ΕΞΩ ΟΙ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ! Ο Χριστιανισμος βαλεται εκ των εσω. Ο σατα­νας εχει τοποθετησει τα οργανα του μεσα στο ι. θυσιαστηριο, βδελυγματα ερημωσεως. Ω σεις επισκοποι, ειστε φονιαδες, σφαζετε ψυχες «υπερ ων Χριστος απεθανε» (῾Ρωμ. 14,15· πρβλ. Α΄ Κορ. 8,11)

Γαλη (=γατα) – νυμφη

Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, ὅταν σταμά­τησαν οἱ διωγμοί, κηρύχθηκε ἐ­πίσημη θρη­σκεία τοῦ κράτους τὸ ἔτος 313 μ.Χ. καὶ σιγὰ – σι­γὰ ἡ πίστις πῆρε νὰ προοδεύῃ. 

Χτίζονται να­οί, βαπτίζονται καὶ ἀξιωματοῦ­χοι…. Ἀλλὰ ἡ ἐξωτερικὴ αὐ­τὴ ἄνεσι καὶ ἡ λαμπρότητα ἔγιναν πειρασμοὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἄν­θρω­ποι ποὺ τὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν ἔμειναν μακριά, τώρα, ὄχι ἀ­πὸ ἁγνὴ πίστι ἀλλ᾽ ἀπὸ ταπει­νὴ συμφεροντολογία, εἶπαν· Θὰ γίνουμε Χριστι­ανοί, ἀ­κόμα καὶ κληρικοί, γιὰ νὰ ζήσουμε.

Ἀλλ᾽ αὐτοὶ δὲν εἶχαν καμμιά σχέσι μὲ τὸν Θεῖο ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησί­ας. 

Ἦ­ταν λύκοι μὲ ἔνδυμα προβάτου, ἔκαναν μεγάλη ζημιά. Οἱ εὐ­σεβεῖς σκαν­δαλίζονταν, οἱ ἄπιστοι χαί­ρον­ταν. Τὴν σκανδαλώ­­δη ζωή τους συ­ζητοῦσαν καὶ διακωμῳδοῦσαν στὰ θέατρα. Ὁ Χριστιανισμὸς ἐ­βάλλετο ἐκ τῶν ἔ­σω. Ὁ σατα­νᾶς εἶχε τοποθετήσει ὄργανά του μέ­σα στὸ ἱ. θυσιαστήριο, βδελύγματα ἐρημώσεως.

Ἀ­κούστηκαν διαμαρτυρίες· Ἔξω οἱ λυκο­ποι­μένες! Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀ­π᾽ τὸ ἐρημητήριό του ἔρριξε κεραυνούς· Προσ­έχετε, ἐ­πίσκοποι, στὶς χειροτονίες! ἄν­θρωποι ἀδοκί­μαστοι δὲν πρέπει νὰ προάγωνται. Γιὰ νὰ γίνῃ κάποιος ὀρ­γανοπαίκτης ἀπαιτεῖται ἄσκησι, γιὰ νὰ γίνῃ ἀ­θλητὴς χρειάζεται προπόνησι, γιὰ νὰ γίνῃ καπετάνιος ναυτικὴ ἐκπαίδευσι, γιὰ νὰ γίνῃ στρατηγὸς γυμνά­σια καὶ μά­χες· καὶ γιὰ νὰ γίνῃ κληρικὸς καμμιά δοκιμασία; Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελή­σῃ κάποιος, καὶ θὰ βρεθοῦν ἐ­πίσκοποι νὰ τὸν χειροτονήσουν. Ὦ σεῖς ἐ­πί­σκοποι, εἶστε φονιᾶ­δες, σφάζετε ψυχὲς «ὑ­πὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε» (῾Ρωμ. 14,15· πρβλ. Α΄ Κορ. 8,11)· γιὰ νὰ μὴ φέρετε λοιπὸν εὐθύνη γιὰ τέτοιους φόνους, σταθῆτε προσ­εκτικοὶ στὶς χειροτονίες. Καὶ γιὰ νὰ κάνῃ ζωηρότερη τὴν προτροπή του ὁ ἅγ. Γρηγόριος ἀ­ναφέρει τὸν ἀκόλουθο μῦθο τῆς γαλῆς (=γάτας).

