Τα δώρα και οι δωρεές του Θεού δεν έρχονται ποτέ άτακτα, με βία και βιάση, με κρότο και ταραχή στη ζωή μας. Το μυστικό φως του προσώπου του Χριστού γίνεται στην καρδιά του πιστού ο προπλασμός της πληρότητας. Η αγάπη του Τριαδικού Θεού αγαπά να αφομοιώνεται μέσα στην καρδιά έπειτα από ποικίλα στάδια αγώνα και ωρίμανσης. Η τελειότητα του ιερού Ευαγγελίου είναι απρόσιτα προσιτή στη ψυχή, διότι δεν παύει να έχει αναβαθμούς και διαβαθμίσεις που αντιστοιχούν ανεμπόδιστα στη ψυχή του κάθε ανθρώπου.
Ο Θεός της καρδιάς και του προσώπου, ο προσωπικός και υπερπροσωπικός Θεός είναι πάντα παρών, εποπτεύει, προσέχει, κατέρχεται, εγγίζει και ενώνεται αδιάρρηκτα με την ανθρώπινη ύπαρξη πάντα μακριά από αιφνιδιασμούς, εντυπωσιασμούς, γοητείες και μαγικές μαεστρίες. Η σχέση μας μαζί Του έχει μέσα της μια υπέροχη μυστική ανάκραση, ένα εσωτερικό πολυκαιρισμένο ζύμωμα, μια ζηλευτή ενότητα, μια θαυμαστή πορεία, μια ωραία εξέλιξη και μια σεβαστική αξιοποίηση. Ευδοκεί να Τον αντιλαμβανόμαστε δίχως να σπάσουμε και να διαλυθούμε από το ακατάλυτο και την αγνωσία Του. Όταν Αυτός το θελήσει κι όταν το επιθυμήσουμε, γινόμαστε οι τέλειες φωτοειδείς μορφές Του, με όλα τα χρώματα της θεοπρέπειάς Του.
Μια απότομη παρουσία, μια μονοκόμματη έλευση του θείου, το δίχως άλλο θα σκορπούσε φόβο και τρόμο στη ψυχή. Θα σήμαινε ένα δυσάρεστο γεγονός μιας μεγάλης και επικίνδυνης τραχύτητας, μ’ ένα δεινό αποτέλεσμα, που σίγουρα θα είχε σχέση με μια απευκταία σάρωση, η οποία θα τραυμάτιζε και θα απωθούσε διά παντός τη συνείδηση. Βαθμιαία, σταδιακά, λίγο–λίγο, αβρά, θωπευτικά, ήσυχα, ευγενικά, με ανιδιοτέλεια η αγάπη του Θεού μάς επιτρέπει να βιώνουμε τον παλμό το μυστηρίων Του. Το θαύμα του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου μοιάζει με μια ήσυχη ανατολή, κατά την οποία ο θεσπέσιος ήλιος κερδίζει σιγά και απαλά τον ορίζοντά του.
Και η αξία σε όλο αυτό δεν είναι καν θεωρητική, είναι το παν: να μη χαλαστεί το ακέραιο και το ελεύθερο του ανθρώπινου προσώπου. Να μη ραγίσει η καρδιά που, παρά τον πόθο και την έφεσή της, δεν μπορεί ωστόσο να βαστάξει όσα με ιερή πεποίθηση λέει ότι ποθεί και δύναται να βαστάξει. Γιατί αυτό που τελικά ποθεί μέσα της είναι η αγάπη του Θεού, η οποία δεν είναι άλλη παρά μια ασύλληπτη αιωνιότητα και μια άπεφθη παντοδυναμία.
Με υπερκόσμια διάκριση και με πρωτόφαντο σεβασμό ο Θεός βηματίζει χωρίς γδούπο στην ταπεινή μας αυλή και στρώνει ο Ίδιος αθόρυβα εκεί όλα τα δεσποτικά ιμάτιά του, που είναι τα πανέμορφα στάδια που έχουμε εμείς απόλυτα ανάγκη για να προσλάβουμε μεθεκτικά τη γνώση, τη δύναμη, τη χαρά και τη Χάρη Του. Ανάλογα με τη δική μας δεκτικότητα και χωρητικότητα, την κατάφαση και προαίρεση, έρχονται και λαμβάνονται μετά και όλες οι πείρες και οι γνώσεις από το χέρι Του σαν προσωπικές ευλογίες. Και το «αλάτι» σε αυτές ασφαλώς είναι το κάλλος της διαδικασίας, η τερπνή επιστήμη της διεργασίας. Το αυτόματο, το εύκολο, το γρήγορο και το παταγώδες το υπόσχεται και το προσφέρει μόνο η κόλαση.
Η τάξη του Θεού είναι η φιλάνθρωπη άργητα, η ακατάλυτη ευγένεια, η μοναδική διάκριση και το πανήσυχο διάβα με πόθο, ζέση και υπομονή, όσα δηλαδή δεν ακυρώνουν την πνευματική αρμονία που εξέρχεται από τα ζωοπάροχα χνώτα Του. Σ’ Αυτόν ανήκουν και όλα εκείνα τα γόνιμα βήματα και ψυχωφέλιμα στάδια που δεν έχουν αδημονία, ανυπομονησία, κλονισμό και σπαραγμό. Εμείς αργούμε από αδυναμία·
Αυτός αργεί από συγκατάβαση. Η δική Του αγάπη είναι η μόνη μέσα στον ακαρτέρητο και λυποψυχούντα κόσμο που μπορεί να περιμένει τη δική μας ασθενική εξέλιξη.
Ο Θεός υπομένει βαθύστοργα την προσωπική μας ενηλικίωση, γιατί μόνο μέσα σ’ αυτή την πατρική εγκαρτέρηση Αυτός θέλησε να εναποθέσει όλη την προς εμάς παναγαπώσα πανσοφία Του και την πάνσοφη παναγάπη Του. Τα βήματα που κάνει συνεχώς προς την καρδιά μας, ενσταλάζουν έμπνευση, ευπρέπεια, μεγαλείο, δύναμη και χάρη υπομονής. Μ’ αυτή τη δύναμη είναι στολισμένη όλη η θεία αιωνιότητα, όλος ο χορός των αγίων, όλη η χώρα του Παραδείσου και όλες οι ψυχές που Τον αγάπησαν…
π. Δαμιανός