Ακούμε διάφορα αυτές τις μέρες όπως: "καλύτερα να ελεήσεις έναν άπορο, παρά να νηστεύεις", ή "εσύ που νηστεύεις το τυρί και το κρέας, καλύτερα να νηστεύσεις το ψέμα, το φθόνο κ.λ.π". ή "γιατί να πάω στην εκκλησία; να δω αυτούς με τους μεγάλους σταυρούς που σε πισωμαχαιρώνουν;"και πολλά, πολλά ακόμα που μας "αυτοδικαιώνουν" και μας "δικαιολογούν".
Ας ηρεμήσουμε λιγάκι βρε παιδιά, ας κόψουμε λιγάκι ταχύτητα κι ας καθίσουμε να μιλήσουμε με τον εαυτό μας...Δε μας φταίει ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος εκτός από αυτόν...μην τα βάζουμε λοιπόν, με τους άλλους που προσπαθούν....
Είναι ωφελιμότερο να πούμε "Θεέ μου, με βλέπεις τι άχρηστος που είμαι, ούτε μια νηστεία δε μπορώ να διατηρήσω, ή μέχρι εκεί μπορώ" γιατί ο Θεός δεν έχει ανάγκη από μας να νηστεύσουμε, για μας τους ίδιους το κάνουμε...
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε εγκράτεια στο φαγητό, να ελέγξουμε δηλαδή το πιο απλό, πως θα μπορέσουμε να πολεμήσουμε, όλα τα υπόλοιπα πάθη;
Ναι,όσοι είμαστε στην εκκλησία, δεν είμαστε άγγελοι, τα χάλια μας έχουμε, δεν είμαστε υγιείς - κανένας δεν είναι...Και θα κατακρίνουμε και θα λοξοκοιτάξουμε και...και...θα πέσουμε σε άπειρα αμαρτήματα, αλλά τουλάχιστον είμαστε μέσα σ'Αυτήν, την εκκλησία του Χριστού μας και προσπαθούμε…
Η εκκλησία είναι το νοσοκομείο μας και ο Χριστός είναι το Φάρμακό μας, γι'αυτό και κοινωνούμε συνεχώς, συμμετέχοντας στα θεία Μυστήρια, μπας και αλλοιωθούμε, μπας και ταπεινωθούμε, μπας και μάθουμε κάποια στιγμή, να ζούμε ο ένας με τον άλλον, ο ένας για τον άλλον, όπως είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε.
Κι αν δυσκολευόμαστε στο να έχουμε αυτογνωσία, ε, ας αναγνωρίσουμε τουλάχιστον ο ένας του άλλου την προσπάθεια..
Φαντάσου τι οδυνηρό θα'ναι, να ακούσουμε ότι άκουσε και η ξηρανθείσα συκή: "Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα…"
Με αγάπη Χριστού, καλή Ανάσταση σ'όλους τους ζώντες και στους κεκοιμημένους αδερφούς μας!
Υ.Γ. Οι σταυροί ΕΙΝΑΙ και ΠΡΕΠΕΙ να είναι μεγάλοι. Να ξεκινούν από το κούτελο ως την κοιλιά και από τον δεξιό ως τον αριστερό ώμο, να διαγράφουν και να εξασφαλίζουν όλο μας τον κορμό…