Μιὰ γάτα, λέει, ἔγινε κάποτε νύφη. Στολισμέ­νη πήγαινε γιὰ τὴ στέψι. Ἀλλὰ ξαφνικά, πάνω στὴ σπουδαιότερη στιγμή, βλέπει ἀπὸ κάποια τρύ­­πα νὰ βγαίνῃ ἕνας ποντικός. Ἡ νύφη ἀναστα­τώ­νεται, τὸ ἔνστικτο τὴν κάνῃ νὰ ξεχάσῃ τὴν ἐ­πι­σημότητα καί, ὅπως εἶνε, μὲ τὰ πέπλα τῆς νυ­φι­κῆς στολῆς, ὁρμάει, χώνεται σὲ σχισμές, κυ­λιέ­ται, λασπώνεται, γιὰ νὰ συλλάβῃ τὸ θήραμα.

Μιὰ γάτα – νύφη· αὐτὴ εἶνε κατὰ τὸν Γρηγό­ριο τὸν θεολόγο ἡ εἰκόνα τοῦ νέου ἐκείνου ποὺ χωρὶς νὰ δοκιμασθῇ, χωρὶς νὰ ἐλεγχθῇ ἂν ἀπέ­βαλε τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9), ὁδηγεῖται νὰ τελέσῃ τοὺς πνευματικοὺς γάμους του μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ γίνῃ κληρικός.

Καὶ νάτον γίνεται. Μόλις ἔχει χειροτονηθῆ· ἀ­στρά­φτει ἡ ἱερατικὴ στολή. Ἀλλὰ κλάψτε τον! Ὁ νέος κληρικός, μὲ τὰ στιχάρια, τὰ ἐπικαλύμμαυχα, τὰ ἐγκόλπια καὶ τὶς μίτρες, ὅλη τὴ νυφι­κὴ στολὴ ποὺ τὸν ἔντυσε ἡ Ἐκ­κλησία, δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας «παλαι­ὸς ἄν­θρω­­πος», μία γάτα. Εἶνε νὰ μὴ δῇ τὸν πον­τι­κό, τὸ ἀν­τικείμενο δηλαδὴ ἐκεῖνο, πρόσωπο ἢ πρᾶγμα, ποὺ θὰ ἐ­ρεθίσῃ τὸ πάθος ποὺ κρύβε­ται στὴν καρ­διά του. Τὸ εἶδε; ὁ ταλαίπωρος θὰ ζαλιστῇ, θὰ λησμονή­σῃ τοὺς φρικτοὺς ὅρκους, θὰ ὁρμήσῃ πρὸς ἱκα­νοποίησιν τοῦ πάθους του· καὶ ὁ λαός, ποὺ θὰ τὸν βλέπῃ νὰ κατρακυλᾷ στὰ βάραθρα τῆς ἀτιμίας, θὰ γε­λᾷ καὶ θὰ ἐλεεινολογῇ ἐκείνους ποὺ μὲ ἐλαφρὰ τὴ συνείδησι τὸν χειροτόνησαν· Μὰ δὲν τὸν βλέ­πατε; τόσο ἀνίδεοι ἀπὸ ψυχολογία εἶστε; ἦ­ταν γάτα, ἔτρωγε ποντίκια τῶν ὑπονόμων, κ᾽ ἐ­σεῖς θε­λήσατε νὰ τὸν παρουσιάσετε σὰν νύφη στὸν οἶ­κο τοῦ Κυρίου. Πόση εἶνε ἡ εὐ­θύνη σας!

Προσοχὴ στὶς χειροτονίες! αὐτὸ φω­νάζει στὰ ποιήματά του ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεο­λόγος, αὐ­τὸ ἐπαναλαμβάνουν καὶ οἱ ἄλλοι δύο ἱεράρχαι, ὁ Μ. Βασίλειος καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τὸ θεόπνευστο ῥητὸ τοῦ ἀπ. Παύλου «Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοι­νώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις» (Α΄ Τιμ. 5,22).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔλαβε μέτρα, γιὰ νὰ μὴ εἰσέρχωνται στὸ ἱ. θυσιαστήριο ἀνάξιοι ποὺ θὰ παίζουν τὴν κωμῳδία τῆς νύφης – γάτας. Σὲ τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς Συνόδους ψήφισε ἱ. κανόνες, ὥρισε σωματικά, ἠθικὰ καὶ πνευματι­κὰ προσόντα ἐκείνων ποὺ θὰ χειροτονοῦνται. Κανένας νεόφυτος, ἀδοκίμαστος, ἀμύητος στὴν ὑψηλὴ θεωρία, νὰ μὴ εἰσέρχεται στὰ ἅγια τῶν ἁ­­γίων. Οἱ πατέρες, γνωρίζοντας τὴ φύσι τοῦ ἀνθρώ­που, πόσο ἡ νεανικὴ ἡλικία εἶνε ῥευστὴ μὲ μύρι­ες μεταπτώσεις, ὥρισαν ὡς κα­τώτερο ὅ­ριο ἡλικί­ας γιὰ μὲν τὸν διάκονο τὸ 25ο ἔτος συμ­πληρωμένο, γιὰ δὲ τὸν πρεσβύτε­ρο τὸ 30ὸ ἔτος. Καὶ τονίζουν ὅτι, καὶ ἂν ὑπάρχῃ κάποιος νέος ποὺ ἐμφανίζει ἐξαιρετι­κὰ ἠθικὰ προσόν­τα, νὰ μὴ χειροτονῆ­ται πρὶν τὰ κανονισμένα ὅρια ἡλικίας, ἀλλὰ νὰ περιμένῃ τὴν τελείωσι ποὺ φέρνει ὁ χρόνος.

