"H νεορθοδοξία ανατρέπει την Oρθοδοξία"

Τι είναι κατά βάθος η διδασκαλία των νεορθοδόξων; Είναι ένα θεωρητικό σύστημα, που συγκροτείται από στοιχεία παρέχοντα συνεχή και αδιάπτωτη ευδαιμονία, χαρά, ευφορία, αισιοδοξία, ερωτικές απολαύσεις, υποσχόμενες την τελείωση των βιούντων κατά τα πρότυπα των νεορθοδόξων, μέ κατάληξη τον θείον έρωτα και την θέωση. Δηλαδή πρόκειται για ένα τρόπο ζωής, μέσα στην Εκκλησία, που συνίσταται από, κατ' επιλογήν, δογματικές και πνευματικές θέσεις, υφιστάμενες απαραιτήτως προκρούστιες επεξεργασίες και υποτασσόμενες σε αναπλαστικές μεθοδεύσεις, για να υπηρετήσουν προεσχηματισμένα μοντέλα, στη θεωρία και την πράξη. Προσφέρουν έτσι μια dolce vita, αλλά, προπαντός, ορθόδοξη, αφού δεν στερείται ορθοδόξων στοιχείων! Και ακριβώς γι' αυτό και απατηλή.

Ποιος δεν θέλει την ευτυχία του, τη χαρά του και την αιώνια σωτηρία του; Έτσι λοιπόν η ανθολογημένη αυτή διδαχή από την Ορθοδοξία γίνεται αποδεκτή ευχαρίστως, σαν κάτι αντι-στατικό, αντι-παλαιολιθικό, αντι-συντηρητικό, σαν «μια άλλη γλώσσα, μια άλλη θεώρηση αυτού του χώρου». Ο Σταυρός του Χριστού δεν θα αίρεται πλέον, γιατί δεν χρειάζεται, η νέκρωση της σάρκας και των παθών είναι περιττή, αφού την ετοιμάζουμε για ερωτικές απολαύσεις, τηρουμένου, βέβαια, του όρου ότι «προσφέρεται για την ευτυχία του άλλου». 

Λόγος περί εντολών δεν γίνεται, για νηστείες και γενικώς άσκηση, για «στενή και τεθλιμμένη» και για πολέμους με τον σατανά και τα πάθη, τελεία σιωπή. Η Πατερική γραμματεία είναι καλή, αλλά ανθολογουμένη και καταλλήλως ερμηνευομένη, για να προβάλλει την χαρούμενη Ορθοδοξία. 

Τα αριστουργήματα της οσιακής εμπειρίας και των θεολογικών ελλάμψεων, που έχουν ενσωματωθεί στα λειτουργικά βιβλία της Παρακλητικής, του Τριωδίου, στα Μηναία, στο Θεοτοκάριον, στο Πεντηκοστάριον, είναι αποδεκτά, χωρίς όμως τους θρήνους της μετανοίας, χωρίς την αίσθηση της αμαρτωλότητος, της ενοχής, της ευθύνης, των χρεών από τις αμαρτίες, αφού ο Θεός είναι άπειρο πέλαγος αγαθότητος και βλέπει τις ανθρώπινες αθλιότητες με κατανόηση ως αστοχίες, ατευξίες. 

Λόγος περί θείας δικαιοσύνης και ανταποδόσεως, δεν έχει θέση στην νεορθοδοξία. Επίσης ο τόσον εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος Κύριος, αδύνατον να κολάσει, αφού κάτι σχετικό τάχα λέγει και ο Ισαάκ ο Σύρος. 

Ο φόβος έχει εκτοπισθεί από την αγάπη, το «τρέμω την φοβεράν ημέραν της κρίσεως», είναι άγνωστη γλώσσα, αφού θα μας δικαιώσει ο Κύριος, σαν τον Μαρμελάδωφ(1) μόνο και μόνο γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ως χοίρο. Τον εκάλεσε ο Κύριος και χωρίς άλλη μετάνοια, χωρίς αποχή της μέθης και ας έστελνε τη Σόνια να πορνεύει για χάρη του πατρικού ποτού, όπως μας το εγγυάται ο κ. Γιανναράς.

1. Ήρωας του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι, "Εγκλημα και τιμωρία

------------------------------------------------------------

πηγή: ΘΕΌΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, "Περί θείου και ανθρωπίνου έρωτος - Β. Ο Νικολαϊτικός ερωτισμός των νεορθοδόξων", εκδ. Σπηλιώτη

http://paterikakeimena.blogspot.gr

Έλληνες οι σε λίγο "θλιβεροί ρακένδυτοι επαίτες της τοκογλυφικής, άθεης και διεστραμμένης Ευρώπης"!

Σάββατο 11 Ιουλίου βράδυ στο μοναστήρι της Σουρωτής. Χιλιάδες προσκυνητές προσκυνούν τον Άγιο Παΐσιο και ζητούν την ευλογία του και την βοήθεια του. Δεν θα πω τίποτα για την παρουσία του προκαθήμενου που από πίσω του έτρεχαν ασθμαίνοντες δεκάδες ρασοφόροι να ποζάρουν δίπλα του, γιατί δεν είναι Έλληνας υπήκοος. Την ιδία ώρα παίζονταν οι τύχες και το μέλλον της πατρίδας μας μέσα στον λάκκο των άθεων θηρίων.

Η Ελλάδα, η πατρίδα της Ορθοδοξίας, η χώρα που γέννησε την δημοκρατία και έθεσε της βάσεις του σύγχρονου Οικουμενικού πολιτισμού, έρμαιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων που με αλλεπάλληλες εφόδους προσπαθεί να κατασπαράξει τον ελληνικό λαό και να λεηλατήσει τον στρατό και την εκκλησία, δηλαδή τις δυο μεγάλες κολώνες της ύπαρξης του.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, ενώ η χώρα για άλλη μια φορά αλυσοδένεται στην μνημονιακή σκλαβιά, ενώ η ελληνική κοινωνία οδηγείται με νέα σκληρότερα από ποτέ μέτρα στο εκτελεστικό απόσπασμα, οι πνευματικοί ηγέτες αυτού του λαού παριστάνουν τους κωφάλαλους, εμφανίζονται ανύπαρκτοι και περί άλλων τυρβάζουν ενώ το ποίμνιο «καίγεται» με τον πιο τραγικό τρόπο. Το ηρωϊκό αιματοβαμμένο και τιμημένο ράσο το κατάντησαν… εξάρτημα καλλωπισμού!

Ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία! Καλυτέρα θα ήταν να ονομάζεται «Φιλανθρωπική Ένωση», ή… «Σύλλογος Φίλων της Οικολογίας, του Εκσυγχρονισμού» και του… «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»!

Με λίγα πιάτα φαγητού που προσφέρουν εκπλήρωσαν το έργο τους προς τον ελληνικό λαό, προς την Ορθοδοξία που σήμερα βάλλεται με θανάσιμο τρόπο, προς το ηλεκτρονικό φακέλωμα που θριαμβεύει με την σκανδαλώδη απουσία κάθε αντίδρασης, προς την περεταίρω πτώχευση όλων των παραδοσιακών αρχών μας, με τους Έλληνες που σε λίγο θα είναι οι θλιβεροί ρακένδυτοι επαίτες της τοκογλυφικής, άθεης και διεστραμμένης Ευρώπης.

Η υποκρισία δεν έχει όριο. Συνεχώς κηρύγματα του πουθενά σε ένα ακροατήριο που πονά και θα πονέσει ακόμα περισσότερο. Κηρύγματα της ανυπαρξίας σε μια χώρα που μετρά τις αμέτρητες πληγές της ενώ κομπάζονται ότι ορθοτομούν τον Λόγο.

Το πιο χειρότερο, κάποιοι από αυτούς κουνούν το δάχτυλο λέγοντας απειλητικά ότι πληρώνουμε τις αμαρτίες μας. Κρίμα σε αυτούς που βρίσκουν αυτήν την εύκολη διαφυγή από τις ποιμαντικές τους ευθύνες.

Όταν μια Ευρώπη που την ευλογούν, κολυμπά στην διαστροφή και στην εκπόρνευση της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτοί κάνουν ηθικολογικά μαθήματα.

Και πέρα από όλα αυτά προχωρούν ακόμα και στην κατάργηση της πατερικής διδασκαλίας με το εύρημα του μεταπατερικού λογοπαίγνιου. Προχωρούν στην αλλαγή όλων των θεμελιωδών αρχών της ορθόδοξης πίστης χάριν του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού τους.

Είναι ποιμένες Ορθοδόξων, ή φαρισαίοι, λύκοι με ένδυμα ποιμένος; Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις!

Ήμερα μνήμης του μεγάλου Αγίου Παισίου μας. Από κάποιον που είχε την τύχη να πάρει την ευλογία του όταν ήταν εν ζωή, φέτος, μετά από 18 χρόνια συνεχούς παρουσίας, με μεγάλη παρρησία στο σπίτι του Αγίου.

Ας μας ελεήσει ο Άγιος!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός!

Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα που, αν κολλήσει επάνω σου, σου ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό του ανθρώπου.

Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής.

Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου. Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.

Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.

Λίγο αν μας εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού, τίποτε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Είναι απλά τα πράγματα. Έχει, ας υποθέσουμε, κάποιος μερικές ικανότητες και υπερηφανεύεται γι” αυτές. Πρέπει να σκεφθεί: Που τις βρήκε; Του τις έδωσε ο Θεός. Αυτός τι έκανε; Τίποτε. Δίνει λ.χ. ο Θεός σε κάποιον λίγο παραπάνω μυαλό και μπορεί να έχει μια μεγάλη επιχείρηση και να ζει άνετα. Να υπερηφανευτεί ότι τα καταφέρνει; Λίγο να τον εγκαταλείψει ο Θεός, μπορεί να χρεοκοπήσει και να πάει φυλακή.

Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο -όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτεί την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ έχει μέσα εγωισμό και ανθρωπαρέσκεια.

Όσο μπορείς, να κινείσαι ταπεινά. Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για να ακούσεις το «μπράβο» από τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος δε δέχεται τα «μπράβο» από τους ανθρώπους και εργάζεται μόνο για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό και σ” αυτήν τη ζωή με την άφθονη Χάρη Του και στην άλλη με τα αγαθά του Παραδείσου.

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσεις τον Θεό, ο νους σου θα είναι συνέχεια στο πως να ευχαριστήσεις τον Θεό, και όχι στο πως να αρέσεις στους ανθρώπους.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία κ.τ.λ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς. Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν.

Μόνο με τα αντίθετα των κοσμικών επιδιώξεων θα μπορέσεις να κινηθείς στον πνευματικό χώρο. Στοργή θέλεις; Να χαίρεσαι, όταν δε σου δίνουν σημασία. Ζητάς θρόνο; Κάθισε τον εαυτό σου στο σκαμνί. Ζητάς επαίνους; Αγάπησε την περιφρόνηση, για να νιώσεις την αγάπη του Περιφρονημένου Ιησού. Ζητάς δόξα; Ζήτα την αδοξία, για να νιώσεις την δόξα του Θεού. Και όταν νιώσεις την δόξα του Θεού, θα νιώθεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και θα έχεις μέσα σου την μεγαλύτερη χαρά απ” όλες τις χαρές του κόσμου.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://elekklesia.blogspot.gr

Πόσοι θὰ σωθοῦν;

Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ κοιτών­τας γύρω μας ­διαπιστώνουμε τὸ ὀλιγάριθμο τῶν πιστῶν χριστια­νῶν. Πόσοι ἀλήθεια ἐκκλησιάζονται κά­θε Κυριακή; Πόσοι τηροῦν τὶς ­νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας; Πόσοι ἐξομολογοῦνται καὶ κοινωνοῦν μὲ προετοιμασία; Πόσοι ζοῦν συνειδητὰ τὴ ζωὴ ποὺ ζητᾶ ὁ Κύριός μας καὶ ὁρίζει τὸ Εὐαγγέλιό Του; Λίγοι. Ἐλάχιστοι. Καὶ ὅσο συνειδητοποιοῦμε τὸ ἐλάχιστο αὐτὸ ποσοστό, τόσο καὶ ἀπογοητευόμαστε καὶ ἀπελπιζόμαστε. Καὶ τελικὰ ἀναρωτιώμαστε: ἂν εἶναι ἔτσι, ποιοὶ λοιπὸν θὰ σωθοῦν; Ποιοὶ θὰ ἀξιωθοῦν νὰ ἀπολαύσουν τὴ χαρὰ τῆς μελλούσης Βασιλείας τῶν οὐρανῶν; 

Ὅμως τὸ ἐρώτημα οὔτε ἀναδύεται ἀπὸ τὴν ὑπάρχουσα ἀπογοητευτικὴ πραγματικότητα οὔτε πρωτοφανὲς καὶ σύγχρονο εἶναι. Εἶναι ἐρώτημα ­σύγχρονο τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου. Τέθηκε στὸν ἴδιο τὸν Κύριο 2.000 χρόνια πρίν. Κάποιος δηλαδὴ Τὸν ρώτησε: «Κύριε, εἰ ὀλί­γοι οἱ σωζόμενοι;» (Λουκ. ιγ΄ [13] 23)· Κύριε, εἶναι ἄραγε ὄντως λίγοι αὐτοὶ ποὺ τελικὰ σώζονται; Καὶ βέβαια, πολὺ σωστὰ τὸ ἐρώτημα ἐτέθη στὸν Κύριο, διότι μόνος Αὐτὸς ἦταν σὲ θέση ὡς παντογνώστης νὰ γνωρίζει τὴν ἀπάντηση σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα.

Ἀλλὰ ὁ Κύριος δὲν ἔδωσε ἄμεση ἀπάν­τηση.

Καὶ δέν ἔδωσε ἀπάντηση, γιατὶ δὲν ἦλ­θε στὴν πρώτη ἐπὶ τῆς γῆς παρουσία Του γιὰ νὰ μᾶς φανερώσει ὅ,τι θὰ ἀποφασίσει κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε στὸ παραπάνω ἐρώτημα, δὲν ἱκανοποίησε τὴν περιέργεια τοῦ ἐρωτῶντος. Θέλησε ὅμως νὰ τοῦ ἀπαντήσει γιὰ νὰ τὸν ὠφελήσει.

–Μὴ ρωτᾶς λοιπόν, τοῦ λέει, πόσοι θὰ σωθοῦν. Αὐτό, ἀκόμη καὶ ἂν τὸ μάθεις, δὲν σὲ ὠφελεῖ. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ μάθεις καὶ ποὺ πρέπει περισσότερο νὰ σὲ ἀπασχολεῖ, εἶναι τὸ πῶς θὰ σωθεῖς. Καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς αὐ­τὸ τὸ ἐρώτημα ἔχει σπουδαιότερη καὶ ὠφελιμότερη σημασία, γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαντῶ σ’ αὐτό: Μάθε λοιπὸν ὅτι γιὰ νὰ σωθεῖτε, θὰ πρέπει νὰ ἀγωνίζεσθε. «Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης» (Λουκ. ιγ΄ [13] 24).

«Ἀγωνίζεσθε». Αὐτὸ εἶναι ποὺ χρειάζεσθε. Ὁ ἀγώνας. Ὁ διαρκὴς καὶ ἔντονος καὶ μὲ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις.

Ἀγώνας ἀποφασιστικὸς γιὰ νὰ βαδίζουμε μὲ συνέπεια τὴν ὁδὸ τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, χωρὶς συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος δὲν εἶπε «ἀγωνισθεῖτε», ἀλλὰ «ἀγωνίζεσθε». Διαρκῶς, ἀδιακόπως, μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις σας μέχρι θανάτου. Μόνο ἔτσι θὰ σωθεῖτε.

Ἂς μὴν ἀπογοητευόμαστε λοιπὸν ἀπὸ τὴ φαινομενικὴ ἄρνηση τῆς ὁδοῦ τῆς σωτηρίας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Πρῶτον, γιατὶ δὲν ξέρουμε μὲ ποιὰ κριτήρια θὰ κρίνει ὁ πάνσοφος Κύριος, Αὐτὸς ποὺ θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4).

Μήπως θὰ μποροῦσε νὰ φανταστεῖ ποτὲ κανεὶς ὅτι ὁ ληστὴς ποὺ συσταυρωνόταν μὲ τὸν Κύριο θὰ ἦταν ὁ πρῶτος ἔνοικος τοῦ Παραδείσου; Φυσικὰ ὄχι. Ἂς μὴ σκαλώνει ἡ σκέψη μας λοιπὸν στὴν ἀπορία: ­πόσοι θὰ σωθοῦν; Ἀλλὰ νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει ἂν πραγματικὰ θὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς μεταξὺ τῶν σωζομένων. Νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴν ἱερὴ ἀνησυχία. Καὶ ταυτόχρονα νὰ ­εἰρηνεύουμε, γιατὶ γνωρίζουμε τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν προσωπική μας σωτηρία. Ἔχουμε στὰ χέρια μας τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πύλη τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸν προσωπικό μας ἀγώνα. Ἂς ἀγωνιζόμαστε λοιπόν. Γιατὶ μόνο οἱ ἀγωνιστὲς θὰ εἶναι καὶ οἱ νικητὲς τοῦ Παραδείσου. Ἂς ἀγωνιζόμαστε μὲ ἐλπίδα, μὲ πίστη, μὲ ἔνταση, χωρὶς διακοπή. Ἐναντίον τῶν παθῶν μας, τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἐναντίον τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν πολλῶν, ποὺ εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε ἀπὸ ἀδιαφορία ζοῦν στὴν ὁδὸ τῆς ἁμαρτίας. Μὰ πάνω ἀπ’ ὅλα ἂς ἀγωνιζόμαστε μέσα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, ἔτσι ὥστε καὶ διὰ τῆς Χάριτός Του νὰ ἀπολαύσουμε τὸ μέγα ἔλεός Του καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία μας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

Το όνειδος της ανθρωπότητος

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Το Όνειδος της ανθρωπότητας

«Ώ ανόητοι και βραδείς τη καρδία… ουκ οίδατε

ότι αρσενοκοίταις(= ομοφυλόφιλοι ), Βασιλείαν

Θεού ου κληρονομήσουσιν; » (Αγία Γραφή).

Ο Κιναιδισμός – Ομοφυλοφιλία είναι μιά διάστροφος – παρεκτροπή της γε-νετήσιας λειτουργίας, από του φυσικού. Μια διεφθαρμένη, παρά φύση σχέση, που υπάρχει μεταξύ ατόμων που ανήκουν στο ίδιο φύλο. Τούτο παρατηρείται και στα δύο φύλα, ανδρών και γυναικών, ( Ρωμ. 1,26-27 – Α΄ Κορ. 6,9-10 ).

