Δόξα τω μόνω σοφώ Θεώ, όπου γνωρίζει από το πικρόν να εξάγη γλυκύ και ούτω να πλουτίζη τας γνώσεις μας εκ της περί ημάς απεράντου αγάπης Του.

Δόξα τω μόνω σοφώ Θεώ, όπου γνωρίζει από το πικρόν να εξάγη γλυκύ και ούτω να πλουτίζη τας γνώσεις μας εκ της περί ημάς απεράντου αγάπης Του. Μας μαστίζει δια των θλίψεων και των πειρασμών, ίνα δυνηθή να μας ελκύση κοντά Του, διότι γνωρίζει ότι δια των θλιβερών της παρούσης ζωής ο άνθρωπος παραμένει κοντά Του και σώζεται.

Η άνετος ζωή λίαν επικίνδυνος δια την αιώνιον σωτηρίαν και εις τους εν ανέσει ζώντας ου το του Θεού Πνεύμα κατοικεί, αλλά το του διαβόλου, κατά την έκφρασιν των πατέρων.

Δια τούτο εις τα θλιβερά της ζωής αυτής χρειαζόμεθα να έχωμεν υπομονήν και ευχαριστίαν, διότι λίαν ευχαριστείται ο Θεός εις αμφοτέρας τας αρετάς ταύτας. Είθε ο Κύριος να μας δώση πολλήν υπομονήν εις τα θλιβερά της ζωής μας, δια να ευχαριστώμεν εις όλα τον αγαθοδότην Προνοητήν μας.

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης

http://www.exomologistetokirio.gr

Ο Παράδεισος

Τι είναι ο Παράδεισος; «Ο Χριστός», έλεγε ο Γέροντας. «Όταν αγαπάς τον Χριστό, τότε παρ’ όλη την αίσθηση της αμαρτωλότητος και των αδυναμιών σου έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες το θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Και να μας αξιώσει ο Θεός να δούμε το Πρόσωπο του Κυρίου και απ’ εδώ στη γη και απ’ εκεί, όπου θα πάμε».

Άγιος Πορφύριος

http://agapienxristou.blogspot.gr/

Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ΄αυτή.....

Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ΄αυτή. Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού. Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού. Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.»

1. Τό πρῶτο πού θά σκεφθεῖς, ὅταν ξυπνᾶς εἶναι ἡ σκέψη τοῦ Χριστοῦ. Νά στρέψουμε τόν νοῦ μας στόν Χριστό. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: «Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό σκοτάδι, ἄνοιξε τό παράθυρο στό φῶς».

2. Προσευχή. Μπορεῖς νά προσεύχεσαι ἀκόμη κι ὅταν κάνεις ἁπλά καθημερινά πράγματα. Γιά παράδειγμα, ὅπως ἔλεγε ἕνας μοναχός ὅταν κατέβαινε τά σκαλιά τοῦ μετρό, πού τοῦ θύμιζαν κατάβαση στά ἔγκατα τῆς γῆς, μπορεῖς νά λές τό «Κύριε Ἐλέησον» κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού εἶναι, σκέψου πόσες φορές θά τό ἔχεις πεῖ!

3. Κάθε μέρα νά μήν τήν βλέπουμε σάν ρουτίνα. Ἡ κάθε μέρα ἔχει μία ἔκπληξη γιά τούς Χριστιανούς. Ὡς τό βράδυ κάτι θά γίνει καί ὁ Θεός κάποιο μήνυμα θά σοῦ στείλει. Ἡ ζωή δέν κυλάει ἐπίπεδα καί μονότονα σάν καρδιογράφημα…

4. Νά πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων. Ὅποιος ἀγαπάει, γιά νά τοῦ ποῦν εὐχαριστῶ, θά ἔχει πάντα ἄγχος.

5. Κάθε μέρα νά βρίσκεις λίγο χρόνο νά ἡρεμεῖς. Ἔστω καί δέκα λεπτά. Νά δεῖς λίγο τή ζωή χωρίς τήν βιασύνη της. Καί τότε θά ἀκούσεις τή φωνή τοῦ ἐσωτερικού σου κόσμου. Γιατί «ὅταν ὑπάρχει τρικυμία, δέν μπορεῖς νά δεῖς τό βυθό τῆς θάλασσας».

6. Τό ἄγχος φεύγει μέ τήν μνήμη θανάτου. Ἅμα σκεφθεῖς τό τέλος, ἀποφορτίζεις τήν ζωή σου ἀπό τά ἀσήμαντα. Αὐτή ἡ σκέψη μᾶς προσγειώνει καί μᾶς ἀπογειώνει ταυτόχρονα. Προσγειώνεσαι καί ταπεινώνεσαι καί τό ἄγχος φεύγει.

7. Νά σκεφτόμαστε ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε τούς Ἁγίους. Μποροῦμε νά προσευχόμαστε καί νά τούς ἐπικαλούμαστε. «Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν». Κάποιος προσευχόταν στούς Ἀγίους Σαράντα Μάρτυρες. Καί τότε ἕνα δαιμόνιο ἀκούστηκε νά λέει, «ἄ, ὄχι σ’ αὐτούς, αὐτοί μᾶς μαστιγώνουν περισσότερο ἀπ’ ὅλους».

8. Νά σκεφτόμαστε πῶς κυλάει ἡ ζωή μας κάθε μέρα, γιά νά κάνουμε ἕναν ἀπολογισμό τῆς ἡμέρας. Ὅπως ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε, και προσπαθούσε να επανορθώσει.

9. Κάθε μέρα βλέπε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί λέγε «Εὐχαριστῶ» στόν Θεό.Ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, «Εὐχαριστεῖς τόν Θεό πού μπορεῖς νά περπατᾶς;». Ακόμα και αυτό το απλό, υπάρχουν άλλοι που δεν το έχουν.

10. Κάθε μέρα νά σκεφτόμαστε ὅτι Κάποιος πρίν ἀπό 2000 χρόνια σταυρώθηκε γιά μᾶς. Σοῦ δίνει τήν αἴσθηση ὅτι κάποιος σέ ἀγαπᾶ πάρα πολύ. Ἄν ἡρεμήσει ἡ ψυχή σου καί ταπεινωθεῖ, ἔστω καί στό παρά πέντε, θά φανερωθεῖ καί θά σε βοηθήσει ὁ Χριστός.

«Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ΄αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση. Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο.»

Αρχιεπίσκοπος Anthony Bloom

http://www.exomologistetokirio.gr

ΓΙΑ ΤΟ «ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟ»

Με το «Θεοτοκάριο» νιώθεις να γίνεσαι τελείως καλά. 

Κάτι μεγάλο και πάντερπνο διανοίγεται μπροστά σου κι ένα φορτικό και άσχημο πεπερασμένο σπάει. Κάτι μεγαλόδωρο προσφέρεται και αφήνεται απαλά εκεί στο δώμα της καρδιάς κι αυτό λέγεται ανακούφιση και λυτρωμός. Πού να το πούμε και ποιος να μας πιστέψει! Απ’ τις λιβανομύριστες σελίδες του στάζει βάλσαμο και μάλαμα η υγεία, η ισορροπία, η χριστοκεντρική κραταίωση και καμία απολύτως πνευματιστική φαντασία. 

Στο αστερισμό του εύκολου, του αυτόματου και του άκοπου όλοι, ψάχνουμε απεγνωσμένα γιατρούς, συνεδρίες και χαπάκια, παρέες, γνωριμίες και πρόσωπα – σωσίβια ή δεκανίκια. Το παίζουμε ισχυροί, άτρωτοι και ανενδεείς. Ενώ είμαστε όλοι δεμένοι με τα λουριά των λογισμών και απολαμβάνουμε το κενό μας. Η Μάνα μας όμως παραστέκει δίπλα μας να δει τι θα κάνουμε στο τέλος. Θα την θυμηθούμε, άραγε; Ή θα την προσπεράσουμε με τις χίλιες–δυο προφάσεις της απιστίας μας; Αν όμως είσαι και νιώθεις ορφανός δεν μπορείς και δεν γίνεται να έχεις πνευματική ζωή. Πας στον Χριστό κι Αυτός πανδικαίως σε στέλνει κατευθείαν στη Μάνα Του. Και η Μάνα ικετευτικά προς Αυτόν. Σάββατο του Α΄ Ήχου, Κανών του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού· για όποιον θέλει να θεωρήσει ευκρινώς πώς διαμεσολαβεί ανάμεσα σε Θεό και ανθρώπους και πώς προφθάνει η Παναγία μας. Προτεσταντισμοί και καθολικισμοί δεν χωρούν στα ορθόδοξα πράγματα. Μετά, πάμε στις εξετάσεις που έχει να δώσει και να δίνει η καρδιά: ή θα είναι γιος της ο βαπτισμένος χριστιανός ή δεν θα είναι. Γι’ αυτό και θέλει νά ’χεις κι ένα αδιάπτωτο καμάρι, ένα ειδικό πείσμα αφοσίωσης προς αυτήν, έναν πόθο χαλυβδωμένο να μένεις εκεί και να μη θες να φύγεις από την αγκαλιά αυτής της Μάνας, της μόνης Μάνας. Όλα τα θεολογικά νοήματα, αυτήν ζωγραφίζουν μέσα στην καρδιά. Αλλά νά ’ναι η καρδιά κι ο νους καμβάς. 

Από εκεί και πέρα θ’ αρχίσουν να καταλαβαίνουν κι αυτό πάλι μέχρι σ’ ένα σημείο. 

Τα πολλά μπορεί και πρέπει να είναι ακατάληπτα, αλλά κι αυτό Χάρη είναι. Γιατί δεν είναι μειωτικά και τραυματικά ακατάληπτα, αλλά χαρούμενα ακατάληπτα. Όταν είναι κανείς στο Δημοτικό δεν αισθάνεται άσχημα που δεν είναι στο Γυμνάσιο. Κι όταν είναι στο Πανεπιστήμιο δεν βλέπει άχρηστο το πέρασμά του απ’ το Λύκειο. Αισθάνεται το τώρα του σαν ευκαιρία στη βιωματική γνώση που του δωρίζεται δίχως πίεση και απαίτηση, δυσχέρεια και χολοσκασμό. Όσο χαίρεσαι που δεν καταλαβαίνεις, τόσο σου δίνονται ολοένα και πιο πολλές χαραμάδες φωτός για να καταλάβεις. Κι όσο καταλαβαίνεις, δεν αισθάνεσαι έπαρση, απληστία και αρπαγή· πέφτεις κάτω στα πόδια της, ακουμπάς το μαφόρι της και συντρίβεσαι και θες να μην καταλαβαίνεις τίποτα για να καταλαβαίνεις καλύτερα τα πάντα. Το «Θεοτοκάριο» είναι η λαχτάρα της ορθόδοξης καρδιάς· είναι η σβηστήρα των παθών, των πληγών, των τραυμάτων και της μιζέριας μας. Να το πούμε και να το λέμε, αλλά ποιος θα το δοκιμάσει; ποιος θα μεταλάβει την πείρα; Κάθε μέρα, ένας θεσπέσιος ορίζοντας από γαληνότατες έννοιες που χαιρετίζουν και ασπάζονται το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, που είναι η Μάνα μας και επομένως η πηγή κάθε καρδιακής έμπνευσης. 

Τα δικά μας γίνονται δικά της. Και τα δικά της, του Γιου της. Και ο Γιος της της τά ’χει δώσει όλα για εμάς. Κάθε κανόνας και κάθε τροπάρι ένας συμπυκνωμένος ορός αλήθειας και χάριτος σχετικά με το πρόσωπο της Παναγίας και με το θεομητερικό αξίωμα. 

