π. Αυγουστίνος Καντιώτης: «Κρατήστε την πίστη των πατέρων σας…»

«Να ξυπνήσουμε από τον ύπνο της αμαρτίας.

Να κοιτάξουμε την πίστη μας, την πίστη των πατέρων μας.

Γιατί θα γίνουν πολλά στον κόσμο»

…Αμάρταναν και οι παλαιοί, αλλ’ εκείνοι μετανοούσαν και επέστρεφαν στον Θεό.

Εμείς μένουμε στις αμαρτίες αμετανόητοι, ασεβείς και άπιστοι. Δυστυχώς φύγαμε από το Θεό. Και γι’ αυτό σεισμός μεγάλος θα σείση την ανθρωπότητα και δε θα μείνει σπίτι όρθιο – διότι τα σπίτια αυτά είναι χτισμένα με κλοπές, αδικίες, κομπίνες, διάφορα αμαρτωλά τεχνάσματα. 

Με πόνο και δάκρυα λέω σε όλους – να μιμηθούμε τον Άγιο Δημήτριο. Να ξυπνήσουμε από τον ύπνο της αμαρτίας. Να κοιτάξουμε την πίστη μας, την πίστη των πατέρων μας. Γιατί θα γίνουν πολλά στον κόσμο. Και σπίτια θα χαθούν, και άνθρωποι, και ψυχές. Και τα χρήματα θα χάσουν την αξία τους – θα γίνουν πλατανόφυλλα, και πείνα και δυστυχία μεγάλη θα πέσει, που δεν την φαντάζεστε. Γιατί όλοι αφήσαμε το Θεό και φύγαμε μακρυά του. 

Ας ακούσουμε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που μας συμβουλεύει και λέει: Παιδιά μου και εγγόνια μου, θα’ ρθουν χρόνια δύσκολα. Μη φοβηθείτε όμως. Όλα να τα χάσετε μη λυπηθείτε. Ένα να κρατήσετε. Ποιό; Το διαμάντι – τ΄άλλα είναι χαλίκια. Τα δε χαλίκια είναι όλα εγκόσμια. Διαμάντι είναι η πίστη μας η ορθόδοξος. Αμαρτωλοί είμεθα, ασεβείς να μη γίνουμε. 

Αμαρτάνουμε – αλλά να μη φθάσουμε στο σημείο να λέμε, πως δεν υπάρχει Θεός, όπως διδάσκουν τώρα τα μικρά παιδιά δάσκαλοι κουλτουριάρηδες και άθεοι που σκορπιστήκανε σ’ όλη την πατρίδα μας. Αμαρτωλοί είμεθα, αλλά ασεβείς να μην είμεθα. Να πιστεύουμε. Όλα να τα χάσουμε, η πίστις να μείνει, να υπάρχει. Δύο πράγματα μας χρειάζονται, λέει ο Άγιος Κοσμάς: Χριστός και ψυχή! Αυτά τα δύο, όλος ο κόσμος να πέσει επάνω μας, δεν μπορεί να μας τα πάρει. 

Εσείς, παιδιά του μαρτυρικού μας έθνους, παιδιά της Ελλάδος, κλείστε τ’ αυτιά σας, μην ακούτε τους απίστους και αθέους. Κρατήστε την πίστη των πατέρων σας… 

† επίσκοπος Αυγουστίνος 

*(από το φυλλάδιο ΚΥΡΙΑΚΗ Φλωρίνης, 26 Οκτωβρίου 2005). 

από το βιβλίο: «Αφυπνιστικά Σωτήρια Σαλπίσματα» – Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).

https://simeiakairwn.wordpress.com

Είναι απαραίτητη η Διαφώτιση του πιστού λαού περί της παναιρέσεως του Οικουμενισμού

«Είναι ανάγκη να υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας και να καταγγέλλουμε κάθε ενέργεια, κάθε κίνηση και κάθε πράξη, που δεν είναι σύμφωνη με την γραμμή της Ορθοδόξου Πίστεως…»

Το άλλο βήμα, που πρέπει να κάνουμε τώρα εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είναιη διαφώτιση των πλανωμένων και των υποψηφίων να πλανηθούν.

Πόλεμος ιερός γίνεται. Και στον πόλεμο εκείνο, που προέχει, είναι να γνωρίζουμε τις θέσεις και τις κινήσεις του εχθρού. Άγιοι Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, Ιεροκήρυκες, Καθηγητές, Θεολόγοι, άνδρες, γυναίκες πάντες οι Ορθόδοξοι επί ποδός πολέμου. Είναι καιρός. Το «ο μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών εστί», που είπε ο Χριστός, τώρα ισχύει. Ή με το Χριστό ή με τους εχθρούς του Χριστού.

Εάν θέλουμε να είμαστε με τον Χριστό, πρέπει να ξεσκεπάζουμε τον αντίχριστο Οικουμενισμό. Είναι ανάγκη να υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας και να καταγγέλλουμε κάθε ενέργεια, κάθε κίνηση και κάθε πράξη, που δεν είναι σύμφωνη με την γραμμή της Ορθοδόξου Πίστεως. Έχουμε χρέος να πολεμούμε τους εχθρούς της Πίστεώς μας. Έχουμε καθήκον να ξεσκεπάζουμε κάθε σκοτεινό σχέδιο δράσεώς των και κάθε ύπουλη δραστηριότητα ορισμένων Οικουμενιστών θεολόγων και ενωτικών ρασοφόρων και των άλλων μεγαλοσχήμων ισχυρών και των σκοτεινών δυνάμεων, που κρύβονται πίσω τους. Έχουμε υποχρέωση εμείς που γνωρίσαμε την αλήθεια, να διαφωτίσουμε τους αδελφούς μας, τον Ορθόδοξο Χριστιανικό λαό, διά να μη παρασύρεται.

Αυτό άλλωστε, φοβούνται και οι Οικουμενιστές. Την αποκάλυψή τους. Αυτοί ψαρεύουν στα θολά. Εργάζονται ύπουλα, συνωμοτικά και δόλια. Κινούνται στο σκοτάδι. Επιβεβαιώνουν τους λόγους του Κυρίου που είπε:

«Πας ο φαύλα πράττων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή αυτού τα έργα, ότι εν τω σκότει εισίν ειργασμένα.»

Αυτοί ζουν και δουλεύουν με το ψέμα. Το δε ψέμα δεν αντέχει στο φως, όπως δεν αντέχει ο πάγος στον καυτερό ήλιο και το σκοτάδι στο έντονο φως. Γι’ αυτό εμείς θα τους ξεσκεπάζουμε τα σκοτεινά σχέδια. Κι έτσι θα παραλύουν και θα καταρρέουν.

Πηγή: «Ο Οικουμενισμός χωρίς Μάσκα», Αρχιμ. Χαραλ. Δ. Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (σελ. 266-267)

http://makkavaios.blogspot.gr

Δὲν ξεχωρίζουμε πλέον, ποιοί εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ ποιοί οἱ αἱρετικοὶ !

Δὲν ξεχωρίζουμε πλέον, σε "ὀρθόδοξα" ἱστολόγια, ποιοί εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ ποιοί οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι! 

Δὲν παρουσιάζονται οἱ αἱρετικοὶ ἁπλῶς ὡς Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ καὶ ὡς Σεβασμιώτατοι!

Η νεα ''Εκκλησία'' είναι εδώ. Μὲ ἀγκαλιές, ''χειροκροτήματα'' γιὰ τὸν αἱρετικό, ὑποκλίσεις στοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἱερατικοὺς ἀσπασμούς! Ορθόδοξοι φιλούν την δεξιάν των αιρετικών... 

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε: "Τρεῖς εἶναι οἱ μεγάλες πτώσεις εἰς τὴν ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, 1) τοῦ Ἀδάμ, 2) τοῦ Ἰούδα καὶ 3) τοῦ Πάπα.

