Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ, Ο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Ὁ χριστιανισμός ἐκπολιτίζει, ἀλλά ὁ πολιτισμός δέν ἐκχριστιανίζει. Θεωροῦμε κατόρθωμα, ὅτι φθάσαμε σέ μηχανές πού «σκέπτονται» καί ἐνεργοῦν σάν «ἄνθρωποι». Ὁ κίνδυνος ὅμως εἶναι, νά καταντήσουν οἱ ἄνθρωποι, νά σκέπτωνται καί νά αἰσθάνωνται σάν μηχανές. Ἤ, μήπως ἤδη ἔχουμε καταντήσει ἔτσι; Διερωτώμεθα...

Τήν ἐποχή μας κατακλύζουν οἱ ''κομπιοῦτερς - μνῆμες''.

Ὁ σύγχρονος ὅμως ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος χωρίς Χριστό, πάσχει κυρίως ἀπό ''κομπιοῦτερ - λήθης''. Δηλαδή, θέλει καί προσπαθεῖ νά ξεχάση τούς φόβους του, τίς ἀνασφάλειές του καί τίς ἐν γένει ἐνοχές του καί ὄχι νά ἀποβάλλη τά πάθη του καί ὅλες τίς συνέπειες ἀπό αὐτά. Ἐνῶ, ὅταν καί ἐάν ζοῦμε κατά Θεόν, θέλουμε, ὄχι νά ξεχάσουμε τά πάθη μας, ἀλλά νά τά θεραπεύσουμε.

Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ψάξε μέσα σου, ψάξε γιά σένα. Ἀπό σένα πηγάζουν ὅλα, ἀπό τά πάθη σου, ἀπό τόν ἐγωϊσμό σου, ἀπό τίς ζήλειες σου, ἀπό τίς κακίες, τά κόμπλεξ σου καί τόσα ἄλλα. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός.

Μή στάζης δηλητήριο, δέν προξενεῖς τίποτε στούς ἄλλους. Ἐσύ μόνος σου αὐτοδηλητηριάζεσαι καί αὐτοτιμωρεῖσαι.

Εἶπε Γέρων: «Ὑπάρχουν λάθη, πού τά δικαιολογῶ καί πάθη πού τά συγχωρῶ, εἶναι τά δικά μου». Ἐγωισμός, ὑπερηφάνεια, πλεονεξία, φιλαυτία, αὐταρέσκεια κ.λ.π.

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ ἀντί νά ἀγωνίζωνται πῶς θά ζήσουν κατά Θεόν, ἀπεραντολογοῦν σέ σχολαστικές συζητήσεις περί Θεοῦ καί Ἁγίων. Ἄν τύχη καί δοῦν δύο πόρτες, πού στή μία εἶναι γραμμένο ''παράδεισος'' καί στήν ἄλλη ''Διάλεξις περί Παραδείσου'' θά προτιμήσουν νά μποῦν στήν δεύτερη πόρτα....

Μέ τίς ἀτέρμονες δογματικές συζητήσεις, ἐκζητήσεις καί ἐκκλησιολογικές φιλονεικίες ἐπιχειροῦμε νά μποῦμε στά οἰκογενειακά τοῦ Θεοῦ. Καί τό μόνο πού καταφέρομε εἶναι νά μένωμε, δυστυχῶς, ἔξω ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ.

Ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ὅλοι εἴμαστε, ἀναμφισβήτητα, παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πόσοι ἀπό μᾶς βρίσκονται στό σπίτι τοῦ Πατέρα τους»;

Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κατερέλος

http://thriskeftika.blogspot.gr/

Δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο ούτε ίσο με την προσευχή…

«Και ο Κύριος έγινε καταφύγιο για τον φτωχό, βοηθός στην κατάλληλη στιγμή των θλίψεων» (Ψαλμ. 9, 10).

Αυτός, λέγει ο Προφήτης Δαυίδ, με ασφάλισε, διότι τίποτε δεν είναι ίσο με αυτό το καταφύγιο, τόσο εύκολο και τόσο ασφαλές.

Επειδή τα άλλα καταφύγια είναι δυνατόν να τα επιβουλευτούν και δεν μπορεί κανείς να τα βρει γρήγορα και έτοιμα, αλλά εμποδίζονται και από τον τόπο, και από τον χρόνο και από χιλιάδες άλλους παράγοντες, ενώ αυτήν πάντα την βρίσκεις κοντά σου, εάν μόνον την επιζητήσεις με σωστό τρόπο. Διότι «τότε θα φωνάξεις και ο Θεός θα σε ακούσει, και ενώ εσύ ακόμα μιλάς θα σου πει, να εγώ είμαι κοντά σου» (Ήσ. 58, 9). Και «εγώ ο Θεός που είμαι κοντά σου και όχι Θεός απόμακρος» (Ιερ. 23, 23)· δεν χρειάζεται λοιπόν να διανύσουμε απόσταση, ούτε να πάμε σε άλλους τόπους, αλλά μπορούμε αυτό το καταφύγιο να το βρούμε και στο σπίτι μας.

Η προσευχή είναι το τείχος των πιστών, το όπλο μας το ακατανίκητο, η προσευχή είναι μέσον της καθάρσεως της ψυχής μας, η προσευχή είναι η απολύτρωση των αμαρτημάτων μας, η προσευχή είναι η προϋπόθεση κάθε καλού. Διότι η προσευχή δεν είναι τίποτε άλλο παρά διάλογος με το Θεό και συνομιλία με το Θεό. Ποιός λοιπόν θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένος από αυτόν που αξιώθηκε να ομιλεί συνεχώς στον Δεσπότη;

Είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, εάν γίνεται με κατάλληλη διάθεση. Είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, περιοχή απαραβίαστη. Μεγάλο αγαθό η προσευχή. Διότι εάν κάποιος συζητώντας με κάποιον ενάρετο άνθρωπο, παίρνει όχι μικρή ωφέλεια απ’ αυτόν, εκείνος που αξιώθηκε να κάνει διάλογο με το Θεό, πόσα αγαθά δεν θα απολαύσει; Επειδή η προσευχή είναι διάλογος με το Θεό.

Δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο ούτε ίσο με την προσευχή … Καμία σχέση δεν έχει με αυτή τη ζωή κατά την διάρκεια της προσευχής αυτός που προσεύχεται σωστά· ακόμη και αν βράζει μέσα του ο θυμός, εύκολα υποχωρεί, και αν ανάβει η επιθυμία, σβήνει, και αν τον λιώνει ο φθόνος, διώχνεται με πολλή ευκολία …

Όπως ακριβώς όταν φανούν οι ακτίνες του ηλίου, φεύγουν όλα τα θηρία και κρύβονται στις φωλιές τους, έτσι και όταν η προσευχή βγει σαν ακτίνα από το στόμα και την γλώσσα μας, φωτίζεται ο νους, και όλα τα άλογα και άγρια πάθη φεύγουν δραπετεύοντας και κρύβονται στις φωλιές τους, μόνο όμως όταν προσευχόμαστε σωστά, με ψυχή άγρυπνη και νου προσεκτικό.

