.
Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον ( Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου )
Χαίρε Θρόνε βαστάζων τον βασιλέα της δόξης, ον άνω τα Χερουβείμ ατενίσαι ου δύνανται.
Χαίρε υψηλοτέρα των ουρανίων ταγμάτων, ως χωρήσασα τον τούτοις αχώρητον και βαστάσασα τον τούτοις αθεώρητον.
Χαίρε θεοκατόρθωτε πρώτε ουρανέ, εν ω κατοικεί το ανέσπερον φως.
Χαίρε στερέωμα, εξ ου ο της δικαιοσύνης ήλιος ανέτειλεν.
Χαίρε άδυτε ήλιε, δι΄ ου κατηυγάσθη της οικουμένης το πέρατα.
Χαίρε σελήνη παμφώτιστε, δι’ ής το της απιστίας απελήλαται σκότος, και το της πίστεως φως αντεισήχθη.
Χαίρε το των ποικίλων αστέρων πολυπλάσιον φέγγος.
Χαίρε, δι΄ ης ηνοίχθησαν πύλαι ουράνιαι, και πύλαι του άδου και μοχλοί συνετρίβησαν.
Χαίρε σίφων ουράνιε, δι΄ ης βροτοί ανειλκύσθησαν άνω.
Χαίρε δροσοφόρε νεφέλη, εξ ης κατηρδεύθη της γης τα πληρώματα.
Χαίρε τόξον νεφέλης, σημείον Θεού καταλλαγής προς ανθρώπους.
Χαίρε αδιόδευτε πύλη, εν η διώδευσεν ο της μεγάλης βουλής Άγγελος και κεκλεισμένην εφύλαξε.
Χαίρε κλίμαξ ουράνιε, δι΄ ης κατήλθεν επί της γης ο υπεράνω των ουρανών.
Χαίρε η του αρχιπάτορος και της προμήτορος Εύας το επιτίμιον λύσασα.
Χαίρε του άνθους της αφθαρσίας παράδεισε λογικέ.
Χαίρε πηγή αναβαίνουσα εξ Εδέμ, ποτίζουσα τον παράδεισον, δηλονότι την εκκλησίαν του Θεού και των πιστών τα συστήματα.
Χαίρε θύρα του παραδείσου, η τους πιστούς εισάγουσα, τους δε απίστους εκτρέπουσα.
Χαίρε η άσπορος άρουρα, εξ ης ο ζωηφόρος εξανέτειλεν άσταχυς.
Χαίρε θάλασσα, η μεγάλη και ευρύχωρος, εν η κατέπλευσεν ο Κυβερνήτης των όλων.
Χαίρε άλας των αρετών, το τον κόσμον αλίσαν.
Χαίρε πλοίον θεοκυβέρνητον, ουρανίων αγαθών υπεργέμον.
Χαίρε λιμήν σωτηρίας και τείχος ακράδαντον.
Χαίρε πύργος ισχύος, από προσώπου εχθρού φυλάττων ατρώτους τους εν σοι καταφεύγοντας.
Χαίρε φωτοφόρε της ημέρας νεφέλη, και της νυκτός διαυγέστστε και πυρφώτιστε στύλε.
Χαίρε σκηνή αγία και πλατυτέρα ουρανών, εν η ελάλησεν ανθρώποις ο Θεός.
Χαίρε Θεοτίμητε πλαξ, γραφείσα δακτύλω Θεού.
Χαίρε αγία κιβωτέ, ένδοθεν φέρουσα τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου.
Χαίρε στάμνε του μάννα. Χαίρε ράβδος Ααρών.
Χαίρε γη της επαγγελίας. Χαίρε γη ρέουσα μέλι και γάλα.
Χαίρε γη των πραέων. Χαίρε πηγή της ζωής.
Χαίρε πηγή ύδατος αλλομένου. Χαίρε Θεόβρυτε ποταμέ. Χαίρε κρήνη αγία.
Χαίρε σάλπιγξ Θεού. Χαίρε πτώσις απίστων.
Χαίρε στήριγμα των πιστευόντων τω τόκω σου.
Χαίρε πόλις Θεού. Χαίρε Σιών αγία, οίκημα Θεού.
Χαίρε θεοχώρητε ναέ.
Χαίρε αγία κιβωτέ, αναχαιτίζουσα πάλαι Ιορδάνου το ρείθρον.
Χαίρε χρυσούν θυμιατήριον. Χαίρε τράπεζα.
Χαίρε λυχνία. Χαίρε λαμπάς του αδύτου φωτός.
Χαίρε λεωφόρε της άνω βασιλείας, ην δοξάζουσιν Άγγελοι ως ανωτέραν αυτών και εκ δεξιών εστώσαν του Βασιλέως της δόξης, δουλικώς παρεστώσαν και μητρικώς ικετεύουσαν, βασιλικώς δε διαλάμπουσαν, ως προείπε Δαβίδ, εν κροσσωτοίς χρυσοίς και ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένην, πεποικιλμένην.
Χαίρε κράτος της κάτω βασιλείας, ήν λιτανεύουσιν οι πλούσιοι του λαού, ήν προστάτιν προβάλλονται πάντες, βασιλείς τε και ιερείς, αρχιερείς και μοναζόντων πληθύς, σοφών τε και ιδιωτών δυσεξαρίθμητα πλήθη.
Χαίρε πόλεων δόξα. Χαίρε κωμών σωτηρία.
Χαίρε νήσων το σθένος. Χαίρε μοναζόντων η ελπίς.
Χαίρε καλλονή του Ιακώβ. Χαίρε θυγάτηρ Δαβίδ.
Χαίρε καρπός των δικαίων Ιωακείμ και Άννης.
Χαίρε των περάτων ο ακένωτος θησαυρός.
Χαίρε της Κύπρου η ακοίμητος φύλαξ, χαίρε της Πάφου το μέγιστον φρούριον.
Χαίρε των πιστών εξίλασμα βέβαιον.
Χαίρε καταφύγιον πάντων ανθρώπων και της εμής ταπεινότητος.
Αλλά πώς δυσωπήσω, πως εξυμνήσω, πώς μεγαλύνω το κράτος σου, Δέσποινα; εκαρδίωσας ημάς, εκαρδίωσας, ως έφη Σολομών εν τοίς Άσμασι. Σε εν ουρανώ μεγαλύνουσιν Άγγελοι· σε επί γής των ανθρώπων δυσωπούσι τα πλήθη· σε τρέμουσι των δαιμόνων το στίφη. Σύ και το κάλλος της παρθενίας εφαίδρυνας, και την γένναν εδόξασας· σύ το γυναικείον γένος ηυλόγησας, και των ανδρών το γένος εκάθηρας και Θεώ προσήγαγες· σύ, ως καθαρά και άμωμος, τους καθαρούς αποδέχει ως φιλάγαθος, και τους μή καθαρούς καθαρθήναι ως ελεήμων εφίεσαι. Κάθαρον ημάς, φώτισον ημάς, οδήγησον ημάς είς αιώνιον ζωήν.
Χαίρε ακατάφλεκτε βάτε Μωσαϊκής οπτασίας και θεία φωνή, σαφηνίζουσα Θεού προς ανθρώπους παράδοξον ένωσιν.
Χαίρε Αββακούμ το δασύ και κατάσκιον όρος.
Χαίρε όρος άγιον, όρος πίον, κατά Δαυΐδ, όρος ό ευδόκησεν ο Θεός κατοικείν εν αυτώ.
Χαίρε όρος Δανιήλ, εξ ου ετμήθη λίθος άνευ χειρός, και επάταξε την είκόνα της απιστίας εις τέλος.
Χαίρε ην προεικόνισε των Χαλδαίων η κάμινος, ασινείς τους παίδας διατηρήσασα· και σε γάρ το πύρ της θεότητος διετήρησεν άφθορον.
Χαίρε ότι, ω παρίστανται χίλιαι χιλιάδες και μύριαι μυριάδες, Αυτός ως υετός επί πόκον κατήλθεν εν μήτρα σου.
Χαίρε νομικών τύπων και σκιών το αληθέστατον πλήρωμα.
Χαίρε πάσης θαυματουργίας η αρχή και το τέλος.
Χαίρε Μήτερ Θεού, το μέγα τούτο και εξαίσιον άκουσμά τε και θέαμα.
Χαίρε ω Θεοχώρητε και Θεοδόξαστε Δέσποινα, ότι διά σου σταλάξουσι τα όρη γλυκασμόν και οι βουνοί αγαλλίασιν.
Χαίρε μυροθήκη αγία, ευωδάζουσα, τα σύμπαντα και εις οσμήν μύρου σου δραμούμεθα οι προς σε καταφεύγοντες.
Χαίρε ξύλον αλόης λογικόν ευωδέστατον, η τον ουρανόν και την γήν ευωδιάσασα, και την δυσώδη απιστίαν αφανίσασα.
Χαίρε φίλεργος μέλισσα, κοσμηθείσα τα άνθη των αρετών, και συλλαβούσα τον Κύριον.
Χαίρε σύμμηλον άγιον, ένδον φέρον την του κόσμου γλυκύτητα.
Χαίρε το μέλι της χάριτος, καταγλυκαίνον τα σύμπαντα.
Χαίρε θεοτίμητε θήκη, παντοίων αρωμάτων πληρέστατε.
Χαίρε των παρθένων το κλέος, των μιγάδων η βοήθεια, των ορφανών και πτωχών η θεία παράκλησις.
Χαίρε Νύμφη Πανάμωμε του Παντάνακτος Χριστού και Θεού των όλων.
Χαίρε παστάς ωραιοκόσμητε του αθανάτου Νυμφίου.
Χαίρε κλίνη αγία, βαστάζουσα όν βαστάζει τα Χερουβίμ, και χωρούσα εν γαστρί τον αχώρητον Θεόν.
