ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ 1956
ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 187
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ;
«Ἀγαπᾶ Κύριος τὰς πύλας Σιὼν ὑπὲρ πάντα τὰ σκηνώματα
Ἰακώβ. Δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ σοῦ ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ»
(Ψαλμ. 86, 3)
Ζoῦμε, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ζοῦμε εἰς ἐποχὴν φρικτῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἀποστασίας. Σημεῖα εἶνε αἱ ἀντιχριστιανικαὶ ἰδέαι καὶ ροπαί˙ εἶνε τὰ πρωτοφανῆ ἐγκλήματα˙ εἶνε τὰ τεράστια σκάνδαλα τῶν ἡμερῶν μας. Ὡς κύματα ἀφριζούσης θαλάσσης ἐφορμοῦν καὶ ζητοῦν νὰ πνίξουν, νὰ καταποντίσουν εἰς τὸν Ἅδην, εἰς τὰ πέταυρα τοῦ Ἅδου, ψυχάς. Ποῖον ἐκ τῶν συγχρόνων ἐγκλημάτων καὶ σκανδάλων ἐδῶ νʼ ἀναφέρωμεν καὶ νὰ στηλιτεύσωμεν; Τὸ ἕν διαδέχεται τὸ ἄλλο ὄχι εἰς ἀραιὰ χρονικὰ διαστήματα, ὡς παλαιότερον, ἀλλὰ μὲ ταχύτητα ἵππου τρέχοντος ἐν καλπασμῶ, εἰς τὰ πλευρὰ τοῦ ὁποίου βυθίζει τὰ ὀξέα κέντρα, τοὺς πτερνιστῆρας, σκληρὸς ἀναβάτης. Μέγα σκάνδαλον διὰ τὴν συνείδησιν τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας ἧτο τὸ Βασιλικὸν ἐκεῖνο Διάταγμα, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ Μασονία ἐπισημοποιεῖτο καὶ ἐνισχύετο οἰκονομικῶς, ἵνα, ὡς ἄλλη Λερναία Ὕδρα, ἐξαπλώση τοὺς πλοκάμους της ἀκόμη περισσότερον καὶ κατακτήση πᾶν τὸ Ἑλληνικόν. Εὐτυχῶς τὸ Β.Δ. ἀνεκλήθη. Ἀλλὰ δὲν ἐπρόλαβεν ὁ εὐσεβὴς λαὸς νʼ ἀναπνεύση καὶ νὰ χαρῆ διὰ τὴν ἥτταν αὐτὴν τοῦ Μασονικοῦ θηρίου καὶ ἰδοὺ ἐκρήγνυται νέον σκάνδαλον, σκάνδαλον εἰς βάθος καὶ ἔκτασιν φοβερώτερον, σκάνδαλον, ὅπερ διὰ τοῦ τύπου διετυμπανίσθη καὶ ἐγνώσθη εἰς εὐρύτατα στρώματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὅσοι πιστοὶ ἀνέγνωσαν ἤ ἤκουσαν τὴν φρικτὴν εἴδησιν ἠπόρησαν σφόδρα, ἠσθάνθησαν τὸν ψυχικόν των κόσμον σειόμενον, ὡς νὰ ἔβλεπον ἐνώπιόν των εἰκόνας Ἀποκαλύψεως, τὰ ὄρη κλονιζόμενα, τοὺς ποταμοὺς ξηραινομένους, τοὺς ἀστέρας ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντας…
Ποῖον τὸ σκάνδαλον; Νέα τοῦ θηρίου ἐξόρμησις. Ἡ Ἀντίχριστος Μασονία μὲ γιγαντιαῖα βήματα προχωρεῖ, κατακτᾶ νέα ἐδάφη, ὑποκρίνεται τὸν εὐσεβῆ, τὸν εὐλαβέστατον προσκηνυτήν, φορεῖ τὴν φορὰν αὐτὴν ράσον, καλυμμαύχιον, σταυρόν, ἐγκόλπιον Ὀρθοδόξου κληρικοῦ, καὶ ἰδοὺ ἔφθασε πρὸ πυλῶν Σιών, εὗρεν αὐτὰς ἀφύλακτους, διέβη τὰς πύλας καὶ διεκδικεῖ ἤδη ὑπὲρ ἑαυτῆς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων! Ὕψιστε Θεέ! Ἔως ἐκεῖ ἔφθασεν ὁ Ἀντίχριστος; – Δυστυχῶς αἱ ἐκεῖθεν εἰδήσεις φέρουν, ὅτι ἐκ τῶν ὑποψηφίων τοῦ Θρόνου ἐκεῖνος ποὺ συγκεντρώνει τὰς περισσοτέρας ἐλπίδας διὰ νὰ ἐκλεγῆ Πατριάρχης εἶνε μασόνος κληρικός.