Κατά το ανθρώπινο, η πηγή της Πηγής και η ζωή της Ζωής. Μετά όλα υπάρχουν στην Εκκλησία και μεταβαίνουν και στην καρδιά. Διαβάζεις, προσέχεις, ψελλίζεις, ψέλνεις και σβήνονται όλες οι μουντζούρες, όλα τα λάθη, τα άγχη, οι φόβοι, οι απαξιώσεις, οι άγνοιες, οι αδιαφορίες, τα σκαμπανεβάσματα, οι παλινωδίες, οι επιθετικότητες, οι παραιτήσεις, τα μη, τα αν, τα πρέπει και τα μήπως. Μια ευτυχία, μια δύναμη και μια μακαριότητα έρχονται και γίνονται δική σου συντροφιά. Δική σου και των αδελφών σου και του κόσμου που βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν. Η Παναγία πάει παντού. Από τα υψώματα του ουρανού στο ταμείο της καρδιάς και από εκεί ξεχύνεται έξω στον κόσμο. 

Κυρία του παντός και Δέσποινα του κόσμου. Αυτή τον κρατάει. Αυτή μας κρατάει. Νόμος της φύσης· δεν υπάρχει μάνα καλή που να μην κρατάει καλά τα παιδιά της. Μα, είναι και καύχημα και κλέος της καλλίστης φύσης· δεν υπάρχει Μάνα σαν την Παναγία που να κρατάει τόσο καλά τα παιδιά της όπως Αυτή. Χριστέ μου ελέησέ μας και σώσε μας, μόνο και μόνο που έχεις μια τέτοια Μάνα σαν κι Αυτή, σαν τη Μάνα την Παναγία!

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Η εμπιστοσύνη στον Θεό έχει μητέρα την πίστη

- Γέροντα, νιώθω μιά ανασφάλεια, έχω άγχος.

- Ασφαλίσου, βρέ παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; 

Την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις;

Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνης οτιδήποτε, πες: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησε με».

Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό; 

Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ»

και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ - τρέχει συνέχεια. 

Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε

κάθε σου δυσκολία. 

Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία...

...Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!

Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιο είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό. 

Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος  μας με φιλότιμο.

Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται.

Οι άνθρωποι συνήθως καταφεύγουν πρώτα στην ανθρώπινη παρηγοριά και, όταν απογοητευθούν από τους  ανθρώπους, τότε καταφεύγουν στον Θεό.

Αν όμως θέλουμε να μη βασανιζώμαστε, να ζητούμε την θεία παρηγοριά, γιατί αυτή είναι και η μόνη αληθινή παρηγοριά.

Δεν φθάνει η πίστη (1) στον Θεό• χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό. 

Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθεια Του. Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του  στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει.

Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα (2).

Όταν αναθέτουμε το μέλλον μας στον Θεό, Τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήση. 

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσεύχεται κανείς μυστικά καί απολαμβάνει τους καρπούς της ελπίδος. Είναι μία συνεχής προσευχή και φέρνει θεία αποτελέσματα την ώρα πού πρέπει.

Τότε φυσικά ο άνθρωπος ζη αγγελική ζωή και ξεσπάει σε δοξολογία: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ»(3).

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας.

Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

(1) Στο σημείο αυτό η πίστη έχει την έννοια της αποδοχής απλώς της υπάρξεως του Θεού, η οποία δεν αρκεί για την έν Χριστώ ζωή.

(2) Βλ. Έβρ. 11, 1.

(3) Ήσ. 6, 3.

Ευχαριστούμε την ΧΑΡΑ από την Κύπρο για το κείμενο.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

ΘΕΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Εκτός από τη βασανιστική μοναξιά του κόσμου, υπάρχει μια άλλη θεοσκέπαστη μοναξιά που είναι γεμάτη θαυμαστή ειρήνη. Όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου και αφήσεις την Προσευχή να διώξει όλες τις σκιές που ταλάνιζαν τα σωθικά σου, τότε καταλαβαίνεις πραγματικά τη ζωή μέσα από τον παλμό της αποκαταστημένης καρδιάς και όχι μέσα από τον καθρέπτη που σου έδιναν στανικά οι μέντορες των ιδεών, των λογισμών και των αυταπατών σου…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου

Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ πολλοὺς τρόπους, πολλὰ μέσα, πολλὰ ὅπλα γιὰ νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἰσχυρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα του εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἀπελπισία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπόγνωση.

Ἴσως νὰ ρωτήσει κανείς: Καλὸ πρά­γμα δὲν εἶναι τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε; Καλὸ πράγμα εἶναι, διότι ἡ ἁμαρτία γεννᾶ λύπη καὶ ἡ λύπη μετάνοια. «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β´ Κορ. ζ´ 10). Ἡ λύπη ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ μετάνοια, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.

Ἀλλὰ στὴ μετάνοια ὁδηγεῖ μόνο ἡ κατὰ Θεὸν λύπη. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν εἶναι λύπη κατὰ Θεόν, ἀλλὰ ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ πληγωμένου ἐγωισμοῦ μας. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δίνει πλεονεκτήματα στὸ σατανᾶ. Γίνεται στὰ χέρια του ἰσχυρότατο ὅπλο γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίζει νὰ μετανοήσουμε. Ἡ «ὑπερβολὴ λύπης» δὲν ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, ἀλλὰ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση.

Ὁ Θεὸς θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ διάβολος δὲν θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα γιὰ νὰ μᾶς κολάσει. Ὅταν πρόκειται νὰ διαπράξουμε τὴν ἁ­μαρτία, μᾶς ψιθυρίζει: Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό. Κάνετε ἐλεύθερα ὅ,τι θέλετε. Ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅταν ὅμως διαπράξουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλάζει τακτικὴ καὶ μᾶς ψιθυρίζει: Εἶναι πάρα πολὺ βαρὺ τὸ ἁμάρτημα ποὺ ἔκανες. Δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα ἐλπίδα σωτηρίας.

Οἱ πιὸ πολλοὶ Χριστιανοὶ γνωρίζουν τὴν πανουργία τοῦ σατανᾶ καὶ προφυλάσσονται. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ κυριεύονται ἀπὸ λύπη μεγάλη, ἡ ὁποία τοὺς ρίχνει στὴν ἄβυσσο τῆς ἀ­πογνώσεως. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ὅταν μᾶς πλήξει σφοδρῶς, κατορθώνει νὰ ἐξ­­αφανίζει ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. «Εἴωθε γὰρ ἡ τῆς λύπης ὑπερβολή, ὅταν ἡμῖν ἐπισκήψῃ σφοδρότερον, ἅπασαν περιτρώγειν τῆς ψυχῆς τὴν ἰσχύν» («Περὶ κατανύξεως Λόγος Β΄», PG 47, 417). Συνηθίζει ἡ ὑπερβολικὴ λύπη νὰ ἀδυνατίζει πολὺ τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς.

Ὥστε λοιπὸν ἡ ἀπελπισία εἶναι κατʼ ἐξοχὴν ἔργο δαιμονικό. Εἶναι τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου. «Οὐδὲν οὕτως ἰσχυρὸν ὅπλον τῷ διαβόλῳ, ὡς ἀπόγνωσις· διὰ τοῦτο οὐχ οὕτως αὐτὸν εὐ­φραίνομεν ἁμαρτάνοντες, ὡς ἀπογινώσκοντες». Δὲν ἔχει κανένα δυνατότερο ὅπλο ὁ διάβολος ἀπὸ τὴν ἀπελπισία. Γιʼ αὐτὸ δὲν χαίρεται τόσο πολὺ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε, σημειώνει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸν πρῶτο λόγο του «Περὶ μετανοίας» (PG 49, 280).

Πόσο πλάνος εἶναι ὁ διάβολος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη! Τί ἀσύστολο ψέ­μα χρησιμοποιεῖ, ὅταν μᾶς ψιθυρίζει ὅτι «δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς ἐλπίδα σωτηρίας». Ἐλπίδα σωτηρίας ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Διότι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα Του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». «Οὐ τοσοῦτον ἡμεῖς ἐξημάρτομεν, ὅσον ἐκεῖνος δικαίως ἐπράξατο», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στὴν τρίτη Κατήχησή του. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὑπέμεινε πολὺ περισσότερα παθήματα ἀπʼ ὅσα ἔπρεπε, γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ποὺ ἁμαρτήσαμε. «Πλείω ὧν ὀφείλομεν ὁ Χριστὸς ἀπέτισε· τοσούτῳ δὲ πλείω ὅσῳ ἄμετρον πέλαγος πρὸς μικρὰν ὕδατος σταγόνα παραβαλλόμενον», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴ 10η ὁμιλία του στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή. Περισσότερα ἀπʼ ὅσα χρωστούσαμε πλήρωσε ὁ Χριστός. Καὶ τόσο περισσότερα, ὅσο εἶναι ἂν συγκριθεῖ μιὰ σταγόνα νεροῦ μὲ τὸ ἀπέραντο πέλαγος. Τί εἶναι μία σταγόνα νεροῦ μπροστὰ στὰ ὕδατα τοῦ ὠκεανοῦ; 

Τὸ παράδειγμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ χρυσορρήμων Πατὴρ εἶναι ὡ­ραιότατο, ἀλλὰ καὶ πάλι ὑπολείπεται τῆς πραγματικότητας. Διότι ὁ ὠκεανὸς ἔχει ὅρια, ἐνῶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία Του γίνεται «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁ­μαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου» (Α ´ Ἰω. β´ 2). Θυσιάστηκε, ὥστε μὲ τὸ Αἷμα Του νὰ συγχωρηθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες μας· καὶ ὄχι μόνο οἱ δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει λοιπὸν ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου αὐτὴν ἀ­κριβῶς τὴν ἀλήθεια τονίζει: Ἁρπάζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀ­πογνώσεως καὶ τοὺς ρίχνει στὴν ἀνοικτὴ ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει «φιλάνθρωπος Πατέρας καὶ Θεός», ὁ Ὁποῖος περιμένει τὴν «καλλίστην ἐπιστροφήν» μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι ὁ Οὐράνιος Πατέρας θὰ διανοίγει «ἀγκάλας πατρικάς», θὰ μᾶς ἀ­ποκαθιστᾶ πλήρως στὴ θέση τοῦ υἱοῦ καὶ θὰ μᾶς χαρίζει πάλιν «τῆς οἰκείας δόξης τὰ γνωρίσματα». Γιὰ νὰ ζοῦμε στὸν κόσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀποστασίας ὡς πριγκιπόπουλα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντας τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

https://christianvivliografia.wordpress.com

«ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!...»

…Γράφετε πως οι άθεοι έφτιαξαν σύλλογο και πως δημόσια επιτίθενται στην πίστη του Θεού και χλευάζουν τα χριστιανικά ιερά. Και ότι αυτό σας φέρνει μέχρι την απελπισία.

Κατεβάστε άλλη μια φορά το βλέμμα βαθιά μέσα στην καρδιά σας και δείτε αν η δική σας προσωπική πίστη είναι δυνατή. Αφού η απελπισία είναι καρπός ολιγοπιστίας και όχι προσωπικής ευσέβειας. Ο ευσεβής άνθρωπος μάχεται πετυχημένα εναντίον της απελπισίας με τη βοήθεια της πίστης σαν ακαταμάχητο όπλο.

Η μοναξιά είναι η δοκιμαστική πέτρα: ερευνείστε τον εαυτό σας και την πίστη σας όταν είστε μόνος. Όσο κι αν ο άθεος σηκώνεται και καμαρώνει μπροστά στους ανθρώπους, στη μοναξιά αισθάνεται απελπισμένος. Αλλά ο άνθρωπος με πίστη, ακόμα και στις στιγμές της μοναξιάς του, αισθάνεται τον ερχομό της δύναμης και της χαράς.

Μη φοβάσαι ποτέ εκείνους, οι οποίοι βγήκαν από το φρούριο του Χριστού και Του επιτίθενται απ’ έξω. Κάθε χτύπημά τους ισχυροποιεί τους βράχους της Εκκλησίας και εκείνους τους αποδυναμώνει. Θυμήσου τον Παύλο στα Βαλκάνια, μόνο του, στη μέση του σκοταδιού των παγανιστών και της λύσσας των Εβραίων. Χτυπημένος και διωγμένος, δεν απελπιζόταν. Όσο συνεισέφερε ο λόγος του για να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός, τόσο σχεδόν συνεισέφεραν και τα χτυπήματα των εχθρών. Εκείνοι οι οποίοι τάχα γκρέμιζαν, ασυνείδητα ισχυροποιούσαν· και όποιοι δήθεν έσβησαν τη θεϊκή φλόγα, περισσότερο τη φούντωναν.