Ὁ σύγχρονος Ἅγιος μας Ἰουστῖνος Πόποβιτς θὰ παρευρισκόταν θαρεί κανείς σὲ συμπροσευχές;

Σε χειροτονείες αιρετικών, καὶ κυρίως προπαγανδίζοντας τὴν ἐγκυρότητα τῶν παπικῶν μυστηρίων καὶ ἐγκρίνοντας (τουλάχιστον ἐπικοινωνιακά) ὡς μία παράλληλη Ἐκκλησία τὴν «ἐκκλησίαν τῶν πονηρευομένων αιρετικών»;

Γιατί απαγορεύονται οι συμπροσευχές με αιρετικούς;

Η Εκκλησία δεν κανονίζει τίποτα χωρίς κάποιο λόγο. Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος, που απαγορεύεται η συμπροσευχή με αιρετικούς; Και πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό στους ίδιους τους αιρετικούς; Ή σε όσους ορθόδοξους είναι υπέρ κοινής παρουσίας σε τελετές μετά αιρετικών;

Ως μια πρώτη και απλή απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα μπορούσαμε να δώσουμε την εξής: "Επειδή απαγορεύονται από τον 45ο και 65ο Αποστολικούς κανόνες, που λένε:

«Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».

Βλέπε και τοῦ Β΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, που επικυρώνει τα άνωθεν, ἀπαγορεύει ρητῶς συμπροσευχή μέ ἀκοινώνητους καί ἑτερόδοξους...μέ τή σαφῆ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως τῶν κληρικῶν καί τοῦ ἀφορισμοῦ τῶν λαϊκῶν, πού τόν παραβιάζουν.

Όμως, πιστεύουμε ότι αυτό δεν αρκεί ως απάντηση, για κάποιον που θέλει να μάθει το ΛΟΓΟ για τον οποίο δόθηκαν οι κανόνες αυτοί από τους αγίους Αποστόλους.

Για να μπορούν με τον τρόπο αυτό, να τους ελέγξουν, να μπορούν να τους πουν ότι βρίσκονται σε αίρεση απωλείας, χωρίς ο άλλος να τους απαντήσει:"Τότε γιατί προσεύχεσαι μαζί μας;"

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, θέλοντας να εξηγήσει τον λόγο αυτής της απαγόρευσης, μας δίνει κάποια σχόλια στο Πηδάλιο επ' αυτού του ζητήματος:

«Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφωνται τους αιρετικούς, και τας τών αιρετικών τελετάς. 

Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλ. πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνταιαπό τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέφουν από την πλάνην των. 

Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν άποδεχθεί ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή.

Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; 

Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των.

Οἱ γὰρ συνευδοκοῦντες εἰς τὰς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νὰ ἐλέγξουσιν αὐτοὺς διὰ νὰ παραιτήσουν τὴν κακόδοξον καὶ πεπλανημένην των αἵρεσιν;»

(Πηδάλιον ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, σελ. 50-54.)

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Τους Ποιμένες μας, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποια είναι η στάση, που οφείλει να κρατήσει ένας Ρωμηός, σε περιπτώσεις, που η ουσία της Πίστεώς μας προσβάλλεται από κάποιους ανθρώπους, και μάλιστα από ’’έγκριτους’’ καθηγητές των λεγόμενων θεολογικών μας σχολών ή ακόμα και από γνωστούς ’’προβεβλημένους’’ Ιεράρχες;

Ή αλλιώς, μέχρι ποιο σημείο έχει το δικαίωμα ένας Ορθόδοξος Χριστιανός, εν ονόματι τάχα του δυτικόφερτου κώδικα καλής συμπεριφοράς, να σιωπά και να μην υπερασπίζεται-ομολογεί την Πίστη των Πατέρων του, όταν αυτή η Πίστις περιφρονείται από κάποιους επιτήδειους και -το χειρότερο- παραχαράσσεται και αλλοιώνεται;

Μερικοί θα σπεύσουν να πουν, ότι σ’ εμάς τους Χριστιανούς δεν πρέπουν οι αντεγκλήσεις και ότι, πάνω απ’ όλα, μπαίνει η αγάπη.

Ναι, όντως, η αγάπη είναι ο πυρήνας της Διδασκαλίας του Κυρίου μας, αλλά για ποια αγάπη μιλάμε; Εκείνη που συμβιβάζεται με το ψεύδος ή εκείνη που αληθεύει; Εκείνη που διολισθαίνει προς την αίρεση ή εκείνη που διδάσκει ανόθευτη την Αλήθεια; 

Όταν ο Ορθόδοξος Χριστιανός –λαϊκός ή ιερωμένος- αποσιωπά σκοπίμως την Αλήθεια, κάνει εκπτώσεις σε θέματα Πίστεως και συμπορεύεται ανοιχτά με τους αιρετικούς, τότε σε τι ωφελούν οι αγαπολογίες, οι ασπασμοί και τα χαμόγελα;

Πάνω στο θέμα αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι σαφέστατος. Μας λέει: ’’Ουδέν όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων’’. Σε τίποτε δεν ωφελεί ο καθωσπρεπισμός, όταν η Πίστη μας είναι αλλοιωμένη.

Ο κατ’ εξοχήν υμνητής της αγάπης είναι ο Απόστολος Παύλος. Μήπως δεν είναι εκείνος, που μας διδάσκει, ότι πρέπει να κρατάμε αποστάσεις από τους αμετανόητους αιρετικούς;(1)

Ή μήπως, ο Ιωάννης, ο Μαθητής της Αγάπης, δεν είναι εκείνος που μας προτρέπει να τους κόβουμε ακόμα και την καλημέρα;(2)

Εμείς, από πότε γίναμε ανώτεροι στην αγάπη, από τον Απόστολο Παύλο και από τον Ιωάννη, τον ηγαπημένο Μαθητή του Κυρίου μας;

Απ’ ότι φαίνεται, μάλλον δεν μιλάμε για την ίδια αγάπη.

Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη η πατρική, ενώ η δική μας –κάποιων δήθεν ανοιχτόμυαλων- είναι η ’’αγάπη’’ του έμμισθου αυτονομημένου μεταπατερικού παιδαγωγού.

Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη, που φωτίζει την Αλήθεια και οδηγεί στο Φως, ενώ η δική μας, είναι μια κάλπικη αγάπη, που θολώνει τα πεντακάθαρα νερά της Αλήθειας και οδηγεί στο σκοτάδι και την απώλεια.

Σε ολόκληρο το Ευαγγέλιο, Αγάπη και ψεύδος δεν συναπαντώνται πουθενά. Η αγάπη ποτέ δεν θυσιάζει την Αλήθεια. Αγάπη, που κρύβει και συγκαλύπτει την αίρεση, είναι εωσφορική. 

Κάποιοι άλλοι θα μας υπενθυμίσουν, ότι οφείλουμε σε όλους τους συνανθρώπους μας, να φερόμαστε με επιείκεια και να μην αποκαλύπτουμε τα αδύνατα σημεία τους.

Ναι, έτσι είναι, αλλά, όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες, αυτό ισχύει μονάχα σε ότι αφορά στα πάθη και τις αδυναμίες των συνανθρώπων μας και όχι σε διδασκαλίες αιρετικές και ολισθήματα βίου δογματικής τάξεως, προερχόμενα μάλιστα από υψηλόβαθμους ιερωμένους ή και επαγγελματίες των θεολογικών μας σχολών.

Τους ποιμένες μας, εμείς οι Ρωμηοί, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς.

Τους Ιερείς μας και προπάντων τους Επισκόπους μας, τους θέλουμε ανύστακτους και αυστηρούς φύλακες της πολυτίμητης Ορθοδοξίας μας –όπως ακριβώς τους θέλουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι Άγιοί μας- και όχι δουλικά παρατρεχάμενους στα διεθνή ινστιτούτα της πανθρησκείας και του οικουμενισμού.

Πώς αλλιώς θα κρατήσουμε την Πίστη μας ανόθευτη; Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στις απανωτές επιθέσεις που δεχόμαστε; 

Ή μήπως δεν είναι ολοφάνερη η πρόθεση, αλλά και η πολυχρόνιος αντίχριστη δράση των ποικιλώνυμων αιρετικών, να ξεριζώσουν από τις καρδιές μας την Ορθοδοξία και να μας κάνουν σαν και του λόγου τους;

Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Ακόμα πιο μεγάλη, όμως, είναι η ευθύνη των Ιεραρχών και Ποιμένων μας, ιδιαίτερα μάλιστα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. 

Φώτης Μιχαήλ

ΠΗΓΕΣ:

(1). Προς Τίτον, κεφ. 3, στ. 10

’’Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ’’.

