.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Δὲν ξεχωρίζουμε πλέον, ποιοί εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ ποιοί οἱ αἱρετικοὶ !

Δὲν ξεχωρίζουμε πλέον, σε "ὀρθόδοξα" ἱστολόγια, ποιοί εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ ποιοί οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι! 

Δὲν παρουσιάζονται οἱ αἱρετικοὶ ἁπλῶς ὡς Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ καὶ ὡς Σεβασμιώτατοι!

Η νεα ''Εκκλησία'' είναι εδώ. Μὲ ἀγκαλιές, ''χειροκροτήματα'' γιὰ τὸν αἱρετικό, ὑποκλίσεις στοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἱερατικοὺς ἀσπασμούς! Ορθόδοξοι φιλούν την δεξιάν των αιρετικών... 

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε: "Τρεῖς εἶναι οἱ μεγάλες πτώσεις εἰς τὴν ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, 1) τοῦ Ἀδάμ, 2) τοῦ Ἰούδα καὶ 3) τοῦ Πάπα.

Ὁ σύγχρονος Ἅγιος μας Ἰουστῖνος Πόποβιτς θὰ παρευρισκόταν θαρεί κανείς σὲ συμπροσευχές;

Σε χειροτονείες αιρετικών, καὶ κυρίως προπαγανδίζοντας τὴν ἐγκυρότητα τῶν παπικῶν μυστηρίων καὶ ἐγκρίνοντας (τουλάχιστον ἐπικοινωνιακά) ὡς μία παράλληλη Ἐκκλησία τὴν «ἐκκλησίαν τῶν πονηρευομένων αιρετικών»;

Γιατί απαγορεύονται οι συμπροσευχές με αιρετικούς;

Η Εκκλησία δεν κανονίζει τίποτα χωρίς κάποιο λόγο. Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος, που απαγορεύεται η συμπροσευχή με αιρετικούς; Και πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό στους ίδιους τους αιρετικούς; Ή σε όσους ορθόδοξους είναι υπέρ κοινής παρουσίας σε τελετές μετά αιρετικών;

Ως μια πρώτη και απλή απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα μπορούσαμε να δώσουμε την εξής: "Επειδή απαγορεύονται από τον 45ο και 65ο Αποστολικούς κανόνες, που λένε:

«Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».

Βλέπε και τοῦ Β΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, που επικυρώνει τα άνωθεν, ἀπαγορεύει ρητῶς συμπροσευχή μέ ἀκοινώνητους καί ἑτερόδοξους...μέ τή σαφῆ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως τῶν κληρικῶν καί τοῦ ἀφορισμοῦ τῶν λαϊκῶν, πού τόν παραβιάζουν.

Όμως, πιστεύουμε ότι αυτό δεν αρκεί ως απάντηση, για κάποιον που θέλει να μάθει το ΛΟΓΟ για τον οποίο δόθηκαν οι κανόνες αυτοί από τους αγίους Αποστόλους.

Για να μπορούν με τον τρόπο αυτό, να τους ελέγξουν, να μπορούν να τους πουν ότι βρίσκονται σε αίρεση απωλείας, χωρίς ο άλλος να τους απαντήσει:"Τότε γιατί προσεύχεσαι μαζί μας;"

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, θέλοντας να εξηγήσει τον λόγο αυτής της απαγόρευσης, μας δίνει κάποια σχόλια στο Πηδάλιο επ' αυτού του ζητήματος:


«Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφωνται τους αιρετικούς, και τας τών αιρετικών τελετάς. 

Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλ. πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνταιαπό τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέφουν από την πλάνην των. 

Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν άποδεχθεί ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή.

Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; 

Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των.

Οἱ γὰρ συνευδοκοῦντες εἰς τὰς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νὰ ἐλέγξουσιν αὐτοὺς διὰ νὰ παραιτήσουν τὴν κακόδοξον καὶ πεπλανημένην των αἵρεσιν;»


(Πηδάλιον ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, σελ. 50-54.)