Αυτός που μπορεί να προσεύχεται με αφοσίωση, έστω και αν είναι πολύ πτωχός, είναι όμως ο πλουσιότερος από όλους· όπως ακριβώς πάλι αυτός που έχει στερηθεί την προσευχή, έστω και αν κάθεται στον βασιλικό θρόνο, είναι πτωχότερος από όλους.

Βασιλέας δεν ήταν ο Αχαάβ και είχε άφθονα πλούτη; Επειδή όμως στερείτο την προσευχή, έψαχνε να βρει τον Προφήτη Ηλία για να τον βοηθήσει, έναν άνθρωπο που δεν είχε σπίτι, ούτε ρούχα, παρά μόνο μια προβιά. Πώς γίνεται συ, με τόσες αποθήκες γεμάτες από αγαθά, να ζητείς αυτόν που δεν έχει τίποτε; Τί να τις κάνω τις αποθήκες, λέγει, αφού αυτός με την προσευχή του έκλεισε τον ουρανό και όλα όσα έχω μου τα αχρήστευσε; Βλέπεις ότι ο Ηλίας ήταν πλουσιότερος από τον βασιλέα;

Και όσο αυτός σιωπούσε και δεν προσευχόταν να βρέξει, εκείνος με όλα του τα στρατεύματα βρισκόταν σε μεγάλη πτώχεια. Τί θαυμαστό πράγμα! Δεν είχε ενδύματα ο Ηλίας να φορέσει και έκλεισε τον ουρανό. Και γι’ αυτό τον έκλεισε, επειδή ήταν ρακένδυτος. Επειδή δεν είχε τίποτε, γι’ αυτό έγινε τόσο δυνατός· και μόλις κίνησε τα χείλη του σε προσευχή, έκανε να πέσουν με τη βροχή από τον ουρανό άφθονοι θησαυροί. Ω, στόμα που χωρά μέσα του πηγές υδάτων! Ω, γλώσσα από την οποία ξεχύνονται βροχές! Ω, φωνή από την οποία έρχονται αναρίθμητα αγαθά!

Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από τον άνθρωπο που προσεύχεται γνήσια. Η προσευχή είναι φωτιά και μάλιστα όταν αναπέμπεται από προσεκτική και άγρυπνη ψυχή. Δεν είναι μικρός σύνδεσμος του ανθρώπου με το Θεό η προσευχή, αφού μας συνηθίζει να μιλούμε μαζί Του και μας οδηγεί στην φιλοσοφημένη ζωή.

Εάν με το να ανακοινώσει κάποιος τις συμφορές του σε ανθρώπους και διηγηθεί τα βάσανά του αισθάνεται κάποια παρηγοριά, διότι ανακουφίζεται με όσα λέγει, πολύ περισσότερο θα ειρηνεύσεις και θα παρηγορηθείς αν ανακοινώσεις στον Κύριό σου με την προσευχή τα παθήματα της ψυχής σου. Και οι μεν άνθρωποι βαριούνται πολλές φορές αυτόν που θρηνεί και οδύρεται προς αυτούς και τον απομακρύνουν, ο Θεός όμως ποτέ δεν το κάνει αυτό, αλλά αντίθετα τον πλησιάζει και τον προσελκύει. Και όλη την ημέρα αν διηγείσαι τις συμφορές σου, περισσότερο σε αγαπά και σε ακούει. Ο Θεός συνηθίζει πάντοτε να ξεπερνά και να προλαβαίνει τα αιτήματά μας.

Όπως μία πόλη ατείχιστη εύκολα καταλαμβάνεται από τους εχθρούς, επειδή δεν τους εμποδίζει κανείς, έτσι και μία ψυχή που δεν είναι περιφραγμένη με προσευχές και με δεήσεις εύκολα την υποτάσσει ο διάβολος και την κάνει δεκτική κάθε αμαρτίας και κακώσεως.

Αν στερήσεις τον εαυτό σου από την προσευχή, είναι σαν να έβγαλες το ψάρι από τη θάλασσα- διότι όπως το ψάρι ζει με το νερό, έτσι και συ ζεις με την προσευχή· και όπως εκείνο πλέει, εύκολα επάνω στο νερό, και πηγαίνει όπου θέλει, έτσι και συ με την προσευχή θα περάσεις τους ουρανούς και θα πλησιάσεις το Θεό.

Όπως το χρυσάφι και οι πολύτιμοι και ωραίοι λίθοι και τα μάρμαρα κοσμούν τα σπίτια των βασιλέων, έτσι και η προσευχή κοσμεί τον άνθρωπο και τον κάνει κατοικία του Χριστού.

«Κάμπτω», λέει, «τα γόνατά μου προς τον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού … για να κατοικήσει το Χριστός με την πίστη στις καρδιές μας …» (Εφεσ. 3. 14, 17). Πώς και με τί μπορείς να εγκωμιάσεις την προσευχή, η οποία σε κάνει ναό και κατοικία του Θεού; Εκείνος τον οποίο δεν χωρούν οι ουρανοί, έρχεται και μπαίνει στη ψυχή εκείνου που ζει με προσευχές.

Όμως πρέπει κι εμείς να ακούσουμε τα λόγια και τις παραγγελίες του Θεού και πάντοτε να προσπαθούμε να πολιτευόμαστε με ύμνους και προσευχές και περισσότερο να έχουμε το νου και το σώμα μας προσηλωμένα στη λατρεία και δοξολογία του Θεού παρά στις βιοτικές μέριμνες, διότι ζώντας έτσι θα ζούμε όπως πραγματικά πρέπει να ζουν οι άνθρωποι. Επειδή όποιος δεν προσεύχεται στο Θεό, ούτε επιθυμεί να συνομιλεί συχνά μαζί Του, αυτός είναι νεκρός και άψυχος και βρίσκεται μέσα στην αγνωσία διότι πρώτο σημάδι της αγνωσίας είναι το να μη γνωρίζει κάποιος το μεγαλείο της τιμής που του γίνεται, να μην αγαπά την προσευχή και να μην καταλαβαίνει πως όταν δεν προσεύχεται είναι νεκρός. Διότι όπως το σώμα μας χωρίς ψυχή είναι νεκρό και βγάζει δυσωδία, έτσι και η ψυχή που δεν προσεύχεται είναι νεκρή και άθλια και ακάθαρτη.