Τούτο το μυστικό οι άθεοι δεν το ξέρουν και δε θα το μάθουν ποτέ. Πλανώνται νομίζοντας ότι το έργο του Θεού μπορεί να γκρεμιστεί με τα ίδια μέσα όπως και το ανθρώπινο έργο. Η θεϊκή φλόγα της αγάπης, κατεβασμένη από τον Χριστό, από τον ουρανό στη γη, θα μπορούσε να συσκοτισθεί μόνο από κάποια πιο δυνατή φλόγα αγάπης. Και πού βρίσκεται τούτη η πιο δυνατή φλόγα; Πού υπάρχει η αγάπη στους άθεους; Όλη η ορμή τους είναι από το ζωικό βασίλειο και όχι από το ουράνιο. Αλλά με τη ζωολογία ο Χριστός δεν νικιέται!

Θυμηθείτε τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, πώς από το βασιλικό θρόνο, οπλισμένος μ’ όλα τα γήινα όπλα, ξεκίνησε πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Φοβήθηκαν ο Βασίλειος και Αθανάσιος; Όχι, αλλά προφήτευσαν στον παραβάτη βασιλιά τη σύντομα επερχόμενη και ντροπιαστική του κατάρρευση.

«Συννεφάκι είναι, θα περάσει!», έλεγε ο Αθανάσιος στο ποίμνιό του. Και πέρασε γρήγορα, όπως περνούν όλα τα σύννεφα της αθεΐας· «σύννεφα που τα παρασέρνει η ανεμοθύελλα» (Β΄ Πέτρ. 2, 17) κατά τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου…

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΗΡΟΒΙΤΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

(1880–1956)

[Περιοδικό «Η Δράση μας»,

Τεύχ. 538, σελ. 182–183,

Απρίλιος 2016, Έτος ΝΕ΄.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Ο Ιησούς: Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς

Με συγκινεί πολύ που ο Χριστός μας έτρωγε με ¨αμαρτωλούς, τελώνες και πόρνες¨.

Αυτοί ήταν οι φίλοι Του, οι άνθρωποί Του, οι κοντινοί Του. Μ’ αυτούς πέρναγε το απόγευμά Του, και τις νύχτες Του.

Πριν πέσει μπρούμυτα στο όρος των Ελαιών για την ολονύκτια προσευχή Του, έπινε κι έτρωγε μαζί τους και πήγαινε στη Γεθσημανή ήδη μεθυσμένος απ’ την αγάπη Του για τα ¨παιδιά του δρόμου¨ που Τον λάτρευαν.

Τους άγγιζε χωρίς να σιχαίνεται ή να αποστρέφεται κανέναν, χωρίς να προσβάλει ή να διορθώνει ενοχλητικά, χωρίς ζόρισμα και υψωμένο δάκτυλο διδασκαλίας.

Και έλεγε δημόσια, χωρίς ντροπή, ότι ήρθε γι’ αυτούς!

Να τους καλέσει σε μετάνοια. Σε αλλαγή σκέψης. Σε έμπνευση ζωής.

Δεν τους κάλεσε σε κατάθλιψη, μα σε μια αισιόδοξη οπτική και ζωογόνο προοπτική ζωής.

Και κυρίως, ο Χριστός μας, τραγούδησε τη χαρά της ζωής!

Λουλούδια, θάλασσες, ποτάμια και πουλιά, όλα, έκαναν ¨ποιητή¨, τον Ποιητή των πάντων!

Γι’ αυτό όλοι Τον ερωτεύτηκαν. Άντρες – γυναίκες. Δεν τους τρόμαζε ο υιός της Παρθένου. Διότι η Μορφή Του δεν έβγαζε μομφή.

Ο Ιησούς: Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς.

Εσένα. Εμένα.Όλους μας.

π. Ανδρέας Κονάνος

http://proskynitis.blogspot.gr

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει (Μαρίζα Κωχ)

Πιστεύετε στον Θεό;

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει. 

Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω. 

Και μη σου φανεί μελοδραματικό. 

Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο. 

Η σκέψη μου είναι στον... ουρανό! 

Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής».

Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας; 

Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου». 

Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι. 

Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω: 

«Παύω να ασχολούμαι. Βλέπεις ότι ζορίζομαι... Κανόνισε». 

Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!

Γίνεται πάντα κάτι μετά; 

Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα!

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Μαρίζας Κωχ στο περιοδικό "ΕΓΩ", τ. 65, 3-9 Μαρτίου 2011

http://proskynitis.blogspot.gr

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Όσα δε φτάνει ο άνθρωπος να πει στην προσευχή του ή στην εξομολόγησή του, γίνονται μετά αβάσταχτες τυραννίες καθ’ όλη του τη ζωή. Είναι που όταν λείπει η συντριβή για την αμαρτία μας, έρχεται αναπόφευκτα η συντριβή του εαυτού μας.

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ.”Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα …

Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα … αλίμονο σ’ εκείνους πού κτίζουν πόλεις με αίμα και θεμελιώνουν τις πόλεις τους στήν αδικία (ΑΒ. 2).

Χρυσό ποτήρι στο χέρι τού Κυρίου ήταν ή Βαβυλώνα πού μεθούσε όλη την οικουμένη, από το κρασί της έπιναν τα έθνη και παραφρονούσαν (Ίερ. 51, 6- 7). Ξαφνικά έπεσε ή Βαβυλώνα και διαλύθηκε. Από το κρασί τού Ευρωπαϊκού πολιτισμού έπιναν οι λαοί και παραφρονούσαν. Για τη Βαβυλώνα είπε ό Κύριος: εσύ είσαι το σφυρί μου, το όπλο μου, μ ’ εσένα συνέτριψα λαούς και κατέστρεψα βασίλεια (Ίερ. 50, 20).

Να, τώρα είμαι ενάντια σου, λέγει ό Κύριος, ό Κύριος των δυνάμεων, αφού έφθασε ή ώρα σου, ή ώρα να σ’ επισκεφτώ (Ίερ. 50, 31). Μάχαιρα ατούς Χαλδαίους, λέγει ό Κύριος, και ατούς κατοίκους της Βαβυλώνας και στους άρχοντες και τούς σοφούς της. Μάχαιρα στους μάντεις της, πού θα χάσουν το μυαλό τους. Μάχαιρα ατούς πολεμιστές της, πού θα καταστραφούν. Μάχαιρα ατά άλογά τους, στις άμαξες κι σ’ όλους όσους τις ακολουθούν, πού θα δειλιάσουν σα γυναίκες. Μάχαιρα στους θησαυρούς της, πού θα λεηλατηθούν επειδή είναι χώρα των ειδώλων (Ίερ. 50, 35-38). Θα ξεσηκώσω και οδηγήσω στη Βαβυλώνα πολλά μεγάλα έθνη από το βορρά, πού θα της επιτεθούν και θα την κυριεύσουν (Ίερ. 50, 9). Και πράγματι στην αλαζονική Βαβυλώνα επιτέθηκαν οι Μήδοι και οι Πέρσες και την κατέκτησαν.

Και ή Βαβυλώνα ή δόξα των βασιλείων θα γίνει όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα όταν τις κατεδάφισε ό Θεός. Δε θα την κατοικήσουν ποτέ πια ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί σ’ όλους τούς αιώνες, νομάδες δε θα στήσουν τις σκηνές τους μήτε βοσκοί θα σταματήσουν τα κοπάδια τους. Μόνο θηρία της ερημιάς θα έχουν εκεί τις φωλιές τους και τα σπίτια τους θα γεμίσουν κουκουβάγιες (Ήσ. 13. 19). Εκπληρώθηκαν όλα κατά γράμμα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα καραβάνια βιάζονται να προσπεράσουν τα μέρη πού βρισκόταν ή Βαβυλώνα, αφού οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κατασκηνώσουν σ’ αυτά τα μέρη λόγω οραμάτων με φαντάσματα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. 

 ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙA

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

π. Αθανάσιος Μηνάς, «Ὦ, γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη...[1]»

Ἀναρωτιέται, κανείς, πῶς ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας Ὀρθόδοξοι κληρικοί καί λαϊκοί πού προσφωνοῦν τόν αἱρεσιάρχη ποντίφηκα τῆς Ρώμης «ἀρχηγό τῆς Χριστιανοσύνης» καί οἱ ὁποῖοι, στήν πλάνη τους αὐτή, ταυτίζουν τούς δόλιους Φαρισαίους καί σταυρωτές τοῦ Κυρίου μέ τούς Ὀρθοδόξους ἐκείνους πού παραμένουν μέ φόβο Θεοῦ ἕως κεραίας στήν Ὀρθόδοξη παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων μας.

Ἰσχυρίζονται σήμερα ὅτι, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι ἀπεφάσισαν τότε πώς μία Παράδοσις ἡ ὁποία ὑπῆρχε γιά αἰῶνες δέν ἔπρεπε νά παραμερισθεῖ ἐξαιτίας τῆς Διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου ἡ προσωπικότης καί τά σημεῖα (θαύματα) ἦταν δύσκολο νά προσδιορισθοῦν, ἔτσι καί κατά τήν πλάνη τους οἱ παραμένοντες στήν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί ἀρνοῦνται τό «καινούριο», δηλαδή τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στήν παναίρεση τοῦ παπισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. ‘Επίσης, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς παρ’ ὅτι σταύρωσαν τόν Χριστό ἡττήθηκαν μέ τήν Ἀνάστασίν Του, ἔτσι θά ἡττηθεῖ καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά συρθεῖ πίσω ἀπό τόν πάπα καί τήν Νέα Ἐποχή! 

Ἄς μάθουν ὅλοι αὐτοί ὅτι ἡ Ἀλήθεια, ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Σωτήρας Χριστός, συκοφαντοῦνται ἀπό τόν σατανά καί τά ὄργανά του ἅμᾳ τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἀρχῆς γενομένης μέ τήν πτῶσιν τοῦ Ἑωσφόρου, τήν παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων καί ἐν συνεχείᾳ, μέ τούς συγχρόνους τοῦ Νῶε, τόν παγανισμό τῶν γονέων τοῦ Ἀβραάμ - ὁ ὁποῖος Ἀβραάμ ὑποχρεώθηκε μέ συμβουλή τοῦ Θεοῦ νά ἀπομακρυνθεῖ ἐκ τῆς συγγενείας του -, τούς συγχρόνους τοῦ Λώτ καί τούς φονεῖς τῶν Προφητῶν[2], οἱ ὁποῖοι Προφῆτες διώχθηκαν ἀπό τούς προγόνους τῶν τότε διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ. Τοιουτοτρόπως καί σήμερα διώκεται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό τούς ἀπογόνους τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ φιλοπαπικούς καί ἄλλους σατανολάτρες, οἱ ὁποῖοι κάνουν συγκρίσεις καί συσχετισμούς ψεύδους καί ἀτιμίας καί συνδέουν τά ἀσύνδετα, δηλαδή τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους μέ τούς σημερινούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί τόν Χριστό μέ τήν διδασκαλία Του μέ τούς σημερινούς ἐπαίσχυντους Νεοεποχῖτας, ἀκολουθώντας καί αὐτοί τήν πλάνη τῶν προγόνων τους. Ὦ, τῆς ἀπόλυτης ἀπιστίας καί διαστροφῆς!!!