(2). Β’ Ιωάννου, 10-11

’’Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν (τοῦ Χριστοῦ) οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αυτῶ μή λέγετε. Ὁ γάρ λέγων αὐτῶ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς’’.

http://thriskeftika.blogspot.gr

Πότε ρυπαίνεται ο τόπος απο τους δαίμονες

888romania

Σήμερα και άλλοτε

Συναντηθήκαμε σε μια κατασκήνωση, λίγο μετά το έτος 2000, με κάποιους συναδέλφους. Τα βράδια καθόμασταν αργά και οι συζητήσεις περιστρέφονταν σε διάφορα θέματα προς οικοδομή και ψυχαγωγία. 

Ήταν πολύ ευλογημένα, παρόλο που είχαμε λίγες μέρες στη διάθεσή μας.

Ένα βράδυ, που η συζήτηση στράφηκε στο θέμα της νηστείας, ό συνάδελφος, ο Γιώργος από τα Γιαννιτσά, άρχισε να μας περιγράφει την ταλαιπωρία που πέρασε με την οικογένειά του κατά την ολιγοήμερη εκδρομή τους στα ορεινά χωριά της Ηπείρου, περίοδο νηστείας του Δεκαπενταύγουστου.

_Ξεκινήσαμε, είπε, το πρωί σιγά σιγά και κατά το μεσημέρι φτάσαμε σ΄ένα κεφαλοχώρι. Τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται λόγω της κούρασης αλλά και της πείνας και σταματήσαμε στο πρώτο εστιατόριο για φαγητό. Ζητήσαμε κάτι νηστίσιμο, αλλά μας είπαν πως δεν είχαν τίποτε. Όλα τα φαγητά ήταν αρτύσιμα.

Φύγαμε με την ελπίδα πως θα βρίσκαμε κάτι στο επόμενο χωριό, που ήταν σε μεγαλύτερο υψόμετρο και πολύ μικρότερο σε πληθυσμό. Όμως και εδώ πέσαμε έξω.

_Τίποτε, μας είπε ο ταβερνιάρης. Δεν πρόκειται να βρείτε τίποτε νηστίσιμο ούτε στα παραπέρα χωριά. Μη βασανίζετε άδικα τα παιδιά.

Έτσι, αφού ήδη είχε προχωρήσει η ώρα και δε βρίσκαμε λύση, καθίσαμε και δώσαμε στα παιδιά ό,τι είχε το κατάστημα. Πήραμε όμως την απόφασή μας:Δεν πρόκειται να ξαναπάμε διακοπές την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου».

Τον ακούγαμε όλοι σιωπηλοί και σκεπτικοί. Κάποια στιγμή, ένας άλλος συνάδελφος της παρέας, ο Αθανάσιος, από το Χορτιάτη, ενθουσιώδης και εκδηλωτικός χαρακτήρας, πετάχτηκε και είπε φανερά συγκινημένος:

_ Πω πω! Δεν ξέρεις τι μου θύμισες με όλη αυτήν την ιστορία που μας είπες, Γιώργο. Αχ, πού είσαι παππού, να τα ακούσεις και να τρίξουν τα κόκαλά σου!

_ Δεν καταλαβαίνω. Τι θέλεις να πεις Θανάση;

_ Θα σας διηγηθώ κι εγώ μια αληθινή ιστορία και θα καταλάβετε στο τέλος τι θέλω να πω. Μου την ιστόρησε ο παππούς μου, ο οποίος ήταν στρατιώτης στη Μικρασιατική εκστρατεία και μάλιστα στο φοβερό Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα, στο «σεϊτάν ασκέρ», όπως το έλεγαν οι Τούρκοι από το φόβο τους, δηλαδή στο στράτευμα του διαβόλου. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες ιστορικές, διότι άλλος είναι ο σκοπός της συζήτησης. Λοιπόν, αρχίζω:

_Κατά τη λήξη της Μικρασιατικής εκστρατείας, τα στρατεύματα άρχισαν να συσπειρώνονται προς τις ακτές της Ιωνίας, όπου, μαζί με τους πρόσφυγες, έρχονταν και τα παραλάμβαναν πλοία, με εντολή να τους μεταφέρουν στα νησιά. Σ΄ένα απ΄αυτά μπήκε και ο παππούς μου μαζί με άλλους συμπολεμιστές του.

Ξεκίνησε το πλοίο, αλλά, μόλις βγήκε στ΄ανοιχτά, κάποιοι στρατιώτες ξεσηκώθηκαν, έπιασαν τον καπετάνιο και τον υποχρέωσαν να αλλάξει πορεία και να κινηθεί προς τον Πειραιά. Μάταια εκείνος προσπαθούσε να τους πείσει, πως εκτελούσε διαταγές και δεν μπορούσε να το κάνει αυτό που ζητούσαν.

Του έβαλαν το όπλο στο σβέρκο:

_ Στείλε μήνυμα, του είπαν και πες στην κυβέρνηση το και το. Εμείς θέλουμε να μας πας στον Πειραιά.

Έστειλε μήνυμα ο καπετάνιος, αλλά η κυβέρνηση ήταν ανένδοτη. Το καράβι όμως προχωρούσε και μετά από κάποιες ώρες έφτασε κοντά στον Πειραιά. Όμως στην ακτή είχαν ήδη στηθεί κανόνια και πολυβόλα και απαγορεύτηκε η προσέγγιση του πλοίου, διότι η ενέργεια των στρατιωτών χαρακτηρίστηκε ως κίνημα, στάση κατά της κυβέρνησης.

Άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, αλλά δεν γινόταν τίποτε. Τότε, μερικά παλικάρια, έβγαλαν τα ρούχα τους, πέσανε στη θάλασσα και βγήκαν στη στεριά.

_ Γιατί δε μας αφήνετε να βγούμε; τους είπαν. Είμαστε στρατιώτες. Υπηρετούμε την πατρίδα εδώ και τρία χρόνια, μακριά από τους δικούς μας, ταλαιπωρημένοι, εξαντλημένοι, πεινασμένοι. Θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας. Δε θέλουμε τίποτε άλλο ούτε έχουμε τίποτε εναντίον σας. Θέλουμε να πάμε στα σπίτια μας.

Τέλος πάντων, μετά από πολλές διαβουλεύσεις αποφάσισαν να τους επιτραπεί η κάθοδος, αφού πρώτα παραδώσουν τον οπλισμό τους. Πράγματι, το καράβι έπιασε ένα λιμανάκι έξω από τον Πειραιά, όπου κατεβαίνοντας οι στρατιώτες, παρέδιδαν τα όπλα τους και έφευγαν για την πόλη. Ήταν 29 Αυγούστου 1922, μνήμη της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Προδρόμου.

Βγήκαν οι στρατιώτες, βγήκε κι ο παππούς μου στον Πειραιά και άρχισαν να αναζητούν στα εστιατόρια και στις ταβέρνες φαγητό μαγειρεμένο, για να γεμίσουν το άδειο στομάχι τους. Γύρισαν σε όλη την πιάτσα. Δεν βρήκαν πουθενά μαγειρεμένο φαγητό:

_ Παιδιά, σήμερα είναι η γιορτή του Προδρόμου και δεν έχουμε μαγειρεμένο φαγητό, ήταν η απάντηση από όλους τους μαγαζάτορες.

_Και ποια ήταν η αντίδρασή τους; ρώτησα. Δεν διαμαρτυρήθηκαν;

_ Όχι, αν και είχαν το δικαίωμα, θα λέγαμε, να το κάνουν. Απόλυτος σεβασμός. Τίποτε. Έφαγαν ό,τι τους πρόσφεραν.

Αυτή ήταν η ιστορία. Σας λέει τίποτε;

_ Μάλιστα, είπε ο Γιώργος. Πού έχουμε φτάσει! Πόσο έχει αλλοιωθεί η στάση μας στο θέμα της νηστείας! Όλα στα μέτρα μας!

1922: Δε βρήκαν οι στρατιώτες αρτύσιμο φαγητό στη μεγαλούπολη κατά την περίοδο της νηστείας.

2002: Δε βρήκαμε νηστίσιμο φαγητό στα βουνοχώρια κατά την περίοδο νηστείας.

_ Αυτό ακριβώς. Δεν πρέπει να μας προβληματίσει αυτή η χαλάρωση, αυτός ο κατήφορος; Κάτι τέτοιες ιστορίες μας διδάσκουν, πως όλα μπορούν να γίνουν, όταν καλλιεργείται η ευσέβεια και ο σεβασμός στην ιερή παράδοση και όχι σε ό,τι θέλουμε εμείς να ονομάζουμε παράδοση κατά τις δικές μας επιθυμίες. Κάπως έτσι έκλεισε το λόγο του ο Αθανάσιος.