Αυτό μας το διδάσκει και ο Προφήτης Δανιήλ, ο οποίος προτίμησε να πεθάνει παρά να στερηθεί τρεις ημέρες την προσευχή· επειδή ο βασιλέας των Βαβυλωνίων δεν τον πρόσταξε να ασεβήσει, αλλά μόνο για τρεις ημέρες να μην κάνει την προσευχή του. Αλλά ο Προφήτης δεν δέχθηκε να στερηθεί την προσευχή, γι’ αυτό και δεν στερήθηκε και την βοήθεια του Θεού.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://ostratiotistisagapis.blogspot.gr

ΟΤΑΝ Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ

Ὁ πιστός ἄνθρωπος, ὁ Ὀρθόδοξος πιστός Χριστιανός, σέ στιγμές πνευματικῆς περισυλλογῆς καί ἰδίως κατά τίς ὧρες τῆς προσευχῆς, πού ἡ ψυχή ἀνοίγεται εἰς τήν ἐπικοινωνίαν μέ τόν Τριαδικόν Θεόν, ἐκτός τῶν ἄλλων, ποιεῖ καρδιακήν ἀναφοράν καί δι᾽ ὅλην του τήν συμπεριφοράν. Ἀπό θετικῆς ἀπόψεως βλέπει τήν προσπάθειαν τήν ὁποίαν ἔχει εἰς τό νά βαδίζῃ τήν ὁδόν τῆς Εὐαγγελικῆς ἀρετῆς, ἀπό τό «κατ᾽εἰκόνα» δηλαδή εἰς τό «καθ᾽ ὁμοίωσιν» μέ ὅλες τίς παραμέτρους τοῦ θέματος, καί ἀπό ἀρνητικῆς ἀπόψεως παρακολουθεῖ τόν ἀκατάπαυστον ἀγῶνα πού διεξάγει διά νά νικήσῃ τά πάθη του ἀλλά καί εἰς τό νά μή συμμείγνυται μέ τούς ἀσεβεῖς, δηλαδή με τούς κακoδόξους καί αἰρετικούς καί γενικῶς μέ ὅλους τούς ἐχθρούς τῆς Ὀρδοδοξίας. Νά προσεύχεται δι᾽ αὐτούς καί διά τήν μετάνοιαν καί τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά νά μισῇ τάς πράξεις των.

Ὁμιλοῦμε βεβαίως διά τούς συνειδητούς πιστούς καί τούς ἀνθρώπους τῆςἘκκλησίας, πού, παρά τίς μικρότερες ἤ μεγαλύτερες ἀδυναμίες τίς ὁποῖες γνωρίζουν ὅτι ἔχουν, ἐπιθυμοῦν νά τίς κατανικήσουν καί νά τίς μεταβάλλουν ἀπό κακίες καί πάθη σέ ἀρετές. Καί τό τονίζομε αὐτό, διότι ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ὅλως ἀνοήτως, φρονοῦν ὅτι μποροῦν δῆθεν νά συνδυάσουν τήν ζωήν τῆς δικαιοσύνης μέ τήν ζωήν τῆς ἀδικίας καί τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ρίπτουν στάχτην εἰς τούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας των μέ ἀποτέλεσμα νά ἀμβλύνεται ἡ συνείδησίς των καί νά φθάνῃ ἕως καί τῆς πωρώσεως. Τελικῶς δέ, νά φθάνουν εἰς τό κατάντημα νά τούς ἐγκαταλείπῃἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, πρᾶγμα πού σημαίνει ἑκουσία θεοεγκατάλειψι, δηλαδή αὐτοθεοεγκατάλειψι, ἀφοῦ ὁ Θεός οὐδέποτε ἀρνῆται τό πλάσμα Του.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

http://hristoifantos.blogspot.gr

Σήμερα, δυστυχώς έχουμε εκλογικεύσει τα πάντα

Ο χριστιανισμός μας έγινε 

σωματειακός,

 πελατειακός,

 ακτιβιστικός,

 κοινωνικός,

 ακαδημαϊκός. 

Λείπει το υπερφυσικό και η παιδικότητα στην αρχαία πίστη, από την πνευματική ζωή μας. 

Ποιά πνευματική ζωή μας; 

Πώς να μιλήσεις για κόλλυβα, λειτουργιές, μετάνοιες, καντήλια, θαύματα και οράματα; 

Όλα τα κρίνουμε με μια ψυχρή πάγια λογική ματιά, με ύφος σπουδαίο. Σμικραίνουμε τον Θεό στις διαστάσεις ενός συμβόλου, με τίτλο τον φιλανθρωπικό ακτιβισμό, τον κηρυγματισμό, την ηθικοπλασία, την γραφειοκρατική διεκπεραίωση πνευματικών ζητημάτων, την αποΙεροποίηση και σχετικόποιηση κάθε μυστηρίου. 

Η Εκκλησία σήμερα είναι ένα κοσμικό ίδρυμα, πού εγκαλείται από όλους τους σπουδαίους και τους ευαίσθητους όταν δεν συμβαδίζει με κοσμικότητες και όταν δεν ασχολείται με ακτιβισμούς και με κοινά. Και όταν συμβαίνει αυτό απολογείται στους άγευστους του Χριστού, σαν να ήταν παραβάτις υψηλών νόμων και δούλος τους πού αποστάτησε.

Πού πήγε η παλιά ευλάβεια, η πίστη στις αρχαίες παραδόσεις, το βίωμα του θαύματος στην καθημερινότητα, η ιερότητα κάθε στιγμής και η μοναδικότητα κάθε στιγμής μέσα από μάτια έκπληκτα, σεβαστικά, κατανυκτικά, ταπεινά, δοξολογικά! 

Φάγαμε τον καρπό της Εδέμ και αντί να γίνουμε θεοί, κλειδώσαμε τον Θεό στις κρύες καρδιές μας και τον ξεκλειδώνουμε για να τον χρησιμοποιήσουμε σαν σύνθημα ή σαν πρόφαση ζωής. 

Ευτυχώς πού υπάρχουν ακόμα άπλαστοι αγνοί άνθρωποι και κρατάνε αυτόν τον κόσμο. Άλλοι από την φύση τους, άλλοι υποτάσσοντας την φύση τους στο άπλαστο και το ιερό.

Πάντα θα υπάρχει μαγιά και προζύμι για να ανεβαίνει η καλή ζύμη και να πλαταίνει μυρίζοντας όλο τον κόσμο!