Γνωστό εἶναι τοῖς πᾶσι ὅτι οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς ἀρνοῦνταν νά πιστέψουν καί νά δεχθοῦν τούς λόγους τῶν Προφητῶν[3], ὥστε νά ἀναγνωρίσουν τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Υἱό τῆς Παρθένου στό Πρόσωπο τοῦ Μεσσίου. Στήν ἐρώτηση, ἐάν ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί στήν καταφατική ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, Τόν ἀπεκάλεσαν βλάσφημο καί ληστή, Τόν κατεδίκασαν καί Τόν σταύρωσαν. Συνέχισαν μέ τήν δωροδοκία τῶν στρατιωτῶν καί τήν συκοφαντία περί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἐπίσης, μέ τόν διωγμό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀπό πόλι εἰς πόλιν καί δέν σταμάτησαν οἱ σατανοκίνητοι, μέ φοβερούς διωγμούς τούς πρώτους αἰῶνες καί μέ παντοδαπεῖς αἱρέσεις ἕως τήν σήμερον σέ συνεργασία μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς πάπα Ρώμης. Ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι οὐδέποτε οἱ σταυρωτές τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Φαρισαῖοι, κατεῖχαν ἔστω καί γιά μία στιγμή τήν ἀρχαία Παράδοση τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Προφητῶν, πού προανήγγειλαν τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί προεικόνιζαν τό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας Του, ἀλλά ἀπεναντίας ὡς νόθα τέκνα τήν ἀρνοῦνταν ζητώντας τήν ἰδίαν δόξαν.

Γι’αὐτήν τους τήν σκληροκαρδία καί ἀπιστία, τούς ἀποκαλεῖ ὁ Κύριος γενεά ἄπιστο, πονηρά καί διεστραμμένη, πού ἔχουν πατέρα τους τόν σατανά[4], κακούς γεωργούς, οἰκονόμους τῆς ἀδικίας, μωρούς καί τυφλούς, ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν[5] καί ὑποκριτές πού ἀγάπησαν μᾶλλον τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων παρά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ σημερινοί Νεοεποχῖτες ὁμόφρονές τους, πολεμοῦν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί Παράδοσιν καί συκοφαντοῦν τούς Ἁγίους πού δέν ἐνδίδουν στίς βλασφημίες τῆς Νέας Ἐποχῆς των!

Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, παραθέτουμε κάποια χωρία καί λόγους τοῦ Ἰησοῦ καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων:

Α) Εἶπεν ὁ Κύριος στούς Ἰουδαίους: «Ἄν εἴσαστε μαθητές τοῦ Ἀβραάμ θά ἀναγνωρίζατε Ποιός εἶμαι καί Ποιός Μέ ἀπέστειλε[6]».

Β) Ἐξεφώνησε ἐνώπιόν τους τά φοβερά «οὐαί», ἀποκαλώντας αὐτούς ἀπογόνους τῶν φονευσάντων τούς Προφῆτας[7].

Γ) Ὁ Ἅγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος ἀπολογούμενος στό συνέδριο τούς ἀπεκάλεσε φονεῖς, προδότες καί ἀρνητές τῆς Παραδόσεως[8].

Δ) Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος δέν μπόρεσε νά τελειώσει τήν ἀπολογία του μπροστά στόν ἔπαρχο Φήλικα, γιά τήν Θεόσταλτη κλίση του ἀπό τόν Ἰησοῦ καί τήν ἀποστολή του στά ἔθνη, ἐξαιτίας τῶν διωκτῶν τῆς Ἀληθείας. Αὐτή τήν ἀπολογία ὁλοκλήρωσε ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα ἀργότερα[9].

Χρειάζεται κάποιος νά παραθέσει καί ἄλλα χωρία ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὥστε νά καταλάβουμε ὅτι οἱ Φαρισαῖοι οὐδέποτε σεβάσθηκαν τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν, τοῦ Μωϋσέως, τοῦ Δαυΐδ; Πρός τί λοιπόν ἡ δόλια ἤ πλανεμένη σοφιστεία, τήν ὁποίαν προβάλλουν σήμερα οἱ Νεοεποχῖτες, ὅτι δῆθεν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί πού παραμένουν μέ κάθε θυσία ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ταυτίζονται μέ τούς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ ἐπειδή ἀρνοῦνται τό «καινούριο», δηλαδή τήν παναίρεση τοῦ πάπα; Γιατί τάχα δέν καταλαβαίνουν; Τί βλασφημίες εἶναι αὐτές πού ἀκούγονται, ὅμοιες μέ ἐκεῖνες τῶν φονευσάντων τόν Κύριον τῆς Δόξης, πού ὅταν τούς ἀπεκάλυψε τήν ἀλήθεια, Τόν ἀπεκάλεσαν πλάνο καί βλάσφημο; Τί εἴδους τακτική εἶναι αὐτή πού ἀκολουθοῦν οἱ σημερινοί ψευτοορθόδοξοι ἀκόλουθοι τοῦ παπισμοῦ; Εἶναι τόσο ἄπιστοι καί διεστραμμένοι;

Νά θυμήσουμε ὅτι στίς 21 Μαΐου ἡ Κρήτη ἑόρτασε τή μάχη τῆς Κρήτης καί τή νίκη κατά τῶν φασιστῶν καί τῶν φασιστικῶν δυνάμεων τῆς Εὐρώπης. Ὁ Χίτλερ ἀπαγόρευσε νά γίνουν ἄλλες ἀερομαχίες στήν Κρήτη καί νά πολεμοῦν ἀπό θαλάσσης καί ἀπό ξηρᾶς, διότι ἡ Κρήτη ἔγινε νεκροταφεῖο τῶν Γερμανῶν (ἀλεξιπτωτιστῶν). Τώρα ἡ Κρήτη θά γίνει νεκροταφεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ ὄργανο τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξο Σύνοδο»; Μή γένοιτο!

Ἐν τούτοις, τούς λέμε, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ παντοτινή Ἀλήθεια ἀπό καταβολῆς κόσμου, ἄσαρκος στήν Παλαιά Διαθήκη, ἔνσαρκος στήν Καινή Διαθήκη. Πάντοτε ὁ Ἴδιος, τότε καί τώρα καί εἰς τούς αἰῶνας, ὅπως καί οἱ ἰδικοί Του ἐμμένοντες εἰς τήν Ἀλήθειαν καί τότε καί τώρα καί εἰς τούς αἰῶνας, διώκονταν, διώκονται καί θά διώκονται[10] ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ἀληθείας, δηλαδή ἀπό τούς παλαιούς ἀνθρώπους (παλιανθρώπους), τούς φίλαυτους, τούς βορβορώδεις καί σαρκικούς στό φρόνημα. Μακάρι ἐν τέλει, οἱ σημερινοί πολέμιοι τῆς Ἀλήθειας, οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι καί Γραμματεῖς, νά μετανοήσουν ἀληθινά καί νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν βλασφημία καί τήν πλάνη τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ, τοῦ παγανισμοῦ καί τῆς εἰδωλολατρείας. Ἄς προσέξουν τήν ἀπολογία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα, μέ τήν εὐχή κάποια στιγμή νά μετανοήσουν, ἐπειδή τά συγχωροχάρτια τοῦ ποντίφηκα δέν πρόκειται νά τούς ὠφελήσουν τήν ὥρα τῆς Κρίσεως παρά μόνον ἡ ἀληθινή μετάνοια καί ἡ πίστις στήν Ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός Ἰησοῦς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ταυτίζουν οἱ φιλοπαπιστές τήν Αἰώνιον καί Σωτήριον Διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἰδικήν τους ἀθλία πρόταση, πού εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί Παραδόσεως καί ἡ ὑποταγή τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας στά σκοτεινά σχέδια τῆς Πανθρησκείας τους[11]. Ὅπως, ἐπίσης, τήν πιστή τήρησιν τῶν Ἐντολῶν ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἕως θυσίας καί μαρτυρίου, τήν ταυτίζουν μέ τήν ἐμμονή στήν κακία καί πλάνη τῶν Φαρισαίων, Γραμματέων, Σαδδουκαίων, Ἡρωδιανῶν καί ἄλλων αἰσχίστων ἀποστατῶν τῆς Ἀληθείας, τοῦ Χριστοῦ. Ἔχετε ὑπ’ὄψιν, ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὁμοίαν διαστροφήν καί ἀπιστίαν; Δέν νομίζω. Αὐτή εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης. Στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ἀνήκει τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, ἡ Δύναμις καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. 

Ἀμήν.

[1] Κατὰ Ματθ., κεφ.ιζ΄,στ.17

[2] «Μωϋσέα ἐλίθασαν, οἱ δεινοὶ καὶ παράνομοι, Ἰουδαίων σύστημα τὸ ἀχάριστον· τὸν Ἡσαΐαν δὲ ἔπρισαν,ξυλίνῳ ἐν πρίονι· ἐν βορβόρῳ τὸν σοφόν, Ἱερεμίαν ἐνέβαλον· τὸν δὲ Κύριον, ἐν Σταυρῷ ἀνυψοῦντες, ἐπεβόων· Τὸν ναὸν ὁ καταλύων, σῶσον σαυτὸν καὶ πιστεύσομεν.» (Τροπάριο τῶν Αἴνων Τετάρτης τῆς Μεσοπεντηκοστῆς)

[3] «Ἄνθρωπός τις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησε χρόνους ἱκανούς. καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἀπέστειλε πρὸς τοὺς γεωργοὺς δοῦλον ἵνα ἀπὸ τοῦ καρποῦ τοῦ ἀμπελῶνος δώσωσιν αὐτῷ· οἱ δὲ γεωργοὶδείραντες αὐτὸν ἐξαπέστειλαν κενόν. καὶ προσέθετο αὐτοῖς πέμψαι ἕτερον δοῦλον. οἱ δὲ κἀκεῖνον δείραντες καὶ ἀτιμάσαντες ἐξαπέστειλαν κενόν. καὶ προσέθετο πέμψαι τρίτον. οἱ δὲ καὶ τοῦτον τραυματίσαντες ἐξέβαλον. εἶπε δὲ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος· τί ποιήσω; πέμψω τὸν υἱόν μου τὸν ἀγαπητόν· ἴσως τοῦτον ἰδόντες ἐντραπήσονται. ἰδόντες δὲ αὐτὸν οἱ γεωργοὶ διελογίζοντο πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν, ἵνα ἡμῶν γένηται ἡ κληρονομία. καὶ ἐκβαλόντες αὐτὸν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος ἀπέκτειναν...» (Λουκ.,κεφ.κ΄,στ.9-15).

[4] «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν... ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει·διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ». (Ἰωάν.,κεφ.η΄,στ.44,47)

[5] Κατά Ματθ., κεφ.κγ΄,στ.33

[6] «...Εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραάμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε. νῦν δὲ ζητεῖτέ με ἀποκτεῖναι, ἄνθρωπον ὃς τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα, ἣν ἤκουσα παρὰ τοῦ Θεοῦ·...». (Ἰωάν.,κεφ.η΄, στ.39-40)

[7] «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων, καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν. ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας. καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν». (Ματθ., κεφ.κγ΄,στ.29-32)

[8] «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε. οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων καὶ οὐκ ἐφυλάξατε».(Πράξ.,κεφ.ζ΄,στ.51-53)

[9] Ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα. (Πράξ.,κεφ.κστ΄,στ.1-32)

[10] «... οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με». (Ἰωάν.,κεφ.ιε΄,στ.20-21)

[11] Βλέπε τό βιτρό σύμβολο τῆς Πανθρησκείας πού ἔχουν τοποθετήσει στήν κεντρική εἴσοδο καί ἔξω ἀπό τό Ἱερό Παρεκκλήσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας τῆς Κρήτης, ἐκεῖ πού θά συνέλθει ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος»! Στό Βιτρό αὐτό εἰκονίζονται στό κέντρο τῆς παραστάσεως τρεῖς ἀνθρώπινες φιγοῦρες ἀνάµεσα σέ φλόγες πού ὑψώνουν σέ στάση δεήσεως τά χέρια τους σέ θρησκευτικά σύµβολα: ὁ ἓνας πρός τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὁ ἂλλος πρός τήν Ἡµισέληνο (ἀριστερά τοῦ Σταυροῦ) καί ὁ τρίτος πρός τό Ἂστρο τοῦ ∆αυΐδ (Ἑξάλφα, δεξιά τοῦ Σταυροῦ)! Ὁ Τίµιος Σταυρός καί τά δύο σύµβολα τῶν «µονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» (Ἡµισέληνος καί Ἑξάλφα) πλαισιώνονται καί συνδέονται µέ τό οὐράνιο τόξο, τό κατ’ ἐξοχήν σύµβολο τῆς Νέας Ἐποχῆς! Τό βιτρό αὐτό ἔχει μάλιστα ἐκτυπωθεῖ καί σέ καρτ-ποστάλ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τῆς Κρήτης! (Ἐπιστολή π.Ἀναστασίου Γκοτσόπουλου πρός τήν γραμματεία τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Πανορθόδοξης Συνόδου»)

https://katanixis.blogspot.gr

Σκέψεις και θέσεις ενός λαϊκού μέλους της Εκκλησίας για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης

Η ανίερη και ανέραστη «ιερωσύνη» των παπικών 

 και ο παραλογισμός ορισμένων «Ορθοδόξων».