Από Ψυχολογικής επόψεως εξεταζόμενος ο Κιναιδισμός – Ομοφυλοφιλία, είναι φαινόμενο « Ψυχοπαθολογικόν », από δε Βιολογικής επόψεως ερευ-νώμενο είναι « παθολογική κατάστασις ». Είναι ελκυστική δύναμη ο Κι-ναιδισμός – Ομοφυλοφιλία, η οποία ενεργεί « εις τον άνευ ηθικού έρματος άνθρωπον, βιούντα άνευ υψηλών ιδεωδών και βεβαίως εκτός της ακτινο-βολίας του Χριστιανισμού » ( ΘΗΕ, τόμ. 9ος σελ. 920-921 ).

Ομοφυλόφιλοι, κατά την Αγία Γραφή, είναι όλοι εκείνοι οι « εκτεθηλυμένοι, οι κίναιδοι, οι αισχροπαθούντες, οίτινες το σώμα εκθέτουσιν εις το πάσχειν τα των γυναικών ». ( Θεοφύλακτος. Παν. Τρεμπέλα, « Υπόμνημα εις τας Επιστολάς », τόμ. Α΄, σελ. 289 » - Α΄ Κορ. 6,9-10 ). 

Ο Κιναιδισμός – Ομοφυλοφιλία είναι μιά λίαν μυσαρή και απεχθής πράξη, και λόγω της μυσαρότητάς της, είναι τόσο κραυγαλέα, ώστε να προκαλεί την οργή του Δημιουργού. Είναι δε τόσο Θεομίσητη πράξη ο Κιναιδισμός – Ομοφυλοφιλία, εάν σκεφτούμε την απόφαση του Θεού, ο Οποίος δεν αρκέ-στηκε απλώς σε κάποια διορθωτική τιμωρία, αλλά προέβη στην εξάλειψή της από προσώπου γης, με την περίπτωση των Σοδόμων και της Γομόρρας. « κραυγή Σοδόμων και Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με και αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα ». ( Γεν. 18,20 ). 

Ο Απόστολος Πέτρος μας βεβαιώνει, ότι την τιμωρία αυτή των Σοδομιτών ο Θεός την έχει ως « υπόδειγμα των μελλόντων ασεβείν τεθεικώς » ( Α΄ Πέτρ. 2,6 ). Και ο Απόστολος Ιούδας, ( όχι ο Ισκαριώτης ), μας δηλώνει λίαν κατη-γορηματικά, ότι και οι « κατά τον ίδιον όμοιον τούτοις τρόπον οπίσω σαρκός ετέρας πρόσκεινται δείγμα, πυρός αιωνίου δίκην υπέχουσι », ( Ιούδ. 7 ). Αναφέρεται δε και παρ’ Ιερωνύμω, ότι ένας διδάσκαλος του είχε πεί, πως «την νύχτα εκείνη κατά την οποίαν εγεννήθη ο Χριστός, έστειλε πρώτον Άγγελο ο Θεός και εθανάτωσε όλους τους αρσενοκοίτας, όπου ήσαν εις τον κόσμον, και έπειτα εγεννήθη, για να μην ευρεθή τότε εις την γην μία τοι-αύτη Θεομίσητη αμαρτία » ( « ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ » σελ. 64 ). 

Οι Κίναιδοι – Ομοφυλόφιλοι, συνεπώς, από Εκκλησιαστικής επόψεως, εί-ναι ήδη καταδικασμένοι, όπως ακριβώς και ο Σατανάς, « σειραίς ζόφου ταρ-τάρου»( Β΄ Πέτρ. 2,4 ), και ουδεμία οικονομία είναι δυνατόν να επιδειχθεί από την Εκκλησία, εφ’ όσον δεν χωρεί Μετάνοια, δεδομένου ότι η αμαρτία αυτή είναι «δυσέκνιπτος (= δύσκολον να ξεπλυθεί – ασυγχώρητη ») μας διδάσκουν οι άγιοι Οικουμενικοί Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Και είναι Θεο-μίσητη η αμαρτία του Κιναιδισμού – Ομοφυλοφιλίας, γιατί προσβάλλει τον Δημιουργό ο Οποίος, κατ’ αυτούς, έχει κάνει λάθος, «.εδημιούργησε μόνον άρσεν και θήλυ», τον Αδάμ και την Εύα, και δεν εδημιούργησε έναν ακόμη Αδάμ, «ερμαφρόδιτον(= αρσενικο/θήλυκον! ». Άπαγε της βλασφημίας…

Ο Κιναιδισμός – Ομοφυλοφιλία είναι διαστροφή της γενετήσιας λειτουργίας από το φυσικό της. Διό και είναι Θεομίσητη διαστροφή που ξεπερνά ακόμη και την άλογο φύση, γι’ αυτό και είναι λίαν επικίνδυνη, θανάσιμος απειλή για την Κοινωνία. Είναι ο πιό μεγάλος κίνδυνος της ανθρώπινης κοινωνίας με α-νυπολόγιστες επιπτώσεις, γιατί:

Το μέγα αυτό τέρας του Κιναιδισμού – Ομοφυλοφιλίας, εξισώνεται με την φυσική ετεροφυλοφιλία. Επιφέρει συσκότιση των φύλων, και εμπνέει ιδε-ολογίες που προωθούν την αμφισβήτηση της οικογένειας, η οποία από την φύση της αποτελείται από δύο γονείς ετερόφυλους(= άνδρας και γυναίκα - πατέρας και μητέρα ). Ο ίδιος ο Δημιουργός για την απεχθή αμαρτωλή αυτή πράξη έχει ήδη αποφανθεί τελεσίδικα, και συνεπώς δεν υπάρχουν περιθώριαοποιασδήποτε εκκλησιαστικής οικονομίας, για την παραμονή των Κίναιδων – Ομοφυλοφίλων ως μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Ιησού Χριστού.Διαγράφονται από τον κατάλογο των Χριστιανών.

Ο καθένας μπορεί να είναι αυτό που είναι, και ό,τι είναι, δεν πρέπει όμως να του δίνεται το δικαίωμα να το προβάλλει και να απαιτεί να τον απο-δεχθεί η κοινωνία, όταν είναι κοινωνικά επικίνδυνος, όπως πράγματι είναι ο Κίναιδος - Ομοφυλόφιλος. Και ναι μεν γίνεται κατανοητή η δύναμη της αδυ-ναμίας, αλλά οφείλουμε να αντισταθούμε. Και το οφείλουμε αυτό στην Κοι-νωνία μας. Να αντισταθούμε στην προβολή και τη διαφήμιση, και πολύ περισ-σότερον στην νομιμοποίηση του Κιναιδισμού – Ομοφυλοφιλίας, και καλόν είναι, τα επικίνδυνα Κοινωνικά αυτά άτομα, ουσιαστικά άρρωστα, να μην προ-ωθούνται στην Κοινωνία, πολύ δε περισσότερον να μην προβάλλονται, γιατί ε-γκυμονούν πολλαπλούς κοινωνικούς, οικογενειακούς και πολλούς άλλους κινδύνους. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πολύ αυστηρή ως προς το φοβερό αυτό μίασμα της ανθρωπότητας. Διό και απαιτεί την καθαρότητα των πιστών, ιδίως του Ιερατείου Της, για να υπερασπιστεί την ιερότητα και την αξία της αποστολής Της, στον κόσμο, και μάλιστα στο σημερινό αναρχούμενο, και σκληρά δοκι-μαζόμενο κόσμο.

Το ακατανίκητο αυτό πάθος του Κιναιδισμού – Ομοφυλοφιλίας στην εποχή μας παρουσιάζει έξαρση, και τούτο οφείλεται, « αφ’ ενός εις την προϊούσαν χαλάρωσιν και αμαύρωσιν των ηθικών κριτηρίων εξ επιδράσεως του γενι-κού υλόφρονος πνεύματος που χαρακτηρίζει την αλλοπρόσαλλη εποχή μας, αφ’ ετέρου δε, ειδικώτερον, εις την μεγάλην ελευθεριότητα, ήτις επικρατεί εις τας σχέσεις των δύο φύλων, και εκ τούτου σημειούται μιά τάσις αναζη-τήσεως της ηδονής του απηγορευμένου », ( ΘΗΕ. ενθ αν. ) 

Λοιπόν, ποίος τελικά θα προστατεύσει την Εκκλησία του Χριστού από τα όσα Αγιο/Γραφικά και επιστημονικά ντοκουμέντα αναφέρθηκαν ανωτέρω; Δεν υπάρχει άλλος, παρά μόνον ΕΝΑΣ. Αυτός, « ο μόνος δυνατός Φρουρός της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ο πιστός λαός του Θεού », ( Απόφαση των πέντε Πατριαρχών της Ανατολής ). Η μεγάλη ευθύνη εν προκειμένω του πιστού λαού του Θεού είναι άκρως δεσμευτική, μάλιστα δε στους καιρούς μας, όπου « ο Κύριος είναι, εγγύς … μαράν αθά (= ο Κύριος θα έλθει, έρχεται… » ( Φλιπ. 4,5 – Α΄ Κορ. 16,12 ).

Αδελφοί!! Η επέκταση και το παγκόσμιο εναγκάλιασμα του Θεομίσητου Κιναιδισμού – Ομοφυλοφιλίας, μη εξαιρουμένης και της απρόσεκτης και αχάριστης Χώρας μας, σημαίνει, ότι ο « Κύριος είναι εγγύς ».

Αδελφοί μου, « πρόσχωμεν!! ». Η Βασιλεία του Θεού, φαίνεται, ότι μας σημαδεύει… « Ενδυσάμενοι ουν τα όπλα του φωτός, εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν… μη ως άσοφοι, αλλά’ ως σοφοί … εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί » ( Ρωμ. 13,12 – Εφεσ. 5,15 ).