π. Παντελεήμων Κρούσκος

http://nefthalim.blogspot.gr

Ουδείς μεθ’ ημών και πάντες με... θυμ

“..Ο οικουμενικός θρόνος κηρύσσει, δεκαετίες τώρα, γυμνή τη κεφαλή, και προσπαθεί να παρασύρει και τοπικές εκκλησίες, στην αίρεση του Οικουμενισμού..”

Δημήτρης Νατσιός

«Αυτείνοι, οι Ευρωπαίγοι, είναι άνθρωποι χωρίς ηθική και πίστη και κρίμα στα φώτα τους, ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα και όχι τα φώτα τον άνθρωπο».

Μακρυγιάννης

Εδώ και 20 χρόνια που γράφω-δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο σε τοπική εφημερίδα του Κιλκίς με τίτλο «οι φαυλότητα της πολιτικής και οι πολιτικοί της φαυλότητας»- δεν έκρυψα ποτέ την απέχθεια και την περιφρόνηση που νιώθω γιά τα καθάρματα τους Ευρωπαίγους, όλο αυτό το μνημονιακό σκυλολόι, τους δημίους του λαού μας.

Απ’ όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, εμείς οι Έλληνες, βιώσαμε και ζήσαμε τις μεγαλύτερες καταστροφές εξ αιτίας της κακουργίας τους. Κατάπιαμε την μεγαλειώδη απάτη του «δυτικού πολιτισμού», πως δήθεν εδράζεται στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, τις κοραϊκές ονειροφαντασίες περί «μετακένωσης των φώτων», και την μόνη «μετακένωση» που γνωρίσαμε ήταν του αίματος και της καταστροφής της πατρίδας μας. Ξεκίνησε το «ματοβαμμένο» κρατίδιό μας ελπίζοντας από την Ευρώπη προστασία και αλληλεγγύη.

Καρτερούσαμε «οι πάντοτ’ ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι» (Σολωμός), από την «πολιτισμένη Ευρώπη» βοήθεια και συναντίληψη. Από ποιά Ευρώπη; Από την «πολιτισμένη Ευρώπη» των Κογκισταδόρες που εξόντωσαν είκοσι εκατομμύρια ιθαγενείς της Αμερικής και εξαφάνισαν εν ψυχρώ τον πολιτισμό τους; Την Ευρώπη της Ιεράς Εξέτασης, των Σταυροφοριών και του Αγίου Βαρθολομαίου; Την «προοδευτική» Ευρώπη του κατακτητή με την τιάρα, του θηρίου της Ρώμης, του Πάπα; Την Ευρώπη του δουλεμπορίου, της Ιεράς Συμμαχίας και των δύο παγκοσμίων ανθρωποσφαγών του εικοστού αιώνα;

Ανέφερα πριν τον Σολωμό. Σαν χθες, 9 Φεβρουαρίου του 1857, έκλεινε τα μάτια του ο μεγάλος μας ποιητής. Και επειδή τούτη την κρίσιμη στιγμή, «αδελφοί μας βρίσκει το κακό και θολώνει ο νους μας», υπακούοντας και στην ποιητική προτροπή του Ελύτη, τον μνημονεύουμε, γιατί έγραψε τον Ύμνον όχι εις την Ελλάδα, αλλά «εις την Ελευθερίαν», ήθελε να μας πει ότι Ελλάς και ελευθερία είναι όπως η ψυχή με το σώμα. Η Ελλάδα χωρίς την λευτεριά, δεν μπορεί να ζήσει. Και, επαναλαμβάνω, οι δυτικές δυνάμεις προκάλεσαν όλες τις συμφορές του νεότερου Ελληνισμού.

Δεν υποδούλωσαν οι Οθωμανοί τον βυζαντινό Ελληνισμό. Είχε εξουθενωθεί, λεηλατηθεί, κατακερματισθεί από τις άγριες επιδρομές της παπικής ψευτοεκκλησίας. Αποφράς ημέρα του Γένους δεν είναι η 29 Μαΐου 1453, αλλά η 13 Απριλίου 1204. Τότε «εάλω η Πόλις», όχι από τους Τούρκους, αλλά από τις ορδές των σταυροφόρων-συμμοριών. Τα χρόνια της δουλείας επέπεσαν όλοι οι αρχαιοκάπηλοι και εγκληματίες αρπάζοντας τις αρχαιότητες, καταστρέφοντας Παρθενώνες, μία Πνευματική Γενοκτονία, όπως προσφυώς ονομάστηκε. Κατά την Επανάσταση μας έστελναν αλιτήριους, τυχοδιώκτες τύπου Τσώρτς και Κόχραν, μην ξεφύγουν τα σύνορα, ώστε να περιοριστούμε στο υποτελές, λυμφατικό κρατίδιο της Μελούνας. Από την εισβολή του Ιμπραήμ και τη γενοκτονία που ακολούθησε, από τον ακρωτηριασμό του ελεύθερου έθνους, τις επεμβάσεις των κανονιοφόρων, τους αποκλεισμούς και τις κατοχές ως την ατίμωση του 1897, από την μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο ως και την κυπριακή τραγωδία, πάντοτε μπροστά μας οι Ευρωπαίοι. Οι Τούρκοι ήταν και είναι πειθήνια ενεργουμένα τους. Και πάντοτε έβρισκαν πέντε δέκα ημέτερα καθάρματα-Γραικύλους της σήμερον, για να κάνουν την βρόμικη δουλειά. «Υπακοή στην Τρόικα» τσιρίζουν οι μνημονιακοί λακέδες. «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» τους απαντά ο Καποδίστριας.

Είμαστε λαός πληγωμένος. Και όποιος πληγώνεται αντιστέκεται. Και η καλύτερη αντίσταση είναι η αντεπίθεση. «Να χτυπήσουμε» και τον επιχειρούμενο «εξευρωπαϊσμό» της πίστεώς μας». «Εντολή γάρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε ότε περί Πίστεως ο λόγος, ούκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κεκράξονται, και συ σιωπηλός και άφροντις», πάντες ευθυνόμαστε και πάντες θα λογοδοτήσουμε για τυχόν ολιγωρία και αμέλεια, κατά τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη. Ο οικουμενικός θρόνος κηρύσσει, δεκαετίες τώρα, γυμνή τη κεφαλή, και προσπαθεί να παρασύρει και τοπικές εκκλησίες, στην αίρεση του Οικουμενισμού. Να φύγει και η Εκκλησία από αυτή την απαίσια φραγκοσφηκοφωλιά, το Π.Σ.Ε.

