Η Εκκλησία, ως καθοδηγητής των ψυχών των ανθρώπων, κατέχει όλα τα μέσα που συντελούν στην σωτηρία τους.
Η Αγία μας Εκκλησία είναι το υπέρτατο, το αγιότερο, το αγαθότερο, το σοφότερο και το πιο απαραίτητο καθίδρυμα του Θεού πάνω στη γη. Είναι η σκηνή η αληθινή, «ην έπηξεν ο Κύριος και ουκ άνθρωπος» (Εβρ. Η΄2).
Ούτε ο Λούθηρος, ούτε ο Καλβίνος, ούτε ο Μωάμεθ, ούτε ο Βούδας ή ο Κομφούκιος ή οποιοδήποτε άλλος αμαρτωλός κι εμπαθής άνθρωπος δεν μπορεί να «πήξει» Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι σύναξη και ένωση ανθρώπων που πλάστηκαν από το Θεό και τους ενώνει η κοινή πίστη, το δόγμα η ιεραρχία και τα μυστήρια. Είναι ο πνευματικός στρατός του Χριστού, εφοδιασμένος με όπλα πνευματικά για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον των αναρίθμητων ορδών του διαβόλου. «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα,ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦαἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.» (Εφεσ. στ΄12).
Η Εκκλησία είναι πνευματικό ιατρείο
Εκεί οι άνθρωποι που υποφέρουν από τις ανοιχτές πληγές της αμαρτίας θεραπεύονται με τα θεοχαρίτωτα φάρμακα που χορηγεί ο Θεός. Και τα φάρμακα αυτά είναι η μετάνοια, η θεία ευχαριστία, ο λόγος του Θεού, η διδασκαλία, η καθοδήγηση κι η παρηγοριά των πνευματικών ποιμένων. Η Εκκλησία είναι ο πνευματικός και κοινός νιπτήρας που μας καθαρίζει, μας εξαγνίζει, μας αναγεννά και μας αγιάζει. Είναι ο ναός του Θεού, όπου όλοι οι πιστοί αγιάζονται από το Άγιο Πνεύμα με το βάπτισμα, το χρίσμα, τα άλλα μυστήρια και κυρίως με τη θεία λειτουργία. Είναι ο πνευματικός ήλιος του κόσμου που φωτίζει και δίνει ζωή σ’ όλους εκείνους που ζουν «εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ματθ. δ΄16), σ’ όλους αυτούς που τους έχει νεκρώσει η αμαρτία.
Στη φύση υπάρχει ο νόμος που έλκει τα μικρότερα σώματα προς τα μεγαλύτερα, και κείνα πάλι προς τα ακόμα μεγαλύτερα. Υπάρχει επίσης ο νόμος της μοριακής έλξης (των διαφόρων μαλακών, σκληρών και ρευστών τμημάτων των οργανικών σωμάτων καθώς και των ανόργανων, όπως είναι οι βράχοι, τα μέταλλα, τα ορυκτά και τα πετρώματα). Από την έλξη αυτή εξαρτάται η ύπαρξη, το συμπαγές, η τάξη, η χρησιμότητα, το κάλλος, η αμοιβαία συνοχή και η ποικιλία όλων των δημιουργημάτων. Κι όλ’ αυτά τα έχει προνοήσει η δυσθεώρητη σοφία, η αγαθότητα και η άπειρη παντοδυναμία του Δημιουργού που έφτιαξε τέτοιον υπέροχο, μεγαλειώδη και πανέμορφο κόσμο με την τεράστια ποικιλία και το απερίγραπτο μέγεθος, έργο που μας παρουσιάζεται ως ένα αρμονικό κι αναλλοίωτο σύνολο.
Αλλά και στον πνευματικό κόσμο υπάρχει νόμος αμοιβαίας έλξης κι ενότητας
Ο κόσμος είναι ένας, ο Θεός είναι ένας, η πίστη είναι μία, η Εκκλησία του Θεού είναι μία. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο Θεός μας. Καθοδηγητής Της είναι το Πνεύμα το Άγιο, ο χορηγός της ζωής, που ζωογονεί ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας, αλλά και την οικουμένη ολόκληρη.