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξος Θεολόγος – Εκκλ/κός ΣυνήγοροςΕπ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

http://thriskeftika.blogspot.gr

“Βλέπω τι μας περιμένει, γι’αυτό πονάω”

Μάιος 1987

Περνούν τα χρόνια και τί δύσκολα χρόνια! Δεν τελειώνουν τα θέματα. Βράζει το καζάνι. Αν δεν είναι λίγο δυναμωμένος κανείς, πώς θα μπορέση να αντιμετωπίση μια δύσκολή κατάσταση;

Ο Θεός δεν έκανε ανεπρόκοπους ανθρώπους. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το φιλότιμο. Αλήθεια, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένα τράνταγμα, πόσοι θα σταθούν όρθιοι; Πριν από τον πόλεμο του ’40 , στην Κόνιτσα, εκεί που είχα το μαραγκούδικο ήταν η αγορά και έφερναν οι χωρικοί καλαμπόκι, σιτάρι κ.λπ.

Μερικοί πλούσιοι -τί πλούσιοι, αυτοί δηλαδή που έπαιρναν κάποιους τόκους από τις Τράπεζες-, όταν πήγαιναν οι καημένοι οι χωρικοί το καλαμπόκι στην αγορά, για να το πουλήσουν, αυτοί το κλωτσούσαν με το πόδι και ρωτούσαν πόσο έχει. Όταν ήρθε ο πόλεμος και αναγκάσθηκαν να τα πουλήσουν όλα, «καλημέρα» έλεγε ο ένας, «έχεις καλαμπόκι;» ρωτούσε ο άλλος.

Γι’ αυτό τώρα να ευχαριστήτε τον Θεό για όλα. Κοιτάξτε να ανδρωθήτε. Σφιχτήτε λιγάκι. Βλέπω τί μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω. Μην αφήνετε τον εαυτό σας χαλαρό. Ξέρετε τί τραβάνε αλλού οι Χριστιανοί; Στην Ρωσία μέσα στα κάτεργα. Τί δυσκολίες! Πού πνευματικά βιβλία! Αφήστε την Αλβανία. Δυστυχία! Δεν έχουν να φάνε. Ούτε Εκκλησίες άφησαν ούτε μοναστήρια.

Τα ονόματά τους τα άλλαξαν και αυτά, γιατί δεν ήθελαν να ακούγωνται χριστιανικά ονόματα. Και στην Αμερική ακόμη, οι Ορθόδοξοι είναι λίγοι, σκορπισμένοι σε διάφορα μέρη, και ξέρετε τί τραβάνε; Να μην υπάρχη ορθόδοξη κοινότητα, να πηγαίνουν με το τραίνο ώρες μακριά, για να εκκλησιασθούν, να έρχωνται στο Άγιον Όρος να συμβουλευθούν για ένα θέμα! Είναι μεγάλη αχαριστία αυτό το χαλαρό πνεύμα που υπάρχει στην Ελλάδα.

Πόσους Αγίους θα παρουσιάση ο Θεός στα κράτη που υπήρχε κομμουνισμός! Μάρτυρες! Εκείνοι είχαν αποφασίσει τον θάνατο. Είχαν μεγάλες θέσεις και δεν συμφωνούσαν με τους νόμους, όταν ήταν αντίθετοι με τον νόμο του Θεού. «Δεν συμφωνώ σκοτώστε με, κλείστε με φυλακή», έλεγαν, για να μην παρασυρθούν και οι άλλοι. Εδώ πολλοί, χωρίς να ζορίζωνται, δείχνουν τέτοια αδιαφορία! Λίγο αν περνούσαν μια δυσκολία, έναν πόλεμο ή δύσκολα χρόνια, θα ήταν διαφορετικά.

Γιατί τώρα είναι σαν να μην συμβαίνη τίποτε. Είναι -πώς να το πη κανείς;- σαν ένας να έρχεται από την Αυστραλία με το αεροπλάνο την άνοιξη στην Ελλάδα και να φεύγη από ‘δω το φθινόπωρο για την Αυστραλία, οπότε φθάνει εκεί πάλι άνοιξη. Από άνοιξη σε άνοιξη, και χειμώνα δεν βλέπει δεν ξέρει ούτε τί γίνεται τον χειμώνα ούτε από κακοκαιρίες ούτε τίποτε.

Γέροντα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο αδιάφορο;

– Να του βάλουμε την καλή ανησυχία, να τον προβληματίσουμε, για να θελήση ο ίδιος να βοηθηθή. Με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να διψάη ο άλλος, για να του δώσης να πιή νερό. Δώσε σε έναν που δεν έχει όρεξη, να φάη με το ζόρι θα το κάνη εμετό. Όταν ο άλλος δεν θέλη, δεν μπορώ να του στερήσω την ελευθερία, το αυτεξούσιο.

Από το βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄: «Πνευματική αφύπνιση», ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

http://hggiken.pblogs.gr/

«Θεέ μου, πάντως σε κάτι έχω σφάλει. Φώτισέ με να καταλάβω τί έκανα»

Πρώτα πρέπει να ανακρίνη τον εαυτό του.

Κι αν δεν βρίσκη τίποτε, τότε να κάνη δυό‐τρείς μετάνοιες, να πέση στα γόνατα και να πή: 

«Θεέ μου, πάντως σε κάτι έχω σφάλει. Φώτισέ με να καταλάβω τί έκανα». 

Μόλις το πη αυτό, αμέσως με την ταπείνωση θα φύγη η ομίχλη του πειρασμού και θα βρη την αιτία.

Βλέποντας δηλαδή ο Θεός την ταπείνωσή του, στέλνει την Χάρη Του και τον φωτίζει να θυμηθή ακριβώς σε τί έφταιξε, για να τακτοποιηθή.

Αγίου Πασίου Αγιορείτου

http://proskynitis.blogspot.gr

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ...

"Δύο Σκαλοπάτια έμειναν ακόμα ...

Δεν θα τα εφαρμόσουν όλα και τα επόμενα μέτρα θα μείνουν στα χαρτιά ...

Θα θέλουν να τα εφαρμόσουν, αλλά δεν θα μπορέσουν γιατί θα τους βρούν άλλα ...

Στο έτος που ξημέρωσε θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και όχι μόνο για την Ελλάδα.... Οι Γερμανοί θέλουν να μας εξαφανίσουν για πάντα...Αυτός είναι ο σκοπός τους. Αυτοί μας έφεραν σε αυτό το χάλι και όταν θα δουν ότι χάνουν το παιχνίδι και πέφτουν στον λάκκο που έσκαψαν, θα βάλλουν τους Τούρκους να επιβάλλουν την τάξη....

Θα κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο και το μεγαλύτερο τους θα είναι ότι θα επιτεθούν στην Ρωσία (θα φθάσουν λίγο έξω από τη Μόσχα)...

Κάποιοι θα αποφασίσουν να φράξουν τον δρόμο της Ρωσίας όταν εκείνη αποφασίσει να παίξει ενεργό ρόλο στον πλανήτη...

Θα παρασυρθούν όλοι μαζί σε ένα χορό θανάτου…"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Ελπίδα και απελπίσια

*Οι όποιες ανθρώπινες ελπίδες κάποια στιγμή θα σε απογοητεύουν και θα καταρρεύσουν – ο μόνος που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ είναι ο Θεός. «Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια», όπως έλεγε και ο αγαπημένος μας Άγιος Παϊσιος.

Εισαγωγή

Πολλές φορές στην πορεία της ζωής μας είμαστε χαρούμενοι και αισιόδοξοι. Άλλοτε πάλι, εξαιτίας κάποιων καταστάσεων και συνθηκών, όλα μας φαίνονται μάταια και απελπιζόμαστε. Η απελπισία όμως εκείνο το οποίο θα προσφέρει, είναι να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Γι’ αυτό ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε τις ελπίδες μας. Ιδιαίτερα δε εμείς οι χριστιανοί δεν είμαστε όπως «οι λοιποί οι μή έχοντες ελπίδα» (Α΄ Θεσ. 4, 13), γιατί έχουμε ελπίδα μας τον ίδιο τον Θεό.

Η απελπισία

Προτού αναφέρουμε οτιδήποτε άλλο, επιβάλλεται κατ’ αρχήν να δώσουμε ένα ορισμό του τι είναι απελπισία και εν συνεχεία, του τι είναι η ελπίδα. Απελπισία είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης μας στην ελεημοσύνη και αγαθοσύνη του Θεού, με άλλα λόγια η απώλεια της πίστης μας στην Θεία πρόνοια, που συνέχει, φροντίζει και συντηρεί την κτίση και τον κόσμο ολόκληρο. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η απελπισία είναι η ενδέκατη βαθμίδα της κακίας.Οι συνέπειες της απελπισίας οδηγούν τον άνθρωπο στην δωδέκατη βαθμίδα, που είναι η αυτοκτονία. Η απελπισία κατά τους Πατέρες χαρακτηρίζεται ως δαιμονική διάθεση, που οδηγεί στην καταστροφή. Η απελπισία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του διαβόλου. Ο διάβολος μπορεί να πιστεύει και να φρίττει, όμως δεν ελπίζει, διότι απομακρύνθηκε από τον Θεό και παγιώθηκε στην κακία.

Αιτία της απελπισίας είναι η απομάκρυνση από τον Θεό και η έλλειψη εμπιστοσύνης σε Αυτόν. Όταν ο άνθρωπος διακόψει τον δεσμό με τον Θεό, τότε ακόμη και με την παραμικρή αφορμή, μπορεί να παρουσιαστεί στη ζωή του η απογοήτευση και η απελπισία. Όταν ο άνθρωπος δεν ασκείται πνευματικά, όπως θα έπρεπε να ασκείται και κυρίως όταν παραλείπει την προσευχή, τότε εύκολα απομακρύνεται από τον Θεό και χάνει την ελπίδα του σε Αυτόν.