«Να χτυπήσουμε» τους ψευτομορφωμένους που λυμαίνονται την παιδεία μας. Τα σύγχρονα δεινά της πατρίδας μας σε τέτοιους «ευρωλιγούρηδες» (Ζουράρις) οφείλονται. Αυτοί οι ημιμαθείς, οι ανθρωποκάμπιες που λέει ο Κόντογλου, περιφρόνησαν τον λαό μας με το πάθος κάθε πεμπτοφαλαγγίτου.

Κατακρεούργησαν την γλώσσα μας, περιφρόνησαν την παράδοσή μας, την πίστη μας για να γίνουμε δήθεν Ευρωπαίοι. Ας το χωνέψουμε: Εξασθένιση της Ορθοδοξίας σημαίνει πλήγμα στα θεμέλια του Ελληνισμού. Φτάνει τόσα χρόνια το μπούκωμά μας με τα ξυλοκέρατα, τις γουρονοτροφές των Φράγκων. Λύκοι είναι προβατόσχημοι που θέλουν να μας εξαφανίσουν ως λαό ιστορικό.

Τέτοιοι ήταν πάντα και τώρα είναι χειρότεροι, γιατί στις μέρες μας, αποθηριώθηκαν.

Κλείνω με δύο επεισόδια από την πρόσφατη ιστορία μας. Τα έχω ξαναγράψει, αλλά τα επαναλαμβάνω για να μην ξεχνούμε ποιοι ήταν και είναι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας.

«Στις αρχές της Κατοχής, και στην πλατεία του Κλαυθμώνος, που την είχανε μεταβάλει οι Γερμανοί σε χώρο στάθμευσης, ένας Γερμανός σωφέρ, έτρωγε απ’ την καραβάνα του το φαϊ του, καθισμένος στο σκαλοπάτι του αυτοκινήτου του. Έτρωγε μ’ αχορταγιά, ενώ γύρω του, οι άλλοι πείναγαν. Τότε ένα παιδάκι, ίσια με εφτά-οχτώ χρονών, άπλωσε το χεράκι του, με την ιδέα ότι κάτι θα του έδινε για να ρίξη στο πεινασμένο στομάχι του, ο Γερμανός στρατιώτης.

Αντίς όμως ο στρατιώτης να κάνη τότε μία ανθρώπινη χειρονομία, έκανε αυτή την ελεεινή και βάρβαρη πράξη.

Άφησε στο σιδερένιο σκαλί τη γιομάτη καραβάνα του, σηκώθηκε απάνου, άρπαξε το με πνεύμα ικεσίας τεντωμένο χέρι του παιδιού, το στήριξε πάνω στο γόνατό του, και μπροστά στα μάτια του κόσμου, το έσπασε στα δύο σαν ξερό κλαδί».

Κι ενώ τα μάτια του Αρμένη δακρύζουν στη θύμηση της σκληρής αυτής εικόνας, μου προσθέτει:

-Ήμουνα αυτόπτης μάρτυς. Κι έφυγα από κει φτύνοντας αυτόν και τη φυλή του ολόκληρη».

Το γεγονός περιέχεται στο βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, βιβλίο «Οι σφαγές του Καλαβρύτων», του Κώστα Καλαντζή. (Αθήνα 1962, σελ. 26).

Το δεύτερο από το βιβλίο του Χρ. Αγγελομάτη «Το χρονικόν της Μεγάλης Τραγωδίας».

«Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τας αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέραν του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον ‘Ζάν’, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων της Μικράς Ασίας, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους». Τα πήγαιναν τα κόκκαλα τα ιερά των σφαγιασθέντων Ελλήνων για «σαπούνι Μασσαλίας». Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί αργότερα μιμήθηκαν. Όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή.

Δημήτρης Νατσιός

http://katanixis.blogspot.gr

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Ποιός εἶπε, ὅτι οἱ ἄνθρωποι, καί μάλιστα οἱ νέοι, ἔπαυσαν νά συγκινοῦνται ἀπό τά διαχρονικά πρότυπα ἀρετῆς; 

Εἰς κάθε ἐποχήν, καί μάλιστα ὅταν ἐμφανίζωνται οἱ «ἐκπτώσεις» εἰς τήν ἀρετήν καί τήν ἀνδρείαν, τόσον καί περισσότερον ἡ ἀνθρωπότης συγκινεῖται καί μαγνητίζεται ἀπό αὐτά τά πρόσωπα πού πάντοτε ὑπάρχουν μέσα εἰς τήν κοινωνίαν.

Ἄς σταθοῦμε ὅμως ἐνώπιον δύο ἐκ διαμέτρου ἀντιθέτων χαρακτήρων, τῶν ὁποίων ὁ διάλογος εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικός. 

Τόν παραθέτομε εἰς ἐλευθέραν μετάφρασιν.*

- Μόδεστος: Πῶς εἶπες; Δέν φοβᾶσαι τήν ἐξουσίαν;

- Βασίλειος: Μήπως καί γίνῃ τί; Τί τάχα θά πάθω;

- Μόδεστος: Καί ρωτᾶς τί θά πάθῃς; Ἕνα ἀπό τά πολλά πού μπορῶ νά σοῦ κάμω.

- Βασίλειος: Σάν πιά νἆναι αὐτά; Δέν μοῦ τά λές;

- Μόδεστος: Νά σοῦ δημεύσω τήν περιουσίαν σου, νά σέ ἐξορίσω, νά σέ βασανίσω, νά σέ θανατώσω.

- Βασίλειος: Ἄν ἔχῃς τίποτε ἄλλο, πές το· γιατί ἀπ᾽ αὐτά τίποτε δέν μέ πιάνει.

Ἀρνεῖται λοιπόν κανείς πώς μετά ἀπό τήν σκηνήν αὐτήν, τήν ὁποίαν ἔχει καταγράψει ἡ ἱστορία, ὅτι τό ἠθικόν μας ἀναπτεροῦται; 

Ἀρνεῖται ἄνθρωπος, ὅτι αὐτή ἡ πραγματικότης ἀποδεικνύει πώς οἱ ποιμένες, ὅταν διαθέτουν Χάριν Θεοῦ καί ἀνδρείαν, στέκονται ὀλύμπιοι ἐνώπιον ἐπῃρμένων ἀρχόντων καί βράχοι ἀκλόνητοι, ἐπάνω εἰς τούς ὁποίους θραύονται οἱ μηδενιστικές θεωρίες;

Πόσον περισσότερον ὅμως, κατά μείζονα λόγον, ἐλέγχει κάποια πρόσωπα ἡ ἔκπληξις τοῦ Μοδέστου καί ἡ ἑξῆς δοθεῖσα εἰς τήν συνέχειαν ἀπάντησίς του:

«Οὐδείς ἕως τώρα ἐμίλησε μέ τέτοια τόλμην εἰς ἐμένα τόν Μόδεστον». 