Χαίρε των θλιβομένων παραμυθία, και ευφραινομένων η χαρμοσύνη.
Χαίρε πλεόντων η κυβέρνησις, και πεζοπορούντων η ενίσχυσις.
Χαίρε τρυγών η φιλέρημος, ερημίας τον κόσμον λυτρώσασα.
Χαίρε αγία χελιδών, δι’ ης το σωτήριον έαρ προς ημάς παρεγένετο.
Χαίρε αηδών καλλικέλαδε, κελαδούσα τρανώς και προφητεύουσα ένδοξα.
Χαίρε η παντοίων αγαθών προσαγωγή, και παντοίων κακών απολύτρωσις.
Χαίρω καγώ, Πανακήρατε και Θεοχαρίτωτε Δέσποινα, ως τα σα μεγαλεία διανοούμενος, και αμυδρώς οπτριζόμενος το θείον κάλλος σου, Μητροπάρθενε· και χαίρων προσφεύγω τη σκέπη σου, το τελευταίον τούτο προσάγων σοι «Χαίρε»:
Χαίρε αγνή περιστερά και υπεράμωμε, εν η ευδοκία Πατρός και συνεργία του Αγίου Πνεύματος, ο Λόγος σεσάρκωται· ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, νύν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Η ΚΡΙΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ
“Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω”.
(Ιωάν. ιβ’ 31).
Κρίση. Στο άκουσμα μόνο της λέξεως αυτής κρίνεται και διακρίνεται η κρισιμότητα της αντοχής, ανοχής αλλά και ενοχής μας. Ουδείς άμοιρος ευθυνών. Ουδείς άγευστος πικρίας των ποινών. Πίνουμε και μεις από το πικρό της προδοσίας το ποτήρι.Γευόμαστε καθημερινώς την πίκρα της αυτοκατακρίσεώς μας.
Ποιός επιτυχώς και επακριβώς τα αίτια θα προσδιορίσει; Ποιός θα εντοπίσει τους κυρίως ενόχους και ποιός θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες υπευθύνως; Αυτός ο οποίος τελωνιακώς θα ομολογήσει: Αμάρτησα. Φταίω και πληρώνω!
Στης διαβολής και διαπλοκής το “δι’ ευχών” των “αγίων” δεσποτοκρατών ημών, δεσπόζει της υπαιτιότητος η αδεσποσύνη. Αισχύνη δεν είναι τόσο η φωνασκίες για “αίσχος” ενός ακροατηρίου σε αίθουσα κηρύγματος ούτε τα “κουρδισμένα” (και συνάμα σκουριασμένα) συνθήματα ενός συλλαλητηρίου για τις ταυτότητες.
Ντροπή είναι να προσδιορίζεις “χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ” (Πράξ. α’ 7) και διαδραματικώς να διατείνεσαι για “το τέλος του κόσμου” ότι “καζαντζίσαμε” και “στα τέλη των αιώνων” καταντήσαμε. Κι ενώ περισπούδαστα παραδίδεσαι σε παρατεταμένες ερμηνείες και παραλλήλως παρατείνεσαι σε πανικόσπορες αντιχριστολογίες, να’ σου κι’ έρχεται άδοξα και ξαφνικά το δικό σου τέλος…
Ο Αντίχριστος είναι πρόσωπο, είναι και σύστημα κρατικό, σύστημα Πανθρησκειακό. Το χάραγμα κατ’ άμφω είναι πνευματικό, είναι και ψηφιακό. Όπως ήλθε “το πλήρωμα του χρόνου” και ήλθεν ο Υιός του Θεού, έτσι θα έλθει και ο “υιός της ανομίας”. Όχι ως φάντασμα, ούτε ως πνεύμα, αλλ’ ως πρόσωπο.
ΘΑ “ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς θεὸν καθίσαι (σωματικώς), ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ θεός. Τότε (εν χρόνω) ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος Αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς Παρουσίας Αὐτοῦ· (υπαρκτή, σαρκική Παρουσία του Χριστού).
“Οὗ (του Αντιχρίστου) ἐστιν ἡ (ιστορική) παρουσία κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους (“θαύματα” εις απομίμησιν του Χριστού) καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτῃ τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, ἀνθ’ ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας (όχι την αγάπη της αγαπολογίας, όχι την αγάπη της πανθρησκείας αλλά την Αγάπη της Ορθοδόξου Αληθείας), οὐκ ἐδέξαντο (οι αγαπολόγοι οικουμενιστές) εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς· καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ’ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ” (Β’ Θεσ. β’ 3-12).
Η Πάτερική Παράδοση γράφτηκε για μας. Τα Αγιογραφικά “σημεία των καιρών” κι αυτά παρεδόθησαν από τον Χριστό για μας. Για προετοιμασία και νουθεσία μας. Ταύτα πάντα “ἐγράφη δὲ πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν, εἰς οὓς τὰ τέλη τῶν αἰώνων κατήντησεν.” (Α’ Κορ. ι’ 11). Αυτό όμως οι Κορίνθιοι δεν το παρεξήγησαν. Δεν το εξέλαβαν ως βέβαιο τέλος του κόσμου κατά την δική τους εποχή. Τα τέλη των αιώνων ακόμη τελούνται, ακόμη τελειούνται.
Ποιοί ανακρίνονται και ποιοί κατηγορούνται; “ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ!” Κρίνονται όσοι δεν δέχονται την Αποστολική, Αγιοπατερική Αλήθεια. Για αυτή την άρνηση και αποστασία, δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες. Έχουμε άπαντες ευθύνη. Δεν φταίει ένας, ούτε πολλοί. Φταίμε όλοι. “Πολλά πταίομεν άπαντες” (Ιακ. γ’ 3).
Από αυτό το “άπαντες” δεν εξαιρείται κανένας. Ούτε ακόμη και οι Όσιοι Χαρισματούχοι Γέροντες. Η βαθειά συναίσθηση της αναξιότητος και αμαρτωλότητος την οποία είχαν και πρέσβευαν πανταχού, δεν ήταν υποκριτικό αποκύημα της ταπεινολογίας μα γέννημα και θρέμμα της άφατης αυτοσυνειδησίας. Το έλεγαν και το πίστευαν: “Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι• ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ!” (Α’ Τιμ. α’ 15). Η μόνη διαφορά είναι ότι οι δικές τους αμαρτίες κυρίως ήταν – με την πρωταρχική έννοια – “αστοχίες”, ενώ οι δικές μας είναι παραβάσεις εγκληματικές και παρανομίες.
Εμείς, αθεράπευτα θωρακισμένοι στον θούρειο της αυτοδικαιώσεώς μας, ταμπουρωμένοι στα παραδικαστικά έδρανα της αποδόσεως ευθυνών και αναπόσπαστα παραδωμένοι στην ατέρμονη αποποίηση ευθυνών, πρωτεύουμε και προοδεύουμε στο θέατρο σκιών. Πάντα εμπλεκόμαστε στο εθνικό πρωτάθλημα της πισόπλατης κατηγορίας του πλησίον και της στυγνής συκοφαντίας.
Πάντα φταίνε οι άλλοι. Πάντα εξαιρούμαστε από αυτό το χάλι. “Ο κόσμος όλος χάλασε” μα εμείς ξεχνούμε πως, δυστυχώς, αποτελούμε αναπόσπαστο και αφομοιωτικό μέρος αυτού του κόσμου. Τί κι αν ζούμε μέσα σ’ αυτόν; Δεν έπρεπε να επιτρέψουμε στον Χριστεπώνυμο εαυτό μας να γίνουμε κόσμος. Από το “χρώμενοι” στο “καταχρώμενοι” καταντήσαμε κολαζόμενοι, διωκώμενοι και αποξενωμένοι Θεού. Εξόριστοι Θεού. Η Εξορία των Πρωτοπλάστων είναι η δική μας εξορία. Η πτώση τους είναι και δική μας πτώση.
Η Κυριακή της Εξορίας μας, δεν είναι στην ουσία και δεν πρέπει να αναφαίρεται με την υποδεέστερη τροφολογική έννοια ως Κυριακή της Τυρινής, αλλά κατ’ εξοχήν με την Θεολογική έννοια: “Κυριακή τῆς ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ.”
Επίσης και η παρούσα “Κυριακή τῆς Δευτέρας καί ἀδεκάστου Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”, κακώς επικράτησε ως Κυριακή της Απόκρεω. Δεν είναι τόσο η αποχή Από-κρέας όσο η αναπάντεχη και ξαφνική, “ὡς κλέπτης ἐν νυκτί ” (Β’ Πέτρ. γ’ 10) έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.
Η Αγία Γραφή ονομάζει την Ημέρα αυτή ως “Ημέρα Κυρίου!” (Β’ Πέτρ. γ’ 10). Δεν είναι λοιπόν η Ημέρα του Κρέατος αλλά η Κυριακή της Ημέρας Κυρίου! “Ἐννοῶ τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ὥραν, ὅταν μέλλωμεν πάντες, γυμνοὶ καὶ ὡς κατάκριτοι, τῷ ἀδεκάστῳ Κριτῇ παρίστασθαι!” Εννοώ νλοιπόν την ημέραν εκείνην. Δεν εννοώ την ημέρα ετούτη, τι θα φάγω και τί θα πιώ και τί θα αποφύγω ούτε πού θα καταφύγω να κάνω “Τσικνοπέμπτη…” Τσικνοέτος το έπος της παναιρέσεως, τσικνοαιώνας ο απατεώνας αιώνας του Οικουμενισμού.
Βλέπουμε πως σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε από την Θεολογία και εμμένουμε συστηματικά στην ακόρεστη τροφολογία. Ακόμη και κατά την διάρκεια της νηστείας, νηστεύουμε στην ποιότητα μα όχι στην ποσότητα, στην κακότητα και παραβατικότητα. Δεν νηστεύουμε αληθώς: “ἀληθής νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, καί ἐπιορκίας…” (Ἰδιόμελον Ἀποστίχων Ἑσπερινοῦ Α΄Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν Α΄Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν).