Με πόσο θαυμαστή και τρυφερή φροντίδα, με πόση αγάπη τίμησε ο ουράνιος πατέρας μας το ανθρώπινο γένος που η αμαρτία το οδήγησε στην απώλεια! Τι απίθανα μέσα έδωσε στους ανθρώπους για να σωθούν από την αμαρτία, από την κατάρα και την αιώνια καταδίκη τους! Έστειλε από τους ουρανούς τον Μονογενή Του Υιό για να πολεμήσει το μεγάλο εχθρό των ανθρώπων, τον πονηρό και παγκάκιστο διάβολο. Ίδρυσε στη γη την Εκκλησία Του που δεν μπορούν να την καταβάλουν όλες οι δυνάμεις του Άδη. Η Εκκλησία είναι ένα φρούριο ακατάλυτο, όπου όλοι οι αληθινοί κι αφοσιωμένοι πιστοί μπορούν να καταφύγουν για να μη διατρέχουν κανένα κίνδυνο από τον αντίδικο διάβολο.Χορήγησε σωστικά και θαυματουργά μυστήρια. Έδωσε πολλούς και θαυμάσιους κήρυκες του λόγου του Θεού για να υπηρετήσουν το λαό Του.
Τι πρέπει ν’ ανταποδώσει ο άνθρωπος τώρα στον Κύριο για τις μεγάλες και πολλές δωρεές Του, που συντελούν στη σωτηρία του;
Μόνο την πίστη του, τη μετάνοιά του, την αυταπάρνησή του, τον πρόθυμο αγώνα του εναντίον της αμαρτίας, την άσκηση για την απόκτηση των αρετών, την υποταγή του στον Κύριο και την Εκκλησία Του…
Η Εκκλησία είναι μία
Η κεφαλή της Εκκλησίας είναι μία. Το ποίμνιο είναι ένα. Το σώμα είναι ένα, αλλά έχει πολλά μέλη. Χωρίς την κεφαλή, το Χριστό, η Εκκλησία δεν είναι παρά μια συνηθισμένη σύναξη ανθρώπων. Τέτοιες συνάξεις έχουν οι λουθηρανοί, οι Ρώσοι παλαιόπιστοι, οι πασκοβίτες κι οι ακόλουθοι του Τολστόι.
«Μεθ' ὑµῶν εἰµι πάσας τὰς ἡµέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». ( Ματθ. κη΄20 ). Ο ίδιος ο Κύριος βρίσκεται πάντα μέσα στην Εκκλησία Του. Τί μας χρειάζεται τότε ένας βικάριος (αντιπρόσωπος), ο πάπας; Μπορεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος να πάρει τη θέση του Χριστού; Όχι, βέβαια. Μπορεί να υπάρχουν, κι αυτό γίνεται, αντιπρόσωποι του τσάρου, του πατριάρχη. Κανένας όμως δεν μπορεί να γίνει αντιπρόσωπος του Χριστού, να Τον υποκαταστήσει. Ο Χριστός είναι η αόρατη Κεφαλή της Εκκλησίας. Οι καθολικοί ξέφυγαν πραγματικά από την ορθή πίστη. Κύριε, φώτισέ τους να καταλάβουν πώς εκείνοι που πιστεύουν τέτοια πράγματα είναι ανόητοι και περιφέρουν την πλάνη τους με υπερηφάνεια, σαν περιδέραιο.
Ο πιο βλαβερός κι επιζήμιος θεσμός για την Εκκλησία, αυτήν την αποκεκαλυμμένη ουράνια θρησκεία, είναι να ‘χει για αρχηγό της έναν άνθρωπο, για παράδειγμα τον πάπα με το υποτιθέμενο αλάθητό του.
