Πως να ζητάω απο Τον Θεό;

«Ζητείτε και θα λάβετε», είπε ο Χριστός. 

Αν αυτό που ζητάς είναι καθαρό, και για το συμφέρον σου, (το πνευματικό), θα το λάβης.

Αν ζητάς από τον Θεό δύναμη, για να προσεύχεσαι να συγχωρήση τις αμαρτίες σου, και να βοηθήση τούς άλλους… αυτό είναι καλό και θα σού το δώση… 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Τι να κάνω με τις αμαρτίες μου...

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: “Τι να κάνω με τις αμαρτίες μου; ” 

Και απαντώντας ο Γέροντας του λέει: 

“Αυτός που θέλει να λυτρωθεί από τις αμαρτίες του, με δάκρυα λυτρώνεται απ΄ αυτές και εκείνος που θέλει να αποκτήσει αρετές, με δάκρυα τις αποκτά. 

Γιατί το να κλαίμε είναι η οδός που μας παρέδωσε η Γραφή, καθώς και οι πατέρες, που έλεγαν: 

Κλάψτε, άλλη οδός δεν υπάρχει παρά μόνον αυτή”.

ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

''Οι Έλληνες για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάξουν πίσω...''

Τους τελευταίους αιώνες οι Έλληνες έχουμε χάσει σε σχεδόν απόλυτο βαθμό τη γνώση, και κατανόηση, της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς μας. 

Έχοντας δεχτεί κατακλυσμό επιρροών από το δυτικό κόσμο, μπερδέψαμε την Ορθοδοξία με τον Καθολικισμό...

Ξεχάσαμε τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας (των Αγίων) για την ένωση Θεού και ανθρώπου, την θέωση να γίνει ο άνθρωπος θεός, ενωμένος με τον Τριαδικό Θεό...

και όχι απλά «να είναι καλός άνθρωπος», «να μην κάνει κακό σε κανένα» ή ακόμη και «να βοηθάει όλο τον κόσμο» κτλ...

Αυτή η ένωση ανθρώπου και Θεού, είναι η πραγματική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Την ξεχάσαμε, και θεωρήσαμε οτι αρκούν 

μόνο τα ηθικοπλαστικά της διδάγματα... 

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, θεολόγος.

Το φαινόμενο της αθεΐας στη σύγχρονη Ελλάδα

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Θέσις π. Ευθυμίου Τρικαμηνά ως προς την διένεξι ιστολογίων...

Κατὰ καιροὺς μοῦ ἀποστέλλονται σὲ φωτοτυπίες κείμενα, τὰ ὁποῖα περιέχουν ἀντιπαραθέσεις μεταξὺ ἀποτειχισμένων ἱστολογίων, καὶ δὴ τῶν ἱστολογίων «Πατερικὴ Παράδοση», «Ὁμολογία», «Παιδαγωγὸς» κ.λπ., καθὼς καὶ ἀντιπαραθέσεις μεταξὺ προσώπων.

Ἐπειδὴ εἶναι γνωστὸ ὅτι λειτουργῶ μιὰ φορὰ τὸν μῆνα εἰς τὸ ἐκκλησάκι τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ εἰς τὴν Σουρωτή, τὸ ὁποῖο ἀνήκει εἰς τὸν κ. Ὀδυσσέα Τσολογιάννη καὶ ἐπίσης, ἐπειδὴ εἶναι γνωστὸ ὅτι εἰς τὸν κ. Τσολογιάννη ἀνήκει τὸ ἱστολόγιο «Ὁμολογία», τὸ ὁποῖο δημοσιεύει καὶ κάποιες ὁμιλίες μου ποὺ πραγματοποιοῦνται εἰς αὐτὸ τὸ ἐκκλησάκι, καὶ προκειμένου νὰ μὴν φανῆ ἢ δοθῆ ἡ λανθασμένη ἐντύπωσι ὅτι συμφωνῶ μὲ τὴν γραμμὴ καὶ τὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῶν θεμάτων τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ αὐτὸ τὸ ἱστολόγιο, ἀναφέρω τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν θέσεις μου καὶ γραμμή μου τώρα καὶ εἰς τὸ μέλλον.

1. Εἰς τὸ ἐκκλησάκι τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ προσεκλήθην νὰ λειτουργῶ ἀπὸ τὸν κ. Ὀδυσσέα Τσολογιάννη καὶ τὸ ἀπεδέχθην, ἐφ’ ὅσον ὁ ἴδιος εἶχε ἀποτειχιστεῖ ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους καί, βέβαια, στὸ ἐκκλησάκι δὲν λειτουργοῦν πλέον Οἰκουμενιστὲς κληρικοί.

2. Τὸ ὅτι ἐλειτουργοῦσα εἰς αὐτὸ τὸ ἐκκλησάκι χάριν τῶν ἀποτειχισμένων ἀδελφῶν, καὶ ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπῆρχαν ἀκόμα ἀποτειχισμένοι κληρικοὶ στὴν περιοχὴ αὐτή, δὲν ἐσήμαινε διόλου βέβαια, ὅτι συμφωνοῦσα καὶ μὲ τὴν γραμμὴ καὶ τὶς θέσεις καί, ἰδίως, τὸν τρόπο ἐκφράσεως καὶ ἀντιμετωπίσεως τοῦ ἱστολογίου «Ὁμολογία» τοῦ κ. Τσολογιάννη.

3. Πολλὲς φορὲς ἔκανα ὑποδείξεις εἰς τὸν κ. Ὀδυσσέα Τσολογιάννη γιὰ διάφορα θέματα, γιά τέτοιου εἴδους ἀντιπαραθέσεις του μὲ ἄλλα ἱστολόγια ἢ καὶ μὲ συγκεκριμένα

πρόσωπα, ὑποδεικνύοντάς του ὅτι ἔχει δικαίωμα νὰ ἔχη τὴν γνώμη καὶ ἄποψί του γιὰ διάφορα τρέχοντα θέματα, πλὴν ὅμως δὲν ἐπιτρέπεται σὲ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ νὰ θέλη τὴν γνώμη ἢ ἄποψί του νὰ τὴν ἐπιβάλη καὶ εἰς τοὺς ἄλλους ἤ, τὸ χειρότερο, ὅσοι δὲν πείθονται νὰ γίνονται ἐχθροί του καὶ νὰ τοὺς χαρακτηρίζει ὑποτιμητικὰ καὶ μὲ λέξεις καὶ ἐκφράσεις προσβλητικὲς ἢ ὑβριστικές.

4. Συγκεκριμένα καὶ χάριν παραδείγματος τοῦ ὑπέδειξα ὅτι ἢ θὰ ἔπρεπε νὰ σταματήση νὰ ἐκφράζεται δημοσίως κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἢ θὰ ἔπρεπε, ἐφ’ ὅσον ἤθελε ἔτσι νὰ ἐκφράζεται, νὰ βάζη ἀπαραιτήτως καὶ τὸν ἑαυτό του μέσα σὲ αὐτούς, εἰς τοὺς ὁποίους ἀναφέρονται οἱ ἐκφράσεις· δηλαδὴ νὰ λέη ὅτι εἴμαστε κοπριά, χαλβάδες, ψεῦτες, ἄρρωστοι καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Ἔτσι, τουλάχιστον, ἔστω κι ἂν δὲν τὸ ἐπίστευε, θὰ ἐμιμεῖτο τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος (χωρὶς βέβαια νὰ χαρακτηρίζη ἔτσι τοὺς ἄλλους), ἔλεγε γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅτι ἦτο ἔκτρωμα, ὁ πρῶτος ἁμαρτωλὸς κ.λ.π.

5. Ἐπειδὴ λοιπόν, βλέπω ὅτι δὲν ὑπάρχει διόρθωσις ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου καὶ προκειμένου νὰ μὴν φανῆ ὅτι συμμετέχω εἰς αὐτὴν τὴν στάσι τοῦ κ. Τσολογιάννη καὶ τοῦ ἱστολογίου του, ἀπὸ ἐδῶ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς θὰ σταματήσω νὰ λειτουργῶ εἰς τὸ ἐκκλησάκι τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ εἰς τὴν Σουρωτή, μέχρις ὅτου ἐμπράκτως πλέον καὶ ὄχι μὲ λόγια καὶ ὑποσχέσεις, διορθωθοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἄλλωστε τώρα ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς εἰς τὴν Μακεδονία καὶ δύναται ὁ κ. Τσολογιάννης νὰ ἐξυπηρετῆται ἀπὸ αὐτούς.

6. Θεωρῶ ὅτι ὅλοι οἱ ἀποτειχισμένοι ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ἀποτελοῦμε ὁμάδες μὲ ἀρχηγὸ κάποιο ἱερέα, ἀλλὰ ἀποτελοῦμε τὴν Ἐκκλησία, τὴν ἐν διωγμῷ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ ἰδίως ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων χρόνων καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε κάποιες διαφωνίες μεταξύ μας. Ἂν ὅμως ἀφήσουμε αὐτὲς τὶς ἀντιπαραθέσεις νὰ ὑπερισχύσουν καὶ ἰδίως, ἂν τὶς ἐκλάβουμε ἐκκλησιαστικὰ καὶ ὄχι ὡς προσωπικές μας ἀδυναμίες, δὲν θὰ διαφέρουμε σὺν τῷ χρόνῳ ἀπὸ τὸν παραταξιακὸ χριστιανισμὸ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἔστω κι ἂν δὲν ἔχουμε Ἐπισκόπους ἢ Συνόδους, ὅπως αὐτοί.

7. Τέλος, ἀναφέρω ὅτι τὸ ἱστολόγιο τὸ ὁποῖο μὲ ἐκφράζει καὶ μὲ τὸ ὁποῖο συνεργάζομαι εἶναι ἡ «Πατερικὴ Παράδοση» καὶ αὐτὸ τὸ ἀναφέρω ὄχι βέβαια γιὰ νὰ ὑποτιμήσω τὰ ἄλλα ἱστολόγια τῶν ἀποτειχισμένων ἀδελφῶν, ἀλλὰ πρὸς ἄρσι σκανδαλισμῶν καὶ παρεξηγήσεων καὶ ἐπιμερισμὸ εὐθύνης.

Ἱερομόναχος

Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

Ἀναζητοῦνται Μακκαβαῖοι

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, 

ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» 

(Α΄ Κορ. 16,13)

Ὁλόκληρος ὁ ἀρχαῖος ἑλληνικὸς κόσμος θαύμαζε τὴν ἀνδρεία ὡς μοναδικὴ ἀρετή, ποὺ δὲν ἔχει μέτρο καὶ βαθμίδες, δηλαδὴ δὲν ὑπάρχει λίγη ἢ πολὺ ἀνδρεία. Ὁ θαυμασμὸς αὐτὸς προερχόταν ἀπὸ τὴν αὐτόβουλη δράση της καὶ τὴν πηγὴ τῆς ἀνδρείας, τὴν ἐλευθερία καὶ τὸ ἐπακόλουθο της τὴν αὐταπάρνηση γιὰ τὸ κοινὸ καλό, γιὰ τὴν πόλη. 

Κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη ἡ ἀνδρεία βρίσκεται μεταξὺ τῆς θρασύτητας καὶ τῆς δειλίας καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀνδρεία ὡς ψυχικὴ ἀρετὴ εἶναι ἐπακόλουθο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, ὀφείλει ὁ ἀνδρεῖος νὰ πράττει ἐνσυνείδητα, ἑκούσια, καὶ ἀμετάβλητα, ἀσυμβίβαστα (Ἠθικὰ Νικομάχεια A 1105 a 32 – b 1, B 111). Ὁ δάσκαλός του ὁ Πλάτων γράφει στὴν «Πολιτεία» του (429a8-430c6) μεταξὺ ἀλλων: «Ἡ ἀνδρεία λοιπὸν εἶναι ἡ διαφύλαξη τῶν πεποιθήσεων ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ μέσω τῆς παιδείας σχετικὰ μὲ τὸ τί εἶναι σεβαστὸ καὶ πρέπον (ἰδεῶδες). Καὶ λέγοντας διαφύλαξη αὐτῶν τῶν πεποιθήσεων, ἐννοῶ τὸ νὰ τὶς προστατεύει κανεὶς καὶ νὰ τὶς κρατᾶ ἀκέραιες καὶ στὶς λύπες καὶ στὶς χαρὲς καὶ στοὺς κινδύνους καὶ νὰ μὴν τὶς βγάζει ἀπὸ τὴν ψυχή του».

Ἐὰν αὐτὴ ἡ διαφύλαξη τῶν πεποιθήσεων γιὰ τοὺς ἀρχαίους ἴσχυε ὡς προϋπόθεση γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς πολιτείας καὶ τῶν κοινῶν ἀγαθῶν, ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσο ἰσχύει αὐτὸ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς πίστεως καὶ τῆς προσωπικῆς σωτηρίας. Χριστιανὸς καὶ δειλὸς δὲν νοεῖται. Διότι ὁ δειλὸς δὲν ὁμολογεῖ οὔτε ὑπερασπίζεται τὴν πίστη του. 

Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ συνέχεια πρότρεπαν τοὺς πιστοὺς νὰ εἶναι ἀνδρεῖοι καὶ ἰσχυροί: «Κανεὶς καὶ τίποτα νὰ μὴ σὲ φοβίζει. Κι ἂν ἀκόμη εἶναι ἀναρίθμητοι οἱ ἐχθροί, δαίμονες καὶ ἀσεβεῖς ἄνθρωποι, ὁ δικός μας ὑπερασπιστὴς εἶναι ἰσχυρότερος», κήρυττε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. «Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» γράφει ὁ Παῦλος (Ἐφεσ. 6, 10-12).

Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ πρότυπα ἀνδρείας, ἀπὸ πρότυπα πρὸς μίμηση. Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ γνωστὰ εἶναι οἱ Μακκαβαῖοι. Οἱ Μακκαβαῖοι, ἀντιπροσωπεύουν γιὰ τὸν Χριστιανὸ –διότι γιὰ τὸν σημερινὸ δειλὸ ἀνθρωπο ἀντιπροσωπεύουν τὸν φανατισμό– παράδειγμα ὁμολογίας καὶ πίστης ἀνθρώπων ποὺ μὲ ἀνδρεία, πορεύθηκαν σύμφωνα μὲ τὴ διαθήκη καὶ τὶς παρακαταθῆκες τῶν Πατέρων. «Ἀλλ᾿ ἐγὼ καὶ οἱ υἱοί μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου πορευσόμεθα ἐν διαθήκῃ πατέρων ἡμῶν» (Α΄ Μακ. 2,20). 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τοὺς θεωρεῖ τόσο σημαντικοὺς ὡς πρότυπα γιὰ τοὺς Χριστιανούς, ὥστε στὸν 15ο λόγο του «εἰς τοὺς Μακκαβαίους» λέει: «καὶ οἱ πρὸ τῶν Χριστοῦ παθῶν μαρτυρήσαντες, τί ποτε δράσειν ἔμελλον μετὰ Χριστὸν διωκόμενοι, καὶ τὸν ἐκείνου ὑπὲρ ἡμῶν μιμούμενοι θάνατον;... Οὔκουν, ὅτι πρὸ τοῦ σταυροῦ, τοιοῦτοι περιοπτέοι· ἀλλ᾿ ὅτι κατὰ τὸν σταυρόν, ἐπαινετέοι, καὶ τῆς ἐκ τῶν λόγων τιμῆς ἄξιοι· οὐχ ἵνα προσθήκην ἢ δόξαν λάβοιεν· (τίνα γὰρ ὧν ἡ πρᾶξις ἔχει τὸ ἔνδοξον;) ἀλλ᾿ ἵνα δοξασθῶσιν οἱ εὐφημοῦντες, καὶ ζηλώσωσι τὴν ἀρετὴν οἱ ἀκούοντες, ὥσπερ κέντρῳ τῇ μνήμῃ πρὸς τὰ ἴσα διανιστάμενοι» (Migne, P.G., 35, 912-933).

Οἱ Μακκαβαῖοι δὲν ἀντιπροσωπεύουν ἕνα εἶδος περιστασιακῶν «ἀγανακτισμένων» ποὺ λειτουργοῦν ἢ κάνουν πίσω ἀνάλογα μὲ τὶς συνθῆκες καὶ τὶς ἐπιρροὲς ποὺ δέχονται. Κραταιοὶ στὴν πίστη τους οἱ Μακκαβαῖοι θυμοῦνται τοὺς ἀγῶνες τῶν Πατέρων τους καὶ πράττουν ἀναλόγως ὄχι εἰς δική τους δόξα, ἀλλὰ εἰς δόξα Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, ἡ ὁποία τοὺς χαρίζει τὴν αἰωνιότητα: «Μνήσθητε τῶν πατέρων ἡμῶν τὰ ἔργα, ἃ ἐποίησαν ἐν ταῖς γενεαῖς αὐτῶν, καὶ δέξασθε δόξαν μεγάλην καὶ ὄνομα αἰώνιον» (Α΄ Μακ. 2,51).

Οἱ Μακκαβαῖοι δὲν φοβοῦνται τὸν ἑκάστοτε Ἀντίοχο, τὸν ἑκάστοτε ἰσχυρό, γνωρίζοντας, ὅτι ἡ ματαιότητα αὐτῆς τῆς δόξας δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν αἰωνιότητα καὶ μακαριότητα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ: «Καὶ ἀπὸ λόγων ἀνδρὸς ἁμαρτωλοῦ μὴ φοβηθῆτε, ὅτι ἡ δόξα αὐτοῦ εἰς κοπρίαν καὶ εἰς σκώληκα»· (Α΄ Μακ. 2,62). Γι’ αὐτὸ δὲν φοβήθηκαν τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν λίγοι ἀπέναντι στοὺς πολλούς, ἀνίσχυροι ἀπέναντι στοὺς ἰσχυροὺς, διότι ἡ πραγματικὴ δύναμη γι’ αὐτοὺς πηγάζει ἀπὸ τὸν οὐρανό: «ὅτι οὐκ ἐν πλήθει δυνάμεως νίκη πολέμου ἐστίν, ἀλλ᾿ ἢ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἰσχύς».(Α Μακ. 3,19)

Τόσο σημαντικὴ λοιπὸν εἶναι ἡ ἀνδρεία γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν σωτηρία μας, ὥστε ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ Παῦλος δίδασκε τὸ ποίμνιο του «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Κορ. Α’ 16,13).

«Γρηγορεῖτε». Ὁ Χριστιανός, ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο μέχρι τὸν λαϊκό, ὀφείλει νὰ βρίσκεται σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίζει τὶς ποικίλες ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῶν ὀργανῶν του δηλ. τῶν ἑκάστοτε καὶ ἁπανταχοῦ αἱρετικῶν. Πρῶτος ὁ Χριστός μας μᾶς συμβούλεψε «γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθετε εἰς πειρασμόν» (Ματθ. 26, 41).

«Στήκετε». Ἡ σταθερότητα τῆς ἀληθινῆς πίστεως, τὴν ὁποία κηρύττει ὁ Παῦλος, δὲν σημαίνει μόνο παραμονὴ καὶ προάσπιση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπόλυτη συνέπεια καὶ ἄρνηση κάθε παραχάραξης ἢ διαστρέβλωσης τῆς Ἀλήθειας αὐτῆς. 

Ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ ἀνὰ τοὺς αἰώνας δὲν πέτυχαν τοὺς ἀνίερους σκοπούς τους, διότι οἱ πιστοὶ τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα καὶ ἂν ἦταν ἐλάχιστοι ἔκαναν πράξη αὐτὴ τὴν ἐντολὴ τοῦ Παύλου. Αὐτοὶ ποὺ ἀκολούθησαν τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν στάθηκαν συνεπεῖς καὶ ἀνδρεῖοι ἀπέναντι στὴν κακοδοξία ἀλλὰ προτίμησαν νὰ συμβιβαστοῦν, νομίζοντας οἱ ἄμοιροι, ὅτι ἔτσι θὰ σωθοῦν.

«Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιοῦσθε». Μόνο μὲ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴ γενναιότητα, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν σύμπραξη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου, πλησιάζει καὶ παραμένει ὁ ἄνθρωπος στὸν Χριστό παρὰ τὶς ἀδυναμίες του καὶ παρὰ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντί με Χριστῷ» (Φιλ. 4,13). 

Ἐνῶ ὁ φόβος διώχνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Χριστό, διότι καταργεῖ αὐτὴν τὴν σύμπραξη καὶ διώχνει τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἀφήνοντας τον νὰ βουλιάζει στὸν βοῦρκο τῶν προσωπικῶν του ἀδυναμιῶν.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, στὴν «Ἀποκάλυψη» του, εἶδε φρικτὸ θέαμα: Εἶδε τοὺς δειλοὺς νὰ καίγονται στὰ κύματα μίας φλεγομένης λίμνης μαζὶ μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς κάθε εἴδους ἁμαρτωλούς (Ἀπ. 21, 8).

Τὸ ἐρώτημα ποὺ γεννιέται φυσικὰ εἶναι: Ἐμεῖς, οἱ σημερινοὶ χριστιανοί, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τῆς σχετικότητας, τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς διαλλακτικότητας, ποὺ ζοῦμε τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, κατέχουμε αὐτὴν τὴν εὐλογημένη ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ ἀπαραίτητη γιὰ τὴν σωτηρία μας ἀνδρεία; Εἴμαστε ἱκανοὶ καὶ ἕτοιμοι νὰ πολεμήσουμε τὴν ὕστατη ἀποστασία ἀψηφώντας Ἐπισκόπους, πανίσχυρους πολιτικούς, κοινωνικὸ περιβάλλον καί, περιφρονώντας τὸ προσωπικὸ κόστος, νὰ ὑπερασπίσουμε τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τὴν πίστη τῶν Πατέρων μας; Τὴν ὕψιστη ἀρετὴ αὐτήν;
Ἐμεῖς ὡς ὑποτιθέμενοι ἀρχαιολάτρες Ἕλληνες εἴμαστε ἕτοιμοι ὡς ἄλλοι τριακόσιοι Λακεδαιμόνιοι τῆς πίστεως νὰ πολεμήσουμε στὶς πνευματικὲς Θερμοπῦλες τὸν «Ξέρξη» Οἰκουμενισμὸ μὲ τὶς μυριάδες στρατειές του; 

Εἴμαστε ἕτοιμοι ὡς ἡ μητέρα τῶν Μακκαβαίων νὰ ποῦμε στὰ παιδιά μας: «Μὴ φοβηθεῖς, λοιπόν, αὐτὸν τὸν δήμιον (σημ. τὸν ἑκάστοτε κυρίαρχο), ἀλλὰ νὰ φανεῖς ἀντάξιος τῶν ἀδελφῶν σου. Δέξαι ἡρωϊκῶς τὸν μαρτυρικὸν θάνατον, γιὰ νὰ σὲ ἐπαναποκτήσω πάλι μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς σου στὸν καιρὸν τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀναστάσεως δηλαδὴ τῶν νεκρῶν» (Μακ. Β’ 7, 28-30).

Καὶ εἴμαστε ἕτοιμοι ὡς τὸ παιδὶ της νὰ ἀπαντήσουμε στὸν κάθε οἰκουμενιστὴ διώκτη, στὸν κάθε ὑπηρέτη τῆς παναίρεσης: «Τί περιμένετε; Δὲν ὑπακούω στὴν προσταγὴ τοῦ βασιλέως, ἀλλὰ ὑπακούω στὶς ἐντολὲς τοῦ Νόμου, ὁ ὁποῖος δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ διὰ τοῦ Μωϋσέως στοὺς πατέρες μας. Ὁ βασιλεὺς ὅμως τοῦ κόσμου θὰ μᾶς ἀναστήση εἰς μίαν αἰωνία ζωή, ἐφ' ὅσον ἐμεῖς πεθάνουμε (ὑποφέρουμε, διωχθοῦμε) γιὰ νὰ μείνουμε πιστοὶ στοὺς νόμους Του».

Ἀναζητοῦνται Μακκαβαίοι. Αὐτοὺς φοβοῦνται οἱ Οἰκουμενιστές.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Απάντηση στον Πρωτοσύγκελο …

Ο πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Φλωρίνης κ. Νικηφόρος Μανάδης, δημοσίευσε σε τοπικό site, ένα κείμενο που έγραψε το 1992 εναντίον του παπισμού, για να μας αποδείξει ότι δεν είναι φιλοπαπικός και οικουμενιστής. Δεν ξέρω σε τι διαφέρει η προσπάθεια του, από την προσπάθεια κάποιου που συλλαμβάνεται για κάποια παρανομία και επιδεικνύει στους αστυνομικούς σαν απόδειξη της τιμιότητας του φωτογραφίες από την εποχή που ήταν πρόσκοπος.

Μας έδειξε ο πρωτοσύγκελος ποιος πιθανόν να ήταν τότε, κι όχι βέβαια το ποιός είναι τώρα.

Και λέω ποιός πιθανόν να ήταν τότε, γιατί τότε, ζώντος του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, ποιός από αυτούς που τώρα αλωνίζουν στις ενορίες, θα τολμούσε να παρεκκλίνει της Πίστεως με τις αιρετικές κουρελολογίες του;

Τώρα όμως που έφυγε ο αληθινός τσοπάνος , τα τότε τσοπανόπουλα όχι μόνο παράτησαν την ποίμνη στις αρρώστειες και στην χλαπάτσα, αλλά άνοιξαν οι ίδιοι τις αυλόπορτες να μπούν οι αρκούδες και οι λύκοι.

Σημασία λοιπόν έχει τι είστε τώρα π. Νικηφόρε, κι όχι τι είσασταν το 1821.

Τι είστε λοιπόν τώρα;

Τόσα χρόνια δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι είστε αυτοί που υποψιαζόμασταν. 

Μετά όμως τις σφραγίδες, τις υπογραφές και την βιασύνη σας να εξορίσετε την αδελφότητα της Μονής της Αγίας Παρασκευής μας εξαναγκάζετε να δούμε το πραγματικό σας πρόσωπο. 

Είστε αυτός που τιμά, τον κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη.