* * *
Ἄνδρες ἀδελφοί! Εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἡ Μασονία ἑτοιμάζεται νὰ δώση μάχην, νὰ καταγάγη τὸν θρίαμβον καὶ ἡμεῖς θὰ μείνωμεν ἀδιάφοροι; Καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ ὡς Ἕλληνες πρέπει νὰ ἐνδιαφερθῶμεν, νὰ κινήσωμεν πάντα λίθον, νὰ καταβάλωμεν πᾶσαν προσπάθειαν, ἵνα μὴ μασόνος ἐκλεγῆ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων. Ὄχι! Εἶνε ἡΜήτηρ Σιῶν, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, εἶνε ἡ πόλις ἡ ἱερὰ καὶ ἁγία, ἡ ὁποία πρέπει νὰ προκαλῆ τὸ ἐνδιαφέρον, τὴν συγκίνησιν, τὸ ρῖγος παντὸς Ὀρθοδόξου Ἕλληνος.
Πῶς νʼ ἀδιαφωρήσωμεν; Ὡς χριστιανοὶ δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ λησμονήσωμεν τὴν ἱστορίαν τῆς πόλεως. Νὰ δώσωμεν ταύτας ἀμυδρὰν τινα εἰκόνα; Ἐν τῆ πόλει ταύτη διεδραματίσθησαν τὰ μέγιστα ἐκεῖνα γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ προκαλοῦν τὰ θάμβη τῶν αἰώνων, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, καὶ διὰ τῶν ὁποίων γεγονότων ἡ ἀνθρωπότης ἐλυτρώθη ἐκ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ εἰσῆλθεν εἰς νέαν περίοδον ζωῆς, τῆς ὄντως θείας καὶ μακαρίας διὰ τοὺς εἰλικρινῶς πιστεύοντας τὸ μέγα μυστήριον. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν διὰ πρώτην φορὰν ἀνῆλθε δωδεκαετὴς ὁ Ἰησοῦς μετὰ τῆς Παναγίας Μητρός Του καὶ ἐπεσκέφθη τὸν περίφημον Ναὸν καὶ ἐν μέσω τῶν διδασκάλων τοῦ Ἰσραὴλ ἐπερωτῶν καὶ ἀπαντῶν ἐξέπληξε τοὺς σοφοὺς πρεσβυτέρους, πρὸς δὲ τὴν ἐναγωνίως ἀναζητοῦσαν Αὐτὸν μητέρα ἔδωκεν ἀπάντησιν ἐγκλείουσαν ὁλόκληρον τὸ μυστήριον: «Τὶ ὅτι ἐζητεῖτε με; Οὐκ ἤδειτε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ Πατρός μου δεῖ εἶναι με;». Αὐτὴν τὴν πόλιν κατὰ τὸ διάστημα τῆς δημοσίας δράσεώς Του, ἐπʼ εὐκαιρία μεγάλων ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἑορτῶν ἐπεσκέφθη κατʼ ἐπανάληψιν καὶ κάτω ἀπὸ τὰς στοὰς τοῦ Ναοῦ ἠκούσθησαν αἱ ὑψηλότεραι ἐκεῖναι διδαχαὶ τῶν ὁποίων περίληψιν διέδωσε κυρίως ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Πρὸς αὐτὴν διὰ τελευταίαν φορὰν μὲ ἀκλόνητον ἀπόφασιν διὰ τὸ Μαρτύριον ἐβάδισεν ὁ Θεάνθρωπος προσκαλέσας τοὺς μαθητάς Του μὲ τό: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεύσι καὶ γραμματεύσι καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτω, καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν εἰς ἔθνεσιν εἰς τὸ ἐμπαῖξαι καὶ μαστιγώσαι καὶ σταυρῶσαι, καὶ τῆ τρίτη ἡμέρα ἀναστήσεται». Τῆς πόλεως ταύτης ἡ μεγαλοπρεπὴς θέα ἐκ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν κατὰ τὸν Βαϊοφόρον προϋκάλεσε τὰ δάκρυά Του, καὶ πρὸς αὐτὴν μετὰ δύο ἡμέρας ἀπευθυνόμενος μὲ πόνον ψυχῆς εἴπε τὸ συγκινητικώτατον ἐκεῖνο: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν˙ ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἴκος ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ. 23, 37).
Ἐν τῆ πόλει ταύτη διῆλθε τὰς τελευταίας ἡμέρας τῆς ζωῆς Του. Ἀλλὰ τὶς δύναται ἐπαξίως νὰ διηγηθῆ τὰ γεγονότα τῆς Μ. Ἑβδομάδος; Σταματοῦν αἱ γλῶσσαι τῶν ρητόρων. Θραύονται οἱ χρωστήρες τῶν ζωγράφων. Ἕκαστον λεπτὸν τῆς ἑβδομάδος ἐκεῖνης εἰς τὴν πλάστιγγα τῆς Ἱστορίας ζυγίζει περισσότερον ἀπὸ χίλια ἔτη. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν ἐξετυλίχθη τὸ Θεῖον Δρᾶμα. Εἰς αὐτὴν τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον. Εἰς αὐτὴν ἐδικάσθη καὶ κατεδικάσθη ὑπὸ ἀνόμων κριτῶν καὶ ὀλίγον τι ἔξωθεν τῆς πόλεως ἐπὶ τοῦ λόφου τοῦ Γολγοθᾶ ὑψώθη Ἐσταυρωμένος, μετέωρος μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁ ἀμόλυντος Υἱὸς τῆς Παρθένου καὶ προσέφερε τὴν ἱλαστήριον θυσίαν ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας καὶ κατελθὼν εἰς τὰ ζοφερὰ τοῦ Ἅδου βασίλεια, ἐνίκησε τὸν θάνατον καὶ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέστη τριήμερος, Φῶς ἀνέσπερον, ἔνδοξος Νικητὴς καὶ Θριαμβευτὴς τῶν αἰώνων. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν ἡ Πεντηκοστή, ἡ γεννέθλιος τῆς Ἐκκλησίας ἡμέρα, καθʼ ἥν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὡς φλόγες πυρὸς κατῆλθε καὶ μετέβαλε τοὺς ἀγραμμάτους εἰς πανσόφους κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου ἔως τῶν περάτων τῆς Οἰκουμένης.