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Γρηγόριος, τί θὰ ἔλεγε καὶ τί θὰ ἔγραφε;

Σήμερα, ποὺ τὸ κῦμα τῆς διαφθορᾶς παφλά­ζει, ποὺ καὶ γέροι παρασύρονται καὶ πέφτουν, ποὺ ἀμφισβητεῖται ἡ ἠθικὴ ὑπόστασι ὅλων λό­γῳ ἐξογκώσεως σκανδάλων, ποὺ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας περιπατοῦν κύκλῳ, σήμερα ποὺ οἱ λεγεῶνες τοῦ ᾅδου βγῆ­καν γιὰ νὰ διαλύσουν τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα, σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀδαμαντίνων ψυχῶν, καὶ ἄρα χρει­άζεται μεγαλύτερη προσοχὴ στὶς χειροτονίες.

Καὶ ὅμως καμμία προσοχή. Ἱεράρχες, μὲ ἀβα­σάνιστες χειροτο­νίες, πλημμύρισαν τὴν Ἑλλάδα μὲ κληρικοὺς ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι μὲν πέτα­ξαν τὰ ῥάσα καὶ ἐ­τράπησαν εἰς θήραν ποντι­κῶν, ἄλλοι δὲ φέρον­τας τὰ ῥάσα ἔγιναν δημιουργοὶ σκανδά­λων συν­­ταρακτικῶν. Ἐν τούτοις καμμία τιμωρία, καμμία ἐπίπληξι δὲν τοὺς ἐπιβλήθηκε. Τὰ κατσου­λάκια τῶν μητροπολιτικῶν αὐ­λῶν ἔγιναν νύφες, φόρεσαν στολὲς διακόνων, πρεσβυτέρων, ἀρχιμανδριτῶν, καὶ ὁ διάβολος ἄ­ναψε φωτιὰ μεγάλη στὴν Ἐκκλησία.

Χειροτονοῦνται ἄγαμοι διάκονοι νεαροὶ σπου­δασταὶ 22-23 ἐτῶν. Γιατί, παρακαλῶ, τέτοια βια­­σύνη; Μή­πως εἴμαστε σὲ καιρὸ διωγμοῦ, ἐσφά­γησαν ὅ­λοι οἱ κληρικοὶ κ᾽ εἶνε ἀπόλυτη ἀνάγ­κη νὰ ἐ­πανδρωθοῦν τὰ κενά; Μήπως οἱ νεαροὶ πρό­κειται νὰ πᾶνε σὲ χωριὰ τῆς παραμεθορίου ποὺ ἔχουν χρόνια νὰ δοῦν παπᾶ; ἢ μήπως κάποιος ἀπ᾽ αὐτοὺς θὰ γίνῃ ἐφημέριος λεπροκομείου σὲ κάποιο ἀπομονωμένο νησί;

Ἡ βιασύνη εἶνε γιὰ ν᾽ ἀποφύγουν τὴ στράτευσι καὶ τὴ θητεία. Δυστυχισμένα πλάσματα! δὲν σᾶς δίδαξε κανείς, ὅτι τὸ βάρος τῆς ἱερω­σύ­­νης εἶνε χίλιες φορὲς μεγαλύτερο κι ἀπ᾽ τὴν πιὸ δύσκολη στρατιωτικὴ θητεία; Δὲν σᾶς τόνισε κανείς, ὅτι ὑπάρχουν ἀπαγορευτικοὶ κα­νόνες – νόμοι τῆς Ἐκκλησίας κι ὅτι δὲν μπορεῖ­τε ἀ­­τιμωρητὶ νὰ ἐγκαινιάζετε τὴ σταδιοδρομία σας μὲ ἀντικανονικὲς πράξεις; Δὲν σᾶς εἶ­πε καν­εὶς γιὰ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ θὰ πέσετε ἂν ὑ­ποσχεθῆτε πρὶν τὴν ὥρα σας ἐνώπιον Θεοῦ παρθενικὴ ζωή; Δὲν σᾶς ἀνέφερε κανεὶς τὸ ὄ­νομα κάποιου Θεοδώρου, τοῦ μετέ­πειτα ἐπι­σκόπου Μοψουεστίας, ποὺ λόγῳ μιᾶς Ἑρμιόνης ξέπεσε κι ἀγάπησε τὸν κόσμο, καὶ τὸν ὁ­ποῖο μετὰ βίας κατώρθωσε νὰ ἐπαναφέ­ρῃ στὴ μοναχικὴ ζωὴ ὁ ἱ. Χρυσόστομος; Εἶστε σεῖς ἀ­νώτεροί του; ἢ ὑπάρχουν σήμερα Χρυσόστο­μοι νὰ σᾶς ἐπαναφέρουν στὸ δρόμο σας;