Καί ἀκολουθεῖ τό ράπισμα τοῦ Μ. Βασιλείου πρός τόν Μόδεστον καί πρός κάθε Μόδεστον, ἀλλά καί πρός κάθε ἕναν πού ἐξέπεσε εἰς τό κατάντημα τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς προδοσίας: 

«Φαίνεται, πώς δέν συνήντησες ἕως τώρα Ἐπίσκοπον. Διότι, ἄν συναντοῦσες, μέ αὐτήν τήν τόλμην θά σοῦ ὡμιλοῦσε, ἀγωνιζόμενος ὑπέρ τῆς ἀληθείας»!

Ὁ δέ Μόδεστος, μετά ἀπό αὐτό, μετέφερε τά ἑξῆς εἰς τόν ἀποστείλαντα αὐτόν Οὐάλεντα περί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: 

«Κρείττων ἀπειλῶν ὁ ἀνήρ, λόγων στερρότερος, πειθοῦς ἰσχυρότερος».

Αὐτός εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας καί οἰκουμενικός διδάσκαλος.

Καί τότε μέν, οὕτως ἐλάλησεν ὁ Ἅγιος. Ἀλλά καί σήμερον ἕνας πικρός ἀπόηχος παραμένει ἀπό τόν λόγον τοῦ Οὐρανοφάντορος: «Φαίνεται πώς ἕως τώρα οὐδέποτε συνήντησες ἐπίσκοπον»...

* Διάλογος πού ἔλαβε χώραν μεταξύ τοῦ Ἐπάρχου Μοδέστου καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

http://hristoifantos.blogspot.gr

Η Ορθόδοξη Εκκλησία εμπόδιο στον Αντίχριστο

Εμπόδιο στο ψυχοκτόνο έργο του διαβόλου και στην παρουσία του Αντιχρίστου στέκεται η Ορθόδοξος Εκκλησία, που καταγγέλει τις μεθοδείες του σατανά και καταδικάζει τις αιρέσεις. Χωρίς την Ορθοδοξία, θα ήταν εύκολο στα όργανα του Αντιχρίστου να προετοιμάσουν τον δρόμο του.

Μα η Ορθοδοξία, αν και λυσσωδώς πολεμάται με μεθόδους σατανικές, στέκεται απόρθητο φρούριο και φάρος, που κατευθύνει προς την αλήθεια και την σωτηρία. Οι πολυώνυμοι εχθροί της, υπηρετώντας τον διάβολο και τι δεν κα΄νουν για να πετύχουν, όπως μάταια ελπίζουν, τον αφανισμό της. Αιρέσεις, Σιωνισμός με όλα τα παρακλάδια του και τα όργανά του: Μασωνία, Χιλιασμός, Οικουμενισμός, Ρόταρυ, Λάιονς, ψεύδη, απάτες, δολοπλοκίες, άνθρωποι όργανα του διαβόλου από θέσεις κλειδιά, ένας ολόκληρος σατανικός μηχανισμός σκοτεινών δυνάμεων, είναι επιστρατευμένος κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Η πίστη των Χριστιανών στον Χριστό και την Εκκλησία εμποδίζει τους ανθρώπους από τον μεγάλο ξεπεσμό, από την αποστασία και την αμετανοησία. Αφού η Εκκλησία συναρπάζει τις ψυχές με την αλήθεια το φως και την σωτηρία, οι αντίχριστοι δυσανασχετούν.

Πλημμυρίζουν από μίσος και κακία οι Ιουδαίοι και ο Σιωνισμός συγκεκριμένα, διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, όχι μόνο αποδεικνύει τους Ιουδαίους αντίχριστους, μα και καταγγέλλει την αθεΐα τους, την άρνησή τους να δεχθούν τον Χριστό και συγχρόνως αποκαλύπτει, ότι αυτοί είναι έτοιμοι, στ’ όνομα του Χριστού, να δεχθούν τον άνομο, τον Αντίχριστο.

Επειδή, λοιπόν, η Ορθοδοξία στέκεται οχυρό, εμπόδιο στους αντίχριστους, εκείνοι με επικεφαλής τον Σιωνισμό κάνουν τα πάντα να σείσουν τα θεμέλια της Ορθοδοξίας. Θέλουν να συντρίψουν το Δόγμα και την Παράδοση, ν’ αφανίσουν αποφάσεις των Αγίων Πατέρων, που πάρθηκαν κατά τις Οικουμενικές Συνόδους. Θέλουν να σκοτίσουν την αλήθεια, που τηρεί ανόθευτη η Εκκλησία μας, να πετάξουν τους Ιερούς Κανόνες, να προκαλέσουν συσκότιση, λήθη και σύγχυση.

Γι’ αυτό το σκοπό εργάζονται στις μέρες μας όλα τα κατασκευάσματα του Σιωνισμού. Γι’ αυτό το σκοπό του ξεθεμελιώματος και αφανισμού της Εκκλησίας έχουν επιστρατευθεί οι Εβραιοκίνητοι αντίχριστοι Ιεχωβάδες, οι Μασώνοι και σωρεία άλλων σαθρών οργάνων του παγκοσμίου Σιωνισμού.

Και ο διωγμός αυτός, κατά της Εκκλησίας, που άρχισε από τους Ιουδαίους και τους αντίχριστους Ρωμαίους αυτοκράτορες και συνεχίστηκε από τους Γότθους, τους Ούνους, τους Πέρσες, τους Άραβες, τους Σλάβους, τους Τούρκους, τους Παπικούς, τους Προτεστάντες, (προσθήκη ιστολογίου: τους Ναζί, τους Άθεους Κομμουνιστές), το έργο του διαβόλου υπηρετούσε.

Η Ορθοδοξία γνώρισε και θα γνωρίσει μεγάλους διωγμούς. Τους αντιμετώπισε όλους τους εχθρούς με πίστη, καρτερία και ανδρεία. Χιλιάδες είναι οι νεομάρτυρες, που έδωσαν το αίμα τους, σαν σφραγίδα, για την αγάπη τους, για τον Χριστό και την Εκκλησία.

Αλλά και οι πιο επικίνδυνοι διώκτες της είναι οι σημερινοί. Ύπουλοι, υποκριτές και κρυφοδαγκανιάρηδες. Είναι οι Οικουμενιστές, που θέλουν να μας μαντρώσουν στην αδιαφορία της Πίστεως, στην άρνηση του Χριστού και τέλος στη λατρεία του Σατανά.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία όμως, ο πιστός του Θεού λαός, ξέρουν και καταγγέλλουν ποιοι παίζουν το παιχνίδι του Αντιχρίστου. Ξέρουν ποιοι κινούν τα νήματα αυτού του σχεδίου. Έντονη είναι η αντίδραση και η Εκκλησία περιμένει πιο φοβερές και χαλεπές ημέρες. Γι’ αυτό προειδοποιεί τους πιστούς να προετοιμάζονται γι’ αγώνες και θυσίες.

Πηγή: «Ο Αντίχριστος», Αρχ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (Σελ. 125-127)

http://makkavaios.blogspot.gr

Βοήθησέ με Κύριε...

Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.
Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του πόνου, γιατί καίγονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.
Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.
Την ώρα της αδυναμίας, γιατί μπορώ να πουληθώ και στο διάβολο.
Την ώρα του φόβου, γιατί τα έχω χαμένα.
Την ώρα της χαράς, γιατί μπορεί να μην αντέξω στο βάρος της.
Την ώρα της αγάπης, για να είναι γνήσια.
Γίνε, Κύριε, φωτισμός μου και αντιλήπτωρ μου στις μεγάλες, τις μοναδικές ώρες της ζωής μου.

http://nefthalim.blogspot.gr

Νά μετανοήσουμε! Χωρίς Χριστό ὅλα εἶναι ἕνα μηδέν!

...Κάτω ἀπό τά ἄστρα καί πάνω ἀπό τά ἄστρα, ἀγαπητοί μου, δέν ὑπάρχει ἄλλος πού μπορεῖ νά μᾶς σώση παρά μόνο ὁ Χριστός. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι μηδέν, ἕνα πελώριο μηδενικό. 

Ὅ,τι νά πῇς, ὄπου νά πᾶς, ὅ,τι νά φανταστῇς, ὅ,τι ν' ἀγαπήσῃς, ὅ,τι νά λατρεύσῃς, ὅλα σέ διαψεύδουν, ὅλα σέ ἀπογοητεύουν. Ἕνας μόνο δέν διαψεύδει καί δέν ἀπογοητεύει· ὁ Χριστός. Αὐτός λοιπόν μᾶς καλεῖ. Μᾶς καλεῖ σάν τή μάνα, ὅπως ἡ κλῶσσα καλεῖ τά πουλιά της μέ στοργική φωνή.

Μᾶς λέει: Ἔλα, παιδί μου, κοντά μου, ἔλα στήν Ἐκκλησία μου. Ἄν πεινᾷς, ἐγώ εἶμαι ὁ ἄρτος τοῦ οὐρανοῦ, τό οὐράνιο ψωμί. Ἄν διψᾷς, ἐγώ εἶμαι τό ὕδωρ τό ζῶν, τό κρυστάλλινο νερό. Ἄν εἶσαι στό σκοτάδι, ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου, τό ἀνέσπερο φῶς. Ἄν εἶσαι ἄρρωστος, ἐγώ εἶμαι ὀ γιατρός τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν. Καί ἄν νιώθῃς φορτωμένος βάρη ἁμαρτιῶν, ἔλα νά σέ ξεκουράσω.

Ὁ Χριστός πράγματι παίρνει τό κοράκι καί τό κάνει περιστέρι, παίρνει τόν ἀράπη καί τόν κάνει λευκό. Δέν εἶναι λόγια αὐτα, εἶναι γεγονότα. Μᾶς καλεῖ λοιπόν στόν ἐκκλησιασμό, στήν προσευχή, στή μετάνοια καί ἐξομολόγηση.Ὅπως ἄνθρωπος πού δέ βαπτίζεται δέν εἶναι Χριστιανός, ἔτσι καί ὅποιος δέν ἐξομολογεῖται δέν εἶναι Χριστιανός!

Νά μετανοήσουμε, ἀδελφοί μου, ὅλοι μικροί-μεγάλοι, λαϊκοί καί κληρικοί. Νά συναισθανθοῦμε τά ἁμαρτήματά μας. Νά ἐπιστρέψουμε στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν πλησιάσῃ ἡ τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς μας νά ποῦμε· "Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου"(Λουκ. 23, 42). Ἀμήν.

Μακαριστός Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

…σημεία των καιρών

Ὁ πανσεξουαλισμός εἶναι καταστροφή (καί προφητεία)

Εἶναι γνωστό ὅτι ὅταν ὑπάρχει πανσεξουαλισμός,
μιά τέτοια κοινωνία βυθίζεται
στήν παρακμή,
στή διαφθορά.
Γιατί χάθηκαν τά Σόδομα, γιατί χάθηκε ἡ ἀρχαία Βαβυλώνα, ἡ ἀρχαία Νινευή;

Γιατί εἶχαν φτάσει στό ἀποκορύφωμα τῆς διαφθορᾶς.
Αὐτή ἡ διαφθορά φέρει τόν πόλεμο.

Καί ἐπιτρέψατέ μου, ἐπειδή σήμερα ὁ πανσεξουαλισμός εἶναι παγκόσμιο φαινόμενο, νά μοῦ τό θυμᾶστε αὐτό, ὁ πανσεξουλισμός θά φέρει τόν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο!

Θά εἶναι προϊόν τῆς ἀποστασίας.


(Πρός Ρωμαίους, ὁμιλία 13)

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος


ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Τί πρέπει νά κάνουμε γιά ἔχουμε σκέπη προστασίας στά ἐπερχόμενα;

Τί πρέπει νά κάνουμε γιά ἔχουμε σκέπη προστασίας στά ἐπερχόμενα;

Ὅσοι λένε τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ:

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

αὐτοί θά ξεπεράσουν ὅσα ἔρχονται

μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ! 

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Νεοέλληνες! Ἕρχεται τιμωρία... Καί πῶς θά τήν ἀποφύγουμε!!! (προφητεία)

"...κάτι περιμένω, γιατί δέν πᾶμε καλά ὡς λαός.Ἔχουμε τόσο ξεφρενιάση,ἔχομε βγάλη στή δημοσιότητα πιά τό βρώμικο ὐποσυνείδητό μας καίκινούμεθα μέ τέτοιο βαθμό καλπάζοντα ἀποστασίας, ὥστε δέ μένη παρά νά ἐξαντληθεῖ ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ καί νά ἔρθη τιμωρία.

Ἔτσι τό αἰσθάνομαι".

"...Ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας δέν πηγαίνει πρός τό καλύτερο καί μάλιστα ἡ χριστιανική ἀνθρωπότητα πηγαίνει πρός τό χειρότερο!".

"...Ἐν πάσῃ ἀνέσει πλέον οἱ Νεοέλληνες κινοῦνται πρός καταπάτηση κάθε ντροπῆς καί κάθε ὁρίου ἤθους. Δέν ὑπάρχει πλέον ντροπή, δέν ὑπάρχει, εἶναι φοβερό, κι ὄμως ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής: "Οὐ μετακινήσεις ὅρια, ἅ (τά ὁποῖα) ἔστησαν οἱ πατέρες σου". Ὅμως, ἐπειδή ἀκριβῶς ἔχουμε μετακινήσει αὐτά τά ὅρια, γι' αὐτό τό λόγο ἔχομε καί θά ἔχομε φοβερές ἐπιπτώσεις...Εἶναι τόσο ἐξοργιστικά καί περίεργα αὐτά πού τελεσιουργοῦνται τά τελευταῖα χρόνια, ὥστε θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός, χωρίς νά εἴμεθα προφῆτες, νά μικρύνουμε, ἐδαφικά νά μικρύνουμε...".

"Μόνο ἡ μετάνοια καταργεῖ ἤ μεταθέτει τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἄνπροσέχαμε ὅλα αὐτά τά σημάδια πού μᾶς δίνονται, θά ἤμαστε καί προσεκτικότεροι στή ζωή μας. Ἐγώ δέν σᾶς κρύβω ὅτι φοβᾶμαι, τρέμω, ὅτι ὀ λαός μας θά πληρώσει. Ναί, θά πληρώσουμε καί πολύ ἀκριβά. Δέν ξέρομε πότε. Δέν ξέρω, ὁ Θεός πάντως νά μᾶς ἐλεήσει, ὅσο ἐγκαίρως, νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψομε στήν καθαρά πίστη, στόν Ἰησοῦ Χριστό".

(Πράξεις, ὁμιλία 170ή).

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Νά προσευχώμαστε στήν Θεοτόκο καί νά μᾶς εὐλογεῖ

Ὅποιος θέλει νά εἶναι εὐλαβής 

πρός τή Θεοτόκο,

ἄς διαβάζει τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο, 

τίς Παρακλήσεις 

καί τούς λοιπούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας,

πού ἔχουν συνδεθεῖ γιά τή δόξα της. 

Πέτρος Μογίλας (1595-1647)

Μητροπολίτης Κιέβου

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

«Στῶμεν καλῶς...»

Ρίγη συγκινήσεως καί δέος καταλαμβάνει τούς πιστούς εἰς τήν ἀναφώνησιν τοῦ λειτουργοῦ: «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετά φόβου...». Ὁ οὐρανός ἔχει ἤδη «κατέβη» εἰς τόν ναόν καί ἐντός ὀλίγου, ἐνώπιον τοῦ λατρευτικοῦ σώματος, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, θύτης καί θῦμα , θά προσφερθῇ πρός κοινωνίαν τῶν πιστῶν.

Ὅλοι οἱ πιστοί καλούμεθα νά ἐπιδεικνύωμε προσοχήν καί νά καλλιεργοῦμε τήν συνείδησιν τῆς θεϊκῆς παρουσίας ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου. Ἡ Θεία Λειτουργία καί ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ διά τόν πιστόν συνεχίζονται καί ἀφοῦ τελειώσῃ ἡ εὐλογημένη μας λατρεία.

Συνεχίζεται, πρέπει νά συνεχίζεται μυστικῶς εἰς τήν καθημερινότητα καί εἰς θυσιαστήριον πνευματικόν πρέπει νά λειτουργῇ αὕτη ἡ ὕπαρξίς μας. Τελεσιουργοῦμε, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, καί εἰς τόν βωμόν τῆς καρδίας μας, μέ ὅλην τήν θέλησίν μας, ἀλλά καί μέ ἱερόν ἐνθουσιασμόν καλούμεθα νά σφαγιάσωμε ὁ,τιδήποτε εἶναι δυνατόν νά προσβάλλῃ τήν ἀγάπην Τοῦ «ὡς ἐσφαγμένου ἀρνίου», καί νά ἀποξενώσῃ ἐμᾶς τούς ἰδίους τῆς ἀκτίστου Χάριτος καί τοῦ θείου Φωτός πού ἐλάβαμε διά τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἡ λειτουργική προτροπή «στῶμεν καλῶς...» θά πρέπῃ νά ἀντηχῇ κάθε φορά μέσα εἰς τήν συνείδησίν μας. Κάθε φορά, ὅταν ὁ ἐχθρός σκύβῃ μέσα εἰς τά ὦτα τῆς καρδίας καί ἐπαναλαμβάνῃ ἐκεῖνα τά ἀπαίσια λόγια διά τῶν ὁποίων ἐξεγέλασε τούς προπάτορές μας. Ἡ ἱερά αὐτή ἐντολή, δίκην ἀσπίδος καί θώρακος νοητοῦ, θά πρέπῃ νά μᾶς προφυλάσσῃ, ὅταν βλέπωμε ὅτι τό περιβάλλον μας παίζει ρόλον πειραστοῦ, ἤ ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας προσπαθῇ νά βρῇ κάποιαν ἀφορμήν ὥστε νά μᾶς προδώσῃ. Ἀλλά ἡ εὐλογημένη αὐτή προτροπή θά πρέπῃ νά ἀκούεται καί ἀπό τόν κάθε ὑπεύθυνον, εἰς οἱανδήποτε θέσιν καί ἄν εὑρίσκεται μέσα εἰς τήν κοινωνίαν, καί ἰδίως εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν, δηλαδή τό πνεῦμα τῆς πλάνης θά προσπαθῇ, ὑπούλῳ τῷ τρόπῳ καί μέ ἐκ δεξιῶν κτυπήματα, νά μᾶς κάνῃ νά πιστεύσωμε πώς ἡ Ἐκκλησία, πού κατευθύνεται ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σφάλλει καί ἐκτρέπεται.

Εἰς ὅλας αὐτάς τάς περιπτώσεις, μέ ἅγιον θυμόν, ἄς ἀπαντοῦμε τό «ὕπαγε ὀπίσω μου», προσθέτοντας καί τήν λειτουργικήν φράσιν «στῶμεν καλῶς...». Τότε, πράγματι, ἡ Θεία Λειτουργία μας θά συντελῆται ἀκαταπαύστως, εἰς τόν νοῦν, εἰς τήν καρδίαν, εἰς ὅλην τήν ὕπαρξίν μας καί ἐμεῖς, διά τῆς σταθερότητος τῆς πίστεως, θά ἀπολαμβάνωμε τήν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ «τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν».

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