Ἱερουσαλήμ! Μήτηρ Σιών! Ἐρεῖ ἄνθρωπος καὶ Ἄνθρωπος ἐγεννήθη ἐν αὐτῆ καὶ Αὐτὸς ἐθεμελίωσεν αὐτὴν ὁ Ὕψιστος.
Ἀλλʼ ἡ πόλις αὐτή, ὡς πόλις συνδεομένη μὲ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου, ἐμισήθη ἀγρίως ὑπὸ Ἰουδαίων καὶ Ἐθνικῶν. Εἰς τὰς ὁδοὺς αὐτῆς ἔρρευσε τὸ πρῶτον μαρτυρικὸν αἵμα τῶν ὀπαδῶν τῆς νέας θρησκείας. Εἰς αὐτὴν ἐμαρτύρησεν ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος, λιθοβοληθείς, ὁ Ἰάκωβος ἀδελφόθεος, ριφθεὶς ἐκ τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ. Τῆς Πόλεως ταύτης οἱ πρῶτοι ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοὶ ὐπέστησαν ὑπὸ τῶν ὁμοφύλων τὸν πρῶτον διωγμόν. Τὰ ὑπάρχοντά των ἡρπάγησαν, αἱ οἰκείαι των ἐκάησαν, αὐτοὶ δὲ συνελήφθησαν καὶ ἐρρίφθησαν εἰς τὰς φυλακάς. Μάρτυρες τοῦ Ἰησοῦ!
Πρὸς αὐτοὺς κυρίως ἐγράφη ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου διὰ πίστεως παρηγοροῦσα καὶ ἀναπτερώνουσα τὸ φρόνημα τῶν δεδιωγμένων ἕνεκεν ἀλήθειας καὶ δικαιοσύνης. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν διωγμῶν ὑπὸ τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων πολὺ αἵμα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἔρρευσεν ὑπὲρ τῆς νέας πίστεως. Ὡς ὁ μάρτυς Δομνῖνος ἐκαίοντο ζῶντες. Ἀδριανὸς ὁ αὐτοκράτωρ διὰ νὰ ὑβρίση καὶ ἐξευτελίση, ὡς ἐνομίζε, τὴν πίστιν τῶν χριστιανῶν, ἐκεῖ ὅπου ἐμαρτύρησε καὶ ἐνέπνευσεν ὁ Κῆρυξ τῆς πλέον ἀγνῆς καὶ ἁγίας ζωῆς ὕψωσε τὸ ἄγαλμα τῆς αἰσχροτέρας θεότητος τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, τὸ ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης καὶ διέταξεν ὁ ἄφρων τὴν γενικὴν προσκύνησίν του! Ἀλλʼ ἀνέτειλε διὰ τὴν ἱερὰν πόλιν ἡ ἡμέρα τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἀγαλλιάσεως. Ἧτο ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ αὐτοκράτειρα Ἑλένη ἧλθε καὶ ἐνήργησεν ἀνασκαφὰς καὶ ἀνεῦρε τὸ Τίμιον Ξύλον καὶ ἀνήγειρε τρεῖς μεγαλοπρεπεὶς Ναούς, τὸν ἐπὶ τοῦ Γολγοθᾶ, τὸν ἐπὶ τῆς εὑρέσεως τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Σωτῆρος, ὅστις καὶ Ναὸς Ἀναστάσεως ἐκαλεῖτο καὶ ἀπλῶς Ἀνάστασις.
Νέας θλίψεις ἐδοκίμασεν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐκ μέρους τῶν πυρολατρῶν Περσῶν. Αὐτοὶ ἐπέδραμον κατὰ τῆς ἱερᾶς πόλεως, τὴν ἐπολιόρκησαν καὶ τὴν ἐκυρίευσαν, ἐτὐφλωσαν κληρικούς, ἀπήγαγον ὡς ἀγέλας κτηνῶν εἰς αἰχμαλωσίαν τοὺς κατοίκους, ἥρπασαν τὸν Τίμιον Σταυρόν. Ἀλλʼ ἐξῆλθε κατʼ αὐτῶν ὁ εὐσεβὴς καὶ γενναῖος αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος, ὅστις νικήσας τοὺς Πέρσας μετέφερεν τῶ 630 εἰς τὴν Ἱερὰν Πόλιν ἐν θριάμβω τὸν Τίμιον Σταυρόν. Ἀλλʼ ἡ μαρτυρικὴ Ἐκκλησία δὲν διῆλθε μακρὰν περίοδον εἰρήνης. Διότι μετʼ ὀλίγον ἐκ τῆς Ἀραβικῆς ἐρήμου ἐξῆλθε πρὸς κατάκτησιν ὅλης τῆς γῆς ἕτερον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ Μωάμεθ, τοῦ ὁποίου οἱ φανατικοὶ ὀπαδοὶ ἐκήρυξαν κατὰ τῶν χριστιανῶν ἀπηνῆ διωγμόν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Σιών, ἡ ἀμέσως μετὰ τῆς Ἀραβίας γειτονεύουσα, ἐδέχθη τὰ πρῶτα πλήγματα τοῦ θηρίου. Νέον αἵμα. Νέοι μάρτυρες. Νέοι ἆθλοι τῆς πίστεως. Ἡ Ἁγία Γῆ σφαδάζει κάτω ἀπὸ τὸ βαρὺ πέλμα τοῦ θηρίου.
Ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ὑπερασπιστὴς καὶ φρουρὸς τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ, ἀνίσχυρος νʼ ἀντιμετωπίση τὴν δύναμιν τῶν ἀραβικῶν λεγεώνων. Ἀλλὰ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς προκαλοῦν συγκίνησιν εἰς ὅλον τὸν χριστιανικὸν κόσμον. Ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῆς ἱερᾶς πόλεως ἐκ τῶν υἱῶν τῆς Ἄγαρ ἠκούσθησαν τότε βροντόφωνα κηρύγματα εἰς τοὺς ναούς. Ἡ Δύσις κινεῖται. Πλήθη λαοῦ ἐθελοντικῶς κατατάσσονται, συγκροτοῦνται εἰς στρατιάς, καὶ ἐνεργοῦν τὰς ἐκστρατείας ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι εἰς τὴν ἱστορίαν εἶνε γνωστοὶ ὑπὸ τὸ ὄνομαΣταυροφορίαι.
Οἱ Σταυροφόροι νικοῦν. Οἱ Ἀγαρηνοὶ ἐκδιώκονται. Οἱ ἅγιοι Τόποι ἀνακτῶνται. Αἱ σημαῖαι τοῦ Σταυροῦ κυματίζουν ἐν τῆ Ἱερᾶ Πόλει. Ἀλλὰ παραδόξως οἱ ὀρθόδοξοι τώρα πάσχουν χειρότερα κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν τῶν «χριστιανῶν» ἡγητόρων τῆς Δύσεως. Διότι οὖτοι, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, φορεῖς καὶ ἐνσαρκωταὶ τῆς Παπικῆς ἀπολυταρχίας, τοῦ Παπικοῦ κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων μίσους, ὄχι ὡς χριστιανοί, ἀλλʼ ὡς ἄγρια θηρία συμπεριφέρθησαν ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν των. Ἡσυχαστήρια, μοναστήρια, λαῦραι, προσκυνήματα, ναοὶ Ὀρθοδόξων ποὺ ἐσεβάσθησαν οἱ Ὀθωμανοί, ἐκλείσθησαν ἤ κατελήφθησαν ὑπὸ τῶν μοναχικῶν ταγμάτων τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων περιῆλθε τότε εἰς ἐσχάτην ἔνδειαν.
Ἀλλʼ ἄς τελειώνωμεν τὴν σύντομον αὐτὴν ἐπισκόπησιν τῆς Ἱστορίας τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἡ πλήρης ἐξιστόρησις τῶν δραματικῶν ἡμερῶν ποὺ διῆλθε κάτω ἀπὸ διαφόρους δυνάστας θʼ ἀπήτει τόμους πολλούς. Μετὰ τὴν δυναστείαν τῶν Σταυροφόρων ἦλθε καὶ πάλιν ἡ δυναστεία τῶν Ὀθωμανῶν, ἥτις διήρκησε μέχρι τοῦ 1918, ὅτε ἡ Παλαιστίνη ὡς πρεκτοράτον παρεδόθη εἰς τὴν Ἀγγελικὴν αὐτοκρατορίαν. Μετὰ δὲ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἀπεφασίσθη ἡ ἵδρυσις ἐλευθέρου κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ἡ δὲ ἱερὰ πόλις, ἡ πρώτη αὕτη κοιτὶς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀντί, ὡς ἔπρεπε, νὰ γίνη διεθνὴς πόλις τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου καὶ εἰς τοὺς πύργους αὐτῆς νὰ κυματίζουν ἀδελφωμέναι αἱ σημαῖαι τῶν κρατῶν τῶν Χριστιανικῶν λαῶν, παρεδόθη ἐξ ἡμισείας εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας καὶ τοὺς Ἄραβας τῆς Ἰορδανίας, οἱ ὁποῖοι διήρεσαν τὴν πόλιν εἰς ζώνας ἐπιρροῶν καὶ οὕτω τὰ Ἱερὰ Προσκυνήματα εὑρίσκονται μεταξὺ τῶν πυρῶν τῶν δύο ἀντιμαχομένων κρατῶν καὶ αἱ ὀβίδες τῶν πυροβόλων ὁσάκις συγκρούονται συρίζουν ὑπὲρ τὸν θόλον τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Μεγάλου Εἰρηνοποιοῦ τῆς ἀνθρωπότητος!
Ἀλλʼ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων πρέπει νὰ ἐλκύη καὶ διʼ ἕνα ἀκόμη λόγον τὴν προσοχὴν καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἑλλήνων. Καὶ ὁ λόγος αὐτὸς εἶνε ὅτι τὸν φρικτὸν Γολγοθάν, τὸν Πανάγιον Τάφον, τὰ Ἱερὰ Προσκυνήματα, εἰς τὰ ὁποῖα συρρέουν χιλιάδες προσκυνητῶν ἐξ ὅλας τῆς ὑφηλίου, φυλάσσει ἡ περιώνυμος ΑΓΙΟΤΑΦΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἐξ Ἑλλήνων, Ἁγιοταφικὴ ἀδελφότης! Τιμητικὴ φρουρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἱερὰ κουστωδία, τάγμα ἡρώων, τὸ ἐν Κυρίω καύχημα τοῦ ἡμετέρου Γένους, ἡ ὁρατὴ καὶ διαιωνίζουσα ἔκφρασις καὶ εἰκὼν τῶν πρὸς τοὺς Ἕλληνας λόγων τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ: «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰωάν. 12, 23).
* * *
Ἡ Ἱερὰ πόλις, ἡ Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότης μὲ τὴν ἔνδοξον αὐτῶν ἱστορίαν περισφίγγονται ὑπὸ θανάσιμον τῆς πίστεως ἐχθροῦ. Ἡ Ἀντίχριστος Μασονία διέβη τὰς πύλας Σιών, εἰσῆλθεν ἐντὸς τῆς πόλεως καὶ διεκδικεῖ τὸν ἱστορικὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων. Μικρὸς ὁ κίνδυνος; Ὄχι. Ὁ κίνδυνος εἶναι τεράστιος. Ἐὰν μασόνος κληρικὸς ἐκλεγῆ πατριάρχης κινδυνεύει ὄχι μόνον νʼ ἀμαυρωθῆ καὶ νὰ σβύση ὁ πνευματικὸς φάρος, ὁ ρίπτων τὰς ἀκτῖνας του εἰς ὅλην τὴν Ἀνατολήν, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότης κινδυνεύει νὰ διαλυθῆ ἤ νὰ πάθη πνευματικὴν συμφορὰν ἀπείρως χειρότεραν τῆς διαλύσεως, διὰ τῆς ἐγγραφῆς μασόνων ὡς μελῶν τῆς Ἀδελφότητος ἡ Ἀδελφότης νὰ μετατραπῆ εἰς Τεκτονικὴν Στοάν, ἡ ὁποία καὶ νὰ συνεδριάζη ἐν καιρῶ νυκτὸς ὑπὸ τοὺς θόλους τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, μία δὲ τοιαύτη πλέον Ἀδελφότης ὑπὸ μασόνον Πατριάρχην μόνον τὸ ἔνδοξον σχῆμα τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχουσα, ἀλλὰ καὶ νοῦν μασονικόν, θὰ εἶνε ἡ ἐνσάρκωσις τῆς προδοσίας, «βδέλυγμα ἐρημώσεως ἑστὼς ἐν τόπω ἁγίω».
Ἀλλʼ εἶνε τόσον φρικτῆ, τόσον συνταρακτικὴ ἡ εἴδησις, ὅτι ἡ Μασονία ἐπιζητεῖ νὰ καταλάβη τὴν Ἀκρόπολιν αὐτὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὥστε νὰ μὴ θέλη εἰς νὰ πιστεύση, ὅτι ἡ εἴδησις εἶνε ἀληθής.
Καὶ ὅμως ἡ εἴδησις εἶνε ἀληθής! Δυστυχῶς μετὰ θρήνον πολλοῦ ἀναφέρομεν τὸ γεγονός, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Τιβεριάδος Βενέδικτος Παπαδόπουλος, ὁ ὡς ἰσχυρότερος ὑποψήφιος τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου φερόμενος εἶνε δεδηλωμένος μασόνος. Τὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα τὸ ἐκκλησιαστικὸν περιοδικὸν «Ἐνορία» παρουσίασεν ὡς ἀποδεικτικὰ τῆς κατηγορίας καίτοι παρῆλθεν δίμηνον δὲν διεψεύσθησαν οὔτε παρὰ τοῦ ἰδίου οὔτε παρʼ ἑτέρου τινός. Καταγγέλεται δημοσίως ὅτι ὅτε ὁ εἰρημένος κληρικὸς ὡς ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου εὑρίσκετο ἐν Ἀθήναις ἐμυήθη εἰς Α΄ συμβ.˙ βαθμόν, τὴν 11 Μαΐου 1930, μετὰ τινας δὲ ἡμέρας εἰς Β΄ καὶ Γ΄ βαθμόν. Ἀλλʼ εἰς τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἡ «Σπίθα» ἔρχεται σήμερον νὰ προσθέση καὶ ἕτερον ἀποδεικτικὸν στοιχεῖον. Ὡς ὅτε πρὸ διετίας ἠμφεσβητήθη ἡ ὑπὸ τῆς «Σπίθας» ἀναφερθεῖσα εἴδησις, ὅτι ὁ τότε Πρύτανις τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου κ. Βλησίδης εἶνε μασόνος, ἠναγκάσθημεν νὰ δημοσιεύσωμεν τὴν φωτογραφίαν αὐτοῦ ἐν μέσω ἐπιτελῶν τῆς Μασονίας, οὕτω καὶ σήμερον πράττοντες δημοσιεύομεν φωτογραφίαν, ἥτις καὶ θέτει τέρμα εἰς πᾶσαν τυχὸν ἀμφισβήτησιν. Ἡ φωτογραφία παρουσιάζει τὸν κληρικὸν τοῦτον ἐν μέσω τῶν μελῶν τῆς ἐν Ἀθήναις Μασονικῆς Στοᾶς «ἡ Ἀδελφοποίησις».