Ο άγιος Γερμανός Πατριάρχης Κων|πόλεως, μέγας αγωνιστής της Ορθοδοξίας, και υπέρμαχος των αγίων εικόνων, στον προοιμιακό συγγραφικό έργο του επισημαίνει: «Σοφών ανδρών αι ερωτήσεις, μελέτης δέονται και νήψεως ου της τυχούσης, ίνα εν Κυρίω γένωνται αι επιλύσεις».

Πολύς και βαρύς ο αποδεικτικός λόγος αρνήσεως ιερωσύνης των παπικών και συνεπεία τούτων η παντελής στέρησης της θείας χάριτος από πάσης ιεροπραξίας. Ο άσφαιρος, άκαιρος λόγος και πόλεμος ολίγων παρα-λογιζομένων επισκόπων και λαϊκών να αποδείξουν τα αντίθετα και να μίξουν τα άμεικτα, δηλώνουν αυτόχρημα θεολογική άγνοια, αλλά περισσότερη εκκλησιαστική και κανονική αταξία, και ως εκ τούτου σκανδαλισμό των ορθοδόξων συνειδήσεων!

Φαίνεται τελικά πως η Σύνοδος της Κρήτης έχει αποδυθεί a priori σ’ έναν αγώνα της πάση θυσίας αναγνωρίσεως βαπτίσματος και ιερωσύνης των παπικών. Είναι ομολογουμένως άχαρι έργο να προσπαθείς ν’ αποδείξεις τα αυτονόητα στους ετσιθελικά επιμένοντας, οι οποίοι μάλιστα σεμνύνονται με βαρύγδουπους θεολογικούς τίτλους και επισκοπικές θέσεις…

Η άρνηση ιερωσύνης στους πάσης φύσεως και αποχρώσεως αιρετικούς και κυρίως στους παπικούς, είναι έργο θεολογικής δικαιοσύνης, αφού αυτοί οι ίδιοι απέκοψαν εαυτούς από τους κρουνούς της θείας χάριτος που εκπηγάζουν από το Σώμα του ζώντος Χριστού την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Αλλά είναι και έργο αγάπης διότι έτσι κεντούν την συνείδησή τους, ότι βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση και χρήζουνε θεραπείας και επιστροφής στην αρχέγονη αγάπη της εκκλησίας μας.

Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και ιερουργούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας προς τι τότε να μην συλλειτουργούν και Κοινωνούν με τους εν Χριστώ ανατολικούς αδελφούς; Τι περιμένουν ή μάλλον τι φοβούνται και δεν προχωρούν;

Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη τότε κάθε τους ιεροπραξία είναι έγκυρη. Αλλά μπορούν να μας υποδείξουν και αποδείξουν ότι ο αγιασμός τους των Θεοφανείων, ή και ένας καθημερινός «μικρός» αγιασμός παραμένει αναλλοίωτος και διαυγέστατος επί έτη μακρά;

Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και επομένως πλουσία την χάρη των μυστηρίων, που είναι τότε οι αγιασμένες και θεωμένες υπάρξεις, οι Πορφύριοι, Παϊσιοι, Ιάκωβοι, οι διορατικοί και προορατικοί, οι ασώματοι ασκητές τους, τα ευωδιάζοντα χαριτόβρυτα λείψανα και το «νέφος» των μαρτύρων; Κατά δε την παρατήρηση του πατερικού θεολόγου Νικολάου Π. Βασιλειάδη «Μόνον η Ορθοδοξία έχει Μάρτυρες…διότι μόνον οι Ορθόδοξοι Μάρτυρες ομολογούν άχραντη ανόθευτη, απαραχάρακτη την πίστι της ευαγγελικής αληθείας. Μόνον αυτοί χύνουν το αίμα τους, για να μένουν αμόλυντα τα θεοπαράδοτα Μυστήρια της Μιάς Εκκλησίας». Οι παπικοί –όσο και εάν ενοχλεί η υπενθύμηση αυτή- οντολογικά και θεολογικά στερούνται ιερωσύνης. «Κατά το Κανονικόν Δίκαιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η υπό των ετεροδόξων τελουμένη θεία Ευχαριστία δεν θεωρείται ως τοιαύτη, η δε συμμετοχή εις αυτήν μελών της ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή ουδέ ως «κατ’ οικονομίαν» επιτρεπομένη» (Ιερώνυμος Κοτσώνης). Γενικότερα δε κατά τον καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα «…όσοι ενόθευσαν την διδασκαλία της Εκκλησίας παρεισάγοντες ιδικής των επινοήσεως διδάγματα και παρέμενον αμετακίνητοι εις τα εσφαλμένα δόγματά των, απεκόπτοντο και εξεβάλλοντο του σώματος της Εκκλησίας».

Αφελή ίσως για πολλούς τα ως άνω ερωτήματα. Όμως όλα αυτά και άλλα παραπλήσια συν Θεώ θα τα θεμελιώσουμε αποστολικοπατερικά, δογματικά, ηθικά και εκκλησιαστικά με το αιώνιο και αδιαπραγμάτευτο κύρος των Οικουμενικών μας Συνόδων.

Κομβικό σημείο επαναδιαπραγμάτευσης σχέσεων Ανατολής και Δύσεως, θεωρείται -η κατά το παρελθόν άγνωστος ορολογία- η λεγόμενη βαπτισματική θεολογία. Κατά τους ισχυρισμούς των ενθέρμων ορθοδόξων οικουμενιστών, η αναγνώρισης του βαπτίσματος των παπικών και όχι μόνον, συνεπάγεται και αναγνώριση της ιεροσύνης. Οι σοφιστείες αυτές του βαπτίσματος απορρίπτονται ασυζητητί. Ο λόγος εμφανής και απλός. Το βάπτισμα είναι έγκυρο μόνο με την τριπλή κατάδυση-βύθισμα εις την κολυμβήθρα και την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Αυτό είναι απαρασάλευτο και αδιαπραγμάτευτο ορθόδοξο δόγμα. Όμως η αιρετική και βλάσφημη διδασκαλία του filioque ανατρέπει εκ βάθρων όλο το μυστήριο της αγίας Τριάδος και κάθε επομένως επίκλησή της είναι άκαιρη, άκυρη και αιρετική. Ο καθηγητής κ. Βασίλειος Γιούλτσης βαθύτατος μελετητής του ιερού Φωτίου και της περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού διδασκαλίας γράφει: «Δια τον Φώτιον, ως και δι’ όλους τους ορθοδόξους, το δόγμα αποτελεί κυρίως έκφρασιν του περιεχομένου της πίστεως και κανόνα ζωής των ομολογούντων την πίστιν ταύτην. Όθεν απόκλισις εκ του ορθού δόγματος συνεπάγεται ουχί απλώς αλλοίωσιν των υπό της Εκκλησίας κηρυσσομένων αληθειών, αλλ’ εν ταυτώ διατάραξιν της ζωής των πιστών και διασάλευσιν των εν τη εκκλησιαστική κοινότητι διαμορφωθεισών σχέσεων…Η δυτική άποψις υποστηρίζουσα δια το άγιον Πνεύμα εκπόρευσιν εκ του Πατρός και του Υιού υποβιβάζει αυτό έναντι των ως άνω θείων προσώπων και διασπά ούτω την τριαδικήν ενότητα των ισαξίων και ισοσθενών υποστάσεων…Η ενότης δόγματος και ήθους απετέλει δια τους ορθοδόξους, γενικώς θεμελιώδη αρχήν, άνευ της οποίας ήτο αδιανόητος η θέσις του πιστού εντός του εκκλησιαστικού σώματος…». Επομένως δεν ημπορούν ατιμωρητί να παραβιάζονται τα δόγματα αφού κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη οι ιεροί και θείοι Κανόνες είναι «αι πηγαί των πνευματικών και ζωηρρύτων υδάτων και τα νοητά θεμέλια, δια των οποίων η Παναγία Τριάς «συνέστησε και συνέπηξε» την Καθολικήν Εκκλησίαν.

Η εκλογή προσώπων. Η προκλητική απουσία αγιασμένων αγιορειτών Ηγουμένων και Πατέρων Ορθοδόξων Αδελφοτήτων.

Είμαι ο πλέον ελάχιστος και τελευταίος να υποδείξω το εσφαλμένον της κάθε εκκλησίας προσμετρούσης επισκοπικής και μόνο ψήφου. Ίσως όμως και να είμαι ο πρώτος -ζητώ συγνώμη για την αναιδειά μου-όπου θα ανατρέξω στις Οικουμενικές Συνόδους για να αναφέρω ονόματα από τον Μοναχισμόν και την καθοριστική συμμετοχή τους στις αποφάσεις. Ελάχιστα ονόματα σταχυολογούμε…Όμως αδικείται κατάφωρα και ο εγκόσμιος μοναχισμός εις τα ιεραποστολικά πρόσωπα των Αδελφοτήτων -περί των οποίων εσχάτως ο Μακαριότατος υπέδειξε την αναγκαιότητα της υπάρξεώς τους μέσα στην Εκκλησία. Κορυφαίοι θεολόγοι άξια θα εκπροσωπούσαν την Ελλαδική Εκκλησία.

Στη Σύνοδο της Χαλκηδόνος έχουμε 96! υπογραφές Πρεσβυτέρων Ηγουμένων. Ενδεικτικά αναφέρω: «Μαριανός,.. Αγαπητός… ελέει Θεού πρεσβύτερος και αρχιμανδρίτης και έξαρχος των ευαγών μοναστηρίων αξιώσας υπέγραψα…».

Ο τόπος, ο χρόνος, η…νηστεία, ο οικονομικός ισολογισμός.

Ο τόπος σύγκλησης της Συνόδου είναι ο πλέον ακατάλληλος αφού η όλη ξενοδοχειακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λόγω του ξενικού και εν πολλοίς αδιάντροπου τουρισμού δεν διαθέτει ούτε την ελαχίστη πνευματικότητα και οι άλλοι κίνδυνοι είναι εμφανέστατοι. Δεν είναι μόνον οι φωτογραφίες όπως σωστά υπογράμμισε ο άγιος Μεσογαίας. Να συμφύρονται επίσκοποι, εξυπακούεται πνευματικοί άνθρωποι, προορισμένοι για έναν ύψιστο σκοπό, είναι αδιανόητο. Ο αγιασμένος τόπος το Περιβόλι της Παναγίας μας ήταν ό,τι έπρεπε. ΄Ετσι θα απεκλείοντο και γυναίκες, των οποίων η παρουσία μάλλον δεν ωφελεί κατά την επιεικέστερη έκφραση. 