Σ’ αυτό ακριβώς το δόγμα του αλάθητου εμπεριέχεται η μεγαλύτερη πλάνη. Ο πάπας είναι άνθρωπος, αμαρτωλός κι αυτός . Επομένως δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά γι’ αυτόν, από το να φαντάζεται τον εαυτό του αλάθητο. Πόσα μεγάλα σφάλματα, πόσες πλάνες ολέθριες για τις ψυχές των ανθρώπων δεν έχει επινοήσει η καθολική Εκκλησία στα δόγματα, στα τυπικά, στους κανόνες ,στην εκκλησιαστική τάξη, στη θεία λειτουργία, στις σχέσεις της με την Ορθόδοξη Εκκλησία! Πόσες βλασφημίες και συκοφαντίες δεν έχει εκτοξεύσει εναντίον των ορθοδόξων! Και για όλ’ αυτά έχει ευθύνη κυριαρχική ο ανακηρυγμένος «αλάθητος» πάπας με τους Ιησουίτες και τις διδαχές τους, με το πνεύμα της πλάνης τους, με τη διψυχία τους και κάθε είδους άδικα μέσα. Κι όλ’ αυτά ad majorem Dei gloriam, για – την υποτιθέμενη- δόξα του Θεού.
Οι χριστιανοί είναι μέλη της Εκκλησίας
Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο τον Χριστό και Φωτοδότη το Άγιο Πνεύμα. «ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος.» (Εφ. ε΄25-27) . Είστε το άγιο κι εκλεκτό ποίμνιο, είστε μέλη της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Σκεφτείτε λοιπόν, τί υποχρεώσεις έχετε! Πόση αγιότητα πρέπει να ‘χετε, πόση αλήθεια! Τί εγρήγορση, τί πνευματική θεωρία και πόση μυστική εργασία! Πόσες αρετές πρέπει να σας κοσμούν, πόση πίστη, ελπίδα κι αγάπη, πόση εγκράτεια, συμπάθεια, αμοιβαία φροντίδα. Πόσο πρέπει να στηρίζετε ο ένας τον άλλον στην απόκτηση της αρετής!
…Ο χριστιανός πρέπει να φροντίζει οπωσδήποτε για την πνευματική του υποδομή
Αναγεννήθηκε από το Άγιο Πνεύμα γι’ αυτό το σκοπό με το άγιο βάπτισμα, σφραγίστηκε με το άγιο χρίσμα, έλαβε σφραγίδα «δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Αξιώθηκε να κοινωνεί το τίμιο σώμα και το τίμιο αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Θεός όρισε ώστε η αγία Εκκλησία να είναι ο πρώτος και κυριότερος παιδαγωγός της χριστιανικής ψυχής. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο έργο από εκείνο της χριστιανικής, της πνευματικής υποδομής. Προσπάθησε να καταλάβεις και κρίνε μόνος σου πόσο αγαπητές είναι στο Θεό οι λογικές κι αθάνατες ψυχές που λυτρώθηκαν με το αίμα του ίδιου του Υιού του Θεού∙ κλήθηκαν από το σκοτάδι της άγνοιας στο φως της γνώσης του Θεού από τον ίδιο τον Κύριο∙ενώθηκαν με τον Κύριο ως παρθένες αγνές και μνηστεύθηκαν τον ουράνιο νυμφίο. Πόσο πολύτιμη είναι η σωτηρία των ψυχών αυτών, για τις οποίες ο Νυμφίος προσφέρει το τίμιο σώμα και το τίμιο αίμα Του «εις βρώσιν και πόσιν». Ο ίδιος ανέλαβε να τις οικοδομήσει πνευματικά μ’ αυτά τα φοβερά, ζωοποιά και θεοποιά Του μυστήρια. Αφοσιωθείτε σε θείους λογισμούς, στην προσευχή, στην αυτογνωσία, στην αυτοκατάκριση και στη διόρθωσή σας με κάθε τρόπο. Ασκηθείτε στις αρετές της πραότητας, της ταπείνωσης, της υπακοής, της υπομονής, της συμπάθειας, της αγνείας, της απλότητας. Διώξτε μακριά σας κάθε αμαρτωλό λογισμό, κάθε λάγνα επιθυμία, κάθε πονηρή συνήθεια και κάθε πάθος.
Η αμέλεια, η αδιαφορία κι η οκνηρία για τη σωτηρία μας
είναι κάτι πολύ σοβαρό και ολέθριο
Πόσα μέσα και πόσες δυνατότητες κι ευκολίες μας δόθηκαν για το σκοπό αυτό από τον πανάγαθο και πανεύσπλαχνο Κύριο! Μας δόθηκε αρχικά η δίψα για τη σωτηρία μας, την ειρήνη και τη μακαριότητα της ψυχής μας. Μας δόθηκε έπειτα το φως της γνώσης και η επιθυμία μας για δικαιοσύνη, για την αλήθεια, το καλό, το ωραίο, το αγνό, το θείο. Μας χάρισε ο Θεός πλούσια τη χάρη Του για τη σωτηρία μας, μια χάρη που ρέει σαν ποταμός μέσα στην Εκκλησία και ξεδιψάει τις διψασμένες για σωτηρία ψυχές. Έχουμε τον Κύριο πάντα κοντά μας, πρόθυμο να μας σώσει κάθε ώρα και στιγμή. «Αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. η΄26). Έχουμε τη βοήθεια και την προστασία του φύλακα αγγέλου μας, την καθημερινή θεία λειτουργία στην εκκλησία, τα ζωοποιά μυστήρια, τις προσευχές, τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και των αγίων Του. Είναι θαυμαστό, αν με τόσα πολλά μέσα που διαθέτουμε, είμαστε ακόμα ικανοί να μη σωθούμε, αλλά να οδηγηθούμε στην απώλεια.
Φαίνεται πως υπάρχουν πολλά πράγματα που εμποδίζουν τη σωτηρία μας. Έχουμε πρώτα τους πειρασμούς από την εμπαθή σάρκα μας, από τον αμαρτωλό και διεφθαρμένο κόσμο, από τον πονηρό που έχει σπείρει παντού τις παγίδες του για να μας σπρώξει στην απώλεια. Έχουμε τη φθαρτή φύση μας. Η σύλληψή μας έγινε «εν ανομίαις», η γέννησή μας «εν αμαρτίαις». Μας ενοχλούν και μας εμποδίζουν οι αμαρτωλές ροπές και έξεις μας.
Παρ’ όλα αυτά όμως, τα μέσα της σωτηρίας μας είναι πολύ ισχυρότερα από τα μέσα της απώλειας. «Μείζων εστίν ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω» (Α' Ιωάν. δ΄4). Όλοι οι άγιοι ξεπέρασαν τις δυσκολίες, τις νίκησαν και σώθηκαν. Εμείς τι κάνουμε; Είμαστε ναρκωμένοι, κοιμόμαστε. Ντροπή, όνειδος, οδύνη, απώλεια! Η αμαρτίας μας έχει καταβάλει. Έχει φωλιάσει μέσα μας, έχει στήσει το θρόνο της στην καρδιά μας, στην εμπαθή σάρκα μας. Έχει στηριχθεί στα πάθη μας κι έχει φτιάξει κάστρο. Κι όλ’ αυτά λόγω της φιλαυτίας μας, της λαγνείας, της υπερηφάνειας, της προσκόλλησής μας στην ύλη, της ακολασίας, της ολιγοπιστίας, της απιστίας, της υποκρισίας, της προσωποληψίας και της οκνηρίας. Με τα πάθη αυτά ο πονηρός στοχεύει εναντίον μας, τα χρησιμοποιεί σαν όπλα δυνατά και μας αποξενώνει από το Χριστό, που είναι η αληθινή Ζωή μας.