Η ελπίδα

Ερχόμαστε τώρα στην ελπίδα. Σε αντίθεση με την απελπισία, η ελπίδα είναι αυτή που ζωογονεί την πίστη, και δίνει νόημα και στήριγμα στη ζωή μας. Οι χριστιανοί σε αντίθεση με τους «μή έχοντες ελπίδα», είναι οι άνθρωποι της ελπίδας. Η ελπίδα του χριστιανού δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Ακόμη δεν στηρίζεται ούτε στα πράγματα του κόσμου τούτου, ούτε σε κάποιον άνθρωπο. Η ελπίδα μας είναι ο ίδιος ο Θεός. Στο Θεό στηρίζουμε την ελπίδα μας για σωτηρία, στο Θεό ελπίζουμε και για τα προβλήματα και τους αγώνες της καθημερινής και οικογενειακής ζωής. Ο Θεός είναι λοιπόν η ελπίδα, η καταφυγή και το στήριγμα μας στη ζωή μας και στον πνευματικό μας αγώνα.

Απόδειξη των πιο πάνω είναι ότι ο ίδιος ο Θεός έλαβε σάρκα και έγινε άνθρωπος, για να δώσει ξανά στον άνθρωπο την ελπίδα της σωτηρίας και της αθανασίας, Ο Θεός έγινε άνθρωπος «ίνα ημείς θεοποιηθόμεν» κατά τον Μέγα Αθανάσιο. Η επίγεια δράση του σαρκωμένου Υιού και Λόγου του Θεού, του Ιησού Χριστού, η διδασκαλία και τα θαύματά Του, οι νεκραναστάσεις που επιτέλεσε, μα προπαντός η δική Του Ανάσταση, εγκαινιάζουν ένα νέο κόσμο. Ένα κόσμο όπου η φθορά και ο θάνατος δεν έχουν θέση. Ένα κόσμο όπου κυριαρχεί η ελπίδα για την λύτρωση από τα δεσμά του θανάτου, της φθοράς και της ματαιότητας. Η Ανάσταση του Κυρίου αποτελεί το κέντρο της πίστεως και της ζωής μας. Αν η ζωή των χριστιανών δεν στηρίζεται στον ανεστημένο Χριστό, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος, «ελεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν» (Α΄ Κορινθ. 15, 19).

Η ελπίδα συνδέεται στενά με δύο άλλες βασικές χριστιανικές αρετές: την πίστη και την αγάπη. Η ελπίδα στηρίζεται στην πίστη και δίνει νόημα σε αυτήν. Όπως σημειώσαμε και πιο πάνω, η ελπίδα πηγάζει από την πίστη, αλλά ταυτόχρονα δίνει ζωή σε αυτήν. Όπως η πίστη, έτσι και η ελπίδα του χριστιανού συνδέεται με το πρόσωπο του Χριστού. Η ελπίδα συνδέεται στενά και με την αγάπη. Θεμέλιο της ελπίδας είναι η αγάπη του Θεού. Ο Θεός τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο, ώστε έστειλε τον Υιό Του το Μονογενή για να προσφέρει με Την σταυρική Του θυσία και Ανάσταση την ελπίδα της σωτηρίας και αναστάσεως σε όλους τους ανθρώπους. Η αγάπη του Θεού ,μας καλεί σε απαντητική αγάπη. Καλούμαστε να αγαπήσουμε τον Θεό, γιατί Αυτός πρώτος μας αγάπησε. Η αγάπη προς τον Θεό γεννιέται με την πίστη προς τον Θεό και αυξάνεται με την ελπίδα. Όσο δηλαδή δυναμώνει η ελπίδα προς τον Θεό, τόσο αυξάνει και η αγάπη προς Αυτόν. Τέλος, από την αγάπη προς τον Θεό, πηγάζει η αγάπη προς τον πλησίον. Έτσι, σε τελική ανάλυση η ελπίδα προς τον Θεό τροφοδοτεί και ενισχύει την αγάπη προς Αυτόν και το συνάνθρωπό μας.

Είναι γεγονός όμως, ότι η ελπίδα χρειάζεται υπομονή. Αυτό ισχύει για κάθε ελπίδα, πολύ περισσότερο για την χριστιανική. Άλλωστε ο αγώνας του πιστού, τόσο ο πνευματικός, όσο και γενικότερα ο αγώνας και οι μάχες της ζωής, απαιτούν υπομονή. «Δι’ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» (Εβρ. 12, 1) τονίζει ο απόστολος Παύλος. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θέλει να περιμένει. Δεν μπορεί να περιμένει. Τα θέλει όλα γρήγορα, πρόχειρα και βιαστικά. Ο λόγος είναι διότι οι πολλές ανέσεις και ευκολίες της ζωής, έχουν κλονίσει την υπομονή του. Επιπλέον είναι και ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Όλα γίνονται με απίστευτη ταχύτητα. Γι’ αυτό και εν πολλοίς ο σύγχρονος άνθρωπος έχει εξοστρακίσει την ελπίδα από την ζωή του. Διότι η ελπίδα απαιτεί υπομονή. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι στερήσεις, η κακοπάθεια, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες στη ζωή μας αυξάνουν την υπομονή και την ελπίδα μας.

Να τονίσουμε εδώ ότι η ελπίδα δεν είναι μόνο χριστιανική αρετή. Όποιος ζει ελπίζει. Και όποιος παύει να ελπίζει, ουσιαστικά παύει να ζει. Άρα εάν όλοι οι άνθρωποι γενικά στη ζωή τους ελπίζουν, πόσο μάλλον οι χριστιανοί που πιστεύουν στον ανεστημένο Χριστό…

Επίλογος – Συμπέρασμα

Η ελπίδα είναι λοιπόν μία μεγάλη χριστιανική αρετή. Είναι αυτή που τροφοδοτεί την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό, αλλά και την αγάπη προς τον πλησίον. Η ελπίδα μας στηρίζεται, όχι στα πράγματα του κόσμου τούτου, αλλά στον ίδιο τον Θεό. Τα υλικά αγαθά δεν προσφέρουν καμία ελπίδα, αλλά και εάν δεχθούμε ότι προσφέρουν, αυτή είναι απατηλή, ψεύτικη και πρόσκαιρη. Ακόμη και τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης, της τεχνολογίας και της ιατρικής, σίγουρα πρόσφεραν πολλές ελπίδες και δυνατότητες στον άνθρωπο. Από την άλλη όμως δημιούργησαν και αρκετά άλλα προβλήματα και ηθικά διλήμματα. Γι’ αυτό και τονίζουμε συνεχώς ότι η ελπίδα μας είναι ο νικητής του διαβόλου και του θανάτου, ο Ιησούς Χριστός. Ο χριστιανός έχει την ελπίδα του στον ανεστημένο Χριστό. Γι’ αυτό και παρ’ όλες τις θλίψεις, δοκιμασίες, πειρασμούς, στεναχώριες, πτώσεις, αποτυχίες που έχει στη ζωή του, ποτέ δεν απελπίζεται. Ακόμη και ο κόσμος είναι δυνατόν να μας δώσει θλίψεις και πειρασμούς. «Εν τω κόσμω θλίψην έξετε, αλλά θαρεσείτε, εγώ νενίνηκα τόν κόσμον», μας λέει ο Χριστός. Ακόμη και μπροστά στην πραγματικότητα του θανάτου, ελπίζουμε στον Χριστό, ο οποίος είναι ο πρωτότοκος των νεκρών. Ο νικητής του θανάτου, αυτός ο οποίος «τά του θανάτου κλείθρα διεσπάραξεν». Ελπίζουμε λοιπόν στην μετά θάνατον αιώνια ζωή και στη κοινή ανάσταση νεκρών. Όπως λέμε και στο Σύμβολο της Πίστεως μας «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών καί ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Ρένος Κωνσταντίνου, Θεολόγος

https://simeiakairwn.wordpress.com

Η μνημόνευση των κεκοιμημένων στη Θ. Λειτουργία, ως μέγιστη προσφορά για την ανάπαυσή τους

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός με την απλότητα που μιλούσε στος ιεραποστολικές περιοδείες του λέει στην Τέταρτη Διδαχή του: «Αν αγαπάτε τους αποθαμμένους, κάμνετε ό,τι ημπορείτε δια την ψυχήν των∙ συλλείτουργα, μνημόσυνα, νηστείας, προσευχάς ελεημοσύνας».

Όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας το κυριότερο που συνιστούν για την ανάπαυση των κεκοιμημένων μας είναι να μνημονεύονται τα ονόματά τους κατά την τέλεση του αγιωτάτου Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Αυτή την τάξη η Εκκλησία την τηρεί «από περάτων μέχρι περάτων», «βεβαίως και λίαν αναντιρρήτως» μέχρι σήμερα και θα τη συνεχίζει μέχρι «της του κόσμου λήξεως». Οι άγιοι Απόστολοι δεν τη θέσπισαν απλώς και ωςέτυχε. «Η απλανής θρησκεία των χριστιανών» δεν παρέλαβε τίποτε το μη ωφέλιμο, αλλά όλα είναι «επωφελή και θεάρεστα και λίαν ονησιφόρα (πολύ ωφέλιμα) και σωτηρίας μεγίστης πρόξενα», παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Περί των εν πίστει κεκοιμημένων, ΕΠΕ 4, 156).