Αυτόν που κηρύττει ότι και οι άλλες θρησκείες σώζουν τον άνθρωπο! Αυτόν συνεπώς που βλασφημεί την όλη Θεία Οικονομία. Δηλαδή το ότι ο Χριστός ήρθε στη γη, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο.

Είστε αυτός που σέβεται, τον κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη.

Αυτόν που κηρύττει ότι και οι καλοί Μουσουλμάνοι θα πάνε στον παράδεισο!

Είστε αυτός που προβάλλει τον κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη.

Αυτόν που κηρύττει ότι 343 αιρέσεις είναι «εκκλησίες», που σώζουν τον άνθρωπο!

Είστε αυτός που υπερασπίζεται τον κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη.

Αυτόν που διδάσκει ότι ο καθένας μπορεί να πιστεύει στον δικό του Θεό όπως του ταιριάζει!

Είστε υπήκοος του κ. Βαρθολομαίου Αρχοντώνη και όχι του Ιησού Χριστού.

Οσφυοκάμπτης του μεγαλύτερου αιρεσιάρχη όλων των εποχών. Του αθροίσματος όλων των βλασφήμων προσώπων που γέννησε η γη. 

Είστε αυτός που κάλεσε έναν τέτοιον άνθρωπο να «αγιάσει» το μοναστήρι του.

Για τους τυφλούς μπορεί να είστε ο μέγας γέρων. 

Για μας είστε τα παραπάνω και τίποτε άλλο.

Αν είχα έναν φίλο παιδεραστή και τον πρόβαλα, τον τιμούσα, τον σεβόμουν και επέβαλα και στους άλλους να κάνουν το ίδιο, θα είμουν ακόμα και για τους κοσμικούς νόμους συνένοχος εγκλήματος. Και εσείς ψευτοαναρωτιέστε αν είστε αιρετικοί, όπως ψελίσσατε στο πρόσφατο ρεσάλτο που κάνατε στη Μονή.

Η δύναμη σας δεν πηγάζει από το το Άγιο Πνεύμα αλλά από την κακία. Από την άγνοια του ποιμνίου σας και την συνεπικουρούμενη κρατική εξουσία. Είστε πράγματι μισθωτοί εργάτες, αλλά την μισθοδοσία σας θα κληθείτε να την αποδώσετε μέχρι την τελευταία μνά.

Μην ανησυχείτε… όχι σε αυτή τη ζωή.

Σε αυτή τη ζωή όλοι σας θα γίνετε επίσκοποι.

Έχετε όλα τα προσόντα που χρειάζεται ο ερχόμενος…

Παραλάβατε από τον π. Αυγουστίνο υγιές ποίμνιο, με πίστη καθαρή και ορθόδοξο φρόνημα. Χιλιάδες προβατάκια μαζεύατε τότε δίπλα στον Χριστό. Βόσκετε τώρα έναν συρφετό ασχέτων και δυσειδαιμόνων με εμφανείς μαθησιακές δυσκολίες.

Αλλοπρόσαλλο εκκλησίασμα, που συγγενεύει πιο πολύ με τους ειδωλολάτρες, μια που η πίστη σε νόθα δόγματα κατά τους αγίους Πατέρες, δεν διαφέρει από την πίστη σε έναν θεό που δεν υπάρχει.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι καρδιές σας σκλήρυναν, βαρέθηκαν, απίστησαν,πρόδωσαν, και είπαν: «Αρκετά πρόβατα μαζέψαμε, τώρα είναι ώρα να τα φάμε!»

Του Ιωάννου Ρίζου

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Τώρα διαβάστε κάποιες παλαιότερες θέσεις τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, οἱ ὁποῖες ἔρχονται σὲ ἀντίθεση ὄχι μὲ αὐτούς, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπευθύνονται οἱ «Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις», ἀλλὰ πρὸς ἐκεῖνες τὶς θέσεις τοῦ ἴδιου τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση!

Κρίμα για τα ...πισωγυρίσματα!!!

π. Θεόδωρος Ζήσης: 

Δεν θα προκαλέσουμε σχίσμα

Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις

Πρὶν τὶς «Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις» τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, διαβάστε κάποιες παλαιότερες θέσεις τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, οἱ ὁποῖες ἔρχονται σὲ ἀντίθεση ὄχι μὲ αὐτούς, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπευθύνονται οἱ «Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις», ἀλλὰ πρὸς ἐκεῖνες τὶς θέσεις τοῦ ἴδιου τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση! Ἐκεῖνες οἱ θέσεις ποὺ τότε διατύπωνε, ἐξέφραζαν τὴν πατερικὴ διδασκαλία περὶ «συγκοινωνούντων δοχείων»!
Τώρα, ἡ πολὺ καλὴ κατὰ τὰ ἄλλα δημοσίευσή του «Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις» τὴν διαστρέφουν χωρὶς πατερικὴ κατοχύρωση τὴν περὶ «συγκοινωνούντων δοχείων»!

Ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση στὸν Σοχὸ 

περὶ τῶν«συγκοινωνούντων δοχείων».

«...Στο θέμα τών σχέσεων πού υπάρχουν ανάμεσα στούς Πατριάρχας, τούς Επισκόπους και σε εμάς τούς Κληρικούς και σε εσάς τους Χριστιανούς, αυτές οι σχέσεις αποδίδονται με την εικόνα των “συγκοινωνούντων δοχείων”. Δηλαδή. Όταν ο Πατριάρχης συμπροσεύχεται με τoν πάπα και είναι υπόλογος απέναντι των αγίων Κανόνων, γιατί οι άγιοι Κανόνες λένε “Επίσκοπος, αιρετικοίς συνευξάμενος καθαιρήσθω” και υπάρχει και ένας άλλος Κανόνας, ο οποίος λέει “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. 

Αυτός ο οποίος κοινωνεί, ο Πατριάρχης δηλαδή που κοινωνεί με τον ακοινώνητο –τόν αιρετικό, πρέπει και αυτός να είναι ακοινώνητος, τότε θα πρέπει και οι υπό τον Πατριάρχη Αρχιεπίσκοποι – Επίσκοποι, να κάνουν τον Πατριάρχη ακοινώνητο. Να μην επικοινωνούν. Να κόψουν το μνημόσυνο.

...Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τον Πατριάρχη και επομένως υπόκεινται και αυτοί στον κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. Και εγώ όμως κοινωνώ με τον Επίσκοπό μου ο οποίος κοινωνεί. 

Και εγώ μνημονεύω τον Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τον Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί με τον Πάπα. Και εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τον Επίσκοπο και κοινωνάτε και με αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά του παραπτώματος που αρχίζει από τον Πατριάρχη, αρχίζει σιγά–σιγά σαν συγκοινωνούν δοχείον, να φθάνει σαν ευθύνη μέχρις εμάς! Γι΄ αυτό λένε οι Άγιοι: “Σέ θέματα πίστεως, δεν πρέπει να πείς, εγώ τί είμαι; Το λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Εγώ τί είμαι; Εγώ είμαι λαϊκός. Εγώ είμαι Επίσκοπος. Εγώ; Τί είμαι εγώ; Αυτοί έχουν την ευθύνη. Όχι. Οι λίθοι κεκράξονται και συ σιωπάς;”. Αλλά ποιός από τον κόσμο τα ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θα πούν: “Μα, αφού το κάνει ο Πατριάρχης, αφού το κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. 

Φταίς κι εσύ!

πατερικη παραδοση

Η μη μνημόνευση ενός οικουμενιστού επισκόπου «ανάκλησις εστίν από της εκπτώσεως και επάνοδος εις οικείωσιν του Θεού»

«Ο 15ος Κανόνας ως Θεία Οικονομία»

(Η οικονομία ανάκλησις εστιν από της εκπτώσεως – Μ. Βασίλειος)

Είναι αλήθεια, ότι η Κτίση–Φύση είναι μια διαλεκτική ενότητα αντιθέσεων. Ο άνθρωπος, χωρίς να παύει τη σχέση του με τους φυσικούς νόμους, ως προερχόμενοι από την Θεία ενέργεια, ως μια προέκταση του Πνευματικού Νόμου του Τριαδικού Θεού, τους υπερβαίνει αφού ποιοτικά μεταβαίνει από το «κατά φύσιν» εις το «υπέρ φύσιν» (Αγ. Μάξιμος Ομολογητής). Όλη η Οικονομία της σωτηρίας γίνεται από τη Ζωοποιό Θεία Τριάδα. Όλες δηλ. οι γνωστές και άγνωστες σε μας ενέργειες του Θεού για τη σωτηρία μας είναι Τριαδοκεντρικές (Θεία Οικονομία).

 Ο Μ. Βασίλειος στην ερμηνεία του ΚΗ΄ Ψαλμού υπογραμμίζει: «Μετά την ώδε οικονομίαν υπό την κρίσιν αχθήσεται» δηλ. «Μετά το παρόν σχέδιο του Θεού θα οδηγηθούν εις κρίσιν (οι άνθρωποι)».

Γενικά, η έννοια «οικονομία–σχέδιο» είναι μια λαμπρή εκδήλωση της ανθρώπινης λογικότητας, δώρο του Τριαδικού Θεού στον άνθρωπο, για τη συνειδητή προσαρμογή του στο βιοφυσικό περιβάλλον.

Η επιδίωξη στόχων και η εκλογή κατάλληλων μέσων μπορούν,μέχρις έναν ορισμένο βαθμό, να καθορίσουν την ανθρώπινη πορεία. Το «σχέδιο» ως προσπάθεια θετικής οργάνωσης των επί μέρους δυνάμεων, πάντα απασχολεί το καλύτερο των ανθρωπίνων ικανοτήτων. Ειδικότερα, το «σχέδιο» με τη βοήθεια της επιστήμης ερμηνεύεται ως επιστημονική οργάνωση της κοινωνίας. Η αυτονόμηση αυτής της προσπάθειας, για μια παγκόσμια οργάνωση, εκφράζει την υλιστική θεώρηση της ζωής. Έτσι, τροφοδοτείται ακατάπαυστα η λαίμαργη δυναμική της ζωής. Στην ταύτιση της ελευθερίας του ανθρώπου με την υλιστική «σχεδίαση» της ζωής, απαντά σωστικά η Εκκλησία. Στην ερμηνεία του ΚΗ΄ Ψαλμού, ο Μ. Βασίλειος διευκρινίζει: «Επειδή λοιπόν υπάρχουν πολλοί ανάμεσα εις τα έθνη και τους γηγενείς, οι οποίοι πιστεύουν αυτά τα πράγματα και εξαιτίας της φαινομενικής ανωμαλίας του μαρασμού των βιοτικών πραγμάτων θεωρούν ότι ο κόσμος είναι χωρίς πρόνοια· προς αυτούς ομιλεί ο λόγος (του Θεού) δια να καταπραΰνη την κίνησιν της αμάθειας».

Όσοι ξεφεύγουν πνευματικά από τον αγιογραφικό άξονα, που ερμηνεύει ο Μ. Βασίλειος, γνωρίζουν την ήττα στον ανταγωνισμό με τον κόσμο – ύλη και βρίσκουν διαφυγή στα θεάματα, στις ηδονές, στις ουσίες εως τα ναρκωτικά ή την αυτοκτονία. Η αναζήτηση (συνεχής) νέων υποστάσεων προσωπικής ύπαρξης, συνιστά μια δαιμονοποίηση.

Με την ίδια έμφαση και θεολογική σαφήνεια ο Ι. Χρυσόστομος αναλύει την οικονομία του Θεού για την Εκκλησία Του. «Ουκ ανθρώπινα τα καθ’ ημάς αλλ’ άνωθεν εκ των ουρανών έχει την ρίζαν ημίν η της διδασκαλίας υπόθεσις και Θεός εστιν ο πανταχού τας Εκκλησίας άγων», ο Θεός δηλ. κυβερνά πάντοτε την Εκκλησίαν.

Οι σημερινές θεσμικές ορθόδοξες ηγεσίες (πατριάρχες, επίσκοποι) αναζήτησαν στον οικουμενισμό «νέα υπόσταση εκκλησιαστικότητας». Πίστεψαν, ότι η οικουμενιστική δόμηση μιας νέας Εκκλησίας, ολοκληρώνει την Θεία οικονομία. Η ορθόδοξη αλήθεια των Εκκλησιών αντικαθίσταται από την συνεργατική σχεδίαση των αιρέσεων–θρησκειών. 

Η «νέα Εκκλησία» καθορίζεται και οριοθετείται από την «ορθή» αναλογικότητα αλήθειας, που υποτίθεται ότι έχουν οι αιρέσεις (Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών). Εισάγουν νέα εκκλησιαστική «Δογματική ευκινησία» σε συνοδικό επίπεδο (Κρήτη).

Λησμόνησαν, ότι η καθολική σχεδίαση της Εκκλησιαστικής λειτουργίας είναι η παραδοθείσα συνοδική ορθοδοξία, διότι «ο Θεός εστιν ο πανταχού τας Εκκλησίας άγων» (Ι. Χρυσόστομος). Με απλά λόγια, η «νέα οικονομία» της θεσμικής ορθοδοξίας αρνείται την όντως οικονομία του Χριστού, που εκφράστηκε επί αιώνες ως πνευματική φύση – σχεδιασμός, ως πνευματική τάξη – δόγμα και ως εκκλησιαστικός ρυθμός, από τις άγιες οικουμενικές Συνόδους, ως οργανωμένες οντότητες της Εκκλησιαστικής οικονομίας – θεολογίας, θεωρητικά και πρακτικά.

