι σας είναι αδύνατον να καθορισθείτε με την μετάνοια και να προσεγγίσετε τον Θεό; 

Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ότι τάχα δεν είναι δυνατόν να λάβετε τη χάρη του Πνεύματος του, και με αυτή να αναγεννηθείτε και να υιοθετηθείτε και να ομοιωθείτε με αυτόν; 

Δεν είναι αυτό αδύνατον, δεν είναι!

Ήταν βέβαια αδύνατον, πριν από την παρουσία του πάνω στη γη από τότε όμως που ευδόκησε να γίνει άνθρωπος και να εξομοιωθεί μαζί μας κατά πάντα εκτός της αμαρτίας ο δεσπότης των όλων Θεός τα έκανε αυτά δυνατά και εύκολα για μας, δίνοντας μας την εξουσία να γίνουμε παιδιά Θεού και συγκληρονόμοι του.

Ι. Ν. Εισοδίων Θεοτόκου Ημεροβιγλίου Θήρας

http://1myblog.pblogs.gr

ΠΩΣ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΕΣ

Επισκέφτηκε κάποτε τον Γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλο στη Λάρισα...ένα πνευματικό του τέκνο και είδε έναν ψυχοπαθή με τον συνοδό του να φεύγουν. 

Με αυτή την αφορμή τον ρώτησε: «Γέροντα, τι κάνετε με αυτούς; Πως βοηθάτε τους ψυχοπαθείς;»

Και ο Γέροντας απάντησε:

«Τους λέω να τους κοινωνούν συχνά. Το Σώμα και Αίμα του Κυρίου μεταμορφώνει ριζικά όλον τον άνθρωπο. Αναζωογονείται η ψυχή και το σώμα. Γίνεται ένας καινούργιος άνθρωπος με άλλο χαρακτήρα και ψυχισμό. Αλλά και τα κύτταρα αναζωογονούνται. Βλέπω πως πολύ σύντομα βελτιώνονται».

(ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ σελ.357. 

εκδ.Ι, Ησυχ. Αγ.Ιωάννου Προδρ. Μεταμορφ.Χαλκιδικής)

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Η Εκκλησία, ως καθοδηγητής των ψυχών των ανθρώπων, κατέχει όλα τα μέσα που συντελούν στην σωτηρία τους.

Η Αγία μας Εκκλησία είναι το υπέρτατο, το αγιότερο, το αγαθότερο, το σοφότερο και το πιο απαραίτητο καθίδρυμα του Θεού πάνω στη γη. Είναι η σκηνή η αληθινή, «ην έπηξεν ο Κύριος και ουκ άνθρωπος» (Εβρ. Η΄2). 

Ούτε ο Λούθηρος, ούτε ο Καλβίνος, ούτε ο Μωάμεθ, ούτε ο Βούδας ή ο Κομφούκιος ή οποιοδήποτε άλλος αμαρτωλός κι εμπαθής άνθρωπος δεν μπορεί να «πήξει» Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι σύναξη και ένωση ανθρώπων που πλάστηκαν από το Θεό και τους ενώνει η κοινή πίστη, το δόγμα η ιεραρχία και τα μυστήρια. Είναι ο πνευματικός στρατός του Χριστού, εφοδιασμένος με όπλα πνευματικά για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον των αναρίθμητων ορδών του διαβόλου. «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα,ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦαἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.» (Εφεσ. στ΄12).

Η Εκκλησία είναι πνευματικό ιατρείο

Εκεί οι άνθρωποι που υποφέρουν από τις ανοιχτές πληγές της αμαρτίας θεραπεύονται με τα θεοχαρίτωτα φάρμακα που χορηγεί ο Θεός. Και τα φάρμακα αυτά είναι η μετάνοια, η θεία ευχαριστία, ο λόγος του Θεού, η διδασκαλία, η καθοδήγηση κι η παρηγοριά των πνευματικών ποιμένων. Η Εκκλησία είναι ο πνευματικός και κοινός νιπτήρας που μας καθαρίζει, μας εξαγνίζει, μας αναγεννά και μας αγιάζει. Είναι ο ναός του Θεού, όπου όλοι οι πιστοί αγιάζονται από το Άγιο Πνεύμα με το βάπτισμα, το χρίσμα, τα άλλα μυστήρια και κυρίως με τη θεία λειτουργία. Είναι ο πνευματικός ήλιος του κόσμου που φωτίζει και δίνει ζωή σ’ όλους εκείνους που ζουν «εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ματθ. δ΄16), σ’ όλους αυτούς που τους έχει νεκρώσει η αμαρτία.

Στη φύση υπάρχει ο νόμος που έλκει τα μικρότερα σώματα προς τα μεγαλύτερα, και κείνα πάλι προς τα ακόμα μεγαλύτερα. Υπάρχει επίσης ο νόμος της μοριακής έλξης (των διαφόρων μαλακών, σκληρών και ρευστών τμημάτων των οργανικών σωμάτων καθώς και των ανόργανων, όπως είναι οι βράχοι, τα μέταλλα, τα ορυκτά και τα πετρώματα). Από την έλξη αυτή εξαρτάται η ύπαρξη, το συμπαγές, η τάξη, η χρησιμότητα, το κάλλος, η αμοιβαία συνοχή και η ποικιλία όλων των δημιουργημάτων. Κι όλ’ αυτά τα έχει προνοήσει η δυσθεώρητη σοφία, η αγαθότητα και η άπειρη παντοδυναμία του Δημιουργού που έφτιαξε τέτοιον υπέροχο, μεγαλειώδη και πανέμορφο κόσμο με την τεράστια ποικιλία και το απερίγραπτο μέγεθος, έργο που μας παρουσιάζεται ως ένα αρμονικό κι αναλλοίωτο σύνολο.

Αλλά και στον πνευματικό κόσμο υπάρχει νόμος αμοιβαίας έλξης κι ενότητας

Ο κόσμος είναι ένας, ο Θεός είναι ένας, η πίστη είναι μία, η Εκκλησία του Θεού είναι μία. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο Θεός μας. Καθοδηγητής Της είναι το Πνεύμα το Άγιο, ο χορηγός της ζωής, που ζωογονεί ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας, αλλά και την οικουμένη ολόκληρη.