Όταν η Σύνοδος θα συζητήσει και για τα θέματα της νηστείας- δεν θα κάνουμε λόγω περί ποικιλίας εδεσμάτων και εκλεκτής οινοποσίας- τη στιγμή που πλείστοι αδελφοί μας κυριολεκτικά και ευαγγελικά «λιμώ απόλλυντα»ι! πως θα πεισθούμε οι πιστοί για την ορθότητα των αποφάσεων, την στιγμή που οι εργασίες της Συνόδου θα διεξάγονται από Πεντηκοστής έως αγίων Πάντων, δηλαδή σε περίοδο απόλυτης κατάλυσις χωρίς έστω και μία ημέρα νηστείας για το θεαθήναι. Είναι αδιανόητο μία Σύνοδος για τόσα ύψιστα θέματα, να μην νηστεύσουν τα μέλη της, ζητώντας την χάρι και το φωτισμό εν συντριβή καρδίας του Παναγίου Πνεύματος Να υπενθυμίσουμε σε όλους τους ορθοδόξους εμπλεκόμενους της Συνόδου μία λεπτομέρεια που μάλλον προκλητικά παραθεώρησαν. Η εκκλησία της Αντιοχείας σε λατρευτική σύναξη καθοσιώνει τους δύο αποστόλους Βαρνάβα και τον Παύλο στο ιεραποστολικό τους έργο, στα έθνη, δια επιθέσεως των χειρών αλλά και δια της Νηστείας την οποίαν θεωρούν αναγκαιότατη για την ευλογία του αγίου Πνεύματος «λειτουργούντων και νηστευόντων…νηστεύσαντες» (Πραξ.ιγ’2-3).

Για τον οικονομικό ισολογισμό ποιός μπορεί, ή είναι, ο καθ’ ύλην αρμόδιος να δώσει απάντηση στις συνειδήσεις των πιστών, εν μέσω οικονομικής κρίσεως για την σπατάλη και διασπάθιση ή και διάθεση των πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε κυριολεκτικά αχρείαστες στιγμές.

Καταληκτικά κλείνουμε με μία ορθόδοξη θέση -τοποθέτηση και με ένα ουσιώδες ερώτημα στους εκπροσώπους της ελλαδικής αλλά και αυτού του Πατριαρχείου, Εκκλησίας μας. Η πατερική παράδοση λέγει ότι «η μέν ασυνέπεια του ήθους προς το ορθόδοξο δόγμα συνιστά ηθικήν πτώσιν, ήτοι αμαρτίαν, η δε εκτροπή εκ του ορθοδόξου δόγματος συνιστά δογματικήν πλάνην, ήτοι αίρεσιν». Και το ερώτημα.

Ποια ευλογία και ποιο φωτισμό του αγίου Πνεύματος μπορεί να έχει η επισκοπική ψήφος -προς μεγάλην απογοήτευσιν των ορθοδόξων- την στιγμή κατά την οποίαν άλλοι διακριτικά και άλλοι προκλητικά αποστασιοποιήθηκαν ή και το χειρότερο, αρνήθηκαν οποιαδήποτε καταδίκη , την στιγμή κατά την οποίαν η ελληνική πολιτεία προπαραμονή Χριστουγέννων εψήφιζε και νομοθετούσε τις βδελυκτές σοδομικές αμαρτίες; Εδώ αμετάκλητα ισχύει το πατερικόν «Ο σιγών την αλήθειαν κρύπτει Χριστόν εν τάφω». Ποια ισχύ μπορεί να διαθέτει μία «μεταπατερική» ψήφος ή μία αθεολόγητη και επικίνδυνη εκκλησιολογία, που στερούνται αρετής και αγιότητος; Στην Σύνοδο δεν μας εκφράζουν ούτε οι σοφοί ούτε οι «ειδικοί» αλλά μόνον οι άγιοι και οι ταπεινοί.

Ποια σωτήρια Χάρη για το πλήρωμα της εκκλησίας, για εμάς τα λαϊκά μέλη, που δεν είμαστε μόνο για το δίσκο, μπορεί να έχουν οι ψήφοι Ελλάδος και Φαναρίου όταν τακτικά ή και σποραδικά οι διενέξεις για τις Νέες Χώρες « που τελειωμό δεν έχουν», κατασκανδαλίζουν το ορθόδοξο πλήρωμα; Μπορεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να επαναπαύεται το άγιον Πνέυμα που εν τω Ονόματί του συνεδριάζουν και αποφασίζουν οι κατά τα άλλα εν Χριστώ αδελφοί;

Είναι ευλογημένο, είναι θεμιτό, είναι επιτρεπτό στη Σύνοδο να παρευρίσκονταιπαρατηρητές αιρετικοί και να απουσιάζουν ορθόδοξα λαϊκά μέλη του Σώματος του Χριστού;

Την τελευταία λέξη όμως την έχει ο λαός του Θεού. Ναι μεν έστω και ανημέρωτος, απληροφόρητος, ή και το χειρότερο παραπληροφορημένος, προσεύχεται επώδυνα, για τις εργασίες της Συνόδου, όμως και αγρυπνεί και περιμένει…

Υπό Παύλου Σαββίδη Θεολόγου

https://katanixis.blogspot.gr/

Η Άλωση της Πόλης: Ανάμνησις και Αυτοκριτική

Από τό περιοδικό «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ»

της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους,

αριθμ. 23 του 1998

Με αυτό το θέμα εκφωνήθηκε ομιλία υπό του ιερομ. Λ.Γ. της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου εις τον Ι.Ν. Μεταμορφώσεως Βόλου την 29ην Μαΐου 1998. Από την αξιοπρόσεκτη και επίκαιρη αυτή ομιλία αναδημοσιεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της προς σωφρονισμό μας.

…Όταν προσεγγίζουμε την ιστορία εκκλησιαστικά, στην πραγματικότητα θεολογούμε. Ψηλαφούμε τα ίχνη της παρουσίας του Θεού μέσα στην ιστορία. Ο Κύριος είναι παρών στην ιστορία δια των ακτίστων ενεργειών του, προνοών και ρυθμίζων τα πάντα προς το συμφέρον και την σωτηρία μας: «Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινοί και ανυψοί» (Α’ Βασιλ. 2, 7).

Πίσω από το γεγονός της Αλώσεως κρύβονται οι ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού….

…Προσεγγίζοντες, το γεγονός της Αλώσεως φέρομε στην μνήμη μας τέσσερα σημεία, με την ελπίδα ότι θα προκύψη και η ανάλογη πνευματική ωφέλεια σε όλους μας.

Α΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης του μεγάλου πόνου για την πτώσι της Βασιλευούσης. Μνήμης των θανατώσεων, των βασανισμών, των εξανδραποδισμών, των διωγμών, των ταπεινώσεων, των παιδομαζωμάτων, των εξισλαμισμών και των λοιπών αμετρήτων ταλαιπωριών που υπέστη ο Ορθόδοξος λαός πριν από την Άλωση στις γύρω από την Βασιλεύουσα πόλεις και επαρχίες, κατά την Άλωση στην ίδια την Βασιλεύουσα, και μετά από αυτήν σ’ όλο τον υπόδουλο Ορθόδοξο χώρο.

Όσο η αυτοκρατορία εσυρρικνούτο, τόσο τα δεινά από την επέλαση των Οθωμανών γίνονται δυσβάστακτα και αφόρητα. Η ελπίδα για ελευθερία και αναβίωσι της χριστιανικής πολιτείας φαινόταν να απομακρύνεται τραγικά. Πρώτα η Μικρά Ασία, ύστερα η Αδριανούπολις και κατόπιν η Θεσσαλονίκη, και πιο νωρίς απ’ αυτές οι μακρυνές επαρχίες περιήλθαν στον οθωμανικό ζυγό. Η Βασιλεύουσα ασφυκτιά, αλλά τρέφει αγαθές ελπίδες, επειδή πιστεύει στην προστασία της Υπερμάχου Στρατηγού και στους οικτιρμούς του φιλανθρώπου Υιού της.

Όμως, η βουλή του Θεού ήταν η Πόλη να τουρκέψει….

… Πονούμε για την μεγάλη δοκιμασία του Γένους, γιατί πολλές ψυχές, αστήρικτες στην πίστι, δεν άντεξαν, λύγισαν, και εγκατέλειψαν την χριστιανική ζωή και την ίδια την πίστι τους. Ο άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, θρηνεί για την πτώση αυτή των Χριστιανών της επαρχίας του. Το κείμενό του είναι ενδεικτικό της καταστάσεως που ακολούθησε και την Άλωσι της Βασιλευούσης. Γράφει:

«Πού είναι σήμερα ένας ζηλωτής της ευσεβείας; Πού είναι ένας να ποθεί να κακοπαθήσει για την (ορθόδοξο) πίστι; Πού είναι ένας να βδελύσσεται τα έργα των απίστων; Δεν υπάρχει κανείς. Όλοι σχεδόν δείχνουν ζήλο για την ζωή των απίστων. Τις εναγείς πράξεις τους τις θεωρούν αγαθές, θαυμάζουν και ποθούν τον πλούτο, επαινούν και επιζητούν την πρόσκαιρη τρυφή που αποπνέει δυσωδία και εκπηγάζει σκώληκες. Και χάριν αυτής της τρυφής προδίδουν, αλλοίμονο, και τους Χριστιανούς στους απίστους και τα χριστιανικά πράγματα… Αλλά και πολλοί ανόητοι, με τον παραμικρό πειρασμό… γίνονται αποστάται και αρνηταί του Θεού και συναριθμούν οι ταλαίπωροι τους εαυτούς των με τους ασεβείς… Ποιος να μη θρηνήσει γι’ αυτά; Ποιος, έστω κι αν έκλαιγε σ’ όλη του τη ζωή, θα πενθούσε γι’ αυτούς αρκετά; Γι’ αυτούς που χάθηκαν, για τους υβριστάς του Θεού, γι’ αυτούς που υποδουλώθηκαν στους δαίμονες για την πρόσκαιρη ζωή, για την φθαρτή ηδονή, για την άθεη και ρυπαρή ζωή;»1.

Β΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης της φιλανθρωπίας του Θεού, που δεν άφησε το δούλον Γένος απαράκλητο, αλλά δια της Εκκλησίας και επαρηγόρησε και εστήριξε και προετοίμασε για την εθνική ανάστασι.

Ο πόνος για την μεγάλη δοκιμασία του Γένους μετριάζεται χάρις στην φιλανθρωπία του Θεού, ο οποίος είναι ο παιδεύων και πάλιν ιώμενος.

Το πρώτο δείγμα της θείας αγάπης είναι η παραχώρησις ειδικών προνομίων στην Εκκλησία από τον Πορθητή. Χάρις σ’ αυτή την οικονομία του Θεού -αν και πάμπολλες φορές δυναστικά παραβιάσθηκαν τα προνόμια από τους τυράννoυς- η Εκκλησία κατά τούς χρόνους της δουλείας έπαιξε τον εθναρχικό της ρόλο, παρηγόρησε τους κατατρεγμένους ραγιάδες, καλλιέργησε τα ελληνικά γράμματα, εθέρμανε την αποσταμένη ελπίδα στους ταπεινούς ναούς της και στα μοναστήρια της με τα κρυφά σχολειά, και έβαλε τα θεμέλια για την ανάστασι του Γένους.