Ερώτημα: Είναι επιτρεπτό, η θεία πρόνοια και οικονομία με την ευρεία εποπτεία της στην Εκκλησιαστική ζωή – ορθοδοξία για αιώνες, να χαρακτηρίζεται ως προϊόν αποτυχίας των ανθρώπων (των Πατέρων) από τη «σύνοδο» της Κρήτης και να χρειάζεται η αίρεση του οικουμενισμού ως νέος πνευματικός άξονας ανακατανομής της θείας οικονομίας;

Αναμφίβολα, από τη «σύνοδο» της Κρήτης διαχωρίσθηκε ο Χριστός από την οικονομία της Εκκλησίας, όπως αυτή εκδηλώθηκε–φανερώθηκε μετά την έκπτωση των Δυτικών. Αμφισβητήθηκε η θεία οικονομία, γύρω από την οποία περιστράφηκε για αιώνες το Εκκλησιαστικό Σώμα, και η οποία συνοδικά υπογράμμισε την έλλειψη χάριτος στις αιρέσεις.

Τέλος, πίστεψε, θεωρητικά ότι έδωσε «νέα ώθηση» στην θεία οικονομία, που σταθεροποίησε παγκόσμια τον Χριστιανισμό! Οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι αγιασμένοι Θεοφόροι Πατέρες, γνώριζαν ότι οι αιρέσεις, οι αιρετικές ζυμώσεις στο πλήρωμα της Εκκλησίας δημιουργούν ψυχικό και πνευματικό πεδίο απώλειας.

Γνώριζαν επίσης, ότι η πλέον επικίνδυνη (πνευματικά) πραγματικότητα είναι η διάχυτη άρνηση–παραχάραξη ή αλλοίωση της Ορθοδοξίας, όπως λέγεται «Γυμνή τη κεφαλή», από τον επίσκοπο.

Ο Μ. Βασίλειος στην 128 επιστολή του προς «ΕΥΣΕΒΙΟΝ ΣΑΜΟΣΑΤΩΝ», τονίζει για τον Αρειανίζοντα επίσκοπο Ευΐππιο, ότι δεν μπορεί να έχει μαζί του Εκκλησιαστική κοινωνία, όσο παραμένει στην αίρεση του Αρείου: «σύγγνωθι, θεοφιλέστατε Πάτερ (Ευσέβιε), μη δυναμένω μετά υποκρίσεως θυσιαστηρίω Θεού παριστάναι».

Στην επιστολή του 266 προς «ΠΕΤΡΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ», που υπήρξε διάδοχος του Μ. Αθανασίου, υπογραμμίζει: «Οι ουδ’ αν προς ώραν αυτών επεδεξάμεθα την συνάφειαν, ει σκάζοντας αυτούς περί την πίστιν εύρομεν» δηλ. «Ημείς άλλωστε ούτε ώραν δεν θα εδεχόμεθα την επικοινωνίαν με αυτούς, εάν τους ευρίσκαμεν να χωλαίνουν εις ζητήματα πίστεως».

Στα όρια της Θείας οικονομία διατυπώθηκε και ο περίφημος 15οςκανόνας της Α-Β Συνόδου, ο οποίος δεν επιτρέπει αιρετική ρευστότητα συνειδήσεων, Δογματική μεταβλητότητα και απώλεια των σταθερών σημείων (Επίσκοποι) μέσα στον περίβολο της αληθινής Εκκλησίας–Ορθοδοξίας, που μας δώρισε η ένσαρκη οικονομία του Χριστού.

Στο θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας, έχει καταγραφεί συνοδικά. Εμπειρικά, γραπτά και θαυματουργικά, όλο το πνευματικό νόημα–θεολογία της Θείας οικονομίας.

Οι ιεροί κανόνες, όπως και ο 15ος κανόνας, αποτελούν ακριβώς τη διαχρονική συνέχεια–διδασκαλία της Εκκλησίας, της οικονομίας της. Στην επιστολή του προς «ΠΕΤΡΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ» ο Μ. Βασίλειος είναι κατηγορηματικός: «Εκείνο δε πέπεισο, ως αληθώς τιμιώτατε, ότι ουκ εστι τι ρήμα Ορθοδοξίας ο μη μετά πάσης παρρησίας παρά των ανδρών τούτων εκηρύχθη υπό Θεώ μάρτυρι και ακροαταίς ημίν».

Στο δε επίσκοπο Αμφιλόχιο υπενθυμίζει: «Ου γαρ αντιδιδόναι αυτοίς υπεύθυνοι χάριν εσμέν, αλλά δουλεύειν ακριβεία κανόνων» δηλ. έχουμε χρέος να υπηρετώμεν εις την ακρίβειαν των κανόνων.

Στην πραγματικότητα η εφαρμογή του 15ου Κανόνα, η διακοπή δηλ. κοινωνίας και μνημονεύσεως ενός οικουμενιστού επισκόπου, «ανάκλησις εστίν από της εκπτώσεως (της οικονομίας) και επάνοδος εις οικείωσιν του Θεού, από της δια παρακοήν γενομένης αλλοτριώσεως» (Μ. Βασίλειος, περί Αγίου Πνεύματος).

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στο λόγο του, για τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, υπογραμμίζει για τον Επίσκοπο: «Δει γαρ τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι, ως Θεού οικονόμον, μη αυθάδη, μη οργίλον…, αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα ή και ετέρους παρακαλείν εν τη διδασκαλία τη υγιαινούση και τους αντιλέγοντας ελέγχειν» (Τιτ. 1, 7-9).

Ο 15ος κανόνας δεν περιέχει αντιφάσεις, διότι δεν παρεκκλίνει από την Θεία οικονομία, όπως ο αιρετικός επίσκοπος. Μέσα στον κανόνα έχει αποτυπωθεί το ορθόδοξο βίωμα των Πατέρων, η ορθή περί επισκόπου αντίληψη, ως οικονόμου του Θεού.

Σήμερα, εποχή αιρετικής–οικουμενιστικής ταραχής και αποστασίας από την Ορθοδοξία, το Εκκλησιαστικό έδαφος σταθεροποιείται μόνο με εφαρμογή του 15ου Κανόνα. Η μη εφαρμογή του δημιουργεί συνθήκες μετα-ορθόδοξης εποχής και συνθήκες ψυχικής απωλείας.

Για τους σημερινούς Ορθοδόξους, που εφαρμόζουν γενναία τον Κανόνα, ακούγεται η παραμυθητική και ενθαρρυντική φωνή του Μ. Βασιλείου: «Μη φοβηθής κατά σεαυτόν· μη πτοηθείς τη διανοία, ως άρα ουδαμού εστι πρόνοια του Θεού επισκοπούσα τα ανθρώπινα» (Ερμηνεία στον ΜΗ΄ Ψαλμό).

ΝΙΚΟΣ  Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Προοδευτικός σκοταδισμός

Έχοντας προηγηθεί η καταλήστευση της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας μας – αίμα και ιδρώτας γενεών – με υπογραφές προδοτικές για ένα χρέος πολλαπλάσιο του πραγματικού, που οδήγησε χιλιάδες σε αυτοκτονία, μπορούσαν να σωθούν κάποιοι από αυτούς με λίγη εκκλησιαστική φροντίδα και ακολουθώντας η πλημμύρα από αλλόφυλους οργανωμένους να μας υποτάξουν, μονό ο Χριστός και η ψυχή μας έμειναν, που δεν μπορούν να πάρουν αν δεν το επιτρέψουμε (Αγ. Κοσμάς ). 

Αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται ο στόχος. 

Όταν άρχισε ο λαός να γονατίζει απ’ την ολόπλευρη επίθεση πολιτικών, δημοσιογράφων, συνδικαλιστών, τραπεζιτών, που συνόδευαν κήρυκες του αθεϊσμού, της αγραμματοσύνης, της διαστροφής και της δουλείας, κάποια αλλά χέρια ρασοφορεμένα, κάρφωσαν πισώπλατα την πίστη, την καρδιά του, με γραφίδες που υπέγραψαν ως εκκλησίες τις αιρέσεις. 

Δηλαδή εξίσωσαν βλάσφημα τον Αληθινό Θεό με τους ψευτοθεούς, απεμπολώντας το αίμα αμέτρητων μαρτύρων, που θυσιάστηκαν γι΄ αυτή την πίστη και αγνοώντας άπειρες ψυχές στον άδη εξαιτίας της πλάνης των αιρέσεων. Τελικός σκοπός η εξαφάνιση της Εκκλησίας του μοναδικού Θεανθρώπινου οργανισμού και πολιτισμού, που εγγυάται αιώνια ζωή με αναμφισβήτητα σημεία. Πριν από χρόνια δήλωναν σε παπικό περιοδικό, οι οικουμενιστές, ότι θα ανοίξει η Ορθόδοξη Εκκλησία στους άλλους χριστιανούς (Ορθόδοξοι και αιρετικοί στην ίδια μάντρα;) και θα την εκσυγχρονίσει (υποτάσσοντας το αιώνιο στο χρονικό, το αθάνατο στον θάνατο; Ξανά μεσαίωνας δηλαδή).

Η αποτυχημένη από πολλά πανορθόδοξη στην Κρήτη, ήταν φαίνεται η πρώτη πράξη του σχεδίου, όπως προκύπτει απ’ την δήλωση του πάπα, ότι «το πρώτο βήμα έγινε».

Το ότι μετά απ’ όσα γράφτηκαν από τότε, δεν ζήτησαν οι υπογράψαντες συγνώμη από τον λαό, που δεν τους εξουσιοδότησε και δεν ενέκρινε την στάση τους ούτε εκ των υστέρων, το ότι δεν διόρθωσαν έστω με εισαγωγικά το «εκκλησίες» (και παρά την καθησυχαστική αναγνώριση του δικαίου των ενστάσεων με την εγκύκλιο «προς τον λαό»), δείχνει ότι οι θέσεις τους είναι αμετάκλητες. Εμμονή στην άγνοια ήταν πλάνη; Ευρωαργύρια; 

Κάτι χειρότερο;

Η ανακοίνωση της πλειοψηφίας των ηγουμένων του Αγίου Όρους επιδείνωσε το πρόβλημα, δίνοντας άλλοθι στους αδιάφορους να μην ασχοληθούν, παρ’ ό,τι η ουδετερότητα των χλιαρών είναι συνέργεια στην πνευματική γενοκτονία των Ορθοδόξων.

Η ψευτοσύνοδος αυτή κατέδειξε το βάθος και την έκταση της αλλοτρίωσης μεγάλου μέρους κλήρου και λαού, που οφείλεται κυρίως στην έλλειψη της αποφατικής Ορθόδοξης Θεολογίας απ’ την παιδεία του, και την συνεπαγόμενη αδυναμία του να διαμορφώσει αποφατική ανθρωπολογία στις τέχνες, στην πολιτική, τις επιστήμες, την καθημερινότητα. 

Η απόρριψη κάθε «ακαταλαβίστικου» από οίηση παντογνωσίας που διακρίνει όποιον φαντάζεται ότι μπορεί με νου κτιστό και μεταπτωτικό να καταλάβει και τον Άκτιστο, οδήγησε στο να αντιτάσσουμε στον θεό των αιρετικών, θεό καταληπτό, ανακυκλώνοντας την πτώση. Αγνοήσαμε ότι ακατάληπτος είναι και ο άνθρωπος που διαστέλλεται απ’ την Χάρη ώστε να «χωράει» τον Αχώρητο, και την κτίση όλη, αφού δεν εξαιρείται απ’ την αγάπη του κανένα κτίσμα (καύσις καρδίας και υπέρ δαιμόνων, Αγ. Ισαάκ). 

Αυτός ο άνθρωπος, και μόνος του μαζί με το Άγιο Πνεύμα, είναι συνοδός – συμφωνία, σύμπραξη με τον Θεό, Ορθοδοξία.

Αν στον λαό δεν επιβάλλονταν κριτήρια ξένα στη ζωή του, για να τον κάνουν μερικώς αιρετικό στην πράξη, πιο εύκολα θα καταλάβαινε ότι ο θεός των αιρετικών απρόσιτα κλειστός στα κτίσματα, τα εγκαταλείπει στην κτιστότητα τους και ούτε στον Παράδεισο δεν έχουν μετοχή στην άκτιστη ζωή, αλλά σε μια κτιστή ευτυχία παρατεινόμενη στο διηνεκές σαν φυλακή. Ο Χριστός τους δεν σταυρώνεται από αγάπη , ασύλληπτη και από τους Αγγέλους, για των άνθρωπο, αλλά για την ικανοποίηση ενός θείου θελήματος, που θίχτηκε από την παρακοή των πρωτοπλάστων. Δεν παρηγορεί μα αίσθηση άφεσης στην εξαγόρευση, και με πρόγευση αιώνιας ζωής στο αίμα Του, που ούτε θάνατος, ούτε αντίλογος θα διαψεύσουν. Τέτοια αισθητήρια που χαρίζονται σ’ όποιον αξιώνεται δίψα Θεού, συμμαρτυρούν ότι ο Χριστός τους δεν μοσχοβολάει Ανάσταση απ’ τον Επιτάφιο δίνοντας και το Πάσχα θρίαμβο στον θάνατο. Γι’ αυτό η ζωή τους δυναστεύεται από αμνησία του θανάτου, απωθώντας τον με φόβο στο υποσυνείδητο. Αδυνατώντας να θεμελιώσουν μνήμη θανάτου στην ανάσταση που τον μεταβάλλει σε κοίμηση, στηρίζουν την επικράτηση τους σε βασανιστική θανάτωση όσων αντιστάθηκαν στην πλάνη τους και τις ψυχωτικές απόπειρες τους για κοσμοκρατορία. Νομίζουν πως σκοτώνουν τον θάνατο στα σώματα των άλλων και ότι απαλλάσσονται έτσι από τους εχθρούς. Ιδιαίτερα όσους η ζωή τους μαρτυρεί πεποίθηση ανάστασης, εκθέτοντας τον θεό τους ως ανίσχυρο στον θάνατο.