Γι’ αυτό όποιος επιθυμεί τη σωτηρία του πρέπει να σκάψει βαθιά μέσα στην καρδιά του και να θέσει το θεμέλιό του στον Χριστό, το Σωτήρα μας. Πρέπει να στηριχθεί στη δυνατή κι ακλόνητη πίστη του στο Χριστό, στη δυνατή αγάπη του σ’ Αυτόν και τον πλησίον…
Θλίβομαι, θρηνώ και κλαίω πολύ όταν αναλογίζομαι την τρομερή πληγή της αμαρτίας που φθείρει το ανθρώπινο γένος, που το καθιστά ελεεινό πέρα από κάθε μέτρο. Τα θέλγητρα της αμαρτίας σκλαβώνουν τον άνθρωπο. Κι ύστερα αυτός μένει στην αμαρτία, φτάνει στο σημείο να κομπάζει για τα έργα της, νιώθει ανακούφιση όταν είναι βουτηγμένος μέσα της, λες και ωφελείται! Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι, ευφραίνομαι και σκιρτώ από χαρά όταν αναλογίζομαι τη θεία βοήθεια που μου παρέχεται με το θέλημα του Δημιουργού, που είναι σαν ένα δώρο από το μεγάλο Σωτήρα και Θεό μας σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Χαίρομαι για την ίδρυση στη γη της Εκκλησίας του Θεού που σώζει τους ανθρώπους με την παντοδύναμη χάρη Του.
Τι είναι αλήθεια η θεία Χάρη;
Είναι το αντίδωρο του Θεού στον άνθρωπο για την πίστη του στο Χριστό που τον οδηγεί στη σωτηρία του. Η θεία χάρη είναι μια δύναμη μεσολαβητική γεμάτη έλεος που φωτίζει, σώζει και οδηγεί σε κάθε αρετή.
Η θεία χάρη που έχει ενοικήσει μέσα σ’ έναν άνθρωπο πιστό και ζηλωτή για δικαιοσύνη και αγιότητα, απαλλάσσει διαρκώς την καρδιά, το σώμα κι όλη του την ύπαρξη από τη φθορά κι από κάθε αμαρτία. Τον προετοιμάζει για τη ζωή της αιώνιας αφθαρσίας, απομακρύνει τη δυσωδία των παθών κι εγκαθιστά μέσα του την ευωδία της αρετής. Οι άγιοι ευωδίαζαν από αγιότητα κι αφθαρσία από τότε που ζούσαν στον κόσμο. Ήταν αγνοί ναοί του Αγίου Πνεύματος κι έκαναν θαύματα. Ζήστε και σεις λοιπόν «εν Πνεύματι», και «της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας» (Ρωμ . η΄14 ).
Μας έχει δοθεί η εντολή της αυταπάρνησης
Γνωρίζουμε τον τόπο των αγώνων και των αρετών για ν’ αποκτήσουμε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας. Ο Θεός μας έδωσε τη χάρη και τη δύναμή Του για να κατανικήσουμε όλα τα πάθη. Ο ίδιος ο Κύριος, ο αγωνοθέτης, βοηθάει τους αγωνιστές κι επιβραβεύει με τρόπαια και στεφάνια τους πολεμιστές του.
Κάθε αμαρτωλός που επιστρέφει με ειλικρίνεια κι αληθινή μετάνοια στο Θεό, πρέπει να εμπιστευτεί απόλυτα κάθε είδος θεϊκής βοήθειας που του παρέχεται στον πόλεμο που διεξάγει ενάντια στην αμαρτία, τα πάθη και σε κάθε είδος αμαρτωλής έξης. Το μόνο που του χρειάζεται οπωσδήποτε είναι να πιστεύει ειλικρινά και χωρίς αμφιβολία στο Θεό, να επικαλείται μ’ όλη του την καρδιά τη βοήθειά Του, να περιφρονεί ολόψυχα την αμαρτία, να μετανοεί πρόθυμα και με σταθερή πρόθεση να μην ξαναμαρτήσει. Όλοι οι άγιοι, η ίδια η Μητέρα του Θεού, ο φύλακας άγγελος κι όλοι οι δούλοι του Θεού είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν στο έργο της σωτηρίας μας. Οι πνευματικοί πατέρες κι οι ποιμένες μας έχουν οριστεί από τον Θεό, για να βοηθήσουν και να οδηγήσουν εκείνους που αναζητούν τη σωτηρία τους. Πρόσεξε τη συνείδηση του ανθρώπου, αυτόν τον αυστηρό, αμερόληπτο και δίκαιο κριτή. Πρέπει να τον υπακούς πάντα με προθυμία.
Ο ακάθαρτος διάβολος προσπαθεί να καταστρέψει κάθε τι που είναι αγνό, καθαρό, νόμιμο και άγιο ή αποπειράται να το παρουσιάσει μ’ έναν ακάθαρτο, διεστραμμένο κι αλλοιωμένο τρόπο. Πόσο πονηρός είναι, πόσο ανήθικος, άοκνος και δραστήριος στην κακία και τη μοχθηρία του! Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τις παγίδες του; Μόνο εκείνος που πιστεύει σταθερά στο Χριστό και την Εκκλησία Του.
Για το καλό της λογικής Του δημιουργίας- του ανθρώπου- ο Κύριος θέλει να ενώσει όλους τους ανθρώπους σ’ ένα σώμα κι ο ίδιος να ενοικήσει μέσα τους. «ἵνα πάντες ἓνὦσι» (Ιωάν. ιζ΄21). Ο διάβολος όμως προσπαθεί να χωρίσει, να κομματιάσει, να διαιρέσει, να κάνει τους χριστιανούς να ζουν χώρια, σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Στις οικογένειες σπέρνει έχθρα, διχόνοια, προσβολές. Στα χωριά και τις πόλεις ξεσηκώνει μερικούς εναντίον άλλων. Στα έθνη ξεσηκώνει τον ένα λαό εναντίον του άλλου, τη μια βασιλεία κατά της άλλης. Στις χριστιανικές κοινότητες προκαλεί τους οπαδούς μιας ομολογίας να ξεσηκωθούν εναντίον των οπαδών μιας άλλης. Ιδιαίτερα οξύς είναι εναντίον εκείνων που ομολογούν την ορθόδοξη πίστη , εναντίον της αληθινής Εκκλησίας του Θεού κι επινοεί διάφορους διωγμούς κατά των ορθοδόξων. Εμείς όμως πρέπει να παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία , της οποίας κεφαλή είναι ο Χριστός ο Θεός μας, που ενεργεί διαρκώς μέσα μας για την αναγέννηση και τη σωτηρία μας.
Ο διάβολος είναι εχθρός της σωτηρίας μας. Γνωρίζει όλη την σωστική δύναμη της ένωσής μας με το Θεό μέσω της πίστης της Εκκλησίας και της χάρης του Θεού. Γι’ αυτό κι αγωνίζεται με κάθε μέσο που διαθέτει να διαρρήξει το δεσμό που έχουμε με το Θεό. Όπλα του έχει την αμαρτία, τα σαρκικά πάθη και την προσκόλλησή μας στον κόσμο. Πρέπει όλοι να μένουμε σφιχτά ενωμένοι με το Θεό και την Εκκλησία Του και να τηρούμε τις εντολές Του.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β΄
Κεφάλαια περί Εκκλησίας από το Πνευματικό του Ημερολόγιο
Η Εκκλησία είναι η αιώνια αλήθεια, γιατί είναι ενωμένη με την αλήθεια, το Χριστό, ζωοποιείται από το Πνεύμα της Αληθείας. «Μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄20) . Κι ο απόστολος μας βεβαιώνει πως το σώμα του Χριστού «…εστιν η εκκλησία» (Κολ. α΄24) .