Επιορκία και ψευδορκία, κακουργηματική αιρετικοπραξία η τραγωδία του Κολυμπαρίου. Δεν είναι αυτή “Εκκλησία Κυρίου” όπου δέχεται άπασες τις αιρέσεις απωλείας” (Β΄ Πέτρ. β΄ 1) και πάντα “τα εἴδωλα τῶν ἐθνῶν δαιμόνια” (Ψαλμ. 95, 5) δήθεν ως “Εκκλησία του Χριστού” και “Σώμα Κυρίου”. Δεν είναι καθόλου “τεχνικός” ο όρος… Τεχνική και μαεστρική είναι η νοοτροπία. Δίαυλος η οδός της διπλωματίας.
Ο Μέγας Αρχιτέκτονας της διαβολής και πάλι στην παλιά του τέχνη. “Τεχνικός όρος” και αυτός, το “έσεσθε ως θεοί…” Η ίδια εωσφορική απάτη και εκεί. “Καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;” Σας είπε “όχι” διότι: “ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί!”
Οι Πρωτόπλαστοι “θεοί” και νέα θρησκεία σωστική, η Πτώση. Σώζει ο Αδάμ και η Εύα, σώζει και ο Όφις! Σώζουν όλα τα ισότιμα και ισόκυρα Μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών. Εφ’ όσον είναι “Εκκλησίες” και μάλιστα “ιστορικές” (Ιστορική, Κοσμο-ιστορική και Κοσμογονική Εκκλησία είναι ΜΟΝΟΝ η Ορθόοδοξη Εκκλησία του Χριστού) τότε σώζουν και όλες αυτές, οι “αιρέσεις απωλείας”. Ψέμματα σας είπε ο Θεός! Δεν είναι καθόλου “αιρέσεις απωλείας” αλλά “Αιρέσεις Σωτηρίας!”
Δεν το είπε μόνο ο Όφις, ούτε ο Μ.Α.Τ.Σ της Υπάτης Στοάς. Δεν το θέσπισε θανατικώς η Παρασυναγωγή της Κρήτης. Το είπε και το υπογράμμισε πρωτίστως ο Αιρεσιάρχης πατριάρχης σας Βαρθολομαίος κατά την πιο βλάσφημη δήλωση αυτή:
“Όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας»; (ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» Περιοδ. Αρ. 523, Σελ. 12, Γενεύη 1995).
Και σεις… κοινωνείτε μαζί του! Αυτό κι αν είναι ντροπή! Αυτό κι αν είναι βλασφημία! ΜΗ βλάπτετε την φήμη της Εκκλησίας! Είναι ΜΙΑ και όχι “πολλές”. Θέλει “πολύ” μυαλό αυτό;
Όσοι κοινωνείτε και ενσωματώνεστε μαζί του και μαζί με τις Αρχιεπισκοπές που συμμετείχαν, αλλά και ακόμη με αυτές οι οποίες υποκριτικώς “απήχαν”, έχετε όντως κρίση συνειδήσεως φοβερή, κρίση εκκλησιολογίας οντολογική, κρίση κατακρίσεως δεινή, κρίση σωτηρίας!
ΜΗΝ παίζετε, αδέλφια μου, με τα “εν ου παικτοίς!” Απολύτως αδιαπραγμάτευτη η σωτηρία της ψυχής. Ας μην την διακινδυνεύουμε με απαγορευμένη “κοινωνία μετά ακοινωνήτων”. Αυτή είναι η μόνη κρίση του πιστού κόσμου του Θεού. Ο καθένας μας θα κριθεί σύμφωνα με ποιά ακριβώς στάση κράτησε έναντι της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
“Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου”. Αυτό το “νυν” μας κάνει εντύπωση και μάλιστα τρομερή. “Νυν”, τώρα. Δηλαδή, πότε; Τον καιρό του Αποστόλου ή “τώρα” στη δική μας εποχή. Και όμως αυτό το “τώρα” έχει διαχρονική ισχύ. Δεν διαφέρει και πολύ εκείνη η εποχή από τη δική μας. Είμαστε στο ξημέρωμα της Ογδόης Ημέρας. Η κρίση αυτή είναι μια έρευνα Χριστοκεντρική και ανάκριση αληθοκεντρική. Μια προκαταρκτική διαδικασία ακροαματική.
Ποιά “κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου” είναι αυτή; Ποιανού κόσμου; Μα το λέει, “του κόσμου τούτου”. Όχι του κόσμου του Θεού, ως στολίδι και κόσμημα Θεού, αλλά του κόσμου του αθέου, του απίστου και διαβολικού. Το υπογραμμίζει το δεύτερο μισό του ιδίου του χωρίου: “ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου!” Ο σατανάς. Ο Εωσφόρος. Ο “θεός του κόσμου τούτου”. Ο θεός του Οικουμενισμού. Ο θεός του διεθνούς Εβραιο-Μασονισμού και της Σατανολατρίας. Ο θεός του βωμού των ναρκωτικών, της μαστρωπίας και της παιδεραστίας. Ο θεός του εμπορίου οργάνων, της δωρεάς οργάνων και του καννιβαλισμού.
Επιτρέψτε μου να κάνω μία παρένθεση, την θεωρώ αναγκαία. Ας δείξουν αγάπη κάποιοι αδελφοί και ας μην προτρέξουν να με καταδικάσουν πως δεν εκφράζομαι σωστά διότι αναφαίρομαι σε “τραγουδιστάδες”. Τους ακούγαμε κάποτε κι εμείς. Τους ακούνε και τα παιδιά μας. Πρέπει να γνωρίζουν ποιές είναι οι μάσκες που φορούν και ποιές παγίδες τους πατούν. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, ότι πολλοί “λαϊκοί καλλιτέχνες” όπως ο Νότης Σφακιανάκης, πολύ συχνά-συχνότατα, σε όλους σχεδόν τους δίσκους αλλά και τις συνεντεύξεις του, επαναλαμβάνει χαρακτηριστικά: “Ο θεός του κόσμου τούτου μαζί σας!” Δηλαδή, ο Σατανάς.
Ο “θεός του κόσμου τούτου”, δεν είναι ο Θεός της Αγίας μας Ορθοδοξίας! Ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν είναι ο Θεός “του κόσμου τούτου” αλλά ο Θεός του “μικρόκοσμου” ο οποίος ασπάζεται την Ορθόδοξη, Αποστολική, Αγιοπατερική Αλήθεια. Η “Δέσποινα του κόσμου” δεν είναι η Παναγία “του κόσμου τούτου” την οποία βλασφημούν ανατριχιαστικότατα ακόμη και μικρά παιδιά, μαθητές, έφηβοι, καλλιτέχνες (κακοτέχνες) και “ηθο”-ποιοί, με το ήθος του διαβόλου.
Ο “Ερχόμενος Κύριος προς το εκούσιον Πάθος” δεν είναι ο “χριστούλης της μεταλαβιάς” ούτε ο “γλυκούλης, πανέμορφος ηθοποιός” μιας χολυγουντιανής ταινίας και σειράς. Δεν είναι “ο μικρός τυμπανιστής” των μικρών παιδιών ούτε ο αξιολάτρευτος “μπέμπης” της κουκλίτσας μιας Χριστουγεννιάτικης Σκηνής ενός Σχολικού Θεάτρου.
Είναι ο Πατέρας μας και ο Πάνσοφος Δημιουργός. Είναι ο Μέγας και Τριαδικός ημών Θεός! «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ημών ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος!” (Ψαλμ. 76,14-15).
Εδώ το “ποιών θαυμάσια” δεν εννοεί τα “θαύματα” γενικώς αλλ’ αναφαίρεται στο Μέγα Θαύμα της Δημιουργίας. Δεν είμαστε “θαυματολάγνοι” ούτε επιδιδόμαστε απεγνωσμένα στο ρηχό και άχαρο κυνήγι της θαυματοθηρίας. Δεν έχουμε ανάγκη από θαύματα για να πιστέψουμε διότι αυτό δεν είναι και τόσο φιλότιμο… Είναι σαν να λέμε στον Θεό: “Απόδειξέ μου ότι υπάρχεις και κάνε κάποιο θαύμα…” Και Αυτός μας απαντά: “Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες…” (Ιωάν. κ΄ 20).
Οι πιστεύοντες ορθώς, Αγιοπατερικώς, δεν κρίνονται από αυτόν τον κόσμο. Δεν διέρχονται την συνειδησιακή και δογματική κρίση του κόσμου τούτου. Αυτό το “νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου” αναφαίρεται στη διαφθορά της Αληθείας, στην παραχάραξη της Ορθοδοξίας, στην κρίση του Οικουμενιστικού κόσμου. Άλλο πράγμα η κρίση η οικονομική και άλλο η κρίση η οικουμενιστική. Άλλο πράγμα η κρίση κόσμου του διαβολικού και άλλο η Παγκόσμια Κρίση κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Αυτήν και μόνο την κρίση, να εννοούμε και να φοβούμαστε, με φόβο Θεού. Από εδώ έως την αιωνιότητα, “κρινόμεθα άπαντες…” Εάν δεν αφαιρούμε ούτε ένα “ιώτα” από την Αγία μας Ορθοδοξία και ταυτοχρόνως αγωνιζόμαστε κατά δύναμιν για ορθοπραξία, έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Δεν φοβούμαστε το δικό μας τέλος, δεν φοβούμαστε τον Αντίχριστο. Δεν τρέμουμε την Δευτέρα Παρουσία ούτε την Παγκόσμια Κρίση.
Φοβούμαστε μόνο να μην πέσουμε σε αίρεση. Φοβούμαστε να μην διατηρούμε κοινωνία με αιρετικούς επισκόπους (οι οποίοι έχουν συνοδικώς αφαιρέσει από την Εκκλησία την Αποκλειστικότητα και Μοναδικότητά της) για να μην αφαιρέσει ο Θεός το όνομά μας από το Βιβλίο της Ζωής:
“Τελετή τελευτής” της αναφοράς μου αυτής, οι τελευταίοι τρεις στίχοι της Ιεράς Αποκαλύψεως:
“᾿Εάν τις ἀφέλῃ ἀπὸ τῶν λόγων τοῦ βιβλίου τῆς προφητείας ταύτης, ἀφελεῖ ὁ Θεὸς τὸ μέρος αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ἐκ τῆς πόλεως τῆς ἁγίας, τῶν γεγραμμένων ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ. Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ. ῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν!” (Αποκ. κβ’ 19-21).
Πηγή: http://www.wallingoff.com
Ο ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
Ένα από τα πολλά θύματα των Οικουμενιστών είναι ο έγκλειστος από το 2008 σε ένα κελί νόμιμος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος, που ήταν αντίθετος στην οικουμενιστική κίνηση.
Φέτος τον Φεβρουάριο, (16/2/2008), κλεινουν 9 ολόκληρα χρόνια από τότε που τον αντιοικουμενιστή Πατριάρχη Ειρηναίο καθαίρεσε ο Βαρθολομαίος με κατηγορίες για κακοδιαχείριση της περιουσίας του Πατριαρχείου, κατηγορίες που όμως ήταν στημένες και για τις οποίες πρόσφατα αθωώθηκε τελεσίδικα από τα ισραηλινά δικαστήρια.
Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να είναι στην ουσία κρατούμενος σε ένα σκοτεινό κελί παρά του ότι αποδείχτηκε πως όλες οι κατηγορίες εναντίον του ήταν μια σατανική σκευωρία για να του αφαιρεθεί ο πατριαρχικός θρόνος.
Ο νυν αντικανονικός και παράνομος Θεόφιλος κατά πληροφορίες, τον έχει σε «κατ’ οίκον περιορισμό». Μέχρι και το φαγητό του το δίνουν από ένα παραθυράκι. Πρόσφατα ακούστηκε ότι και τα χαλασμένα δόντια του τα βγάζει ο ίδιος με σχοινί δεμένο στην πόρτα. Κανένας χρόνια τώρα δεν μιλάει για το άγος αυτό. Χτισμένος εκεί κάτω.
Κανένας δεν φέρνει το θέμα στην δημοσιότητα, κανένας ιεράρχης της ελλαδικής εκκλησίας δεν ενδιαφέρεται και όμως αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο οικουμενιστικό σκάνδαλο της εποχής μας, ντροπή για όλους.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr
Ο καθένας δίνει ότι έχει στην καρδιά του…
Μια μέρα ένας πλούσιος άνθρωπος παρέδωσε ένα καλάθι με σκουπίδια σ’ ένα φτωχό άνθρωπο.
Ο φτωχός άνθρωπος χαμογέλασε και έφυγε με το καλάθι.
Το άδειασε, το έπλυνε και το γέμισε με όμορφα λουλούδια.
Το επέστρεψε στο πλούσιο άνθρωπο και του το έδωσε.
Ο πλούσιος άνθρωπος έκπληκτος του είπε:
- Γιατί μου δίνεις όμορφα λουλούδια, ενώ σου έδωσα σκουπίδια.
Και ο φτωχός απάντησε:
- Ο καθένας δίνει ότι έχει στην καρδιά του…
Περί καταθλίψεως
Μαθήτρια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος τῆς ἔστειλε 11 ἐπιστολές ἀπό τό τόπο τῆς ἐξορίας του. Στήν 10η ἐπιστολή τῆς γράφει:
«Πράγματι, ἡ κατάθλιψη εἶναι φοβερό βασανιστήριο τῶν ψυχῶν, εἶναι ἕνας πόνος ἀνέκφραστος καί ποινή πικρότερη ἀπό κάθε ἄλλη ποινή καί τιμωρία. Γιατί μιμεῖται τό σκουλήκι, πού ἔχει δηλητήριο καί προσβάλλει ὄχι μόνον τό σῶμα, ἀλλά καί τήν ἴδια τήν ψυχή.
Είναι σαράκι πού κατατρώγει ὄχι μόνον τά κόκκαλα, ἀλλά καί τη σκέψη εἶναι ένας δήμιος καθημερινός πού δέν ξεσχίζει μόνον τά πλευρά, ἀλλά καταστρέφει καί τη δύναμη τῆς ψυχῆς· εἶναι καί νύχτα παντοτινή, σκοτάδι χωρίς τό παρα-μικρό φῶς, τρικυμία καί ζάλη, πυρετός κρυφός, πού καίει περισσότερο ἀπό κάθε φλόγα, πόλεμος χωρίς ἀνακωχή, ἀρρώστια πού κάνει σκοτεινά πολλά ἀπό αὐτά πού βλέπουμε...
Γιατί ὁ ἴδιος ὁ ἥλιος καί ὁ καθαρός ἀέρας φαίνεται ὅτι ἐνοχλοῦν ἐκείνους πού ἔχουν αὐτή τη διάθεση καί μεταβάλλει τό μεσημέρι σέ μεσάνυκτα.
Γι’ αὐτό καί ὁ θαυμάσιος προφήτης δηλώνοντας αὐτό ἔλεγε· «ὁ ἥλιος θά δύσει γι’ αὐτούς τό μεσημέρι» (Ἀμώς 8,9),ὄχι μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ ἥλιος ἐξαφανίζεται οὔτε ὅτι διακόπτει τόν συνηθισμένο δρόμο του, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ λυπημένος ἄνθρωπος τό καταμεσήμερο φαντάζεται ὅτι εἶναι νύχτα.
Ἡ σκοτεινή νύχτα δέν εἶναι τέτοια, ὅπως εἶναι ἡ νύχτα τῆς ἀθυμίας, ἡ ὁποία δέν προέρχεται ἀπό φυσικό νόμο, ἀλλά ἀπό σκοτισμό τῆς διάνοιας. Γι’ αὐτό καί εἶναι φοβερή καί ἀφόρητη, ἔχει πρόσωπο ἄσπλαχνο, εἶναι σκληρότερη ἀπό κάθε τύραννο, δέν ὑποχωρεῖ γρήγορα σε κανένα ἀπό ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά τήν διαλύσουν, ἀλλά κρατεῖ πολλές φορές τήν ψυχή πού ἔχει κυριεύσει στερεώτερα ἀπό διαμάντι, ὅταν αὐτή δέν ἀκολουθεῖ τήν κατά Θεόν φιλοσοφία.
Σήκω ἐπάνω καί ἅπλωσε τό χέρι σου στο λόγο μου καί πρόσφερέ μου αὐτήν τήν καλή συμμαχία, γιά νά σε ἀπαλλάξω τελείως ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν πικρῶν σκέψεων.
Γνωρίζοντας αὐτά τά πράγματα, εὐσεβεστάτη κυρία μου, νά κοπιάζεις καί νά ἀγωνίζεσαι καί νά βιάζεις τόν ἑαυτό σου, ἔχοντας τή συμμαχία τῶν λόγων μου, ὥστε νά διώχνεις καί νά ἀπομακρύνεις μέ πολλή ὁρμή τίς ἀπαισιόδοξες σκέψεις πού σέ ταράσσουν καί σοῦ προκα-λοῦν θόρυβο καί ζάλη» (Ε.Π.Ε. τόμ. 37, 452).
http://proskynitis.blogspot.gr
H ευχή δεν είναι μία για όλους τους ανθρώπους
Οι άγιοι Πατέρες, ιδίως ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, το λέει μέσα ότι η ευχή δεν είναι μία για όλους τους ανθρώπους. Αναλόγως της καταστάσεως.
Ο άλλος λέει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Άλλος λέει: «Ιησού Χριστέ μου, ελέησόν με». Άλλος λέει: «Ιησού μου, ελέησόν με». Άλλος: «Ιησού μου». Άλλος τίποτε.
Ε, το τίποτα είναι σ' έναν ανώτερο βαθμό, να πούμε, που δεν μπορείς να μιλήσεις εκείνην την ώρα, μόνο απολαμβάνεις αυτήν τη γλυκύτητα.
Όταν υποβιβάζεται αυτή η κατάσταση, τότε βλέπεις μέσα σου και λέει την ευχή η καρδιά σου. Τότες εκείνη την ώρα μπορείς να λύσεις και πολλά προβλήματα. Ενώ προηγουμένως δεν άκουες την ευχή, όταν ήρθες στο τέρμα, στο ζενίθ δεν άκουες τίποτα, μόνο απολάμβανες έτσι.
Όταν υποβιβάστηκε, ακούς και η καρδιά σου λέει την ευχή, οπότε μπορείς ν' αυτοκυριαρχήσεις εκείνην την ώρα. Στο άλλο όμως δεν μπορείς ν' αυτοκυριαρχήσεις.
Όχι ότι δεν μπορείς, αλλά δεν σ' αφήνει, σε τραβάει. Και τα παρατάς όλα και κάθεσαι σαν ένας άψυχος, να πούμε, και παρακολουθείς. Πόσο θα διαρκέσει αυτό είναι κρίσις Θεού. Πόσο θα διαρκέσει αυτό το πράγμα. Μπορεί να διαρκέσει και μισή ώρα, μπορεί να διαρκέσει και πέντε λεφτά, μπορεί να διαρκέσει και περισσότερο.
Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης
Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: Διορθώσατε τα πάντα
Προσέχετε να είσθε ειλικρινείς εις τας πράξεις σας, καθώς και εις τους λόγους, ιδίως εις τας εξαγορεύσεις σας, διότι ο Θεός ετάζει καρδίας και νεφρούς και τίποτε δεν είναι σκοτεινόν εις την διόρασιν του ακοιμήτου Αυτού Οφθαλμού...
Φοβηθήτε τον Θεόν, ο Θεός δεν μυκτηρίζεται, δεν ξεγελιέται. Παιδεύει αυστηρά, όταν δεν ίδη ειλικρίνειαν. Δια τούτο προσέχετε. Όπως πράττετε την παρακοήν, την κρυφήν αμαρτίαν, έτσι και να την θεατρίζετε εις την εξομολόγησιν, μη σας νικά ο εγωϊσμός και σκεπάζετε την αλήθειαν και μένετε αδιόρθωτοι και εμπαθείς.
Προσέχετε, τα χρόνια περνούν, κυλούν και ο θάνατος έρχεται εις ώραν, που ημείς δεν περιμένομεν, και ούτω ανέτοιμοι φεύγομεν, με κατακεκριμμένην την συνείδησιν, η οποία θα μας κατηγορήση εις το φοβερόν κριτήριον του Θεού.
Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης.
Δεσποτάδες: Ηλίθιοι ή Θεομπαίχτες και προδότες;;; Αμείλικτα ερωτήματα για όσα συμβαίνουν
Κάνουμε το χρέος μας ως άνθρωποι χριστιανοί και τίποτα παραπάνω και χαρακτηριζόμαστε γραφικοί, δογματικοί, φονταμενταλιστές και άλλες αστειότητες.
Δεν κατάλαβαν ποτέ οι βλάσφημοι επικριτές και υποκριτές ότι η αγάπη που τάχα επικαλούνται αν δεν υπάρχει στην καρδιά εν αληθεία δεν είναι αγάπη διότι αφήνεις τον συνάνθρωπο στο σκότος, δηλαδή στην απώλεια.
Ας παρουσιάσουν μια ρήση Θεοφόρου Πατέρα που να συμφωνεί με τις μεταπατερικές ανοησίες τους.
Αν αγαπώ πραγματικά, λέω στον συνάνθρωπό μου που νοσεί από την πτώση πού πραγματικά πάσχει. Δεν συμπροσεύχομαι μαζί του για να τον παραμυθιάζω ότι δήθεν με τις πλάνες αιώνων, που κουβαλά έναν ανύπαρκτο Χριστό, θα σωθεί.
Άρα οι άνθρωποι αυτοί καί δεν πιστεύουν καί προωθούν δαιμονικά σχέδια. Ή ηλίθιοι είναι λοιπόν ή διαπλεκόμενοι. Σε κάθε περίπτωση, ακατάλληλοι ποιμένες.
Είναι τόσο απλό! Το εξοργιστικό με αυτούς είναι ότι με το «Προς τον λαό» λένε ψέματα στον κόσμο ενώ μια απλή ανάγνωση των κειμένων της ψευδοσυνόδου άλλα λέει.
Είναι φανερό ότι μεταξύ τους, στα υψηλά κλιμάκια την έχουν κάνει την «ένωση» δαιμονικά μέσα στο ΠΣΕ και αλλού και ο καημός τους είναι τώρα πώς θα την περάσουν ανώδυνα προς τα κάτω. Δεν τους βγαίνει όμως. Στην Αγγλία πρόσφατα έκαναν κοινό φωτισμό - αγιασμό των υδάτων με αγγλικανούς. Ποιούς κοροϊδεύουν;
Και να ‘ταν μόνο αυτά; Τους αντιδρώντες γιατί τους διώκουν; Γιατί βιάζουν συνειδήσεις και εξωθούν τα πράγματα στα άκρα; Δεν τους «κόβει» ότι το αντίθετο αποτέλεσμα θα φέρουν;
Ακολουθεί το πλήρες επικό πραγματικά κείμενο του συναδέλφου Απόστολου Σαραντίδη, με αμείλικτα ερωτήματα:
Στα όρια του εγκλήματος ή έγκλημα προμελετημένο με ενδεχόμενο δόλο;
του Απόστολου Σαραντίδη*
Λυπούμεθα που σήμερα θα γράψουμε με όσο μας παίρνει γλώσσα σκληρή αλλά έχουμε να κάνουμε πλέον σύμφωνα με δημοσιεύματα και διαπιστώσεις, με εγκληματική οργάνωση μεαρχηγό από την Πόλη, σε συνεργασία με μυστικές σιωνομασωνικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, που τους προστάτευαν φανερά στο Κολυμπάρι. (C.I.A.).
Δεύτερος τη τάξει ο από Αυστραλίας που «έφαγε» προ πολλών ετών των αείμνηστο Σωτηρόπουλο διά του Φαναρίου. Θέλουν πάση θυσία να περάσουν τα νεοεποχίτικα σχέδια. Ντροπή τους! Αιδώς!
Το μεγαλύτερο θύμα για την ώρα, είναι ο πρώην Πατριάρχης Ιεροσολύμων αντιοικουμενιστής Ειρηναίος που τον καθαίρεσε πριν από χρόνια ο Βαρθολομαίος με κατηγορίες που τις είπαν στημένες και για τις οποίες πρόσφατα αθωώθηκε τελεσίδικα από τα ισραηλινά δικαστήρια. Ο νυν Θεόφιλος κατά πληροφορίες, τον έχει σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μέχρι και το φαγητό, του το δίνουν από ένα παραθυράκι. Πρόσφατα ακούστηκε ότι και τα χαλασμένα δόντια του τα βγάζει ο ίδιος με σχοινί δεμένο στην πόρτα. Κανένας χρόνια τώρα δεν μιλάει για το άγος αυτό. Χτισμένος εκεί κάτω. Ξυπνάμε; Αν είναι αλήθεια, είναι εγκληματίες. Αν όχι, ας αποδείξουν το αντίθετο.
Αμαρτωλοί, ναι. Αιρετικοί, όχι. Δεν το αντέχει η συνείδησή μας τώρα που ψάχνουμε και μάθαμε.
Το περισσότερο ποίμνιο κοιμάται ύπνον βαθύ. Πολλοί, όσο χρόνο ζήσαμε δεν θα τον ζήσουμε.
Πώς μπορούμε να βλέπουμε εγκλήματα και να μην ομιλούμε; Πλέον φωνάζουμε: «Διακοπή κάθε κοινωνίας με την παναίρεση». Προσοχή όμως στις σχισματικές παρασυναγωγές. Ο αγώνας, εντός της Εκκλησίας με κανονικούς αλλά ορθόδοξους ποιμένες.
Με λόγια απλά και έξω απ’ τα δόντια:
Οι νυν ελληνόφωνοι Πατριάρχες δεν είναι ορθόδοξοι.
Οι νυν προκαθήμενοι δεν είναι ορθόδοξοι.
Ο αρχιεπίσκοπος με την ελλαδική Ιεραρχία πλην ελαχίστων δεν είναι ορθόδοξοι.
Η πλειοψηφία του Αγίου Όρους δεν είναι ορθόδοξη.
Οι περισσότεροι ιερείς μας είναι ορθόδοξοι αλλά ανενημέρωτοι και οι ενημερωμένοι φοβισμένοι.
Οι αντιδρώντες από το μικρό ποίμνιο, ευτυχώς είναι πολλοί. Αρχή των εσχάτων. Γρηγορείτε.
Κάποια ξεμωραμένα αντίχριστα μυαλά που παριστάνουν αγιόμορφες διοικητικές μορφές επικαλούνται μέχρι και διαδικτυακά επώνυμα σχόλια αναγνωστών για να εδραιώσουν κατηγορίες φαιδρές και ανυπόστατες, οι γελοιοδέστατοι! Μοιράζουν πνευματικά παράσημα για ορθοδόξους και την κόλαση για τους εαυτούς τους. Μέχρι να βγει η ψυχή όλων υπάρχει καιρός. Κατόπιν, Παράδεισος ή Εωσφόρος. «Όρσε ποιμένες που θα μας προφυλάξουν από τους λύκους!» θα φώναζε ο απλός λαός. Το ζούμε και αυτό.
Κάνουμε το χρέος μας ως άνθρωποι χριστιανοί και τίποτα παραπάνω και χαρακτηριζόμαστε γραφικοί, δογματικοί, φονταμενταλιστές και άλλες αστειότητες.
Δεν κατάλαβαν ποτέ οι βλάσφημοι επικριτές και υποκριτές ότι η αγάπη που τάχα επικαλούνται αν δεν υπάρχει στην καρδιά εν αληθεία δεν είναι αγάπη διότι αφήνεις τον συνάνθρωπο στο σκότος, δηλαδή στην απώλεια. Ας παρουσιάσουν μια ρήση Θεοφόρου Πατέρα που να συμφωνεί με τις μεταπατερικές ανοησίες τους.
Αν αγαπώ πραγματικά, λέω στον συνάνθρωπό μου που νοσεί από την πτώση πού πραγματικά πάσχει. Δεν συμπροσεύχομαι μαζί του για να τον παραμυθιάζω ότι δήθεν με τις πλάνες αιώνων, που κουβαλά έναν ανύπαρκτο Χριστό, θα σωθεί.
Τόσο απλό είναι αλλά μας βγάζουν τρελούς. Τρελός ο πατέρας Θεόδωρος Ζήσης για παράδειγμα; Ή ο πατέρας Νικόλαος Μανώλης που αποφάσισε να σηκώσει μοναχικά τον Σταυρό του ή ο πατέρας Παϊσιος Παπαδόπουλος και πόσοι άλλοι που η χάρις του Θεού οικονόμησε και θα οικονομήσει προς Δόξαν Του και Σωτηρία ημών των δύστυχων;
Δεν καταλαβαίνουν οι θεομπαίχτες ότι αναγνωρίζοντας εκκλησιαστικότητα στους καταδικασμένους αιρετικούς, με έγκυρα δήθεν Μυστήρια συμπροσευχόμενοι μαζί τους αλλά και συνοδικά τάχα, στην Κρήτη, δεν τους βοηθούν στη Σωτηρία αλλά κοροϊδεύουν καί τους εαυτούς τους καί εκείνους; Άρα οι άνθρωποι αυτοί καί δεν πιστεύουν καί προωθούν δαιμονικά σχέδια.
Ή ηλίθιοι είναι λοιπόν ή διαπλεκόμενοι. Σε κάθε περίπτωση, ακατάλληλοι ποιμένες.
Είναι τόσο απλό! Το εξοργιστικό με αυτούς είναι ότι με το «Προς τον λαό» λένε ψέματα στον κόσμο ενώ μια απλή ανάγνωση των κειμένων της ψευδοσυνόδου άλλα λέει. Το ίδιο και η πρακτική τους με συμπροσευχές και κρυφή κοινωνία. Είναι φανερό ότι μεταξύ τους, στα υψηλά κλιμάκια την έχουν κάνει την «ένωση» δαιμονικά μέσα στο ΠΣΕ και αλλού και ο καημός τους είναι τώρα πώς θα την περάσουν ανώδυνα προς τα κάτω. Δεν τους βγαίνει όμως. Στην Αγγλία πρόσφατα έκαναν κοινό φωτισμό - αγιασμό των υδάτων με αγγλικανούς. Ποιούς κοροϊδεύουν; Και να ‘ταν μόνο αυτά; Τους αντιδρώντες γιατί τους διώκουν; Γιατί βιάζουν συνειδήσεις και εξωθούν τα πράγματα στα άκρα; Δεν τους «κόβει» ότι το αντίθετο αποτέλεσμα θα φέρουν;
Για όσους επισκόπους ενστερνίζονται δημόσια τις αποφάσεις της Κολυμπάριας ψευδοσυνόδου, κηρύσσεται πλέον αίρεση «γυμνή τη κεφαλή» και ο κάθε ιερέας που το αντέχει, την κατάλληλη στιγμή δι’ Αγίου Πνεύματος, διότι για όλους δεν είναι το ίδιο, να εκτοξεύει την πνευματική τορπίλη που διαθέτει, δηλαδή διακοπή μνημοσύνου προ συνοδικής καταδίκης. Να σταματά να κοινωνεί με την αίρεση.
Τα «παπαγαλάκια» τώρα, βγαίνουν και λένε ότι αν δεν έχεις κοινωνία με τον επίσκοπό σου βγαίνεις εκτός Εκκλησίας. Αυτό όμως είναι παπισμός. Αν υψώνεις τείχος στην αίρεση και δεν κοινωνείς με τον αιρετικό, μένεις εντός. Λένε ακόμη, ότι οι ιεροί κανόνες το απαγορεύουν. Ψέμα. Οι κανόνες απαγορεύουν την κατάκριση επισκόπου. Τη διακοπή κοινωνίας λόγω αίρεσης την επαινούν και μάλιστα προ συνοδικής καταδίκης. Το θέμα λοιπόν τίθεται μόνο στο ποιός και αν είναι αιρετικός.
Αν η διακοπή μνημοσύνου συνεχίζονταν, τότε που διέκοψε το Άγιο Όρος για τον Αθηναγόρα αλλά και ο Ελευθερουπόλεως μαζί με τον Καντιώτη και τον Παραμυθίας, τα πράγματα δεν θα έφθαναν στο σημερινό χάλι. Θα υπήρχε φραγμός. Και ο Αθηναγόρας μπροστά στον Βαρθολομαίο ήταν «αγγελούδι». Αλήθεια, εκείνοι που διέκοψαν το μνημόσυνο βγήκαν τότε εκτός Εκκλησίας; Ας είμεθα σοβαροί! Αντί να λένε βλακείες, να μετανοήσουν όσο είναι νωρίς.
Υπάρχει και η άποψη ότι αφού και από ανάξιο λειτουργό τα Μυστήρια είναι έγκυρα, μνημονεύουμε και διαμαρτυρόμαστε έντονα λόγω Οικουμενισμού άχρι καιρού μέχρι να καταδικαστούν από ορθόδοξη σύνοδο. Να ρωτήσουμε: επίσκοπο που κηρύσσει πλάνες Ιεχωβάδων θα τον μνημόνευαν άχρι καιρού; Άρα πιστεύουν έστω ασυνείδητα ότι η αίρεση αυτή είναι μικρή ενώ οι άλλες μεγάλες. Αυτό είναι πλάνη. Δεν υπάρχουν μεγάλες και μικρές αιρέσεις παρά μόνο αιρέσεις και παναιρέσεις. Και οι ψυχές που στο εξής θα χάνονται άχρι καιρού; Να σταματήσει επιτέλους η βλακεία.
Η μάνα μου έλεγε όταν επιχειρούνταν κάτι πολύ δύσκολο: «Αυτό, θέλει πισινό από κρανιά!». Όποιος το αντέχει να ομολογεί και να μαρτυρεί, να το κάνει για να ενθαρρύνονται και οι υπόλοιποι. Δεν πάει άλλο! Ο λαγός να κάθεται στη φωλιά του αλλά να μην επικρίνει τον μάρτυρα. Ας προσεύχεται. Καλό είναι κι αυτό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε 150 χρόνια και να ξαναζήσουμε το χάλι της Εικονομαχίας. Αυτό θέλουμε; Εδώ και τώρα, λοιπόν.
*Ο Α.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων
Οι αιρέσεις ποτέ δεν θα εκλείψουν έως της Β΄ Παρουσίας
Είναι σαφές στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, ότι η ιστορική ευθεία που θα μας οδηγήσει στο τέλος της ιστορίας, θα διέρχεται συνεχή σχεδόν πνευματική επιδείνωση με κατάληξη την ολική σχεδόν πνευματική αποτελμάτωση κατά τον καιρό του Αντιχρίστου, ώστε να διερωτάται (κατά το φαινόμενον) ο Κύριος, εάν όταν έλθει θα εύρει ακόμη την πίστη επί της γής70. Σε άλλη παραβολή, αυτή των ζιζανίων του αγρού, τα οποία σύμφωνα όλες τις πατερικές ερμηνείες ερμηνεύονται ως οι αιρέσεις που αυξάνονται μαζί με τους πιστούς, γίνεται σαφώς λόγος, για το ότι ο Κύριος επιτρέπει οικονομικώς την ύπαρξη και δράση τους μέχρι τον «καιρό του θερισμού»71· παρά ταύτα, δεν θα ασχοληθούμε εδώ με αυτές τις αγιογραφικές επισημάνσεις, αλλά μόνο με μερικές αναφορές των αγίων Πατέρων με αφορμή αυτές.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας τις περί αποστασίας και καταστροφών προρρήσεις του Αποστόλου Παύλου σχετικώς με το τέλος των χρόνων, «Εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί»72, «Εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινες της Πίστεως»73 και του Κυρίου περί των κακών των εσχάτων χρόνων74, λέγει «Έτσι και ο Παύλος, σαν ποιμήν άριστος, καθήμενος επάνω στο υψηλό μέρος του αξιώματος της προφητείας, και βλέποντας από πάνω με προφητικούς οφθαλμούς να επιτίθενται τα θηρία και κατά τη διάρκεια του καιρού της συντελείας με ορμή και κατεύθυνση εναντίον της ποίμνης, προλέγει και διακηρύσσει εκ των προτέρων [...] Και τόσο ισχυρό και άρρηκτο κατασκεύασε τον περίβολο αυτό και με κάθε ασφάλεια τον περιέφερε γύρω από όλη την οικουμένη, ώστε και τους τότε και τους μετά από εκείνους και τους τωρινούς και πάλι τους μεταγενεστέρους μέχρι την παρουσία του Χριστού να τους απαλλάξη από κάθε πολιορκία των εχθρών [...] επειδή πρόκειται η γνώμη των ανθρώπων να διαφθείρεται· διότι όλα αυτά είναι τιμωρίες των αμαρτιών και φάρμακα των ανθρωπίνων νοσημάτων. Διότι τότε τα ανθρώπινα νοσήματα θα επιταθούν. Και γιατί τότε θα επιταθούν; Λέγει. Μου φαίνεται, ότι επειδή καθυστερεί το δικαστήριον, και αφίενται στο μέλλον οι ευθύνες και δεν ήλθε ακόμη ο κριτής, γίνονται ραθυμότεροι αυτοί που πρόκειται να δώσουν λόγο» 75.
Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ερμηνεύοντας τυπολογικώς τη διήγηση της Γενέσεως σχετικώς με τον Νώε και την κιβωτό του, ως προτύπωση της Εκκλησίας, αφού αναφέρει και το αποστολικό «Εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινες της Πίστεως»76, αναφέρει την τρίτη περιστερά του Νώε, ως τύπον των πιστών που θα παραπλανηθούν από τους πλάνους ανθρώπους των εσχάτων καιρών· «Φιλόθεοι είναι λοιπόν οι κεκαθαρμένοι δια της Πίστεως και επειδή έχουν την πραότητα της ευαγγελικής πολιτείας είναι εκλεκτοί για τον Θεό. Όμως, ότι και από αυτούς κάποιοι στους εσχάτους καιρούς θα αποστατήσουν, όπως είπα πριν λίγο, το φανερώνει ο τύπος. Διότι στέλνεται τρίτη και τελευταία περιστερά και δεν σκέπτεται την επιστροφή, διότι εναπέμεινε [μακράν της Κιβωτού]»77.
Σε διήγηση του Γεροντικού που αφορά στον Άγιο Αββά Μωϋσή τον Αιθίοπα μαρτυρείται σαφώς η πλήθυνση των αιρέσεων κατά τους εσχάτους χρόνους· «Μετά ταύτα είδεν ο δούλος του Θεού Μωϋσής ότι νέφος και λαίλαψ, ομίχλη σκοτεινή πειρασμών φοβερωτάτων έπεσεν εις τους Μοναχούς από το μέρος της άρκτου [δηλ. του βορρά], και ότι εδιώκοντο οι Μοναχοί και το Μοναχικόν σχήμα από όλεθρον αιρέσεων»78.
70. Λουκ. 18,8
71. Ματθ. 13, 24-30. 36-43.
72. Β΄Τιμ. 3, 1
73. Α΄Τιμ. 4, 1
74. Ματθ. 24, 6 και εξής. Μάρκ. 13, 5 και εξής.
75. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις το αποστολικόν ρητόν το λέγον· «Τούτο δε γινώσκετε, ότι εν εσχάταις ημέραις έσονται καιροί χαλεποί» 3. 6, PG 56, 274.278. (μεταγλώττιση).
76. Α΄Τιμ. 4, 1
77. ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, Γλαφυρά εις την Γένεσιν 2, 8 PG 69, 72B.C. (μεταγλώττιση).
78. Εκ του ανθολογίου Περί συντελείας, Αντιχρίστου και Β΄ Παρουσίας του Χριστού, επιμελεία Στυλ.Ν. Κεμεντζετζίδη, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 132.
79. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, 4, 10, PG 94, 1128A.
πηγή : impantokratoros
Ἡ μεγάλη ἀπάτη τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας
Ἡ λέξη πιστεύω, πίστη περιέχει ἀναπόφευκτα τὸ ἀξίωμα τῆς ἀπολυτότητας. Στὸ λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς διαβάζουμε στὸ λῆμμα «πιστεύω» τὰ ἑξῆς:
«1. Εἶμαι βέβαιος, σίγουρος γιὰ κάτι
2. δέχομαι τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν παρουσία ἀνώτατου ὄντος,
καὶ ἰδιαίτερα ὅπως αὐτὴ διατυπώνεται ἀπὸ κάποια θρησκεία ἢ θρησκευτικὸ δόγμα…
3.... δέχομαι τὴν ὕπαρξη, τὴν ἀλήθεια, τὴν ὀρθότητά του».
Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀνθρωπότητας ἡ κάθε εἴδους πίστη ἀξίωνε τὴν κατοχὴ τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας. Δὲν μπορεί κάποιος νὰ λέει, ὅτι πιστεύει καὶ παράλληλα νὰ ἀμφισβητεῖ τὸ γεγονός, ὅτι αὐτὸς κατέχει τὴν ἀλήθεια. Kάποιος ποὺ πιστεύει, εἶναι πεπεισμένος ὅτι αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἀποτελεῖ τὴν ἀλήθεια, ἔχει σχέση μὲ τὸ εἶναι του, τὴν οὐσία τῆς ὑπάρξεώς του.
Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ ἴδιου του τοῦ πιστεύω ἀποτελεῖ εἶδος παράνοιας ἢ ἀπύθμενου ψεύδους.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῆς τελευταίας διαπίστωσης. Διακηρύττουν συνέχεια ὅτι δὲν προδίδουν τὴν πίστη καὶ παράλληλα συμμετέχουν σὲ διαλόγους γιὰ τὴν ἐξεύρεση τῆς ἀλήθειας τῆς Πίστεως, τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ πιστεύω καὶ τῆς προσαρμογῆς του στὰ νέα δεδομένα· δηλ. ἀμφισβητοῦν ὅτι κατέχουν τὴν ἀλήθεια καὶ διαβεβαιώνουν τοὺς ἑτερόδοξους συνομιλητές τους, ὅτι θὰ τὴν βροῦν μαζί, ἀναζητώντας την σὲ ἀτέρμονα συνέδρια, καὶ κοσμικῆς σημασίας ὀργανισμούς.
Μιλοῦν γιὰ τὴν δύναμη τῆς πίστεως τους, ἐνῶ οἱ πράξεις καὶ οἱ δηλώσεις τους δείχνουν ὅτι εἶναι γεμάτοι μὲ ἀμφιβολία καὶ τὴν ἐπακόλουθη προδοσία. Μιλοῦν συνέχεια γιὰ ἀνεκτικότητα καὶ κατηγοροῦν ὅσους ἀντιδροῦν στὴν αἵρεσή τους, ὅσους τοὺς ὑπενθυμίζουν ὅτι ἀπαγορεύονται ρητὰ ὰπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση οἱ συμπροσευχές, τὰ συλλείτουργα καὶ ἡ καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὡς μισαλλόδοξους καὶ φανατικούς, ὡς ἀπόλυτους καὶ σκοταδιστές. Ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἐποχή μας δὲν εἶναι ἐποχὴ ἀποκλειστικότητας καὶ ἀπολυτότητας στὴν πίστη, ἀλλὰ ἐποχὴ ἀνεκτικότητας καὶ συμβίωσης μὲ τοὺς ἄλλους.
Λένε ὅμως τὴν ἀλήθεια;
Ἀναλύοντας τί λένε οἱ ἄλλοι (οἱ ἀποκαλούμενες «Ὁμολογίες καὶ Ἐκκλησίες» καὶ οἱ Θρησκεῖες μετὰ τῶν ὁποίων συνομιλοῦν), θὰ διαπιστώσουμε ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς ψεύδονται ὁλοσχερῶς καὶ λειτουργοῦν ὑπογείως καὶ ἐπιλεκτικά μὲ σκοπὸ τὴν παραπλάνηση.
Τὸ Κοράνι – ἡ ἄλλη ὁδὸς σωτηρίας κατὰ τὸν Βαρθολομαῖο – εἶναι ἀπόλυτο, δὲν συζητάει τὰ Πιστεύω του. Συγκεκριμένα (3:28) ἀναφέρει: «Δὲν θὰ συσχετίζονται οἱ πιστοὶ μὲ τοὺς ἀπίστους ἀντὶ μὲ τοὺς πιστούς. Ὅποιος ἐκ τῶν πιστῶν τὸ πράττει, αὐτὸς δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν Ἀλλάχ...».
Στὴν Σούρα ἐλ-Μάιντε, 5: 51 Ὦ! Σεῖς ποὺ πιστέψατε! Μὴ κάνετε τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Χριστιανούς, φίλους καὶ προστάτες σας! Δὲν εἶναι παρὰ μονάχα μεταξύ τους φίλοι καὶ προστάτες.
Καὶ ἐκεῖνος ἀνάμεσά σας ποὺ πιάνει (φιλίες) μ' αὐτούς εἶναι ἕνας ἀπ' αὐτούς. Ὁ Ἀλλὰχ δὲν καθοδηγεῖ τὸν ἄδικο καὶ παράνομο λαό».
Στὴν Σούρα Al-Kaferun. 109: «Λέγε (Ὦ Μωάμεθ)! Ὦ ἐσεῖς ποὺ ἀρνεῖστε τὴν Πίστη! Δὲν λατρεύω αὐτὸ ποὺ λατρεύετε. Κι οὔτε λατρεύετε αὐτὸ ποὺ λατρεύω. Καὶ δὲν θὰ λατρεύω αὐτὸ ποὺ λατρέψατε. Κι οὔτε ἐσεῖς θὰ λατρεύετε αὐτὸ ποὺ λατρεύω. Ἔχετε τὴν δική σας θρησκεία κι ἐγὼ ἔχω τὴν δική μου θρησκεία».
Στὸν Ἰουδαϊσμὸ – ἄλλη μία ὁδὸς σωτηρίας κατὰ τὸν Βαρθολομαῖο – ὑπάρχει τὸ κεντρικὸ δόγμα στὸν στίχο: «Schema Israel, JHWH Eloheinu, JHWH Echad» «Ἄκουσε Ἰσραήλ, ὁ Γιαχβὲ εἶναι ὁ Θεός μας (φυσικὰ δὲν ἐννοεῖται ἐδῶ ὁ Τριαδικὸς Θεός), ὁ Γιαχβὲ εἶναι ἕνας».
Τὸ δόγμα αὐτὸ περιτειχίστηκε τὸν 12ο αἰῶνα ἀπὸ τὸν Ραββίνο Μωυσὴ μπὲν Μαιμονίδη.
Στὸ ἔργο του «Σανχεντρίν» καὶ εἰδικὰ στὸ 11ο κεφ. θεμελίωσε 13 ἀρχὲς (Ἰκαρίμ), ἀπὸ τὶς ὁποῖες ξεχωρίζουν οἱ ἀκόλουθες:
2. Ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός (καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι Τριαδικός).
8. Ὁλόκληρη ἡ Τορὰ δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν Μωυσὴ (ἄρα ἡ Κ. Διαθήκη καὶ ὅ,τι χριστιανικὸ δὲν εἶναι ἡ ἀλήθεια)..
9. Ἡ Τορὰ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ καμία ἄλλη διδασκαλία (οὔτε ἀπὸ τὴν Κ. Διαθήκη).
11. Ὁ Θεὸς ἀμοίβει αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὶς ἐντολές του καὶ τιμωρεῖ αὐτοὺς ποὺ τὶς ἀψηφοῦν (καὶ τοὺς χριστιανούς).
Ἂς πᾶμε τώρα στὸν Παπισμό. Μὲ τὸ δογματικό θέσπισμα «Pastor Aeternus» τῆς 1ης Βατικάνειας Συνόδου στὶς 18. 07. 1870 ἀποφασίστηκε:
«...Ὅταν ὁ Ρωμαῖος ποντίφικας ὁμιλεῖ ἐκ καθέδρας, δηλαδή ὅταν ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ ποιμένα καὶ διδάσκαλου ὅλων τῶν χριστιανῶν, δυνάμει τῆς ὑπέρτατης ἀποστολικῆς του ἐξουσίας, ὁρίζει ὅτι κάθε διδασκαλία ποὺ ἀφορᾶ στὴν πίστη καὶ τὴν χριστιανικὴ ἠθικὴ πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ὡς ἀληθὴς ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία, βάσει τῆς Θείας Ἐπιφοιτήσεως ὑποσχεθείσης σ' ἐκεῖνον διὰ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, τότε χαίρει τοῦ ἀλαθήτου ἐκείνου ποὺ ὁ Θεῖος Λυτρωτής θέλησε νὰ χαρίσει στὴν Ἐκκλησία του…
Ἐὰν κάποιος ἀμφισβητήσει τὸ παραπάνω δόγμα ἀνάθεμα».
Καὶ στὴν ἀπόφαση τῆς 2ης Βατικάνειας Συνόδου τὸ 1965 διαβάζουμε: «Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ ἀμφισβητοῦν τὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ παραχωρημένο σωτηριολογικὸ ἔργο τῆς «Καθολικῆς Ἐκκλησίας» ἢ δὲν εἰσέρχονται σ’αυτήν, δὲν μποροῦν νὰ σωθοῦν».
Καὶ στὴν ἀπόφαση τῆς παπικῆς συνόδου τῆς Φλωρεντίας τὸ 1439 σχετικὰ μὲ τοὺς Ἕλληνες διαβάζουμε «Ὅποιος δὲν ὑποταχτεῖ στὸν ρωμαῖο Ποντίφηκα δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ... Ὁ ρωμαῖος Ποντίφηκας ἔχει τὴν ἐξουσία πάνω σὲ ὅλον τὸν κόσμο».
Ὅσον ἀφορᾶ τοὺς Προτεστάντες τὰ πράγματα γίνονται ἀκόμα πιὸ παράφορα. Ἡ Σύνοδος τῆς «Προτεσταντικῆς Ἐκκλησίας» τῆς Γερμανίας ἀναφέρει στὴν «Ἀλφάβητο τῆς Πίστεως»: «Ὅποιος παραμένει σταθερὰ σὲ δόγματα, δὲν ἔχει ἐγκυρότητα στὴν κοινωνία καὶ στὴν δημοσιότητα καὶ θεωρεῖται πεισματάρης καὶ ἀνεπήδευτος μαθήσεως».
Ἐδῶ μένει ὁ κάθε ὑγιῶς σκεπτόμενος ἄναυδος μὲ τὶς μεθοδεύσεις τῶν αἱρετικῶν.
Οἱ Προτεστάντες κατηγοροῦν τοὺς πιστοὺς ποὺ ὑπερασπίζουν τὰ δόγματα (μήπως μᾶς θυμίζει κάτι αὐτό;) ἐπιφανειακὰ μὲν ἀδογμάτιστα, πρακτικὰ δὲ μὲ διατυπώσεις δογματικοῦ χαρακτῆρα. Γιατὶ αὐτὸ ποὺ πρεσβεύουν εἶναι ἀπὸ τὴν φύση του καὶ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ αὐτοὺς ὠς δόγμα. Θέλουν δηλ. νὰ καταργήσουν τὸ δόγμα (ποὺ φυσικὰ τοὺς ἐλέγχει) καὶ τοὺς ὑπερασπιστές του καὶ νὰ θεμελιώσουν τὸ δικό τους νέο δόγμα.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀναφορὲς γεννιέται τὸ ἑξῆς λογικὸ ἐρώτημα: Πῶς εἶναι δυνατόν, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀδιαπραγμάτευτες καὶ μὴ ἀποκηρυγμένες δογματικὲς θέσεις στὴν πίστη τους – τὸ ὁποῖο φυσικὰ εἶναι δικαίωμά τους, ὡς ἐλεύθεροι ἄνθρωποι – νὰ ἀπαιτοῦν ἀνεκτικότητα καὶ κατάργηση τῶν δογμάτων τῶν ἄλλων – ἡ ὁποία ἀπαίτηση δὲν εἶναι δικαίωμά τους– καὶ νὰ καταδικάζουν ὅποιον δὲν ὑπακούει;
Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ἀπάτη τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ὅπως σωστὰ προφήτευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι ἄνθρωποι διαποτισμένοι ὄχι ἀπὸ πνεῦμα ἀγάπης, διαλλακτικότητας καὶ σεβασμοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ πνεῦμα ἀπολυταρχίας, μένους, ἐξουσιοκρατίας, ἐπισκοποκρατείας, ἀσέβειας, διπροσωπείας καὶ διωγμοῦ. Εἶναι οἱ κατάλληλοι ἐκπρόσωποι τοῦ πνεύματος τῶν ἐσχάτων χρόνων καὶ γι’ αυτὸ πρέπει νὰ πολεμηθοῦν κατὰ τὸν ἁγιοπατερικὸ τρόπο τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
«Οχι, φιλε μου! Προτιμω να τρωγω τσουκνιδες και να πεθανω της πεινας, παρα να φαγω τροφην προδοσιας!» – Προτιμοτερον θανατος παρα επαισχυντος επιβιωσις
Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 41
Προτιμοτερον θανατος παρα επαισχυντος επιβιωσις
ΤΑΥΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝ διὰ νὰ τονίσωμεν καὶ πάλιν ὅτι, ἐὰν ὁ κατέχων ἀντικείμενόν τι, ἀπὸ τὰ εὐτελέστερα ἕως τὰ ἀκριβώτερα, χαράξῃ ἐπʼ αὐτοῦ τὸν ἀριθμὸν 666 καὶ μᾶς εἴπῃ, «Δὲν θὰ σᾶς τὸ δώσω ἐὰν προηγουμένως δὲν ἀρνηθῆτε καὶ δὲν βλασφημήσετε τὸν Χριστόν», τότε εἰς τὴν συγκεκριμένην αὐτὴν περίπτωσιν, ἄν εἴμεθα πιστοί, θὰ πρέπῃ νὰ προτιμήσωμεν νὰ στερηθῶμεν τοῦ τοιούτου ἀγαθοῦ, ἔστω καὶ ἄν αὐτὸ εἶνε ὁ ἐπιούσιος ἄρτος, καὶ νʼ ἀποθάνωμεν τὸν ἐκ τῆς ἀσιτίας θάνατον, παρὰ νʼ ἀρνηθῶμεν τὸν Χριστόν. Ἡ πίστις εἰς τὴν συγκεκριμένην αὐτὴν περίπτωσιν πρέπει νὰ λάμπῃ ὡς ὁ ἥλιος.
Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο τοῦ λόγου θʼ ἀναφέρω ἕνα παραπλήσιον γεγονός, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξα αὐτόπτης μάρτυς. Πρὸ 42 ἐτῶν ὡς ἱεροκῆρυξ εὑρισκόμην εἰς μίαν πόλιν τῆς μαρτυρικῆς μας Μακεδονίας, ἡ ὁποία διετέλει τότε κάτω ἀπὸ τὴν δυναστείαν στρατευμάτων κατοχῆς, ἐν οἶς καὶ βουλγαρικῶν, συνεργαζομένων στενῶς μετὰ τῶν ὀρδῶν τοῦ ἀπαισίας μνήμης Χίτλερ. Οἱ Βούλγαροι, διὰ νὰ προσελκύσουν ὀπαδούς, ἐμοίρασαν καρτέλλας εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν νὰ προσχωρήσουν μὲ τὸ μέρος των, οἱ δὲ ἐφοδιασμένοι μὲ καρτέλλαν ἐπρομηθεύοντο ἐκλεκτὰ τρόφιμα δωρεὰν εἰς περίοδον φρικτῆς πείνης. Εἰς τὸν πειρασμὸν αὐτὸν ὑπέκυψαν οὐκ ὀλίγοι. Τότε συνήντησα Ἕλληνά τινα πατριώτην, πάμπτωχον οἰκογενειάρχην, ὅστις, εἰς τὴν προτροπὴν νὰ δεχθῇ τὴν κάρταν καὶ νὰ λάβῃ τρόφιμα, ἠκούσθη νὰ λέγῃ˙
«Ὄχι, φίλε μου! Προτιμῶ νὰ τρώγω τσουκνίδες καὶ νὰ πεθάνω τῆς πείνας, παρὰ νὰ φάγω βουλγάρικο καλαμπόκι, τροφὴν προδοσίας!».
Ἐὰν τοιοῦτον ὑψηλὸν λόγον εἶπεν ὁ φλογερὸς αὐτὸς πατριώτης, πόσω μάλλον οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θέτουν ὑπεράνω καὶ τῆς πατρίδος τὴν πίστιν εἰς τὸν Χριστόν, πρέπει νʼ ἀπαντήσουν οὕτω πως εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, κατέχοντες ὑλικὰ ἀγαθά, δὲν θὰ ἐννοοῦν νὰ δώσουν τι ἐξ αὐτῶν εἰς τοὺς πιστούς, ἐὰν προηγουμένως αὐτοὶ δὲν ἀρνηθοῦν τον Χριστόν!
Συνεπῶς, ἐὰν εἰς περίοδον ἀποστασίας μεγάλης τὰ ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου, σὺν τῷ ἀριθμῷ ἔχοντα εἰς τὴν ἀποκλειστικὴν δικαιοδοσίαν των καὶ τὸ πωλεῖν καὶ τὸ ἀγοράζειν μᾶς εἴπουν «Τότε μόνον θὰ σᾶς δώσωμεν τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ διὰ νὰ ζήσετε, ἐὰν προηγουμένως πτύσετε τὸν Χριστὸν εἰς τὸ πρόσωπον», τότε δὲν χωρεῖ καμμία ἀμφοβολία, ὅτι πρέπει νὰ ἀπορρίψωμεν τὸν ὅρον τοῦτον τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ νὰ προτιμήσωμεν τὸν ἐξ ἀσιτίας ἔντιμον θάνατον ἤ τὴν ἄτιμον καὶ ἐπαίσχυντον ἐπιβίωσιν. Ἀλλὰ τοιοῦτόν τι σήμερον δὲν συμβαίνει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)