Η βία ενάντια στους Ορθοδόξους που αντιστέκονται στον οικουμενισμό (Χριστιανισμό χωρίς Χριστό) προτείνοντας Ορθόδοξη οικουμενικότητα, είναι ένα ακόμα δείγμα που βρίσκεται η πλάνη: η Ορθοδοξία δεν εκβιάζει. Αυτοί που το επιχειρούν, μην αμφιβάλουν ότι απ’ την θριαμβεύουσα, που ισχύουν οι Θεόπνευστοι κανόνες, όπως και απ’ τη συνείδησή μας, το προσωπικό θυσιαστήριο κάθε πιστού, καταδικάζονται.

Ευγνωμονούμε όσους αγωνίζονται ενάντια στον κοσμοκράτορα να κρατηθεί ανόθευτη η πίστη που αφθαρτίζει. Η δίωξη τους προξενεί Χαρά που δεν παλιώνει. Η θλίψη, για τους φιλοαιρετικούς που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι οι Κανόνες δεν είναι απρόσωποι ρυθμιστές συμπεριφοράς, αλλά όριο στο θάνατο απ’ τον Άρχοντα της ζωής. 

Όσοι ασυμβίβαστοι, έστω και με κάποια υπερβολή ή κάποιες στιγμές, δεν αγωνίζονται για μιαν άποψη με νοοτροπία νίκης ενάντια στην αντίπαλη άποψη, σαν κάποιους που καταδικάζουν το κακό απ’ έξω, δίχως να το παίρνουν ούτε μια στιγμή στην πλάτη, αλλά γιατί γνωρίζουν ότι «ειρήνη» με αιρετικούς είναι έχθρα κατά του Χριστού, και των αιρετικών, γιατί αφαιρούν και απ’ αυτούς την μόνη ελπίδα να απομυθοποιηθεί ο θεός τους και να επιστρέψουν στην αυθεντική εκκλησία των προγόνων τους και να σωθούν.

Καιρός να διαβαστεί σωστά η ανιδιοτέλεια και η θυσιαστικότητα των διωκομένων και ν’ αντιληφθούν κάποιοι ότι η διοίκηση είναι για να διακονεί την Εκκλησία κι όχι για να την δυναστεύει και χωρίς ανάλογο ανάστημα. Ας στρέψει στους πραγματικούς εχθρούς της τον δυναμισμό της για ν’ αντισταθεί διαλεγόμενη στην καλπάζουσα αποχριστιανοποίηση της κοινωνίας και, αν κηρυχθεί σε διωγμό, να απαιτήσει την περιουσία της και την απαλλαγή των πολιτών απ’ την αντίστοιχη φορολογία.

Είναι επίσης ώριμο, όσοι Ιεράρχες προς τιμήν τους αντιτάσσονται ανένδοτα στην αλλοτρίωση, ν’ αποφασίσουν με ποιον τρόπο θα ηγηθούν στο αυθόρμητο κίνημα των συνειδητών πιστών, που ως ακέφαλο, αδυνατεί ακόμη να αναπτύξει την δυναμική του, μέχρι που να συγκληθεί μια αληθινή Σύνοδος εν Αγίω Πνεύματι, με αδιάβλητα πρόσωπα και μεθόδους, για την καταδίκη όποιας πρακτικής και νοοτροπίας, που ενδίδει σε αλλοτρίωση της Ορθοδοξίας στο δόγμα, στη λατρεία και στο ήθος. Ίσως η καταγγελία του Ηγουμένου της Μονής Λογκοβάρδος – που συνυπογράφουμε συγχαίροντες τον για την τόλμη και την ευστοχία – να είναι η λαβή για τέτοια αρχή. Άλλες «λύσεις» που δεν θεμελιώνονται στους κανόνες και την πρακτική της Εκκλησίας, τώρα ιδιαίτερα αν συνοδεύονται από οφέλη, πρέπει μάλλον να αποκλειστούν.

Με την βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να επικρατήσουν αλλότριοι, προσευχή, αντίσταση και συνοχή.

Πελίτης Ιωάννης, Θεολόγος

http://scripta---manent.blogspot.gr

Θα έρθει εποχή, που ο φίλος για τον φίλο, θα είναι ιερέας και εξομολόγος

Θα έρθει εποχή, κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο, θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι ''συνεργάτης'' στην συγκέντρωση πλούτου, και την απόλαυση αυτού του κόσμου...

Θα έρθει εποχή, κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής...

Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. 

Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει.

Η ''αγάπη''με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί και στήν αυτοκτονία.

Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή, θα φέρει μαζί της και την Αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη Ζωή...

"Αργά βαδίζει ο Χριστός'' ~ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 impantokratoros.gr

Γέμισαν οι εκκλησίες με κληρικούς και λαικούς που πιστεύουν σε έναν Χριστό Ασταύρωτο

Σήμερα προβάλλεται από όλους τους «αγωνιστές» ο σύγχρονος Χριστός.

Ένας Χριστός Ασταύρωτος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ανθρώπων. 

Γίναμε χριστιανοί αγνώριστοι σε σημείο να μη διαφέρουμε από απίστους και άθεους και σε πολλά σημεία να τους ξεπερνούμε.

Κληρικοί που υποτίθεται ότι είναι η προσωπική φρουρά του Χριστού, να φοβούνται να ομολογήσουν τον Κυριο που υποσχέθηκαν να υπηρετήσουν. Εγιναν φίλοι με τον εχθρό του Βασιλιά. Δόγμα έγινε η Σιωπή η καριέρα και το προσωπικό βόλεμα.

Σήμερα η ορθοδοξία είθισται να ταυτίζεται μόνον με την αποδοχή του Χριστού. Δηλαδή επειδή δεχόμεθα τον Χριστόν και επειδή πηγαίνουμε στην Εκκλησία και ανάβουμε κανένα κεράκι, και επειδή πηγαίνομε σε καμιά θρησκευτική εκδήλωση, υποτίθεται ότι κλείσαμε θέση στον παράδεισο. 

θέλουμε να μιλάμε για την αλλαγή της θρησκευτικής νοοτροπίας του ανθρώπου, ενώ στην πραγματικότητα αντικαθιστούμε στην ψυχή του, την παλαιά δεισιδαιμονία με την καινούργια.

Η ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα εγινε ακραιφνώς Προτεσταντική.

Να βρούμε 4 ντουβάρια με έναν ιερεα να ακουσουμε του κυρίου δεηθώμεν… να πάρουμε αντίδωρο και είμαστε εντάξει, δεν μας ενδιαφερει τίποτα άλλο. Ποιος είναι αυτός ο Ιερεας, αν είναι καθηρημένος, ποιον επίσκοπο μνημονευει, τι πιστευει αυτος ο επισκοπος, αν είναι εκκλησία ο επίσκοπος που μνημονευτηκε… όλα αυτά για τον σύγχρονο «αγωνιστή» είναι λεπτομέρειες που δεν άπτονται της σωτηρίας του.

Οι ομολογητές και οι Μάρτυρες είναι πλεον μόνο για ανάγνωση στις θρησκευτικές εκδηλώσεις, για τα κατηχητικά, και σαφώς για τους άλλους.

Μόνο στον περασμένο αιώνα είχαμε σε Ρωσία Κίνα 80.000.000 εκτελέσεις χριστιανών σε ομαδικούς τάφους. Αλλά ξέχασα, Η Ρωσία κείται μακράν… [ να δεις ποιος άλλος το είπε… ]

Εάν δεν αλλάξουμε την παραπάνω φιλοτόμαρη νοοτροπία τότε σε τι διαφέρουμε από τους αιρετικούς; Στο Δόγμα; 

Και τι να το κάνουμε το Ορθόδοξο Δόγμα όταν δεν το ενεργούμε με τα έργα;

Το Δόγμα έτσι δεν ωφελεί σε τίποτα και κανέναν. 

Η Ορθοδοξία έχει κόστος. 

Ο αγώνας έχει κόστος. 

Τι σου στοίχησε η Ορθοδοξία; 

Τι σού στοίχησε ο αγώνας; 

Ποιό είναι το κόστος;

+ΙΓΖ

http://scripta---manent.blogspot.gr/

GULAG στρατόπεδα συγκέντωσης των χριστιανών 1917-1942 [αφιερωμένο στους κουραμπιέδες χριστιανούς]

Tα βασανιστήρια στην αρχαία Εκκλησία είναι γνωστά, αλλά φαντάζουν εξωπραγματικές ιστορίες όταν διαβάζουμε τα συναξάρια.

Ας δούμε λοιπόν το πρόσφατο ολοκαύτωμα των χριστιανών μόλις πριν από 80 χρόνια με 100.000.000 εκτελεσεις σε Ρωσία - Κίνα.

Εκτός από τις εκτελέσεις και τα βασανιστήρια υπήρχαν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Γκουλάγκ [βλέπε βιβλιο του Νομπελίστα Αλεξάνδρου Σολτζενίσιν «το αρχιπέλαγος των Γκουλάγκ» ο οποιος έκανε 10 χρόνια ως τρόφιμος]

Εκτός από τα Γκουλάγκ υπήρχε και η εξορία στους πάγους. Εδώ λοιπόν θα αναφέρουμε μια ιστορία τηλεγραφικά:

Παράτησαν στην παγωμένη Σιβηρία μια κοινότητα χριστιανών, και τους άφησαν τρόφιμα για το επόμενο διάστημα, με την προϋπόθεση να υπογράψουν την παραλαβή τροφίμων.

Η απάντηση των χριστιανών ήταν: εμεις υπογραφή σε εσας ΔΕΝ βάζουμε.

Εφυγαν οι αθεοι κομμουνιστες και γύρισαν μετα από μια εβδομάδα με το στυλό στο χέρι. Τους λένε εκ νεου: υπογράψτε την παραλαβή τροφίμων για να ζήσετε.

Οι χριστιανοί απάντησαν: εμείς υπογραφή σε εσας δεν βάζουμε.

Εφυγαν οι μπολσεβίκοι και γύρισαν μετα από 15 μέρες.

Οι χριστιανοί ηταν ολοι νεκροί από την πεινα και το κρύο.

http://scripta---manent.blogspot.gr/

ΕΞΩ ΟΙ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ! Ο Χριστιανισμος βαλεται εκ των εσω. Ο σατα­νας εχει τοποθετησει τα οργανα του μεσα στο ι. θυσιαστηριο, βδελυγματα ερημωσεως. Ω σεις επισκοποι, ειστε φονιαδες, σφαζετε ψυχες «υπερ ων Χριστος απεθανε» (῾Ρωμ. 14,15· πρβλ. Α΄ Κορ. 8,11)

Γαλη (=γατα) – νυμφη

Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, ὅταν σταμά­τησαν οἱ διωγμοί, κηρύχθηκε ἐ­πίσημη θρη­σκεία τοῦ κράτους τὸ ἔτος 313 μ.Χ. καὶ σιγὰ – σι­γὰ ἡ πίστις πῆρε νὰ προοδεύῃ. 

Χτίζονται να­οί, βαπτίζονται καὶ ἀξιωματοῦ­χοι…. Ἀλλὰ ἡ ἐξωτερικὴ αὐ­τὴ ἄνεσι καὶ ἡ λαμπρότητα ἔγιναν πειρασμοὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἄν­θρω­ποι ποὺ τὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν ἔμειναν μακριά, τώρα, ὄχι ἀ­πὸ ἁγνὴ πίστι ἀλλ᾽ ἀπὸ ταπει­νὴ συμφεροντολογία, εἶπαν· Θὰ γίνουμε Χριστι­ανοί, ἀ­κόμα καὶ κληρικοί, γιὰ νὰ ζήσουμε.

Ἀλλ᾽ αὐτοὶ δὲν εἶχαν καμμιά σχέσι μὲ τὸν Θεῖο ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησί­ας. 

Ἦ­ταν λύκοι μὲ ἔνδυμα προβάτου, ἔκαναν μεγάλη ζημιά. Οἱ εὐ­σεβεῖς σκαν­δαλίζονταν, οἱ ἄπιστοι χαί­ρον­ταν. Τὴν σκανδαλώ­­δη ζωή τους συ­ζητοῦσαν καὶ διακωμῳδοῦσαν στὰ θέατρα. Ὁ Χριστιανισμὸς ἐ­βάλλετο ἐκ τῶν ἔ­σω. Ὁ σατα­νᾶς εἶχε τοποθετήσει ὄργανά του μέ­σα στὸ ἱ. θυσιαστήριο, βδελύγματα ἐρημώσεως.