Η πίστη μας και η Εκκλησία μας είναι σαν μια τίμια, αγία, θεϊκή και σεβαστή γυναίκα που δε γερνάει ποτέ. Μέσα της κατοικεί πάντα ένα καινούριο και ζωντανό πνεύμα, που δίνει ζωή στα πραγματικά παιδιά της. Όπως συμπεριφερόμαστε πάντα με σεβασμό στους ηλικιωμένους και τιμούμε τ’ άσπρα μαλλιά και τη σοφία τους, τους καρπούς της εμπειρίας τους, εκτιμούμε ιδιαίτερα κάθε λόγο τους και προσπαθούμε να τον εφαρμόζουμε στη ζωή μας, έτσι πρέπει να τιμούμε και την Εκκλησία μας. Πρέπει να σεβόμαστε την αγιότητά της, την ακλόνητη σταθερότητά της, τη θεϊκή σοφία της, την πνευματική της εμπειρία, τις ψυχοσωτήριες εντολές και τα διδάγματά της, τις άγιες ακολουθίες, τα μυστήρια και τις τελετές της. Πώς μπορούμε να μη τη σεβόμαστε αφού στους κόλπους της διασώζει αμέτρητο πλήθος ανθρώπων, που τους προετοιμάζει για τα αιώνια σκηνώματα της χαράς και της ειρήνης, δεν τους ξεχνά ούτε μετά το θάνατό τους αλλά τους θυμάται συνέχεια κι εγκωμιάζει τις αρετές των πραγματικών παιδιών της; Πού θα βρεις πιο ευγνώμονα φίλο, πιο τρυφερή μητέρα; Γι’ αυτό οι χριστιανοί πρέπει να δίνονται μ’ όλη τους την ψυχή στην Εκκλησία και να στηρίζονται σ’ αυτήν ως το τέλος της πρόσκαιρης ζωής τους. Μακάρι να γίνουν όλοι ζηλωτές και να τηρούν τις εντολές και τα διδάγματά της, για να κερδίσουν την αιώνια σωτηρία τους με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!
Όλα όσα η Εκκλησία μας βάζει στο στόμα και την ακοή μας είναι αλήθεια. Είναι η πνοή ή η διδαχή του Αγίου Πνεύματος. Να σέβεσαι κάθε λόγο της Εκκλησίας. Να θυμάσαι πως η κυριαρχία της σκέψης και του λόγου ανήκουν στον Θεό, όπως κι ολόκληρος ο ορατός κι αόρατος κόσμος. Τίποτα δεν έχεις δικό σου, ούτε μια σκέψη, ούτε ένα λόγο. Όλα είναι του Πατέρα μας, του Θεού μας. Μην είσαι φίλαυτος, μη ζεις χωριστά από τους άλλους, αλλά να γίνεις ένα μαζί τους.
Η Εκκλησία είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος που οδηγεί στην αιωνιότητα
Βάδιζε αυτόν τον δρόμο σταθερά, χωρίς να παρεκκλίνεις καθόλου. Έτσι θα κερδίσεις σίγουρα τη βασιλεία των ουρανών. Αν όμως ξεφύγεις απ’ αυτόν και βαδίζεις τους πονηρούς παράδρομους της σοφιστείας και της απιστίας σου, τότε θα ταλαιπωρηθείς και τελικά θα χαθείς. Και δε θα σου φταίει κανένας άλλος, παρά μόνο ο πονηρός εαυτός σου. Ο Κύριος είπε∙ «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ιωάν. Ιδ΄6).
«Εγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα» (Ιωάν. ιε΄5), είπε ο Κύριος. Αυτή είναι η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Όπως ο Κύριος είναι άγιος, έτσι είναι και η Εκκλησία αγία. Όπως ο Κύριος είναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ιωάν. ιδ΄6), το ίδιο είναι και η Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται απόλυτα με τον Κύριο. «Μέλη ἐσμὲν τοῦσώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέ-ων αὐτοῦ» (Εφεσ. ε΄30). Είμαστε τα κλήματα της αμπέλου, του Κυρίου, που μας ανατρέφει και μας αναπτύσσει. Μη σκέφτεσαι ποτέ την Εκκλησία χωριστά από τον Κύριο Ιησού Χριστό, από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.
Από το βιβλίο:«ΕΚΚΛΗΣΙΑ η ΚΙΒΩΤΟΣ της ΣΩΤΗΡΙΑΣ και η μακαριότητα των αγίων»,
Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης.
Μετάφραση-Επιμέλεια ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ,
Αθήνα 2012