Με συγκινεί πολύ που ο Χριστός μας έτρωγε με ¨αμαρτωλούς, τελώνες και πόρνες¨.
Αυτοί ήταν οι φίλοι Του, οι άνθρωποί Του, οι κοντινοί Του. Μ’ αυτούς πέρναγε το απόγευμά Του, και τις νύχτες Του.
Πριν πέσει μπρούμυτα στο όρος των Ελαιών για την ολονύκτια προσευχή Του, έπινε κι έτρωγε μαζί τους και πήγαινε στη Γεθσημανή ήδη μεθυσμένος απ’ την αγάπη Του για τα ¨παιδιά του δρόμου¨ που Τον λάτρευαν.
Τους άγγιζε χωρίς να σιχαίνεται ή να αποστρέφεται κανέναν, χωρίς να προσβάλει ή να διορθώνει ενοχλητικά, χωρίς ζόρισμα και υψωμένο δάκτυλο διδασκαλίας.
Και έλεγε δημόσια, χωρίς ντροπή, ότι ήρθε γι’ αυτούς!
Να τους καλέσει σε μετάνοια. Σε αλλαγή σκέψης. Σε έμπνευση ζωής.
Δεν τους κάλεσε σε κατάθλιψη, μα σε μια αισιόδοξη οπτική και ζωογόνο προοπτική ζωής.
Και κυρίως, ο Χριστός μας, τραγούδησε τη χαρά της ζωής!
Λουλούδια, θάλασσες, ποτάμια και πουλιά, όλα, έκαναν ¨ποιητή¨, τον Ποιητή των πάντων!
Γι’ αυτό όλοι Τον ερωτεύτηκαν. Άντρες – γυναίκες. Δεν τους τρόμαζε ο υιός της Παρθένου. Διότι η Μορφή Του δεν έβγαζε μομφή.
Ο Ιησούς: Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς.
Εσένα. Εμένα.Όλους μας.
π. Ανδρέας Κονάνος