Με πόσο θαυμαστή και τρυφερή φροντίδα, με πόση αγάπη τίμησε ο ουράνιος πατέρας μας το ανθρώπινο γένος που η αμαρτία το οδήγησε στην απώλεια! Τι απίθανα μέσα έδωσε στους ανθρώπους για να σωθούν από την αμαρτία, από την κατάρα και την αιώνια καταδίκη τους! Έστειλε από τους ουρανούς τον Μονογενή Του Υιό για να πολεμήσει το μεγάλο εχθρό των ανθρώπων, τον πονηρό και παγκάκιστο διάβολο. Ίδρυσε στη γη την Εκκλησία Του που δεν μπορούν να την καταβάλουν όλες οι δυνάμεις του Άδη. Η Εκκλησία είναι ένα φρούριο ακατάλυτο, όπου όλοι οι αληθινοί κι αφοσιωμένοι πιστοί μπορούν να καταφύγουν για να μη διατρέχουν κανένα κίνδυνο από τον αντίδικο διάβολο.Χορήγησε σωστικά και θαυματουργά μυστήρια. Έδωσε πολλούς και θαυμάσιους κήρυκες του λόγου του Θεού για να υπηρετήσουν το λαό Του.

Τι πρέπει ν’ ανταποδώσει ο άνθρωπος τώρα στον Κύριο για τις μεγάλες και πολλές δωρεές Του, που συντελούν στη σωτηρία του;

Μόνο την πίστη του, τη μετάνοιά του, την αυταπάρνησή του, τον πρόθυμο αγώνα του εναντίον της αμαρτίας, την άσκηση για την απόκτηση των αρετών, την υποταγή του στον Κύριο και την Εκκλησία Του…

Η Εκκλησία είναι μία

Η κεφαλή της Εκκλησίας είναι μία. Το ποίμνιο είναι ένα. Το σώμα είναι ένα, αλλά έχει πολλά μέλη. Χωρίς την κεφαλή, το Χριστό, η Εκκλησία δεν είναι παρά μια συνηθισμένη σύναξη ανθρώπων. Τέτοιες συνάξεις έχουν οι λουθηρανοί, οι Ρώσοι παλαιόπιστοι, οι πασκοβίτες κι οι ακόλουθοι του Τολστόι.

«Μεθ' ὑµῶν εἰµι πάσας τὰς ἡµέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». ( Ματθ. κη΄20 ). Ο ίδιος ο Κύριος βρίσκεται πάντα μέσα στην Εκκλησία Του. Τί μας χρειάζεται τότε ένας βικάριος (αντιπρόσωπος), ο πάπας; Μπορεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος να πάρει τη θέση του Χριστού; Όχι, βέβαια. Μπορεί να υπάρχουν, κι αυτό γίνεται, αντιπρόσωποι του τσάρου, του πατριάρχη. Κανένας όμως δεν μπορεί να γίνει αντιπρόσωπος του Χριστού, να Τον υποκαταστήσει. Ο Χριστός είναι η αόρατη Κεφαλή της Εκκλησίας. Οι καθολικοί ξέφυγαν πραγματικά από την ορθή πίστη. Κύριε, φώτισέ τους να καταλάβουν πώς εκείνοι που πιστεύουν τέτοια πράγματα είναι ανόητοι και περιφέρουν την πλάνη τους με υπερηφάνεια, σαν περιδέραιο.

Ο πιο βλαβερός κι επιζήμιος θεσμός για την Εκκλησία, αυτήν την αποκεκαλυμμένη ουράνια θρησκεία, είναι να ‘χει για αρχηγό της έναν άνθρωπο, για παράδειγμα τον πάπα με το υποτιθέμενο αλάθητό του.

Σ’ αυτό ακριβώς το δόγμα του αλάθητου εμπεριέχεται η μεγαλύτερη πλάνη. Ο πάπας είναι άνθρωπος, αμαρτωλός κι αυτός . Επομένως δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά γι’ αυτόν, από το να φαντάζεται τον εαυτό του αλάθητο. Πόσα μεγάλα σφάλματα, πόσες πλάνες ολέθριες για τις ψυχές των ανθρώπων δεν έχει επινοήσει η καθολική Εκκλησία στα δόγματα, στα τυπικά, στους κανόνες ,στην εκκλησιαστική τάξη, στη θεία λειτουργία, στις σχέσεις της με την Ορθόδοξη Εκκλησία! Πόσες βλασφημίες και συκοφαντίες δεν έχει εκτοξεύσει εναντίον των ορθοδόξων! Και για όλ’ αυτά έχει ευθύνη κυριαρχική ο ανακηρυγμένος «αλάθητος» πάπας με τους Ιησουίτες και τις διδαχές τους, με το πνεύμα της πλάνης τους, με τη διψυχία τους και κάθε είδους άδικα μέσα. Κι όλ’ αυτά ad majorem Dei gloriam, για – την υποτιθέμενη- δόξα του Θεού.

Οι χριστιανοί είναι μέλη της Εκκλησίας

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο τον Χριστό και Φωτοδότη το Άγιο Πνεύμα. «ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος.» (Εφ. ε΄25-27) . Είστε το άγιο κι εκλεκτό ποίμνιο, είστε μέλη της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Σκεφτείτε λοιπόν, τί υποχρεώσεις έχετε! Πόση αγιότητα πρέπει να ‘χετε, πόση αλήθεια! Τί εγρήγορση, τί πνευματική θεωρία και πόση μυστική εργασία! Πόσες αρετές πρέπει να σας κοσμούν, πόση πίστη, ελπίδα κι αγάπη, πόση εγκράτεια, συμπάθεια, αμοιβαία φροντίδα. Πόσο πρέπει να στηρίζετε ο ένας τον άλλον στην απόκτηση της αρετής!

…Ο χριστιανός πρέπει να φροντίζει οπωσδήποτε για την πνευματική του υποδομή

Αναγεννήθηκε από το Άγιο Πνεύμα γι’ αυτό το σκοπό με το άγιο βάπτισμα, σφραγίστηκε με το άγιο χρίσμα, έλαβε σφραγίδα «δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Αξιώθηκε να κοινωνεί το τίμιο σώμα και το τίμιο αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Θεός όρισε ώστε η αγία Εκκλησία να είναι ο πρώτος και κυριότερος παιδαγωγός της χριστιανικής ψυχής. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο έργο από εκείνο της χριστιανικής, της πνευματικής υποδομής. Προσπάθησε να καταλάβεις και κρίνε μόνος σου πόσο αγαπητές είναι στο Θεό οι λογικές κι αθάνατες ψυχές που λυτρώθηκαν με το αίμα του ίδιου του Υιού του Θεού∙ κλήθηκαν από το σκοτάδι της άγνοιας στο φως της γνώσης του Θεού από τον ίδιο τον Κύριο∙ενώθηκαν με τον Κύριο ως παρθένες αγνές και μνηστεύθηκαν τον ουράνιο νυμφίο. Πόσο πολύτιμη είναι η σωτηρία των ψυχών αυτών, για τις οποίες ο Νυμφίος προσφέρει το τίμιο σώμα και το τίμιο αίμα Του «εις βρώσιν και πόσιν». Ο ίδιος ανέλαβε να τις οικοδομήσει πνευματικά μ’ αυτά τα φοβερά, ζωοποιά και θεοποιά Του μυστήρια. Αφοσιωθείτε σε θείους λογισμούς, στην προσευχή, στην αυτογνωσία, στην αυτοκατάκριση και στη διόρθωσή σας με κάθε τρόπο. Ασκηθείτε στις αρετές της πραότητας, της ταπείνωσης, της υπακοής, της υπομονής, της συμπάθειας, της αγνείας, της απλότητας. Διώξτε μακριά σας κάθε αμαρτωλό λογισμό, κάθε λάγνα επιθυμία, κάθε πονηρή συνήθεια και κάθε πάθος.

Η αμέλεια, η αδιαφορία κι η οκνηρία για τη σωτηρία μας 

είναι κάτι πολύ σοβαρό και ολέθριο

Πόσα μέσα και πόσες δυνατότητες κι ευκολίες μας δόθηκαν για το σκοπό αυτό από τον πανάγαθο και πανεύσπλαχνο Κύριο! Μας δόθηκε αρχικά η δίψα για τη σωτηρία μας, την ειρήνη και τη μακαριότητα της ψυχής μας. Μας δόθηκε έπειτα το φως της γνώσης και η επιθυμία μας για δικαιοσύνη, για την αλήθεια, το καλό, το ωραίο, το αγνό, το θείο. Μας χάρισε ο Θεός πλούσια τη χάρη Του για τη σωτηρία μας, μια χάρη που ρέει σαν ποταμός μέσα στην Εκκλησία και ξεδιψάει τις διψασμένες για σωτηρία ψυχές. Έχουμε τον Κύριο πάντα κοντά μας, πρόθυμο να μας σώσει κάθε ώρα και στιγμή. «Αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. η΄26). Έχουμε τη βοήθεια και την προστασία του φύλακα αγγέλου μας, την καθημερινή θεία λειτουργία στην εκκλησία, τα ζωοποιά μυστήρια, τις προσευχές, τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και των αγίων Του. Είναι θαυμαστό, αν με τόσα πολλά μέσα που διαθέτουμε, είμαστε ακόμα ικανοί να μη σωθούμε, αλλά να οδηγηθούμε στην απώλεια.

Φαίνεται πως υπάρχουν πολλά πράγματα που εμποδίζουν τη σωτηρία μας. Έχουμε πρώτα τους πειρασμούς από την εμπαθή σάρκα μας, από τον αμαρτωλό και διεφθαρμένο κόσμο, από τον πονηρό που έχει σπείρει παντού τις παγίδες του για να μας σπρώξει στην απώλεια. Έχουμε τη φθαρτή φύση μας. Η σύλληψή μας έγινε «εν ανομίαις», η γέννησή μας «εν αμαρτίαις». Μας ενοχλούν και μας εμποδίζουν οι αμαρτωλές ροπές και έξεις μας.

Παρ’ όλα αυτά όμως, τα μέσα της σωτηρίας μας είναι πολύ ισχυρότερα από τα μέσα της απώλειας. «Μείζων εστίν ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω» (Α' Ιωάν. δ΄4). Όλοι οι άγιοι ξεπέρασαν τις δυσκολίες, τις νίκησαν και σώθηκαν. Εμείς τι κάνουμε; Είμαστε ναρκωμένοι, κοιμόμαστε. Ντροπή, όνειδος, οδύνη, απώλεια! Η αμαρτίας μας έχει καταβάλει. Έχει φωλιάσει μέσα μας, έχει στήσει το θρόνο της στην καρδιά μας, στην εμπαθή σάρκα μας. Έχει στηριχθεί στα πάθη μας κι έχει φτιάξει κάστρο. Κι όλ’ αυτά λόγω της φιλαυτίας μας, της λαγνείας, της υπερηφάνειας, της προσκόλλησής μας στην ύλη, της ακολασίας, της ολιγοπιστίας, της απιστίας, της υποκρισίας, της προσωποληψίας και της οκνηρίας. Με τα πάθη αυτά ο πονηρός στοχεύει εναντίον μας, τα χρησιμοποιεί σαν όπλα δυνατά και μας αποξενώνει από το Χριστό, που είναι η αληθινή Ζωή μας.

Γι’ αυτό όποιος επιθυμεί τη σωτηρία του πρέπει να σκάψει βαθιά μέσα στην καρδιά του και να θέσει το θεμέλιό του στον Χριστό, το Σωτήρα μας. Πρέπει να στηριχθεί στη δυνατή κι ακλόνητη πίστη του στο Χριστό, στη δυνατή αγάπη του σ’ Αυτόν και τον πλησίον…

Θλίβομαι, θρηνώ και κλαίω πολύ όταν αναλογίζομαι την τρομερή πληγή της αμαρτίας που φθείρει το ανθρώπινο γένος, που το καθιστά ελεεινό πέρα από κάθε μέτρο. Τα θέλγητρα της αμαρτίας σκλαβώνουν τον άνθρωπο. Κι ύστερα αυτός μένει στην αμαρτία, φτάνει στο σημείο να κομπάζει για τα έργα της, νιώθει ανακούφιση όταν είναι βουτηγμένος μέσα της, λες και ωφελείται! Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι, ευφραίνομαι και σκιρτώ από χαρά όταν αναλογίζομαι τη θεία βοήθεια που μου παρέχεται με το θέλημα του Δημιουργού, που είναι σαν ένα δώρο από το μεγάλο Σωτήρα και Θεό μας σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Χαίρομαι για την ίδρυση στη γη της Εκκλησίας του Θεού που σώζει τους ανθρώπους με την παντοδύναμη χάρη Του.

Τι είναι αλήθεια η θεία Χάρη;

Είναι το αντίδωρο του Θεού στον άνθρωπο για την πίστη του στο Χριστό που τον οδηγεί στη σωτηρία του. Η θεία χάρη είναι μια δύναμη μεσολαβητική γεμάτη έλεος που φωτίζει, σώζει και οδηγεί σε κάθε αρετή.