Κλείνοντας κι εμείς το λόγο μας, λέμε πως οι αναρτημένες φωτογραφίες, έτους 2015, ήταν η αφορμή για να γραφεί το παρόν άρθρο. Παρατηρώντας τες προσεκτικά ευκολότερα καταλαβαίνει ο καθένας γιατί αναρτήθηκαν και τι θέλουν να δείξουν. Δε χρειάζεται παρά να δει τις ημερομηνίες και τις ημέρες των αναγγελλόμενων εκδηλώσεων.

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 12-8-2015

http://aktines.blogspot.gr

Της Παναγιάς οι ποιητές

…Χαράς μου την καρδίαν Συ πλήρωσον Παρθένε,

όπως υμνολογώ Σε, ναέ ευλογημένε.

Ου σθένει πάσα γλώσσα Σοι ψάλλειν υμνωδίαν

ύμνος ηττάται άπας υμνείν Σε κατ' αξίαν.

Συ δίδαξόν με άδειν την θείαν υμνωδίαν.

Συ τείχισον τα φρένας, φρούρει μου την καρδίαν.

ίνα υμνώ απαύστως Παρθένε τ' όνομά Σου

και μεγαλύνω ψάλλων το θείον δώρημά Σου…

( Θεοτοκάριο Αγίου Νεκταρίου )

Είναι κάποιοι άνθρωποι απλοί και ταπεινοί στο πνεύμα, που σεργιανούν αμέριμνοι για τα βιοτικά από την πρόσκαιρη τούτη ζήση στου Παραδείσου τα περιβόλια , που ανασαίνουν βρεμένο χώμα και καθάριο αεράκι αναδεμένο μ ΄αρμύρα και λιβανωτό , που δεν ζητούν τα μάταια της τρυφής και του κόσμου, μα μόνο με του Ουρανού την αιώνια ελπίδα χορταίνουν και ζουν δίχως παύση την αληθινή χαρά …Δεν θα τους δεις ποτέ τους μελαγχολικούς μα μόνο χαρμολυπημένους . Έχουν Πατέρα για καταφυγή και σκέπη τους και Μάνα Άχραντη και σπλαχνική , της στοργής μεσίτρια, με παρρησία αδήριτη , που κρατά συνεχώς και διάπλατη της ευσπλαχνίας την πύλη την ωραία ! Πόσα τα ευχαριστώ για την Μάνα του κόσμου ! Αμέτρητα σαν της αμμοθάλασσας τους κόκκους και τόσο ελάχιστα μπρος στο πρεσβευτικό και σωτήριο έργο Της . Τι να Της ανταποδώσεις ; Τι δώρο να Της στείλεις ; Ποιος θησαυρός του κόσμου τούτου μπορεί να συγκριθεί και να προσφερθεί ανταπόδομα στην Δέσποινα του κόσμου για την Θεία επέμβασή της στης αποστασίας το κρέμνισμα; Δεν είναι τα τάματα τα λαμπερά , δεν είναι ο πλούτος και τα ατίμητα βραβεία στην Διασώζουσα Μητέρα του Κυρίου ! Ουδέν τελούμεν άξιον ! Το ευχαριστώ το αιώνιο , την άσβεστη ευγνωμοσύνη και τιμή , μπορούν να εκφράσουν μόνο της ψυχής τους τα δάκρυα! 

  

Τα σμίγουν με μελάνι κάθε που σουρουπώνει και λόγια ασύγκριτης ομορφιάς και αλήθειας , αγάπης ανυπόκριτης σαν ποτάμια ορμητικά ξεχύνονται από μέσα τους . 

Λαϊκοί ψυχοπλάστες , άλλοι σπουδαγμένοι και άλλοι αμαθήτευτοι με μια μόρφωση υπερκόσμια όλοι τους, σαν φως που απλώνεται …Χάρισμα Θεόσδοτο , απερινόητη έμπνευση που καταπλήσσει και συγκινεί τους γύρω τους , που τους θαυμάζουν και τους επαινούν και τους ευχαριστούν . Μα εκείνοι οι ευλογημένοι χαμηλώνουν τα μάτια και μιλούν μονάχα για τη Δόξα του Πανάγαθου και τα μεγαλεία της Παρθένου που βρύει θαύματα και πηγάζει ιάματα , αποστρεφόμενοι της φιλαυτίας και της ανθρωπαρέσκειας τα τριβόλια …Γιατί γνωρίζουν , πως όσο εύκολα δίνει ο Κύριος στην γραφίδα τους λόγους ποιητικούς , άλλο τόσο ξαφνικά μπορεί μια στιγμή οίησης να πάρει μακριά και διαπαντός τούτο το δώρο το μονάκριβο , το δοξολογητικό ! Λαοπρόβλητοι και Θεοπρόβλητοι , συνεχίζουν να αφιερώνουν καρδιόβγαλτα λόγια και λέξεις στην Κυρία των Αγγέλων ! Είναι της Παναγιάς οι Ποιητές !

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :
Της Παναγιάς οι ποιητές.

http://sotiriapsixis.blogspot.gr

Ποιὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ κακό;

Πολλοὶ ἄνθρωποι θεωροῦν τὸν ­θάνατο ὡς τὸ μεγαλύτερο ἀπʼ ὅλα τὰ κακά. Ἐ­­πίσης θεωροῦν μεγάλα κακὰ ὅλα ὅ­­­σα δημιουργοῦν φθορὰ ἢ θίγουν τὸ κύρος καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου. Λόγου ­χά­­ριν, θεωροῦν μεγάλα κακὰ τοὺς σεισμούς, τὰ ἀ­­­κραῖα καιρικὰ φαινόμενα, τὶς δημεύσεις τῆς περιουσίας, τὶς ἀσθένειες, τὶς ἐξορίες, τὶς ­συκοφαν­τίες κ.τ.ὅ. 

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, στὸ λόγο του «Ὅτε τῆς ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεὶς Εὐτρόπιος», τονίζει ὅτι δὲν εἶναι ὁ θάνατος τὸ πραγματικὸ κακό, διότι μὲ τὸν σωματικὸ θάνατο πηγαίνουμε γρηγορότερα στὸ ἀκύμαντο λιμάνι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Οὔτε οἱ δημεύσεις τῆς περιουσίας εἶναι μεγάλο κακό, διότι γράφει στὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ: «Γυμνὸς βγῆκα ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας μου, γυμνὸς καὶ θὰ φύγω» (α΄ 21). Οὔτε οἱ ἐξορίες εἶναι μεγάλο κακό, διότι γράφει στὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν: «Στὸν Κύριο ­ἀνήκει ἡ γῆ καὶ ὅ,τι ὑπάρχει ἐπάνω σ’ αὐτήν» (κγ΄ [23] 1). Οὔτε οἱ συκοφαντίες εἶναι ­μεγάλο κα­κό, διότι ὁ Κύριος ­μακαρίζει αὐτοὺς ποὺ κακολογοῦνται μὲ ­ψεύτικες κατηγο­ρίες: «Νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ ­ἀ­­­­­γάλλεσθε, ὅ­­­ταν σᾶς κακολογοῦν μὲ κά­θε ­ψεύτικη κατηγορία, διότι ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πο­­­­λ­ὺς στοὺς οὐρανούς» (Ματθ. ε΄ ­11-12) (ΕΠΕ 33, 110).

Οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν αὐτὰ ποὺ προαναφέρθηκαν μεγάλα κακά, διότι προξενοῦν μεγάλες καταστροφές. Οἱ μεγάλοι σεισμοὶ ἰσοπεδώνουν πόλεις ὁλόκληρες μὲ χιλιάδες νεκροὺς καὶ ἀνυπολόγιστες ὑλικὲς ζημιές. Τὰ ἀκραῖα καιρικὰ φαινόμενα προξενοῦν βιβλικὲς καταστροφές. Οἱ θανατηφόρες ἀσθένειες ­ταλαιπωροῦν πλήθη ἀνθρώπων. Οἱ συκοφαντίες διασύρουν δημοσίως καὶ καταρρακώνουν τὸ κύρος πλείστων ἀνθρώπων.

Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὲς οἱ συμφορὲς τὸ πρα­γματικὸ κακό. Ἀκόμη κι ἂν ­βλάπτουν, ποὺ ἀ­­­­σφαλῶς βλάπτουν, μόνο ἐξωτερικὰ ­πράγματα βλάπτουν: τὴ σωμα­τικὴ ὑγεία μας, τὰ κτήματά μας, τὴν περιουσία μας. Τὴν ψυχή μας ὅμως δὲν μποροῦν σὲ τίποτε νὰ τὴ βλάψουν. Ὁ Κύριος εἶπε σὲ παρόμοια περίσταση: «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόν­των τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Μα­­τθ. ι΄ [10] 28). 

Πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐξηγεῖ γιατί δὲν θεωρεῖ αὐτὲς τὶς συμφορὲς πρα­γματικὸ κακό: Ἔβλεπα τὰ ξίφη καὶ σκεφτόμουν τὸν οὐρανό. Περίμενα τὸν θάνατο καὶ εἶ­χα τὸ νοῦ μου στὴν ἀνάσταση. Ἔβλεπα τὰ παθήματα καὶ μετροῦσα τὰ ἄνω βραβεῖα. Ἔβλεπα τὶς ἐπιβουλὲς καὶ στοχαζόμουν τὸ οὐράνιο στεφάνι. Ὁ τελικὸς σκοπὸς ὅλων τῶν παλαισμάτων τῆς παρούσας ζωῆς ἦταν ἀρκετὸς γιὰ νὰ μὲ ἐνισχύσει καὶ νὰ μὲ παρηγορήσει. Ἐξορίστηκα, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν εἶναι προσ­βολὴ γιὰ μένα. Πραγματικὴ προσ­βολὴ ἕνα πράγμα μό­νο εἶναι, ἡ ἁμαρτία. Κι ἂν ὅλη ἡ οἰκουμένη σὲ προσβάλει, ἐὰν ἐσὺ δὲν προσ­βάλεις τὸν ἑαυτό σου, δὲν προσβλήθηκες. Προδοσία εἶναι μόνο ἡ προδοσία τῆς συνειδήσεως. Μὴν προδώσεις ἐσὺ τὴ συνείδησή σου καὶ καν­εὶς δὲν μπορεῖ νὰ σὲ προδώσει (ΕΠΕ 33, 110-112).

Σὲ ἄλλη του ὁμιλία λέει σαφέστερα ὅτι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν συν­ειδητὴ χριστιανικὴ ζωή, αὐτὲς οἱ συμφορὲς μό­νο ὀνόματα συμφορῶν ἔχουν, χωρὶς πραγματικὸ περιεχόμενο. Ἀληθινὴ συμφορὰ εἶναι τὸ νὰ προσ­κρούσει ὁ ἄνθρωπος στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ νὰ προβαίνει σὲ ἐνέργειες ποὺ δὲν ἀρέσουν στὸ Θεό. «Τὸ προσκροῦσαι Θεῷ καὶ ποιεῖν τι τῶν μὴ δοκούντων αὐτῷ» (Ὁμιλία Ε΄ Πρὸς ἀνδριάντας, ΕΠΕ 32, 104). Πρα­γματικὸ κακὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ βλάπτει τὴν ἀθάνατη ψυχή μας, αὐτὸ ποὺ διακυβεύει τὴν αἰώνια σωτηρία μας. Τέτοιο κακὸ εἶναι μόνο ἡ ἁμαρτία, «τὸ ἄκρον πάντων τῶν κακῶν», κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη ­(Πνευματικὰ Γυμνάσματα, Μελέτη ΣΤ, β΄, σελ. 41). 

Γιατί εἶναι ἡ ἁμαρτία τὸ πραγματικὸ κα­­κό; Διότι ἀντιστρατεύεται τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀντιμάχεται τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅσο κι ἂν προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή μας νὰ τὴν ὡραιοποιήσουν, δὲν παύει νὰ εἶναι τὸ μόνο ἀληθινὸ κακό. Ἴσως δὲν φοβηθήκαμε ὅσο πρέπει τὴν ἁμαρτία, οὔτε συνειδητοποιήσαμε ὅτι ἁμαρτάνοντας προσβάλλουμε τὸν ἅγιο Θεό. «Διὰ τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου τὸν Θεὸν ἀτιμάζεις», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν «Πρὸς Ρωμαίους» ἐ­­­πιστολή του (β΄ 23). 

Ἡ ἁμαρτία, καὶ μάλιστα ἡ πρὸς θάνατον, εἶναι ὕβρις καὶ ἀσέβεια στὸν Πατέρα καὶ Πλάστη μας· ἀχαριστία καὶ ἀγνωμοσύνη στὸν Κύριο καὶ Θεό μας· ἀποστασία καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ ἅγιο θέλημά Του· καταπάτηση τῆς θείας ἐντολῆς Του· περιφρόνηση τῆς σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του. Ἡ ἁμαρτία εἶναι «χαλεπωτάτη δουλεία» στὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο· «νόσος καὶ τραῦμα καὶ μητέρα τῆς κολάσεως». Ὅπου ­εἰσχωρήσει, ­ἀμαυρώ­νει, μολύνει, φθείρει καὶ καταστρέφει. Τυφλώνει τὴν ψυχή, ­θολώνει τὴ διάνοια, σκληρύνει τὴν καρδιά, παρα­λύει τὴ θέληση, ὁδηγεῖ στὸ θάνατο, καὶ μάλιστα στὸν «ἀθάνατον θάνατον», ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 63, 657). Τὸ κυριότερο ἀπὸ ὅλα· ἡ ἁμαρτία εἶναι χωρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ ἐπώδυνη συν­έπειά της. Ὅσοι παραμένουν ἀμετανόητοι, δὲν ἀν­­τιλαμβάνονται πόσο χαμηλὰ πέφτουν μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτὸ λένε ὅτι δὲν εἶναι τίποτε ἡ ἁμαρτία. 

Ἀλλὰ νὰ μὴν παίζουμε μὲ τὴ ­φωτιά. Ἂν ἕνα πράγμα πρέπει νὰ ­ἀποφεύγουμε στὴ ζωή μας, αὐτὸ εἶναι ἡ ­ἁμαρτία. «Ἓν δέδοικα μόνον, ἁμαρτίαν. Μή μέ τις ἐ­­­λέγ­ξῃ ἁμαρτάνοντα, καὶ ἡοἰκουμένη πᾶ­­­σα πολεμείτω μοι», ἐπιλέγει ὁ ­­­­χρυ­­­σορ­­ρήμων Πατήρ. Ἕνα πράγμα φοβήθηκα μόνο, τὴν ἁμαρτία. Ἂς μὴ μὲ κατηγορήσει κανεὶς γιὰ ἁμαρτία, καὶ ἂς μὲ πολεμάει ἡ οἰκουμένη ὁλόκληρη (ΕΠΕ 33, 116).

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

''Η Αγιότητα της ανυπαρξίας...''

Οι άνθρωποι με την ζωή τους διαγράφουν μία πορεία. Άλλοι την φτάνουν μέχρι το τέλος επιτυχώς. Άλλοι μένουν στη μέση, για διάφορους λόγους. 

Πολλοί κουράζονται, αγωνίζονται, προχωρούν. Κάτι πετυχαίνουν. Κάπου φτάνουν. Τα θυσιάζουν όλα, εκτός από τη δόξα που κρατούν για τον εαυτό τους. Πασχίζουν να ακουστεί το όνομά τους, ως ανταμοιβή των κόπων τους. 

Να πάρουν κάποια περίοπτη θέση, να αναγνωριστούν από τους άλλους ζώντες, είτε μετά θάνατον. Και αυτή ακριβώς είναι η αρρώστια και η καταδίκη τους. 

Αυτοί που σταματούν στη σοφία τους είναι ανόητοι και ολιγαρκείς. Αυτοί που ηδονίζονται με την καλλιέπειά τους, προδίδουν την ποίηση. Αυτοί που ενθουσιάζονται με τα χαρίσματά τους και τα διαφημίζουν, είναι ρηχοί νερόλακκοι που ταλαιπωρούν τους αφελείς.

Μόνο ο Άνθρωπος, μόνο ο Άγιος μπορεί να τα υπερβεί όλα αυτά και να χαθεί μέσα στην απεραντοσύνη της Ανυπαρξίας του. Μέσα στην Χάρη της Τριάδος. Μέσα στην ανέσπερη Ημέρα… 

Ο άγιος δεν συγκινείτε από τα χαρίσματά του. Επειδή είναι ο ίδιος αληθινός, είναι αλλοιωμένος, είναι χαριτωμένος, τα σώζει με το να τα περιφρονεί, με το να δίδει χωρίς ιδιοτέλεια και πάθος, προβάλλοντας τον Δωρεοδότη και όχι το εγώ του. 