Ἡ φωτογραφία αὕτη εὑρίσκετο καὶ ἐφυλάσσετο ἐπιμελῶς εἰς τὸ ἀρχεῖον τοῦ ἀξιοτίμου κ. Π. Βαρυπομπιώτου, Προέδρου τοῦ Ὀρθοδόξου Συλλόγου Ἀθηνῶν «οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι» τοῦ ὁποίου τὴν πεντηκονταετηρίδα καὶ θρησκευτικῆς δράσεως κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο ἐχαιρέτησε τὸ Πανελλήνιον. Ἡ φωτογραφία περιήλθεν αὐτῶ ὑπὸ τὰς ἐξῆς συνθήκας: Πρὸ 25ετίας ἔζη καὶ ἔδρα ἐν Ἀθήναις ζηλωτὴς μοναχὸς τοῦ Ἀγίου ὌρουςἈθανάσιος Βαλσαμάκης, ἱδρυτὴς ἀντιμασονικοῦ σωματείου ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν «Μέγας Κωνσταντῖνος». Κατὰ τὸν κ. Βαρυπομπιώτην ὅτε ὁ μοναχὸς οὕτος ἐπληροφορήθη ὅτι ὁ ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου ἀρχ. Βενέδικτος ἐμυήθη εἰς τὴν Μασονίαν ἔσπευσεν εἰς τὸ Μετόχιον, συνήντησε τὸν ἀρχιμανδρίτην καὶ ἤλεγξε τοῦτον διὰ τὴν προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλʼ οὗτος ἐξεμάνη διὰ τὸν ἔλεγχον καὶ ἐξεδίωξε βιαίως ἐκ τοῦ οἰκήματος τὸν θαραλλέον μοναχόν. Τότε ὁ ἀείμνηστος μοναχὸς πεισθεὶς ὅτι ὁ ἀρχιμ. Βενέδικτος ἐμμένει εἰς τὴν σατανικὴν πλάνην καὶ αἵρεσιν ἐδημοσίευσεν εἰς φυλλάδιον τὴν φωτογραφίαν ταύτην, τὴν ὁποίαν καὶ ἡμεῖς φωτοτυπήσαντες δημοσιεύομεν, ἵνα ζωηρότερον κρούσωμεν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου.
Καὶ τώρα τὶ πρὸς ἀποσόβησιν τοῦ κινδύνου πρέπει νὰ γίνη; Αὐστηρὰ μέτρα, ἡρωϊκὰ φάρμακα πρέπει νὰ ληφθοῦν, διὰ νὰ σωθῆ ἡ κατάστασις. Ποῖα ταῦτα; Ὑποδεικνύει ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅτε τῶ 1893 ὁ ἐψηφισμένος ὡς ἐπίσκοπος Χαλκίδος ἀρχιμ. Εὐγένιος Δεσπάτας κατηγορήθη ὅτι ἀνήκων εἰς τὴν Μασονικὴν Στοάν, ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνεδριάσασα ἀπεφάσισεν, ἵνα μὴ προβῆ εἰς τὴν χειροτονίαν πρὶν ἡ οὖτος κληθῆ καὶ δώση γραπτὴν δήλωσιν, λίβελλον κατὰ τῆς μασονίας.