Δική μας φροντίδα είναι να ετοιμάζουμε ζυμωτό πρόσφορο, τυλιγμένο σε καθαρή λευκή πετσέτα, και να το πηγαίνουμε στην Εκκλησία μαζί με τα μνημονεύματα. Στο ένα χαρτάκι που έχει την ένδειξη «υπέρ αναπαύσεως» και το σταυρό γράφουμε σε γενική πτώση τα ονόματα των κεκοιμημένων και στο άλλο χαρτάκι που έχει την ένδειξη «υπέρ υγείας» γράφουμε τα ονόματα των ζώντων. Είναι τα λεγόμενα δίπτυχα.

Στην Ακολουθία της Προσκομιδής ο λειτουργός ιερέας εξάγει μερίδες για τα ονόματα των ζώντων και κεκοιμημένων που δίδονται προς μνημόνευσιν. Στη θεία Λειτουργία μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων και το «Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου…»απευθύνει μία σειρά ικετευτικών δεήσεων υπέρ όλων των πιστών, κάνοντας αρχή από τη μνημόνευση του τιμίου Προδρόμου, των αγίων Αποστόλων, όλων των αγίων, του αγίου που επιτελούμε τη μνήμη του, κι αμέσως κατόπιν προσθέτει: «Μνήσθητι, Κύριε, πάντων των κεκοιμημένων επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου».Κατόπιν μνημονεύει τα ονόματά τους, βοηθούμενος και από τον διάκονο, και στο τέλος κατακλείει τη θερμή δέηση λέγοντας: «Και ανάπαυσον αυτούς, ο Θεός, όπου επισκοπεί το φως του προσώπου σου».

Μετά τη θεία Κοινωνία των πιστών, κατά τη «συστολή», ο λειτουργός ιερέας τοποθετεί μέσα στο άγιο Ποτήριο όλες τις μερίδες των ζώντων και των κεκοιμημένων που είχαν μνημονευθεί στην Ακολουθία της Προσκομιδής, «μετά φόβου και πάσης ασφαλείας, ώστε μηδέ κόνιόν τι άγαν λεπτότατον εκπεσείν ή καταλειφθήναι ποσώς εκείσε» (με πολλή επιμέλεια και προσοχή, για να μην παραπέσει το παραμικρό ψιχουλάκι ή παραλειφθεί καμιά μερίδα), προφέροντας τους λόγους: «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω∙ πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.»

Καθώς εμβάπτονται οι μερίδες αυτές στο Αίμα του Κυρίου, παίρνουν δύναμη, χάρη, ευλογία, αγιασμό. Το Αίμα του Κυρίου μεταδίδει της θεία Χάρη στις ψυχές εκείνων για τους οποίους προσφέρθηκε. Η κάθε μερίδα «εισκομισθείσα τω ποτηρίω, ενούται τω αίματο. Διό και τη ψυχή, υπέρ ου προσήχθη, παραπέμπει την χάριν», παρατηρεί ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης(Περί του ναού και της θείας Μυσταγωγίας, P.G. 155,748).

Τον αγιασμό που μεταδίδει η θεία Κοινωνία τον καρπούνται και οι ζωντανοί και οι κεκοιμημένοι. Ο Χριστός μεταδίδει τον εαυτό Του όχι μόνο στους ζωντανούς αλλά και «στους κεκοιμημένους με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει», παρατηρεί ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Την αλήθεια αυτή την αναλύει διά πολλών ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το αγιότατο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας τελείται και για τους πεθαμένους και για τους ζωντανούς, αγιάζει και τους μεν και τους δε. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κατώτεροι οι κεκοιμημένοι από τους ζωντανούς. Από μερικές πλευρές είναι και ανώτεροι, διότι δεν αμαρτάνουν, ενώ εμείς αμαρτάνουμε καθημερινά, όσο ζούμε και αναπνέουμε (Ερμηνεία εις την θείαν Λειτουργίαν, ΜΓ’, ΕΠΕΦ 22, 200-214).

Είναι πολύ μεγάλη τιμή να μνημονεύονται οι κεκοιμημένοι μας κατά την τέλεση των φρικτών Μυστηρίων! «Μεγίστη τιμή το μνήμης αξιωθήναι»! Δεν θεσπίστηκε από τους αγίους Αποστόλους να γίνεται αυτό χωρίς λόγο, παρατηρείο Ιερός Χρυσόστομος.Γνώριζαν πόσο πολύ είναι το κέρδος που προκύπτει από τη μνημόνευση, πόσο μεγάλη η ωφέλεια! «Ίσασιν αυτοί πολύ κέρδος γινόμενον, πολλήν την ωφέλειαν». Διότι όταν ολόκληρος λαός στέκεται με τα χέρια υψωμένα και όλο το ιερατείο, «όταν γαρ εστήκη λαός ολόκληρος χείρας ανατείνοντες, πλήρωμα ιερατικόν», και βρίσκεται στο μέσον η φρικτή θυσία, «και προκέηται η φρικτή θυσία», πως έιναι δυνατόν να μην κάμψουμε με τη θερμή ικεσία μας τον άγιο Θεό να γίνει ίλεως υπέρ αναπαύσεως των προσφιλών κακοιμημένων μας; «πως ου δυσωπήσομεν τον Θεόν υπέρ τούτων παρακαλούντες;» (Ιω. Χρυσοστόμου, Εις την προς Φιλιππησίους Ομιλία Δ’, ΕΠΕ 21,440).

Και σ’ άλλη ομιλία που προσθέτει ο χρυσορρήμων Πατήρ: Δεν θεσπίστηκαν τυχαίως αυτά, ούτε ματαιοπονούμε, όταν μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους μας κατά την τέλεση των φρικτών Μυστηρίων∙ «ου γαρ απλώς ταύτα επινενόηται, ουδέ εική μνήμην ποιούμεθα των απελθόντων επί των θείων μυστηρίων». Διότι την ιερή εκείνη στιγμή οι κεκοιμημένοι μας βρίσκονται πλάι στον Αμνό, που σήκωσε επάνω Του όλες τις αμαρτίες του κόσμου, και μνημονεύονται, για να έλεθει και σ’ αυτούς η θεία παρηγορία και ανάπαυση,«ίνα τις εντεύθεν αυτοίς γένηται παραμυθία». Να μην κουρασθούμε λοιπόν να βοηθούμε αυτούς που έφυγαν από την παρούσα ζωή, αλλά να προσφέρουμε υπέρ αυτών τη θεία Ευχαριστία. (Ιω. Χρυσοστόμου, Εις την Α΄ προς Κορινθίους Ομιλία ΜΑ΄, ΕΠΕ 18Α, 692).

Την ανάπαυση, την ωφέλεια, την αγαλλίαση που αισθάνονται οι ψυχές των κεκοιμημένων την ώρα που μνημονεύονται τα ονόματά τους στη θεία Λειτουργία δεν μπορεί ανθρώπινη γλώσσα να την εκφράσει. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει στις Κατηχήσεις του ότι «μεγίστην όνησιν» (πολύ μεγάλη ωφέλεια) δέχονται οι ψυχές εκείνων για τους οποίους γίνεται δέηση, «της αγίας και φρικωδεστάτης προκειμένης θυσίας» (τη στιγμή αυτή που προσφέρεται η αγία και τόσο φρικτή θυσία της θείας Ευχαριστίας) (Ε΄ Μυσταγωγική Κατήχησις, ΕΠΕ 2,384).

Αλλά και για ένα δεύτερο λόγο πάρα πολύ ωφελούνται οι κεκοιμημένοι μας, όταν μνημονεύονται τα ονόματά τους κατά την τέλεση των φρικτών Μύστηρίων.Διότι η μνημόνευσή των ονομάτων τους γίνεται εκ συμφώνου απ’ όλη την Εκκλησία. Κι όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη δύναμη έχει η προσευχή που αναπέμπεται στον Θεό από το σύνολο της Εκκλησίας. «Μεγάλη της ευχής η δύναμις της εν εκκλησία από του δήμου συμφώνως αναφερομένης εστί», παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος (P.G. 56,182).

Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι και κάθε άλλη προσφορά μας υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων τη δέχεται ο Θεός. Αλλά καμιά δεν αντικαθιστά την προσευχή της Εκκλησίας στη θεία Λειτουργία υπέρ αναπαύσεως των «επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κεκοιμημένων» αδελφών μας.

Πηγή: «Η φροντίδα μας για τους κεκοιμημένους», Αβραάμ Μ. Κοκάλη, Εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2012

http://makkavaios.blogspot.gr

Αυγουστίνος Καντιώτης: Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι επίσκοποι που επαύσαμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη!

Οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Ποιμένες, όμως, ΞΕΡΟΥΝ και γι' αυτό …σιωπούν!

Τα γνωρίσματα του Ορθόδοξου κληρικού

Αγαπητοί, πρέπει να ομολογήσουμε μία πικρά αλήθεια. Οι πιστοί, που αγωνίζονται για να κρατήσουν την Ορθοδοξία, είναι ολίγοι.

Το ρεύμα το μεγάλο και το απέραντο είναι εκείνο που σιγά – σιγά έχουν απομακρυνθεί από την ορθόδοξο πίστη.

Θα πω ένα λόγο, που ποτέ δεν τον είπα. Θα τον πείτε εγωιστικό, αλλά σας δίνω μια ζυγαριά, για να ζυγίσετε παπάδες, δεσποτάδες και όλο τον κλήρο και όλους τους θεολόγους.

