Ἡ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς μου εἶναι ἡ δύναμή της. Ἡ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς μου εἶναι ἡ δύναμή μου. Ἡ Ἐκκλησία λέει ὅτι προϋπόθεση ἁγιασμοῦ δὲν εἶναι ἡ τελειότητα οὔτε ἡ ἀπάθεια, ἀλλὰ ἡ συντετριμμένη καρδιά μου.
Ὅμως, ὁ δυτικοθρεμμένος μου νοῦς ἀδυνατεῖ νὰ πιστέψει ὅτι στὰ σπασμένα κομμάτια μου κυοφορεῖται ἡ σωτηρία μου. Ἀδυνατῶ νὰ πιστέψω ὅτι τὰ σπασμένα κομμάτια μου μπορεοῦν νὰ μὲ βγάλουν ἀπὸ τὴ φυλακή μου καὶ νὰ μὲ βάλουν στὸν παράδεισο. Ὁ δυτικοθρεμμένος μου νοῦς μου ἀποδεικνύει συνεχῶς ὅτι εἶμαι χαμένος καὶ μὲ ὁδηγεῖ σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα. Ἡ ψυχή μου ὅμως δὲν ἀκολουθεῖ. Ἡ ψυχή μου ἀρνεῖται νὰ μπρεῖ στὸν μονόδρομο τῆς ἀπελπισίας. Γιατί ἡ ψυχή μου θυμᾶται τοὺς....
λόγους τῶν Πατέρων: "τὸ μεγαλύτερο τραῦμα, ποὺ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ προκαλέσει στὸν διάβολο εἶναι νὰ ἐλπίζει."
Ἡ ὑχή μου θυμᾶται τοὺς λόγους τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου: "καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ σοῦ πεῖ ὅτι ἀποφάσισε γιὰ σένα τὴν κόλαση, μὴν τὸ πιστέψεις, νὰ μὴν ἀπελπιστεῖς, γιατί καὶ ὁ Θεὸς μετανοεῖ". Ἡ δικὴ ἃς μετάνοια προκαλεῖ τὴν μετάνοι του Θεοῦ - ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς Νινευίτες - κι ἀντὶ νὰ ἐφαρμόσει τὸν νόμο, ἐφαρμόζει τὴν ἀγάπη. Καὶ ὅριο αὐτὴ ἡ Ἀγάπη δὲν γνωρίζει.
Στὰ σπασμένα κομμάτια μου γρηγορεῖ ἡ ψυχή μου. Στὰ σπασμένα κομμάτια μου κυοφορεῖται ἡ σωτηρία μου. Μόνον αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὴν Ἀνάσταση γνωρίζει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, γιατί μόνον αὐτὸς ξέρει ὅτι ἡ ζωὴ γεννιέται ἀπ' τὸ θάνατο καὶ ἡ χαρὰ γεννιέται ἀπὸ τὴ λύση.
Πιστεύουμε ὅτι τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὴν κατευθύνονυ οἱ μεγιστάνες καὶ οἱ πλανητάρχες τῆς γῆς. Ὅμως πιστεύουμε λάθος. Μᾶς ἀπατοῦν τὰ φαινόμενα. Τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου τὴν κατευθύνουν ὅλοι αὐτοὶ μὲ τὴ σπασμένη καρδιά. Αὐτοὶ μὲ τοὺς ποταμοὺς τῶν δακρύων. Αὐτοὶ μὲ τοὺς ἀλάλητους στεναγμοὺς γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου του κόσμου. Αὐτοὶ οἱ ἄσημοι, οἱ ἄγνωστοι. Τὰ ἀνμμένα κεριὰ ποὺ φωτίζουν, χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν. Αὐτοὶ κινοῦν τὰ νήματα. Αὐτοὶ κρατοῦν τὰ τηλεχειριστήρια στὸ χέρι. Οἱ μετανοοῦντες. Αὐτοὶ ποὺ ἀφῆσαν τὴν καρδιά τους νὰ σπάσει ἐνώπιόν του Χριστοῦ: "οὐ κρύπτω ἅπερ βλέπεις, οὐκ ἀρνοῦμαι ἅπερ ἐπίστασαι. Ἐλέησον μὲ καὶ θὰ ἀποδώσω εἰς τετραπολοῦν ὅσα καταχράστηκα. Ἐλέησον μὲ πρὸ τῆς ἐμῆς τελευτῆς".
Ποιὸς νὰ τὸ πιστέψει ὅτι ἡ δύναμή μου εἶναι τὰ δάκρυα ποῦ ἀκόμα δὲν ἔχυσα, ἡ συγγνώμη ποῦ ἀκόμα δὲν ἔδωσα, ἀγάπου ποῦ ἀκόμα δὲ μοίρασα; Ποιὸς νὰ τὸ πιστέψει ὅτι ἡ δύναμή μου ὅλη εἶναι τὰ χίλια κομμάτια ποῦ ἔγινα;
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Μαρίας Μουρζᾶ "Προσανάμματα" ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις "Ἐν ἐσόπτρω"