Ἀλλ᾽ αὐτοὶ ποὺ σᾶς χειροτόνησαν ἔχουν με­γαλύτερο κρίμα. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ ὀνό­ματά τους· ὅποιοι κι ἂν εἶνε, δὲν εἶ­νε ἀ­νώτεροι ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Καὶ νέα Οἰκουμενικὴ Σύν­οδος ἂν κάποτε συνεκαλεῖτο, θὰ ἔπρεπε ὄχι μόνο νὰ μὴ μειώσῃ τὸ ὅριο ἡλικί­ας γιὰ ἱε­ρωσύνη, ἀλ­λὰ καὶ νὰ τὸ αὐξήσῃ, ἔ­χοντας ὑπ᾽ ὄ­ψιν τὴ διαφθορὰ τῶν ἐσχάτων ἡ­μερῶν. Ὅπως εἶπε κάποιος καθηγητής, τέτοιες χειροτονίες ἀ­ποτε­λοῦν ἔγκλημα ἐσχάτης προδοσίας ἱερῶν θεσ­μῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ προκαλοῦν, ὅπως ἔ­λε­­γε ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους. Ἂς ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν συγγραφέα τοῦ Πηδαλίου ἅγ. Νικό­­δημο τὸν Ἁγιορείτη· «Ἵλεως γένοιτο ὁ Θεὸς διὰ τὴν τωρινὴν παράβασιν τῶν κανόνων τούτων».

Φοιτηταὶ τῆς θεολογίας, σπουδασταὶ τῶν ἱ­ερατικῶν σχολῶν, εὐέλπιδες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς πατρίδος, σ᾽ ἐσᾶς τώρα ἀ­πευθύνομαι. Ὅσοι ἔχετε ἐπιθυμία νὰ ντυθῆτε τὸ ῥάσο τοῦ κληρικοῦ, μὴ βιαστῆτε. Μὴ παρασυρθῆτε ἀπὸ προηγούμενα παραδεί­γματα. Σεβαστῆτε τὴν τά­ξι τῆς Ἐκκλησί­ας, νόμους ποὺ θέσπισαν ἅ­γιοι πατέρες «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύ­οντες» (῾Ρωμ. 12,11). Προτοῦ ν᾽ ἀποφασίσετε, πάρτε στὰ χέ­ρια σας τὴ Γραφή, τὸ Πηδάλιο, τοὺς Περὶ ἱε­ρωσύ­νης λόγους τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, τὸν Ἀ­πολογη­τικὸ καὶ τὰ Ἔπη τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ θε­ολόγου, τὰ Ἀσκητικὰ τοῦ Μ. Βασιλείου. Πάρ­τε φτε­ρὰ καὶ πετάξτε, ἀναζητῆστε μέρος ἀπο­μακρυσμένο – ἐρημικό, κ᾽ ἐκεῖ «ἑαυτοῖς καὶ τῇ ἁ­γίᾳ Τριάδι συστρεφόμενοι» μελετῆστε, γνωρίστε τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τῆς τόσο ἀπατη­λῆς, κατα­ληφθῆτε ἀπὸ τὸ δέος τῆς θεότητος, καὶ ἀκούγοντας τὴ φωνὴ τῆς κλήσεως τρέμον­τας γιὰ τὶς εὐθῦνες βαδίστε, ἡγεμονεύοντας ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ σας καὶ τοῦ λαοῦ, σῴζοντας τοὺς ἑ­αυτούς σας καὶ τὴν ἀγαπητή μας πατρίδα.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Περιληπτικὴ μεταφορὰ ἄρθρου ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα» (φ. 122/Φεβρ. 1952, 

βλέπε καὶ βιβλίο Φλογέρα Α΄ σσ. 117κ.ἑ.). Μεταγλώττισις καὶ σύντμησις 22-12-2014.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr