“Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω”.
(Ιωάν. ιβ’ 31).
Κρίση. Στο άκουσμα μόνο της λέξεως αυτής κρίνεται και διακρίνεται η κρισιμότητα της αντοχής, ανοχής αλλά και ενοχής μας. Ουδείς άμοιρος ευθυνών. Ουδείς άγευστος πικρίας των ποινών. Πίνουμε και μεις από το πικρό της προδοσίας το ποτήρι.Γευόμαστε καθημερινώς την πίκρα της αυτοκατακρίσεώς μας.
Ποιός επιτυχώς και επακριβώς τα αίτια θα προσδιορίσει; Ποιός θα εντοπίσει τους κυρίως ενόχους και ποιός θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες υπευθύνως; Αυτός ο οποίος τελωνιακώς θα ομολογήσει: Αμάρτησα. Φταίω και πληρώνω!
Στης διαβολής και διαπλοκής το “δι’ ευχών” των “αγίων” δεσποτοκρατών ημών, δεσπόζει της υπαιτιότητος η αδεσποσύνη. Αισχύνη δεν είναι τόσο η φωνασκίες για “αίσχος” ενός ακροατηρίου σε αίθουσα κηρύγματος ούτε τα “κουρδισμένα” (και συνάμα σκουριασμένα) συνθήματα ενός συλλαλητηρίου για τις ταυτότητες.
Ντροπή είναι να προσδιορίζεις “χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ” (Πράξ. α’ 7) και διαδραματικώς να διατείνεσαι για “το τέλος του κόσμου” ότι “καζαντζίσαμε” και “στα τέλη των αιώνων” καταντήσαμε. Κι ενώ περισπούδαστα παραδίδεσαι σε παρατεταμένες ερμηνείες και παραλλήλως παρατείνεσαι σε πανικόσπορες αντιχριστολογίες, να’ σου κι’ έρχεται άδοξα και ξαφνικά το δικό σου τέλος…
Ο Αντίχριστος είναι πρόσωπο, είναι και σύστημα κρατικό, σύστημα Πανθρησκειακό. Το χάραγμα κατ’ άμφω είναι πνευματικό, είναι και ψηφιακό. Όπως ήλθε “το πλήρωμα του χρόνου” και ήλθεν ο Υιός του Θεού, έτσι θα έλθει και ο “υιός της ανομίας”. Όχι ως φάντασμα, ούτε ως πνεύμα, αλλ’ ως πρόσωπο.
ΘΑ “ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς θεὸν καθίσαι (σωματικώς), ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ θεός. Τότε (εν χρόνω) ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος Αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς Παρουσίας Αὐτοῦ· (υπαρκτή, σαρκική Παρουσία του Χριστού).
“Οὗ (του Αντιχρίστου) ἐστιν ἡ (ιστορική) παρουσία κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους (“θαύματα” εις απομίμησιν του Χριστού) καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτῃ τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, ἀνθ’ ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας (όχι την αγάπη της αγαπολογίας, όχι την αγάπη της πανθρησκείας αλλά την Αγάπη της Ορθοδόξου Αληθείας), οὐκ ἐδέξαντο (οι αγαπολόγοι οικουμενιστές) εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς· καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ’ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ” (Β’ Θεσ. β’ 3-12).
Η Πάτερική Παράδοση γράφτηκε για μας. Τα Αγιογραφικά “σημεία των καιρών” κι αυτά παρεδόθησαν από τον Χριστό για μας. Για προετοιμασία και νουθεσία μας. Ταύτα πάντα “ἐγράφη δὲ πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν, εἰς οὓς τὰ τέλη τῶν αἰώνων κατήντησεν.” (Α’ Κορ. ι’ 11). Αυτό όμως οι Κορίνθιοι δεν το παρεξήγησαν. Δεν το εξέλαβαν ως βέβαιο τέλος του κόσμου κατά την δική τους εποχή. Τα τέλη των αιώνων ακόμη τελούνται, ακόμη τελειούνται.
Ποιοί ανακρίνονται και ποιοί κατηγορούνται; “ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ!” Κρίνονται όσοι δεν δέχονται την Αποστολική, Αγιοπατερική Αλήθεια. Για αυτή την άρνηση και αποστασία, δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες. Έχουμε άπαντες ευθύνη. Δεν φταίει ένας, ούτε πολλοί. Φταίμε όλοι. “Πολλά πταίομεν άπαντες” (Ιακ. γ’ 3).
Από αυτό το “άπαντες” δεν εξαιρείται κανένας. Ούτε ακόμη και οι Όσιοι Χαρισματούχοι Γέροντες. Η βαθειά συναίσθηση της αναξιότητος και αμαρτωλότητος την οποία είχαν και πρέσβευαν πανταχού, δεν ήταν υποκριτικό αποκύημα της ταπεινολογίας μα γέννημα και θρέμμα της άφατης αυτοσυνειδησίας. Το έλεγαν και το πίστευαν: “Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι• ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ!” (Α’ Τιμ. α’ 15). Η μόνη διαφορά είναι ότι οι δικές τους αμαρτίες κυρίως ήταν – με την πρωταρχική έννοια – “αστοχίες”, ενώ οι δικές μας είναι παραβάσεις εγκληματικές και παρανομίες.
Εμείς, αθεράπευτα θωρακισμένοι στον θούρειο της αυτοδικαιώσεώς μας, ταμπουρωμένοι στα παραδικαστικά έδρανα της αποδόσεως ευθυνών και αναπόσπαστα παραδωμένοι στην ατέρμονη αποποίηση ευθυνών, πρωτεύουμε και προοδεύουμε στο θέατρο σκιών. Πάντα εμπλεκόμαστε στο εθνικό πρωτάθλημα της πισόπλατης κατηγορίας του πλησίον και της στυγνής συκοφαντίας.
Πάντα φταίνε οι άλλοι. Πάντα εξαιρούμαστε από αυτό το χάλι. “Ο κόσμος όλος χάλασε” μα εμείς ξεχνούμε πως, δυστυχώς, αποτελούμε αναπόσπαστο και αφομοιωτικό μέρος αυτού του κόσμου. Τί κι αν ζούμε μέσα σ’ αυτόν; Δεν έπρεπε να επιτρέψουμε στον Χριστεπώνυμο εαυτό μας να γίνουμε κόσμος. Από το “χρώμενοι” στο “καταχρώμενοι” καταντήσαμε κολαζόμενοι, διωκώμενοι και αποξενωμένοι Θεού. Εξόριστοι Θεού. Η Εξορία των Πρωτοπλάστων είναι η δική μας εξορία. Η πτώση τους είναι και δική μας πτώση.
Η Κυριακή της Εξορίας μας, δεν είναι στην ουσία και δεν πρέπει να αναφαίρεται με την υποδεέστερη τροφολογική έννοια ως Κυριακή της Τυρινής, αλλά κατ’ εξοχήν με την Θεολογική έννοια: “Κυριακή τῆς ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ.”
Επίσης και η παρούσα “Κυριακή τῆς Δευτέρας καί ἀδεκάστου Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”, κακώς επικράτησε ως Κυριακή της Απόκρεω. Δεν είναι τόσο η αποχή Από-κρέας όσο η αναπάντεχη και ξαφνική, “ὡς κλέπτης ἐν νυκτί ” (Β’ Πέτρ. γ’ 10) έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.
Η Αγία Γραφή ονομάζει την Ημέρα αυτή ως “Ημέρα Κυρίου!” (Β’ Πέτρ. γ’ 10). Δεν είναι λοιπόν η Ημέρα του Κρέατος αλλά η Κυριακή της Ημέρας Κυρίου! “Ἐννοῶ τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ὥραν, ὅταν μέλλωμεν πάντες, γυμνοὶ καὶ ὡς κατάκριτοι, τῷ ἀδεκάστῳ Κριτῇ παρίστασθαι!” Εννοώ νλοιπόν την ημέραν εκείνην. Δεν εννοώ την ημέρα ετούτη, τι θα φάγω και τί θα πιώ και τί θα αποφύγω ούτε πού θα καταφύγω να κάνω “Τσικνοπέμπτη…” Τσικνοέτος το έπος της παναιρέσεως, τσικνοαιώνας ο απατεώνας αιώνας του Οικουμενισμού.
Βλέπουμε πως σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε από την Θεολογία και εμμένουμε συστηματικά στην ακόρεστη τροφολογία. Ακόμη και κατά την διάρκεια της νηστείας, νηστεύουμε στην ποιότητα μα όχι στην ποσότητα, στην κακότητα και παραβατικότητα. Δεν νηστεύουμε αληθώς: “ἀληθής νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, καί ἐπιορκίας…” (Ἰδιόμελον Ἀποστίχων Ἑσπερινοῦ Α΄Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν Α΄Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν).
Επιορκία και ψευδορκία, κακουργηματική αιρετικοπραξία η τραγωδία του Κολυμπαρίου. Δεν είναι αυτή “Εκκλησία Κυρίου” όπου δέχεται άπασες τις αιρέσεις απωλείας” (Β΄ Πέτρ. β΄ 1) και πάντα “τα εἴδωλα τῶν ἐθνῶν δαιμόνια” (Ψαλμ. 95, 5) δήθεν ως “Εκκλησία του Χριστού” και “Σώμα Κυρίου”. Δεν είναι καθόλου “τεχνικός” ο όρος… Τεχνική και μαεστρική είναι η νοοτροπία. Δίαυλος η οδός της διπλωματίας.
Ο Μέγας Αρχιτέκτονας της διαβολής και πάλι στην παλιά του τέχνη. “Τεχνικός όρος” και αυτός, το “έσεσθε ως θεοί…” Η ίδια εωσφορική απάτη και εκεί. “Καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;” Σας είπε “όχι” διότι: “ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί!”
Οι Πρωτόπλαστοι “θεοί” και νέα θρησκεία σωστική, η Πτώση. Σώζει ο Αδάμ και η Εύα, σώζει και ο Όφις! Σώζουν όλα τα ισότιμα και ισόκυρα Μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών. Εφ’ όσον είναι “Εκκλησίες” και μάλιστα “ιστορικές” (Ιστορική, Κοσμο-ιστορική και Κοσμογονική Εκκλησία είναι ΜΟΝΟΝ η Ορθόοδοξη Εκκλησία του Χριστού) τότε σώζουν και όλες αυτές, οι “αιρέσεις απωλείας”. Ψέμματα σας είπε ο Θεός! Δεν είναι καθόλου “αιρέσεις απωλείας” αλλά “Αιρέσεις Σωτηρίας!”
Δεν το είπε μόνο ο Όφις, ούτε ο Μ.Α.Τ.Σ της Υπάτης Στοάς. Δεν το θέσπισε θανατικώς η Παρασυναγωγή της Κρήτης. Το είπε και το υπογράμμισε πρωτίστως ο Αιρεσιάρχης πατριάρχης σας Βαρθολομαίος κατά την πιο βλάσφημη δήλωση αυτή:
“Όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας»; (ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» Περιοδ. Αρ. 523, Σελ. 12, Γενεύη 1995).
Και σεις… κοινωνείτε μαζί του! Αυτό κι αν είναι ντροπή! Αυτό κι αν είναι βλασφημία! ΜΗ βλάπτετε την φήμη της Εκκλησίας! Είναι ΜΙΑ και όχι “πολλές”. Θέλει “πολύ” μυαλό αυτό;
Όσοι κοινωνείτε και ενσωματώνεστε μαζί του και μαζί με τις Αρχιεπισκοπές που συμμετείχαν, αλλά και ακόμη με αυτές οι οποίες υποκριτικώς “απήχαν”, έχετε όντως κρίση συνειδήσεως φοβερή, κρίση εκκλησιολογίας οντολογική, κρίση κατακρίσεως δεινή, κρίση σωτηρίας!
ΜΗΝ παίζετε, αδέλφια μου, με τα “εν ου παικτοίς!” Απολύτως αδιαπραγμάτευτη η σωτηρία της ψυχής. Ας μην την διακινδυνεύουμε με απαγορευμένη “κοινωνία μετά ακοινωνήτων”. Αυτή είναι η μόνη κρίση του πιστού κόσμου του Θεού. Ο καθένας μας θα κριθεί σύμφωνα με ποιά ακριβώς στάση κράτησε έναντι της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
“Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου”. Αυτό το “νυν” μας κάνει εντύπωση και μάλιστα τρομερή. “Νυν”, τώρα. Δηλαδή, πότε; Τον καιρό του Αποστόλου ή “τώρα” στη δική μας εποχή. Και όμως αυτό το “τώρα” έχει διαχρονική ισχύ. Δεν διαφέρει και πολύ εκείνη η εποχή από τη δική μας. Είμαστε στο ξημέρωμα της Ογδόης Ημέρας. Η κρίση αυτή είναι μια έρευνα Χριστοκεντρική και ανάκριση αληθοκεντρική. Μια προκαταρκτική διαδικασία ακροαματική.
Ποιά “κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου” είναι αυτή; Ποιανού κόσμου; Μα το λέει, “του κόσμου τούτου”. Όχι του κόσμου του Θεού, ως στολίδι και κόσμημα Θεού, αλλά του κόσμου του αθέου, του απίστου και διαβολικού. Το υπογραμμίζει το δεύτερο μισό του ιδίου του χωρίου: “ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου!” Ο σατανάς. Ο Εωσφόρος. Ο “θεός του κόσμου τούτου”. Ο θεός του Οικουμενισμού. Ο θεός του διεθνούς Εβραιο-Μασονισμού και της Σατανολατρίας. Ο θεός του βωμού των ναρκωτικών, της μαστρωπίας και της παιδεραστίας. Ο θεός του εμπορίου οργάνων, της δωρεάς οργάνων και του καννιβαλισμού.
Επιτρέψτε μου να κάνω μία παρένθεση, την θεωρώ αναγκαία. Ας δείξουν αγάπη κάποιοι αδελφοί και ας μην προτρέξουν να με καταδικάσουν πως δεν εκφράζομαι σωστά διότι αναφαίρομαι σε “τραγουδιστάδες”. Τους ακούγαμε κάποτε κι εμείς. Τους ακούνε και τα παιδιά μας. Πρέπει να γνωρίζουν ποιές είναι οι μάσκες που φορούν και ποιές παγίδες τους πατούν. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, ότι πολλοί “λαϊκοί καλλιτέχνες” όπως ο Νότης Σφακιανάκης, πολύ συχνά-συχνότατα, σε όλους σχεδόν τους δίσκους αλλά και τις συνεντεύξεις του, επαναλαμβάνει χαρακτηριστικά: “Ο θεός του κόσμου τούτου μαζί σας!” Δηλαδή, ο Σατανάς.
Ο “θεός του κόσμου τούτου”, δεν είναι ο Θεός της Αγίας μας Ορθοδοξίας! Ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν είναι ο Θεός “του κόσμου τούτου” αλλά ο Θεός του “μικρόκοσμου” ο οποίος ασπάζεται την Ορθόδοξη, Αποστολική, Αγιοπατερική Αλήθεια. Η “Δέσποινα του κόσμου” δεν είναι η Παναγία “του κόσμου τούτου” την οποία βλασφημούν ανατριχιαστικότατα ακόμη και μικρά παιδιά, μαθητές, έφηβοι, καλλιτέχνες (κακοτέχνες) και “ηθο”-ποιοί, με το ήθος του διαβόλου.
Ο “Ερχόμενος Κύριος προς το εκούσιον Πάθος” δεν είναι ο “χριστούλης της μεταλαβιάς” ούτε ο “γλυκούλης, πανέμορφος ηθοποιός” μιας χολυγουντιανής ταινίας και σειράς. Δεν είναι “ο μικρός τυμπανιστής” των μικρών παιδιών ούτε ο αξιολάτρευτος “μπέμπης” της κουκλίτσας μιας Χριστουγεννιάτικης Σκηνής ενός Σχολικού Θεάτρου.
Είναι ο Πατέρας μας και ο Πάνσοφος Δημιουργός. Είναι ο Μέγας και Τριαδικός ημών Θεός! «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ημών ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος!” (Ψαλμ. 76,14-15).
Εδώ το “ποιών θαυμάσια” δεν εννοεί τα “θαύματα” γενικώς αλλ’ αναφαίρεται στο Μέγα Θαύμα της Δημιουργίας. Δεν είμαστε “θαυματολάγνοι” ούτε επιδιδόμαστε απεγνωσμένα στο ρηχό και άχαρο κυνήγι της θαυματοθηρίας. Δεν έχουμε ανάγκη από θαύματα για να πιστέψουμε διότι αυτό δεν είναι και τόσο φιλότιμο… Είναι σαν να λέμε στον Θεό: “Απόδειξέ μου ότι υπάρχεις και κάνε κάποιο θαύμα…” Και Αυτός μας απαντά: “Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες…” (Ιωάν. κ΄ 20).
Οι πιστεύοντες ορθώς, Αγιοπατερικώς, δεν κρίνονται από αυτόν τον κόσμο. Δεν διέρχονται την συνειδησιακή και δογματική κρίση του κόσμου τούτου. Αυτό το “νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου” αναφαίρεται στη διαφθορά της Αληθείας, στην παραχάραξη της Ορθοδοξίας, στην κρίση του Οικουμενιστικού κόσμου. Άλλο πράγμα η κρίση η οικονομική και άλλο η κρίση η οικουμενιστική. Άλλο πράγμα η κρίση κόσμου του διαβολικού και άλλο η Παγκόσμια Κρίση κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Αυτήν και μόνο την κρίση, να εννοούμε και να φοβούμαστε, με φόβο Θεού. Από εδώ έως την αιωνιότητα, “κρινόμεθα άπαντες…” Εάν δεν αφαιρούμε ούτε ένα “ιώτα” από την Αγία μας Ορθοδοξία και ταυτοχρόνως αγωνιζόμαστε κατά δύναμιν για ορθοπραξία, έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Δεν φοβούμαστε το δικό μας τέλος, δεν φοβούμαστε τον Αντίχριστο. Δεν τρέμουμε την Δευτέρα Παρουσία ούτε την Παγκόσμια Κρίση.
Φοβούμαστε μόνο να μην πέσουμε σε αίρεση. Φοβούμαστε να μην διατηρούμε κοινωνία με αιρετικούς επισκόπους (οι οποίοι έχουν συνοδικώς αφαιρέσει από την Εκκλησία την Αποκλειστικότητα και Μοναδικότητά της) για να μην αφαιρέσει ο Θεός το όνομά μας από το Βιβλίο της Ζωής:
“Τελετή τελευτής” της αναφοράς μου αυτής, οι τελευταίοι τρεις στίχοι της Ιεράς Αποκαλύψεως:
“᾿Εάν τις ἀφέλῃ ἀπὸ τῶν λόγων τοῦ βιβλίου τῆς προφητείας ταύτης, ἀφελεῖ ὁ Θεὸς τὸ μέρος αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ἐκ τῆς πόλεως τῆς ἁγίας, τῶν γεγραμμένων ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ. Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ. ῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν!” (Αποκ. κβ’ 19-21).
Πηγή: http://www.wallingoff.com