Ὁ λίβελλος ἐδόθη καὶ εὑρίσκεται εἰς τὰ Ἀρχεῖα τῆς Ἱ. Συνόδου. Ἐν αὐτῶ δηλοῖ ὅτι ἡ κατηγορία εἶνε ψευδὴς καὶ ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε μέλος Μασονικῆς Στοᾶς. Τὸ ἱστορικὸν τοῦτο παράδειγμα πρέπει νὰ μιμηθῆ ἡ Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότης. Αὕτη, ἀκοίμητος φρουρὸς ὄχι ἀπλῶς τῶν ὑλικῶν κτιρίων, ἀλλὰ τοῦ Πνεῦματος τῆς ἀθανάτου Ἰδέας, τῆς Ὄρθοδοξίας, ἔχουσα ἐνώπιον τῆς τοιούτου εἴδους κατηγορίαν κατʼ ἐπιφανοῦς μέλους αὐτῆς, ὀφείλει νὰ καλέση ἐνώπιόν της, τὸν εἰρημένον κληρικὸν καὶ νὰ θέση ἐνώπιόν του ὧμον τὸ ἐρώτημα: Βενέδικτε, εἶσαι μασόνος ὡς σὲ καταγγέλουν οἱ ἐν Ἀθήναις ἐκκλησιαστικοὶ κύκλοι;
Ναὶ ἤ ὄχι; Ἐὰν ναί, πρέπει νὰ κρούσουν πενθίμως ὅλα τὰ σήμαντρα τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, διότι ἕνας ἀδελφὸς διὰ τῆς προσχωρήσεώς του εἰς τὴν Ἀντίχριστον ὀργάνωσιν τῶν Μασόνων ἀπέθανε πνευματικῶς, ἀπεχωρίσθη οἰκειοθελῶς τοῦ ἱεροῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐὰν μὲν ὑπὸ τὴν γενικὴν αὐτὴν κατάκρισιν καὶ κατακραυγὴν συναισθᾶνθη τὴν πτῶσιν του καὶ δείξη σημεῖα τινὰ μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς πρέπει νὰ κληθῆ νὰ δώση λίβελλον, ἐν τῶ ὁποίω σαφῶς θὰ δηλοῖ ὄχι μόνον ὅτι ἀποχωρίζεται τῆς Μασονίας, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἡ Μασονία μὲ τὰ δόγματά της, τὰ μυστήριά της καὶ τοὺς καταχθονίους σκοπούς της ἀποτελεῖ φοβερόν, ἀντιχριστιανικὸν συγκρότημα, τοῦτʼ αὐτὸ λατρείαν τοῦ Σατανᾶ. Δίδα τοιοῦτον λίβελλον ὁ Βενέδικτος; Ἄς κρούσουν χαρμοσύνως οἱ κώδωνες τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέστη, ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη… Ἄς γίνη καὶ πάλιν δεκτὸς εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἀδελφότητος, ἀλλʼ ὑπὸ ὅρους, ἀλλʼ ὑπὸ αὐστηρὰν παρακολούθησιν, ἀλλʼ ὑπὸ ἐπίτιμον πνευματικόν, ἵνα ἐν τοῖς πράγμασι διαπιστωθῆ ἡ γνησιότης, καὶ ἡ σταθερότης τῆς μετανοίας του. Ἀλλὰ δὲν δίδει λίβελλον κατὰ τῆς Μασονίας ὁ Βενέδικτος; Τότε ὡς ἐμμένων εἰς τὴν φρικτὴν πλάνην, νὰ δικασθῆ, καὶ νὰ καθαιρεθῆ ὡς προδότης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὡς ἀπλοὺς μοναχὸς νὰ ἀποσταλῆ εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν Ἁγίου Σάββα, ἵνα ἐν σπηλαίω ὑπὸ αὐστηρὸν Γέροντα διέλθη τὰς ὑπολοίπους ἡμέρας τῆς ζωῆς του, ἵνα μὴ τὸ κακὸν ὡς φαγέδαινα ἐξαπλωθῆ εἰς ὅλον τὸν ὀργανισμὸν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας.
Ἀλλὰ κατὰ τοιοῦτον τρόπον – θὰ εἴπουν ἴσως τινὲς – πολεμοῦντες ἐρχόμεθα εἰς σύγκρουσιν μὲ τὴν τεραστίαν διεθνῆ τῶν μασόνων ὀργάνωσιν, ἡ ὁποία διὰ Πατριάρχου μασόνου ἤ συμπαθῶς ἔχοντος πρὸς τὴν Μασονίαν, θὰ ἠδύνατο νὰ βοηθήση οἰκονομικῶς τὸ πάμπτωχον Πατριαρχεῖον μας! Τὶ εἴπατε; Νὰ λάβη τὸ Πατριαρχεῖον οἰκονομικὴν ἐνίσχυσιν παρὰ τῶν Μασόνων; Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐλάχιστος πιστὸς ποὺ ἔχει ὑπὲρ τὴν ὕλην τὸ πνεῦμα θʼ ἀπαντήση: Καὶ ἐὰν ἀκόμη ὑποτεθῆ ὅτι ἡ Μασονία πρόκειται πρὸ τῶν ποδῶν ἑνὸς ἑκάστου μέλους τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος νὰ ρίψη σφαίρας χρυσοῦ καὶ νὰ κυλίση ποταμὸν δολλαρίων, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, δὲν πρέπει νʼ ἀποστῶμεν τῆς πατρῶας εὐσεβείας. Διʼ ἡμᾶς, διὰ τὴν ὀρθόδοξον συνείδησιν ἕνας ρακένδυτος ἀλλὰ εὐλαβὴς μοναχὸς τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα, μὴ ἔχων εἰς τὰ θυλάκιά του οὔτε ἕν δίδραχμον, ζυγίζει ἀπείρως περισσότερον κληρικοῦ πλουσίου, ἐνδεδυμένου μὲ πορφύραν καὶ βύσσον, ζῶντος λαμπρῶς, ἀλλʼ ἀμφιβόλου πίστεως καὶ ἠθικῆς. Ἡ ἔντιμος πενία εἶνε ὁ λαμπρότερος στέφανος τοῦ κληρικοῦ, τῆς ἀδελφότητος, τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Πατριαρχείου. – Ὅτε πρὸ 60ετίας περίπου ἐπεσκέφθη τοὺς Ἁγίους Τόπους ὁ ἀείμνηστος ἀπολογητὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ Ἱ. Σκαλτσούνης, ἐκ τῶν ἐν θησαυροφυλακίω ἱερῶν κειμηλίων, τὰ ὁποῖα τῶ ἐπεδέχθεισαν ὑπὸ τοῦ Σκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου, ἕν ὑπὲρ πάντα εἵλκυσε τὴν προσοχὴν καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ἀοιδίμου ἀνδρὸς μία ἐκ ξύλου Πατριαρχικὴ ράβδος, ἡ ὁποία ἀπεδείκνυε τὴν ἐσχάτην πενίαν, εἰς ἥν περιῆλθε τὸ Πατριαρχεῖον κατὰ τοὺς σκοτεινοὺς αἰῶνας τῶν ἐπιδρομῶν τῶν βαρβάρων.
Ὦ ξύλινη πατριαρχικὴ ράβδος ποὺ σὲ ἐκράτουν χεῖρες ἁγίων Πατριαρχῶν, ὡς ἄλλη ράβδος τοῦ Ἀαρῶν, ποίησον τὸ θαῦμα σου, ἐκβλάστησον τὰ ἄνθη τῆς εὐσεβείας καὶ δίδαξον τοὺς περὶ τὸν περιμάχητον θρόνον ἀγωνιζομένους, μνηστῆρας ποὺ ἔγκειται τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ μεγαλεῖον καὶ ἀπομάκρυνον ἐκεῖθεν τοὺς σπουδαρχίδας, τοὺς ἀσεβεῖς, τοὺς ἀπίστους, ὦν Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ὁ μαμμωνᾶς.
* * *
Πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Ἱερᾶς Πόλεως καὶ ἰδίως πρὸς τοὺς σεβαστοὺς πατέρας καὶ ἀδελφοὺς τοὺς ἀποτελοῦντας τὴν Ἁγιοταφικὴν Ἀδελφότητα στρέφει τὰ βλέμματά του ὁ εὐσεβὴς λαός. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Κατὰ τὰς ἐπικειμένας ἐκλογὰς μὴ λησμονεῖτε ὅτι δίδετε ἐξετάσεις ἐνώπιον ὅλων τῶν ὀρθοδόξων λαῶν. Σταθμήσατε καλῶς τὰ πράγματα. Οὔτε ὑποσχέσεις, οὔτε ἀπειλαί, οὔτε λάμψις χρυσίου, οὔτε τὶ ἄλλο ἐπίγειον πρέπει νὰ σᾶς ἐπηρεάσουν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἐκλογῆς. Ὑψηλὰ τὰ λάβαρα! Ἔλεγχος καὶ κριτήριον τῆς ἀξίας ἤ ἀπαξίας ἑνὸς ἑκάστου ὑποψηφίου ἔστω ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου: «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα˙ μαρὰν ἀθᾶ» (Α΄ Κορινθ. 16, 22). Καὶ εἶνε βέβαιον, ὑπερβέβαιον, ὅτι οἱ Μασόνοι δὲν ἀγαποῦν τὸν Κύριον τῆς δόξης, ἀλλὰ μισοῦν θανασίμως Αὐτὸν καὶ τοὺς ὀπαδούς Του, τοὺς ὁποίους καλοῦν βεβήλους οἱ καθαροὶ αὐτοὶ καὶ ἄμωμοι! Μὴ δώσητε τὴν ψῆφον ὑπὲρ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἵνα μὴ ἔλθουν ἡμέραι κατάρας καὶ κλαύσητε πικρῶς καὶ συνυπεύθυνοι ἀρνήσεως καὶ προδοσίας. Ψηφίζοντες τυχὸν μασόνον Πατριάρχην πνευματικῶς ἐτάφητε! Ἐὰν δὲ παρʼ ὅλας τὰς προειδοποιήσεις ἐκλεγῆ μασόνος Πατριάρχης, ὅλος ὁ ὀρθόδοξος λαὸς τῆς Ἱερᾶς Πόλεως καὶ τῶν περιχώρων μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν πιστὴν καὶ ὀρθόδοξον μερίδα τοῦ κλήρου ἄς συγκεντρωθῆ ἔξωθεν τοῦ Πατριαρχείου καὶ ἄς φωνάξη, ἄς μὴ παύση φωνάζων: Ἀνάξιος! Ἴσως φοβηθῆ καὶ ἀπέλθη εἰς τὴν ἔρημον πέραν τοῦ Ἰορδάνου τὸ θηρίον. Ἀλλʼ ἐὰν χαλκοπρόσωπος, ἀναιδής, ἀναίσθητος τολμήση νʼ ἀνέλθη εἰς τὰς βαθμίδας τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Ἱεροσολύμων, τὸν ὁποῖον ἐκλέϊσαν μεγάλαι καὶ ἡρωϊκαὶ φυσιογνωμίαι τοῦ παρελθόντος, τότε ὁ πιστὸς κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἱεροσολύμων νὰ παύση τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου ὡς δεδηλωμένου μασόνου καὶ νὰ προβῆ εἰς ἐκλογὴν ἑτέρου Πατριάρχου ἀδιαβλήτου κατὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, ἵνα ὁδηγήση τὸ ποίμνιον εἰς νομὰς σωτηρίους.