Η ζυγαριά αυτή ποια είναι; Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά; Να μαζεύει πρόσφορα; Να κάνει ωραίες ακολουθίες; Να κηρύττει χαριτωμένα και να χρηστολογεί από του άμβωνος και να δακρύζουν τα μάτια μερικών δεσποιναρίων για τους στοχαστικούς του λογισμούς; Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά και του δεσπότη σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια;

Το γνώρισμα του δεσπότη και του παπά είναι η μαχητικότης, η παρρησία. Είναι εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος, ότι «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται». Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη και αρχιεπίσκοπο, που δεν διώκεται, αλλά απολαύει της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων, τότε έχει εφαρμογή ο λόγος του Χριστού «Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι», να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς.

Ή αν λέγεται ορθόδοξος και δεν θέλει να αντιμετωπίσει το ρεύμα, την χιονοστιβάδα αυτή που κατέρχεται για να διαλύσει τον κόσμο. Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα. Ο Μέγας Αθανάσιος ένας ήτο, αλλά κράτησε στους ώμους του ως Άτλας ολόκληρη της Ορθοδοξία. Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια του ολόκληρη της Ορθοδοξία.

Ο ιερός Φώτιος τα ίδια. Ολίγοι είναι, αλλά δεν νικάει με τα νούμερα, νικάει με την πίστη. Γιατί όσο αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός επίσκοπος, όσο αξίζει ένας πιστός αρχιεπίσκοπος, όσο αξίζει ένας λαϊκός και μία γυναίκα δεν αξίζει ολόκληρος ο ντουνιάς.

Λοιπόν να μη πτοούμεθα διότι γίνεται αυτή η προδοσία της πίστεως μας δεξιά και αριστερά.

Ένα σας συνιστώ. Μη μου λέτε, ότι Αυτός είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική, αυτός άνοιξε ακαδημία του Πλάτωνος και άμα τον ακούσεις είναι θαύμα!…

Μέτρησε τον αν έχει μία σπίθα από το Μάρκο τον Ευγενικό, αν έχει μία σπίθα από τον ιερό Φώτιο, αν έχει μία σπίθα από τον Κηρουλάριο, αν έχει μία σπίθα από τον Παπουλάκο (ο αγράμματος αυτός στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου).

Τα λέγω αυτά έχων επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος και ως επισκόπου έχοντος τεράστια ευθύνας. Είμεθα έτοιμοι τα πάντα να θυσιάσωμεν. Τολμώ, ίσως για τελευταία φορά από του βήματος αυτού, να πω: Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, έχουμε την Παναγία μαζί μας, έχουμε μαζί με όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ορθόδοξο πίστη μας.

Όσοι είναι με το διάβολο, να κάτσουν κάτω, να κλείσουν τα στόματα τους. Διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η δελεαστικότης των, διάβολος τα επιχειρήματα των, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυραννιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας.

Εμείς έχομεν ανέκαθεν ως σύνθημα τον όρκο των εφήβων των Αθηνών. Τα παλικάρια της αρχαίας Ελλάδος επάνω από την Ακρόπολη ορκίζονταν και λέγανε, «Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά υπερασπιώ». Και εγώ, μικρός στρατιώτης, το δηλώνω παρρησία. Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά της πίστεως θα τα υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου. Και εσείς αντί χειροκροτημάτων ματαίων, τα οποία ουδέν λέγουν, αντί επαίνων, να προσευχηθείτε πολύ.

Γιατί οι ορθόδοξοι έμειναν ολίγοι και η μάχη επεκτείνεται και θα βρεθούμε προ νέων γεγονότων. Όχι μόνο στην μικρά μας Ελλάδα, αλλά και εις όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ο εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για ναξεριζώσει μέσα από τα στήθη των ανθρώπων την ορθόδοξο πίστη.

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι επίσκοποι πουεπαύσαμε το μνημόσυνο του Αθηναγόρου και οι άλλοι κληρικοί οι οποίοι είναι γύρω μας. Δεν ξέρω σε ποιο Άγιον Όρος θα καταφύγωμεν. Ένα γνωρίζω πως ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν και οι ποταμοί να ξηραθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος, ένα γνωρίζω – το πιστεύω ακραδάντως, ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία.

Όταν θα έρθει η στιγμή του διωγμού των ορθοδόξων, τότε έχομε και ημείς το σχέδιο μας, όπως και πάς πιστός. Και εσείς όλοι – είστε εδώ 3.000;- αυτά που σας είπα να τα σκορπίσετε παντού. Ο ένας να γίνει δύο. Οι δύο τέσσερις, οι τέσσερις οκτώ... Να γίνει μεγάλο κύμα θαλάσσης, να ξεπλύνομε την πατρίδα μας εις τρόπον ώστε η Ελλάς να γίνει άστρον του ουρανού, ορθόδοξος τόπος, παράδεισος της Ορθοδοξίας. Αμήν.

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, «Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς»

Πηγή: "agioritikovima" 

Ο Θεός θέλει να μας σώσει γιατί είναι φιλάνθρωπος… Η Χάρη του Θεού και η δική μας προαίρεση κάνουν τη σωτηρία…

Την πορεία της ζωής του ανθρώπου επηρεάζουν τρεις σπουδαίοι παράγοντες.

Ο πρώτος παράγων είναι η πρόνοια του Θεού. Ο Θεός προνοεί ειδικά για κάθε άνθρωπο και καταστρώνει ειδικό σχέδιο για τη σωτηρία του, το οποίο είναι για κάθε άνθρωπο ξεχωριστό.

Έτσι του δίνει προσωπικά χαρίσματα και δυνατότητες τα οποία αν αξιοποιήσει ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγιος. Μάλιστα ο Θεός προνοεί το καλύτερο, το τελειότερο, το αγιότερο. Όμως, δεν του επιβάλει την αγιότητα, του δίνει τα χαρίσματα, τις δυνατότητες και τον καλεί να συνεργαστεί ελεύθερα μαζί Του για να γίνει αυτό πραγματικότητα. Η επιλογή είναι του ανθρώπου, ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελεύθερη βούλησή του.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι η παρέμβαση του διαβόλου. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου, του υπόσχεται με το τρόπο του, πλούτο, δόξα, ηδονές και όπου τον «πιάσει». Και επειδή η αμαρτωλή φύση ρέπει στα πάθη και την αμαρτία, οι πιθανότητες που έχει να τον κερδίσει είναι μεγάλες. Εκμεταλλεύεται ακόμη την άγνοιά του και την ανωριμότητά του, τον παγιδεύει συνεχώς και επειδή ο άνθρωπος δεν ξέρει ή δεν έχει πείρα να τον αντιμετωπίσει πέφτει πολλές φορές στις παγίδες που του στήνει.

Και ο τρίτος παράγοντας είναι η ελευθερία του ανθρώπου. Αν θα δεχτεί ο άνθρωπος να συνεργαστεί με τον Θεό, να καλλιεργήσει τα χαρίσματα του Θεού ή να δουλέψει στα πάθη και τις προκλήσεις του πονηρού είναι καθαρά στην ελεύθερη βούλησή του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει ότι ο Θεός προνοεί το καλύτερο στη ζωή σου, όμως το «καντήλι» της ζωής σου δεν το κρατάει Εκείνος, αλλά σου το δίνει να το κρατήσεις εσύ στα χέρια σου και Εκείνος θέλει να σε βοηθήσει και να σε στηρίξει. Αν εσύ δεν προσέξεις, σκοντάψεις και πέσεις, τότε το λάδι από το καντήλι θα χυθεί και το δοχείο θα σπάσει. Όμως για αυτό δεν θα ευθύνεται η Πρόνοια του Θεού, αλλά οι δικές σου επιλογές.

Τα παιδιά του Θεού: Οι άγιοι με τη πίστη τους και τον αγώνα τους καθάρισαν τον χώρο του νου και της καρδιάς από την παθογένεια της αρρωστημένης, αμαρτωλής ανθρώπινης φύσεως κι έγιναν τα εύχρηστα δοχεία του πνεύματος. Η ψυχή τους είναι ένας πνευματικός καθρέφτης, στον οποίο αντανακλώνται όλες οι ιδιότητες, τα χαρίσματα του Θεού, και διαχέονται στο περιβάλλον γύρω τους. Στους αγίους, η ζωή τους είναι ένας τόπος φανέρωσης των ενεργειών του Θεού.

Η πρόνοια της παιδείας του Θεού: Όταν ο άνθρωπος θέλει να τηρήσει το θέλημα του Θεού, έχει καλή θέληση και διάθεση, έχει φιλότιμο, θέλει να είναι ενάρετος, όμως επειδή είναι αμελής και επιπόλαιος, δεν καλλιεργεί τον εαυτό του στις αρετές και στο θέλημα του Θεού, τότε η Πρόνοια του Θεού, λειτουργεί παιδαγωγικά, για να τον βοηθήσει να ωριμάσει και να δυναμώσει η θέλησή του. Πάντα όμως με διάκριση, χωρίς ποτέ να παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου. Προσπαθεί μόνο να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να ενεργοποιήσει τα χαρίσματά του και να καρποφορήσει τελικά τις αρετές. Στη παρέμβαση αυτή ο Θεός «κρύβεται», δεν ενεργεί φανερά, αλλά «πλησιάζει» μυστικά, γιατί αν ενεργήσει φανερά, πρώτον, θα παραβιάσει την ελευθερία του ανθρώπου, την οποία ο Θεός, ως χορηγός της ελευθερίας σέβεται σε απόλυτο βαθμό και προτιμάει να αφήσει τον άνθρωπο, όταν δεν θέλει τη σωτηρία του, να κολασθεί, παρά να του στερήσει την ελευθερία του. Έτσι δεν επιβάλλει ποτέ το θέλημά Του, την παρουσία Του. Και δεύτερον, αν ο Θεός φανερωθεί χωρίς ο άνθρωπος να έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις, χωρίς δηλαδή να έχει ψυχική και πνευματική ωριμότητα, θα πάθει ηθική και πνευματική ζημιά. Το καλό αποτέλεσμα έρχεται συνήθως μέσα από τα αντίθετα, δηλαδή μέσα από δοκιμασίες, θλίψη, πόνο, στενοχώριες, οι οποίες όμως είναι μόνο παιδαγωγικές.

Η πρόνοια της εγκατάλειψης: Όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να εφαρμόσει το θέλημα τού Θεού, δεν θέλει να καλλιεργήσει τον εαυτό του στις αρετές, δεν θέλει να έχει καμμία γνώση και επίγνωση του Θεού, δεν θέλει να μετανοήσει, δεν θέλει τη σωτηρία του, τότε η Πρόνοια του Θεού τον «εγκαταλείπει». Τον αφήνει δηλαδή να κάνει χρήση της ελευθερίας του, της δικής του επιλογής σεβόμενος την ελεύθερη βούλησή του, περιμένοντας τη μετάνοιά του. Και όταν μετανοήσει, τον δέχεται κι αυτόν, τον κάνει πάλι δικό του αγαπημένο παιδί και του δίνει όλα τα ευεργετήματα που έχει για τα αληθινά και γνήσια παιδιά του. Όπως ακριβώς μας περιγράφει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο, στην περίπτωση του ασώτου υιού.

Όπως τονίζει πολύ σοφά ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης (Λόγος Ε εις τους Μακαβ.)Η δίκαιη κρίση του Θεού εξομοιώνεται με τη δική μας διάθεση, οποία είναι η διάθεσή μας, τέτοια είναι και η κρίση του Θεού. Η πρόγνωση του Θεού λένε οι άγιοι θεολόγοι πατέρες είναι θεωρητική και όχι πρακτική που σημαίνει: Όχι γιατί σε προβλέπει ο Θεός σωσμένο, σώζεσαι ή γιατί σε προβλέπει ο Θεός κολασμένο κολάζεσαι, αλλά γιατί από τα καλά σου έργα, συνεργούσα η χάρη του Θεού, σώζεσαι και ο Θεός σε προβλέπει σωσμένο, ή για τα κακά σου έργα, αποφεύγοντας τη χάρη του Θεού, κολάζεσαι, ο Θεός σε βλέπει κολασμένο… Όπως αλλάζεις ζωή, έτσι και ο Θεός αλλάζει απόφαση. Η κρίση του Θεού εξομοιώνεται με τη δική μας προαίρεση. Ο Θεός θέλει να μας σώσει γιατί είναι φιλάνθρωπος, εμείς όμως μπορούμε να σωθούμε γιατί είμαστε ελεύθεροι. Η Χάρη του Θεού και η δική μας προαίρεση κάνουν τη σωτηρία… Αποφάσισε ο Θεός να σώσει τους δικαίους και να κολάσει τους αμαρτωλούς; Είσαι δίκαιος; Πρόσεξε μη πέσεις, γιατί η απόφαση σωτηρίας σου γίνεται απόφαση της κολάσεώς σου. Είσαι αμαρτωλός, πρόσεξε να μετανοήσεις, γιατί η απόφαση της κολάσεώς σου γίνεται απόφαση της σωτηρίας σου. Θέλεις να ξέρεις πως έχουν τα πράγματα για τη σωτηρία σου; Θέλει ο Θεός γιατί είναι φιλάνθρωπος, αν θέλεις και εσύ, γιατί είσαι ελεύθερος, είσαι σεσωσμένος.

Πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Κουρκουβάτη

Eκδόσεις Ν. Αγχίαλος

http://www.pentapostagma.gr

Θεολογικοὶ διάλογοι χωρὶς ἀποτέλεσμα

ΕΙΝΑΙ ὑπερβολικός ὁ ἰσχυρισµός πολλῶν ἀνθρώπων πώς τάχα οἱ κοινωνικές σχέσεις, οἱ κοινές ἐκδηλώσεις, οἱ συνοµιλίες καί οἱ διάλογοι λύνουν τά προβλήµατα πού ὑπάρχουν στόν κόσµο, τά κοινωνικά, πολιτικά, ἐπιστηµονικά, ἐκκλησιαστικά κ.ἄ.

Πιστεύουν ὅτι µποροῦν νά ὁδηγήσουν πρός τή λύση καί νά ἐπικρατήσει παντοῦ ἠρεµία καί ἀνέµελη συνεργασία. Στά κοινωνικά καί πολιτικά προβλήµατα µπορεῖ νά συµβάλλουν µερικῶς, ὅταν οἱ διαλεγόµενοι συµφωνοῦν µέ ἀµοιβαῖες ὑποχωρήσεις. Στά ἐκκλησιαστικά ὅµως θέµατα, κυρίως αὐτά πού ἔχουν σχέση µέ τόν οἰκουµενισµό, δέν ἰσχύει κάτι τέτοιο.

Οἱ θεολογικοί διάλογοι µεταξύ Ὀρθόδοξων καί ἑτερόδοξων δέν ἔχουν ἀποτελέσµατα, γιατί δέν ὑπάρχει ἡ ἀγαθή προαίρεση στούς ἑτερόδοξους νά βροῦν τό δρόµο πού ἔχασαν. Ἄν ὑπῆρχε, οἱ διάλογοι θά ἦταν γόνιµοι καί θά τούς ὁδηγοῦσαν στήν ἐπιστροφή πρός τήν µία Ἐκκλησία.

Οἱ διάλογοι µέ τούς ἑτερόδοξους πού διεξάγονται ἐπί δεκαετίες τώρα, δέν ἔχουν κανένα οὐσιαστικό ἀποτέλεσµα. Οὔτε ἕνας ἑτερόδοξος δέν συναισθάνθηκε τήν ἀποµάκρυνσή του ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως. ∆έν εἴδαµε πουθενά καί σέ κανένα βήµατα ἐπιστροφῆς. Καί οἱ ἡµέτεροι οἰκουµενιστές ἐπιµένουν καί πρωτοστατοῦν στούς θεολογικούς διαλόγους, πιστεύοντας ὅτι κάτι σπουδαῖο πετυχαίνουν! Πολλές φορές µέ τίς ὑποχωρήσεις καί τούς συµβιβασµούς τους σκανδαλίζουν τούς πιστούς, ἀλλά αὐτό δέν ἐνδιαφέρει. Ἐλπίζουν ὅτι σιγά-σιγά θά ἀποδεχτοῦν αὐτά πού ἀποφασίζουν γιά λογαριασµό τους, ἀφοῦ τυχαίνει νά εἶναι ἀνώτεροι κληρικοί, στούς ὁποίους ἐπιβάλλεται σεβασµός καί ὑπακοή. Γιά ἐκείνους πού τυχόν δέν θά πειθαρχήσουν, ἔχουν τήν διαδικασία τοῦ ἀφορισµοῦ καί τῆς ἀκοινωνησίας!

Μεγάλη εὐθύνη στούς διαλόγους καί τόν οἰκουµενισµό γενικότερα ἔχει τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο δέν ἔχει ποίµνιο στήν Πόλη καί ἀσχολεῖταιµέ τούς ἀµετανόητους αἱρετικούς, τούς παπικούς καί προτεστάντες. Ὁ ἀείµνηστος µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης ἔλεγε σχετικά: «Ποῦ ἐγεννήθη τό θέµα τοῦ διαλόγου; Ποῦ ἀλλοῦ; Εἰς τό Φανάρι! ∆έν ἀντιτιθέµεθα εἰς πᾶσαν ἰδέαν διαλόγου µετά τῶν αἱρετικῶν. Ἡ Ἐκκλησία ἀνά τούς αἰῶνας κηρύττει τήν Ὀρθόδοξον πίστιν. Καί στούς θέλοντας νά διαλεχθοῦν, δέν ἀρνεῖται. Σηµειώνοµεν τήν δυσφορίαν µας µόνον, ὄχι δι᾿ αὐτόν τοῦτον τόν διάλογον, ἀλλά διά τήν συνέχουσαν τό Φανάριον παθολογικήν ἐπιθυµίαν τοῦ διαλέγεσθαι καί διά τήν ἐλαστικότητά του περί τά θέµατα τῆς πίστεως, µέ συνέπειαν νά φθείρεται ἡ Ὀρθοδοξία» (Ὀρδόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 68).

Τόν κίνδυνο τῆς φθορᾶς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τούς διαλόγους καί τόν οἰκουµενισµό δέν τόν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅλοι ὅσοι βρίσκονται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Τόν θεωροῦν ὑπερβολικό καί ἀµφισβητοῦν ἐκείνους πού µιλοῦν γι᾿ αὐτόν. Οἱ ἴδιοι ὅµως δέν ἔχουν κάποιο ἀντεπιχείρηµα. Ἁπλά ἀκολουθοῦν τούς κληρικούς πού εἶναι συµβιβασµένοι µέ τόν κόσµο καί δέν ἔχουν τήν ἀναγκαία εὐαισθησία στά θέµατα τῆς πίστης. Χρειάζεται ἐγρήγορση καί ἐκεῖνοι πού προσπαθοῦν νά διαφωτίσουν τό λαό ἐπιτελοῦν ἔργο θεάρεστο.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης

Ορθόδοξος Τύπος, 10/07/2015

http://aktines.blogspot.gr

π. Νικόλαος Μανώλης, Αποκαλυπτική Ομιλία (Να γιατί απαγορεύτηκαν αυτές οι Ομιλίες)

Katihisis