Η θεία χάρη που έχει ενοικήσει μέσα σ’ έναν άνθρωπο πιστό και ζηλωτή για δικαιοσύνη και αγιότητα, απαλλάσσει διαρκώς την καρδιά, το σώμα κι όλη του την ύπαρξη από τη φθορά κι από κάθε αμαρτία. Τον προετοιμάζει για τη ζωή της αιώνιας αφθαρσίας, απομακρύνει τη δυσωδία των παθών κι εγκαθιστά μέσα του την ευωδία της αρετής. Οι άγιοι ευωδίαζαν από αγιότητα κι αφθαρσία από τότε που ζούσαν στον κόσμο. Ήταν αγνοί ναοί του Αγίου Πνεύματος κι έκαναν θαύματα. Ζήστε και σεις λοιπόν «εν Πνεύματι», και «της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας» (Ρωμ . η΄14 ).

Μας έχει δοθεί η εντολή της αυταπάρνησης

Γνωρίζουμε τον τόπο των αγώνων και των αρετών για ν’ αποκτήσουμε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας. Ο Θεός μας έδωσε τη χάρη και τη δύναμή Του για να κατανικήσουμε όλα τα πάθη. Ο ίδιος ο Κύριος, ο αγωνοθέτης, βοηθάει τους αγωνιστές κι επιβραβεύει με τρόπαια και στεφάνια τους πολεμιστές του.

Κάθε αμαρτωλός που επιστρέφει με ειλικρίνεια κι αληθινή μετάνοια στο Θεό, πρέπει να εμπιστευτεί απόλυτα κάθε είδος θεϊκής βοήθειας που του παρέχεται στον πόλεμο που διεξάγει ενάντια στην αμαρτία, τα πάθη και σε κάθε είδος αμαρτωλής έξης. Το μόνο που του χρειάζεται οπωσδήποτε είναι να πιστεύει ειλικρινά και χωρίς αμφιβολία στο Θεό, να επικαλείται μ’ όλη του την καρδιά τη βοήθειά Του, να περιφρονεί ολόψυχα την αμαρτία, να μετανοεί πρόθυμα και με σταθερή πρόθεση να μην ξαναμαρτήσει. Όλοι οι άγιοι, η ίδια η Μητέρα του Θεού, ο φύλακας άγγελος κι όλοι οι δούλοι του Θεού είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν στο έργο της σωτηρίας μας. Οι πνευματικοί πατέρες κι οι ποιμένες μας έχουν οριστεί από τον Θεό, για να βοηθήσουν και να οδηγήσουν εκείνους που αναζητούν τη σωτηρία τους. Πρόσεξε τη συνείδηση του ανθρώπου, αυτόν τον αυστηρό, αμερόληπτο και δίκαιο κριτή. Πρέπει να τον υπακούς πάντα με προθυμία.

Ο ακάθαρτος διάβολος προσπαθεί να καταστρέψει κάθε τι που είναι αγνό, καθαρό, νόμιμο και άγιο ή αποπειράται να το παρουσιάσει μ’ έναν ακάθαρτο, διεστραμμένο κι αλλοιωμένο τρόπο. Πόσο πονηρός είναι, πόσο ανήθικος, άοκνος και δραστήριος στην κακία και τη μοχθηρία του! Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τις παγίδες του; Μόνο εκείνος που πιστεύει σταθερά στο Χριστό και την Εκκλησία Του.

Για το καλό της λογικής Του δημιουργίας- του ανθρώπου- ο Κύριος θέλει να ενώσει όλους τους ανθρώπους σ’ ένα σώμα κι ο ίδιος να ενοικήσει μέσα τους. «ἵνα πάντες ἓνὦσι» (Ιωάν. ιζ΄21). Ο διάβολος όμως προσπαθεί να χωρίσει, να κομματιάσει, να διαιρέσει, να κάνει τους χριστιανούς να ζουν χώρια, σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Στις οικογένειες σπέρνει έχθρα, διχόνοια, προσβολές. Στα χωριά και τις πόλεις ξεσηκώνει μερικούς εναντίον άλλων. Στα έθνη ξεσηκώνει τον ένα λαό εναντίον του άλλου, τη μια βασιλεία κατά της άλλης. Στις χριστιανικές κοινότητες προκαλεί τους οπαδούς μιας ομολογίας να ξεσηκωθούν εναντίον των οπαδών μιας άλλης. Ιδιαίτερα οξύς είναι εναντίον εκείνων που ομολογούν την ορθόδοξη πίστη , εναντίον της αληθινής Εκκλησίας του Θεού κι επινοεί διάφορους διωγμούς κατά των ορθοδόξων. Εμείς όμως πρέπει να παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία , της οποίας κεφαλή είναι ο Χριστός ο Θεός μας, που ενεργεί διαρκώς μέσα μας για την αναγέννηση και τη σωτηρία μας.

Ο διάβολος είναι εχθρός της σωτηρίας μας. Γνωρίζει όλη την σωστική δύναμη της ένωσής μας με το Θεό μέσω της πίστης της Εκκλησίας και της χάρης του Θεού. Γι’ αυτό κι αγωνίζεται με κάθε μέσο που διαθέτει να διαρρήξει το δεσμό που έχουμε με το Θεό. Όπλα του έχει την αμαρτία, τα σαρκικά πάθη και την προσκόλλησή μας στον κόσμο. Πρέπει όλοι να μένουμε σφιχτά ενωμένοι με το Θεό και την Εκκλησία Του και να τηρούμε τις εντολές Του.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β΄

Κεφάλαια περί Εκκλησίας από το Πνευματικό του Ημερολόγιο

Η Εκκλησία είναι η αιώνια αλήθεια, γιατί είναι ενωμένη με την αλήθεια, το Χριστό, ζωοποιείται από το Πνεύμα της Αληθείας. «Μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄20) . Κι ο απόστολος μας βεβαιώνει πως το σώμα του Χριστού «…εστιν η εκκλησία» (Κολ. α΄24) .

Η πίστη μας και η Εκκλησία μας είναι σαν μια τίμια, αγία, θεϊκή και σεβαστή γυναίκα που δε γερνάει ποτέ. Μέσα της κατοικεί πάντα ένα καινούριο και ζωντανό πνεύμα, που δίνει ζωή στα πραγματικά παιδιά της. Όπως συμπεριφερόμαστε πάντα με σεβασμό στους ηλικιωμένους και τιμούμε τ’ άσπρα μαλλιά και τη σοφία τους, τους καρπούς της εμπειρίας τους, εκτιμούμε ιδιαίτερα κάθε λόγο τους και προσπαθούμε να τον εφαρμόζουμε στη ζωή μας, έτσι πρέπει να τιμούμε και την Εκκλησία μας. Πρέπει να σεβόμαστε την αγιότητά της, την ακλόνητη σταθερότητά της, τη θεϊκή σοφία της, την πνευματική της εμπειρία, τις ψυχοσωτήριες εντολές και τα διδάγματά της, τις άγιες ακολουθίες, τα μυστήρια και τις τελετές της. Πώς μπορούμε να μη τη σεβόμαστε αφού στους κόλπους της διασώζει αμέτρητο πλήθος ανθρώπων, που τους προετοιμάζει για τα αιώνια σκηνώματα της χαράς και της ειρήνης, δεν τους ξεχνά ούτε μετά το θάνατό τους αλλά τους θυμάται συνέχεια κι εγκωμιάζει τις αρετές των πραγματικών παιδιών της; Πού θα βρεις πιο ευγνώμονα φίλο, πιο τρυφερή μητέρα; Γι’ αυτό οι χριστιανοί πρέπει να δίνονται μ’ όλη τους την ψυχή στην Εκκλησία και να στηρίζονται σ’ αυτήν ως το τέλος της πρόσκαιρης ζωής τους. Μακάρι να γίνουν όλοι ζηλωτές και να τηρούν τις εντολές και τα διδάγματά της, για να κερδίσουν την αιώνια σωτηρία τους με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!

Όλα όσα η Εκκλησία μας βάζει στο στόμα και την ακοή μας είναι αλήθεια. Είναι η πνοή ή η διδαχή του Αγίου Πνεύματος. Να σέβεσαι κάθε λόγο της Εκκλησίας. Να θυμάσαι πως η κυριαρχία της σκέψης και του λόγου ανήκουν στον Θεό, όπως κι ολόκληρος ο ορατός κι αόρατος κόσμος. Τίποτα δεν έχεις δικό σου, ούτε μια σκέψη, ούτε ένα λόγο. Όλα είναι του Πατέρα μας, του Θεού μας. Μην είσαι φίλαυτος, μη ζεις χωριστά από τους άλλους, αλλά να γίνεις ένα μαζί τους.

Η Εκκλησία είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος που οδηγεί στην αιωνιότητα

Βάδιζε αυτόν τον δρόμο σταθερά, χωρίς να παρεκκλίνεις καθόλου. Έτσι θα κερδίσεις σίγουρα τη βασιλεία των ουρανών. Αν όμως ξεφύγεις απ’ αυτόν και βαδίζεις τους πονηρούς παράδρομους της σοφιστείας και της απιστίας σου, τότε θα ταλαιπωρηθείς και τελικά θα χαθείς. Και δε θα σου φταίει κανένας άλλος, παρά μόνο ο πονηρός εαυτός σου. Ο Κύριος είπε∙ «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ιωάν. Ιδ΄6).

«Εγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα» (Ιωάν. ιε΄5), είπε ο Κύριος. Αυτή είναι η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Όπως ο Κύριος είναι άγιος, έτσι είναι και η Εκκλησία αγία. Όπως ο Κύριος είναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ιωάν. ιδ΄6), το ίδιο είναι και η Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται απόλυτα με τον Κύριο. «Μέλη ἐσμὲν τοῦσώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέ-ων αὐτοῦ» (Εφεσ. ε΄30). Είμαστε τα κλήματα της αμπέλου, του Κυρίου, που μας ανατρέφει και μας αναπτύσσει. Μη σκέφτεσαι ποτέ την Εκκλησία χωριστά από τον Κύριο Ιησού Χριστό, από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

Από το βιβλίο:«ΕΚΚΛΗΣΙΑ η ΚΙΒΩΤΟΣ της ΣΩΤΗΡΙΑΣ και η μακαριότητα των αγίων», 

Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης. 

Μετάφραση-Επιμέλεια ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ, 

Αθήνα 2012

http://www.paterikiorthodoxia.com

Νιώθεις μέσα σου ξηρότητα πνευματική;

Μην φοβάσαι αν παρατηρείς μέσα σου ξηρότητα πνευματική. Η ζωωγόνα βροχή έρχεται "άνωθεν", όχι από κάτω, δηλαδή απ'τη σκληρή γη της καρδιάς σου που "ανατέλλει ακάνθας και τριβόλους".

Μην περιμένεις γι'αυτό μερικές εξαιρετικές ευκαιρίες, όπως είναι η έκσταση και ο ενθουσιασμός ή άλλα ευάρεστα συναισθήματα.

Η προσευχή δεν είναι μέσο ικανοποίησής μας. Γνώρισε την αθλιότητά σου, "πένθησε και κλαύσε". Θυμήσου ότι είσαι θνητός και ζήτησε το έλεος του Κυρίου. Τα υπόλοιπα εξαρτιώνται από αυτόν...

Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών"

www.agioritikovima.gr

Τα τρία φόβητρα των δαιμόνων

Διάβασες κάπου την ιστορία από τη ζωή του αγίου Ιωάννου του Βόστρσκο. Μια φορά, όταν αυτός ο μακάριος Ιωάννης προσευχόταν, άνοιξε η πνευματική όρασή του και είδε τα δαιμόνια. Ούτε τολμούσαν να πλησιάσουν τον άνθρωπο του Θεού , ούτε ήθελαν να απομακρυνθούν μακριά απ’ αυτόν. Βλέποντάς τους πώς τους περιέβαλε ο φόβος, ο Ιωάννης τους ρώτησε τι είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο; Τα δαιμόνια απάντησαν «Τρία πράγματα : εκείνο που εσείς οι χριστιανοί φοράτε γύρω από το λαιμό , εκείνο που νίβεστε στην Εκκλησία και εκείνο που τρώτε στην Εκκλησία». Πάλι ρώτησε ο άνθρωπος του Θεού: «Και απ’ αυτά τα τρία τι φοβάστε περισσότερο;». Του απάντησαν οι πολίτες της κόλασης: «Εκείνο που τρώτε στην Εκκλησία».

Δεν σου είναι σαφές αυτό; Εκείνο που οι χριστιανοί φορούν γύρω από τον λαιμό είναι ο σταυρός. Εκείνο με το οποίο βαπτίζονται ή βρέχονται στην Εκκλησία είναι ο αγιασμός. Και εκείνο που τρώνε στην Εκκλησία είναι η αγία Μετάληψη. Ο σταυρός είναι σημάδι της νίκης μέσω του μαρτυρίου από αγάπη. Το αγιασμένο νερό καθαρίζει και επισημαίνει την πνευματική και τη σωματική καθαρότητα. Η Μετάληψη είναι το ουράνιο τραπέζι , που προσφέρεται στην ψυχή για τροφή με το σώμα και το αίμα του Θεού. Είναι, δηλαδή, παράξενο που οι δυνάμεις της κόλασης τρέμουν αυτά τα τρία; Αυτές ψιθυρίζουν στους ανθρώπους εντελώς αντίθετες συμβουλές , και είναι οι εξής:

Να αποφεύγουν οπωσδήποτε κάθε μαρτύριο , ώστε να ξεριζώσουν από τις ανθρώπινες καρδιές την αγάπη και τη φιλανθρωπία.

Να ζουν στην αμαρτωλή ακαθαρσία , με την οποία θέλουν να κάνουν τους ανθρώπους υποταγμένους τους και κοντινούς συγγενείς , και να τους απομακρύνουν από τον πεντακάθαρο Θεό.

Να πεθαίνουν και να σκοτώνουν την ψυχή τους με την πείνα μη δίνοντάς της καμία θεϊκή τροφή (την οποία η ψυχή από τη φύση της λαχταρά) ∙ αλλά να τρέφονται μόνο με τη γήινη τροφή σαν τα ζώα. Και φοβούνται περισσότερο τη Μετάληψη τα πνεύματα της κόλασης, επειδή αυτό είναι το στέμμα της ανθρώπινης ανύψωσης προς τον Θεό και της ένωσης με τον Θεό.

Από τον Θεό ευλογία σε σένα και ειρήνη.

«ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός

Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά.

Μάθε να σιωπάς.

Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.

Δουλεύεις για τον Αόρατο.

Ας είναι και το έργο σου αόρατο.

Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι.

Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.

Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:

Να ενεργείς με διάκριση.

Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι.

Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι.

Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.

Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής.

Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος.

Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε.

Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη.

Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς.

Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου.

Όταν διαρκώς μιλάς γι’αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου.»

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.

Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Τ.Κολλιάντερ Ο δρόμος των ασκητών

www.pentapostagma.gr

OI ΛΕΓOMENOI ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΜΑΣ ΕΜΠΑΙΖΟΥΝ!

ΠΟΙΑ Η ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΟΞΟ;

ΠΑΠΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ, ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΩΣ ΘΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ.

…Οἱ σύμμαχοί μας δὲν ἔχουν τὴν διάθεσιν νὰ ἐνεργήσουν ὑπὲρ της Ελλάδος. Ἕνα ἀρχαῖον ῥητὸν λέγει, ὅτι διὰ νὰ εὕρῃ κανεὶς τὸ δίκαιόν του χρειάζονται τρία πράγματα. Πρῶτον νὰ ἔχῃ δίκαιον. Δεύτερον νὰ ἠμπορῇ νὰ ὑποστηρίξῃ τὸ δίκαιόν του. Καὶ τρίτον νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τοῦ ἀποδώσῃ τὸ δίκαιον. Ἐν προκειμένῳ ἡ Ἑλλὰς καὶ δίκαιον ἔχει, καὶ ὑποστηρίζει αὐτὸ σθεναρῶς, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἐκεῖνος ποὺ θὰ τῆς ἀποδώσῃ τὸ δίκαιον. Ἂς εἴπωμεν τὴν πικρὰν ἀλήθειαν, ὅτι οἱ λεγόμενοι σύμμαχοι μᾶς ἐμπαίζουν! Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ποικιλοτρόπως ἐξοπλίζουν τὴν Τουρκίαν, ἡ ὁποία μισεῖ θανασίμως τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀφορμὴν ζητεῖ νὰ ἐπιτεθῇ κατ᾿ αὐτῆς πρὸς ἐπανίδρυσιν τῆς πάλαι ποτὲ μεγάλης τουρκικῆς αὐτοκρατορίας, ἥτις ἄλλοτε ἔφθασε μέχρι τῶν πυλῶν τῆς Βιέννης. Φόβος ὑπάρχει νὰ ἐπαναληφθοῦν τὰ θλιβερὰ γεγονότα τοῦ 1922, ὅτε εἰς τὸν λιμένα τῆς Σμύρνης τὰ θωρηκτὰ τῶν συμμάχων ἐθεῶντο ἀπαθῶς τὴν σφαγὴν τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῷ ὀλίγαι ὁμοβροντίαι θὰ ἠδύναντο νὰ δημιουργήσουν ἀσφαλὲς τρίγωνον, εἰς τὸ ὁποῖον νὰ κατέφευγον προσωρινῶς οἱ Ἕλληνες ἕως ὅτου ἀναχωρήσουν ἐκ τῆς Μ. Ἀσίας. 

Ὁ δὲ τότε Ἀμερικανὸς πρόξενος Χόρτον, βλέπων τὴν ἄδικον σφαγὴν τοῦ ἑλληνισμοῦ, εἶπε· «Αἰσχύνομαι διότι λέγομαι ἄνθρωπος». Τὸ ἰσλαμικὸν τόξον δυστυχῶς ἐνισχύεται, καὶ αἰτία αὐτοῦ εἰς τὸ βάθος εἶνε, ὅτι ἡ Ἑλλὰς ὡς καὶ οἱ ἄλλοι βαλκανικοὶ λαοὶ (Σερβικός, Ῥουμανικὸς καὶ Βουλγαρικός) εἶνε λαοὶ ὀρθόδοξοι, ἐνῷ οἱ λεγόμενοι ἐν Δύσει σύμμαχοί μας ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὸν παπικὸν ὁλοκληρωτισμόν, ὅστις ἐπιθυμεῖ νὰ ἴδῃ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐξαφανιζομένην καὶ τὴν Τουρκίαν ν᾿ ἀναδύεται ὡς φοβερὸν θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως.

Ἔσχατοι καιροί! Ν᾿ ἀπελπισθῶμεν; Ὄχι. Ἀλλ᾿ ἐνώπιον τοιούτου ἐθνικοῦ κινδύνου εἶνε ἀνάγκη ἡ Ἑλλὰς νὰ παρουσιασθῇ ἡνωμένη πολιτικῶς, νὰ ὑπάρξῃ ὁμόνοια καὶ ὁμοψυχία, καὶ νὰ καταβληθοῦν προσπάθειαι πρὸς δημιουργίαν τῆς Βαλκανιάδος κατὰ τὸ ὅραμα τοῦ Ῥήγα Φεραίου. Οὕτω μόνον θὰ δυνηθῶμεν ν᾿ ἀντεπεξέλθωμεν εἰς τὴν φοβερὰν ἀπομόνωσιν, εἰς τὴν ὁποίαν θέλουν νὰ καταδικάσουν τὴν Ἑλλάδα οἱ λεγόμενοι σύμμαχοί μας.

† Ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος

(Δηλώσεις του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, για το Σκοπιανό, τῆς 30-12-1992)

Προμαχοῦμεν τῆς πίστεως τῶν Πατέρων μας

Τί νά συζητήσωμεν μέ τούς Παπικούς; Ἄν εἶναι ἐν τάξει ἡ προσθήκη τους εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως; τό ὁποῖον τηροῦμεν ἡμεῖς ἀναλλοίωτον χάριτι Χριστοῦ… ἤ ἐπί τῆς μωρολογίας τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, τό ὁποῖον οὐδέ χωρεῖ εἰς τόν νοῦν τοῦ κοινοῦ ἀνθρώπου...;

Οἱ ἁπλοῖ καί ἁγιορεῖται μοναχοί, νομίζομεν, ὅτι τοιοῦτοι διάλογοι ἐπιτρέπονται εἰς τά Πανεπιστήμια πρός ἱστορικήν καί ἀκαδημαϊκήν συζήτησιν. Πιστεύομεν δέ ἀκραδάντως, ὅτι συζήτησις περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος καί πίστεως εἶναι ἀπαράδεκτος. Μένομεν πιστοί εἰς τάς ἀποφάσεις τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τάς θεοπνεύστους ἀποφάσεις τῶνἉγίων Πατέρων. Ἔχομεν φανεράν τήν ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί δεχόμεθα φιλαδέλφως πάντα ἑτερόδοξον, ἀποδεχόμενον αὐτήν καί ἀποκῃρύσσοντα τάς κακοδόξους προσθήκας καί τά αὐθαίρετα καινοφανῆ δόγματα. Εὐχόμεθα "ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως"...

Ἄς εὐσταθήσουν οἱ διϊστάμενοι ἐπί τοῦ σταθεροῦ ἐπιπέδου τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἄς ἀποσείσουν τάς αὐθαιρέτους καινοτομίας των καί τότε οὐδεμία χρεία διαλόγων. Αὐτομάτως ἑνούμεθα δογματικῶς καί λατρευτικῶς καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ θά δοξάζωμεν τό Πανάγιον ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὠς ἐμπρέπει εἰς ἀδελφούς χριστιανούς. 

Δέν κατεχόμεθα ἀπό μισαλλοδοξίαν, ὡς θέλουν νά μᾶς χαρακτηρίζουν οἱ ἐπιπόλαιοι φιλενωτικοί· προμαχοῦμεν τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων μας (τῶν ἁγίων Πατέρων) καί κατά καθῆκον πνευματικόν φέρομεν εἰς γνῶσιν τοῦ χριστεπωνύμου Ὀρθοδόξου πληρώματος τά ἀνωτέρω, ἵνα προφυλάξωμεν αὐτό ἀπό τάς σατανικάς παγίδας τοῦ Οὐνιτισμοῦ.

Ἀρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτης (1886-1983)

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Ποιό εἶναι τό καλύτερο σενάριο τῆς ζωῆς μας;..

Ποιό εἶναι τό καλύτερο σενάριο τῆς ζωῆς μας;..

Ἀλήθεια, καί ποιός δέν θά ἤθελε να γνωρίζει ποιό θά ἦταν τό καλύτερο "σενάριο" στήν ζωή του;!

Γιά νά βαδίσει πάνω σ' αὐτό, νά τό ζήσει, νά τό χαρεῖ, νά κερδίσει τά μεγαλύτερη ὀφέλη ἀπό αὐτό, μά προπαντός γιά νά ἔχει "happy end", "μακάριο τέλος"!

"Κύριε, δός μοι τέλος ἀγαθόν 

καί καρδίαν ἐπίπονον πρός ἀναζήτησίν Σου"

Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος 

Ἄς δοῦμε, ὅμως, ἀπό ποιούς "γράφονται τά σενάρια τῆς ζωῆς", ἀπό ποιόν "γράφονται τά καλύτερα σενάρια τῆς ζωῆς", πῶς καί γιατί!

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι καταστρώνουνε σχέδια (κάνουν σενάρια), λιγότεροι μποροῦν νά τά ἐκπληρώσουν κατά τά καταστρωθέντα καί πάντοτε οὐδείς, ἐλάχιστοι ρωτοῦν τόν Θεό ποιό εἶναι τό δικό Του σχέδιο γιά αὐτούς!

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἐπιθυμίες, λιγότεροι θά καταφέρουν νά τίς ἱκανοποιήσουν κατά τό ποθούμενον καί πάντοτε οὐδείς, ἐλάχιστοι ρωτοῦν τόν Θεό τί ἐπιθυμεῖ Αὐτός γιά αὐτούς!

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι θά πέσουν σέ ἀποτυχίες κατά τό μή προσδοκώμενον, λιγότεροι ἐπιτυγχάνουν καί πάντοτε οὐδείς, ἐλάχιστοι ρωτοῦν τόν Θεό τί θέλει νά ἐπιτύχει Αὐτός μέ αὐτούς!

"Κύριε· πρὸς Σὲ κατέφυγον· 

δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου, 

ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου. 

Τὸ Πνεῦμα Σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει μὲ ἐν γῇ εὐθείᾳ· 

ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με".

(Ψαλμ. 142)

Ἡ ζωή εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, μᾶς δίδεται.

Ἄς ὑποθέσουμε πώς ἡ ζωή μας εἶναι ἕνα βιβλίο.

Ἀρχικά οἱ σελίδες του εἶναι ἄγραφες, λευκές. 

Μετά τήν πρώτη πνοή μας, θά ἀρχίσουμε νά τίς γεμίζουμε μέ τά λόγια, τά ἔργα καί τίς προαιρέσεις μας.

Ἑπομένως, εἶναι ἕνα βιβλίο στό ὁποῖο ναί μέν πρωταγωνιστοῦμε σέ ἕναν "ρόλο" (μᾶς ἔφερε στήν ζωή ὁ Θεός σέ συγκεκριμένες συνθῆκες), ἀλλά ἐξακολουθοῦμε νά μήν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ συγγραφεῖς ὁλάκερου τοῦ βιβλίου!

Δέν εἶναι δικό μας (τό δῶρο τῆς ζωῆς).

Ἐμεῖς, γράφουμε μόνο τά λόγια, τά ἔργα καί τίς προαιρέσεις μας καί μέχρι ἐκεῖ!

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ὅμως, δέν γράφει μόνος του οὔτε αὐτόν τόν ρόλο του.

Καταθέτει τόν κονδυλοφόρο τῆς ψυχῆς του, τά λόγια του, τά ἔργα του, τήν πρόθεσή του στόν Τέλειο καί Πάνσοφο Θεό, γιά νά γράψει Αὐτός μαζί του τό πιό τέλειο καί σωτήριο σενάριο γιά αὐτόν στήν ζωή πού τοῦ χάρισε.

Διότι καλύτερα γράφει ἕνας μαθητῆς τίς ἀσκήσεις στό τετράδιό του, ὅταν τοῦ ὑπαγορεύει τούς σωστούς κανόνες ὁ δάσκαλός του.

Καλύτερα ζεῖ κι ἕνας πιστός τήν ζωή του, ὅταν τοῦ ὑπαγορεύει τά σωστά καί σωτήρια, ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ τίς ἐντολές Του! 

Οἱ περισσότεροι κοσμικοί ἄνθρωποι, κρατοῦν σφιχτά τόν κονδυλοφόρο τῶν θελημάτων τους καί τῶν δικῶν τους "κανόνων" στό δικό τους χέρι καί ἐμπιστευόμενοι τήν δική τους σοφία (τήν μωρία τοῦ κόσμου), τό μόνο πού καταφέρνουν ὡς ἁτελεῖς και ἁμαρτωλοί εἶναι νά μουτζουρώνουν τό βιβλίο τῆς ζωῆς τους, νά μαυρίζουν καί νά κακοποιοῦν τίς σελίδες του καί νά γράφουν ἕνα καταστροφικό σενάριο, μέ ἕνα ἀποτυχημένο τέλος! 

Διότι:

"ἡ γὰρ σοφία τοῦ κόσμου τούτου μωρία παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν·"

(Α' Κορ. 3, 19) 

Ποιός θέλει περισσότερο τήν ἐπιτυχία ἑνός βιβλίου;

Ὁ κάθε "ἥρωας" τῆς ἱστορίας του, στόν ὁποῖο δόθηκε ἕνας μόνο συγκεκριμένος ρόλος ἤ ὁ ἁπλός ἀναγνώστης του πού εἶναι ἔξω ἀπό τό βιβλίο καί τό κρατᾶ στά χέρια του;!...

Κανείς, ὅσο ὁ συγγραφέας του βέβαια!

Δέν μπορεῖ λοιπόν ἐμεῖς νά ὁραματιζόμαστε κάτι καλύτερο γιἀ τούς ἑαυτούς μας, ἀπό αὐτό πού ὁραματίζεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί Δημιουργός γιά ἐμᾶς!

Γιατί ἐμεῖς μέν, καλά καλά δέν "μάθαμε σωστά τόν δικό μας ρόλο" σέ αὐτήν τήν ζωή, οὔτε γνωρίζουμε ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ καί πῶς θά καταλήξει,  πολλῷ δέ μᾶλλον, δέν ἔχουμε ἰδέα γιά ὁλάκερο τό βιβλίο τῆς ζωῆς!

"Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή"

(Ἰωά. 14,6)

Ὁ καλός ἐπίγειος πατέρας, ἀφήνει μέ χαρά τήν κληρονομιά του στό παιδί του.

Ὁ Πανάγαθος Ἐπουράνιος Πατέρας, δέν θά ἀφήσει τήν δική Του ἀμύθητη περιουσία καί κληρονομιά στά παιδιά Του;

Ἄς ὑποθέσουμε πώς ἡ σωτηρία μας εἶναι μία ἐπιταγή.

Ἡ πιό ἔξυπνη, σοφή καί συνετή συμπεριφορά ἀπέναντι στό θεόσδοτο δῶρο τῆς ζωῆς μας, εἶναι νά βάλουμε ἐν λευκῷ τήν ὑπογραφή μας καί νά τήν δώσουμε μέ κλειστά τά μάτια στόν Πατέρα Θεό.

Καί Αὐτός, θά συμπληρώσει τό μεγαλύτερο καί πιό κερδοφόρο ποσό γιά ἐμᾶς!

Γιατί ὁ ἐπίγειος πατέρας, ἀκόμη κι ἄν εἶχε ὑψηλό ἀξίωμα ἐν ζωῇ, μέ τόν θάνατό του ἔπαυσε μαζί του καί τό ἀξίωμά του μέ τά κέρδη καί τίς τιμές του.

Ὁ Ἐπουράνιος Πατέρας ὅμως, εἶναι Ἄπειρος κι Ἀθάνατος καί βασιλεύει ἐν δόξῃ στήν αἰώνιο Οὐράνια Βασιλεία Του!

Δέν θά πάψουν νά ὐπάρχουν ποτέ!

Τό καλύτερο σενάριο τῆς ζωῆς μας, λοιπόν, εἶναι αὐτό πού γράφει ὁ Θεός, ἄν Τόν ἀφήσουμε (αὐτεξούσιο)...

«ὅστις θέλει 

ὀπίσω μου ἐλθεῖν, 

ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν 

καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ 

καὶ ἀκολουθείτω μοι»

(Μαρκ. η΄ 34)

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι  νομίζουν πώς τό τέλειο σενάριο ζωῆς περιλαμβάνει:

χαρές, δόξες, τιμές, χρῆμα, καλοπέραση, ὑγεία...

Λιγότεροι κατάλαβαν πώς δέν ὑπάρχει ἀνθρωπίνως τέλειο σενάριο, ἀλλά μέσα σέ αὐτό παρεισφρύουν:

λύπες, ἀφάνεια, ἀδικίες, ἀδυναμίες, ἀτέλειες, φτώχεια, δυσκολίες, ἀρρώστειες...

Ἐλάχιστοι δέ, κατάλαβαν πώς στό τέλειο σενάριο τοῦ Θεοῦ ἡ οὐσία του δέν κρύβεται στό ἄσπρο ἤ στό μαῦρο, δηλαδή στό εὐχάριστο ἤ δυσάρεστο, ἀλλά στό σωτήριο καί μή σωτήριο

καί αὐτό τό σενάριο σοφά ἐπιλέγουν!

Διότι ἡ χαρά ἤ ἡ λύπη μιᾶς πορείας ζωῆς, δέν ἀξίζει τίποτε μπροστά στήν αἰώνια ἀπώλεια ἤ μακαριότητα!

Πῶς ἐπιλέγουν οἱ ἐλάχιστοι τόν σωτήριο δρόμο τῆς ζωῆς, τό καλύτερο σενάριο ζωῆς; 

Κύριε, «γεννηθήτω τό θέλημά Σου»! 

Λέγοντας αὐτήν τήν φράση πρίν καί μετά ἀπό κάθε ἀπόφαση καί πράξη, τότε, σταματᾶμε νά γράφουμε ἐμεῖς ἐπίφοβα σενάρια ζωῆς, τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ κατά τό θέλημά Του καί Αὐτός ἀναλαμβάνει τήν ἐργολαβία τῆς σωτηρίας μας σέ αὐτήν την ζωή γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν μακαρία καί αἰώνιο!

«Πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω ἀλλ' ὡς σύ Κύριε»!

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!

Κείμενο ἀπό:

Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ ( http://kaiomenivatos.blogspot.gr/)