Ἀ­κούστηκαν διαμαρτυρίες· Ἔξω οἱ λυκο­ποι­μένες! Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀ­π᾽ τὸ ἐρημητήριό του ἔρριξε κεραυνούς· Προσ­έχετε, ἐ­πίσκοποι, στὶς χειροτονίες! ἄν­θρωποι ἀδοκί­μαστοι δὲν πρέπει νὰ προάγωνται. Γιὰ νὰ γίνῃ κάποιος ὀρ­γανοπαίκτης ἀπαιτεῖται ἄσκησι, γιὰ νὰ γίνῃ ἀ­θλητὴς χρειάζεται προπόνησι, γιὰ νὰ γίνῃ καπετάνιος ναυτικὴ ἐκπαίδευσι, γιὰ νὰ γίνῃ στρατηγὸς γυμνά­σια καὶ μά­χες· καὶ γιὰ νὰ γίνῃ κληρικὸς καμμιά δοκιμασία; Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελή­σῃ κάποιος, καὶ θὰ βρεθοῦν ἐ­πίσκοποι νὰ τὸν χειροτονήσουν. Ὦ σεῖς ἐ­πί­σκοποι, εἶστε φονιᾶ­δες, σφάζετε ψυχὲς «ὑ­πὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε» (῾Ρωμ. 14,15· πρβλ. Α΄ Κορ. 8,11)· γιὰ νὰ μὴ φέρετε λοιπὸν εὐθύνη γιὰ τέτοιους φόνους, σταθῆτε προσ­εκτικοὶ στὶς χειροτονίες. Καὶ γιὰ νὰ κάνῃ ζωηρότερη τὴν προτροπή του ὁ ἅγ. Γρηγόριος ἀ­ναφέρει τὸν ἀκόλουθο μῦθο τῆς γαλῆς (=γάτας).

Μιὰ γάτα, λέει, ἔγινε κάποτε νύφη. Στολισμέ­νη πήγαινε γιὰ τὴ στέψι. Ἀλλὰ ξαφνικά, πάνω στὴ σπουδαιότερη στιγμή, βλέπει ἀπὸ κάποια τρύ­­πα νὰ βγαίνῃ ἕνας ποντικός. Ἡ νύφη ἀναστα­τώ­νεται, τὸ ἔνστικτο τὴν κάνῃ νὰ ξεχάσῃ τὴν ἐ­πι­σημότητα καί, ὅπως εἶνε, μὲ τὰ πέπλα τῆς νυ­φι­κῆς στολῆς, ὁρμάει, χώνεται σὲ σχισμές, κυ­λιέ­ται, λασπώνεται, γιὰ νὰ συλλάβῃ τὸ θήραμα.

Μιὰ γάτα – νύφη· αὐτὴ εἶνε κατὰ τὸν Γρηγό­ριο τὸν θεολόγο ἡ εἰκόνα τοῦ νέου ἐκείνου ποὺ χωρὶς νὰ δοκιμασθῇ, χωρὶς νὰ ἐλεγχθῇ ἂν ἀπέ­βαλε τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9), ὁδηγεῖται νὰ τελέσῃ τοὺς πνευματικοὺς γάμους του μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ γίνῃ κληρικός.

Καὶ νάτον γίνεται. Μόλις ἔχει χειροτονηθῆ· ἀ­στρά­φτει ἡ ἱερατικὴ στολή. Ἀλλὰ κλάψτε τον! Ὁ νέος κληρικός, μὲ τὰ στιχάρια, τὰ ἐπικαλύμμαυχα, τὰ ἐγκόλπια καὶ τὶς μίτρες, ὅλη τὴ νυφι­κὴ στολὴ ποὺ τὸν ἔντυσε ἡ Ἐκ­κλησία, δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας «παλαι­ὸς ἄν­θρω­­πος», μία γάτα. Εἶνε νὰ μὴ δῇ τὸν πον­τι­κό, τὸ ἀν­τικείμενο δηλαδὴ ἐκεῖνο, πρόσωπο ἢ πρᾶγμα, ποὺ θὰ ἐ­ρεθίσῃ τὸ πάθος ποὺ κρύβε­ται στὴν καρ­διά του. Τὸ εἶδε; ὁ ταλαίπωρος θὰ ζαλιστῇ, θὰ λησμονή­σῃ τοὺς φρικτοὺς ὅρκους, θὰ ὁρμήσῃ πρὸς ἱκα­νοποίησιν τοῦ πάθους του· καὶ ὁ λαός, ποὺ θὰ τὸν βλέπῃ νὰ κατρακυλᾷ στὰ βάραθρα τῆς ἀτιμίας, θὰ γε­λᾷ καὶ θὰ ἐλεεινολογῇ ἐκείνους ποὺ μὲ ἐλαφρὰ τὴ συνείδησι τὸν χειροτόνησαν· Μὰ δὲν τὸν βλέ­πατε; τόσο ἀνίδεοι ἀπὸ ψυχολογία εἶστε; ἦ­ταν γάτα, ἔτρωγε ποντίκια τῶν ὑπονόμων, κ᾽ ἐ­σεῖς θε­λήσατε νὰ τὸν παρουσιάσετε σὰν νύφη στὸν οἶ­κο τοῦ Κυρίου. Πόση εἶνε ἡ εὐ­θύνη σας!

Προσοχὴ στὶς χειροτονίες! αὐτὸ φω­νάζει στὰ ποιήματά του ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεο­λόγος, αὐ­τὸ ἐπαναλαμβάνουν καὶ οἱ ἄλλοι δύο ἱεράρχαι, ὁ Μ. Βασίλειος καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τὸ θεόπνευστο ῥητὸ τοῦ ἀπ. Παύλου «Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοι­νώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις» (Α΄ Τιμ. 5,22).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔλαβε μέτρα, γιὰ νὰ μὴ εἰσέρχωνται στὸ ἱ. θυσιαστήριο ἀνάξιοι ποὺ θὰ παίζουν τὴν κωμῳδία τῆς νύφης – γάτας. Σὲ τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς Συνόδους ψήφισε ἱ. κανόνες, ὥρισε σωματικά, ἠθικὰ καὶ πνευματι­κὰ προσόντα ἐκείνων ποὺ θὰ χειροτονοῦνται. Κανένας νεόφυτος, ἀδοκίμαστος, ἀμύητος στὴν ὑψηλὴ θεωρία, νὰ μὴ εἰσέρχεται στὰ ἅγια τῶν ἁ­­γίων. Οἱ πατέρες, γνωρίζοντας τὴ φύσι τοῦ ἀνθρώ­που, πόσο ἡ νεανικὴ ἡλικία εἶνε ῥευστὴ μὲ μύρι­ες μεταπτώσεις, ὥρισαν ὡς κα­τώτερο ὅ­ριο ἡλικί­ας γιὰ μὲν τὸν διάκονο τὸ 25ο ἔτος συμ­πληρωμένο, γιὰ δὲ τὸν πρεσβύτε­ρο τὸ 30ὸ ἔτος. Καὶ τονίζουν ὅτι, καὶ ἂν ὑπάρχῃ κάποιος νέος ποὺ ἐμφανίζει ἐξαιρετι­κὰ ἠθικὰ προσόν­τα, νὰ μὴ χειροτονῆ­ται πρὶν τὰ κανονισμένα ὅρια ἡλικίας, ἀλλὰ νὰ περιμένῃ τὴν τελείωσι ποὺ φέρνει ὁ χρόνος.

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Γρηγόριος, τί θὰ ἔλεγε καὶ τί θὰ ἔγραφε;

Σήμερα, ποὺ τὸ κῦμα τῆς διαφθορᾶς παφλά­ζει, ποὺ καὶ γέροι παρασύρονται καὶ πέφτουν, ποὺ ἀμφισβητεῖται ἡ ἠθικὴ ὑπόστασι ὅλων λό­γῳ ἐξογκώσεως σκανδάλων, ποὺ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας περιπατοῦν κύκλῳ, σήμερα ποὺ οἱ λεγεῶνες τοῦ ᾅδου βγῆ­καν γιὰ νὰ διαλύσουν τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα, σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀδαμαντίνων ψυχῶν, καὶ ἄρα χρει­άζεται μεγαλύτερη προσοχὴ στὶς χειροτονίες.

Καὶ ὅμως καμμία προσοχή. Ἱεράρχες, μὲ ἀβα­σάνιστες χειροτο­νίες, πλημμύρισαν τὴν Ἑλλάδα μὲ κληρικοὺς ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι μὲν πέτα­ξαν τὰ ῥάσα καὶ ἐ­τράπησαν εἰς θήραν ποντι­κῶν, ἄλλοι δὲ φέρον­τας τὰ ῥάσα ἔγιναν δημιουργοὶ σκανδά­λων συν­­ταρακτικῶν. Ἐν τούτοις καμμία τιμωρία, καμμία ἐπίπληξι δὲν τοὺς ἐπιβλήθηκε. Τὰ κατσου­λάκια τῶν μητροπολιτικῶν αὐ­λῶν ἔγιναν νύφες, φόρεσαν στολὲς διακόνων, πρεσβυτέρων, ἀρχιμανδριτῶν, καὶ ὁ διάβολος ἄ­ναψε φωτιὰ μεγάλη στὴν Ἐκκλησία.

Χειροτονοῦνται ἄγαμοι διάκονοι νεαροὶ σπου­δασταὶ 22-23 ἐτῶν. Γιατί, παρακαλῶ, τέτοια βια­­σύνη; Μή­πως εἴμαστε σὲ καιρὸ διωγμοῦ, ἐσφά­γησαν ὅ­λοι οἱ κληρικοὶ κ᾽ εἶνε ἀπόλυτη ἀνάγ­κη νὰ ἐ­πανδρωθοῦν τὰ κενά; Μήπως οἱ νεαροὶ πρό­κειται νὰ πᾶνε σὲ χωριὰ τῆς παραμεθορίου ποὺ ἔχουν χρόνια νὰ δοῦν παπᾶ; ἢ μήπως κάποιος ἀπ᾽ αὐτοὺς θὰ γίνῃ ἐφημέριος λεπροκομείου σὲ κάποιο ἀπομονωμένο νησί;

Ἡ βιασύνη εἶνε γιὰ ν᾽ ἀποφύγουν τὴ στράτευσι καὶ τὴ θητεία. Δυστυχισμένα πλάσματα! δὲν σᾶς δίδαξε κανείς, ὅτι τὸ βάρος τῆς ἱερω­σύ­­νης εἶνε χίλιες φορὲς μεγαλύτερο κι ἀπ᾽ τὴν πιὸ δύσκολη στρατιωτικὴ θητεία; Δὲν σᾶς τόνισε κανείς, ὅτι ὑπάρχουν ἀπαγορευτικοὶ κα­νόνες – νόμοι τῆς Ἐκκλησίας κι ὅτι δὲν μπορεῖ­τε ἀ­­τιμωρητὶ νὰ ἐγκαινιάζετε τὴ σταδιοδρομία σας μὲ ἀντικανονικὲς πράξεις; Δὲν σᾶς εἶ­πε καν­εὶς γιὰ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ θὰ πέσετε ἂν ὑ­ποσχεθῆτε πρὶν τὴν ὥρα σας ἐνώπιον Θεοῦ παρθενικὴ ζωή; Δὲν σᾶς ἀνέφερε κανεὶς τὸ ὄ­νομα κάποιου Θεοδώρου, τοῦ μετέ­πειτα ἐπι­σκόπου Μοψουεστίας, ποὺ λόγῳ μιᾶς Ἑρμιόνης ξέπεσε κι ἀγάπησε τὸν κόσμο, καὶ τὸν ὁ­ποῖο μετὰ βίας κατώρθωσε νὰ ἐπαναφέ­ρῃ στὴ μοναχικὴ ζωὴ ὁ ἱ. Χρυσόστομος; Εἶστε σεῖς ἀ­νώτεροί του; ἢ ὑπάρχουν σήμερα Χρυσόστο­μοι νὰ σᾶς ἐπαναφέρουν στὸ δρόμο σας;

Ἀλλ᾽ αὐτοὶ ποὺ σᾶς χειροτόνησαν ἔχουν με­γαλύτερο κρίμα. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ ὀνό­ματά τους· ὅποιοι κι ἂν εἶνε, δὲν εἶ­νε ἀ­νώτεροι ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Καὶ νέα Οἰκουμενικὴ Σύν­οδος ἂν κάποτε συνεκαλεῖτο, θὰ ἔπρεπε ὄχι μόνο νὰ μὴ μειώσῃ τὸ ὅριο ἡλικί­ας γιὰ ἱε­ρωσύνη, ἀλ­λὰ καὶ νὰ τὸ αὐξήσῃ, ἔ­χοντας ὑπ᾽ ὄ­ψιν τὴ διαφθορὰ τῶν ἐσχάτων ἡ­μερῶν. Ὅπως εἶπε κάποιος καθηγητής, τέτοιες χειροτονίες ἀ­ποτε­λοῦν ἔγκλημα ἐσχάτης προδοσίας ἱερῶν θεσ­μῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ προκαλοῦν, ὅπως ἔ­λε­­γε ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους. Ἂς ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν συγγραφέα τοῦ Πηδαλίου ἅγ. Νικό­­δημο τὸν Ἁγιορείτη· «Ἵλεως γένοιτο ὁ Θεὸς διὰ τὴν τωρινὴν παράβασιν τῶν κανόνων τούτων».