Οι άγιοι Νεομάρτυρες είναι το δεύτερο μεγάλο και παρήγορο δώρο του Θεού στο υπόδουλο Γένος. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τους εγκωμιάζει και δικαίως και αψευδώς τους ονομάζει «δόξα και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας… και παράδειγμα υπομονής εις όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς οπού τυραννούνται υποκάτω εις τον βαρύν ζυγόν της αιχμαλωσίας»2. Προσφυέστατα παρουσιάζει τους αγίους Νεομάρτυρας να ενισχύουν τους καταπιεζομένους Χριστιανούς:

«Αδελφoί μας Χριστιανοί. Αδελφoί μας αγαπητοί και παμπόθητοι. ο λαός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο εκλεκτός και περιούσιος, λάβετε παράδειγμα υπομονής και θλίψεων, οπού δοκιμάζετε, από ημάς τους συναδέλφους σας. ημείς δια να υπομείνωμεν ανδρείως δια τον Χριστόν τα παρά των αλλοπίστων διάφορα μαρτύρια, εκληρονομήσαμεν μίαν Βασιλείαν αιώνιον, και εσυναριθμήθημεν με τους παλαιούς και Αγίους Μάρτυρας. και εσείς αν υπομένετε μετά ευχαριστίας, δια το όνομα του Χριστού, τους δαρμούς, τας φυλακάς, τας αλύσεις, τας αγγαρείας, τας ζημίας, τα ανυπόφορα δοσίματα και τα άλλα βάσανα οπού σας κάμνουν οι νυν κρατούντες, βέβαια ως μάρτυρες τη προαιρέσει λογίζεσθε κοντά εις τον Θεόν… Όθεν και ως τη προαιρέσει Μάρτυρες λογιζόμενοι, μετά θάνατον μέλλετε να συναριθμηθήτε με ημάς και να κατοικήσετε εις τόπον φωτεινόν και πλατύτατον, εις τόπον χαράς και αναπαύσεως»3.

Κάθε Νεομάρτυς ήταν ένα ισχυρό ανάχωμα στην πλημμύρα του εξισλαμισμού και εκτουρκισμού. Χωρίς τους Νεομάρτυρας είναι αμφίβολο εάν θα διετηρούντο η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός.

Τρίτη και εξίσου σημαντική δωρεά του Θεού στο δούλον Γένος είναι, νομίζω, η καλλιέργεια από την πλευρά της Εκκλησίας του ησυχαστικού πνεύματος στα ευρύτερα στρώματα των υποδούλων Ορθοδόξων λαών. Είναι προφανώς οικονομία Θεού που ο πρώτος μετά την Άλωση πατριάρχης υπήρξε ο ιερός Γεννάδιος ο Σχολάριος, μαθητής του αγίου Μάρκου του Ευγενικού και συνεχιστής της ησυχαστικής παραδόσεως του 14ου αιώνος. Όπως παρατηρεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, ο Ησυχασμός εδημιούργησε στους Ορθοδόξους λαούς των Βαλκανίων τις πνευματικές αντιστάσεις, ώστε να ανθέξουν στην επερχόμενη μουσουλμανική λαίλαπα. Η φιλοκαλική αναγέννησις, άλλωστε, του18ου και 19ου αιώνος -που σκωπτικά ονομάσθηκε κολλυβαδικό κίνημα- με την καλλιέργεια της νοεράς προσευχής και εκτός Αγίου Όρους και την πνευματική αντίστασι στον ευρωπαϊκό διαφωτισμό της εποχής εκείνης, συνετέλεσε στην ενίσχυσι της θρησκευτικής, πολιτιστικής και εθνικής ιδιαιτερότητος των ραγιά-δων μέσα στην μουσουλμανική πλημμυρίδα.

Γ΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης των όσων οι Δυτικοί εμηχανεύθηκαν και συνετέλεσαν στην οριστική άλωσι της Βασιλευούσης το 1453.

Η επηρμένη παπική οφρύς, η αλαζονία θα λέγαμε της Δύσεως για κυριαρχία επί της καθ’ ημάς Ανατολής, εφεύρε εύσχημο τρόπο για να επιτύχη τα σχέδιά της. Με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, η τετάρτη Σταυροφορία λεηλατεί την ύπαιθρο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και επιτυγχάνει την άλωσι της Κων/λεως το 1204. Η δυτική κυριαρχία στην Βασιλεύουσα κράτησε 75 χρόνια, αλλά πλέον η ανατολική αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να ανασυνταχθεί. Το πλήγμα υπήρξε πολύπλευρο. Εδαφικά η Ανατολή κατακερματίσθηκε σε δουκάτα και ηγεμονίες. Πολιτιστικά, η πρώτη άλωση της Πόλης ήταν πραγματική ιεροσυλία από την πλευρά των Φράγκων σταυροφόρων. Πολιτικά εσήμανε την οριστική αποδυνάμωσι της Κων/πόλεως, και θρησκευτικά εδημιούργησε ένα σημαντικό φιλοδυτικο-ουμανιστικό ρεύμα στον χώρο της καθ’ ημάς Ανατολής.

Το ρήγμα που επέφερε η Δ’ Σταυροφορία στην ζωή της αυτοκρατορίας υπήρξε καθοριστικό. Οι υλικές και πνευματικές αντιστάσεις του λαού είχαν μειωθεί σημαντικά, ώστε να μη μπορούν να ανθέξουν στον κίνδυνο που ερχόταν από την Ανατολή.

Οι δύο πολιτισμοί, ο Δυτικός ουμανισμός (ανθρωποκεντρισμός) και ο Ορθόδοξος θεανθρωποκεντρισμός συγκρούσθηκαν αναπόφευκτα μεσούντος του14ου αιώνος. Ο φιλόσοφος Βαρλαάμ εκπροσωπεί το νεοεισαχθέν από την Δύσι ορθολογιστικό πνεύμα και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εκπροσωπεί το ορθόδοξο και σύμφωνο με την αποστολική Παράδοσι πνεύμα της Εκκλησίας.

Η θεολογική νίκη του αγίου Γρηγορίου και η συνοδική κατοχύρωσις της θεολογίας του -που είναι ακραιφνώς η θεολογία της Εκκλησίας- ήταν έργο της προνοίας του Θεού. Αν επικρατούσε στην καθ’ ημάς Ανατολή η «θεολογία» του φιλοσόφου Βαρλαάμ, σήμερα θα ήμασταν όλοι ουνίτες, θα είχαμε χάσει κάθε σχέσι με την αγία Ορθόδοξο Πίστι μας. Θα παθαίναμε ό,τι έπαθαν μετά από 100 χρόνια οι ουνίτες που ακολούθησαν τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας.

Δ΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης και για τις αμαρτίες των πατέρων μας, που με τις ποικίλες διχόνοιες και τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό συνετέλεσαν στην εξασθένησι και πτώση της αυτοκρατορίας.

Η αποστασία από τον Θεό και τις άγιες εντολές Του είναι η αιτία της παιδαγωγίας, που φιλάνθρωπα ο Θεός εφαρμόζει για να επιστρέψη ο λαός στην οδό της σωτηρίας. Σε τέτοια αποστασία είχε περιέλθει και ο λαός της Βασιλευούσης κατά τις ύστατες εκείνες ημέρες προ της Αλώσεως. Η πνευματική φθορά είχε, βεβαίως, αρχίσει πολύ ενωρίτερα και υπήρξαν προφητικές φωνές που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου και υπενθύμιζαν την επέλευσι της δικαίας οργής του Θεού. Ο ιερός Γεννάδιος, προ της Αλώσεως, έγραφε σχετικώς προς τον αυτοκράτορα:

«Ή μήπως δεν βλέπουμε παντού οι θείοι νόμοι να τιμώνται μόνο στα λόγια, ενώ στην πράξι να καταφρονούνται, και η καταφρόνησις να έχη αρχίσει από τους ιερωμένους και να έχη προχωρήσει μέχρι και τους λαϊκούς; Γι’ αυτό δεν είναι παράδοξο που τόσα πλήθη Χριστιανών έχουν υποδουλωθή στους απίστους, αλλά πιο εκπληκτικό είναι ότι η πίστις των Χριστιανών ακούγεται ακόμη στον κόσμο και το ότι το ρόδον της αληθινής πίστεως δεν πνίγηκε μέσα στα αγκάθια, αλλά παραδόξως ακόμη είναι ανθισμένο, πράγμα βέβαια που είναι αποκλειστικά έργο της δυνάμεως του Ιησού και όχι της αξίας των ανθρώπων που το απολαμβάνουν» 4.

Αναφερόταν ασφαλώς ο ιερός αυτός άνδρας στην φιλενωτική τακτική με την Ρώμη, που ακολουθούσαν τότε ωρισμένοι του κλήρου και εδίχαζαν τον ως επί το πλείστον ανθενωτικό λαό της Βασιλευούσης. Με καρδιά γεμάτη οδύνη ο ίδιος ιερός ανήρ επισημαίνει στον αυτοκράτορα:

«Παλαιότερα ο Θεός συνεχώρησε να υπάρξη μόνο τριών ημερών προθεσμία μετανοίας, ενώ σε μας τώρα ένα ολόκληρο χρόνο εκηρύσσετο η μετάνοια, γιατί δεν συνηθίζει ο Θεός να τιμωρή μια πόλη ή ένα έθνος για την παρανομία τους, χωρίς να προηγηθεί το κήρυγμα της μετανοίας»5.

Αλλά, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των αγίων εκείνων ανδρών που επέβλεπαν ως μεγάλη παρανομία την υποταγή στην ρωμαϊκή αλαζονία επί αθετήσει της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεως, οι άρχοντες της Βασιλευούσης απεδέχθησαν -αλλοίμονο- τους όρους της υποταγής για να αποσπάσουν την παπική στρατιωτική βοήθεια. Ο Θεός όμως δεν ευδόκησε, όπως παρατηρεί ο ιερός Γεννάδιος, και παρέδωσε την Πόλη στους απίστους.

Δεν είναι μόνο αυτή η αμαρτία που παρεκίνησε την παιδαγωγική ράβδο του Κυρίου να επέλθη στον λαό Του. Είναι και η αθέτησις των εντολών του Κυρίου, ώστε να μη φαίνεται διαφορά ανάμεσα στην ζωή των Ορθοδόξων Χριστιανών και των αθέων τυράννων.

Ο αγιώτατος Συμεών, ο αρχιεπίσκοπος Θεσ/νίκης, αναφερόμενος στο θέμα γράφει:

«Καταφρονήσαμε, αλλοίμονο, τις εντολές του Θεού και βλέπουμε μόνο τα σαρκικά. Επειδή αγαπούμε τα πρόσκαιρα, υποφέρουμε, εγκαταλελειμμένοι από τον Θεό δικαίως, διότι δεν ζητούμε τα του Θεού. Γι’ αυτό μας κατακυριεύουν οι εχθροί, μας τυραννούν και υβρίζουν την μόνη και αληθινή πίστι του Χριστού. Υφιστάμεθα διώξεις και φοβερές ταπεινώσεις, και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση και ελευθερώση, επειδή ακριβώς «ουκ έστιν ο συνιών, ουκ έστιν ο εκζητών τον Θεόν», όπως λέγει η Γραφή» 6.

Και πιο επιγραμματικά ο ίδιος άγιος Πατήρ σημειώνει:

«Ποιος λοιπόν έχει την παραμικρή αμφιβολία για το πώς μας έρχονται τα δεινά ή γιατί διωκόμεθα και μας τραβούν και μας περιφέρουν σαν τα άλογα ζώα, και καθημερινώς μας σύρουν στα σκλαβοπάζαρα; Δεν είναι για τις αμαρτίες μας, γιατί εγκαταλείψαμε τον Θεό; Δικαίως εγκαταλειφθήκαμε, επειδή τον εγκαταλείψαμε, αυτόν που είναι η ζωή, η ειρήνη, ο άγιος, ο φιλάγαθος» 7.

Έχοντας ο άγιος Συμεών την βεβαιότητα ότι αυτή είναι η αιτία της παιδαγωγίας του Θεού, με πατρική και ποιμαντική φροντίδα γράφει και προτρέπει τους Χριστιανούς της επαρχίας του:

«Εμείς όμως, παρακαλώ, ας έρθουμε σε συναίσθησι… Από την πρόσκαιρη αυτή δουλεία, ας γνωρίσουμε την αιχμαλωσία και δουλεία των ψυχών μας. Γι’ αυτό υποδουλωθήκαμε στους αθέους, επειδή ακριβώς δια των πονηρών παθών μας εγίναμε δούλοι των δαιμόνων. Δεν θελήσαμε να έχουμε αφέντη τον Κύριο και να τηρούμε τις εντολές Του, γι’ αυτό και υποδουλωθήκαμε στους εχθρούς… Ας αρχίσουμε, παρακαλώ, να απαλλασώμεθα από την ψυχική δουλεία. ας απομακρυνθούμε από τις πονηρίες μας, ας μάθουμε να κάνουμε το καλό. Ας εκζητούμε τον Κύριο. Ίσως μας σπλαχνισθή, μας λυτρώση από την σωματική αιχμαλωσία και δουλεία και μας αξιώση της ουρανίου βασιλείας» 8.

Ειδικά για την εξασθένησι της αμυντικής δυνάμεως της Βασιλευούσης και την άλωσή της εξ αιτίας της φιλοχρηματίας των πλουσίων κατοίκων της, γράφει ο ιερός Γεννάδιος στην επιστολή του προς τον αυτοκράτορα:

«Οι πλούσιοι δεν συνεισφέρουν τον προσωπικό τους πλούτο για την άμυνα της Πόλεως, με τον πραγματικά διαβολικό λογισμό ότι ξεπουλώντας την Πίστη θα έλθη η βοήθεια από την Δύση, θα σωθεί η Πόλις και αυτοί θα ζουν με ευτυχία και τρυφή. Έτσι όμως αμαρτάνουν θανάσιμα και γίνονται άξιοι της αιωνίου κολάσεως, διότι προδίδουν την πατρίδα, την πίστι, την θρησκεία, τους προγονικούς τάφους και υποβάλλουν όλη την οικουμένη σε τέτοια κακά»9.

Ιχνηλατήσαμε, με την χειραγωγία των αγίων Πατέρων και στο μέτρο των δυνάμεών μας, τον καημό του Γένους, την Άλωσι της Πόλης. «Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού». Η Πόλις εάλω. Η αγία Σοφία, ο οφθαλμός της οικουμένης, όπως την ονομάζει ο αγιώτατος πατριάρχης Φώτιος ο Μέγας, έγινε τζαμί -και τώρα στον αίωνα μας έγινε μουσείο. Η παλαιά της δόξα εξέλιπε. Ο στολισμός της χάθηκε κάτω από τα επιχρίσματα και από τις καταστροφές. Η Θεία Λειτουργία έπαψε από τότε που για τελευταία φορά τελέσθηκε την παραμονή της Αλώσεως.

Όμως το κάλλος της αγια-Σοφιάς παραμένει απαραμείωτο, το πνεύμα της αγια-Σοφιάς συνεχίζει αναλλοίωτο να ζει μέχρι σήμερα στην αγία μας Εκκλησία. Κάθε Ορθόδοξος ναός είναι μια προέκτασις της αγια-Σοφιάς. Η Θεία Λειτουργία συνεχίζει να τελήται αδιάκοπα μέχρι σήμερα, γιατί η Ορθόδοξος Πίστις και Εκκλησία μας διατηρείται Χάριτι Χριστού ακαινοτόμητη, εδραιωμένη στο αδιασάλευτο θεμέλιο των αποστολικών και πατρικών παραδόσεων.

Το θεανθρωποκεντρικό πνεύμα, που δημιούργησε την αγια-Σοφιά, ζη στην Εκκλησία μας και μετά την Άλωση και καλλιεργεί σ’ όλους τους Ορθοδόξους λαούς τον ορθόδοξο πολιτισμό και το ορθόδοξο ήθος. Αυτό το πνεύμα ενίσχυσε τις πνευματικές αντιστάσεις του Γένους, ώστε να ανθέξουν στις προκλήσεις του Δυτικού ορθολογισμού και ευρωπαϊκού διαφωτισμού στα χρόνια της μακρόχρονης δουλείας. Αυτό εθέρμανε τα σπέρματα της ελευθερίας και καρποφόρησε στην ώρα του το άνθος της ελευθερίας. Από αυτό ενεφορούντο οι αγωνιστές της ελευθερίας του Έθνους, αυτοί που πολέμησαν «για του Χριστού την πίστι την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Και μετά από την σύστασι του νεοελληνικού κράτους, πάλι αυτό το πνεύμα καλλιέργησε την αντίσταση του Έθνους στα σχέδια των Βαυαρών που απέβλεπαν στην απορθοδοξοποίησί του.

Ζούμε μέχρι σήμερα, σαν κράτος, στην προοπτική που χάραξαν οι «δυτικοί προστάται» μας. Η νεοελληνική παιδεία καλλιεργεί αναπόφευκτα στον λαό μας μια εθνική ιδέα. Δεν μπορεί, άλλωστε, να ζήσει ένας λαός χωρίς εθνική ιδέα και προοπτική. Ποια εθνική ιδέα, όμως καλλιεργείται σήμερα στον τόπο μας;

Σήμερα, ημέρα μνήμης της Αλώσεως της Πόλης. Μια ανάμνηση, ένας καημός, ένα χρέος. 

Οι πατέρες μας, μετά την Άλωση, έζησαν με την Μεγάλη ιδέα του Γένους:

«Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θάναι».

Δεν γνωρίζουμε τι έχει ορίσει ο Θεός για την επίγεια Πόλη και για την επίγεια αγια-Σοφιά. Ανεξερεύνητες οι βουλές του Θεού. Ούτως ή άλλως, ταιριάζει νομίζω να ειπούμε στο σημείο αυτό το λόγο του Κυρίου: «Η σάρξ ουκ ωφελεί ουδέν. το πνεύμα εστί το ζωοποιούν».

Ως λαός Ορθόδοξος, ως ευσεβής λαός της Εκκλησίας, καλούμεθα να εγκολπωθούμε και να κρατήσουμε αυτό το ζωοποιούν πνεύμα, ιδιαίτερα στην εποχή μας που η νεοελληνική παιδεία προβάλλει τον εξευρωπαϊσμό μας ως την μεγάλη Ιδέα του Έθνους.

Ημέρα μνήμης της Αλώσεως σήμερα, και η σκέψις μας φέρνει σε αντιστοιχία τα περί την Άλωσιν γεγονότα με την σύγχρονη πραγματικότητα που αφορά το Έθνος μας και τον λαό μας. Καιρός περισυλλογής και αυτοκριτικής.

Τα γεγονότα του 1453 μαρτυρούν και βοούν. Τα σημερινά γεγονότα προβληματίζουν. Και σήμερα διαγράφονται παρόμοιες τάσεις στις επιλογές του Έθνους. Άρχοντες και λαός βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες επιλογές και καλούμεθα να πάρουμε αποφάσεις, καθοριστικές για τις τύχες του Έθνους. Η σημερινή ημέρα μας αφήνει τα μηνύματά της. Αν θέλουμε να υπάρξουμε ως Ορθόδοξος λαός και ως Ελληνικό Έθνος με προορισμό την Βασιλεία του Θεού και αν δεν πρέπει να χωνευθούμε στο χωνευτήρι των πολιτισμών, οφείλουμε:

α) Να φυλάξουμε την Πίστι των Πατέρων μας, την ταυτότητα του Γένους μας, την ελληνορθόδοξη παράδοσί μας. Αυτές οι αξίες συνιστούν το πνευματικό περιεχόμενο της Πόλης, και αυτές, παρά την Άλωση του 1453, δεν έχουν ακόμη χαθεί από το Γένος. Και τότε πολεμήθηκαν και σήμερα πολεμούνται. Τότε δεν χάθηκαν παρά τους εξισλαμισμούς και το παιδομάζωμα. Σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν, γιατί βάλλονται με μεθοδικώτερο τρόπο από επίδοξους δυνάστες, που καυχώνται ότι θα κυριαρχήσουν στην γη. Από τα πανίσχυρα Μέσα Πληροφορίας που προβάλλουν τον ευδαιμονισμό, τον πρακτικό υλισμό και την έμπρακτη αθεΐα, καταστάσεις καθόλου καλύτερες από τον εξισλαμισμό. Από την ηθική διαφθορά και τα ναρκωτικά που κάνουν χειρότερο παιδομάζωμα και σε μεγαλύτερη έκταση. Από το παγκόσμιο κεφάλαιο που επιδιώκει την επιβολή νέας πολιτικής και οικονομικής δουλείας, της λεγομένης νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, χειρότερης και από εκείνη που επέβαλλε ο οθωμανός κατακτητής. Αυτοί οι δυνάστες δρουν ύπουλα μέσα από τα τείχη και σκοπεύουν να εκπορθήσουν και υποδουλώσουν το φρόνημα και την ψυχή των απλουστέρων και αστηρίκτων.

Σ’ αυτή την προοπτική εργάζονται ανεπιγνώστως και οι ημέτεροι δεφένσορες της δυτικής κουλτούρας, οι γραικύλοι, αυτοί που δεν έχουν αίσθησι της πνευματικής κληρονομιάς του Γένους. Αυτοί που στο όνομα του εκσυγχρονισμού, αντί πινακίου φακής, προδίδουν τα τιμιώτατα, πατροπαράδοτους θεσμούς και αξίες: την Εκκλησία, την οικογένεια, την ηθική, την ελληνορθόδοξη παιδεία, την προσωπική ελευθερία, και προοδοποιούν έτσι την επέλευση του πλέον απεχθούς ολοκληρωτισμού, της πραγματικής αλώσεως του Γένους.

Αυτή την δουλεία, δυστυχώς, απεργάζονται και οι κήρυκες της συγκρητιστικής (ψευδούς) θρησκευτικής ενώσεως με την Δύση, οι οποίοι στο όνομα μιας απατηλής αγάπης και απροσδιορίστου συνεργασίας θυσιάζουν την καθαρότητα των ορθοδόξων δογμάτων και της πατροπαραδότου πίστεως του λαού μας.

β) Να ζήσουμε ως λαός με κέντρο την Εκκλησία. Να αγαπήσουμε τις εντολές του Θεού. Να αποβάλλουμε την φιλαυτία και να συνειδητοποιήσουμε το θέλημά Του. Να μην Τον παροργίζουμε με νομοθετήματα αντιχριστιανικά και με την συμμόρφωσή μας σ’ αυτά. Να μη επικεντρώνουμε την ευτυχία μας και την καταξίωσή μας στους δείκτες του χρηματιστηρίου και στις πολιτικές και στρατιωτικές συμφωνίες, αλλά στην Ορθόδοξο Πίστη και στην καθαρή ζωή μας. Να μη αμαρτάνωμε, κάνοντας τρόπο ζωής μας τα συνθήματα της δυτικής Βαβυλώνας, για να μη προκαλέσουμε την δικαία οργή του Θεού στο Έθνος. Και στην εσχάτη περίπτωσι, αν δεν το κάναμε μέχρι τώρα, να ανανήψουμε, να μετανοήσουμε, και ο Θεός είναι δυνατός να χορηγή στον λαό Του επίγεια καταξίωσι και να κατευθύνη την πορεία του προς την επουράνιο Πόλη, της οποίας εύχομαι όλοι να αξιωθούμε με την Χάρη του Χριστού. Αμήν

Συμεών Θεσσαλονίκης, Επιστολή προτρεπτική προς σωτηρίας οδόν, αποσταλείσα εν ταις κατά πάσαν την επαρχίαν αυτού αγίαις του Θεού εκκλησίαις, παρά Balfour David, Έργα θεολογικά, έκδ. Πατρ/κού Ιδρύμ. Πατερικών Μελετών, Θεσ/νίκη 1981, σ. 90.

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, έκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήναι 1961, σ. 12, 14.

Ενθ’ ανωτ., σ. 14.

Γενναδίου Σχολαρίου, Άπαντα τα ευρισκόμενα, έκδ. των Louis Petit, Χ.Α Siderides, Martin Jugie, Ρaris 1930, τόμο 4ος, σ. 179.

Ενθ’ ανωτ., σ. 216.

Συμεών Θεσσαλονίκης, ένθ’ ανωτ., σ. 87.

Ενθ’ ανωτ., σ. 88.

Ενθ’ ανωτ., σ. 93-94.

Γενναδίου Σχολαρίου, ένθ’ ανωτ., τόμο 3ος, σ. 157, νοηματική απόδοσις.

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr