Αδαμάντιος Τσακίρογλου, Θέλουμε να μας καθοδηγούν Ορθόδοξοι Ποιμένες!

Ανοιχτή επιστολή στον ορθόδοξο ελληνικό λαό για την στάση μας απέναντι στους Επισκόπους που διακινούν την αίρεση του Οικουμενισμού

Αδαμάντιος Τσακίρογλου

Ου γαρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται (Ρωμ. β΄ 10-16 ο Απόστολος της σημερινής Κυριακής)

Αγαπητοί αδελφοί εν Χριστώ ορθόδοξοι έλληνες,

Οι πρώτοι Χριστιανοί μιλούσαν μεταξύ τους και μοιράζονταν τα πάντα βιώνοντας την πραγματική ενότητα της Εκκλησίας. Έτσι και εγώ θέλω με αυτήν την επιστολή να αναφερθώ στο τεράστιο πρόβλημα της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού που ταλανίζει δεκαετίες την ζωή της Εκκλησίας μας και να μοιραστώ μαζί σας τους λόγους που με οδήγησαν να πάρω τις αποφάσεις, που πήρα και οι οποίες έγιναν γνωστές μέσω των κειμένων μου στο διαδίκτυο.

Ούτε ζηλωτής ούτε τέλειος είμαι αδελφοί μου, ούτε έχω να επιδείξω καμία ιδιαίτερη αρετή. Ίσα ίσα άνθρωπος αδύναμος είμαι και για αυτόν τον λόγο παλεύω να κερδίσωτην σωτηρία από τον Θεό. Επειδή όμως βλέπω την μακροθυμία Του και τις αμέτρητες ευκαιρίες που μου δίνει, παρόλο που είμαι ανάξιος, υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ένα να μην γίνω: Προδότης και Αρνητής του Θεού. Και τι άλλο από προδοσία και άρνηση του Θεού είναι, όταν υπακούω και συμπορεύομαι με αυτούς, που ενώετάχθησαν να μας ποιμαίνουν, να μας κατηχούν και να υπερασπίζουν την Πίστη μας κάθε άλλο κάνουν παρά αυτό. Από την μία λένε σε μας τους λαϊκούς να ασχοληθούμε μόνο με την σωτηρία της ψυχής μας, το οποίο αυτό καθεαυτό δεν είναι λάθος. Όμως η σωτηρία της ψυχής δεν επιτυγχάνεται ποτέ χωρίς την υπεράσπιση των Δογμάτων και της Μίας Αλήθειας, γιατί και ο Ωριγένης ήταν κατά γενική ομολογία ο μεγαλύτερος πατέρας της εποχής του και όμως έπεσε, γιατί τόλμησε να αλλάξει την διδασκαλία της Εκκλησίας. Από την άλλη όμως (μας λένε) ποίμανση και κατήχηση δεν γίνεται,διοίκηση και αγιότητα; δεν συμπορεύονται!

Κανείς – ιδίως Επίσκοπος – δεν έρχεται, ως άλλος Νικόλαος να μας χτυπήσει την πόρτα, όταν αγωνιούμε· κανείς δεν γυρνάει τις πόλεις, ως άλλος Κοσμάς ο Αιτωλός, για να μας τονώσει το ορθόδοξο φρόνημα και να πατάξει τα λάθη μας· κανείς δεν υψώνει την φωνή του ως ρομφαία, όπως άλλος Χρυσόστομος, για να συνετίσει τους εξουσιαστές Ποιμένες και πολιτικούς και να προφυλάξει το μικρό κτήμα της χήρας· κανείς δεν υψώνει το αναστημά του, ως άλλος Αθανάσιος, αψηφώντας εξορίες, βασανιστήρια, ακόμα και την ίδια του την ζωή, για να προφυλάξει την Εκκλησία και το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός· κανείς δεν φροντοφωνάζει ως άλλος Χρύσανθος, αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο οποίος, όταν ήρθαν οι Ναζί δήλωσε όχι μόνον τον θρόνον μου αλλά και την ζωήν μου είμαι έτοιμος να θυσιάσω δια το καθήκον μου...έργον του Αρχιεπισκόπου είναι όχι να υποδουλώνη αλλά να ελευθερώνη.

Ο καθένας είναι αναπαυμένος και ευλογεί τα γένεια του.

Θα ρωτήσει κάποιος: Εμείς το κάναμε; Οι πιο πολλοί, για να είμαστε ειλικρινείς όχι,δεν μιμηθήκαμε τους Αγίους, και πρώτος εγώ. Δυστυχώς δεν είμαστε γενιά αντάξια των προγόνων μας. Δεν δώσαμε αίμα για να πάρουμε πνεύμα, και να εισπράξουμε μισθό εκατονταπλάσιο. Επηρεαστήκαμε ουκ ολίγες φορές από τον ορθολογισμό, ω τον ορθολογισμό, που τόσο άλλαξε τον ρωμαίικο τρόπο σκέψης και πράξης. Ανταλλάξαμε τα όσια και ιερά με παρακατιανά προϊόντα εφήμερης και τυφλωτικής διάρκειας. Είπαμε, πρώτος εγώ, πολλές φορές·και τι έγινε; Εγώ να είμαι καλά ή,μη φοβάσθαι,έχει ο Θεός. Ναί, έχει ο Θεός, αλλά ο Θεός θέλει και την σύμπραξη μας. Θέλει να δει, ότι αξίζουμε αυτά που του δίνουμε. Ότι γινόμαστε βιαστές για να κερδίσουμε την βασιλεία των ουρανών. Σήμερα ο βιαστής του Ευαγγελίου, ονομάζεται απ’ αυτούς τους ίδιους τους Ποιμένες(!) φουνταμελιστής, εγωκεντρικός.

Όμως ο Πανάγαθος στο απέραντο έλεός Του αμείβει και τον εργάτη της τελευταίας ώρας. Για αυτόν τον λόγο παρακαλάω τον Θεό να με αξιώσει να είμαι ένας εργάτης της τελευταίας ώρας. Τι θα πω στον Χριστό μου αδελφοί, όταν πεθάνω; Ότι έκανα υπακοή, όταν έβλεπα να υβρίζονται οι άγιοι και να ονομάζονται θύματα του αρχέκακου όφεως; Όταν βλέπω ιερείς να βάζουν τα παιδιά μου, τα παιδιά σας, όπως εδώ στην Γερμανία, να γεμίζουν με άμμο ένα σύμβολο που σχηματίζει από τον ιερό σταυρό, την μουσουλμανική ημισέληνο και το εβραϊκό αστέρι έναν άγγελο - τον λεγόμενο άγγελο των πολιτισμών- και να τους περνάω το μήνυμα, δεν έχει μόνο η Εκκλησία αγγέλους, έχουν και άλλοι; Όταν βλέπω να ονομάζεται ο Πάπας αγιώτατος και αδελφός, ξεχνώντας πόσοι λαοί υπέφεραν και υποφέρουν από τον Παπισμό, τον αντίχρiστο του Ντοστογιέφσκυ και των αγίων;Να ονομάζω αδελφούς Χριστιανούς τους αιρετικούς;Ε, τότε, γιατί είμαι ορθόδοξος και δεν γίνομαι, ό,τι είναιαυτοί; Αφού, ό,τι και να γίνω θα λέγομαι - κατά την σύνοδο της Κρήτης - Εκκλησία ή Ομολογία και θα είμαι σε διάλογο αγάπης στο Π.Σ.Ε. και όλα μέλι και γάλα. Αυτά δηλαδή που βλέπουμε στην πολιτική, από τους ανθρώπους που άλλα έλεγαν και γι ҆ αυτό εκλέχθηκαν, και άλλα κάνουν, θα επιτρέψω να γίνουν και στην Εκκλησία, το μόνο υψηλό, άμεμπτο και πανάγιο, το υπέρτατο αγαθό, που έχει απομείνει στην πανάθλια ζωή μας;Αν εγώ σαν λαϊκός έκανα τέτοια πράγματα θα μου επέτρεπαν να κοινωνήσω; Σίγουρα και πολύ σωστά όχι! Θα μου έλεγαν αμαρτάνεις παιδί μου, και αν δεν αλλάξεις, εγώ σου βάζω κανόνα και δεν σου επιτρέπω να κοινωνήσεις.

Τι θα πούμε αδελφοί στα παιδιά μας; Αυτό που λένε πολλοί,πιστεύω αλλά δεν αντέχω τους παπάδες; Εγώ το αντίθετο θέλω. Θέλω τους ιερείς αλλά με ράσο που να μυρίζει Ορθοδοξία, να πέφτω μπροστά του και να κλαίω τις αμαρτίες μου και μετά να σηκώνομαι απελευθερωμένος, καθαρός και να μπορώ να πω στον Θεό νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη. Θέλω να λέω στα παιδιά μου, πήγαινε στον παππούλη και φίλα του το χέρι. Μάθε παιδί μου, ότι αυτόν επέλεξε ο Χριστός, για να σε βοηθήσει να ελευθερωθείς εσύ από την αμαρτία. Να τον σέβεσαι και να τον τιμάς. Γιατί αυτός θα υποφέρει για σένα. Δεν θα κοιμηθεί για σένα, γιατί έτσι του πρόσταξε ο Θεός:Θα αφήσει τα ενενήνταεννέα πρόβατα για να σώσει το ένα. Δυστυχώς όμως εγώ δεν βλέπω κανέναν να τρέχει για το ένα πρόβατο, Αντιθέτως τρέχουν στους διαλόγους, τρέχουν στις εκάστοτε εορτές και στις δημόσιες εκδηλώσεις και αυτό το ένα πρόβατο, μόλις τολμήσει να πει κάτι, ακόμα και αν είναι λάθος, δεν το αγκαλιάζουν ως πατέρες, δεν το βοηθούν να σηκωθεί από τα βάρη της κοιλάδας του κλαυθμώνος παρά του κουνούν το δάκτυλο, το υβρίζουν ως εγωκεντρικό, φανατικό, ανυπάκουο, πλανεμένο, φθονερό, απάνθρωπο.

Μιλούν για αγάπη αλλά άλλαξαν και αυτήν την αγάπη. Γιατί αγάπη σημαίνει να λες την αλήθεια. Στον εξομολόγο και στον πνευματικό δεν πάμε για να μας δείξουν κατανόηση για τις αμαρτίες μας αλλά για να μας συνεφέρουν με την σωτηριακή δύναμη της Μίας Αλήθειας. Αν αγαπάμε τους αιρετικούς, λένε οι πατέρες, πρέπει να τους τονίσουμε τα λάθη τους και,όταν ακούσουν, να τους υποδεχθούμε με χαρά, γιατί ο ουρανός χαίρεται με την μετάνοια του κάθε αμαρτωλού. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που έγιναν Ορθόδοξοι. Ε αυτοί μιλούν με τα χειρότερα λόγια για το παραλθόν τους. Δεν μιλούν για αδελφοσύνες αλλά για σκοτάδι και πλάνη.Όταν όμως οι αιρετικοί δεν ακούν και δεν μετανονούν επί δεκαετίες τότε, λένε οι πατέρες, πρέπει να φεύγουμε, γιατί θα γίνουμε και εμείς το ίδιο. Αυτό μας έλεγαν και οι γονείς μας, όταν κάναμε κακές παρέες. Κακαί συναναστροφαί φθείρουσι ήθη χρηστά.

Αδελφοί, έλληνες Ορθόδοξοι,σε κάθε Θεία Λειτουργεία προσευχόμαστε για καλήν απολογίαν επι του φοβερού βήματος του Θεού. Πώς θα απολογηθούμε λέγοντες και μη πράττοντες; Τι θα Του πούμε; Αυτός είναι ο φόβος μου. Γι҆ αυτό ας με ονομάσουν όπως θέλουν. Ένα μόνο μην πιστέψετε σας εκλιπαρώ θερμά. Εγώ δεν φεύγω από την Εκκλησία του Θεού. Δεν φεύγω από την Εκκλησία των Αγίων. Δεν το νοεί ο νους μου να ζω χωρίς Εκκλησία και αυτό είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο που ζω εγώ και η οικογενειά μου αυτή την στιγμή. Δεν θα ακολουθήσω όμως ποιμένες που λένε άλλα από αυτά που είπε ο Χριστός και οι Άγιοι του. Μακάρι να δώσει ο Θεός να αναδείξουν οι ποιμένες το πνευματικό τους ανάστημα και να μας στηρίξουν στον αγώνα εναντίον της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Το μόνο που θέλω μέσα στην βρώμικη πια πολιτική, κοινωνία, ζωή είναι μία καθαρή πίστη. Το σίγουρο λιμάνι που θα βρω κουράγιο να προστατευθώ από τις φουρτούνες που μαστίζουν την ύπαρξη μου.

Δεν επιζητώ να σας πείσω αλλά σας μίλησα ως αδελφός, ως Έλλην, ως Ορθόδοξος ελεύθερος άνθρωπος. Σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε, αν σας σκανδάλισα και να προσεὐχεσθε για μένα και την οικογένεια μου. Είθε ο Θεός να στηρίξει την Εκκλησία Του και τους Χριστιανούς Ορθοδόξους.

«Τοῦτο ἐστί τὸ καύχημα ἡμῶν, ἡ πίστις ἡμῶν, ἡ καλὴ κληρονομία τῶν Πατέρων ἡμῶν. Μετὰ ταύτης Θεῷ παραστῆναι ἐλπίζομεν καὶ τῶν ἡμαρτημένων λαβεῖν τὴν ἄφεσιν. Ταύτης δὲ ἄνευ οὐκ οἶδα ποία δικαιοσύνη τῆς αἰωνίου κολάσεως ἡμᾶς λυτρώσεται». 

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός

Το κείμενο είναι στο μονοτονικό για καλύτερη κατανόηση

Αδαμάντιος Τσακίρογλου

https://katanixis.blogspot.gr

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

apantaortodoxias

Η ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Kωνσταντίνος

ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Στην παράδοση του Αγίου Όρους υπάρχει μια έντονη πολεμική κατά των αιρέσεων και ειδικότερα κατά τουΠαπισμού.

Στο παρόν κείμενο θ’ αναφερθούμε κυρίως στην δράση των Αγιορειτών αγίων κατά των εχθρών της Αληθείας και της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θεωρούμε ότι η πτυχή αυτή της αγιορείτικης ιστορίας και παραδόσεως δεν είναι τόσο γνωστή κι έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία και σημασία σήμερα. 

Οι άγιοι δεκατρείς μάρτυρες της μονής Καντάρας (1231), που λέγεται πως ξεκίνησαν την άσκησή τους από τον ιερό Άθωνα, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στη Κύπρο, κλήθηκαν να αρνηθούν την πίστη τους από τους Λατίνους. Αγέρωχοι και απτόητοι υπέστησαν σκληρά βασανιστήρια και είχαν μαρτυρικό τέλος μένοντας σταθεροί στην ορθόδοξη πίστη.

Ο κτήτορας της Αθωνικής μονής Χιλανδαρίου Άγιος Σάββας (1236), πρώτος αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, στήριξε την ορθόδοξη πίστη και καταπολέμησε τις αιρέσεις με την γλυκύτητα της ακραιφνούς διδασκαλίας του, που είχε διδαχθεί από την μακρά παραμονή του στον Άθωνα.

Ο οσιομάρτυς Ιωάννης Δοχειαρίτης (1275), για την υποστήριξή των ορθών δογμάτων έναντι των Λατίνων στη Θεσσαλονίκη δέχθηκε διωγμούς, τους οποίους υπέμεινε άριστα. Για την ομολογία του υπέστη μαρτυρικό θάνατο από προδότη φιλενωτικό και λατινόφρονα μαθητή του. Το αυτό και ο μαθητής του Γρηγόριος Δοχειαρίτης(1275), ο οποίος έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου υπερασπιζόμενος απτόητα τα ορθόδοξα δόγματα.

Ο άγιος Ιωαννίκιος ο Α’ (1279), αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, από ηγούμενος του Χιλανδαρίου, ποίμανε βάσει των ιερών Κανόνων το ποίμνιό του. Διαφύλαξε αλώβητη την ορθόδοξη πίστη. Δεν συμμετείχε στην κίνηση για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό, που ενεργούσε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος (1261-1282).

Ο Οσιομάρτυς Κοσμάς, Πρώτος του Αγίου Όρους (1279-1280) απαγχονίσθηκε από τους Λατινόφρονες στις Καρυές μη θέλοντας να υποκύψει στα λατινικά δόγματα. Μαζί του μαρτύρησαν πατέρες Καρυώτες, Κουτλουμουσιανοί, Ιβηρίτες, Βατοπεδινοί, Ζωγραφίτες και Ξενοφωντικοί.

Ο όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής (13ος αιώνας) καταγόταν από την Ιταλία και άνηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Τον εγκατέλειψε χάριν της φιλτάτης Ορθοδοξίας και μέσω Βυζαντίου ήλθε στο Άγιον Όρος. Επειδή αντιτάχθηκε στην ένωση των Εκκλησιών, εξορίσθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο νηπτικός ομολογητής, Αγιορείτης όσιος.

Ο όσιος Γεράσιμος ο Σιναΐτης (1320), μαθητής του οσίου Γρηγορίου του Σιανΐτου (1346), μετά την έξοδό του από τον Άθωνα, περιήλθε την Ελλάδα ενισχύοντας τους πιστούς, βοηθώντας πολλούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Το αυτό πράττουν οι συμμαθητές του Ιωσήφ «ο ορθοδοξότατος» και Νικόλαος «ο ομολογοτής», που δέχθηκε για την πίστη του φυλακίσεις και εξορίες.

Ο άγιος Νικόδημος αρχιεπίσκοπος Πεκίου (1325), αγωνίσθηκε ακούραστα για την εκρίζωση των αιρέσεων των Βογομίλων και την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Το αυτό έργο εποίησε ο άγιος Δανιήλ ο Β’, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1338).

Ο άγιος Θεόκλητος μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1324/6) μεταβαίνοντας από τον Άθωνα στην Κωνσταντινούπολη ήλεγξε για την εκκλησιαστική του πολιτική τον αυτοκράτορα Μιχαήλ η’ τον Παλαιολόγο, με αποτέλεσμα να ριχθεί στη φυλακή. Ο επίσκοπος συνέχισε την ορθόδοξη διδασκαλία του σε όλη του τη ζωή απτόητα.

Ο άγιος Ισίδωρος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (U1350) διδασκάλους στον Άθωνα είχε τους αγίους Γρηγόριο Σιναΐτη και Γρηγόριο Παλαμά. Στη Θεσσαλονίκη, όπου στέλνεται να εργασθεί ιεραποστολικά, στέκεται στο πλευρό του αγίου Παλαμά και είναι ένας από τους πρώτους που πολεμά τον αιρετικό Βαρλαάμ. Ως πατριάρχης αποκατέστησε τον συνοδοιπόρο του στους αντιαιρετικούς αγώνες άγιο Παλαμά, τον οποίο χειροτόνησε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.

Ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης (1355/6) υπήρξε ομολογητής αγιορείτης και πολλές υπέστη από τους κακοδόξους εξορίες και θλίψεις για την ακρίβεια της πίστεώς του.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1359) υπήρξε μέγας θεολόγος. Υποστήριξε το ορθόδοξο δόγμα με γνώση, πίστη και επιμονή. Κατατρόπωσε με τους υπέροχους λόγους του τους αιρετικούς Βαρλαάμ, Ακίνδυνο και Γρηγορά. Για το σθένος του υπέμεινε διωγμούς φυλακίσεις κι εξορίες. Αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο, σήμερα θα είμασταν τουλάχιστον Ουνίτες. Γι’ αυτό τον μισούν οι Λατίνοι μέχρι σήμερα.

Ο όσιος Θεοδόσιος Τυρνόβου (1362/3) μετά την παραμονή του στον ιερό Άθωνα επιστρέφει στην πατρίδα του Βουλγαρία κι εγκαθίσταται στην μονή Κελιφάρεβα. Η μονή αποτέλεσε φάρο Ορθοδοξίας, κέντρο αντιαιρετικό, όπου ακτινοβολούσε στη Σερβία, Ουγγαρία και Βλαχία. Ο άγιος συχνά άφηνε την ησυχία, για να υπερασπίσει τα ορθόδοξα δόγματα, που κινδύνευαν από τους ακόλουθους των αιρετικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους Αδαμιστές, τους Βογομίλους και τους Εβραίους. Στη σύνοδο του 1359 της Βουλγαρίας πρωτοστάτησε κατά των αιρετικών κι έδωσε μεγάλη χαρά στους πιστούς για την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης και του ψεύδους των αιρέσεων.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1379) πήρε μέρος στις ησυχαστικές έριδες, στο πλευρό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Έγραψε λόγους κατά του Ακινδύνου. Πήρε μέρος στη σύνοδο του 1351 για το ησυχαστικό ζήτημα και συνέταξε τον τόμο των πρακτικών της. Το 1368 συνοδικά αναγνώρισε την αγιότητα του Παλαμά. Υπήρξε βαθύς θεολόγος και υπεράσπισε με ακαταμάχητο σθένος την Ορθοδοξία. Εξουδετέρωσε τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων. Τιμάται την Ε’ Κυριακή των Νηστειών ως φύλακας της Ορθοδοξίας.

Ο άγιος Μακάριος ο Μακρής (1431) μόνασε στη μονή Βατοπεδίου. Διά του γέροντός του Δαυίδ σχετίσθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ τον Παλαιολόγο. Ως ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως εστάλη από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η’ τον Παλαιολόγο στην Ρώμη ως αντιπρόσωπός και διακρίθηκε για την άκαμπτη στάση του και το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. Έγραψε λόγο κατά της εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπου τονίζει τις σοβαρές μεγάλες διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Λατίνων.

Ο Διονυσιάτης άγιος Νήφων ο Β’ και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1508), μετά την εκθρόνισή του και κατά την παραμονή του στη Βλαχία, έσωσε την ρουμάνικη Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, τις διάφορες αιρέσεις, δεισιδαιμονίες και ηθοφθορίες. Παρόμοιο έργο επιτέλεσε στην Ρωσσία ο Βατοπεδινός μοναχός όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1556).

Ο άγιος Βασίλειος Όστρογκ ο θαυματουργός (1671) έζησε αρκετά στο Άγιος Όρος. Ως επίσκοπος στην πατρίδα του Σερβία προφύλαξε σθεναρά το ποίμνιό του από τους Ιησουΐτες, τη λατινική προπαγάνδα και την Ουνία.

Ο όσιος Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (1745) δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, που δίδασκε «αλλόκοτα δόγματα και άθεα μαθήματα» της αιρέσεως του Μολίνου. Παραβρέθηκε και σε σύνοδο, για να στηλιτεύσει την «πανσπερμία των αιρέσεων» του Μεθοδίου. Σε όλη του τη ζωή υπερασπιζόταν την ορθόδοξη παράδοση και δογματική.

Ο ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός (1779), ο ακάματος Φιλοθεΐτης ιερομόναχος, δεν έπαυσε με αυστηρότητα να στηλιτεύει τα λάθη των Λατίνων και των Εβραίων στα πύρινα κηρύγματά του. Μαρτύρησε από το μίσος των Εβραίων και των Οθωμανών.

Οι άγιοι Κολλυβάδες Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1794), Μακάριος Νοταράς (1805), Νικόδημος Αγιορείτης (1809), Νήφων ο Χίος (1809) και Αθανάσιος ο Πάριος (1813) στους λόγους τους, στις συγγραφές και στα έργα τους υποστηρίζουν με σθένος και βαθειά γνώση την Ιερά παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες, τα απαράβατα δόγματα της Εκκλησίας μας. Στιγματίζουν τις πλάνες τις εκτροπές, τα σχίσματα, τις αιρέσεις, τους άθεους.

Οι ένδοξοι νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ιερομάρτυρες Αγιορείτες υπογράφουν με το αίμα τους την ακέραιη πίστη τους στο ορθόδοξο δόγμα και δεν διστάζουν με τόλμη και αφοβία να μιλήσουν για το ψεύδος του Ισλαμισμού και του Ιουδαϊσμού.

Τα παραπάνω στοιχεία λαμβάνουμε από λίαν προσεχώς εκδιδόμενο και από αρκετών ετών ετοιμαζόμενο έργο μας οι Άγιοι του Αγίου Όρους, οι οποίοι να πρεσβεύουν υπέρ της σεμνής, συνεπής, διακριτικής κι σώφρονης υποστήριξης της παραδοσιακής ορθόδοξης γραμμής των αγίων πατέρων μας, από όλους μας σήμερα. Σε καιρούς έξαρσης του επάρατου οικουμενισμού και του πονηρού συγκρητισμού χρειάζεται αντίσταση και αντίδραση. Όταν ο Πάπας διακηρύσσει ότι είναι ο μόνος εκπρόσωπος του Θεού και πατέρας και ποιμένας όλων των χριστιανών του κόσμου, δεν μπορούμε να τον ονομάζουμε «άγιο αδελφό»…

Γέροντος Μωυσέως Αγιορείτου

Εκ της εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος»

https://missionanatolis.wordpress.com

Πνευματική και σωματική γύμνια

Ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένως ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ ταλανίζει τὸν νεοέλληνα ἔχει τὶς ρίζες της σ’ ὅλες τὶς κρίσεις ποὺ προηγήθηκαν αὐτῆς. Οἱ Ἕλληνες κατάντησαν ἕρμαια τῶν ἐξουσιαστῶν ἀφοῦ ἀπώλεσαν – σταδιακῶς – τὰ ἰδανικά, τὶς ἀξίες, τὴν Ὀρθόδοξη θρησκευτικότητά τους καὶ σχεδὸν ὅλους τοὺς ἠθικοὺς φραγμούς.

Οἱ νεοέλληνες, στὸν διάβα τῶν τελευταίων, διεφθαρμένων δεκαετιῶν, πούλησαν τὰ ἰμάτια τῆς ψυχῆς τους καὶ τὴν ἄφησαν παντελῶς γυμνή. Καὶ μιὰ γυμνὴ ψυχὴ ὀδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ σκοτεινὲς ἀτραποὺς, οἱ ὁποῖες ἔχουν πολλὰ ὀνόματα· ἀκολασία, πορνεία, φιλαργυρία, κατάθλιψη, μῖσος, συμφεροντολογία, δαιμονικὴ ἔπαρση.

Ἡ ἔπαρση καὶ ἡ πορνεία βρίσκει πρόσφορο ἔδαφος σὲ πολλὰ ἀπὸ τὰ λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα (social media), ὅπως τὸ Facebook καὶ τὸ Instagram. Γυναῖκες ἐκμεταλλεύονται τὴν εὔκολη δημοσιότητα γιὰ νὰ πουλήσουν τὴν γυμνὴ τους σάρκα στὰ μάτια τῶν εὐνουχισμένων ἀνδρῶν, ὑποβιβάζοντας τὸν ἑαυτό τους σὲ πορνίδια.

Ὁ Ἕλληνας ἔχει πάψει νὰ μορφώνεται. Ἡ Παιδεία ποὺ τοῦ παρέχουν φορτώνει τὸν ἐγκέφαλό τους μὲ γνώσεις ἐγκυκλοπαιδικές καὶ ἐπιστημονικὲς, ἀλλὰ τὸν ξεγυμνώνει ἀπὸ κάθε εἴδους ἰδανικό, ὅπως ἡ φιλοπατρία καὶ ἡ Ὁρθόδοξη πίστη. Ἡ Παιδεία τοῦ σάπιου νεοελληνικοῦ κράτους δὲν προσφέρει ἀρετὲς καὶ ἀριστεῖα, παρά μόνο προσωπικὴ καὶ κοινωνικὴ διαφθορά. Ὅμως, ξέχασα, ὁ Ἕλληνας διαβάζει! Διαβάζει ὅλες ἐκεῖνες τὶς μποῦρδες ποὺ τολμοῦν καὶ τὶς ὀνομάζουν “νεοελληνικὴ λογοτεχνία”. Εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τὰ βιβλία ποὺ πωλοῦνται μὲ τὸ κιλὸ στὰ διάφορα ἐκπτωτικὰ bazaar καὶ στὰ πανηγύρια. Εἴπαμε· ὁ Ἕλληνας δὲν ἔχει τὸ κουράγιο νὰ μελετήσει, γι’ αὐτὸ ἀπλῶς διαβάζει.

Ἡ πνευματικὴ γύμνια τοῦ Ἕλληνα, δυστυχῶς, πολλές φορὲς ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο καὶ στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση. Ἡ ἐσωτερικὴ γύμνια ἐξωτερικεύεται ὡς σωματικὴ γύμνια. Τὰ καλοκαίρια – καὶ ἐνίοτε καὶ τὸν χειμώνα – οἱ γυναῖκες (μικρὲς καὶ μεγάλες) κυκλοφοροῦν μὲ τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα. Στὶς παραλίες, πολλές φορές, ἀπουσιάζουν κι αὐτά. Μητέρες(!) ἡμίγυμνες, μὲ τρυπημένο ἀφαλό και τατουάζ σέρνουν στοὺς δρόμους καὶ τὶς καφετέριες τὰ δύσμοιρα παιδιά τους. Εἰκόνα ἐξευτελιστική. Τὸ σῶμα τῶν ἀνδρῶν, ἀπὸ τὰ τατουάζ, τὸ ξυρισμένο στέρνο καὶ τὰ μούσια, μοιάζει περισσότερο μὲ σῶμα ἐγκληματία, προαγωγοῦ ἢ μούτσου. Τὰ τρομπαρισμένα μούσκουλα ἀπὸ τὶς πρωτεΐνες καὶ τὰ συμπληρώματα βρίσκουν τρόπο ἔκφρασης στὶς καφετέριες, στὶς παραλίες καὶ βεβαίως στὰ social media. Ἐκεὶ ψάχνουν νἀ βροῦν τὸν χαμένο τους ἀνδρισμό.

Αὐτὴ εἶναι ἡ γυμνἠ ἀλήθεια. Ὁ νεοέλληνας εἶναι μοδάτος (fashion victim), τρώει ἀμάσητο ὅ,τι τοῦ σερβίρουν, ἀλλά ἡ ψυχή του εἶναι γυμνή, ἀτροφική, χαμένη σὲ σκοτεινὸ λαβύρινθο. Ἡ τύχη του εἶναι προδιαγεγραμμένη: ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ.

https://greekorthodoxagon.wordpress.com

Υπάρχουν στιγμές που ζυγίζουν αιωνιότητα! Είμαστε έτοιμοι για ηρωϊκές θυσίες;

Μπορεῖτε, ἀγαπητοί μου, ν᾿ ἀναπαραστήσετε νοερὰ τὸ φυσικὸ περιβάλλον, μέσα στὸ ὁποῖο ἀκούστηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ φω­νὴ τοῦ Ναζωραίου; Εἶνε ἡ θελκτικὴ πεδιάδα τῆς Γαλιλαίας μὲ τὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος.

Ἐκεῖ ζοῦσαν ἥ­συ­χα καὶ ταπεινὰ τέσσερις ψα­ρᾶ­δες· ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Πέτρος, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος. Ἂν κανεὶς τοὺς ἔλεγε ὅτι μετὰ δύο χι­λιάδες χρόνια τὰ ὀνόματά τους θὰ μείνουν στὴν παγκόσμιο ἱστορία, ποιός θὰ τὸν πίστευε; Τί λές; θ᾽ ἀπαντοῦσαν· ἐ­δῶ ἔσβησαν ὀνόματα αὐτοκρατόρων, τὰ δικά μας θὰ μείνουν;

Ὦ Θεὲ τῶν ταπεινῶν, τί ἔνδοξο μέλλον ἐ­πε­φύλασσες σ᾽ αὐτοὺς τοὺς ταπεινοὺς ψαρᾶ­δες! Τοὺς ὕψω­σες πάνω ἀπὸ βασιλεῖς καὶ σοφούς.

Εἶνε κάτι στιγμὲς ποὺ ζυγίζουν αἰωνιότητα!

Ὁ ἥλιος ἔρριχνε τὶς πρῶτες ἀκτῖνες του κ᾽ ἡ λίμνη ἔμοιαζε καθρέφτης. Ὁ Ἀνδρέας κι ὁ Πέ­τρος ῥίχνουν ἀκόμη τὰ δίχτυα, ὁ Ἰωάννης κι ὁ Ἰάκωβος μόλις τὰ ἔχουν σύρει, κι ἀκοῦνε φωνή· «Δεῦτε ὀπί­σω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀν­θρώπων» (Ματθ. 4,19). Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ. Κά­τι μυστηριῶδες συμβαίνει μέσα τους. Ἡ φωνὴ αὐ­τὴ τοὺς τραβᾷ σὰν μα­γνήτης. Ἀμέ­σως, δίχως χρονοτριβή, τὸν ἀκολουθοῦν. Ἐκεῖ στὴν ὄχθη ἀ­φήνουν ὅ,τι πολύτιμο καὶ ἀγαπη­τὸ ἔχουν (δί­χτυα, πλοιάρια, φίλους, γέροντες γονεῖς, γυναῖκα, παιδιά, τὰ πάντα), λένε «Χαῖ­ρε, κόσμε» καὶ προσκολλῶνται σὲ κάποιον, ποὺ δὲν ἔχει ποῦ νὰ κλίνῃ τὴν κεφα­λή. Τί μυστήριο! Κόσμε, ποὺ μετρᾷς τὰ πάν­τα μὲ τὸν πῆχυ τοῦ συμφέ­ροντος, μπορεῖς νὰ ἐκτιμή­σῃς τὴ θυσία τῶν τεσσάρων αὐτῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας;

Στὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀξίζει νὰ ἐπιμείνουμε, γιὰ νὰ βγοῦν μερικὰ διδακτικὰ συμπεράσματα.

Ἂς θαυμάσουμε πρῶτον τὴν ἐκλογή. Ὁ Κύ­ρι­ος γιὰ τὴν ἀναγέννησι τοῦ κόσμου, ἔργο μο­ναδικό, καλεῖ ὡς συνεργάτες του ψαρᾶδες!

Μά, Κύριε, στὴν ἐποχή σου ὑπῆρχαν τόσοι ἄλλοι καταλληλότεροι. Στὴν Ἰεριχὼ κατοικοῦ­σαν 7.000 ἱερεῖς καὶ λευΐτες. Στὰ Ἰεροσόλυμα ἦ­ταν οἱ κεφαλὲς τοῦ Ἰσραήλ, ἀρχιερεῖς, γραμ­ματεῖς, φαρισαῖοι, νομοδιδάσκαλοι, τὸ ἄνθος τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ διανοουμένου κόσμου τῶν Ἰουδαίων. Ἀπ᾿ ὅλους αὐτοὺς δὲν θὰ ἦταν φυσικὸ νὰ ἐκλέξῃς τοὺς συνεργάτες σου;

Ἀλλ᾿ ὄχι! Τὰ κριτήρια τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τὴν ἀ­ξία τῶν ἀνθρώπων εἶνε πολὺ διαφορετικά. Ὁ κόσμος ἔβλεπε τὰ ἐξωτερικά, τὸ χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, τὶς μεγαλοπρεπεῖς ἐμφανίσεις, τὶς συ­χνὲς θεατρικὲς ἐπιδείξεις τῆς θρησκευτικότη­τος, καὶ θαμπωνόταν. Θαύμαζε τὴν ἐπιφάνεια, ἀλλὰ τί κρυβόταν στὸ βάθος δὲν μποροῦσε νὰ διακρίνῃ. Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ φαίνονταν ὑποδεί­γματα ἠθικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ βίου, ἀπατοῦ­σαν τὸν κόσμο. Ἔμοιαζαν μὲ μεγαλοπρεπὲς ἄ­γαλμα, ποὺ ἀπὸ μακριὰ ἀκτινοβολεῖ, ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀ­πὸ μιὰ λεπτὴ ἐπιχρύσωσι ὅλο τὸ ὑπόλοιπο εἶ­νε μολύβι. Τέτοιοι ἦταν καὶ οἱ θρησκευτι­κοὶ ἄρ­χοντες τοῦ Ἰσραήλ. Εὐτελεῖς στὸ χαρα­κτῆρα, σκέπαζαν τὶς μεγαλύτερες κακίες μὲ μία ἐπίπλαστη θρησκευτικότητα, ποὺ μποροῦσε ν᾿ ἀ­πατᾷ ὅλους ἐκτὸς ἀπὸ Ἐκεῖνον ποὺ τὸ βλέμμα του σὰν ἀκτῖνες Ραῖντγκεν φτάνει στὰ βάθη καὶ βλέπει καθαρὰ τί ὑπάρχει στὸν πυθμένα.

Ἐνῷ λοιπὸν ὁ Κύριος ἔβλεπε τί βόρβορος κρύβεται σ᾽ αὐτούς, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος διέκρι­νε τί θησαυροί, τί καλωσύνη, τί εὐγενικὰ αἰσθή­ματα ὑπῆρχαν στὶς καρδιὲς τῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας. Αὐτοὶ ἦταν ἄνθρωποι μὲ ἀξία.

Θαυμάστε τὴν προθυμία τους· εἶνε γενναῖοι στὶς θυσίες. Στὴν πρόσκλησι τοῦ Κυρίου δίνουν ἡρωικὴ ἀπάντησι στὴν πρᾶξι· «Γιὰ σένα, Κύριε, τὰ θυσιάζουμε ὅλα»! Θέλετε νὰ ἐκτιμήσετε πρεπόντως τούτη τὴ θυσία, ποὺ ἔκαναν αὐτοὶ οἱ ψαρᾶδες τὴν ἡμέρα ἐκείνη;

Ὑποθέστε, ὅτι ὁ Κύριος ἐπισκέπτεται σήμερα τὴ γῆ καὶ θέλει νὰ ἐκλέξῃ τοὺς νέους συνεργάτες του· κι ἀντὶ νὰ πάῃ στὴν Τιβερι­ά­δα, αὐτὴ τὴ φορὰ πηγαίνει στὴν ἀγορά, στὸ χρηματιστήριο, στὰ μεγάλα ἐμπορικὰ καταστήματα, καὶ στέκοντας στὴν πόρτα ἀπευθύνει τὴν πρόσκλησί του «Δεῦτε ὀπίσω μου!» ἤ, ὅπως τὴ μεταφράζει ὁ Τζοβάνι Παπίνι, «Ἄφησε τὸ μαγαζὶ καὶ τὴν κάσσα σου». Ποιοί ἆραγε ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς κυριάρχους τοῦ πλούτου, ποὺ ἔχουν κλείσει τὴν ψυχή τους μέσα σὲ ἀποθῆκες ἐμπορευμάτων καὶ χρηματοκιβώτια, θὰ φαίνονταν πρόθυμοι νὰ τὸν ἀκολουθήσουν; Ἤ, ἂν πήγαινε στὰ πανεπιστήμια καὶ τὶς ἀκαδη­μίες καὶ ἀπηύθυνε τὴν πρόσ­κλησι στοὺς σοφοὺς καὶ ζητοῦσε νὰ διαθέσουν τὰ πνευμα­τικά τους κεφάλαια στὴν ὑπηρεσία του, ποιοί ἆ­ραγε ἀπ᾿ αὐτοὺς θὰ ἔσπευδαν ν᾽ ἀνταλλάξουν τὴ σο­φία τοῦ κόσμου μὲ τὴ «μωρία» τοῦ κηρύγματός του; Ἢ τί ὑποδοχὴ θὰ εὕρισκε ἡ πρόσκλη­σι τοῦ Κυρίου, ἂν ἀπευθυνόταν στοὺς πολιτικοὺς καὶ διπλωμάτες; «Δεῦτε ὀπίσω μου· ἀ­φῆ­στε πιὰ τοὺς ἑλιγμούς, τὶς δολοπλοκίες, τὰ ψέ­ματα· βαδίστε τὴν εὐθεῖα ὁδό, πέστε τὴν ἀλήθεια!». Καὶ ἂν τέλος ὁ Κύριος στρεφόταν στοὺς θρησκευ­τικοὺς ἀρχηγοὺς καὶ ἔλεγε σ᾽ αὐ­τοὺς ποὺ τὸν ἐκπροσωποῦν «Δεῦτε ὀπίσω μου· ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς χλιδῆς καὶ εὐμαρείας σᾶς καλῶ σὲ ζωὴ λιτότητος καὶ αὐταπαρνήσεως, νὰ βαδίσε­τε στὰ ἴχνη μου, νὰ ζήσετε ὅπως ἐγώ!», πόσοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἆραγε θὰ τὸν ἀκολουθοῦσαν;

Καὶ ἂν ὁ Κύριος ἄφηνε ὅλους αὐτούς, ποὺ κατέχουν τὰ σκῆπτρα τοῦ ἐμπορίου, τῆς παιδείας, τῆς πολιτείας καὶ τῆς θρησκείας, κ᾽ ἐρ­χόταν σ᾽ ἐσένα, ἀγαπητέ μου, καὶ σοῦ ἔλεγε «Παιδί μου, δεῦρο ὀπίσω μου! Δίνω αὐτὴ τὴ στιγμὴ μάχη σὲ κάποιο σημεῖο τῆς γῆς καὶ γιὰ νὰ νικήσῃ ἡ ἀλήθειά μου σοῦ ζητῶ νὰ δώσῃς ὄχι ἁπλῶς ἕνα ἢ δύο ἀπὸ τὰ χίλια ποὺ ἔχεις, ἀλλὰ ὅλα, καὶ τὰ χίλια· τὰ νιᾶτα, τὸ χρῆμα, τὴν ἐργασία, τὴ ζωή σου. Σὲ χρειάζομαι», εἶσαι ἕ­τοιμος γιὰ μία τέτοια ἐπιστράτευσι;

Δειλὲς ψυχές, ποὺ τρέμετε νὰ θυσιάσετε γιὰ τὴν ἀγάπη Ἐκείνου κάθε ἀδυναμία καὶ προσ­κόλλησι στὴν ὕλη, ἐλᾶτε λοιπὸν νὰ δῆτε τοὺς τέσσερις ψαρᾶδες, ποὺ μὲ τὴν πρώτη ἐπαφὴ μὲ τὸν Διδάσκαλο ἠλεκτρίζονται κ᾽ ἐγκαταλείπουν τὸ πᾶν γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.

Γιὰ τοὺς πολλούς, ἀγαπητοί μου, ἡ θρησκεία τοῦ Ναζωραίου εἶνε ὡραία καὶ θελκτικὴ ὅταν παρουσιάζεται σὰν μία ψυχαγωγία· ὡραία ἡ μου­σικὴ τῶν ψαλτάδων της, ὡραία ἡ ῥητορεία τῶν ὁμιλητῶν της, ὡραῖα τὰ θρησκευτικὰ βιβλία, μο­ναδικὲς οἱ σελίδες τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἀλλ᾿ ὅ­ταν ἡ θρησκεία παρουσιαστῇ ὡς θυσία, ὡς μαρτύριο, ὡς σταυρός, τότε ἀρχίζει ἡ τρομα­κτι­κὴ διαρροή. Ἀπὸ τοὺς χίλιους κοντὰ στὸν Ἰησοῦ δὲν θὰ μείνουν οὔτε πέντε, ὅταν ζητήσῃ δάκρυα καὶ αἷμα! Κοιτάξτε πόσα πλήθη ἔτρεξαν ὅταν πολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους, καὶ πόσοι ἔμειναν κοντά του τὴν ὥρα τοῦ μεγάλου μαρτυρίου, τῆς ὑψίστης θυσίας του.

Ἐκεῖνοι ποὺ μένουν κοντά του γιὰ νὰ ἔχουν κέρδη, εἶνε κερδοσκόποι. Ἀλλὰ ὁ Χριστιανός, ὁ πιστός, δὲν σκέπτεται ἔτσι. Σύνθημα ἔχει τὸ τοῦ Παύλου ἢ μᾶλλον τοῦ Κυρίου· «Μακά­ρι­όν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35). Δίνει, συνεχῶς δίνει, ἰδίως ἂν εἶνε πλούσιος. Ὅπως ὁ ἀείμνηστος πρόγονός μας Λάζαρος Κουντουριώτης, ποὺ ὅταν κηρύχθηκε ἡ ἐπανά­στασι τοῦ ᾽21 στὰ ὑπόγεια τοῦ ἀρχοντικοῦ του εἶχε στέρνα ἀπὸ χρυσᾶ νομίσματα, ἀλλ᾿ ὅ­ταν ἡ Ἑλλάδα ἐλευθερώθηκε δὲν εἶχε πιὰ οὔ­τε ἕνα χρυσὸ νόμισμα· τά ᾽δωσε ὅλα γιὰ τὴν πατρίδα. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ὅταν καίῃ στὴν καρδιά, εἶνε τὸ μυστικὸ ἐλατήριο ποὺ ὠθεῖ σὲ ὕψιστες θυσίες. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη στὴν ἰδανικώτερη μορφή της ἐνέπνεε τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔ­θεσαν ὡς πρόγραμμα τῆς νέας τους ζωῆς τὸ σύνθημα· Τὰ πάντα γιὰ τὸ Χριστό!

Ὤ ἡ ἀγάπη στὸ Χριστό! Ἀπαιτεῖ θυσίες, ποὺ ἀρχίζουν ἀπὸ μικρὲς καὶ φτάνουν ὣς τὰ ἄστρα. Καὶ στὶς θυσίες αὐτὲς πρῶτοι ἀναδείχθηκαν οἱ ἀπόστολοι. Ἐγκατέλειψαν τὴ λίμνη μὲ τὴν ὁ­ποία ἀπὸ παιδιὰ εἶχαν ἐξοικειωθῆ, πλοιάρια, συν­τρόφους, γονεῖς. Δὲν ἦταν βράχοι ἀναίσθη­τοι, ὥστε νὰ μὴ αἰσθανθοῦν αὐτὸ τὸ ξερρίζωμα.

Ἀλλ᾿ «ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνεῖχεν αὐτούς» (Β΄ Κορ. 5,14). Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὸν ἀκολούθησαν δὲν ἔχουν πιὰ ἡσυχία· σὰν τὸ ἐλάφι ποὺ πληγώνε­ται καὶ τρέχει παντοῦ φέροντας τὸ βέλος τοῦ κυνηγοῦ, ἔτσι κι αὐτοὶ τετρωμένοι ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, σπεύδουν παντοῦ ὅπου τοὺς καλέσῃ ἡ ἀ­γάπη του. Θὰ φτάσουν μέχρι τὴ Ῥώμη, θ᾿ ἀντικρύσουν τοὺς ἄγριους διῶκτες, θὰ κλειστοῦν στὶς φυλακές, θὰ δοῦν τὰ ξίφη τῶν δημίων, μὰ πουθενὰ δὲν θὰ ὑποχωρήσουν. Προχωροῦν πάντα μπρός, πρὸς μεγαλύτερες θυσίες. Ὁ Γολγοθᾶς εἶνε μπροστά τους. Ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου τοὺς κάνει νὰ θυσιάζουν κάθε μέρα καὶ κάτι περισσό­τερο, ἕως ὅτου θὰ προσφέρουν καὶ τὸ αἷμα τους γιὰ τὸν Κύριο ποὺ θυσιάστηκε γιὰ μᾶς.

Ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, εἴμαστε ἕτοιμοι; Οἱ στι­γμὲς εἶνε κρίσιμες. Σὲ θυσίες ἡρωικὲς μᾶς κα­λεῖ ὁ Κύριος. Ὅσο περισσότερα δίνουμε γι᾽ αὐ­τόν, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ διαλυθῇ τὸ σκοτάδι, θ᾽ ἀνατείλῃ ἥλιος, θὰ ἔρθῃ ἡ βασιλεία τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ νίκη καὶ ὁ θρίαμβος, ἡ ἀνάστασι καὶ ἡ εἰρήνη τῆς μαρτυρικῆς μας πατρίδος.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

1949 (19-6-1949 ἐκπομπὴ ἀπὸ Ρ.Σ.Λ.)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Και ιερεύς ιδών αυτόν αντιπαρήλθε...

- Γ έ ρ ο ν τ α, σήμερα ένα γεροντάκι δυσκολευόταν να ανέβη τις σκάλες της εκκλησίας και, ενώ περνούσαν πολλοί από΄κει, κανένας δεν πήγαινε να το βοηθήση.

- " Και ιερεύς ιδών αυτόν αντιπαρήλθε…. και λευϊτης ιδών αυτόν αντιπαρήλθεν".

΄Εχουν δίκαιο……
Δεν ξέρουν...…, δεν άκουσαν ποτέ το Ευαγγέλιο του καλού Σαμαρείτη !….
Τι να πω;
Αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αγαπάμε τους άλλους. Η αγάπη του εαυτού μας νικά την αγάπη προς τον πλησίον μας,γι΄αυτό κινούμαστε έτσι.
΄Οποιος όμως αγαπά τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους, δεν ζη σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Και ο Χριστός, αν σκεφτόταν τον Εαυτό Του, θα καθόταν στον Ουρανό, δεν θα ερχόταν στην γη να ταλαιπωρηθή, να σταυρωθή, για να μας σώση.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄.

http://orahmas.blogspot.gr

Ο ΠΡΟΠΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ

Τα δώρα και οι δωρεές του Θεού δεν έρχονται ποτέ άτακτα, με βία και βιάση, με κρότο και ταραχή στη ζωή μας. Το μυστικό φως του προσώπου του Χριστού γίνεται στην καρδιά του πιστού ο προπλασμός της πληρότητας. Η αγάπη του Τριαδικού Θεού αγαπά να αφομοιώνεται μέσα στην καρδιά έπειτα από ποικίλα στάδια αγώνα και ωρίμανσης. Η τελειότητα του ιερού Ευαγγελίου είναι απρόσιτα προσιτή στη ψυχή, διότι δεν παύει να έχει αναβαθμούς και διαβαθμίσεις που αντιστοιχούν ανεμπόδιστα στη ψυχή του κάθε ανθρώπου. 

Ο Θεός της καρδιάς και του προσώπου, ο προσωπικός και υπερπροσωπικός Θεός είναι πάντα παρών, εποπτεύει, προσέχει, κατέρχεται, εγγίζει και ενώνεται αδιάρρηκτα με την ανθρώπινη ύπαρξη πάντα μακριά από αιφνιδιασμούς, εντυπωσιασμούς, γοητείες και μαγικές μαεστρίες. Η σχέση μας μαζί Του έχει μέσα της μια υπέροχη μυστική ανάκραση, ένα εσωτερικό πολυκαιρισμένο ζύμωμα, μια ζηλευτή ενότητα, μια θαυμαστή πορεία, μια ωραία εξέλιξη και μια σεβαστική αξιοποίηση. Ευδοκεί να Τον αντιλαμβανόμαστε δίχως να σπάσουμε και να διαλυθούμε από το ακατάλυτο και την αγνωσία Του. Όταν Αυτός το θελήσει κι όταν το επιθυμήσουμε, γινόμαστε οι τέλειες φωτοειδείς μορφές Του, με όλα τα χρώματα της θεοπρέπειάς Του. 

Μια απότομη παρουσία, μια μονοκόμματη έλευση του θείου, το δίχως άλλο θα σκορπούσε φόβο και τρόμο στη ψυχή. Θα σήμαινε ένα δυσάρεστο γεγονός μιας μεγάλης και επικίνδυνης τραχύτητας, μ’ ένα δεινό αποτέλεσμα, που σίγουρα θα είχε σχέση με μια απευκταία σάρωση, η οποία θα τραυμάτιζε και θα απωθούσε διά παντός τη συνείδηση. Βαθμιαία, σταδιακά, λίγο–λίγο, αβρά, θωπευτικά, ήσυχα, ευγενικά, με ανιδιοτέλεια η αγάπη του Θεού μάς επιτρέπει να βιώνουμε τον παλμό το μυστηρίων Του. Το θαύμα του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου μοιάζει με μια ήσυχη ανατολή, κατά την οποία ο θεσπέσιος ήλιος κερδίζει σιγά και απαλά τον ορίζοντά του. 

Και η αξία σε όλο αυτό δεν είναι καν θεωρητική, είναι το παν: να μη χαλαστεί το ακέραιο και το ελεύθερο του ανθρώπινου προσώπου. Να μη ραγίσει η καρδιά που, παρά τον πόθο και την έφεσή της, δεν μπορεί ωστόσο να βαστάξει όσα με ιερή πεποίθηση λέει ότι ποθεί και δύναται να βαστάξει. Γιατί αυτό που τελικά ποθεί μέσα της είναι η αγάπη του Θεού, η οποία δεν είναι άλλη παρά μια ασύλληπτη αιωνιότητα και μια άπεφθη παντοδυναμία. 

Με υπερκόσμια διάκριση και με πρωτόφαντο σεβασμό ο Θεός βηματίζει χωρίς γδούπο στην ταπεινή μας αυλή και στρώνει ο Ίδιος αθόρυβα εκεί όλα τα δεσποτικά ιμάτιά του, που είναι τα πανέμορφα στάδια που έχουμε εμείς απόλυτα ανάγκη για να προσλάβουμε μεθεκτικά τη γνώση, τη δύναμη, τη χαρά και τη Χάρη Του. Ανάλογα με τη δική μας δεκτικότητα και χωρητικότητα, την κατάφαση και προαίρεση, έρχονται και λαμβάνονται μετά και όλες οι πείρες και οι γνώσεις από το χέρι Του σαν προσωπικές ευλογίες. Και το «αλάτι» σε αυτές ασφαλώς είναι το κάλλος της διαδικασίας, η τερπνή επιστήμη της διεργασίας. Το αυτόματο, το εύκολο, το γρήγορο και το παταγώδες το υπόσχεται και το προσφέρει μόνο η κόλαση. 

Η τάξη του Θεού είναι η φιλάνθρωπη άργητα, η ακατάλυτη ευγένεια, η μοναδική διάκριση και το πανήσυχο διάβα με πόθο, ζέση και υπομονή, όσα δηλαδή δεν ακυρώνουν την πνευματική αρμονία που εξέρχεται από τα ζωοπάροχα χνώτα Του. Σ’ Αυτόν ανήκουν και όλα εκείνα τα γόνιμα βήματα και ψυχωφέλιμα στάδια που δεν έχουν αδημονία, ανυπομονησία, κλονισμό και σπαραγμό. Εμείς αργούμε από αδυναμία· 

Αυτός αργεί από συγκατάβαση. Η δική Του αγάπη είναι η μόνη μέσα στον ακαρτέρητο και λυποψυχούντα κόσμο που μπορεί να περιμένει τη δική μας ασθενική εξέλιξη. 

Ο Θεός υπομένει βαθύστοργα την προσωπική μας ενηλικίωση, γιατί μόνο μέσα σ’ αυτή την πατρική εγκαρτέρηση Αυτός θέλησε να εναποθέσει όλη την προς εμάς παναγαπώσα πανσοφία Του και την πάνσοφη παναγάπη Του. Τα βήματα που κάνει συνεχώς προς την καρδιά μας, ενσταλάζουν έμπνευση, ευπρέπεια, μεγαλείο, δύναμη και χάρη υπομονής. Μ’ αυτή τη δύναμη είναι στολισμένη όλη η θεία αιωνιότητα, όλος ο χορός των αγίων, όλη η χώρα του Παραδείσου και όλες οι ψυχές που Τον αγάπησαν…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα;...

Ὅταν ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐξεφώνησε τὴ σπουδαιότατη ὁμιλία Του περὶ θείας Κοινωνίας, ποὺ διασώζεται στὸ ς΄ κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ἀκροατές Του εἶπαν: 

«Σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;» (Ἰω. ς΄ 60).Τοὺς φάνηκε παράδοξος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ποὺ τοὺς ἔλεγε: «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω. ς΄ 53). Δηλαδή, εἶπαν, μᾶς ἐπιτάσσει νὰ τρῶμε σάρκα καὶ νὰ πίνουμε αἷμα; Ἀπὸ τὸν ἀσυνήθιστο αὐτὸ λόγο τοῦ Κυρίου ὁρισμένοι σκανδαλίστηκαν καὶ ἀπεχώρησαν. Οἱ ἀκροατὲς αὐτοὶ δὲν ἦταν ἀπὸ τὸν στενότερο κύκλο τῶν δώδεκα καὶ τῶν ἑβδομήκοντα. Οὔτε πνεῦμα μαθητείας εἶχαν νὰ ρωτήσουν τί ἐννοοῦσε ὁ θεῖος Διδάσκαλος. Μᾶλλον τοὺς διέκρινε ἐπιπολαιότητα καὶ πεποίθηση στὴν κρίση τους.

Κατόπιν ὁ Κύριος ἀπευθύνθηκε καὶ στοὺς δώδεκα μαθητές Του καὶ τοὺς εἶπε: Μήπως θέλετε καὶ σεῖς νὰ φύγετε; Ὅταν ἄρχιζε τὴ δημόσια δράση Του, τοὺς ἀπηύθυνε προσωπικὴ πρόσκληση λέγοντας: «Δεῦτε ὀπίσω μου» (Ματθ. δ΄ 19), ἢ στὸ Ματθαῖο· «ἀκολούθει μοι» (Ματθ. θ΄ 9). Τώρα ποὺ Τὸν γνώρισαν καλύτερα, ποὺ ἄκουσαν τόσες ὑψηλὲς διδασκαλίες Του, ποὺ εἶδαν τόσα θαύματά Του, ποὺ ἀπήλαυσαν τόσες εὐεργεσίες Του, τοὺς λέει: «Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. ς΄ 67). Δὲν σᾶς ὑποχρεώνω νὰ μὲ ἀκολουθεῖτε χωρὶς τὴ θέλησή σας. Ἂν θέλετε νὰ ἀναχωρήσετε, εἶστε ἐλεύθεροι νὰ τὸ κάνετε.

Τότε ὁ Πέτρος ἐκ μέρους ὅλων Τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις». Σὲ ποιὸν ἄλλον διδάσκαλο νὰ πᾶμε, Κύριε; Ἐσὺ ἔχεις λόγια ποὺ μεταδίδουν ζωὴ αἰώνια. Ἐμεῖς οἱ δώδεκα ἔχουμε πιστέψει κι ἔχουμε γνωρίσει μὲ τὴν προσωπική μας πείρα ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ἰω. ς΄ 68-69).

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πέτρου φανερώνει ὅτι ὁ Διδάσκαλός τους ἦταν γι᾿ αὐτοὺς «τιμιώτερος παντὸς ἄλλου», ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἀσκοῦσε τόση ἕλξη στὴν ψυχή τους, ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ φύγουν ἀπὸ κοντά Του. Κύριε, ποιὸς θὰ μᾶς «μυσταγωγήσει τὰ παραπλήσια;»· «καὶ τίνι προσελθόντες τὸ κρεῖτ­τον εὑρήσομεν;», σημειώνει καὶ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (PG 73, 613). Ποιὸς θὰ μᾶς μυσταγωγήσει σὲ τόσο μεγάλες ἀλήθειες; 

Σὲ ποιὸν ἄλλον θὰ πᾶμε, γιὰ νὰ βροῦμε κάτι καλύτερο; Νὰ πᾶμε στοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους; στοὺς θύραθεν φιλοσόφους; στὸν κόσμο; στὴν ἁμαρτία; Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μαζί Σου. Διότι Ἐσὺ εἶσαι «ὁ Διδάσκαλος ὅλων τῶν διδασκάλων, μᾶλλον δὲ ὁ Ἕνας καὶ μόνος Διδάσκαλος». Δὲν εἶσαι ψευδοσωτήρας, ἀλλὰ ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, ὁ Λυτρωτής. Εἶσαι ὁ Χριστός, «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».

Σὲ ἄλλη περίσταση, μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ὁ ἀπόστολος Πέτρος πρόσθεσε:«Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12). Δὲν εἶναι δυνατὸν μὲ καν­έναν ἄλλον νὰ ἀποκτήσουμε τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Κανεὶς ἄλλος δὲν σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, παρὰ μόνο ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἂν Τὸν ἐγκαταλείψουμε καὶ φύγουμε, εἶναι σὰν νὰ ἐγκαταλείπουμε τὴ σωτηρία μας.

Πράγματι· ὁ Χριστὸς χαρίζει τὰ πάντα. Τὸ πολύ, τὸ ζωντανὸ καὶ ἀτέλειωτο ποὺ βρίσκουμε κοντὰ στὸ Χριστό, δὲν τὸ βρίσκουμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Τὸν ἀκοῦν οἱ θλιμμένοι καὶ παρηγοροῦνται, οἱ ψυχροὶ καὶ θερμαίνονται, οἱ πλανεμένοι καὶ σώζονται, οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ μετανοοῦν, οἱ πνευματικὰ νεκροὶ καὶ ἀφυπνίζονται, οἱ πιστοὶ καὶ ἁγιάζονται!

Ἐμεῖς ἆραγε ἔχουμε προσωπικὴ ἐμ­πειρία γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ παρόμοια μὲ τὴν ἐμπειρία ποὺ εἶχαν ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι; Τὸν ἀναγνωρίζουμε Κύριο καὶ Θεό μας, Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας, μοναδικὸ καὶ ἀπαράμιλλο Διδάσκαλό μας; Αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία Του καὶ τὴν ἐπίδρασή Του στὴ ζωή μας; Τὸν δοξολογοῦμε γιὰ τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς χάρισε; Τρέχουμε σὰν διψασμένα ἐλάφια νʼ ἀ­κούσουμε τὸν θεῖο λόγο Του, ποὺ ἔχει ζωὴ καὶ μεταδίδει ζωή;

Ἂν ἔχουμε αὐτὴ τὴ θερμὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Κύριο διὰ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ ὁμολογοῦμε τὴ σωτήρια ὁμολογία μας, ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας». Θὰ βεβαιώνουμε τότε ὅτι «ὅλα κον­τά Του ἐμεῖς τὰ βρήκαμε». Καὶ θὰ ἐ­παναλαμβάνουμε τὸν λόγο τοῦ ἀπο­στό­­λου Πέτρου: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευ­σό­μεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις»!

http://proskynitis.blogspot.gr/

«εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου»

Όταν προσεύχεσαι στον Θεό, γνώριζε ότι Αυτός είναι κοντά σου, «εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου» (Ρωμ. 10, 8).

 Σε αγαπά όσο κανείς άλλος στη γη και στον ουρανό, αφού είσαι παιδί Του, είσαι εικόνα Του.

Γι αυτό κι εσύ με πολλή αγάπη να Τον επικαλείσαι, να Τον ευγνωμονείς και να Τον δοξάζεις, γιατί Εκείνος είναι η δύναμή σου, η ζωή σου και η δόξα σου!

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

http://orahmas.blogspot.gr

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΟΠΑΥΣΗΣ

Έλεγε κάποιος απ’ τους Πατέρες ότι ένας μοναχός μπήκε κάποτε σ’ ένα ιατρείο κι εκεί πέρα είδε πολλούς που είχαν έρθει έχοντας διάφορες ασθένειες και που ο γιατρός έδινε στον καθένα τ’ ανάλογα φάρμακα. Αυτός, λοιπόν, ο μοναχός πλησίασε τον γιατρό και του λέει: «Υπάρχει κανένα γιατρικό βότανο που να σταματάει τ’ αμαρτήματα;».

Του λέει ο γιατρός: «Ναι, υπάρχει. Πήγαινε και πάρε τη ρίζα της πνευματικής πτωχείας, τα φύλλα της υπομονής, του βελανιδιού την ταπείνωση και την προσευχή των νοσούντων. Κι αφού τα τρίψεις όλα μαζί μες το γουδί της υπομονής, πέρασέ τα απ’ το κόσκινο των καθαρών λογισμών και βάλ’ τα όλα μέσα στην καθαρή χύτρα του εαυτού σου, βάζοντας σ’ αυτή το νερό της αγάπης και κάτω από τη χύτρα άναψε τη φλόγα του θείου πυρός. Κι όταν αυτά βράσουν καλά, άδειασέ τα με διάκριση πνευματική και δοκίμασέ τα με το κουτάλι της κατάνυξης· και σ’ όλες τις μέρες της ζωής σου να μη γυρίσεις πίσω στο παρελθόν σου. Αυτή είναι η μέθοδος που διαλύει πληθώρα αμαρτημάτων».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ

(1886–1983)

[Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ:

«Η μοναχική ζωή

κατά τους Αγίους Πατέρας»,

Κεφ. Ι, §37, σελ. 73,

Εκδοτικός Οίκος «Αστήρ»,

Αθήναι 19722.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφίας,

πληκτρολόγηση κειμένου

και ολική μεταφορά του

στη δημοτική: π. Δαμιανός.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Οἱ ἐντολές τῆς Καινῆς Διαθήκης

Νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο μέ ὅλη σου τήν ψυχή, μέ ὅλη σου τήν καρδιά, 

μέ ὅλη σου τή διάνοια καί μέ ὅλη σου τή δύναμη.

(Μᾶρκος Κεφ.ιβ' Παρ.30)

Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου (Ματθαῖος ιθ' 19)

Νά εἶσαι ταπεινός (Ματθαῖος ε' 3)

Νά εἶσαι εἰρηνικός καί πρᾶος (Ματθαῖος ε' 5)

Νά διψᾶς γιά δικαιοσύνη (Ματθαῖος ε' 5)

Νά εἶσαι ἐλεήμων (Ματθαῖος ε' 7)

Νά μή φονεύεις (Ματθαῖος ε' 21)

Νά μήν ὀργίζεσαι (Ματθαῖος ε' 22)

Νά μήν ὑβρίζεις τόν πλησίον (Ματθαῖος ε' 22)

Νά μή μοιχεύεις (Ματθαῖος ε' 27)

Νά μήν ἐπιθυμεῖς τή γυναίκα τοῦ πλησίον (Ματθαῖος ε' 28)

Νά μή ἀντιδικεῖς (Ματθαῖος ε' 39)

Νά ἀγαπᾶς τόν ἐχθρό σου (Ματθαῖος ε' 44)

Νά συγχωρεῖς τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων (Ματθαῖος στ' 14)

Νά μή θησαυρίζεις (Ματθαῖος στ' 19)

Νά μήν κατακρίνεις τόν πλησίον (Ματθαῖος)

Νά κάνεις στούς ἄλλους αὐτό ἀκριβῶς πού θέλεις νά κάνουν καί οἱ ἄλλοι σέ σένα (Ματθαῖος ζ' 12)

Νά θυσιάζεις τή ζωή σου γιά τόν Κύριο (Ματθαῖος ι' 39)

Νά μή βλασφημεῖς τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ματθαῖος ιβ' 31)

Νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου (Ματθαῖος ιε' 4)

Νά μήν πορνεύεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν ψευδομαρτυρεῖς (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν κλέβεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μή χωρίζεις τή γυναίκα σου (παρά μόνο ἕνεκα μοιχείας). (Ματθαῖος ιθ' 9)

Νά μετανοεῖς γιά τά ἁμαρτήματά σου (Ματθαῖος κα' 31)

Νά μή στερεῖς τόν πλησίον σου ἀπ' ὅ,τι τοῦ ἀνήκει (Μᾶρκος ι' 19)

Νά μήν εἶσαι πλεονέκτης (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή φθονεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή φιλονικεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή μνησικακεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 31)

Νά μή συκοφαντεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους γ' 8)

Νά μήν ὑπερηφανεύεσαι (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 16)

Νά ἔχεις ὑπομονή (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 12)

Νά εἶσαι φιλόξενος (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 13)

Νά μήν ἐκτοξεύεις κατάρες (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 14)

Νά ἀποφεύγεις τά ἁμαρτωλά φαγοπότια καί τή μέθη

(Α' Πρός Ρωμαίους ιγ' 13)

Νά μή συμπεριφέρεσαι ὡς θηλυπρεπής ἤ ἀρσενοκοίτης

(Α' Πρός Κορινθίους στ' 9)

Νά ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 6)

Νά εἶσαι μεγαλόψυχος καί ἀνεκτικός (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 4)

Νά ὑπομένεις τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 7)

http://orahmas.blogspot.gr

ΥΠΑΡΧΕΙ Ή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ;

Είναι γνωστό ότι η αμαρτία δεν έχει ουσία. Είναι κάτι το ανυπόστατο, είναι η απουσία του αγαθού.

Αμαρτία σημαίνει ότι μου λείπει ο Θεός, μου λείπει το φως, μου λείπει ο Άγιος των αγίων. 

Αμαρτία λοιπόν είναι η απουσία της δόξης και της αγιότητος του Θεού. 

Ό,τι επιτελείται σε όλη την ύπαρξή μου, στο σώμα, στην ψυχή, στο πνεύμα και στην διάνοιά μου, είναι φυσικά συμπτώματα αυτής της απουσίας. 

Όπως, όταν φεύγει ο ήλιος, κάνει κρύο και σκοτεινιάζει, όταν όμως πέφτει επάνω μου κατακόρυφα, παθαίνω εγκαύματα και τυφλώνονται τα μάτια μου, το πάν δηλαδή εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει ήλιος και πώς ενεργεί, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην σχέση μου με τον Θεό. 

Το πάν εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει, άν καλώς ή κακώς υπάρχει ο Θεός για μένα.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο ΠΟΛΙΤΙΜΟΣ ΛΙΘΟΣ...

Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της. Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της. Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και εντυπωσιάστηκε. 

Παρακάλεσε λοιπόν τη γυναίκα να του τον χαρίσει. Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε τον πολύτιμο λίθο και του τον έδωσε. Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος , μακαρίζοντας την καλή του τύχη. Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες. Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα. «Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες» ομολόγησε μόλις τη βρήκε. «Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες. Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια άνετη, παραμυθένια ζωή. Παρόλα αυτά δεν τον θέλω. Αποφάσισα να στον επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά πολύτιμο. Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το λίθο»

http://orthognosia.blogspot.gr/

Να αγαπήσεις την σιωπή

Να ζεις στην αφάνεια, αποκρύπτοντας από τους ανθρώπους τα καλά έργα και τους πνευματικούς κόπους σου. Να σηκώνεις αγόγγυστα τους ελέγχους, τις ατιμίες, τις λοιδορίες και την περιφρόνηση των ανθρώπων, καθώς και τα παιδαγωγικά ραπίσματα του Θεού. 

Να θυμάσαι τα πολλά σου αμαρτήματα και να συντρίβεσαι γι΄ αυτά. Να μελετάς και να θαυμάζεις τα υπερφυσικά κατορθώματα των Αγίων του Θεού. Να καλλιεργείς την εσωτερική αυτομεμψία. Να αποφεύγεις τους επαίνους σαν φωτιά. 

Τέλος, να κρατάς πάντοτε στον νου σου τη μνήμη του φοβερού δικαστηρίου του Κυρίου, εκεί που όλοι οι υπερήφανοι θα ταπεινωθούν οριστικά…

http://orahmas.blogspot.gr