Φοιτηταὶ τῆς θεολογίας, σπουδασταὶ τῶν ἱ­ερατικῶν σχολῶν, εὐέλπιδες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς πατρίδος, σ᾽ ἐσᾶς τώρα ἀ­πευθύνομαι. Ὅσοι ἔχετε ἐπιθυμία νὰ ντυθῆτε τὸ ῥάσο τοῦ κληρικοῦ, μὴ βιαστῆτε. Μὴ παρασυρθῆτε ἀπὸ προηγούμενα παραδεί­γματα. Σεβαστῆτε τὴν τά­ξι τῆς Ἐκκλησί­ας, νόμους ποὺ θέσπισαν ἅ­γιοι πατέρες «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύ­οντες» (῾Ρωμ. 12,11). Προτοῦ ν᾽ ἀποφασίσετε, πάρτε στὰ χέ­ρια σας τὴ Γραφή, τὸ Πηδάλιο, τοὺς Περὶ ἱε­ρωσύ­νης λόγους τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, τὸν Ἀ­πολογη­τικὸ καὶ τὰ Ἔπη τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ θε­ολόγου, τὰ Ἀσκητικὰ τοῦ Μ. Βασιλείου. Πάρ­τε φτε­ρὰ καὶ πετάξτε, ἀναζητῆστε μέρος ἀπο­μακρυσμένο – ἐρημικό, κ᾽ ἐκεῖ «ἑαυτοῖς καὶ τῇ ἁ­γίᾳ Τριάδι συστρεφόμενοι» μελετῆστε, γνωρίστε τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τῆς τόσο ἀπατη­λῆς, κατα­ληφθῆτε ἀπὸ τὸ δέος τῆς θεότητος, καὶ ἀκούγοντας τὴ φωνὴ τῆς κλήσεως τρέμον­τας γιὰ τὶς εὐθῦνες βαδίστε, ἡγεμονεύοντας ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ σας καὶ τοῦ λαοῦ, σῴζοντας τοὺς ἑ­αυτούς σας καὶ τὴν ἀγαπητή μας πατρίδα.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Περιληπτικὴ μεταφορὰ ἄρθρου ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα» (φ. 122/Φεβρ. 1952, 

βλέπε καὶ βιβλίο Φλογέρα Α΄ σσ. 117κ.ἑ.). Μεταγλώττισις καὶ σύντμησις 22-12-2014.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ. Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017...

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017. Ένα ήδη οδυνηρό πνευματικά καλοκαίρι βαίνει αργά προς το τέλος του, προοιωνίζοντας δυστυχώς ακόμη πιο επώδυνες μέρες. Μέρες θλίψης, μέρες σύγχυσης, μέρες διωγμού. Και γενικά μέρες αγωνίας για όλους όσους βλέπουν εδώ και καιρό τα μαύρα σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από την καθημαγμένη χώρα και - βλέποντάς τα - συνειδητοποιούν τα πασίδηλα πλέον σημεία των καιρών…

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Λίγες μόλις ώρες αφότου, θεαρχίω νεύματι οι θεοφόροι απόστολοι, υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι, εκ περάτων συνέδραμον του κηδεύσαι την της ζωής Μητέρα. Αι δε υπέρταται των ουρανών δυνάμεις, συν τω οικείω Δεσπότη παραγενόμεναι, το θεοδόχον σώμα προέπεμψαν, τω δέει κρατούμεναι. Και σπεύσαμε βέβαια μαζικά κι εμείς να πλημμυρίσουμε τις εκκλησιές. Μα ειλικρινά δεν ξέρω τι κατορθώσαμε να αισθανθούμε και πάλι από το μεγάλο μας Πάσχα του καλοκαιριού. Τι κατορθώσαμε να της πούμε και τι να της ζητήσουμε. Ποιο δώρημα δηλαδή που να ταιριάζει πραγματικά προς το συμφέρον της αιτήσεως…

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Ενός Δεκαπενταύγουστου σε καιρούς κλιμακούμενης απόγνωσης. Η άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση συνεχίζει να βαθαίνει - και όσο περνάει ο καιρός, αυτό που επέρχεται, είναι φανερό πως κυοφορεί καταστάσεις τραγικές. Φέρνει πιο κοντά την εκποίηση της πατρίδας, τη νέκρωση της αγοράς, τον δημογραφικό και εθνικό όλεθρο εξαιτίας της υπογεννητικότητας και της θανάσιμης λαθροεισβολής, την πλήρη υποταγή και εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένα αφεντικά. Και μάλιστα όλα αυτά με σφραγίδα…αριστεροφανούς «προοδευτικότητας», εξ ου και η πλήρης απογοήτευση για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, το οποίο στήριξε τις έσχατες ελπίδες του για πολιτική ανατροπή σε ένα μόρφωμα που συσπείρωσε κάποια στιγμή τις περισσότερες δυνάμεις του φερόμενου ως αντιμνημονιακού χώρου. Ενός λαού όμως που και πάλι προδόθηκε, γιατί βέβαια διέπραξε για μια ακόμη φορά το ίδιο τραγικό λάθος, πεποιθώς επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία. Και τώρα που προδόθηκε, έχει απομείνει εδώ και καιρό μουδιασμένος να παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις. Πιο παθητικά και υποτονικά από κάθε άλλη φορά. Ίσως γιατί νιώθει ότι δεν έχει πού να ελπίσει πλέον.

Και γιατί όμως άραγε να ξέρει πού να ελπίσει αυτός ο λαός της αποστασίας, που έχει τόσο πολύ εθιστεί πια στο να παρακολουθεί αποχαυνωμένος «υπερήφανους ομοφυλόφιλους» (να παρελαύνουν ή να συμβιώνουν δια νόμου), στο να νοιάζεται μόνο για τον απλό πονοκέφαλο της οικονομικής κρίσης (μη δίνοντας δεκάρα για τον θανατηφόρο καρκίνο της πνευματικής κατάρρευσης) και στο να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικά» σκουπίδια; Είναι πραγματικά τόσο βαθιά πλέον η παρακμή μέσα στο άθλιο ψευδοκράτος που εδώ και δεκαετίες παράγει κυρίως απάτη κι ασυναρτησία, ώστε είναι ν’ απορείς ποια απερινόητη μεγαλοθυμία του Ετάζοντος καρδίας και νεφρούς μάς κρατάει ακόμα και δεν μας καταποντίζει οριστικά μες στ’ αποκαΐδια. Και την ίδια ώρα βέβαια δεν ξέρεις και πού να στρέψεις το βλέμμα, αναζητώντας δειλά κάποιο μικρό στήριγμα. Όλα υπό διάλυσιν, όλοι οι θεσμοί ξεχαρβαλωμένοι απ’τη φαυλότητα ή την ανεπάρκεια, όλα να καταρρέουν με κρότο εκκωφαντικό. Πολιτικές δυνάμεις απαξιωμένες κάτω από το ασήκωτο βάρος δεκαετιών ανομίας και χυδαιότητας. Μια απερίγραπτη κυβέρνηση που δεν απέτυχε μόνο παταγωδώς στις έωλες υποσχέσεις για απαλλαγή από τα μνημόνια, αλλά βρίσκει πλέον τις ευκαιρίες - πότε μες στον ορυμαγδό και πότε χάρη στο γενικό μούδιασμα - για να περνά ανενόχλητη αρρωστημένες διατάξεις, μέτρα εθνοκτόνα και νομοσχέδια μηδενιστικά. Μια Δικαιοσύνη σε πλήρη ανυποληψία, μια Υγεία σε πλήρη διάλυση, μια Παιδεία ταγμένη στο να παράγει όχι συγκροτημένους πολίτες, αλλά αφελληνισμένα, παραζαλισμένα και αναλφάβητα ανθρώπινα κοπάδια. Και ταυτόχρονα βέβαια να βλέπεις κι ανθρώπους δήθεν σοβαρούς, ακόμη κι ανθρώπους κοντινούς σου, να εξακολουθούν να τυρβάζονται περί όνου σκιάς, να συνεχίζουν ακόμη και τώρα - παρά τα αδυσώπητα σημεία των καιρών - να ομφαλοσκοπούν, με την επί χρόνια κεκτημένη αδράνεια της πλέον αυτιστικής εσωστρέφειας. Μια θλίψη τα πάντα λοιπόν. Θλίψη και απογοήτευση.

Και λίγο πιο πέρα φυσικά, η τραγική σύναξη των εκκλησιαστικών μας ταγών, πάντοτε ασελγούσα (πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων) επί του Σώματος και του Αίματος του εν ύδασι την γην Κρεμάσαντος. Από τη μια με τα οικουμενιστικά ή μασωνικά λύματα μέσα στα οποία βυθίζονται πια τόσοι και τόσοι ιεράρχες μας, από την άλλη με τις πάντα ανοιχτές και κακοφορμισμένες πληγές της ελλειμματικής πνευματικότητας, της σιμωνίας, του καριερισμού, της εκκοσμίκευσης, της αδιαφορίας για τα πάντα. Οπότε τι μας απομένει πλέον άραγε ως παρηγοριά;

Μα να λοιπόν τι μας απομένει. Η μεγαλύτερη πηγή παρηγοριάς και δύναμης. Ο γλυκασμός των αγγέλων, η χαρά των θλιβομένων, η απαλλαγή των ασθενούντων. Το άρρηκτον τείχος μας, ο ηλιοστάλακτος θρόνος, η ακαταίσχυντος προστασία, η αμετάθετος μεσιτεία μας προς τον Ποιητήν. Μαζί της, μάς απομένει και η γη μας, μια γη γεμάτα κόκαλα αγίων, ποτισμένη με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων και ηρώων, σμιλεμένη απ’ τον πόνο και το δάκρυ, μπολιασμένη απ’ τα ατέλειωτα βάσανα και τους καημούς της Ρωμηοσύνης. Και μας απομένουν βέβαια κι οι λίγες φωνές όσων τάχθηκαν να φυλάγουν τις σύγχρονες Θερμοπύλες - και θα συνεχίσουν φυσικά να το πράττουν, παγερά αδιάφοροι για το αν «οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Ψυχές που αγωνίζονται στην αφάνεια, «ελεύθεροι κι ωραίοι που ζουν σε κάποιες φυλακές» (στα μοναστήρια και στον κόσμο) και μας κρατάνε ακόμη όρθιους.

Κι από πίσω τους, πολύ πίσω τους, πασχίσαμε να βαδίσουμε στα σκυφτά κι εμείς, με όλα τα πάθη και τις αδυναμίες μας, στα μικρά μας μετερίζια εδώ και πολλά χρόνια. «Είμαστε ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους δρόμους», όπως θα τραγούδαγαν κι οι Κατσιμιχαίοι. Κι είναι στα τυφλά βέβαια, γιατί κι εμείς ελάχιστα νιώσαμε στον δρόμο - κι όσα κι αν μάθαμε να λέμε για πατρίδα, πίστη και παράδοση, θεωρίες ήτανε πιο πολύ παρά βίωμα και πράξη. Υπήρξαμε προφανώς πολύ μικροί κι ανάξιοι, άδεια σαρκία κι εμείς, ανάλγητοι κι αμετανόητοι, χαμένοι στα πλέγματα και τους εγωισμούς μας, αποστάτες ανέστιοι, «κύνες επί τον ίδιον έμετον επιστρέφοντες». Γι’ αυτό και ό, τι ξεκινήσαμε κατά καιρούς να φτιάξουμε (ομάδες, κινήσεις και σχήματα), έμεινε λειψό και ατελέσφορο. Γιατί δεν είχε Χάρη. Απολύτως λογικό να κολοβωθεί και να εξοκείλει. Άξιον και δίκαιον.

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Ενός Δεκαπενταύγουστου σε αγριεμένους καιρούς. Καιρούς αποστασίας και μάταιης περιπλάνησης. Μα όσα κι αν πράξαμε, σε ό,τι κι αν φταίξαμε, όσο κι αν «πήραμε τη ζωή μας λάθος», είναι τέτοια η λαίλαπα που έρχεται (και ειλικρινά η οικονομική κατάρρευση είναι το τελευταίο που εννοώ), που ίσως να πλησιάζει η ώρα που, όποιος έχει απομείνει ζωντανός σε τούτον τον τόπο, επιτέλους θα κληθεί και να το αποδείξει. Και θα κληθεί να το πράξει, ξεκινώντας βέβαια από το αναφανδόν μείζον και πραγματικά θανάσιμο πνευματικό και εθνικό μας πρόβλημα (που πολύ απλά δεν είναι άλλο από την προϊούσα προδοσία της ορθόδοξης πίστης μας από τα όργανα της οικουμενιστικής παναίρεσης - για την οποία προδοσία, όσο δεν θα αντιδρούμε, θα είμαστε όλοι μας συνένοχοι) και συνεχίζοντας μετά και με τα λοιπά πνευματικά και υλικά (πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, εθνικά) ζητήματα. Με πράξεις όμως πλέον κι όχι με λόγια - καιρός να μπει πια ένα τέλος οριστικό κι αμετάκλητο για τις διαπιστώσεις, τα συμπεράσματα, τις ατέρμονες αναλύσεις. Και φυσικά αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνουν μόνο συν Θεώ. Μόνο με το αυτεπίγνωτον της αθλιότητάς μας, μόνο με την οριστική ταφή του ελεεινού πτώματος μέσα μας, μόνο με το αυθεντικό κλάμα της ειλικρινούς επιστροφής μας, μόνο με την επίκληση του ελέους Του και της μεσιτείας Της. Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε πια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι καιροί μας μάλλον τελειώνουν πλέον κάπου εδώ. Και ό,τι επί αιώνες κάποιοι έχτισαν σ’ αυτή τη γη, δείχνει καταδικασμένο να χαθεί οσονούπω οριστικά μαζί μας μες στα συντρίμμια.

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017. Λίγο μόλις μετά το δεύτερο Πάσχα μας - εκείνο του καλοκαιριού. Λίγο μετά αφού η την ζωήν κυήσασα προς την ζωήν μεταβέβηκεν. Λίγες ώρες αφότου η του αενάου φωτός Μητέρα μετέστη από της γης εις τα άνω. Από εκεί που βρίσκεται, ας ξαναβάλει το χέρι της, για μια ακόμη φορά…

http://opaidagogos.blogspot.gr

H ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

«Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν

καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν,

τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας,

τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν»

ΑΠΟΨΕ ἡ ὁμιλία θὰ εἶνε δογματική· θὰ μιλήσουμε πάνω σὲ ἕνα δόγμα τῆς πίστεως.

Τί θὰ πῇ δόγμα; Δόγμα εἶνε αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ παραδεχώμεθα ὡς ἀπόλυτη ἀλήθεια. Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας; 

Πολλὰ πράγματα. Διδάσκει ―καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ξέρῃ― τί εἶνε ὁ κόσμος, τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος, τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί ἡ ψυχή, τί εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τί εἶνε ἁγία Τριάς, τί εἶνε Θεὸς Πατήρ, τί εἶνε Υἱός, τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο, τί εἶνε παράδεισος καὶ τί κόλασις, τί εἶνε Ἐκκλησία, τί εἶνε τὰ μυστήρια, τί εἶνε ἡ βάπτισις, ὁ γάμος, ἡ θεία εὐχαριστία κ.τ.λ.. 

Ὅλα αὐτὰ εἶνε μαθήματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξέρῃ.

Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Οἱ Χριστιανοὶ οὔτε τὸ ἀλφαβητάριο τῆς πίστεως δὲν ξέρουνε. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τάχα ἐπιστήμονες. Ξέρουν πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας ἔχουν μεσάνυχτα. Καὶ πῶς νὰ ξέρουν, ὅταν στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε παρὰ μόνο Χριστούγεννα καὶ Πάσχα;

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα, τί διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία μας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. 

Ἔχει δὲ μεγάλη σημασία τὸ δόγμα περὶ τῆς Θεοτόκου, διότι συνδέεται ἀμέσως μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἑκατομμύρια γυναῖκες γεννηθήκανε, ἑκατομμύρια ζοῦνε σήμερα, καὶ ἑκατομμύρια θὰ γεννηθοῦν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς διακρίθηκαν γιὰ τὸ κάλλος τους, ἄλλες γιὰ τὴν εὐφυΐα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους. Ὅλες ὅμως λησμονοῦνται. 

Μία γυναίκα μόνο δὲν λησμονεῖται· ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας. Γιατί; Διότι μέσα στὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν μόνο αὐτὴ βρέθηκε ἄξια νὰ γεννήσῃ τὸ Θεό, νὰ γίνῃ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ. Τί μυστήριο αὐτό! Πόσο καθαρὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ θὰ ἀξιώνετο νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! 

Ἔπρεπε νὰ εἶνε ἁγνὴ καὶ παρθένος. Καὶ ἔγινε τὸ μέγα μυστήριο· ὁ Θεός, ποὺ δὲν τὸν χωροῦν οἱ οὐρανοί, ἐχώρεσε μέσα στὴν κοιλία τῆς παρθένου, καὶ ἔγινε ἡ κοιλία της θρόνος του. 

Ἡ παρθένος Μαρία γέννησε τὸν Θεό, γι᾿ αὐτὸ λέγεται Θεοτόκος. Τὸ δὲ ἐπίσης θαυμαστὸ ποιό εἶνε· ὅτι ἔμεινε παρθένος ὄχι μόνο πρὸ τοῦ τόκου ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν τόκο καὶ μετὰ τὸν τόκο, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς αὐτὸ τὸ μυστήριο, δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶνε ἡ πίστις μας. 

Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία οἱ αἱρετικοὶ διχάζονται ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας· ἄλλοι τὴν ὑπερτιμοῦν, καὶ ἄλλοι τὴν ὑποτιμοῦν. Ἐμεῖς τί λέμε;

Ἡ Ὀρθοδοξία παραδέχεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς πατριάρχας καὶ τοὺς προφήτας τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἀνώτερη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, ἀνώτερη ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. 

Ἡ Παναγία εἶνε παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε Θεός· ἐδῶ σταματοῦμε. 

Διότι ἡ θεοποίησις τῆς Παναγίας εἶνε αἵρεσις. Αἱρετικοὶ εἶχαν θεοποιήσει τὴν Παναγία. Ἐμεῖς δὲν τὴ θεοποιοῦμε· δὲν λέμε, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε Θεός.

Ἡ Παναγία, ἐν σχέσει μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ Χριστό, εἶνε καὶ αὐτὴ μία «δούλη»· ἔτσι ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της ἡ ἰδία (βλ. Λουκ. 1,38,48). Ἦταν ταπεινὴ ἡ Παναγία, δὲν ὑπερηφανεύετο. 

Ὅταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.), δὲν ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸ Χριστό. Οὔτε πῆγε νὰ τὸ διαλαλήσῃ στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Μόνο ἐρώτησε· Πῶς ἐγὼ χωρὶς ἄντρα θὰ γεννήσω παιδί; 

Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπήντησε· «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Καὶ τότε ἐκείνη δέχθηκε μὲ ταπείνωσι τὸ θεῖο θέλημα· «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1,35-38). Ἔτσι εἶπε ἡ Παναγία· ὅτι εἶνε μιὰ «δούλη» τοῦ Θεοῦ.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶνε ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖται καμμιὰ φορὰ ἀπὸ ἄγνοια, νὰ τιμοῦν τὴν Παναγία παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό (κάπου εἶδα λ.χ. μπροστὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἔχουν μιὰ μικρὰ καντήλα, καὶ μπροστὰ στὴν Παναγιὰ μιὰ μεγάλη καντήλα).

Ὡρισμένοι αἱρετικοὶ ὅμως, ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλ᾿ ἀπὸ σατανικὴ ἐπιμονή, θεωροῦν τὴν Παναγία σὰν Θεό· ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτραι πρόγονοί μας εἴχανε τὴν Ἄρτεμι, τὴν Ἀθηνᾶ κ.τ.λ.. Ὄχι τέτοια πράγματα. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, τὸ ὁποῖο κρατοῦν οἱ παπικοί. Αὐτοί, οἱ φράγκοι, τὴν Παναγία τὴν ἔχουν πολὺ ψηλά, τὴν τιμοῦν σχεδὸν σὰν Θεό, τῆς φτειάχνουν καὶ ἀγάλματα. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν λεγομένη Μαριολατρία.

Οἱ ἄλλοι ἀντιθέτως πηγαίνουν στὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶνε οἱ προτεστάνται. Αὐτοὶ τί λένε; Ὑποτιμοῦν τὴν Παναγία. Τὴν θεωροῦν μιὰ ἁπλῆ γυναῖκα. Τί εἶνε, σοῦ λένε, ἡ Μαρία; εἶνε ὅπως ὅλες οἱ γυναῖκες. Καὶ ἐνῷ οἱ παπικοὶ τῆς ἔχουν καὶ ἀγάλματα, οἱ προτεστάνται δὲν τῆς ἔχουν οὔτε εἰκόνα. Οἱ δὲ χιλιασταὶ οὔτε ν᾿ ἀκούσουν θέλουν γιὰ τὴν Παναγία.

Ἐμεῖς λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἴμεθα στὸ μέσον. Ἡ Ὀρθοδοξία οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες πάει, οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς πάει. Καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ὄχι Θεός· καὶ ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ ὑπὲρ φύσιν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον ἄγνωστον τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἔτσι τιμοῦμε ἐμεῖς τὴν Παναγία.

Αὐτὰ βέβαια στὴ διδασκαλία. Τί γίνεται ὅμως στὴν πρᾶξι; Λέμε, ὅτι τιμοῦμε ὀρθοδόξως τὴν Παναγία. Τὴν τιμοῦμε ὄντως; Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν καὶ τιμοῦν τὴν Παναγία. Οἱ ἄλλοι; Τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως ὅλοι θὰ ἑορτάσουν. Τότε καὶ οἱ ἐπίσημοι θὰ ἐκκλησιαστοῦν. Ἀλλὰ τί ὥρα φθάνουν; Πρὸς τὸ τέλος. Ἔρχονται ἁπλῶς γιὰ τὸν τύπο.

Ὅσο γιὰ τοὺς στρατιωτικούς; Μὲ τὰ λόγια τιμοῦν κι αὐτοὶ τὴν Παναγία. Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνας χῶρος ὅπου ὑβρίζεται ἡ Παναγία μέρα – νύχτα, εἶνε ὁ στρατός. Ποῦ εἶνε ἡ τιμή; Πήγαινε μέσα στὸ στρατῶνα ν᾿ ἀκούσῃς τί γίνεται.Ὑπάρχουν βέβαια κ᾿ ἐδῶ καὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες ποὺ τιμοῦν τὴν Παναγία, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Ἀλλὰ οἱ πολλοί; Δὲν περνάει μέρα στοὺς λόχους καὶ στὰ τάγματα, ποὺ νὰ μὴ ὑβρίζεται φοβερὰ καὶ ἀπαίσια ἡ Παναγία.

Τέλος ὁ λαός. Παντοῦ δυστυχῶς, σὲ σπίτια καὶ δημοσίους χώρους, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσβάλλουν χυδαιότατα τὸ τίμιον ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ποιός διαμαρτύρεται παρακαλῶ; Ἀκούει ὁ Χριστιανὸς νὰ βλαστημοῦν, καὶ χαχανίζει. 

Ἀκούει ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα της νὰ ὑβρίζῃ, καὶ ὅταν τῆς πῇς ὅτι ἁμαρτάνει ποὺ τὸ ἀνέχεται, σοῦ λέει· Τί, νὰ χάσω ἐγὼ τὸν ἄντρα μου;… Δὲ᾿ λέω νὰ πάρῃ διαζύγιο. Ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέσα ἡ γυναίκα γιὰ νὰ πείσῃ τὸν ἄντρα. Δυστυχῶς δὲν κάνει τίποτα. Ἀκοῦνε οἱ γονεῖς τὰ παιδιά· τίποτα ἀπολύτως! Αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι ἁμαρτάνει αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἀλλ᾿ ἂν ἀκοῦς κ᾿ ἐσὺ καὶ δὲν διαμαρτύρεσαι, ἔχεις κ᾿ ἐσὺ ἁμαρτία. Δὲν εἶσαι Χριστιανός· ψευτοχριστιανὸς εἶσαι. Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν τιμᾷς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φθάνει νὰ πῇ· Συμβούλεψε τὸ βλάστημο. Δὲν σὲ ἀκούει; Ἔχεις χέρι; Χτύπησέ τον. Χέρι ποὺ χτυπάει βλάστημο θὰ ἁγιάσῃ. Στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲ᾿ βλαστημούσανε. Ὅποιος θὰ τολμοῦσε νὰ βλαστημήσῃ, ἔπρεπε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ χωριό. Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ἂν πάρῃς ἕνα μαχαίρι καὶ μοῦ βγάλῃς τὰ μάτια, μοῦ κόψῃς τ᾿ αὐτιὰ τὶς μύτες καὶ τὰ χέρια, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὅμως βλαστημήσῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ!

Εἴμεθα λοιπὸν ὅλοι συνένοχοι. Καὶ μιὰ βλαστήμια ἀκόμα νὰ ἀκουγότανε στὴν Ἑλλάδα, ἔπρεπε νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα χιλιάδες βλαστημοῦν, καὶ κανείς δὲν ἐνοχλεῖται!

Προσπαθῆστε λοιπόν. Βρῆτε τρόπο, ὥστε νὰ σβήσῃ ἡ βλαστήμια ἀπὸ τὸν τόπο μας, καὶ ἡ κοινωνία μας νὰ γίνῃ μιὰ κιθάρα ποὺ θὰ ὑμνῇ μέρα καὶ νύχτα τὴν Παναγία καὶ τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 10-8-1989

http://www.augoustinos-kantiotis.gr