Ο άγιος καταδικάζει τα είδωλα της αγιότητας, τον εγωισμό και την σεμνοτυφία, ως δαιμονισμό. Διότι όταν λατρεύεις είδωλα ή το χειρότερο γίνεσαι αυτοείδωλο, βασανίζεις και βασανίζεσαι. Ζεις μέσα στις ψυχρολουσίες του φόβου και της ψευδαίσθησης, μέσα στην αβεβαιότητα της δήθεν βεβαιότητάς σου. 

Ο άγιος, ο τολμηρός, ο ερωτευμένος με τον Έναν, τα δίδει όλα χωρίς να κρατά τίποτα, και κρατά τα πάντα προσφέροντάς τα όλα σ’ Αυτόν. 

« Θέλω να φύγω, να χαθώ, να μην υπάρχω» είναι τα λόγια ενός τολμηρού που πλέον ταυτίζει το είναι του με το μη είναι, ταυτίζει την απεραντοσύνη με την μηδαμινότητα, το κτιστό με το υπέρλογο, την ματαιότητα με την αιωνιότητα, την κατάρα με την ευλογία, τον θάνατο με την Ζωή. 

Ο άγιος υπάρχει με το να μην υπάρχει, ο άγιος είναι αληθινός και ελεύθερος, είναι μεγάλος μέσα στην μικρότητά του, θεωρώντας τον θάνατό του όχι κάτι το μελλοντικό αλλά κάτι το πεπερασμένο, γι’ αυτό είναι ήρεμος, γι’ αυτό είναι γλυκύς, γι’ αυτό είναι πράος, σοφός, τολμηρός, γι’ αυτό είναι Ελεύθερος. 

Όταν ζητάς το ανέφικτό, όταν ζητάς την Αλήθεια, όταν ζητάς Εκείνον,παίρνεις δρόμο επικίνδυνο, παίρνεις δρόμο αντίθετο προς τους πολλούς, αντίθετο προς τον εαυτό σου, αντίθετο προς την πραγματικότητά σου.

Γι’ αυτό και όταν ξεκινάς έναν τέτοιον δρόμο, πρέπει να ξεκινάς με τέτοια ορμή και απαιτητικότητα που ή τα χάνεις όλα, με την φανερή ή αφανή ύβρη και οίηση που θα περιπέσεις ή τα κερδίζεις όλα, με την αληθινή τόλμη και ταπείνωση. 

Ο ταπεινός… δεν ενοχλεί κανέναν. Δεν ενοχλείται από κανέναν. Ο ταπεινός, ο άγιος, έχει το ήθος του κεκοιμημένου, έχει την ελευθερία και άνεση του ανύπαρκτου. Είναι αόρατος και άγνωστος. 

Κινείται ελεύθερα ανάμεσα στον ηθικισμό και παραλογισμό των «καθώς πρέπει», χάνεται ανάμεσα στους άσημους, ανάμεσα στους ελάχιστους, ανάμεσα στους μωρούς του κόσμου τούτου. 

Το παράξενο όμως είναι ότι τον ταπεινό τον αγαπούν όλοι, θέλουν να βρίσκονται κοντά του. Όσο αποφεύγει την δόξα, αυτή τον κυνηγά. 

Δεν πληγώνει κανέναν, είναι ανίκανος να πληγώσει, «Αγαπά τους πάντας και οι πάντες αγαπώσιν αυτόν». 

Η ταπείνωση είναι το τέλος, η κατάληξη, «…χωρίς ταύτης πάντα τα έργα ημών μάταια εστί,

και πάσαι αι αρεταί και πάσαι αι εργασίαι….» 

Ο άγιος έφτασε στο ανέλπιστο και απίστευτο, στην πλησμονή της ζωής και ελευθερίας, της φυσικότητος της ζωής, της αγιότητος, της ταπεινώσεως, της μηδαμινότητος, της ανυπαρξίας… 

Έφτασε τον Άφθαστο. Απεκαλύφθη το μυστήριο, τελείωσαν οι απορίες και αρχίζουν καινούργιες πορείες, καινούργια μονοπάτια, σχεδόν απάτητα, στενά, μόνο για λίγους…. μόνο για εκείνους που τόλμησαν και χάθηκαν, μόνο για εκείνους που βρέθηκαν εδώ λόγο της ανυπαρξίας τους, μόνο για εκείνους που υπάρχουν μόνο για Εκείνον. 

Με την σιωπή τους μιλούν, με την παρουσία τους συγκλονίζουν, με την «ανυπαρξία» τους, όντως υπάρχουν. Υπάρχουν πέρα από την ιστορία, υπάρχουν πέρα από τον πολιτισμό, υπάρχουν πέρα από τις γνώσεις, τις επιστήμες... 

Οι «Ανύπαρκτοι» υπάρχουν, σαν ανεπάντεχο καθεστώς, υπάρχουν πέρα, πάνω και έξω από κάθε εμπάθεια, πέρα από τα καθημερινά και πρόσκαιρα, μέσα στα υπόγεια περάσματα της ταπείνωσης και της άσκησης, μέσα στην αύρα της Χάριτος του Πνεύματος, μέσα στην ενδοχώρα της Βασιλείας Του. 

Κινούνται, πράττουν και ζουν στην Ζωή μετά την ζωή, γι’ αυτό φωνάζουν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, χωρίς να δειλιούν....

« Θέλω να φύγω, να χαθώ, να μην υπάρχω… θέλω μόνο ότι θέλει Εκείνος, μου αρκεί που υπάρχει Εκείνος….»

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος 

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Σβήσε εύκολα τις αμαρτίες σου

«Εξάλειψε τις αμαρτίες σου με ελεημοσύνες και τις αδικίες σου με φιλανθρωπία προς τους φτωχούς». Δώσε όλα τα χρήματα, λέει η Γρα­φή, όχι μόνον για να τραφούν άλλοι, αλλά για να απαλλαγείς και συ ο ίδιος από την τιμωρία. Και πάλι ο Χριστός λέει· «πούλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους φτω­χούς και έλα να με ακολουθήσεις». Βλέπεις ότι και εκεί το διέταξε αυτό για εκείνους που Τον ακολουθούσαν; Επειδή λοιπόν τα χρήματα είναι εμπόδιο, γι’ αυτό διέταξε να τα δίνουμε στους φτωχούς, διδάσκο­ντας έτσι την ψυχή να είναι σπλα­χνική και συμπονετική, παιδαγωγώ­ντας την να περιφρονεί τα χρήματα, διδάσκοντάς την να αποφεύγει την πλεονεξία. Γιατί, όποιος μαθαίνει να δίνει σ’ όποιον δεν έχει, θα παιδαγωγηθεί με το πέρασμα του χρόνου και να μην παίρνει από εκείνους που έχουν. Αυτό μας εξομοιώνει με το Θεό.

Παρόλο που η παρθενία, η νη­στεία και το να κοιμάται κανείς στο χώμα απαιτούν μεγαλύτερο κόπο από την ελεημοσύνη, όμως τίποτε δεν είναι τόσο ισχυρό και δυνατό στο να σβήνει τη φωτιά των αμαρτημάτων μας, όσο η ελεημοσύνη. Αυτή είναι ανώτερη από όλα, στή­νει τους εραστές της κοντά στον ίδιο το Βασιλιά των ουρανών. Και πολύ σωστά.

Αυτά είναι που συγκρατούν τη ζωή μας, αυτά που καθαρίζουν την ψυχή μας, η δικαιοσύνη, η φι­λανθρωπία, η αλήθεια.

Εκείνα που θέλουμε να απολαύσουμε από το Θεό, αυτά πρέπει προηγουμένως να τα προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας. Αν όμως τα στερούμε από τους συνανθρώ­πους μας, πώς θέλουμε να τα απολαύσουμε; Ο Κύριος είπε: «Μακά­ριοι είναι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί θα ελεηθούν»… Γιατί «η κρίση του Θεού θα είναι άσπλαχνη σ’ εκείνον που δεν έδειξε ευσπλαχνία στους αδελφούς του»… Δεν μας ελεεί ο Θεός, επειδή δεν ελεούμε κι’ εμείς τους συνανθρώπους μας.

Ο στενός δρόμος δέχεται αυ­τούς που θλίβονται, που στενάζουν, που δεν βαστάζουν τίποτε υλικό, παρά μόνον αυτά τα φορτία, τα οποία διά μέσου του δρόμου αυτού είναι δυνατόν να μεταφερθούν, την ελεημοσύνη, τη φιλανθρωπία, την καλωσύνη, την επιείκεια. Αν βαστάζεις αυτά τα φορτία, εύκολα θα μπορέσεις να μπεις στη Βασιλεία των ουρανών.

Επειδή λοιπόν το μέλλον είναι άγνωστο, αποταμίευσε εκ των προτέρων την προσφορά της αγάπης σου στον ουρανό με όσα κάνεις στον πλησίον σου, ώστε, αν κάποτε ξεφύγεις από το ορθό, να βρεις πολλή συγγνώμη από το Θεό, φυλαγμένη σαν σε αποθήκη στον ουρανό.

Ας γίνουμε κάποτε ήμεροι και φιλάνθρωποι, για να μην επισύρουμε εναντίον μας την ανυπόφορη καταδίκη της κολάσεως.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

(1.ΕΠΕ 24, 126, 2. ΕΠΕ 11,792 3. ΕΠΕ 24, 188, 4. ΕΠΕ 24, 130, 5. ΕΠΕ 8, 160)

http://blogs.sch.gr

Η Σιωπή της Παναγίας

Αδελφοί, έχουμε πέντε λέξεις.

Όλες κι όλες ειπωμένες από την Παναγία καταγεγραμμένες στα Ευαγγέλια.

Όλες αυτές οι λέξεις της αναφέρονται στην εξύμνηση του μεγαλείου του Θεού.

Η Παναγία ήταν σιωπηλή μπροστά στους ανθρώπους όμως η ψυχή της συνομιλούσε αδιαλείπτως με τον Θεό.

Κάθε μέρα και κάθε ώρα έβρισκε μια νέα αιτία και αφορμή για να μεγαλύνει τον Θεό.

Ω, αν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε και αν μπορούσαμε να καταγράψουμε όλες τις φορές που η Παναγία μεγάλυνε τον Θεό σε όλη τη διάρκεια της ζωής της.

Ω, πόσα πολλά βιβλία θα χρειαζόμασταν!

Αλλά έστω και με τη μία αυτή δοξολογία την οποία εκείνη εξέφρασε στη συγγενή της Ελισάβετ τη μητέρα του αγίου Προφήτου και Προδρόμου Ιωάννου.

Κάθε χριστιανός μπορεί να εκτιμήσει πόσο ευώδες και θεάρεστο άνθος ήταν η παναγία ψυχή της!

Αυτό δεν είναι παρά ένα ψήγμα χρυσού από την ψυχή της Θεοτόκου το οποίο έχει φθάσει σ' εμάς μέσω του Ευαγγελίου.

Υπήρξαν αναρίθμητα τέτοια ψήγματα στη διάρκεια της ζωής της υπερευλογημένης Θεοτόκου! Ακόμη και προτού ακούσει το Ευαγγέλιο από τα χείλη του Υιού της εκείνη γνώριζε πώς να μιλά με τον Θεό και να Τον δοξάζει σύμφωνα με το δίδαγμα του Ευαγγελίου. Αυτή η γνώση ήλθε σ' αυτήν από το Άγιο Πνεύμα η χάρις του οποίου εκχεόταν ακαταπαύστως εντός της σαν το καθαρό νερό μέσα σ' ένα καθαρό δοχείο.

Η ψυχή της μεγάλυνε τον Θεό με ύμνους σε όλη τη ζωή της και, συνακολούθως, ο Θεός μεγάλυνε αυτήν υπεράνω των Χερουβείμ και των Σεραφείμ.

Έτσι και στην περίπτωσή μας παρότι είμαστε μικροί και αμαρτωλοί ο ίδιος ο Θεός θα μεγαλύνει στη Βασιλεία Του εμάς που μεγαλύνουμε τη Θεοτόκο.

Εάν ασκηθούμε να γεμίζουμε τον σύντομο βίο μας με την εξύμνηση και δοξολογία του Θεού στα έργα, στα λόγια, στις σκέψεις και στις δεήσεις μας.

Ω Παναγία, Πάναγνη και Υπερευλογημένη, κάλυψέ μας κάτω απ' τις φτερούγες των πρεσβειών σου.

Σοι και τω Υιώ Σου πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

proskynitis.blogspot.gr

« Βλέπω μιά αμαρτία μου 40 χρόνια τώρα και μού λέει: «καλημέρα, εδώ είμαι, δεν φεύγω ! »

Μόνο η μετάνοια καί η ειλικρινής Εξομολόγηση σε Ορθόδοξο ιερέα μπορεί να ηρεμήσει κάθε ταραγμένη ψυχή...

«…Το να μιλάμε για αθώα αμαρτία είναι το ίδιο με το να μιλάμε για νεογέννητο τυφλό κουτάβι...

Το να μιλάμε για μικρή αμαρτία είναι το ίδιο με το να μιλάμε για μικρό σπόρο σινάπεως.

Αλλά όμως τόσο η αθώα αμαρτία όσο και η μικρή αμαρτία έχουν μεγάλο μέλλον !

Όσο και αν είναι το παρελθόν μιας αμαρτίας ασήμαντο και το παρόν να μην βλάπτει, άλλο τόσο το μέλλον κάθε αμαρτίας είναι αναρίθμητα μεγάλο.

Ένας αρουραίος με πανούκλα αναστατώνει πολλές πόλεις, προξενεί αυστηρές καραντίνες και επιστρατεύει εναντίον του ολόκληρους στρατούς.

Ενώ κοίτα, η αθωότερη και ελάχιστη αμαρτία είναι φορέας και αγγελιοφόρος της πιο φρικτής τύχης από εκείνη του αρουραίου με πανούκλα.

Σήκω και διάταξε συναγερμό κι εσύ σ’ ολόκληρη την πόλη της ψυχής σου εναντίον αυτού του τρομερού αγγελιοφόρου κακοτυχίας. Δημι­ούργησε ατσάλινη καραντίνα γύρω της και επιστράτευσε όλες τις καλές δυνάμεις μέσα σου.

Απ’ όλα τα μικρόβια στον κόσμο η αμαρτία είναι το πιο σταθερό και το πιο καρπερό...

Μια και μοναδική αμαρτία φτάνει, για να ρίξει τον πιο δυνατό άνθρωπο. Όπως όταν ένα σκου­λήκι μόνο του μπαίνει κάτω από τη φλούδα της πιο δυνατής βελανιδιάς.

Ποιός θα καταστρέψει ποιόν πιο εύκολα: το σκουλήκι τη βελανιδιά, ή η βελανιδιά το σκουλήκι; Είναι ξεκάθαρο ότι το σκουλήκι θα καταστρέψει τη βελανιδιά και όχι η βελανιδιά το σκουλήκι.

Σκέψου και μόνος σου, εάν υπάρχει στην ψυχή σου οποιοδήποτε τόσο μόνιμο και τόσο ολοκλη­ρωτικά παρόν όπως η αμαρτία.

Και τη στοργή της μητέρας θα θυμάσαι και θα την ξεχάσεις. Και τους νεκρούς σου φίλους θα μνημονεύεις και θα σιωπήσεις. Και τις καλές σου πράξεις θα θυμάσαι και θα πάψεις να υπερηφανεύεσαι (γι’ αυτές).

Αλλά η αμαρτία, την οποία έπραξες ακόμα και πριν από 40 χρόνια, κάθε πρωί σου φωνάζει: «Καλημέρα»· και κάθε βράδυ: «Θα σε ξαναδώ». Φωνάζει και θα φωνάζει και δεν θα σωπάσει για ολόκληρο αιώνα.

Η αμαρτία πολλαπλασιάζεται πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Η αμαρτία σαν να αισθάνεται τη δύναμή της στο πλήθος και σαν να μαθαίνει ότι το όνομα της τιμής της είναι λεγε­ώνα.

Ο πρώτος καρπός της αμαρτίας είναι η μεγα­λύτερη αμαρτία. Η ανυπακοή μπορεί να γεννήσει τη δολοφονία. Ο πρωτότοκος καρπός της ανυπά­κουης Εύας ήταν ο Κάιν ο αδελφοκτόνος.

Όσο προσεκτικά και να κρύβεις την αμαρτία σου εκείνη θα φανεί μόνη της.

Η μια ψυχή πληροφορεί την άλλη για το περιεχόμενό της μέσα απ’ όλα τα καλύμματα και τους επιδέσμους. Οι άνθρωποι θα διαισθαν­θούν την πιο κρυφή σου αμαρτία και θα κουνούν επικριτικά το κεφάλι, ακόμα κι αν δεν έχουν καμία δημόσια αφορμή και απόδειξη γι’ αυτήν.

Άμα θέλεις κρύψε όσο επιμελημένα μπορείς φλόγα στην τσέπη· η τσέπη θα καεί και η φλόγα θα εκδηλωθεί.

Τίποτα κρυμμένο δεν υπάρχει, που να μην είναι ήδη αποκαλυμμένο.

Όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι ηθικά αφυπνισμένος, τόσο περισσότερη ανατριχίλα τον καταλαμβάνει από την αμαρτία. Όπως στον ύπνο του υπνοβάτη που ξυπνά ξαφνικά κρεμα­σμένος πάνω από τον γκρεμό και τον πιάνει ανατριχίλα!

Πράγματι, οι αμαρτωλοί είναι ηθικοί υπνοβάτες.

Αλίμονο στον υπνοβάτη, που θα ξυπνήσει πολύ αργά, όταν τα πόδια του θα βρίσκονται στην πιο ολισθηρή άκρη, πάνω από τον βαθύτα­το γκρεμό! Αφού τότε θα ξυπνήσει, όχι για να εκτιναχθεί προς τα πίσω, αλλά μόνο για να είναι ξύπνιος μάρτυρας της πτώσης του στον γκρεμό.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί περί καλού και κακού, εκδ. Ενπλω, σ. 150-151, 156-157)

http://www.diakonima.gr

π. Νικόλαος Μανώλης, Δαιμονισμένοι - Σατανισμός - Αναστενάρηδες - Μαγεία

Katihisis

π. Νικόλαος Μανώλης, Αστρολογία - Ξεματιάσματα - Βασκανία - Η βοήθεια της Εκκλησίας

Katihisis

Η πρόφασις: Όχι τα λόγια αλλά τα έργα σώζουν

Ίσως όμως κάποιος από τους πιο ράθυμους και από αυτούς που δεν θέλουν να προσεύχωνται με θέρμη και ζήλο, θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι ο Θεός είπε αυτά τα λόγια ,δηλαδή∙ “Δεν θα εισέλθη στη βασιλεία εκείνος που με αποκαλεί Κύριε, Κύριε, αλλά εκείνος που εφαρμόζει το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα μου” ( Ματθ. 7,21 ). Εάν όμως εγώ έκρινα σωστό ότι για τη σωτηρία μας θα ήταν αρκετή μόνον η προσευχή, εύλογα θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήση τα παραπάνω λόγια∙ επειδή όμως πιστεύω ότι η προσευχή είναι το κεφάλαιο των αγαθών και το θεμέλιο και η ρίζα της πνευματικής ζωής, κανείς ας μη χρησιμοποιήση τα λόγια εκείνα ως πρόφασι της ραθυμίας. 

Διότι ούτε η σωφροσύνη μόνη της μπορεί να σώση χωρίς τις άλλες αρετές, ούτε η φροντίδα των φτωχών, ούτε η καλωσύνη μόνη της, ούτε κάτι άλλο από τα εξαίρετα , αλλά πρέπει όλα τα συνυπάρχουν στις ψυχές μας∙ η προσευχή όμως αποτελεί την ρίζα και το θεμέλιο όλων των αρετών. Και όπως ακριβώς τα κάτω μέρη του πλοίου και τα θεμέλια της οικίας πρέπει να είναι ισχυρά , για να συγκρατούν και τα υπόλοιπα , έτσι ακριβώς και οι προσευχές πρέπει να είναι ισχυρές για να συγκρατούν τη ζωή μας και χωρίς αυτές τίποτε από εκείνα που προκαλούν τη σωτηρία μας δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε.

Γι’ αυτό και συνέχεια ο Παύλος μας πιέζει και μας παρακινεί λέγοντας ∙“ Να επιμένετε στη προσευχή, να αγρυπνήτε σ’ αυτήν και να εκφράζετε συγχρόνως με αυτήν τις ευχαριστίες σας στο Θεό” ( Α΄ Θεσ. 5,17-18 ). Και αλλού πάλι λέγει∙ “Να παρακαλήτε με κάθε προσευχή και δέησι τον Κύριο να σας βοηθήση για να αξιοποιήστε αυτόν τον πνευματικό οπλισμό, προσευχόμενοι σε κάθε καιρό με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Να επιμένετε πολύ σ’ αυτό το έργο της προσευχής∙ να είσθε άγρυπνοι με κάθε προσκαρτέρησι και δέησι για όλους τους πιστούς” ( Εφ. 6,18 ) .

Με αυτόν τον τρόπο ο πρώτος των Αποστόλων μας προσκαλεί συνέχεια στις προσευχές με πολλές θεϊκές φωνές.

Αφού διδαχθήκαμε λοιπόν αυτά από εκείνον, πρέπει συνέχεια να βαδίζουμε τον δρόμο της ζωής μας με προσευχή και συνέχεια με αυτήν να δροσίζουμε την σκέψι μας. Διότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από την προσευχή πολύ περισσότερο από ό,τι έχουν ανάγκη τα δένδρα από το νερό. 

Διότι ούτε εκείνα μπορούν να καρποφορήσουν , αν δεν πιουν νερό με τις ρίζες τους, ούτε εμείς θα μπορέσουμε να προκόψουμε στην ευσέβεια, αν δεν ποτιζώμαστε συνέχεια με τις προσευχές. 

Γι’ αυτό πρέπει και όταν σηκωνώμαστε από το κρεβάτι, πριν ανατείλη ο ήλιος, να έχουμε προσευχηθή στο Θεό, και όταν πρόκηται να κοιμηθούμε∙ μάλλον κάθε ώρα πρέπει να κάμνουμε μία προσευχή στο Θεό, μοιράζοντας την προσευχή με το χρόνο της ημέρας∙ και κατά τη διάρκεια του χειμώνα το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας να το αφιερώνουμε στην προσευχή και να λυγίζουμε τα γόνατα, προσηλωμένοι στην δέησι με πολύ φόβο και με την λατρεία του Θεού να θεωρούμε τους εαυτούς μας ευτυχισμένους.

Πες μου, πώς θα δης τον ήλιο, όταν δεν προσευχηθής σ’ Αυτόν που στέλνει στα μάτια σου το γλυκύτατο φως; 

Πώς θα απολαύσης το φαγητό στο τραπέζι, όταν δεν προσκυνής Αυτόν που έδωσε και χορήγησε τόσα αγαθά; 

Με ποιες ελπίδες θα περάσης την περίοδο της νύχτας; 

Ποια όνειρα περιμένεις να συναντήσης την νύκτα, αν δεν οχυρώσης τον εαυτό σου με τις προσευχές, αλλά έρχεσαι στον ύπνο αφύλακτος;

Θα είσαι ασήμαντος και θα κυριεύεσαι εύκολα από τους πονηρούς δαίμονες, που συνέχεια μας περιτριγυρίζουν παρατηρώντας ποιον από μας θα μπορέσουν να βρουν γυμνό από την προσευχή και να τον αρπάξουν αμέσως. Και αν μας δουν να είμαστε περιφραγμένοι και προφυλαγμένοι με τις προσευχές,απομακρύνονται αμέσως. όπως απομακρύνονται οι ληστές και οι κακούργοι όταν βλέπουν κρεμασμένο το ξίφος μπροστά από το πρόσωπο του στρατιώτη.

Αν λοιπόν κάποιος συμβή να είναι γυμνός από την προσευχή, αυτός γίνεται ανάρπαστος από τους δαίμονες και ωθείται στις αμαρτίες , στις συμφορές, στις δυστυχίες.

Όλα αυτά λοιπόν πρέπει να μας φοβίζουν και να μας κάνουν πάντοτε να οχυρώνουμε τους εαυτούς μας με τις προσευχές και με τους ύμνους, για να μας ελεήση όλους ο Θεός και να μας κάνη άξιους της βασιλείας των ουρανών…

( Περί προσευχής Α’ , ΕΠΕ 31, 180-196. PG 50.775-780 )

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Τα νεύρα της ψυχής»

Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr